Ἐθνικῶς ἐπιζήμιος ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον

Ἐθνικῶς ἐπιζήμιος ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον

ΑΠΟ ΤΗΝ 28ην ἕως τὴν 30ήν Νοεμβρίου ὁ Ἀρχηγὸς τοῦ Κρατιδίου τοῦ Βατικανοῦ - Αἱρεσιάρχης Πάπας θὰ ἐπισκεφθῆ τὴν Τουρκίαν καὶ θὰ συνεορτάση μὲ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον τὴν ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὸ πρόγραμμα τῆς ἐπισκέψεως προβλέπει οἰκουμενικήν- οἰκουμενιστικὴν συμπροσευχήν. Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα εἰς τὸ Φανάριον (ἀνταπόδοσις εἰς δύο προηγουμένας ἐπισκέψεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τὸ Βατικανὸν - Ρώμην) ἀποτελεῖ πραγματικὴν πρόκλησιν διά ὁλόκληρον τὸν ἁπανταχοῦ ἑλληνορθόδοξον πιστὸν λαόν.

Ἡ ἐπίσκεψις πραγματοποιεῖται ὕστερα ἀπὸ ἐπίσημον πρόσκλησιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἰς μίαν περίοδον, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ Τουρκία ἔχει καταστῆ προκλητικώτατη εἰς τὸ Αἰγαῖον, εἰς τὴν Θράκην καὶ εἰς τὴν Κύπρον. Ἡ Τουρκία, παρὰ τὴν ὑποστήριξίν της ὑπὸ τοῦ Ἀμερικανικοῦ καὶ Ἀγγλικοῦ παράγοντος, ἔχει ἀπομονωθῆ διεθνῶς. Αἱ ἡγέται τῶν Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν τὴν κατεδίκασαν διά τὴν εἰσβολὴν της εἰς τὴν Ἀποκλειστικὴν Οἰκονομικὴν Ζώνην τῆς Κύπρου. Τὸ αὐτὸ ἔπραξαν καὶ διά τὰς δηλώσεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Τουρκίας κ. Νταβούτογλου, συμφώνως πρὸς τὰς ὁποίας, ἀφοῦ οἱ Ἑλληνοκύπριοι δὲν ἀποδέχονται τὴν Τουρκίαν ὡς συνεταῖρον εἰς τὴν ἐξόρυξιν καὶ ἐκμετάλλευσιν τοῦ φυσικοῦ ἀερίου, τότε ἡ λύσις εἰς τὸ Κυπριακὸν θὰ εἶναι ἡ διχοτόμησις μὲ τὴν δημιουργίαν δύο ἀνεξαρτήτων Κρατῶν, τὰ ὁποῖα οὐδεμίαν σχέσιν θὰ ἔχουν μεταξὺ των.

 Ἡ Αἴγυπτος εὐθέως πλέον ἐστράφη ἐναντίον τῆς Τουρκίας, ἡ ὁποία εἶχε συνάψει ἰσχυροὺς δεσμοὺς μὲ τὸ προηγούμενον σκληροπυρηνικὸν Μουσουλμανικὸν καθεστὼς τῆς Μουσουλμανικῆς Ἀδελφότητος,τὸ ὁποῖον ἀνετράπη διά τῶν λαϊκῶν κινητοποιήσεων καὶ πραξικοπημάτων. Ἡ Αἴγυπτος κατεπολέμησε τὴν ὑποψηφιότητα τῆς Τουρκίας εἰς τὸ Συμβούλιον Ἀσφαλείας. Εἰς προηγουμένην ψηφοφορίαν (πρὸ ἐτῶν) εἶχε λάβει ἑκατονπεντήκοντα ψήφους, ἐνῶ εἰς τὴν πρόσφατον περὶ τοὺς ἑξήκοντα. Αἱ χῶραι τῆς Μεσογείου, Ἀραβικαὶ καὶ Μουσουλμανικαί, τάσσονται ἐναντίον τῆς Τουρκίας καὶ ἀρνοῦνται νὰ τὴν ἀναγνωρίσουν ὡς περιφερειακὴν Μουσουλμανικὴν δύναμιν καὶ ὡς «κηδεμόνα των - προστάτην των». Αἱ σχέσεις τῆς Τουρκίας μὲ τὴν Ρωσίαν δὲν εἶναι πλέον «ζεσταί», ὡς ἦσαν τὰ προηγούμενα ἔτη. Εἰς τὰ Βαλκάνια, τὰ ὁποῖα ἐχρησιμοποίει ἡ Τουρκία ὡς «ὁρμητήριον» τῆς ἐξωτερικῆς καὶ στρατιωτικὴς πολιτικῆς ἀπεδυναμώθη, διότι οἱ Ἀμερικανοὶ προωθοῦν τὴν Ἀλβανίαν ὡς περιφερειακὴν δύναμιν καὶ οἱ Γερμανοὶ τὰ Σκόπια ὡς γεωστρατηγικὸν σταθμὸν τῆς πολιτικῆς των διά τὴν ἀπομόνωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ρωσίας. Εἰς μίαν περίοδον κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ Ἀμερικανοὶ ἔχουν λυκοφιλίαν μὲ τὴν Τουρκίαν, ἐξ αἰτίας τῆς φιλικῆς στάσεώς της ἔναντι τῶν Τζιχαντιστῶν (αὐτοὶ κάνουν τὴν «βρώμικη δουλειὰ» ἐναντίον τῶν Κούρδων εἰς τὸ Κομπάνι), ἀλλὰ καὶ διατὶ ἐμποδίζει τὴν ἐξέλιξιν τῶν Ἀμερικανικῶν σχεδίων διά τὴν δημιουργίαν Κουρδικοῦ κράτους (Κουρδιστάν), ἔρχεται ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα εἰς τὸ Φανάριον, διά νὰ «βγάλη» τὴν Τουρκίαν ἀπὸ τὴν διεθνῆ ἀπομόνωσιν. Μὲ τὴν ἐπίσκεψιν αὐτὴν ἡ Τουρκία θὰ ἐπιχειρήση νὰ ἀποδείξη εἰς τὰ ἑκατομμύρια τῶν Μουσουλμάνων καὶ τῶν Παπικῶν ὅτι εἶναι δυτικόφιλος, σέβεται τὴν ἀνεξιθρησκίαν καὶ ὅτι εἶναι μία μετριοπαθὴς Μουσουλμανικὴ δύναμις.  

Αὐτάς τὰς κρισίμους στιγμάς διά τὸν Ἑλληνισμὸν μὲ τὰς προκλήσεις τῆς Τουρκίας νὰ μὴ ἔχουν ὅρια, θὰ ὤφειλε τὸ Φανάριον νὰ ματαιώση τὴν ἐπίσκεψιν διά πολὺ ἀργότερον. Δυστυχῶς ὅμως τὸ Φανάριον δὲν συνυπολογίζει τὸ ἐθνικὸν συμφέρον τοῦ Ἑλληνισμοῦ, προκειμένου νὰ ὑλοποιήση τὴν φιλοπαπικὴν καὶ φιλοοικουμενιστικὴν γραμμήν του, ἡ ὁποία ὑποστηρίζεται ὑπὸ διεθνῶν πολιτικῶν καὶ οἰκονομικῶν κέντρων ἀποφάσεων. Οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται τῶν «Νέων Χωρῶν» ὀφείλουν νὰ ἀντιδράσουν καὶ νὰ ἀποστείλουν τὰ κατάλληλα μηνύματα εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα δὲν εἶναι μία ἁπλῆ ἐπίσκεψις τοῦ Αἱρεσιάρχου Πάπα πρὸς τὸν καταφρονοῦντα τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστως Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην. Εἶναι μία ἐπίσκεψις, ἡ ὁποία προβληματίζει καὶ διασπᾶ τὴν Ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ καὶ ἐνδυναμώνει τὴν εἰκόνα τῆς Τουρκίας, εἰς περίοδον, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔχει ἀπομονωθῆ.

Προσευχόμεθα ὥστε νὰ μὴ φθάσωμεν εἰς τὸ σημεῖον νὰ «ἀποκηρύξωμεν» τὸ Φανάριον τόσον διά τὴν προδοσίαν τῆς πίστεως ὅσον καὶ διά τὴν συμπεριφορὰν του ἔναντι τῆς Ἑλλάδος. Ἤδη μεγάλα τμήματα τοῦ πιστοῦ Ἑλληνορθοδόξου λαοῦ ἀντιδροῦν διά τὰς θέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου περὶ αὐτονομήσεως τῶν Μητροπόλεων τῶν Νέων Χωρῶν καὶ τὴν δημιουργίαν μικρῶν τοπικῶν Ἱερῶν Συνόδων μὲ ἰδικῶν των Ἀρχιεπίσκοπον. Ὁ πιστὸς λαὸς θεωρεῖ τὰ σχέδια αὐτὰ ὡς συμβάλλοντα εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν πολυδιαίρεσιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν πρόκειται νὰ τὰ ἀνεχθῆ.

Ὁ δὲ Κλῆρος, ὁ ὁποῖος σέβεται τὸν θεσμὸν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀλλὰ ὄχι καὶ τὰς αἱρετιζούσας ἢ αἱρετικάς γραμμάς του, θεωρεῖ τὰ ἀνωτέρω σχέδια ὡς «κοκκίνας γραμμάς» πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Τὰ σχέδια αὐτὰ ἑρμηνεύονται ὑπὸ ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων ὡς μήνυμα ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν ἔχει δικαιώματα ἀπὸ τὸν Ὄλυμπον καὶ ἐντεῦθεν (Νέαι Χῶραι). Εἰς αὐτάς τὰς δυσκόλους ὥρας ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὤφειλε νὰ ἔχη μίαν ἄλλην συμπεριφορὰν καὶ ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἔναντι τοῦ ἐντίμου κλήρου. Ἡ φιλόδοξος πολιτικὴ του διά τὴν ψευδοένωσιν τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν καὶ ἄλλων πλανεμένων Χριστιανῶν (πρὸ τοῦ ἐπιγείου τέλους τῆς ζωῆς του) δὲν πρέπει νὰ βλάπτη τὸ Ὀρθόδοξον φρόνημα, τὴν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καὶ τὸ

Ἐθνικὸν συμφέρον. Ἀναμένομεν τὴν ἀλλαγὴν εἰς τὴν πολιτικήν του, προσευχόμενοι εἰλικρινῶς διά τὸν σκοπὸν αὐτόν.

Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Ορθόδοξος Τύπος, 31/10/2014

πηγή

Πώς μπορεῖ ἕνας λαός νά βρεθεῖ "ξαφνικά' ξεπουλημένος Ὁ λαός ὁ ἕρμαιος, διότι ἡ βαρύτητά του δέν μετράει πλέον, ἐφόσον ἐξουδετερώθηκε ἀπό τήν ἐλαφρότητά του

Γράφει ὁ Νίκος Ζερβός

 

Στό πρῶτο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τήν Γένεση, στά κεφάλαια μα' καί μζ', 13 ἕως 26, περιέχεται μία ἐκπληκτική ἱστορία. Γιά τό πῶς ἕνας χαρισματικός ἄνθρωπος, πού τόν λέγανε Ἰωσήφ καί πού ὁ Φαραώ τόν ὀνόμασε «Ζαφνάθ – πανεάχ» (μα’,45), μάζεψε γιά λογαριασμό τοῦ Βασιλιᾶ ὅλο τό χρῆμα τῶν Αἰγυπτίων, μέχρι καί τήν τελευταία δεκάρα. Μόνο ἡ τάξη τῶν ἱερέων ἔμεινε ἀνέγγιχτη. Καί μάζεψε ὄχι μόνο τό χρῆμα, ἀλλά οἱ πάντες, ἐξ αἰτίας τῆς ἀνάγκης ἐπιβίωσης, πούλησαν τά πάντα στόν Φαραώ, ζῶα καί κτήματα, μέσω τοῦ Ζαφνάθ- πανεάχ. Στό τέλος, γιά νά μήν πεθάνουν ἀπό τήν πείνα, προσφέρθηκαν οἱ ἴδιοι στόν Φαραώ νά τούς πάρει ὡς σκλάβους. Ἄς μιλήσουν γιά λίγο τά κείμενα:
"Καί συνήγαγεν ὁ Ἰωσήφ ἅπαν τό ἀργύριον, τό εὐρισκόμενον ἐν τῆ γῆ τῆς Αἰγύπτου, καί ἐν τῆ γῆ Χαναάν, διά τόν σίτον τόν ὁποῖον ἠγόραζον· καί ἔφερεν ὁ Ἰωσήφ τό ἀργύριον εἰς τόν οἶκον τοῦ Φαραώ." (μζ', 14).
"Καί ἔφεραν τά κτήνη αὐτῶν πρός τόν Ἰωσήφ, καί ἔδωκεν εἰς αὐτούς ὁ Ἰωσήφ ἄρτον ἀντί τῶν ἵππων, καί ἀντί τῶν προβάτων, καί ἀντί τῶν βοῶν, καί ἀντί τῶν ὄνων΄ καί ἔθρεψεν αὐτούς μέ ἄρτον ἐν τῷ ἐνιαυτῶ ἐκείνῳ ἀντί πάντων τῶν κτηνῶν αὐτῶν" (μζ', 17).
"Καί ἠγόρασεν ὁ Ἰωσήφ πάσαν τήν γῆν Αἰγύπτου διά τόν Φαραώ· διότι οἱ Αἰγύπτιοι ἐπώλησαν ἕκαστος τόν ἀγρόν αὐτοῦ, ἐπειδή ἡ πείνα ὑπερεβάρυνεν ἐπ' αὐτούς· οὕτως ἡ γῆ ἔγεινε τοῦ Φαραώ". (μζ' 20).
"Τότε εἶπεν ὁ Ἰωσήφ πρός τόν λαόν. Ἰδού, ἠγόρασα ἐσᾶς καί τήν γῆν σας σήμερον εἰς τόν Φαραώ· ἰδού, λάβετε σπόρον, καί σπείρατε τήν γῆν". (μζ' 23).
Στό σημεῖο αὐτό ἐκτιμῶ ὡς ἀναγκαία μία παρέκβαση γιά νά ἀναφερθῶ σέ μερικά πράγματα, ὥστε ἡ ἐπικοινωνία μου μαζί σας νά καταστεῖ εὐθεία καί ἐποικοδομητική.
 Ὁ Μωϋσῆς, ὁ ὁποῖος συνέταξε τό βιβλίο τῆς Γενέσεως καί ὄχι μόνο, ὡς ἕνα ἄτομο ἀνωτάτου μορφωτικοῦ ἐπιπέδου καί ἐν ταυτῶ μυσταγωγημένο, καθ' ὅσον "ἐπαιδεύθη πάση σοφία Αἰγυπτίων" (πράξεις Ἀποστόλων 7, 22), συνέγραψε τήν "Γένεση" κλπ, ἀπευθυνόμενος σέ τρία ἐπίπεδα κατανοήσεως καί ἀντιλήψεως, ὅπως ἀκριβῶς ἔπρατταν καί πάντοτε συνεχίζουν νά πράττουν οἱ πραγματικοί μύστες.

