«Ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ»…

Του Αρχιμανδρίτη Δαμασκηνού Λιονάκη, Πρωτοσυγκέλλου Ι.Μ. Κυδωνίας

«Ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ»… Αὐτούς τούς λειτουργικούς λόγους φέρνει στόν νοῦ μου ἡ παμψηφεί ἐκλογή τοῦ Ἱερομονάχου Βαρθολομαίου ὡς Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους!

Μετά τήν τέλεση ἀγρυπνίας οἱ πνευματικοί βλαστοί τοῦ μακαριστοῦ π. Χρυσοστόμου «συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ» καί ὁμοφώνως ἐξέλεξαν τόν π. Βαρθολομαῖο νέο ποδηγέτη καί πνευματικό καθοδηγητή τους· «ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό»!

«Τέκνον ὑπακοῆς» ὁ π. Βαρθολομαῖος, «ὃς ποιμανεῖ» τήν εὐλογημένη ἀδελφότητα τῶν Ἐσφιγμενιτῶν, τά «τεκνία» τοῦ π. Χρυσοστόμου!

Ὁ νέος Ἡγούμενος, ἀγαπητός καί πιστός «συνεργὸς ἐν Χριστῷ» τοῦ ἀοιδίμου π. Χρυσοστόμου, στάθηκε μέ ἀγάπη καί ἀφοσίωση δίπλα στόν Γέροντά του καί τόν ἀκολούθησε ὡς «ἰσόψυχος αὐτῷ». Τοῦ συμπαραστάθηκε στόν καιρό τῆς ἀσθενείας του καί μεγάλως τόν ἀνέπαυε στίς μεγάλες δοκιμασίες του.

Ἐπί ὁλόκληρα νυχθήμερα τόν ὑπηρέτησε, «συγκακουχούμενος αὐτῷ». Διαρκής μέριμνά του ἡ «ἀνάπαυσις τῶν σπλάγχνων» τοῦ Γέροντός του, τόν ὁποῖο «σὺν Θεῷ» ἀξιώνεται νά διαδεχθεῖ στήν θέση τοῦ Ἡγουμένου τῆς ἱστορικῆς Μονῆς.

Ἡ «δεξιὰ τοῦ Κυρίου» στόλισε τόν π. Βαρθολομαῖο μέ φυσικά καί πνευματικά χαρίσματα· τοῦ χάρισε ὀξύνοια καί εὐπροσηγορία, ἀγάπη καί διάθεση ὑπακοῆς, τρόπο εὐγενικό καί ἀρχοντικό, εὐρυχωρία καί σύνεση.

Στό πρόσωπο τοῦ νέου Ἡγουμένου ἐμφανῆ πολλά χαρακτηριστικά τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος καί προκατόχου του· «καὶ οὐ θαυμαστόν».

Ὅποιος «ἐν ἀφελότητι καρδίας» προσκολληθεῖ στόν Γέροντά του, ἀναδεικνύεται κληρονόμος τῶν χαρισμάτων του· καί ὁ π. Βαρθολομαῖος «χάριτι Θεοῦ» προσκολλήθηκε στόν Γέροντά του, «ἔγγιστα αὐτοῦ» ἔζησε, τόν ἀνέπνευσε καί τόν ὑπηρέτησε.

Ἐκδαπανήθηκε γιά τά δίκαια τῆς Μονῆς, μερίμνησε καί «ὑπὲρ δύναμιν» ἐργάσθηκε  γιά τό κονάκι στίς Καρυές, ὥστε ὅλα νά γίνουν «εὐσχημόνως καὶ κατὰ τάξιν». Πεποίθησή του ἡ ἀγαθή ἔκβαση τοῦ ἀκανθώδους ζητήματος τῆς Μονῆς, ἡ ἀποκατάσταση τῆς εἰρήνης στό Περιβόλι τῆς Παναγίας καί ἡ «μέχρι κεραίας» εὐόδωση τοῦ θείου θελήματος «εὐχαῖς» τοῦ π. Χρυσοστόμου.

Στίς 27 Ὀκτωβρίου ὁ π. Βαρθολομαῖος ἐνθρονίζεται καί ἀναλαμβάνει τήν ποιμαντική καί διοικητική εὐθύνη τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου.

