Ξύδι παπα-Γιώργη ξύδι …

π. Γ. ΤΣΕΤΣΗΣ ΚΑΤΑ ΓΕΩΡΓΙΑΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Του θεολόγου  Ανδρέα Κυριακού

Αυτή τη φορά ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Τσέτσης τα βάζει με τη Γεωργιανή Εκκλησία. Βλέπει, εν πρώτοις,«προβοκάτσια» πίσω από την είδηση ότι οι Γεωργιανοί  επίσκοποι απορρίπτουν το κείμενο«Σχέσεις της Ορθόδοξου Εκκλησίας με τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον». Ισχυρό του χαρτί αποτελεί ένα σημείωμα στο Facebook από την κα Ταμάρα Γρεντζελίντζε, πρώην στέλεχος του «ΠΣΕ». Η κυρία αυτή μιλά για παραπομπή του εν λόγω θέματος, όπως και του θέματος του γάμου, σε ομάδα θεολόγων που θα παρουσιάσουν στην ιεραρχία της Γεωργίας τα πορίσματά τους μετά το Πάσχα. 

Όμως αυτό, ευλόγως, δεν καθησυχάζει τον π. Γ. Τσέτση γι’ αυτό ζητά  επίσημη ανακοίνωση της Γεωργιανής Εκκλησίας επί τούτου. Αφού ΔΕΝ είναι ούτε αυτός τόσο βέβαιος πώς μιλά για «προβοκάτσια»; Γιατί δεν ζήτησε επίσημη ενημέρωση για να «κολλήσει στον τοίχο» τους αντιοικουμενιστές; 

Δεν τον αναπαύουν οι Γεωργιανοί επίσκοποι. Δεν το κρύβει και τους χαρακτηρίζει «πείσμονες και σχολαστικούς», που με τη συμπεριφορά τους «ερεθίζουν και δημιουργούν αδιέξοδα». Ασφαλώς η προσκόλληση σε Ορθόδοξες θέσεις ερεθίζει τους οικουμενιστές, που σε όλα κάνουν εκπτώσεις και θεωρούν, συν τοις άλλοις, τον αιρετικό Παπισμό«αδελφήν Εκκλησίαν της πρεσβυτέρας Ρώμης»!!!. Δεν τους χειροκροτεί (αυτό έλειπε) για την εμμονή τους στις Ορθόδοξες παραδόσεις αλλά τους «ρίχνει λάσπη» αποφαινόμενος ότι όλ’ αυτά τα κάνουν κινούμενοι από πολιτικές σκοπιμότητες. 

Το ίδιο λέγει και για την αποχώρηση της Εκκλησίας αυτής από το κακόφημο «ΠΣΕ» στα 1997. Μας λέγει ότι είναι η πτώση του κομμουνισμού που την ανάγκασε να εγκαταλείψει το «ΠΣΕ». Μα το«Σιδηρούν Παραπέτασμα» κατέρρευσε στα 1991 κι η Εκκλησία της Γεωργίας απελάκτισε το «ΠΣΕ» στα 1997. Αν τα πράγματα ήταν όπως τα λέει ο π. Γ. Τσέτσης έπρεπε να φύγουν από την πανσπερμία των αιρέσεων του «ΠΣΕ» την επομένη της πτώσεως του κομμουνισμού. 

Εύχομαι ο φόβος του π. Γ. Τσέτση (και των λοιπών της ομηγύρεως των οικουμενιστών) να γίνει πραγματικότης και να «τορπιλλίσουν» οι επίσκοποι της Εκκλησίας της Γεωργίας τα σχέδιά τους στην Πανορθόδοξη Σύνοδο. Ο φόβος των Γεωργιανών κάνει τον π. Γ. Τσέτση να μη συγκρατείται καθόλου στο τέλος του άρθρου  του και να μιλά για «θεμελιοκρατικούς» (ηγούν φονταμενταλιστικούς) κύκλους που κρατάνε τη Γεωργιανή Εκκλησία στο μεσαίωνα !!!

