Η θαυμαστή οπτασία του Αγ.Σεραφείμ του Σαρώφ

Έπειτα, με ανέκφραστη χαρά ό Άγιος μίλησε στον Αδελφό Ιωάννη για την θαυμάσια οπτασία του.

«Άκου! Θα σού πω κάτι για τον πτωχό Σεραφείμ! 

Κάποτε»,— ίσως σκεφθεί κανείς ότι αυτό συνέβη την περίοδο τού εγκλεισμού του— «ενώ διάβαζα στον Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο τούς λόγους τού Σωτηρος, Εν τη οικία του πατρός μου μοναί πολλαί εισίν (14:2), εγώ, πτωχό πλάσμα καθώς είμαι, κόλλησα την σκέψη μου σε αυτές και επιθύμησα να δω εκείνες τις ουράνιες κατοικίες. 

Πέντε ημέρες και νύχτες πέρασα σε αγρυπνία και προσευχή, ζητώντας από τον Κύριο την χάρη εκείνου τού οράματος. Και πράγματι ό Κύριος, στον μεγάλο Του έλεος, δεν μού στέρησε την παρηγοριά κατά την πίστη μου διότι μού έδειξε εκείνες τις αιώνιες κατοικίες στις όποιες εγώ, ό πτωχός επίγειος προσκυνητής, αρπάχτηκα για μια στιγμή (είτε με τον σώμα είτε έξω από τον σώμα, δεν γνωρίζω) και είδα τον ανέκφραστο ουράνιο κάλλος και εκείνους πού κατοικούν εκεί:

Τον Μεγάλο Πρόδρομο και Βαπτιστή τού Κυρίου Ιωάννη, τούς Αποστόλους, τούς Αγίους Ιεράρχες, τούς Μάρτυρες και τούς Αγίους Πατέρες μας—Αντώνιο τον Μέγα, Παύλο τον θηβαΐτη, Άγιο Σάββα, Ονούφριο τον Μέγα, Μάρκο της Θράκης και όλους τούς Αγίους να λάμπουν με ανείπωτη δόξα και χαρά, τα όποια οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν άνθρωπου ουκ ανέβη (Ήσ. 64:4 Α ' Κορ. 2:9), αλλά τα όποια ό Θεός ητοίμασεν τοις αγαπώσιν αυτόν».

  «Με τα λόγια αυτά», γράφει ό Τύχωνωφ, «ό π. Σεραφείμ έμεινε σιωπηλός. Την ίδια στιγμή έγειρε κάπως μπροστά, τον κεφάλι του (με τα μάτια κλειστά) έκλινε προς τα κάτω, και με την ανοιχτή παλάμη του δεξιού του χεριού ήρεμα (ρυθμικά) και ήπια χάιδευε τον μέρος όπου βρισκόταν ή καρδιά του. Τον πρόσωπο του σταδιακά άλλαζε και αποκάλυπτε ένα θαυμάσιο φως, και τέλος έγινε τόσο φωτεινό ώστε ήταν αδύνατον να τον κοιτάξει κανείς. Τον στόμα του και η όλη του εμφάνιση εξέφραζε τέτοια χαρά και τέτοια ουράνια έκσταση, ώστε εκείνην την στιγμή θα μπορούσε πραγματικά να ονομασθεί επίγειος Άγγελος και ουράνιος άνθρωπος. Στην διάρκεια τής σιωπής του, πού ήταν βυθισμένη μέσα στον μυστήριο, φαινόταν να ενατενίζει κάτι με τρυφερό αίσθημα και να ακούει κάτι με θαυμασμό. Αλλά τί ακριβώς ήταν εκείνο πού γοήτευε και έθελγε την ψυχή του δικαίου, ό Θεός μόνον γνωρίζει.

«Έπειτα από μία μάλλον μακρά σιωπή, ό π. Σεραφείμ μίλησε και πάλι. Αναστενάζοντας από τον βάθος τής καρδιάς του, μου είπε με αίσθημα ανέκφραστης χαράς:

« Αχ! Αν ήξερες μόνον τί χαρά, τί γλυκύτητα περιμένει την δικαία ψυχή στον ουρανό, θα αποφάσιζες να υποφέρεις με ευγνωμοσύνη σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή κάθε είδους λύπη, διωγμό και συκοφαντία. Και ακόμη και αν τον ίδιο μας τον κελί ήταν γεμάτο από σκουλήκια, και αν ακόμη τα σκουλήκια αυτά έτρωγαν τις σάρκες μας σε όλη την διάρκεια αυτής της πρόσκαιρης ζωής μας, πρέπει να συγκατατεθούμε σε αυτό με την μεγαλύτερη νοσταλγία, έτσι ώστε να μην χάσουμε εκείνην την ουράνια χαρά πού ό Θεός έχει ετοιμάσει για όσους Τον αγαπούν. 

Δεν υπάρχει πόνος, ούτε λύπη, ούτε στεναγμός εκείνες, εκεί όλα είναι ανείπωτη γλυκύτητα και χαρά εκείνες οι δίκαιοι θα λάμπουν όπως ό ήλιος. Αλλά εάν εκείνη ή ουράνια δόξα και χαρά δεν μπόρεσε να περιγραφεί ούτε ακόμη και από τον ίδιο τον αγαπημένο μας Πατέρα Απόστολο Παύλο, ποιά άλλη ανθρώπινη γλώσσα μπορεί να περιγράψει την ομορφιά τής ουράνιας πολιτείας, όπου κατοικούν οι ψυχές των δικαίων;

«Όσο για εσένα, χαρά μου», συνέχισε ό Γέροντας, για χάρη μιας τέτοιας μελλοντικής ευτυχίας, εσύ και οι αδελφοί σου πρέπει να αποκτήσετε αγνότητα και να περιφρουρήσετε την παρθενία σας, διότι ό παρθένος ό οποίος φυλάγει την παρθενία του για χάρη τής είναι νύμφη του Χριστού. Ό Χριστός είναι ο Νυμφίος της, ό οποίος την οδηγεί στον ουράνιο παλάτι Του. Αλλά ή ψυχή πού παραμένει στην αμαρτία είναι σαν την αργόσχολη χήρα ή οποία με την επιθυμία της ζώσα τέθνηκε (Α ' Τιμ. 5:6, I 5)»

Τον ίδιο έλεγε και στην κα. Ά. Ρ. Έρόπκιν, θυμίζοντας της τις άγιες γυναίκες Μάρτυρες, την ομορφιά της Αγίας Φεβρωνίας και πολλών άλλων πού λάμπουν με ανείπωτη δόξα.

«Αχ, χαρά μου!», αναφωνούσε τότε, «υπάρχει τέτοια μακαριότητα εκεί πού είναι αδύνατον να περιγραφεί».

«Τον πρόσωπο του», έγραφε αργότερα εκείνη, «ήταν εκπληκτικό. Τον φως της χάριτος έλαμπε μέσα από τον δέρμα του, ενώ στα μάτια του υπήρχε ταυτόχρονα μία έκφραση ειρήνης και ένα ιδιαίτερο είδος πνευματικής έκστασης». Ακόμη και κατά την διάρκεια της περιγραφής των οραμάτων του «είναι πιθανόν να βρισκόταν έξω από τον ορατό κόσμο—στις ουράνιες κατοικίες».

Αυτήν ή θαυμαστή και υπερφυσικό έκσταση ήταν μόνον ή αποκορύφωση των έλλάμψεων ή των φωτισμών του. Αλλά σε έναν μικρότερο βαθμό, δοκίμαζε αυτήν την ανύψωση του πνεύματος στον Θεό όχι απλώς συχνά, αλλά σχεδόν συνεχώς.

Από το βιβλίο του Αρχιμ. Λάζαρου Μούρ, Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, Πνευματική Βιογραφία του Αρχιμ. Λάζαρου Μούρ, Κεφάλ. 6-Ο Εγκλεισμός Μετάφραση του Εκδοτικού Οίκου μας (Εκδόσεις Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ)/πηγή/ αντιγραφή

Τίποτε δεν είναι ανώτερο από την εν Χριστώ ειρήνη

 Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

- Τίποτε δεν είναι ανώτερο από την εν Χριστώ ειρήνη, η οποία εξουδετερώνει κάθε επίθεση των εναερίων και επιγείων πνευμάτων.

 Η ειρήνη της ψυχής, αποκτάται με την υπομονή στις θλίψεις. Λέει η Γραφή: ''Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν'' (Ψαλμ.ξε'12). 

Ο δρόμος εκείνων που επιθυμούν να ευαρεστήσουν στον Θεό, περνάει από πολλές θλίψεις. Πώς να τιμήσουμε τους Αγίους Μάρτυρες για όσα υπέμειναν χάριν του Χριστού, όταν εμείς δεν μπορούμε να υπομείνουμε τον παραμικρό πειρασμό;

το είδαμε εδώ

ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΜΕ ΕΝΑ ΚΕΡΙ

Στον άγιο Σεραφείμ άρεσε να παρομοιάζη την ανθρώπινη ζωή με ένα κερί.

Ένα πλήθος από κεριά έκαιγαν μέσα στο κελλί του μπροστά στις εικόνες.

Όσο περισσότεροι έρχονταν- και οι επισκέπτες όλο και αυξάνονταν χρόνο με τον χρόνο-τόσο περισσότερα κεριά του έφερναν. Η ζωή μας έλεγε ο στάρετς, μπορεί να συγκριθή με μια λαμπάδα καμωμένη από κερί με φυτίλι, που καίει με μια φλόγα που εμείς ανάψαμε.