Εὐχή ὅλων νά διαποιμάνει θεοφιλῶς τά «ἀρνία» τῆς Μάνδρας του, τά εὐλογημένα καλογέρια τῆς Μονῆς. Ἡ πρόσφατη ἐκδημία τοῦ π. Χρυσοστόμου εἶναι ἀλήθεια ὅτι προξένησε λύπη στίς τρυφερές καρδιές τῶν Ἐσφιγμενιτῶν. Πιστεύουμε, ὅμως, ὅτι «ἡ λύπη αὐτῶν εἰς χαρὰν γενήσεται»· ὅτι μέ τίς εὐχές τοῦ μακαρίου Γέροντος καί τήν πατρική ἐπιστασία τοῦ π. Βαρθολομαίου οἱ ὑποθέσεις τῆς Μονῆς θά εὐοδωθοῦν, ἡ κανονική τάξη θά θριαμβεύσει, τά προβλήματα θά ἐπιλυθοῦν καί πολλές καρδιές θά ἀναπαυθοῦν!

Οἱ ὑποτακτικοί τοῦ π. Χρυσοστόμου, «οἱ διαμεμενηκότες μετ᾿ αὐτοῦ ἐν τοῖς πειρασμοῖς αὐτοῦ», στηρίζουν καί ἀγαποῦν τόν π. Βαρθολομαῖο. Αὐτό μέ πείθει ὅτι θά τόν βοηθήσουν «ὅση αὐτοῖς δύναμις» στήν ἀνωφερῆ πορεία πρός τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Πάτερ Βαρθολομαῖε, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ εὐλογημένε, τοῦτο ἄς γνωρίζει ἡ ἀγάπη σου: Ὅσοι τιμοῦν τήν μνήμη τοῦ μακαριστοῦ Γέροντός σου, ὅσοι τόν γνώρισαν καί τόν ἀγάπησαν, στέκονται στό πλευρό σου καί στό πλευρό τῆς Ἡγουμένης Χριστονύμφης τῶν Σερρῶν.

Στηρίζουν τίς ἀγαθές προσπάθειές σας καί εὔχονται θερμῶς ὑπέρ τῆς «θεόθεν ἐνισχύσεως» τῶν Μονῶν Ἐσφιγμένου καί Προφήτου Ἠλιού Ἁγίου Πνεύματος Σερρῶν. Ὁ ἁγιασμός τῶν ψυχῶν σας καί ἡ κατά Θεόν προκοπή τῶν Ἀδελφοτήτων σας εἶναι δόξα δική μας καί ἔπαινος!

«Ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ» παρακαλοῦμε τόν Κύριο νά σᾶς χαρίζει «νοῦν ἡγεμόνα», ὥστε νά ἀνταποκρίνεσθε στά ὑψηλά καθήκοντά σας καί «ἔργῳ καὶ λόγῳ» νά ὁμολογεῖτε «Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένον». Ἀμήν.

πηγή

Ορθάς τροχιάς

Του Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη

«Ὀρθὰς τροχιὰς ποίει σοῖς ποσὶ» (Παροιμ. Σολομ. 4, 26), παραγγέλλει, ἀδελφοί μου, ὁ Θεός στήν Παλαιά Διαθήκη. Ἡ βάδιση τῆς μέσης καί βασιλικῆς ὁδοῦ προλαμβάνει ποικίλες πνευματικές ἐκτροπές.

Ὁ π. Πορφύριος διδάσκει ὅτι ὁ χριστιανός πρέπει νά ἀποφεύγει τήν ἀρρωστημένη θρησκευτικότητα, τό αἴσθημα ἀνωτερότητος γιά τήν ἀρετή του καί τό αἴσθημα κατωτερότητος γιά τήν ἁμαρτωλότητά του.

Ἡ ἀποφυγή τοῦ ψυχαναγκασμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ πνευματική ἀσθένεια, ὀμορφαίνει τήν πνευματική ζωή, χαρίζει στήν ψυχή ἄνεση καί ἁπλότητα, τήν προφυλάσσει ἀπό τό ἄγχος καί τήν πίεση, ἀπό τήν ἐπιθυμία παράκαιρων πνευματικῶν ἀγωνισμάτων καί τήν βλαπτική λεπτολόγηση λογισμῶν καί ἁμαρτιῶν.

Ἄν ὁ Χριστός εἶναι «ἡ χαρὰ ἡμῶν», ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μας δέν μπορεῖ νά γίνεται πηγή ἄγχους καί μελαγχολίας, πιέσεων καί νοσηρῶν συγκρίσεων μέ τούς ἄλλους. Στήν πνευματική ζωή εἶναι ἀνάγκη νά πνέει ἕνα ἀεράκι ἐλευθερίας.

