Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κωτσόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κωτσόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη, Αυγούστου 17, 2016

Ὁ ἠθικός νόμος, ὁ μόνος ἀήττητος σύμμαχος

 Γράφει ὁ ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κωτσόπουλος,
Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Προφήτη Ἠλἰα Παγκρατίου
 Ὅταν ἄνοιξε ὁ οὐρανός
ΜΕΡΟΣ Α’
Ὅταν πίσω ἀπό ὅλα τά πρόσωπα καί τά πράγματα δέν βλέπεις τόν Θεό, γίνονται ὅλα εἴδωλα, θεοποιοῦνται, λατρεύονται, προσκολλᾶσαι μανιακά σέ αὐτά καί στό τέλος σέ πληγώνουν, σέ παγώνουν, σέ πλακώνουν. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει σχετικά: «πᾶν ὅ,τι ἐάν ποιῆτε, ἐκ ψυχῆς ἐργάζεσθε, ὡς τῷ Κυρίῳ καί οὐκ ἀνθρώποις» (Κολ. γ΄ 23). Ὁ Θεός δέν λυπᾶται νά γκρεμίσει τά εἴδωλα, ὅσο μεγάλα κι ἄν εἶναι, ὅσο ἱερά –πού ὅμως ἀποϊεροποιοῦνται ἀπό τήν κακή χρήση τους. Ὅπως τότε, πού ἰσοπέδωσε τό ναό τοῦ Σολωμόντα, ὁ ὁποῖος εἶχε καταστεῖ «οἶκος ἐμπορίου καί σπήλαιο ληστῶν». Ἱεροί χῶροι ἀποπνέουν ἁγιότητα καί ὅταν τή χάσουν καί ἀλλοιωθοῦν ὑπόκεινται στούς «νόμους» τῆς φθορᾶς. Ὅμως ἡ ἁγιότητα εἶναι ἄφθαρτη, ἁγιοπνευματική κατάσταση, νικᾶ τό χρόνο, καί ἔτσι βλέπουμε ἁγιασμένα μοναστήρια, ταπεινές ἀσκητικές σπηλιές, ὅπου χαριτώθηκαν μέσα σέ αὐτά μοναχοί ἐξαϋλωμένοι, νά ξεπερνοῦν τή φθορά τοῦ χρόνου, ὅπως ἐκεῖνο τό ταπεινό ἐκκλησάκι, ἡ Ἁγία Θεοδώρα Βάστας, στήν Ἀρκαδία τῆς Πελοποννήσου, τό ὁποῖο στέκει γιά αἰῶνες ἀναλλοίωτο, ἐνῶ στή μικρή σκεπή του ὀρθώνονται ἀγέρωχα δεκαεπτά θεόρατα δέντρα. Θαῦμα ἀληθινό τῆς δημιουργίας. «Ὅπου γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις», καί ὄντως, γιά νά θυμίζει τό ἅγιο μαρτύριο τῆς ἁγίας.
Ἀντίθετα, μεγάλα παλάτια καί ἀνάκτορα βασιλέων ἀνά τόν κόσμο καί πολύ μεγάλων πολιτισμῶν σωριάστηκαν καί χάθηκαν. Ἔτσι ἡ Ἁγία Σοφίασκανδαλωδῶς μένει γιά νά κηρύττει, μέσα ἀπό τά πανέμορφα ψηφιδωτά της, Χριστό καί Ὀρθοδοξία στήν καρδιά τῆς Κωνσταντινούπολης, ἐνῶ τά αὐτοκρατορικά της ἀνάκτορα καί ὁ ἱππόδρομος χάθηκαν ὁλικά. Καί στή Ρώμη τό Κολοσσαῖο, ποτισμένο ἀπό τά αἵματα τῶν ἁγίων καί ἡρώων τῆς πίστεως, στέκει νά μαρτυρεῖ ἁγιότητα, ἐνῶ οἱ ρωμαϊκές αὐλές καί τά χλιδάτα σαλόνια τῶν παρανοϊκῶν αὐτοκρατόρων, κεῖνται χαμένα κάτω ἀπό τό χῶμα, ἀνύπαρκτα πλέον μετά ἀπό τόσους αἰῶνες.
Ὁ ἠθικός νόμος πού ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο. Ὁ νόμος τῆς ἀγάπης. Ὁ μόνος ἀήττητος σύμμαχος. Αὐτός πού δίνει ζωή σέ ὅλη τή δημιουργία, πού ὀμορφαίνει τίς σχέσεις, πού γράφει φωτεινή ἱστορία, πού γεννᾶ ἥρωες καί ἁγίους, πού ὑποτάσσει ὅλο τό σύμπαν στούς ἐραστές αὐτοῦ.
Ἦταν Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅταν πῆγα νά λειτουργήσω σέ μονή τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἤμουν πολύ στενοχωρημένος καί ἐν ἀγωνία ἐπερχόμενων θλιβερῶν γεγονότων, λόγω ὑπερβαλλούσης καλοσύνης –κατά ἄλλους, μπουνταλοσύνης– καθώς ἔβαζα τό κεφάλι μου στόν ντορβά γιά νά προστατέψω κάποιον πού πιστεύω πώς ἀδικεῖται οἰκονομικά. Ἔτσι θά ἔπρεπε μετά ἀπό δύο ἡμέρες νά ἐμφανιστῶ ἐνώπιον τοῦ ἀνακριτῆ γιά θέματα μισθοδοτικά, σέ ἵδρυμα πού εἶμαι νόμιμος ἐκπρόσωπος. Μέ τό πέρας ὅμως τῆς Θείας Λειτουργίας μέ περίμενε μιά εὐχάριστη ἔκπληξη. Τήν εἰκόνα στή λιτανεία τήν κρατοῦσε ὁ γνωστός μου ἀπό παλιά εἰσαγγελέας, ἄνθρωπος μέ φόβο Θεοῦ καί ἀσυμβίβαστος μέ τό ἄδικο.
Ἀφοῦ ἔγιναν ὅλα μέ τή δέουσα τάξη, στό τέλος μιλήσαμε περί ἠθικοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Μοῦ ἐξομολογήθηκε: «Πάτερ μου, χρόνια βασανίζομαι μέ ἕνα δυσεπίλυτο θέμα: Ποῦ τελειώνει ἡ δικαιοσύνη καί πού ἀρχίζει ἡ ἠθική. Δυσδιάκριτα αὐτά τά δύο στή ζωή μας». Τότε θυμήθηκα τά τοῦ ἁγίου Βελιμίροβιτς λεχθέντα περί τῆς τελειότητας τοῦ ἠθικοῦ νόμου τῆς ἀγάπης. Εἴπαμε ἀρκετά, ἀλλά ἡ ἁπλότης μέ παραδείγματα καθαρίζει περισσότερο τά θέματα: «Νά», τοῦ εἶπα, «ἡ δικαιοσύνη τῶν δικαστηρίων πάει μέ τήν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη καί ὄχι μέ τόν ἠθικό νόμο τῆς ἀγάπης, πού εἶναι ἀνώτερη κατάσταση. Ἄν, λόγου χάριν, ἔχεις ἑπτά σπίτια στό ὑποθηκοφυλάκιο, ὁ νόμος σοῦ δίνει δικαιώματα νά κάνεις ὅ,τι θέλεις. Νά τά σπαταλήσεις, νά τά παίξεις στά χαρτιά, νά τά δώσεις στούς κολλητούς σου, νά τά ἀχρηστέψεις. Καί εἶσαι καθ’ ὅλα νόμιμος καί εὐυπόληπτος πολίτης. Ἡ ἠθική τῆς ἀγάπης ὅμως λέγει ἄλλα πράγματα, πού δέν ταιριάζουν καί δέν προσαρμόζονται στή δικαιοσύνη αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Κρατᾶς, γιά παράδειγμα, ἕνα σπίτι, ἄν εἶσαι μόνος σου, καί τά ἕξι τά δίνεις, ἀντίστοιχα, σέ πολύτεκνες οἰκογένειες. Τότε ζεῖς πάνω ἀπό ὅλα τά στενόχωρα, τά συμβατικά, στήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος διά τοῦ Λόγου τοῦ Ὑιοῦ Του, εἶπε τό περίφημο “ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότω τῷ μὴ ἔχοντι”» (Λουκ. γ΄ 11).
Αὐτά εἴπαμε ἐν συντομία μέ τόν ἐξαίρετο λειτουργό τῆς Δικαιοσύνης καί ἀνανεώσαμε τό ραντεβού μας μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες προκειμένου νά μιλήσουμε γιά τίς φλέγουσες ὑποθέσεις τοῦ ἱδρύματος στήν Ἄνω Γλυφάδα. Καθώς πήγαινα νά τόν συναντήσω, βρισκόμουν στό μετρό, καί ὅπως συνηθίζω, γιά νά μήν ἀργοσχολῶ, ἄνοιξα τό βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς ὅπου ἑρμηνεύει τά εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν. Η ἀνάγνωσή του μέ ἀφόπλισε. Ἦταν ἡ ἀπάντηση στό πρωταρχικό ἐρώτημα τοῦ ἀγαπητοῦ εἰσαγγελέα:
«Ἡ εὐσπλαχνία εἶναι ἀνώτερη ἀπό τή συμπόνια πού οἱ ἰνδουιστές θεωροῦν ὡς τή μεγαλύτερη ἀρετή. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά νιώσει συμπόνια γιά ἕναν ἐπαίτη, ἀλλά καί νά τόν προσπεράσει. Ὁ φιλάνθρωπος ὅμως θά νιώσει συμπάθεια γιά τόν ἐπαίτη καί θά τόν βοηθήσει. Τό νά δείξεις φιλανθρωπία στόν ἐπαίτη δέν εἶναι οὔτε τό πιό δύσκολο οὔτε τό ἀνώτερο πράγμα στό νόμο τοῦ Χριστοῦ. Μεγάλο πράγμα εἶναι νά δείξεις ἀγάπη στούς ἐχθρούς σου. Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι ἀνώτερη ἀπό τή συγχώρεση τῶν προσβολῶν. Ἡ συγχώρεση τῶν προσβολῶν εἶναι τό πρῶτο μισό τοῦ δρόμου πρός τόν Θεό. Ἡ τέλεση ἔργων ἀγάπης εἶναι τό δεύτερο μισό.
»Εἶναι ἀπαραίτητο νά ποῦμε πώς ἡ ἀγάπη εἶναι ἀνώτερη ἀπό τήν κοσμική δικαιοσύνη; Ἄν δέν ὑπῆρχε ἀγάπη, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά ἦταν θύματα τῆς κοσμικῆς νομικῆς δικαιοσύνης. Χωρίς ἀγάπη ὁ νόμος δέν μπορεῖ νά περιφρουρήσει αὐτό πού ἤδη ὑπάρχει. Ἡ ἀγάπη ὅμως δημιουργεῖ καινούρια καί μεγάλα ἔργα στόν κόσμο. Γι’ αὐτό καί εἶναι καλύτερο στούς ἀνθρώπους ν’ ἀσκοῦνται ἀπό τήν παιδική τους ἡλικία στή γνώση τῆς γλυκύτητας πού προσφέρει ἡ ἀγάπη κι ἡ φιλανθρωπία, παρά νά μάθουν τή σκληρότητα τοῦ νόμου. Τό νόμο τόν μαθαίνει κανείς ὁποτεδήποτε. Ὅταν ὅμως ἡ καρδιά σκληρυνθεῖ, εἶναι δύσκολο νά ξαναγυρίσει καί νά γίνει σπλαχνική. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐλεήμονες, δέν θ’ ἁμαρτήσουν ἐνάντια στό νόμο. Ὅταν ὅμως τηροῦν τό νόμο ἀλλά τούς λείπει ἡ φιλανθρωπία, διακινδυνεύουν νά χάσουν τό στεφάνι τῆς δόξας πού ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος στούς φιλάνθρωπους».[1]
Ὁ ἠθικός νόμος τῆς ἀγάπης. Ὁ μόνος ἀήττητος προστάτης μας. Γιά αἰῶνες ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς ὑποκλίνονταν ἐνώπιόν του. Καί ὅσοι τόν παρέβαιναν ἐξαφανίζονταν, ὅπως τά Σόδομα καί τά Γόμορα, ἡ Βαβυλώνα, ἡ Πομπηία, ἡ πανίσχυρη Ρώμη τῆς ἀρχαιότητας, ὁ παλαιός Ἰσραήλ,σκορπισμένος στά ἔθνη γιά 1.000 χρόνια περίπου, ἡ Τύρος, ἡ Σιδών, ὁ μεγάλος αἰγυπτιακός πολιτισμός τῶν Φαραώ, πού λάτρευε τίς Σφίγγες. Ὅλες οἱ μεγάλες καταστροφές τῆς ἀνθρωπότητας ἐξηγοῦνται μέ παραβίαση ἠθικῶν νόμων καί ὄχι φυσικῶν, πού κατά τόν ἅγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς δέν ὑπάρχουν. Ὅπως τότε πού σταύρωσαν τόν Δίκαιο οἱ παράνομοι Ἑβραῖοι, καί ὁ ἥλιος σκοτίσθηκε καί μέγας σεισμός τάραξε τά Ἱεροσόλυμα, καί τό καταπέτασμα τοῦ ναοῦ σχίστηκε καί οἱ νεκροί ἐξῆλθαν τῶν μνημείων. Καί αὐτό γιατί, ἐνῶ ὁ ἠθικός νόμος ὅταν ἀθετεῖται τιμωρεῖ τούς παραβάτες του, ὁ φυσικός νόμος, ἄς ποῦμε τῆς βαρύτητας, ὑπερβαίνεται χωρίς καμιά συνέπεια. Ὅπως ὅταν ἕνας ἅγιος ξεπερνώντας τον μεταφέρεται μέ τό σῶμα του σέ ἄλλον τόπο ἤ τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας στέκει πάνω ἀπό τό ἔδαφος. Ἔτσι ὁ προφήτης Ἀββακούμβρέθηκε ἀπό τήν Ἰουδαία, θαυμαστῶ τῶ τρόπω, στή Βαβυλώνα, πάνω ἀπό τό λάκκο τῶν λεόντων, ὅπου εἶχαν ρίξει τόν προφήτη Δανιήλ, ὅταν ἄγγελος Κυρίου τόν ἅρπαξε ἀπό τά μαλλιά καί τόν μετέφερε γιά νά τοῦ πάει φαγητό. Καί ὁ ἀπόστολος Φίλιππος πού ἡρπάγη ἐν σώματι ἀπ’ τά Ἱεροσόλυμα στό δρόμο πρός τήν Αἰθιοπία γιά νά συναντήσει τόν εὐνοῦχο τῆς Κανδάκης, τῆς βασίλισσας τῶν Αἰθιόπων, ὥστε νά τόν βαπτίσει καί νά καταστεῖ ἔτσι ὁ πρῶτος χριστιανός Αἰθίοπας (βλ. Πράξ. η΄ 26-40). Ἀλλά καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος, ὁ ὁποῖος μετέφερε μέ τήν προσευχή του ἕνα πιάτο ζεστό πιλάφι, ἀπό τήν Καπποδοκία στή Μέκκα, γιά τόν κύριό του. Κι αὐτές εἶναι κάποιες ἀπό τίς ἐλάχιστες θεοσημεῖες στό πλῆθος τῶν «ὑπερφυσικῶν» ἐμπειριῶν τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὅμως τούς τελευταίους δύο αἰῶνες τό κακό παράγινε. Ὁ ἠθικός νόμος πετάχτηκε στά σκουπίδια καί αὐτονομήθηκε ὁ φυσικός «νόμος», ὁ ὁποῖος ἀπόκτησε αὐτοτέλεια, λές καί εἶναι αὐθύπαρκτος. Ἔτσι ἀγνοήθηκε ἡ μεγαλύτερη ἀλήθεια ὅλων τῶν ἐποχῶν, πώς στόν παντοδύναμο ἠθικό νόμο τῆς ἀγάπης ὑποτάσσεται καί ὑποκλίνεται ἀκόμη καί αὐτός ὁ ὑποτιθέμενος φυσικός «νόμος», δηλαδή ὅλο τό σύμπαν. Καί αὐτό εἶχε τραγικές συνέπειες γιά τήν ἰσορροπία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας, καθώς ἡ μετακύληση τοῦ νόμου ἀπό τό πεδίο τό ἠθικό στό πεδίο τό φυσικό ἔφτιαξε ἀνθρώπους τίγρεις, πού πλέον σκοτώνουν ἀδίστακτα γιά δέκα ἤ εἴκοσι εὐρώ καί δολοφονοῦν ἀσύστολα ἔμβρυες ψυχές. Νά πιό ἁπλά οἱ ἁπτές συνέπειες: Οἱ λευκές φυλές, πού ἔκαμαν τούς δύο τελευταίους ἀιῶνες τό μεγαλύτερο ξεπούλημα τοῦ Θεοῦ πού ἔχει συμβεῖ ποτέ στήν ἱστορία ὅλων τῶν λαῶν τῆς γῆς, λησμόνησαν τό παγκόσμιο χάδι τῆς ἀγάπης, γέννησαν τήν ἀθεΐα καί αὐτή τά δύο νόθα, τούς δύο παγκόσμιους πολέμους. Ὁ Κύριος σαφέστατα μέσα στό Εὐαγγέλιό Του συνδέει ἀπόλυτα τήν παραβίαση τοῦ ἠθικοῦ νόμου μέ τήν ταραχή στή φυσική καί οἰκολογική ἰσορροπία. Λέει προφητικά: «Ἐγερθήσεται γάρ ἔθνος ἐπί ἔθνος, καί βασιλεία ἐπί βασιλείαν· καί ἔσονται λιμοί καί λοιμοί καί σεισμοί κατά τόπους [...] καί διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. κδ΄ 7, 12). Νά λοιπόν πού τό πάγωμα τῆς ἀγάπης, ἡ ἐγκατάλειψη δηλαδή τοῦ ἠθικοῦ νόμου, δέν προξενεῖ μόνο πολέμους μεταξύ ἐθνῶν ἀλλά καί σεισμούς καί λοιμούς, δηλαδή ταραχή στό γήινο στερέωμα, ἀντίδραση τῆς φύσης σέ αὐτούς πού ἀντέδρασαν στήν Ἀγάπη, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό.
(συνεχίζεται)
ΠΗΓΗ ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΕΥΧ. ΙΟΥΛΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2016


