Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημήτριος Νάτσιος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημήτριος Νάτσιος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα, Μαρτίου 06, 2017

ΜΑΣΟΝΟΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ, ΚΑΝΤΕ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ ΚΡΥΦΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.



Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός.

Υπάρχει όμως μια ομάδα, το βαθύ κράτος ακόμη, κρατάει από παλιά, το οποίο κάνει κουμάντο στο Υπουργείο Παιδείας. Το δε Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, πριν από τέσσερα χρόνια ο π. Γεώργιος Μεταλληνός κατήγγειλε και γράφτηκε σε πρωτοσέλιδο μιας Αθηναϊκής, πανελλαδικής σε κυκλοφορία, εφημερίδας, από τα 9 μέλη τα 5 είναι μασόνοι, και δεν το διέψευσαν ποτέ.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς.

Θυμάμαι ένα κείμενο του Καργάκου σε έναν συλλογικό τόμο για την οικογένεια έλεγε το εξής: οι γονείς και οι πατεράδες ας μην μιλάνε λέει για το ποδόσφαιρο, για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό στα παιδιά τους, αλλά ας μιλήσουν για το Μεσολόγγι. 

Να συζητήσουμε, να κλείσουμε όπως είπε ο κύριος Μαλκίδης ο Θεοφάνης τις τηλεοράσεις, τα βοθροκάναλα που διοχετεύουν ό,τι δηλητήριο υπάρχει μέσα στην Ελληνική οικογένεια και να συζητήσουμε με τα παιδιά. Να συζητούμε για σπουδαία πράγματα, να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή. Δεν χάθηκε τίποτε.

Τα σπίτια να γίνουν Κρυφά Σχολειά και να δώσουμε στα παιδιά το καλό βιβλίο. Πηνελόπη Δέλτα, Γαλάτεια Σουρέλη, Μυρσίνη Βιγγοπούλου, τυχαία φέρνω τώρα τρία ονόματα. Αυτοί που είναι προγραμμένοι από τα σχολικά βιβλία. 

Οι Μύθοι του Αισώπου, που δεν υπάρχουν. Επιτρέπεται να μην έχουμε Μύθους του Αισώπου, στο Δημοτικό τουλάχιστον, που είναι παγκόσμιο ανάγνωσμα; Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να διδάξεις τα παιδιά, με το μύθο. Μύθος εστί λόγος ψευδής εικονίζων την αλήθεια. Αυτό έκανε ο Αίσωπος, περνούσε τα μηνύματα με πολύ ευχάριστο τρόπο.

Ρωτήστε τα παιδιά σας, τα εγγόνια σας, κάντε ένα πείραμα σήμερα: πες μου παιδί μου αν θυμάσαι από τα περσινά βιβλία Γλώσσας ΕΝΑ κείμενο. Που να του έμεινε στη μνήμη. Κάντε το αυτό το πείραμα. Τίποτα. Γιατί; Δεν φταίνε τα παιδιά. Όταν τα μήλα είναι ξινά δεν φταίνε τα μήλα φταίνε οι μηλιές, Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Γίνετε κι εσείς οι γονείς, και οι δάσκαλοι βάζω εγώ, καλές μηλιές για να είναι και τα μήλα, τα παιδιά σας, γλυκά. 

Το σπίτι επαναλαμβάνω, Κρυφό Σχολειό, και οι τάξεις, όσοι δάσκαλοι έχουμε αναφορά στην Πίστη και στην Πατρίδα. Εγώ δεν τα διδάσκω τα βιβλία, κάνω δικά μου κείμενα και δεν νομίζω να κατηγορηθώ από κανέναν αν διδάσκω στη θέση των συνταγών μαγειρικής τον Ελύτη, τον Βρεττάκο, τον Καβάφη και τους μεγάλους λογοτέχνες μας. Κάποιοι άλλοι να μην κοιμούνται ήσυχοι, που βάλανε την παιδεραστία μέσα στα σχολικά βιβλία. Αυτοί θα εκτεθούν στο τέλος, όταν φύγει αυτό το ψευτορωμαίικο και έρθει το πραγματικό ρωμαίικο.

Δημήτριος Νατσιός
Δάσκαλος Κιλκίς

Παρασκευή, Μαρτίου 03, 2017

Δημήτρης Νατσιός, «Χαῖρε δι’ ἦς ἐχθροὶ καταπίπτουσιν»

Αποτέλεσμα εικόνας για Χαῖρε δι’ ἦς
«Χαῖρε δι’ ἦς ἐχθροὶ καταπίπτουσιν»
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς
«Σὰν τὴν καταστολισμένη νύφη, ἔτσι εἶναι ἡ Ἑλλάδα μας, γεμάτη ἀπὸ ἐκκλησιές, μοναστήρια καὶ ἐρημοκλήσια τῆς Παναγίας, τὸ πνευματικὸ στολίδι τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Στὸ καθένα ἀπὸ αὐτὰ βρίσκεται τὸ σεβάσμιο εἰκόνισμά της, δεξιὰ ἀπὸ τὴν Ὡραία Πύλη, μὲ τὸ γυρτὸ κεφάλι της γιὰ νὰ ἀκούσει τὸν κάθε πόνο μας, τὴν κάθε χαρά μας. Πόσα εἶναι τὰ δάκρυα στὰ ἄχραντα χέρια της, δάκρυα τοῦ βασανισμένου λαοῦ μας;».

Μ’ αὐτὰ τὰ ὡραῖα λόγια, ὁ μεγάλος μας λογοτέχνης Φώτης Κόντογλου, συμπυκνώνει τὴν ἀγάπη καὶ τὸν σεβασμὸ τοῦ λαοῦ στὴ Θεομάνα καὶ Ἐθνομάνα μας, τὴν Παναγία. Καὶ πόση παρηγοριὰ αἰσθάνεται ὁ πιστὸς λαὸς τοῦτες τὶς ἀνοιξιάτικες Παρασκευὲς τῶν χαιρετισμῶν. «Χαῖρε δι’ ἦς ἐχθροὶ καταπίπτουσιν».
Πάντοτε ὁ λαός μας εἴτε τὴν ἀρχαία ἐποχὴ εἴτε τὰ βυζαντινὰ χρόνια εἴτε τὰ νεώτερα, μάχεται ἔχοντας ὡς προμετωπίδα, ὡς σημαία του τὸ «ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος».
Στὴν ναυμαχία τῆς Σαλαμίνας, στὸν περίφημο παιάνα τοῦ ὁ Αἰσχύλος, διαλαλεῖ «Ἴτε παῖδες Ἑλλήνων ἐλευθεροῦτε πατρίδα… Θεῶν πατρώων ἔδη». Ἐλευθερῶστε τὰ ἱερὰ τῶν θεῶν σας…
Στὸ Βυζάντιο ἡ πολεμικὴ ἰαχὴ εἶναι «Σταυρὸς νικᾶ». Τοῦ βυζαντινοῦ στρατοῦ ἡγοῦνται πιστοὶ αὐτοκράτορες. Ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς, θά γράψει πάλι ο Κόντογλου, στὸν πόλεμο φοροῦσε κάτω ἀπὸ τὸ θώρακά του ἕνα παλιοράσο τοῦ θείου του, ἀσκητῆ ἁγίου Γεωργίου τοῦ ἐν τῷ Μαλεῷ. Ὁ Ἰωάννης Τσιμισκὴς γονάτιζε σὰν παιδὶ μπροστὰ ἀπὸ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ὁδηγήτριας, πρὶν ξεκινήσει τοὺς νικηφόρους πολέμους του. Ὁ Ἀλέξιος Κομνηνὸς ὅποτε ἦταν νὰ ἐκστρατεύσει, ἔβαζε τὰ πολεμικά του σχέδια κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ προσευχόταν ὅλη τὴ νύχτα. Ὁ Θεόδωρος Δούκας Λάσκαρης, συνέθεσε τὸν Μέγα Παρακλητικὸ κανόνα τῆς Παναγίας. Μὰ καὶ ὅταν ἔπεσε ἡ Πόλη καὶ ἀκούστηκε ἡ σπαρακτικὴ κραυγὴ «Ἑάλω ἡ πόλις Σου Θεοτόκε», ἀμέσως ὁ λαὸς σπεύδει καὶ παρηγορεῖ τὸ Ρόδον τὸ Ἀμάραντον τῆς Ὀρθοδοξίας, δὲν ζητᾶ ὁ ἴδιος παρηγοριά. «Σώπασε κυρὰ Δέσποινα καὶ μὴν πολυδακρύζεις, πάλι μὲ χρόνους μὲ καιρούς, πάλι δικά σου θά ᾽ναι».
Στὴν εὐλογημένη ἐπανάσταση τοῦ 1821 πάλι τὴ βοήθεια τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ ἐπικαλοῦνται οἱ ἀγωνιστές.
Στὴν ἀρχὴ τῆς ἐπανάστασης, ὁ Κολοκοτρώνης, μένει κάποια στιγμὴ μόνος, ἀπὸ τὸν φόβο τῶν Τούρκων ὅλοι τὸν ἐγκαταλείπουν. Γράφει στὰ Ἀπομνημονεύματά του: «Ἦταν μία ἐκκλησιὰ εἰς τὸν δρόμον, ἡ Παναγία στὸ Χρυσοβίτσι. Ἔκατσα ἐκεῖ καὶ ἔκλαιγα τὴν Ἑλλάς. Παναγία μου βοήθησε καὶ τούτην τὴ φορὰ τοὺς Ἕλληνες γιὰ νὰ ἐμψυχωθοῦν». Βοήθησε ἡ Παναγία καὶ ἐλευθερώθηκε τὸ Γένος, γι’ αὐτὸ καὶ τὸ δημοτικὸ τραγούδι ἔτσι προσκαλεῖ:
"Τ’ ἀντρειωμένου τ’ ἅρματα
δὲν πρέπει νὰ πουλιῶνται,
μόν’ πρέπει τους στὴν Ἐκκλησιὰ
κι ἐκεῖ νὰ λειτουργιῶνται".
 Ἀλλὰ καὶ στοὺς μετέπειτα ἀγῶνες τοῦ ἔθνους γιὰ ἀπελευθέρωση σκλαβωμένων πατρίδων καὶ πάλι στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Θεομήτορος προστρέχει. «Ἔκαμα χθὲς ἕνα τάμα εἰς τὴν Θεοτόκο Παρθένο, τὴν πλατυτέρα, νὰ βοηθήσει τὴν Μακεδονία μας», γράφει ὁ ἀντρειωμένος Παῦλος Μελᾶς σὲ γράμμα του, στὴ γυναίκα τοῦ Ναταλία.
Στὸν πόλεμο τοῦ 1940, τότε ποὺ ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς φώτιζε μὲ τὸν ἡρωισμό του τὴν πανικοβλημένη Εὐρώπη, ἡ Ἁγία Σκέπη τῆς Παναγίας κρατοῦσε ὄρθιους στῆς ἱστορίας τὸ διάσελο, τὰ ἡρωικὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδας. Γράφει ὁ Ἠλίας Βενέζης σ’ ἕνα κείμενό του στὶς 28 Δεκεμβρίου 1940: «Λέγανε οἱ ξένοι ἄνθρωποι, ποὺ βλέπανε τὰ γινόμενα, τί θὰ κάμει τόσο μικρὸς λαὸς μὲ τόσον μεγάλο γείτονα; Θὰ γονατίσει μία μέρα. Μὰ ὁ λαὸς πίστευε πὼς θὰ τὸν βοηθήσει ἡ προσβεβλημένη Παναγία. Καλὰ περιμένετε νὰ δεῖτε. Περιμένετε ὕστερα ἀπὸ ἕνα μήνα, στὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου, ἔλεγαν οἱ μάνες τῶν στρατιωτῶν. Καὶ πῆγαν οἱ στρατιῶτες καὶ πολέμησαν καὶ ἔψαλλαν στὶς ἀετοράχες Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ καὶ νίκησαν».
 Συνεχίζεται στὶς μέρες μας αὐτὴ ἡ παράδοση τῆς τιμῆς τοῦ στρατοῦ μας στὴν Θεοτόκο. Οἱ ἔνοπλες δυνάμεις τῆς χώρας μας καὶ στοὺς τωρινοὺς ταραγμένους καιροὺς ποὺ ζοῦμε, στὴν συνείδηση τοῦ λαοῦ μας στέκονται πολὺ ψηλά. Ἀπὸ ὅλους τοὺς θεσμοὺς τοῦ κράτους, ὁ στρατὸς ἀπολαμβάνει τὴν μεγαλύτερη ἐμπιστοσύνη. Ὁ Στρατός μας, παρόλη τὴν δολερὴ πολλὲς φορὲς πολεμικὴ ποὺ ὑφίσταται ἀπὸ ἐντὸς ἢ ἐκτὸς τῶν τειχῶν ἐχθρούς, παραμένει ἰσχυρὸς φύλακας τῆς ἐθνικῆς μας ἀξιοπρέπειας, ἀπαντοχὴ τοῦ λαοῦ.
Μπορεῖ νὰ μᾶς χαρακτηρίζουν μικρὸ κράτος. Ὅμως «ἡ μεγαλοσύνη στὰ ἔθνη δὲν μετριέται μὲ τὸ στρέμμα, μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται καὶ μὲ τὸ αἷμα», θὰ πεῖ ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Κωστὴς Παλαμᾶς.
 Τὸ αἷμα τοῦ Ἕλληνα ἄγνωστου στρατιώτη καὶ ἀξιωματικοῦ ἔκανε τὴν πατρίδα μας μεγάλη, πολὺ μεγάλη ἔναντι ἰδίως κάποιων σπιθαμιαίων γειτόνων ποὺ προσπαθοῦν νὰ σταθοῦν στὰ πόδια τους πατώντας πάνω σὲ κλεμμένα μεγαλεῖα ἢ ἄλλων παραφουσκωμένων ἀπὸ ἔπαρση ψευτογιγάντων, ποὺ ὅταν ὁ στρατός μας κατασκοτωνόταν στὰ βουνὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου αὐτοὶ ἀπολάμβαναν οὐδετερότητα. (Τουρκία).
 Ὅσο ὑπάρχει ἡ ἀτρόμητη ἀσπίδα τοῦ ἔθνους ποὺ λέγονται Ἔνοπλες Δυνάμεις καὶ ὅσο αὐτὴ ἡ ἀσπίδα θὰ ἔχει ἱστορημένη πάνω της τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἂς ὀνειροφαντάζονται ὅ,τι θέλουν οἱ ἐπίβουλοι.
Ἐμεῖς, οἱ Ἕλληνες, κρατημένοι ἀπὸ τὴ Ζώνη τῆς Παναγίας, ποὺ προστατεύει τὸν φιλόχριστο στρατό μας, θά βροντοφωνάζουμε πάντοτε "ἰδοῦ ζῶμεν"...