Το κερί είναι η πίστη μας, το φυτίλι η ελπίδα μας, και η φλόγα η αγάπη που ενώνει την πίστη μαζί με την αγάπη, όπως το κερί και το φυτίλι καίνε μαζί με αποτέλεσμα τη φωτιά.

Ένα κερί κακής ποιότητας βγάζει όταν το ανάβεις και όταν το σβήνεις μια άσχημη μυρωδιά. Όμοια είναι και η ζωή ενός αμαρτωλού.

Κοιτώντας ένα κερί-κυρίως μέσα στην εκκλησία- σκεπτόμαστε πάντα την αρχή, το ξετύλιγμα της ζωής μας και το τέλος της: όπως λειώνει ένα αναμμένο μπροστά στο πρόσωπο του Θεού, έτσι και κάθε στιγμή, λιγοστεύει η ζωή μας πλησιάζοντας προς το τέρμα της.

Αυτή η σκέψη θα μάς βοηθήσει να μη διασπώμεθα στην εκκλησία, να προσευχόμαστε με περισσότερη θέρμη και να κάνουμε το παν για να μοιάσει η ζωή μας με μια λαμπάδα από αγνό κερί, που καίγεται και σβήνει χωρίς άσχημη μυρωδιά.

πηγή

Το κερί είναι η πίστη μας, το φυτίλι η ελπίδα μας, και η φλόγα η αγάπη που ενώνει την πίστη ( Αγιος Σεραφείμ του Σάρωφ )

Στον άγιο Σεραφείμ άρεσε να παρομοιάζη την ανθρώπινη ζωή με ένα κερί. Ένα πλήθος από κεριά έκαιγαν μέσα στο κελλί του μπροστά στις εικόνες. Όσο περισσότεροι έρχονταν- και οι επισκέπτες όλο και αυξάνονταν χρόνο με τον χρόνο-τόσο περισσότερα κεριά του έφερναν.

Η ζωή μας έλεγε ο στάρετς, μπορεί να συγκριθή με μια λαμπάδα καμωμένη από κερί με φυτίλι, που καίει με μια φλόγα που εμείς ανάψαμε.
Το κερί είναι η πίστη μας, το φυτίλι η ελπίδα μας, και η φλόγα η αγάπη που ενώνει την πίστη μαζί με την αγάπη, όπως το κερί και το φυτίλι καίνε μαζί με αποτέλεσμα τη φωτιά.

Ένα κερί κακής ποιότητας βγάζει όταν το ανάβης και όταν το σβήνης μια άσχημη μυρωδιά. Όμοια είναι και η ζωή ενός αμαρτωλού.
Κοιτώντας ένα κερί-κυρίως μέσα στην εκκλησία- σκεπτόμαστε πάντα την αρχή, το ξετύλιγμα της ζωής μας και το τέλος της: όπως λειώνει ένα αναμμένο μπροστά στο πρόσωπο του Θεού, έτσι και κάθε στιγμή, λιγοστεύει η ζωή μας πλησιάζοντας προς το τέρμα της.
 Αυτή η σκέψη θα μάς βοηθήση να μη διασπώμεθα στην εκκλησία, να προσευχόμαστε με περισσότερη θέρμη και να κάνουμε το παν για να μοιάσει η ζωή μας με μια λαμπάδα από αγνό κερί, που καίγεται και σβήνει χωρίς άσχημη μυρωδιά.


Αγιος Σεραφείμ του Σάρωφ 

πηγή

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ για την ευλάβεια μέσα στον κόσμο

Ευλάβεια μέσα στον Κόσμο… «Έπειτα άρχισε να μου μιλά για την πλάνη μου σε σχέση με την προσκύνηση των αγίων εικόνων.

« “Πόσο άσχημη και επιβλαβής για μας είναι η επιθυμία να εξετάζουμε τα μυστήρια του Θεού τα οποία είναι απρόσιτα στον ανθρώπινο νου, για παράδειγμα, πώς ενεργεί η χάρη του Θεού μέσω των αγίων εικόνων, πώς θεραπεύει αμαρτωλούς σαν εσένα και εμένα”, πρόσθεσε, “και όχι μόνον το σώμα τους αλλά και την ψυχή τους, έτσι ώστε ακόμη και αμαρτωλοί, σύμφωνα με την πίστη τους στην χάρη του Χριστού που έχουν οι εικόνες, σώθηκαν και επέτυχαν την Βασιλεία των Ουρανών”.
«Ύστερα ο Γέροντας ανέφερε παραδείγματα προσκύνησης των εικόνων: “Ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη, στην Κιβωτό της Διαθήκης, υπήρχαν χρυσά Χερουβείμ∙ και στον ναό της Καινής Διαθήκης ο ευαγγελιστής Λουκάς απεικόνισε το πρόσωπο της Μητέρας του Θεού∙ και ο Ίδιος ο Σωτήρας μας έχει αφήσει την αχειροποίητο εικόνα Του”.

«Στο τέλος της συζήτησης ο Γέροντας είπε: “Δεν πρέπει κανείς να δίνει προσοχή σε βλάσφημες σκέψεις αυτού του είδους, για τις οποίες ετοιμάζεται αιώνια τιμωρία στο πνεύμα του κακού και τους συνεργούς του κατά την ημέρα της Φοβερής Κρίσης”».
Αναχωρώντας ο αξιωματούχος , άφησε τρία ρούβλια στο τραπέζι, αλλά, καθώς έβγαινε έξω, ενοχλήθηκε από την δαιμονική σκέψη: «Γιατί θάπρεπε ο Άγιος Γέροντας να θέλει χρήματα;». Ο επίγειος στρατιώτης ήταν ακόμη άπειρος στον πνευματικό πόλεμο. Επέστρεψε όμως βιαστικά στον μεγάλο Γέροντα και ο τελευταίος τον συνάντησε με τους λόγους:
«Στην διάρκεια του πολέμου με τους Γαλάτες ένας αρχηγός λίγο έλειψε να χάσει το δεξί του χέρι∙ αλλά αυτό το χέρι είχε δώσει σε κάποιον ερημίτη τρία νομίσματα για έναν Ιερό ναό. Και με τις προσευχές της Αγίας Εκκλησίας ο Κύριος το έσωσε. Σκέψου το καλά και στον μέλλον μην μετανοιώνεις για τις καλές σου πράξεις. Τα χρήματά σου θα χρησιμοποιηθούν για την Ίδρυση του Γυναικείου Κοινοβίου του Ντιβέιεβο, και εκεί θα προσεύχονται για την υγεία σου».Έπειτα ο Γέροντας τον εξομολόγησε και πάλι και έρριξε στο στόμα του λίγο αγιασμό, λέγοντας:
«Είθε το πονηρό πνεύμα , το οποίο πολιορκεί τον δούλο του Θεού Ιωάννη, να εκδιωχθεί από την χάρη του Θεού»!
Καθώς τον ευλογούσε να αναχωρήσει, ο Γέροντας του είπε: «Να έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό και να ζητάς την βοήθειά Του. Και μάθε να συγχωρείς τον πλησίον σου∙ και όλα όσα ζητήσεις θα σου δοθούν».
«Στην διάρκεια της εκστρατείας κατά της Πολωνίας», καταλήγει ο Καρατάιεφ, «έλαβα μέρος σε πολλές μάχες και ο Κύριος πάντοτε με έσωζε δι’ ευχών του δικαίου δούλου Του. Οι στρατιώτες, οι οποίοι επέστρεφαν μαζί μου στο σύνταγμα, πήραν και αυτοί την ευλογία του. Εκείνος τους έδωσε κάποιες συμβουλές σε αυτήν την περίσταση και προέβλεψε ότι κανένας δε θα χανόταν στην μάχη. Αυτό πραγματικά και έγινε∙ ούτε ένας από αυτούς δεν τραυματίσθηκε καν».
Άλλος ένας στρατιωτικός, ο Ο. Α. Λοντουζίνσκυ , είχε τέσσερις αδελφές που έγραψαν γι αυτόν τα ακόλουθα:
«Το έτος 1832 έστειλαν τον αδελφό μας. Ο. Α. Λ., στην Κίνα. Καθώς η διαδρομή του περνούσε από το Νίζνι-Νόβγκοροντ όπου είχαμε μία γιαγιά, η οποία ήταν Ηγουμένη της Μονής του Τιμίου Σταυρού, αποφάσισε να σταματήσει στο Νίζνι, προκειμένου να επισκεφθεί την γιαγιά μας και να μας συναντήσει.
«Στην τελευταία εκστρατεία κατά των Τούρκων είχε τραυματισθεί στο αριστερό του χέρι και τώρα ο πόνος είχε επιστρέψει και τον πίεζε να κάνει κάποια θεραπεία.
«Τον παρακινήσαμε να έρθει μαζί μας στην Μονή του Σαρώφ για να δει τον π. Σεραφείμ και να λάβει την ευλογία του για ένα τόσο μακρινό και επικίνδυνο ταξίδι. Μόνον μετά από πολλή πειθώ υποχώρησε τελικά στην παράκλησή μας , γιατί δεν πίστευε καθόλου στην αγιότητα του π. Σεραφείμ . Παρόλο ότι τον σεβόταν, απείχε όμως πολύ από του να συμμερίζεται τα αισθήματά μας για αυτόν, και συγκατατέθηκε να πάει μαζί μας μονάχα για να μας κατευνάσει.
«Την παραμονή της αναχώρησής μας είχαμε μία μεγάλη συζήτηση με τον αδελφό μας σχετικά με τις άγιες εικόνες. Εκείνος έλεγε ότι ήταν απλή πρόληψη να αποκαλεί κανείς κάποιες εικόνες θαυματουργές και ότι όλες ήταν ίδιες.
«Μόλις φθάσαμε», πήγαμε όλοι στην πρωινή Θεία Λειτουργία στην οποία, ως επί το πλείστον , κοινωνούσε ο π. Σεραφείμ. ¨Όταν τελείωσε , ο αδελφός μας μπήκε στο Άγιο Βήμα για να πάρει την ευλογία του π. Σεραφείμ και ταυτόχρονα να του μεταφέρει ορισμένα μηνύματα από την γιαγιά μας (την Ηγουμένη) και τον Επίσκοπο Αθανάσιο ο οποίος είχε τότε στην ευθύνη του την Δικαιοδοσία του Νίζνι Νόβγκοροντ.
«Όταν ο αδελφός μας επέστρεψε στον ξενώνα, παρατηρήσαμε μία μεγάλη αλλαγή σε αυτόν. Ο πρώτος του λόγος ήταν η παραδοχή ότι ο π. Σεραφείμ είχε κάνει θαύμα σε αυτόν.
«Ενώ έδινα στον π. Σεραφείμ τα μηνύματα από την γιαγιά και τον Επίσκοπο”, μας είπε, “πήρε το τραυματισμένο μου χέρι και το πίεσε με τόση δύναμη , που μόνον από ντροπή δεν φώναξα. Αλλά τώρα δεν αισθάνομαι κανέναν απολύτως πόνο στο χέρι μου”.
«Μετά την τράπεζα, πήγαμε όλοι στο δάσος, στο ερημητήριο του π. Σεραφείμ. Μόλις τον είδαμε από μακριά να κάθεται απέναντι από την πηγή του, προτείναμε στον αδελφό μας να πάει σε αυτόν μόνος του, ενώ εμείς περιμέναμε σε κάποια απόσταση και τους παρακολουθούσαμε.
«Ο αδελφός μας πήγε και ο π. Σεραφείμ τον υποδέχθηκε προφανώς πολύ ευγενικά, διότι τον ευλόγησε και τον έβαλε να καθήσει δίπλα του και κουβέντιασαν μαζί για μισή ώρα περίπου. Τελικά ο π. Σεραφείμ σήκωσε το κεφάλι του και με ένα νεύμα μας κάλεσε να πάμε κοντά του. Καθώς τον πλησιάζαμε, σηκώθηκε από την θέση του και μας κάλεσε να πάμε κοντά του. Καθώς τον πλησιάζαμε , σηκώθηκε από την θέση του και τον βρήκαμε με ένα φτυάρι στα χέρια να σκάβει τον κήπο του.
«Πήραμε την ευλογία του και όταν τον πλησίασε ο αδελφός μας , του είπε: “Περίμενε μία στιγμή, θα έρθω αμέσως”.

