Χριστούγεννα και καθημερινή νεο-ειδωλολατρία

 Τηλεοπτικές περσόνες, προύχοντες ευχέτες, πολιτικοί και πολιτευτές επαναλαμβανολογούν αυτές τις ημέρες για το «μήνυμα των Χριστουγέννων» και το «μήνυμα της Γέννησης του Θεανθρώπου», ευχόμενοι τα βέλτιστα. Οι πιο ελεήμονες από τους ευχομένους θεωρούν αυτονόητο, δεδομένο το περιεχόμενο του «μηνύματος» και δεν επεκτείνονται, οι πιο ανηλεείς και ανάλγητοι προχωρούν σε επίπονες επεξηγήσεις: η Γέννηση φέρνει «αισιοδοξία», «χαρά», «καλωσύνη», «απαλύνει τον πόνο», υπενθυμίζει «αξίες» και «αρχές». Η «γιορτή» των «Χριστουγέννων» παραπέμπει σε μιαν αόριστη και νεφελώδη «θαλπωρή», μιαν «οικογενειακή σύναξη», μιαν αγαπησιάρικη ατμόσφαιρα που βρίσκει τον φυσικό της χώρο στα λαμπιόνια των εκτάκτως ανοιχτών εμπορικών κέντρων. Θα γίνεις «η πιο γλυκιά μαμά» αν αγοράσεις το πιο ακριβό δώρο, το ενδεχόμενο να τυγχάνεις «ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου» είναι άμεση και ανηλεής συνάρτηση της τιμής του δωρήματος συν ΦΠΑ. Ο Άγιος Βασίλης που έρχεται από την Καισαρεία, δεν έρχεται από την Καισαρεία αλλά από τον Βόρειο Πόλο, χορηγίαις της Coca-Cola Ελλάδος και πάσης υφηλίου – και εσύ δεν είσαι πλέον αρχόντισσα κυρία, αλλά desperate housewife σε μια πολυκατοικία στο Αιγάλεω.

Μα, αν ο Θεός ήθελε να γεννήσει στις καρδιές μας αυτά τα αισθήματα, δεν θα ενσαρκωνόταν. Θα σκηνοθετούσε το Love Actually. Και το «μήνυμα των Χριστουγέννων» δεν θα ήταν η τομή της εισόδου του στην Ιστορία, αλλά κάτι σαν το ετήσιο τηλεοπτικό μήνυμα της βασίλισσας Ελισάβετ μέσα από θεϊκές γιγαντοοθόνες.

Σε μια κοινωνία νεο-ειδωλολατρική, που έχει αντικαταστήσει την αναφορά της σε ένα ζείδωρο επέκεινα με νέα είδωλα, τοτέμ και ξόανα, είτε αυτά παίρνουν την μορφή υλικών αγαθών και εξουσιών είτε την μορφή της μίμησης και του θαυμασμού «επωνύμων» ανθρώπων σε μια θάλασσα ανωνυμίας είτε την μορφή «ηθικών αξιών», «ιδεών» και «ιδεολογιών», η γιορτή των Χριστουγέννων συνιστά μια συμπαθή υποσημείωση-μετωνυμία, άσχετη με την ζωή, και η μετοχή σε αυτήν αφορά μόνο μια μικρή μειονότητα μετεχόντων σε σώμα εκκλησίας, μέσα σε μια θάλασσα επωνύμως «χριστιανών», ακόμα δε και «φανατικών ελληνορθοδόξων» που δε σηκώνουν μύγα στο ευσεβές σπαθί τους, καίτοι ριζικά άσχετοι με την «σύναξη επί το αυτό».

Για την ακρίβεια, για την ελληνική κοινωνία τα Χριστούγεννα δεν είναι καν «γιορτή»: πανηγύρι, πρόξενος ενθουσιασμού εορταζόντων, είναι αυτήν την περίοδο μόνο η «Πρωτοχρονιά», δηλαδή η αλλαγή της συμβατικής, απλώς κοινά αποφασισμένης αρίθμησης της αρχής και τέλους του ημερολογιακού έτους που δεν μετρά τίποτε άλλο παρά μόνον την ολοένα και μεγαλύτερη προσέγγισή μας στην φθορά και τον θάνατο.

Μια «ηθική» κατανόηση -για την ακρίβεια, μια οποιαδήποτε «κατανόηση»- της Γεννήσεως συνιστά την ακύρωσή της· πόσω δε μάλλον μια «συναισθηματική αγαλλίαση». Αναφερθήκαμε με παλαιότερη αφορμή σε «μια μαρτυρία που βάζει φωτιά στα τόπια: ο άκτιστος, απεριόριστος, άχρονος Θεός μαρτυρείται γεννημένος ως άνθρωπος σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, ένα μωρό που κλαίει στην φάτνη. Επωνύμως: Ιησούς ο από Ναζαρέτ, ο επιλεγόμενος Χριστός. Δεν μαρτυρείται ούτε ‘ψευδο-ενσαρκωμένος’, μια απλή θεοφάνεια, ούτε ‘ημίθεος’, έχοντας χάσει την θεία άκτιστη φύση του: μαρτυρείται πλήρως Θεός και πλήρως άνθρωπος. Υπόκειται στους περιορισμούς της αποκτηθείσας ανθρώπινης φύσης: πεθαίνει στον σταυρό. Καθορίζεται από την θεία του ύπαρξη: ανασταίνεται εκ των νεκρών. Η μαρτυρία δηλώνει ότι η Πρώτη Αιτία των υπαρκτών δεν ‘είναι ανάγκη’ να είναι το οτιδήποτε ορίζει η ανθρώπινη αντίληψη των πραγμάτων: ο Θεός μπορεί ελεύθερα να γίνει άνθρωπος, ‘αυτο-ακυρωνόμενος’ όπως θα έλεγε η ανθρώπινη λογική. Γεφυρώνοντας το αδιανόητο: την άβυσσο μεταξύ του Κτιστού και του Ακτίστου. Και εγκαινιάζοντας την δυνατότητα να μετάσχει, κατά χάριν, ο κτιστός άνθρωπος στην άκτιστη θεότητα. Απ’ ότι φαίνεται, το θαύμα και θάμβος της ύπαρξης δεν περιορίζεται στην ανθρώπινη ερμηνεία του: η πραγματική πραγματικότητα είναι larger than life». Αν η Γέννηση είναι γεμάτη από ωραίους «συμβολισμούς», τότε είναι απολύτως κενή και δεν αφορά κανέναν, παρά μόνο τους εμπόρους μιας ελπίδας την οποία δεν αντιλαμβάνονται καν οι ίδιοι οι εμπορευόμενοι. Αν συγκροτεί γεγονός συνάντησης με τον νηπιάζοντα Χριστό, τότε αλλάζει το πράγμα.

Αυτή όμως η συνάντηση δεν γίνεται επί τη βάσει της αποδοχής κάποιων «πεποιθήσεων», έστω κάποιας ατομικής «ομολογίας πίστεως» ή «ψυχωφελών» αναγνωσμάτων, δηλαδή με τον τρόπο που ευδοκιμούν οι ιδεολογίες. Δεν ασπάζεσαι κάποιες «ιδέες», «αντιλήψεις», «δόγματα» ή «πεποιθήσεων»· ασπάζεσαι, δηλαδή φιλάς, ένα πρόσωπο, «ενώπιος ενωπίω ως ει τις λαλήσει προς τον εαυτού φίλον». Τον συναντάς στον χώρο και στο λαϊκό γεγονός (δεν το οργανώνει κανένα… υπουργείο, κι όμως λαμβάνει χώρα δυο χιλιάδες χρόνια τώρα) που τον συγκροτεί σε Σώμα – εκκλησιαστική κοινότητα. Εκεί, στη σύναξη της λειτουργικής πράξης, διαπιστώνεις ότι «τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται», «ότι Παρθένος άχρονον Υιόν χρόνω εγέννησε». Απορεί το σώμα της Εκκλησίας, «ο αχώρητος παντί, πως εχωρήθη εν γαστρί;» αφού «νικάται φύσεως τάξις» και ψέλνει «μυστήριον ξένον, ορώ και παράδοξον! ουρανόν το Σπήλαιον, θρόνον Χερουβικόν την Παρθένον, την φάτνην χωρίον εν ω ανεκλίθη ο αχώρητος». Συνοψίζει αυτό που θεωρούν «αυτονόητο» και μη χρήζον αναφοράς οι εγγαστρίμυθοι του δημοσίου λόγου: ότι «άσαρκος γαρ ων, εσαρκώθη εκών, και γέγονεν ο Ων, ο ουκ ην δι’ ημάς· και μη εκστάς της φύσεως, μετέσχε του ημετέρου φυράματος». «Εξήλθε Λόγος εις ανάπλασιν λαών». Και κυριολεκτικά, τον μεταλαμβάνουν με το κουταλάκι. Πράξη, όχι θεωρία, όχι ιδέες, όχι ηθικά διδάγματα, όχι σύμβολα. Ψωμί και κρασί. Σώμα και Αίμα. Σάρκωση Θεού. Ανάσταση ανθρώπου.

Και τότε είναι όλα πρωτοφανέρωτα – όπως την πρώτη φορά που ο Θεός αντίκρυσε με μάτια ανθρώπινα την πλάση του μέσα από έναν στάβλο.

Η εμπειρία του λειτουργικού χώρου της εκκλησίας ως απελευθερωμένου από χρόνο και χώρο, όπου εδώ και «σήμερον η Παρθένος τον υπερούσιον τίκτει», όχι αναδιήγηση ενός «κάποτε» και «κάπου», η εμπειρία της συγκεφαλαίωσης των πιστών σε εκκλησία Χριστού και της παρουσίας του, καθώς και η εμπειρία της παρουσίας του ανθρώπου παγγενή, ζώντων, τεθνεώτων και αγέννητων, δεν μεταφέρεται λεκτικά, δεν διατυπώνεται στη γλώσσα και «ουκ έρχεται μετά παρατηρήσεως». Κερδίζεται (ή και χάνεται) στην σχέση με τον Παρόντα της σχέσης, που «κλίνας ουρανούς κατέρχεται» και φανερώνεται ή κρύβεται σε όλα αυτά που καθιστούν ανεπαισθήτως την σύναξη (πάντοτε «επί το αυτό») αμαρτωλών, φθαρτών, βροτών, άλλοτε μοχθηρών, ενίοτε ψευδομένων και συχνά αδικούντων ανθρώπων σώμα Χριστού και Θεού, Εκκλησία που φανερώνει την παρουσία του.

Για όσους «σκοταδιστές» πιστεύουν σε τέτοια «παραμυθάκια», η σχέση με πρόσωπο Άκτιστο δίνει στις λέξεις νέο νόημα και περιεχόμενο: οι λέξεις «ελπίδα», «φως», «αγάπη», «λόγος», «ζωή»,«περισσόν ζωής», η αχρονία της παρουσίας σε «ζωήν αιώνιον» πλέον σημαίνουν-παραπέμπουν σε άλλες πραγματικότητες, πέρα από «αξίες», «νοήματα» και «συμβολισμούς», σε αυτές που αναγνωρίζουν στην ύπαρξη την σχέση και τον έρωτα πλάσης/πλάσματος και Πλάστη, κτίσης/κτίσματος και Κτίστη, και όχι μόνον πλίνθους κεράμους ατάκτως ερριμένους, που αρχίζουν και τελειώνουν στην κενότητα της αναίτιας ύπαρξής τους.

