Μοναχός Σεραφείμ, Η Μασονία και οι Πατριάρχες (Δ΄)

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ

Ἡ μασονική προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ

Τελικῶς, μετά ἀπό ἐκτενῆ μελέτη, δέν μπορεῖ κανείς παρά νά διαπιστώσει, παραλλάσσοντας ἕνα παλαιό πολιτικό σύνθημα, ὅτι «ὅλοι μέν οἱ Οἰκουμενιστές δέν εἶναι Μασόνοι, ἀλλά ὅλοι οἱ Μασόνοι εἶναι Οἰκουμενιστές», πρᾶγμα πού ἀποδεικνύεται ἀπό τούς  θεμελιακούς σκοπούς τῆς Μασονίας. Καθώς γράφει ὁ Μασόνος ἱστορικός J.S. Ward, ἱδρυτής καί γενικός γραμματεύς τῆς “Masonic Study Society”: «Στή νέα ἐποχή ἡ ὁποῖα διέρχεται διά μέσου τῶν μακρῶν ὠδίνων τῆς γεννήσεώς της, ἡ Μασονία θά ὑπάρχει, ὅπως καί ἀπό παλιά, γιά νά θέτει τά πλατειά θεμέλια ἐπί τῶν ὁποίων ἡ νέα θρησκεία θά κτισθεῖ. Πλάνες καί ψευδῆ δόγματα θά παρέλθουν, καί μεταξύ αὐτῶν ἴσως καί μερικά τά ὁποῖα φαίνονται στούς πτωχούς τυφλωμένους ὀφθαλμούς μας ὡς τά περισσότερο οὐσιώδη· 
ἀλλ’ ἡ Πραγματική Ἀλήθεια θά παραμένει πάντοτε, διότι ἡ ἀλήθεια εἶναι αἰώνια, καί οἱ βάσεις τῆς ἀληθείας ὑπάρχουν στό Τάγμα μας. Ἀπό αὐτές θά προέλθει μιά νέα καί καλύτερη διαθήκη γιά μιά ἀκόμη φορά, καί ἡ Μασονία θά παραμένει ἀκόμη γιά νά εἶναι ἡ κιβωτός τῆς καταφυγῆς, ὅταν γιά μιά ἀκόμη φορά τά ὕδατα τῆς καταστροφῆς θά ἀπειλοῦν τήν γῆν ἐπί μακρόν στό ἑξῆς» [30].

Ἡ μασονική αὐτή μεσσιανική προσδοκία πού συμπίπτει ἀπολύτως μέ αὐτήν τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, δηλαδή μιᾶς ἐπιγείου «νέας διαθήκης», ἡ ὁποία αὐτονοήτως προϋποθέτεικατάργηση οὐσιωδῶν δογμάτων, ποῦ ἀλλοῦ εὑρίσκει τήν εὐρεῖα ἐκπλήρωσή της παρά στόν σύγχρονο Οἰκουμενισμό, ὁ ὁποῖος βαθμιαίως λαμβάνει προσανατολισμό διαθρησκειακό;

Προφανῶς, οἱ παραπάνω Κληρικοί καί θεολόγοι δέν ὑπῆρξαν οἱ μόνοι μασονικοί κοχλίες, ὥστε νά καμφθεῖ ἐσωτερικῶς ἡ ὀρθόδοξος αὐτοσυνειδησία περί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς. Εἶναι μόνον αὐτοί πού μᾶς ἐπιτρέπει κυρίως ἡ μασονική βιβλιογραφία νά ἐντοπίσουμε. Καί τό γεγονός ὅτι ἡ μασονική βιβλιογραφία δέν φοβεῖται πιά νά ἀποκαλύψει τούς Μασόνους ἐκείνους οἰκουμενιστές οἱ ὁποῖοι συνετέλεσαν στήν ἀπαλοιφή δογμάτων καί θρησκευτικῶν διαφορῶν, πρέπει νά μᾶς κάνει νά ἀνησυχοῦμε.