Τοῦτες τὶς πονηρὲς ἡμέρες, τὸ ἀνήμερο ἐξ ἀνατολῶν θηρίο τροχίζει τὰ νύχια του καὶ τρίζει τὰ δόντια του. Τὸ μόνο ποὺ φοβᾶται εἶναι τὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις μας, ποὺ παραμένουν ὁ φρουρὸς καὶ ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς Πατρίδας μας.
το είδαμε εδώ

Κυριακή, Φεβρουαρίου 26, 2017

Μασόνοι στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, κάντε τα σπίτια σας Κρυφά Σχολειά.

Μασόνοι στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, κάντε τα σπίτια σας Κρυφά Σχολειά.
Ομιλεί ο κ. Δημήτριος Νατσιός.
%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%bf%cf%81%ce%b8%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%be%ce%af%ce%b1Υπάρχει όμως μια ομάδα, το βαθύ κράτος ακόμη, κρατάει από παλιά, το οποίο κάνει κουμάντο στο Υπουργείο Παιδείας. Το δε Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, πριν από τέσσερα χρόνια ο π. Γεώργιος Μεταλληνός κατήγγειλε και γράφτηκε σε πρωτοσέλιδο μιας Αθηναϊκής, πανελλαδικής σε κυκλοφορία, εφημερίδας, από τα 9 μέλη τα 5 είναι μασόνοι, και δεν το διέψευσαν ποτέ.
Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς.
Θυμάμαι ένα κείμενο του Καργάκου σε έναν συλλογικό τόμο για την οικογένεια έλεγε το εξής: οι γονείς και οι πατεράδες ας μην μιλάνε λέει για το ποδόσφαιρο, για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό στα παιδιά τους, αλλά ας μιλήσουν για το Μεσολόγγι

Να συζητήσουμε, να κλείσουμε όπως είπε ο κύριος Μαλκίδης ο Θεοφάνης τις τηλεοράσεις, τα βοθροκάναλα που διοχετεύουν ό,τι δηλητήριο υπάρχει μέσα στην Ελληνική οικογένεια και να συζητήσουμε με τα παιδιά. Να συζητούμε για σπουδαία πράγματα, να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή. Δεν χάθηκε τίποτε.
Ξέχασα να πω ότι γίνονται και άλλα δύο εγκλήματα σήμερα στο σχολείο. Πρώτον, ότι έβαλαν από την Πρώτη Δημοτικού υπολογιστές, χωρίς να υπάρχει παγκοσμίως καμία έρευνα που να τεκμηριώνει ότι πρέπει να μπουν οι υπολογιστές και ως μάθημα από την Πρώτη Δημοτικού. Δεν υπάρχει, πειραματίζονται εις βάρος των παιδιών μας. Και δεύτερον, έβαλαν από την Πρώτη Δημοτικού τα αγγλικά, ξένη γλώσσα, και αυτό παγκόσμια πρωτοτυπία. Πριν ακόμη προσλάβουν τα παιδιά τη μητρική τους γλώσσα και οικειωθούν τους χυμούς της και μάθουν πώς εργάζεται η γλώσσα μας, τα βραχυκυκλώνουν με την εκμάθηση της αγγλικής.
Τα σπίτια να γίνουν Κρυφά Σχολειά και να δώσουμε στα παιδιά το καλό βιβλίο. Πηνελόπη Δέλτα, Γαλάτεια Σουρέλη, Μυρσίνη Βιγγοπούλου, τυχαία φέρνω τώρα τρία ονόματα. Αυτοί που είναι προγραμμένοι από τα σχολικά βιβλία. Οι Μύθοι του Αισώπου, που δεν υπάρχουν. Επιτρέπεται να μην έχουμε Μύθους του Αισώπου, στο Δημοτικό τουλάχιστον, που είναι παγκόσμιο ανάγνωσμα; Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να διδάξεις τα παιδιά, με το μύθο. Μύθος εστί λόγος ψευδής εικονίζων την αλήθεια. Αυτό έκανε ο Αίσωπος, περνούσε τα μηνύματα με πολύ ευχάριστο τρόπο.
Ρωτήστε τα παιδιά σας, τα εγγόνια σας, κάντε ένα πείραμα σήμερα: πες μου παιδί μου αν θυμάσαι από τα περσινά βιβλία Γλώσσας ΕΝΑ κείμενο. Που να του έμεινε στη μνήμη. Κάντε το αυτό το πείραμα. Τίποτα. Γιατί; Δεν φταίνε τα παιδιά. Όταν τα μήλα είναι ξινά δεν φταίνε τα μήλα φταίνε οι μηλιές, Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Γίνετε κι εσείς οι γονείς, και οι δάσκαλοι βάζω εγώ, καλές μηλιές για να είναι και τα μήλα, τα παιδιά σας, γλυκά. 
Το σπίτι επαναλαμβάνω, Κρυφό Σχολειό, και οι τάξεις, όσοι δάσκαλοι έχουμε αναφορά στην Πίστη και στην Πατρίδα. Εγώ δεν τα διδάσκω τα βιβλία, κάνω δικά μου κείμενα και δεν νομίζω να κατηγορηθώ από κανέναν αν διδάσκω στη θέση των συνταγών μαγειρικής τον Ελύτη, τον Βρεττάκο, τον Καβάφη και τους μεγάλους λογοτέχνες μας. Κάποιοι άλλοι να μην κοιμούνται ήσυχοι, που βάλανε την παιδεραστία μέσα στα σχολικά βιβλία. Αυτοί θα εκτεθούν στο τέλος, όταν φύγει αυτό το ψευτορωμαίικο και έρθει το πραγματικό ρωμαίικο.
***
Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 13, 2017

Μαθήματα Πατριδογνωσίας: «Τ΄ Αντρούτσου η μάνα χαίρεται του Διάκου καμαρώνει...»


Αποτέλεσμα εικόνας για Οδυσσέα Ανδρούτσο

….Αντί στα σχολεία «να γιομίζει ο μαθητής προκοπή κι αρετή» τώρα έχουμε την τρανσφοβία και την ομοφοβία……..
Μαθήματα Πατριδογνωσίας:
«Τ΄ Αντρούτσου η μάνα χαίρεται του Διάκου καμαρώνει...»
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς
 «Άνοιξε μάνα μας γλυκειά, την άφθαρτη καρδιά σου
 κι αγκάλιασέ τα τα φτωχά, τα μαύρα τα παιδιά σου»
(Αριστοτέλης Βαλαωρίτης)
Τούτη την εποχή, που μας «εκύκλωσαν αι του βίου ζάλαι» και μας περικύκλωσαν οι σάπιοι και οι υπέρμαχοι του αφελληνισμού, καταφύγιο και παρηγορία είναι η εθνική μας ιστορία. Ξεφεύγεις από τις αναθυμιάσεις, τα πνιγηρά «κατορθώματα» των ποικιλώνυμων γραικύλων.

