Τα παιδιά μας στή δίνη της νέας εποχής

Του Κωνσταντίνου Γανωτή

«...᾿Εμεῖς, οἱ γονεῖς τῆς σύγχρονης νεολαίας, πυργώσαμε πάνω στὴ γῆ τὸν τερατώδη τεχνικὸ πολιτισμὸ μὲ ἀλαζονεία, ὥστε νὰ μᾶς χρησιμεύει πιὸ πολὺ γιὰ τὸ θάνατο παρὰ γιὰ τὴ ζωή.»
Παλαιότερα οἱ γονεῖς χαίρονταν τὰ παιδιά τους καὶ τὰ καμάρωναν, καθὼς μεγάλωναν καὶ φαίνονταν οἱ ἀρετές τους. Στὴν ἐποχή μας οἱ γονεῖς πανικοβάλλονται, καθὼς ἀντικρύζουν τὰ συμπτώματα τῆς ἐνηλικίωσης τῶν παιδιῶν τους. Πέρασε πιὰ ἡ ἐποχή, ποὺ τὰ παιδιὰ καυχῶνταν γιὰ τοὺς γονεῖς τους, γιὰ τὴν πατρίδα τους, γιὰ τὴ θρησκεία τους. Σὰν νὰ μὴν ἀνήκουν σὲ καμμιὰ κοινότητα, οἰκογένεια, πατρίδα, σὰν νὰ μὴ γεννήθηκαν μέσα σὲ μιὰ ζεστὴ ἀγκαλιὰ οἰκογένειας, νιώθουν τὰ παιδιὰ σήμερα σὰν ἄτομα χαμένα μέσα σ’ ἕνα ἀπρόσωπο σύνολο καὶ φτιάχνουν μόνα τους καὶ ἐπιλέγουν τὶς ὁμάδες γι’ αὐτό, ὅπου θέλουν νὰ ἀνήκουν. Κι ἐνῷ δὲν ἀναγνωρίζουν καμμιὰ ὑποχρέωσή τους τὰ σημερινὰ παιδιά, προβάλλουν διαρκῶς δικαιώματα καὶ ἀπαιτήσεις.

Βέβαια οἱ παραπάνω χαρακτηρισμοὶ καὶ περιγραφὲς ἀναφέρονται στὶς ἀκραῖες περιπτώσεις, οἱ ὁποῖες ὅμως γίνονται κάθε μέρα καὶ λιγότερο ἀκραῖες. Μόνο τὰ σχολικὰ βιβλία σήμερα νὰ διαβάσει κανείς, θὰ ἰδεῖ ὅτι ὁλόκληρη ἡ παιδεία ὁδηγεῖ σ’ αὐτὲς τὶς ἀκραῖες περιπτώσεις.

Καὶ οἱ γονεῖς σὰν ἥρωες τραγῳδίας προσπαθοῦν νὰ σύρουν τὰ παιδιά τους στὸν τρόπο ζωῆς, ποὺ ἔχουν συνηθίσει οἱ ἴδιοι καὶ ποὺ τὸν θεωροῦν ὡς τὸν μόνον ὀρθό. Καὶ δὲν ὑποψιαζόμαστε ὅτι μέσα σ’ αὐτὸ τὸ λεγόμενο συντηρητικὸ ἦθός μας κρύβεται ἡ ῥίζα καὶ ἡ αἰτία τῆς λεγόμενης προοδευτικῆς φιλοσοφίας, ποὺ διέλυσε τὶς οἰκογένειες κι ἐξαφάνισε τὴ χαρά, τὴν εὐθυμία, τὴν παρηγοριὰ ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.