Ὅταν ὁ πιστός ἐμπιστεύεται τήν ὕπαρξή του στήν πατρική πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἡ καρδιά του ἀναπαύεται καί τό ἄγχος φυγαδεύεται.

«Ὁ Θεός δέν εἶναι τύραννος, νά μᾶς πνίγει», τονίζει ὁ μακαριστός π. Παΐσιος.

Ἡ ἀφομοίωση αὐτοῦ τοῦ χαριτωμένου λόγου ἀναπτερώνει τόν ἀγωνιζόμενο χριστιανό καί συμβάλλει σέ μία ὑγιαίνουσα σχέση μέ τόν Χριστό, μακριά ἀπό ἐσωτερικές συγχύσεις καί «ἐλαττωματικά πνευματικά».

Τό ταπεινό φρόνημα δέν ἀποτελεῖ, ἀδελφοί μου, μειονεξία ἤ ἀδυναμία, ὅπως πλεῖστοι ἄνθρωποι νομίζουν, ἀλλά προϋπόθεση καί ἀποτέλεσμα ὀρθῆς πνευματικῆς πορείας.

Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος δέν εἶναι κατηφής καί μελαγχολικός, δειλός καί μεμψίμοιρος, ἀλλά ἀνδρεῖος, αἰσιόδοξος, «ἀεὶ δὲ χαίρων».

«Τῇ ταπεινώσει δίδοται ἡ χάρις», διδάσκει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος! Ὁ μιμητής τοῦ ταπεινοῦ Ἰησοῦ καθίσταται ἰσχυρός καί ἀπρόσβλητος ἀπό τούς πειρασμούς, χρήσιμος καί ὠφέλιμος στούς συνανθρώπους του.

Ἀληθινά δέ ταπεινοί εἶναι ὅσοι εὐχαριστοῦνται νά εἶναι οἱ ἐλάχιστοι τῶν ἀνθρώπων, ὅσοι ποθοῦν νά βλέπουν τούς ἄλλους σέ μεγαλύτερη δόξα. Καί τέτοιοι ἄνθρωποι δέν χαρακτηρίζονται ἀπό μειονεξία καί στενοχωρία, ἀλλά ἀπό ἀρχοντιά καί εὐρυχωρία!

Ἡ μετάνοια συνδέεται μέ τήν ἐλπίδα στήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν χαρά τῆς ἐπιστροφῆς στήν πατρική ἑστία.

Ὅποιος «ἐν μετανοίᾳ» ἐξομολογεῖται στόν Πνευματικό, καταφέρνει νά βάλει νέα ἀρχή στήν πνευματική του ζωή, νά ἀναπαύσει τόν Θεό, νά ἐπανορθώσει σφάλματα τοῦ παρελθόντος, νά εὐεργετήσει καί νά ὠφελήσει. «Θέλω νά μετανοήσω καί νά ἀγωνισθῶ ξανά», γράφει σέ ἕνα ἀπό τά μελοποιημένα ποιήματά του ὁ μακαριστός π. Γερμανός Σταυροβουνιώτης.

Στήν μετάνοια δέν ὑπάρχει μελαγχολία καί ἀπόγνωση, ἀλλά ἀγωνιστική διάθεση καί γλυκειά προσμονή τοῦ θείου ἐλέους. «Οὐκ ἀπογινώσκω τὴν ἐμαυτοῦ σωτηρίαν ὁ ἄθλιος», διαβάζουμε στήν Ἀκολουθία τῆς Θείας Μεταλήψεως.

Ἡ παραπάνω πρόταση συμπυκνώνει τό φρόνημα τοῦ μετανοοῦντος, ὁ ὁποῖος πιστεύει ὅτι ὁ «Θεὸς τῶν μετανοούντων» θά τόν σώσει «ἀνάξιον ὄντα», ὅπως διαβάζουμε στήν προσευχή τοῦ Μανασσῆ. Ὁ δέ Θεός ἀπαλλάσσει ἀπό τήν ἐνοχή τῶν πταισμάτων ὅσους μετανοοῦν καί εἰλικρινῶς ἐξομολογοῦνται, χαρίζοντάς τους «λευκὸν συνειδός».

Αὐτά εἶναι τά εὐλογημένα παράδοξα τῆς πνευματικῆς ζωῆς: αὐτομεμψία καί ἐλπίδα, αὐτοκαταδίκη καί σωτηρία, ταπείνωση καί ὕψωση…

Γιά τόν καθένα μας, ἀδελφοί μου, ὁ Θεός ἔχει τό σχέδιό Του. «Κανείς μας δέν Τοῦ περισσεύει», τονίζει σύγχρονος Γέροντας.