ΛΕΙΨΑΝΑ ΑΓΙΩΝ ή ΛΕΙΨΑΝΑ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ;

Του θεολόγου  Ανδρέα Κυριακού

Ο αρχιμανδρίτης π. Δανιήλ Αεράκης δεν ευχαριστήθηκε καθόλου γιατί ο ευσεβής λαός μας τιμά τα λείψανα των Αγίων. Κι έρχεται με ύφος αυστηρό και επιτιμητικό να υψώσει τη φωνή, να διαμαρτυρηθεί εντόνως, μετά τον Ν. Φίλη και τους ομοίους του, για την προσκύνηση των λειψάνων της Αγίας μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας. 

Βλέπει, πίσω από την τιμή των λειψάνων των Αγίων, υποτίμηση του ίδιου του προσώπου του Σωτήρος Χριστού, ανακαλύπτει επίσης πιο κάτω,  παραγκωνισμό της θειας κοινωνίας. 

Ερωτούμε: Υπάρχει διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας για το θέμα των ιερών λειψάνων; Η απάντηση δίνεται, συν τοις άλλοις, από την υμνολογία που λέει «ότι οστέα γυμνά εκβλύζουσιν ιάματα». 

Όταν μετροφυλλήσει κανείς την Παλαιά Διαθήκη θα δει ότι ο Ιωσήφ ζητά από τους Ισραηλίτες να μεταφέρουν τα οστά του από την Αίγυπτο στη γη του Ισραήλ (Γεν. ν΄ 25). Στο Δ΄ Βασιλείων ιγ΄ 21 θα δει όταν νεκρός άγγιξε τα οστά του Αγίου Προφήτου αναστήθηκε. 

Από την Καινή Διαθήκη και συγκεκριμένα από τις Πράξεις των Αποστόλων μαθαίνουμε ότι οι χριστιανοί έπαιρναν τα μαντήλια και τις ποδιές του Αποστόλου Παύλου και γίνονταν καλά από διάφορες αρρώστιες. Να πιστέψουμε ότι ο π. Δανιήλ αγνοεί τα πιο πάνω; Δεν γνωρίζει ο π. Δανιήλ ότι στα εγκαίνια ενός ναού τοποθετούνται απαραιτήτως εντός της αγίας τραπέζης λείψανα Αγίων; Πώς του διαφεύγει ότι η χάρις του Θεού, που έχουν πλουσιοπαροχα οι Άγιοι, ως θεωμένοι άνθρωποι, ενοικεί και στην ψυχή και στο σώμα τους; 

Για ποιο λόγο να απορρίψουμε την τιμητική προσκύνηση των ιερών λειψάνων; Μήπως για να μη δίνουμε αφορμές στους μπολσεβίκους, στους ιεχωβίτες ή στους προτεστάντες; Μα είναι επιχείρημα αυτό; 

Ποιος από τους Αγίους Πατέρες απαγόρευσε ή έστω έψεξε την τιμητική προσκύνηση των λειψάνων των Αγίων; Οι εικονομάχοι πολεμούσαν την τιμή των λειψάνων των Αγίων. Κι οι προτεστάντες επίσης. Παράδειγμα πρόχειρο το λείψανο του Αγίου Μαρτίνου επισκόπου Τουρώνης της Γαλατίας το οποίο έκαψαν. Ο Τούρκος πασάς Σινάν έκαψε στο Βελιγράδι το άφθορο λείψανο του Αγίου Σάββα, πρώτου αρχιεπισκόπου Σερβίας. Οι δε μπολσεβίκοι πολλά λέιψανα Αγίων έβαλαν σε μουσεία αθεΐας για να εμπαίξουν την πίστη μας κι άλλα λείψανα τα κατέστρεψαν με μανία. 