 

Πρῶτον: Αἰσθησιακή Κατάσταση (ἡ ψυχή ρέπει ἰσχυρά πρός τήν ὕλη).

 

 Ἀπευθύνεται πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους ἤ πρός τό ὑλικό ἐπίπεδο. Ἔτσι, ὁ πολύς κόσμος, πού διαβάζει ἤ ἀκούει κάτι, ἁπλά τό κατανοεῖ ὑπό τό πρίσμα τοῦ ἐπιπέδου τούτου καί μέσω τῆς ἀντίστοιχης κατάστασης αἰσθησιασμοῦ ὑπό τῆς ὁποίας καταδυναστεύεται ἡ ψυχή του. Ἕνας ἄνθρωπος, δηλαδή, πού διάγει τόν βίο του προσηλωμένος (καρφωμένος) στά ὑλικά πράγματα, πού εἶναι παραδομένος στήν ἱκανοποίηση τῆς γαστέρας καί τῶν ὑπογαστρίων, πού βαρύνεται μέ μνησικακία, φιλαργυρία, ἀσπλαχνία, ἀλαζονεία, ἐγωπάθεια καί τά παρόμοια, ἄν θά πιάσει ποτέ στά χέρια του ἕνα τέτοιο κείμενο, τό πιό πιθανό εἶναι νά τό εὐτελίσει. Ἀκριβῶς, διότι κατανοεῖ τά πράγματα μέ βάση τό στενό ὑλικό συμφέρον καί πέραν αὐτοῦ οὐδέν. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, μά τόσοι πολλοί ἀλήθεια, πού δέν γνωρίζουν ὅτι δέν γνωρίζουν.

 

 

Δεύτερον: Αἰσθηματική κατάσταση. (Ἡ ψυχή παλινδρομεῖ πότε πρός τά ὑλικά καί πότε πρός τά πνευματικά).

 

 Τό δεύτερο ἐπίπεδο, πού κρύβεται ἤ ἐνυπάρχει στό πρῶτο, ἀπευθύνεται πρός ἕνα κύκλο σημαντικά πιό λίγων ἀνθρώπων. Σ' αὐτούς, πού πρῶτα ἀπ' ὅλα γνωρίζουν ὅτι δέν γνωρίζουν κι' ἐπιθυμοῦν νά διδαχθοῦν καί νά μάθουν, πού πιστεύουν στήν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς, πού παραδέχονται τά σφάλματά τους, πού ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν παθῶν καί τῶν ἐλαττωμάτων τους. Ἀκριβῶς δέ, ὁ μέσος βαθμός κάθαρσης τῆς ψυχῆς τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν τούς χορηγεῖ ὡς ἀντίδωρο ἀντίστοιχα τή μερική μόνο, (στήν αἰσθηματική ψυχή, ψυχή παλινδρομοῦσα), κατανόηση τῶν νοημάτων τῶν μυητικῶν κειμένων, ὅπως εἶναι ἡ "Γένεση" καί γενικότερα οἱ Γραφές.

 

 Τρίτο: Αἰσθητική κατάσταση – φωτισμός τοῦ νοῦ.

 

 Τό τρίτο καί τελευταῖο, πού κρύβεται στά δύο προηγούμενα, ἀπευθύνεται πλέον σέ πάρα πολύ λίγους ἀνθρώπους, μετρημένους. Πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν, ὅτι γνωρίζουν. Εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μένουν βράχοι ἀκλόνητοι στόν ἀγώνα τούς ἐναντίον τῶν παθῶν καί τῶν ἐλαττωμάτων τους μέχρι καί τῆς τελευταίας τους ἀναπνοῆς. Ἡ ψυχή τους, βιώνει τήν αἰσθητική κατάσταση (ἰσχυρότατη ροπή πρός τά πνευματικά, πρός τό Θεῖον), ἐνῶ ὁ νοῦς τελεῖ ὑπό κατάσταση φωτισμοῦ. Ἡ κατάσταση αὐτή εἶναι τῶν τελείων ἡ τελεία ἀτέλεστος τελειότης! Βλέπουν πίσω καί πέρα ἀπό τίς αἰσθήσεις. Οἱ παγίδες τῆς ἀπάτης τῆς μορφῆς δέν ἰσχύουν νά τούς ζωγρίζουν. Μέ ἄλλα λόγια εἶναι οἱ σοφοί. Εἶναι οἱ σταυρωμένοι. Εἶναι ὅσοι παραδέχονται Θεό καί πιστεύουν σ' Αὐτόν. Εἶναι ὅσοι ἐξ αἰτίας τῆς θερμῆς τους ἀγάπης πρός τόν Θεό συγκρούσθηκαν σκληρά καί ἀνυποχώρητα μέ τό κατεστημένο τῶν παθῶν καί τῶν ἐλαττωμάτων τους καί τό θανάτωσαν. Κάθε ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι ἕνας Ὀδυσσέας, ἕνας Ἡρακλῆς, ἕνας φίλος καί ἀδελφός τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἕνα Τέκνο τοῦ Φωτός. Εἶναι Γυιός τοῦ Οὐρανοῦ, φύτρα τῶν χρυσῶν πεδίων. Εἶναι ἕνας Ἐκλεκτός. Αὐτοί οἱ Ἄνθρωποι λειτουργοῦν, κατανοοῦν, γράφουν, λέγουν, μόνο κάτω ἀπό τήν φωτιστική ἐπίδραση τοῦ Πνεύματος. Τή λογική τους, ὅσο καθαρμένη καί διαμαντένια κι ἄν εἶναι ἡ ψυχή τους, ἐλάχιστα τήν ἐμπιστεύονται.
 Ὡστόσο, θά παρακαλοῦσα νά μοῦ ἐπιτρέψετε κι’ ἄλλη μία παρέκβαση ὑπό τύπον μίας πολύ ἀναγκαίας ἐπισήμανσης:  Οἱ ἀναλογίες πού καταγράφονται στή συνέχεια, σέ σχέση μέ τά σύγχρονα δρώμενα, ὅπως τά ἐκθέτω, ἀφοροῦν ἀποκλειστικά καί μόνο στά ἐξωτερικά στοιχεῖα τῶν ἀνωτέρω βιβλικῶν ἀποσπασμάτων. Διότι ἀσφαλῶς, τά κείμενα τῆς Γενέσεως πού παρέθεσα γιά τόν Φαραώ, τόν Ἰωσήφ καί τούς Αἰγυπτίους, ἐνέχουν κατά πολύ βαθύτερο ἐσωτερικό νόημα, δηλαδή βαθύτατες ἀλληγορικές ἔννοιες. Πνευματικές ἔννοιες, πού ἀλλάζουν τελείως τό νόημα τοῦ γράμματος τῶν κειμένων, ὅπως ἐδῶ τά προβάλλω ὑπό τό πρίσμα τοῦ καθαρῶς ὑλικοῦ ἐπιπέδου. Ἀλλά αὐτό εἶναι μία ἄλλη ἱστορία. Μέ τίς παρεκβάσεις τέλος. Ξαναπιάνω τό νῆμα γιά νά φτάσω τελικά ἐκεῖ πού ἔχω βάλει στόχο. Δηλαδή, νά καταδειχθεῖ ὅτι ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται μέ ἕναν ἄλλο τρόπο:
 Ὅπως τότε πρίν χιλιάδες χρόνια, τό ἴδιο καί σήμερα. Ἕνας λαός, λαοί, ὁδηγοῦνται, ὁδηγούμεθα, μέ μαεστρία, στήν ὑπερχρέωση καί ἑπομένως στήν ἐξάρτηση καί ὑποδούλωση στούς συγχρόνους "Φαραώ". Σήμερα δέ κατά πολύ χειρότερα. Διότι, ἄλλο ἡ πραγματική πείνα, ὁ λιμός, καί ἄλλο ἡ αὐταπάτη τῆς πείνας:
Τότε ὁ λαός πεινοῦσε. Ἔδωσε τά λεφτά του καί ἀγόρασε στάρι γιά νά φτιάξει ψωμί νά φάει.
Σήμερα ὁ κόσμος πεινάει πάλι. Πεινάει γιά λεφτά. Τόν ἔκαναν νά πιστεύει πώς ἔχει ἀνάγκη ν' ἀγοράζει καί τό κάθε γυαλιστερό καθρεφτάκι πού τοῦ κουνᾶνε κάτω ἀπό τή μύτη. Ἐκταμιεύει ἀπό τό ταμεῖο τῆς πίστης του. Ἀποδυναμώνει τό καθαρό αὐτό πατροπαράδοτο κεφάλαιό του γιά νά δυναμώσει τά τέρατα τῆς κατανάλωσης, τῆς καλοπέρασης, τῆς μαλθακότητας, τοῦ εὐδαιμονισμοῦ.
Τότε ὁ λαός πεινοῦσε πολύ. Ἔδωσε τά ὑπάρχοντά του νά τοῦ δώσουν στάρι νά φάει, νά ζήσει.
Σήμερα ὁ κόσμος πεινάει πάλι πολύ. Πεινάει γιά λεφτά. Ἐκχωρεῖ τά ὑπάρχοντά του, δηλαδή τίς ἀρετές του, γιά νά τοῦ δώσουν χρῆμα. Ἀνδρεία, σωφροσύνη, ἐγκράτεια, εὐσέβεια γίνονται καπνός. Γιά τό χρῆμα, γιά τή δόξα, γιά ἰσχύ.
Τότε ὁ λαός πεινοῦσε πάρα πολύ. Πρόσφερε τόν ἑαυτό του σκλάβο στό Φαραώ. Γιά νά πάρει στάρι, νά φάει ψωμί, νά ζήσει.
Σήμερα ὁ κόσμος πεινάει τό ἴδιο πάρα πολύ. Πεινάει καί διψάει γιά χρῆμα. Γιά νά τοῦ δώσουν (μέσα σέ μισό αἰώνα ἔχουν μαζέψει ἀλήθεια ἀμέτρητα, προνοώντας γιά τό χοντρό παιγνίδι) ζητοῦν ἀνταλλάγματα. Ὅπως πάντα. «Δίκαια» πράγματα. Καί ὁ λαός; Ὁ λαός ὁ ἕρμαιος, διότι ἡ βαρύτητά του δέν μετράει πλέον, ἐφόσον ἐξουδετερώθηκε ἀπό τήν ἐλαφρότητά του. Ὁ πεντάρφανος, διότι μέ τά ἴδια του τά χέρια ἔθαψε τούς γονεῖς του, δηλαδή τήν καλοσύνη καί τή δικαιοσύνη. Ὁ παντέρημος, διότι, ἐξ αἰτίας τῆς αὐτοπαγίδευσής του στήν αὐταπάτη τῆς μορφῆς, θεωρεῖ ὡς ἐχθρούς του συγγενεῖς καί φίλους (δηλαδή τίς ἀρετές) καί ὡς φίλους του ἐχθρούς (κακίες, πάθη, ἐλαττώματα). Ὁ πάμπτωχος, διότι, ἐξ αἰτίας τῆς παθητικότητάς του, ἀφέθηκε νά τοῦ διαρπάζονται οἱ πολύτιμοι θησαυροί τῆς ψυχῆς του. Ὁ λαός αὐτοπαγιδεύεται. Ὁ λαός ξεπουλάει τόν ἑαυτό του, δηλαδή τήν πνευματική του ἐλευθερία, μέ ἄλλα λόγια τήν χωρίς ἐμπόδια πνευματική του ἀνέλιξη καί κίνησή του πρός τό Θεῖον.

 

Ἀγαπητοί φίλοι, τά βλέπετε καί μόνοι σας. Ὅλα αὐτά πού γράφω εἶμαι βέβαιος ὅτι εἶναι καί δικές σας διαπιστώσεις. Ὡστόσο, ἐμεῖς τί κάνουμε; Μπορεῖ νά γίνει τίποτα; Μπορεῖ νά ἀνακοπεῖ ἡ κατά κρημνῶν ξέφρενη αὐτή πορεία τῆς κοινωνίας μας; Θά σᾶς πῶ μόνο τοῦτο τό τελευταῖο, διότι κάπου πρέπει νά βάλω τήν τελεία. Ἀπό ὅλες τίς ὑλικές, οὐσιαστικές καί ὑπερουσιαστικές Ἀρχές καί τίς μεταξύ τους καταστάσεις, ἀπό τίς ὁποῖες συγκροτεῖται ὡς ἑνιαῖο ὄν τό ἀνθρώπινο ἄτομο, ἕνα μόνο μπορεῖ νά ἐνταθεῖ μέχρι τό ἄπειρο: Ἡ Θέληση. Καί εἶναι ἡ Θέληση, διότι ἡ ἀρετή ἡ ὁποία τήν ἐμψυχώνει καί τήν κινεῖ εἶναι ἡ Ἀγάπη. Δεδομένου ὅμως ὅτι ἡ Ἀγάπη εἶναι μία ἀρετή μέ ἀπεριόριστη καί ἀπροσμέτρητη ἰσχύ, συνάγεται ὅτι καί ἡ θέληση (τήν ὁποία θά μποροῦσα, γιά ἔμφαση, νά τήν νοήσω ὡς ἀγάπη ἐν ἐκδηλώσει) ἐνέχει τήν ἴδια μέ τήν ἀγάπη ἀπεριόριστη ἰσχύ. Ἄρα; μποροῦμε νά φέρουμε τά πάνω κάτω; Φυσικά καί μποροῦμε. Ἐφόσον φυσικά τό θελήσουμε. Ἁπλά πράγματα. Θά σᾶς παρακαλοῦσα νά μοῦ γράφατε τήν γνώμη σας, λαμβάνοντας ὑπόψη ὡς δεδομένο ὅτι χαρακτηριστικό στοιχεῖο τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ θυσία.

