Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΛΕΛΥΤΡΩΜΕΝΩΝ Εἰς τὴν Σύναξιν τῆς Κυρίας Θεοτόκου Ἀρχιμ. Γεώργιος [Καψάνης, † 2014]

Εἰς τὴν Σύναξιν τῆς Κυρίας Θεοτόκου

Ἀρχιμ. Γεώργιος [Καψάνης, † 2014],
Προηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους

.             Ὁ Κύριος τῶν ἁπάντων «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη» [Ψαλμ. ιζ´ 10] γενόμενος ἄνθρωπος «δι’ ἡμᾶς καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν». Καὶ ἡ Παναγία μας ταπεινὰ ὑπηρέτησε σ’ αὐτὸ τὸ μέγα μυστήριο. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία σήμερα συνάγεται πρὸς τιμὴν τῆς Θεοτόκου.
.            Καὶ σκεπτόμεθα ὅλοι καὶ ἀναλογιζόμεθα, πόσα πολλὰ ὀφείλουμε στὴν Παναγία, διότι ἐὰν αὐτὴ δὲν εἶχε προσφέρει τὴν ἐλευθερία της στὸν Θεὸ ὁλοκληρωτικά, οὔτε ὁ Θεὸς θὰ εἶχε μπορέσει νὰ κατέβη καὶ νὰ γίνη ἄνθρωπος. Καὶ βλέπουμε εἰς ὅλο τὸ διάστημα τῆς ἐπιγείου ζωῆς της, ἀπὸ τότε ποὺ εἰσῆλθε εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων στὸν Ναὸ τοῦ Σολομῶντος, ἀπὸ τότε ποὺ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπεφοίτησε καὶ συνέλαβε τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ εἰς τὴν ἁγία της κοιλία, ἀπὸ τότε ποὺ τὸν ἐγέννησε στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, καὶ μέχρι τῆς ἐνδόξου Μεταστάσεώς της, ὅτι ὅλη ἡ ζωή της ἦταν ζωὴ ἁγία, ἦταν ζωὴ τελείας ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Ἴσως αὐτὸ τὸ «τελείας ἀγάπης» μόνο γιὰ τὴν Παναγία μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε. Καὶ γι’ αὐτὸ κατέστη ὄχι μόνο Μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ ἀλλὰ καὶ , καὶ ἡ πρώτη τῶν λελυτρωμένων, καὶ ἡ προεξάρχουσα τῶν λελυτρωμένων. Γι’ αὐτὸ καὶ σὲ κάθε σύναξι τῆς Ἐκκλησίας ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἡ Παναγία μας, προΐσταται τῶν λελυτρωμένων. Καὶ γι’ αὐτὸ ἐπαξίως σὲ κάθε Λειτουργία, μόλις κατέλθη τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ μεταβάλη τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ, ἐμεῖς ἐκφωνοῦμε· «ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας», καὶ οἱ ψάλται ψάλλουν τὸ «Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον».
.              Ἔτσι λοιπὸν καὶ σήμερα ἰδιαιτέρως τὴν εὐχαριστοῦμε, τὴν εὐγνωμονοῦμε καὶ τὴν παρακαλοῦμε νὰ γίνη ἵλεως καὶ εὐσπλαγχνικὴ σὲ ὅλους μας, νὰ παραβλέψη τὴν ἀτέλειά μας, τὴν στενοχώρια, τὴν ὁποία τῆς δίνουμε κάθε τόσο, ὅταν ἁμαρτάνουμε, καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήση ὅλους σὲ πραγματικὴ μετάνοια, σὲ πραγματικὴ καὶ εἰς βάθος ταπείνωσι, νὰ μᾶς σκεπάση μὲ τὴν Ἁγία της Σκέπη, μὲ τὴν Φωτεινή της Νεφέλη, μὲ τὸ Ἱερό της Μαφόριο. Νὰ μᾶς ἔχη πάντοτε ὑπὸ τὴν ἁγία της σκέπη καὶ μητρικὴ στοργὴ καὶ προστασία, καὶ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου μας καὶ τὴν ὥρα τῆς κρίσεως, διότι ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τὴν «πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι Μῆτερ τοῦ Θεοῦ φύλαξον ἡμᾶς ὑπὸ τὴν Σκέπην σου».

Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας Λόγος εις τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου

Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας

Λόγος εις τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου

Τρία σημαντικότατα γεγονότα στην ιστορία του κόσμου εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας.

To πρώτο είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, τον οποίο εορτάζουμε σήμερα με χαρά και αγάπη, αλλά και με δέος ενώπιον του μεγαλείου του γεγο­νότος αυτού, το οποίο ονομάζεται «κεφάλαιον» (δη­λαδή αρχή) της σωτηρίας μας.

Εννέα μήνες μετά τον Ευαγγελισμό πραγματο­ποιήθηκε και το δεύτερο από τα σημαντικότερα γε­γονότα, η κατά σάρκα Γέννηση του Κυρίου μας Ιη­σού Χρίστου. Κορυφή και ολοκλήρωση της σωτηρί­ας μας θα είναι η ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χρί­στου μετά από ένα φρικτό θάνατο πάνω στο Σταυρό.

Όχι μόνο μια φορά αλλά πολλές φορές φανερώ­θηκαν στους αγίους άγγελοι. Έξι μήνες πριν τον Ευ­αγγελισμό της Παναγίας Παρθένου Μαρίας στάλθη­κε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στον ιερέα Ζαχαρία, ο οποίος υπηρετούσε στο ναό, για να του αναγγείλει, ότι απ' αυτόν θα γεννηθεί ο μεγαλύτερος μεταξύ των αν­θρώπων, ο Πρόδρομος του Κυρίου ο Ιωάννης. Και σήμερα ο ίδιος φέρνει το χαρμόσυνο άγγελμα στην Υπεραγία και άχραντο Παρθένο Μαρία, η οποία ζού­σε στο ταπεινό φτωχόσπιτο του ξυλουργού Ιωσήφ.

Ο διάλογος του με την Παναγία είναι τόσο άγι­ος και μεγαλειώδης που δεν τολμώ να τον περιγράψω με δικά μου λόγια αλλά πρέπει να τον επαναλά­βω με Ευαγγελικά λόγια.

Όταν μπήκε ο αρχάγγελος στο υπερώο, είπε:

«Χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου· ευλο­γημένη συ εν γυναιξίν.

Η δε ιδούσα διεταράχθη επί τω λόγω αυτού, και διελογίζετο ποταπός είη ο ασπασμός ούτος, και είπεν ο άγγελος αύτη· μη φοβού, Μαριάμ- εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ. και ιδού σύλληψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το άνομα αυτού Ιησούν. ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον αυτού του πατρός αυτού, και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος.

Είπε δε Μαριάμ προς τον άγγελον πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω; και αποκριθείς ο άγ­γελος είπεν αύτη· Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι· διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού...

Είπε δε Μαριάμ· ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου. και απήλθεν απ' αυτής ο άγ­γελος» (Λκ. 1, 28-38).

Σας έχω πει πολλά τα προηγούμενα χρόνια γι' αυτόν το μοναδικό στην Ιστορία του κόσμου διάλογο. Αλλά τώρα θα σταθώ στα λόγια του Αρχαγγέλου:

«Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι διό και το γεννώμενον άγι­ον κληθήσεται υιός Θεού».

Κανείς ποτέ, από τη δημιουργία του κόσμου και μέχρι τη συντέλεια του, δεν γεννήθηκε και δεν θα γεννηθεί κατά τον τρόπο, κατά τον οποίο γεννήθη­κε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Κανείς ποτέ δε γεννήθηκε χωρίς άνδρα. Κανείς δε γεννήθηκε και δε θα γεννηθεί με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος. Σε κανέναν ποτέ δεν κατοίκησε το Άγιο Πνεύ­μα με τέτοια ολοκληρωμένη πληρότητα, με την ο­ποία εγκατοίκησε στην Παναγία Παρθένο Μαρία. Κανέναν δεν επισκίασε η δύναμη του Υψίστου και τα μητρικά σπλάγχνα καμμίας γυναίκας δεν αγίασε, με τέτοια πληρότητα και δύναμη, όπως τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας.

Κρατήστε βαθειά στην καρδιά σας, αυτό που σας λέω για την πλήρη ενότητα του Πνεύματος του Θε­ού και της ανθρώπινης ουσίας της Μαρίας.

Η ψυχή και το πνεύμα του άνθρωπου έχουν την αρχή τους στο Πνεύμα του Θεού. To δεύτερο κεφά­λαιο της Παλαιάς Διαθήκης λέει, ότι έπλασε ο Θε­ός τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, «χουν από της γης και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής» (Γέν. 2, 7).

Με το Πνεύμα του Θεού μόνο το πνεύμα του άν­θρωπου είναι δυνατόν να κοινωνεί, εφόσον από Ε­κείνον προέρχεται, όπως συμβαίνει και στην φύση, συγγενή δηλαδή μεταξύ τους πράγματα να έχουν πραγματική επικοινωνία.