Έχω το συνήθειο, όταν εντοπίζω κάτι ωραίο και διδακτικό, να το δίνω στους μαθητές μου. «Κλέβω» τα κείμενα των σπουδαίων Ελλήνων-«επαινετήν κλεψίαν» θα έλεγε ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης- και τα παραδίδω στα «διψασμένα και πεινασμένα» για την αλήθεια, παιδιά μας. Παρένθεση:
Αν είχαμε υπουργείο εθνικής, ελληνικής και όχι νεοταξικής παιδείας, θα φροντίζαμε «να πλουμίσουμε» την δημοτική εκπαίδευση με δύο Ανθολόγια.
Το πρώτο θα το τιτλοφορούσαμε «Ετυμολογικό Ανθολόγιο». Θα περιείχε λέξεις συχνόχρηστες της νεοελληνικής και την γενέθλιο ιστορία τους. Γιατί να μην γνωρίζουν οι μαθητές μας την ετυμολογική συγγένεια του νερού και του νεαρού; ότι συνδέονται ο ήλιος (άλιος) με το γιαλό και τη θάλασσα, το αλάτι, τη σαλάτα και το σαλάμι; Γιατί να μην μαθαίνουν ότι νόστος και νόστιμος σμιλεύτηκαν για πρώτη φορά στις «αμμουδιές του Ομήρου»; Γιατί ονομάστηκαν σκίουρος ή ρινόκερως αυτά τα ζώα ή καλύτερα κτήνη, αφού έχουμε κτηνίατρο; Με πόση ευλάβεια, μ’ ανοιχτό κυριολεκτικά στόμα, παρακολουθούν τα παιδιά την γοητευτικότατη αυτή περιήγηση στον προγονικό λόγο!!
Το δεύτερο Ανθολόγιο θα το ονομάτιζα «Ανθολόγιο Πατριδογνωσίας». Βεβαίως η λέξη πατριδογνωσία είναι ποινικοποιημένη προς το παρόν. Όσο κυβερνούν οι «καντιποτένιοι» (Μακρυγιάννης) η... πατριδοφθορία θα συνεχίζεται. Αντί στα σχολεία «να γιομίζει ο μαθητής προκοπή κι αρετή» τώρα έχουμε την τρανσφοβία και την ομοφοβία. Στο Ανθολόγιο αυτό θα  ερανιζόμασταν ό,τι ένδοξο και σπουδαίο γράφτηκε από τους μαϊστόρους του ελληνικού λόγου από την αρχαιότητα ως σήμερα. Όλες οι ιερές «σκιές» του παρελθόντος, από τον Όμηρο, τον Πλάτωνα, τον Μέγα Βασίλειο, τον Φώτιο τον Μέγα, τον Ισαπόστολο Άγιο Κοσμά, τον Μακρυγιάννη, τον Παπαδιαμάντη,τον Σεφέρη και τον Κόντογλου, θα σιμώσουν τον νεαρό μαθητή και «αγάλι γάλι ασηκώθη από χάμου, κι ωσάν να΄χε το φως του ήλθε κοντά μου»  όπως λέει ο Διονύσιος Σολωμός στο «Η σκιά του Ομήρου».
 Έλεγα, προλογικά, για τα κείμενα που εντοπίζω και τα προσφέρω, ως κέρασμα, στους μαθητές μου. Φέτος που διδάσκω ΣΤ΄ Δημοτικού, η ιστορία της είναι η νεότερη και δη η Εθνική Επανάσταση του ΄21. Στο κεφάλαιο για το Χάνι της Γραβιάς, για να κατανοήσουν και να θαυμάσουν οι μαθητές μου τον στρατηγό Οδυσσέα Ανδρούτσο τους μοίρασα ένα μεγαλειώδες περιστατικό. Τα παιδιά κατάλαβαν γιατί η μορφή του κοσμεί το εικονοστάσι του Γένους. Το βρήκα στα άπαντα του εθνικού μας ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, (εκδ, "Μέρμηγκας", σελ.155), του «φυλάκτορα του Γένους», όπως τον ονομάζει ο Παλαμάς σ’ένα ποίημά του. Είναι γράμμα που έστειλε στις 31 Μαρτίου του 1860 στον Ανδρέα Λασκαράτο. Το γεγονός το χαρακτηρίζει «ανέγδοτο». 
Το 1822 ο Οδυσσέας πολιορκεί την Ακρόπολη των Αθηνών "όπου ευρίσκοντο κλεισμένοι οι Τούρκοι και την υπερασπίζοντο με μεγάλη καρτεροψυχία... και δεν ήτο σπάνιον κάπου να βλέπεις τα ενάντια μέρη να στέκονται με τα χέρια σταυρωμένα και άνεργα δια έλλειψιν από πολεμοφόδια. Κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε βέβαια και την ημέρα όπου έτυχε το ακόλουθο συμβάν" :
 «Εξύπνησαν κάποια παλληκάρια του Οδυσσέως, πρωί πρωί και από το πρώτο γλυκοχάραμα έμειναν εκστατικά, βλέποντας τους Τούρκους ανεβασμένους επάνω εις τον Παρθενώνα και εργαζόμενους με μεγάλη βία να χαλούν τα ωραία εκείνα μνημεία. Τόσο παράξενη και ακατανόητη τους εφάνη τέτοια ανωφελής βαρβαρότης, οπού έτρεξαν αμέσως να ειδοποιήσουν τον Οδυσσέα. Αφού ο στρατηγός εβεβαιώθηκε με τα μάτια του απόλυσε τρία τέσσερα από τα παλληκάρια του να πλησιάσουν εις την Ακρόπολη και να ερωτήσουν του Τούρκους διατί έδειχναν τέτοια αγριότητα με μάρμαρα, τα οποία δεν τους επροξενούσαν καμμία βλάβη. Επέταξαν με μιας οι γενναίοι και ύστερα από λίγη ώρα έφεραν εις το στρατηγό την απόκριση ότι οι Τούρκοι μην έχοντας άλλο μολύβι διά να χύσουν βόλια και ξανοίξαντες ότι μέσα εις εκείνα τα μάρμαρα ευρίσκεται τούτο το μέταλλο, χυμένο επίτηδες δια να δίδη δύναμη και σταθερότητα, είχαν αποφασίσει να προστρέξουνε εις εκείνο το χαλασμό διά να δυνηθούνε να εξακολουθήσουνε τον πόλεμο.
Τέτοια απόκρισι επροξένησε μεγάλη απελπισία εις τους Έλληνες και αφού εστοχάστηκαν τι να πράξουν διά να σώσουν από τον όλεθρο τα μνημεία του μεγαλείου των, όλοι με μια φωνή αποφάσισαν να μηνύσουν εις τους αποκλεισμένους να παύσουν την καταστροφή και ήσαν έτοιμοι να τους προμηθεύσουν όσο μολύβι τους εχρειάζετο για την υπεράσπισή τους. Ούτω και εγένετο. Έστρεξαν οι Τούρκοι, και οι Έλληνες εξαγόρασαν με το αίμα τους -δίδοντες εις τους εχθρούς βόλια διά να τους σκοτώσουν- τα πολύτιμα εκείνα μάρμαρα, τα οποία ήσαν προωρισμένα να ζήσουν διά να ίδουν πάλιν αναστημένο ολόγυρά τους εκείνο το έθνος, το οποίο από τόσους αιώνας εφαίνετο βυθισμένο εις λήθαργο. Αξιοθαύμαστο παράδειγμα αρετής, γενναιότητος και ζήλου προς την πατρίδα!».
Στα ίδια «Άπαντα» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, ο οποίος είναι εντελώς περιφρονημένος από τα σχολικά βιβλία-ενώ συναντούμε κείμενο του αστρολόγου κ. Λεφάκη και τα δαιμονικά του ζώδια στην Γ΄γυμνασίου-στην εισαγωγή για το έξοχο, επικό του ποίημα για τον «Αθανάση Διάκο», διαβάζω τα εξής, τα οποία θα μπορούσαν να αποτελούν πρόδρομο της παπαδιαμαντικής ομολογίας πίστεως:  «Το κατ’ εμέ θέλω προσπαθήσει, όσον αι δυνάμεις μου το επιτρέπουσιν, είτε εισερχόμενος εις την καλύβην του ποιμένος είτε διατρέχων τα όρη και τας θάλασσας είτε παρευρισκόμενος οπουδήποτε η χαρά και ο πόνος εκβιάζει την εκδήλωσιν των αισθημάτων, να συλλέγω και βαθμηδόν να διασώζω τα πολύτιμα κειμήλια της δημοτικής γλώσσας, πεποιθώς ότι αυτός είναι ο απόρρητος σύνδεσμος ο δεικνύων την γνησιότητα της καταγωγής, ο μαρτυρών ότι ο πέλεκυς της ξενοκρατίας ουδέποτε κατέστρεψε την ενότητα της ημετέρας φυλής, θαυμασίως διασωθείσης τη παντοδυνάμω συνάρσει της Ορθοδόξου ημών Πίστεως». (σελ. 60).
Ακούν οι εκκλησιομάχοι; Η ημετέρα φυλή σώθηκε-μας κανοναρχεί ο μεγάλος Βαλαωρίτης- τη παντοδυνάμω συνάρσει (=συνδρομή, υποστήριξη) της Ορθοδόξου Πίστεως!!
Τέτοια κείμενα και ποιήματα, οπού βροντούν τ' αντρειωμένα άρματα, τα καριοφίλια του Ανδρούτσου και ευωδιάζουν τα άμφια, τα ματωμένα ράσα του Παπαφλέσσα, πρέπει να δίνουμε στα παιδιά. Να ξαναγίνουν τα σχολεία ελληνικά. Τις ομοφοβίες και όλην αυτήν την περιρρέουσα λέπρα και δυσωδία ας την χαρίσουν στα δικά τους παιδιά... Εμείς θέλουμε να ακούν τα παιδιά μας «τ’ Αντρούτσου η μάνα χαίρεται, του Διάκου καμαρώνει, γιατί έχουν γιους αρματολούς και γιους καπεταναίους...».

Κυριακή, Δεκεμβρίου 25, 2016

Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΣΤΗΡ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ!


ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ:ΠΕΡΙ ΔΑΝΕΙΩΝ



Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός 

Μπορεί στα άχρηστα «περιοδικά ποικίλης ύλης», τα κατ’ ευφημισμόν βιβλία γλώσσας του Δημοτικού, ο Μέγας Βασίλειος «να απλώνει τη μπουγάδα του και να κρεμά το μακρύ του σώβρακο» (Γλώσσα Δ΄ δημοτικού, β΄ τεύχος, σελ. 52) ή, σύμφωνα, με το κρανιοκενούς εμπνεύσεως εύρημα του «περιοδικού» της Ε΄ Δημοτικού, να επιδίδεται σε μαγικά πράγματα, όπως, για παράδειγμα, να συγκεντρώνει, εν είδει χαλκομανίας, έλατα στο κόκκινο παλτό του. (Γλώσσα Ε΄ Δημοτικού, β΄ τεύχος, σελ. 30-31), όμως στα βιβλία των ιερών γραμμάτων της Εκκλησίας μας, διαβάζουμε γιατί είναι, ο Βασίλειος ο Μέγας, φωστήρ της Οικουμένης.

