Μια προσευχούλα για τον Αλέξανδρο Βέλιο...

...και όλους τους αδελφούς μας που φεύγουν απ' τη ζωή απελπισμένοι, αποκομμένοι από το Θεό!

Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος επέλεξε να πεθάνει κάνοντας ευθανασία, μη υποφέροντας την ασθένειά του. 
Ζήτησε (και μάλιστα ως "βασική του επιθυμία", υπογραμμισμένο στο ιδιόχειρο σημείωμά του) να μην υπάρχει σταυρός ή καντήλι στον τάφο του. Μόνο το όνομά του, με τις χρονολογίες του, και η φράση "ευ ζην, ευ θνήσκειν":

“Θέλω το φέρετρό μου να είναι λιτό, από φυσικό ξύλο. Η αίσθηση της πολυτέλειας στον θάνατο μου φαίνεται άκρως κακόγουστη. Η βασική μου επιθυμία είναι να μην υπάρχει σταυρός στον τάφο μου. Μια απλή στήλη, στην οποία θα αναγράφεται το όνομα και οι χρονολογίες γέννησης και θανάτου μου. Πάνω στη μαρμάρινη πλάκα, να χαραχθεί η εξής φράση: Ευ ζην, ευ θνήσκειν. Αν υπάρχει μια φωτογραφία μου σε λιτή κορνίζα. Όχι καντηλάκια και άλλα παρόμοια. Λίγα φρέσκα λουλούδια κάπου – κάπου, για να φαίνεται πως δεν έχω λησμονηθεί” (εδώ, όπου και το ιδιόχειρο σημείωμα).

Για το θάνατό του διαβάζουμε:

Ο Αλέξανδρος Βέλιος έφυγε από τη ζωή στις 3 τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας, από ανακοπή, διαχειριζόμενος ο ίδιος την τύχη του, μέσα στο βπλαίσιο που του όρισε το παιχνίδι της μοίρας. Είχε δηλώσει δημόσια ότι θα έκανε ευθανασία στη Ζιρίχη προτού τον συνθλίψει κυριολεκτικά ο καρκίνος. Τελικά κατέφυγε στη λύση της μη υποβοηθούμενης ευθανασίας, στο σπίτι του, στον Γέρακα, κυρίως για οικονομικούς λόγους. 

ΑΠΟ ΤΗΝ 
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΓΑΡΝΕΛΗ 

Το πρωινό της προηγούμενης (τελευταίας όπως αποδείχτηκε) ημέρας του θύμιζε μια συνηθισμένη Κυριακή. Ημέρα ξεκούρασης και μάζωξης όλης της οικογένειας γύρω από το τραπέζι. Αλλωστε δεν είχε περάσει ούτε ένα 24ωρο από τη στιγμή που ο δημοσιογράφος είχε επιστρέψει στην αγκαλιά των οικείων του μετά το εξιτήριο που πήρε από ιδιωτικό θεραπευτήριο, στο οποίο είχε κάνει εισαγωγή την προηγούμενη Τρίτη για εξετάσεις και ενδυνάμωση. Μια όμορφη ημέρα. 
Ο ήλιος άπλωνε τις ακτίνες του, που τρύπωναν όπου έβρισκαν χαραμάδα και παράθυρο ανοιχτό. Στο σπίτι του Αλέξανδρου Βέλιου τίποτα δεν πρόδιδε ότι αυτή θα ήταν μια εντελώς διαφορετική ημέρα. Εκείνος μαζί με τα δύο παιδιά του, την 8χρονη Αιμιλία και τον 20χρονο Νικόλα, φοιτητή της Νομικής, βρίσκονταν στο σαλόνι. Η μικρή χάζευε κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση την ώρα που η σύζυγός του Νάντια ετοίμαζε το καθιερωμένο κυριακάτικο φαγητό. Η οικογένεια το μεσημεράκι κάθισε γύρω από το τραπέζι και κατά τη διάρκεια του γεύματος οι συζητήσεις έδωσαν και πήραν. Στην παρέα βρέθηκε λίγο μετά και ο Δημήτρης Ριζούλης, διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «δημοκρατία», φίλος και παλιός συνεργάτης του Αλέξανδρου Βέλιου. «Ο Αλέξανδρος συζητούσε με τον γιο του και του έλεγε ιστορίες τις οποίες δεν του είχε αναφέρει ξανά για τις εκπομπές που έκανε στην τηλεόραση. Γελούσαν, αστειεύονταν και το κλίμα ήταν πολύ καλό. Σαφώς ήταν αδυνατισμένος και καταβεβλημένος από την ασθένεια, όμως δεν έχασε ούτε το κέφι του ούτε την καλή του διάθεση. Δεν έφαγε πολύ, δεν μπορούσε, άλλωστε, τσιμπολόγησε 2-3 σοκολατάκια, αλλά παρέμεινε στο οικογενειακό τραπέζι για την παρέα».
Ο δημοσιογράφος μετά το φαγητό κατευθύνθηκε στο γραφείο του, όπου και κάθισε αρκετή ώρα διορθώνοντας κάποια κείμενα. Ωστόσο, όπως φάνηκε αργότερα, είχε πάρει τις αποφάσεις του. Η μέρα του κύλησε γλυκά και ήσυχα σαν μια συνηθισμένη Κυριακή. 