Την δυνατότητα της αληθινής κοινωνίας με τον Θεό την διδαχθήκαμε από τον ίδιο τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, ο οποίος λέει:

«Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ' αύτω ποιήσομεν» (Ιω. 14, 23).

Αλλά και ο απόστολος Παύλος με κάποια έκ­πληξη ρωτάει τους χριστιανούς της Κορίνθου: «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού έστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α' Κορ. 3, 16).

Από τους βίους των αγίων γνωρίζουμε για μιά πραγματική κοινωνία με τον Θεό, που είχαν στη ζωή τους οι άγιοι του Θεού. Γνωρίζουμε ότι αυτοί υπήρξαν κατοικοιτήρια του Πνεύματος του Θεού. Αλλά ακόμα και αυτή η βαθειά κοινωνία τους με το Θεό δεν μπο­ρεί να συγκριθεί μ' εκείνη την ευλογημένη κατά­σταση, η οποία υπερβαίνει ακόμα και την κατάσταση των αγγέλων και των αρχαγγέλων, στην όποια βρέθη­κε η Υπεραγία Παρθένος Μαρία μετά την επέλευση του Αγίου Πνεύματος.

Αυτό δεν μπόρεσε, η καλύτερα, δεν ήθελε να α­ντιληφθεί ο κακότυχος εκείνος αιρετικός Νεστόριος, ο οποίος ισχυριζόταν ότι η Υπεραγία Θεοτόκος γέννησε έναν κοινό άνθρωπο Ιησού Χριστό, με τον οποίο αργότερα ενώθηκε ο Θεός, γι' αυτό και την Υπεραγία Παρθένο Μαρία την ονόμαζε Χριστοτόκο και όχι Θεοτόκο.

Αν, έστω και ελάχιστο, δίκαιο είχε ο Νεστόριος, τότε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός θα ήταν όχι ο Υιός του Θεού και Θεάνθρωπος αλλά ένας από τους πολλούς μεγάλους αγίους, οι οποίοι ονομάζο­νται αληθινοί ναοί και μονές του Πατρός και του Υιού για την απέραντη αγάπη τους στον Θεό και την τέλεια εφαρμογή στη ζωή τους των εντολών του Χριστού. Όπως βλέπετε ο Νεστόριος δικαίως ανα­θεματίστηκε από την Τρίτη Οικουμενική Σύνοδο.

Σ' αυτό το σημείο θα μπορούσα να τελειώσω τον εγκωμιαστικό μου λόγο προς τιμήν της μεγάλης αυτής εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Όμως δεν θέ­λω να προσπεράσω τα λόγια εκείνα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, τα όποια μπαίνουν σε κάθε καθαρή καρδιά:

«Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου».

Όλοι εσείς, που είστε ομόψυχοι με μένα, πέστε μου, μπορεί να υπάρχει ανώτερη και καθαρότερη χαρά από αυτή, που δίνει η αίσθηση ότι μαζί μας εί­ναι ο Κύριος! Ότι μας αγαπά, επειδή φυλάσσουμε τις εντολές Του και ότι θα έλθει μαζί με τον Άναρ­χο Πατέρα Του και θα κατοικήσει μαζί μας!

Της ανώτατης αυτής ευτυχίας και χαράς να μας αξιώσει ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός διά πρεσβειών της Υπεραγίας και Αχράντου Παρθένου Μαρίας! Αμήν.

πηγή

Από Παναγίας άρχεσθαι.(Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικολάου)

Το Άγιον Όρος είναι γνωστό ως το «περιβόλι της Παναγίας». Ως ο κατ’ εξοχήν τόπος που τιμάται, που εμφανίζεται, που ενεργεί και αναπαύεται το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, ως «ο νοητός της Θεοτόκου και ωραίος Παράδεισος».

Σύμφωνα με την παράδοση, το Άγιον Όρος δόθηκε ως κλήρος στην Παναγία από τον ίδιο τον Κύριο: «Έστω ο τόπος ούτος κλήρος σος και περιβόλαιον σον και Παράδεισος, έτι δε λιμήν σωτήριος των θελόντων σωθήναι»..Ενώ η πρώτη Εύα έπεσε στον αρχέγονο παράδεισο, η δεύτερη Εύα, ως Μητέρα του δεύτερου Αδάμ, ξεδιπλώνει, τη χάρη των ονομάτων της μέσα στο νέο παράδεισο του Αγίου Όρους.

Η Κυρία των αγγέλων εμφανίζεται ως Κυρία του αγγελικού τάγματος των μοναχών.

Η Κεχαριτωμένη φανερώνει τις χάριτες που απορρέουν από τη χάρη της, μέσα από εικόνες, προσκυνήματα, ευλογημένες αθωνικές γωνιές, γεγονότα της ζωής, προσδοκώμενες ανταποκρίσεις σε αιτήματα, ανέλπιστες απαντήσεις σε δοξολογικά ξεσπάσματα, εμφανίσεις σε εξαγιασμένους ασκητές, μέσα στη κατάνυξη του κελιού ή στην λαμπρότητα του ναού. Παντού και πάντοτε, σε κάθε τόπο και σε κάθε σημείο, ελλοχεύει μια ανεπανάληπτη αφορμή, μια μοναδική ευκαιρία να ζήσει κανείς το αγκάλιασμα της Θεοτόκου.Δεν υπάρχει ίσως αγιορείτης μοναχός που να μη ζει την Παναγία ως Παναγία του, ως κύρια και πρώτη προσφυγή του, ως αμετάθετο ελπίδα, ασφάλεια και προστασία του, ως πρέσβειρα και μητέρα του, ως πλησίον και μόνιμο σύντροφο του, ως εναγκαλιστή των πληγών και ανάδοχο των δοκιμασιών του.Κάθε ψάλτης από το «Άξιον έστι» θα αρχίσει τα μαθήματά του και με αυτό θα αποδώσει την καλύτερη τέχνη του. Κάθε αγιογράφος ή ξυλο­γλύπτης, τα πρώτα και καλύτερα έργα που θα φιλοτεχνήσει θα απεικονίζουν το θεομητορικό πρόσωπο. Κάθε ησυχαστής σε αυτή θα καταθέσει τη θερμότερη προσευχή του. Κάθε μοναστήρι μια δική της εικόνα θα περιβάλλει με το απαύγασμα της ευλάβειας του.Γεγονότα ιστορικά, ανάγκες καθημερινές, ζωντανά θαύματα, περιστατικά και συγκυρίες, ιδιώματα θεομητορικά αποτυπώνονται σε κάθε εικόνα που κοσμεί με την καλλιτεχνική ομορφιά της και παρηγορεί με την παρουσία της κάθε μονή του Αγίου Ορούς.Έτσι, εκτός από την Παναγία του «Άξιον έστι» στο Πρωτάτο ή την Πορταΐτισσα στη Μονή Ιβήρων, έχουμε την Παναγία του Ακάθιστου στη Μονή Διονυσίου, τη Μυροβλύτισσα στη Μονή Αγίου Παύλου, την Τριχερούσα στο Χιλανδάρι, τη Γοργοϋπήκοο στη Δοχειαρίου, την Οδηγήτρια στην Ξενοφώντος, την Παραμυθία στο Βατοπαίδι, τη Γλυκοφιλούσα στη Φιλόθεου και πλήθος άλλων.

Επίσης, όπως ο προφήτης Ηλίας άφησε τη μηλωτή του στον Ελισαίο, κατά ανάλογο τρόπο η αγία Ζώνη της Θεοτόκου που ευλαβώς διαφυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, αποτελεί βαρύτιμη κληρονομιά, ανεκτίμητη ευλογία και μοναδικό θησαυρό που καταξιώνει το Άγιον Όρος ως περιβόλι και τόπο της.

«Χαίρε, άγιον όρος και θεοβάδιστον» ψάλλει ο υμνωδός, ταυτίζοντας ποιητικά τη Παναγία με το θεοβάδιστο και άγιο Όρος. Η Παναγία δεν βρίσκεται στο Άγιον Όρος! η Παναγία είναι το πραγματικό άγιον όρος.

Όλο το κενό της γυναικείας παρουσίας το καλύπτει η Θεομητορική παρουσία. Γι’ αυτό και έργα μοναδικής αξίας και θεολογικής και πνευματικής βαρύτητας που είδαν το φως ως καρποί μεγάλων αγιορειτών αγίων αναφέρονται στο δικό της πρόσωπο. Έτσι οι περίφημες ομιλίες του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά στα Είσόδια της Θεοτόκου, ο κανόνας του αγίου Νικόδημου στην Παναγία τη Γοργοϋπήκοο, το Θεοτοκάριον και όλες οι αναφορές του στο πρόσωπό της ξεχειλίζουν από θεολογικό βάθος και γλυκύτητα αγάπης και θείων αισθημάτων.