Είναι δυνατόν σε σχολικά βιβλία τάχα και Γλώσσας να συντηρείται και να προβάλλεται ακόμη αυτό το διαφημιστικό παχύσαρκο ξωτικό, αυτή η χαζοχαρούμενη φιγούρα που μοιράζει παιχνίδια στα μοσχοαναθρεμμένα βλαστάρια των δυτικών κοινωνιών, παιχνίδια που έφτιαξαν λιπόσαρκα και κοκαλιασμένα χεράκια παιδιών του Τρίτου ή Τέταρτου Κόσμου; Ποιον, αυτόν που και τους λεπρούς της Βασιλειάδας ασπαζόταν και αγκάλιαζε, αυτόν που έγινε εύγλωττος και σιωπώσα παραίνεση αρετής και φιλανθρωπίας, που «έπεισεν ανθρώπους όντας, ανθρώπων μη καταφρονείν».

Μας τηγανίζει η κρίση σήμερα και μας κουνούν το δάκτυλο απειλητικά οι δυτικές «αλώπεκες του σκότους», γιατί ανεχτήκαμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έθρεψε και πάχυνε τους πειθήνιους ζητωκραυγαστές και χειροκροτητές, που ανέχονται τις ανθυπομετριότητες που δήθεν κυβερνούν. Να κρατάς στην αγκαλιά σου Σωκράτη και Πλάτωνα, Μέγα Βασίλειο και Χρυσόστομο, Μακρυγιάννη και Παπαδιαμάντη και να διδάσκεις «οδηγίες χρήσης καφετιέρας» στο Δημοτικό ή παιδεραστικά ξεράσματα, σαν το τρισάθλιο «Οσάκις», στο Γυμνάσιο.

Πώς όμως να ανεχτούν, οι διαβίου αμαθείς, κείμενα που και μόνο με την ανάγνωσή τους ελέγχεται, όση απέμεινε, η συνείδησή τους; μια υδαρή και μπαζωμένη συνείδηση δεν αντέχει, καθρεφτίζεται, όταν διαβάζει:

«Εσύ δεν είσαι πλεονέχτης; Εσύ δεν είσαι κλέφτης, αφού σφετερίζεσαι εκείνα που δέχτηκες από τον Θεό για να τα διαχειριστείς ως οικονόμος; Μήπως νομίζεις ότι θα ονομαστεί λωποδύτης μόνον εκείνος που γδύνει κάποιον και του αρπάζει τα ρούχα, ενώ εκείνος που δεν ντύνει τον γυμνό, αν και μπορεί να το κάμει, αξίζει να πάρει άλλο όνομα; Πρόσεξε! Το ψωμί που εσύ παρακρατείς, είναι του πεινασμένου∙ το ένδυμα που φυλάγεις στις αποθήκες σου, είναι του γυμνού∙ το παπούτσι που σαπίζει στο σπίτι σου, είναι του ξυπόλυτου∙ τα χρήματα που τα κατακρατείς χωμένα στη γη (σ.σ. ή σε τραπεζικούς λογαριασμούς, στην ημεδαπή ή στην αλλοδαπή Ελβετία), είναι εκείνου που έχει ανάγκη. Ώστε λοιπόν τόσους αδικείς, όσους θα μπορούσες να βοηθήσεις». («Ώστε τοσούτους αδικείς όσοις παρέχειν εδύνασο». Μεγ. Βασιλείου «περί πλεονεξίας» Ε.Π. 31, 276-277).

Η κρίση – και οι γεννήτορές της πολεμούνται – με την ορθόδοξη βιοτή, με ανδρεία και όχι με μυξοκλάματα. Ο Χριστιανός Ορθόδοξος κλαίει για τα πάθια και τους καημούς του κόσμου, δεν κλαίγεται όμως σαν καημένο κνώδαλο. Αρχοντόπουλο, με πτυχία και «διδακτορικά» ήταν ο Μέγας Βασίλειος. Στάχτη και σποδός όλα. Τα πούλησε και τα μοίρασε στους φίλους του Χριστού, τους φτωχούς, γιατί «όσο πλεονάζεις τω πλούτω τοσούτω ελλείπεις τη αγάπη», θα πει ο ασκητικότατος Γέροντας της Καππαδοκίας.

Στα πανεπιστήμια, τα φημισμένα και ξακουστά, της Εσπερίας, στα οποία σπουδάζουν οι πορφυρογέννητοι τζιτζιφιόγκοι των τριών οικογενειών, που κυβερνούσαν και κυβερνούν τον τόπο τα τελευταία 30-40 χρόνια, μαθαίνουν γράμματα πολλά και σπουδάματα…σπουδαία, όχι όμως και του Θεού τα πράματα. 

Γι’ αυτό βύθισαν την χώρα στην οικονομική φρίκη και στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Επαναπατρίζονται με μοναδικό προσόν την επωνυματοφορία και μετακενώνουν τα άθεα γράμματα και τις παραλυμένες θεωρίες στη δόλια πατρίδα μας και…. «μαζί τα φάγαμε». («Η ασίγαστη γενικότητα των πιθήκων» θα έλεγε ο Καρούζος).

 Αν δεν μας κυβερνούσε το μεταμοντέρνο συνονθύλευμα και οι απελέκητοι γόνοι θα μπορούσε η πατρίδα μας να φτιάξει σχολειά – όλων των βαθμίδων- τα οποία με πνευματικά «προσανάμματα και φυλλώματα» τους κλασσικούς και τους Πατέρες θα μάθαινε στα ανυπεράσπιστα σήμερα παιδιά «τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότη». (Μακρυγιάννης). 

Για να εκτιμήσεις όμως την μεγαλοπρέπεια και την ανθρωποποιό αξία των ελληνικών γραμμάτων και πριν και μετά την γέννηση του Χριστού, πρέπει να έχεις γευτεί τον γλυκασμό τους στα άγουρα και κρίσιμα χρόνια της ζωής σου. Όταν όμως αυτά τα χρόνια βοσκάς και χορταίνεις με τα ξυλοκέρατα της Δύσης, τα όλο εγωισμό και απανθρωπιά, τότε γίνεται αυτό που έλεγε ο Κολοκοτρώνης: «καημένη Ελλάδα, στέλνουμε στη Δύση αητούς και μας γυρίζουν κουρούνες».

Και στα σχολειά, αντί να μορφώνουμε αητούς που θα πετούν ψηλά και θα αγναντεύουν το πέλαγος, μπουκώνουμε «το μέλλον του τόπου» με σκύβαλα, γιατί τέτοια μας κουβάλησαν οι ατάλαντοι γόνοι από τα καλά τους πανεπιστήμια. (Μέχρι το ’60 τα πανεπιστήμια μας ήταν από τα καλύτερα του κόσμου. Μετά, όταν επέστρεψαν «δαφνοστεφείς» οι αντιστασιακοί των γαλλικών μπιστρό, κατάντησαν «άσυλα» αμάθειας και καταλήψεων).

Γιορτάζουμε την Πρωτοχρονιά, τον Μέγα Βασίλειο, που τόσο αγαπούσε και σεβόταν ο λαός μας, όταν ακόμη βαστούσε το ρωμαίικο ήθος. Λένε κάποιοι δοκησίσοφοι της σήμερον ότι η Εκκλησία, οι ιεράρχες της δεν πρέπει να ανακατεύονται με θέματα της πολιτείας, αλλά να κοιτούν τα του οίκου τους. Δηλαδή, να βυσσοδομούν οι διεφθαρμένοι πολιτικάντηδες και να εγκληματούν ανεξέλεγκτα. 

Για την Εκκλησία όμως «τύπος και υπογραμμός» είναι οι άγιοι, οι οποίοι δεν δίσταζαν να συγκρουστούν και με τον Καίσαρα. «Την βασιλέως φιλίαν μέγα μεν ηγούμαι μετ’ ευσεβείας, άνευ δε ταύτης, ολέθριαν αποκαλώ» θα πει ο άγιος Βασίλειος στον αιρετικό αυτοκράτορα Ουάλη. Σήμερα υποταχτήκαμε στις άπληστες συμμορίες του ΔΝΤ, της τρόικας και γονατίζουμε από τα καταστρεπτικά δάνεια.

«Να μη δεχτείς ποτέ δανειστή, που σε πολιορκεί. Να μην ανεχθείς ποτέ να σε αναζητούν, για να βρουν τα ίχνη σου και να σε συλλάβουν σαν άλλο θήραμα (οι τοκογλύφοι). 

Το δάνειο είναι η αρχή του ψεύδους∙ είναι αφορμή αχαριστίας, αγνωμοσύνης και επιορκίας. Άλλα λέει εκείνος που δανείζεται και άλλα εκείνος που δανείζει… Είσαι φτωχός τώρα, αλλά ελεύθερος. Όταν δανειστείς, όχι μόνο δεν θα πλουτίσεις, αλλά θα χάσεις και την ελευθερία σου…

Η φτώχεια δεν φέρνει καμμιά ντροπή. Γιατί λοιπόν να προσθέτουμε στον εαυτό μας τη ντροπή του δανείου; Κανείς δεν θεραπεύει τα τραύματά του με άλλο τραύμα, ούτε θεραπεύει το ένα κακό με άλλο κακό, ούτε επανορθώνει τη φτώχεια με τόκους. Είσαι πλούσιος; Μη δανείζεσαι. Είσαι φτωχός; Μη δανείζεσαι». 

(Μεγ. Βασιλείου, «ΙΔ΄ Ψαλμ. και περί τοκιζόντων, 2 ΕΠΕ 5, 78-80). 

Αν μορφώνονταν οι γενιές των Ελλήνων με τέτοια κείμενα….




Νατσιός Δημήτρης

Δάσκαλος - Θεολόγος

Κιλκίς

Τετάρτη, Μαΐου 11, 2016

ΠΑΠΑΔΕΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΙ, ΠΙΣΤΟΣ ΛΑΟΣ, ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙ ΑΥΤΗΝ!

ΟΠΛΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΩΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ



Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός


Τον μήνα Μάιο, αν και ζούμε την χαρά της Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού, αναθυμόμαστε και τα πάθη του Γένους, τις Γενοκτονίες και την άλωση της Βασιλεύουσας. 

