Όσοι Έλληνες, όσοι ζωντανοί, αντισταθείτε…

«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις…»
Γ. Σεφέρης «Πολιτικό ημερολόγιο», 1945

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός 
Δάσκαλος, Κιλκίς 

Άφησαν το σκοπιανό υποκείμενο «να ξερνάει», μες στη Βουλή των Ελλήνων, τις αθλιότητες περί Μακεδονίας και… «αφωνότεροι των ιχθύων και απραγέστεροι των βατράχων» οι ασήμαντοι της σήμερον. Άρα είναι έτοιμοι να υπογράψουν, με χέρια και ποδάρια, το ξεπούλημά μας. Διάβασα την είδηση και… «κάπνισαν τα μάτια μου». Αν μου αφαιρέσουν, μου καταστρέψουν, μου εξευτελίσουν εμένα τον Μακεδόνα-γεννήθηκα στην Πιερία-το έσχατο καταφύγιο της αξιοπρέπειάς μου, την ιστορία μου, την ιθαγένειά μου, την μνήμη μου, τότε να γνωρίζουν ότι:

Πρώτον: Θα αντιμετωπίσουν, σε περίπτωση υπογραφής της προδοσίας, ό,τι αντιμετώπισαν οι παπόδουλοι επίσκοποι, όταν γύρισαν στην Κωνσταντινούπολη το 1438, μετά την ψευτοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας. Υπέγραψαν ένωση-υποταγή της Ορθοδοξίας-των Εκκλησιών και φτάνοντας στην Πόλη τους ανέμεναν οι πιστοί… Όταν μαθεύτηκε ότι λατινοφρόνησαν και υπέκυψαν στα «φλωρία» του Πάπα, ο ευσεβής λαός τους προπηλάκισε και δεν έμεινε μόνο στον πηλό… έπεσαν και καρπαζιές. Ταραγμένοι και μετανιωμένοι ψέλλιζαν οι ταλαίπωροι: «Πεπράκαμεν (πουλήσαμε) την πίστην ημών, αντηλλάξαμεν τη ασεβεία την ευσέβειαν, προδόντες την καθαράν θυσίαν (την Ορθοδοξία), αζυμώται (παπικοί) γεγόναμεν. Κόψατε την δεξιάν ημών την υπογράψασαν (κόψτε το χέρι που υπέγραψε), εκριζώσατε την γλώσσαν ημών την τοιαύτα ομολογήσασαν». (Δ.Παναγόπουλου, «Εις έναντι μυρίων»). Χέρι που θα υπογράψει και γλώσσα που θα ομολογήσει «Βόρεια, Άνω ή Νέα Μακεδονία» θέλουν κόψιμο ή ξερίζωμα. Τελεία και παύλα. Σε θέματα πατρίδος και πίστεως δεν χωρεί συγκατάβασις.

Δεύτερον: Η στάση μας στο θέμα της Μακεδονίας είναι η λυδία λίθος για το σύνολο της εξωτερικής μας πολιτικής. Αν υποκύψουμε στους ωμούς εκβιασμούς και παραδώσουμε αμαχητί το όνομα, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου. Πέραν της διεθνούς ανυποληψίας και περιφρόνησης, δημιουργείται κακό προηγούμενο. Όλοι θα απαιτούν και εμείς θα επαιτούμε την σύμπραξη ανύπαρκτων συμμάχων. Ως γνωστόν οι μεγάλες δυνάμεις συναγάγουν συμπεράσματα για την πολιτική τους, όχι με κριτήριο την «ετοιμότητα υποκλίσεων», αλλά με κριτήριο την ισχύ των κρατών στις περιφέρειες, την ικανότητα-αποφασιστικότητα των κυβερνήσεών τους να υπερασπίσουν τα εθνικά τους συμφέροντα και το ειδικό γεωπολιτικό βάρος, που αναπτύσσουν στους περιφερειακούς συσχετισμούς ισχύος. Έλεγε, ο Παπαρρηγόπουλος στον πρόλογο της «Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους»: «Ουδέν έθνος υποχρεούται να είναι μεγαλοφυές. Αλλ’ ουδέν έθνος δύναται να υπάρξει άνευ κοινού νοός. Κοινός δε νούς των εθνών είναι η κυβέρνησις». Ο κοινός νους φρονεί ότι στην παρούσα συγκυρία και μέχρι να εκπαραθυρωθούν οι Τρόικες και τα ημέτερα πειθήνια ενεργουμενά τους, δεν πρέπει ο λαός να υποκύψει σε κανέναν εκβιασμό. Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί και κυρίως οι 8.500 νεκροί αξιωματικοί και στρατιώτες που έπεσαν στο Κιλκίς, και οι χιλιάδες ήρωες στα πεδία των μαχών.