Και τότε καθίσταται σαφές το τί σημαίνει η αναμονή της εκπλήρωσης της υπόσχεσης για «ζωήν» και «περισσόν ζωής».

Ευλογημένα Χριστούγεννα – με υγιεία και πληρότητα. Και του χρόνου πάλι, με το καλό…

 

Σωτήρης Μητραλέξης

πηγή

πόλεμος και ειρήνη

 Η γερουσία των Εφεσίων συνεδρίαζε, αλλά ο στοχαστικός Ηράκλειτος απουσίαζε. Κι ενώ έστειλαν να τον ειδοποιήσουν, τον βρήκαν να παίζει με τα παιδιά. «Η γερουσία κι ο βασιλιάς,του είπαν, σε περιμένουν». Κι εκείνος  αποκρίθηκε: «Παιδός η βασιλείη»! Που σημαίνει βασιλιάδες είναι τα παιδιά.

Κάτι ανάλογο συνέβη και στην περίπτωση του Χριστού: Οι μαθητές του φιλονικούσαν για το ποιοι θα έπαιρναν τις πρώτες θέσεις, όταν ο Χριστός θα γινόταν βασιλιάς. Ο Χριστός πήρε ένα παιδάκι και βάζοντάς το ανάμεσά τους, τους είπε: «Αν δεν επιστρέψετε στην παιδική απλότητα, δεν θα μπορέσετε να γίνετε πολίτες της βασιλείας του Θεού».

Τα όμορφα αυτά περιστατικά του Ευαγγελίου και του αρχαίου στοχασμού μας προσανατολίζουν στα Χριστούγεννα, τη γιορτή των παιδιών. Και πρώτα-πρώτα τη γιορτή του θεϊκού παιδιού: Του οποίου τις προγραμματικές δηλώσεις, μια και ο ίδιος ήταν νήπιο, ανέλαβαν τα ουράνια παιδιά, οι άγγελοι.

Που βέβαια δεν είπαν πολλά, χωρίς να λένε τίποτε, όπως το συνηθίζουν κάποιοι θρησκευτικοί και πολιτικοί ρήτορες, αλλά με δέκα λέξεις τα είπαν όλα. Ψάλλοντας με τη χερουβική τους μελωδία το: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

Που σημαίνει ότι πρωταρχικός σκοπός του θεϊκού παιδιού είναι να γκρεμίσει τους μωροφιλόδοξους Αλεξο-Κούληδες. Ώστε να δώσει στους ανθρώπους να καταλάβουν ότι απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου να ευτυχήσουν είναι, αντί για τις μωροφιλοδοξίες, να βάλουν πάνω απ’ όλους και όλα τη δόξα του Ύψιστου και την ευτυχία των συνανθρώπων τους.

Και βέβαια το γκρέμισμα των τυράννων δεν θα γίνει με ραγιαδισμό και παθητικότητα αλλά με πόλεμο μέχρις εσχάτων. Γιατί κι αυτό το τόνισε ξεκάθαρα ο Χριστός, λέγοντας: «Δεν ήρθα να φέρω ειρήνη στη γη, αλλά μαχαίρι» (Ματθαίου: Ι: 34). Κάτι παραπλήσιο με το «πόλεμος πάντων πατήρ» του Ηράκλειτου.

Παρότι  οι προσανατολισμοί τους μπορεί να είναι διαφορετικοί: Δεδομένου ότι ο Ηράκλειτος φαίνεται να εννοεί τους πολέμους, που γίνονται στο φυσικό και κοινωνικό επίπεδο. Σε αντίθεση με  το Χριστό, που αναφέρεται στο ηθικό και πνευματικό επίπεδο. Και, σε τελική ανάλυση, εννοεί τον πόλεμο εναντίον του πολέμου. Που είναι και ο μόνος ικανός να φέρει την πραγματική και όχι την κάλπικη ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων. Λέγοντας: «Σας δίνω τη δική μου ειρήνη, που δεν έχει καμιά σχέση με την ειρήνη του κόσμου» (Ιωάννη: ΙΔ: 27).

 Γιατί, όπως έλεγε ο Τάκιτος: «Οι Ρωμαίοι καταστρέφουν τις χώρες και ύστερα μιλούν για ειρήνη» (pax romana). Όπως σήμερα μιλούν για την αμερικάνικη ειρήνη (pax americana)). Τη στιγμή που οι Αμερικάνοι αιματοκυλούνε αδιάκοπα χώρες και λαούς, προκειμένου να επιβάλλουν καθεστώτα ανελευθερίας και προδοσίας.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται και το νόημα της ειρήνης του Χριστού. Γιατί, όπως προαναφέραμε, και η ειρήνη του Χριστού προϋποθέτει τον πόλεμο. Μόνο, που ο πόλεμος αυτός δεν γίνεται με τα όπλα, που χρησιμοποιούν οι πολεμοκάπηλοι, προκειμένου να προωθήσουν τα σχέδιά τους και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους.

 Γίνεται με τα όπλα της αλήθειας και της δικαιοσύνης, που ως κινητήρια δύναμή τους έχουν το λόγο. Που σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο είναι «πιο κοφτερός κι από δίκοπο μαχαίρι»(Εβραίους: Δ: 12). Και που οι λυμεώνες του κόσμου τον φοβούνται περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Αφού η φωνή της αλήθειας είναι πιο ισχυρή απ’ το ψέμα και η φωνή της δικαιοσύνης απ’ την αδικία. Γι’ αυτό και αγωνίζονται σε όλα τα επίπεδα, να ξεριζώσουν οτιδήποτε έχει σχέση με το Ευαγγέλιο. Πράγμα που γίνεται τα τελευταία χρόνια με ιδιαίτερη μεθοδικότητα στη νέο ταξική Ελλάδα.

Αξιοσημείωτο είναι πως τις προγραμματικές δηλώσεις του Χριστού οι άγγελοι δεν έσπευσαν να τις γνωστοποιήσουν στον αρχικακούργο Ηρώδη και πολύ περισσότερο στην κοσμοκράτειρα τότε Ρώμη. Ούτε εξάλλου στους μόνιμα υποκρινόμενους αρχιερείς, γραμματείς και φαρισαίους.

Γιατί, πέραν του ότι ήταν  περισσότερο επικίνδυνοι ακόμη κι απ’ τον Ηρώδη, επιπλέον  δεν υπήρχε περίπτωση μέσα στο έρεβος  της υποκρισίας τους να καταλάβουν το παραμικρό. Τις έκαμαν στα απλοϊκά παιδιά, τους τσοπάνηδες, που με ανοιχτές καρδιές τις δέχτηκαν, όπως η διψασμένη γη τη βροχή. Και βέβαια έσπευσαν να προσφέρουν στο νεογέννητο βασιλιά τα ειρηνικά τους δώρα.

Στα σοφά όμως παιδιά της Ανατολής, στους αστρολόγους Μάγους, μίλησαν στη γλώσσα τους. Με το πρωτοφανέρωτο εκείνο αστέρι, που τους καθοδήγησε, προκειμένου να φτάσουν μέχρι τη φάτνη. Και, επειδή ο Ηρώδης τους ζήτησε, όταν βρουν το νεογέννητο να τον ενημερώσουν, οι άγγελοι με τη σειρά τους συνέστησαν στους Μάγους να αποφύγουν τη συνάντησή του και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους «δι’ άλλης οδού».

Κι εκείνοι υπάκουσαν. Κάτι βέβαια που δεν κάνουν οι σημερινοί σοφοί, που δεν ακούνε τη φωνή των αγγέλων, που είναι τα παιδιά, αλλά υπηρετούν τη θέληση των μισάνθρωπων Ηρωδών, που δολοφονούν τα παιδιά. Γι’ αυτό και τις μεγάλες τους ανακαλύψεις, αντί να τις χρησιμοποιούν για την ανακούφιση των συνανθρώπων τους, τις εμπιστεύονται στους πολεμοκάπηλους  και τους εμπόρους θανάτου.

 Για να τις χρησιμοποιούν, προκειμένου να σπέρνουν τον όλεθρο και το θάνατο. Αμαυρώνοντας έτσι, όχι μόνο το παρόν αλλά και  το μέλλον της ανθρωπότητας, που είναι τα παιδιά.

Αλλά δυστυχώς ούτε κι εμείς, κατά κανόνα, ακούμε τη φωνή των αγγέλων, για ν’ ακολουθήσουμε το δρόμο του Θεού και να φτάσουμε στη σωτηρία. Αλλά ακούμε τη φωνή των Ηρωδών, που οδηγούν εμάς και τα παιδιά μας σ’ ένα σκοτεινό παρόν και ένα ακόμη σκοτεινότερο μέλλον…

https://papailiasyfantis.wordpress.com/

φτώχεια και πλούτος

 

Δόξες, πλούτη, τιμές και αξιώματα είχαν στο νου τους οι απόστολοι, όταν τους  κάλεσε ο Χριστός. Πίστευαν πως θα γίνονταν στρατηλάτες και οι υπουργοί της παγκόσμιας κυριαρχίας του εβραϊκού έθνους…

Όμως μερικά γεγονότα και λόγια έδειχναν ότι ο Χριστός δεν ήταν διατεθειμένος να συμπορευτεί με τα όνειρά τους. Και γι’ αυτό, συχνά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον ρωτούσαν και τον ξαναρωτούσαν: «Αλήθεια, Κύριε, εμείς που τ’ αφήσαμε όλα και σ’ ακολουθήσαμε τι επιτέλους θα κερδίσουμε»; Κι ο Χριστός τους αποκρινόταν: «Όσοι τ’  αφήνουν όλα και μ’ ακολουθούν θα κερδίσουν εκατονταπλάσια και την αιώνια ζωή»!…

Αλλά και πάλι ο νους των αποστόλων πήγαινε στα υλικά αγαθά και σε κάποια επίγεια αιωνιότητα. Και γι’ αυτό ο Χριστός προσπαθούσε να τους προετοιμάζει σιγά-σιγά και να τους προσγειώνει στην πραγματικότητα της μελλοντικής αποστολής τους…

Και ποια θα ήταν αυτή η πραγματικότητα; Δεν τους επεφύλασσε ούτε πλούτη ούτε δόξες ούτε αξιώματα ούτε, ούτε… Αντίθετα μάλιστα: Φτώχεια και πείνα και διωγμούς τους επεφύλασσε…

Όμως δεν ήταν αυτό σκληρό και απάνθρωπο; Και δεν θα ήταν ένας τέτοιος χριστιανισμός αποκρουστικός και αβάσταχτος; Και δεν θα ήταν όσοι τον ακολουθούσαν μαζοχιστές και αυτόχειρες!