[1] Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Κυριακοδρόμιο Β΄, μτφρ.-ἐπιμ. Πέτρος Μπότσης, Ἀθήνα 2013, σελ. 183-184.


Συντάκτης: Αρχιμ. Αρσένιος Κωτσόπουλος
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2016

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 05, 2014

π. Αρσένιος Κωτσόπουλος: Ο Όσιος Πορφύριος είχε προφητεύσει ότι μέσα από τη συμφορά θα βγει ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού!

AAA1353143922

Συνέντευξη στη Στέλλα Μεϊμάρη

Ο π. Αρσένιος Κωτσόπουλος υπήρξε μαθητής ενός πολύ μεγάλου διδασκάλου, του Οσίου Πορφυρίου, έχοντας την τεράστια τύχη και ευλογία να υπάρξει πνευματικοπαίδι του.

Σήμερα μιλάει αποκλειστικά στο «pentapostagma.gr» για την οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα μας και για τη μοναδική διέξοδο που βλέπει από αυτή, σύμφωνα πάντα με τα λόγια του χαρισματικού πνευματικού του πατέρα.

- Πατέρα Αρσένιε, πως σχολιάζετε την οικονομική κρίση που βιώνει σήμερα η χώρα μας;

Πως τα καταφέραμε εμείς οι Έλληνες να ναυαγήσουμε μέσα στο λιμάνι;

Eίναι απορίας άξιο.

Πρέπει να θέλεις πολύ να πνιγείς για να το καταφέρεις στα αβαθή νερά.

Αφενός κληρονομήσαμε το αθάνατο ελληνικό πνεύμα, το οποίο μας δίδαξε τη λεβεντιά, το φιλότιμο και τη φιλοξενία. Αφετέρου διαθέτουμε το τέλειο ορθόδοξο πνεύμα, το οποίο μας δίδαξε να φωτίζουμε το σκοτάδι με το να αγαπάμε τους εχθρούς μας.

Και επιπλέον έχουμε ένα μαγευτικό φυσικό περιβάλλον, που μας διδάσκει να μην εγκλωβίζουμε την ενέργεια μας στο χώρο μας, αλλά να την απλώνουμε σε όλη την κτίση, όπως κάνει ο ήλιος, ο αέρας και τα σύννεφα.

Παρόλα αυτά, τίποτα δεν φαίνεται μας ξυπνάει από το λήθαργο του βολέματος, της αρπαχτής, της πρωτοκαθεδρίας των αντιζηλιών και των καπετανάτων.

Εγκλωβίζει ο καθένας την ενέργεια του μέσα στους δικούς του και ύστερα απορεί που έχει εκρήξεις.

Μα όπου συσσωρεύεται ενέργεια και δεν διοχετεύεται προς τα έξω, η έκρηξη είναι αναπόφευκτη.

- Έχοντας μαθητεύσει κοντά στον Όσιο Πορφύριο, ποια βλέπετε να είναι η διέξοδος από όλη αυτή την κατάσταση;

Κοιτάξτε, έπειτα από όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση. Ναυάγιο στο λιμάνι.

Πτώχευση σε καιρό ειρήνης.

Συναισθηματικά και ηθικά φτάσαμε στο απόλυτο χάος και απομένει να πατώσουμε και οικονομικά.

Η Ελλάδα βαριανασαίνει.

Αγκομαχά μέσα στις δύσπνοιες της.

Θέλει να ζήσει.

Όμως ο Πατροκοσμάς προφητεύει την εποχή μας ήδη πριν από την Επανάσταση του ’21: «Aυτό που έρχεται είναι ένα ψευδορωμέικο.

Μετά από αυτό θα έρθει το αληθινό ρωμέικο και τότε θα φάει μαζί ο λύκος με το πρόβατο».

Νομίζω πως η προφητεία του Πατροκοσμά βαίνει στην ολοκληρία της.

Το ψευδορωμέικο σωριάζεται.

Ένα άλλο Ρωμέικο ετοιμάζεται.

«Μετά τη μπόρα τη δαιμονική, θα έρθει η λιακάδα η θεϊκή», προαναγγέλλει ο π. Παίσιος, ενώ ο Όσιος Πορφύριος είναι πιο συγκεκριμένος: «Βλέπω μέσα από τη συμφορά να βγαίνει ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού που θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό».

πηγη   

Το είδαμε εδώ

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 09, 2014

Το βαθύ παράπονο


 


ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΜΟΡΦΟΙ και αρχαγγελικοί άνθρωποι χαίρονται με όλα όσα τους έρχονται , διότι ξέρουν πως «το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει» ( Φιλ. γ΄20 ) .
Η τελειότερη μορφή προσευχής είναι η αέναος δοξολογία του Θεού.
Όποιος ευχαριστεί τον Θεό συνεχώς, ομοιάζει με τους αγγέλους, οι οποίοι δορυφορούν τον Κύριο και ψάλλουν ύμνους επινίκιους προς τον Δημιουργό του σύμπαντος.
Όμως τι θλιβερό… Το παράπονο και η γκρίνια αιχμαλωτίζουν σήμερα τις ζωές μας. Όλος ο κόσμος στριμώχνεται και φωνάζει, του φταίνε όλα, θλίβεται σε όλα, δεν αναπαύεται σε τίποτα. Παραπονούμαστε με τους ανθρώπους, παραπονούμαστε με τα δυσάρεστα γεγονότα που έρχονται αιφνιδίως στη ζωή μας.
Όμως υπάρχει ένα βαθύ παράπονο , το οποίο αγνοούμε και το οποίο ευθύνεται για όλα τα άλλα παράπονα που εκφράζουμε συνεχώς προς τους γύρω μας ˙ το παράπονο της ψυχής, που παραδέρνει ολόγυμνη από αρετές μέσα στην αγωνία αυτού του κόσμου, ξεκομμένη και ορφανεμένη από τον Θεό και Δημιουργό της. Και το χειρότερο είναι πως δεν αναζητά τα χρυσούφαντα ρούχα της Θείας Χάριτος ,αλλά τα κουρέλια που προσφέρει το γήινο περιβάλλον μας. Αλλά που να τη ζεστάνουν την ταλαίπωρη…
Αυτά μπάζουν από όλες τις πλευρές. Και όλο ψάχνεται να μαζεύει κουρέλια και όλο υποφέρει. Και τελικά νομίζει πως της φταίνε οι άλλοι.
Η ψυχή μοιάζει με τον άνθρωπο που βγαίνει γυμνός στα χιόνια και, επειδή τουρτουρίζει, φωνάζει στους άλλους που είναι και αυτοί οι έρημοι γυμνοί. Να ήταν τουλάχιστον ντυμένοι να τους έδινε κάποιο ρούχο. Και ενώ φταίνε τα χιόνια και οι πάγοι και η γύμνια , εκείνη βρίζει τους ανθρώπους γύρω της που κρυώνουν. Πράγματι, πολύ ανόητη εικόνα. Αν η ευλογημένη ψυχή ήταν καλά ντυμένη ,δεν θα φοβόταν τους πάγους. Και η εποχή μας , ως γνωστόν, είναι πολύ παγωμένη από έλλειψη αγάπης. Ο ίδιος ο Κύριος είχε πει κάποτε πως στα έσχατα χρόνια «ψυγήσεται η αγάπη των πολλών» ( Ματθ. κδ΄12 ) , θα παγώσει δηλαδή.
Βγαίνεις, λοιπόν, γυμνός στην παγωνιά και σου φταίνε οι άλλοι; Γιατί χάνεις χρόνο γκρινιάζοντας; Κοίταξε να ντυθείς με τη θερμουργό Χάρη του Θεού και τότε θα Τον δοξάζεις για την ωραία ενδυμασία σου και συγχρόνως θα πονάς και για όλους αυτούς που γυμνοί πορεύονται ανάμεσα στις παγωνιές. Και μπορεί να φτάσεις σαν τον απόστολο Παύλο να λες: «Ας παγώσω εγώ, για να ζεσταθούν οι αδελφοί μου « ( βλ. Ρωμ. θ΄ 3 ) .
Πηγή: «Εκπλήξεις χάριτος, σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος» του Αρχιμ. Αρσένιου Κωτσόπουλου
πηγή

Παρασκευή, Αυγούστου 23, 2013

Στρατηγικές πολέμου αοράτου

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ δεν σε πολεμάει εξαρχής. Σε αφήνει να μπεις στην Εκκλησία, να προχωρήσεις και κατόπιν ξεκινά τον πόλεμό του. Δεν βιάζεται. Είναι πονηρός. Πρώτα σε αφήνει να ξεθαρρέψεις. Κινείται όπως οι Τούρκοι στην Μικρασιατική καταστροφή. Οι Τούρκοι άφησαν τους Έλληνες να προχωρήσουν μέχρι το Εσκί-
 
 
 
Σεχίρ- Αφιόν- Καραχισάρ και κατόπιν τους αποδεκάτισαν. Η υπακοή των στρατιωτών Ελλήνων στους αξιωματικούς τους τους κατέστρεψε. Έλεγε ο Κεμάλ Ατατούρκ: «Κρίμα τέτοιος ελληνικός στρατός  να πάει χαμένος». Αν έμεναν μέχρι την Σμύρνη, δεν θα πάθαιναν τίποτε. Όμως, όποιος απλώνεται πολύ γρήγορα μαζώνεται. Όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα. Χρειάζεται σύνεση και στρατηγική για να νικήσεις τον εχθρό, αλλά και ένας απλανής οδηγός . Έλεγε ο π.Π : «Αν κάνεις υπακοή σε πλανεμένο Γέροντα, κινδυνεύεις να πλανηθείς». Εκτός κι αν είσαι πολύ ανιδιοτελής , άκακος και αφελής κι έχεις αγαθή διάθεση, τότε ο  Θεός σε προστατεύει. Αυτά όμως είναι οι εξαιρέσεις στην εκκλησιαστική μας ιστορία.


Από το βιβλίο: «Από το χάος στο φως

Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»

ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ


ΑΘΗΝΑ 2012

Κυριακή, Αυγούστου 11, 2013

Ταπεινή και υπερήφανη προσευχή.

ΟΤΑΝ ΚΑΛΟΥΝ τον ταπεινό να διακονήσει σε έναν χώρο, δέχεται με χαρά. Όταν του λένε να φύγει, υποκλίνεται και φεύγει πάλι με χαρά. Όταν καλούν τον υπερήφανο να διακονήσει διακονεί με χαρά, αλλά και με ταραχή. Όταν του λένε να φύγει, φεύγει με γκρίνια, αγανάκτηση, παράπονο, πίκρα. Ο ταπεινός προσεύχεται επίμονα για να υλοποιηθούν οι πόθοι του. Κάθε φορά όμως λέγει: «Όχι όπως εγώ θέλω, Κύριε,  αλλά όπως εσύ» (βλ. Ματθ. κς΄ 39 ) . Λαχταρά , θέλει, ποθεί να αποκτήσει το αγαθό. Σαν άλλος παραλυτικός στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ επιθυμεί να γιατρευτεί. Βλέπει τους άλλους που γιατρεύονται και χαίρεται για αυτούς, όμως λυπάται για το κατάντημά του. Δεν σταματά να συντρίβεται που είναι παραλυτικός. Αλλά δεν «λαδώνει» κανέναν για να τον ρίξει στην κολυμβήθρα, δεν αγανακτεί με τον Θεό που είναι πολλά χρόνια αγιάτρευτος. Δεν βάζει το μαχαίρι στο λαιμό κανενός για να τον ρίξει «στην κολυμβήθρα». Το ευγενικό ήθος του επιτρέπει μόνο να ποθεί βαθιά τη θεραπεία του. Έχει δικαίωμα να επιμείνει στην προσευχή για τη θεραπεία του. Δεν έχει όμως δικαίωμα να αγανακτεί που αργεί η θεραπεία.

Ταπεινή προσευχή σημαίνει να επιμένω στον Θεό για την εκπλήρωση των επιθυμιών χωρίς να αγανακτώ, χωρίς να γογγύζω, χωρίς να τα βάζω με Εκείνον, χωρίς να πιέζω ανθρώπους. Υπερήφανη ή αρνητική προσευχή είναι να τα βάζω με τον Θεό όταν δεν εκπληρώνονται οι στόχοι μου. Ο Θεός εισακούει όχι τα λόγια μας, αλλά τον πόνο και τη συντριβή της καρδιάς , το μαράζι μας, την εξουθένωσή μας. Αυτές οι δυνάμεις έλκουν το θείο έλεος . Αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη: « αἱ βοαὶ τῶν θερισάντων εἰς τὰ ὦτα Κυρίου Σαβαὼθ εἰσεληλύθασιν.» ( Ιακ. ε΄4 ) . Δεν γράφει «τα λόγια», αλλά «αι βοαί» εσωτερικές φωνές.
27/ 1/ 0
Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

πηγή/αντιγραφή

Παρασκευή, Νοεμβρίου 23, 2012

Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό». Νομίζω πως η συμφορά έχει πέσει πάνω στον τόπο μας σε όλα τα επίπεδα και η πραγμάτωση αυτής της προφητείας του Γέροντα είναι πολύ κοντά μας


