Επίκαιρο το θέμα της αρρώστιας. Πάντοτε επίκαιρο. Επίκαιρο, γιατί κάθε μέρα υπάρχουν άρρωστοι. Άρρωστοι στα σπίτια. Άρρωστοι στις Κλινικές. Άρρωστοι στα Νοσοκομεία. Και όχι μόνο φτωχοί, άλλά και πλούσιοι. Όχι μόνο μικροί, άλλά και μεγάλοι. Όχι μόνο ολιγογράμματοι και αγράμματοι, άλλά και μορφωμένοι. Από όλες τις τάξεις. Όλοι αρρωσταίνουν. Όλοι. Όλος ο κόσμος. Γιατί όμως; Μεγάλο το θέμα. Άλλά λακωνικά θα γράψουμε. Με λίγα λόγια. Έτσι, όπως πάντα. Και όσο μπορούμε άπλά και καταληπτά.
Γιατί, λοιπόν, αρρωσταίνουμε;
Επειδή αμαρτάνουμε. Αυτό λέει ή 'Αγία Γραφή. Λέει: «Ό άμαρτάνων έναντι του ποιήσαντος αυτόν έμπέσοι είς χείρας ιατρού» (Σοφ. Σειράχ 38, 15). Όποιος αμαρτάνει θα αρρωστήσει και θα πέσει στα χέρια των γιατρών. Πολλές είναι οι αρρώστιες πού προέρχονται από τις αμαρτίες. Πολλές. Όχι όλες. Αυτό παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος. Γράφει: «Πάντα τά νοσήματα έξ αμαρτημάτων; Ού πάντα μεν, αλλά τά πλείονα». Στην περίπτωση αυτή το φάρμακο το ξέρουμε. Το είπε ο Κύριος στον παραλυτικό της Βηθεσδά. Θυμηθείτε τα λόγια του: «Ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι άμάρτανε, ίνα μή χείρον σοί τι γένηται» (Ίωάν. ε, 14). Άρρωστοι πού γίνατε καλά, μη ξαναμαρτάνετε, για νά μη σάς συμβούν χειρότερα. Σάς το λέει ο Χριστός. Ακούστε τη φωνή του.
Για νά θυμόμαστε το Θεό. Κάποιος πήγε νά επισκεφθεί έναν άρρωστο. Ό επισκέπτης εξέφρασε όλη του τη συμπάθεια και τη λύπη για την αρρώστια του. Αλλά ο άρρωστος του είπε κάτι πού τού έκανε εντύπωση και πού το θυμόταν σε όλη του τη ζωή. Είπε ο άρρωστος στον επισκέπτη του: «Ξέρεις γιατί ο Θεός μάς αφήνει, πολλές φορές, νά πέσουμε στην πλάτη; Για νά κοιτάξουμε λίγο και προς τα άνω!...». Έτσι είναι. Στην ανάγκη, στην αρρώστια, θυμόμαστε το Θεό. Ό Δαβίδ έλεγε συχνά: «Έν ήμερα θλίψεώς μου τόν Θεόν έξεζήτησα» (Ψαλμ. 76,3). Στη θλίψη μου θυμήθηκα και ζήτησα το Θεό.
Για νά μετανοούμε. Ή θύμιση του Θεού συντελεί, σχεδόν πάντοτε, στη μετάνοια. Οι περισσότεροι άρρωστοι, μαζί με τη θεραπεία τους, μετανοούν για τις αμαρτίες τους και γίνονται άλλοι άνθρωποι. Καλύτεροι. Ένας νέος, από το Νοσοκομείο στο όποιο νοσηλευόταν, έγραψε: «Εδώ, ανάμεσα στα πονεμένα πρόσωπα των συνανθρώπων μου, την πρώτη ήμερα κατάλαβα τη ματαιότητα του πλούτου. Τη δεύτερη ή καρδιά μου μαλάκωσε κι απαλλάχτηκα από το σκληρό εγωισμό. Την τρίτη έκλαψα. Την τέταρτη μετάνιωσα και σήμερα προσευχήθηκα θερμά». Μία γυναίκα ομολόγησε το έξης: «Στον καιρό της αρρώστιας μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι του πόνου, διάβασα πρώτη φορά το Ευαγγέλιο... Ζούσα στο σκοτάδι κι είδα το φως. Τα θέλγητρα πού απόλαυσα ως τώρα είναι μηδέν μπροστά στις χαρές της καθαρής ζωής». Κι ένας εργάτης, μακριά από το σπίτι του, ύστερα από μία αρρώστια, έγραψε στο γράμμα πού έστειλε στη γυναίκα του και στα παιδιά του: «Γυναίκα μου και παιδιά μου, με την αρρώστια έκοψα τα βαριά ελαττώματα μου, δεν πίνω πια κρασί και δεν βλαστημώ, μα ούτε γυρίζω αργά τις νύχτες. Σας αγαπώ και σας σκέπτομαι κάθε στιγμή. Παρακαλείτε το Θεό νά σωθώ και νά γυρίσω πάλι κοντά σας».Ας το ξαναπούμε-οι αρρώστιες φέρνουν τον άρρωστο, τις περισσότερες φορές, κοντά στο Θεό.