Τρίτον, σε συνάφεια με τα προηγούμενα. Όλα δείχνουν πως οι Σκοπιανοί κατανοούν πως ευνοϊκή απόληξη του ζητήματος θα πετύχουν μόνο επί της νυν μνημονιακής τάχα και κυβέρνησης. Άρα οδεύουμε προς ατιμωτική συναλλαγή. Αν συμβεί το απευκταίο είναι σίγουρο πως οι κλεφτοσκοπιανοί ευθύς θα καταπατήσουν τις υπογραφές τους και θα θέσουν, από θέσεως ισχύος πλέον, όλα τα συμπαρομαρτούντα με το σκοπιανό ζητήματα: αλυτρωτισμός, περιουσίες, ονοματοδοσία προϊόντων, τοπονυμίων, αεροδρομίων, «μακεδονική» εκκλησία, ιστορική κληρονομιά. Μας αναμένει, δεν έχει σημασία αν είναι το εγγύς ή το απώτερο μέλλον, το μακεδονικό Κόσοβο. Και τότε θα ερωτηθούμε εμείς οι Μακεδόνες, οι γηγενείς. «Είστε Έλληνες ή Μακεδόνες; Όσοι Έλληνες κάτω από τον Όλυμπο… η Μακεδονία ανήκει στους Μακεδόνες».

Τέταρτον: «Την δε την Πόλιν σοι δούναι ούτ’εμόν εστί ούτ’άλλου των κατοικούντων εν αυτή…». Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο ηρωικός αυτοκράτορας, διδάσκει ες αεί. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πουλήσει πατρίδα. Στην πατρίδα ανήκουμε και δεν μας ανήκει. Αυτό που κερδήθηκε με αίμα δεν μπορεί κανείς να το περιφέρει σε συνέδρια παρανόμων, να το διαγράψει με το μελάνι μιας υπογραφής. 
Κάποιοι θέλουν να «ρευστοποιήσουν», κόκαλα ιερά, σε σταδιοδρομίες, αξιώματα, έδρανα πρωθυπουργικά. «Παίζουνε πασιέντζες το έθνος ολάκερο για να ικανοποιήσουν τις μωροφιλοδοξίες τους», όπως έλεγε ο Πάν. Κολοκοτρώνης. Ματαιοπονούν. Πολλές φορές σταυρώθηκε ο Ελληνισμός από ξένους και βαρβάρους, πολιτισμένους και απολίτιστους, πολλές φορές και από τους δικούς μας, τους εφιάλτες και μηδίζοντες, παλαιούς και νέους, αλλά, «ιδού ζώμεν». «Τρώνε από μας και μένει και μαγιά». Και άλλη φορά η Μακεδονία χάθηκε με το μελάνι της υπογραφής. Το 1878 η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου την παραχωρούσε σχεδόν εξ ολοκλήρου στη Βουλγαρία. Εις μάτην. 
Κατέπεσε μέσα σε λίγους μήνες το ψεύδος και η αδικία. Η συνθήκη του Βερολίνου αποκατέστησε την τότε τάξη των πραγμάτων. Σ’ αυτά τα ζητήματα λειτουργούν και πνευματικοί νόμοι. «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή». (Ψαλμός, ΚΔ’).

Πέμπτον: Τυχόν υπογραφή σε κείμενο καταισχύνης και διασυρμού, που θα αναγνωρίζει κράτος με το όνομα της Μακεδονίας, θα τινάξει στον αέρα την ελληνική εκπαίδευση. Θα παρουσιαστούμε, εμείς οι δάσκαλοι, ενώπιον των μαθητών μας ψεύτες, υποκριτές, με έλλειψη φιλοπατρίας, αφού τόσα χρόνια διδάσκουμε μία και μοναδική Μακεδονία, αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνισμού. Ελεγχόμαστε έτσι για την πνευματική μας εντιμότητα, για την παιδαγωγική μας ειλικρίνεια. Όταν αντικρίσουν οι μαθητές μας στις οθόνες τους Σκοπιανούς να πανηγυρίζουν για την υποκλοπή, και τους χάρτες να εμφανίζουν «Βόρεια ή Άνω Μακεδονία», τι θα τους πούμε το άλλο πρωί; Πώς ο φιλότιμος και ευαίσθητος Έλληνας δάσκαλος θα ατενίσει το βλέμμα των μαθητών του; Πώς θα αντέξουμε την ντροπή; Θα μας τοξεύει αλύπητα η απορία, η ειρωνεία, η αγωνία των παιδιών για την δειλία μας, για την επερχόμενη θύελλα.