Μέ αὐτές, λοιπόν, τίς πνευματικές ὑποθῆκες ἄς προσπαθήσουμε γιά τό καλύτερο καί ἄς ἔχουμε τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεός θά εὐλογήσει τήν ζωή μας στήν γῆ καί θά μᾶς χαρίσει τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἀμήν.

πηγή

Παναγία μου! Αρχιμανδρίτης Δαμασκηνός Λιονάκης

Του Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη*

«Παναγία μου»! Ὄνομα μυριοειπωμένο, ἐπίκληση θερμή, ἱκεσία ταπεινή, καρδιακή. Μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας γόνατα κάμπτονται καί χέρια ὑψώνονται, δάκρυα χύνονται, καρδιές ἀνοίγονται, ὀνόματα μνημονεύονται, «πᾶσαι αἱ γενεαὶ» δεητικῶς προσεύχονται…

Στήν σπλαγχνική Μητέρα τοῦ Θεοῦ καταφεύγουμε σέ κάθε περίσταση τοῦ βίου, αὐτῆς τό ὄνομα προφέρουμε καί τήν βοήθεια ἐπιζητοῦμε.

Κατά δέ τόν μῆνα Αὔγουστο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀφιερωμένος στήν χάρη της, ἀμέτρητες παρακλήσεις ἀναπέμπονται στήν Παναγία ἀπό τούς πιστούς χριστιανούς.

Ναοί Ἐνοριῶν καί Ἱερῶν Μονῶν γεμίζουν ἀπό ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἡλικιῶν· οἱ Παρακλητικοί Κανόνες κατανύσσουν ψυχές καί ἀρωματίζουν τά αὐγουστιάτικα ἀπογεύματα, δροσίζουν «τοὺς βαστάσαντας τὸ βάρος τῆς ἡμέρας καὶ τὸν καύσωνα»…

Πλῆθος ἐπιθέτων καί προσωνυμιῶν ἀπέδωσε στήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡ ἀγάπη καί ἡ εὐγνωμοσύνη τῶν πιστῶν· Γοργοεπήκοος, Παντάνασσα, Γιάτρισσα, Παυσολύπη, Παραμυθία, Χρυσοπηγή καί Καταφυγή εἶναι ἐλάχιστα ἀπό αὐτά.

Ἡ Παναγία μας, «ἡ μόνη ἁγνὴ καὶ ἄχραντος Παρθένος», εἶναι «ἡ μετὰ Θεὸν προστασία ἡμῶν».

Δέεται ἀδιαλείπτως ὑπέρ τοῦ κόσμου, ἀποσοβεῖ κινδύνους καί ἀποδιώκει πειρασμούς, προστατεύει ἔθνη καί λαούς, θεραπεύει ἀρρώστους, καλεῖ σέ μετάνοια, παρηγορεῖ καί χαροποιεῖ θλιβομένους, ἐνθαρρύνει ἀπογοητευμένους, νουθετεῖ κυβερνῆτες, προφυλάσσει τούς νέους, στηρίζει τούς γέροντες, διατρέχει θάλασσες καί βουνά, πόλεις καί χωριά, ἀσφαλίζει ψυχές, στερεώνει στό ἀγαθό, μοιράζει χαρίσματα, μεριμνᾶ γιά πνευματικές καί βιοτικές ἀνάγκες, τακτοποιεῖ λογισμούς, λύνει παρεξηγήσεις, καταλλάσσει καί εἰρηνεύει.

Συμπαρίσταται στίς χῆρες καί τά ὀρφανά, στίς πονεμένες μητέρες, στούς ἀγωνιστές τῆς βιοπάλης, σέ ὅσους ἀσκοῦνται κατά τῆς ἁμαρτίας καί ποθοῦν τήν πνευματική τελείωση.

«Μυριάκις» προφέρεται τό ὄνομα τῆς Κεχαριτωμένης Θεοτόκου καθημερινῶς, ἀλλά «ἀπειράκις» ὁ κόσμος ὁλόκληρος δέχεται τίς εὐεργεσίες τῆς ἁγνῆς Θεομήτορος!