Για νά ταπεινωνόμαστε. Ό Θεός μάς θέλει ταπεινούς. «Μισητή έναντι Κυρίου ύπερηφανία» (Σοφ. Σειρ. 10, 7). Και «δύναται ταπεινώσαι τούς πορευομένους έν ύπερηφανία» (Δαν. 4, 34). Μπορεί νά ταπεινώσει όλους τούς υπερήφανους. Και μπορεί νά το κάνει αυτό με πολλούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι και ή αρρώστια. Ό ίδιος ο Άπ. Παύλος, κάνοντας λόγο για κάποια αρρώστια πού την ονομάζει «σκόλοπα» και πού δεν μπορούν νά την προσδιορίσουν οι ερμηνευτές, ομολογεί ότι αυτόν το «σκόλοπα» τον έδωσε ο Κύριος, για νά μη υπερηφανεύεται. Γράφει: «Εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί... ίνα μή ύπεραίρωμαι» (Β' Κορ. ιβ, 7). Κάτω από τα χτυπήματα της αρρώστιας όλοι σκύβουν το κεφάλι τους και ομολογούν τη μηδαμινότητά τους μπροστά στο Θεό.
Για νά δοκιμαζόμαστε. Λέμε ότι πιστεύουμε και αγαπούμε το Θεό. Πώς όμως θα φανεί αυτό; Μόνο μέσα στις δοκιμασίες. Και μία από τις δοκιμασίες είναι και ή αρρώστια. Όποιος μέσα στην αρρώστια και στον πόνο του δεν γογγύζει και δεν παραπονείται κατά τού Θεού, άλλά δέχεται σιωπηλά το σταυρό της δοκιμασίας αυτής, αυτός είναι πραγματικός χριστιανός. Μόνο αυτός. Οι άλλοι πού γογγύζουν δεν είναι. Και ας λένε ότι είναι. Όλοι οι άγιοι πέρασαν δοκιμασίες στη ζωή τους. Πολλές δοκιμασίες. «Ώσπερ δοκιμάζεται έν καμίνω άργυρος καί χρυσός, ούτως έκλεκταί καρδίαι παρά Κυρίω» (Παρ. 17, 3). Ποιό πρώτο και ποιο δεύτερο παράδειγμα νά αναφέρουμε; Είναι τόσα πολλά. Όλοι οι άγιοι και μάρτυρες. Μία ψυχή, λεπρή στο σώμα, μέχρι την τελευταία στιγμή έλεγε: «Πεφιλημένε μου Εσταυρωμένε, γι' αγάπη σου υποφέρω και θα τα υποφέρω όλα». Κι άλλοτε έκανε τραγούδι τον πόνο και τραγουδούσε: «"Ω πόνε, πόσο είσαι γλυκύς,όταν ο Ιησούς μας αφήνει νά αισθανθούμε την παρουσία του!».
Για νά γινόμαστε συμπονετικοί. Η αρρώστια, ο πόνος, μαλακώνει και την πιο σκληρή καρδιά. Άνθρωποι πού πρώτα περνούσαν αδιάφοροι μπροστά από πονεμένους συνανθρώπους τους, ύστερα από κάποια τους αρρώστια άλλαξαν διαγωγή. Έγιναν καλοί Σαμαρείτες και σκύβουν πάνω τους με συμπόνια, όπως και εκείνος, ο καλός Σαμαρείτης τής παραβολής στον πληγωμένο οδοιπόρο. Ό άρρωστος, μετά τη θεραπεία του, γίνεται συμπονετικός άνθρωπος. Κι αυτός είναι εκείνος πού πιο πολύ σκέπτεται και επισκέπτεται τούς άρρωστους. Αυτός πού αρρώστησε και πόνεσε.
