φτώχεια και πλούτος

 

Δόξες, πλούτη, τιμές και αξιώματα είχαν στο νου τους οι απόστολοι, όταν τους  κάλεσε ο Χριστός. Πίστευαν πως θα γίνονταν στρατηλάτες και οι υπουργοί της παγκόσμιας κυριαρχίας του εβραϊκού έθνους…

Όμως μερικά γεγονότα και λόγια έδειχναν ότι ο Χριστός δεν ήταν διατεθειμένος να συμπορευτεί με τα όνειρά τους. Και γι’ αυτό, συχνά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον ρωτούσαν και τον ξαναρωτούσαν: «Αλήθεια, Κύριε, εμείς που τ’ αφήσαμε όλα και σ’ ακολουθήσαμε τι επιτέλους θα κερδίσουμε»; Κι ο Χριστός τους αποκρινόταν: «Όσοι τ’  αφήνουν όλα και μ’ ακολουθούν θα κερδίσουν εκατονταπλάσια και την αιώνια ζωή»!…

Αλλά και πάλι ο νους των αποστόλων πήγαινε στα υλικά αγαθά και σε κάποια επίγεια αιωνιότητα. Και γι’ αυτό ο Χριστός προσπαθούσε να τους προετοιμάζει σιγά-σιγά και να τους προσγειώνει στην πραγματικότητα της μελλοντικής αποστολής τους…

Και ποια θα ήταν αυτή η πραγματικότητα; Δεν τους επεφύλασσε ούτε πλούτη ούτε δόξες ούτε αξιώματα ούτε, ούτε… Αντίθετα μάλιστα: Φτώχεια και πείνα και διωγμούς τους επεφύλασσε…

Όμως δεν ήταν αυτό σκληρό και απάνθρωπο; Και δεν θα ήταν ένας τέτοιος χριστιανισμός αποκρουστικός και αβάσταχτος; Και δεν θα ήταν όσοι τον ακολουθούσαν μαζοχιστές και αυτόχειρες!

Όχι! τους λέει ο Χριστός. Ίσα-ίσα μάλιστα που θα είστε μακάριοι…Και όταν πεινάτε και όταν χλευάζεστε και όταν διώκεστε. Κι όχι μόνο δεν πρέπει ν’ απογοητεύεστε και ν’ απελπίζεστε, αλλά θα πρέπει κιόλας να χαίρετε και να αγάλλεστε…Ενώ αντίθετα θα πρέπει να κλαίνε και να θρηνούν οι πλούσιοι και οι χορτάτοι. Αυτοί που έχουν γεμάτα τα πορτοφόλια τους και τα στομάχια τους. Aλλά την ψυχή τους και την καρδιά τους άδεια και έρημη από χαρά και ομορφιά…

Τέτοια και άλλα παρόμοια τους έλεγε ο Χριστός. Αλλά τους αποστόλους τους τριβέλιζε το σαράκι της αμφιβολίας μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό και τον πρόδωσαν και τον αρνήθηκαν, όταν τον είδαν να γίνεται αντικείμενο του έσχατου εξευτελισμού. Μέχρις ότου το φως της ανάστασης τους βοήθησε να κατανοήσουν τον παραλογισμό και την ματαιότητα της ανθρώπινης λογικής.

Αν όμως τους αποστόλους τους γιάτρεψε η ανάσταση, εμάς ποιος και πώς θα μας γιατρέψει απ’ τον παραλογισμό της δικής μας λογικής; Αφού αμετακίνητα πιστεύουμε ότι η φτώχεια και οι διωγμοί οδηγούν στη δυστυχία. Ενώ αγωνιζόμαστε να κατακτήσουμε τα πλούτη, που, όπως νομίζουμε, οδηγούν στην ευτυχία…

Επιτρέψτε μου να υποστηρίξω πως το αντίδοτο για το δικό μας παραλογισμό είναι ο βίος και η πολιτεία των αγίων. Με χαρακτηριστικότερο και ευγλωττότερο, για την εποχή μας,  παράδειγμα, αυτό του αγίου Νεκταρίου. Ο οποίος απ’ την κούνια μέχρι και τον τάφο έζησε τη φτώχεια, την κακομεταχείριση, τη συκοφαντία και το διωγμό.

