...ανταλλακτική θεραπευτική ....

Έλεγε ο αββάς Αγάθων:

«Αν γινόταν να βρω ένα λεπρό και να του δώσω το δικό μου σώμα και να πάρω το δικό του, ευχαρίστως θα το έκαμνα. Γιατί αυτή είναι η τέλεια αγάπη».

                                            

Μια φορά έμαθα ότι ένας παιδικός μου φίλος, που είχα χρόνια να τον δω, είχε προσβληθεί από λευχαιμία. Πήγα να το πω στο γέροντα να τον κάνει καλά.

- Τι θες, να κάνουμε καλά το σώμα ή την ψυχή με ρώτησε.

- ...και τα δύο, γέροντα!

Γέλασε!

- Καλά, θέλεις να το πάρουμε μισό-μισό; ... Να πάρεις εσύ το 50% του καρκίνου και τα υπόλοιπα εγώ.

- ...(Δηλαδή να πάθω εγώ καρκίνο, στη θέση του φίλου μου; σκέφτηκα).

- Θέλεις; ξαναρώτησε ο γέροντας.- ...

Φοβόμουν, δεν έλεγα τίποτα.

- Καλά ...Συμφωνείς να πάρω εγώ το 99% και εσύ το 1%; ξαναρώτησε.

- Ναι, γέροντα συμφωνώ, απάντησα αμέσως καθώς μου φάνηκε εύκολο αυτό.

- Εντάξει, γέλασε χαρούμενα, τα συμφωνήσαμε! είπε.

- ...(Σιωπή). Αλήθεια γέροντα, θα πάρετε τον καρκίνο πάνω σας τώρα; ξαναρώτησα.

- Κοίτα να δεις ...για να ακούσει ο Θεός μια προσευχή και να κάνει καλά κάποιον, πρέπει να προσευχόμαστε με τέτοια διάθεση. «Θεέ μου ...κάνε εκείνον καλά και δώσε σε εμένα την αρρώστια» ή αν είναι παράλυτος να έχουμε τη διάθεση να πούμε «Θεέ μου, πάρε από μένα τη μισή δύναμη από τα πόδια μου και δώσε την σε εκείνον». Κατάλαβες; Η προσευχή πρέπει να γίνεται με κόπο ... με αυτοθυσία ... Ο καλός Θεός, βλέποντας την αδυναμία μας να σηκώσουμε την αρρώστια, και εκείνον τον κάνει καλά και σε μας δε δίνει την αρρώστια ... Αλλά για να εισακουσθεί μια προσευχή, πρέπει να γίνεται με τέτοια διάθεση ... Καμιά φορά βέβαια μπορεί στα αλήθεια να μας δώσει ο Θεός καμιά αρρώστια που μπορούμε να σηκώσουμε....

πηγή

Είπεν ο Αββάς Αγάθων...

Ποτέ δεν πλάγιασα να κοιμηθώ, έχοντας δυσαρεστηθεί με κάποιον, 

αλλά ούτε και άφησα -όσο μπορούσα- άλλον να κοιμηθεί, 

έχοντας κάτι με μένα.

Αν γινόταν να βρω ένα λεπρό και να του δώσω το δικό μου σώμα 

και να πάρω το δικό του, ευχαρίστως θα το έκαμνα

Χωρίς την τήρηση των εντολών του Θεού, δεν είναι δυνατόν να 

προχωρήσει ο άνθρωπος ούτε σε μια αρετή.

Είναι ανάγκη ο άνθρωπος να έχει όλη την ώρα στραμμένη τη σκέψη 

του στο ότι θα τον κρίνει ο Θεός.

Τα Ναι και το Όχι του αββά Αγάθωνος

 

Οί κοσμικοί άνθρωποι όταν θέ­λουν νά πλήξουν κάποιον συνειδητό χριστιανό, χρησιμοποιοΰν τη μέθο­δο τών κατηγοριών καί συκοφαν­τιών. Στόχος τους είναι νά τόν εμφα­νίσουν ώς αμαρτωλό καί διεφθαρ­μένο, γιατί ξέρουν ότι αύτό θά τόν πονέσει περισσότερο. Οί ίδιοι βέ­βαια είναι αποδεδειγμένα άμαρτωλοί καί διεφθαρμένοι, θέλουν όμως νά εμφανίζονται στην κοινωνία ώς υπερασπιστές τής ηθικής! Παρόλο πού είναι αναξιόπιστοι, δημιουργοΰν εντυπώσεις καί σκανδαλίζουν τόν ανυποψίαστο λαό, ό όποίος δέν γνωρίζει πρόσωπα καί πράγματα.