«Μπήκε στο κελλί του και βγήκε αμέσως με μισό πρόσφορο. Προσφέροντάς το στον αδελφό μας, του είπε τρυφερά: “Για σένα, μέσα από την ψυχή μου”. Έπειτα πρόσθεσε κάπως λυπημένα: “Δεν θα ξανασυναντηθούμε”.
«Ο αδελφός μας συγκινήθηκε και απάντησε: “Όχι, Γέροντα, θα έρθω σε εσάς αύριο”.
«Αλλά ο π. Σεραφείμ επανέλαβε: “Δεν θα ξανασυναντηθούμε”.
«Ο αδελφός μας απάντησε αμέσως: “Πατέρα! Στην επιστροφή μου από το ταξίδι θα σας επισκεφθώ”.
«Αλλά ο Γέροντας επανέλαβε Τρίτη φορά: “Όχι, δεν θα ξανασυναντηθούμε”.
Αφού αποχαιρετήσαμε τον π. Σεραφείμ κατευθυνθήκαμε όλοι προς το μοναστήρι. Οι αδελφές μου περπατούσαν μπροστά, ενώ εγώ ήμουν λίγο πιο πίσω τους. Παρατηρώντας μία μεγάλη αλλαγή στον αδελφό μου, τον ρώτησα για να μάθω την αιτία και εκείνος απάντησε:

«Τώρα είμαι εντελώς πεπεισμένος για την αγιότητα και την διορατικότητα αυτού του εκπληκτικού ανθρώπου. Όλα όσα λέγατε για αυτόν είναι αληθινά και δεν υπερβάλλατε καθόλου». Ζήτησα από τον αδελφό μου να μου μιλήσει με περισσότερη λεπτομέρεια και αυτός συνέχισε:
«Όταν τον πλησίασα για να πάρω την ευλογία του και του εξήγησα ότι πήγαινα στην Κίνα, και επομένως είχα έρθει μέχρι το Σαρώφ ειδικά για να πάρω την ευλογία του και να ζητήσω τις άγιες προσευχές του για ένα τέτοιο μακρινό ταξίδι, ο Γέροντας με ευλόγησε , και βάζοντάς με να καθήσω δίπλα του είπε:
« “Τι είναι η αμαρτωλή ευλογία μου! Ζήτησε την βοήθεια της Ουράνιας Βασίλισσας. Εδώ στον Καθεδρικό μας υπάρχει μία εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής. Κάνε μία Δέηση. Είναι θαυματουργός εικόνα. Αυτή θα σε βοηθήσει”.«Και συνέχισε με ένα χαμόγελο:
« “Έχεις διαβάσει τον Βίο του Ιωαννικίου του Μεγάλου; Σε συμβουλεύω να τον διαβάσεις. Ήταν στρατιωτικός , πολύ ευγενικός και καλός άνθρωπος. Ήταν και Χριστιανός, διότι πίστευε στον Κύριο. Αλλά είχε πλανηθεί στο ζήτημα των εικόνων ακριβώς όπως και εσύ”.
«Με τα λόγια αυτά έδειξε εμένα με το χέρι του.
«Έπειτα ο π. Σεραφείμ συνέχισε να μιλά μαζί μου και να με συμβουλεύει . Έλεγε ότι πρέπει να είμαι επιεικής ο ίδιος , αν ήθελα να είναι ο Κύριος ευσπλαχνικός προς εμένα . Στο τέλος μου προείπε ότι θα πρέπει να εκπληρώσω την αποστολή που μου ανατέθηκε και να επιστρέψω σώος.
«Ο αδελφός μου τώρα φλεγόταν από πίστη και αγάπη για τον π. Σεραφείμ και έτσι πήγαμε αμέσως στον Καθεδρικό Ναό για να κάνουμε Δέηση στην Ουράνια Βασίλισσα.
‘Έπειτα από όλα αυτά πέταξε όλα του τα φάρμακα, γιατί δεν τα χρειαζόταν πια. Ένιωθε θεραπευμένος στο σώμα και στην ψυχή και μας έγραφε καθ’ οδόν ότι ποτέ πια δεν είχε αισθανθεί τόσο καλά σε όλη του την ζωή».
Όταν γύρισε από την Κίνα, θέλησε να επισκεφθεί και πάλι τον π. Σεραφείμ, αλλά ο Άγιος δεν βρισκόταν πια σε αυτήν την ζωή…

*Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ Πνευματική Βιογραφία»
Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ/πηγή

Για τους βλάσφημους λογισμούς(Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ)

Στίς 18 Ιουλίου 1831 ήρθαν στόν όσιο ό Ίβάν Μαξίμοβιτς Κρεντίτσκυ μέ τή σύζυγο του.
 «Βρήκαμε τόν στάρετς, διηγείται ό Ίβάν, νά δουλεύη μέ τό δικέλλι στήν πρασιά. Του Βάλαμε εδαφιαία μετάνοια, μας ευλόγησε, έβαλε τό χέρι του στό κεφάλι μου καί άρχισε νά ψάλλη τό απολυτί­κιο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου: "Έν τη γεννήσει τήν παρθενίαν έφύλαξας...". 

  Ύστερα κάθησε κάτω στήν πρασιά καί μας είπε νά κάνουμε τό ίδιο. Έμείς όμως γονατίσαμε μπροστά του καί ακούγα­με τή διδασκαλία του. Μας μίλησε γιά τή μέλλουσα ζωή, γιά τή ζωή των αγίων, γιά τή σκέπη, τήν προστασία καί τή μέριμνα της Θεοτό­κου γιά μας τούς αμαρτωλούς. Μας είπε επίσης τί είναι απαραίτητο νά φροντίζουμε γιά τήν αιωνιότητα.
  Ή συζήτησις διήρκεσε μία ώρα. Ή ώρα όμως αυτή δέν μπορεί νά συγκριθή μέ ολόκληρη τήν προηγούμενη ζωή μου. Ένοιωθα στήν καρδιά μου μία ανεξήγητη καί ουράνια γλυκύτητα, πού μόνο ό Θεός γνωρίζει πώς ξεχύθηκε έκεί. Τίποτε πάνω στή γή δέν ήταν όμοιο της. Καί σήμερα ακόμη, όταν τή θυμάμαι, πλημμυρίζουν τά μάτια μου άπό δάκρυα κατανύξεως καί ευφραίνεται όλη ή ύπαρξίς μου. Μέχρι τότε, παρ' όλο πού δέν ήμουν άπιστος, ή πίστις μου ό­μως δέν ήταν θερμή. Στά πνευματικά ήμουν αδιάφορος. Ό πατήρ Σεραφείμ όμως μέ έκανε γιά πρώτη φορά νά νοιώσω τόν παντοδύ­ναμο Κύριο, τήν ανεξάντλητη εύσπλαγχνία καί τελειότητα Του.