Υμνούμε και δοξάζουμε το Χριστό τον αληθινό Θεό αλλά τιμούμε και τους Αγίους του. Γράφει ο μακαριστός Ν. Σωτηρόπουλος:«Διά να τιμήσει τους αγίους του ο Θεός, δίδει εις τα λείψανά των την χάριν να θαυματουργούν. Κι αφού αυτός ο Θεός τιμά, και μάλιστα διά θαυματουργίας τα λείψανα των αγίων του, πώς δυνάμεθα ημείς οι άνθρωποι να μην τιμώμεν αυτά» (Αντιχιλιαστικόν εγχειρίδιον σελ. 190);

πηγή

το είδαμε εδώ

Η ΑΜΦΙΕΣΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ, ΟΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ, ΟΙ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΟΥΝΙΤΕΣ Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

                       ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

Η ΑΜΦΙΕΣΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ, ΟΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ, ΟΙ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΟΥΝΙΤΕΣ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Ένα από τα παρατράγουδα, που αγγίζουν τα όρια του κωμοτραγικού, είναι η προσπάθεια των οικουμενιστών (εννοώ τόσο των ημετέρων όσο και των υπέναντίων, δηλαδή των Παπικών βασικά, αλλά και του παρδαλού πλήθους των Προτεσταντών και όχι μόνον) να πείσουν ότι «όλοι το ίδιο έιμαστε..». 

Ένα πράγμα, που τους χαλάει από την πρώτη στιγμή  την πονηρή τους σκηνοθεσία, είναι η αμφίεση. Η αμφίεση των Ορθοδόξων με τα μαύρα ράσα, τα μαλλιά και τα γένεια αντιπαρατίθεται στους (σχεδόν πάντα) ξυρισμένους Παπικούς αλλά και Προτεστάντες. (Φυσικά θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε σε κάποιους υψηλόβαθμους Ορθόδοξους κληρικούς, δηλαδή επισκόπους και πατριάρχες ακόμη, που δεν βολεύονται με  το μαύρο ράσο και τρέχουν να περιβληθούν πορφύραν και βύσσον, ή μπλέ ζωστικά, έτσι για αλλαγή!). 

Η εξωτερική εμφάνιση βοά πως «δεν είμαστε το ίδιο», παρά τις μεταξύ τους φιλοφρονήσεις, που αγγίζουν τα όρια του κλαυσίγελου, όπως η εμφάνιση του μητροπολίτου Βοστώνης Μεθοδίου σε … άμβωνα φραγκοεκκλησίας στη Βοστώνη τη Μεγάλη Τρίτη  και τους πατριάρχου  των Σέρβων Ειρηναίου, που τσούγκριζε προσφάτως κόκκινα πασχαλινά αυγά με τον παπικό νούντσιο (δηλαδή τον πρεσβευτή του κοσμικού κράτους του Πάπα στη Σερβία). Αν δε μιλήσουμε για τα άμφια που φέρουν οι ορθόδοξοι κληρικοί κατά τη λειτουργία και τις λοιπές ακολουθίες είναι ηλίου φαεινότερον πως δεν σχετίζονται ποσώς με την αμφίεση των «επισκόπων» του πάπα, ούτε των φραγκοπαπάδων, μήτε των προτεσταντών παστόρων πάσης αποχρώσεως. Φυσικά εδώ πρέπει να παραδεχθούμε πως ο Παπισμός (με τη συμπυκνωμένη πανουργία  αιώνων που διαθέτει) δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. 

Εδώ και αιώνες ξεγελάει τους πάντες, απλούς ανθρώπους και όχι μόνο, με των αμφίεση των προβατόσχημων λύκων που ακούουν στο όνομα Ουνίτες. Ως γνωστόν οι Ουνίτες «κληρικοί» έχουν πετύχει την τέλεια μεταμφίεση. Τύφλα νάχουν οι καρναβαλιστές κι οι λοιποί  χαροκόποι. Με αλλους λόγους, τα ράσα τους αλλά και τα άμφια που φέρουν  κατά τις «ακολουθίες» τους δεν διαφέρουν καθόλου από αυτά των ορθοδόξων κληρικών. Θα μου πείτε: Το ράσο κάνει το παπά; Τέτοια ερώτηση είχαν θέσει κάποιοι προσκυνητές στο Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Αντί απαντήσεως ο Άγιος αφαίρεσε τη φλούδα από τον κορμό μιας ελιάς. Όταν ξανάρθαν να τον δουν οι προσκυνητές αυτοί, τους  έδειξε την έλιά, που είχε εν τω μεταξύ ξεραθεί, χωρίς να πει λέξη. Το νόημα ήταν σαφές. Με απλά λόγια ακόμη και τα άμφια μιλούν εναντίον του ισοπεδωτικού οικουμενισμού. Το ερώτημα που τίθεται εδώ και τώρα είναι: πότε θα σωφρονισθούν οι ημέτεροι οικουμενιστές;

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ (ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ)

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

Το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω ονομάζεται Ψυχοσάββατο, διότι, κατά το Τριώδιο, τη μέρα αυτή μνημονεύομε όλους όσους έχουν κοιμηθεί ευσεβώς (δηλαδή όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς) με την ελπίδα της αναστάσεως για την αιώνια ζωή.