Ἡ Παναγία μας, ἡ ὁποία ποτέ δέν ἁμάρτησε οὔτε μέ τόν λογισμό, ἀλλά ἀφιερώθηκε στόν Θεό καί ὑπηρέτησε τό σχέδιό Του γιά τήν σωτηρία τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, βρίσκεται μέ τό σῶμα της στόν Παράδεισο, ὅπου μέ μητρική παρρησία καί ἀρχοντική ἀγάπη ἱκετεύει τόν Υἱό καί Θεό της γιά τήν σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

Καί γνωρίζουμε ὅτι «πολὺ ἰσχύει δέησις Μητρὸς πρὸς εὐμένειαν Δεσπότου»!

Εἶναι, ὅμως, ἀνάγκη νά τονίσουμε ὅτι ἡ Θεοτόκος δέν παραβιάζει κλειστές πόρτες, ἀλλά στέκεται μέ σεβασμό πρός τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί τήν θεόσδοτη ἐλευθερία του. Προτρέπει μητρικῶς, δέν ἐξαναγκάζει δυναστικῶς!

Ἀναπαύεται στήν πνευματική ζωή μας, στήν ἀγαθή μας προαίρεση καί τήν ὑπακοή μας στό θέλημα τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ της.

Ὅποιος τιμᾶ καί ἐργάζεται τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, ὅποιος μέ φιλότιμο ἀγωνίζεται γιά τήν σωτηρία καί τόν ἁγιασμό του, ὅποιος «ἀγαθοποιεῖ», εὐεργετεῖ καί ἀμνησικακεῖ, αὐτός δρέπει τούς καρπούς τῆς ἰσχυρῆς θεομητορικῆς προστασίας.

Τό πέρασμα τῆς Παναγίας χαρίζει ἐλπίδα, παύει τήν λύπη, μελώνει τόν πόνο, ἀναιρεῖ τήν κατήφεια, ἀποδιώκει τήν ἀπελπισία.

Ἡ παρουσία της εἶναι πρόξενος εἰρήνης, χαρᾶς καί καλῆς ἀνησυχίας, ἀφορμή μετανοίας, διόρθωσης καί τελείωσης.

Πόσο ἀπαραίτητη, ἀδελφοί μου, εἶναι στήν σημερινή δύσκολη πραγματικότητα ἡ καταφυγή στήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ...

Πόσο χρειάζονται τήν μητρική στοργή τῆς Ἀειπαρθένου ἄνθρωποι πού ἀποκάμνουν καί ἀπογοητεύονται ἀπό τήν λύπη καί τά προβλήματα…

Ὁ ὀρθόδοξος λαός μας εἶναι ζυμωμένος μέ τήν τιμή στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

Τό παράδειγμα τῶν ἁπλοϊκῶν προγόνων μας, οἱ ὁποῖοι «οὐκ ἔγνωσαν γραμματείας», ἀλλά μέ ἐλπίδα κατέφευγαν στήν Παναγία καί ἀνακουφίζονταν στίς δυσκολίες καί τίς θλίψεις τῆς ζωῆς, μᾶς διδάσκει, ἀδελφοί μου, νά μήν ὑποκύπτουμε στήν ἀπελπισία καί τήν ἀπόγνωση, ἀλλά μέ θάρρος νά καταφεύγουμε στήν Παναγία μας, νά ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας, νά ἐξωτερικεύουμε τόν πόνο μας καί νά ἔχουμε τήν βεβαιότητα ὅτι δέν θά φύγουμε «κατῃσχυμμένοι». Ἀμήν.

*Ο Αρχιμ. Δαμασκηνός Λιονάκης είναι Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Κυδωνίας και Αποκορώνου. 

  πηγή

'Δια πίστεως''

Του Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη*

Στό ἐνδέκατο κεφάλαιο τῆς πρός Ἑβραίους Ἐπιστολῆς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μακαρίζει τούς δικαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, «οἳ διὰ πίστεωςκατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγονστόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων».

Ἡ πίστη στόν Χριστό εἶναι, ἀδελφοί μου, ἀπαραίτητη γιά τήν εὐόδωση τῶν ἔργων μας, γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν δυσκολιῶν τῆς ζωῆς μας καί γιά τήν ποθητή σωτηρία μας· ἀπαραίτητη στόν νέο καί τόν ἡλικιωμένο, στόν ἐργαζόμενο καί τόν ἄνεργο, στόν ἀσθενῆ καί χειμαζόμενο, στήν μητέρα καί τόν πατέρα, στόνμαθ ητή καί τόν δάσκαλο, στόν κυβερνήτη καί τόν λαό, στόν ποιμένα καί τό ποίμνιο. Χωρίς τήν πίστη στόν Χριστό ἡ ψυχή ἀτροφεῖ, ὁ «ἔσω ἄνθρωπος» λιμοκτονεῖ, ἀληθινή ζωή δέν οἰκοδομεῖται.