Συνέντευξη του αρχιμ.Αρσενίου Κωτσόπουλου στην Στέλλα Μείμαρη

Ποια ήταν η καθοριστική εκείνη στιγμή στη ζωή σας που αποφασίσατε ότι η μοναχική ζωή είναι αυτό που σας εκφράζει και θα θέλατε τελικά να ακολουθήσετε;
Από μικρό παιδί, όταν με αδικούσαν ή με μάλωναν στο σπίτι και στο σχολείο, μου άρεσε να κρύβομαι και να στρέφομαι προσευχητικά στον Θεό. Σε Αυτόν έβγαζα τον πόνο μου, το μαράζι μου, τη θλίψη μου.... Κυρίως στα χρόνια της εφηβείας που αντιμετώπιζα πολλές προσβολές από τους συμμαθητές μου, η ζωή του Χριστού, οι βίοι των αγίων και η προσευχή τόνωναν τον πληγωμένο ψυχισμό μου και έβρισκα μέσα στην Εκκλησία πρότυπα προς μίμηση. Τελειώνοντας το Λύκειο, έπεσε στα χέρια μου ο βίος του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, και πολύ αγάπησα αυτή τη μεγάλη μορφή του σύγχρονου αγιορείτικου μοναχισμού. Η τεράστια αγάπη του, η βαθιά ειρήνη του και η ασταμάτητη για πάνω από 50 χρόνια προσευχή του με είχαν τότε συγκλονίσει. Βέβαια και η γνωριμία μου με τον π. Πορφύριο ήταν μια αποκάλυψη για μένα, για το πώς δρα η χάρις του Θεού στη ζωή μας.
alt
Είχατε τη μεγάλη τύχη και ευλογία να υπάρξετε πνευματικοπαίδι του Γέροντος Πορφυρίου. Μιλήστε μας για αυτή σας την εμπειρία. Τι είναι αυτό που θυμάστε περισσότερο από τη μαθητεία σας κοντά του;
Ο γέρων Πορφύριος, όταν με πρωτογνώρισε, γύρισε και είπε στον πατέρα μου: «Να τον ακούτε, μωρέ, αυτόν τον παπά». Ήμουν τότε μόλις 10 χρονών και κανείς δεν ήξερε τους βαθύτερους πόθους και τις ενδόμυχες αναζητήσεις μου. Και να σκεφτείτε πως έγινα ιερέας στα 28 χρόνια μου. Μάλιστα, πριν από 7 χρόνια, για ένα σημαντικό θέμα, δεν με άκουγε ο οικογενειακός μου περίγυρος και τότε αναγκάστηκα να θυμίσω την προφητική του ρήση! Τόσο καθαρά έβλεπε ο μακαριστός άγιος Γέροντας. Ήταν υπομονετικός στους πόνους του, ανοιχτός προς όλους, ευγενής και συγκεντρωμένος στον καθένα, παρότι υπέφερε τα τελευταία χρόνια από πληθώρα ασθενειών. Το κελάκι του στο Μήλεσι, μια νέα κολυμβήθρα του Σιλωάμ... Πηγαίναμε λυπημένοι και φεύγαμε χαρούμενοι. Από το τηλέφωνο μετέδιδε τα χαρίσματά του, μέσα από το ταπεινό κελάκι του, σε όλα τα πέρατα της οικουμένης. Ήταν, θα λέγαμε, ο πρώτος άγιος της Εκκλησίας μας που χρησιμοποίησε την τεχνολογία για να μεταδίδει αγάπη, Χριστό και παρηγοριά προς πάσα κατεύθυνση και κυρίως προς τους βασανισμένους συνανθρώπους του.

Υπάρχει κάποια συμβουλή που σας είχε δώσει ο Γέροντας και έχει μείνει μέχρι και σήμερα ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη σας;
Ο Γέροντας ήταν χριστοκεντρικός. Ήθελε να προσκολληθούμε στον Χριστό για να απαλλαγούμε από κάθε ψυχική νόσο. Όμως ήταν και πολύ πρακτικός. Έβλεπε με τη διόρασή του τι ο καθένας αντέχει να πράξει για να βγει από τους πειρασμικούς κλειούς. Σε μένα θυμάμαι, είχε πει να βγαίνω έξω, να περπατάω στη φύση και πως αυτό θα μου κάνει πολύ καλό. Ήταν μια περίοδος που ήμουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα κλεισμένος στον σπίτι και διάβαζα. Πράγματι η κίνηση και το περπάτημα όχι μόνο ανεβάζουν τον ψυχισμό μου αλλά με ξεμπλοκάρουν από αλλεργικές καταρροές και ρινίτιδες που από μικρό παιδί με ταλαιπωρούν. Πολύ αργότερα είδα πόσο σοφή ήταν αυτή η συμβουλή του Γέροντα σε μένα. Η φράση του πάντως «Αγαπήσατε τον Χριστόν και μηδέν προτιμήσετε της αγάπης Αυτού» αντηχεί πάντοτε μέσα μου.

H χώρα μας βιώνει μια πολύ δύσκολη περίοδο. Κρίση οικονομική, κρίση αξιών, ηγέτες που πολλοί αναρωτιούνται αν όντως εκπροσωπούν επάξια το λαό που τους επέλεξε. Εσείς πως το βιώνετε όλο αυτό ως ένας ιερομοναχός με έντονη κοινωνική δράση που ακούει διαρκώς τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του σύγχρονου ανθρώπου;
Βιώνω στο πετσί μου τη φτώχεια και την εξαθλίωση των συνανθρώπων μας. Στενοχωριέμαι που έρχονται οικογενειάρχες με εξώδικα στα χέρια και κινδυνεύουν να βρεθούν στους δρόμους, καθώς χρωστούν πολλά ενοίκια. Είμαι στο Φιλόπτωχο της ενορίας μου μια δωδεκαετία και οι εμπερίστατοι αδελφοί μας συνεχώς αυξάνουν. Αν λειτουργούσαμε αλληλέγγυα και με τη δικαιοσύνη του Θεού, πολλά δυσάρεστα φαινόμενα θα είχαν αποτραπεί.Άλλοι ακόμα και σήμερα πετούν, και κάποιοι γείτονές τους πεινούν. Πόσα διαμερίσματα παραμένουν άδεια, και όμως κάποιοι μένουν άστεγοι, χτυπημένοι από την ανεργία. Οι μισθοί θα έπρεπε να προσαρμόζονται ανάλογα με τα μέλη κάθε οικογένειας. Δεν είναι δίκαιο να λαμβάνει τα ίδια χρήματα αυτός που έχει δικό του σπίτι και ζει μόνος του, με κάποιον πατέρα που ζει σε ενοίκιο και έχει τρία παιδιά. Ας πούμε, ο πρώτος μπορεί να ζήσει άνετα με 600 ευρώ το μήνα, ο άλλος όμως χρειάζεται τουλάχιστον 2.000 ευρώ. 
Ένας χαρισματικός και ενάρετος ηγέτης ίσως να ήταν μια ελπίδα για τον τόπο μας, όπως κάποτε που η παρουσία του Ιωάννη Καποδίστρια μας ανασυγκρότησε ως έθνος. Όμως ο Καποδίστριας είχε τρία μεγάλα προσόντα: πολιτική δύναμη, πνευματική δύναμη και ήταν δίκαιος. Όλοι οι Έλληνες ήταν δικοί του, διότι απλούστατα δεν φρόντισε να έχει δικούς του ανθρώπους. Απέρριψε την πρόταση γάμου της αγαπημένης του, όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας. Δεν ήθελε να έχει προσωπική ζωή. Το έθνος ήταν η ζωή του και θυσιάστηκε γι’ αυτό.
alt
Θεωρείτε ότι υπάρχει κάποια διέξοδος εδώ που έχουμε φτάσει και ποιος πιστεύετε ότι θα πρέπει να είναι ο ρόλος της Εκκλησίας σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε;
Ο π. Πορφύριος είχε πει πριν 25 περίπου χρόνια, κάποιο βράδυ, στον καθηγητή Αλέξανδρο Σταυρόπουλο απαντώντας στην αγωνία του τελευταίου για το μέλλον αυτού του τόπου: «Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φτάσει σε μια άθλια κατάσταση. Ο Θεός όμως μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό». Νομίζω πως η συμφορά έχει πέσει πάνω στον τόπο μας σε όλα τα επίπεδα και η πραγμάτωση αυτής της προφητείας του Γέροντα είναι πολύ κοντά μας.Συνδέεται με μια άλλη έμπονη φράση του: «Μπορεί όμως με το σχέδιο του Θεού να έρθει ώστε οι άνθρωποι να αποκτήσουν μια επίγνωση. Να ιδούνε το χάος ολοζώντανο μπροστά τους, να πούνε: ‘Ε! πέφτουμε στο χάος, χανόμαστε. Όλοι πίσω, όλοι πίσω, γυρίστε πίσω, πλανηθήκαμε’. Και να έρθουνε πάλι στο δρόμο του Θεού και να λάμψει η ορθόδοξος πίστις»
Οι ενορίες ήδη προσφέρουν ό,τι μπορούν από το υστέρημά τους. Τουλάχιστον με τα συσσίτια και τα τρόφιμα που διαθέτουν στους οικονομικά αδύνατους, θα έλεγα πως δεν κινδυνεύει να πεθάνει κανείς από την πείνα. Τι να πω... Η Εκκλησία μακάρι να συνεγείρει κάποιους Έλληνες κροίσους για να σκύψουν με αγάπη σε όσους βιώνουν τη σύγχρονη κρίση. Μην ξεχνάμε πως ο Χριστός μας θα μας κρίνει με την παραβολή της Μελλούσης Κρίσεως: «Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν...».  Σήμερα όλοι κρινόμεθα.