Χίλια χρόνια έχουμε δίπλα μας το λυσσασμένο θηρίο της Ανατολής, την «μάστιγα» της Ασίας. Αιώνες τώρα πίνει αίμα ρωμαίικο, παραμένει αχόρταγο και άπληστο. Και εμείς, όσοι απομείναμε Έλληνες σε τούτο τον ευλογημένο τόπο, τις κρισιμότερες ώρες της νεότερης ιστορίας μας βρεθήκαμε με ό,τι χειρότερο έχουν να επιδείξουν τα κομματικά διαφθορεία. 

Αντί να ομονοούμε ενώπιον του φοβερού κινδύνου που ονομάζεται Τουρκία, η οποία ποδηγετείται από έναν- τύπου Χίτλερ-παράφρονα Ερντογάν, παρακολουθούμε τις βατραχομυομαχίες του πολιτικού κηφηναριού.

 Θυμήθηκα κάτι από την εθνική μας ιστορία. Όταν εδραιώθηκε κάπως η Επανάσταση του Εικοσιένα, ξεβράστηκε δυστυχώς και το προαιώνιο σαράκι της φυλής, η «δολερή διχόνοια». Ερίζουν οι καπεταναίοι του Μοριά για την αρχηγία. Μαθαίνοντάς το ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, τους γράφει : «Σας στέλνω τον Δράμαλη με 30.000 ασκέρι για να μονοιάσετε». 

Και σήμερα τα ασκέρια του Δράμαλη και του Ιμπραήμ μας απειλούν, απειλή θανάσιμη. Χιλιάδες εισβολείς Μωαμεθανοί- οι γνωστές «συγκινητικές ιστορίες» που πρόβαλλαν τα σαπιοκάναλα αποκοιμίζοντας το ζαλισμένο τηλεοπτικό κοπάδι, το οποίο καταπίνει αμάσητα την προπαγάνδα-κατέφθασαν στην χώρα μας για μόνιμη εγκατάσταση, ο «βλαμμένος» Τούρκος δεν κρύβει ούτε προσχηματικώς την αρπακτικότητά του και εμείς ασχολούμαστε με τις κοκορομαχίες της Βουλής και τον εκκλησιομάχο Φίλη.

Ήδη σπίτια ανοίκιαστα, και εδώ στο Κιλκίς, γεμίζουν από μωαμεθανούς. Χρήμα, η εγκληματική Νέα Τάξη έχει άφθονο. Όπως ακούγεται δίδονται 400 ευρώ το μήνα, με προκαταβολή δύο ετών, για όσους δέχονται τους εισβολείς στα σπίτια τους. Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί παρατείνεται η οικονομική φρίκη. Αν κάνουμε πολλαπλασιασμό, 24 επί 400, κατανοούμε γιατί πολλοί εμπερίστατοι Έλληνες τους βάζουν στα σπίτια τους. 

Τον Σεπτέμβριο θα έρθουν και στα σχολεία μας. Οπότε, αν παραμείνει η νυν απάτη που μας κυβερνά, η πρωινή προσευχή, τα εθνικά και θρησκευτικά σύμβολα, εν ευθέτω χρόνω, θα καταργηθούν για να μην ενοχλούνται οι… «συγκινητικές ιστορίες». Κανείς δεν θα μιλά και αντιδρά, γιατί θα τον αναμένει η ρετσινιά του «ρατσιστή». Οι καμπάνες θα σιγήσουν και σε μερικά χρόνια- Κύριος οίδε -σκαρφαλωμένος κάποιος ιμάμης στον μιναρέ του Κιλκίς θα αναπέμπει προσευχές στον Αλλάχ.

 Κι επειδή όπως προείπα η πολεμική κατά της ιδιοπροσωπίας του Γένους θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια, κυρίως μέσω της Παιδείας, με απώτερο στόχο την μετατροπή των σχολικών αιθουσών σε πολυπολιτισμικούς καταυλισμούς, θα παραπέμψω σε ένα σύντομο κείμενο του Προέδρου του Αρείου Πάγου ε.τ. κ. Βασ. Νικόπουλου με τίτλο «Διατάξεις προστατευτικές των θρησκευτικών συμβόλων». Καλό είναι να τις έχουν υπ’ όψιν γονείς και δάσκαλοι- της καθ’ ημάς Ανατολής-για να υπερασπίζονται τα ιερά και τα όσια από τους ποικιλώνυμους Γραικύλους εθνομηδενιστές.

 Ο κυρ Φίλης ήδη έθεσε στο στόχαστρο του το μάθημα των θρησκευτικών, συνεπικουρούμενος δυστυχώς από τους νεοπατερικούς… θολολόγους και όχι θεολόγους του «ΚΑΙΡΟΥ». (Λόγω ανικανότητας ανασύρεται και πάλι η απειλή των εκλογών, οι οποίες έχουν γελοιοποιηθεί. Όλοι οι θεσμοί του σημερινού αντιπροσωπευτικού συστήματος-κόμματα , εκλογές, κοινοβούλιο-έχουν χρεοκοπήσει στη συνείδηση των πολιτών, οι οποίοι απλώς καλούνται να προσεπικυρώσουν την σκηνοθεσία. Τι ρόλο παίζουν οι εκλογές εφ’ όσον οι μείζονες πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από τα εξωεθνικά κέντρα-κουαρτέτα;).

Επειδή ξέρουμε και εμείς να αντιδρούμε στα άνομα σχέδια του υπουργού, προτείνω σε όσους συναδέλφους πιστεύουν εις Χριστόν και αγαπούν την πατρίδα μας, να τροποποιήσουν μόνοι τους το ωρολόγιο πρόγραμμα. Κόβουμε μια ώρα από τα «Φυσικά», για παράδειγμα, και διδάσκουμε Θρησκευτικά. 

Θα αντιτείνει κάποιος ότι αυτό είναι παράνομο ή πως «θα βρω τον μπελά μου»...Όμως «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις». Αν αύριο μεθαύριο μας αναγκάσουν να αποκαθηλώσουμε την εικόνα του Χριστού από την αίθουσα διδασκαλίας, τι θα κάνουμε; Θα υπακούσουμε, θα πειθαρχήσουμε; Τους μάρτυρες και τους νεομάρτυρες της Ορθοδόξου Πίστεως τους απειλούσαν τα θηρία με αποκεφαλισμό και έχυναν με χαρά το τίμιο αίμα τους, φωνάζοντας «χριστιανός ειμί»! Εμείς χριστιανοί «του γλυκού νερού» δεν έχουμε την τόλμη και την ανδρεία να πούμε «ΟΧΙ» στα τωρινά απολειφάδια; Ντροπή να ντροπιαστούμε!

 Παραπέμπω όμως στα «απολογητικά» κείμενα.
1) Προστατευτικό των ιερών εικόνων και συμβόλων είναι πρωτίστως αυτό τούτο το προοίμιον του Συντάγματος. Το Σύνταγμα, ως γνωστόν, είναι ψηφισμένο «εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». 

Η επίκλησις αυτή του Τριαδικού Θεού αποτελεί το λεγόμενο προοίμιον του Συντάγματος. Τούτο σημαίνει νομικώς ότι όλες οι πράξεις των οργάνων του Κράτους πρέπει να είναι εναρμονισμένες προς το συγκεκριμένο αυτό θρησκευτικό προοίμιον, διότι διαφορετικά είναι απηγορευμένες ως αντισυνταγματικές. 

Σημαίνει ωσαύτως ότι το Κράτος «θρησκεύεται» και συνεπώς οφείλει να τιμά και να σέβεται απολύτως τις εικόνες και τα σύμβολα της θρησκείας την οποία πρεσβεύει. Η θρησκεία αυτή με βάση το συνταγματικό προοίμιον είναι ή της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία πιστεύει εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος. Απόρροια του σεβασμού αυτού είναι και η ανάρτησις των εικόνων και συμβόλων στους δημόσιους χώρους π.χ. δικαστήρια, σχολεία, δημόσια γραφεία κ.λ.π. από τους οποίους ουδείς έχει το δικαίωμα να αφαιρεί χωρίς να υποστεί τις συνταγματικές συνέπειες.

2) Το άρθρο 3 του Συντάγματος με το οποίον καθιερώνεται ως επικρατούσα θρησκεία του Κράτους η της Ανατολικής Ορθόδοξης του Χριστού Εκκλησίας την οποία οφείλουν να σέβονται όλοι, τιμώντες τα ιερά αυτής σύμβολα.

3) Το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματος το οποίο ρητώς ορίζει ότι σκοπός της παιδείας είναι εκτός των άλλων και η ανάπτυξις της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων. Αυτή πρέπει να επιτυγχάνεται στα πλαίσια της επικρατούσης θρησκείας με όλα τα πρόσφορα μέσα που αυτή διαθέτει και βεβαίως με τις ιερές εικόνες και τα σύμβολα.

4) Το άρθρο 120 παρ. 4 του Συντάγματος με το οποίο καθιερώνεται το δικαίωμα αλλά και η υποχρέωση κάθε Έλληνα να υπερασπίζεται το ΣΥΝΤΑΓΜΑ. Επομένως και ο κάθε εκπαιδευτικός έχει το δικαίωμα να μεριμνά για την τήρηση των ανωτέρω συνταγματικών προβλέψεων στα σχολεία, καταγγέλλοντας αρμοδίως κάθε παραβάτη αυτών μηδέ του Υπουργού Παιδείας εξαιρουμένου.

1) Το άρθρο 181 του Ποινικού Κώδικα το οποίο προβλέπει τα περί προστασίας της σημαίας μας τιμωρώντας την επί σκοπώ εκδηλώσεως μίσους ή περιφρόνησης αφαίρεσιν, καταστροφή, παραμόρφωση ή ρύπανση της ελληνικής σημαίας, η οποία όμως κατά νόμον φέρει υποχρεωτικά στο επάνω δεξιό άκρο το σύμβολο του Σταυρού.

2) Το άρθρο 198 του Π.Κ. το οποίο τιμωρεί την κακόβουλη βλασφημία, όποιον δηλαδή βρίζει κακόβουλα το Θεό. Ως βλασφημία όμως μπορεί να εκληφθεί και η προς τον ανωτέρω σκοπόν αφαίρεση των εικόνων και άλλων θρησκευτικών συμβόλων.


3) Ο Νόμος 851/1978 ο οποίος επιβάλλει τον Τίμιον Σταυρόν ως το κύριον περιεχόμενο της ελληνικής Σημαίας.

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

Κυριακή, Οκτωβρίου 11, 2015

Νὰ γίνουν οἱ Γεωγραφίες, οἱ Ἱστορίες καὶ οἱ Γραμματικές, κηρύγματα λευτεριᾶς

Οἱ Φράγκοι μᾶς ποδοπατοῦν, τὸ Ἰσλὰμ ξανάρχεται γιὰ νὰ μείνει στὴν πατρίδα, οἱ πολιτικοὶ νάνοι καὶ ἀρλεκίνοι εἶναι ἀνίκανοι νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς ἱστορίας μας.