᾿Εμεῖς, οἱ γονεῖς τῆς σύγχρονης νεολαίας, πυργώσαμε πάνω στὴ γῆ τὸν τερατώδη τεχνικὸ πολιτισμὸ μὲ ἀλαζονεία, ὥστε νὰ μᾶς χρησιμεύει πιὸ πολὺ γιὰ τὸ θάνατο παρὰ γιὰ τὴ ζωή. ᾿Εμεῖς διατυπώσαμε καὶ ἐφαρμόσαμε τὴν ᾿Επικούρεια φιλοσοφία ζωῆς παζαρεύοντας τὶς ἡδονές μας σὰν τὸ μόνο κεφάλαιο εὐτυχίας. ᾿Εμεῖς φύγαμε καὶ πήραμε μαζί μας καὶ τὰ παιδιά μας ἀπὸ τὴν ἁπλή, τὴν ὑγιεινὴ καὶ πανέμορφη φύση καὶ τὰ στοιβάξαμε μέσα στὶς σύγχρονες τερατουπόλεις. ᾿Εμεῖς κατασκευάσαμε, ἀποδεχτήκαμε καὶ βάλαμε σὲ ἐνέργεια τὴν ἀχόρταστη πορνοψυχαγωγία καὶ τὴν χρηματοδοτήσαμε μὲ δισεκατομμύρια δολλάρια. ᾿Εμεῖς στήσαμε τοὺς πολέμους γιὰ τὸ χρῆμα, γιὰ τὸ πετρέλαιο, γιὰ τὸ μεγαλεῖο τοῦ ὀνόματός μας. Μετατοπίσαμε τὴ σκέψη καὶ τὴν καρδιά μας ἀπὸ αὐτό, ποὺ ὁ λαὸς ἔλεγε καλὸ κι εὐλογημένο, στὴ σκοπιμότητα τοῦ κέρδους καὶ τῆς ἡδονῆς.

Καὶ γιὰ νὰ ἰδοῦμε πόσο παλιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ συμπυκνωμένη καὶ μεθοδευμένη ἁμαρτία, ποὺ τὴν κληρονομήσαμε κι ἐμεῖς ἀπὸ τοὺς προγόνους μας, ἀλλὰ καὶ τὴν κληροδοτήσαμε στὰ παιδιά μας, ἂς διαβάσομε τὸν ἱστορικὸ τῆς ἀρχαιότητας Θουκυδίδη, ποὺ μᾶς μαρτυρεῖ στὸ Α´ βιβλίο του ’75 ὅτι οἱ ᾿Αθηναῖοι τοῦ χρυσοῦ αἰώνα οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦν ὅτι καταδυναστεύουν καὶ ἀφανίζουν τοὺς ὑποδουλωμένους σ’ αὐτοὺς «συμμάχους», δηλ. τοὺς ἄλλους ῞Ελληνες, ὑποκύπτοντας σὲ τρία κίνητρα, στὴ δόξα, στὸ φόβο καὶ στὸ συμφέρον. ῎Ετσι ἀπολογεῖται ἡ κάθε κακὴ γενιὰ στὰ παιδιά της καὶ στὸν κόσμο ὅλο. Τί τὸ παράξενο λοιπόν, ἂν καὶ τὰ παιδιά μας ἐπικαλοῦνται τοὺς ἴδιους λόγους, γιὰ νὰ διεκδικήσουν κι αὐτὰ τὴν εὐτυχία τους, ὅπως τὴν ἀντιλαμβάνονται;

Εἴμαστε λοιπὸν μιὰ γενεὰ ἀναπολόγητη ἀπέναντι στὰ παιδιά μας καὶ γι’ αὐτὸ ἔνοχη. Τὰ παιδιά, ποὺ ἔχομε, εἶναι ὅσα ἐπιτρέψαμε νὰ γεννηθοῦν· τὰ ὑπόλοιπα τὰ θερίζομε σὲ ῥυθμὸ περίπου χίλια κάθε μέρα στὴν ῾Ελλάδα.

Κανένας ῾Ηρώδης καὶ κανένας σουλτάνος ἢ Χίτλερ ἢ Στάλιν δὲν μπόρεσε οὔτε θὰ μποροῦσε νὰ ἐξοντώσει τόσα ἀνυπεράσπιστα ῾Ελληνόπουλα. Καὶ τὸ λεγόμενο δημογραφικὸ πρόβλημα μὲ τὰ παράγωγά του προβλήματα, τὸ ἐθνικὸ τὸ ἀσφαλιστικὸ κλπ., δὲν εἶναι τίποτε μπροστὰ στὸ ἠθικὸ καὶ ψυχικὸ πρόβλημα, ποὺ κρατᾷ καρβουνιασμένες τὶς ψυχές μας, τὶς ψυχὲς μαννάδων καὶ πατεράδων, παππούδων καὶ γιαγιάδων, ποὺ συνέπραξαν στοὺς φόνους αὐτοὺς ἑκατομμυρίων βρεφῶν.