Καληνύχτισε τη γυναίκα του 

Αργά το βράδυ καληνύχτισε τη γυναίκα του και τα παιδιά του - ή, καλύτερα, τους αποχαιρέτησε για πάντα. Το αντίο ήταν συναισθηματικά έντονο, κάτι που οι ίδιοι εκείνη τη στιγμή δεν αντιλήφθηκαν, θεώρησαν ότι επρόκειτο για συγκίνηση της στιγμής.
Κλείστηκε στο δωμάτιό του για να κάνει αυτό που είχε, απ' ό,τι φάνηκε, προσχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια από καιρό.

ΑΝ και είχε πει ότι θα ταξιδέψει ως την Ελβετία, προκειμένου να υποβληθεί σε ευθανασία, προτίμησε να μείνει στην Ελλάδα, κοντά στους αγαπημένους του και να μην τους αποχωριστεί έως το τέλος του. Το είχε γράψει, άλλωστε, και για όλους όσους δεν πρόλαβε να δει και να χαιρετήσει σε ένα ιδιόχειρο σημείωμα, το οποίο είχε εσωκλείσει σε έναν φάκελο με τίτλο «Το αντίο μου». Τον άφησε ανοιχτό πάνω στο κομοδίνο του... 

Δ. Ριζούλης: Τι μου είπε πριν «φύγει» 

Ολα έμοιαζαν φυσιολογικά στο σπίτι του Αλέξανδρου λίγες ώρες προτού βάλει τέλος στη ζωή του με τον τρόπο που επιθυμούσε. Η επιβάρυνση της υγείας του ήταν εμφανής, όμως συνέχιζε να συμπεριφέρεται και να λειτουργεί κανονικά. 
Πέρασα δύο ώρες μαζί του την Κυριακή το μεσημέρι. Σε κλίμα οικογενειακής θαλπωρής, η μικρή κόρη του έπαιζε και τραγουδούσε, ενώ ο εικοσάχρονος γιος του ήθελε να μάθει παλιές δημοσιογραφικές ιστορίες. Δίπλα του, η σύζυγός του Νάντια, ο ορισμός της αξιοπρέπειας. 
Ο Αλέξανδρος, καθισμένος στο γραφείο, διόρθωνε ένα κείμενο που ήθελε να μου δώσει, συζητούσε και δεν έχανε ευκαιρία να αστειευτεί. Πνευματικά ακμαίος έως την τελευταία ανάσα. 
Ο αποχαιρετισμός μας και η έντονη συγκίνησή του μου έδωσαν να καταλάβω ότι «κάτι» θα συμβεί πολύ σύντομα. Πρώτη φορά τον είδα να «λυγίζει». «Φρόντισέ με! Η μνήμη μου είναι στα χέρια τα δικά σου και άλλων δύο τριών φίλων» μου είπε. Αυτή, όπως αποδείχτηκε, ήταν η τελευταία επιθυμία του. Η ζωή, το έργο του (άγνωστο στους περισσοτέρους) και κυρίως ο τρόπος που επέλεξε να πεθάνει δύσκολα θα ξεχαστούν. «Εφυγε» ασυμβίβαστος. Σαν Βέλιος!