Αλλά και οι σύγχρονοι άγιοι πατέρες, γνωστοί και άγνωστοι, επώνυμοι και μη, μέσα από την Παναγία περνούν και διατυπώνουν τον καλύτερο κόσμο τους και τις ποιοτικότερες εκφράσεις της πίστης τους. Ο αείμνηστος ιερομόναχος Αθανάσιος Ιβηρίτης, γράφοντας στον οσιολογιώτατο μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη, αναφέρει: «Από Παναγίας άρχεσθαι· Πρόσεξε την σκέψιν ταύτην, που μου επήλθεν εν στιγμή αναγνώσεως του Θεοτοκαρίου. Οι Χαιρετισμοί και το Θεοτοκάριον. Ο ουρανός και η γη να παρέλθουν, αυτά όμως να μη λείψουν καμμίαν ημέραν του έτους. Και εις ποίαν οι ύμνοι ούτοι; Εις την ταμίαν όλων των χαρίτων του Θεού».

Πηγή: ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ

το είδαμε εδώ

Χαῖρε, ὀσμή τῆς Χριστοῦ εὐωδίας

 

Κάθε Παρασκευή, κατὰ τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, πλήθη πιστῶν κατακλύζουν τοὺς ἱεροὺς ναοὺς γιὰ νὰ τιμήσουν τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, νὰ ψάλουν τὸ «χαῖρε» πρὸς τὸ «εὔοσμον θυμίαμα», τὸ «μύρον τὸ πολύτιμον», τὴν Κυρία Θεοτόκο. Πλημμυρίζουν οἱ Ὀρθόδοξοι ναοὶ ἀπὸ τὴν ἄρρητη εὐωδία ποὺ ἀναδίδει ἡ πάναγνος μορφὴ τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου.

Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ πιστοὶ μαζὶ μὲ τὸν ἱερὸ ὑμνωδὸ ἀναφωνοῦν: «Χαῖρε, ὀσμὴ τῆς Χριστοῦ εὐωδίας»! Χαῖρε ἐσύ, Θεοτόκε, ποὺ ἀναδίδεις τὴν εὐωδία τοῦ Χριστοῦ. Εὐωδία Χριστοῦ! Αὐτὸ εἶναι τὸ ἐξαίσιο, τὸ ὑπερουράνιο ἄρωμα τὸ ὁποῖο ἀναδίδει ἡ Παρθένος Μαρία. Μέσα σὲ ἕναν κόσμο ὁ ὁποῖος ἀπέπνεε ἔντονη τὴ δυσοσμία τῆς ἁμαρτίας· μέσα σὲ μία ἀτμόσφαιρα ἀποπνικτικὴ ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις τῆς ἠθικῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς θρησκευτικῆς πλάνης, ἡ Παναγία ἔγινε «τῆς εὐωδίας τὸ σεπτὸν σκήνωμα», τὸ δοχεῖον τῆς Χάριτος τὸ ὁποῖο γέμισε ἀπὸ τὸ ἀκένωτο μύρο τῆς θεότητος. Τί ἦταν ὅμως αὐτὸ ποὺ κατέστησε τὴν Παρθένο Μαρία δοχεῖο κατάλληλο ποὺ ἔφερε τὴν εὐωδία τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο;

Πρῶτα ἀπ’ ὅλα, ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς της. Ἡ Παναγία Παρθένος σὲ ὅλη της τὴ ζωὴ ὑπῆρξε ἄσπιλη κι ἀμόλυντη. Ἀπὸ τῆς πρώτης ἡλικίας διατηροῦσε καθαρὴ καὶ ἁγνὴ τὴν ψυχή της. Δὲν ἄφησε τὸ ρυπαρὸ καὶ ἄθλιο περιβάλλον τῆς Ναζαρέτ, μέσα στὸ ὁποῖο ζοῦσε ἐπὶ ἔτη, νὰ μολύνει στὸ παραμικρὸ τὴν ἠθικὴ καθαρότητά της. Ἀντιστάθηκε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ στὶς ἐπιθέσεις τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου καὶ παρέμεινε ἄτρωτη κι ἀνεπηρέαστη.

Ἦταν ἡ Παναγία ἕνα ὁλόλευκο κρίνο ἁγνότητος. Τὸ μοναδικὸ λουλούδι ποὺ εἶχε νὰ προσφέρει ἡ ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα, γιὰ νὰ τὸ ἐπισκιάσει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ νὰ δεχθεῖ τὸ οὐράνιο Μύρο, τὸν Ἰησοῦ Χριστό. «Οὐκ εἶχε», λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, «ἡ κατ’ ἐκείνην γενεὰ τῶν ἀνθρώπων ὁμότιμον τῆς καθαρότητος τῆς Μαρίας, ὥστε ἐνέργειαν τοῦ Πνεύματος ὑποδέξασθαι» (PG 31, 1464BC). Δὲν εἶχε ἐκείνη ἡ γενεὰ τῶν ἀνθρώπων κανέναν ἰσάξιο μὲ τὴν καθαρότητα τῆς Μαρίας γιὰ νὰ δεχθεῖ τὴν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὴ ἡ καθαρὴ καὶ ἁγνὴ ζωὴ τῆς Θεοτόκου τὴν κατέστησε δοχεῖο κατάλληλο νὰ φιλοξενήσει τὸ ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα ἐ ξαίσιον ἄρωμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς της ἡ Παρθένος Μαρία φρόντιζε νὰ καλλιεργεῖ καὶ τὶς μοναδικὲς σὲ κάλλος θεῖες ἀρετές. Πῶς νὰ μὴ θαυμάσει κανεὶς τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ὑπακοὴ τῆς πανάγνου Κόρης, ὅταν εἶπε τὸ «ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου» (Λουκ. α΄ 38); Πῶς νὰ μὴν ἐγκωμιάσει τὴν εὐλάβεια, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀφοσίωση στὸ Θεὸ αὐτῆς ποὺ ἀπὸ μικρὴ ἡλικία ζοῦσε στὸ Ναὸ τοῦ Κυρίου;

Πῶς νὰ μὴν ἐπαινέσει τὴν πίστη της στὰ παράδοξα γιὰ τὴν ἀνθρώπινη λογικὴ λόγια τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ; Καὶ πάλι πόσα θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἀναφέρει γιὰ τὴ σύνεση, τὴ σεμνότητά της...

Καθὼς μελετοῦμε τὴ ζωὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, μᾶς ἀποκαλύπτεται ἕνας ἀπέραντος κόσμος ἀρετῆς· γι’ αὐτὸ οἱ ἱεροὶ ὑμνογράφοι τὴν ἀποκαλοῦν «κῆπον τῶν χαρίτων» καὶ «παράδεισον», μέσα στὸν ὁποῖο ἄνθισαν ὅλης τῆς ἀρετῆς τὰ πολύχρωμα καὶ μυρωδάτα λουλούδια.

Μονὴ αὐτὴ λοιπὸν ἡ Παρθένος Μαρία μπόρεσε ν’ ἀνθίσει καὶ νὰ σκορπίσει στὸν κόσμο, ποὺ ὑπέφερε μέσα στὴν πνιγερὴ ἀτμόσφαιρα τῆς κακίας, τὸ ἄρωμα τῆς πλέον εὐωδιαστῆς καὶ οὐράνιας ἀρετῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ πανάγαθος Θεὸς αὐτὴν διάλεξε γιὰ νὰ τὴν κάνει Μητέρα τοῦ σαρκωθέντος Υἱοῦ καὶ Λόγου του. Καὶ τότε πλέον ἡ Παναγία πλημμύρισε ἀπὸ τὴν εὐωδία τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὴ θεία κένωση ὅλο τὸ ἀκένωτο Μύρο γέμισε τὴν ὕπαρξη τῆς Παρθένου Μαρίας. Τὸ «καθαρώτατον δοχεῖον» ποὺ εὐωδίαζε ἀπὸ τὴν ἁγία ζωή της, τώρα συγκρατεῖ ἀπερινοήτως στὰ τοιχώματά του τὴν πηγὴ τῆς εὐωδίας, αὐτὸν τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Τὸ μυστήριο τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἀνέδειξε τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο ὡς τὸ πλέον «πολύτιμον μύρον», «ὀσμὴν τῆς Χριστοῦ εὐωδίας». Ἀπὸ τότε ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἡ Παναγία, σκορπίζει αὐτὴ τὴ θεϊκὴ εὐωδία, ὡς ὀσμὴ μύρου μοναδική, καὶ ἑλκύει τοὺς ἀνθρώπους κοντὰ στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, στὴ λύτρωση καὶ τὴ σωτηρία.

