Η σπορά του λόγου του Θεού. (Κυριακή Δ΄ Λουκά)

Η παραβολή του Σπορέως διαπραγματεύεται το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού και αναγγέλλει  τον λόγο του Θεού. Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Από την ώρα που γίνεται η σπορά μέχρι την εποχή του θερισμού μεσολαβεί αρκετός χρόνος. Αυτός ο χρόνος έχει μεγάλη σημασία, γιατί φανερώνει αφ’ ενός μεν ότι ο Θεός παρέχει χρόνο στον καθένα να καλλιεργήσει  στην καρδιά του τον λόγο του Θεού και να τον καταστήσει καρποφόρο, αφ’ ετέρου δε την εσχατολογική διάσταση της παραβολής, αφού ο θερισμός είναι η εικόνα της τελικής κρίσεως και της αιώνιας βασιλείας του Θεού. Επίσης το γεγονός ότι ο σπόρος σπέρνεται στο έδαφος και δίνει την εντύπωση ότι χάνεται, συμβολίζει ακόμα και το γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου, που οδηγεί προς την κοινή Ανάσταση την εποχή του εσχατολογικού θερισμού.  Ο λόγος του Θεού, δηλαδή το κήρυγμα της Εκκλησίας, δεν είναι απλά μια διδασκαλία, αλλά είναι η ενεργητική επέμβαση του Θεού στα ανθρώπινα πράγματα. Γι’ αυτό είναι «ζών και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον». Είναι ο λόγος της ζωής, ο λόγος της σωτηρίας ο λόγος της καταλλαγής, ο λόγος της χάριτος. Γι’ αυτό και είναι πάντοτε επίκαιρος. Όμως ο λόγος της Εκκλησίας, εξ αιτίας της αμαρτίας του κόσμου, παρουσιάζεται σε αδυναμία, κενωμένος από τη θεϊκή του λάμψη, παραδομένος στους αμαρτωλούς και εσταυρωμένος. Οι βιοτικές μέριμνες του αιώνος τούτου, λέει χαρακτηριστικά ο Ιερός Χρυσόστομος, οι άκαιρες αθυμίες και η απάτη του πλούτου συμπνίγουν  τον πνευματικό σπόρο και γίνεται άκαρπος. Ας προσέξουμε, λοιπόν, τον λόγο του Κυρίου που είπε «Όποιος με αγαπά θα φυλάξει τις εντολές μου, θα τον αγαπήσει ο Πατέρας μου, θα τον αγαπήσω και εγώ και θα τον φανερώσω τον εαυτό μου». Βλέπουμε λέει ο άγιος Μάρκος ο Ασκητής, « πως ο Χριστός έκρυψε μέσα στις εντολές τη φανέρωση Του; από όλες τις αρετές, εκείνη που περιλαμβάνει όλες είναι η αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, που προέρχεται από την αποχή από την ύλη και την ησυχία των λογισμών». Όλοι μας πρέπει να μελετάμε καθημερινά την Αγία Γραφή. Η μελέτη του θείου λόγου δεν είναι μια απλή άσκηση, αλλά αποτελεί οργανικό μέρος της πνευματικής ζωής και μεταβάλλει τον καθημερινό μας βίο σε ζώσα μελέτη του Υιού και λόγου του Θεού. Η μελέτη της Αγίας Γραφής κατευθύνει τη μάχη και την πρόοδο της ψυχής, και κάνει την ψυχή μας εκκλησιαστική και θεοδίδακτη (άγιος Κλήμης ο Αλεξανδρεύς). Κατά τον άγιο Νείλο, η πείνα των Γραφών αποτελεί το μέτρο του πνευματικού είναι μας, και είναι φώς της ψυχής. Οι Πατέρες μάς διδάσκουν πως πρέπει να τρεφόμαστε από τους σπόρους της ζωής που περιέχονται μέσα στην Αγία Γραφή, όπως το κάνουμε με την συμμετοχή μας στη Θεία  Ευχαριστία.  Και γι’ αυτό ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος παρομοιάζει την ανάγνωση των Γραφών με τη βρώση του Πασχαλίου Αμνού. Πόσο χαριτωμένος είναι ο λόγος του αγίου Ιωάννου του Καρπαθίου, που συνδυάζει τον λόγο με το ήθος, την πίστη με τα έργα: «Η προσευχή, οι ψαλμοί, η αγρυπνία, η ταπεινοφροσύνη, η διακονία προς τον πλησίον και το έλεος, η ευχαριστία και η ακρόαση των θείων λόγων, γίνονται ενέδρα και παγίδα και λάκκος και μάστιγα και αγχόνη και δίκτυα για τον διάβολο».Ας  προσευχόμαστε να γίνουμε «ποιητές του λόγου και όχι μόνο ακροατές». Αν έτσι γίνει, τότε ο Θεός θα ευλογήσει και θα έλθει  η οικειοποίηση της χάριτος και ο αγιασμός όπου θα ακτινοβολεί στην καθημερινή ζωή, για να είναι η ζωή μας βίος μακάριος, μια ζωή αγαπητικής σχέσεως με τον Θεό.