 

 

Σημείωση: Τό παρόν κείμενο τό συνέταξα τόν Μάϊο 2005 καί τόν Ἰούνιο 2005 δημοσιεύθηκε σέ ὁλοσέλιδο τῆς τοπικῆς μηνιαίας ἐφημερίδας τῆς Σαλαμίνος «Η ΝΕΑ ΣΑΛΑΜΙΝΑ». Μέ αὐτά πού βλέπουμε σήμερα, θά μποροῦσε νά μοιάζει σάν προφητικό. Ἔχει ὁ Θεός!

 

(*)   Μέ τό ὄνομα αὐτό ἀναφέρεται ὁ Ἰωσήφ στήν ἔκδοση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τοῦ ἔτους 1819 τῆς Ὀξφόρδης ἀπό τήν Βρετανική Βιβλική Ἐταιρία. Ἀπό τήν ἴδια ἔκδοση εἶναι παρμένα καί ὅσα χωρία μνημονεύονται στό παρόν κείμενο. Στήν μετάφραση τῶν Ο΄ ὁ Ἰωσήφ ἀναφέρεται στά αἰγυπτιακά ὡς Ψονθομφανήχ. Κατά τούς ἑρμηνευτές, τό ὄνομά του σημαίνει:
- «Αὐτός πού γνωρίζει καί φανερώνει τά μυστικά»,
- «Ἄνδρας ὁ ὁποῖος φεύγει ἀπό τόν μολυσμό τῆς μοιχείας»,

- «Τροφοδότης ἤ Σωτήρας τοῦ Κόσμου», καί

- «Θεμελιωτής τῆς ζωῆς».

www. orthodoxia.gr
ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014

Συντάκτης: ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014

Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΥΠΟ ΤOY ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ, ΤΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Οἰκουμενιστικὴ συμπροσευχὴ ἐντός τοῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου ὑπὸ τοῦ Αἱρεσιάρχου Πάπα καὶ τοῦ Οἰκουμ. Πατριάρχου

Ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀπήγγειλαν τὸ «Πάτερ Ἡμῶν» (Ἰταλιστὶ) καὶ εὐαγγελικάς περικοπάς, ἐνῶ εἰς τὴν κοινὴν διακήρυξιν τὴν ὁποίαν ὑπέγραψαν, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης: 1ον) διακηρύσσει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν κατέχει ὁλόκληρον τὴν ἀληθείαν τῆς πίστεως ἀλλὰ τμῆμα της, 2ον) ἐπαναφέρει εἰς τὸ προσκήνιον τὴν βλάσφημον θεωρίαν τοῦ Ἀθηναγόρου περὶ ἐπανιδρύσεως τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας (Ἄρα μᾶς λέγει ὅτι δὲν εἶναι αὐτὴ τὴν ὁποίαν πιστεύομεν καὶ ἀκολουθοῦμεν) σπέρνων τὴν σύγχυσιν εἰς τοὺς πιστοὺς καὶ καταλύων τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, 3ον) ἀναγνωρίζει τὸν ἀρχηγὸν τοῦ κρατιδίου τοῦ Βατικανοῦ κανονικὸν ἐπίσκοπον καὶ τὴν «Ἐκκλησίαν» του κανονικὴν καὶ 4ον) υἱοθετεῖ ὅλας τὰς ἀρχὰς τοῦ Ἀθηναγόρου καὶ δι᾽αὐτὸ ἀποδέχεται τὴν διπλωματίαν τῆς ἀγαπολογίας τοῦ Βατικανοῦ εἰς τὴν πορείαν πρὸς τὴν ψευδοένωσιν.

Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος ἀποκαλεῖ τὸν Αἱρεσιάρχην Πάπαν Ἁγιώτατον (ὅταν δὲν ἔχη παραιτηθῆ τοῦ ἀλαθήτου, ποὺ τὸν ἐξομοιώνει μὲ τὸν Θεόν, ἀφοῦ μόνον ὁ Θεὸς εἶναι ἀλάθητος), τὸν ἀναγνωρίζει ὄχι ὡς ἀρχηγὸν κρατιδίου καὶ Αἱρεσιάρχην, ἀλλὰ ὡς κανονικὸν Προκαθημένον Ἐκκλησίας. Τὰ ὅσα ἔχουν διακηρύξει οἱ ἀντιπαπικοὶ ἀντιαιρετικοὶ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν ἔχουν οὐδεμίαν ἰσχὺν καὶ διά τὸνΠατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.Θεόφιλον, ὀπαδὸν τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων καὶ ὄχι μόνον. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κ. Δημήτριος ἀποδεικνύεται ἐκ δηλώσεών του ὅτι εἶναι ὀπαδὸς τοῦ Λαϊκοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὁμιλεῖ περὶ διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι περὶ Σχίσματος καὶ Αἱρέσεως.

Ἐνῶ ἡ Ἑλλὰς ἐψήφιζε διὰ τὴν ἀνάδειξιν Eὐρωβουλευτῶν, Δημάρχων καὶ Περιφερειαρχῶν καὶ οἱ πολῖται εἶχον ἐστραμμένην τὴν προσοχήν των εἰς τὰ πολιτικὰ καὶ ἐθνικὰ μηνύματα τῆς κάλπης, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, βέβαιος ὅτι ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος δὲν θὰ ἠσχολοῦντο μαζί του, συνηντᾶτο μετὰ τῆς «κουστωδίας» του μὲ τὸν Αἱρεσιάρχην Πάπαν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, ἀνταλλάσσων φιλοφρονήσεις καὶ ἀσπασμὸν εἰρήνης. Ἐξ ἀφορμῆς ὅμως αὐτῆς τῆς συναντήσεως εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, προέκυψαν δηλώσεις καὶ διακηρύξεις, αἱ ὁποῖαι συνιστοῦν τὴν λεηλασίαν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Πατερικῆς Θεολογίας. Ἡ λεηλασία ἔγινεν ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς, ὁ ὁποῖος συνώδευε τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα.

Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος, εἰς ἀντίθεσιν μὲ τὸν μακαριστὸν Πατριάρχην Βενέδικτον, ὁ ὁποῖος ἦτο ἀντίθετος εἰς τὴν συνάντησιν τοῦ Πάπα ΣΤ´ μετὰ τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἀθηναγόρου (πρὸ πεντήκοντα ἐτῶν) ἐπέτρεψε τὴν συμπροσευχὴν Πάπα Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὅταν ὁ πρῶτος εἶναι προσηλωμένος εἰς τὰς αἱρέσεις καὶ τὰς κακοδοξίας τοῦ Παπισμοῦ. Παραλλήλως ἀπεκάλεσε τὸν Πάπαν Ἁγιώτατον (εἰς ἀνακοίνωσιν διὰ τὸ ἐπίσημον πρόγραμμα τῆς ἐπισκέψεως), ὅταν οὗτος συνεχίζει νὰ ὑπηρετῆ τὰς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ διὰ τὸ φιλιόκβε, τὸ Πρωτεῖον, τὰ ἀλάθητον (ποὺ τὸν καθιστᾶ ἡμίθεον, ἀφοῦ μόνον ὁ Θεὸς εἶναι ἀλάνθαστος) τὴν θρασεῖαν ἄποψιν ὅτι εἶναι ὁ ἀποκλειστικὸς ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν γῆν. Μὲ τὴν στάσιν του ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος κατέδειξεν ὅτι ἡ κρίσις, ἡ ὁποία ἐδημιουργήθη μὲ τὸν προκάτοχόν του, ἦτο κατευθυνομένη, μὲ σκοπὸν τὴν ἀνάδειξιν ἑνὸς νέου Πατριάρχου, τοῦ σημερινοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὑπὲρ τοῦ δέοντος ὀπαδὸς τῶν διαθρησκειακῶν διασκέψεων καὶ τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, τοὺς ὁποίους ὡς προκύπτει ἔναντι τοῦ Παπισμοῦ, θεωρεῖ ὅτι ἀνήκουν εἰς «Ἐκκλησίας» σωζούσας καὶ κανονικάς. Διὰ τὸν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων, ὅπως ἄλλωστε καὶ διὰ ὅλας τὰς κεφαλὰς τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία ἔχει τὸ ἀποκλειστικὸν προνόμιον τῆς προδοσίας τῆς Πίστεως, δὲν ἰσχύουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ποὺ ἀπαγορεύουν τὰς συμπροσευχὰς μὲ αἱρετικούς.

Ὁ Ἀμερικῆς

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κ. Δημήτριος, πρὸς μεγάλην ἔκπληξιν ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν καὶ κληρικῶν εἶναι ὀπαδὸς τοῦ λαϊκοῦ Οἰκουμενισμοῦ (ἀρίστη συν εργασία εἰς θέματα ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ κοινωνία) καὶ ἀφῆκε νὰ ἐννοηθῆ ὅτι ἡ συνάντησις τοῦ Πάπα ΣΤ´ μὲ τὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν, πρὸ πεντήκοντα ἐτῶν εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα τὸν παραμερισμὸν τῆς διαιρέσεως. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὁμιλεῖ περὶ διαιρέσεως καὶ ὄχι περὶ Σχίσματος καὶ αἱρέσεως. Τὰς σχετικὰς δηλώσεις ἔκαμνε πρὸ τῆς συν αντήσεως τοῦ Πάπα μὲ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην καὶ μετὰ τὴν συνάντησιν τοῦ ἰδίου μὲ τὸν ὑπεύθυνον τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν Ἑνότητα ὅλων τῶν «Ἐκκλησιῶν». Σχετικῶς τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων «Ἁγιορείτικον Βῆμα» μετέδωσε, κατὰ τὴν 21ην Μαΐου τὰ ἀκόλουθα:

«“Ἡ ἱστορικὴ συνάντηση μεταξὺ τοῦ Πάπα Παύλου ΣΤ´ καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα στὰ Ἱεροσόλυμα τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1964 ἦταν μία εὐτυχὴς εὐκαιρία, ποὺ παραμέρισε αἰῶνες διαίρεσης καὶ γέννησε καλὸ καρπό”, εἶπαν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Joseph E. Kurtz τοῦ Louisville Kentucky, πρόεδρος τῆς Διάσκεψης τῶν Ἀμερικανῶν Καθολικῶν ἐπισκόπων καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Δημήτριος, προκαθήμενος τῆς ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὴν Ἀμερικὴ καὶ πρόεδρος τῆς Συνέλευσης τῶν Κανονικῶν Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, σὲ μία κοινὴ δήλωση.

Ἡ δήλωση παρέπεμπε στὴ συν άντηση τῆς 25ης Μαΐου μεταξὺ τοῦ Πάπα Φραγκίσκου καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου στὴν Ἱερουσαλήμ.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κ. Δημήτριος καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Kurtz δήλωσαν ὅτι ἡ αὐξανόμενη ἐγγύτητα μεταξὺ Καθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν κατὰ τὰ τελευταῖα 50 χρόνια τοὺς ἔχει ἐπιτρέψει “νὰ ὁμιλοῦν μὲ μία φωνὴ” σὲ θέματα, ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ κοινωνία.

“Δεσμευόμαστε γιὰ τὴν αὐξημένη συνεργασία σὲ αὐτοὺς τοὺς τομεῖς, συμπεριλαμβανομένων τῶν κοινωνικῶν, οἰκονομικῶν καὶ ἠθικῶν διλημμάτων, καὶ καλοῦμε τοὺς ἀνθρώπους μας νὰ προσευχηθοῦν γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῆς ἐπικείμενης συνάντησης μεταξὺ τοῦ Πάπα Φραγκίσκου καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου στὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν προώθηση τοῦ χριστιανισμοῦ στὸν τραυματισμένο κόσμο μας”, ἀνέφερε ἡ δήλωση.

Ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Kurtz μίλησε καὶ μεμονωμένα γιὰ τὴ συν άντηση, τὴν ὁποία χαρακτήρισε “σπουδαῖο δῶρο”, ἐνῶ ἔκανε λόγο γιὰ “ἀμοιβαῖο σεβασμὸ καὶ κατανόηση”».

Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος κατὰ τὴν συνάντησίν του διεκήρυξεν εἰς τὴν κοινὴν διακήρυξιν μὲ τὸν Ἰησουίτην Πάπαν κ. Φραγκίσκον ὅτι εἶναι πιστὸς εἰς τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς θέσεις τοῦ οἰκουμενιστοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὁ ὁποῖος εἰσήγαγεν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τὴν ἀνταρσίαν ἐναντίον τῶν θεοπνεύστων Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀνεγνώρισε τὸν Πάπαν ὡς Ἐπίσκοπον, τὸ Βατικανὸν ὡς ἀδελφὴν Ἐκκλησίαν, συμπροσευχήθη εἰς τὸν Πανάγιον Τάφον μὲ τὸν Αἱρεσιάρχην διετύπωσε τὴν βλασφημίαν ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὸν Αἱρεσιάρχην ὅτι τὰ βήματα πρὸς τὴν ἑνότητα καθοδηγεῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὅταν οὗτος ἀμφισβητεῖ τὴν ἐπενέργειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τοὺς ἀντιπαπικοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ διακηρύσσει εἰς τὴν κοινὴν διακήρυξιν, τὴν ὁποίαν ὑπογράφει μὲ τὸν Πάπαν, ὅτι παραμένει πιστὸς εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ Ἀθηναγόρου διὰ τὴν δημιουργίαν μιᾶς νέας Ἐκκλησίας. Διὰ νὰ κατανοήση ὁ πιστὸς τὸ πνεῦμα τῆς κοινῆς διακηρύξεως τοῦ σημερινοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μὲ τὸν σημερινὸν Πάπαν, ἀρκεῖ νὰ ἀναγνώση τὰ ἀκόλουθα ἀποσπάσματα τῆς συνεντεύξεως, τὰ ὁποῖα εἶχε δώσει ὁ ἀείμνηστος Πατριάρχης, κατὰ τὴν θητείαν του:

«“Ἀπατώμεθα καὶ ἁμαρτάνομεν (ἔλεγε), ἐὰν νομίζωμεν, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καὶ ὅτι τὰ ἄλλα δόγματα εἶναι ἀνάξια. Τριακόσια ἑκατομμύρια ἀνθρώπων ἐξέλεξαν τὸν Μουσουλμανισμόν, διά νὰ φθάσουν εἰς τὸν Θεόν των καὶ ἄλλαι ἑκατοντάδες ἑκατομμυρίων εἶναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπὸς κάθε θρησκείας εἶναι νὰ βελτιώσει τὸν ἄνθρωπον”. “Εἰς τὴν κίνησιν πρὸς τὴν ἕνωσιν, δὲν πρόκειται ἡ μία Ἐκκλησία νὰ βαδίσει πρὸς τὴν ἄλλην, ἀλλ᾽ ὅλαι ὁμοῦ νὰ ἐπανιδρύσωμεν τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν, καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, ἐν συνυπάρξει εἰς τὴν Ἀνατολὴν καὶ τὴν Δύσιν, ὅπως ἐζῶμεν μέχρι τοῦ 1054, παρὰ καὶ τὰς τότε ὑφισταμένας θεολογικὰς διαφοράς”. “Ὁ αἰὼν τοῦ δόγματος παρῆλθε”. “Καλούμεθα ν᾽ ἁπαλλαγῶμεν τοῦ πλέγματος τῆς πολεμικῆς καὶ τῆς ἀντιρρήσεως ἐν τῇ Θεολογίᾳ καὶ νὰ ἐφοδιάσωμεν αὐτὴν διά τοῦ πνεύματος τῆς ζητήσεως καὶ τῆς διατυπώσεως τῆς ἀληθείας ἐν τῇ ἀγάπῃ καὶ τῇ ὑπομονῇ. Ὁ Χριστιανισμὸς ἔχει ἀνάγκη σήμερον μιᾶς Θεολογίας τῆς καταλλαγῆς».

Ὁ ἀείμνηστος Οἰκουμενικὸς ἦτο ἐναντίον τῶν δογμάτων καὶ τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας, ἡ ὁποία εἶναι ἐμπόδιον πρὸς τὴν ψευδοένωσιν. Τὰς θέσεις του υἱοθέτησεν ὁ διάδοχός του εἰς τὸν θρόνον τοῦ Φαναρίου ἀείμνηστος Πατριάρχης Δημήτριος, ὅπως καὶ ὁ σημερινὸς κ. Βαρθολομαῖος. Εἰς οὐδὲν σημεῖον τῆς διακηρύξεως τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχου καὶ τοῦ Αἱρεσιάρχου Πάπα γίνεται ἀναφορὰ εἰς τὰ δόγματα.

Ἡ ἀγαπολογία εἰς τὴν διακήρυξιν

Ἀντὶ ἀναφορᾶς εἰς τὰ δόγματα, «ἀγαπολογία». Ἐὰν μελετήσετε προσεκτικῶς τὴν διακήρυξιν, θὰ διαπιστώσετε πὼς ὅσα καθώριζεν ὁ ἀείμνηστος Πατριάρχης Ἀθηναγόρας περιγράφονται εἰς τὴν κοινὴν διακήρυξιν τῶν Ἱεροσολύμων.

Αὕτη ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Στὴν κοινή τους δήλωση, ὁ Πάπας Φραγκίσκος καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀναφέρουν ὅτι εἶναι καθῆκον τους νὰ συνεργαστοῦν γιὰ τὴν προστασία τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας καὶ τὴν οἰκογένεια καὶ νὰ οἰκοδομήσουν μία δίκαιη καὶ ἀνθρώπινη κοινωνία, στὴν ὁποία κανεὶς νὰ μὴ νιώθει ὅτι ἐξαιρεῖται.

Τόνισαν ἐπίσης τὴν ἀνάγκη προστασίας τοῦ περιβάλλοντος μέσῳ τῆς διασφάλισης τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀναφέρουν, καὶ ἐπίσης ἔκαναν λόγο γιὰ τὸ δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Οἱ δύο ἡγέτες ἐξέφρασαν ἀνησυχία γιὰ τὴν κατάσταση ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ Χριστιανοὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἐν μέσῳ τῶν συγκρούσεων καὶ μίλησαν γιὰ τὸν ἐπείγοντα χαρακτήρα τῆς στιγμῆς, ποὺ τοὺς ἀναγκάζει νὰ ἀναζητήσουν τὴ συμφιλίωση καὶ τὴν ἑνότητα τῆς ἀνθρώπινης οἰκογένειας, μὲ πλήρη σεβασμὸ σὲ θεμιτὲς διαφορές.

Οἱ σημαντικότερες ἀναφορὲς τοῦ κειμένου εἶναι οἱ ἑξῆς:

1. Ὅπως καὶ οἱ ἀείμνηστοι προκάτοχοί μας ὁ Πάπας Παῦλος Ι´ καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, οἱ ὁποῖοι συναντήθηκαν ἐδῶ στὴν Ἱερουσαλήμ, πρὶν ἀπὸ πενήντα χρόνια, ἔτσι κι ἐμεῖς, ὁ Πάπας Φραγκίσκος καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, εἴμασταν ἀποφασισμένοι νὰ συν αντηθοῦμε στοὺς Ἁγίους Τόπους”, ὅπου ὁ κοινός μας Λυτρωτής, Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Κύριός μας, ἔζησε, δίδαξε, πέθανε, ἀναστήθηκε καὶ ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανούς, ἀπ᾽ ὅπου ἔστειλε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γιὰ τὴ νέα Ἐκκλησία” (Κοινὸ ἀνακοινωθὲν τοῦ Πάπα Παύλου Ι´ καὶ τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ποὺ δημοσιεύθηκε μετὰ τὴ συνάντησή τους στὶς 6 Ἰανουαρίου 1964). Ἡ συνάντησή μας, μία ἀκόμη συνάντηση τῶν Ἐπισκόπων τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ρώμης καὶ τῆς Κωνσταντινούπολης, ποὺ ἱδρύθηκαν ἀντίστοιχα ἐκ δύο ἀδελφῶν, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Ἀνδρέας, εἶναι μία πηγὴ βαθιᾶς πνευματικῆς χαρᾶς γιά μᾶς. Παρουσιάζεται μία θεόσταλτη εὐκαιρία νὰ προβληματιστοῦμε σχετικὰ μὲ τὸ βάθος καὶ τὴν αὐθεντικότητα τῶν ὑφιστάμενων ὁμολογιῶν μας, γιὰ τὸν καρπὸ ἑνὸς γεμάτου χάριτος ταξιδιοῦ, στὸ ὁποῖο ὁ Κύριός μας μᾶς ὁδήγησε ἀπὸ ἐκείνη τὴν εὐλογημένη ἡμέρα πρὶν ἀπὸ πενήντα χρόνια.

2. Ἡ Ἀδελφικὴ συνάντησή μας σήμερα εἶναι ἕνα νέο καὶ ἀπαραίτητο βῆμα στὴν πορεία πρὸς τὴν ἑνότητα, στὴν ὁποία μόνο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μπορεῖ νὰ μᾶς ὁδηγήσει, (…) Κατὰ τὴ διάρκεια αὐτῶν τῶν ἐτῶν, ὁ Θεός, ἡ πηγὴ ὅλης τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης, μᾶς ἔχει διδάξει νὰ θεωροῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ὡς μέλη τῆς ἴδιας χριστιανικῆς οἰκογένειας, ὑπὸ τὸν Κύριο καὶ Σωτήρα, τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ νὰ ἀγαποῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ἔτσι ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ ὁμολογήσουμε πίστη στὸ ἴδιο Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τὸ παρέλαβαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ ἐκφράστηκε καὶ διαβιβάστηκε σὲ μᾶς ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν καὶ ἔχουμε πλήρη ἐπίγνωση ὅτι δὲν ἔχουμε ἐπιτύχει τὸ στόχο τῆς πλήρους κοινωνίας, σήμερα ἐπιβεβαιώνουμε τὴ δέσμευσή μας νὰ συνεχίσουμε νὰ πορευόμαστε μαζὶ πρὸς τὴν ἑνότητα γιὰ τὴν ὁποία ὁ Χριστός, ὁ Κύριός μας προσευχήθηκε στὸν Πατέρα, ὥστε «νὰ εἶναι ὅλοι ἕνα» (Ἰωάννης 17:21).

3. Γνωρίζοντας πολὺ καλὰ ὅτι ἡ ἑνότητα ἐκδηλώνεται στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, προσβλέπουμε μὲ ἀνυπομονησία στὴν ἡμέρα στὴν ὁποία θὰ συμμετάσχουμε τελικὰ μαζὶ στὴ Θεία Εὐχαριστία. Ὡς Χριστιανοί, καλούμαστε νὰ προετοιμαστοῦμε, γιὰ νὰ λάβουμε αὐτὸ τὸ δῶρο τῆς εὐχαριστιακῆς κοινωνίας, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Εἰρηναίου τῆς Λυὼν (Κατὰ Αἱρέσεων, IV, 18,5, PG 7,1028), μὲ τὴν ὁμολογία μίας πίστης, μὲ ἐπιμονὴ στὴν προσευχή, ἐσωτερικὴ μετατροπή, ἀνανέωση τῆς ζωῆς καὶ ἀδελφικὸ διάλογο.

4. Γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ ὁ θεολογικὸς διάλογος, ποὺ βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη ἀπὸ τὴ Μικτὴ Διεθνῆ Ἐπιτροπή, ἀποτελεῖ μία οὐσιαστικὴ συμβολὴ στὴν ἀναζήτηση τῆς πλήρους κοινωνίας μεταξὺ Καθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων.

Καθ᾽ ὅλη τὴν ἐποχὴ τοῦ Πάπα Ἰωάννη Παύλου Β´ καὶ μετέπειτα τοῦ Βενέδικτου XVI καὶ τοῦ Πατριάρχη Δημήτριου, ἡ πρόοδος τῶν θεολογικῶν συναντήσεών μας ὑπῆρξε οὐσιαστική. Σήμερα ἐκ φράζουμε τὴν εἰλικρινῆ ἐκτίμηση γιὰ τὰ μέχρι σήμερα ἐπιτεύγματα, καθὼς καὶ γιὰ τὶς τρέχουσες προσ πάθειες. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἁπλῶς θεωρητικὴ ἄσκηση, ἀλλὰ μία ἄσκηση στὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀγάπη, ποὺ ἀπαιτεῖ μία ὅλο καὶ βαθύτερη γνώση τῶν παραδόσεων τοῦ ἄλλου, προκειμένου νὰ τοὺς καταλάβουμε καὶ νὰ μάθουμε ἀπὸ αὐτούς.

Ἔτσι ἐπιβεβαιώνουμε γιὰ ἄλλη μία φορά ὅτι ὁ θεολογικὸς διάλογος δὲν ἐπιδιώκει ἕνα θεολογικὸ ἐλάχιστο κοινὸ παρονομαστή, γιὰ νὰ πλησιάσουμε σὲ ἕνα συμβιβασμό, ἀλλὰ μᾶλλον τὴν ἐμβάθυνση στὴν κατανόηση τῆς ἀλήθειας, ποὺ ὁ Χριστὸς ἔχει δώσει στὴν Ἐκκλησία Του, μία ἀλήθεια ποὺ δὲ θὰ πάψουμε νὰ κατανοοῦμε καλύτερα ὅσο ἀκολουθοῦμε τὶς παροτρύνσεις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὡς ἐκ τούτου, ἐπιβεβαιώνουμε μαζὶ ὅτι ἡ πίστη μας στὸν Κύριο ἀπαιτεῖ ἀδελφικὴ συνάντηση καὶ ἀληθινὸ διάλογο.