«Χαῖρε, ὀσμὴ τῆς Χριστοῦ εὐωδίας»! Αὐτὴ τὴν ὀσμὴ τῆς εὐωδίας τοῦ Χριστοῦ ὀσφραινόμαστε κι ἀπολαμβάνουμε κι ἐμεῖς κοντὰ στὴν Παναγία μας, κοντὰ στοὺς ἁγίους, κοντὰ στὸν Κύριο Ἰησοῦ! Μιὰ εὐωδία πνευματικὴ ποὺ πολλὲς φορὲς ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ τὴν νιώθουμε καὶ μὲ τὶς αἰσθήσεις μας, ὅταν προσκυνοῦμε τὶς ἱερὲς εἰκόνες ποὺ μυροβλύζουν καὶ τὰ χαριτόβρυτα ἅγια Λείψανα ποὺ εὐωδιάζουν... Αὐτὴ τὴν ὀσμὴ τῆς εὐωδίας τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νὰ ἀναδίδει καὶ ἡ δική μας ζωή, ἀφοῦ σύμφωνα μὲ τὸν θεόπνευστο λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου «Χριστοῦ εὐωδία ἐσμέν» (Β΄ Κορ. β΄ 15). Ἀρκεῖ νὰ φροντίζουμε, ὥστε τὴν ψυχή μας νὰ τὴ διατηροῦμε καθαρὴ ἀπὸ πάθη καὶ ἁμαρτίες καὶ νὰ τὴ στολίζουμε μὲ τὰ ἄνθη τῶν ἀρετῶν. Ἂς μιμηθοῦμε κι ἐδῶ τὸ παράδειγμα τῆς πανάγνου Κόρης τῆς Ναζαρέτ. Οἱ καιροί μας δὲν εἶναι χειρότεροι ἀπὸ τοὺς τότε καιρούς. Μὲ τὶς πρεσβεῖες της ὁ καθένας μας μπορεῖ νὰ τῆς μοιάσει· στὴν ἁγνότητα, τὴν πίστη, τὴν ταπεινόφρονα ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τέτοιες ἀρετὲς ἑλκύουν τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ σκορπίζουν ζωογόνο εὐωδιαστὸ ἀέρα μέσα στὴν ἀσφυκτικὴ ἀτμόσφαιρα ποὺ ζοῦμε.

Πολὺ περισσότερο ὅμως, ἡ ζωή μας θὰ φέρει τὴν τοῦ «Χριστοῦ εὐωδίαν», ὅταν δεχόμαστε μέσα μας τὸ πιὸ εὐωδιαστὸ μύρο, τὸν Βασιλέα Χριστό. Ὅταν δηλαδὴ μὲ καθαρὴ καρδιὰ καὶ κατάλληλη προετοιμασία προσερχόμαστε στὸ οὐράνιο Μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας. Τότε ὁ πιστὸς ἑνωμένος πλέον μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ, γίνεται ὁ ἴδιος εὐωδία Χριστοῦ!

Ἂς παρακαλοῦμε τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο νὰ ἀξιώνει καὶ τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς μὲ τὴν καθαρὴ κι ἐνάρετη ζωή του, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ συμμετοχὴ στὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ γίνεται ἕνα θυμιατήρι τοῦ Χριστοῦ ποὺ θὰ σκορπᾶ στὸ περιβάλλον του τὸ ἄρωμα τῆς πίστεως, τὴν «ὀσμὴν τῆς Χριστοῦ εὐωδίας».

Ποιὸς νὰ περιγράψει τὰ μεγαλεῖα σου, Παρθένε; Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς

Ἔγινες Θεομήτωρ, ἕνωσες τὸ νοῦ μὲ τὸ Θεό, ἕνωσες τὸ Θεὸ μὲ τὴ σάρκα, ἔκανες τὸ Θεὸ υἱὸ ἀνθρώπου καὶ τὸν ἄνθρωπο υἱὸ Θεοῦ, συμφιλίωσες τὸν κόσμο μὲ τὸν ποιητὴ τοῦ κόσμου.

Μᾶς δίδαξες μὲ ἔργα ὅτι τὸ θεωρεῖν δὲν προσγίνεται μόνο μὲ αἴσθηση ἢ καὶ λογισμὸ στοὺς πραγματικοὺς ἀνθρώπους (διότι τότε θὰ ἦσαν λίγο μόνο καλύτεροι ἀπὸ τὰ ἄλογα), ἀλλὰ πολὺ περισσότερο μὲ τὴ κάθαρση τοῦ νοῦ καὶ τὴ μέθεξη τῆς θείας χάριτος, κατὰ τὴν ὁποία ἐντρυφοῦμε στὰ θεοειδῆ κάλλη ὄχι μὲ λογισμούς, ἀλλὰ μὲ ἄυλες ἐπαφές.

Ἔκαμες τοὺς ἀνθρώπους ὁμοδίαιτους μὲ τοὺς ἀγγέλους, ἢ μᾶλλον ἀξίωσες καὶ μεγαλύτερων βραβείων, ἀφοῦ συνέλαβες ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα θεανδρικὴ μορφὴ καὶ τὴν γέννησες παράδοξα καὶ κατέστησες τὴν ἀνθρώπινη φύση ἀπορρήτως συμφυῆ καί, θὰ λέγαμε, ὁμόθεη μὲ τὴ θεία φύση.

Ἂς φυλάττουμε ἑπομένως τὴ πρὸς τὸ Θεὸ καὶ πρὸς ἀλλήλους ἑνότητα, ποὺ ἔχει ἐντυπωθεῖ σ' ἐμᾶς ἀπὸ τὸ Θεὸ θείως, διὰ τῶν δεσμῶν τῆς ἀγάπης.

Ἂς βλέπουμε πάντοτε πρὸς τὸν ἄνω γεννήτορα.

Ἂς ὑψώσουμε ἄνω πρὸς αὐτὸν τὴ καρδία μας.

Ἂς παρατηρήσουμε τὸ μέγα τοῦτο θέαμα, τὴ φύση μας νὰ συνδιαιωνίζει ἀΰλως μὲ τὸ πῦρ τῆς Θεότητος, καί, ἀποβάλλοντας τοὺς δερμάτινους χιτῶνες, ποὺ ἔχουμε ἐνδυθεῖ ἀπὸ τὴ παράβαση, ἂς σταθοῦμε σὲ ἁγία γῆ, ἀναδεικνύοντας ὁ καθένας μας τὴ δική του γῆ ἁγία διὰ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς πρὸς τὸ Θεὸ σταθερῆς ἀφοσιώσεως, νὰ φωτισθοῦμε καὶ φωτιζόμενοι νὰ συνδιαιωνίσουμε σὲ δόξα τῆς τρισήλιας Θεότητος ποὺ πρέπει κάθε δόξα, κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνηση τώρα καὶ στοὺς ἀτέλειωτους αἰῶνες. Ἀμὴν

Παρασκευή Α΄ Χαιρετισμῶν

 Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει.

Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἕνα ποίημα, ἕνα πνευματικό ἀριστούργημα τῆς Βυζαντινῆς περιόδου, ἀφιερωμένο στην Παναγία, στήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό. Σήμερα, θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ποῦμε λίγα λόγια στόν πρῶτο στίχο, στόν πρῶτο χαιρετισμό. Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει.

Ὁ στίχος αὐτός μᾶς μιλάει γιά τήν χαρά. Ὑπάρχουν πολλές χαρές. Χαίρονται οἱ ἄγγελοι, χαίρονται οἱ ἄνθρωποι, χαίρεται καί ὁ διάβολος. Κι᾿ ἐπειδή αὐτό τό τελευταῖο φαίνεται παράξενο, ἄς ἀρχίσουμε ἀπό αὐτό.

Ὁ σατανᾶς, τό πονηρό πνεῦμα πότε χαίρεται; Ὅταν κάνει κακό. Ὅταν σπείρει ζιζάνια ἀνάμεσα στους ἀνθρώπους, μίση, ἔριδες, φιλονικίες κ.ἄ. Ὅταν διαλύει οἰκογένειες, ὅταν σκορπᾶ καταστροφές. Τότε ἡ χαρά του εἶναι μεγάλη, ἀπερίγραπτη. Γι᾿ αὐτό στήν Ἀποκάλυψη ὀνομάζεται Ἀπολλύων, δηλαδή καταστροφέας. Ἄν ἦταν ἐλεύθερος, ἄν ἦταν στό χέρι του, θά ἀφάνιζε ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, ὅλη τήν δημιουργία. Μέ μία κλωτσιά θά ἀνέτρεπε τό σύμπαν ὁλόκληρο. Ἀλλά δέν τόν ἀφίνει ὁ Θεός, δέν τό ἐπιτρέπει ἡ φιλανθρωπία καί ἡ ἀγαθότητά Του.

Βλέπουμε στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅτι ὁ διάβολος πείραζε τόν πολύαθλο Ἰώβ ὅσο ὁ Θεός τοῦ ἐπέτρεπε. Δέν μποροῦσε παραπάνω. Στήν δέ Καινή Διαθήκη, στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, δέν μποροῦσαν οἱ δαίμονες νά μποῦν στούς χοίρους, ἄν ὁ Χριστός δέν τούς ἄφηνε.

Κάποτε εἶπε ὁ Χριστός στόν Πέτρο: Ζήτησε ὁ διάβολος νά σᾶς σινιάσει ὡς τόν σίτον. Πῶς βάζουμε τό σιτάρι στό σινί, στό δίσκο καί τό κουνᾶμε, γιά νά τό καθαρίσουμε, ἔτσι ζήτησε ὁ σατανάς νά σᾶς ζαλίσει, νά σᾶς τρελάνει, νά  σᾶς κάνει κακό, νά σᾶς χορέψει στό ταψί πιό ἁπλᾶ. Ἐγώ ὅμως παρακάλεσα τόν ἐπουράνιο Πατέρα μου, νά μή τοῦ τό ἐπιτρέψει. Νά μή τοῦ κάνει τό χατήρι.

Λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅτι χαίρεται ὁ διάβολος νά βασανίζει τούς ἀνθρώπους. Θεωρεῖ δέ βάσανο δικό του, ὑποφέρει, ὅταν δέν μπορεῖ νά βασανίσει τούς ἀνθρώπους.

Ὁρισμένες φορές κάποιοι ἄνθρωποι γίνονται θηρία καί σατανικοί. Χαίρονται νά κάνουν κακό. Χαίρονται μέ τόν πόνο τῶν ἄλλων.

Ἄς ἔρθουμε ὅμως στήν ἀνθρώπινη χαρά. Ὑπάρχει στούς ἀνθρώπους χαρά; Πῶς δέν ὑπάρχει. Λέει ὁ Κύριος στό Εὐαγγέλιο: Ἡ γυναίκα, ὅταν γεννήσει, ἔχει χαρά, διότι ἦλθε ἄνθρωπος στόν κόσμο. Χαίρεται ἡ μητέρα, ὅταν κρατάει στήν ἀγκαλιά της το παιδί της. Χαίρεται το παιδί, ὅταν βρίσκεται στην ἀγκαλιά τῆς μάνας του. Χαίρεται ὁ μαθητής, ὅταν παίρνει καλούς βαθμούς ἤ ἀκούει τόν ἔπαινο ἀπό τόν δάσκαλό του. Χαίρεται ὁ φοιτητής, ὅταν παίρνει τό πτυχίο του καί κατόπιν βρίσκει δουλειά.

 Ἀκόμη ὑπάρχει καί ἄλλου εἴδους χαρά. Χαίρεται ὁ ἀλκοολικός, ὅταν κρατάει στό χέρι τό ποτήρι καί πίνει. Χαίρεται ὁ φιλάργυρος, ὅταν μετράει τά χρήματά του ἤ ἀκούει τόν ἦχο τῶν νομισμάτων. Χαίρεται ὁ φιλόδοξος, ὅταν κατορθώσει νά πατήσει ἐπί πτωμάτων καί νά ἀνεβεῖ σέ ὑψηλά ἀξιώματα. Χαίρεται ὁ φιλήδονος, ὅταν ἱκανοποιεῖ τίς παράνομες σαρκικές του ὀρέξεις. Ὅμως αὐτές οἱ χαρές εἶναι στιγμιαῖες, ἀπατηλές. Μετά ἀκολουθεῖ  ἡ μελαγχολία, τό ἆγχος ἡ ἀγωνία καί οἱ τύψεις.

Ποῦ θά βροῦμε τήν ἀληθινή χαρά; Μᾶς τό  εἶπε σήμερα ὁ ἀκάθιστος ὕμνος: Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ πηγή τῆς χαρᾶς. Αὐτή ἔφερε τήν χαρά στόν κόσμο, τόν Χριστό. Ἕνα ἄλλο τροπάριο λέει: Χαῖρε, ἡ τήν χαρά τοῦ κόσμου δεξαμένη. Ἡ πραγματική, ἡ ἀληθινή καί μεγάλη χαρά εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Χαῖρε κεχαριτωμένη, εἶπε ὁ Ἀρχάγγελος στην Παναγία. Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, λέει ὁ Χριστός. Χαίρετε καί πάλιν ἐρῶ χαίρετε, γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, παρ᾿ ὅλο πού ἦταν ἁλυσοδεμένος μέσα στή φυλακή. Ὁ χριστιανισμός καί κυρίως ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι θρησκεία τῆς χαρᾶς. Γιά τόν χριστιανό δέν ὑπάρχει μελαγχολία καί ἀπελπισία. Εἶναι πολύ μεγάλο λάθος καί ἀπιστία νά καταφεύγουμε μέ τό παραμικρό στά ἠρεμιστικά καί στά ψυχοφάρμακα. Ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στό Χριστό καί ἔχει προσωπική σχέση μαζί Του, δέν τά χρειάζεται, δέν τά ἔχει ἀνάγκη. Ὁ χριστιανός, ὅταν ἀνοίγει την Ἁγία Γραφή καί μελετάει τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, βλέπει ἐκεῖ πράγματα θαυμαστά, οὐράνια. Τότε ἔχει χαρά καί ἀγαλλίαση. Ἐφόσον ὅμως δέν ἀνοίγουμε τό βιβλίο τοῦ Θεοῦ, μόνοι μας καταδικάζουμε τούς ἑαυτούς μας καί  στερούμεθα τήν χαρά.

Γιά τόν  ἄνθρωπου ὑπάρχουν καί ἄλλες χαρές. Ὅταν ἁπλώνει το χέρι του καί βοηθάει τόν φτωχό. Ὅταν γονατίζει καί προσεύχεται καί  ἔχει συντροφιά τόν ἐπουράνιο Πατέρα του. Χαίρεται, ὅταν ἐκκλησιάζεται καί συμμετέχει στά ἅγια μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως, ὅταν γονατίζει κάτω ἀπό τό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ. Αὐτή ἡ πνευματική χαρά δέν περιγράφεται. Λέει ὁ Ντοστογιέφσκι, ἐξομολογήθηκα καί παράδεισος φύτρωσε στήν καρδιά μου. Γι᾿ αὐτήν τήν κατάσταση, γιά τήν μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ, χαίρονται καί  πανηγυρίζουν ἀκόμη καί οἱ ἄγγελοι στόν οὐρανό. Γι᾿ αὐτό εἴπαμε στήν ἀρχή, ὅτι χαίρονται καί οἱ ἄγγελοι. Εἶπε ὁ Κύριος: Χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι.

Εὔχομαι, ἀγαπητοί μου, αὐτήν τήν μεγάλη χαρά, τήν χαρά τοῦ οὐρανοῦ, τήν χαρά τῶν ἀγγέλων νά ἔχουμε πάντοτε στή ζωή μας. Ἀμήν.

Τα Εισόδια της Παναγίας μας και τα δικά μας εισόδια!

Η σημερινή Θεομητορική εορτή των Εισοδίων της Παναγίας μας διαθέτει αγαπητοί αδελφοί υπέροχα μηνύματα. Στην μεγάλη αυτή εορτή μπορεί να διακρίνει κανείς την διάθεση των γονέων της Παρθένου να οδηγήσουν τα βήματα της μονάκριβης κόρης τους στον Ναό του Θεού και στην συνέχεια την προθυμία της μικρής Μαριάμ να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα σ΄ αυτόν τον ιερό και αγιασμένο χώρο. 
        Ο Ιωακείμ και η Άννα άνθρωποι δίκαιοι ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων δεν είχαν αποκτήσει παιδί και έτσι η λύπη τους ήταν μεγάλη και μεγάλωνε ακόμη περισσότερο όταν έβλεπαν τα χρόνια να κυλούν, και τα μαλλιά τους να ασπρίζουν. Ήθελαν και αυτοί, λίγη χαρά να μπει στο σπιτικό τους και ακόμη περισσότερο να αποκτήσουν ένα αποκούμπι στα γεράματά τους. Η μοναδική προσευχή που έβγαινε μέσα από την καρδιά τους ήταν να κρατήσουν στα χέρια τους το Ουράνιο δώρο, το πολυπόθητο παιδί στο οποίο είχαν αφιερώσει όλα τα όνειρά τους. Και να! Ο Άγιος Θεός που ακούει τις προσευχές των δικαίων και εκείνων που πορεύονται στον δρόμο του Θείου Του θελήματος τους δίνει ότι επίμονα και με πόνο ψυχής ζητούσαν. Ένα παιδί! Ένα παιδί το οποίο έμελλε αργότερα να γίνει το Παλάτι και ο Θρόνος του Επουράνιου Βασιλέως. Όταν η μικρή Μαριάμ έφτασε στα τρία χρόνια από την γέννηση της, οι ευσεβείς γονείς ο Ιωακείμ κ η Άννα οδήγησαν τα βήματά της στον Ναό εκπληρώνοντας το τάμα που είχαν κάνει και την υπόσχεση που είχαν δώσει ότι θα αφιέρωναν στον Ύψιστο το παιδί που θα τους χάριζε.

       Τα Εισόδια της Παναγίας μας που γιορτάζουμε σήμερα ας γίνουν αφορμή να προετοιμάζουμε κ εμείς τα δικά μας «εισόδια» στον Ναό, όταν ερχόμαστε για να εκκλησιασθούμε.Στοιχείο σημαντικότατο της πνευματικής μας ζωής είναι η παρουσία μας εδώ στην ζεστή αγκαλιά του Ι. Ναού. Όταν περνάμε το κατώφλι της Εκκλησίας νοιώθουμε ότι μπαίνουμε σε έναν άλλον κόσμο· και πραγματικά Τύπος και σύμβολο του Ουρανού είναι ο Ναός ο οποίος είναι και καράβι που μας οδηγεί σε ασφαλές λιμάνι.