Θέλει χέρια γερὰ ὁ Ἑλληνισμός, τὰ παντοειδῆ ἀνδρείκελα τὰ ‘χουν κατεβασμένα.
 
Δημήτρης Νατσιὸς Δάσκαλος, Κιλκὶς
«Εἴμασταν σχολιαρούδια καὶ ὁ τόπος μας ἀκόμα σκλαβωμένος στὴν Τουρκία. Καὶ Σχολάρχης μας, ὁ ἀξέχαστος ἐκεῖνος Σπύρος Ἀναγνώστου. Ἀπὸ τοὺς δασκάλους τοῦ ὑποδουλωμένου Γένους, ποὺ συντηροῦσαν μέσα στὴν καρδιὰ τῶν παιδιῶν τὴν ἱερὴ φωτιὰ τῆς Μεγάλης Ἰδέας, καὶ ἔνιωθαν τούτη τὴν ἀποστολὴ σὰν τὴν πιὸ σπουδαία τῆς καριέρας των τῆς παιδαγωγικῆς. Ἀφορμὲς γιὰ τὴν ἐθνικὴ διαπαιδαγώγηση τοῦ ‘διναν ὅλα τὰ μαθήματα ποὺ μᾶς δίδασκε. Μᾶς ἔκαμε Γεωγραφία τοῦ νησιοῦ μας, καὶ σιγὰ-σιγὰ τὸ χέρι του περνοῦσε τὸ Αἰγαῖο, ὅπου τὰ νησιὰ μας ἦταν κίτρινα ὅπως ὅλη ἡ Τουρκία καὶ ἡ κοντινή μας Μικρασία, καὶ ἔφτανε στὴν Ἑλλάδα, τὴν ἐλεύτερη τὴν Ἑλλάδα. Αὐτὴ ἦταν τριανταφυλλιά. Ἕνα μικρὸ τριανταφυλλὶ σημάδι πάνω στὸ μεγάλο χάρτη τῆς Εὐρώπης. Ἐκεῖ σταματοῦσε τὸ δάχτυλο τοῦ Ἀναγνώστου, κίτρινο ἀπὸ τὸ ἀδιάκοπο κάπνισμα. Σταματοῦσε δισταχτικὸ καὶ ἔκαμε ἀργὰ-ἀργὰ τὸν περίπατό του γύρω στὰ σύνορα τοῦ ἐλεύθερου κράτους. Τὰ σύνορα ἦταν κοντινά, ὁ περίπατος σύντομος.
Τότες ὁ Ἀναγνώστου πήγαινε καὶ κλείδωνε ἀπὸ μέσα τὴν πόρτα τῆς τάξης, καὶ μεῖς ἀναστενάζαμε μὲ ἀγαλλίαση. Γιὰ δύο λόγους. Πρῶτα γιατί θὰ ξεφεύγαμε ἀπὸ τὸ ἀνιαρὸ μάθημα τῆς Γεωγραφίας, ποὺ ἦταν μόνο ὀνόματα καὶ ἀριθμοί, καὶ δεύτερο γιατί ξέραμε πὼς θὰ μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ τὴ Μεγάλη Ἰδέα. Αὐτὲς τὶς δύο λέξεις τὶς πρόφερνε πιὸ σιγά, καὶ αὐτὸ μᾶς ἔκανε νὰ νιώθουμε τὴν ἱερότητα τῆς Ἰδέας σὰν μία θρησκευτικὴ ἀποκάλυψη, ποὺ ἔπρεπε νὰ τὴ φυλάξουμε στὰ ἄδυτα τῆς ψυχῆς μας, καὶ νὰ τὴν προφυλάγουμε ἀπὸ τοὺς καταχτητὲς σὰν ἕνα μυστικὸ θησαυρό, ἢ σὰν ἕνα βαρέλι μπαρούτι ποὺ κάποτε ἐμεῖς θὰ τῆς ἀνάβαμε τὸ φιτίλι».
(Στρατὴ Μυριβήλη, «Ἀπ’ τὴν Ἑλλάδα», ἔκδ. «ΕΣΤΙΑ», σελ. 11-12).
Τότε, ὅταν τὸ Ἰσλὰμ ἀφάνιζε τὸ Γένος, μιλοῦσαν οἱ καρδιές, τώρα μιλοῦν τὰ πουγκιά, τὰ χρήματα.
Τότε οἱ δάσκαλοι ἔριχναν προσανάμματα στὶς ψυχὲς τῶν μαθητῶν τους, συντηροῦσαν τὴν «ἱερὴ φωτιὰ τῆς Μεγάλης Ἰδέας», τῆς ἐλευθερίας, τώρα σβήνουν τὶς «φωτιὲς τὶς πλάστρες». Τώρα «κάνουν δράσεις» γιὰ τὸν ρατσισμὸ καὶ τὴν διαφορετικότητα.
Μεγάλη Ἰδέα τῆς παιδείας ἡ ποινικοποίηση τῆς φιλοπατρίας καὶ τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας. (Γιὰ τοὺς νέους ὑπουργοὺς Φίλη καί… CIA, τί νὰ πῶ; Καὶ ἔσται ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης).
Τότε κλείδωναν τὶς τάξεις ἀπὸ μέσα, οἱ σπουδαῖοι ἐκεῖνοι δάσκαλοι, καὶ μεταμόρφωναν τὶς Γεωγραφίες, τὶς Ἱστορίες καὶ τὶς Γραμματικὲς σὲ κηρύγματα λευτεριᾶς. Ἔκλινε ὁ δάσκαλος τὰ βλοσυρὰ καὶ δύσπεπτα τριτόκλιτα «Θρὰξ-Θρακὸς» καὶ «Κρὴς-Κρητὸς» καὶ μ’ αὐτὰ ἔφτιαχνε μπαρουτοβάρελα ποὺ κάποτε «ἐμεῖς τὰ παιδιὰ θὰ ἀνάβαμε τὸ φιτίλι».
Ἐνῶ τώρα… Φέτος ἀνέλαβα Ε’ δημοτικοῦ. Πρῶτο κεφάλαιο στὸ βιβλίο τῆς Γλώσσας; Ἕνα κείμενο γιὰ τὴν πατρίδα σὰν αὐτὸ τοῦ Μυριβήλη; Ἕνα ποίημα εὐωδιαστό τοῦ Σολωμοῦ, τοῦ Δροσίνη, τοῦ Βρεττάκου, τοῦ Πολέμη; Ὄχι βέβαια. Δύο-τρεῖς ἔντυπες εὐτέλειες, ἄχαρες καὶ ἄψυχες φλυαρίες, οἰκολογικοῦ περιεχομένου. Ζοῦμε σὲ μία χώρα, «Πάσχα τῶν ματιῶν», δὲν ὑπάρχει λογοτέχνης ποὺ νὰ μὴν μαστόρεψε κείμενο γιὰ νὰ ἐξυμνήσει τὸ κάλλος της καὶ τοῦτοι οἱ ἀμαθέστατοι, οἱ ἐθνοκτόνοι γέμισαν τὰ βιβλία μὲ ἀποκόμματα ἐφημερίδων. (Μόνο ἀπὸ τίς… προοδευτικιὲς(!!!) ΝΕΑ, ΒΗΜΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).
Ἔχουμε χρέος, ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι, ὅσοι ἀντικρίζουμε μὲ «πόνο καὶ ἀγάπη» τὴν καταβαράθρωση τῆς πατρίδας μας καὶ ἐλπίζουμε στὸν Χριστό μας, νὰ κλειδώνουμε τὴν αἴθουσά μας καὶ νὰ διδάσκουμε ἐκεῖνο τὸ παλιὸ μάθημα: τὴν πατριδογνωσία. Ἐσχάτη ὥρα ἐστι. Οἱ Φράγκοι μᾶς ποδοπατοῦν, τὸ Ἰσλὰμ ξανάρχεται γιὰ νὰ μείνει στὴν πατρίδα, οἱ πολιτικοὶ νάνοι καὶ ἀρλεκίνοι εἶναι ἀνίκανοι νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς ἱστορίας μας. Θέλει χέρια γερὰ ὁ Ἑλληνισμός, τὰ παντοειδῆ ἀνδρείκελα τὰ ‘χουν κατεβασμένα.