Βλέπουμε εδώ ότι είχε ανακοινώσει στο Διαδίκτυο την πρόθεσή του να πεθάνει με αυτό τον τρόπο και είχε δώσει και σχετική συνέντευξη:

«Με βάση τις προβλέψεις των γιατρών και την παθολογική κόπωση που έχει αρχίσει να με καταλαμβάνει, οι 100 μέρες λειτουργικής ζωής μοιάζουν αυτή τη στιγμή με όνειρο απατηλό». Με τα λόγια αυτά ο δημοσιογράφος και λογοτέχνης Αλέξανδρος Βέλιος εξομολογείται στην συνέντευξη του στην εφημερίδα  ESPRESSO ότι έχει μπει στην τελική ευθεία για την διαδικασία της ευθανασίας. 
Συγκεκριμένα αναφέρει, μεταξύ άλλων: 

Πώς είναι η υγεία σας αυτό το διάστημα; 

Όχι καλή. Κόπωση. Δραστηριότητα με το σταγονόμετρο. Αλλά ακόμη γράφω, διαβάζω, λειτουργώ. 

Θα πάτε στη Ζυρίχη για να κάνετε ευθανασία, όπως είχατε δηλώσει, ή κάνετε δεύτερες σκέψεις; 

Ήμουν εξαρχής σαφής: Θα κάνω ότι απαιτείται για να έχω έναν γαλήνιο, ανώδυνο και αξιοπρεπή θάνατο. Σε αυτό εμμένω. 

Έχετε αποδεχθεί τον θάνατο; 

Απολύτως. Δεν είχα, άλλωστε και άλλη επιλογή! Οι κλαυθμοί δεν με χαρακτηρίζουν. 

Πώς ζείτε την κάθε ημέρα σας; Εξακολουθείτε να κάνετε ό,τι και πριν ή αναπληρώνετε τον χαμένο χρόνο για πράγματα που κατά καιρούς αναβάλλατε; 

Έζησα σε πυρετώδη δραστηριότητα τις 2-3 εβδομάδες πριν από την παρουσίαση του βιβλίου μου. Τώρα προσπαθώ να ανταποκρίνομαι στις βασικότερες υποχρεώσεις μου, αλλά σε συντομογραφία. Οι μπαταρίες μου αδειάζουν. Με βάση τις προβλέψεις των γιατρών και την παθολογική κόπωση που έχει αρχίσει να με καταλαμβάνει, οι 100 μέρες λειτουργικής ζωής μοιάζουν αυτή τη στιγμή με όνειρο απατηλό.

Ποιος σκότωσε το Βέλιο; 

Όντας στον κόσμο μου, δεν το γνώριζα. Και, ΑΝ το γνώριζα, προφανώς τίποτα δε θα είχα κάνει, εκτός ίσως από μια ισχνή προσευχή ενός δευτερολέπτου, και θα το ξεχνούσα την άλλη κιόλας στιγμή.
Ποιος λοιπόν σκότωσε το Βέλιο;
Μήπως εμείς, που δεν κάναμε τίποτα για να τον σώσουμε; Μήπως εσύ, πάτερ, όποιος κι αν είσαι, αν ήξερες την υπόθεση, που δε σηκώθηκες από το σπίτι σου ή το ναό σου, να πας να τον βρεις και να προσπαθήσεις να τον μεταπείσεις;

