Σάββατο Ζ΄ εβδομάδος, Μθ 10,37-11,1 Οδηγίες Χριστού του αρχιμανδριτου Αθανασιου Σιαμακη

Πολύ επαναστατικά πράγματα συνιστά εδώ ο Κύριος. Πράγματα αντίθετα και από τη φύση.

Ο γιος, λέει, που αγαπάει τον πατέρα του ή τη μητέρα του παραπάνω από μένα δεν μου είναι άξιος μαθητής. Και ο πατέρας που αγαπάει το γιο του ή την κόρη του παραπάνω από μένα δεν μου είναι άξιος  μαθητής (37).

Μήπως αυτό που ζητάει είναι υπερβολικό ή αφύσικο ή παράλογο ή ανατρεπτικό; Μήπως είναι αντίθετο σε σχέση με όσα  λέει αλλού η Γραφή για την τιμή προς τους γονείς εκ μέρους των παιδιών και την αγάπη των γονέων προς τα παιδιά;

Όχι· διότι αν ο πατέρας ή η μητέρα διεκδικούν την πρώτη αγάπη των παιδιών και αξιώνουν την πειθαρχία και υπακοή τους σε ό,τι τους λένε εκείνοι, αυτό δε που τους λένε δεν είναι σύμφωνο, ως συνήθως, με το θέλημα του Θεού, τότε κάνοντας ο γιος το θέλημα του πατέρα ή της μητέρας, αρνείται το θέλημα του Θεού. Αρνούμενος δε το θέλημα του Θεού, κρίνεται ανάξιος.

Εξάλλου ποιος νέος τιμά  και σέβεται περισσότερο τους γονείς; Εκείνος που τιμά και σέβεται το Θεό ή εκείνος που τον ατιμάζει; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα παιδιά  που αγαπούν το Θεό, αγαπούν κατά κανόνα αληθινά και τους γονείς, εφαρμόζοντας την εντολή του Θεού Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου. Και αντιστρόφως· τα παιδιά που δεν αγαπούν το Θεό, κατά κανόνα δεν αγαπούν και τους γονείς. Αγαπούν την περιουσία τους.

Είναι φυσικό αυτός που ασεβεί στο μείζον, στο Θεό, ν’ ασεβήσει και στο έλασσον, στους γονείς.  Αν ο Κύριος ζητεί την πρώτη αγάπη των παιδιών για τον εαυτό του το κάνει διότι έτσι εξασφαλίζει την αληθινή αγάπη των παιδιών προς τους γονείς και των γονιών προς τα παιδιά.

Γονείς που αγαπούν το Θεό πιο πολύ από τα παιδιά τους, θα τ’ αναθρέψουν με το φόβο του Θεού, θα τα διδάξουν σεβασμό στο θέλημα του Θεού, θα εμφυσήσουν σ’ αυτά την αγάπη προς το Θεό και το μίσος προς το διάβολο, την προσοχή από τον κόσμο και τους ανθρώπους, την επαγρύπνηση σχετικά με τον κακό εαυτό τους.

Αντιθέτως γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους πιο πολύ από το Θεό, συνήθως παραφέρονται από την κούφια υπερβολή, τα θεοποιούν, και μπροστά στη «θεότητά τους» αρνούνται τα πάντα, ακόμη και το Θεό. Αρνούμενοι δε το Θεό, καταστρέφουν τα ίδια τα παιδιά τους. Νομίζουν ότι τα φροντίζουν, ενώ στην πραγματικότητα τα παραμελούν. Νομίζουν ότι τα τρέφουν, ενώ τα καταστρέφουν. Νομίζουν ότι τ’ ανατρέφουν, αλλά τα διαστρέφουν. Η ζωή τους είναι γεμάτη αντιφάσεις και αυτοαναιρέσεις. Ο Κύριος εντείνει ακόμη πιο πολύ τον πόλεμο κατά της σαρκικής αγάπης.

Κι όποιος, λέει, δεν παίρνει το σταυρό μου, δηλαδή δεν υπομένει τις εξ αιτίας μου θλίψεις, και δεν με ακολουθεί, δεν μου είναι άξιος. Αυτός που βρήκε την κοσμική ζωή του, θα πρέπει να την αρνηθεί και να τη χάσει για χάρη μου, κι αυτός που θα τη χάσει για χάρη μου, θα τη βρει στην αληθινή μορφή της (38-39).

Ο Χριστός πάνω από τη δική του ζωή έθεσε τη ζωή των ανθρώπων, γι’ αυτό και θυσιάστηκε στο σταυρό. Κι εμείς, αν θέλουμε να λεγόμαστε μαθηταί του, θα πρέπει πάνω από τη ζωή μας  να έχουμε την αγάπη του Χριστού κατά λόγο αμοιβαιότητος.

Ψυχή εδώ σημαίνει την επίγεια κοσμική και αμαρτωλή ζωή, αλλά σημαίνει και την αιώνια ζωή. Η ίδια λέξη χρησιμοποιείται  με δυο έννοιες στην ίδια φράση. Κι έρχεται ο Κύριος σ’ ένα τελευταίο θέμα·

Εκείνος, λέει, που σας δέχεται  ως ανθρώπους μου και σας φιλοξενεί, φιλοξενεί όχι εσάς αλλά εμένα. Κι εκείνος που δέχεται εμένα, δέχεται τον ίδιο το Θεό. Εκείνος που δέχεται έναν προφήτη, επειδή είναι προφήτης, θα πάρει τον ίδιο μισθό που θα πάρει ο προφήτης. Κι εκείνος που δέχεται τον ίδιο τον άνθρωπο, επειδή είναι δίκαιος, θα πάρει τον ίδιο μισθό μ’ εκείνον. Κι εκείνος που θα προσφέρει ένα ποτήρι κρύο νερό στους μικρούς και ασήμαντους για τον κόσμο μαθητάς μου, σας λέω την αλήθεια ότι για το ποτήρι αυτό, δεν θα χάσει το μισθό του στη μέλλουσα ζωή (40-42).

Ο Κύριος τους ανθρώπους του τους εξισώνει με τον εαυτό του. Ο Χριστός περιοδεύει στο πρόσωπο των μαθητών του. Ο Χριστός κηρύττει δια στόματος των μαθητών του. Ο Χριστός συνεχίζει το λυτρωτικό έργο του δια των μαθητών του. Υπάρχει άραγε πιο μεγάλη τιμή για τους αποστόλους, αλλά και για τον κάθε Χριστιανό; Οι μαθηταί του και οι μαθηταί των μαθητών του γίνονται αυτομάτως  «Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας».

Ο Θεός αποβλέπει όχι στην αξία του προσφερομένου πράγματος, αλλά στην προθυμία και στην καλή διάθεση του προσφέροντος. Μια κοπέλα σ’ έναν πλασιέ, φοιτητή της ιατρική, που της ζήτησε ένα ποτήρι νερό, αντί για νερό από καλοσύνη του πρόσφερε ένα ποτήρι δροσερό γάλα. Κι όταν αργότερα εκείνος τη χειρούργησε δωρεάν κι εκείνη ζήτησε το λόγο, ο χειρουργός της απάντησε· Είμαι πληρωμένος από σένα μ’ ένα ποτήρι γάλα. Και θυμήθηκε η γυναίκα το περιστατικό. Αν ο άνθρωπος ανταμείβει την καλή διάθεση του συνανθρώπου, πόσο μάλλον ο Θεός;

Ας έχουμε πάνω απ’ όλα το Χριστό κι ας τιμούμε του ανθρώπους του Χριστού. Αξίζει.