       Δεν πρέπει όμως να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι Εκκλησία δεν είναι μόνον, ο Ναός το κτίριο δηλ. μέσα στο οποίο γίνεται η Θ. Λειτουργία αλλά Εκκλησία κυρίως είναι η Σύναξη, η συνάθροιση, η συγκέντρωση των πιστών σ΄ έναν συγκεκριμένο χώρο που είναι ο Ναός, για την λατρεία του Τριαδικού Θεού. Όταν κανείς από εμάς έρχεται σ΄ αυτήν την Σύναξη, επικοινωνεί με τον ίδιο τον Κύριο καθώς επίσης και με τους αδελφούς του σύμφωνα με τα λόγια του ιδρυτού της Εκκλησίας «όπου είναι δύο η τρεις μαζεμένοι στο όνομα μου εκεί ανάμεσα τους βρίσκομαι και εγώ».

     Γι΄ αυτό η ευλαβική ψυχή αισθάνεται την ανάγκη να επισκέπτεται τακτικά τον Ι. Ναό.  Αισθάνεται έντονη την επιθυμία να βρεθεί ανάμεσα στους Αγίους, κάτω από το αμυδρό φως των κανδηλιών και μαζί με την υπόλοιπη Ενοριακή Κοινότητα να λατρεύσει τον αγαπημένο Ιησού. Τι συγκινητικό που είναι το θέαμα νεαρές μητέρες να οδηγούν τα παιδιά τους στην Εκκλησία όπως ακριβώς έκαναν οι γονείς της Παναγίας να τα φέρνουν μπροστά στο Αγ. Ποτήριο, να τα κοινωνούν, να τους μαθαίνουν να κάνουν τον σταυρό τους, να ασπάζονται τις αγ. Εικόνες. Μαζί με τις μητέρες έρχονται οι γιαγιάδες, οι ευσεβείς παππούδες οι οποίοι με την παρουσία τους εδώ τονίζουν έμπρακτα στα παιδιά τους ή στα εγγόνια τους την αναγκαιότητα του εκκλησιασμού. Ευλογημένες Ελληνικές οικογένειες που κράτησαν τιμόνι  και αντιστάθηκαν στην ισοπέδωση των αξιών και των παραδόσεων. Γονείς οι οποίοι συνεχίζουν αυτήν την ιερή υποχρέωση, να την μεταδίδουν στα παιδιά τους με το προσωπικό τους παράδειγμα. Είναι μεγάλη η ευθύνη που έχουν οι σημερινοί γονείς έναντι των παιδιών τους .

        Ευτυχώς που υπάρχουν εκείνοι διότι ο θεσμός της οικογένειας είναι η βάση, και το θεμέλιο της πνευματικής ζωής . Από την άλλη η προθυμία της Παναγίας να παραμείνει στον Οίκο του Θεού μπορεί να σηματοδοτήσει και την δική μας διάθεση και προθυμία, να μπαίνουμε στον Ναό, να στεκόμαστε κάτω από το βλέμμα του Παντοκράτορα ή να αφήνουμε την γλυκιά ευωδία του θυμιάματος και των προσευχών να γεμίζουν την καρδιά μας και να μεταφέρουν την σκέψη μας στα Ουράνια, όπου με αγγελικές υμνωδίες και υπερκόσμια θυμιάματα λατρεύεται ο Θεός μας. Η αγκαλιά του Ναού, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι πολύ μεγάλη και φιλόξενη. Μέσα στον Ναό υπάρχει πάντοτε μια θέση για όλους και για μικρούς και για μεγάλους και για άνδρες και για γυναίκες.

        Είναι η θέση που μας έχει χαρίσει ο Ουράνιος Πατέρας, και που θέλει να κατέχουμε πάντα. Ας μην αφήνουμε την θέση αυτήν κενή, διότι η απουσία μας πικραίνει ιδιαίτερα τον Κύριο ο οποίος σαν πνευματικός οικογενειάρχης που είναι χαίρεται και ευφραίνεται όταν βλέπει τα παιδιά του γύρω από πνευματικό Τραπέζι της Θ. Ευχαριστίας και όταν βρισκόμαστε μέσα στον Ναό ας αναφώνουμε μαζί με τον προφήτη Δαυίδ τα λόγια του ψαλμού, λόγια που σίγουρα αντιπροσώπευαν τα συναισθήματα και της Παναγίας μας : «Πόσο αγαπητός σε μένα είναι ο Ναός Σου, Κύριε των Δυνάμεων, ποθεί και λαχταρά η ψυχή μου να
 β ρίσκεται στις Άγιες Αυλές Σου».     πηγή

Ερμηνεία της εικόνας των Εισοδίων της θεοτόκου

Ερμηνεία της εικόνας των Εισοδίων της θεοτόκου

Η ιερή ακολουθία της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου και η σχετική εικόνα υπηρετούν ένα βαθύτερο σκοπό: χειραγωγούν τον πιστό στο μυστήριο της σάρκωσης του Υιού και Λόγου του Θεού.

Η είσοδος της Θεοτόκου στο ναό είναι το προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους, η προκήρυξη της σωτηρίας των ανθρώπων, η αναγγελία του Χριστού και η πραγματοποίηση του σχεδίου της θείας, οικονομίας. Αυτά διακηρύσσει το απολυτίκιο της εορτής.

«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν Ναω του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν Χαίρε της οικονομίας του Κτιστού η εκπλήρωσις.»

Ο ορθόδοξος αγιογράφος με βάση τις παραπάνω πληροφορίες της απόκρυφης διήγησης και τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας για τη Θεοτόκου συνθέτει την εικόνα των Εισοδίων.

Το κύριο πρόσωπο της εικόνας είναι η τριετής Παναγία. Εικονίζεται τη στιγμή που την υποδέχεται στο ναό ο ιερέας Ζαχαρίας, ο μετέπειτα πατέρας του Προδρόμου, καθώς την παραδίδουν ευλαβικά οι θεοσεβείς γονείς της. Πίσω τους ακολουθούν οι παρθένες, «οι αμίαντες θυγατέρες των Εβραίων», που κρατούν αναμμένες λαμπάδες.

Η Παναγία δε ζωγραφίζεται φυσιοκρατικά. Δεν εμφανίζει δηλαδή τίποτε το παιδικό, εκτός από το μικρό μέγεθος του σώματός της. Αυτό γίνεται σκόπιμα. Ο ορθόδοξος αγιογράφος θέλει να μάς απομακρύνει από το γράμμα της διήγησης («τριετής η παις»), για να συλλάβουμε το πνεύμα της, την εκκλησιολογική της διάσταση. Η Παναγία είναι η Θεοτόκος, η Μητέρα του Θεού. Γι’ αυτό ο υμνωδός μάς καλεί «την νηπιάζουσαν φύσει και υπέρ φύσιν Μητέρα αναδειχθείσαν του Θεού ευφημήσωμεν ύμνοις» (Τροπάριο του όρθρου).

Η Παναγία εικονίζεται ως ώριμη γυναίκα με το γνωστό μαφόριό της, όπως τη βλέπουμε στις εικόνες της.

Το ίδιο κάνει και ο υμνωδός της Εκκλησίας και για τις λαμπάδες των παρθένων. Οι αναμμένες λαμπάδες δεν είχαν σκοπό να εμποδίσουν την τριετή παιδίσκη να γυρίσει πίσω, στο σπίτι της, καθώς ήταν στο δρόμο προς το ναό –αυτό λέει η απόκρυφη διήγηση- αλλά τούτο: να υποδείξουν τη νοητή λαμπάδα, την Παναγία, και προδηλώσουν έτσι την ανείπωτη μελλοντική αίγλη. Αυτή η αίγλη θα ήταν ο Χριστός, γιατί από την Παναγία θα ανέλαμπε (θα γεννιόταν) φωτίζοντας τους καθισμένους στο σκοτάδι της αμαρτίας ανθρώπους. Αυτόν το συμβολισμό παρουσιάζει το δ’ στιχηρό προσόμοιο του εσπερινού, ήχος δ’ «Αι νεανίδες χαίρουσαι και λαμπάδας κατέχουσαι, της λαμπάδος σήμερον προπορεύονται της νοητής και εισάγουσιν αυτήν εις τα Άγια των Αγίων ιερώς προσηλούσαι την μέλλουσαν αίγλην άρρητον εξ αυτής αναλάμψειν και φωτίσειν τους εν σκότει καθημένους, της αγνωσίας εν Πνεύματι».