Όχι! τους λέει ο Χριστός. Ίσα-ίσα μάλιστα που θα είστε μακάριοι…Και όταν πεινάτε και όταν χλευάζεστε και όταν διώκεστε. Κι όχι μόνο δεν πρέπει ν’ απογοητεύεστε και ν’ απελπίζεστε, αλλά θα πρέπει κιόλας να χαίρετε και να αγάλλεστε…Ενώ αντίθετα θα πρέπει να κλαίνε και να θρηνούν οι πλούσιοι και οι χορτάτοι. Αυτοί που έχουν γεμάτα τα πορτοφόλια τους και τα στομάχια τους. Aλλά την ψυχή τους και την καρδιά τους άδεια και έρημη από χαρά και ομορφιά…

Τέτοια και άλλα παρόμοια τους έλεγε ο Χριστός. Αλλά τους αποστόλους τους τριβέλιζε το σαράκι της αμφιβολίας μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό και τον πρόδωσαν και τον αρνήθηκαν, όταν τον είδαν να γίνεται αντικείμενο του έσχατου εξευτελισμού. Μέχρις ότου το φως της ανάστασης τους βοήθησε να κατανοήσουν τον παραλογισμό και την ματαιότητα της ανθρώπινης λογικής.

Αν όμως τους αποστόλους τους γιάτρεψε η ανάσταση, εμάς ποιος και πώς θα μας γιατρέψει απ’ τον παραλογισμό της δικής μας λογικής; Αφού αμετακίνητα πιστεύουμε ότι η φτώχεια και οι διωγμοί οδηγούν στη δυστυχία. Ενώ αγωνιζόμαστε να κατακτήσουμε τα πλούτη, που, όπως νομίζουμε, οδηγούν στην ευτυχία…

Επιτρέψτε μου να υποστηρίξω πως το αντίδοτο για το δικό μας παραλογισμό είναι ο βίος και η πολιτεία των αγίων. Με χαρακτηριστικότερο και ευγλωττότερο, για την εποχή μας,  παράδειγμα, αυτό του αγίου Νεκταρίου. Ο οποίος απ’ την κούνια μέχρι και τον τάφο έζησε τη φτώχεια, την κακομεταχείριση, τη συκοφαντία και το διωγμό.

Αλλά, όσο κι αν οι άνθρωποι τον πότισαν χολή, τόσο ο Θεός τον πλούτισε με χαρίσματα. Κι όχι μόνο ενόσω ζούσε, αλλά προπάντων, όταν έχασε και το έσχατο εγκόσμιο αγαθό, τη ζωή του. Οπότε πέρασε στην αθανασία και την αιωνιότητα, συναποκομίζοντας μαζί του και τον πακτωλό των χαρισμάτων του.

Κι αλήθεια ποιος πάμπλουτος, ποιος πανεπιστήμων, ποιος κρατικός ή ιδιωτικός οργανισμός, θα μπορούσε να προσφέρει σε τόσες αναρίθμητες περιπτώσεις ανθρώπων, όσα ο Άγιος Νεκτάριος μέσα από τον τάφο του; Και μάλιστα στις περιπτώσεις εκείνες, που και η επιστήμη και ο πλούτος υποκύπτουν ανίσχυροι μπροστά στην ακαταγώνιστη φυσική νομοτέλεια!…

Αλλά και πόσοι από τους βυθισμένους μέσα στη λάσπη της παχυλής μας ευμάρειας, έχουμε υποπτευθεί την πραγματικότητα αυτού του πνευματικού Πακτωλού; Που μάλιστα πηγάζει απ’ τη συκοφαντημένη αγιότητα και συνοδεύει τους χρυσοθήρες του μέχρι την αιωνιότητα!

Σε αντίθεση με τη ματαιότητα του υλικού πλούτου. Tου περιζήτητου ακόμη κι από κληρικούς όλων των βαθμών. Ακόμη και αρχιερείς. Οι οποίοι θηρεύουν την μακαριότητα του πλούτου. Κι όχι μόνο. Αλλά και την ιταμότητα της δεσποτοκρατίας, ένα απ’ τα θύματα της οποίας υπήρξε και ο άγιος Νεκτάριος.…

Βέβαια πριν λίγα χρόνια ζήτησαν «συγγνώμη» από τον Άγιο Νεκτάριο. Αλλά ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν ότι η συγγνώμη δεν είναι λόγος κενός στο άψυχο χαρτί.  Η συγγνώμη προϋποθέτει μετάνοια. Και μετάνοια είναι η ριζική αλλαγή μιας απαράδεκτης πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που δεν σχετίζεται  μόνο με κάποιες, κατά καιρούς, εξαιρέσεις. Δεν είναι, δηλαδή, προσωποπαγής. Αλλά σχετίζεται με το αντίχριστο καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Που αποτελεί την εκ βάθρων  ανατροπή του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας του Χριστού.

Αυτή, λοιπόν,  η πραγματικότητα, ανεξαρτήτως  των προσώπων, μήπως  έχει αλλάξει σε τίποτε  από τότε μέχρι τώρα;  Η πραγματικότητα βροντοφωνάζει πως όχι! Γεγονός που σημαίνει ότι όχι ο ένας ή ο άλλος, αλλά όλοι οι δεσποτάδες, ανεξαιρέτως, είναι αλληλέγγυοι γι’ αυτή την πραγματικότητα. Και συνεπώς αλληλέγγυοι για το διωγμό του Αγίου Νεκταρίου. ΄Όπως ακριβώς και ο άγιος Νεκτάριος είναι αλληλέγγυος με καθέναν άνθρωπο που διώκεται.

Γι’ αυτό όχι μόνο δεν ευχαριστιέται, απ’ τις γιορτές που γίνονται προς τιμήν του και  τους πανηγυρικούς λόγους και τις αιτήσεις «συγγνώμης», αλλά πικραίνεται  κιόλας! Τη στιγμή που το καθεστώς, που τον υπέβαλε στο μαρτύριο του εξευτελισμού  και της εξουθένωσης  ζει και βασιλεύει   και τον χρησιμοποιεί ως άλλοθι, για να  συνεχίζει το απάνθρωπο έργο του…

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο  και ο Πακτωλός των χαρισμάτων  του Αγίου Νεκταρίου είναι το αιώνιο ΟΥΑΙ  του Χριστού  εναντίον των αγιοκάπηλων γραμματέων και φαρισαίων της  αντίχριστης δεσποτοκρατίας. Και  η αμετάκλητη καταδίκη  τους.

Όχι  εκ μέρους  της ανθρώπινης δικαιοσύνης που καταδικάζει τους αθώους και επιβραβεύει τους κακούργους .Αλλά της αδέκαστης  δικαιοσύνης του Θεού!….

οι δαιμονισμένοι…

 

Αυτές οι μέρες, είναι μέρες μνήμης. Μνήμης δόξας και οδύνης. Δόξας για το ηρωικό έπος του ’40, αλλά και οδύνης για τα πικρά χρόνια της κατοχής. Με τα τόσα περιστατικά, που ζήσαμε στην πανανθρώπινη, την πανελλήνια, αλλά και τοπική μας κοινωνία.
Όπως, για παράδειγμα, στο χωριό μας (Σκουτεσιάδα Αιτ/νίας). Με τον υπέργηρο Αριστείδη  Τσιούμα, που καλούσε, απ’ το αντικρινό βουνό σε βοήθεια το γιο του, το Γιώργο. Γιατί βέβαια, δεν μπορούσε να μας ακολουθήσει στο βουνό, που εμείς είχαμε κρυφτεί. Και τον αφήσανε εκεί με την πεποίθηση ότι ήταν αδιανόητο τα τέρατα της άριας ορδής να πειράξουν έναν 90χρονο γέροντα.

Ωστόσο οι μεγαλύτεροι έκαμαν σύσκεψη, για να πάει κάποιος να τον συναντήσει. Γιατί, ενώ την πρώτη μέρα φαίνονταν να κάνουν περιπολίες οι Γερμανοί στο βουνό της Τέμπλας, όπου βρισκόταν ο γέρος, την επόμενη όμως και τη μεθεπόμενη δεν ξαναφάνηκαν. Κι επειδή ο γέρος φώναζε όλο και συχνότερα και εντονότερα, αποφασίστηκε να πάει ο πατέρας μου (φωτογραφία).
Ένα μισάωρο, περίπου, μετά την αναχώρησή του, ακούστηκαν πυροβολισμοί. «Τον τουφέκισαν το Μήτσο»! είπαν. Κι ένιωσα τότε θυμάμαι-παιδάκι εφτά χρονών-σαν κάτι να ξεριζώθηκε βαθιά από τα σπλάχνα μου. Αλλά, ύστερα από κάμποση ώρα, επέστρεψε. Και διηγιόταν ξανά και ξανά την περιπέτειά του: «Ήταν σούρουπο, έλεγε, όταν έφτασα στο σημείο, όπου βρισκόταν ο γέρο-Αριστείδης. Μου ’λεγε πως άκουγε άλογα, που χλιμίντριζαν και που ήταν, βέβαια, τα γερμανικά πολυβόλα. Κι ακόμη πως πήγαινε και μέχρι το σπίτι του. Κινήσεις, που, όπως φαίνεται, παρακολουθούσαν οι Γερμανοί, αλλά τον άφηναν σαν δόλωμα για τη σύλληψη και κάποιων άλλων. Καθώς συνομιλούσαμε, βλέπω στ’ αριστερά μου, κάποιον να ’ρχεται. Αρχικά νόμισα πως ήταν κάποιος συγχωριανός μας. Ξανακοιτάζοντάς τον όμως, συνειδητοποίησα πως ήταν Γερμανός. Σκέφτηκα τότε, πως έτσι κι αλλιώς θα με σκότωναν. Και αποφάσισα πως θα ήταν προτιμότερο να με σκοτώσουν, καθώς θα ’φευγα, παρά να με στήσουν μπροστά σε κάποιο εκτελεστικό απόσπασμα. Και, για να βεβαιωθώ, αν είχα καιρό να φύγω, ξανακοίταξα προς την πλευρά του Γερμανού, που, αντιλαμβανόμενος τις προθέσεις μου, φώναξε επιτακτικά: αλτ! Έτρεξα μ’ όλη μου τη δύναμη. Και, καθώς πηδούσα από μια μεγάλη κοτρόνα προς τη μεριά του δάσους, με πυροβόλησε. Η σφαίρα πέρασε ξυστά στο αυτί μου. Ένιωσα κάψιμο, αλλά δεν με τραυμάτισε. Ήρθαν κι άλλοι στο σημείο, που είχα πηδήσει και για λίγη ώρα μιλούσαν, ενώ εγώ σταμάτησα και περίμενα κρυμμένος, για να ιδώ τι θα κάμουν. Κι όταν βεβαιώθηκα ότι απομακρύνθηκαν, έφυγα…»
Από τη στιγμή εκείνη πήραν το γέροντα. Και διηγιόταν ο παπα-Δημήτρης Ιωακείμ το μαρτυρικό τέλος του, όπως το είδε απ’ το κρησφύγετό του, στο γειτονικό μας χωριό, την Ποταμούλα: «Ξάπλωσαν το γέροντα σ’ ένα αλώνι. Πλάκωσαν τα χέρια του και τα πόδια του με πέτρες. Τον σκέπασαν με άχυρα. Και τον έκαψαν ζωντανό. Κι ενώ οι σπαρακτικές κραυγές του ράγιζαν, όχι μόνο τις καρδιές, αλλά και τις πέτρες, οι ιεραπόστολοι του ναζισμού και της άριας βαρβαρότητας διασκέδαζαν με το ανοσιούργημά τους».
Κατά δυστυχή συγκυρία, σε άλλο σημείο του χωριού μας, συνέλαβαν και δυο γιους του (το Νίκο και το Μήτσο), που τους τουφέκισαν στα Καραμανέικα. Αλλά και κάποια άλλα περιστατικά: Όπως της γερόντισσας Γεωργίας Τσοβόλα, που ήταν κατάκοιτη και την έκαψαν ζωντανή μέσα στο σπίτι της. Του γέροντα Δημήτρη Πρατάρη, απ’ την Ποταμούλα, του αλαφροΐσκιωτου, που κυκλοφορούσε ανέμελος ανάμεσά τους, γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει τη λογική των κανιβάλων του Γ.΄ Ράιχ. Και του ’δωσαν να καταλάβει, εκτελώντας τον με τις λόγχες τους…
Κι ύστερα το αθώο παλικάρι (το Σωτηρόπουλο) απ’ τη Κυπάρισσο, που το υποπτεύθηκαν οι δικοί μας ως, δήθεν, κατάσκοπο. Επειδή, σαν παιδί, είχε την αφελή περιέργεια να ρωτάει τους αντάρτες για τις μάρκες των όπλων. Και που το πέθαναν δέρνοντάς το και ρίχνοντάς του λάδι καυτό και αλάτι, στις χαραγματιές, που του έκαναν στην πλάτη…
Και το Γάλλο, το Ζανό, που είχε λιποτακτήσει απ’ το γερμανικό στρατό. Και, που, για να διαφύγει τη σύλληψη απ’ τους Γερμανούς, πήδησε από μεγάλο ύψος και έπαθε ρήξη σπλάχνων. Για να πεθάνει στη Ραΐνα, στο σπίτι του μπάρμπα μου του Φώτη και να ενταφιαστεί στο νεκροταφείο του χωριού μας. Κι ύστερα τους Ιταλούς, που ξέμειναν, ύστερα από τη φυγή των Γερμανών. Και που τους χρησιμοποιούσαμε, για αρκετό χρονικό διάστημα, σαν εργάτες. Όπως τον Αουρέλιο και τον Αλβάρο (γιατρό). Και μερικούς άλλους. Που κάποια μέρα τους πέρασαν οι αντάρτες μπροστά από το σπίτι μας. Κι όταν η 3χρονη αδερφή μου έτρεξε προς τον Αλβάρο, που υπεραγαπούσε, εκείνος της είπε: «Λιμπερτά (=Ελευθερία), δεν θα με ξαναδείς»! Και δεν τους ξαναείδαμε. Αφού κάποιοι «ελληναράδες», τζάμπα παλικαράδες, τους καταδίκασαν «σε θάνατο» και τους εκτέλεσαν. Όλους! Επειδή, λέει, κάποιος Ιταλός σήκωσε τα μάτια του στο κορίτσι κάποιου «πατριώτη»…
Αυτές και πάμπολλες άλλες τραγωδίες. Σε πανελλήνια και παγκόσμια κλίμακα. Με τις εκατοντάδες χιλιάδες και τα εκατομμύρια των θυμάτων. Που τις σκηνοθετούν κάποιοι δαιμονισμένοι, όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι ή οι τωρινοί άφρονες και παράφρονες αντάξιοι διάδοχοί τους Μέρκελ , Ερντογάν, κλπ. …
Που με τις λεγεώνες των δαιμονίων, που κουβαλούν στα σωθικά τους, υποδαυλίζουν τις απωθημένες στο υποσυνείδητο των ανθρώπων καταστροφικές δυνάμεις. Και σύρουν τους λαούς στη φρίκη και τον όλεθρο των πολέμων…