Συνεπῶς εἶναι ἀξιοσημείωτες, καί διόλου ἀνερμήνευτες ὑπό αὐτή τήν προοπτική, οἱ κοινές θεολογικές καί λοιπές συντεταγμένες τῆς Μασονίας καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ «φαινότυπος» πολλῶν οἰκουμενιστικῶν διδαγμάτων, ἔχει τόν ἀντίστοιχο «γονότυπο» στίς διδασκαλίες τῆς Μασονίας στά ἑξῆς θέματα, χωρίς νά ἐπιμηκύνω πρός τό παρόν μέ τήν παράθεση μακρᾶς βιβλιογραφίας: (α) στήν ὑποτίμηση τῆς Τριαδολογίας, ἡ ὁποία στά κείμενα τοῦ Π.Σ.Ε. ξεκίνησε μέ τήν παντελῆ ἀπουσία μνείας στήν Ἁγία Τριάδα τό 1948[31], καί συνεχίζεται, παρά τή βελτίωση τοῦ 1961 στό Νέο Δελχί, (β) στήν ἐλαχιστοποίηση καίἀποσιώπηση τῶν δογμάτων, συκοφαντουμένων καί ὑποτιμωμένων, χάριν τῆς δημιουργίας μιᾶς «εἰρηνικῆς ἑνωμένης ὑπερεκκλησίας», (γ) στήν κοντόφθαλμη προοπτική τῆς ἐπιγείου εὐφρόσυνης βασιλείας καί ὄχι τῆς οὐρανίου καί ἀκτίστου, παρά τήν ἀποστολική προειδοποίηση «μή ἀγαπᾶτε τόν κόσμον μηδέ τά ἐν τῷ κόσμῳ», (δ) στή μομφή συλλήβδην κατά τοῦ χριστιανικοῦ παρελθόντος ὡς προξένου κακῶν στήν ἀνθρωπότητα (παλαιά ἐποχή – παλαιό καθεστώς), (ε) στήν πλαστή διάκριση μεταξύ ὁρατῶν καί διεφθαρμένων ἐκκλησιῶν ἀφ’ ἑνός καί τοῦ «ἀδιάφθορου» καί «περιεκτικοῦ» ἐσωτερικοῦ Χριστιανισμοῦ (ἤ τῆς «ἀοράτου Ἐκκλησίας» τοῦ Π.Σ.Ε.) ἀφ’ ἑτέρου, δηλαδή τή παν-μασονική διάκριση (καλοῦ) Χριστιανισμοῦ καί (κακῆς) Ἐκκλησίας, (στ) στήν προβολή τοῦ φεμινισμοῦ καί τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν, βασικοῦ στοιχείου τοῦ μασονικοῦ γνωστικισμοῦ τῆς Καββαλά ὑπό τή μορφή τῆς ἱέρειας καί τῆς «ἱερῆς θηλυκότητος», (ζ) στό ὑπερβολικό οἰκολογικό ἐνδιαφέρον, μέ ἱεροποίηση τῆς κτίσεως,  (η) στή δικαίωση τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἰδιαιτέρως μετά τίς θέσεις του ΠΣΕ στό Πουσάν· δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι στή μασονική βιβλιογραφία, ἐκτός ἀπό τίς πάμπολλες ἀναφορές στόν δῆθεν ἀνθρώπινο ἀρχέγονο «ἑρμαφροδιτισμό», γίνεται λόγος καί γιά τό «οὐδέτερο φύλο», μάλιστα ἤδη στό ἔτος 1919[32]· (θ) στή θεολογική ἀθώωση τοῦ ραββινικοῦ-ταλμουδικοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, ὡς δῆθεν παράλληλου, δευτέρου δρόμου πρός Θεόν διά τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐξ οὗ καί καταργήθηκε καί ἀπαγορεύθηκε ἤδη στόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό ἡ ἄποψη περί τῆς ἀντικαταστάσεως τοῦ «παλαιοῦ» ἀπό τόν «Νέο Ἰσραήλ» (βλ. καί τό φαινόμενο τοῦ “Christian Zionism”). Τέλος, (ι) στήν ἀπαγόρευση πρός τίς «ἐκκλησίες» τοῦ ΠΣΕ τοῦ μεταξύ τους προσηλυτισμοῦ·«συμπτωματικῶς» καί στίς θεμελιώδεις μασονικές ἀρχές δηλώνεται ὅτι ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός «ἀποκρούει, ὡς ἀντιτεκτονικόν, πάντα προσηλυτισμόν» [33].