πηγή

Πράος και ταπεινός του αρχιμ. Αθανασ. Σιαμακη

30 Μαρτίου, Ιωάννου της Κλίμακος, Μθ 11,27-30

Πράος και ταπεινός

                 

                  του αρχιμ. Αθανασ. Σιαμακη

Η ευαγγελική περικοπή της σημερινής εορτής¹ είναι μια θερμή και αποκαλυπτική προσευχή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Έχει γι’ αυτό υψηλό ενδιαφέρον. Τί λέει σ’ αυτήν;  

Σ’ ευχαριστώ, Πατέρα, λέει, που είσαι Κύριος του ουρανού και της γης, διότι απέκρυψες αυτές τις ουράνιες αλήθειες (ότι είσαι Κύριος του ουρανού και της γης) από τους κατά κόσμον σοφούς και συνετούς, και τις αποκάλυψες σε απλούς ανθρώπους που έχουν καρδιά νηπίου. Ναι, Πατέρα, σ’ ευχαριστώ, διότι αυτό ήταν αρεστό σ’ εσένα. Και συνεχίζει·

Όλα μου παραδόθηκαν από τον Πατέρα μου. Και κανένας δεν γνωρίζει καλά τον Υιό, παρά μόνο ο Πατέρας, και κανένας δεν γνωρίζει καλά τον Πατέρα, παρά μόνο ο Υιός, και εκείνος ο άνθρωπος, στον οποίο θα θελήσει ο Υιός να του τον αποκαλύψει (27).

Ο Χριστός μιλάει εδώ για τον εαυτό του εμμέσως, ενώ μιλάει ευθέως για τον Πατέρα. Αφού όλα παραδόθηκαν στον Υιό, και η γη και ο ουρανός και η εξουσία της κρίσεως και κάθε άλλη δύναμη, άρα είναι κύριος πάντων, όσο κύριος είναι και ο Πατέρας· και εφ’ όσον είναι κύριος πάντων, άρα είναι ίσος με τον Πατέρα, άρα είναι μία ουσία και μία εξουσία με τον Πατέρα.

Και έτσι ο Χριστός, που στα μάτια των μαθητών του φαίνεται ως ένας κοινός άνθρωπος, στην πραγματικότητα είναι ο παντοδύναμος πάνσοφος και πανάγαθος Θεός· αυτός εξουσιάζει τον άψυχο κόσμο, αυτός το βασίλειο των ζώων, αυτός τις κοινωνίες των ανθρώπων, αυτός και το σύνολο των ουρανίων δυνάμεων.

Και τώρα μεν δεν φαίνεται η εξουσία του· θα έρθει όμως η μεγάλη και επιφανής ημέρα της δευτέρας παρουσίας του, κατά την οποία μπροστά του «παν γόνυ κάμψει επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός».

Ακούγοντας βέβαια κανείς το Χριστό να λέει «Όλα μου παραδόθηκαν από τον Πατέρα μου», ίσως να σχηματίσει εικόνα κατώτερη γι’ αυτόν· δεν είναι όμως έτσι, διότι ο Υιός όσα παρέλαβε από τον Πατέρα τώρα ως άνθρωπος τα είχε και πριν ως Θεός Λόγος. Διότι τίποτε δεν υπάρχει πριν από αυτόν, ούτε και αυτός ο Πατέρας, αλλ’ άμα Πατέρας άμα και Υιός. Συνηθίζει όμως ο Υιός να τα λέει αυτά κατ’ οικονομίαν, πρώτον τιμώντας τον Πατέρα, και δεύτερον ξεχωρίζοντας το πρόσωπό του από το πρόσωπο του Πατέρα, για να μην ταυτιστεί, όπως πράγματι τον ταύτισε ο αιρετικός Σαβέλλιος². 

Και άλλη ενδιαφέρουσα άποψη· Εάν όλα παραδόθηκαν στον Υιό, κατ’ αρχήν είναι διαφορετικός από όλα αυτά τα όντα, που παρέλαβε· και έπειτα, όντας κληρονόμος όλων, είναι ίσος στην ουσία με τον Πατέρα, αφού ανήκουν εξίσου και στον Πατέρα³. Και συνεχίζει ο Κύριος·

Ο Υιός βεβαιώνει ότι έχει τη δυνατότητα να καταστήσει και έναν άνθρωπο της δικής του επιλογής ικανό να γνωρίσει το Θεό Πατέρα, όπως τον γνωρίζει και όπως τον αισθάνεται εκείνος, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών. Και δεν είναι υπερβολικός ο λόγος αν σκεφθούμε ότι οι μεγάλοι θεόπτες Μωϋσής, Ηλίας, Ησαΐας, Δανιήλ, Ιωάννης ευαγγελιστής, Παύλος, μερικώς είδαν τη δόξα του Θεού. Θαυμαστή πάντως η αμοιβαιότητα η ισοδυναμία και το αμφίδρομο των εξουσιών και ενεργειών μεταξύ Πατρός και Υιού· Ο Πατέρας αποκαλύπτει τον Υιό στα «νήπια», αλλά και ο Υιός αποκαλύπτει τον Πατέρα σ’ εκείνον που επιλέγει ο ίδιος. Και συνεχίζει ο Κύριος με προτροπή·

Ελάτε σ’ εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας ξεκουράσω (28).

Ένας Χριστιανός, σημειώνει ο Ιωάννης χρυσόστομος, που θ’ αναλάβει να γίνει μαθητής και απόστολος του Χριστού, για να κηρύξει στους ανθρώπους το ευαγγέλιο, δεν έχει μικρό κόπο ούτε λίγα βάρη ούτε μικρούς κινδύνους· αρκεί, λέει, να θυμηθεί τα λόγια του αποστόλου Παύλου, με τα οποία περιγράφει τα δεινά που πέρασε εκείνος στη ζωή του· «εν κόποις περισσοτέρως, εν πληγαίς υπερβαλλόντως, εν φυλακαίς περισσοτέρως, εν θανάτοις πολλάκις»… «υπό Ιουδαίων  πεντάκις τεσσαράκοντα παρά μίαν έλαβον, τρις ερραβδίσθην, άπαξ ελιθάσθην, τρις εναυάγησα, νυχθημερόν εν τω βυθώ πεποίηκα· οδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις εν ψευδαδέςλφοις, · εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι». Για τέτοιες ή παρόμοιες ταλαιπωρίες ο τίμιος εργάτης του ευαγγελίου μπορεί με βεβαιότητα ν’ αναμένει ως αντιστάθμισμα τη λύση των κόπων, την άρση των βαρών, και την αιωνία ανάπαυση στους ουρανούς. Και συνεχίζει ο Κύριος την προτροπή·

Σηκώστε πρόθυμα το ζυγό μου πάνω σας και μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και θα βρείτε ψυχική ανακούφιση· διότι ο ζυγός μου που σηκώνετε είναι εύκολος και το φορτίο που σας φορτώνω ελαφρό (29-30).