Παπα-Ηλίας Υφαντής

https://papailiasyfantis.wordpress.com/

Ρύσαι ημάς από των πονηρών!…

 

«Η Γη, λέει κάποιος  ανατολίτικος  μύθος, ακουμπάει στην πλάτη ενός ελέφαντα, ο ελέφαντας πατάει πάνω σ’ ένα αυγό και το αυγό στηρίζεται στο κεφάλι μιας καρφίτσας». Αλλά αυτό, θα πείτε, είναι ένας παραλογισμός. Όμως, η πραγματικότητα είναι πιο παράλογη κι απ’ τον παράλογο αυτό μύθο, αφού η Γη δεν στηρίζεται πουθενά. Κι όχι μόνο η Γη, αλλά και εκατομμύρια άλλων ουρανίων σωμάτων, πολλαπλάσιων σε μέγεθος από τη Γη.

Πώς όμως κατορθώνεται αυτό; Χάρη στο νόμο της παγκόσμιας έλξης, μας λένε οι επιστήμονες. Οπότε ακολουθεί το ευνόητο ερώτημα: Το νόμο της παγκόσμιας έλξης και τόσους άλλους νόμους, γνωστούς ή άγνωστους, ποιος τους θέσπισε; Στο σημείο αυτό η Εκκλησία μας, με τη γλώσσα του ψαλμωδού, αποκρίνεται: «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα» (Ψαλμός, 19,1). Αλλά κάποιοι με περισσό θράσος λένε συχνά: Mα δεν υπάρχει Θεός! Γιατί, παρότι φτάσαμε μέχρι το φεγγάρι και θα πάμε κι ακόμη πιο πέρα, πουθενά δεν τον συναντήσαμε. Και στο σημείο αυτό, αναλαμβάνουν να μας  απαντήσουν οι άγιοι της Εκκλησίας. Για λογαριασμό των οποίων, ο σύγχρονός μας Άγιος  Πορφύριος, απόφοιτος της δευτέρας Δημοτικού, λέει χαρακτηριστικά: «Με την  επιστήμη και την τεχνολογία ο άνθρωπος έφτασε μέχρι το φεγγάρι, αλλά με την προσευχή φτάνει μέχρι το Θεό»! Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται και η απάντηση για το ποιος δημιούργησε τον φυσικό κόσμο και θέσπισε τους φυσικούς νόμους. Που σημαίνει ότι πέρα και πάνω απ’ όλα τα ουράνια σώματα και τους νόμους, που ρυθμίζουν την κυκλοφορία τους, βρίσκεται ο Θεός. Κι απέναντι σ’ αυτόν τον άπειρο Θεό βρισκόμαστε εμείς, τα απειροελάχιστα όντα. Εκτός φυσικά  από κάποιους άφρονες εξουσιαστές, που μέσα στο ναρκισσισμό της αυταπάτης τους, πιστεύουν ότι η ζωή τους είναι απεριόριστη και τα έργα τους ανεξέλεγκτα.

Και το απίστευτα παράδοξο είναι πως ο άπειρος Θεός είναι, σύμφωνα με το «Πάτερ ημών», πατέρας μας κι εμείς παιδιά του. Και συμβαίνει αυτό, γιατί μέσα στα απειροελάχιστα σώματά μας ο Θεός έβαλε την ψυχή. Για την οποία ο μέγας Ηράκλειτος λέει ότι «είναι τόσο απέραντη, ώστε τις εσχατιές της ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να εξερευνήσει». Και, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο,  είναι πολυτιμότερη ακόμη, κι από ολάκερο το σύμπαν (Μάρκου: Η: 36). Δεδομένου ότι περικλείει τεράστιες δυνατότητες με αιώνιες προοπτικές. Όπως, κατ’ αναλογία, το απειροελάχιστο άτομο της ύλης περικλείει την τεράστια δύναμη της ατομικής ενέργειας. Την οποία, αντί για το καλό, την χρησιμοποιούμε, συχνά, για την καταστροφή των συνανθρώπων μας. Όπως παρόμοια χρησιμοποιούμε και τις δυνατότητες της ψυχής μας, αφού, αντί για την ωφέλεια, να προξενούμε όσο γίνεται μεγαλύτερο κακό. Έστω κι αν τελικά κι εμείς οι ίδιοι αυτοκαταστρεφόμαστε.

Με την ψυχή μας, λοιπόν, ο Θεός έχει διαρκώς ανοιχτή γραμμή και  ανά πάσα στιγμή μας περιμένει να επικοινωνήσουμε μαζί του. Προκειμένου να βρούμε το φως των λύσεων στα παντοειδή μας προβλήματα. Πράγμα απόλυτα αναγκαίο, δεδομένης της μεγάλης σύγχυσης και του σκοταδιού, που μας περιβάλλει. Αλλά να που κάποιοι φωταδιστές θέλουν να κόψουν τη γραμμή επικοινωνίας με το Θεό. Και, αρχίζουν απ’ την εύπλαστη παιδική ηλικία των μαθητικών χρόνων, παραμερίζοντας συν τοις άλλοις,ευσχήμως και τη σχολική προσευχή. 

Και πού αποσκοπεί αυτή η μεθόδευση;  Χωρίς αμφιβολία στον αποχριστιανισμό και αφελληνισμό των παιδιών μας. Γιατί εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια χριστιανισμός και ελληνισμός συμπορεύονται και συνυπάρχουν σαν δύο σιαμαίοι αδελφοί. Και οποιαδήποτε απόπειρα αποχωρισμού μεταξύ τους συνιστά κατακρεούργηση και των δύο.  Αντίθετα με τα όσα διατείνονται κάποιοι ορκισμένοι εχθροί μας, που το παίζουν φιλέλληνες. Ενώ παράλληλα επιμελούνται τους δολοφονικούς ακρωτηριασμούς των ψυχών των παιδιών και της πατρίδας μας. Έτσι ώστε να μην έχουν κανένα φως προσανατολισμού, παρά μόνο το φως του τρένου, που έρχεται καταπάνω τους, προκειμένου να τα συνθλίψει και να τα μεταβάλει σε άμορφη μάζα. Κατάλληλη να προσφερθεί ως βορά στα αδηφάγα  σαγόνια της παγκοσμιοποίησης.

Και είναι πολύ περίεργο, που ο Αρχιεπίσκοπος παλιότερα μας είχε ξαφνιάσει, λέγοντας ότι «μπορεί τα λιμάνια μας και τα’ αεροδρόμιά μας να τα πουλήσανε. Αλλά η πατρίδα μας και η Ορθοδοξία δεν πουλιούνται». Γεγονός, που δείχνει ότι κάποιοι δεσποτάδες δεν θέλουν να καταλάβουν ότι το ξεπούλημα της πατρίδας και η υπονόμευση της Ορθοδοξίας  βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο. Αφού και η μία και η άλλη, δεινά ακρωτηριασμένες, δολοφονούνται. Και ότι η κατάργηση της προσευχής και η μετάλλαξη του μαθήματος των θρησκευτικών δεν είναι παρά κάποια απ’ τα τελευταία πετραδάκια, που αφαιρούνται, πριν απ’ την ολοσχερή κατάρρευσή του οικοδομήματος. Δεδομένου ότι οι οικονομικοί, πολιτισμικοί και φυλετικοί δολοφόνοι μας προχωρούν προσεκτικά και προμελετημένα. Έτσι ώστε, καθώς  εμείς, «των οικιών ημών εμπιπραμένων» ρέγχουμε, εκείνοι να προχωρούν ακάθεκτοι στο ξεπούλημα της πατρίδας και το κατεδαφιστικό των ιερών και οσίων έργο τους.

Κι όμως, όπως δείχνουν κάποιες δημοσκοπήσεις, οι ανεγκέφαλοι ψηφοφόροι εμμένουν  τυφλά στην εναλλαγή  των εφιαλτών πολιτικών στην εξουσία, που μας έφεραν στο τωρινό κατάντημα, προκειμένου να ολοκληρώσουν  το ανόσιο έργο τους. Επειδή πιστεύουν οι οπαδοί τους ότι οι ολετήρες, που βαπτίζονται στη σατανική κολυμβήθρα της Μπίλντεμπεργκ και άλλων παρόμοιων «ευαγών» ιδρυμάτων, με τα ψεύδη, που μας μοστράρουν, μεταλλάσσονται, σε σωτήρες.