῾Η ἀλαζονεία τοῦ πολιτισμοῦ ἔλυσε πολλὰ προβλήματα ἀλλὰ δημιούργησε περισσότερα καὶ μεγαλύτερα. ῾Η γυναικολογία λ.χ. μὲ τὴ βοήθεια καὶ τῆς παιδιατρικῆς περιόρισε πολὺ τὴν παιδικὴ θνησιμότητα ἀλλὰ αὔξησε τὶς ἐκτρώσεις. Καὶ ἡ μὲν παιδικὴ θνησιμότητα ἄφινε ἀθῷες τὶς καρδιὲς τῶν θλιμμένων γονέων, ἐνῷ οἱ ἐκτρώσεις τὶς ἀφίνουν νὰ καίγονται μέσα στὴν κόλαση.

Καὶ τονίζομε μὲ κάθε εὐκαιρία ὅτι ἡ ζωὴ στὴν ἐποχή μας εἶναι δύσκολη, ἔχει ἀπαιτήσεις καὶ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ μεγαλώσει ἀξιοπρεπῶς πολλὰ παιδιά, γιατὶ δὲν θἄχει νὰ τοὺς δώσει τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια γιὰ τὴ ζωή. Καὶ τὰ λένε αὐτὰ παρὰ τὶς ἐπανειλημμένες διαψεύσεις ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, ποὺ δείχνει τὰ παιδιὰ τῶν πολυτέκνων οἰκογενειῶν νὰ γίνονται πιὸ προκομμένα, πιὸ εὐχαριστημένα ἀπὸ τὴ ζωή τους καὶ τὸ κυριότερο μὲ περισσότερη ψυχικὴ ὑγεία ἀπὸ τὰ ἄλλα παιδιά.

῞Ολα αὐτὰ εἶναι ἡ νέα ἐποχή, ποὺ ἐμεῖς παραλάβαμε καὶ τελειοποιήσαμε, γιὰ νὰ βάλομε τὰ παιδιά μας μέσα σ’ αὐτὴ καὶ νὰ ζήσουν. ῎Ερχονται ὅμως καὶ ἄλλες προσπάθειες πιὸ ὀργανωμένες, πιὸ μεθοδευμένες, γιὰ νὰ ὑλοποιήσουν τὸ κακὸ καὶ νὰ τὸ ντύσουν μὲ τὸ κῦρος τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς φιλοσοφίας. Εἶναι οἱ ὀργανωμένες προσπάθειες ποὺ ξεκινοῦν κυρίως ἀπὸ τὶς μεγάλες δυτικὲς χῶρες καὶ κυριεύουν τὴν παιδεία πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα, τὰ μέσα ἐνημέρωσης καὶ ψυχαγωγίας, τὴ μόδα, τὴν τέχνη, τὴ θρησκεία καὶ γενικὰ ὅλο τὸ φάσμα τοῦ πολιτισμοῦ. ῎Εργο τους εἶναι νὰ κάνουν τὴ νέα γενιὰ νὰ σκέφτονται πάνω σὲ προδιαγεγραμμένες γραμμές, ὅπως δηλ. οἱ ὑπολογιστές, χωρὶς νὰ ἀναφέρονται στὴν ἀφετηρία μιᾶς ἀνάλυσης. ῎Ετσι θὰ σκέφτονται πάνω στὴ ζωὴ καὶ στὸν ἄνθρωπο, πάνω στὴ γραμμὴ ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα ζῷο ἐξελιγμένο μὲ ἐκλεπτυσμένες ἀνάγκες καὶ ἀπαιτήσεις. ῾Η ἠθική, ἡ θρησκεία καὶ ὅλες αὐτὲς οἱ «ἀνώτερες» ἐκδηλώσεις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι δευτερογενεῖς προσθῆκες πάνω στὴν αὐθεντική του φύση σὰν κάποιες ἱκανότητες, ποὺ ἀποκτοῦν τὰ ζῷα τοῦ τσίρκου. ῞Ενας τέτοιος ἄνθρωπος ἐλαχιστοποιεῖ τὶς ἀναστολές του μπροστὰ σὲ ὁποιαδήποτε ἐπιθυμία του. Καὶ φυσικὰ ὅσοι παράγουν προϊόντα, ποὺ ἱκανοποιοῦν τὶς ἀτελείωτες ἐπιθυμίες τῶν ἀνθρώπων, ἔχουν νὰ κερδίσουν πολλὰ ἀπὸ ἕνα τέτοιου τύπου ἄνθρωπο. ῾Ο ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν θὰ μπορεῖ ν’ ἀντισταθεῖ σὲ καμμιὰ διαφήμιση καὶ ἔτσι θὰ καταναλώνει πάντα ὅ,τι διαφημίζεται περισσότερο.