Βρισκόμαστε ενώπιον του φοβερού μυστηρίου του θανάτου. Η Μητέρα μας Εκκλησία δεν λησμονεί, ούτε διαγράφει από τις προσευχές της κανένα από τα τέκνα της που έχουν αναχωρήσει από αυτή τη ζωή, ανεξάρτητα από το πότε έγινε αυτό. 

Κατά τα Ψυχοσάββατα βλέπει κανείς πλήθος χαρτάκια, παντός σχήματος και μεγέθους, με καταλόγους από ονόματα, ανορθόγραφα και κακογραμμένα πολλές φορές, που δείχνουν την έγνοια των χριστιανών για τους προσφιλείς τους που έχουν αποδημήσει εις Κύριον. 

Ενας μεγάλος Άγιος του 20ου αιώνος, ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς, κρατούσε για πολύ καιρό τα σημειώματα με τα ατέλειωτα ονόματα των χριστιανών, που τους μνημόνευε κατά την Προσκομιδή σαν λειτουργός. 
Κάτι ήξερε ο Άγιος και μνημόνευε ακατάπαυστα, μέχρι να καταστραφούν τα χαρτάκια. 

Η Εκκλησία είναι σαφής εν προκειμένω: Όταν ο άνθρωπος αναχωρήσει από τον κόσμο αυτό βρίσκεται πλέον στο έλεος του Θεού. Τότε η Μητέρα του, δηλαδή η Εκκλησία, αλλά  κι οι συγγενείς του, δηλαδή οι πιστοί, επικαλούνται συνεχώς τη χάρη του Θεού γι’ αυτόν. Εφόσον η Δευτέρα Παρουσία δεν έγινε ακόμα η Εκκλησία και οι προσφιλείς των νεκρών έχουν δικαίωμα να ζητούν από τον φιλάνθρωπο Θεό να τους συγχωρήσει. 

Στο Βίο του Αγίου Θεοδοσίου του Τσερνίκωφ,που έζησε στη Ρωσία, αναφέρεται ότι κάποτε παρουσιάστηκε στον ύπνο ενός ιερέως ο Άγιος και του ζήτησε να μνημονεύει τους γονείς του, λέγοντάς του συνάμα τα ονόματά τους Μιχαήλ και Μαρία. Ο ταπεινός ιερέας εξεπλάγη από το αίτημα και ρώτησε: Μα γιατί εσύ, Άγιε του Θεού, που έχεις τόση παρρησία στο Θεό, χρειάζεσαι εμένα τον αμαρτωλό και τις προσευχές μου; Τότε ο Άγιος του εξήγησε πόση δύναμη έχουν οι προσευχές των ιερέων. 

Σε μια ταφόπλακα στις κατακόμβες της Ρώμης βρέθηκε μια επιγραφή στα λατινικά που έγραφε: Paule et Petre petite pro Victore, δηλαδή Παύλε και Πέτρε (αναφέρεται στους κορυφαίους Αποστόλους) ικετεύσετε για το Βίκτωρα (ο τελευταίος ήταν ο ένοικος του τάφου). Οι αρχαίοι Χριστιανοί γνώριζαν τα μνημόσυνα και  ζητούσαν τις μεσιτείες των Αποστόλων. 

Μια φορά που βρέθηκα στο Σινά, στο καθολικό της Μονής, άκουσα το λειτουργό να μνημονεύει τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό και τη γυναίκα του. Στις μονές του Αγίου Όρους μνημονεύονται οι αυτοκράτορες Νικηφορός Φωκάς κι Ιωάννης Τσιμισκής. 

Το Ψυχοσάββατο θυμίζει και σε μας το γεγονός ότι είμαστε προσωρινοί και παρεπίδημοι στον κόσμο αυτό. Μας κτυπά καμπανάκι για να κανονίσουμε τους λογαριασμούς μας με το Θεό.