Κλείνω μ’ ένα «επεισόδιο» το οποίο περιέχεται στο βιβλίο «Το εθνικό μας τραγούδι», του Βασίλη Περσείδη, εκδ. «Τ. Πιτσίλος», Αθήνα 1983, σελίδα 32.

«Όταν ο Ελληνικός Στρατός μπήκε στα Σέρβια ελευθερωτής το 1912, βρήκε σφαγμένους από τους Τούρκους τους 115 πρόκριτους της πόλης, που τους είχαν κρατήσει για όμηρους. Την άλλη μέρα γινόταν μνημόσυνο των μαρτύρων αυτών σε πάνδημη συγκέντρωση λαού και στρατού. Ο παπάς άρχισε να απαγγέλει την επιμνημόσυνον ακολουθίαν, όταν μία βροντερή φωνή ακούσθηκε: Στάσου παπά!
Ήταν η φωνή του ιδρυτού του Λευκού Σταυρού Σπύρου Ματσούκα. Και το αυτοσχέδιον τραγούδι που έκαμε τον παπά να σιγήση και 3.500 στρατιώτες και άλλους τόσους πολίτας να γονατίσουν και ν’ αναλυθούν εις δάκρυα έλεγε:

«Ξυπνάτε από τα μνήματα, αδικοσκοτωμένοι,
να ιδήτε την Πατρίδα σας, ελευθερωμένη.
Ξυπνάτε κι αναστήσαμε, δεν είστε πια ραγιάδες
Ξυπνάτε κι ήρθε Πασχαλιά, χαθήκαν οι αγάδες».

Αν υπογράψουν, να πάνε στα μνήματα, που αναπαύονται τα ιερά κόκκαλα των αδικοσκοτωμένων και να τους πουν:

«Ξανακοιμηθείτε, είστε και πάλι ραγιάδες…»

Όσοι Έλληνες, όσοι ζωντανοί, αντισταθείτε…
πηγή

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ Ο ΠΡΟΣΔΟΚΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ

Το άφθαρτο λέιψανο του Ιωάννη Βατάτζη εξαφανίστηκε το 1922 από την Μαγνησία της Μικράς Ασίας μετά την καταστροφή!

Ο Άγιος Αυτοκράτωρ Ιωάννης Βατάτζης (εκπομπή).

ΒΙΝΤΕΟ

Ὁ δάσκαλος Δημήτριος Νατσιὸς συζητᾶ μὲ τὸν στρατιωτικὸ-συγγραφέα Ἰωάννη Ἀρσάκη γιὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Βατάτζη

Στην εκπομπή αυτή θα μάθετε ότι:

Στην ανακομιδή του άφθαρτου σκηνώματος του Ιωάννη Βατάτζη, πάρθηκε η Πόλη πίσω! (1261)

Κι ακόμα θα δείτε:

Πως ο Άγιος Αυτοκράτωρ κορόιδευε διά της διπλωματίας τον Πάπα και τον Γερμανό αυτοκράτορα χρησιμοποιώντας την δίψα του πρώτου για ένωση των εκκλησιών και τον ανταγωνισμό του δεύτερου με το Βατικανό.

ΠΗΓΗ

Δ. ΝΑΤΣΙΟΣ:"ΟΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΑΝΑΜΜΑΤΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΓΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ"!

ΗΧΗΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΚΙΛΚΙΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

Γράφει ο Νατσιός Δημήτρης 

Δάσκαλος-Κιλκίς

«Οι παρελάσεις, κάθε Οκτώβρη και Μάρτη, σχηματίζουν το ποτάμι της ζωής για να το βλέπουμε» 

Γ. Ιωάννου «Κοιτάσματα» 

Διάβασα με προσοχή τα δύο κείμενα της κ. Ειρήνης Αγαθοπούλου, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, στον νομό Κιλκίς, σχετικά με την αναγκαιότητα των παρελάσεων, το πρώτο, και το απαντητικό δεύτερο, κατόπιν ερωτήματος αναγνώστη του «ΜΑΧΗΤΗ», για τις λεγόμενες «παρελάσεις υπερηφανείας» των ομοφυλοφίλων.