Νὰ κλείσω μὲ τὴν διήγηση γιὰ μία ἄλλη δασκάλα, ὅταν στέναζε καὶ μάτωνε ἡ Ἑλλάδα κάτω ἀπὸ τὴν ναζιστικὴ θηριωδία.
«…Τὸ Δεκέμβρη τοῦ 1943, ἀρχὴ ἑνὸς ἀκόμα χειμώνα πείνας καὶ παγωνιᾶς, ἄχνισε κάτι ζεστὸ ξαφνικὰ στὴν αὐλὴ τοῦ σχολείου μας. Ἦταν ἕνα μεγάλο καζάνι καὶ μέσα εἶχε συσσίτιο γιὰ τὰ παιδιά. Γύρισα στὸ σπίτι περήφανη, κρατώντας μὲ προσοχὴ ἕνα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή. «Γιατί δὲν τὴν ἔτρωγες στὸ σχολεῖο, καρδούλα μου;» λαχτάρισε ἡ μάνα μου. «Ἄν σοῦ χυνόταν στὸ δρόμο;» «Θὰ φᾶτε λίγη σούπα κι ἐσεῖς, ἀλλιῶς δὲν τρώω καθόλου», δήλωσε ὀρθὰ κοφτά. «Τό ἴδιο κι ἐγώ”, φώναξε ὁ Μάνος, ὁ ἀδερφός μου. Κι ἔτσι γινόταν ἀπὸ κείνη τὴ μέρα σὲ κάθε συσσίτιο ποὺ κουβαλούσαμε οἱ δύο μας ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Ἡ σούπα ἐρχόταν τακτικά, πάντα ἡ ἴδια, ἄνοστη καὶ πηχτή.
Ὥσπου μία μέρα, μᾶς μοίρασαν κάτι ξεχωριστό. Μπήκαμε στὴ γραμμὴ καὶ μᾶς ἔβαλαν στὰ τενεκεδάκια κάτι σὰ μέλι, ἀλλὰ σκοῦρο κοκκινωπό. “Γλυκόζη” τὸ εἶπαν. Βουτοῦσαν τὰ παιδιὰ τὸ δάχτυλο στὴ γλυκόζη, τὸ ἔγλειφαν μὲ ἀπόλαυση καὶ γελοῦσαν εὐτυχισμένα, πειράζονταν μεταξύ τους. Ἕνα μεσημέρι, γυρίζοντας ὁ ἀδερφός μου ἀπὸ τὸ σχολεῖο, δὲν ἤθελε νὰ βάλει μπουκιὰ στὸ στόμα του οὔτε ἀπὸ τὴ σούπα οὔτε ἀπὸ τὴ γλυκόζη. Ταραγμένος φαινόταν, ἕτοιμος νὰ βάλει τὰ κλάματα. «Τί συμβαίνει παιδί μου;” ἀνησύχησε ἡ μαμά. Ἐκεῖνος δὲν ἔβγαζε λέξη. Κι ὅσο δὲ μιλοῦσε, τόσο ἐπέμενε ἡ μάνα μου νὰ μάθει, τόσο μεγάλωνε καὶ ἡ δική μας ἡ περιέργεια. Μὲ τὰ πολλά, ἀποφάσισε τελικὰ νὰ μιλήσει. Κι αὐτὸ ποὺ μᾶς εἶπε γράφτηκε στὴ μνήμη μου ἀνεξίτηλα.
Στὴν αὐλὴ γιὰ τὸ συσσίτιο βρισκόταν μὲ τῆς τάξης του τὰ παιδιά. «Σκαρώνουμε κάτι;» ἄκουσε ἕναν ἀπὸ τοὺς συμμαθητὲς του- «πειραχτήρης» ἦταν τὸ παρατσούκλι του- νὰ ψιθυρίζει στὸν διπλανό, μόλις πῆρε τὴ γλυκόζη στὸ τενεκεδάκι του. Ὁ ἄλλος ἔγνεψε «ναί». Τότε ὁ πειραχτήρης κάτι τοῦ εἶπε στ’ αὐτί, κρυφογέλασαν οἱ δύο τους πονηρὰ κι ἐξαφανίστηκαν στὴν στιγμή. Σὲ λίγο χτύπησε τὸ κουδούνι νὰ μποῦνε στὴν τάξη. Πρῶτα ἔμπαιναν τὰ κορίτσια. Ὕστερα τ’ ἀγόρια. Τελευταία ἡ δασκάλα, ποὺ κόντευε νὰ μὴν ξεχωρίζει ἀπὸ τὰ παιδιά, ἔτσι ποὺ εἶχε ἀπομείνει πετσὶ καὶ κόκαλο. Καταλαβαίνεις πὼς ἦταν μεγάλη ἀπὸ τὰ μάτια της μόνο, ποὺ τὰ σκοτείνιαζαν ὁλόγυρα δύο μαῦροι κύκλοι. Ὅταν μπαίνανε ὅλοι στὴν τάξη, ἔκλεισε τὴν πόρτα, μετροῦσε τὰ παιδιὰ σειρὰ σειρά, ἔλεγε «ἐντάξει, φρόνιμα τώρα, μὴν ἀκούσω μιλιὰ» κι ἀρχίζανε ἀμέσως τὸ μάθημα. Τὸ «ἐντάξει, φρόνιμα τώρα, μὴν ἀκούσω μιλιὰ» τὴ φορὰ ἐκείνη δὲν τὸ εἶπε. Οὔτε νὰ τοὺς μετρήσει τὴν εἴδανε. Κοντὰ στὴν πόρτα τῆς τάξης στεκόταν σκυφτή, σὰν νὰ ψαχούλευε κάτι. «Μά τί κάνει ἡ κυρία ἐκεῖ;» ρώτησε παρεξενεμένος ὁ Μάνος ποὺ δὲν καλόβλεπε, γιατί τὰ περισσότερα παιδιὰ ἦταν ὄρθια ἀκόμα. «Πασαλείψαμε τὸ χερούλι μὲ γλυκόζη», χασκογέλασε ἀπὸ δίπλα ὁ πειραχτήρης, «γιὰ νὰ κολλήσουν τὰ χέρια της νὰ γελάσουμε». Δὲ γελάσανε. Καθίσανε τελικὰ στὰ θρανία τους καὶ δὲ μιλοῦσε κανείς. Βλέπανε τὴ δασκάλα τοὺς τώρα ὅλοι βουβοί, σαστισμένοι. Εἶχε σκύψει κι ἔγλειφε μὲ λαχτάρα μία τὸ χερούλι τῆς πόρτας, μία τὴν παλάμη της… Ὕστερα γύρισε καὶ τοὺς κοίταξε μὲ παράπονο. Στὰ μάγουλά της ἔτρεχαν δάκρυα. «Μήν τὴ σπαταλᾶτε τὴ γλυκόζη, χρυσά μου, γιὰ τ’ ὄνομα τοῦ Θεοῦ!», εἶπε ξέπνοα. «Σᾶς τὴ δώσαμε ὅλη, οὔτε μία σταγονίτσα δὲν κρατήσαμε ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι, γιὰ νὰ τὴ φᾶτε νὰ δυναμώσετε ἐσεῖς τὰ παιδιά. Μὴν τὴ σπαταλᾶτε, σᾶς παρακαλῶ, εἶναι κρίμα! Εἶν’ ἁμαρτία!». Τὴν πῆραν πάλι τὰ δάκρυα. Κι ἔκλαιγε, ἔκλαιγε…
Μαζεύτηκαν ὅλοι τριγύρω της. Μονάχα ὁ πειραχτήρης ἔμεινε στὸ θρανίο του μὲ τὸ κεφάλι κατεβασμένο. Οἱ ἄλλοι σπρώχνονταν ποιὸς πρῶτα νὰ τὴν ἀγκαλιάσει, ποιὸς νὰ τῆς πρωτοπεῖ «ἀπὸ τὸ δικό μου, ἀπὸ τὸ δικό, κυρία, νὰ πάρετε λίγο!».
Οὒτ’ ἕνα τενεκεδάκι δὲν ἄγγιξε ἡ δασκάλα. Μόνο ἔκλαιγε, ἔκλαιγε…».
(Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Λότης Πέτροβιτς, «Ὁ καιρὸς τῆς σοκολάτας»). 