Βλέπουμε εδώ ότι ο Αλ. Βέλιος κηδεύτηκε εκκλησιαστικά. Παρόλα αυτά, φαίνεται πως δεν ένιωθε χριστιανός, αφού ζήτησε - και μάλιστα με τόση έμφαση - να μη μπει στον τάφο του σταυρός και καντήλι. Και η επιγραφή "ευ ζην, ευ θνήσκειν" αντικατοπτρίζει τη θλιβερότητα του ανθρώπου που επιλέγει να πεθάνει, όντας μακριά από το Θεό (εκεί τον αφήσαμε εμείς, το ξαναλέω).
Νόμιζε πως φεύγει ασυμβίβαστος (και μάλιστα πως αποτελεί υπόδειγμα, "σαν Βέλιος"), ενώ έκανε τον πιο επονείδιστο συμβιβασμό, συμβιβάστηκε με το θάνατο και με το διάβολο.
Ίσως και να ένιωθε χριστιανός, αλλά δεν ήξερε τι σημαίνει αυτό, δηλαδή να του συνέβαινε ό,τι συμβαίνει στην πλειοψηφία των ανθρώπων. 
Για να είμαστε ακριβείς, η Εκκλησία δεν κηδεύει αυτόχειρες - όχι επειδή τους "απορρίπτει" (ορίστε σχετικό άρθρο), αλλά για να αναθέσει αποκλειστικά στο Θεό τη σωτηρία τους και για να δώσει το μήνυμα στους ζωντανούς, ότι είναι η χείριστη πράξη η αυτοκτονία (τώρα φτάσαμε σε τέτοια παρανοϊκή εποχή, που θεωρείται καλό πράγμα η αυτοκτονία "για λόγους... αξιοπρέπειας"!!!).
ΑΝ ο νεκρός είναι και μη χριστιανός, ακόμα χειρότερα!  
Όμως κατά βάθος, αφού η Εκκλησία επέλεξε να τον κηδέψει (και αφού και ο ίδιος ή η οικογένειά του το επέλεξαν ομοίως), χαίρομαι, γιατί η ταλαίπωρη ψυχούλα του ίσως ανακουφίστηκε με την κηδεία. Ξέρω κι εγώ; Το εύχομαι.

Αυτό, για το οποίο σας ικετεύω, είναι να τον θυμάστε, να τον θυμόμαστε, στις προσευχές μας, καθώς και στο κερί και στο καντήλι μας, αλλά και στο μεριδοχάρτι (το χαρτάκι με τα ονόματα που δίνουμε στους ιερείς να μνημονεύσουν), αφού η Εκκλησία τον κήδεψε εκκλησιαστικά.
Ας θυμόμαστε όχι μόνο εκείνον, που η περίπτωσή του πήρε διαστάσεις (με λάθος τρόπο βέβαια: διαφημίστηκε σαν ηρωισμός), αλλά κάθε απελπισμένο αδελφό μας, που πεθαίνει ή σκέφτεται να πεθάνει με παρόμοιο τρόπο!
Κάντε κάτι, ας κάνουμε όλοι κάτι, αδελφοί και πατέρες, για να μη χαθούν πολλές ψυχούλες! Είναι αδελφοί & αδελφές μας!
Πάτερ, συγγνώμη που ξαναρίχνω το μπαλάκι σε σένα, αλλά εσύ έχεις και τη θέση και την εξουσία να παρεμβαίνεις εκεί, όπου ίσως δεν μπορούμε εμείς οι λαϊκοί. Πρόλαβε, κάποιοι ετοιμάζονται ν' αυτοκτονήσουν! Τρέξε, κάνε κάτι, μάθε ποιοι είναι τουλάχιστον στην ενορία σου και προσπάθησε να τους σώσεις! Αυτή δεν είναι η αποστολή σου; Αυτό δε συμβολίζουν τα κρόσια στο πετραχήλι σου;
Ο Θεός να σε δυναμώσει και να σε βοηθήσει σ' αυτό το έργο - βρες συνεργάτες, άμα δεν έχεις, αλλά κάνε κάτι. Επείγει! 

"Ευ ζην, ευ θνήσκειν"
 
Ο χριστιανός, "ευ θνήσκειν" θεωρεί το να πεθάνει κοντά στο Χριστό.
ΑΝμάλιστα μαρτυρήσει για το Χριστό, είναι ακόμα πιο "ευ". Θάνατος όπως του Βέλιου είναι θλιβερός, δεν συνιστά "ευ θνήσκειν". 
"Ευ ζην" είναι για μας η ζωή κοντά στο Χριστό. Δείτε παρακαλώ μερικά αληθινά ευ ζην (αλλά και ευ θνήσκειν), ανθρώπους πραγματικά ασυμβίβαστους με την ασθένεια, ενώ ο Βέλιος, όπως είπαμε, δυστυχώς έκανε το χειρότερο συμβιβασμό, συμβιβάστηκε με το θάνατο και με το διάβολο, που εύχομαι να μην του αφήσει ο Θεός εξουσία πάνω του!...
Ας αναπαύσει ο Ιησούς Χριστός την ψυχή του και την ψυχή κάθε αυτόχειρα, παρακαλώ, διά της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων των αγίων & των ιερών αγγέλων, και ιδιαίτερα των αγίων & των ιερών αγγέλων του σπιτιού του και της οικογένειάς του. Αμήν.

πηγή