Πραγματικότητα μπροστά στην οποία, παραφράζοντας την «Κυριακή προσευχή», δεν μπορούμε, παρά να δεηθούμε: «Πάτερ ημών…ρύσαι ημάς» από των παμπόνηρων πολιτικών  και των κρετίνων οπαδών τους!..

Παπα-Ηλίας Υφαντής

https://papailiasyfantis.wordpress.com/

Οι Τρεις Ιεράρχες «στα αζήτητα» μιας γιορτής...

''Οι Τρεις Ιεράρχες «στα αζήτητα» μιας γιορτής...''

Του Χριστόφορου Γ. Παπασωτηρόπουλου 

Εκπαιδευτικoύ - θεολόγου

Έπρεπε να μιλήσω για τους Τρεις Ιεράρχες, όμως είχα κουραστεί... ν’ ακούω μεγάλες κουβέντες και να μιλώ για ανθρώπους άγιους, πανάκριβους, ανεκτίμητους σαν να διαφημίζω ένα προϊόν στο ραδιόφωνο...

Είναι κι η εποχή που πάσχει από πολυλογία, κι έτσι βάλθηκα να περπατώ στα σοκάκια της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, με προσοχή να μη χαθώ και με σκοπό να φτάσω στην πλατεία, στο ξέφωτο της παρουσίας των Αγίων, που και σήμερα τιμά η παιδεία μας - Του Μεγάλου Βασιλείου, του Ιερού Χρυσοστόμου, του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου - και να ψηλαφίσω τη σχέση τους με τον σημερινό μας βίο. 

Προχώρησα κι είδα ένα λαό να έχει κάνει την πίστη του στο Θεό ζήτημα προσωπικού γούστου. Μια θάλασσα από άγνοια, ημιμάθεια ή αδιαφορία, μια που ο λόγος της Εκκλησίας φαίνεται να μην προκαλεί πια κανένα ενδιαφέρον. Φταίει άραγε μόνον η Εκκλησία ή κι η δική μας τρυφηλότητα; 

Προχώρησα κι είδα ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν τη ζωή τους, να τυραννιούνται από το κυνήγι του χρόνου για να είναι «εντάξει».

Και θυμήθηκα τον Ελύτη: «Δώσε δωρεάν το χρόνο σου, αν θέλεις να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια». 

Είδα τους άρχοντες, εκκλησιαστικούς και μη, να μας μαλώνουν, να μας κουνάνε το δάχτυλο επιτακτικά στο πρόσωπο μπροστά μας, γιατί δεν είμαστε αρκετά υπάκουοι, δεν είμαστε όσο θα έπρεπε υποτακτικοί, γιατί δεν τους σεβόμαστε όσο θα έπρεπε και θυμήθηκα ένα παλιό σύνθημα γραμμένο στον τοίχο: «Αγάπη που’ ναι η εκκλησιά σου; Βαρέθηκα πια στα μετόχια». 

Είδα ανθρώπους σκυφτούς να κλαίνε, να πεινούν, ν’ απελπίζονται, να μαζεύονται φοβισμένοι, να βράζουν από θυμό και πόνο και να περιμένουν πότε ο πόνος θα γίνει δημιουργία. 

Είδα παιδιά να με κοιτούν καχύποπτα, σαν προδομένα από εμάς τους μεγαλύτερους, που τους παραδίνουμε αυτόν τον κόσμο, θυμωμένα, που σκοτώνουμε «κατά λάθος» παιδιά στα Εξάρχεια, που σιχαινόμαστε τους «λαθραίους» ανθρώπους που ζητούν καταφύγιο στη χώρα μας κυνηγημένοι, που ξεπουλήσαμε χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε τις αξίες μας για μια περίοπτη θέση σε μια εταιρία, για ένα τζιπ, για μια βίλλα παραπάνω... 

Είδα δασκάλους να κάνουν αυτό που «πρέπει», να είναι αρκούντως υπηρεσιακοί - με καθαρά, μεν αλλά άδεια χέρια! - να τρέχουν να προλάβουν την ύλη τους, να οδηγούν με ταχείς ρυθμούς τους μαθητές τους στην κρεατομηχανή της επιτυχίας, στις εξετάσεις. 

Με την ψυχή αφυδατωμένη, τσακισμένη και την αγάπη και το μεράκι καλά κρυμμένο βαθιά μέσα τους, μη τύχει και κατασπαταληθεί τσάμπα, μια που η καρδιά και το συναίσθημα χρειάζεται κι έξω από τη δουλειά.

Και σκέφτηκα τον Μίλτο Κουντουρά: «όποιος αγωνίζεται για τα παιδιά, αγωνίζεται για την ανθρωπότητα». 

Κι είδα γονείς πιο κάτω, στραμένους στα παιδιά τους να τους μιλούν με φόβο κι αγωνία για το αύριο που έρχεται σαν καταιγίδα καταπάνω τους. Κι όταν αυτά ζητούσαν «μια ιδέα στεγανή που να μη μπάζει κρύο», μια ελπίδα για να παλέψουν, ο πατέρας δάκρυζε κι η μάνα σιωπηλή αγκάλιαζε. Η κραυγή της σιωπής σκέφτηκα… 

Κι είδα γονείς να ορμούν στους καθηγητές των παιδιών τους - με θάρρος ή με θράσος; - γιατί δε δίνουν όσα θα ήθελαν κι όχι γνώσεις μόνο μα κι αγωγή και κοινωνικοποίηση κι ιδέες κι ελπίδες και οράματα κι αξίες … κι όλα αυτά που οι ίδιοι δεν πρόλαβαν να δώσουν. Και βρήκαν κι έβαζαν στο στόμα τους τους τεμπέληδες που δουλεύουν λίγο, που δεν ελέγχει κανείς τη δουλειά τους, που ρουφάνε άδειες και διακοπές για να βολεύονται και σκέφτηκα και πάλι τον Ελύτη: «Ιδιώτευε μες στο Ανερυθρίαστο». 

Κι είδα την Εκκλησία να ταπεινώνεται, να απαξιώνεται μες στις κραυγές του ορθού λόγου και της συλλογικής λήθης και να πληρώνει σκληρά το τίμημα χρόνιων παθογενειών, ακέραιων καρκινωμάτων στο σώμα της που άλλες φορές η αγάπη της κι άλλες φορές η αδυναμία της, τα σκέπαζε για να μη φαίνονται. Κι έτσι βαυκαλιζόταν πως δεν υπήρχαν… 

Κι είδα πιο κάτω ένα φως αχνό, μάλλον σα φωτοστέφανο, αλλά δεν ήμουν σίγουρος.. (λες κι έχω δει φωτοστέφανο για να ξέρω; )… 

Ένας παπάς μοίραζε τη νύχτα φαγητό και κουβέρτες στους άστεγους που είχαν κάνει τα παγκάκια σπίτια τους, ένας άλλος τραβούσε από μια τρύπια βάρκα μια γυναίκα μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά της που έφτασαν από απέναντι, πεθαμένοι σχεδόν από το φόβο κι από τα παγωμένα μαύρα νερά του Αιγαίου...

κι ένας άλλος μέχρι αργά τη νύχτα φόρτωνε στο πετραχήλι του καημούς κι απελπισία από πρεζόνια κι αλαφιασμένους απόκληρους... 

Και σκέφτηκα τη μωρία του σταυρού, τη σαλότητα των αγίων, την πίστη στην Ανάσταση, όταν όλα μυρίζουν θάνατο… Κι έκανα «ένα βήμα πιο γρήγορο απ’ τη φθορά». 

Κι είδα στο ξέφωτο τρεις δεσποτάδες...

χωρίς πλουμιστά άμφια και μίτρες χρυσοκέντητες,
μα με ράσα φθαρμένα αλλά καθαρά...

και μια μαγκούρα ξύλινη ο καθένας για να ακουμπάει. 
 

Κοιτούσαν σιωπηλοί κι ολόμονοι, κρυμμένοι θαρρείς, κουρασμένοι, μα μ’ ένα πεισματάρικο χαμόγελο, αυτό που έχουν οι άνθρωποι που αγάπησαν κι αγαπήθηκαν. Εκεί πλησίασα, γονάτισα κι αφέθηκα στην παραμυθία τούς:

Μου ψιθύρισε ο άγιος Γρηγόριος, για το Θεό που κρύβεται - «Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!» - στα μικρά ασήμαντα πράγματα, στους ανθρώπους που προσπερνάμε, στο σπόρο που φυτεύουμε περιμένοντας ν’ ανθίσει. Μου είπε για τις δικαιολογίες των ανθρώπων που δεν απλώνουν το χέρι τους να μοιραστούν. Για την απελπισία της φτώχιας, της ορφάνιας, της ερήμωσης. 

Κι ο Μέγας Βασίλειος, μου θύμισε για τους ψευτο-ευλαβείς που αρκούνται στην ελεημοσύνη - άλλοθι της αδικίας και για τους πλούσιους που χαρίζουν για να βολέψουν τη συνείδησή τους. 

Κι ο ιερός Χρυσόστομος, αργά και σταθερά μου διηγήθηκε ιστορίες για την Εκκλησία,που πάντα στους κόλπους της μέσα είχε κι ανθρώπους που της τρώγανε τις σάρκες και για το Χριστό που πάντα μεταμόρφωνε το σώμα της με την πεισματάρικη αγάπη του... 

Μου είπαν για τους ανθρώπους τους αμόρφωτους, - όχι αυτούς που δεν ξέρουν γράμματα - τους άλλους, που ξέρουν ότι έχουν πάντα δίκιο και κρίνουν με άνεση κάθε στραβό ανθρώπινο σα να μη είδαν ποτέ τις δικές τους συμφορές, γερασμένοι δικαστές μιας ζωής τσιγγούνικης… Μου είπαν για τις ελπίδες και τα όνειρα του κόσμου, τις ουτοπίες που δεν έχουν ακόμη τόπο. 

Για τον Καινούργιο Κόσμο του Θεού που αγκαλιάζει όλους, κι αυτούς που θέλουμε κι αυτούς που θ’ αποφεύγαμε ακόμη και καλημέρα να τους πούμε, για το σταυρό και τη θυσία αυτού που αγωνίζεται όχι για να κερδίσει, αλλά από έρωτα, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να ζήσει... 

Για το σταυρό που παραλάβαμε όχι για να τον κάνουμε κόσμημα, μα για να προκαλέσουμε την ανάσταση εδώ και τώρα. 

Για τις ελπίδες που δε χάθηκαν κι ούτε ποτέ θα χαθούν όσο οι άνθρωποι παλεύουν, αγωνίζονται, αγαπούν. 

Με παρηγόρησαν, όλες οι εποχές μοιάζουν, μου είπαν, μη σκιάζεσαι γιατί ο θάνατος είναι πάντα προσωρινός, φαίνεται δυνατός μα είναι σκόνη μπροστά στη χάρη του Θεού! Και μου ψιθύρισαν κι ένα στιχάκι για τους δασκάλους που πάντα παλεύουν μαζί με τους μαθητές τους, σ’ αυτά τα σχολεία, μ’ αυτές τις συνθήκες, μ’ αυτές τις ανημποριές: «και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος…». 