Πέμπτη, Μαΐου 28, 2015

Κι ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν ἁγίων τὰ ἱερά…


Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς
Δάσκαλος, Κιλκὶς
«…Καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν»
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος
Στὸ γόνατο ἀποκεφαλίζουν κόσμο, δὲν ὑπάρχει κτηνωδία ποὺ δὲν διαπράττουν, τρόμος ἐπικρατεῖ στὶς δυτικὲς πόλεις, μήπως ἐμφανισθεῖ κάποια ἀγέλη -ἢ μοναχικὸς λύκος- καὶ ἐπιδοθεῖ σὲ σκοποβολὴ ἐπὶ δικαίων καὶ ἀδίκων, ὅμως σιγοῦν ἰχθυοπρεπῶς οἱ θιγμένοι, ἀπὸ τὴν λαϊκὴ εὐσέβεια, τζιτζιφιόγκοι τοῦ ψευτοπροοδευτισμοῦ.
 
Δειλὰ καὶ τρομαγμένα ἀνθρωπάκια, ὅταν πρόκειται γιὰ τὸ Ἰσλάμ, λεονταρισμοὶ καὶ διαβολὲς ὅταν προβάλλεται ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἄθεοι καὶ ἀσεβεῖς ἀπὸ τὰ γεννοφάσκια τους, παθαίνουν ψύχωση ὅταν βλέπουν ὅτι τοῦτος ὁ κατασυκοφαντημένος καὶ ἐξαπατημένος λαὸς κρύβει, ὅπως ἡ ἀνοιξιάτικη γή τὸν σάπιο σπόρο, τὸ πατροπράδοτο σέβας, τὴν ἐμπιστοσύνη στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία.
Καὶ ἐπειδὴ δὲν πάσχω ἀπὸ τὴν αἵρεση το… «ὀνοματοκρυπτισμοῦ», ὅπως τὴν ὀνομάζει ὁ πολιὸς καὶ ἀξιοσέβαστος δάσκαλός μας πατὴρ Θεόδωρος Ζήσης, δὲν κρύβω ὀνόματα μιλώντας γενικῶς καὶ ἀσαφῶς, ἀπαριθμῶ:
Κάποιος Ψαριανός, βουλευτής, τοῦ γεμάτου ἀναθυμιάσεις «Ποταμιοῦ» μὲ σκουλαρίκι στὸ αὐτὶ καὶ μὲ μάτι ποὺ γυαλίζει ἀπὸ τὸ μίσος γιὰ τὴν Ἐκκλησία, εἰρωνευόταν, ὁ ἀνεμιαίας συμπεριφορᾶς πολιτικάντης, τὶς χιλιάδες Ἑλλήνων, ποὺ ἔσπευσαν πρὸς προσκύνησιν τῶν ἱερῶν λειψάνων...
τῆς Ἁγίας Βαρβάρας.
(Κρύβουν κάτι τέτοιοι, κάτω ἀπὸ τὸ κέλυφος τοῦ δῆθεν ἀριστεροῦ, τὴν φασιστική τους νοοτροπία. Ἐνῶ ὅλη τους ἡ βιοτή, βρομάει ἀπὸ πάνω μέχρι κάτω, ὅτι εἶναι τυχοδιῶκτες καὶ τίποτε ἄλλο. Ἡ ἴδια θλιβερὴ ἱστορία κάποιων, ποὺ τὰ νιάτα τους, τὰ μοναδικὰ καὶ ἀνεπανάληπτα, τὰ ἀφιέρωσαν στὴν ἐνσάρκωση τῆς μαρξιστικῆς ἰδέας, ἡ ὁποία ἀποδείχθηκε ὄχι ἁπλῶς ἕνα πελώριο φιάσκο, ἀλλὰ τερατογονία. Ὅμως ἀφοῦ «ἄντεξαν στὰ βασανιστήρια, λύγισαν στὶς προσφορές».
Μόλις ἀναρριχήθηκαν, ἐγκαταλείποντας τὸ «ἀδειανὸ πουκάμισο» τῆς ἰδέας, καὶ γεύτηκαν τὰ καλούδια τῆς «μπουρζουαζίας», ρίχτηκαν μὲ μανία στὴν ἀπόλαυσή τους. Ὅπως ἔλεγε καὶ ἕνας ἥρωας τοῦ Κούντερα «ἡ πιὸ θλιβερὴ ἀνακάλυψη τῆς ζωῆς μου ὑπῆρξε ὅτι οἱ διωκόμενοι δὲν εἶναι καλύτεροι ἀπὸ τοὺς διῶκτες». Τὸ μόνο ποὺ διατηροῦν, ὡς ἀναλαμπὴ ἀπὸ τὰ ἀνεόρταστα νιάτα τους, εἶναι ἡ ἐκκλησιομαχία. Μπαζώνουν τὴν συνείδησή τους, ἀποφεύγοντας ἔτσι καὶ τὸν ἐσωτερικὸ ἔλεγχο γιὰ τὶς ἀσωτεῖες).
Κατὰ πόδας καὶ ὁ ἀρχηγός του, ὁ νεοφανῆς τιποτολόγος τῆς πολιτικῆς Σ. Θεοδωράκης, τὸν ὁποῖο, ὅταν τὸν βλέπουμε νὰ κόπτεται δῆθεν γιὰ τὴν πορεία τῆς χώρας, μᾶς ἔρχεται στὸ νοῦ τὸ γνωστὸ ἀνέκδοτο μὲ τὸ σαλιγκάρι.
Βρέθηκε στὴ σκεπὴ τοῦ ὑψηλότερου μεγάρου τῆς πρωτεύουσας. Πῶς βρέθηκες ἐσὺ ἐδῶ πάνω, τὸ ρωτοῦν. Καὶ ἐκεῖνο ἐξομολογεῖται: Ἕρποντας, γλείφοντας καὶ μὲ τὰ κέρατά μου!
Κάποιοι θὰ ἀντιτείνουν ὅτι τοὺς ψήφισε ὁ λαός. Τοὺς προτείνω νὰ διαβάσουν τὴν ἀειθαλῆ μελέτη τοῦ Εὐάγγελου Λεμπέση μὲ τίτλο «περὶ τῆς τεράστιας σημασίας τῶν βλακῶν ἐν τῷ συγχρόνω βίω».
Ἐπιθυμεῖ, καταπῶς λέει, καὶ τὸν χωρισμὸ Ἐκκλησίας καὶ κράτους, χωρὶς νὰ πολυκαταλαβαίνει, ὅπως ὑποψιαζόμαστε, τί ἐννοεῖ. Τοῦ ἁπαντὰ ὁ σπουδαῖος Γ. Θεοτοκᾶς:
«Ἡ Ὀρθοδοξία, ὅπως παρουσιάζεται στὰ μάτια τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, εἶναι θρησκεία ἐθνική, συνυφασμένη ἀξεδιάλυτα μὲ τὰ ἤθη του καὶ τὸν ὁμαδικό του χαρακτήρα, μὲ τὸ κλίμα καὶ μὲ τὸ ἄρωμα τοῦ τόπου, μὲ τὰ τοπία του, μὲ τὴν οἰκογενειακή του ζωὴ καὶ μὲ τὰ γυρίσματα τῶν ἐποχῶν τῆς χρονιᾶς. Ἡ ὀργάνωσή της εἶναι δημοκρατική, ἡ γλώσσα της θερμή, ἡ ἠθική της ἀνθρώπινη, ταιριαγμένη μὲ τὴν ἑλληνικὴ νοοτροπία, τὰ σύμβολά της οἰκεία καὶ ἀναντικατάστατα στὴ λαϊκὴ συνείδηση. Οἱ μεγάλες ἑορτές της, ὁ Εὐαγγελισμός, τὸ Πάσχα, ὁ Δεκαπενταύγουστος, τὰ Χριστούγεννα καὶ τὰ Δωδεκάμερα καὶ ἄλλες, εἶναι κάθε χρόνο οἱ μεγάλες μέρες τῆς Ἑλλάδας, οἱ μέρες ὅπου τὸ ἐθνικὸ σύνολο αἰσθάνεται περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ὥρα τὴν ἑνότητά του, τὴν ἀλληλεγγύη του, τὴν ἀμοιβαία ἀγάπη τῶν μελῶν του.
Αὐτὴ ἡ θαλπωρή, αὐτὰ τὰ ζεστὰ πνευματικὰ κύματα ποὺ μεταδίδονται ἀκατάπαυστα, σ’ ὅλην τὴν Ἑλλάδα, ἀπὸ τοὺς ὀρθόδοξους ναοὺς κι ἀπὸ τὶς βυζαντινές τους ἀκολουθίες, ἀποτελοῦν στοιχεῖο συστατικό, ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, τῆς ἑλληνικῆς ζωῆς. Γιὰ τοῦτο καὶ δὲν μπορεῖ νὰ νοηθεῖ στὴν Ἑλλάδα χωρισμὸς Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας οὔτε καὶ ὑπῆρξε ἐδῶ ποτὲ ἀντικληρικὸ πολιτικὸ κίνημα, ὅπως συνέβη ἀλλοῦ. Ἐπικρίνουμε συχνὰ τὴν Ἐκκλησία -κάποτε μάλιστα μὲ μεγάλη δριμύτητα- ἀλλὰ τὴν ἐπικρίνουμε ἀπὸ μέσα, σὰν μέλη της ποὺ ἀπαιτοῦμε ἀπ’ αὐτὴν νὰ γίνει καλύτερη. Δὲν τὴν πολεμοῦμε σὰν νὰ εἶναι ἕνα ξένο σῶμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ζητοῦμε νὰ χωριστοῦμε».
(«Πνευματικὴ Πορεία», ἔκδ. «ΕΣΤΙΑ», σελ. 134).
Ἐρχόμαστε τώρα σὲ κάτι ἀμαθέστατα, ἀνάγωγα καὶ ἐξαχρειωμένα ἄτομα ποὺ τάχα διασκεδάζουν μὲ τὶς ἀνοησίες τους τὸ φιλοθεάμον κοινό: Τοὺς συντελεστὲς καὶ παρουσιαστὲς τῆς ἐκπομπῆς «Ράδιο Ἀρβύλα» (ἢ «Ράδιο Ξεφτίλα»).
«Ἄνθρωποι παντὸς ἐστερημένοι διανοητικοῦ προτερήματος παρακάθηνται ἐκεῖ, ἔχοντες ἀνήκουστον θράσος ἀμαθείας… ἐξευτελίζουσι δὲ καὶ καταρυπαίνουσι τὸ (τηλεοπτικὸν) βῆμα, φλυαροῦντες ἄνευ αἰσχύνης ὅ,τι καὶ ἂν τοῖς κατεβῆ εἰς τὴν μεστὴν μωρίας κεφαλὴν των», ὅπως ἔγραφε ἐφημερίδα τοῦ 19ου αἱ. γιὰ τοὺς τότε βουλευτές.
Ροκανίδια τοῦ ψευτοπροοδευτισμοῦ καὶ αὐτοί, παρουσίασαν ὀρθόδοξη εἰκόνα τῆς ἁγίας Βαρβάρας νὰ διαλέγεται, μέσω «τρύκ», μαζί τους καὶ νὰ κατακεραυνώνει τοὺς «ἀφελεῖς καὶ θεομπαῖχτες» ποὺ συμμετέχουν σὲ τέτοια πράγματα. Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ξερνοῦν δηλητήρια κατὰ τῆς ἐκκλησίας καὶ ξέρουμε ἀπὸ ποῦ παίρνουν γραμμὴ καὶ πληρώνονται αὐτὰ τὰ ὑποκείμενα.
Ἡ Νέα Ἐποχὴ τὰ προσέχει τὰ τσιράκια της, ἀλλὰ φταῖνε καὶ οἱ ἀνυποψίαστοι ἢ οἱ ὀλιγόφρενοι ποὺ τοὺς παρακολουθοῦν. Τὸ ἐρώτημα ἰσχύει καὶ γι’ αὐτὰ τὰ μειρακιώδη γραΐδια: Γιατί δὲν τολμοῦν νὰ στηλιτεύσουν τὸν λιθοβολισμὸ μίας γυναίκας μουσουλμάνας, γιὰ παράδειγμα, ἀπὸ μαινόμενο ὄχλο; Ξέρουμε τί θέλουν κάτι τέτοιοι, μᾶς τὸ διδάσκει ὁ… Μακρυγιάννης.
«- Ἦταν ἕνας μπαρμπέρης φίλος τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ τοῦ Πρωτοσύγκελου κι ἀλλουνῶν. Ἐγὼ ‘λεγα νὰ πάγω νὰ σκοτωθῶ μὲ τοὺς ὀχτρούς, αὐτὸς γύρευε νὰ μοῦ γκρεμίσει τὸν βαθμό μου. Τοῦ μίλησα δι’ αὐτό, τοῦ κακοφάνη. Εἶπε ἐνοὺ ἀνηψιού του ποῦ ‘χε εἰς τὸ ψωμὶ καὶ γεμεκλίκια καὶ μᾶς τὰ ‘κοψε. Πῆγα καὶ τὸν ἐπίασα καὶ τὸ ‘δωσα ἕνα ξύλο διὰ πεθαμόν, κι ἂν δὲν πήδαγε ἀπὸ τὸ παλεθύρι κάτου ὁ διοικητής, δὲν ξέρω ἂν ἔμενε ζωντανός».
Ὑπάρχει καὶ ὁ κὺρ-Φίλης, ποὺ ἀναρωτήθηκε «τί δουλειὰ ἔχουν τὰ λείψανα νὰ τριγυρνᾶνε ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ». Στὴν περίπτωσή του ἰσχύει τὸ ὑπὸ τοῦ Μ. Βασιλείου ρηθὲν «παχεία γαστὴρ οὐ λεπτὸν τίκτει νοῦν». (Ἐκτρέπομαι σὲ βαρεῖς χαρακτηρισμούς, ἀλλὰ ὅταν «πειράζουν πίστη καὶ πατρίδα μου» καπνίζουν τὰ μάτια μου ἀπὸ ὀργή).
Νὰ κλείσω παραπέμποντας στὸν Κολοκοτρώνη. «Λίγο πρὶν τὸν πιάσουν οἱ Βαυαροὶ ὁ Ἄρμανσμπεργκ, θέλοντας νὰ τὸν δοκιμάσει, τοῦ εἶπε:
- Ἔχεις πολλοὺς ἐχθρούς, στρατηγέ;
- Ἔχω, παραδέχτηκε ὁ Κολοκοτρώνης, μὰ δύο ἀπ’ αὐτοὺς στέκονται οἱ χειρότεροι ἀπ’ ὅλους.
- Καὶ ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ δύο ἐχθροί σου, ρώτησε περίεργα ὁ προϊστάμενος τῶν ἀντιβασιλιάδων.
Ὁ Γέρος τοῦ ἀποκρίθηκε:
- Ὁ ἕνας τ’ ὄνομά μου κι ὁ ἄλλος οἱ δουλεψές μου στὸ Γένος».
(Κ. Φωτιάδης, «Κολοκοτρώνης», σελ. 13)
Ἄς μου συγχωρεθεῖ ἡ σύγκριση, ἀλλὰ τὴν ἴδια ἀπάντηση δίνει καὶ ἡ Ἐκκλησία μας στοὺς τωρινοὺς διῶκτες της. «Ἀπ’ τὰ κόκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά», τραγουδᾶ ὁ Σολωμός.
Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἥρωες, ὁ ποιητὴς ὑπονοεῖ καὶ «ψάλλει» καὶ γιὰ τὰ κόκαλα, τῶν ἁγίων τῶν Ἑλλήνων, τὰ ἱερά. Κι ἀπὸ ἱερὰ λείψανα βγῆκε ἡ ἐλευθερία μας, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λαὸς τὰ προσκυνᾶ.
το  είδαμε εδώ

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...