5. (…) ἔχουμε τὸ καθῆκον νὰ προσφέρουμε κοινὴ μαρτυρία γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴ συνεργασία μας στὴν ὑπηρεσία τῆς ἀνθρωπότητας, κυρίως γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ ἀνθρώπου σὲ κάθε στάδιο τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἱερότητας τῆς οἰκογένειας βασιζόμενης στὸ γάμο, στὴν προώθηση τῆς εἰρήνης γιὰ τὸ κοινὸ καλό, καὶ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν δεινῶν, ποὺ συνεχίζουν νὰ πλήττουν τὸν κόσμο μας. Ἀναγνωρίζουμε ὅτι ἡ πεῖνα, ἡ φτώχεια, ὁ ἀναλφαβητισμὸς, ἡ ἄνιση κατανομὴ τῶν πόρων θὰ πρέπει νὰ ἀντιμετωπιστοῦν. Εἶναι καθῆκον μας νὰ ἐπιδιώξουμε νὰ οἰκοδομήσουμε μαζὶ μία δίκαιη καὶ ἀνθρώπινη κοινωνία, στὴν ὁποία κανεὶς δὲν αἰσθάνεται ὅτι ἀποκλείεται

6. Εἶναι βαθιὰ πεποίθησή μας ὅτι τὸ μέλλον τῆς ἀνθρώπινης οἰκογένειας, ἐξαρτᾶται ἐπίσης ἀπὸ τὸ πῶς θὰ διασφαλιστεῖ τὸ δῶρο τῆς δημιουργίας, ποὺ ὁ Δημιουργὸς μᾶς ἔχει ἀναθέσει. Ὡς ἐκ τούτου, ἀναγνωρίζουμε ἐν μετανοίᾳ τὴν παράνομη κακομεταχείριση τοῦ πλανήτη μας, ἡ ὁποία ἰσοδυναμεῖ μὲ ἁμαρτία στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. (…) Κάνουμε ἔκκληση σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καλῆς θέλησης νὰ ἐξετάσουν τρόπους, γιὰ νὰ ζοῦμε λιγότερο σπάταλα καὶ πιὸ λιτά, νὰ ἐκδηλώνεται λιγότερη ἀπληστία καὶ περισσότερη γενναιοδωρία γιὰ τὴν προστασία τοῦ κόσμου τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ὄφελος τοῦ λαοῦ Του.

7. Ὑπάρχει ἐπίσης ἐπείγουσα ἀνάγκη γιὰ ἀποτελεσματικὴ συν εργασία τῶν Χριστιανῶν προκειμένου νὰ διασφαλιστεῖ παντοῦ τὸ δικαίωμα νὰ ἐκφράζουν δημοσίως τὴν πίστη τους καὶ νὰ τυγχάνουν δίκαιης μεταχείρισης(…) Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο, καλοῦμε ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς νὰ προωθήσουν ἕνα αὐθεντικὸ διάλογο μὲ τὸν Ἰουδαϊσμό, τὸ Ἰσλὰμ καὶ ἄλλες θρησκευτικὲς παραδόσεις. Ἡ ἀδιαφορία καὶ ἡ ἀμοιβαία ἄγνοια μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει μόνο σὲ δυσπιστία καί, δυσ τυχῶς, ἀκόμα καὶ σὲ συγκρούσεις.

8. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἱερὴ πόλη τῆς Ἱερουσαλήμ, ἐκφράζουμε τὴν κοινὴ βαθιὰ ἀνησυχία μας γιὰ τὴν κατάσταση τῶν Χριστιανῶν στὴ Μέση Ἀνατολὴ καὶ γιὰ τὸ δικαίωμά τους νὰ παραμείνουν πλήρως πολίτες τῆς πατρίδας τους. Μὲ ἐμπιστοσύνη στρεφόμαστε πρὸς τὸν Παντοδύναμο καὶ ἐλεήμονα Θεό, σὲ μία προσευχὴ γιὰ τὴν εἰρήνη στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ στὴ Μέση Ἀνατολὴ γενικότερα. Ἰδιαίτερα προσευχόμαστε γιὰ τὶς ἐκκλησίες στὴν Αἴγυπτο, τὴ Συρία καὶ τὸ Ἰράκ, ποὺ ἔχουν πληγεῖ πιὸ οἰκτρὰ λόγῳ πρόσφατων γεγονότων. Ἐνθαρρύνουμε ὅλα τὰ κόμματα, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, νὰ συνεχίσουν νὰ ἐργάζονται γιὰ τὴ συμφιλίωση καὶ γιὰ τὴ δίκαιη ἀναγνώριση τῶν δικαιωμάτων τῶν λαῶν”. Εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι δὲν εἶναι τὰ ὅπλα, ἀλλὰ ὁ διάλογος, ἡ χάρη καὶ ἡ συμφιλίωση τὰ μόνα δυνατὰ μέσα γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς εἰρήνης.

9. Σὲ ἕνα ἱστορικὸ πλαίσιο, ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴ βία, τὴν ἀδιαφορία καὶ τὸν ἐγωϊσμό, πολλοὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες σήμερα αἰσθάνονται ὅτι ἔχουν χάσει τὸν προσανατολισμό τους. (…) Καλοῦμε ὅλους τοὺς Χριστιανούς, μαζὶ μὲ τοὺς πιστοὺς τῆς κάθε θρησκευτικῆς παράδοσης καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καλῆς θέλησης, νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἐπείγουσα ἀνάγκη συμφιλίωσης καὶ ἑνότητας τῆς ἀνθρώπινης οἰκογένειας, σεβόμενη ταυτόχρονα πλήρως θεμιτὲς διαφορές, γιὰ τὸ καλὸ ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας καὶ τῶν μελλοντικῶν γενεῶν.

Τί περιελάμβανε ἡ συμπροσευχή

Ἡ συμπροσευχὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μὲ τὸν Αἱρεσιάρχην ἔγινε, συμφώνως πρὸς ἀνακοινωθὲν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἔμπροσθεν τοῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου. Εἰς τὸ ἀνακοινωθὲν μεταξὺ ἄλλων ἐπισημαίνονται τὰ ἀκόλουθα:

«Προελθόντες ἀπὸ τῶν δύο Πυλῶν τούτων, ὁ Πάπας καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, εἰς τὴν ἀρχὴν καὶ τὸ κέντρον τῆς Αὐλῆς τοῦ Πανίερου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἠσπάσαντο ἀλλήλους εἰς ἔνδειξιν καὶ μαρτυρίαν ἀγάπης καὶ διαθέσεως συνεχίσεως τοῦ πρὸ πεντηκονταετίας ἀρξαμένου θεολογικοῦ διαλόγου.

Ἐντεῦθεν οἱ δύο Προκαθήμενοι προεχώρησαν πρὸς τὴν Πύλην τοῦ Πανίερου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ὑπεδέχθησαν Αὐτοὺς οἱ τρεῖς ἡγούμενοι τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἤτοι ὁ ἡμέτερος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως κ. Ἰσίδωρος, ὁ Φραγκισκανὸς καὶ ὁ Ἀρμένιος.

Ἐν συνεχείᾳ οἱ Προκαθήμενοι ἠσπάσαντο τὸν λίθον τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, ἐνῷ ὑπὸ τῆς Ἑλληνικῆς χορωδίας τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, διευθυνομένης ὑπὸ τοῦ Πρωτοψάλτου αὐτῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου ἐψάλλετο τὸ “Εἰσελεύσομαι…” καὶ ἐνῷ οἱ δύο Πατριάρχαι μετέβαινον ἀπὸ τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως πρὸς τὸν Πανάγιον Τάφον ἐψάλλετο τό: “Τὸν Τάφον Σου Σωτήρ”.

Φθάσαντες ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου οἱ δύο Προκαθήμενοι, ἐκάθισαν, κατὰ τὴν ὁρισθεῖσαν ἐν τῷ προγράμματι τάξιν, Αὐτοὶ καὶ οἱ μετ’ Αὐτῶν, ἐνῷ ὁ λαός, 400 πιστοί, εἶχον προσέλθει καὶ προκαθίσει εἰς τὰς καθορισθείσας θέσεις αὐτῶν.

Πάντων κατὰ τάξιν καὶ ἡσυχίαν καθισαμένων, ἠκολούθησε συμφώνως πρὸς τὸ πρόγραμμα ἡ προσ φώνησις τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου ἐξ ὀνόματος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τῶν Φραγκισκανῶν καὶ τῶν Ἀρμενίων.

Ἀκολούθως δὲ ἐψάλησαν ὕμνοι τινὲς καὶ ἀνεγνώσθησαν αἱ Εὐαγγελικαὶ περικοπαὶ τῆς Ἀναστάσεως.

Ἠκολούθησαν αἱ ὁμιλίαι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου καὶ ἡ ἀνταλλαγὴ τοῦ ἀσπασμοῦ τῆς εἰρήνης.

Μετὰ ταῦτα ἀπηγγέλθη τὸ «Πάτερ ἡμῶν» ἰταλιστὶ ὑπὸ τοῦ Πάπα Ρώμης καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ εἰς τὴν ἰδίαν ἑκάστου γλῶσσαν ὑπὸ τῶν προσκεκλημένων, μεθ’ ὃ καὶ οἱ Προκαθήμενοι προσεκύνησαν εἰς τὸ ἐνδότερον τοῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου.

Σημειωθήτω ὅτι οἱ ὕμνοι ἐψάλησαν καὶ αἱ Εὐαγγελικαὶ περικοπαὶ ἀνεγνώσθησαν ἄνευ λειτουργικῶν ἀμφίων, λόγῳ τῆς ἐλλείψεως πλήρους κοινωνίας μεταξὺ Ρωμαιοκαθολικῆς καὶ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Μετὰ τὴν λῆξιν τῆς τελετῆς ταύτης οἱ Προκαθήμενοι μετὰ μικρᾶς συνοδείας ἀνῆλθον καὶ προσεκύνησαν εἰς τὸν Φρικτὸν Γολγοθᾶν».

Φρικτόν

Συμπροσευχὴ λοιπὸν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὁ θεματοφύλαξ τῶν Ἱερῶν Κανόνων μὲ τὸν ἀρχηγὸν τοῦ κρατιδίου τοῦ Βατικανοῦ καὶ ἡγέτου μιᾶς αἱρετικῆς χριστιανικῆς «Ἐκκλησίας» εἰς τὸν Πανάγιον Τάφον. Θυσιάζει ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως εἰς τὸ «συμφέρον» τῆς Χριστιανικῆς Αἱρέσεως. Ἐὰν συμπεριφερθοῦν ὅπως αὐτὸς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τότε εἴτε θὰ παύση νὰ ὑπάρχη Ὀρθοδοξία, εἴτε θὰ δημιουργηθοῦν σχίσματα εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν εἶναι τυχαῖα τὰ ὅσα τραγικὰ συμβαίνουν εἰς τὸν Ὀρθόδοξον Κόσμον. Ὑπεύθυνα διὰ αὐτὰ δὲν εἶναι μόνον ἡ ἀσέβεια τῆς καταναλωτικῆς Κοινωνίας, ἀλλὰ ἡ ἔλλειψις σεβασμοῦ πρὸς τὰ Ἱερὰ Συντάγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκ κλησίας ὑπὸ Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων κ.λπ. Εἰς τὴν ἀνακοίνωσιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων προσφωνεῖται ὁ Αἱρεσιάρχης Πάπας ὡς προκαθήμενος τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων οὐσιαστικῶς ἐξισώνει τὴν Κεφαλὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, (Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολική) τὸν Χριστὸν μὲ τὴν «παντούφλαν» τοῦ Αἱρεσιάρχου καὶ τὴν θείαν Σοφίαν τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν μωρίαν τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος ἐμφανίζεται ὡς ἀλάθητος, ἐνῷ εἶναι ἄνθρωπος.

Ὁ Οἰκουμενικὸς ἀμφισβητεῖ τὴν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας

Μὲ τὴν κοινὴν διακήρυξιν, τὴν ὁποίαν ὑπέγραψαν ὁ Αἱρεσιάρχης μὲ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, ὁ τελευταῖος ἀρνεῖται τὴν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Γράφουν μεταξὺ ἄλλων:

«Οὕτω, βεβαιοῦμεν διά μίαν εἰσέτι φοράν ὅτι ὁ θεολογικός διάλογος δέν ἐπιζητεῖ ἕνα ἐλάχιστον κοινόν παρανομαστήν, ἐπί τοῦ ὁποίου νά ἐπιτευχθῇ συμβιβασμός, ἀλλά πρόκειται μᾶλλον περί τῆς ἐμβαθύνσεως εἰς τήν κατανόησιν συνόλου τῆς ἀληθείας, τήν ὁποίαν ὁ Χριστός παρέδωκεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του, μιᾶς ἀληθείας, τήν ὁποίαν οὐδέποτε παύομεν νά κατανοῶμεν καλλίτερον καθώς ἀκολουθοῦμεν τάς ὁδηγίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οὕτω, βεβαιοῦμεν ἀπό κοινοῦ ὅτι ἡ πιστότης μας εἰς τόν Κύριον ἀπαιτεῖ ἀδελφικήν συνάντησιν καί ἀληθῆ διάλογον. Μία τοιαύτη ἀναζήτησις δέν μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τήν ἀλήθειαν· μᾶλλον, διά τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν δωρεῶν, διά τῆς καθοδηγήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν (πρβλ. Ἰω. 16, 13)».

Οὐσιαστικῶς ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μᾶς λέγει μὲ τὴν ὑπογραφεῖσαν διακήρυξιν ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν κατέχομεν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως καὶ ὅτι κατέχομεν ἕν τμῆμα της καὶ δι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ τὴν ἀναζητήσωμεν, (ὡς τοῦτο διακηρύσσουν καὶ οἱ Προτεστάνται), διὰ νὰ ὁδηγηθῶμεν εἰς «πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν». Ἐὰν ὑπῆρχον ὄργανα εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν πλὴν τῆς Πανορθοδόξου Συνόδουὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης θὰ ἠλέγχετο διὰ τὰς θέσεις του αὐτάς. Διὰ δὲ τὴν ἀπόφασίν του νὰ ἀναγνωρίση τὸν Πάπαν Ἰωάννην τὸν 23ον ὡς ἅγιον θὰ εἶχε τεθῆ ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δὲν ὑπηρετεῖ τὴν Ὀρθοδοξίαν, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, τὰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους καὶ τὰς παρακαταθήκας τῶν ἀντιαιρετικῶν ἀντιπαπικῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐὰν συνεχίση αὐτὴν τὴν γραμμήν, ἄνευ ἀποφάσεων Πανορθοδόξου Συνόδου, ἴσως χρειασθῆ νὰ ἐπανεξετάσωμεν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι τὴν στάσιν μας ἔναντί του. Διότι σκεφθεῖτε οἱ ἀσκοῦν τες τὴν Ἱεραποστολὴν νὰ διδάσκουν ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν κατέχομεν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως, τὴν ὁποίαν ἐκφράζει ἡ Ἐκκλησία μας (εἶναι συνέχεια τῆς πρώτης ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας). Διατὶ τότε Προτεστάνται, Παπικοί, Ἀγγλικανοί, Κόπται νὰ γίνουν Ὀρθόδοξοι, ἀφοῦ κατέχουν κι αὐτοὶ ἕν τμῆμα τῆς ἀληθείας; Αἱ ἐνέργειαι καὶ θέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἶναι ἐξωπραγματικοὶ διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἴσως διότι ὁμιλεῖ διὰ τὴν ὀρθόδοξον Ἑλλάδα ἐκ τοῦ μακρόθεν.

Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2024, 30 Μαΐου 2014

πηγή

Γεώργιος Ζερβός, Νέα παρεκτροπή του Οικουμενικού Πατριάρχου: Ανεγνώρισεν «αγιότητα» εις τον Πάπα Ιωάννην

Αἱ νέαι προκλήσεις τῆς κεφαλῆς τοῦ Φαναρίου εἰς τὴν πορείαν πρὸς τὴν προδοσίαν τῆς Πίστεως

ΝΕΑ ΠΑΡΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ:

ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΕΝ «ΑΓΙΟΤΗΤΑ» ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝ ΙΩΑΝΝΗΝ

Μὲ συνέντευξίν του εἰς ἰταλικὴν παπικὴν ἐφημερίδα, εἰς τὴν ὁποίαν: 1ον) Υἱοθέτησε τὰς προσφάτους πρακτικὰς τοῦ Βατικανοῦ. 2ον) Ἀπεδέχθη τὴν «ἁγιοποίησιν» τοῦ αἱρεσιάρχου καὶ προστάτου τῶν οὐνιτῶν Πάπα Ἰωάννου τοῦ 23ου ὡς νὰ εἶναι ὁ παπισμὸς κανονικὸν τμῆμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. 3ον) Τὸν χαρακτηρίζει σύμβολον τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος καὶ 4ον) Ζητεῖ, τὴν ὥραν κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ συμπροσεύχεται μὲ τὸν αἱρεσιάρχην εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα - τὴν ἡμέραν κατὰ τὴν ὁποίαν ἡμεῖς θὰ ἀσχολούμεθα μὲ τὰ ἀποτελέσματα τῶν εὐρωεκλογῶν - οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ νὰ συμπροσευχώμεθα μαζί των, κατὰ παράβασιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων ποὺ ἀπαγορεύουν τὰς συμπροσευχὰς μὲ αἱρετικούς, ἀντὶ ἐκκλησιαστικοῦ σεισμοῦ διὰ τὴν συνάντησιν, ὑπὸ τῶν ταγῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Πρὸ πεντήκοντα ἐτῶν, κατὰ τὴν συνάντησιν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα τοῦ Πάπα ΣΤ´ καὶ τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου εἶχον ἀντιδράσει δυναμικῶς: Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων μακαριστὸς Βενέδικτος, ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Β´, ὁ μακαριστὸς Ἀργολίδος (καὶ μετέπειτα Πειραιῶς), ἄλλοι Μητροπολῖται, Ὀρθόδοξοι Ἀδελφότητες, θεολόγοι. (Κατωτέρω δημοσιεύομεν ὡρισμένας ἀπὸ τὰς ἀντιδράσεις τῆς ἐποχῆς). Σήμερον ἡ ἀπόλυτος σιγὴ καὶ ὑποταγὴ εἰς τὰς οἰκουμενιστικὰς καὶ ὑπὲρ τοῦ δέοντος φιλοπαπικὰς θέσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Δικαίως κάποιοι πιστοὶ διατυπώνουν τὸ ἐρώτημα: Μήπως ἔχῃ γίνει μυστικῶς ἡ ψευδοένωσις εἰς ἐπίπεδον κορυφῆς;

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος μιμούμενος τὸ παράδειγμα τοῦ ἀειμνήστου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου προσέρχεται —ἐνῶ ἡμεῖς θὰ προσερχώμεθα εἰς τὰς κάλπας, διὰ νὰ ἀναδείξωμεν Εὐρωβουλευτὰς ὑπὸ ἐκβιαστικὰ ἢ καὶ πραγματικὰ πολιτικὰ διλήμματα διὰ τὸ Εὐρωπαϊκὸν μέλλον τῆς Ἑλλάδος— εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, διὰ νὰ συναντηθῆ, συμπροσευχηθῆ μὲ τὸν Πάπαν καὶ νὰ ὑπογράψη κοινὴν διακήρυξιν διὰ τὴν πορείαν πρὸς τὴν ψευδένωσιν Παπικῶν - Ὀρθοδόξων. Ὡς ἄλλος ὅμως Ἀθηναγόρας περιφρονεῖ συστηματικῶς τὸν πιστὸν λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον. Πρὸ τῆς ἐπισκέψεώς του παρεχώρησε συνέντευξιν εἰς τὴν ἐφημερίδα «Avvenire». Εἰς τὴν συνέντευξιν αὐτὴν ἀνεγνώρισεν ἁγιότητα εἰς τὸν Πάπαν τὸν 23^ονἐκφράζων παραλλήλως τὴν θέσιν ὅτι ὁ «Πάπας Ἰωάννης ὁ 23ος εἶναι προστάτης τῆς ἑνότητας ὅλων τῶν Χριστιανῶν» καὶ δικαιολογεῖται πλήρως «ἡ τιμὴ τῆς ἁγιοποιήσεως, ποὺ τοῦ ἐπεφυλάχθη ὑπὸ τῆς “Καθολικῆς Ἐκκλησίας”». Ὁ Πάπας ὅμως αὐτὸς ἦτο ὁ προστάτης τῆς δαιμονικῆς Οὐνίας. Δὲν εἶναι τυχαῖον ὅτι ἡ συνάντησις τοῦ Πάπα ΣΤ´ καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, ἀπὸ πλευρᾶς τῆς ρωμαιοκαθολικῆς «Ἐκκλησίας» ἀπεφασίσθη τῇ ἐπιμόνῳ αἰτήσει τοῦ οὐνίτου πατριάρχου Μαξίμου Δ´, ὡς μᾶς πληροφοροῦν αἱ σελίδες τοῦ βιβλίου «Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμὸς» (σ. 343 καὶ ἑξῆς) τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος Μπιλάλη (ἐκδόσεις «Ο.Τ.»). Ὡς ἀναγράφεται εἰς τὸ βιβλόν αὐτὸ ὁ Οὐνίτης Πατριάρχης ἐθεώρει ὅτι κατὰ τὴν συνάντησιν τοῦ Πάπα ΣΤ´ καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ξεπεράσθησαν ὅλαι αἱ ἐλπίδες, ἀφοῦ κατ᾽ αὐτὴν συνεφω-νήθη ἀνταλλαγὴ ἐπισήμων ἀντιπροσωπειῶν, ἀνάκλησις τῶν ἀναθεμάτων τοῦ 1054, παρουσίᾳ παρατηρητῶν ἡ ἔναρξις τῶν ἀπ᾽ εὐθείας διαπραγματεύσεων μεταξὺ Παπικῶν καὶ Ὀρθοδόξων.

Ἐρωτήματα ἐξ ἀφορμῆς τῶν προαναφερομένων δηλώσεων

Προτοῦ παραθέσωμεν τὸ συγκεκριμένον ἀπόσπασμα μὲ τὰς δηλώσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου,θέλομεν νὰ τὸν ἐρωτήσωμεν:

1ον) Ἀπὸ πότε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τὴν ἁγιοποίησιν προσωπικοτήτων τοῦ Βατικανοῦ; Ἔχουν προχωρήσει τόσον πολὺ παρασκηνιακῶς οἱ θεολογικοὶ διάλογοι, ὥστε ἐρήμην τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ τοῦ ἐντίμου κλήρου νὰ ἀναγνωρίζωνται ὡς πραγματικοὶ ἅγιοι οἱ Πάπαι τοῦ Βατικανοῦ καὶ ἰδιαιτέρως ὁ «ἅγιος» τοῦ Βατικανοῦ - προστάτης τῶν Οὐνιτῶν. Ἔχει κηρυχθῆ παρασκηνιακῶς, ὡς λέγουν κάποιοι παλαιοὶ θεολόγοι, μυστικῶς ἡ ἕνωσις Παπικῶν - Ὀρθοδόξων (ἕνωσις κορυφῆς) καὶ ἀδυνατοῦν νὰ τὴν γνωστοποιήσουν οἱ Φαναριῶται φοβούμενοι τὰς ἀντιδράσεις τοῦ πιστοῦ λαοῦ; Εἶναι γνωστὸν πώς, ἐὰν ὑποχωρήσουν ἢ ἀποκηρύξουν τὰς αἱρέσεις των οἱ Παπικοὶ καὶ προσχωρήσουν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ γίνη ἡ ἕνωσις θὰ ἀναγνωρίσωμεν τόσον ἡμεῖς ὅσον καὶ αὐτοὶ Ἁγίους. Ὅταν ὅμως οἱ Παπικοὶ εἶναι ἀμετανόητοι εἰς τὰς θέσεις, τὰς αἱρέσεις καὶ εἰς τὴν διαστρέβλωσιν τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, πῶς ἐμεῖς ἀναγνωρίζομεν «ἁγίους» τῶν Παπικῶν καὶ μάλιστα διακηρύσσομεν ὅτι εἶναι οἱ «ἅγιοι τῆς Χριστιανικῆς Ἑνότητος»; Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος πιστεύει προφανῶς ὅτι ἡ ποιμαντικὴ εἰς τὸν Ὀρθόδοξον Κόσμον ἐξαντλεῖται εἰς τὴν μεθοδευμένην διαστρέβλωσιν τοῦ Συνοδικοῦ Πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἐπιθυμεῖ νὰ ἀποκτήση «Ἀποστολικὸν Πρωτεῖον» εἰς τὴν Ἀνατολὴν καὶ νὰ γίνη ὁ «Πάπας τῆς Ἀνατολῆς», εἰς τὴν ἀλλαγὴν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ εἰς τὴν πλήρη παραθεώρησιν τῶν δογμάτων τῆς Πίστεώς μας πρὸς χάριν τῆς ψευδενώσεως.

Διὰ τῶν δηλώσεών του περὶ ἀποδοχῆς τῆς «ἁγιοποιήσεως» τοῦ Πάπα τοῦ 23ου ἀποδέχεται τὴν δρᾶσιν τῆς Οὐνίας, τὴν ὁποίαν πολεμοῦν αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι τῆς πρώην Ἀνατολικῆς Κομμουνιστικῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ δὲν πολεμᾶ ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. Δὲν εἶναι τυχαῖον ὅτι μετὰ τὴν ἐπανεκίνησιν τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων μεταξὺ Παπικῶν καὶ Ὀρθοδόξων, οὐδεμία δήλωσις ὑπάρχει ὑπ᾽ αὐτοῦ ἢ τῶν Ἀρχιερέων, ποὺ συμμετέχουν εἰς τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους, ἐναντίον τῆς Οὐνίας. Τοῦτο δὲ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ διάλογοι εἶχον διακοπῆ ἐξ αἰτίας τῆς δράσεως τῆς Οὐνίας, τὸν προστάτην τῆς ὁποίας ἀναγνωρίζει ὡς «ἅγιον» ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ τὸν προβάλλει ὡς «ἅγιον» σύμβολον τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν. Εὐτυχῶς ποὺ δὲν τὸν ἐχαρακτήρισε καὶ πρότυπον τῆς Ἐκκλησίας. Διότι οἱ ἀποδεχόμενοι τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας δὲν ἀποδεχόμεθα τὴν αἱρετικὴν θεωρίαν τῶν Κλάδων, τὴν ὁποίαν διατυπώνουν σήμερον κάποιοι μεγαλόσχημοι τοῦ Φαναρίου καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ὅτι δηλαδὴ ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ σημαντικώτερος καὶ ὁ ἀρχαιότερος κλάδος τῶν Ἐκκλησιῶν (ἀφοῦ οὗτοι ἀναγνωρίζουν καὶ τὰς αἱρετικάς - χριστιανικὰς Ἐκκλησίας ὡς κανονικὰς καὶ σωζούσας). Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι συνέχεια τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ὡς αὕτη περιγράφεται καὶ διατυπώνεται εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως. Ἤτοι εἶναι «ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία» καὶ ἄλλαι μὲ τοιαῦτα χαρακτηριστικὰ δὲν ὑπάρχουν.

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἰς ἄλλας δηλώσεις του πρὸ τῆς συναντήσεως μὲ τὸν αἱρεσιάρχην τοῦ Βατικανοῦ κ. Φραγκίσκον ἐτόνισε πώς, ὅταν θὰ συμπροσεύχεται μετὰ τοῦ Πάπα, θὰ προσεύχωνται καὶ ὅλοι οἱ Χριστιανοί. Οὐσιαστικῶς κηρύσσει τὴν κατάργησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν συμπροσευχὰς μετὰ τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν. Δὲν ἔχουν ὅμως οὐδεμίαν σημασίαν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες διὰ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, ὁ ὁποῖος λειτουργεῖ διαλυτικῶς διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν.