 "Ως τότε ή ψυχή μου ήταν ψυχρή καί μου άρεσε νά λογοπαίζω μέ άθεα λόγια. Γι' αυτό ό Κύριος είχε επιτρέψει νά μέ κυρίευση τό ρυπαρό πνεύμα της βλασφημίας. Μέ πολιορκούσαν υβριστικοί λο­γισμοί επί τρία χρόνια, ιδιαιτέρως τήν ώρα της προσευχής μέσα στόν ναό, καί περισσότερο όταν προσευχόμουν στήν Ύπεραγία Θεοτόκο. Σκεπτόμουν πάνω στήν άπόγνωσή μου ότι κανένα γήινο κολαστήριο δεν έφθανε για νά μέ τιμωρήση. Μόνο τά βασανιστή­ρια στόν άδη μπορούσαν νά μέ τιμωρήσουν αντάξια γιά τή Βλασφη­μία μου.
Ό πατήρ Σεραφείμ όμως μέ ηρέμησε. "Μή φοβάσαι, μου είπε, αυτή τή νοερά ταραχή. Πρόκειται γιά φθονερή ενέργεια του έχθρού. Όσους βλάσφημους καί ρυπαρούς λογισμούς κι άν παρεμ­βάλει ό πειρασμός, εσύ νά συνεχίζης άφοβα τήν προσευχή σου". Άπό τότε άρχισε σιγά σιγά νά ύποχωρή αυτός ό πειρασμός, καί σ' ένα μήνα εξαφανίσθηκε». 

Από το βιβλίο«Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ)

 πηγή

το είδαμε εδώ

Σαν το κεράκι....

Στον άγιο Σεραφείμ άρεσε να παρομοιάζη την ανθρώπινη ζωή με ένα κερί. 
Ένα πλήθος από κεριά έκαιγαν μέσα στο κελλί του μπροστά στις εικόνες. Όσο περισσότεροι έρχονταν- και οι επισκέπτες όλο και αυξάνονταν χρόνο με τον χρόνο-τόσο περισσότερα κεριά του έφερναν.

Η ζωή μας έλεγε ο στάρετς, μπορεί να συγκριθή με μια λαμπάδα καμωμένη από κερί με φυτίλι, που καίει με μια φλόγα που εμείς ανάψαμε.

Το κερί είναι η πίστη μας, το φυτίλι η ελπίδα μας, και η φλόγα η αγάπη που ενώνει την πίστη μαζί με την αγάπη, όπως το κερί και το φυτίλι καίνε μαζί με αποτέλεσμα τη φωτιά.
Ένα κερί κακής ποιότητας βγάζει όταν το ανάβης και όταν το σβήνης μια άσχημη μυρωδιά. Όμοια είναι και η ζωή ενός αμαρτωλού.

Κοιτώντας ένα κερί-κυρίως μέσα στην εκκλησία- σκεπτόμαστε πάντα την αρχή, το ξετύλιγμα της ζωής μας και το τέλος της: όπως λειώνει ένα αναμμένο μπροστά στο πρόσωπο του Θεού, έτσι και κάθε στιγμή, λιγοστεύει η ζωή μας πλησιάζοντας προς το τέρμα της.

Αυτή η σκέψη θα μάς βοηθήση να μη διασπώμεθα στην εκκλησία, να προσευχόμαστε με περισσότερη θέρμη και να κάνουμε το παν για να μοιάσει η ζωή μας με μια λαμπάδα από αγνό κερί, που καίγεται και σβήνει χωρίς άσχημη μυρωδιά.


πηγή: από τον βίο του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, της Ελένης Γκοραϊνωφ, εκδ. Τήνος σελ.118)
πηγή

το είδαμε εδώ

Παραινέσεις για διάκριση και μυστικότητα.

«Δεν πρέπει, έλεγε, χωρίς ανάγκη να ανοίγεις στον άλλο την καρδιά σου. Μέσα σε χιλιάδες ίσως βρεις μόνο ένα, που θα μπορέσει να κρατήσει το μυστικό σου. Όταν εμείς οι ίδιοι δεν το κρατάμε μέσα μας, πως μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα το κρατήσουν οι άλλοι; Με τον ακαλλιέργητο άνθρωπο πρέπει να συζητά κανείς για πράγματα υλικά. Με τον πνευματικό όμως άνθρωπο πρέπει να συζητά για ουράνια. Όσοι γέμισαν πνευματική σοφία, κρίνουν τον συνάνθρωπο σύμφωνα με την Αγία Γραφή. Προσέχουν αν τα λόγια του είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και απ’ αυτό βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Όταν συναναστρέφεσαι με κοσμικούς, μη μιλάς για πνευματικά, ιδίως όταν δεν έχουν διάθεση να ακούσουν. Στην περίπτωση αυτή να εφαρμόζεις τη διδασκαλία του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου· ‘’Φύλαξε τον θησαυρό σου με σύνεση και ευλάβεια στα βάθη της ψυχής σου από τον μη αγιασμένο κόσμο. Φύλαξέ τον έτσι, όπως ακριβώς τον πήρες. Δεν είναι σωστό, καθώς τονίζει ο Κύριος, να ρίξεις στους χοίρους τους νοητούς μαργαρίτες’’. Για αυτό να προσπαθείς με κάθε τρόπο να κρύβεις μέσα σου τον θησαυρό του χαρίσματος, διαφορετικά θα τον χάσεις και δεν θα τον βρίσκεις. Όταν όμως η ανάγκη το απαιτεί ή όταν το χάρισμα αποκαλύπτεται με την πράξη, τότε πρέπει να ενεργείς ταπεινά προς δόξαν Θεού».

(«Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ», Ι. Μ Παρακλήτου, σελ. 111). 

Σημείωση:

Το χωρίο του αγίου Διονυσίου στο οποίο αναφέρεται ο όσιος, είναι από το «Περί ουρανίας ιεραρχίας», και έχει ως εξής: «Συ δε, παιδί μου, σύμφωνα με την ιερή διάταξη της ιεραρχικής παραδόσεως, άκουε ιεροπρεπώς τα ιερά λόγια, με τη μύηση στα θεία γινόμενος ένθεος, και διαφύλαξε τα άγια μυστήρια από το ανίερο πλήθος κρύβοντάς τα ως ενοειδή μέσα στα βάθη του νου σου. Διότι, όπως λέγουν τα Λόγια, δεν είναι θεμιτό να ρίψωμε στους χοίρους την αγνή, φωτεινή και λαμπρή ομορφιά των νοητών μαργαριταριών». 

Πηγή

Το είδαμε  εδώ

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ για την ευλάβεια μέσα στον κόσμο

