Συναξαριστής της 2ας Ιουλίου

Κατάθεσις Τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου

 

Στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν, ποὺ εἶχε κτίσει ἡ βασίλισσα Πουλχερία, κόρη τοῦ αὐτοκράτορα Ἀρκαδίου καὶ σύζυγος τοῦ αὐτοκράτορα Μαρκιανοῦ (451-457), εἶχαν κατατεθεῖ τὰ σπάργανα (ἐντάφια) τῆς Θεοτόκου, τὰ ὁποῖα εἶχαν σταλεῖ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Ἰουβενάλιο.

Ὅταν δὲ ἦταν αὐτοκράτορας ὁ Λέων Α´ ὁ Θρὰξ (457-474), οἱ πατρίκιοι Γάλβιος καὶ Κάνδιδος ἔφεραν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ τὴν τίμια ἐσθῆτα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὁ Λέων τὴν παρέλαβε καὶ τὴν κατέθεσε στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν, μέσα σὲ χρυσὴ λάρνακα. Ἡ ἐσθῆτα αὐτὴ ὑπῆρχε μέσα στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν μέχρι τὸ ἔτος 820.

Ἀλλὰ ὁ ναὸς αὐτὸς τὸ 1070 κάηκε καὶ κατόπιν, ἀφοῦ ἀνοικοδομήθηκε, ἀπὸ ἀπροσεξία ξανακάηκε στὶς 19 Ἰανουαρίου τοῦ 1434. Βέβαια, πάντα τὰ τίμια ἀντικείμενα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου γίνονται ἀφορμὴ στοὺς ἀγωνιζόμενους χριστιανοὺς νὰ μιμηθοῦν τὴν ἀρετή της.

Καὶ ὅπως, λοιπόν, αὐτὴ «διετήρει πάντα τὰ ρήματα (τοῦ Κυρίου) ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς», διατηροῦσε, δηλαδή, τὰ λόγια του Υἱοῦ της βαθειὰ χαραγμένα στὴν καρδιά της, ἔτσι ἂς κάνουμε κι ἐμεῖς.

 

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος πλ. δ’.
Θεοτόκε ἀειπάρθενε, τῶν ἀνθρώπων ἡ σκέπη, Ἐσθῆτα καὶ Ζώνην τοῦ ἀχράντου σου σώματος, κραταιὰν τῇ πόλει σου περιβολὴν ἐδωρήσω, τῷ ἀσπόρῳ τόκῳ σου ἄφθαρτα διαμείναντα, ἐπὶ σοὶ γὰρ καὶ φύσις καινοτομεῖται καὶ χρόνος, διὸ δυσωποῦμέν σε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θεῖον ἔνδυμα, τῶν οίκτιρμῶν σου, καὶ ἱμάτιον ἀθανασίας, τὴν ἁγίαν σου Ἐσθῆτα καὶ ἄφθαρτον, τῇ κληρουχίᾳ σου Κόρη δεδώρησαι, εἰς περιποίησιν πάντων καὶ σύναψιν. Ὅθεν Ἄχραντε, τὴν θείαν αὐτῆς κατάθεσιν, τιμῶντες εὐσεβῶς σὲ μεγαλύνομεν.

Κοντάκιον 
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθείς.
Περιβολὴν πᾶσι πιστοῖς ἀφθαρσίας, θεοχαρίτωτε Ἁγνὴ ἐδωρήσω, τὴν Ἱερὰν Ἐσθῆτά σου, μεθ᾽ ἧς τὸ ἱερόν, σῶμά σου ἐσκέπασας, σκέπη πάντων ἀνθρώπων, ἧς περ τὴν κατάθεσιν, ἑορτάζομεν πόθῳ, καὶ ἐκβοῶμεν φόβῳ σοι σεμνή· Χαῖρε Παρθένε, Χριστιανῶν τὸ καύχημα.

Ὁ Οἶκος 
Τὴν καθαρὰν καὶ ἀληθῆ σκηνὴν τοῦ Θεοῦ Λόγου, τὴν ἔμψυχον νεφέλην, καὶ στάμνον τὴν τοῦ Μάννα, τὴν Θεοτόκον Μαριάμ, πάντες οἱ σωθέντες διὰ τοῦ τόκου αὐτῆς ἐν πίστει μακαρίσωμεν, καὶ τὴν σεπτήν, Ἐσθῆτα προσπτυξώμεθα, ᾗπερ τὸν Δεσπότην περισχοῦσα, ὡς βρέφος ἐβάστασε φορέσαντα σάρκα, δι' ἧσπερ τῶν βροτῶν ἡ φύσις ἐπήρθη πρὸς μετάρσιον ζωὴν καὶ βασιλείαν· ὅθεν γεγηθότες, κραυγάζομεν μεγαλοφώνως· Χαῖρε Παρθένε, Χριστιανῶν τὸ καύχημα.

Κάθισμα 
Ἦχος δ'. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Οἱ τῶν θαυμάτων ποταμοὶ Θεοτόκε, ἐκ τῆς πανσέπτου σου σοροῦ προερχόμενοι, ὡς ἐξ Ἐδὲμ ποτίζουσι τὸ πρόσωπον τῆς γῆς, χάριτας προχέοντες, τοῖς πιστῶς σε τιμῶσιν· ὅθεν ἀνυμνοῦμέν σε, καὶ σεπτῶς εὐφημοῦμεν, καὶ εὐχαρίστως κράζομεν ἀεί· Χαῖρε ἡ μόνη, ἐλπὶς τῶν ὑμνούντων σε.