Κατ’ αρχάς, αν και νέα, αναμασά παλιά και μουχλιασμένα επιχειρήματα, που επιπολάζουν, εδώ και δεκαετίες, στα τρικυμιώδες πέλαγος των συνασπισμένων συνιστωσών της αριστεράς ή αριστερόεσσας. 

Λείψανο του παρελθόντος και η γλώσσα της, το γνωστό αριστεροκομματικό ιδίωμα-η ξύλινη γλώσσα-που αφού επί μισό αιώνα επιχωρίασε αποκλειστικά στο σύμπαν του ΚΚΕ, ως σύμπτωμα ιδιοπαθές, τις τελευταίες δεκαετίες υπερέβη το γκέτο του γενεθλίου χώρου του, με βραδύ βηματισμό αρχικά, για να απλωθεί επί πτερύγων ανέμων εν συνεχεία και να γνωρίσει ημέρες δόξας λαμπρής με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981. (Προφανώς οι «ορδές» των οπαδών του Κινήματος, που μετακινήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, διαβρώνουν και την γλωσσική του φυσιογνωμία). 

Στο κείμενό της «τι εξυπηρετούν οι παρελάσεις;», η κ. Αγαθοπούλου, θέτει κάποια, «φιλολογικά» ερωτήματα και απαντά η ίδια. 

Μέμφει τα παιδιά, τους μαθητές, διότι: «δεν γνωρίζουν καν τι γιορτάζουμε εκείνη την ημέρα». Είναι απειθάρχητα. Παρελαύνουν ασύντακτα, «το αρνείται υποσυνείδητα ο οργανισμός τους» αισθάνονται, δηλαδή, πνευματική αδιαθεσία την ημέρα της παρέλασης. Τα χρησιμοποιεί η Κυβέρνηση για «να δείξει την ισχύ της». Ελέγχει και τους γονείς τους, γιατί τα καμαρώνουν, ενώ θα έπρεπε «να τα καμαρώσουν όταν λένε: Mαμά σήμερα μοιράστηκα το κολατσιό μου με τον φίλο μου, γιατί αυτός δεν είχε». (Πράγμα που συμβαίνει εδώ και 25 αιώνες στα σχολεία, τα παιδιά πάντα μοιράζονται και προσφέρουν). Και κλείνει με τα γνωστά, χιλιοειπωμένα περί μιλιταριστικών, μεταξικών καταλοίπων και λοιπά ηχηρά παρόμοια. 

Μιας και είμαι δάσκαλος, μάχιμος, εδώ και 25 περίπου χρόνια, και κάποιες από τις αιτιάσεις της με θίγουν προσωπικά, απαντώ τα εξής: 

Η πλειοψηφία των παιδιών ξέρει τι γιορτάζουμε και τι τιμούμε «εκείνη την ημέρα». Το «η πλειοψηφία δεν γνωρίζει» είναι αυθαίρετη γενίκευση. Και «όπου γενικότης εκεί και επιπολαιότης» κατά τον αείχλωρο λόγο του Παπαδιαμάντη. 

Το ότι ρώτησε παιδιά γνωστών και φίλων της, δεν είναι επιχείρημα. Ας έρθει να ρωτήσει τους μαθητές της τάξης μου. 

Γνωρίζει όμως τι διδάσκεται στο σχολείο για την επέτειο; Ότι στην Ε΄ Δημοτικού περιέχεται κείμενο στο βιβλίο Γλώσσας (α΄τεύχος, σελ. 44) όπου μία οικογένεια, όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος πήγε και κρύφτηκε στο υπόγειο; Όταν τα μήλα είναι ξινά, κ. Αγαθοπούλου, δεν φταίνε τα μήλα, φταίνε οι μηλιές. Και τέτοιες ξινές, ανιστόρητες μηλιές, τύπου Ρεπούση, με την οποία έχετε ταύτιση απόψεων σ’ αυτά τα θέματα, «σαπίζουν» τα μήλα. 