Χωρίς τήν πίστη στόν Χριστό γινόμαστε «ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ» (Ἐφεσ. 2, 12)!

«Ἡ πίστη εἶναι ἕνα μέγεθος πού ὑπόκειται σέ αὐξομειώσεις», σημειώνει σύγχρονος Γέροντας. Αὐξάνεται ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ μέ τήν προσευχή καί τήν πρακτική καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν, μειώνεται δέ μέ τήν ἀμέλεια καί τήν συγκατάθεση στήν ζωή τῆς ἀνομίας, ἡ ὁποία καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο παχυλό καί ἀνίκανο γιά πνευματικές ἀναβάσεις.

Λογισμοί ἀπιστίας πολεμοῦν ἀκόμη καί ἀνθρώπους ἀφιερωμένους στόν Θεό. Διαβάζουμε στόν βίο τοῦ Ἁγίου Νήφωνος, τοῦ θεοφιλοῦς Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς, ὅτι ἐπί τέσσερα ἔτη πολεμήθηκε ἡ ψυχή του ἀπό τό φοβερό πνεῦμα τῆς ἀπιστίας.Χωρίς τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά στερεωθεῖ στήν πίστη καί νά ἀποδώσει καρπό πνευματικό.

Ἐντύπωση προκαλοῦν οἱ ἐγκωμιαστικοί λόγοι τοῦ Θεανθρώπου γιά τήν πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου τῆς Καπερναούμ,ὁ ὁποῖος μέ σταθερότητα προσέβλεψε στήν θεραπευτική δύναμη τοῦ Κυρίου μας καί ὡς δῶρο ἔλαβε τήν θεραπεία τοῦ δούλου του: «Λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον» (Λουκ. 7, 9).

Στό σημεῖο αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς ἀναρωτηθοῦμε: Ἔχουμε πλήρως ἐμπιστευθεῖ τήν ζωή μας στόν Κύριο, ὅπως ὁ ἑκατόνταρχος ἐμπιστεύθηκε τήν ὑγεία τοῦ δούλου του; Ἔχουμε ἀφεθεῖ ἀπροϋποθέτως στήν πατρική Του πρόνοια ἤ κάτι τέτοιο φοβίζει τίς καρδιές μας ὡς ζημιογόνο;

«Ἡ ζωή ἔχει πολλά γυρίσματα», διδάσκει ὁ λαός μας. Πρώην θεομάχοι καί ἀρνησίχρηστοι συμβαίνει κάποτε νά ἀναδεικνύονται βεβαιόπιστοι ὁμολογητές τοῦ Χριστοῦ, βοηθοί καί ἐμψυχωτές τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἡ «βαθεῖα καρδία» τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ μυστήριο, γνωρίζεται δέ τελείως μόνο ἀπό τόν καρδιογνώστη Θεό.

Ἄς μή σπεύδουμε, λοιπόν, νά κατακρίνουμε συνανθρώπους μας ὡς ἀπίστους καί νά προδικάζουμε τήν ἀπώλειά τους μέ κριτήρια ἀνθρώπινα καί ἀτελῆ. Τρανά παραδείγματα ἁγίας μεταστροφῆς πολλοί πρώην ἐξισλαμισθέντες Νεομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι «εἰς ἑαυτοὺς ἐλθόντες» ἔσπευσαν νά ὁμολογήσουν τόν Χριστό καί νά Τοῦ προσφέρουν θυσία μαρτυρική.

«῾Εαυτοὺς πειράζετε εἰ ἐστὲ ἐν τῇ πίστει, ἑαυτοὺς δοκιμάζετε» (Β’ Κορ. 13, 5), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἔχουμε κληθεῖ οἱ χριστιανοί, ἀδελφοί μου, νά ἐξετάζουμε μέ κριτήρια ἐκκλησιαστικά τό φρόνημά μας, τίς πράξεις μας καί τήν ἐν γένει ζωή μας, ὥστε νά διατηροῦμε τόν σύνδεσμό μας μέ τόν Κύριο καί νά βαδίζουμε μέ ἀσφάλεια πρός τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, «ἧς τύχοιμεν ἅπαντες». Ἀμήν.