___________________

[30] J.S.M. WARD, Freemasonry and the Ancient Gods, Simpkins, Marshall, Hamilton, Kent & Co, London 1921, σελ. 348· «In the new age which is passing through the long-drawn travail of its birth, Freemasonry will be there, as of old, to lay the broad foundations on which the new religion will be built. Errors and false dogmas will pass away, and among them perhaps some which appear to our poor blinded eyes the most essential, but the Real Truth will always remain – for truth is eternal – and the bases of truth are within our Order. Out of them shall rise a new and better covenant once more, and still will Freemasonry remain to be as the Ark of the Refuge when once more the waters of destruction threaten the earth long ages hence». Βλ. καί Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ,Μασσωνισμός, ἐκδ. Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 1986^[5], σελ. 114ἑ.

[31]  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΜΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, Ἔκθεσις περί τῆς ἐν ἌμστερνταμΓενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Συμβουλίου τῶν ἘΚκλησιῶν, Ἀθῆναι 1950, σελ. 19· «Ἐγκατελείφθη δέ τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος ὡς βάσις τῆς συστάσεως τοῦ Συμβουλίου διότι ὑπῆρχον παραφυάδες προτεσταντικαί πού δέν ἀναπαύονται εἰς αυτό. Ἐν τούτοις εἶχε κριθῆ σκόπιμον νά λάβουν μέρος καί αὐταί εἰς τήν οἰκουμενικήν χριστιανικήν κίνησιν. Μόνον κατά τήν τελευταίαν συνεδρίαν τῆς Συνελεύσεως, κατ΄ εἰσήγησιν τοῦ ἁγίου Θυατείρων, περιελήφθη εἰς τήν θεολογικήν βάσιν τοῦ Συμβουλίου καί τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ Πατρός».

[32]  G.W. PLUMMER, «The Human Temple», Masonic Notes, τόμ. 10, ἀριθμ. 4 (Φεβρουάριος 1919), σελ. 52· «Esoterically and physiologically, the  sexual glands in both men and women are modifications of a third individuality termed by some, the neuter or assexus. This is that aspect of Deity, the enshrined God which has been with each mortal unit sice its initial dip into Matter, the hermaphrodite Divinity by virtue of whose power the Human Temple, male or female, becomes a source of creative power, able, even as the Gods, to create, devise, originate and bring forth». Στίς παραπάνω ἀνοησίες γνωστικιστικοῦ χαρακτῆρος εὑρίσκεται ἡ ἐξήγηση τῆς ἐπιμονῆς μέ τήν ὁποία ἡ γενετήσιος ἀνωμαλία τῆς ὁμοφυλοφιλίας προωθεῖται ἀπό τήν Νέα Τάξη Πραγμάτων· θεωρεῖται λοιπόν,ἀπό τούς Μασόνους καί Θεοσοφιστές, παράγωγο τῆς αὐτο-γονιμοποιητικῆς,ἑρμαφροδίτως ἀναπαραγωγικῆς, ἀνθρωπο-θεϊκῆς δυνάμεως.

[33]  Σύνταγμα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος τοῦ Ἀρχαίου καί ἈποδεδεγμένουΣκωτικοῦ Τύπου, Κεφάλαιον Α΄, Ἄρθρον 1, Θεμελιώδεις Ἀρχαί ΙΧ, ἐν Β.ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, Ντοκουμέντα τῆς Ἑλληνικῆς Μασονίας, Ἀθήνα 1977, σελ. 110.

Ορθόδοξος Τύπος, 17/1/2014

Δείτε και Μοναχός Σεραφείμ, Η Μασονία και οι Πατριάρχες (Μέρος Α΄, Μέρος Β΄,Μέρος Γ΄)

πηγή