Και όταν δεν διδάσκεις ηρωισμό, φιλότιμο, αυτοθυσία, φιλοπατρία άδολη και αγνή, αλλά πράγματα κακορίζικα, στενά, ξέψυχα και ανούσια, τότε τα παιδιά, «υποσυνείδητα», νιώθουν ναυτία και δεν πειθαρχούν, γιατί αυτήν την Παιδεία, την νεοταξική, την αποστρέφονται. Αυτά που ονομάζετε «καλούπια», είναι το στέρεο και εύφορο έδαφος της εξαίσιας Παράδοσής μας, η οποία «αποπνέει μιάν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων» (Ελύτης). 

Το σχολείο πρέπει να αρδεύεται από τον πολιτισμό που το γέννησε. 

«Το σχολείο διδάσκοντας συστηματικά στο παιδί τ’ αγαθά του πολιτισμού του και γνωρίζοντάς του τον τόπο του, κάνει συνειδητή, συστηματοποεί και απλώνει την εθνική μόρφωση που παίρνει κάθε παιδί από την εξωσχολική του ζωή... δεν μπορεί η παιδεία μας ν’ αρνηθεί κάθε εθνική μόρφωση και να γίνει αχρωμάτιστη πανανθρώπινη παιδεία εκτός τόπου και χρόνου». 

(Αλ . Δελμούζος, «Μελέτες και πάρεργα», σελ. 42, Αθήνα 1958). 

Η «εθνική μόρφωση» εμπνέει σεβασμό στους μαθητές, όπως την οραματιζόντα και ο Αλ.Δελμούζος, και η μόρφωση αυτή στους μικρούς μαθητές επιτυγχάνεται μέσω της προβολής των μεγάλων, ηρωικών στιγμών του λαού μας. 

Αν μιλήσεις στα παιδιά για τους «πατρικούς» αγώνες και τις θυσίες, για τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά, μετέχουν στην παρέλαση με καμάρι. Εξ άλλου οι παρελάσεις είναι φανέρωση του «εμείς», της αίσθησης του «συνανήκειν», είναι το ωραιότερο μάθημα φιλοπατρίας-και τα έθνη λέγονται έθνη «όταν είναι στολισμένα με πατριωτικά αιστήματα». (Μακρυγιάννης) 

Οι παρελάσεις είναι προσανάμματα μνήμης των αγώνων για πατρίδα ελληνική και όχι πολυπολιτισμικό... παστίτσιο. Ακόμη και η ενδυματολογική ομοιομορφία υποδηλώνει την εν Επιδαύρω διακήρυξη των προγόνων μας ότι «όλοι οι Έλληνες εισίν ίσοι ενώπιον των νόμων, άνευ τινός εξαιρέσεως». 

Ξεχνούν οι πολιτικοί τα επιγραμματικά λόγια του Πολυβίου«...αληθινωτάτην… είναι παιδείαν και γυμνασίαν προς τας πολιτικάς πράξεις την εκ της ιστορίας μάθησιν...». (Α,Ι,2). 

Συμφωνώ με τους χαρακτηρισμούς της κ. Αγαθοπούλου, γιά την νυν μνημονιακή Κυβέρνηση, που υπογράφει με χέρια και ποδάρια ό,τι της σερβίρουν οι τροϊκανές συμμορίες. Οι παρελάσεις, όπως γίνονται τα τελευταία χρόνια, δεν δείχνουν ισχύ, αλλά πανικό και αδυναμία της Κυβέρνησης. Με τα προστατευτικά κιγκλιδώματα και τους χιλιάδες αστυνομικούς, δείχνει την απομόνωσή της από τον λαό, που την θεωρεί αυτό που είναι: πειθήνιο ενεργούμενο στα κελεύσματα των ξένων. 

Οι γονείς καμαρώνουν τα παιδιά τους στις παρελάσεις και έχω δει πολλούς να δακρύζουν από συγκίνηση. Εξ άλλου στις 27/10/2009, σε έρευνα της Public Issue, το 78% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι συμφωνούν με τον θεσμό των μαθητικών παρελάσεων. 

Άρα η απαίτηση για κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων αντίκειται στην γενικώς ισχύουσα δημοκρατική Αρχή, σύμφωνα με την οποία, η πλειοψηφία και όχι η όποια μειοψηφία είναι ο ρυθμιστής των κοινωνικών και πολιτιστικών της βιωμάτων και συνηθειών. 