* Ο Αρχιμ. Δαμασκηνός είναι Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Κυδωνίας και Αποκορώνου.            Πηγή

Άγχος ή καλή ανησυχία;Του Αρχιμανδρίτη Δαμασκηνού Λιονάκη

Ἡ ἐγρήγορση καί ἡ πνευματική ἑτοιμότητα ἀποτελοῦν, ἀδελφοί μου, ἐφόδια ἀπαραίτητα γιά τήν ζωή καί τήν πνευματική μας προκοπή. «Γίνεσθε ἕτοιμοι», παραγγέλλει ὁ Κύριος, «ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται» (Λουκ. 12, 40).

«Ἡτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην τοῦ φυλάξασθαι τὰς ἐντολάς σου», διαβάζουμε στόν 118ο ψαλμό, ἐνῶ στό Ἀπόδειπνο παρακαλοῦμε τόν Κύριο νά μᾶς χαρίσει «γρήγορον νοῦν».

«Οἱ νωθροί, οἱ ὀκνηροί καί οἱ τεμπέληδες δέν εἶναι ἐντάξει ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ», τονίζει ὁ π. Πορφύριος. Ἡ ἀμέλεια, ἡ ὀκνηρία καί ἡ ἀδιαφορία προδίδουν πνευματική ἀσθένεια.

Ἡ ἐγρήγορση, ἀντιθέτως, ἀποτελεῖ δεῖγμα ὀρθῆς πορείας καί πνευματικῆς ὑγείας· παρακινεῖ τόν ἄνθρωπο σέ προσεκτική αὐτοεξέταση, εἰλικρινῆ ἐκζήτηση τοῦ θείου θελήματος καί ἔργα ἀγαθά.

Ἡ μέριμνα γιά τήν εὐόδωση τῶν ὑποθέσεων τῆς ζωῆς μας καί γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας εἶναι φυσικό νά μᾶς διατηρεῖ σέ ἐγρήγορση. Ἡ ἐγρήγορση, ὅμως, αὐτή συμβαίνει κάποτε νά μεταβάλλεται σέ ἀδημονία, σέ ἐμπαθῆ ἀγωνία καί ἄγχος πνιγηρό.

Σέ ἀντίθεση μέ τήν καλή ἀνησυχία, ἡ ὁποία ἀφυπνίζει τόν ἄνθρωπο, ἡ ἐμπαθής ἀγωνία τόν ἐκταράσσει. Τό ἄγχος φθείρει καί αὐτές τίς σωματικές μας ἀντοχές καί δυνάμεις.

Ἐρευνητές ἰατροί ἀποφαίνονται ὅτι τό ἄγχος «σωματοποιεῖται», προκαλεῖ παθήσεις καί γεννᾶ ποικίλες ὀργανικές διαταραχές.

Ἡ μόρφωση καί ἡ ἐπαγγελματική ἀποκατάσταση, ἡ ἐξασφάλιση στέγης καί ἡ ἐπιλογή συζύγου, ἡ ἀπόκτηση τέκνων καί ἡ ἀποκατάσταση αὐτῶν, ἡ ἀντιμετώπιση τῶν καθημερινῶν δυσκολιῶν καί ἀντιξοοτήτων, ἡ πάλη μέ τά ψεκτά πάθη καί ἡ ὑπερνίκηση αὐτῶν, ἡ πνευματική μας προκοπή καί τελείωση, ὅλα αὐτά μποροῦν νά ἀποτελέσουν ἀφορμές ἄγχους.

Χρειάζεται, ἑπομένως, προσοχή καί τήρηση ἰσορροπιῶν, ὥστε νά κυριαρχεῖ στήν ψυχή μας ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. «Ἡ καλή ἀνησυχία πρέπει πάντοτε νά ὑπάρχει μέσα μας· ἄγχος νά μήν ὑπάρχει», συμβουλεύει ὁ π. Παΐσιος.

Εἶναι ἀλήθεια, ἀδελφοί μου, ὅτι τό ἄγχος δέν ἐπιλύει κανένα πρόβλημα, ἀλλά προστίθεται στά ἤδη ὑπάρχοντα. Ἄς ἐμπιστευθοῦμε, λοιπόν, τίς ταπεινές μας ὑπάρξεις στά παντοδύναμα χέρια τοῦ Θεοῦ καί ἄς ἀναθέσουμε ὅλες τίς ὑποθέσεις μας στήν πάνσοφη πρόνοιά Του, «ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ἡμῶν».