Κάποτε είχε μιλήσει για δυσκολίες της χριστιανικής ζωής, παρομοιάζοντάς τις σαν πύλη στενή και τεθλιμμένη. Και πράγματι είναι θλιμμένη και άχαρη η ζωή, όταν ο άνθρωπος είναι ράθυμος και αμελής. Εάν όμως πρόθυμα αναλαμβάνει το ζυγό του Κυρίου, δηλαδή τις υποχρεώσεις του ως Χριστιανού, τότε ο ζυγός είναι ελαφρός και η οδός «απάγουσα εις την ζωήν». Τότε δηλαδή οι εντολές του είναι εύκολες και ευχάριστες στην εκτέλεσή τους. Διότι ο ίδιος ο Κύριος δίνει τη δύναμη στον πρόθυμο, ο ίδιος σηκώνει το βάρος της χριστιανικής ζωής. Γι’ αυτό και η εκτέλεση των εντολών του είναι εύκολη ευεργετική και σωτήρια. Εξ άλλου ο Κύριος, όπως λέει ο απόστολος Παύλος (Α΄Κο 10,13), δεν φορτώνει τους ανθρώπους με βάρος μεγαλύτερο από ό,τι μπορεί να σηκώσει ο καθένας.

Και δεν πρέπει να μας κακοφαίνεται ότι υπάρχει ζυγός κοντά στο Χριστό, αφού και ο ίδιος σήκωσε ως άνθρωπος το ζυγό της αφανείας και ταπεινοφοσύνης· «Μάθετε απ’ εμού, είπε, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία». Να το μετριοπαθές και ταπεινόφρον πνεύμα του Χριστού στη συναναστροφή του με τους ανθρώπους. Κάποιες συμπεριφορές των ανθρώπων απέναντί του υπήρξαν εξοργιστικές, αλλ΄εκείνος τις αντιμετώπισε με πραότητα και ταπεινοφροσύνη, αφήνοντας σ’ εμάς αιώνιο πρότυπο προς συνανθρώπους που μας προκαλούν και μας εξοργίζουν. Ο απόστολος Παύλος συνιστά στους Εφεσίους να συμπεριφέρονται «μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος», και στους Κολοσσαείς να «ντυθούν» ταπεινοφροσύνη και πραότητα. Όπως χωρίς το ένδυμα φαίνεται η γυμνότητα του σώματος, έτσι χωρίς ταπεινοφροσύνη και πραότητα φαίνεται  η ασχήμια της ψυχής.

Ο ζυγός του Χριστού λέγεται ζυγός αλλά στην πραγματικότητα είναι ελευθερία, λέγεται βάρος αλλ’ είναι ελαφρότερος από φτερό. Ενώ στη ζωή της αμαρτίας η ελευθερία είναι ζυγός και η ανεξαρτησία αιχμαλωσία. Γι’ αυτό μ’ εμπιστοσύνη ας ακούσουμε τα λόγια του· Σηκώστε το ζυγό της υποταγής σας σ’ εμένα και στα λόγια μου και μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στο εσωτερικό φρόνημα και θα βρειτε ανάπαυση και ειρήνη στις ψυχές σας. Διότι ο ζυγός της υπακοής σ’ εμένα και στα λόγια μου είναι  ευχάριστος και ωφέλιμος σ’ αυτόν που τον κουβαλάει. Και το φορτιό των υποχρεώσεων που θέτω στους ώμους των οπαδών μου είναι ελαφρύ.

1. Διαβάζεται και στις 5 Δεκεμβρίου (Σάββα).

2. Ο Σαβέλλιος (200 μ.Χ.) καταγόταν από τη Λιβύη και έδρασε στη Ρώμη. Ήταν εκφραστής των μοναρχιανών πατροπασχιτών, σύμφωνα με τους οποίους Πατέρας Υιός και Άγιο Πνεύμα είναι το ίδιο πρόσωπο, που εμφανιζόταν κατά καιρούς με τρία διάφορα προσωπεία και ονόματα· Ιππόλ., Έλεγχ., 9,12 ΒΕΠ 5,351· Επιφ. Κύπρου, Πανάρ., 62,1,4· Φώτιος, 1^η Επιστ. προς πάπαν  Νικόλαον, Δοσιθέου, Τόμος Χαράς, σ. 189· Σιαμάκης Κ., Τόμος Χαράς, σ.189, σημ. 10.

3. Ει γαρ πάντα αυτώ παρεδόθη, πρώτον μεν άλλος εστί των πάντων, ων παρέλαβεν, έπειτα, πάντων ων κληρονόμος, μόνος ο Υιός εστι και ίδιος κατ’ ούσίαν του Πατρός. Ει γαρ είς ην των πάντων, ου πάντων ην αυτός κληρονόμος· Αθανάσιος, Κατά Αρειαν., 3,36 PG26,400.

24 Φεβ Ιωάννου βαπτιστού Μθ 11,2-15 Ο Χριστός και ο βαπτιστής του του αρχιμ. Αθανασιου Σιαμακη

του αρχιμ. Αθανασιου Σιαμακη

Ο Κύριος μετά τη δοκιμαστική αποστολή των μαθητών του στο κήρυγμα, συνέχισε να κηρύττει μόνος του. Ο δε Ιωάννης βαπτιστής, ενώ ήταν στη φυλακή, όταν άκουσε από τους μαθητάς του για τα έργα του Χριστού, έστειλε δύο απ’αυτούς και τον ρώτησε· Συ είσαι ο Μεσσίας που πρόκειται να έρθει ή άλλον περιμένουμε; (2-3).

Ο Ιωάννης, όπως σαφώς φαίνεται εδώ, είχε γύρω του ομάδα από μαθητάς. Μερικοί απ’ αυτούς ήταν πιο αυστηροί και από το διδάσκαλό τους και συχνά δεν πειθαρχούσαν σε όσα τους έλεγε εκείνος. Οι μαθηταί του, στο διάστημα που εκείνος ήταν στη φυλακή, τον επισκέπτονταν και τον ενημέρωναν για όλα τα τρέχοντα, και για τον Ιησού. Ο Ιωάννης είχε φυλακιστεί από τον Ηρώδη Αντίπα για τον έλεγχο ηθικής τάξεως που άσκησε σ’ αυτόν. Αγαπούσε και σεβόταν το Χριστό ως πολύ ανώτερό του και χαιρόταν για τα πολλά και θαυμαστά σημεία και την πρόοδο του κηρύγματός του μέρα με την ημέρα. Πώς εξηγείται όμως ότι ο Ιωάννης εντελώς απρόσμενα ρωτάει τον Ιησού μέσω των μαθητών του αν είναι ο Μεσσίας; Τί συνέβη; Μήπως στο μεταξύ προέκυψε κάποια ρωγμή στην αγαστή σχέση του με το Χριστό;

Η απάντηση είναι ότι ο Ιωάννης δεν είχε καμμιά αμφιβολία για το ποιος είναι ο Ιησούς, είχαν όμως αμφιβολία οι μαθηταί του, οι οποίοι προφανώς από αντιζηλία είχαν πάθει κάτι το ανθρώπινο. Πιθανώς να έλεγαν στον Ιωάννη· Να αυτός για τον οποίο έδωσες τη μαρτυρία συνεχώς δοξάζεται από το λαό, ενώ εσύ είσαι κλεισμένος στις φυλακές. Αν πραγματικά αυτός είναι ο Μεσσίας, πώς αδιαφορεί για σένα τον πρόδρομό του τώρα που είσαι στη φυλακή;