Οι παρελάσεις δεν είναι μεταξικό κατάλοιπο, αλλά γίνονταν και παλαιότερα. Παραπέμπω στο εξαιρετικό, δίτομο έργο του συμπολίτη μας Θ. Βαφειάδη, «Χρονικό του Κιλκίς 1913-1940», ο οποίος κυριολεκτικά «χτένισε τις πηγές», που γράφει στον α’ τόμο, σελ. 232-233: 

«Αθήνα 21 Ιουνίου 1914. Μετά το πέρας της δοξολογίας άρχισε η παρέλαση των διαφόρων σωμάτων του στρατού προ του βασιλέως: “Μελαμψοί, δυνατοί, νευρώδεις περνούν οι στρατιώται ενώ η μουσική της φρουράς παίζει διάφορα εμβατήρια και τον βασιλικόν ύμνον. Εμπρός από ένα των προχωρούντων λόχων ο πρίγκηψ Αλέξανδρος βαδίζει υπερήφανα με το κεφάλι ψηλά, σκονισμένος, κοκκινισμένος, ιδρωμένος, χαλκόχρους”. 

Μετά την παρέλαση ο βασιλιάς, αφού συνεχάρη εκ νέου τον επικεφαλής της Γαλλικής αποστολής Στέφανο Βιλλαρέ και χαιρέτισε τον Μητροπολίτη και το υπουργικό συμβούλιο, αναχώρησε κάτω από τις ζωηρές επευφημίες του συγκεντρωμένου πλήθους». 

Παρελάσεις γίνονταν και κατά την περίοδο της Εθνεγερσίας του ’21. Στο βιβλίο του καθ. Ηλ. Οικονόμου -(σελ. 206)- «Κείμενα Πίστεως και Ελευθερίας», περιγράφεται ένα περιστατικό που διασώζει ο Φωτάκος στα «απομνημονεύματά» του. 

Ο Παπαφλέσσας με τους αντρειωμένους του σπεύδει προς απελευθέρωση της Τριπολιτσάς. Καθ’ οδόν περνά μέσα από χωριά, για να δώσει θάρρος στο αιματοβαμμένο Γένος. 

«...Καθώς έβλεπαν οι Έλληνες τας σημαίας και τους στρατιώτας, εσήμαινον των εκκλησιών τα σήμαντρα και οι μεν ιερείς έβγαινον ενδεδυμένοι τα ιερά άμφια και με το Ευαγγέλιον ανά χείρας, οι δε Χριστιανοί άνδρες, γυναίκες και παιδία επαρακαλούσαν τον Θεόν να τους ενδυναμώνει. Ο Αρχιμανδρίτης (σ.σ. ο Παπαφλέσσας) μάλιστα εφορούσε μίαν περικεφαλαίαν και διά τούτο τον εκκύταζαν με πολλήν περιέργειαν οι άνθρωποι και τον εδέχοντο με μεγάλην υποδοχήν. 

Είχε δε σημαιοφόρον ένα καλόγηρο θεόρατο, παπα-Τούρταν ονομαζόμενον, ο οποίος εκράτει ένα μεγάλο σταυρόν υψηλά εις τα χέρια και επήγαινε μπροστά εις το στράτευμα. Ο κόσμος εγένετο τοίχος και έκαμαν τον σταυρό τους, καθώς επέρνα ο καλόγηρος με το σταυρό». 

Εδώ έχουμε μία κανονική περιγραφή παρέλασης, με σημαιοφόρο και τον λαό «να κάμει τοίχος», όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα στις παρελάσεις. 

Καλό είναι η κ. Αγαθοπούλου να μην υιοθετεί αβασάνιστα τις ανακρίβειες των εθνομηδενιστών. Η ιστορία είναι ευόλισθον έδαφος και πολλοί αδαείς γλίστρησαν «κερδίζοντας» ανεπούλωτα τραύματα και στίγματα ανεξίτηλα. 