Αὐτὴ ἡ νέα τάξη στὴν παιδεία στοχεύει στὸν ἀφανισμὸ τῆς ἐθνικῆς ἱστορίας, τῆς ἐθνικῆς γλώσσας καὶ τῆς θρησκευτικῆς ἀγωγῆς στὰ σχολεῖα. Καὶ εἴδαμε πόσο μεθοδικὰ καὶ ἐπίμονα ἔκανε κιόλας τὸ ἔργο της καὶ καρποφόρησε μέσα στὴ νεολαία. Οἱ σκαπανεῖς αὐτῆς τῆς νέας ἐποχῆς μέσα στὴν παιδεία καὶ σὲ ὅλη τὴν κοινωνία εἶναι οἱ διανοούμενοι. Εἶναι οἱ διανοούμενοι, ποὺ σκέφτονται καὶ καλλιεργοῦν ἰδέες προσπαθῶντας νὰ φτιάξουν ἕναν κόσμο διαφορετικὸν ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ, ἕνα κόσμο ποὺ νὰ ἔχει αὐτοὺς ὡς Θεό. Τέτοιοι ἦταν οἱ σοφιστὲς στὴν ἀρχαία ᾿Αθήνα καὶ ὅλοι οἱ ἰδεολόγοι σὲ κάθε ἐποχή, ποὺ ὁ λαός μας τοὺς ὀνόμασε αἱρετικούς.

Οἱ αἱρετικοὶ αὐτοὶ τῆς νέας ἐποχῆς ὅπως καὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν κερδίζουν ἀπὸ τὸ ἔργο τους τὴν ἑωσφορικὴ γλύκα τοῦ ἁλαζόνος, ποὺ μέσα στὴν ψεύτικη ἰδεολογικὴ κοινωνία, ποὺ κατασκευάζει, φαντάζει σὰν Θεός. Θύματα αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν εἶναι ὅλοι, ὅσοι ἔχουν κι αὐτοὶ τὴ διάθεση νὰ πέσουν σ’ αὐτὴ τὴν κόλαση, ἀλλὰ δὲν ἔχουν τὴ δύναμη νὰ γίνουν αἱρεσιάρχες. ῾Απλῶς διαλέγουν αἵρεση ἀπ’ αὐτὲς ποὺ διαφημίζονται καὶ γίνονται ὀπαδοί. Καὶ συνήθως παρασύρονται ἀπὸ τὴν πιὸ πολὺ διαφημιζόμενη.

Οἱ πιὸ ἀποτελεσματικοὶ συνεργάτες αὐτοῦ τοῦ ὀργανωμένου ῥεύματος τῆς νέας ἐποχῆς εἴμαστε ἐμεῖς, τὸ ἀνώνυμο πλῆθος, ποὺ ἀνυποψίαστοι μέσα στὴ βολικὴ γιὰ τὴ νωθρότητά μας βλακεία καὶ ἄγνοια, ἀφινόμαστε στὸ ῥεῦμα σὰν τὰ φύλλα τοῦ φθινοπώρου στὸν ἄνεμο καὶ φυσικὰ ἐγκαταλείπομε καὶ τὰ παιδιά μας μέσα σ’ αὐτὸ τὸ ῥεῦμα. ᾿Αφίνομε τὴν ἐκκλησιαστική μας ζωὴ νὰ ἐκπέσει σὲ μιὰ ἀόριστη θρησκευτικότητα, κρατᾶμε ἀπὸ τὴν ἐθνική μας ἱστορία μόνο μερικὰ συγκινητικὰ σύμβολα σὰν ἐκφυλισμένους θρύλους, περιορίζομε τὴ γλῶσσά μας μόνο σὰν μέσο συνεννόησης γιὰ καθημερινὲς ἀνάγκες καὶ διαβάζομε καὶ τραγουδᾶμε μόνον ὅ,τι μᾶς σερβίρει ἡ τηλεόραση. ῎Ετσι οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς παραγωγοὺς «πολιτισμοῦ» ἔχουν τὸ μέλλον τοῦ κόσμου στὰ χέρια τους.