Τελευταία, παρατηρείται μια έντονη στροφή των ανθρώπων στο «πνευματικό» και στους κόλπους της Εκκλησίας, μια ιδιαίτερη ανάγκη τους, θα έλεγε κανείς, για «ψυχική ανάταση». Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Όταν ο άνθρωπος δεν βρίσκει γήινα μονοπάτια και του κλείνουν όλοι οι δρόμοι, παίρνει το δρόμο προς την Εκκλησία. Μέσα εκεί πολλοί κουρνιάζουν και βιώνουν ψυχικές παρηγοριές. Κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού βρίσκουν νόημα στις θλίψεις τους, λένε τους καημούς τους, βγάζουν από πάνω τους όλα τα συντρίμμια της καρδιάς τους και νιώθουν τη θαλπωρή της μητέρας Εκκλησίας.
  Η ανιδιοτελής αγάπη είναι κινητήριος δύναμις, που κρατά το σύμπαν, πόσο μάλλον τις σχέσεις μεταξύ μας σε υγιείς βάσεις. Νιώθουν οι αδελφοί μας το δόσιμο της ανιδιοτελούς προσφοράς και συγκινούνται και πολύ χαίρομαι γι’ αυτό. 
Πιστεύω ότι όλοι αυτοί που τα τελευταία χρόνια τερμάτισαν άτσαλα τη ζωή τους, αν είχαν καταφύγει στον Χριστό και στην Εκκλησία, δεν θα έχαναν την ελπίδα τους. Διότι να ξέρετε ότι αυτόχειρες δεν είναι αυτοί που δεν έχουν να φάνε, αλλά αυτοί που χάνουν την ελπίδα τους τη στραμμένη στην ύλη, και έτσι χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Αντίθετα, αλλοδαποί που ήρθαν στον τόπο μας πεινασμένοι κυνήγησαν την ελπίδα και έγιναν πολλοί από αυτούς νοικοκύρηδες με σπιτικά. Όμως μόνο η ελπίδα στον Αναστάντα Χριστό «ουκ καταισχύνη». Αυτή την αμετάθετη ελπίδα ας έχουμε πάντα ενώπιόν μας, τώρα που σαλεύονται όλα γύρω μας.

Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2012

Όποιος εξοικειώνεται με τη στέρηση


ΟΠΟΙΟΣ ΕΞΟΙΚΕΙΩΝΕΤΑΙ με τη στέρηση είναι ο πιο ευτυχισμένος και χαρούμενος άνθρωπος του κόσμου. Και αυτό γιατί πάντοτε η ζωή επιφυλάσσει στερήσεις. Όταν κάποιος αρρωστήσει, στερείται ορισμένα φαγητά ή άλλες απολαύσεις. Όταν χάσει κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο, στερείται την παρέα του. Όταν δουλεύει, στερείται την ελευθερία του, αφού πρέπει να είναι σε όλα προσεκτικός και μετρημένος (στα λόγια , στις κινήσεις, στη διάθεση ). Όταν παντρεύεται, στερείται τους γονείς του, οι οποίοι πολύ εύκολα συγχωρούσαν το παιδί τους. Όταν κάνει παιδιά, στερείται και αυτού του ύπνου του από αγάπη θυσιαστική γι’ αυτά.
Η αγάπη είναι αυτή που κάνει τον άνθρωπο να μην αισθάνεται κούραση ή πλήξη όταν ζει με αρρώστους , ή ζήλια όταν άλλος ευτυχεί. Όταν γίνεται κάτι με αγάπη, όχι μόνο καρποφορεί αλλά γίνεται και ευχάριστα. Όπως ο ερωτευμένος που μπορεί να περπατά ώρες για να βρει την αγαπημένη του, χωρίς να κουράζεται. Η ορμή και η φωτιά της αγάπης τον κάνει να μην έχει τον νου του στον εαυτό του, αλλά στο αγαπημένο πρόσωπο που θα συναντήσει. Όταν αγαπάς, ξεχνάς και να φας. Και τούτο διότι ο νους βρίσκεται εκεί που αγαπάς και όχι στην κοιλιά σου. Όταν όμως στραφεί ο νους σου στην πείνα , τότε θα σπεύσεις προς αναζήτηση τροφής.
Ο πραγματικός χριστιανός εξοικειώνεται με τη στέρηση. Οι νηστείες της Εκκλησίας, η αποφυγή των παράλογων επιθυμιών, η επίτευξη των αρετών, προϋποθέτουν στερήσεις και θυσίες. Όμως μέσα από αυτές μαθαίνεις να είσαι αυτάρκης και καλόβολος. Έτσι, δεν μουγκρίζεις με το παραμικρό, ούτε είσαι ευέξαπτος ή «μυγιάγγιχτος» όταν χάσεις κάτι. Μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι στο περιβάλλον, να μη γίνεσαι ιδιότροπος και νευρικός.
11/8/98
Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος» ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΗΝΑ 2010 ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

Παρασκευή, Νοεμβρίου 02, 2012

Ένα δάνειο για τους φτωχούς ....Σκέψεις για την Ελλάδα της κρίσης...




ΑΡΧΕΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ του 2009. Μόλις μπήκα στο σπίτι
 μου, στο Παγκράτι, έπειτα από τα συνηθισμένα 
τρεχάματα, τις αγωνίες, τις ανησυχίες και τις 
πολυμέριμνες διακονίες. Χτυπά το τηλέφωνο. 
Είναι η θεία μου από το Σύδνεϋ της Αυστραλίας.
 Με αναζητούσε μέρες πολλές, αλλά πού να ήξερε
 η καημενούλα πώς, όταν είσαι κινούμενος στόχος, 
δεν εντοπίζεσαι εύκολα.
 Όμως, σήμερα με τσάκωσε. 
Μιλήσαμε αρκετή ώρα. 
Μου ανέπτυξε τα προβλήματα των συγγενών που
 βρίσκονται σε αυτή την μακρινή ήπειρο.
 Κυρίως οικονομικά. 
Κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους από
 λάθος υπολογισμούς. 
Ε, βέβαια! 
Όταν υπολογίζεις χωρίς τον ξενοδόχο, αυτά παθαίνεις.
 Ποιος άραγε είναι ο ξενοδόχος; 
Μα, ο ελάχιστος αδελφός ,ο άγνωστος φτωχός 
μέσα στον οποίο κρύβεται ο Χριστός. 
Της είπα δύο σκέψεις μου: 
«Θεία, η παγκόσμια οικονομική κρίση σαρώνει,
 διότι δεν επενδύσαμε τα πλούτη μας στους φτωχούς,
 αλλά σε χώρους κλειστούς, σε τραπεζίτες και 
γνωστούς, σε φίλους και αδελφούς. 
Οι φτωχοί όμως θα μας έδιναν “υψηλότερο επιτόκιο” ,
πάνω από 80% ενώ οι τράπεζες ελάχιστο ή και καθόλου. 
Ένα αγαθό να δώσεις στον φτωχό, δύο θα σου στείλει 
ο Θεός με άλλον τρόπο. Και βέβαια, είναι πολύ καλύτερο 
να σου “τρώνε” τα χρήματα οι έρημοι φτωχοί
 προσφέροντάς τα σε αυτούς, παρά οι πλούσιοι γιατροί».
Η συμφορά του εγωιστικού βολέματος στους χώρους
 μας έπνιξε τα πάντα. Καταχνιά παθών, ομίχλη λαθών,
 πνευματική αβεβαιότητα, ανασφάλεια για το αύριο στο 
εργασιακό πεδίο, πτώση των ηθών και των μισθών,
 των αγνών προσδοκιών των αγνών πατριωτών. 
Και όμως ο π. Πορφύριος σιωπηλά με προφητική
 δύναμη δηλώνει σε πνευματικό του παιδί: 
«Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού.
 Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μία αθλία κατάσταση. 
Ο Θεός, όμως, μας λυπήθηκε.
 Και τώρα δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. 
Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος
 πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα
 συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό».
 ( Κλείτος Ιωαννίδης, ο Γέρων Πορφύριος, 
Μαρτυρίες και εμπειρίες. Ι.Μ. Η Μεταμόρφωσις 
του Σωτήρος, Αθήνα 1999, ζ΄ έκδοση, σ. 233 ) .
Γνώρισα έναν σπουδαίο άνθρωπο του Θεού. 
Αγωνίζεται για την ενότητα πλουσίων και φτωχών .
 Δεν θέλει να δώσει στους φτωχούς.
 Πήρε δάνειο γι’ αυτούς. Ρισκάρει τα πάντα.
 Σπάει δεσμούς γήινους, ψεύτικους, φθαρτούς . 
Όλα τα δίνει. Δεν έχει δισταγμούς. Δίνεται 
ολάκερος και δέχεται εξευτελισμούς από φίλους
 και γνωστούς. Ποιος άραγε από τους πολιτικούς 
τους μεγάλους και τρανούς δανείζεται για 
τους φτωχούς; Ποιος δίνει απλόχερα από το 
περίσσευμά του; 
Ποιος ρισκάρει για να δει η Ελλάδα καλύτερες ημέρες;
 Όλοι κουραζόμαστε για την πάρτη μας, για τους δικούς
 μας και σπάνια για τους άλλους , και νομίζουμε πως 
θα μας σώσουν οι υπουργικές συσκέψεις και τα έκτακτα 
μέτρα φορολόγησης. Αυτά είναι τονωτικές ενέσεις 
ευεξίας σε ετοιμοθάνατους που χαροπαλεύουν 
λόγω βαρέων νοσημάτων.
Το ελλαδικό σπίτι καταρρέει και εμείς αγοράζουμε 
πολυτελή καλύμματα για το σαλόνι του. 
Τι ειρωνεία, Θεέ μου! 
Πόσο άσπλαχνα, στενόμυαλα, ανόητα, 
περιορισμένα κινούμαστε. 
Ένας νέος Καποδίστριας μας χρειάζεται, που
 θυσίασε όλη την ύπαρξή του για το έθνος μας, 
ένας σπουδαίος άνθρωπος του Θεού. 
Υπάρχει ανάμεσά μας. 
Το πιστεύω…

10/12/2009


Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

Κυριακή, Οκτωβρίου 14, 2012

Αγάπη και εγωισμός: Δύο αιώνιοι αντίπαλοι


πηγή




ΑΡΚΕΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ έγιναν με καλές προθέσεις. Ή θα ρίξεις τον εγωισμό ή θα ρίξεις την αγάπη. Όσο αυξάνει ο εγωισμός , τόσο μπλοκάρει η αγάπη. Όσο μικραίνει ο εγωισμός, τόσο αυξάνουν οι προϋποθέσεις να ανθήσει και να αναπτυχθεί η αγάπη. Έχουμε καλές προθέσεις, ζήλο για ιεραποστολή, διάθεση για προσφορά∙ έχουμε υψώσει όμως και το ντουβάρι του εγωισμού , που συχνά αναχαιτίζει το δρόμο προς την αγάπη. Μπαίνει ανάμεσα στους καλοπροαίρετους και σπάει την αρμονία των σχέσεων.

Στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη τελείται μια πάλη μεταξύ του εγωισμού και της αγάπης. Ο ιερέας και ο Λευίτης προσπερνούν τον πληγωμένο άνθρωπο, διότι φοβούνται μήπως πάνε καθυστερημένα στη δουλειά τους και τους «κράξει» το αφεντικό. Προτάσσουν τον εγωισμό και όχι την αγάπη. Αν έκαναν περίπατο στο δρόμο, οπωσδήποτε θα ασχολούνταν με τον πληγωμένο από τους ληστές οδοιπόρο. 

Ο Σαμαρείτης όμως, που φαίνεται πως η ζωή του τον είχε τσαλακώσει αρκετά, δεν σκέφτηκε το ίδιο. Σκύβει στον πληγωμένο και εικάζω πως έκανε περίπου τους εξής λογισμούς: «Είμαι που είμαι ξεφτιλισμένος στη ζωή μου, μια ξεφτίλα από το αφεντικό ας φάω. Δεν βαριέσαι. Δεν χάλασε ο κόσμος. Το εγώ μου θα κοιτάξω τώρα, να μην τσαλακωθεί,  ή τον συνάνθρωπό μου που είναι μισοπεθαμένος», και έτσι προτάσσει την αγάπη και όχι τον εγωισμό. Κάθε φορά που ξεκινάμε να εκδηλώσουμε  την αγάπη, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως δίχως την ταπείνωση η αγάπη μας δε θα έχει διάρκεια. Γρήγορα θα τρακάρει πάνω στον εγωισμό μας . Μη γένοιτο.

Απ’ το  Ευαγγέλιο βγαίνει το εξής συμπέρασμα: Ο Χριστός θα μπορούσε να μας πει: «Παιδιά μου, κρατήστε την αγάπη σας για το σόι σας, τους φίλους σας, τους αδελφούς σας, όμως τη θεϊκή αγάπη θα την εκδηλώνετε μόνο σε ανθρώπους από τους οποίους δεν προσδοκάτε τίποτα», δηλαδή σε αρρώστους, ξένους, φυλακισμένους, πεινασμένους.
Αυτοί οι δεύτεροι θα μας βάλουν στον Παράδεισο. Είναι οι μεγάλοι ευεργέτες μας. Με τους άλλους λειτουργούμε ιδιοτελώς. Κάτι έχουν , το οποίο εμείς προσδοκούμε να πάρουμε , αφού τους ευεργετούμε. Ο Κύριος, γνωρίζοντας την αδυναμία της ανταπόδοσης , θέλησε να μας προστατέψει. Γι’ αυτό μας προτρέπει: «Όταν ετοιμάζετε τραπέζι για γεύμα, να καλείτε ανθρώπους φτωχούς και αγνώστους που δεν μπορούν να σας το ανταποδώσουν. Τότε θα έχετε την ανταπόδοση από τον Θεό» (βλ. Λουκ. Ιδ΄12-14 ) .