Σε πολλές εικόνες πίσω από το Ζαχαρία, αριστερά, παριστάνεται η Παναγία να κάθεται σε καθέδρα με τρία σκαλιά (είναι η αναβαθμοί του θυσιαστηρίου του απόκρυφου κειμένου) και να περιμένει την τροφή που της φέρνει ο άγγελος Γαβριήλ. Η Παναγία να παραμείνει στο Άγιο των Αγίων ως νέα Κιβωτός της Διαθήκης, ως η «έμψυχος κιβωτός» και στα δώδεκα χρόνια της παραμονής της εκεί θα τρέφεται θαυματουργικά με ουράνια τροφή.
Από το βιβλίο
Ο Μυστικός κόσμος των Βυζαντινών Εικόνων
(τόμος δεύτερος)
Χρήστου Γ. Γκότση
Εκδ. Αποστολική Διακονία

Τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου (Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολις, Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΑΟΝ

1. Τήν 21η τοῦ μηνός Νοεμβρίου, ἀδελφοί χριστιανοί, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν Εἴσοδο στόν Ναό τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Μετά τήν Γέννηση τῆς Παναγίας μας πού ἑορτάσαμε στίς 8 Σεπτεμβρίου, ἔχουμε τώρα στήν δεύτερη θεομητορική ἑορτή, τά Εἰσόδιά Της στόν Ναό. Εἶναι μεγάλη ἡ ἑορτή αὐτή. Δέν λέγεται μέν γι᾽ αὐτήν στήν Καινή Διαθήκη, ἀλλά ἡ Ἁγία Γραφή συμπληρώνεται ἀπό τήν Ἱερή μας Παράδοση. Ἤ, γιά νά τό πῶ καλύτερα, ἡ πρώτη καί μεγάλη πηγή τῆς πίστης μας εἶναι ἡ Ἱερή Παράδοση. Ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ Καινή Διαθήκη, εἶναι τό γραπτό μέρος τῆς Ἱερῆς Παράδοσης. Ἡ ἑορτή, λοιπόν τῶν Εἰσοδίων τῆς Παναγίας μας στόν Ναό ἀναφέρεται ἀπό τήν Ἱερή μας Παράδοση καί ἔχουμε λόγους καί ὁμιλίες καί ὕμνους τῶν ἁγίων Πατέρων μας, πού ἀναφέρονται στήν γιορτή αὐτή.

2. Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί, θά σᾶς πῶ ὀλίγα ἀπό μία ὁμιλία τοῦ σοφωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Βουλγαρίας Θεοφυλάκτου, ὁμιλία ἀναφερομένη στήν ἑορτή τῶν Εἰσοδίων στόν Ναό τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Εἶναι πολύ καλός ἑρμηνευτής τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὁ Θεοφύλακτος, γιατί ἔχει μελετήσει τόν μέγαν, τόν καλύτερο ἑρμηνευτή τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, καί τόν μεταδίδει μέ ἁπλότητα στά Ἑρμηνευτικά του συγγράμματα.

Στήν ἀρχή τῆς ὁμιλίας του ὁ Θεοφύλακτος λέγει ὅτι δέν εἶναι καθόλου εὔκολο νά ὁμιλήσει γιά τήν Θεοτόκο. Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός παρουσιάζει κάπου τήν Ἴδια τήν Παναγία νά λέγει στόν καθένα μας: «Μή ἐρεύνα τά βάθη τῆς θεοτοκολογίας μου»! Ἀφοῦ ἡ ἁγιωσύνη τῆς Παναγίας εἶναι ἀνώτερη ἀπό ὅλη τήν κτίση, δέν θά βρεθεῖ κανένα κτίσμα, οὔτε καί ἄγγελοι, γιά νά ὑμνήσουν ἐπάξια τήν Παναγία: «Ἧς γάρ ἡ ἁγιωσύνη τήν κτίσιν πᾶσαν ἐκβέβηκεν, οὐκ ἄν λόγος κτίσματος ταύτην ἀξίως ὑμνῆσαι δύναιτο»! Ἀλλά στήν συνέχεια ὁ σοφός πατήρ λέγει ὅτι δέν μποροῦμε νά ἀντιπαρέλθουμε «ἀλόγως», χωρίς ὁμιλία, δηλαδή, «τήν τοῦ Λόγου Μητέρα» καί τήν «κατά λόγον ζωῆς» πρόξενο σέ μᾶς! Γι᾽ αὐτό λοιπόν καί στήν συνέχεια ξεχύνεται σέ ὕμνο πρός τήν Θεοτόκο ὁ ἑρμηνευτής Θεοφύλακτος. Εἶπα ὅτι ὀλίγα μόνο ἀπό τήν ὁμιλία του θά σᾶς ἀναφέρω, ἀδελφοί χριστιανοί, καί παρακαλῶ πολύ νά τά προσέξετε.

(α) Κατά πρῶτον ὁ ὁμιλητής ἀρχίζει ἀπό τήν πτώση. Γιατί γιά νά δοῦμε πόσο ψηλά μᾶς ἀνέβασε ὁ Θεός, πρέπει νά δοῦμε πόσο χαμηλά μᾶς κατέβασε ἡ ἁμαρτία, ἡ πτώση μας. Καί τήν πτώση μας ὁ Θεοφύλακτος τήν παριστάνει σάν ἕνα λίθο, πού ἀποκόπηκε ἀπό ἕνα βράχο καί στό κατρακύλισμά του ὅλο καί ἔσπαγε σέ μικρότερα κομμάτια! Ὡραία εἰκόνα αὐτή γιά τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Ἀποκοπήκαμε πραγματικά ἀπό τόν Θεό καί γι᾽ αὐτό κομματιαστήκαμε καί πέσαμε σέ γκρεμούς καί ρέματα. Καί γιά τήν πτώση μας πάλι ἀναφέρει μιά ἄλλη εἰκόνα ὁ Θεοφύλακτος. Τήν εἰκόνα ὅμως αὐτή τήν δανείζεται ἀπό τόν προφήτη Ἠσαΐα. Σ᾽ αὐτήν ὁ προφήτης παριστάνει τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων σάν ἕνα ἀνθρώπινο σῶμα, τό ὁποῖο ἀπό τό κεφάλι μέχρι τά πόδια εἶναι καταπληγιασμένο (βλ. Ἠσ. 1,6) καί δέν ξέρει κανείς πῶς νά τό θεραπεύσει. Ὁ Θεός ὅμως ξέρει!

(β) Ὁ ποιητής Θεός, ἀγαπητοί μου, ὁ Θεός πού εἶναι ἀγάπη, καί μετά τήν πτώση δέν ἐγκατέλειψε τό ποιηθέν πλάσμα Του καί προνόησε γιά τήν ἀνόρθωσή του. Τό πῶς προνόησε τό γράφει ἡ Παλαιά Διαθήκη. Μέ ποικίλλους τρόπους ὁ Θεός φρόντισε γιά μᾶς. Ὅπως λέγει ὁ Θεοφύλακτος, «οὔκουν ἀπρονοήτους ἡμᾶς ὁ Κτίστης κατέλιπεν· ἀλλά καί ὁμιλίαις καί ἐπιφανείαις συνετίζων καί συμβιβάζων καί ἐνυπνίοις σοφίζων καί παντοίως εὐεργετῶν καί νόμον διδούς εἰς βοήθειαν»! Ἀλλά, χριστιανοί μου, μέ τήν ἁμαρτία χάλασε ἡ φύση μας. Μπῆκε ὁ θάνατος σ᾽ αὐτήν. Καί λοιπόν, ὅπως λέει ὁ Θεοφύλακτος, «φύσεως ἦν ἀνάγκη τούς τικτομένους καί φθείρεσθαι». Γι᾽ αὐτό καί εἴχαμε ἀνάγκη ἀπό ἕνα ἄλλο τρόπο θεραπείας, τρόπο πού νά ἐπαναφέρει τήν φύση μας στήν πρώτη της ροπή. Ἕνα τρόπο πού νά ἁγιάσει καί τήν γέννησή μας καί νά σταματήσει τό ἰσχυρό ρεῦμα τοῦ θανάτου. Ὅπως τό λέγει ὁ ἑρμηνευτής Θεοφύλακτος, «ἔδει ἁγιασθῆναι καί τήν γέννησιν καί στῆναι τόν τοῦ θανάτου χειμάρρουν διά τῆς κοιλάδος τῆς τῶν ἁμαρτωλῶν γεννήσεως ρέοντα, τῷ μεγάλῳ τῆς ἁγιωσύνης ἀνακοπέντα ἐρύματι». Ὁ τρόπος αὐτός ἦταν ἡ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ γέννησή Του ἀπό γυναίκα. Ἀλλά ἔπρεπε νά γεννηθεῖ πρῶτα αὐτή ἡ γυναίκα, γιά νά ὑπηρετήσει στόν τόκο αὐτό.  Καί γεννήθηκε ἀπό τούς γονεῖς Ἰωακείμ καί Ἄννα, ἀπό τήν βασιλική φυλή τοῦ Ἰούδα καταγωμένους. Ἡ γέννησή Της ἦταν θαυμαστή, γιατί ἡ Ἄννα ἦταν στείρα. Συμβαίνει στόν Θεό, λέγει ὁ Θεοφύλακτος στήν ὁμιλία του αὐτή, «στούς δυνατώτερους νά δίνει τά βαρύτερα, ὥστε καί αὐτοί νά ἀμείβωνται λαμπρότερα καί νά γίνονται παράκληση καί δίδαγμα γιά τούς μετά ἀπό αὐτούς»! Ἔτσι, λοιπόν, ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα γιά νά ἀποκτήσουν τέκνο κατέφυγαν σέ προσευχή πρός τόν Θεό, «τόν ποιητήν τῆς κτίσεως, τόν ἀπ᾽ ἀρχῆς δόντα τόν πληθυσμόν καί τήν αὔξησιν», καί ἀπό τήν προσ­ευχή τους αὐτή ζωοποιήθηκε ἡ νενεκρωμένη μήτρα τῆς Ἄννας καί ἐγεννήθη θυγάτριον, ἡ Παναγία!