Σηκώθηκα να φύγω, μου δώσαν την ευχή τους κι ένα χαρτί τυλιγμένο να το διαβάζω κάθε φορά που θα φοβόμουν και θα δείλιαζα. Απομακρύνθηκα, το άνοιξα με λαχτάρα και το διάβασα. Ήταν δυο στίχοι του Μπέρτολτ Μπρεχτ (!): «Κι όταν θα έχετε καλυτερέψει τον κόσμο, Να συνεχίσετε να τον καλυτερεύετε αυτόν τον καλύτερο κόσμο. Κι αν καλυτερεύοντας τον κόσμο, συμπληρώσετε την αλήθεια λοιπόν, συμπληρώστε κι άλλο τη συμπληρωμένη αλήθεια. Κι αν συμπληρώνοντας την αλήθεια, αλλάξατε την ανθρωπότητα, Λοιπόν, αλλάξτε κι άλλο την αλλαγμένη ανθρωπότητα.» 

Πάτρα, Ιανουάριος 2011 

σημείωση: ευτυχώς που για να γραφτούν αυτές οι λιγοστές αράδες εκτός από τους Τρεις Ιεράρχες, τα όσα είπαν και κυρίως τα όσα έκαναν και μας άφησαν κληρονομιά, βοήθησαν και ο Οδυσσέας Ελύτης (Μαρία Νεφέλη), ο Μίλτος Κουντουράς (Κλείστε τα σχολειά), ο Γιώργος Σεφέρης (Fog), ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ και ο Παύλος Σιδηρόπουλος (εν Κατακλείδι). 

''Οι Τρεις Ιεράρχες «στα αζήτητα» μιας γιορτής...''

Του Χριστόφορου Γ. Παπασωτηρόπουλου 

Εκπαιδευτικoύ - θεολόγου

πηγή

Μετανεωτερική Ελλάδα και θρησκευτικότητα

Κατά την άποψή μας σύνολη η Ελλάδα του 21^ου αιώνα αποτυπώνεται στη δηλωτική πινακίδα Κ-14 του Κ.Ο.Κ.,  ο οποίος μας διευκρινίζει ότι:  «Οι πινακίδες αναγγελίας κινδύνου (Κ-1 μέχρι Κ-41) τοποθετούνται για να εφιστούν την προσοχή αυτών που χρησιμοποιούν τις οδούς για τους κινδύνους που υπάρχουν στην οδό προς την κατεύθυνση της κίνησής τους, ώστε να λαμβάνουν έγκαιρα τα κατάλληλα μέτρα και, σε περίπτωση ανάγκης, να μειώνουν την ταχύτητα πορείας τους για να τους αποφεύγουν».[1]

Η πινακίδα Κ-14 (Kίνδυνoς από πτώση βράχων και από την παρoυσία τoυς στo oδόστρωμα) είναι δηλωτική του κινδύνου ενδεχόμενων κατολισθήσεων. Υπόρρητα η κρατική πινακίδα μεταβιβάζει την ευθύνη στον διερχόμενο οδηγό· είναι δική του ευθύνη η απόφαση να συνεχίσει να οδηγεί. Το κράτος, οι φορείς, οι ποικίλοι εμπλεκόμενοι, ολοκλήρωσαν ό,τι προέβλεπαν οι εθνικοί κανονισμοί. Τα υπόλοιπα είναι ευθύνη άλλου. Η συχνότατη παρουσία της πινακίδας Κ-14  στις ελληνικές εθνικές οδούς απαλλάσσει όλους από κάθε ευθύνη πλην του οδηγού, ο οποίος βρίσκεται ξαφνικά μπροστά στη μεγάλη απόφαση· συνεχίζει ή όχι να οδηγεί; Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες υπάρξουν θανατηφόρα ατυχήματα από τις σημασμένες κατολισθήσεις, τότε ενδέχεται να φταίει ο Θεός (sic!) ο οποίος τοποθέτησε το φονικό βουνό στην πορεία του οδηγού.[2]

            Η πορεία του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας των πολιτών ακολούθησε τα βήματα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Η υπερκατανάλωση με την ταυτόχρονη απουσία παραγωγής και ανάπτυξης, το άγνωστο εργασιακό ήθος, η διαιώνιση της ημιμάθειας και η έλλειψη κινήτρου για ενέργεια οδήγησαν μαθηματικά στην πολιτιστική, ηθική και οικονομική κρίση που βιώνεται σήμερα στη χώρα.[3]

            Το ανώδυνο εργαλείο της ανθρωπογεωγραφίας, η μετονομασία της ονοματοθεσίας των οδών περιθωριοποιήθηκε, δείγμα ίσως της από – πολιτικοποίησης της Ελλάδας και συνεπώς των πολιτών της.[4] Η άποψή μας είναι ότι η κοσμική εξουσία δεν έχει διαμορφώσει νέο πλαίσιο «κατεύθυνσης» της ιστορικής συλλογικής μνήμης των νεοελλήνων εξαιτίας (ίσως) μιάς αποδυνάμωσης της έννοιας του έθνους και της ανάλογης περιθωριοποίησης του ελληνικού εθνικισμού. Στον θολό αιώνα της μετανεωτερικότητας η ενεργοποίηση της συλλογικής μνήμης των νεοελλήνων μάλλον ξεχάσθηκε στα τέλη του 20^ου αιώνα.[5]

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ανάμεσα στις ενέργειες και δράσεις του ξεχώρισε για την ευρεία χρήση των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας (ΜΜΕ), την οποία επέλεξε ως δημοκρατική και άμεση επικοινωνία με τους πιστούς και το Κράτος.[6] O Habermas όμως, στο βιβλίο του «The Structural Transformation of the Public Sphere: An Inquiry into a Categrory of Bourgeois Society» υποστηρίζει ότι η δημοκρατική συζήτηση, ένας από τους σκοπούς της δημόσιας σφαίρας, εξαιτίας της ανάπτυξης των ΜΜΕ έχει απωλέσει ένα μεγάλο μέρος της δημοκρατικότητάς της. Η  κοινή γνώμη δεν διαμορφώνεται πλέον από τις ανοικτές δημοκρατικές συζητήσεις αλλά από την «χειραγώγηση» των ΜΜΕ.[7] Ο μακαριστός Χριστόδουλος συνήθιζε να επεμβαίνει σε εθνικά και γλωσσικά θέματα και προτιμούσε «την οικονομική παγκοσμιοποίηση όχι όμως την πολιτιστική». Το «δικαίωμα του τελευταίου πολίτη» για την έκφραση απόψεων για εθνικά θέματα εκφράζεται δημόσια μέσα από τον Αρχιεπισκοπικό βαθμό ενώ τονίζεται η «εθνική αποστολή της Εκκλησίας» με στόχο την ενδυνάμωση της εθνικοποίησης της Ορθοδοξίας.  Θέματα όμως, όπως αυτά της καθολικότητας και της αποστολικότητας της Εκκλησίας στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης δεν επικοινωνούνται στους πιστούς αλλά ούτε και φαινόταν να απασχολούν την Εκκλησία της Ελλάδας.[8]

[1]Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας (Κ.Ο.Κ.), Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών, στο http://www. yme.gr/imagebank/categories/KOK_pdf.pdf,  ημερομηνία πρόσβασης,  9 Μαίου 2016.

[2]Σημειώνεται ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες συνήθως δεν αναγνωρίζουν την κατολίσθηση ως «φυσική καταστροφή»  και δεν αποπληρώνουν τις υλικές ζημιές.

[3]Κονδύλης, Ἡ παρακμή τοῦ Ἀστικοῦ Πολιτισμοῦ, σσ. 43-47.

[4]Η μόνη σημαντική αλλαγή ονοματοθεσίας κατά τον 21^ο αιώνα (έως σήμερα) είναι η αλλαγή της οδού Μεσολογγίου. Μετονομάσθηκε σε οδό Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια της Αθήνας. Δαλκαβούκης, «Η μεταπολίτευση στους δρόμους», σ. 53. Πρόσφατα μία ακόμα μετονομασία οδού, η οδός Παύλου Φίσσα προστέθηκε στο φάσμα των μετονομασιών.

[5]Δεν υφίσταται συλλογική μνήμη δίχως το πλαίσιο του χώρου. Μέσα από αυτόν ενεργοποιείται η φαντασία και η σκέψη των ανθρώπων συνεχώς. Halbwachs, Η συλλογική μνήμη, σσ. 167-168.

[6] Τα ΜΜΕ λειτουργούν με συγκεκριμένο πλαίσιο και χρησιμοποιούν εργαλειακή προσέγγιση. Δηλαδή η πρόκριση ενός θέματος σε «είδηση» είναι συνάρτηση από τον τόπο της κινητοποίησης ο οποίος επιλέγεται να καλυφθεί (επαρχία / πρωτεύουσα, αναπτυγμένοι / υπανάπτυκτοι λαοί, κ.ο.κ.) και από την πολιτική και κοινωνική συγκυρία της χρονικής στιγμής της «είδησης». Η μορφή μιάς δημόσιας εκδήλωσης για να προβληθεί από τα ΜΜΕ θα πρέπει να πληροί τρείς σχεδόν αλληλένδετους άξονες: α) της μαζικότητας της κινητοποίησης, β) την «καρναβαλική θεατρικότητα» που περιέχει και γ) τον βαθμό της «βίας», δηλαδή υλικές καταστροφές, συλλήψεις, τραυματισμούς κ.λ.π. Συνήθως, οι τρείς αυτοί άξονες προκύπτουν από σχεδιασμό και όχι αυθόρμητα, γιαυτό και το αντίτιμο της δημοσιότητας είναι η έλλειψη αυθορμητισμού. Τα ΜΜΕ επειδή είναι πρωτογενείς φορείς κοινωνικοποίησης συμβάλουν στη διατήρηση των υπαρχουσών ταξικών, εξουσιαστικών αλλά και ιεραρχικών ισορροπιών. Αυτό γίνεται με την κατασκευή ενός κλίματος αγωνίας για την επικείμενη είδηση, την περιγραφή της όποιας σύγκρουσης, τον απολογισμό της λήξης της σύγκρουσης ως προσωρινή επίλυση του προβλήματος και με την αναγγελία της επόμενης σύγκρουσης. Με τον τρόπο αυτό υφίσταται μια διαρκής εκκρεμότητα και ένας φόβος για νέες συγκρούσεις. Κωνσταντινίδου, «Η πολιτική ταυτότητα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης», σσ. 60, 73-84

[7]Giddens, Κοινωνιολογία, σσ. 502-503.

[8]Καλαϊτζίδης, Ορθοδοξία και Ελληνισμός στη σύγχρονη Ελλάδα, σσ. 63-65, 111-112 και Νίκος Δεμερτζής, «Πολιτική και επικοινωνία: Όψεις εκκοσμίκευσης της Ορθοδοξίας» στο στο συλλογικό Θρησκείες και πολιτική στη νεωτερικότητα, Λίποβατς, Θ., Δεμερτζής, Ν., Γεωργιάδου, (επιμ.), μτφρ. Γ. Μερτίκας, Κ. Κουρεμένος (Αθήνα: Κριτική, 2002), σσ. 149-156.