Για νά σκεπτόμαστε τον ουρανό. Εδώ στη γη είμαστε «ξένοι και παρεπίδημοι». Αυτό λέει ο Θεός με τον Απ. Πέτρο. 'Εδώ δεν έχουμε «μένουσαν πόλιν», όπως λέγει και ο Απ. Παύλος. Ή πατρίδα μας ή αιώνια είναι ο ουρανός. «Τό πολίτευμα ημών έν ούρανοίς υπάρχει». Τα συμφέροντα μας είναι στον ουρανό. Συμπέρασμα: Λιγότερα ακίνητα στη γη. Λιγότερα λεφτά στις Τράπεζες. Τα περισσότερα σε έργα αγάπης, φιλανθρωπίας και ιεραποστολής. Με τον τρόπο αυτό, μαζί με τη μετάνοια, λύνουμε το πρόβλημα τού ουρανού. Το σπουδαιότερο πρόβλημα.
Αδελφή ψυχή,
Γι' αυτό αρρωσταίνουμε. Για τούς λόγους πού είπαμε. Σκέψου πάνω στους λόγους αυτούς και βγάλε τα ανάλογα συμπεράσματα. Συμπεράσματα, πού εύχομαι νά σε οδηγήσουν στο Σωτήρα μας Χριστό.
«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ» ΤΗΛ. (23920) 25-866, FAX (2392Ο)25-391 ΠΕΡΑΙΑ - θεσσαλονίκης
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ ΜΑΣ
Γεμάτα κάθε μέρα τα Νοσοκομεία, τα κρατικά και τα ιδιωτικά και οι κλινικές από αρρώστους. Πλήθη ανθρώπων, γιατροί, νοσηλευτές, συγγενείς και φίλοι των άρρωστων κυκλοφορούν και κάποτε πολύ βιαστικοί στους διαδρόμους για την εξυπηρέτηση των ασθενών.
Πώς καταντά αλήθεια ό άνθρωπος με την αρρώστια του! Να μην μπορεί να στηριχθεί στα πόδια του! Να μην μπορεί να κρατήσει στο χέρι του ένα ποτήρι για να πιει λίγο νερό! Να μην είναι σε θέση να ανακαθίσει μόνος του στο κρεβάτι του! Και μόνο αυτά! Να έχει χάσει το χρώμα του, να χάνει τα λόγια του! Να έχει παραισθήσεις, να λέει άλλα άντ' άλλων κλπ. κλπ.
Αχ αμαρτία! αμαρτία της Εύας και του Αδάμ, τί μας έκαμες! Πριν από το προπατορικό αμάρτημα δεν υπήρχε ασθένεια. Ό Θεός, γράφει ό Μέγας Βασίλειος, «σώμα μέν έκτισεν... ουχί νόσον». «Ή νόσος», συνεχίζει ό ίδιος ιερός Πατήρ, δεν είναι «δημιούργημα του Θεού» (ΕΠΕ 7, 106). Ό Θεός δημιούργησε τα πάντα «καλά λίαν» (Γεν. α' 31), τονίζει ό αιώνιος λόγος της αληθείας, ή Αγία Γραφή. Ή ασθένεια ως πρόδρομος του θανάτου εισόρμησε στη ζωή μας μετά την εισβολή του σατανά και την επίθεση του εναντίον των Πρωτοπλάστων.
Και τώρα πονούμε και υποφέρουμε, επειδή έχει μπολιασθεί ή ανθρώπινη φύση μας με το δηλητήριο του κακού, και με το παραμικρό πέφτουμε στο κρεβάτι. Αρρώστησε ή φύση μας, εξασθένησε, αδυνάτισε, διότι ξέφυγε λόγω της αμαρτίας από την αρχική φυσική κατάσταση, στην όποια μας έπλασε ό Θεός.
Το ψάλλουμε και στον Παρακλητικό Κανόνα της Παναγίας και ομολογούμε ταπεινά μια βασική αλήθεια: «Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και ή ψυχή· πρός σε καταφεύγω την Κεχαριτωμένην...».
Όμως σκοπός για τον όποιο γράφονται οι γραμμές αυτές δεν είναι να βρούμε την αιτία των ασθενειών, πού οπωσδήποτε ταλαιπωρούν όλους μας. Σκοπός μας είναι να δούμε τί πρέπει να κάνουμε για να απαλύνουμε τον πόνο του άρρωστου μας, πώς να τον βοηθήσουμε να σηκώσει τον σταυρό της ασθενείας του και πώς θα συντελέσουμε στο να βγει ωφελημένος ψυχικά από τη σωματική δοκιμασία του. Αυτό είναι πού έχει σημασία.