(γ) Κατά πρῶτον θέλω νά σᾶς πῶ, χριστιανοί μου, ὅτι, ὅπως τό εἴπαμε παραπάνω, ἡ Παναγία γεννήθηκε κατά φυσικό τρόπο, ἀπό πατέρα καί μητέρα. Καί παρέμεινε ἐννέα μῆνες στήν κοιλία τῆς μητέρας της Ἄννας, ὅπως συμβαίνει κανονικά μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὅπως λέγει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ἅγιος Ταράσιος, ἀντικρούοντας τούς αἱρετικούς, «ἡ γάρ Παρθένος καί θεόπαις Μαρία τέλειον τόν χρόνον τῶν ἐννέα μηνῶν ἐν τῇ τῆς Ἄννης κοιλίᾳ ἐξετέλεσεν, ὡς ἡ φύσις ἡ ἀνθρωπίνη δηλοῖ». Γιατί πρέπει νά φανεῖ ὅτι ἡ Παναγία εἶναι κανονική γυναίκα, ὅτι εἶχε κανονικό ἀνθρώπινο σῶμα, καί ὄχι, ὅπως τό λέγουν οἱ Καθολικοί, ὅτι εἶχε ἕνα αἰθέριο τρόπον τινά σῶμα. Γιατί, ἄν ἡ Παναγία δέν εἶχε πραγματικό ἀνθρώπινο σῶμα, τότε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού σαρκώθηκε σ᾽ Αὐτήν, δέν ἔλαβε πραγματική ἀνθρώπινη φύση καί ἄρα δέν τήν ἔσωσε, γιατί «τό ἀπρόσληπτον, ἀθεράπευτον», λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος. Ἡ Παναγία, λοιπόν, εἶναι κανονική ἄνθρωπος. Ἀλλά πρέπει νά ποῦμε ὅτι ἡ γέννησή Της δέν ἦταν ἀπό σαρκική ὄρεξη, ἀλλά κατ᾽ ἐπιταγήν Θεοῦ, γι᾽ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός τό σπέρμα Ἰωακείμ, ἀπό τό ὁποῖο ἔγινε ἡ Παναγία, τό ὀνομάζει «πανάμωμον σπέρμα»! Καί τό μυστήριο τοῦ γάμου σ᾽ αὐτό ἀποβλέπει, χριστιανοί μου. Σκοπεύει τά πτωτικά νά τά κάνει παραδείσια. Πτωτική εἶναι ἡ ὄρεξη τοῦ γάμου, γιατί ἔχει σαρκικότητα. Ἄν δέν ἁμάρταναν οἱ πρωτόπλαστοι, θά πολλαπλασιάζονταν μέν, ἀλλά κατά παρθενικό τρόπο, πού θά ὑπεδείκνυε ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά χωρίς σαρκικότητα. Καί στήν περίπτωσή μας βλέπουμε ὅτι ἡ γέννηση τῆς Παναγίας ἔγινε χωρίς καθόλου σαρκικότητα καί γι᾽ αὐτό τό σπέρμα τοῦ Ἰωακείμ καλεῖται «πανάμωμον» σπέρμα!

3. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς Ἰωακείμ καί Ἄννα ἀφιέρωσαν τήν θεόπαιδα Μαριάμ στόν Θεό, ὡς ἀνταπόδομα πρός Αὐτόν γιά τήν θαυμαστή γέννησή Της. Τήν πρόσφεραν σέ ἡλικία τριῶν ἐτῶν στόν Ναό. «Δῶρον δωροῦνται Θεοῦ τό θεόσδοτον αὐτοῖς ἀγαθόν», λέγει ὁ Θεοφύλακτος. Αὐτό ἑορτάζουμε σήμερα, ἀδελφοί χριστιανοί. Τά εἰσόδια τῆς Θεοτόκου! Ἔτσι ἔπρεπε νά γίνει! Ὁ Ναός Θεοτόκος, ὁ καθαρώτατος Ναός, νά πάει στόν Ναό! «Ὁ καθαρώτατος Ναός τοῦ Σωτῆρος... σήμερον εἰσάγεται ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου»! Καί ἐκπληρώνεται ἐδῶ τό ψαλμικόν, ὅτι«ἐπιλανθάνεται ἡ Παῖς τοῦ οἴκου τοῦ πατρικοῦ, τῷ βασιλεῖ δέ προσάγεται τοῦ κάλλους αὐτῆς ἐπιθυμήσαντι» (βλ. Ψαλμ. 44,11.12)! Καί βέβαια ἡ προσαγωγή καί ἀφιέρωση τῆς Παναγίας στόν Ναό δέν ἦταν ἁπλῆ, ἀλλά ἔγινε μέ λαμπρή πομπή καί δόξα, ὅπως λέγει ὁ Θεοφύλακτος. Μαζί μέ τούς γονεῖς ἦταν τό «συγγενικόν» καί τό «γειτονικόν» καί «ὅσον κατά φιλίας δεσμόν». «Συνέχαιρον πατέρες περί τόν πατέρα» Ἰωακείμ, «μητέρες περί τήν μητέρα» Ἄννα «καί κόραι καί νεάνιδες λαμπαδηφόροι». Καί ἀκόμη, ὅπως λέγει ὁ Θεοφύλακτος, «πᾶσα ἐξηχεῖτο Ἰεροσόλυμα τήν καινήν ταύτην πομπήν θεώμενοι»! Μεγαλοπρεπέστατον θέαμα, λοιπόν. Ἀλλά ἐδῶ πολύ σύντομα θέλω νά θίξω δύο θέματα καί τελειώνω τόν ταπεινόν μου λόγον:

(α) Πῶς ὁ ἀρχιερεύς δέχθηκε μίαν νεάνιδα στόν Ναό καί τήν τοποθέτησε μάλιστα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων; Αὐτό δέν ἐπιτρεπόταν ἀπό τόν Νόμον, γιατί στόν τόπο αὐτό δέν ἐπιτρεπόταν νά εἰσέλθουν οὔτε οἱ ἱερεῖς παρά μόνο ὁ Ἀρχιερεύς καί αὐτός μιά φορά μόνο τόν χρόνο. Σ᾽ αὐτό ἀπαντᾶμε μαζί μέ τόν Θεοφύλακτο ὅτι ὁ ἀρχιερεύς εἶδε κατά φώτιση Θεοῦ τίς λάμπουσες ἀρετές καί τήν μελλοντική δόξα τῆς τριετοῦς Παιδός, ἐρώτησε δέ καί ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀπό τά θεῖα μέταλλα, τήν «δήλωση» καί τήν «ἀλήθεια», καί, ὅπως λέγει, λοιπόν, ὁ Θεοφύλακτος, «χωρίς φόβο καί χωρίς συστολή ἐτόλμησε νά ὑπερβεῖ τόν νόμον, νά διαβεῖ τόν γνόφον τοῦ γράμματος καί νά φέρει τό ἀφιέρωμα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων καί νά τό ἀποθέσει εκεῖ»! «Ὦ καινόν μέν πρᾶγμα, καινόν δέ ἄκουσμα! Θῆλυ Παιδίον τοῖς τοῦ Θεοῦ ἀδύτοις καί ἀθεάτοις ἐνδιαιτώμενον»! 

(β) Τό δεύτερον θέμα, σχετικό μέ τήν ἑορτή, εἶναι τό πῶς ζοῦσε ἡ Παναγία ἐκεῖ. Τί ἔτρωγε; Ἡ Παναγία εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων ζοῦσε ἕνα παραδείσιο βίο, ὅπως ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα πρίν ἀπό τήν πτώση τους. Ὁ ἄγγελός Της, ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, τῆς ἔφερε μία οὐράνιο τροφή, γιά τήν ὁποία δέν ξέρουμε ποιά ἦταν, σάν τό «Μάννα» ἐκεῖνο πού ἔτρωγαν οἱ Ἰσραηλῖτες στήν ἔρημο. Ἐκεῖ ἡ Παναγία ἄκουε ἀπό τίς κάθε Σάββατο ἀκουόμενες διδασκαλίες τῶν Νομοδιδασκάλων γιά τήν πτώση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί προσευχόταν γιά τήν ἀνόρθωσή του, γιά τήν σωτηρία του. Τό λέγουμε αὐτό στό Θεοτοκίον «Σέ τήν μεσιτεύσασαν τήν σωτηρίαν τοῦ γένους ἡμῶν...». Ναί! Ὅταν ἡ Παναγία βρισκόταν στόν Ναό, ἀπό τριῶν ἕως δεκαπέντε ἐτῶν, προσευχόταν γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Καί τώρα τό ἴδιο κάνει ἡ Παναγία μας. Προσ­εύχεται γιά μᾶς ἡ «ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητος Θεοτόκος». Σῶσε μας, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, διά πρεσβειῶν τῆς παναχράντου Σου Μητρός, ΑΜΗΝ.  

Μέ πολλές εὐχες,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

το είδαμε εδώ