Καὶ ὁ γονιός, ποὺ ἔχει χάσει τὴν πίστη του καὶ δὲν συγκινεῖται ἀπὸ τὸ χτύπημα τῆς καμπάνας, γιὰ νὰ σηκωθεῖ τὸ Κυριακάτικο πρωϊνὸ καὶ νὰ πάρει τὰ παιδιά του νὰ τὰ πάει στὴ θεία λειτουργία, γίνεται ὁ ἱεραπόστολος τῆς νέας ἐποχῆς στὰ παιδιά του. Καὶ χρησιμοποιῶ τὸν ὅρο ἱεραπόστολος, γιατὶ αὐτὴ ἡ προσφορὰ ἐκδούλευσης γίνεται δωρεὰν καὶ γιὰ νὰ πολεμήσει ὁ γονιὸς τὶς ἀναστολές του τὴν κάνει μὲ ζῆλο. ῎Ετσι κι ἂν τὸ παιδὶ ἐκδηλώσει ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ᾿Εκκλησία, ὁ συγχρονισμένος γονιὸς θὰ τὸ ἀποτρέψει. Γι’ αὐτοὺς εἶπε ὁ Χριστὸς· «῎Αφετε τὰ παιδία ἐκθεῖν πρός με».

Αὐτοὶ οἱ γονεῖς δὲν θὰ γιορτάσουν τὶς μεγάλες ἐκκλησιαστικὲς γιορτές μας καὶ δὲν θὰ ἀλλάξει ἡ ὄψη καὶ ὁ ῥυθμὸς τῆς ζωῆς μέσα στὸ ἀστικὸ σπίτι, γιὰ νὰ γίνουν αἰσθητὰ τὰ Χριστούγεννα καὶ τὸ Πάσχα. ῞Ενα πλουσιότερο γεῦμα καὶ μιὰ μακρινὴ ἐκδρομὴ θὰ εἶναι τὰ περισσότερα ποὺ θὰ κάνει στὶς γιορτὲς ἡ ἀστικὴ οἰκογένεια. Τὸ ἴδιο βέβαια θὰ γίνει καὶ μὲ τὶς ἐθνικὲς γιορτές. ῾Η ῾Ελληνικὴ σημαία δὲν θὰ στολίσει τὸ μπαλκόνι τοῦ ἀστικοῦ σπιτιοῦ.

῎Ετσι χάνει ἡ ζωὴ τὸ νόημά της καὶ τὰ πρόσωπα τὴν ἱερότητά τους. Τὰ παιδιὰ δὲν λογαριάζουν τὰ πρόσωπα ἀλλὰ τὶς ἡδονές, ποὺ ἀποκομίζουν ἀπ’ αὐτά. Κι ἐπειδὴ οἱ καρδιὲς ἀδρανοῦν ἀπὸ εὐγενικὰ συναισθήματα, ἔρχεται μιὰ κατάθλιψη καὶ πέφτει μέσα στὰ σπίτια αὐτά, μιὰ κατάθλιψη, ποὺ γέμισε τὶς ψυχιατρικὲς κλινικὲς μὲ νέους καὶ νέες. Ποιός δὲν ἔχει προσέξει ὅτι οἱ σημερινοὶ νέοι δὲν τραγουδοῦν πιά; ῾Οποιαδήποτε μουσικὴ ἀκούγεται εἶναι μόνο ἠλεκτρονική.