πηγή

Ρεμβασμός της Πρωτοχρονιάς

Πριν μερικά χρόνια διάβασα σε ξένο σημαντικό ιατρικό περιοδικό ένα άρθρο με τίτλο ‘Οι 140 αιτίες θανάτου και οι 27 διανοητικές διαταραχές του Μότσαρτ’ [1]. Ο συγγραφέας έλεγε ότι κατά καιρούς έχουν προταθεί στη βιβλιογραφία όλες αυτές οι πιθανές παθήσεις για τον μεγάλο συνθέτη. Έστειλα ένα χιουμοριστικό σχόλιο στο περιοδικό λέγοντας ότι, παρά την αγάπη μου για τη μουσική του, λίγο ενδιαφέρομαι για τις αρρώστιες και τα ακριβή αίτια του θανάτου του, μια και εδώ και αιώνες βρίσκεται έξω από τα όρια της επαγγελματικής μου δικαιοδοσίας. Ωστόσο, πρόσθετα, με βάση το πλήθος των σχετικών δημοσιεύσεων φαίνεται ότι το να γράψεις κάτι για τις αρρώστιες του Μότσαρτ είναι ένας σίγουρος τρόπος για να δημοσιευθεί το άρθρο σου, χωρίς να μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει βάσιμα και να το απορρίψει. 
     Αφήνουμε τη μουσική και περνάμε στα γράμματα. Φαίνεται ότι οι άνθρωποι των γραμμάτων δεν λέγονται έτσι μόνο για όσα γράφουν οι ίδιοι, αλλά και για όσα γράφουν άλλοι γι’ αυτούς. Δεν έχουν βέβαια όλοι την ίδια αντιμετώπιση: για κάποιους γράφονται λιγότερα, για μερικούς περισσότερα. Σίγουρα έχει ενδιαφέρον το γενικό ερώτημα: γιατί τόσοι και τόσοι ασχολούνται με κάποιον συγγραφέα ή ποιητή, σε σημείο που όσα γράφονται γι’ αυτόν να είναι περισσότερα και από το έργο του; Για κάποιους μάλιστα ο όγκος της γραφής και πολλές φορές η μαχητικότητά της προ(σ)καλεί τον κάθε αναγνώστη να πάρει θέση σ’ ένα χαράκωμα, υπέρ ή κατά του κρινομένου.
     Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης οπωσδήποτε ανήκει στη δεύτερη κατηγορία: κριτικές, ερμηνείες, αναλύσεις, σχόλια, στοχασμοί, προσωπικές εκτιμήσεις και απόψεις παίρνουν και δίνουν για το έργο του, σε όλες τις εποχές μετά τον θάνατό του, ακόμη κι έναν αιώνα αργότερα. Παρότι ο αριθμός και ή έκταση των γραπτών κρίσεων δεν είναι αναγκαστικά και πάντα έγκυρος δείκτης της αξίας των κρινομένων και του έργου τους, ωστόσο για τον κυρ-Αλέξανδρο μπορούμε να συναγάγουμε μια γενικά θετική εντύπωση που μαρτυρείται από τους πολλούς και επώνυμους εγκωμιαστές του, χωρίς βέβαια να έχουν λείψει οι κατά καιρούς επικριτές ή και υβριστές του.
     Συχνά σε κείμενα για Παπαδιαμάντη συναντούμε τον προσδιορισμό της καταγωγής ‘ο Σκιαθίτης’ ως αυτονόητο συνώνυμό του, χωρίς άλλη πληροφορία. Δεν είμαι ιδιαίτερος γνώστης της λογοτεχνίας, αλλά αναρωτιέμαι γιατί δεν λέμε π.χ. ‘ο Μυτιληνιός’ για τον Στράτη Μυριβήλη ή τον Οδυσσέα Ελύτη ή ‘ο Θρακιώτης’ για τον Βιζυηνό ή ‘ο Ζακυνθινός’ για τον Σολωμό (για πολλούς άλλους δεν θυμόμαστε καν από πού κρατάει η σκούφια τους, ενώ η άλλη εξαίρεση είναι ‘ο Αλεξανδρινός’ Καβάφης). Γιατί άραγε αυτές οι επιλεκτικές διακρίσεις; Ειδικά για τον Παπαδιαμάντη, υποθέτω ότι όχι μόνο η καταγωγή αλλά και η θεματογραφία του και το σκηνικό μεγάλου μέρους του έργου του έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην συχνή αυτή αναφορά.
     Κάνω τις σκόρπιες αυτές σκέψεις έχοντας μόλις τελειώσει την ανάγνωση του βιβλίου ‘Ο στεναγμός των πενήτων’ του Στ. Ζουμπουλάκη, μια συλλογή από κείμενα του συγγραφέα για τον Παπαδιαμάντη. Το έλαβα ως δώρο τα Χριστούγεννα, και το απήλαυσα μέσα στην μεθέορτη περίοδο, αφήνοντας στην άκρη άλλα αναγνώσματα και ευχαριστώντας τον δωρητή για την επιλογή του. Αν Χριστούγεννα δεν γίνονται χωρίς Παπαδιαμάντη, τότε έστω και η περί τον Παπαδιαμάντη ανάγνωση αποτελεί κάποιου είδους προσέγγιση. 
     Μερικοί ακόμη λογισμοί ενός μέσου, μη ειδικού, αναγνώστη, με αφορμή της ανάγνωση αυτή. Έχουμε σήμερα εξοικειωθεί με την ιδέα του κατ’ επάγγελμα συγγραφέα που παράγει προγραμματισμένα το ένα μπεστ σέλερ μετά το άλλο, βάσει συμβολαίου με τον εκδότη του. Ο Παπαδιαμάντης ανήκει σε μιαν άλλη εποχή και σχολή γραφής, με περισσότερη απλότητα στα θέματά του και αυθορμητισμό στην πραγμάτευσή τους. Αυτό δημιουργεί μια ποικιλία που είναι από μόνη της γοητευτική. Κάποια από τα θέματα πιθανώς δεν μας αγγίζουν, δεν δονούν κάτι μέσα μας, μια και η χρονική απόσταση και το ‘χάσμα πολιτισμών’ που μας χωρίζει από τον κόσμο του μας κάνει να νιώθουμε ότι βαδίζουμε σε ξένη χώρα. Ωστόσο, δεν είναι υποχρεωτικό να μας αρέσουν το ίδιο όλα τα έργα ενός συγγραφέα. Θα τολμούσα να πω ότι είναι υπερβολικό και άχαρο να απαιτούμε μια στάνταρ ποιότητα, που θα καταντούσε τυποποίηση. Ας είμαστε ανοιχτοί στην ποικιλία, ας δοκιμάσουμε πολλά κι ας κρατήσουμε όσα ταιριάζουν στα γευστικά μας αισθητήρια.
     Και κάτι ακόμη. Ένα έργο τέχνης per se, χωρίς να γνωρίζουμε τα κίνητρα και την οδηγό δύναμη που το δημιούργησε (ιδεολογική, θρησκευτική, αλληγορική, ηθικοπλαστική κτλ.) μπορεί με πρώτη ματιά να μας φανεί από τριαντάφυλλο μέχρι τσουκνίδα. Η γνώση της ιστορίας και των συνθηκών της δημιουργίας του μας φέρνει πιο κοντά στο έργο και μας βοηθάει να το εκτιμήσουμε αλλιώς. Αυτή η ωρίμανση συντελείται με τον χρόνο, την επανάληψη και την εντρύφηση στο έργο. Συμβαίνει και με τα έργα της τέχνης, και ειδικά αυτής του γραπτού λόγου, κάτι που ξέρουμε από τη γαστρονομία. Υπάρχουν φαγητά και ποτά που, πέρα από την οπτική και οσφρητική τους πρώτη εντύπωση, δημιουργούν μια πιο όψιμη επίγευση διαρκείας. Έτσι ακριβώς υπάρχουν και έργα του λόγου, που αφήνουν μια βαθύτερη και διαρκέστερη αίσθηση ικανοποίησης και πληρότητας, πέρα από την καθαρά γλωσσική απόλαυση. Ίσως εκεί θα πρέπει να στρέφεται το ενδιαφέρον και να βασίζεται η κρίση μας, χωρίς βέβαια να υποτιμούμε και το περικάλυμμα του αναγκαίου εκφραστικού μέσου, της γλώσσας, «ἵνα ἡ [αναγνωστική] χαρὰ ἡμῶν ᾖ πεπληρωμένη».

1.    Karhausen LR. Mozart’s 140 causes of death and 27 mental disorders. BMJ 2010; 341: c6789

πηγή

Γρηγόριος Δοχειαρίτης: «Δυὸ μεγάλους ἐχθροὺς συνάντησε στὸν δρόμο της ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸν παπισμὸ καὶ τὸν ἰσλαμισμό. Ἀφῆστε τὶς "φιλανθρωπίες" καὶ ἐλᾶτε στὰ συγκαλά σας»...

Γέροντας Γρηγόριος, Καθηγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς Δοχειαρίου Ἁγίου Ὅρους

Ὁ Θεός, ὅταν δημιούργησε τὸν αἰσθητὸ παράδεισο, οὔτε στὴν Εὐρώπη τὸν ἔστησε, οὔτε στὴν Ἀμερική, ἀλλὰ στὴν Ἀνατολία. Πῶς σήμερα ἀπὸ τὴν πάμπλουτη αὐτὴν χώρα ἔχουμε πρόσφυγες στὴν Ἑλλαδίτσα; Καὶ αὐτὸ φαίνεται μὲ μία ματιὰ ποὺ τοὺς ρίχνεις. Κινητά τῆς τελευταίας τεχνολογίας, ἡ χανούμισσα κολὰν παντελόνι, τσεμπέρι καὶ τσιγάρο. Δυστυχῶς στὴν ἐποχὴ τοῦ Μωάμεθ δὲν ὑπῆρχε τὸ μακιγιάρισμα, γιὰ νὰ τὸ ἀπαγορεύση, καὶ σήμερα καλοφροντισμένες ἐμφανίζονται στὸν χῶρο μας. Περισσότερο ἀπὸ ἑξακόσια χρόνια οἱ πρόγονοί μας ἀγωνίστηκαν νὰ διώξουν τὸν μουσουλμανισμὸ καὶ νὰ διώξουν τὰ τζαμιά. Καὶ σήμερα πλησιάζει ὁ καιρὸς ποὺ θὰ εἶναι περισσότεροι οἱ μουσουλμάνοι στὴν χώρα μας ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς.

Ἀπὸ αἰῶνες ὁ Θεὸς μοίρασε τὰ ἔθνη καὶ στὸ καθένα ἔδωσε τὸ κομμάτι του. Δὲν πάω στὴν πατρίδα τους νὰ τοὺς πολεμήσω, ἀλλὰ δὲν τοὺς θέλω στὴν χώρα μου. Δὲν εἶναι σωβινισμὸς...

αὐτό. Οἱ καμπάνες κάνουν ἠχορρύπανση· ὁ χότζας πού σὲ λίγο θὰ φωνάζη στὰ τζαμιὰ τρεῖς φορὲς τὴν ἡμέρα δὲν θὰ ἐνοχλῆ; Μισοῦν τὴν πίστη μας, μισοῦν τὸν Σταυρό, τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία.