Εκείνο πού προέχει είναι να νιώσει ό άρρωστος μας ότι τον αγαπάμε, τον αγαπάμε ειλικρινά και με την καρδιά μας. Έχει ανάγκη από αγάπη ό κάθε άρρωστος, από στοργικό ενδιαφέρον. Και το διαισθάνεται αν τον αγαπάμε αληθινά, αν δεν φαινόμαστε κουρασμένοι μπροστά του, όσο κοπιαστικές κι αν είναι οι φροντίδες και οι περιποιήσεις πού πρέπει να του γίνουν από μέρους μας. Να του προσφέρουμε με χαρούμενο πρόσωπο τα φάρμακα του, το γάλα του, το φαγητό του. Να του πούμε έναν ευχάριστο λόγο συμπονετικό. Το καθετί έχει την επίδραση του στην ψυχική του διάθεση, ανάλογα με τον τρόπο της προσφοράς μας.
Είναι δύσκολη κατάσταση, είπαμε, ή αρρώστια. Είναι εξασθένηση των σωματικών δυνάμεων, πού επηρεάζει και την ψυχική κατάσταση. Κι αν παρατείνεται ή ασθένεια, γίνεται σταυρός, και κάποτε μάλιστα πολύ βαρύς. Σταυρός για τον ίδιο τον άρρωστο αλλά και για τούς δικούς του. Και έδώ είναι πού πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ελαφρώσουμε τον σταυρό αυτό της αρρώστιας. Με την προσευχή βέβαια πρωτίστως στον φιλάνθρωπο Κύριο να δίνει υπομονή και αντοχή στον άρρωστο μας, να δίνει φώτιση και στους γιατρούς για να προχωρούν στην καλή διάγνωση και θεραπεία του. Συγχρόνως όμως και με το να εφοδιαζόμαστε ανάλογα με τις δυνάμεις μας και με τα απαραίτητα εκείνα μέσα της Επιστήμης, πού θα κάνουν πιο υποφερτούς τούς πόνους του άρρωστου μας.
Ή πιο μεγάλη όμως φροντίδα πού θα πρέπει να έχουμε για τον άρρωστο μας ως πιστοί Χριστιανοί είναι πώς θα βγει ωφελημένος από την αρρώστια του ψυχικά. Θα προσευχηθούμε λοιπόν στον Κύριο πολύ για τον άρρωστο μας. Θα Τον παρακαλέσουμε όπως τότε οι αδελφές του Λαζάρου για τον αδελφό τους: «Κύριε, ίδε όν φιλείς ασθενεί» (Ιω. ια' 3). Κύριε, ό αδελφός μας, πού τόσο πολύ αγαπάς είναι άρρωστος. Και ποιόν δεν αγαπά 'Εκείνος; Και τον δικό μας άρρωστο τον αγαπά και μπορούμε και πρέπει να ζητήσουμε τη βοήθεια του. Να Τον ικετεύσουμε με πίστη θερμή να του δώσει την υγεία του. Συγχρόνως να φωτίσει και εμάς να κάνουμε ό,τι πρέπει για τη βοήθεια της ψυχής του.
Και είναι δυνατόν να γίνουν αρκετά για τον ιερό αυτό σκοπό. Θα δώσουμε το όνομα του να μνημονευθεί σε μία ή και περισσότερες θείες Λειτουργίες. Θα του δώσουμε να διαβάσει, αν μπορεί, κάποιο καλό ορθόδοξο περιοδικό ή βιβλίο. Θα του μιλήσουμε με τρόπο ευγενικό για την ιερά Εξομολόγηση και τη θεία Κοινωνία. Θα καλέσουμε γι' αυτόν ειδικά στο σπίτι μας τούς ιερείς της ενορίας μας για να τελέσουν το ιερό Μυστήριο του Ευχελαίου, με το όποιο ωφελείται πολύ ψυχικά και σωματικά ό ασθενής.