* Ο Αρχιμ. Δαμασκηνός Λιονάκης είναι Πρωτοσύγκελλος στην Ι.Μ. Κυδωνίας και Αποκορώνου.        πηγή

ΤΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ!

Ευλογείτε και μη καταράσθε (Ρωμ. 12, 14)

Του Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη

Η ποιότητα των λόγων μας μαρτυρεί, αδελφοί μου, την πνευματική κατάστασή μας· «εκ γαρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί» (Ματθ. 12, 34). Ο «εν χάριτι, άλατι ηρτυμένος» (Κολασ. 4, 6) λόγος, ο οποίος προδίδει άνθρωπο ευλαβή, συνετό και διακριτικό, αποβαίνει ωφέλιμος και σωτήριος· οικοδομεί τον πλησίον και υμνεί τα μεγαλεία του Θεού. Ο «σαπρός» λόγος, αντιθέτως, επιφέρει διχασμό και βλάβη· οξύνει τα πάθη, θέτει προσκόμματα και προκαλεί σκάνδαλα, περιπλέκει τις ανθρώπινες υποθέσεις και δεν προάγει την πνευματική ζωή. 
Ως θεόσοφος διδάσκαλος, ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος προτρέπει στην Καθολική Επιστολή του (1, 19) κάθε άνθρωπο να είναι «βραδύς εις το λαλήσαι». Καί ο ψαλμωδός αναφωνεί: «Θού, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου» (Ψαλμ. 140, 3). Τα «εν λόγω» πταίσματα, αργολογία, ψευδολογία, κακολογία και τα όμοια, τα οποία ανήκουν στις συχνότερες και ευκολότερες παρεκτροπές μας από την οδό της σωτηρίας, είναι αλήθεια ότι μολύνουν καθημερινώς αμέτρητες ψυχές και όχι σπάνια γίνονται αιτία μεγάλων πτώσεων και απωλείας.

Με το στόμα ο Απόστολος Πέτρος αρνήθηκε τον Κύριο, «και εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς» (Ματθ. 26, 75). Με το στόμα οι ποικιλώνυμοι αιρετικοί αρνούνται τα σωτήρια δόγματα της Εκκλησίας του Χριστού, «πλανώντες και πλανώμενοι» (Β’ Τιμ. 3, 13). Με το στόμα δίνουμε υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις ψευδείς, συκοφαντούμε και αδικούμε συνανθρώπους, πολλές φορές μάλιστα στο όνομα της δικαιοσύνης! Ορθώς, λοιπόν, αποφθέγγεται ο λαός μας ότι η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, και κόκκαλα τσακίζει!

Αν ο άνθρωπος δεν συγκρατεί την γλώσσα του, αλλά παραδίδεται στην πολυλογία, εύκολα παρασύρεται σε συζητήσεις ανώφελες και ψυχοβλαβείς. Διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ότι η πολυλογία οδηγεί στην αργολογία, και η αργολογία στην κατάκριση. Ο δε μακαριστός π. Παίσιος ο Αγιορείτης με πόνο έλεγε: «Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωποι πάνε στην κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις».

Ας μην υποτιμάται, αδελφοί μου, η σημασία των λόγων μας· «εκ γαρ των λόγων σου δικαιωθήση και εκ των λόγων σου καταδικασθήση» (Ματθ. 12, 37). Η αξία του αγαθού λόγου, του ψυχωφελούς και εποικοδομητικού, είναι μεγάλη. Ένας λόγος παραμυθητικός και αφυπνιστικός μπορεί να αποσοβήσει εγκλήματα, να αποτρέψει μεγάλα δεινά. Ο υγιής και ακατάγνωστος λόγος, ο γλυκύς και διακριτικός, πληροφορεί, εμπνέει και αναπαύει ψυχές, διορθώνει λογισμούς, επουλώνει τις πληγές των θλιβομένων και πενθούντων, συντηρεί και ενισχύει τον ζήλο των αγωνιζομένων.
Η συνειδητή συμμετοχή μας στην ζωή της Εκκλησίας θα μας βοηθήσει να αποκτήσουμε «νούν Χριστού», και να διακρίνουμε πότε είναι ο καιρός «του λαλείν» και πότε ο καιρός «του σιγάν», ώστε με τον λόγο μας και με την σιωπή μας να δοξάζεται ο Κύριος. Αμήν.