«Κράτα γερά μέσα σου τα ζώπυρα της πίστεως που παρέλαβες από τους γονείς σου.
Η Ελλάδα είναι η χώρα των μεγάλων αγώνων για την κατίσχυση των μεγάλων ιδανικών.
Μην αφήσεις τη χώρα σου να χάσει το χαρακτήρα της και να μετατραπεί σε μάζα ανθρώπων, χωρίς συνείδηση, χωρίς εθνικότητα και χωρίς ταυτότητα.
Μέσα σ' αυτή τη μάζα κινδυνεύεις να γίνεις ένα νούμερο, ένας αριθμός, να χάσεις την ελευθερία της προσωπικότητάς σου.
Αδελφοί, μείνατε εδραίοι και αμετακίνητοι σε όσα μάθατε και σε όσα επιστώθητε.
Μείνατε σταθεροί στην πίστη και στα ιδανικά του Γένους. Αυτό είναι το χρέος μας.»
+Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος
Είμαι πολύ θυμωμένη με τον εαυτό μου που ακόμη κλαίω για σένα.
Θάπρεπε, όμορφα-όμορφα, (και θα ήσουν μια υπέροχη σελίδα της) να είσαι ιστορία.
Τί χάλι κι'αυτό...Να παίρνω να γράψω δυο λέξεις για την επέτειό σου και να κλαίω μετά από τόσον καιρό...
«Μην κλαις παιδάκι μου» σε ακούω να λες…
Μα γιατί μου μιλάς ακόμη, γιατί είσαι τόσο έντονος, τόσο καθοριστικά πατέρας, τόσο παρών;
Πάλι ακούω το βήμα σου, πάλι το φουρ-φουρ του ράσου σου, πάλι χαμογελάς πάνω στα χέρια μου που πληκτρολογούν, ξανά περπατάς στη ζωή μου.
Προλάβαμε κι’αγαπηθήκαμε εμείς.
Ισως να φταίει αυτό.
Μπορεί και το που ήταν το γέλιο σου αφημένο δω και κει όπου πέρασες και -περνώντας απ’τους ίδιους δρόμους- μας καταδιώκει να μας κάνει πάλι τα παιδιά σου, τους ομολόγους μιας κοινής ευτυχίας, τα παπαδάκια ενός μικρού ιερού όπου θυμιατίσαμε μέρες και νύχτες, αγίους και αγίους, πατρίδες και πατρίδες…
Δεν ξέρω πώς φαίνονται τα χάλια μας από Κει που είσαι…
Μόνοι πορεύομαστε σε μια πατρίδα επίσης μόνη. Εκείνα που έλεγες για ζώπυρα της πίστης και για Ελλάδα αγώνων, τα στείλαμε στο κρυφό σχολειό της καρδιάς και μας τα μολογάνε τις νύχτες των κρυφών συναξαρίων, λίγοι καλόγηροι που τους χλεύαζουν οι δυνατοί της μέρας και γεροντάδες που τους απειλούν οι Ευρώπες.
Νομίζω θα σου άρεσε τώρα να είσαι εδώ, να παίρνεις φωτιά και να καίγονται οι φόβοι μας, να κλαις και να λυτρώνονται οι ταπεινοί, να φωνάζεις και να μαζεύονται οι εξουσίες.
Κι’ύστερα να ξαναγίνεσαι το παιδί –άτακτο πάντα- που ζητιάνευε το γλυκό που δεν σου δίναμε, για να μην ανέβη το σάκχαρό σου….
Γράφουν ακόμη για σένα, σου κάνουν άλλοι μνημόσυνα δημοσίων σχέσεων και άλλοι καρδιάς, σε θυμούνται όλοι, σε αγαπούν και σε μισούν.
Κάποιοι κλαίνε και είμαι σ’αυτούς.
Γιατί κλαίνε αυτοί, δεν ρώτησα.
Εγώ κλαίω επειδή χορτιάριασε ο κήπος του Σταθμού μας, επειδή στο σπίτι σου κρεμάνε τα σώβρακά τους οι ενοικιαστές (ακριβώς στο μπαλκόνι της επίσημης αίθουσας που δεχόσουν στη γιορτή σου), επειδή οι παλιοί μας φίλοι χάθηκαν, επειδή τις νύχτες δεν φωτίζεται το παράθυρό σου, επειδή είμαι σίγουρη πως έχουν πετάξει τις παντούφλες που βρήκα δίπλα στο κρεβάτι σου όταν έφυγες για Αθήνα, επειδή δεν γράφεις πια, επειδή δεν ακούω τη φωνή σου, επειδή δεν μπορώ να πω «εισελεύσομαι εις τον οίκον σου» και να ακούσω το σήμα του Σταθμού των κοινών μας ερώτων, επειδή πέθανες, επειδή ζεις Αλλού, επειδή δεν θωρώ σε, επειδή δεν επιστρέφεις από το γραφείο το μεσημέρι, επειδή δεν μαγειρεύει σου πια η θεία, επειδή πέθανε και ο παπα Λεωνίδας, επειδή σε έχασα ως σημείο αναφοράς, επειδή μετά από σένα το χώμα είναι λιγώτερο στέρεο κάτω από τα πόδια εκείνων που σε γνώρισαν.
Και επειδή δεν ήρθες ούτε μια νύχτα στον ύπνο μου….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά