Οἱ σκέψεις καί τά πιστεύω πού φυλᾶνε στήν ψυχή τους οἱ 
ἄνθρωποι, ἔρχονται σέ ἀντίθεση μέ τόν τρόπο πού φέρονται
 στή καθημερινή τους ζωή. Μᾶλλον ἀπότομα καί ἀπόλυτα
 διατύπωσα μία θέση. Ὑπάρχουν ὅμως κάποιες μέρες
 στή ζωή μας πού συνειδητοποιοῦμε πώς ὅσα μᾶς 
στεναχωροῦν ἔχουν βαθύτερες αἰτίες.
Οἱ λέξεις ἰσότητα καί δικαιοσύνη οἱ ὁποῖες στό 
μυαλό τῶν περισσοτέρων ἀπό ἐμᾶς εἶναι αὐτονόητες,
 ἔχουν καί αὐτές ἀπολυτοποιηθεῖ σέ σημεῖο πού θεωροῦνται
 ἄπιαστες καί ἰδανικές. Ὁ ὁρισμός τῆς λέξης ἰσότητα 
σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, κοινωνικό, πολιτικό, οἰκονομικό 
κ.ἄ. εἶναι ἡ σχέση μεταξύ ἴσων ἤ ἀλλιῶς, ἡ ἔλλειψη ὁποιασδήποτε
 διαφορᾶς μεταξύ ἀνθρώπων σέ ὁτιδήποτε ἀφορᾶ δικαιώματα
 καί ὑποχρεώσεις.
Δικαιοσύνη ἀπό τή ἄλλη –μέ τήν εὐρύτερη ἔννοια κι 
ὄχι σά θεσμός– εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἀρχῶν τοῦ Δικαίου κι αὐτό 
ἐκφράζεται ἀπό τούς
γραπτούς ἀλλά καί ἄγραφους νόμους. Ἡ αὐστηρή κι 
ἀπόλυτη τήρηση τῶν νόμων χωρίς τήν ὀρθή κρίση ἑνός 
ἠθικοῦ καί πιστοῦ ἀνθρώπου μοιάζει σάν νά ἀπευθύνεται
 σέ ἄψυχα ἀντικείμενα. Ἡ σχέση αὐτῶν τῶν δύο ἐννοιῶν 
παρατηρῶ ὅτι εἶναι παρεξηγημένη. …
Οἱ περισσότεροι χρησιμοποιοῦμε τήν ἰσότητα γιά νά
 φέρουμε στά μέτρα μας αὐτό πού μᾶς βολεύει.
 Ἀπογοητευμένοι ἀπό καταστάσεις πού δέν μποροῦμε 
νά ἀξιολογήσουμε, νά ἐλέγξουμε καί κατά συνέπεια
 νά ἰσορροπήσουμε. Στενοχωριόμαστε, πικραινόμαστε, 
θυμώνουμε, ξεσπᾶμε καί ἀφήνουμε τόν πόνο νά 
περάσει μόνος του χωρίς θεραπεία. Μέ αὐτή ἀκριβῶς
 τή σειρά. Χωρίς νά τακτοποιηθεῖ, χωρίς νά λυθεῖ. 
Καί κάπως ἔτσι, “μαζεύουμε” μέσα μας μικρά καί 
μεγάλα προβλήματα ἤ, ἀκόμα καλύτερα, μικρά πού
 γίνονται μεγάλα κι ἀνυπέρβλητα καθώς μεγαλώνουμε.
Χτίζουμε τίς σχέσεις μας πάνω σέ θεμέλια σαθρά 
κι ἑτοιμόρροπα. Πῶς εἶναι δυνατόν νά διαλύονται
 οἱ σχέσεις τόσο εὔκολα; Πῶς, ἀπό μία παρεξήγηση,
 νά χωρίζονται οἱ ἄνθρωποι χωρίς ἴχνος προσπάθειας 
γιά νά “τά βροῦν”; Μήπως οἱ ἄνθρωποι δέν 
ψάχνουν τελικά γιά ἐπικοινωνία; Μήπως οἱ ἐπιφανειακές 
σχέσεις μᾶς δείχνουν πόσο διάφανοι καί χάρτινοι εἴμαστε, 
πού τό μόνο πού θέλουμε εἶναι… παρέα; Οἱ περισσότεροι 
ψάχνουν κάποιον νά ποῦν τόν πόνο τους. 