Σίγουρος ο Ιωάννης  ότι οι μαθηταί του δεν θα πείθονταν  σε τυχόν απάντησή του, έκανε κάτι ανθρωπίνως ευφυές· τους έστειλε να ρωτήσουν οι ίδιοι τον Ιησού. Βέβαια το ερώτημα, όπως είναι διατυπωμένο, φαίνεται σαν ερώτημα του Ιωάννου, αλλά στην πραγματικότητα ανήκει στους μαθητάς του. Όπως κι αν έχει το πράγμα, το σίγουρο είναι ότι ο καρδιογνώστης Κύριος χειρίστηκε την απάντηση με θεία σοφία. Δεν έδωσε δική του απάντηση, αλλά κατά την ταπεινόφρονα πάντοτε τακτική του, άφησε ν’ απαντήσουν οι προφήτες. Πηγαίνετε, τους λέει, και πείτε στον Ιωάννη αυτά που ακούτε και βλέπετε, ότι λεπροί καθαρίζονται, τυφλοί ανακτούν το φως τους, κουτσοί περπατούν, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί αποκτούν την ακοή τους, νεκροί ανασταίνονται, φτωχοί δέχονται το ευχάριστο μήνυμα της σωτηρίας, και μακάριος είναι εκείνος που δεν θα σκανδαλιστεί από μένα (4-6).

Σα να λέει· Ρωτάτε αν είμαι ο Μεσσίας; Σας απαντώ· Δεν λένε οι προφήτες ότι ο Μεσσίας θα κάνει σημεία μεγάλα και θαυμαστά; Να, αυτά τα σημεία γίνονται σήμερα, όπως βλέπετε, από μένα. Το συμπέρασμα βγάλτε το μόνοι σας. Και συμπληρώνει την απάντησή του μ’ έναν ελαφρό και ανεπαίσθητο έλεγχό τους· Μακάριος, λέει, είναι αυτός που δεν θα σκανδαλιστεί από μένα. Και για να μη νομίσει ο λαός ότι αυτός που σκανδαλίστηκε είναι ο Ιωάννης, πλέκει γι’ αυτόν ένα λαμπρό εγκώμιο.

Άνθρωποι, λέει, τί βγήκατε να δείτε στην έρημο; μήπως κάποιο καλάμι που σαλεύεται από τον άνεμο; (7).

Σαν καλάμι εννοεί το φυλακισμένο και αδύναμο Ιωάννη, που πρόκειται σε λίγο να τσακιστεί από τον Ηρώδη. Αλλά έχει και την άλλη έννοι· Πράγματι ο ισχνός σωματικώς Ιωάννης δεν διέφερε από ένα καλάμι, αλλά ψυχικώς ήταν στερεός και αμετακίνητος σαν το βουνό. Οι άνθρωποι που εκτιμούσαν τον Ιωάννη ήθελαν κάποτε ν’ ακούσουν κάτι για το μυστηριώδες, όπως το θεωρούσαν, πρόσωπό του, και τώρα χαίρονται που ακούν γι’ αυτόν τα τόσο εγκωμιαστικά λόγια του Χριστού. Και συνεχίζει ο Κύριος·

Λοιπόν, τί βγήκατε να δείτε; μήπως κανέναν άνθρωπο ντυμένο στα μαλακά και πολυτελή ρούχα; Μην κουράζεστε· αυτοί που φορούν τα μαλακά και πανάκριβα ρούχα κατοικούν όχι στην έρημο αλλά στα βασιλικά ανάκτορα (8).

Τα πολυτελή κοστούμια είναι γεγονός ότι τονίζουν την προσωπικότητα. Συχνά όμως στα πανάκριβα υφάσματα τυλίγονται πανάθλια σώματα και παναθλιότερες ψυχές. Θέλει να πει ο Κύριος, ότι ο Ιωάννης μπορεί να φορούσε τρίχινο χοντροκαμωμένο ιμάτιο χειμώνα -καλοκαίρι και να έτρωγε ακρίδες και μέλι αγρίων μελισσών, αλλά το αγγελικό του σώμα φιλοξενούσε μια ταπεινότατη και αγιότατη ψυχή. «Και ο βαπτιστής μπορούσε να φοράει τέτοια πολυτελή φορέματα», λέει ο άλλος Ιωάννης, ο χρυσόστομος, «αν είχε σιγήσει ή έκανε “εκπτώσεις” στο κήρυγμα». 

Και συνεχίζει ο Κύριος·

Τί βγήκατε να δείτε; προφήτη; Συμφωνώ. Είναι προφήτης και παραπάνω από προφήτης. Σας πληροφορώ ότι ο Ιωάννης είναι αυτός για τον οποίο έχει γραφεί· Να, εγώ στέλνω τον αγγελιοφόρο μου πριν από τη δημόσια εμφάνισή του, που θα προετοιμάσει τις ψυχές των ανθρώπων για να σε υποδεχτούν (9-10).

Ονομάζεται «περισσότερον προφήτου», διότι ο Ιωάννης δεν προφήτευσε μόνο για το Μεσσία, όπως οι άλλοι προφήτες, αλλά και τον έδειξε με το χέρι του και τον βάφτισε στον Ιορδάνη ποταμό. Τα λόγια αυτά του προφήτου Μιχαία είναι μια ενημέρωση, ας την πούμε έτσι, που κάνει ο Θεός Πατέρας στον Υιό του πριν από την έλευσή του στον κόσμο ως Μεσσίου. Πράγματι το παρορμητικό κήρυγμα του Ιωάννου είχε απήχηση στις καρδιές των Ιουδαίων και όλοι σχεδόν πήραν το βάπτισμά του. Αλλ’ ο Χριστός αφήνει το σπουδαιότερο στο τέλος·

Αλήθεια σας λέω, ότι δεν έχει εμφανιστεί άνθρωπος  στον κόσμο που να γεννήθηκε από γυναίκα ανώτερος από τον Ιωάννη. Και με την ευκαιρία σας λέω ότι ο μικρότερος στη βασιλεία των ουρανών είναι ανώτερός του (11).

Και από τους μεγάλους άντρες του Ισραήλ Αβραάμ Ισαάκ Ιακώβ Μωϋσή Δαυΐδ Ηλία είναι ανώτερος. Και για να μην πάει κανενός ο νους ότι τον εννοεί ανώτερο και από τον εαυτό του, διευκρινίζει ο Ιησούς με λεπτότητα, ότι ο Ιωάννης είναι μικρότερος όχι απλώς από τον ίδιο, που είναι υιός και λόγος του Θεού και δεν υπάρχει σύγκριση μαζί του, αλλά και από τον ασημότερο άνθρωπο της νέας βασιλείας, τον τελευταίο Χριστιανό. Όπως ο ναύτης ενός συγχρόνου υπερωκεανείου είναι ανώτερος από τον καπετάνιο ενός ιστιοφόρου της αρχαίας εποχής, έτσι και ο αληθινός Χριστιανός από τους άντρες της Π. Διαθήκης. Και καταλήγει ο Κύριος·

Από τις ημέρες του Ιωάννου του βαπτιστού μέχρι τώρα η βασιλεία των ουρανών κατακτάται με τη βία από τους βιαστάς που την αρπάζουν κυριολεκτικά. Όλοι οι προφήτες και ο Νόμος προφήτευσαν μέχρι τον Ιωάννη, κι αν θέλετε να παραδεχτείτε, αυτός είναι ο Ηλίας που αναμένονταν να ξαναέρθει. Όποιος έχει καλή διάθεση καταλαβαίνει τί λέω (12-15).