Αλλά, όσο κι αν οι άνθρωποι τον πότισαν χολή, τόσο ο Θεός τον πλούτισε με χαρίσματα. Κι όχι μόνο ενόσω ζούσε, αλλά προπάντων, όταν έχασε και το έσχατο εγκόσμιο αγαθό, τη ζωή του. Οπότε πέρασε στην αθανασία και την αιωνιότητα, συναποκομίζοντας μαζί του και τον πακτωλό των χαρισμάτων του.

Κι αλήθεια ποιος πάμπλουτος, ποιος πανεπιστήμων, ποιος κρατικός ή ιδιωτικός οργανισμός, θα μπορούσε να προσφέρει σε τόσες αναρίθμητες περιπτώσεις ανθρώπων, όσα ο Άγιος Νεκτάριος μέσα από τον τάφο του; Και μάλιστα στις περιπτώσεις εκείνες, που και η επιστήμη και ο πλούτος υποκύπτουν ανίσχυροι μπροστά στην ακαταγώνιστη φυσική νομοτέλεια!…

Αλλά και πόσοι από τους βυθισμένους μέσα στη λάσπη της παχυλής μας ευμάρειας, έχουμε υποπτευθεί την πραγματικότητα αυτού του πνευματικού Πακτωλού; Που μάλιστα πηγάζει απ’ τη συκοφαντημένη αγιότητα και συνοδεύει τους χρυσοθήρες του μέχρι την αιωνιότητα!

Σε αντίθεση με τη ματαιότητα του υλικού πλούτου. Tου περιζήτητου ακόμη κι από κληρικούς όλων των βαθμών. Ακόμη και αρχιερείς. Οι οποίοι θηρεύουν την μακαριότητα του πλούτου. Κι όχι μόνο. Αλλά και την ιταμότητα της δεσποτοκρατίας, ένα απ’ τα θύματα της οποίας υπήρξε και ο άγιος Νεκτάριος.…

Βέβαια πριν λίγα χρόνια ζήτησαν «συγγνώμη» από τον Άγιο Νεκτάριο. Αλλά ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν ότι η συγγνώμη δεν είναι λόγος κενός στο άψυχο χαρτί.  Η συγγνώμη προϋποθέτει μετάνοια. Και μετάνοια είναι η ριζική αλλαγή μιας απαράδεκτης πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που δεν σχετίζεται  μόνο με κάποιες, κατά καιρούς, εξαιρέσεις. Δεν είναι, δηλαδή, προσωποπαγής. Αλλά σχετίζεται με το αντίχριστο καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Που αποτελεί την εκ βάθρων  ανατροπή του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας του Χριστού.

Αυτή, λοιπόν,  η πραγματικότητα, ανεξαρτήτως  των προσώπων, μήπως  έχει αλλάξει σε τίποτε  από τότε μέχρι τώρα;  Η πραγματικότητα βροντοφωνάζει πως όχι! Γεγονός που σημαίνει ότι όχι ο ένας ή ο άλλος, αλλά όλοι οι δεσποτάδες, ανεξαιρέτως, είναι αλληλέγγυοι γι’ αυτή την πραγματικότητα. Και συνεπώς αλληλέγγυοι για το διωγμό του Αγίου Νεκταρίου. ΄Όπως ακριβώς και ο άγιος Νεκτάριος είναι αλληλέγγυος με καθέναν άνθρωπο που διώκεται.

Γι’ αυτό όχι μόνο δεν ευχαριστιέται, απ’ τις γιορτές που γίνονται προς τιμήν του και  τους πανηγυρικούς λόγους και τις αιτήσεις «συγγνώμης», αλλά πικραίνεται  κιόλας! Τη στιγμή που το καθεστώς, που τον υπέβαλε στο μαρτύριο του εξευτελισμού  και της εξουθένωσης  ζει και βασιλεύει   και τον χρησιμοποιεί ως άλλοθι, για να  συνεχίζει το απάνθρωπο έργο του…

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο  και ο Πακτωλός των χαρισμάτων  του Αγίου Νεκταρίου είναι το αιώνιο ΟΥΑΙ  του Χριστού  εναντίον των αγιοκάπηλων γραμματέων και φαρισαίων της  αντίχριστης δεσποτοκρατίας. Και  η αμετάκλητη καταδίκη  τους.

Όχι  εκ μέρους  της ανθρώπινης δικαιοσύνης που καταδικάζει τους αθώους και επιβραβεύει τους κακούργους .Αλλά της αδέκαστης  δικαιοσύνης του Θεού!….