Από το βιβλίο: “Πληγωμένες Σχέσεις
Ένθεες Συνθέσεις”
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2011
ΕΚΔΟΣΗ Β΄ΕΠΑΥΞΗΜΕΝΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

Δευτέρα, Οκτωβρίου 01, 2012

Η ευτυχία


ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ποθεί την ευτυχία αλλά δεν μπορεί να φανταστεί πόσο κοντά του βρίσκεται...
Η ευτυχία κρύβεται εκεί που δεν το περιμένει. Η ευτυχία μας αυξάνεται όσο αυξάνεται η προσφορά μας και ελαττώνεται η προσδοκία μας. Δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένος άνθρωπος από τον ανιδιοτελή. Συγγενεύει νε την πανέμορφη φύση , που όλο δίνει και ελάχιστα λαμβάνει. Τι όμορφο να ανακουφίζεις ανθρώπους χωρίς να ζητάς τίποτα από αυτούς! Το λαμπερό τους πρόσωπο, το ευχαριστώ τους, η αγαλλίασή τους είναι τα καλύτερα δώρα που μπορούν να προσφέρουν στον ευεργέτη τους. Και πόσο χαίρεται ο ευεργέτης όταν νιώθει πως έδωσε χαρά σε έναν βασανισμένο!
Αν ήμουν ψυχίατρος μία συνταγή θα έδινα στους καταθλιπτικούς ασθενείς μου: Λειτουργήστε ανιδιοτελώς, δημιουργήστε με μεράκι, προσφέρετε χωρίς ανταλλάγματα και η ψυχή σας θα ζει την παραδείσια μακαριότητα.
Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Από το χάος στο φως
Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»
ΑΘΗΝΑ 2012

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 21, 2012

Η ευτυχία Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κωτσόπουλος


πηγή





ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ποθεί την ευτυχία αλλά δεν μπορεί να φανταστεί πόσο κοντά του βρίσκεται. Η ευτυχία κρύβεται εκεί που δεν το περιμένει. Η ευτυχία μας αυξάνεται όσο αυξάνεται η προσφορά μας και ελαττώνεται η προσδοκία μας. Δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένος άνθρωπος από τον ανιδιοτελή. Συγγενεύει νε την πανέμορφη φύση , που όλο δίνει και ελάχιστα λαμβάνει. Τι όμορφο να ανακουφίζεις ανθρώπους χωρίς να ζητάς τίποτα από αυτούς! Το λαμπερό τους πρόσωπο, το ευχαριστώ τους, η αγαλλίασή τους είναι τα καλύτερα δώρα που μπορούν να προσφέρουν στον ευεργέτη τους. Και πόσο χαίρεται ο ευεργέτης όταν νιώθει πως έδωσε χαρά σε έναν βασανισμένο!
Αν ήμουν ψυχίατρος μία συνταγή θα έδινα στους καταθλιπτικούς ασθενείς μου: Λειτουργήστε ανιδιοτελώς, δημιουργήστε με μεράκι, προσφέρετε χωρίς ανταλλάγματα και η ψυχή σας θα ζει την παραδείσια μακαριότητα.
1 Οκτωβρίου 2011


Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Από το χάος στο φως
Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»
ΑΘΗΝΑ 2012

Τρίτη, Ιουλίου 03, 2012

Ἡ συγχώρηση π. Ἀρσενίου Κωτσόπουλου



Ὁ Κύριος συγχωρεῖ καί 
στηρίζει αὐτούς 
πού πέφτουν, πού 
συντρίβονται.ὄχι ἐκείνους 
πού δέν ἁμαρτάνουν. 
Διότι δέν ὑπάρχουν 
ἀναμάρτητοι. Ὁ ἅγιος 
γέροντας Πορφύριος 
ἔλεγε διαρκῶς : «Οἶδα,
 Σῶτερ, ὅτι ἄλλος ὡς ἐγώ
 οὐκ ἔπταισέ σοι, ουδἐ ἔπραξε τάς πράξεις ἅς ἐγώ
 κατειργασάμην. Ἀλλά τοῦτο πάλιν οἶδα ὡς οὐ
 μέγεθος πταισμάτων, οὐχ ἁμαρτημάτων πλῆθος
 ὑπερβαίνει τοῦ Θεοῦ μου τήν πολλήν 
μακροθυμίαν καί φιλανθρωπίαν ἄκραν». Ἡ εὐχή 
τῆς Θείας Μεταλήψεως ἦταν τό ἐντρύφημά του. Και 
πάλι λέει ὁ ψαλμωδός :
«Ὑποστηρίζει Κύριος πάντας τους καταπίπτοντας
 καί ἀνορθοῖ πάντας τούς κατερραγμένους» 
(Ψλ. ρμδ΄ 14).
Ἄν ὁ Κύριος ὑποστηρίζει ὅλους αὐτούς πού ξεπέφτουν καί 
διασύρονται στήν κοινωνία, ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί πῶς
 πρέπει νά σταθοῦμε ἀπέναντί τους; Χρειάζονται 
στηρίγματα γιά νά τούς συγκρατήσουμε. Μέ τήν
 προσευχή μας, τήν παρηγορητική νουθεσία, τήν 
ἐνθάρρυνση. Δυστυχῶς ἐμεῖς δέν συμπεριφερόμαστε 
πάντοτε ἔτσι. Τούς κρίνουμε, τούς ἐλέγχουμε, τούς
 μεταδίδουμε ἀρνητική ἐνέργεια. Τούς βγάζουμε
 γλώσσα. Λέει πάλι ὁ ψαλμωδός: «ἀνήρ γλωσσώδης
 οὐ κατευθυνθήσεται ἐπί τῆς γῆς, ἄνδρα ἄδικον
 κακά θηρεύσει εἰς διαφθοράν» (Ψλ. ρλθ΄ 12).
 Ὁ γλωσσώδης ἄνθρωπος ἀδικεῖ τόν συνάνθρωπό του, 
διότι δέν γνωρίζει τήν πορεία του. Αὐτόν πού σήμερα
 κρίνεται, αὔριο μπορεῖ νά θαυμάζεται λόγῳ τῆς
 μετάνοιάς του.
Ἐμεῖς δέν ἔχουμε ἀνοιχτούς ὁρίζοντες. Δέν εἴμαστε
 διορατικοί. Δέν ἔχουμε δικαίωμα νά χαρακτηρίζουμε'
 τούς ἄλλους ἔτσι ἐπιπόλαια. Κινδυνεύουμε νά
 θηρεύσουμε διαφθορά. Ἀγοράζουμε φθορά καί
 καταστροφή γιά τόν ἑαυτό μας. Κρίνοντας
 τόν συνάνθρωπό μας, κατακρεουργοῦμε τόν 
ἑαυτό μας. 
Ἐμεῖς φταῖμε πού δέν ἔχουμε τή δύναμη τοῦ
 Ἁγίου Πνεύματος νά βοηθήσουμε τόν ἀδύναμο
πνευματικά. Αὐτή λοιπόν εἶναι ἡ ὀρθόδοξη 
τοποθέτηση. Γι’ αὐτό λένε στό μοναστήρι: 
«ἀεἰ μέμφεσθαι ἑαὐτόν». 
Ὁ Ντοστογέφσκι γράφει στούς ἀδελφούς 
Καραμαζώφ: «Νά ἕνας σωτήριος λόγος. 
Νά θεωρεῖς τόν ἑαυτό σου ὑπεύθυνο γιά 
τά κρίματα τοῦ κόσμου». Ὁ Μίσα  ἕνας ἥρωας
 τοῦ ἔργου του πού ἔφυγε σέ νεαρή ἡλικία ἀπό 
τή ζωή, λίγο προτοῦ κλείσει τά μάτια τοῦ ζητοῦσε
 συγχώρεση καί ἀπό τά πουλάκια.
Ὁ π. Παΐσιος, εὐρισκόμενος στήν Κόνιτσα, στή 
Μονή Στομίου, κατέκρινε καί ἔδιωξε μία ἀνήθικη 
γυναίκα ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Μονῆς. Τότε ἦρθε
 πάνω τοῦ ὅλη ἡ σαρκική ἐνέργεια τῆς γυναίκας 
καί τόν συντάραξε. Στήν ἀπελπισία του, πῆρε τά 
βουνά καί γιά νά ἠρεμήσει χτύπησε μέ σκερπάνι
 τό πόδι του. Παρότι τό πλήγωσε πολύ καί ἔντονα,
 ὁ πειρασμός δέν ἔφευγε. Μόνο ὅταν συμπόνεσε τή
 γυναίκα καί ἔκανε  καλό λογισμό, ἀπαλλάχθηκε 
ἀπό τόν πειρασμό.
Ἀν θέλουμε νά γλιτώσουμε τήν διαφθορά καί 
τή συντριβή, ἄς μήν φλυαροῦμε γιά κανέναν.
Στόχος δέν εἶναι ἡ κρίση τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλά
 ἡ σωτηρία του.
Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Κωτσόπουλου, "Ἐκπλήξεις Χάριτος", 
Ἀθήνα 2010, σελ. 535-537

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...