Μεγαλυνάριον 
Τῆς ἀθανασίας τὸν χορηγόν, τέξασα Παρθένε, ἠθανάτισας τὸν Ἀδάμ· τοῦτο γοῦν δηλοῦσα, ἡ ἄφθαρτος Ἐσθής σου, φθορᾶς παθῶν λυτροῦται, τοὺς προσπελάζοντας.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Ἰουβενάλιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ὁ Πατριάρχης αὐτός, κατέχει μία ἀπὸ τὶς ἐπισημότερες θέσεις στὴν ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία. Κατὰ τὴν πιὸ πιθανὴ γνώμη, πατριάρχευσε 28 συνεχῆ χρόνια καὶ ὑπῆρξε σύγχρονος τῶν βασιλέων Θεοδοσίου τοῦ μικροῦ, Πουλχερίας, Μαρκιανοῦ καὶ Λέοντος τοῦ Α´.

Στὴ Γ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ ἔγινε στὴν Ἐφεσο, ἡ συμμετοχὴ τοῦ Ἰουβεναλίου ἦταν ἐνεργητικότατη. Διότι ἦταν ἄνδρας ὄχι μόνο πολλοῦ ζήλου, ἀλλὰ καὶ λόγου καὶ παιδείας.

Ὁ Ἰουβενάλιος ἔγραψε γιὰ τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου καὶ τὴν Μετάσταση αὐτῆς. Ἐπίσης, αὐτὸς εἶναι ποὺ ἔστειλε στὸν αὐτοκράτορα Μαρκιανὸ τὰ ἐντάφιά της σπάργανα, ποὺ κατατέθηκαν στὸ Ναὸ τῶν Βλαχερνῶν. Πέθανε, σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενα τοῦ Δοσιθέου, τὸ ἔτος 457.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Κόϊντος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Φρυγία καὶ διακρινόταν γιὰ τὸ θερμὸ ζῆλο του νὰ διαδίδει τὴν χριστιανικὴ πίστη μεταξὺ τῶν εἰδωλολατρῶν. Κάποτε πῆγε σ᾿ ἕνα χωριὸ ποὺ ὀνομαζόταν Αἰολίς, ὅπου ἔδινε ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχοὺς καὶ γιάτρευε ἀνθρώπους ἀπὸ ἀκάθαρτα πνεύματα.

Ἐπειδὴ ὅμως ὁ ἡγεμόνας Ροῦφος τὸν ἀνάγκαζε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, δαιμονίστηκε, ἀλλ᾿ ὁ Ἅγιος τὸν θεράπευσε καὶ ὁ ἡγεμόνας, ἀφοῦ τὸν ἀντάμειψε μὲ πολλὲς τιμὲς τὸν ἄφησε ἐλεύθερο. Κατόπιν πῆγε στὴν Πέργαμο, ὅπου συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες Κυμαίους, ποὺ ἄρχισαν νὰ τὸν βασανίζουν. Τ

ότε ξαφνικὰ ἔγινε μεγάλος σεισμός, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πέσει ὁ ναὸς τῶν Ἑλλήνων καὶ νὰ συντριβοῦν τὰ εἴδωλα ποὺ ἦταν μέσα σ᾿ αὐτόν. Φοβισμένοι οἱ Ἕλληνες, ἄφησαν τὸν Ἅγιο ἐλεύθερο. Ἀργότερα στὴν Πέργαμο ἦλθε ὁ ἄρχοντας Κλέαρχος, ὁ ὁποῖος συνέλαβε τὸν Ἅγιο καὶ τοῦ συνέτριψε τὰ σκέλη, ἀλλ᾿ αὐτὸς μὲ τὴν θεία χάρη ἔγινε ὑγιὴς καὶ ἀπὸ τότε ἔζησε ἄλλα 10 χρόνια καὶ κατόπιν ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

(Ἡ κυρίως μνήμη τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ εἶναι τὴν 2α Μαρτίου, ἐδῶ περιττῶς ἐπαναλαμβάνεται ἀπὸ τοὺς Συναξαριστές).


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Λάμπρος ὁ Νεομάρτυρας

Στὶς 2 Ἰουλίου τοῦ 1835, μαρτύρησε στὴ Μάκρη τοῦ Νομοῦ Ἔβρου ὁ Ἅγιος Λάμπρος. Αὐτός, μαζὶ μὲ ἄλλους πέντε συμμάρτυρές του, τὸν Θεόδωρο, τὸν ἄλλο Θεόδωρο, τὸν Γεώργιο, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Μιχαήλ, ἐκβιάστηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ἐξώμοσε. Κατόπιν ὅμως μεταμελήθηκε καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους μαρτύρησε γιὰ τὴν πίστη του στὸν Χριστό.


------------------------------------------------------------------------------
 

Οἱ Ἅγιοι Ἄνθιμος ὁ Γέρων, Παῦλος, Βήλων, Θέων, Ἤρων καὶ ἄλλοι 36 Αἰγύπτιοι (+ 305-310)

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος, γέρων στὴν ἡλικία καὶ πιθανώτατα ἑλληνικῆς καταγωγῆς, μαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη στὰ χρόνια του Μαξιμιανοῦ. Οἱ δὲ ὑπόλοιποι, ἐπίσης μαρτύρησαν στὴ Θεσσαλονίκη στὰ χρόνια του Μαξιμιανοῦ.


------------------------------------------------------------------------------

 

Ὁ Ἅγιος Εὐτυχιανός, Μάρτυρας
 

------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Φώτιος Μητροπολίτης Μόσχας

 

 

Ὁ Ἅγιος Φώτιος Μητροπολίτης Μόσχας, ἦταν Ἕλληνας καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Μονεμβασία τῆς Πελοποννήσου. Διετέλεσε Μητροπολίτης Μόσχας ἀπὸ τὸ 1408 μ.Χ. ἕως τὸν θάνατο τοῦ τὸ 1431 μ.Χ.