Τό φαινόμενο αύτό είναι σύνηθες ,καί πικραίνει πολλούς αδελφούς, πού τό αντιμετωπίζουν. Γι’ αύτό καί  κάθε προσπάθεια νά εξηγηθεί καί
νά βρεθεί ή λύση του είναι χρήσιμη. Τούς κατήγορους καί τούς συκοφάντες δέν είναι εύκολο νά τούς  περιορίσουμε. Θά συνεχίσουν τό
καταστροφικό τους έργο. Χρειάζεται όμως νά υποδείξουμε στούς  αδελφούς, πού πληγώνονται, τόν  τρόπο μέ τόν όποίο πρέπει νά αντιμετωπίζουν τούς συκοφάντες τους.
Γιά τούς αληθινούς χριστιανούς  γενική αρχη είναι ότι δέχονται τίς  συκοφαντίες μέ απάθεια καί σιωπή.
Η ήσυχη συνείδηση αύτό ύποδεικνύει.
Έγνοια τους δεν είναι τι θα πούν στους ανθρώπους που τους γνωρίζουν , αλλά τί θέλει ό Θεός από αυτούς.
Οί συκοφαντίες πρέπει να οδηγούν στην ταπείνωση καί νά    σταθεροποιοΰν στόν πνευματικό   αγώνα. Η καλύτερη διάψευση   είναι ό κατά Θεόν βίος  καί ή ακριβης τήρηση τών έντολών.
Είναι ενδιαφέρον νά δοΰμε πώς   αντιδρά ένας άγιος άνθρωπος, όταν αδίκως τόν κατηγοροΰν οί έχθροί του. Τό παράδειγμα μας τό δίνει ό Αββας Αγάθων τοΰ Γεροντικοΰ. Κά  ποτε, λοιπόν, τόν έπισκέφθηκαν με ρικοί κοσμικοί γιά νά επιβεβαιώσουν  μόνοι τους τη μεγάλη φήμη πού είχε.
Γνώριζαν ότι ήταν πολύ διακριτικός  καί οί εκδηλώσεις του ήταν πάντα είναι.
Τόν ξαναρώτησαν:
Έσύ είσαι ό Αγάθων, ό φλύα­ρος καί φιλοκατήγορος;
Ό Αββας απάντησε πάλι μέ ήρεμία:
Έγώ είμαι.
Τόν ρώτησαν καί τρίτη φορά: Έσύ είσαι ό Αγάθων ό αίρετικός;
Ό Αββας ένοχλημένος απάντη­σε:
Δέν είμαι αίρετικός. Τότε οί συνομιλητές του τόν πα­ρακάλεσαν:
Πές μας, γιατί όλα όσα σοΰ είπαμε τά παραδέχτηκες έκτός από τό τελευταίο, τό όποίο δέν άντεξες;
Καί ό διακριτικός Αββας Αγάθων τούς απάντησε:
Τά πρώτα τά παίρνω έπάνω μου, γιατί είναι χρέος γιά την ψυχή μου. Αλλά τό νά μέ πεί κάποιος αίρετικό δέν τό δέχομαι, γιατί είναι χωρισμός από τό Θεό καί έγώ δέν θέλω νά χωριστώ από τό Θεό.
Βλέπουμε ότι ό Αββας δέν ανησυχοΰσε καθόλου γιά τίς κατηγο­ρίες. Αδιαφοροΰσε άν θά μειωνόταν ή φήμη του. Δέν στόχευε στην έκ τών ανθρώπων δόξα. Τόν ένδιέφερε τί έλεγε ό Θεός γι’ αύτόν. Γι’ αύτό καί ασκοΰνταν στην έρημο, έλεύθερος από τίς κρίσεις τών άσχετων, τίς  συκοφαντίες έχθρών καί την περιέργεια τών κο­σμικών ανθρώπων. Αύτό πού έμείς χαρακτηρίζουμε ώς μεγάλο πρό­βλημα, δηλαδη τίς άδικες κατηγο­ρίες καί τίς πικρές συκοφαντίες, γιά έκείνον δέν ήταν τίποτα. Τό θεωροΰσε έρέθισμα γιά περισσότερη άσκηση, περισσότερη προσευχη καί βαθύτερη ταπείνωση.

Ό ήρεμος καί απαθης Αγάθων αμέσως άλλαξε στάση, μόλις τόν κατηγόρησαν ότι είναι αίρετικός. Αρνήθηκε κάτι τέτοιο. Δέν ήταν δυ­νατόν αύτός, πού όλα τά αρνήθηκε γιά τό Χριστό καί ζοΰσε στην έρημο μέ αύστηρότατη άσκηση, νά είναι αίρετικός. Γιά την όρθη πίστη ήταν έτοιμος νά δώσει καί τη ζωή του. Ασυμβίβαστος πέρα γιά πέρα.

Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης