Η προδοσία της Κύπρου σ΄ ένα έγγραφο-φωτιά! Οι χουντικοί ήξεραν για την τουρκική απόβαση και παραθέριζαν!

Προδότες χωρίς δισταγμούς Οι χουντικοί που παρίσταναν τους υπερπατριώτες -όπως και πολλοί νοσταλγοί τους- είχαν έγκαιρα ειδοποιηθεί για τις τουρκικές στρατιωτικές ετοιμασίες για την απόβαση στη Κύπρο. Αδιαφόρησαν απολύτως και γι΄ αυτό όλοι πια έχουν πειστεί ότι επρόκειτο για προδοσία.

Το Onalert δημοσιεύει  ένα έγγραφο-φωτιά που αποδεικνύει ότι στην Αθήνα οι “πατριώτες” χουντικοί γνώριζαν τα πάντα.

Μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου την 15 Ιουλίου 1974 όλοι θεωρούσαν πιθανή την επέμβαση των Τούρκων στην Κύπρο.

Η πιθανότητα κάθε μέρα, κάθε ώρα, μεγάλωνε και ενώ ή επέμβαση γινόταν πραγματικότητα οι εντολές από το Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων (Α.Ε.Δ.) μέχρι τα μεσάνυχτα της 19ης Ιουλίου ήταν στερεότυπες:«Μην προβαίνετε σε επιστράτευση, μην κάνετε κινήσεις πού μπορούν να αποτελέσουν αφορμή επέμβασης από μέρους των Τούρκων, αυτοσυγκράτηση».

Πληροφορίες που έφταναν συνεχώς τις προηγούμενες μέρες, στο Α.Ε.Δ, έμειναν ανεκμετάλλευτες.
Η «ηγεσία» του συνόλου των Ελληνικών Ενόπλων δυνάμεων κατά το πενθήμερο 15/7 έως 19/7 πού όλα έδειχναν ότι θα γίνονταν Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, εφησύχαζε στα θέρετρά της και δεν ελάμβανε κανένα μέτρο για την αντιμετώπιση του επικείμενου κινδύνου.

Δείτε το έγγραφο-σήμα του ΓΕΕΦ προς το Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων που δυστυχώς αν και μιλούσε για την επικείμενη εισβολή , έμεινε ανεκμετάλλευτο και δυστυχώς κανείς από τους συμμετέχοντες στην προδοσία και διχοτόμηση της Κύπρου δεν τιμωρήθηκε , πολλοί δε αναδείχθηκαν μέχρι και στην ανώτατη στρατιωτική ηγεσία.

πηγή

ΚΥΠΡΟΣ: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

Γράφει η Θάλεια Χούντα

Τόσο εγώ όσο και όλοι μας έχουμε μεγαλώσει με το σύνθημα «Δεν Ξεχνώ» αποτυπωμένο στην σημαία της Κύπρου. Ένα σύνθημα, δύο λέξεις, μία μεγάλη έννοια που περιλαμβάνει, αυτήν της Πατρίδας.
Όλα αυτά τα χρόνια Δεν Ξέχασα, αλλά τουναντίον φρόντισα και ενημερώθηκα, εντυπωσιάστηκα και συνεχίζω.
Έμαθα για τους ¨πολιτισμένους¨
Βρεττανούς και την παρουσία τους στην Μεγαλόνησο, έμαθα για την ΕΟΚΑ και τα γνήσια παλικάρια της, που δεν λογάριασαν το αίμα τους για την ιδέα της Ένωσης, έμαθα για τα Φυλακισμένα Μνήματα, έμαθα για τον Μακάριο και κυρίως την … περίφημη ομιλία του στον ΟΗΕ, όπου κάλεσε τις εγγυήτριες δυνάμεις να επέμβουν το 1974 – ένα επιχείρημα που η τουρκική πλευρά χρησιμοποιεί σαν ¨νομιμοποίησή¨ της -, έμαθα για την μάχη της ΕΛΔΥΚ και τα Ελληνόπουλα που υπερασπίστηκαν πατρώα γή, έμαθα για τον Τύμβο της Μακεδονίτισσας και δάκρυσα, έμαθα για τον εισβολέα και τα Κατεχόμενα, έμαθα για την καταψήφιση του σχεδίου Ανάν.

Θεωρώ την Κύπρο σαν «δεύτερο σπίτι» μου, αφού την επισκέπτομαι διαρκώς και έχω αποκτήσει ειλικρινείς φίλους εκεί και η όποια αναφορά μου γι’ αυτήν είναι από τα βάθη της καρδιάς μου. Έζησα από κοντά τον Μάρτιο την οικονομική καταστροφή, θυμούμενη ακόμη τις δηλώσεις Αναστασιάδη περί «προσωπικών εγγυήσεων», κάτι βεβαίως που λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα διαψεύστηκε παταγωδώς, αφού ο ίδιος σύρθηκε στο τραπέζι που του είχαν ετοιμάσει και υπέγραψε τα πάντα. Από τότε και ίσως η πρώτη, σχολίασα με άρθρα μου, ότι το θέμα, πέραν της οικονομικής του διάστασης, ήταν αμιγώς εθνικό και όλοι ευελπιστούσαμε, να μην έχει γίνει αποδοχή του χειρότερου σεναρίου, που σήμερα βιώνουμε, αυτού δηλ. της αποδοχής των Εισβολέων σαν συγκυρίων.
Αυτός ο κόσμος που πίστεψε και ακολούθησε τον Πρόεδρο Τάσο Παπαδόπουλο, αυτός ο κόσμος που καταψήφισε το προδοτικό σχέδιο Ανάν, που πήγε; Είναι οι ίδιοι που σήμερα αποδέχονται τόσο εύκολα την κατάσταση, που απέρριψαν πριν λίγα χρόνια; Είναι αυτοί που πίστεψαν στο σαθρό, όπως αποδείχτηκε, τραπεζικό και οικονομικό θαύμα; Είναι αυτοί που έμαθαν στην καλοζωία και το εύκολο πολύ χρήμα; Είναι αυτοί που μπορεί να έγιναν νωθροί, ενώ τα σπίτια τους και τα σπίτια των πατεράδων τους βρίσκονται λίγη ώρα μακριά τους και δεν μπορούν να τα επισκεφτούν και να μείνουν κάτω από την προγονική στέγη; Είναι τέλος αυτοί που έχουν συγγενή τους αγνοούμενο ή νεκρό; Πως μπορεί όλοι αυτοί να Ξέχασαν; Σε ποιον βωμό θυσιάζουν τα πάντα; Πως θα ζήσουν και θα μιλήσουν με αυτόν που έσφαξε τον πατέρα τους;
Δεν Ξεχνώ τις πρώτες κουβέντες ενός Κύπριου, όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά τον τόπο, ότι θα πρέπει να μάθω ένα ηρωικό ποίημα και το έμαθα «θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στην λευτεριά …».
Εγώ Δεν Ξεχνώ, εσείς πως μπορείτε να ξεχάσετε!

Ενα πετραδάκι στο πέδιλό μου

Τ'Αη Λιά πήγαινα πάντα στην θειά μου που μένει έξω από την πόλη σε μιαν εξοχή, κάτω από τον λόφο όπου δεσπόζει το εκκλησάκι του Προφήτη. Από την παραμονή πήγαινα και ανηφορίζαμε για τον εσπερινό εγώ με τα λευκά μου πέδιλα και κείνη ακροβατούσα στα ψηλά τακούνια των κυριακάτικων παπουτσιών της. Ανήμερα το πανηγύρι και μετά τραπέζι στο αγρόκτημα της θειάς, κρέας με τηγανητές πατάτες, μελιτζάνες ιμαμ -της προσφυγιάς μας ανάμνηση- και παγωτό καϊμάκι -της μοναχικής μας πατρίδας, υπόμνηση-.
Στα 1974, όλα έγιναν ίδια, μέχρι το απόγευμα της παραμονής.
Ήταν Σάββατο, θυμάμαι, η μέρα της γιορτής και ανηφορίζοντας στον λόφο του Αη Λιά κάποια γειτόνισσα κάτι είπε στο αυτί της θειάς μου και κείνη άσπρισε και είπε "απαπάαα".
"Τί έγινε;" ρώτησα "τίποτε, προχώρα" απάντησε η θειά και γω στραβοπάτησα κι' ένα πετραδάκι μπήκε στο πέδιλό μου.
Άναψα κερί με το μυαλό μου στο πονεμένο μου πόδι και στο "άπαπάαα" και στην λειτουργία όλοι κρυφομιλούσαν...σε καλό τους εδώ ήρθαν να λύσουν τα προβλήματά τους.
Ε, αυτό το πρόβλημα δεν λύθηκε ποτέ! 

Οι Τούρκοι, τα ξημερώματα είχαν μπει στην Κύπρο και είναι ακόμη εκεί.

Βιαστικό αντίδωρο, η θειά μου να κατεβαίνει τρέχοντας τον λόφο, στο ράδιο εμβατήρια, επιστράτευση -έφυγε για τον "πόλεμο" και το φλερτ μου, έκλαιγα κι εγώ γιατί έτσι έκαναν οι επίσημες και ανεπίσημες αγαπημένες-, οι μελιτζάνες έμειναν μέρες να ξεπικρίζουν στο νερό, το κρέας ξαναμπήκε στο ψυγείο, ο κόσμος να πηγαίνει πάνω-κάτω, η Κύπρος να πεθαίνει γι' άλλη μία φορά.
Απόβαση, βομβαρδισμοί, αιχμάλωτοι, νεκροί, αγνοούμενοι, βιασμοί, ομαδικοί τάφοι, βαρβαρότητα,  βανδαλισμοί ναών, λεηλασίες, καταστροφές, ξεσπιτωμός, προσφυγιά, επαναλαμβανόμενη η ιστορία της.... "ελληνοτουρκικής φιλίας".
Δεν φάγαμε ούτε το παγωτό καϊμάκι, εκείνη την χρονιά.....
Μαθαίναμε, στις επόμενες μέρες και τα επόμενα χρόνια, για άντρες που τους σκότωσαν μπρος στα μάτια των γυναικών τους, για τέκνα που δεν γνώρισαν πατέρα, για παπάδες που τους έσερναν δεμένους πισθάγκωνα, είδαμε Εσταυρωμένους χαμαί πεταμένους, ναούς να έχουν γίνει ουρητήρια, γυναίκες να σπαράζουν ξεσκίζοντας τα μάγουλά τους λες και σ' αυτές είχε οριστεί να διασώσουν την ελληνικότητα της τραγωδίας, μαύρα μαντήλια να κατεβαίνουν ως τα μάτια της απεγνωσμένης χηρείας και τον υποτιθέμενο πολιτισμένο κόσμο να προσκυνά και πάλι τους Ούνους του Αττίλα.
Σαράντα ένα  χρόνια μετά, κάθε που ξημερώνει τ'Αη Λιά, συνεχίζει να με πονάει εκείνο το πετραδάκι στο λευκό μου πέδιλο ...... 
πηγή

20 Ιουλίου 1974: Δεν ξεχνώ

20 Ιουλίου 1974: Αρχίζει η Επιχείρηση Αττίλας, το πρώτο στάδιο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

Στις 20 Ιουλίου 1974, σαράντα περίπου χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες, υπό την υποστήριξη της Τουρκικής Αεροπορίας και του ναυτικού εισέβαλαν παράνομα και κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις βόρειες ακτές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τετρακόσια τέσσερα χρόνια μετά την οθωμανική εισβολή, η σύγχρονη ιστορία της Κύπρου βρέθηκε μπροστά σε μία νέα εισβολή. Η απόβαση των Τουρκικών στρατευμάτων που ολοκληρώθηκε σε δύο φάσεις, με ένα μήνα σχεδόν διαφορά η πρώτη από τη δεύτερη, είχε σαν αποτέλεσμα την παράνομη κατοχή του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας. Περίπου 200.000 εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, περίπου 4.000 νεκροί, και 1.619 δηλώθηκαν αγνοούμενοι. Οι Τούρκοι κατακτούν το 65% της καλλιεργήσιμης έκτασης, το 70% του ορυκτού πλούτου, το 70% της βιομηχανίας, το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων.

Η Τουρκία υποστήριξε ότι δεν πρόκειται για εισβολή αλλά για «ειρηνική επέμβαση»…

το είδαμε εδώ

Αυτοί είναι οι νεκροί του ηρωϊκού 336 Τάγματος στην Λευκωσία

Η κυπριακή τραγωδία με το προδοτικό πραξικόπημα κατά του Μακάριου και η τουρκική εισβοή που ακολούθησε όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσοι και όσο κι σν προσπαθήσουν δεν πρέπει και δεν μπορεί να ξεχαστεί. Μέσα στο κλίμα προδοσίας και διάλυσης αναδείχτηκαν ηρωϊκές μορφές που πολέμησαν και υπερασπίστηκαν μόνοι και αβοήθητοι ότι μπορούσαν. Και κατάφεραν πολλά.

Η ιστορία του 336 Τάγματος είναι συγκλονιστική. Πρόκειται για το τάγμα που υπερασπίστηκε την Λευκωσία υπό τις διαταγές του Δημήτρη Αλευρομάγειρου.

Ο στρατηγός Δημήτρης Αλευρομάγειρος  είχε μιλήσει στο Onalert για τους υπερασπιστές της Λευκωσίας . Τους άνδρες του 336 Τάγματος που είχε την τιμή να διοικήσει και τους οδηγήσει στην μάχη έναντι των τουρκικών στρατευμάτων που με λύσσα προσπαθούσαν να σπάσουν τις γραμμές άμυνας και να πάρουν όλη τη Λευκωσία.

Η σκηνή που περιέγραψε με τους διοικητές των τμημάτων που μάχονταν να δίνουν όρκο πάνω στα Φυλακισμένα Μνήματα, είναι συγκλονιστική . Όρκο ότι οι Τούρκοι δεν θα πατήσουν στον ιερό χώρο. Όρκο που τήρησαν χάνοντας πολλά παλλικάρια στρατιώτες που δεν σκέφτηκαν ουτε λεπτό να φύγουν.

Δείτε πως ο στρατηγός Αλευρομάγειρος περιγράφει τη σκηνή και με πόσο σεβασμό και δέος αναφέρεται -το έκανε πολλές φορές στην συνέντευξη- στους νεκρούς στρατιώτες του.

Κάτω από το βίντεο, οι φωτογραφίες και τα ονόματα των ηρώων ,αλλά και η τελευταία ημερήσια διαταγή του Δημήτρη Αλευρομάγειρου. 













                             



ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ Η ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΓΗ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΣΕ ΤΕΥΧΟΣ ΤΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ.

το είδαμε εδώ