Τα πιο πάνω είναι μερικοί από τούς τρόπους πού πρέπει να χρησιμοποιήσουμε με αδελφική αγάπη, για να ωφεληθεί ψυχικά ό αγαπητός μας άρρωστος. Και έτσι ή οποιαδήποτε ασθένεια του γίνεται ευκαιρία για να συνδεθεί καλύτερα με τον Ιησού Χριστό και την αγία Εκκλησία του και να αρχίσει να ζει ζωή μετανοίας και ευαρεστήσεως ενώπιον του Θεού, ή οποία οδηγεί στην αιώνια σωτηρία. Και αποδεικνύεται τελικά ή ασθένεια του ευλογία Θεού για τον ίδιο και τούς συγγενείς του.
Αυτός άλλωστε ήταν και είναι και ό σκοπός για τον όποιον επέτρεψε ό Θεός να ακολουθήσουν ως παιδαγωγική τιμωρία στην παράβαση των Πρωτοπλάστων ό πόνος, ή θλίψη, οι ασθένειες και ό θάνατος. Για να γίνονται αφορμές όλα αυτά τα θλιβερά της ζωής να συνερχόμαστε από την παραζάλη της αμαρτίας, να σκεφτόμαστε τον Θεό και τον προορισμό μας και καταφεύγοντας ταπεινά σ' 'Εκείνον να βρίσκουμε την ευτυχία μας κοντά Του. ■(Από τον «ΣΩΤΗΡΑ»)
«ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΝΟΣΟΥΝΤΩΝ»
Τα Νοσοκομεία, ιδιωτικά και κρατικά, οι κλινικές, μεγάλες και μικρές, παρουσιάζουν συνήθως πληρότητα εκατό τοις εκατό. Κάποτε μάλιστα γεμίζουν και οι διάδρομοι ορισμένων Νοσοκομείων. Οι νοσηλευτές δεν προλαβαίνουν να πάρουν το δίπλωμα τους - τρόπος του λέγειν - και διορίζονται αμέσως. Είναι περιζήτητοι. Πολλές οικογένειες μεταναστών έχουν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα με την απασχόληση μελών τους ως αποκλειστικών νοσοκόμων. Τα ράφια των φαρμακείων αδειάζουν και γεμίζουν και ξανααδειάζουν ασταμάτητα.
Γιατί όλα αυτά; Διότι έπερίσσευσε ό πόνος. Δεν υπάρχει οικογένεια πού να μη έχει κάποιο πρόβλημα υγείας. Δεν υπάρχει άνθρωπος πού να μη έπόνεσε και να μη πονέσει στην ζωή του. Ή ασθένεια έγινε ένα με την ζωή μας. Και κοντά στις παλιές, τις γνωστές ασθένειες, εμφανίζονται κάθε τόσο και νέες. Οι ιατροί αντιμετωπίζουν συχνά δύσκολα και πρωτοφανή περιστατικά.
Αυτή είναι ή γνωστή σε όλους μας πραγματικότητα. Ή αρρώστια, ό πικρός αυτός καρπός της αμαρτίας των Πρωτοπλάστων, είναι πλέον συνοδοιπόρος μας στην πορεία μας στην ζωή. Συνοδοιπόρος απρόσκλητος και δυσάρεστος.
Δεν μας είχε πλάσει όμως έτσι ό Θεός, ό πάνσοφος, ό παντοδύναμος και πανάγαθος Πλάστης μας. Όλα όσα δημιούργησε και έπλασε Εκείνος ήσαν «καλά λίαν», γράφει το πρώτο Βιβλίο της Αγίας Γραφής (Γεν. α' 31). Και εάν μέναμε οι άνθρωποι υπάκουοι στον Πλάστη μας, ούτε θα αρρωσταίναμε ούτε θα πεθαίναμε. Προτιμήσαμε όμως την εισήγηση του πονηρού Σατανά και παραβήκαμε την εντολή του Θεού και πληρώνουμε από τότε ακριβά την ανυπακοή και παρακοή μας στον Θεό. Με την εισβολή της σατανοκίνητης αμαρτίας στην ζωή των ανθρώπων άρχισαν οι ασθένειες, ήλθε και ό θάνατος. Εκείνη ή παρακοή είναι ή ρίζα και ή αιτία όλων των συμφορών της ζωής. Εκείνη ή παράβαση μας καθηλώνει τώρα για λίγο ή περισσότερο καιρό στο κρεβάτι του πόνου.