Καὶ δυστυχῶς κινοῦνται ἐπίσκοποι καὶ ἀρχιεπίσκοποι πρὸς τὶς σκηνές τους, βγάζοντας τὸ ἐγκόλπιο καὶ τὸν Σταυρό, γιὰ νὰ μὴν ἐρεθίζουν τὰ τέκνα τοῦ Μωάμεθ! Αὐτοὶ ποὺ κυβερνοῦν καὶ τοὺς κουβάλησαν ἐδῶ μὲ τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους δὲν ρίχνουν μία ματιὰ στὰ συσσίτια καὶ στὰ ἄστεγα καὶ ταλαίπωρα παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος; Καὶ τὸ πιὸ σπουδαῖο ἀπ’ ὅλα, στὰ ἄνεργα παιδιά, πού τὰ πιὸ γερὰ μυαλὰ φεύγουν πρὸς δυσμᾶς, γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν; Εἶπε ὁ Χριστὸς ἀγάπη, ἀλλὰ εἶπε καὶ τὸ κάθε ἔθνος στὰ ὅριά του καὶ νὰ μὴν εἰσέρχεται στὸ ἄλλο ἔθνος. Ἡ μίξη τῶν Ἑλλήνων μὲ τοὺς μουσουλμάνους, ποὺ δὲν ἔχουν ἱερὸ καὶ ὅσιο, ποὺ δὲν ἔχουν καμιὰ ἠθική, ἀλλὰ ὅλα εἶναι ἀπόλαυση, δὲν θὰ τοῦ ἀλλάξη τὸ ἦθος καὶ τὸ ὕφος καὶ τὴν ταυτότητα αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τόπου;

Βρέ, δὲν ἀκοῦτε πού τρίζουν τὰ κόκκαλα τῶν προγόνων μας; Δὲν φτάνουν στὰ αὐτιὰ σας τὰ βογγητὰ καὶ οἱ καημοὶ τῶν προγόνων μας στὸ παιδομάζωμα; Αὐτὸ εἶναι ἕνας καινούργιος τρόπος παιδομαζώματος, μίξεως καὶ συγχύσεως. Ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἰσλὰμ καταστράφηκε ὅλη ἡ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Ρωμιοσύνη ἀφανίστηκε. Δυὸ μεγάλους ἐχθροὺς συνάντησε στὸν δρόμο της ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸν παπισμὸ καὶ τὸν ἰσλαμισμό. Καὶ αὐτοὶ σήμερα σφιχταγκαλιάζονται γιὰ νὰ κατασβέσουν τὴν λαμπάδα τοῦ κόσμου, ποὺ εἶναι ἡ Ἑλλάδα. Ἀφῆστε τὶς «φιλανθρωπίες» καὶ ἐλᾶτε στὰ συγκαλά σας. Ἐὰν τοὺς προγόνους μας ἔκαψαν, ἔσφαξαν, τηγάνισαν, ἐμᾶς γιατί θὰ μᾶς φερθοῦν καλύτερα; Ἐπειδὴ τοὺς δεχθήκαμε στὴν χώρα μας;

Φαινόμενο μεγάλης παράνοιας ὑπάρχει σ’ αὐτὴν τὴν μικρὴ χώρα. Χρόνια τώρα δεχόμαστε ἀπειλὲς ἀπ’ τὸ Ἰσλάμ. Ποῦ θὰ πᾶς; Ποῦ θὰ περπατήσης καὶ δὲν θὰ κλάψης; Οἱ πρόσφυγες ποὺ ἦρθαν ἀπ’ τὴν Μικρὰ Ἀσία καὶ τὸν Πόντο ἦρθαν ξυπόλητοι, γυμνοί, πεινασμένοι, ἀκρωτηριασμένοι. Αὐτοὶ δὲν εἶναι πρόσφυγες, εἶναι κατακτητές, εἶναι οἱ ρώθωνες τοῦ διαβόλου.

«Θεέ μου, Θεέ μου, ἰνατὶ ἐγκατέλιπές μας;»

Ξωμάντρι τοῦ διαβόλου κατήντησε ἡ Ἑλλάδα καὶ κάθε ἄθεος καὶ ἀντίχριστος καὶ διεφθαρμένος βρίσκει καταφύγιο στὴν χώρα αὐτὴ τῶν μαρτύρων καὶ τῶν Ἁγίων. Ὑπάρχει λύσσα καταστροφῆς αὐτοῦ τοῦ πανάρχαιου λαοῦ ποὺ λέγεται Ἑλληνισμὸς καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ποιὸς θὰ ἀπαντήξη τὸ κακό; Οἱ ἄθεοι κρατοῦντες ἢ ὁ πάπας πού ἔχει γίνει -ἀλλοίμονο- τὸ μεγάλο προσκύνημα τῶν ὀρθοδόξων; Δυστυχῶς ὅπως καταντήσαμε καὶ ὄστια θὰ φᾶμε καὶ κοράνι θὰ κρατᾶμε.

Καὶ σιγὰ-σιγά, οἱ σκηνὲς γίνονται πελώρια ξενοδοχεῖα καὶ οἰκοδομὲς ποὺ ἁρπάζουν οἱ τράπεζες ἀπὸ τοὺς δύστυχους Ἕλληνες.

πηγή

το είδαμε εδώ

ΚΥΡΙΕ ΓΕΝΟΥ ΙΛΕΩΣ...

Κάποτε τά σχολεῖα μας ἦταν χώροι ἱεροί. Προσέφεραν ὄχι μόνο γνώση, ἀλλά μόρφωση, ἤθος, χαρακτῆρα...

«Τῆς παιδείας αἱ μέν ρίζαι πικραί οἱ δέ καρποί γλυκεῖς», διαβάζαμε κάποτε στούς τοίχους τῶν σχολείων μας καί μᾶς μάθαιναν ὅτι τό εἶπε ὁ Ἰσοκράτης, χιλιάδες χρόνια πρίν...  

Κάποτε στά σχολεῖα μας, μᾶς μάθαιναν πώς «στούς γονεῖς μας ὀφείλουμε τό ζῆν καί στούς διδασκάλους μας τό εὔ ζῆν», κατά τόν Μέγα Ἀλέξανδρο...

 Κάποτε τά σχολεῖα μας ἦταν φυτώρια χρηστῶν ἀνθρώπων, μέ κρίση, μέ εὐγένεια, μέ γνώσεις. «Ἡ παιδεία τοῖς ἀνθρώποις δεύτερον ἤλιον εἶναι», ἔλεγε ὁ Πλάτων...

Σήμερα; Σήμερα τρεμοσβύνει τό φῶς τῆς παιδείας! Σήμερα τά σχολεῖα μας προσφέ­ρουν ἄλλου εἴδους γνώση, παραμόρφωση πές, ἀνηθικότητα... ἤ τουλάχιστον αὐτό προσπαθεῖ νά ἐπιβάλει τό Ὑπουργεῖο ἀ-Παιδείας.

Στήν Οὐκρανία ὁ κ. Πρωθυπουργός, ἀπευθυνόμενος πρός τούς Ἕλληνες τῆς ἐκεῖ παροικίας χαρακτήρισε τήν Ἑλληνική Κοινότητα «ὡς μία πολύ σημαντική κοινότητα» κι αὐτό γιατί, ὅπως χαρακτηριστικά εἶπε: «παρότι βρίσκεστε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά ἀπό τήν πατρίδα, κρατᾶτε τίς παραδόσεις, τά ἤθη, τά ἔθιμα, τίς ἀξίες, τήν ἑλληνική γλώσσα ζωντανή»!

Γιά ποιά ἤθη, ἔθιμα, ἀξίες, παραδόσεις καί γλώσσα μιλάει ὁ κ. Πρωθυπουργός; Πιστεύει πράγματι αὐτά πού εἶπε στούς Ἕλληνες τῆς Οὐκρανίας ἤ αὐτά «πουλούσαν» ἐκείνη τήν στιγμή σ’ ἐκεῖνον τόν τόπο;

Καί ἄν τά πιστεύει, γιά νά μήν ἀδικοῦμε κανέναν, γιατί ἐντός Πατρίδος τά ἔχουμε ἀπεμπολίσει; τά πολεμοῦμε; τά ἀποκηρύσσουμε; Τά θεωροῦμε παρωχημένα, ὀπισθοδρομικά, ἀναχρονιστικά;

Ποιά ἤθη καί ποιές ἀξίες διδάσκουν τά σημερινά ἐγχειρίδια, πού ἐπιμένουν νά τά ἀποκαλοῦν «σχολικά βιβλία»;

Ποιές παραδόσεις καί ποιά ἔθιμα προβάλλονται καί παρουσιάζονται στίς σχολικές κοινότητες;

Ποιά γλώσσα προσπαθοῦν νά διατηρήσουν, ἐντός τῆς μητροπολιτικῆς Ἑλλάδος, ζωντανή;

Εἴμαστε ὑπερβολικοί; Γιά διαβάστε:

«Οι φιλόλογοι επισημαίνουν ότι τα τελευταία δύο χρόνια (2015 - 2016) στα μαθήματα της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο καθώς και στο μάθημα της Ιστορίας στην Α΄Λυκείου καταφέρθηκαν καίρια πλήγματα με τη λήψη και εφαρμογή μέτρων χωρίς διάλογο με τους αρμόδιους φορείς (Πανεπιστήμια, Φιλολογικές Εταιρείες κ.τ.λ.)... Στη χώρα που γέννησε τον Ελληνοκεντρικό Ανθρωπισμό η ανθρωπιστική παιδεία βρίσκεται υπό διωγμόν...  Ελληνικό σχολείο όμως χωρίς τον Θουκυδίδου Περικλέους Επιτάφιο και χωρίς την Αντιγόνη του Σοφοκλή είναι σχολείο με δυσαναπλήρωτο έλλειμμα παιδείας, χωρίς ουσιαστική αγωγή δημοκρατίας, χωρίς μαθητεία στην αντίσταση απέναντι  στις αυθαιρεσίες της εκάστοτε εξουσίας και χωρίς ανάδειξη, ως υπέρτατης αξία, της αγάπης».

(Ἑταιρεία Ἑλλήνων Φιλολόγων).

Μήπως ἡ «Θεματική ἑβδομάδα» καί δή ἡ ἑνότητα «Ἔμφυλες ταυτότητες», πού ἤδη θεσπίστηκε ἀπό τό Ἑλληνικό κοινοβούλιο (ἀλοίμονο!) ὑπηρετεῖ ἤθη καί ἀξίες; Ὁ σοδομιτισμός εἶναι φυσιολογική μορφή ἀνθρώπινης σχέσης; Κύριε ἐλέησον!

Ποιός θά κλάψει γιά τό κατάντημά μας;

Ποιός θά θρηνήσει γι΄ αὐτή τήν ἐξαχρείωση;

Ποιός θά ἀπολογηθεῖ γι’ αὐτές τίς ἐγκληματικές ἀποφάσεις εἰς βάρος τῶν παιδιῶν μας;

Ἕλληνες, ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἀντισταθεῖτε!

Σεβαστέ Δάσκαλε, στάσου ὄρθιος, ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν σου καί μήν δηλητηριάσεις τίς ψυχές τῶν μαθητῶν σου!

Καλοί μας γονεῖς, προστατέψτε τά παιδιά σας, μήν ἐπιτρέψετε νά καταστρέψουν τίς ψυχές τῶν παιδιῶν σας μέ τόν πιό χυδαῖο τρόπο!

Κύριε γενοῦ ἴλεως... Ἀμήν

Πηγή