… Ο Γέροντας έδειχνε πάντοτε μεγάλη αυστηρότητα , όσον αφορά την κλοπή. Όταν έδινε οδηγίες στις αδελφές του, του Ντιβέιεβο, ήταν γενικά πολύ διαλλακτικός και επιεικής στους κανονισμούς του, όσον αφορά την προσευχή, το φαγητό κ.λ.π. Αλλά από την άλλη πλευρά απαιτούσε υπακοή και εργασία και επιπλέον έδινε την εντολή ότι εκείνες οι οποίες είχαν υποκύψει στο αμάρτημα της κλοπής δεν θάπρεπε να μένουν πια στην μονή, αλλά να απομακρύνονται αμέσως.
«Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από έναν ληστή», έλεγε στην Ξένια Βασίλιεβνα. «Αυτός είναι αιτία πλήθους αμαρτιών» Μάλιστα είναι καλύτερα να κρατήσει κανείς κάποιον άσωτο, Μητέρα, γιατί αυτός καταστρέφει την δική του ψυχή και δίνει λόγο για αυτό ο ίδιος. Αλλά ο ληστής καταστρέφει τα πάντα , και τον εαυτό του και τον γείτονά του, Μητέρα».
Ο Γέροντας επέπληττε όχι μόνον τους απλούς ανθρώπους αλλά και τους ευγενείς, εάν έβλεπε ότι δεν μπορούν να σωθούν με την καλωσύνη. 
Κάποτε ένας γαιοκτήμονας επιστρέφοντας από το ταξίδι του στην Κριμαία σταμάτησε στο Σαρώφ. Την ώρα της Λειτουργίας προσευχόταν γονατισμένος και με δάκρυα μπροστά σε μία εικόνα της Θεομήτορος. Ο Γέροντας ήταν στο ερημητήριο εκείνη την ημέρα. Έδωσαν στον ταξιδιώτη έναν δόκιμο από την μονή, για να τον οδηγήσει στον Γέροντα, αλλά ο Γέροντας αρνήθηκε να τον δεχθεί και είπε στον δόκιμο:
«Σε ικετεύω, στο όνομα του Κυρίου, να αποφεύγεις τέτοιους ανθρώπους στο μέλλον. Ο άνθρωπος αυτός είναι υποκριτής. Είναι μία παρά πολύ αξιοθρήνητη, χαμένη ψυχή».
Δεν μπορούσε να γίνει τίποτε. Ο οδηγός είπε στον άνθρωπο ότι ο Γέροντας είχε αρνηθεί να τον δει και καθώς επέστρεφαν στο μοναστήρι εξήγησε ευγενικά τον λόγο στον γαιοκτήμονα. Τότε ο άνθρωπος άρχισε να κλαίει με λυγμούς με πλήρη ειλικρίνεια και εξομολογήθηκε στον δόκιμο τις εσφαλμένες σκέψεις και προθέσεις του.
Ο Αρχιμανδρίτης Νίκων (Κονομπέιεφσκυ) , τον οποίο ο π. Σεραφείμ είχε ρωτήσει κατά την διάρκεια της συνομιλίας τους για τον μοναχισμό «μήπως τυχόν απεχθάνεται τον γάμο», κατέγραψε αργότερα μία περίπτωση κατά την οποία ο π. Σεραφείμ επέπληξε έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο.
Μόλις έφθασε με την οικογένειά του από το Νίζνι-Νόβγκοροντ, πήγε μερικές φορές στο κελλί του Αγίου να πάρει την ευλογία του. Όλα τα μέλη της οικογένειάς του είχαν ήδη αξιωθεί να πάρουν ευλογία∙ μόνον αυτόν δεν είχε δεχθεί ο Γέροντας. Όταν ο άνθρωπος αυτός χτύπησε την πόρτα , ο π. Σεραφείμ απάντησε από μέσα:
«Δεν είμαι στο σπίτι, δεν έχω χρόνο».
Αυτό επαναλήφθηκε πέντε φορές. Τότε εκείνος ζήτησε από τον Κονομπέιεφσκι , ο οποίος τότε ήταν νεαρός φοιτητής του Σεμιναρίου, να τον πάει στον Γέροντα. Είπαν την Ευχή και αμέσως ο π. Σεραφείμ άνοιξε την πόρτα και καλωσόρισε τον αξιωματούχο, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Έπειτα του είπε:
«Σου είπα από την πόρτα ό,τι λένε οι υπηρέτες σου σε εκείνους που έρχονται σε σένα για τις διάφορες ανάγκες τους: “Ο κύριος δεν είναι στο σπίτι!” “Δεν έχει καθόλου χρόνο”! Εξοργίζοντας τον πλησίον σου με την άρνησή σου , εξοργίζεις τον Ίδιο τον Θεό»!
Ο κοσμικός στρατηγός δέχθηκε ταπεινά την επίπληξη , έβαλε μετάνοια πέφτοντας στα πόδια του Γέροντα, ενώπιον του φοιτητή του Σεμιναρίου, και υποσχέθηκε ποτέ ξανά στο μέλλον να μην επιτρέψει αυτήν την τακτική του ψεύδους η οποία είναι τόσο συνηθισμένη στους πλούσιους , αλλά είναι τόσο μεγάλος πειρασμός για τους φτωχούς επισκέπτες.
Ακόμη ο π. Σεραφείμ αρνιόταν μερικές φορές τα χρήματα που του έφερναν για την ανέγερση της μονής του ναού, ως «ακάθαρτα και όχι ευάρεστα στην Ουράνια Βασίλισσα». Κάποτε , η Αδελφή Ξένια Βασίλιεβνα ήρθε σε αυτόν και δίχως να πει το όνομα του δωρητή, χαρούμενα του ανακοίνωσε ότι είχαν λάβει την υπόσχεση πως θα κτιζόταν ένας ναός στο Ντιβέιεβο. Αλλά ο Γέροντας απάντησε:
«Μην χαίρεσαι υπερβολικά και μην ελπίζεις πολύ στους ευεργέτες . Και ποιός σου το υποσχέθηκε αυτό, χαρά μου;»
«Ο Προκουντίν», απάντησε η Ξένια.
«Εκείνος ο άνθρωπος»! αναφώνησε ο π. Σεραφείμ. «Δεν μπορείς να πάρεις εκείνα τα χρήματα για κανένα λόγο, Μητέρα, και πρέπει να αρνηθείς. Έχει ήδη μιλήσει σε εμένα και στον Μίσενκα σχετικά με αυτό, αλλά δεν του έδωσα την συγκατάθεσή μου, Μητέρα. Να θυμάσαι μια για πάντα, δεν είναι ευάρεστα στον Κύριο και στην Πάναγνη Μητέρα Του όλα τα είδη των χρημάτων. Και δεν θα μπουν στην Γυναικεία Μονή μου οποιασδήποτε προέλευσης χρήματα. Και τί σημασία έχει, αν κάποιοι άνθρωποι θα ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένοι να δώσουν, αρκεί και μόνον να τους το ζητούσαμε! Αλλά η Ουράνια Βασίλισσα δεν θα δεχθεί οποιασδήποτε προέλευσης χρήματα. Κοίταξε τί χρήματα είναι! Υπάρχουν τα χρήματα της αδικίας, των δακρύων και του αίματος. Δεν έχουμε ανάγκη από τέτοια χρήματα. Δεν πρέπει να τα δεχθούμε, Μητέρα»!...




Πηγή: Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ
Πνευματική Βιογραφία»
Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ


ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
πηγή

Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ:Οι Κοσμικοί και ο Γάμος

… Ούτε οι τοίχοι, ούτε η πλούσια επίπλωση κάνουν το σπίτι. Οι εκατομμυριούχοι στα μεγαλοπρεπή τους μέγαρα μπορεί ποτέ να μην γνωρίσουν τί θα πει σπίτι. Αλλά όπου υπάρχουν καλές σχέσεις, όπου η αγάπη δένει τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους και με τον Θεό, εκεί πάντοτε βρίσκεται η ευτυχία. Γιατί οι καλές σχέσεις είναι παράδεισος παντού. Η μονοτονία και η δυστυχία δεν μπορούν να υπάρχουν εκεί όπου υπάρχει η αγάπη. Αλλά η φλόγα της αγάπης πρέπει να διατηρείται αναμμένη θερμά και φωτεινά με το γλυκό ξύλο της θυσίας. Διδάσκοντάς μας να διαγράψουμε το εγώ από την ζωή μας, ο Κύριός μας μας λέει το μυστικό της ευτυχίας, αυτό που οι Άγιοι αποκαλούν την έκσταση της αυταπάρνησης. Γιατί η θεϊκή αγάπη είναι πάντοτε ταπεινή, αναζητά να δίνει παρά να δέχεται, να υπηρετεί μάλλον, παρά να υπηρετείται, να αγαπά μάλλον παρά να αγαπάται και θυσιάζει οτιδήποτε για τον Αγαπημένο. Μόνον τότε η αγάπη γίνεται καθαρή και άγια φωτιά στην καρδιά και όχι ξέσπασμα σαρκικής επιθυμίας.
Ο χριστιανικός γάμος είναι έργο ζωής. Είναι εύκολος μόνον σε ιδανικές περιπτώσεις. Η πιστότητα μέχρι τέλους, δίδασκε ο Άγ. Σεραφείμ είναι βασική για την ευτυχία. Αν οι Χριστιανοί ανακαλύψουν ότι δεν μπορούν να ζουν μαζί, συνεχίζουν να ζουν μαζί για την οικογένειά τους, για τα παιδιά τους, για την Εκκλησία και για τον Θεό. Αυτό μπορεί να σημαίνει μεγάλο μαρτύριο, αλλά αυτός ο έγγαμος τρόπος ζωής είναι ο δρόμος για τον αυριανό. Γιατί μόνον εκείνοι που σηκώνουν τον σταυρό μπορούν να ακολουθήσουν τον Χριστό.
Η προσευχή, η διάκριση και ιδιαίτερα η εμπειρία σοφών οδηγών, προικισμένων με διορατικότητα θα οδηγήσουν στην γνώση του Θεού και στην αποδοχή του «χαρίσματος του Θεού» από τον καθένα. Αλλά εάν είσαι ακόμη αβέβαιος ή ανυποψίαστος, πρέπει να επιλέξεις την οδό του γάμου, η οποία, ως χάρισμα του Θεού, είναι επίσης καλή κι ευλογημένη και όχι επιλήψιμη ( Ο Θεός να μας φυλάξει από τέτοια βλασφημία! ) και αγωνίσου σε εκείνην. Όταν όμως ο Κύριος μας στέλνει πνευματοφόρους οδηγούς , θα πρέπει να το θεωρούμε ως το έλεος του Θεού και να απευθυνόμασθε προς αυτούς σε περιπτώσεις αμφιβολίας. Γι’ αυτό πολύ άνθρωποι ζητούσαν την ευλογία του π. Σεραφείμ για να επιλέξουν την μοναχική ζωή…
…Οι Άγιοι Πατέρες, Βαρσανούφιος ο Μέγας και άλλοι, συμπεριλαμβανομένου και του συγγραφέα του «Αοράτου Πολέμου» , συστήνουν την ακόλουθη οδό της λύσης των αμφιβολιών. Αφού αρνηθείς εσωτερικά το δικό σου θέλημα και τις προκαταλήψεις σου, προσευχήσου στον Θεό τρεις φορές, όπως έκανε ο Κύριος στον κήπο της Γεσθημανή, και τότε να σκεφθείς το ζήτημα ξανά μέσα στην ψυχή σου, παίρνοντας την ευθύνη επάνω σου. Μετά από αυτό δέξου την απόφαση προς την οποία κλίνει η καρδιά σου, έστω και ελαφρά.
Αλλά εκτός όλων αυτών το χάρισμα της διακρίσεως είναι ένα ιδιαίτερο δώρο του Θεού το οποίο δίνεται από το Άγιο Πνεύμα. ᾧ μὲν γὰρ διὰ τοῦ Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας… ἄλλῳ δὲ διακρίσεις πνευμάτων ( Α΄Κορ. 12: 8-10 ), λέει ο Απόστολος Παύλος.
Και ο Άγ. Σεραφείμ διδάσκει: «Ο Ηγούμενος , ως ποιμένας λογικών προβάτων, πρέπει να έχει το χάρισμα της διακρίσεως, για να μπορεί να δίνει οποιαδήποτε στιγμή χρήσιμες συμβουλές σε όλους όσους ζητούν την καθοδήγησή του»…
… Αλλά εκτός του ότι είναι δώρο του Θεού, η διάκριση αποκτάται, σύμφωνα με τους λόγους του Άγ. Σεραφείμ, με συνεχή «μελέτη της Αγίας Γραφής, του νόμου του Κυρίου νύχτα και ημέρα»: τέλος , υποδεικνύει μια ακόμη οδό προς αυτήν: «Εκείνος που είναι υπάκουος κάνει μεγάλη πρόοδο στην οικοδομή της ψυχής του∙ και εκτός αυτού αποκτά μέσω αυτής της υπακοής μία κατανόηση των πραγμάτων και έρχεται σε συντριβή».
Όταν υπάρχει απευθείας εντολή από άνθρωπο που έχει την εξουσία και είναι ικανός, ο π. Σεραφείμ παραγγέλει να την εκτελεί κανείς αναντίρρητα για χάρη της αγίας υπακοής…

Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ
Πνευματική Βιογραφία»
Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
πηγή

Τέλεια αγάπη για τον Θεό ( Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ )

Αυτός που έχει αποκτήσει την τέλεια αγάπη για τον Θεό

 περνάει μέσα από αυτή τη ζωή, σαν να μην υπήρχε. 

Για ίδιος θεωρεί τον εαυτό του έναν άγνωστο σε όλους ότι 

είναι ορατή, και περιμένει με υπομονή αυτό που είναι 

αόρατο.

 Είναι εντελώς μεταμορφωμένο σε αγάπη

 για το Θεό και έχει εγκαταλείψει όλα 

τα κοσμικά συνημμένα.


Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ 


ΠΗΓΗ

Η Ευλάβεια μέσα στον Κόσμο του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

Εκείνους που ήταν παντρεμένοι, ο π. Σεραφείμ δεν τους επέτρεπε να χωρίσουν, ακόμα και αν είχαν μεγάλες δυσκολίες στον γάμο τους, ίσως και με την πρόφαση μιας ζωής που θα επακολουθούσε σε παρθενία. Υπήρξε μια τέτοια περίπτωση.

Ένα παντρεμένο ζευγάρι χώρισε και μοίρασαν τα παιδιά τους. Ο σύζυγος πήγε στο Σαρώφ και ήρθε στον π.Σεραφείμ. Μόλις τον είδε ο Άγιος, άρχισε να τον επιτιμά αυστηρά και, παρά την συνήθειά του, του είπε με τόνο απειλητικό: «Γιατί δεν ζεις με την σύζυγό σου; Πήγαινε σε αυτήν, πήγαινε»!

Ο επιτιμημένος σύζυγος υπάκουσε στον Άγιο και επέστρεψε στη σύζυγό του∙ και πέρασαν το υπόλοιπο της ζωής τους με αρμονία και ενότητα…

… Έλεγε στους ανθρώπους να φροντίζουν περισσότερο για την μόρφωση των ψυχών των παιδιών τους, παρά να τους εμφυτεύσουν διάφορα είδη γνώσης, αν και δεν αρνιόταν βεβαίως την αναγκαιότητά της…

… Και παντού ο Γέροντας δίδασκε την ταπείνωση, την υπακοή και την πραότητα, και ιδιαίτερα την αγάπη και την συμπόνοια.

Σε όσους ζούσαν στα μοναστήρια ο π. Σεραφείμ συμβούλευε, σύμφωνα  με την γενική διδασκαλία των πατέρων, την υπακοή ως την οδό της ταπεινώσεως. Και η ταπείνωση είναι ο θάνατος των παθών. «Απαρνήσου το θέλημά σου και τήρησε την ταπείνωση σε όλη  σου τη ζωή. Τότε θα σωθείς. Η ταπείνωση και η υπακοή είναι οι εκριζωτές όλων των παθών και οι φυτευτές όλων των αρετών»  ( Βαρσανούφιος ο Μέγας. Απαν. 309 κλπ ) . «Όπως το ύφασμα το οποίο ο βαφέας χτυπά, χτενίζει και πλένει, γίνεται λευκό σαν το χιόνι,  έτσι και ο δόκιμος που υφίσταται ταπεινώσεις, προσβολές, επιπλήξεις, εξαγνίζεται και γίνεται σαν το αγνό, λαμπερό ασήμι που το καθαρίζει η φωτιά» ( Αγ. Αντώνιος , Ομιλία 113 ) .

Και παρόλο ότι οι λόγοι αυτοί απευθύνονταν πρωταρχικά στους δόκιμους, όμως με κάποια έννοια ο Κύριος έχει δημιουργήσει τον κόσμο ώστε όλοι πρέπει να υποτάσσονται σε κάποιον άλλον, οι υποτακτικοί στους Ηγουμένους τους, τα παιδιά στους γονείς τους, οι γυναίκες στους συζύγους τους και ούτω καθεξής. Και παντού κανείς πρέπει να ταπεινώνεται και να συντρίβει το δικό του θέλημα και να το υποτάσσει στο θέλημα των άλλων. Μία μητέρα πρέπει να ταπεινώνει τον εαυτό της ακόμα και στα παιδιά της, έτσι ώστε να μην οργίζεται και να μην φείδεται της τιμωρίας, όταν είναι ανάγκη. Και πόση υπομονή, πόσος πόνος απαιτείται για την μόρφωση των παιδιών της, για την αντιμετώπιση των ασθενειών τους και για τη διόρθωση των σφαλμάτων τους! Μερικές φορές οι εξωτερικές περιστάσεις της ζωής είναι δύσκολες και οδυνηρές. Η ταπείνωση και η υπομονή χρειάζονται παντού. Άλλες φορές ο Κύριος μας στέλνει, ακόμη και στον κόσμο, κάποιον για να σπάσει και να συντρίψει την υπερηφάνειά μας. Βεβαίως κανένας στον κόσμο δεν είναι εγκαταλελειμμένος από τον Κύριο ο Οποίος φροντίζει για την σωτηρία όλων∙ αλλά δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς ταπείνωση. Και επομένως πρέπει να επαγρυπνούμε προσεκτικά και να αναρωτιόμαστε: τι κάνει ο Κύριος αυτήν την στιγμή για να με ταπεινώσει; Και το μάθημα αυτό του Θεού πρέπει να γίνει αμέσως αποδεκτό, χωρίς να περιμένουμε άλλο, χωρίς να το απορρίπτουμε και χωρίς να επινοούμε τους δικούς μας φαινομενικά καλύτερους τρόπους σωτηρίας. Ο Κύριος ασφαλώς γνωρίζει καλύτερα τι είναι το καλύτερο για μας τους αμαρτωλούς, σε μία δεδομένη στιγμή. Και ό,τι σχεδιάζουμε εμείς οι ίδιοι είναι συνήθως μόνον το παραπλανητικό επιχείρημα του εχθρού, για να μας παρασύρει μακριά από το έργο του Θεού.

Αλλά ακόμη και αν δεν υπάρχουν καθοδηγητές και έμπειροι Γέροντες, ένας λαϊκός πάντα έχει κάποιον βοηθό κοντά του. Ο Μπογκντάνωφ, τον οποίο έχουμε ήδη αναφέρει ετοίμασε έναν ολόκληρο κατάλογο ερωτήσεων για τον Γέροντα σχετικά με την πνευματική καθοδήγηση:

«Μπορούμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στην καθοδήγηση των άλλων;»

«Ο Φύλακας Άγγελός μας, που μας δόθηκε στο Άγιο Βάπτισμα, είναι αρκετός», απάντησε ο π. Σεραφείμ. Αλλά την ίδια στιγμή πρόσθεσε λίγα λόγια για εκείνους που νουθετούν.

«Αν υπάρχει θυμός σε κάποιον άνθρωπο, μην τον ακούς. Αν ένας άνθρωπος τηρεί την παρθενία, είναι δεκτός από το Πνεύμα του Θεού (συνεπώς αξίζει προσοχής) . Χρησιμοποίησε όμως την δική σου κρίση και διάβαζε το Ευαγγέλιο».

Και την ίδια στιγμή του έδωσε μία ολόκληρη σειρά από απλές νουθεσίες που όλοι γνωρίζουν:

«Μην ξεχνάς τις εορτές. Να είσαι εγκρατής. Να πηγαίνεις στον ναό, εκτός κι αν εμποδίζεσαι από ασθένεια. Να προσεύχεσαι για όλους. Θα κάνεις έτσι πολύ μεγάλο καλό. Να δίνεις κεριά, κρασί και λάδι για τον ναό. Η ελεημοσύνη θα φέρει μεγάλη ωφέλεια.

Και έτσι ας μην απογοητεύονται οι κοσμικοί! Δεν έδινε μάταια σε αυτούς ο Άγιος παρηγορητικά ονόματα όμως «χαρά μου», «θησαυρέ μου», «Πατέρα», «Μητέρα»… ]

Πηγές: Aπό το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ Πνευματική Βιογραφία»Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ -πηγή

Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ - Σταχυολογήματα

ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΜΑΤΑ

Τρεις είναι οι αγιότερες και πιο οσιακές μορφές της Ορθοδοξίας τον Βορρά, ο Άγιος Θεοδόσιος του Κιέβου, ο Άγιος Σέργιος του Ραντονέζ και ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, τρία αστέρια ολοφώτεινα στο στερέωμα της Ρωσικής Ορθοδοξίας.