Και είναι τόσο δύσκολες αλήθεια οι ώρες της αρρώστιας! Νιώθεις ανήμπορος. Νομίζεις ότι σβήνεις. Αισθάνεσαι ότι χάνονται όλα γύρω σου. Χάνεις την χαρούμενη διάθεση σου. Θέλεις κάπου να στηριχτείς. Κινδυνεύεις να απελπισθείς. Καταλαβαίνεις ότι κουράζεις και ταλαιπωρείς μαζί σου και τούς συγγενείς σου, πού σου συμπαραστέκονται φιλότιμα και με αγάπη. Και αυτό αυξάνει κάποτε τούς πόνους σου.
Σταυρός είναι ή αρρώστια. Σταυρός και δοκιμασία πού κάποιες στιγμές μοιάζει σα να είναι ανυπόφορη. Όποιος είναι ακόμη υγιής δεν μπορεί να καταλάβει σ' όλο της το βάθος και το πλάτος την πικρή πραγματικότητα της ασθενείας.
Γι' αυτό και ή Εκκλησία μας, πού την φωτίζει και την καθοδηγεί το Πανάγιον Πνεύμα, γνωρίζοντας την ένταση και έκταση της δοκιμασίας της ασθενείας, ικετεύει τον Θεό συχνά για τούς ασθενείς. Σαν φιλόστοργη Μητέρα παρακαλεί τον Θεάνθρωπο Ιδρυτή της για τα άρρωστα παιδιά της. «Τούς νοσούντας ίασαι, ό ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών», δέεται κάθε φορά πού τελείται ή θεία Λειτουργία. Και παρακινεί όλους μας να δεηθώμεν «υπέρ των νοσούντων», γι' αυτούς πού είναι άρρωστοι και πονούν και υποφέρουν. Μαζί με το ενδιαφέρον μας γι' αυτούς και με τις επισκέψεις μας στην ασθένεια τους, να προσευχώμεθα στον Θεό για την κατάσταση της υγείας τους.
Ή προσευχή για τούς άρρωστους είναι εκδήλωση ταπεινής και ειλικρινούς αγάπης. Χωρίς να το γνωρίζει κανείς προσεύχεσαι στον Κύριο για όσους, γνωστούς και άγνωστους, είναι κατάκοιτοι ή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο άρρωστοι και πονεμένοι σωματικά και ψυχικά.
Ή προσευχή για τούς άρρωστους, πού ακούεται πάντοτε από τον φιλάνθρωπο και παντογνώστη Κύριο, χαρίζει μυστικά στον άρρωστο ανακούφιση, υπομονή, παρηγοριά και ελπίδα. Κάποιος ή κάποιοι προσεύχονται, γι' αυτό και δεν χάνεται εντελώς ή ελπίδα του και μπορεί και υποφέρει τούς πόνους του. Κι όταν μάλιστα πολλοί μαζί με πίστη προσευχηθούν για κάποιον άρρωστο ή τελέσουν με τούς ιερείς και το Εύχέλαιον, γίνονται και θαύματα.
Ή προσευχή για τούς άρρωστους χαρίζει ακόμη και μεγάλη ψυχική βοήθεια. Αρκετοί ασθενείς, επειδή προσεύχονται κάποιοι γι' αυτούς, ωφελούνται ψυχικά από την αρρώστια τους. Σκέπτονται καλύτερα στο κρεβάτι του πόνου την ψυχική τους κατάσταση, μετανοούν για τις τυχόν παρεκτροπές τους, παίρνουν καλές αποφάσεις για το μέλλον τους και συνδέονται με την Εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία βαθύτερα και ουσιαστικά με τον ζωοδότη Κύριο. Προσεύχονται θερμότερα σ' Εκείνον και μελετούν και άκούουν ευλαβικά τον άγιο λόγο Του.