Αὐτὰ ὅλα τὰ ζοῦν καὶ τὰ αἰσθάνονται οἱ νέοι μας, ἀκόμα κι ἂν δὲν τὰ συνειδητοποιοῦν καὶ δὲν τὰ κρίνουν μέσα τους, γιατὶ δὲν ἔχουν ἐμπειρία διαφορετικῆς ζωῆς, γιὰ νὰ τὰ συγκρίνουν. Καὶ ἡ ἀβάσταχτη θλίψη τους γιὰ τὴ διάψευση τῶν ἐμφύτων μέσα στὸ ἀσυνείδητο ἀρχετύπων εἰκόνων τὰ ὁδηγεῖ στὰ παραισθησιογόνα. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι μὲ τὰ ναρκωτικὰ μπλέκουν κυρίως οἱ νέοι. Αὐτοὶ αἰσθάνονται ἀκόμα τὴν ἀρχέτυπη εἰκόνα τῆς ζωῆς καὶ νιώθουν προδομένοι. Οἱ μεγάλοι νιώθουν τὴ σκλήρυνση τῆς ἐνοχῆς μόνο. Κι ὅταν ἀνησυχοῦν γιὰ τοὺς νέους καὶ παλεύουν νὰ τοὺς ἀποεξαρτήσουν, δὲν ὑποπτεύονται ἢ δὲν θέλουν νὰ παραδεχτοῦν ὅτι βγάζοντάς τους ἀπὸ τὴν τάξη τῶν θυμάτων τὰ φέρνουν στὴν τάξη τῶν θυτῶν, ποὺ μάλιστα δὲν προκαλοῦν καμμιὰ συμπάθεια, ὅπως ὅταν ἦταν θύματα, οὔτε τοῦ ἑαυτοῦ τους.

Εἴδαμε τὰ δυτικὰ κράτη μεγάλα καὶ μικρὰ στοὺς τελευταίους πολέμους στὴ Γιουγκοσλαβία καὶ στὴ Μέση ᾿Ανατολὴ μέχρι τὸ ᾿Αφγανιστὰν νὰ μὴ διαθέτουν ἀνθρώπινο ἰδανικό, γιὰ νὰ πολεμήσουν, καὶ νὰ ἐξευτελίζονται ἀπὸ τοὺς ἄθλιους καὶ ἀλληλοσπαρασσόμενους λαούς, ποὺ δέχονταν τὴν τρομακτικὴ δύναμη ὄχι τῶν δυτικῶν «σταυροφόρων» ἀλλὰ τῶν ὅπλων τους, τὰ ὁποῖα συχνὰ πολεμοῦν μόνα τους. ᾿Απέναντι στοὺς νεαροὺς ῎Αραβες, ποὺ αὐτοκτονοῦν τραγουδῶντας, δὲν ἔχουν οὔτε ἕνα στρατιώτη πρόθυμο νὰ κινδυνέψει. Κι ἂν ἔλειπαν οἱ νηστικοὶ μετανάστες τῆς Λατινικῆς ᾿Αμερικῆς, γιὰ νὰ προσφέρουν μισθοφόρους, οἱ ᾿Αμερικανοὶ θὰ εἶχαν φύγει ἀπὸ τὴ Μεσοποταμία, ὅπως ἔφυγαν καὶ ἀπὸ τὴν ᾿Ινδοκίνα.

᾿Αλλὰ τὸ προζύμι τῆς ἀγανάκτησης καὶ τῆς ἀπελπισίας φουσκώνει. Σὲ λίγα μόνο χρόνια τὰ παράλυτα χέρια τῶν σημερινῶν ἐξαρτημένων νέων δὲν θὰ μποροῦν νὰ κυβερνήσουν τὶς μηχανές. ῾Ο δυτικὸς κόσμος θὰ παραδοθεῖ ἀμαχητὶ στοὺς μετανάστες. Οἱ μετανάστες ἢδη ἐκπαιδεύονται στὴν ὑψηλὴ τεχνολογία. ῾Η Γερμανία γερμανοποιεῖ -ποιός θὰ τὸ πίστευε;- τοὺς Τούρκους μετανάστες καὶ προσκαλεῖ ᾿Ινδοὺς χειριστὲς τῶν ὑπολογιστῶν της. ῾Η νέα ἐποχὴ ἐκεῖ ὅπου πετυχαίνει περισσότερο, ἐκεῖ παραλύει τὴ ζωὴ τῶν θυμάτων της κι ἐκεῖ ποὺ βρίσκει ἀντίσταση θὰ ἀναδείξει νέους ἐπικοὺς ἥρωες. ῾Οπωσδήποτε στόν 21ο αἰῶνα ὁδηγούμαστε σὲ μιὰ ἔκρηξη, ἔκρηξη πιὸ ἔντονη ἀπὸ τοὺς παγκοσμίους πολέμους τοῦ 20οῦ αἰώνα.