Ο Άγιος Σεραφείμ, νεώτερος των άλλων, έζησε, έδρασε και έλαμψε τον 18ον και 19ον αιώνα (1759— 1833). Γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου του 1759 στην πόλη Κούρσκ και παρέμεινε εκεί μέχρι το 18ο έτος της ηλικίας του. Στην ηλικία αυτή πήρε τη γενναία απόφαση να αφοσιωθεί ολόψυχα στο Θεό και οδήγησε τα βήματα του στο Μο­ναστήρι του Σάρωφ.

Στην μοναχική του κουρά ονομάσθηκε Σεραφείμ — προηγουμένως είχε το όνομα Πρόχορος. Ένα έτος αργό­τερα χειροτονήθηκε  Διάκονος και μετά  έξι   χρόνια, σε ηλικία 34 ετών, Ιερεύς. Όταν λειτουργούσε, πετούσε στα ουράνια, και πολλές φορές αξιωνόταν να βλέπει θαυμαστά οράματα και να ακούει αγγελικές μελωδίες.

Διψώντας να πλησιάσει περισσότερο τον Θεό παρα­κάλεσε να αποσυρθεί σε μια ερημική περιοχή. Έλαβε από τη Μονή την άδεια και επί πέντε χρόνια αφοσιώθηκε στη σιωπή, στην άσκηση, στην έντονη προσευχή. Βαθειά μέσα στο δάσος αγωνιζόταν να ανεβαίνει ημέρα με την ημέρα την κλίμακα που οδηγεί στον Ουρανό. Τότε έκανε και την γνωστή άσκηση, τις «χίλιες νύχτες προσευχής». Ανεβασμένος σε μια μεγάλη πέτρα επί χίλιες νύχτες ξαγρύπνησε προσευχόμενος.

Μαζί με την προσευχή διάβαζε ακατάπαυστα την Αγία Γραφή. «Πρέπει να τρέφεις, έλεγε, την ψυχή με τον λόγον του Θεού, διότι ο λόγος του Θεού είναι ο «άρ­τος των αγγέλων». Με αυτόν πρέπει να τρέφονται οι ψυ­χές που αγαπούν με πάθος τον Θεόν». Ευλαβείτο αφάνταστα την Θεοτόκο. Στο πρόσωπό Της εύρισκε ανέκφρα­στη πνευματική αγαλλίαση. Έλεγε συχνά, «η Παναγία είναι η χαρά, η μεγαλύτερη απ' όλες τις χαρές».

Με τις τόσες προσευχές και μελέτες και ασκήσεις έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, γεμάτος χάρη και σοφία και πνευματική δύναμη. Απέκτησε φήμη αγίου και φωτισμένου ανδρός και ο κόσμος έτρεχε κοντά του να ξεδιψάσει. Στην αρχή απέφευγε τον κόσμο, αλλά αργό­τερα, το 1815, σε ηλικία 56 ετών, κατόπιν οράματος και προσταγής της Θεοτόκου, άνοιξε το κελλί του και  δεχό­ταν τους πάντας. Τώρα πια άρχισε το έργο του «στάρετς», του πνευματικού καθοδηγητού.

Η δράση του ως «στάρετς» υπήρξε καταπληκτική. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος έτρεχε κοντά του. Ανα­ρίθμητες ψυχές πήγαιναν να βρουν σ' αυτόν τη γαλήνη, τη χάρη, τη σωτηρία. Και όσοι δεν μπορούσαν να φθά­σουν μέχρι το κελλί του, τον κατέκλυζαν με  επιστολές.

Οι επισκέπτες του εγύριζαν άλλοι άνθρωποι. Καθώς προσευχόταν γι’ αυτούς, καθώς τους ευλογούσε με το ση­μείο του Σταυρού, καθώς εμύρωνε το μέτωπό τους με λάδι από την κανδήλα της Παναγίας, καθώς τους έδινε πνευματικές συμβουλές.., μια μυστική δύναμη απλωνόταν στις ψυχές τους. «Οποιοσδήποτε ερχόταν στον στάρετς Σεραφείμ, ένοιωθε να τον εγγίζει η θεϊκή φλόγα που υπήρχε σ' αυτόν και να αγκαλιάζει την ψυχή του». Σ' ό­λους εμοίραζε ειρήνη, χαρά, θεϊκές ευλογίες.

Συνιστούσε συχνά την ειρήνη: «Απόκτησε την πνευ­ματική ειρήνη και τότε χίλιες ψυχές ολόγυρα σου θα βρουν τη λύτρωση». Σχετικά με τον προορισμό μας εδίδασκε: «Σκοπός του ανθρώπινου βίου είναι να αποκτή­σουμε μέσα μας το Άγιον Πνεύμα». Μιλούσε πολύ για την Ανάσταση του Χριστού. Χαιρετούσε τους επισκέ­πτες του με τα λόγια: «Χαρά μου, Χριστός ανέστη» ! Kαι κάθε φορά που κοινωνούσε, απήγγελλε τον πασχαλινό κα­νόνα «Αναστάσεως ημέρα...».

Για τα πνευματικά χαρίσματα που είχε, τι να πρωτοαναφέρουμε; Το μάτι του διέσχιζε τα βάθη των καρδιών. Είχε βλέμμα προφήτου. Προέβλεπε τα μέλλοντα. Απαν­τούσε σε επιστολές, χωρίς να τις ανοίξει, γιατί εγνώριζε το περιεχόμενο τους. Ήταν ακόμη και θαυματουργός. Εσκόρπιζε θεραπείες σε αρρώστους. Πολλές φορές το πρόσωπό του άστραφτε σαν ήλιος. Και μέσα στο δάσος, όταν ασκήτευε, είχε φιλίες με τα άγρια πουλιά και ζώα, και μάλιστα με μια πελώρια αρκούδα, που κάθε ήμερα ερχόταν να φιλοξενηθεί κοντά του! Ζωή προπτωτική, παραδεισένια!

Το πέρασμά του από τη γη θα μείνει αξέχαστο. Η Εκκλησία του Χριστού λίγες παρόμοιες μορφές εγνώρισε. Τα λόγια του και τα έργα του θα δυναμώνουν πάντα τους πιστούς.

Ο θάνατός του υπήρξε οσιακός. Ευρέθηκε (2 Ια­νουαρίου τον 1833) νεκρός, γονατισμένος, με τα μάτια του προσηλωμένα στην εικόνα της Θεοτόκου, ενώ την προηγουμένη ημέρα είχε κοινωνήσει των Αχράντων Μυ­στηρίων και είχε αποχαιρετήσει τους πατέρες του Μονα­στηριού. Άγιος ανεκηρύχθη επίσημα το 1903. Εορτάζει στις 2 Ιανουαρίου και στις 19 Ιουλίου. Η αγιότης του γίνεται συν τω χρόνω γνωστή σ'  όλο το χριστιανικό κόσμο.

Οι πρεσβείες του είθε να μας ενισχύουν στο δρόμο της ζωής μας και το παράδειγμά του ας μας εμπνέει.

Σταχυολογήματα

*  Όπου ευρίσκεται ο Θεός, εκεί δεν υπάρχει κακό. Όλα όσα απορρέουν από τον  Θεόν, έχουν μέσα τους την ειρήνη και οδηγούν τον άνθρωπο προς την αυτοκατάκριση και ταπείνωση.

*  «Η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστί» (Ιακώ­βου 6, 26). Η πραγματική πίστις δεν είναι δυνατόν να υπάρξει χωρίς τα έργα. Όποιος πραγματικά πι­στεύει, εκείνος οπωσδήποτε θα πράττει και καλά έργα.

* Εάν ο άνθρωπος από αγάπη προς τον Θεόν και χάριν της ενάρετου Ζωής δεν έχει περιττή μέριμνα για τον εαυτό του, πιστεύοντας ότι γι’ αυτόν φροντί­ζει ο Θεός, αυτή του η εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού είναι και πραγματική και συνετή.

* Όποιος πραγματικά αγαπά τον Θεόν, θεωρεί τον εαυτό του ταξιδιώτη και ξένο στη γη αυτή. Στην επι­δίωξή του να ενωθεί με τον Θεόν, με το νου και την καρδιά του διαρκώς ατενίζει μόνον Αυτόν.

* Ο άνθρωπος που θα αποφασίσει να ζήσει την εσω­τερική ζωή, πρώτα απ' όλα πρέπει να έχει τον φόβο του Θεού που είναι και η αρχή της σοφίας.

* Ο νους του προσεκτικού ανθρώπου ομοιάζει με άγρυπνο φύλακα και φρουρό της εσωτερικής Ιερου­σαλήμ. Από το ύψος της πνευματικής ζωής βλέπει με το καθαρό του μάτι τα πέριξ και τις εντός της ψυχής του ενάντιες δυνάμεις, σύμφωνα με τα λόγια του Ψαλμωδού: «Και εν τοις εχθροίς μου επείδεν ο οφθαλμός μου» (Ψαλμ. νγ', 9).