Οὗτος κηρύσσει συμπροσευχήν, διότι δὲν δίδει λογαριασμὸν εἰς οὐδένα. Θεωρεῖ ἑαυτὸν εἰς τοῦτον τὸν γήϊνον χῶρον ὑπεράνω τοῦ Συντάγματος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ὡς περιλαμβάνονται εἰς τὸ Πηδάλιον. Τί θὰ γίνη ὅμως, ἐὰν ἀκούσουν καὶ ἐφαρμόσουν τὰς παραινέσεις των οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ εἰς τὸν καθημερινὸν ἐκκλησιαστικόν των βίον καὶ ἀντὶ νὰ προσέρχωνται εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους Ἱεροὺς Ναούς, διὰ νὰ προσευχηθοῦν (ἀνάβοντες ἕνα κερί) μεταβαίνουν εἰς τοὺς ναοὺς τῶν Παπικῶν, τῶν Κοπτῶν, τῶν Ἀγγλικανῶν κ.λπ; Τότε διὰ τὸν ἱερέα τῆς ἐνορίας των θὰ ἔχουν ὑποπέσει εἰς αἵρεσιν; Θὰ εὑρίσκεται εἰς ἀταξίαν ὁ ἁπλὸς πιστὸς καὶ δὲν εὑρίσκεται ὁ θεματοφύλαξ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τοὺς ὁποίους ἀπὸ ἐτῶν καταφρονεῖ καὶ παρὰ ταῦτα γίνεται δεκτὸς ὑπὸ Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μετὰ «Βαΐων καὶ κλάδων»;

Ἡ συνέντευξις τοῦ Οἰκ. Πατρ. κ. Βαρθολομαίου

Δημοσιεύομεν κατωτέρω ἀποσπάσματα ἐκ τῆς συνεντεύξεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τὴν Ἰταλίδα δημοσιογράφον κ. Στεφανίαν Φαλάσκα διὰ τὴν ἐφημερίδα «Avvenire», ἡ ὁποία ἐλέγχεται ὑπὸ τῶν Παπικῶν.

Τὰ ἀποσπάσματα ὡς μετεφράσθησαν καὶ ἐδημοσιεύθησαν εἰς τὸ ἱστολόγιον «Κατάνυξις» ἔχουν ὡς ἀκολούθως: «ἡμερομηνία: 26-04-2014 – Κείμενο Α.Θ.Π. Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου «Ὁ Πάπας Ἰωάννης Προστάτης τῆς ἑνότητας ὅλων τῶν Χριστιανῶν»

Ἡ λατρεία τοῦ Ὀρθόδοξου κόσμου πρὸς τὸν Ἰωάννη XXIII ἐξεφράσθη ἤδη ἀπὸ τὴν ἑπομένη τοῦ θανάτου του, ἔτσι ὥστε νὰ θεωρεῖται ἕνας Prepadovnie, ἕνας ἅγιος καὶ προστάτης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἦταν o πρῶτος, ποὺ ἀπέδωσε στὸ πρόσωπό του τὸ Εὐαγγελικὸ χωρίο: “Ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ Ἰωάννης”. “Μποροῦμε νὰ ἐμπνευστοῦμε ἀπὸ τὸ παράδειγμά του, ἔτσι ὥστε νὰ συνεχίσουμε τὸ δύσκολο καὶ ἐπίπονο ταξίδι, γιὰ νὰ ξαναβροῦμε τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν”, λέει σήμερα, σὲ αὐτὴ τὴ συνέντευξη, ὁ διάδοχος τοῦ Ἀθηναγόρα, Βαρθολομαῖος Α´, Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Ὁ Βαρθολομαῖος εἶναι ὁ πρῶτος Πατριάρχης στὴν ἱστορία τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, ποὺ πῆρε μέρος σὲ ἐνθρόνιση ἑνὸς Πάπα καὶ ξεκινώντας ἀπὸ τὴν ἁγιοποίηση τοῦ Πάπα Ἰωάννη XXIII ὑπογραμμίζει ἐπίσης, τὴ σημασία τῆς ἐπικείμενης ἐπίσκεψης στὴν Ἱερουσαλήμ, τὴν ὁποία θὰ πραγματοποιήσει μαζὶ μὲ τὸν Πάπα Francesco.

ΕΡΩΤΗΣΗ.- Ὁ Πάπας Ἰωάννης ΧΧΙΙΙ ἐξέφρασε ἐπίσης μία αὐθεντικὴ λατρεία πρὸς τοὺς Ὀρθόδοξους ἀδελφούς. Τί σημαίνει αὐτὸ γιὰ σᾶς σήμερα καὶ γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἡ πλήρης ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητάς του;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ.- Ὁ ἀείμνηστος Πάπας Ἰωάννης ΧΧΙΙΙ ἦταν πράγματι μία μεγάλη πνευματικὴ προσωπικότητα στὴν ἱστορία τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ Εὐλογημένος προκάτοχός μου, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ἀναγνώρισε δημοσίως τὴ μεγάλη προσωπικότητα αὐτοῦ τοῦ Πάπα προσδίδοντας σ᾽ αὐτὸν τὶς εὐαγγελικὲς φράσεις ποὺ τὸν παρομοιάζουν μὲ τὸν Ἰωάννη τὸν Βαπτιστὴ τὸν Πρόδρομο, τὸν πρόδρομο τοῦ Κυρίου μας. Στὴν πραγματικότητα, ὁ Ἰωάννης XXIII ἔκανε ἕνα ἀποφασιστικὸ βῆμα στὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, χάριν στὴν σημαντικὴ καὶ θαρραλέα ἀπόφασή του νὰ συγκαλέσει τὸ Δεύτερο Συμβούλιο τοῦ Βατικανοῦ, τὸ ὁποῖο, μεταξὺ ἄλλων μὲ τὶς ὁδηγίες του, ἄνοιξε τὸ δρόμο γιὰ τὴ συμμετοχὴ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας στὴν οἰκουμενικὴ κίνηση, ἐνόψει τῆς ἀποκατάστασης τῆς Χριστιανικῆς ἑνότητας μὲ ἰδιαίτερα σημαντικὲς ἐπιπτώσεις στὶς σχέσεις μεταξὺ Καθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων.

Αὐτὸ τὸ γεγονός, μαζὶ μὲ τὶς ἀρετές του, τὴν εὐγένεια, τὴν καλοσύνη καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ κοσμοῦσαν τὸ χαρακτήρα καὶ τὴ ζωή τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἄνδρα τῆς Ἐκκλησίας, δικαιολογεῖ πλήρως τὴν τιμὴ τῆς ἁγιοποίησης, ποὺ ἐπιφυλάχθηκε γι᾽ αὐτὸν ἀπὸ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία».

Δυναμικῶς ἀντέδρασε τότε ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία καὶ τὸ Πατρ. Ἱεροσολύμων 

Διὰ τὰς δηλώσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἀλλὰ καὶ τὴν συνάντησιν καὶ συμπροσευχῶν του μὲ τὸν Πάπαν καὶ ἐνδεχομένως καὶ ἄλλους ἡγέτας πλανεμένων Χριστιανῶν ἀνεμένομεν τὴν δυναμικὴν ἀντίδρασιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς Κρήτης, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῶν Ἱερῶν Μονῶν, τῶν Χριστιανικῶν Ὀρθοδόξων Ἀδελφοτήτων καὶ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τὸ ὁποῖον ἐξελίσσεται εἰς κέντρον διαθρησκειακῶν συναντήσεων καὶ συζητήσεων διὰ τὴν νόθευσιν τῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Γνωρίζομεν ὅτι ἴσως ἐπικριθῶμεν διὰ τὰς θέσεις μας αὐτάς.

Δὲν εἶναι δυνατὸν ὅμως νὰ ἰσοπεδώνωνται τὰ πάντα εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν (μέχρι σημείου τροποποιήσεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων) καὶ οἱ ἁρμόδιοι φορεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ ἔχουν καταληφθῆ ἀπὸ ἀφωνίαν, εἰς μίαν ἐποχήν, μάλιστα μεγάλης πνευματικῆς κρίσεως.

Ἐκτὸς αὐτοῦ ἀνετρέξαμεν εἰς τὴν ἱστορίαν, διὰ νὰ ἴδωμεν ἐὰν ὑπάρχουν ἀντιδράσεις διὰ τὴν συνάντησιν Πάπα - Ἀθηναγόρου. Αἱ ἀντιδράσεις ἦσαν μεγάλαι τόσον πρὸ τῆς συναντήσεως, ὅσον καὶ μετὰ τὴν συνάντησιν. Ἀντίθετος πρὸς τὴν συνάντησιν ἦτο ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, ὁ μακαριστὸς Βενέδικτος.

Ἀπέτυχε νὰ τὴν ματαιώση καὶ τὴν ἐδέχθη μὲ τὴν δήλωσιν ὅτι ὁ τότε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μεταβαίνει ὡς ἁπλὸς προσκυνητής. Ὁ σημερινὸς Πατριάρχης Ἱεροσολύμων λειτουργεῖ μὲ συμπεριφορὰν «γεφυροποιοῦ» μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν, μὴ θέτων ὅρους καὶ προϋποθέσεις διὰ αὐτὴν τὴν συν άντησιν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῆς σημερινῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας συμπεριφέρονται ὡς πειθήνια ὄργανα τοῦ Φαναρίου μὴ ἔχοντα φωνὴν καὶ θέσιν διὰ ὅσα πράττει καὶ λέγει ὁ

Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Ἀντιθέτως, ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ Μητροπολῖται τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶχον ὑψώσει «λάβαρα ἀντιστάσεως» διὰ τὴν ἀπόφασιν ἐκείνην τοῦ ἀειμνή- στου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου. Μετὰ δὲ τὴν συνάντησιν, ἔλαβον θέσεις ὑποστηρίζοντες ὅτι δὲν θὰ δεχθοῦν τὴν προδοσίαν τῆς Πίστεως. Σήμερον ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀσχολεῖται μὲ τὴν ὑπὸ τοῦ Κράτους ἀνατεθεῖσαν διαχείρησιν τῆς ἀνθρωπιστικῆς κρίσεως καὶ πέ- ραν αὐτοῦ οὐδεμία ἐνασχόλησις (τοὐλάχιστον, δημοσίως), μὲ τὰ δογματικά, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, τὴν ποιμαντικὴν κ.λπ. Προφανῶς ἡ σημερινὴ Διοικοῦσα Ἐκκλησία συνταυτίζεται μὲ τὴν τότε δήλωσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, τὴν ὁποίαν ἔχει κάμνει ὁδηγὸν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς του ζωῆς ὁ σημερινὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν: «Ἐπρότεινε ταυτοχρόνως, ἵνα καὶ Πατριάρχαι καὶ Πρόεδροι τῶν ἑκάστοτε Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν παρευρεθῶσιν ὅλοι ὁμοῦ εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, συναντηθῶσι μετὰ τοῦ Πάπα καὶ διεξάγωσι μετὰ τούτου συζήτησιν περὶ τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν». Τότε προεκλήθησαν ἀντιδράσεις. Σήμερον ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σιωπᾶ, ὡς νὰ εἶναι ἐπαρχιακὴ Σύνοδος τοῦ Φαναρίου ἢ μὴ Αὐτοκέφαλος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

Παραδείγματα πρὸς μίμησιν

Παραθέτομεν ὡρισμένα παραδείγματα ἀντιδράσεως Ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, ὡς αὐτὰ περιλαμβάνονται εἰς τὸ ἔργον «Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός» τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος Μπιλάλη. Γράφει:

«Ὁ Μητροπολίτης Ἀργολίδος Χρυσόστομος (ἔγινε Πειραιῶς) ἐνεργήσας, ὅπως προλάβῃ τὴν συνάντησιν τῶν Ἱεροσολύμων, ἔγραψε μεταξὺ ἄλλων πρὸς τὸν πατριάρχην Ἀθηναγόραν τῇ 13 Δεκεμβρίου 1963:“… ῎Εχετε παροξυσμὸν ἐνδιαφέροντος διὰ τὴν ἕνωσιν ἢ ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν, καὶ μέσα εἰς τὸν παροξυσμόν Σας αὐτὸν ἐμφανίζεσθε ἀδιαφοροῦντες διὰ τὰ μέσα, τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖτε διὰ τὴν ἐπίτευξιν τοῦ θεοφιλοῦς μὲν τούτου ἰδανικοῦ, ἀκατορθώτου ὅμως σήμερον καὶ διὰ πολλοὺς εἰσέτι αἰῶνας, ἐνῷ δὲ δὲν θὰ ἐπιτύχητε οὐδὲν εἰς τὸ θέμα τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, θὰ ἐπιτύχητε ἀντιθέτως νὰ διασπάσητε τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν ποιμένων Της.... Πρὶν ἢ εἶναι ἀπελπιστικῶς ἀργά, Παναγιώτατε, ματαιώσατε τὸ συντριπτικὸν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν μας, διὰ τὸ πανίερον ἀξίωμά Σας, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν προσωπικήν Σας ἀξιοπρέπειαν, αὐτὸ ταξίδιον”1.

Ὁ Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Τὴν συνάντησιν τῶν Ἱεροσολύμων κρίνει ὡς ἀντιβαίνουσαν πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Βʹ:

“Ὁλόκληρον τὸ γρανιτῶδες κανονικὸν καθεστὼς τοῦτο, πρὸ τοῦ ὁποίου οὐδεὶς Ἐπίσκοπος Ὀρθόδοξος δύναται νὰ ἀντιπαρέλθῃ ἄνευ κινδύνου νὰ ὑποστῇ ἀμέσους τὰς ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀπειλουμένας κυρώσεις, ἐν τούτοις, ὑπερεφαλάγγισεν, ἀτυχῶς, ἀτυχέστατα, καὶ διὰ πελωρίων βημάτων, ὁδεύσας εἰς τὴν Ἁγίαν Πόλιν τῆς Ἱερουσαλὴμ τὴν 5ην Ἰανουαρίου 1964, συνηντήθη μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ἠσπάσθησαν μετ᾽ αὐτοῦ ἀμοιβαίως καὶ ἀπὸ κοινοῦ μετ᾽ αὐτοῦ μυστικῶς συμπροσηυχήθησαν, μὴ παρόντος ἄλλου τινός, συνδιασκεφθεὶς εἶτα μετ᾽ αὐτοῦ περὶ πολλῶν, φέροντος μάλιστα καὶ ὠμοφόριον! Γνωστὴ ἡ σημασία τῆς λεπτομερείας ταύτης!”2.