Η πρώτη σημασία του βιάζω είναι ασκώ σε κάποιον σωματική ή ψυχική βία, ενεργώ καταπιεστικώς. Βιασταί λέγονταν συνήθως οι τελώνες της εποχής εκείνης, που εισέπρατταν με τη βία φόρους παραπάνω από το κανονικό. Αν ένας φόρος ήταν 100 δηνάρια και ο τελώνης εισέπραττε 150, αυτό το έλεγαν ως εξής· ο τελώνης βίασε τα 50 δηνάρια ή βιάζονται τα 100 δηνάρια.

Με πνευματική έννοια βιασταί νοούνται εδώ οι άνθρωποι των ημερών του Χριστού που πιστεύουν στο κήρυγμά του και προσέρχονται με σπουδή ν’ αγοράσουν  τη βασιλεία του όσο όσο, ό,τι κι αν απαιτείται να θυσιάσουν.

Ο λόγος του Χριστού περί βιαστών είναι ένα ειρωνικό λογοπαίγνιο για τους αρχιερείς τους φαρισαίους και τους μαθητάς του Ιωάννου, οι οποίοι επέκριναν τους τελώνες σαν βιαστάς χρηματικών φόρων·  και ο Ιησους τους λέει· Ναι, οι τελώνες είναι βιασταί και άρπαγες αλλά κάποιοι απ’ αυτούς βίασαν και τη βασιλεία του Θεού με τη μετάνοιά τους, ενώ εσείς δεν έχετε ακόμη εκτιμήσει τις προτεραιότητες ή αδιαφορείτε. Αλλά τότε δεν σας ωφελεί το ότι υπήρξατε μαθηταί του Ιωάννου.

Με το «Όποιος έχει καλή διάθεση καταλαβαίνει τί λέω» είναι σα να τους λέει ο Χριστός· Ό,τι έπρεπε να προφητευθεί για το Μεσσία προφητεύθηκε μέχρι τον Ιωάννη. Ἄρα εγώ είμαι ο Μεσσίας. Δεν θα σταματούσαν οι προφήτες  να μιλούν για την έλευση του Μεσσία, αν εγώ δεν είχα έρθει. Όλοι οι προφήτες από το Δαυΐδ μέχρι τον Ιωάννη τον χρονικώς τελευταίο προφήτη, καθώς και ο Νόμος, τα 5 πρώτα βιβλία της Π. Διαθήκης, προφήτευσαν για το Μεσσία, αλλ’ ο Ιωάννης, πρέπει να γίνει αυτό παραδεκτό, είναι ο Ηλίας, που κατά την προφητεία του Μαλαχίου*, επρόκειτο να ξανάρθει.

Ο προφήτης Μαλαχίας (440-400 π. Χ.), ο προτελευταίος προφήτης πριν από την έλευση του Χριστού και τελευταίος συγγραφεύς προφητείας, είχε προφητεύσει (4,4) ότι ο προφήτης Ηλίας θα ερχόταν πριν από τον ερχομό του Μεσσία, και έρπονταν η ιδέα αυτή ανάμεσα στους Ιουδαίους. Αλλά την προφητεία δεν έπρεπε να την εκλάβουν κατά γράμμα. Διότι ως Ηλίας νοείται από το  Μαλαχία ο Ιωάννης ο πρόδρομος, ο οποίος πράγματι ήρθε και προετοίμασε  το λαό να τον δεχτεί. Εδώ το λέει καθαρά ο Χριστός· «Και ει θέλετε δέξασθαι, αυτός (ο Ιωάννης) εστίν Ηλίας ο μέλλων έρχεσθαι».

 Επομένως όλοι οι Ιουδαίοι άρχοντες και αρχόμενοι ήταν επείγον να μετανοήσουν και να πιστέψουν, κι όχι μόνο οι ολίγοι, οι βιασταί, διότι η ευκαιρία να γίνει κανείς μέτοχος της βασιλείας τώρα περνούσε από μπροστά τους και έπρεπε να την αρπάξουν. Δεν θα περνούσε πάντοτε.

*Και ίδού εγώ αποστελώ  υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην, πριν ή ελθείν  την ημέραν του Κυρίου την μεγάλην και επιφανή, ός αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς υιόν και καρδίαν ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού (4,4).

6 Φεβ Φωτίου Ιω 10,9-16 Η μία ποίμνη του αρχιμανδρίτου Αθανασιου Σιαμακη

6 Φεβ Φωτίου Ιω 10,9-16

Η μία ποίμνη

του αρχιμ. Αθανασιου Σιαμακη

Πιο πάνω από το ευαγγελικό ανάγνωσμα, στην ίδια ενότητα, σε παραβολή του («παροιμία») ο Ιησούς Χριστός παρομοίασε τους ανθρώπους του με ποίμνη προβάτων, που είναι σταυλισμένα στη μάνδρα. Μίλησε επίσης για μανδρότοιχο, για ποιμένα, για θύρα, για θυρωρό, για κλέφτες, για ληστάς. Και εδώ συνεχίζει·

Εγώ είμαι η θύρα (των προβάτων), λέει· εάν κάποιος (ως πρόβατο) μπει με τη δική μου μεσολάβηση μέσα στην ποίμνη, θα σωθεί· και θα μπει στη μάντρα και θα βγει από τη μάντρα, και θα βρει βοσκή, δηλαδή θα βρει αυτό που ζητάει η ψυχή του, σωτηρία, ασφάλεια, χαρά, ζωή αιώνια (9).

Ο Ιησούς είναι η θύρα. Τα πρόβατα ανήκουν στο Θεό (ποιμένα), ο οποίος περνάει και φτάνει στα πρόβατα από τη θύρα, δηλαδή αποκαλύπτεται δια του Ιησού. Κάθε θεός που δεν αποκαλύπτεται δια του Ιησού, είναι κλέφτης και ληστής. Και τέτοιος θεός είναι ο διάβολος.

Και δεν είναι μόνο η θύρα ο Ιησούς· είναι συγχρόνως και ο ιδιοκτήτης των προβάτων, ο αληθινός Μεσσίας, ο αυτοαποκαλυπτόμενος Θεός. Όλοι οι άλλοι πριν από αυτόν, που διεκδίκησαν τα πρόβατα σαν χριστοί ή μεσσίες, ήταν ψευδόχριστοι και ψευδομεσσίες, με μια λέξη απατεώνες. Και ή ο Θεός αποκαλυφθεί στους πιστούς δια του Ιησού («εισελεύσεται») ή οι πιστοί γνωρίσουν το Θεό δια του Ιησού («εξελεύσεται») το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, ότι οι πιστοί θα βρουν αυτό που ζητάει η ψυχή τους, την αιώνια ζωή και μακαριότητα. Με μια λέξη, η μόνη δίοδος από την οποία ο Θεός βρίσκει τους ανθρώπους του και οι άνθρωποι το Θεό τους, είναι ο Ιησούς.  Αυτός δε ο Θεός είναι ο ίδιος ο Ιησούς και ο πραγματικός κύριος των προβάτων. 