Νά μιλήσουν γιά αὐτό! Κι ὄχι γιά νά βροῦν τή λύση. 
Γιατί τότε θά πήγαιναν σέ αὐτόν πού δημιούργησε τό 
πρόβλημα, καί ὄχι στήν κοινωνική κριτική, κοινῶς 
κουτσομπολιό! Ἡ ἰσότητα ὅμως σημαίνει καί δικαιοσύνη;
Ὁ Σολομώντας τόλμησε νά ταυτίσει μέ τρόπο ἰδανικό 
τίς δύο ἔννοιες καί, ἐνῶ ἡ ἰσότητα ἀπαιτοῦσε νά μοιραστεῖ 
στά δύο τό παιδί, ἡ δικαιοσύνη τό ἔφερνε στήν ἀγκαλιά τῆς
 μητέρας του! Ἐπειδή ὅμως ἐμεῖς δέν σκεφτόμαστε, 
δέν λειτουργοῦμε ἔτσι, δέν εἴμαστε δίκαιοι οὔτε μέ τόν 
ἑαυτό μας, οὔτε μέ τούς ἄλλους, νιώθουμε ἀδικημένοι
 καί στερημένοι ἀπό τήν ἀπουσία μίας οὐσιαστικῆς σχέσης
 καί ἐνδιαφέροντος. Καί εἶναι κάτι πού θά μᾶς συνοδεύει 
μέχρι τά βαθιά γεράματα καί ὅπου κι ἄν ψάξουμε, 
ἡ δικαιοσύνη αὐτή δέ θά μπορέσει νά ἀποκατασταθεῖ παρά 
μόνο ἐπιφανειακά καί προσωρινά.
Γράφω δυό σκέψεις ἀπό αὐτές πού κάνουμε ὅλοι. 
Τό ζοῦμε καθημερινά ἄλλωστε καί τό ἀναλύουμε 
περισσότερο μέ τίς ἑκάστοτε παρέες μας. Τό θέμα 
αὐτό ἔχει ἀρκετά παρακλάδια καί τό καθένα τά δικά του.
 Μέ λίγα λόγια εἶναι ἀνεξάντλητο, γιατί πρέπει νά καλυφθοῦν
 ὅλες οἱ δικαιολογίες τῶν ἀνθρώπων πού ἔχουν ἀντιρρήσεις
 ἤ καί προσθῆκες πάνω στά γραφόμενα.
Ὅσο καί ἄν ἡ ἀπάντηση τῶν προβλημάτων εἶναι χαραγμένη 
στήν ψυχή τοῦ καθενός μέ τήν σφραγῖδα τοῦ Δημιουργοῦ μας,
 ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι καθυστεροῦμε νά τό κατανοήσουμε
 βάζοντας ἐμπόδια στό δρόμο γιατί ἁπλᾶ κάνουμε αὐτό 
πού μᾶς βολεύει κάθε φορά. Στό ἐρώτημα: 
“καί τί κάνουμε γιά αὐτό;” ἔρχεται ὁ Χριστός νά μᾶς θυμίσει 
ὅτι τή δικαιοσύνη πού ἀποζητᾶμε θά τή βροῦμε σέ Ἐκεῖνον, 
ὅπως καί τήν παρηγοριά. Κι ὅτι τήν ἄφεση ἁμαρτιῶν, 
πού τόσο ἐπιθυμοῦμε, πρέπει νά μάθουμε καί νά τήν 
προσφέρουμε σέ αὐτούς πού μᾶς ἀδίκησαν ἤ μᾶς πίκραναν 
καί νά θυμόμαστε ὅτι ἄλλος κανένας τόσο πολύ δέν 
ἀδικήθηκε ὅσο Ἐκεῖνος πού ἦταν ἡ ἴδια ἡ Δικαιοσύνη!
 Παναγιώτα Καμπάνη – Λεμονῆ
 *Περιοδ. ‘’ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ΄΄, Τεῦχος 128