Τὸ περιοδικὸν “Σωτήρ”

Εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα προσῆλθεν ὁ μὲν Ἀθηναγόρας, προσκομίζων τὸ νόμισμα τῆς ἀγάπης, ὁ δὲ Παῦλος ΣΤʹ ἐπιδεικνύων τὸ νόμισμα τῆς πεπλανημένης λατινικῆς πίστεως περὶ τοῦ παπικοῦ πρωτείου καὶ ἀλαθήτου. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἠνάγκασε τὸ περιοδικὸν “Σωτὴρ” νὰ γράψῃ:

“Ἡ συνάντησις τῶν προκαθημένων τῆς Καθολικῆς καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔγινεν. Οἱ ἀσπασμοὶ καὶ τὰ δῶρα ἀντηλλάγησαν. Ὁ διάλογος ἤρχισε. Δι ̓ αὐτὰ ὅμως ὅλα, ὁ κίνδυνος καθίσταται μεγαλύτερος. Ὁκίνδυνος νὰ ἀπαμβλυνθῇ εἰς τὴν ψυχήν μας ἡ συνείδησις, ὅτι οἱ Καθολικοὶ εἶναι αἱρετικοί. ῞Οταν ὀνομάζουν τὴν Ἐκκλησίαν “πλοῖον τοῦ Πέτρου”, ὅταν ἀναγορεύουν ἕνα ἄνθρωπον ἀλάθητον, ὅταν παρεισάγουν εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως ἐπινοίας ἀνθρώπων, ὅταν δημιουργοῦν νέα δόγματα ἄγνωστα εἰς τὴν Μίαν, Ἁγίαν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τῶν πρώτων ἐννέα αἰώνων, ὅταν στεροῦν τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος καλεῖ τοὺς πάντας νὰ τὸ πίουν, ὅταν τόσα ἄλλα παρόμοια διδάσκουν καὶ πράττουν, δὲν εἶναι αἱρετικοί;”.

Καὶ πάλιν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

Ἀθηνῶν Χρυσόστομος

Ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Β´, ἀναφερόμενος εἰς τὴν συνάντησιν τῶν Ἱεροσολύμων γράφει: “Κρίνοντες τὰς γενομένας πράξεις ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν Παλαιστίνῃ, πρὸς τόσον ἐπίσημον, καὶ δὴ ἐξ ὀνόματος τῆς ὅλης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὸν Πάπαν Ρώμης, λέγομεν, ὅτι τὰ ἀνὰ τὸν κόσμον, ὡς σωτήρια δῆθεν τῆς Χριστιανοσύνης διατυμπανισθέντα γεγονότα, εἶναι κανονικῶς κολάσιμα, ὡς γενόμενα ἐπὶ καταφρονήσει τῶν ἁγίων καὶ Ἱερῶν Κανόνων καὶ ἐπὶ ἀνατροπῇ τῆς ἐν Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ αἰωνοβίου τάξεως, καὶ πρὸς σοβαρὸν σκανδαλισμὸν τῶν Ὀρθοδόξων, δὸς δ᾽ εἰπεῖν, καὶ διαιρέσεως αὐτῶν, καὶ πρὸς προφανῆ ἐξευτελισμὸν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλ᾽ αἱ τοιαῦται αὐτόβουλοι καὶ ἀμελέτητοι ἀποφάσεις, ὡς μάλιστα μετὰ τόσης ἀσυγγνώστου σπουδῆς ληφθεῖσαι καὶ ἐκτελεσθεῖσαι, κυοφοροῦσι καὶ ἐπικινδύνους ἐπιπτώσεις. Τὰ περὶ τούτου λαβόντα χώραν γεγονότα, ἄκρως δυσάρεστα καὶ διασύροντα αὐτὸ τοῦτο τὸ κῦρος τῆς Ὀρθοδοξίας, δὲν πρόκειται νὰ ἐκθέσωμεν ὧδε. Θὰ ὁμιλήσῃ ἐπὶ τούτων ἡ Ἱστορία μίαν ἡμέραν”3

.

Ὁ Μητροπολίτης Τρίκκης

καὶ Σταγῶν Διονύσιος

Ὁ Μητροπολίτης Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονύσιος, ἐξ ἀφορμῆς τῆς συναντήσεως τῶν Ἱεροσολύμων, ἔγραψε μεταξὺ ἄλλων πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην τῇ 2 Φεβρουαρίου 1964:“Προσοχὴ καὶ περίσκεψις ἐπιβάλλεται ὡσαύτως, φρονῶ, καὶ διὰ τὴν σύνθεσιν τῆς Πατριαρχικῆς συνοδείας κατὰ πᾶσαν γενικωτέρου ἐκκλησιαστικοῦ ἐνδιαφέροντος συνάντησιν. Ἡ παρουσία ἐν αὐτῇ προσώπων ἀμφιβόλων ὀρθοδόξων φρονημάτων καὶ διαφόρων Κροίσων καὶ μεγαλοεπιχειρηματιῶν οὐδόλως συμβιβάζεται μὲ τὸ ὀρθόδοξον αἰσθητήριον. Τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα ἀξιοῖ, ὅπως ὁ πνευματικὸς αὐτοῦ Ἀρχηγὸς περιστοιχίζεται πάντοτε, ἰδιαιτέρως δὲ κατὰ τὰς ἐπισήμους αὐτοῦ ἐμφανίσεις, ὑπὸ προσώπων αὐστηρῶς ἐπιλελεγμένων”4.

Ὁ Παναγιώτης Τρεμπέλας

Ὁ Παναγιώτης Τρεμπέλας, ἀναφερόμενος εἰς τὴν ὑποτίμησιν τῶν δογματικῶν διαφορῶν ὑπὸ τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρου, γράφει: “Αἱ ἱστορικῶς ἀσύστατοι αὗται διακηρύξεις γίνονται τόσον ἐπισήμως καὶ αὐθεντικῶς, καθ ̓ ὃν χρόνον αἱ τῶν ἄλλων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν προσηλυτιστικαὶ ὀργανώσεις ὑφίστανται καὶ ἐξακολουθοῦν μετὰ πολλῆς τῆς πανουργίας καὶ τῆς κεκτημένης μακροχρονίου πείρας των νὰ κινοῦνται.

Τί δ᾽ἐπακολουθεῖ καὶ τί δύναται περισσότερον νὰ ἐπακολουθήσῃ; Οἱ ἀστήρικτοι καὶ μὴἐπαρκῶς πεφωτισμένοι ἐκ τῶν ὀρθοδόξων εὐκολώτατα, συνωθουσῶν εἰς τοῦτο καὶτῶν πατριαρχικῶν βεβαιώσεων, παρασύρονται εἰς τὴν μυστηριακὴν ἐπικοινωνίαν,βαθμηδὸν δὲ καὶ εἰς τὴν ἀφομοίωσιν μετὰ τῶν Χριστιανῶν τῶν ἄλλων ὁμολογιῶν.

Εἶναι ἑπόμενον ἐκ τῶν τοιούτων παραχωρήσεων νὰ προκαλῆται ὄχι μόνον σύγχυσιςμεταξὺ τῶν ὀρθοδόξων, ἀλλὰ καὶ φανατισμὸς καὶ ἀγανάκτησις, ψυχραίνουσα τὴνἀγάπην καὶ ἀποδεικνύουσα κενὸν ρῆμα τὸν Διάλογον αὐτῆς καὶ ἀντὶ τῆςἀναμενομένης ἐξ αὐτοῦ προσεγγίσεως, μᾶλλον νὰ ὀξύνωνται καὶ νὰ ἀπομακρύνωνταιἀλλήλων τὰ διεστῶτα.

Ἀφίνομεν δὲ καὶ τὸν τραυματισμόν, τὸν ὁποῖον ἐντεῦθεν θὰ ὑφίσταται τὸπατριαρχικὸν κῦρος, οὐ μόνον ἐκ τῆς ἐκ τῶν ὡς ἄνω ἐπακολουθούσης μειώσεωςαὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν παλινῳδιῶν εἰς ἃς θὰ ἐξαναγκάζεται πρὸς τακτοποίησιν τῶνπροκαλουμένων συγχύσεων”5.

Σημειώσεις:

1. Παρὰ (†) Χρυσοστόμῳ Β´, Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν, ἔνθ᾽ ἀνωτ., σελ. 45 καὶ 46.

2. Παρὰ (†) Χρυσοστόμῳ Β´, Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν, Τὰ Πεπραγμένα, ἀπὸ 15-7-1964μέχρι 30-9-1965, σελ. 105, Ἀθῆναι, 1965.

3. Παρὰ (†) Χρυσοστόμῳ Β´, Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν, Τὰ Πεπραγμένα, ἀπὸ 15-7-1963μέχρι 15-7-1964, σελ. 40, 41, Ἀθῆναι, 1964.

4.Παρὰ (†) Χρυσοστόμῳ Β´, Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν, ἔνθ᾽ ἀνωτ., σελ. 48.

5. Π. Ν. Τρεμπέλα, Αἱ μετὰ τὸ ἔργον τῆς Βατικανείου Συνόδου ὑποχρεώσεις μας, ἔνθ᾽ἀνωτ., σελ. 89 καὶ 90».

Σαρώνονται τὰ πάντα πεντήκοντα ἔτη μετὰ

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω παραδειγμάτων εἶναι ἐμφανὴς ἡ ἐκκλησιαστικὴ - πνευματικὴ διαφορὰ τῆς τότε Διοικούσης Ἐκκλησίας μὲ τὴν σημερινήν. Τότε ἐτόλμα νὰ εἴπη τὰ πράγματα «ἔξω ἀπὸ τὰ δόντια» εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην. Ἐτόλμα ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, ὁ πρόεδρος τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, Μητροπολῖται, Ἀδελφότητες, Θεολόγοι.

Ὑπῆρχον ἀντιδράσεις πρὸ καὶ μετὰ τὴν συνάντησιν. Εἰς τὰ πεντήκοντα ἔτη, ποὺ ἐμεσολάβησαν ἀπὸ τὴν συνάντησιν τοῦ Πάπα μὲ τὸν ἀείμνηστον Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην ἔγιναν πολλὰ εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τὸ κυριώτερον τὸ Φανάριον καὶ οἱ Οἰκουμενισταὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας ἰσοπεδώνουν τὰ πάντα: Ἱ. Κανόνας, Σύμβολον τῆς Πίστεως, νόθευσις τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, μετάληψις Παπικῶν καὶ Ὀρθοδόξων εἰς τὴν Ραβένναν (2007), συμπροσευχαί, ἀναγνώρισις τῶν αἱρετικῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς κανονικῶν καὶ ἐχουσῶν Ἀποστολικὴν διαδοχήν, ἀναγνώρισις τοῦ Πάπα – προστάτου τῶν Οὐνιτῶν ὡς «ἁγίου». Ἀπὸ τὰς ἀντιδράσεις ὅλων μας ἐξαρτᾶται ἡ ματαίωσις τῆς ψευδενώσεως. Ἐπὶ πεντήκοντα ἔτη ὁ Παπισμὸς δὲν ἔχει κάμνει οὐδεμίαν ὑποχώρησιν - ἀποκήρυξιν τῶν αἱρετικῶν θέσεών του.

Ὁ θεολογικὸς διάλογος ἔχει ναυαγήσει πολλάκις ἀπὸ τὰς διαφορετικὰς ἀπόψεις καὶ θέσεις τῶν Ὀρθοδόξων, τῶν συμμετασχόντων εἰς τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους, διὰ τὸν τρόπον τῆς ψευδενώσεως. Τοὺς διαλόγους διασώζει ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μὲ συγκεκριμένας πρωτοβουλίας, ὡς ἔχει δηλώσει ὁ ὑπεύθυνος τοῦ Βατικανοῦ διὰ τὴν ἑνότητα «τῶν Ἐκκλησιῶν» «Ἀρχιεπίσκοπος» τοῦ Παπισμοῦ Κούρτ Κόχ. Τὸ ζήτημα εἶναι ὅτι ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι ἀποῦσα εἰς τὰ δογματικὰ θέματα, μὲ ἐξαίρεσιν ἐλαχίστους Σεβ. Μητροπολίτας. Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ μὲ τὸ Ἅγιον Ὄρος (ὄχι ὅλαι αἱ Ἱεραὶ Μοναί), τὸ ὁποῖον προβληματίζει μὲ τὴν ἀφωνίαν τουεἰς τοιαῦτα ζητήματα πίστεως, τὸ «ξήλωμα» τῆς Ὀρθοδόξου ταυτότη- τος τῆς Ἑλλάδος, τὴν σταδιακὴν Ἰσλαμοποίησιν τῆς Χώρας καὶ τὴν νομιμοποίησιν ὅλων τῶν αἱρέσεων, παραθρησκειῶν καὶ ἀνατολικῶν θρησκειῶν διὰ τῆς συλλογῆς τριακοσίων ὑπογραφῶν. Ἐχρεωκοπήσαμεν οἰκονομικῶς. Ἔχομεν χρεωκοπήσει καὶ πνευματικῶς; Ἔχουν ἀντιληφθῆ Διοικοῦσα Ἐκκλησία καὶ Ἅγιον Ὄρος ὅτι τὸ Κράτος εἶναι πτωχόν, διότι ἔχει πτωχύνει πνευματικῶς ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία;

Γ. ΖΕΡΒΟΣ

Ορθόδοξος Τύπος, 23/05/014

πηγή