Ή προσευχή για τούς άρρωστους, πού σταλάζει βάλσαμο παρηγοριάς στους πόνους τους και γεμίζει την ψυχή τους με την σωτήρια Χάρι του Θεού, είναι χρέος και καθήκον μας ιερό. Είναι, όπως και ή ελεημοσύνη, «δάνειον» πρός τον Θεόν (Παρ. ιθ' 17). Δάνειον πού θα μας το εξόφληση ό πανάγαθος Κύριος. Και έδώ στην γη, με τις πλούσιες ευλογίες του στην ζωή μας και διότι θα παρακίνηση Εκείνος άλλους να προσευχηθούν για μας σε περίπτωση ασθενείας μας. Αλλά θα μας το εξόφληση και στους ουρανούς αμείβοντας αιώνια την ταπεινή εκδήλωση της αγάπης μας, την προσευχή μας «υπέρ των νοσούντων». ■(Από τον «ΣΩΤΗΡΑ»)
Μετά την αποθεραπεία μας
Η αρρώστια είναι μία θλιβερή και οδυνηρή πραγματικότητα στον κόσμο πού ζούμε. Είναι συνυφασμένη ή ζωή μας με τις ποικίλες ασθένειες. Γι’ αυτό ό φιλάνθρωπος Κύριος μας Ιησούς Χριστός κατά τον χρόνο της επί γης ζωής του έδειξε ιδιαίτερη συμπάθεια προς τούς πάσχοντες από διάφορες ασθένειες. Πολλές φορές μέχρι αργά το βράδυ Του πρόσφεραν αρρώστους για να τούς απαλλάξει από τη μάστιγα της ασθενείας τους. Και ό θειος Ιατρός τούς θεράπευε με απλοχεριά. «Αυτός τάς ασθενείας ημών έλαβε και τάς νόσους έβάστασε» (Ματθ. η' 17). Συγχρόνως τούς έδινε και τις κατάλληλες οδηγίες.
'Επιθυμούσε μετά την αποθεραπεία τους να ανταποκριθούν στην πολλή αγάπη πού τούς έδειχνε και να συμμορφωθούν με τις συμβουλές του. Διακριτικά έλεγξε τούς εννέα λεπρούς, πού θεραπεύτηκαν και δεν επέστρεψαν να πουν ένα ευχαριστώ. «Ουχί οί δέκα έκαθαρίσθησαν; οί δέ εννέα πού;» (Λουκ. ιζ' 17). Ένας μόνον από τούς δέκα επέστρεψε, για να εκφράσει στον ουράνιο ευεργέτη του Κύριο Ιησού την ευγνώμονα ευχαριστία του για την αποθεραπεία του. Στον παράλυτο πού τον θεράπευσε του συνέστησε να ζει στο έξης προσεκτική ζωή και να ξεκόψει από τις αμαρτωλές συνήθειες του για να μην πάθει χειρότερα.
Κάποια ήμερα, αργά ή γρήγορα, θα βρεθεί και ό καθένας μας «επί κλίνης οδύνης». Συνήθως αυτές τις ώρες καταφεύγουμε στους γιατρούς. Με τις ιατρικές τους γνώσεις αυτοί προσπαθούν να αποκαταστήσουν την ομαλή λειτουργία του οργανισμού μας και να μας απαλλάξουν από τη μάστιγα της αρρώστιας πού μας βασανίζει.
Όμως ως πιστοί χριστιανοί καταφεύγουμε και στον ουράνιο θεράποντα Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Ζητούμε τη συμπαράσταση και τη βοήθεια και από την Παναγία Μητέρα μας και τούς Άγιους μας. Και έχουμε θαυμαστές θείες επεμβάσεις θεραπείας, παρά τις αντίθετες ενίοτε προβλέψεις της ιατρικής επιστήμης. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι υπάρχει και ό θειος παράγοντας και «τούς κακώς έχοντας θεραπεύει» (Ματθ. η' 16). Επαληθεύεται και στη δική μας περίπτωση ό λόγος του: «Κύριος ό συμπορευόμενος μετά σου και άνήσει σε, ουδέ μή σε έγκαταλίπη» (Δευτ. λα' 8). Ό Κύριος ό ίδιος προπορεύεται μπροστά σου. Είναι μαζί σου. Δεν θα σε αφήσει, δεν θα σε εγκαταλείψει.
Συνήθως σε όσους μας συμπαραστάθηκαν στις δύσκολες ώρες της δοκιμασίας μας, ιδιαίτερα στους θεράποντες ιατρούς, προσπαθούμε να εκφράσουμε τη βαθιά ευγνωμοσύνη μας με λόγια πού συνοδεύονται και με δώρα, γιατί συντέλεσαν με τις γνώσεις τους και την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή να εξουδετερώσουν την ασθένεια.