* Ο άνθρωπος με την σάρκα του ομοιάζει με αναμ­μένο κερί. Το κερί είναι προορισμένο να λιώσει και ο άνθρωπος να πεθάνει. Η ψυχή του όμως είναι αθά­νατη, γι' αυτό και η μέριμνά μας πρέπει να στρέφεται περισσότερο για την ψυχή παρά για το σώμα: «Τι γάρ ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού» (Ματθ. ιστ', 26).

* Εάν επιτρέψει ο Κύριος να δοκιμάσει ο άνθρωπος ασθένειες, τότε Εκείνος θα του δώσει και την δύναμη της υπομονής.

* Πρέπει να συνηθίσεις τον νου σου να κολυμβά στον νόμο του Κυρίου, κάτω από την καθοδήγηση του Οποίου να προσαρμόζεις και την ζωήν σου.

* Η ειρήνη της ψυχής αποκτάται διά των θλίψεων. Η Γραφή λέγει: «Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν» (Ψαλμ. ξε', 12).

* Τίποτε δεν συμβάλλει τόσο στην απόκτηση της εσω­τερικής ειρήνης, όσο η σιωπή και η συζήτησις με τον εαυτόν μας μάλλον, παρά με τους άλλους.

* Μπορείς, βλέποντας τον ήλιο με τους φυσικούς οφθαλμούς, να μη χαίρεσαι; Μα πόσο μεγαλύτερη χαρά θα νοιώθεις, όταν ο νους σου βλέπει με τους ε­σωτερικούς οφθαλμούς τον Ήλιο της δικαιοσύνης, τον Χριστόν;

* Για να διατηρήσεις την ψυχική ειρήνη πρέπει να διώχνεις από κοντά σου την αθυμία, να προσπαθείς να έχεις το πνεύμα της χαράς, να αποφεύγεις την κατάκριση των άλλων και να συγκαταβαίνεις στις αδυναμίες του αδελφού σου.

* Κάθε πρόοδο και επιτυχία σ' οποιοδήποτε τομέα της ζωής μας πρέπει να αποδίδουμε στον Κύριο και μαζί με τον προφήτη να λέμε: «Μη ημίν, Κύριε, μη ημίν, αλλ' ή τω ονόματι σου δός δόξαν» (Ψαλμ. ριγ',9).

* Κατά το τριακοστό πέμπτο έτος της ηλικίας, δηλα­δή στο ήμισυ της επιγείου ζωής, συμβαίνει να κάνει ο άνθρωπος μεγάλο αγώνα για την διατήρηση του εαυ­τού του. Πολλοί σ' αυτή την ηλικία δεν παραμένουν στην αρετή, ξεφεύγουν, και ακολουθούν τον δρόμον των επιθυμιών τους.

* Όποιος θέλει να σωθεί πρέπει να έχει την καρδιά του σε κατάσταση μετανοίας και συντριβής: «Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει» (Ψαλμ. ν', 19).

* Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να έχει καρδιά τα­πεινή και λογισμό ειρηνικό, τότε όλες οι σκευωρίες του εχθρού μένουν ανενέργητες. Διότι όπου υπάρχει η ειρήνη των λογισμών, εκεί αναπαύεται ο Ίδιος ο Θεός: «Εν ειρήνη ο τόπος Αυτού» (Ψαλμ. οε', 3).

* Η απελπισία είναι η μεγαλύτερη χαρά του διαβό­λου. Είναι αμαρτία θανάσιμη.

* Προτού ακούσεις τον άλλον δεν πρέπει να απαν­τάς. «Ος αποκρίνεται λόγον πριν ακούσαι, αφροσύνη αυτώ εστί και όνειδος» (Παροιμ. ιη', 13).

* Όταν ο άνθρωπος δεχθεί κάτι το θεϊκό μέσα του, η καρδιά του χαίρεται. Όταν αντιθέτως δεχθεί κάτι το διαβολικό τότε συγχύζεται και ταράζεται.

* Όποιος υποφέρει την ασθένεια του με υπομονή και ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, στεφανώνεται σαν μάρτυς και αγωνιστής.

* Πρέπει να προσπαθούμε να είμεθα ελεύθεροι από τους ακάθαρτους λογισμούς, ιδιαιτέρως όταν προσευχόμεθα προς τον Θεό. Διότι δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν η δυσοσμία με την ευωδία.

* Εάν εμείς δεν συμφωνούμε με τους κακούς λογι­σμούς, που προέρχονται από τον διάβολον, κάνουμε πολύ καλά. Διότι το ακάθαρτο πνεύμα μόνον στους εμπαθείς ανθρώπους ασκεί αποτελεσματικά την επίδρασή του. Ενώ τους απαθείς προσπαθεί να τους επηρεάσει από μακριά.

* Ο νέος άνθρωπος είναι αδύνατο να μην ταράσσε­ται από σαρκικούς λογισμούς. Πρέπει γι' αυτό να προσεύχεται επίμονα στον Θεό, για να σβήσει εγκαί­ρως την σπίθα των αισχρών επιθυμιών μόλις εμφανισθεί. Τότε δεν θα δυναμώσει ποτέ η φλόγα.

* Πρέπει πάντοτε να υπομένουμε όλα χάριν του Θεού, ευχαρίστως. Η ζωή μας είναι μια στιγμή συγ­κριτικά με την αιωνιότητα, και γι' αυτό: «Ουκ άξια, κατά τον Απόστολον, τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρωμ. η', 18).

* Ας αγαπήσουμε την ταπεινοφροσύνη για να δού­με την δόξα του Θεού, διότι όπου στάζει η ταπεινο­φροσύνη εκεί αναβλύζει η δόξα του Θεού.

* Χωρίς το φως όλα είναι σκοτεινά και χωρίς την ταπεινοφροσύνη τίποτε δεν υπάρχει μέσα στον άν­θρωπο, παρά μόνο ένα σκοτάδι.

* Όπως το κερί αν δεν θερμανθεί και μαλακώσει, δεν μπορεί να δεχθεί επάνω του την σφραγίδα, έτσι και η ψυχή, χωρίς να δοκιμασθεί με τους κόπους και τις ασθένειες δεν μπορεί να λάβει επάνω της την σφραγίδα της αρετής.

* Στους πλησίον μας πρέπει να φερόμεθα με λε­πτότητα, χωρίς ούτε με το βλέμμα μας να τους προσ­βάλλουμε.

* Το πνεύμα του συγχυσμένου και θλιμμένου άνθρω­που φρόντισε να το ενθαρρύνεις με λόγια αγάπης.

* Για την αδικία που σου προξενούν οι άλλοι, όποια κι' αν είναι αυτή, δεν πρέπει να εκδικείσαι, αλλά αν­τίθετα να συγχωρείς από τα βάθη της καρδιάς σου εκείνον που σε αδίκησε.

* Δεν πρέπει να τρέφεις στην καρδιά σου μίσος και αντιπάθεια κατά του πλησίον, που σε εχθρεύεται. Αλ­λά να τον αγαπάς και να του κάνεις όσο μπορείς καλό, ακολουθώντας την εντολή του Χριστού: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υ­μάς» (Ματθ. ε', 44).

* Η θύρα της μετανοίας είναι για όλους ανοικτή και είναι άγνωστο ποιος θα πρωτομπεί σ' αυτή, εσύ που κατακρίνεις τον άλλον ή αυτός που κατακρίνε­ται από σένα.

* Κατάκρινε πάντοτε τον εαυτόν σου και θα παύσεις να κατακρίνεις τους άλλους.

* Μπορείς να κατακρίνεις μια πράξη κακή, ποτέ όμως εκείνον που την έπραξε.

* Όταν εγκαταλειφθεί ο άνθρωπος από τον Θεό, τότε ο διάβολος είναι έτοιμος να τον αφανίσει, όπως αφανίζει η μυλόπετρα το σπόρο του σταριού.

* Η περιττή μέριμνα για τα βιοτικά πράγματα είναι γνώρισμα άνθρωπου άπιστου και μικρόψυχου. Και εί­ναι συμφορά εάν εμείς φροντίζοντας οι ίδιοι για τον εαυτό μας δεν στηριζόμαστε στον Θεό, που προνοεί για μας!

* Είναι καλύτερο για μας να περιφρονούμε όσα δεν είναι δικά μας, δηλαδή τα πρόσκαιρα και τα παροδικά, και να ζητούμε τα δικά μας, δηλαδή τα άφθαρτα και τα αιώνια.

* Η θλίψις είναι το σκουλήκι της καρδιάς, που κα­τατρώγει την μητέρα που το γέννησε.

* Όποιος ενίκησε τα πάθη αυτός ενίκησε και την θλίψη. Όποιος νικιέται από τα πάθη δεν θα αποφύγει τα δεσμά της θλίψεως. Όπως ο άρρωστος φαίνεται από το χρώμα του προσώπου του, έτσι ο εμπαθής από την κατάθλιψη.

* Ο Κύριος φροντίζει για την σωτηρία μας. Ο ανθρωποκτόνος όμως διάβολος προσπαθεί να μας  οδηγήσει στην απελπισία.

* Δεν πρέπει να κλονιζόμαστε στην πνευματική ζωή από καμιά εχθρική δύναμη. Αντίθετα να στηριζό­μαστε στα λόγια του Θεού: «Τον δε φόβον αυτών ου μη φοβηθώμεν, ουδ' ου μη ταραχθώμεν, ότι μεθ' η­μών ο Θεός. Κύριον τον Θεόν ημών αυτόν αγιάσωμεν και Αυτός έσται ημίν φόβος» (πρβλ. Ήσ. η', 12-13).

ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2000

πηγή