Και συνεχίζει·

Ο κλέφτης δεν έρχεται παρά για να κλέψει και σφάξει και καταστρέψει τα πρόβατα· ενώ εγώ ήρθα για να έχουν ζωή με το παραπάνω (10). Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός. Ο καλός ποιμένας θυσιάζει την ψυχή του για τα πρόβατα (11). Ενώ ο μισθωτός, που δεν είναι ποιμένας, που δεν είναι δικά του τα πρόβατα, βλέπει το λύκο να έρχεται και (δεν τον διώχνει), αλλά φεύγει, και ο λύκος αρπάζει τα πρόβατα και τα σκορπίζει (12). Ο μισθωτός, όπως είπαμε, φεύγει διότι είναι μισθωτός και δεν νοιάζεται για τα πρόβατα (13). Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας· και γνωρίζω τα δικά μου και γνωρίζομαι από τα δικά μου (14),  κι όπως με γνωρίζει ο πατέρας κι εγώ γνωρίζω τον πατέρα, και προσφέρω τη ζωή μου για τα πρόβατα (15).

Εδώ γίνονται συγκρίσεις· Ο διάβολος (= «κλέπτης») αρπάζει τους ανθρώπους με τη βία ή με την πλάνη και τους θανατώνει ψυχοσωματικά, ενώ ο Χριστός ήρθε για να έχουν οι άνθρωποι ζωή αιώνια και ευτυχισμένη. Ο Χριστός είναι ο καλός ποιμένας των ανθρώπων που θυσιάζει τη ζωή του για τους ανθρώπους που κινδυνεύουν, ενώ οι γραμματείς και οι φαρισαίοι και γενικά οι κακοί ποιμένες, που ζουν ως μισθωτοί εις βάρος των ανθρώπων, δεν δίνουν τη ζωή τους για χάρη των ανθρώπων. Γι’ αυτό όταν βλέπουν να έρχεται ο κίνδυνος , ο πειρασμός, η αμαρτία, ο διάβολος, δεν συμπαρίστανται τους ανθρώπους, δεν δίνουν τη μάχη, για να σώσουν τους ανθρώπους από τον πειρασμό, αλλά φεύγουν και τους εγκαταλείπουν, και η αμαρτία κάνει θραύση ανάμεσά τους. Επί πλέον ο καλός ποιμένας Χριστός γνωρίζει τους ανθρώπους του, όπως γνωρίζει τον πατέρα του, και αυτός γνωρίζεται από τους ανθρώπους και αναγνωρίζεται ως σωτήρας τους. Όσοι δεν το αναγνωρίζουν, το κάνουν επειδή δεν είναι δικοί του, και διότι έχουν άλλες προτιμήσεις και αγάπες, το χρήμα, τις φιλοδοξίες, τις κακές επιθυμίες, τις διαστροφές.

Έχω και άλλα πρόβατα, συνεχίζει ο Χριστός, που δεν είναι από αυτή τη μάντρα. Πρέπει κι εκείνα να τα οδηγήσω . Και θ’ ακούσουν κι αυτά και θ’ αναγνωρίσουν τη φωνή μου. Και τότε θα γίνει ένα κοπάδι, ένας ποιμένας (16).

Οι άλλοι άνθρωποι του Χριστού, που είναι σε άλλη μάντρα, είναι οι εκλεκτοί του Θεού στα έθνη. Ο κόσμος είναι σε δύο μάντρες, στους Ιουδαίους και στους εθνικούς. Και στους εθνικούς ο Θεός έχει εκλεκτές ψυχές που του ανήκουν. Κάποια στιγμή, όταν έρθει η κατάλληλη ώρα, θα πάρει και από τις δύο μάντρες  τους ανθρώπους του και θα τους ενώσει σε μια κοινωνία, την εκκλησία.  Όταν αυτοί οι πιστοί στο Χριστό όλης της γης γνωριστούν  και ενωθούν μεταξύ τους, με κριτήριο την αφοσίωσή τους στο πρόσωπο του ποιμένος Χριστού, και συμβοσκήσουν στο λόγο και στα μυστήρια, θα είναι μία ποίμνη, μία εκκλησία. Όλοι οι άλλοι θα είναι εκτός εκκλησίας, έστω κι αν έχουν κοινά εξωτερικά με τους πιστούς του Χριστού, ή είναι ομοεθνείς, ή ομόθρησκοι, ή ομόγλωσσοι, ή έχουν κοινό όνομα, κλπ.

Εδώ πρέπει να γίνει μια αναγκαία διευκρίνιση. Η μία ποίμνη, μία εκκλησία, δεν νοείται όπως την εννοεί ο οικουμενισμός ένα χαρμάνι από όλες τις χριστώνυμες ομολογίες και τα θρησκεύματα της γης· αυτό είναι το εντελώς αντίθετο από τη μικρή μειονότητα των πιστών στο Χριστό, που υπάρχουν εδώ στον κόσμο. Διότι, όπως τονίστηκε, η μία ποίμνη θα συγκροτηθεί με κριτήριο την κοινή αφοσίωση στο Χριστό, που σ’ αυτούς όλους βέβαια δεν υπάρχει. Αυτοί δεν αναγνωρίζουν το Χριστό και έχουν άλλες προτιμήσεις και αγάπες. Η μία ποίμνη είναι κάτι που πραγματοποιήθηκε με την ίδρυση της εκκλησίας, που μέλη της είναι απ’ όλες τις φυλές και τα έθνη, που έχουν κοινό κριτήριο την αληθινή πίστη και αφοσίωση στο Χριστό, που αναγνωρίζουν ότι αυτός είναι ο μοναδικός σωτήρας και λυτρωτής τους.

πηγή

ΙΓ΄ Ματθαίου 21,33-42 (κακών γεωργών) Σε ποιούς δίνουμε την εμπιστοσύνη μας; του αρχιμ. Αθανασίου Σιαμακη

,

Ο Κύριος με την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα έφτασε στο τέλος της κηρυκτικής του δράσεως. Λίγες μέρες είχαν απομείνει μέχρι να συλληφθεί και να σταυρωθεί. Τα καλά αποτελέσματα του κηρύγματος και των σημείων του είχαν κορυφώσει τον ενθουσιασμό του λαού, αλλ’ είχαν ανάψει στο έπακρο και το μίσος της άρχουσας θρησκευτικής τάξεως της ιουδαϊκής κοινωνίας εναντίον του, η οποία, κοχλάζοντας στο καζάνι της ζηλοτυπίας της, κυριολεκτικώς προσπαθούσε  φανερά πια να βρει κάποια αιτία για να τον ξεκάνει από τη μέση.