Ανάλογες εκδηλώσεις οφείλουμε και στον Κύριο μας. Γευθήκαμε τη θαυμαστή επέμβαση του. «Έγώ γάρ είμι Κύριος ό Θεός σου ό ίώμενός σε» (Εξ. ιε' 26). Εγώ είμαι ό Κύριος, Αυτός πού σε γιατρεύει. Παίρνει τις ασθένειες σου και βαστάζει τις αρρώστιες σου. Να το θυμόμαστε αυτό και να μην το λησμονούμε. Να προτρέπουμε δε τον εαυτό μας να ευγνωμονεί και να ευχαριστεί τον δωρεοδότη Κύριο μας μέσα από τα κατάβαθα της καρδιάς μας για την αποθεραπεία μας με τούς λόγους του Ψαλμωδού: «Ευλόγησε, ψυχή μου, τον Κύριο! Και όλο μου το είναι, όλη ή ύπαρξη μου το όνομα του το άγιο! Ευλόγησε τον Κύριο, ψυχή μου, και μην ξεχνάς καμία από όλες τις ευεργεσίες του. Αυτός σε θεραπεύει από όλες τις αρρώστιες του σώματος σου. Αυτός γλυτώνει τη ζωή σου από το θάνατο και τη φθορά του τάφου» (Ψαλμ. ρβ' [102] 1-4). Με πύρινη προσευχή πού θα βγαίνει από τα κατάβαθα της ψυχής μας να Του λέμε: «Όταν ή ασθένεια με έφερε στα πρόθυρα του άδη, σύ, Κύριε, ανέβασες από εκεί την ψυχή μου, μου έδωσες την υγεία και με έσωσες, ώστε να μη συγκαταριθμηθώ με τούς νεκρούς πού τούς κατεβάζουν στο λάκκο του τάφου» (Ψαλμ. κθ' [29] 3-4).
Ή ευχαριστία μας ακόμη θα δειχθεί με τη βαθιά μετάνοια μας και τον αγιασμό της ψυχής μας. Να μην αμαρτάνει στο έξης, συνέστησε ό Κύριος, στον πρώην παράλυτο. Το ίδιο ισχύει και για εμάς.
Ακόμη, τώρα πού ή υγεία μας αποκαταστάθηκε, μαζί με την ευγνωμοσύνη μας και τη θεάρεστη ζωή μας να έχουμε ολοπρόθυμη τη διάθεση να διακονήσουμε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Πολλοί από τούς ασθενείς πού θεραπεύονταν από τον θείο και ουράνιο Ιατρό, Του ζητούσαν να παραμείνουν κοντά του και να Τον συνοδεύουν μαζί με τούς μαθητές του. Αυτό ζήτησε ό πρώην δαιμονισμένος της περιοχής των Γεργεσηνών. Τον άφησε όμως ό Κύριος στους δικούς του και στους συμπατριώτες του για να δίνει με τη θεάρεστη ζωή του τη μαρτυρία για το μεγάλο ευεργέτη του. «Παρεκάλει αυτόν ό δαιμονισθείς ίνα μετ' αυτού ή- και ούκ άφήκεν αυτόν, άλλά λέγει αύτώ- ύπαγε είς τον οίκον σου προς τούς σούς και άνάγγειλον αύτοΐς όσα σοι ό Κύριος πεποίηκε καί ήλέησέ σε». Και αυτός άρχισε να διακηρύσσει σε όλη την περιοχή τα όσα έκανε γι' αυτόν ό Ιησούς (Μάρκ. ε' 18-20).
'Εάν, λέει ό ερμηνευτής Θεοφύλακτος, προηγουμένως κάποια αρρώστια σε βασάνιζε και ό άγιος Θεός σε θεράπευσε και παρέτεινε τη ζωή σου, τώρα πού έγινες καλά, να χρησιμοποιήσεις την καλή υγεία σου στο να εξυπηρετείς τούς αδελφούς σου στις διάφορες υλικές και πνευματικές ανάγκες πού έχουν και να διακονείς στα έργα του Θεού. «Εάν κατεχόμενον νόσημα τι ίάσηταί σε ό Θεός, τη υγεία κέχρησο προς την των αγίων διακονίαν και ύπηρεσίαν του Θεού». Ή πενθερά του αποστόλου Πέτρου μετά τη θεραπεία της «ήγέρθη και διηκόνει αύτώ» (Ματθ. η' 15).Λοιπόν μετά την αποθεραπεία μας να επακολουθεί ευγνώμων ευχαριστία και δοξολογία. Να συνοδεύεται δε με βαθιά ειλικρινή μετάνοια και διόρθωση της ζωής μας και με απόφαση να διακονούμε τον Κύριο στα πρόσωπα των αδελφών μας. Τώρα πιο τακτικοί στον εκκλησιασμό μας, πιο επιμελείς στη μελέτη και την ακρόαση του λόγου του Θεού, για να έχουμε πλούσια την ευλογία του Θεού στη ζωή μας. (Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά