Κυριακή δ' Λουκά εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Ὁ Κύριος διδάσκει τὸν λαὸ χρησιμοποιώντας μία γνωστὴ σὲ ὅλους εἰκόνα, τὴν εἰκόνα τοῦ γεωργοῦ ποὺ σπέρνει.

«Βγῆκε ὁ γεωργὸς νὰ σπείρει. Ἄλλος σπόρος ἔπεσε στὸ δρόμο ποὺ καταπατήθηκε ἢ τὸν ἔφαγαν τὰ πουλιά, ἄλλος ἔπεσε ἐπάνω σὲ πέτρα, ἀλλὰ βλάστησε λίγο γιατί εἶχε λίγο χῶμα καὶ ξεράθηκε, ἄλλος ἔπεσε ἀνάμεσα σὲ ζιζάνια ποὺ δὲν τὸν ἄφησαν νὰ μεγαλώσει καὶ ἄλλος ἔπεσε σὲ εὔφορο χῶμα καὶ ἔδωσε καρπούς.»

Ἀδελφοί μου,

Μὲ αὐτὸ τὸν γλαφυρὸ καὶ ζωντανὸ τρόπο ὁ Κύριος μας ἔδωσε σήμερα τὴν ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα γιατί ἡ διδασκαλία του δὲν καρποφορεῖ μέσα μας, στὴ ψυχή μας. Ἁπλούστατα, ἡ καρποφορία του ἣ ὄχι ἐξαρτᾶται ἀπό μας τοὺς ἴδιους τους ἀνθρώπους. Καὶ τὰ κυπαρίσσια ἀλλὰ καὶ ὅλα σχεδὸν τὰ δένδρα στέκονται ὄρθια παρὰ τὶς καταιγίδες ποὺ τὰ κτυποῦν.

Δὲν συμβαίνει ὅμως τὸ ἴδιο καὶ μέ μας τοὺς ἀνθρώπους. Λίγοι, ὄχι πολλοὶ δυστυχῶς, ἀπό μας ὁμοιάζουν ἢ μὲ τὰ δένδρα ἢ μὲ τοὺς βράχους πάνω στοὺς ὁποίους κομματιάζονται τὰ κύματα τῆς θάλασσας. Οἱ περισσότεροι λυγίζουμε ὅπως ἀκριβῶς τὰ καλάμια ποὺ λυγίζουν ὅπως ὁ ἄνεμος φυσᾶ.

Νά, γιατί δυὸ χιλιάδες χρόνια, τώρα ἡ Σαχάρα τῆς κοινωνίας μας δὲν ἔχει μεταβληθεῖ σὲ κῆπο τῆς Ἐδέμ, ὅπως ζητοῦν οἱ ἀνυπόμονοι ἐπικριτὲς τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου μας καὶ τῆς πίστεώς μας.

Δὲν εὐθύνεται καὶ δὲν φταίει οὔτε ὁ Θεῖος σπορέας, ὁ Κύριός μας, οὔτε ὁ σπόρος Τοῦ ἀλλὰ ὁ πνευματικὸς ἀγρὸς τῆς σύγχρονης κοινωνίας μας ποὺ ἔχει μοιρασθεῖ σὲ τρία κυρίως ἄγονα μέρη.

Τὸ ἕνα μέρος τῆς χαρακτηρίζεται ἀπὸ μία φαυλότητα, ἡ ὁποία κάνει τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο σκληρὸ σὰν ἕνα δημόσιο δρόμο, τὸ δεύτερο μέρος χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸ συμφέρον τὸ ὁποῖο κάνει τοὺς ἀνθρώπους σὰν τὴν πέτρα ποὺ ἔχει λίγο χῶμα γι’ αὐτὸ κατὰ κανόνα δὲν συγκινεῖται σχεδὸν ἀπὸ τίποτα καὶ τὸ τρίτο κυριαρχεῖται ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες ὅπως τὴ ματαιοδοξία μὲ τὴν ὁποία στολίζονται πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἕνα μικρὸ μέρος τὸ ὁποῖο χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν θεῖο Σπορέα ποὺ ὑπομένει μὲ ἐγκαρτέρηση ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμά Του.

Νὰ λοιπὸν πιὸ εἶναι τὸ αἴτιο τῆς ἀκαρπίας καὶ ἔτσι τῆς μὴ μεταμορφώσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ κατ’ ἐπέκταση καὶ τῆς ζωῆς του. Εἶναι τὸ ἔδαφος πάνω στὸ ὁποῖο πέφτει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὡς σπόρος καὶ ὑπεύθυνοι εἴμεθα ἐμεῖς γιατί ἀμελοῦμε τὴν καλλιέργειά του καὶ τὴν σπορά του.

Ἐδῶ τώρα γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: Ἐμεῖς ἄραγε ἀδελφοί μου τί κάνουμε γιὰ τὸ χωράφι τῆς ψυχῆς μας; Τί θὰ σπείρουμε, φαυλότητα, συμφέρον ματαιοδοξία ἢ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ;

Γιατί πράγματι ἡ ψυχή μας εἶναι ἕνα χωράφι, καὶ ἂν ὁ γεωργὸς δὲν σπείρει δὲν θὰ θερίσει καρπούς. Αὐτὸ εἶναι μία ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια. Ἐὰν δὲν σπείρουμε τὸ χωράφι μας μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ θὰ γεμίσει θὰ γεμίσει ἀπὸ τὰ ἀγκάθια τῶν παθῶν καὶ τῶν ἐνστίκτων μας, τὰ ὁποία θὰ πνίξουν τὴν ἀνθρωπιά μας καὶ τὴν ἀρετή μας.

Ἀδελφοί μου,

«Δυὸ παιδιὰ παίζουν στὴ παραλία. Τὸ ἕνα μένει στὴν ἄμμο καὶ τὸ ἄλλο προχώρησε στὸ πετρῶδες ἔδαφος. Τὸ καθένα παιδὶ ἔγραψε τὸ ὄνομά του ἐκεῖ ποὺ στεκόταν. Ἔτσι τὸ πρῶτο στὴν ἄμμο καὶ τὸ δεύτερο σὲ πέτρα καὶ τὸ βράδυ ἀφοῦ χόρτασαν παιχνίδι γύρισαν στὰ σπίτια τους.

Τὴ νύχτα ὅμως ἡ παλλίροια τῆς θάλασσας ἐσκέπασε τὴν παραλία καὶ ἔσβυσε τὸ ὄνομα πάνω στὴν ἄμμο, ἐνῶ τὸ ὄνομα ποὺ ἦταν πάνω στὴ πέτρα τὸ ἔκανε νὰ φαίνεται καθαρότερα.

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴ ζωή μας. Πολλοὶ ἀπό μας γράφουν τὸ ὄνομά τους στὴν ἄμμο τῆς φιλοδοξίας, ἄλλοι στὴν ἄμμο τῆς φαυλότητας καὶ ἄλλοι πάνω στὸ συμφέρον. Λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ τὸ γράφουν πάνω στὴ πέτρα ποὺ λέγεται Χριστός.

Τὰ δικά μας ὀνόματα ἄραγε ποῦ τὰ ἔχουμε γράψει; Πάνω στὴν ἄμμο ἢ πάνω στὴ πέτρα;

Ἃς ἀποφασίσουμε τώρα ποὺ ἔχουμε ἀκόμα καιρό, γιατί ἴσως αὔριο νὰ εἶναι ἀργά. Γι’ αὐτὸ ἂς ἀφήσουμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου μας νὰ καρποφορήσει μέσα μας.

Καλὴ ἀπόφαση νὰ πάρετε.

Π.Β.Μ