Για το σκοπό αυτό οι γραμματείς οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού οργάνωσαν εκστρατεία εναντίον του. Του έκαναν εμπαθή ερωτήματα, ώστε από κάποια απάντησή του να πιαστούν και να τον κατηγορήσουν. Αλλ’ ο Ιησούς με τη θεία σοφία του τους αποστόμωνε. Κάποια στιγμή αγανάχτησε και μπήκε στην αντεπίθεση με παραβολές. Μία απ’ αυτές είναι και το ανάγνωσμα του ευαγγελίου της ΙΓ΄ κυριακής του Ματθαίου, στην οποία τους αναγκάζει να βγάλουν απόφαση  οι ίδιοι εναντίον του εαυτού τους, χωρίς να καταλάβουν κατ’ αρχήν ότι καταδικάζουν τον εαυτό τους. Τους λέει·

Ένας νοικοκύρης φύτεψε ένα μεγάλο αμπέλι και έβαλε γύρω γύρω φράχτη, για να μη μπαίνουν μέσα τα θηρία και οι κλέφτες, και έσκαψε σ’ αυτό πατητήρι, και έκτισε (από πάνω)  ψηλό παρατηρητήριο, και το παρέδωσε στους γεωργούς, (για να το καλλιεργούν και το φυλάγουν), και έφυγε σ’ άλλη χώρα.

Ύστερα από τόση φροντίδα περίμενε καρπούς. Κι όταν πλησίασε ο καιρός της καρποφορίας, έστειλε τους δούλους του προς τους γεωργούς, για να παραλάβουν τους καρπούς του. Αλλ’ οι κακοί και τεμπέληδες εκείνοι γεωργοί, μη έχοντας καρπούς προς παράδοση, έπιασαν τους δούλους του αφεντικού και άλλους μεν έδειραν θανάσιμα, άλλους δε σκότωσαν, άλλους δε έθαψαν κάτω από τις πέτρες με λιθοβολισμό. Ο νοικοκύρης, μη βλέποντας να επιστρέφουν οι δούλοι του, έστειλε πάλι άλλους δούλους, περισσότερους αυτή τη φορά, αλλ’ οι κακοί εκείνοι γεωργοί τους έκαναν και αυτούς τα ίδια.

Ύστερα έστειλε σ’ αυτούς το γιό του, λέγοντας· «Θα ντραπούν το γιο μου» (και θα του παραδώσουν τη σοδειά). Εκείνοι, σαν είδαν το γιο του, καταλήφθηκαν από φονική μανία και είπαν μεταξύ τους· Αυτός είναι ο κληρονόμος του αμπελιού. Μπρος, ας τον σκοτώσουμε κι ας πάρουμε την κληρονομία του. Και τον πήραν (σηκωτό) και τον έβγαλαν έξω από το αμπέλι και τον σκότωσαν. Και ερωτάται· όταν έρθει ο κύριος του αμπελιού, τί θα τους κάνει τους γεωργούς εκείνους;

Εκείνοι, χωρίς να καταλάβουν πού το πάει ο Χριστός, του απαντούν· Τους κακούς αυτούς γεωργούς θα τους εξολοθρέψει με κακό τρόπο, και το αμπέλι θα το αναθέσει σ’ άλλους γεωργούς, που θα του δώσουν τους καρπούς στους κατάλληλους καιρούς. Και επιβεβαίωσε ο Ιησούς την απάντησή τους με μια πασίγνωστη προφητεία των Ψαλμών (117,22). Το λιθάρι, που οι οικοδόμοι το έβγαλαν άχρηστο, αυτό τελικά τοποθετήθηκε σε γωνία της οικοδομής και έγινε κεφαλάρι, πάνω στο οποίο στηρίχτηκε όλη η οικοδομή. Η σωστή χρήση αυτού του λιθαριού έγινε από το Θεό, γι’ αυτό και όλοι την είδαν και τη θαύμασαν.

Ποιος δεν καταλαβαίνει το νόημα; Σύμφωνα με την παραβολή, ο άνθρωπος που φύτεψε αμπέλι, είναι ο Θεός. Οι γεωργοί, που έβαλε μέσα να το δουλεύουν, και ιδιοποιήθηκαν τους καρπούς, και κακοποίησαν τους απεσταλμένους του νοικοκύρη, και σκότωσαν το γιό του, το νόμιμο κληρονόμο, για να σφετεριστούν το αμπέλι, είναι οι Ιουδαίοι. Με την παραβολή ο Ιησούς συγκεκαλυμμένα εκπέμπει το μήνυμα ότι ο Θεός αγάπησε τους Ιουδαίους, τους τίμησε, τους έδωσε νόμο, προνόμια, ευεργετήματα, αλλ’ αυτοί, αχάριστοι και κακότροποι, τον απέρριψαν και θέλησαν να τον υποκαταστήσουν.

Μέσα στις λίγες λέξεις της παραβολής ο σοφός Κύριος περιέκλεισε προφητικώς όλη την άδικη περιπέτεια του σταυρικού θανάτου, που επρόκειτο να υποστεί από τους Ιουδαίους, σε λίγες μέρες. Ήξερε πολύ καλά, τί τον περίμενε. Και δεν δειλιάζει, αλλά προχωρεί με θάρρος στο μαρτυρικό θάνατο. Ήξερε γιατί αυτός ο λαός με νόμο με προφήτες με τόση φροντίδα παρέμεινε άκαρπος, και ποιοί ευθύνονται γι’ αυτό. Ήξερε πώς έπρεπε να τιμωρηθούν, αλλ’ υπέμεινε αυτός το θάνατο απ’ αυτούς που έπρεπε να θανατωθούν, για να δώσει αιώνιο παράδειγμα καλωσύνης, και αιώνιο παράδειγμα μοχθηρίας. Αλλά τελικά δεν θα τη γλυτώσουν την τιμωρία. Διότι δεν πρέπει να θριαμβεύσει στον κόσμο το άδικο αλλά το δίκαιο. Θα έρθει ο Κύριος του παλιού και του νέου Ισραήλ και κατά τη δευτέρα παρουσία του θα τους εξολοθρεύσει, όχι από εκδίκηση, αλλά διότι το επιβάλλει η ηθική τάξη, που αυτοί την είχαν ανατρέψει με τις ψευδολογίες τους.

Ακόμη πιο μεγάλη ευθύνη κι απ’ αυτούς έχουν οι άθεοι και τα συστήματα της σημερινής εποχής, που επαναλαμβάνουν το λάθος της άρχουσας θρησκευτικής τάξεως του Ισραήλ, απορρίπτοντας εμμέσως και σιωπηρώς το Σωτήρα Χριστό από τις κοινωνίες των εθνών, και αναλαμβάνοντας αυτοί να δημιουργήσουν παράδεισο γήινο για τους ανθρώπους, δημιουργώντας όμως και μια απέραντη κόλαση, όπως την έχουν καταντήσει τη ζωή σήμερα. Με την τεχνολογία τους δίνουν ένα και καταστρέφουν χίλια. Και ρίχνουν τους ανθρώπους, τα θύματα του γαργαλιούνται από τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, και τώρα στην επίγεια κόλαση και αύριο στην αιώνια τιμωρία. Προσοχή σε ποιους δίνουμε εμπιστοσύνη. Ένας είναι μόνο άξιος όλης της εμπιστοσύνης μας, ο Χριστός. Εμπιστευθείτε τον ανεπιφύλακτα.