Όσον αφορά τώρα το δεύτερο κείμενο της βουλευτού, για τις παρελάσεις των ομοφυλοφίλων, θα ήθελα να ρωτήσω το εξής: Μπορεί να επιδείξει την ίδια ζέση και το ίδιο σθεναρό πνεύμα υπεράσπισης των παιδιών του λαού που την ψηφίζει αυτή την φορά, και όχι των λεσβιών, καταγγέλοντας το νυν σχολικό βιβλίο Νεοελληνικής Γλώσσας, Α’ Γυμνασίου (Τετράδιο Εργασιών, σελ. 16) το οποίο «διαφημίζει» και προβάλλει, σε 12χρονα παιδιά, με εντελώς αθώο και ακίνδυνο τρόπο, το βδελυκτόν έγκλημα της παιδεραστίας ή παιδοβιασμού καλύτερα; Παραθέτω το κείμενο: 

«Ο καθηγητής της φιλολογίας έριχνε κάθε μέρα το μπαλάκι. Όλη η τάξη το έπιανε σαν ένα γαργαλιστικό μήνυμα. Το πετούσε ο ένας στον άλλον. Χαράς ευαγγέλια. «Οσάκις…» άρχισε τη φράση του ο φιλόλογος. «Ναι. Ναι. Ο Σάκης! Ο Σάκης!» φώναζαν όλες μαζί οι μαθήτριες γελώντας. Κι ο καθηγητής τρελαινόταν. «Οσάκις…» επαναλάμβανε τονίζοντας τη λέξη σαν να έλεγε «σκάστε».«Ο Σάκης! Ο Σάκης!» ακουγόταν πάλι από κάτω και το γέλιο έδινε κι έπαιρνε. Ο καθηγητής δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ποιες από τις μαθήτριες ήταν οι δράστες. Η λέξη – μπαλάκι κυλούσε ακαριαία σε κλάσμα δευτερολέπτου μέσα από τα χείλια τους που ήταν κρυμμένα στο κάτω μέρος του σκυμμένου τους κεφαλιού. Νόμιζε πως απλώς επαναλάμβαναν τη λέξη. Πως τις ερέθιζε αυτή η λέξη. Δεν ήταν όμως έτσι. Άλλο πράγμα το «Οσάκις» κι άλλος άνθρωπος «Ο Σάκης». Ο Σάκης ήταν ηλεκτρολόγος με μαγαζί. Μεγαλύτερός τους, 20 με 25 ετών. Τα είχε φτιάξει με την Αλέκα. Μια από τις μαθήτριες της τάξης. Ψηλή κι αδύνατη, με κοντά ξανθά μαλλιά και μεγάλα καστανά μάτια, μακρύ λαιμό και μακριά χέρια και πόδια, κάπως ξερακιανή, αλλά ζόρικη. Στα 15-16, όπως όλες τους. Η πρώτη που έβγαινε ραντεβού μήνες τώρα. Ο Σάκης την περίμενε το μεσημέρι στην άλλη γωνία κι οι άλλες μαθήτριες έτρεχαν από πίσω της να τον δούνε. Τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν. Ήταν ο πρώτος έρωτας της τάξης. Ο καθηγητής φώναξε την πρώτη μαθήτρια, τη Μαρία, στο γραφείο του και τη ρώτησε. «Τι συμβαίνει με το «Οσάκις»; Γιατί αυτή η αντίδραση;» «Δεν ξέρω, κύριε. Στο δικό μου θρανίο δεν ξέρουμε τίποτα. Το πήραν έτσι φαίνεται και το διασκεδάζουν» του απάντησε. Ρώτησε κι άλλες μαθήτριες. Μερικές δεν κρατήθηκαν και γελούσαν. Ο καθηγητής προσπάθησε να βγάλει από το λεξιλόγιό του τη λέξη «Οσάκις». Αυτή όμως αντιστεκόταν. Του έβγαινε αυθόρμητα, έστω και με κάποια καθυστέρηση. Τότε, όμως, γινόταν πανζουρλισμός. Σαν να την είχε στερηθεί η τάξη και ξεσπούσε «Ο Σάκης! Ο Σάκης!», φώναζαν ακόμα πιο δυνατά και γελούσαν με την καρδιά τους. Γιατί ήταν υπόθεση καρδιάς και όχι γραμματικής».