῞Οταν οἱ μοναχικοὶ γέροντες ἔρημοι κι ἐγκαταλειμμένοι θὰ πεθαίνουν μέσα στὰ διαμερίσματα καὶ θὰ τοὺς καταλαβαίνουν ἀπὸ τὴ μυρωδιά τους, ὅταν ὁ μισὸς πληθυσμὸς κυρίως ὁ νεανικὸς θὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ μετανάστες, ὅταν ὁ στρατός μας θὰ εἶναι τραγικὰ ἀνεπαρκὴς καὶ θὰ βρεθοῦμε στὸ ἔλεος τῶν γειτόνων μας, ὅταν οἱ Οὐκρανές, Βουλγάρες, ῾Ρουμάνες καὶ ᾿Αλβανὲς ὑπηρέτριες θὰ πάρουν τὰ ἀκίνητα τῶν γερόντων, γιατὶ δὲν θὰ ἐπαρκοῦν οἱ συντάξεις τους γιὰ νὰ τὶς πληρώσουν, τότε δὲν θὰ χρειάζεται πιὰ τὸ Παιδαγωγικὸ ᾿Ινστιτοῦτο νὰ ἀφαιρέσει τὸν ἐθνικό μας ὕμνο ἀπὸ τὰ σχολικά μας βιβλία, γιατὶ σχεδὸν κανένας πιὰ δὲν θὰ θεωρεῖ τὸ ποίημα αὐτὸ σὰν ᾿Εθνικό του ὕμνο.

Σὲ κάποιο σημεῖο κατὰ τὴ διάρκεια τῆς διαδικασίας αὐτῆς θὰ ξυπνήσουν κάποιοι σ’ αὐτὸν τὸν τόπο καὶ θὰ κάνουν τὴν ἐπανάσταση. Θὰ εἶναι οἱ πρῶτοι καὶ ἴσως οἱ μόνοι νέοι μας, ποὺ δὲν θὰ χρειάζονται ψυχίατρο.

Θὰ δεχτῶ ὅτι ὑπερβάλλω ἀπὸ ἀπαισιοδοξία καὶ ὅτι κινδυνολογῶ, ἄν διαπιστώσω ὅτι ἡ ἐπανάσταση αὐτὴ δὲν ἔχει ἀρχίσει. ᾿Αλλὰ ἔχει -δόξα τῷ Θεῷ- ἀρχίσει· ἀπόδειξη εἶναι αὐτὴ ἡ σελίδα καὶ τὸ ἐνδιαφέρον ἀναγνωστῶν νὰ τὴν διαβάσουν. Ζητῶ αὐτούς, ποὺ θ’ ἀγαπήσουν τὸ Χριστὸ μὲ συνέπεια καὶ θὰ κάνουν τὴ ζωή τους «θυσίαν ζῶσαν». Τότε θ’ ἀρχίσουν νὰ ἀναπαύονται καὶ τὰ παιδιά μας, θ’ ἀρχίσουν νὰ ντρέπονται, ν’ ἀγαποῦν, νὰ πιστεύουν, νὰ ὀνειρεύονται, ἐπὶ τέλους νὰ εὐτυχοῦν. Τότε θ’ ἀρχίσουν νὰ τραγουδοῦν ξένιαστα στοὺς δρόμους καὶ νὰ ξαναπαίζουν ἀθῷα στὶς γειτονιές.

Από το βιβλίο «Η εξομολόγηση ενός γονιού» που κυκλοφορείτε από τις εκδόσεις ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ σε Δ´ έκδοση.

πηγή