Κυριακή ΙΒ Ματθαίου Ο κίνδυνος του πλούτου του αρχιμ. Αθανασιου Σιαμακη

ΙΒ΄ Μθ 19,16-26

Ο κίνδυνος του πλούτου

του αρχιμ. Αθανασιου Σιαμακη

Η ευαγγελική περικοπή της ΙΒ΄ κυριακής του Ματθαίου ακούγεται και τη ΙΓ΄κυριακή του Λουκά με μικρές παραλλαγές. Εδώ θ’ ακολουθήσουμε τον ευαγγελιστή Ματθαίο.

Πλησιάζει κάποιος νέος τον Ιησού και του λέει· Διδάσκαλε αγαθέ, τί καλό πρέπει να κάνω, για να έχω αιώνια ζωή;  Ο Ιησούς, πριν δώσει απάντηση, απορρίπτει την προσφώνηση «αγαθέ», λέγοντας ότι αγαθός είναι μόνο ο Θεός, αφού, εξ άλλου, ως καρδιογνώστης γνώριζε, ότι ο συνομιλητής του τον έβλεπε μόνο σαν διδάσκαλο κι όχι σαν Θεό.

Τέλος πάντων, του απαντά, Αν θέλεις να μπεις στην αιώνια ζωή, τήρησε τις εντολές· να μη φονεύσεις, να μη μοιχεύσεις, να μην κλέψεις, να μην ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, και ν’  αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου.

Του λέει ο νέος· Όλα αυτά τα τήρησα από τότε που ήμουν νέος. Τί μου λείπει ακόμη;  Του λέει ο Ιησούς· Αν θέλεις να είσαι τέλειος, πήγαινε πούλησε την περιουσία σου και δώσε την στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό στους ουρανούς. Και έλα ακολούθα με.

Σαν άκουσε ο νέος τη σύσταση αυτή του Ιησού, έφυγε λυπημένος, διότι είχε πολλά κτήματα.

Τότε ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του. Αλήθεια σας λέω, ότι πολύ δύσκολα ο κάθε πλούσιος θα μπει στη βασιλεία των ουρανών. Τονίζω πάλι· είναι ευκολότερο μια καμήλα να περάσει από την τρύπα  που σχηματίζει η βελόνα πάνω στο ύφασμα, παρά ο πλούσιος στη βασιλεία του Θεού.

Όταν το άκουσαν αυτό οι μαθηταί του έμειναν κατάπληκτοι, και είπαν· Ποιος άραγε πλούσιος μπορεί να σωθεί; Τους έρριξε τότε μια ματιά διαπεραστική ο Κύριος και είπε· Για τους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατο, για το Θεό όμως όλα είναι δυνατά, (ακόμη και η σωτηρία κάποιου πλουσίου, που τα πλούτη του όμως τα έχει και για τους φτωχούς και τους πεινασμένους).

Κι αν δεχτούμε ότι ο νεαρός όλες τις παραπάνω εντολές τις φύλαξε, όπως είπε, πάντως σε τρία σημεία έχουμε λόγο να τον αμφισβητήσουμε. Στο ένα μπερδεύει τα λόγια του. Λέει·  Όλα αυτά τα φύλαξα από τότε που ήμουν νέος. Δηλαδή ουσιαστικά μόλις είχε αρχίσει να τα φυλάει. Νέος ήταν και νέος άρχισε να τα φυλάει. Δεν ήταν ούτε παιδί ούτε γέρος. Στο δεύτερο πέφτει σε αντίφαση και αναιρεί ο ίδιος τον εαυτό του. Διότι, αν φύλαγε τις εντολές, θα είχε βρει ήδη αυτό που ζητούσε, την αιώνια ζωή. Για να είναι ακόμη στην αναζήτηση, σημαίνει ότι δεν τήρησε τις εντολές. Και στο τρίτο δεν λέει την αλήθεια, διότι αν αγαπούσε τον πλησίον του σαν τον εαυτό του, δεν θα ήταν πλούσιος, αλλά φτωχός. Γι’ αυτό του το είπε ο Ιησούς αλλιώς, για να το καταλάβει, και το κατάλαβε, αλλά δεν το έκανε. Έφυγε. Του είπε· Πούλησέ τα όλα και δώσε τα στους φτωχούς.

Ο Καρδιογνώστης Κύριος βεβαίως ήξερε με ποιον μιλάει και πόσο αλήθεια του έλεγε. Αλλά κι εμείς με τον κοινό νου διαπιστώνουμε ότι ο νεαρός δεν έλεγε την αλήθεια, όσον αφορά στους φτωχούς. Κι αφού μας έδωσε το δικαίωμα τηςανειλικρίνειας, επεκτείνουμε το συλλογισμό μας. Αν για τη μία από τις 6 εντολές έλεγε ψέματα, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι για τις άλλες πέντε μας είπε αλήθεια;  Όταν αφήνεις τον πεινασμένο να πεθάνει, δεν τον φονεύεις; Όταν αδικείς τον εργαζόμενο, δεν τον κλέβεις; Όταν πάνω από τους φτωχούς έχεις τα κτήματά σου, πως τους αγαπάς; Όταν λες ότι τηρείς το νόμο, αλλά δεν τον τηρείς, δεν ψευδομαρτυρείς; Όταν δεν σέβεσαι το διδάσκαλο τον αγαθό, δηλαδή το Θεό, τους γονείς σου θα σεβαστείς και θα τιμήσεις; Να γιατί ο νεαρός δεν είχε βρει την αιώνια ζωή. Με ψεματάκια και με πλούτη μόνο για τον εαυτό μας δύσκολο να δούμε βασιλεία Θεού.

Δεν μπόρεσε ο νεαρός να καταλάβει ότι είναι αδύνατο να υπηρετεί δύο αφεντικά, το Θεό και το μαμμωνά, που δεν συμβιβάζονται μεταξύ τους, διότι ο Θεός είναι φως, ενώ ο μαμμωνάς σκοτάδι. Θα έπρεπε να είχε καταλάβει ότι οφείλει να συνεργαστεί ή με τον έναν ή με τον άλλον, ή με το χρήμα ή με το Χριστό, που είναι η ζωή. Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή, είπε άλλοτε. Τώρα όμως που του τα εξήγησε ο Ιησούς, τα κατάλαβε και έκανε την επιλογή του. Προτίμησε το χρήμα, παρά τη ζωή. Δική του επιλογή, δική του και ευθύνη.

Μεγάλος πειρασμός το χρήμα. Σε κατακτάει κι όταν ακόμη δεν το έχεις, αλλά το νοσταλγείς και το ονειρεύεσαι. Γι’ αυτό ο Ιησούς ήταν ρηξικέλευθος στη συμβουλή του· Η εμένα ή το χρήμα.

Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που δεν τον αγγίζουν αυτά τα λόγια του Χριστού. Γιατί δεν νομίζω ν’ αγαπάει άνθρωπος το συνάνθρωπο σαν τον εαυτό του. Πάντως μπορεί να το παλεύει. Τελικά δεν είναι ο πλούτος που φράσσει την αιώνια ζωή, αλλά η εμπιστοσύνη στο χρήμα κι όχι στο Θεό.  Διότι υπάρχουν και πλούσιοι, όπως ο Αβραάμ και ο Ιώβ και άλλοι, που, όχι μόνο σώθηκαν, αλλά και αποτελούν αιώνια παραδείγματα, ο μεν ένας πίστεως ο δε άλλος υπομονής.