πηγή

ΠΩΣ ΝΑ ΜΗN TA ΨΑΛΛΩ ΣΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ! Του Θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

ΠΩΣ ΝΑ ΜΗN TA ΨΑΛΛΩ ΣΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ!

Του Θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Προσόμοιον. 

Των ουρανίων ταγμάτων.΄Ηχος α΄  

Ορθοδοξούντων τα πλήθη εκμυκτηρίζουσιν,

 υμνολογούντας πάπαν, 

τον κακόδοξον πάνυ, 

τον εν τη πτώσει Ιούδαν ακολουθών,

ως Αγίων τις είρηκε,

και παλαμναίου εχθρού ταις επιβουλαίς

 ολοθύμως υποκύψαντα.”

Ως γνωστόν όταν εισέρχεται ορθόδοξος αρχιερεύς (όχι αβάπτιστος αιρεσιάρχης) εντός του ναού, οι ιεροψάλτες καθηκόντως ψάλλουν τιμώντες τον εις τόπον και εις τύπον Χριστού ιεράρχη. 

Ομως όλες αυτές οι μελωδίες (γράφε ληρωδήματα) κατά την Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Θρόνου Πρωτοκλήτου Αποστόλου στην Πόλη, αιρεσιάρχη τιμούσαν, κακόδοξο ανυμνούσαν, πρόσωπο που, κατά τους ιερούς κανόνες δεν έπρεπε καν να βρίσκεται στη Λειτουργία των πιστών εντός του ιερού ναού, δόξαζαν. Πρέπει να είναι κάποιος “λίθων λιθωδέστερος” για να σιωπήσει, για να θυμηθώ τον εν Αγίοις Πατέρα μας Νεόφυτο τον Εγκλειστο (κραταιό πολέμιο του Παπισμού). 

Οταν αρχίζει η  λειτουργία των πιστών ακούγεται η εντολή: “Οι κατηχούμενοι προέλθετε, όσοι κατηχούμενοι προέλθετε, μη τις των κατηχουμενων”. Και πάλιν όταν θα διαβαστεί το Σύμβολο της πίστεως ο ιερέας εκφωνεί: “τας θύρας, τας θύρας...” που σημαίνει να κλείσουν οι πόρτες και να βεβαιωθούμε ότι κανένας μη ορθόδοξος δεν παρίσταται για να απαγγείλουμε το πιστεύω. 

Κι όμως. Εις πείσμα των ιερών κανόνων, αλλά και της κοινής λογικής, αιρεσιάρχης με στίφος αιρετικών παρίσταται σε θρόνο απέναντι από τον θρόνο του ιερουργούντος Οικουμενικού Πατριάρχου, δέχεται ύμνους, απαγγέλλει το “Πάτερ ημών” και είναι όλα καλά κι όλα ωραία ...Ε, όχι!

Θα φωνάζουμε urbi et orbi, θα υψώνουμε φωνή διαμαρτυρίας, θα επισημαίνουμε τα ατοπήματα, τα πλημμελήματα, τον απαράδεκτο εκτροχιασμό από την βασιλική οδό. Ολοι οι παρανομούντες την σιωπή την καταμετρούν σαν συναίνεση, σαν συμφωνία, σαν συγκατάνευση. 

Τα βιβλία της Εκκλησίας είναι γεμάτα με χαρακτηρισμούς απαξιώσεως για τους αιρετικούς. 

Οποιος αναρωτιέται ακόμη ποιος Αγιος χαρακτήρισε την πτώση του Πάπα παρόμοια με αυτήν του Ιούδα ας διαβάσει το σύγγραμμα του Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς “Ανθρωπος και Θεάνθρωπος”. 

Πάντως κάνει εντύπωση το ότι ο Πάπας κατά την είσοδό του στο Μπλε τζαμί, σεβόμενος τους Μωαμεθανούς, έβγαλε τα παπούτσια του. Περιφρονώντας την απαγόρευση εισόδου μη ορθοδόξων εντός του πατριαρχικού ναού και εισήλθε, και άμφια έφερε!

πηγή