Τοῦ ἀντρειωμένου Παύλου Μελᾶ ὁ θάνατος, θάνατος δὲν λογιέται…«Τὸ χρέος τοῦ παλληκαριοῦ εἶναι νὰ λογίζεται σφαγάδι καὶ ὄχι ψοφίμι»

ΤΟY AΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛA O ΘΑΝΑΤΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΔEΝ ΛΟΓΙΕΤΑΙ… (Δ. Νατσιός) «Ὅλα αὐτὰ τὰ ψηλώματα καὶ τὶς ἀετοράχες τῆς ἱστορίας μας “φρόντισε” νὰ μπαζώσει ἡ ἱστοριογραφικὴ τσαρλατανιὰ καὶ “τὰ πολυχαϊδεμένα μᾶς ἀγόρια καὶ κορίτσια δὲν ἔμαθαν νὰ ξεχωρίζουν τὸ αἷμα ἀπὸ τὶς μπογιές”»

Τοῦ ἀντρειωμένου Παύλου Μελᾶ ὁ θάνατος,
θάνατος δὲν λογιέται…
Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κλικίς

«Τὸ χρέος τοῦ παλληκαριοῦ εἶναι νὰ λογίζεται σφαγάδι καὶ ὄχι ψοφίμι»

.                «Τὸ σταυρὸ νὰ τὸν δώσεις στὴ γυναίκα μου· καὶ τὸ τουφέκι τοῦ Μίκη· καὶ νὰ τοὺς πεῖς ὅτι τὸ καθῆκον μου ἔκαμα». 13 Ὀκτωβρίου τοῦ 1904, ἡ γῆ τῆς Μακεδονίας ἀνοίγει τὴ στοργικὴ ἀγκαλιά της, γιὰ νὰ δεχτεῖ τὸ κουρασμένο σῶμα τοῦ παλληκαριοῦ. Καὶ ὁ μεγάλος μας στιχοσμιλευτής, ὁ Κωστὴς Παλαμᾶς, θρηνεῖ:
«Σὲ κλαίει λαός. Πάντα χλωρὸ νὰ σειέται τὸ χορτάρι
Στὸν τόπο ποὺ σὲ πλάγιασε τὸ βόλι, ὦ παλληκάρι».
.                Ὑπῆρχε στὸ παλιὸ Ἀνθολόγιο, Ε´ καὶ ϛ´Δημοτικοῦ, ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἀτίμητο βιβλίο, «Παῦλος Μελάς», τῆς γυναίκας του Ναταλίας, στὸ ὁποῖο περιγραφόταν ἡ ἔνδοξη θανὴ τοῦ ἥρωα. Στὰ νέα βιβλία, τὰ ὁποῖα παραλάβαμε τὸ 2006, τὸ κείμενο δὲν ὑπάρχει. Ἡ ἀντιστόρητη αὐθάδεια τὸ λογόκρινε. Γιατί; Μὰγιὰ νὰ μὴν μαθαίνουν τὰ παιδιὰ ὅτι ἡ Μακεδονία πολέμησε σὰν λιοντάρι καὶκέρδισε τὴν ἐλευθερία της μὲ τὸ αἷμα της καὶ ὅ,τι κερδήθηκε μὲ αἷμα δὲν μπορεῖ νὰ σβήσει μὲ τὸ μελάνι μίας ὑπογραφῆς.
.                Στὸ Κιλκὶς φέτος τιμοῦμε τὰ 100 χρόνια ἀπὸ τὴν τριήμερη ἐποποιΐα, 19-21 Ἰουνίου τοῦ 1913. Στὰ σιταροχώραφα τοῦ Κιλκὶς ἀκόμη καὶ σήμερα ξεθάβουν τὰ ἀλέτρια κόκκαλα ἱερὰ Ἑλλήνων στρατιωτῶν καὶ ἀξιωματικῶν. 8.500 ἄνδρες, ὁ ἀνθὸς τῆς πατρίδας, ἔπεσε στὸ πεδίο τῆς τιμῆς.
.                Συζητοῦν οἱ ἀνθυπομετριότητες τῆς πολιτικῆς γιὰ διπλὲς ὀνομασίες. Ἐρωτῶ: Πῶς θὰ σταθεῖ δάσκαλος μὲ στοιχειώδη πνευματικὴ ἐντιμότητα ἐνώπιον τῶν μαθητῶν του καὶ νὰ τοὺς πεῖ: Συγγνώμη τόσα χρόνια σᾶς λέγαμε ψέματα. Ὑπάρχει καὶ ἄλλη Μακεδονία. Θὰ μᾶς δικάσουν οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί… Ὅποιο χέρι τολμήσει τὸ ἀνοσιούργημα νὰ γνωρίζει ὅτι ἰσχύει στὴν περίπτωσή του ὁ ἀείχλωρος λόγος τοῦ Ἰω. Καποδίστρια: «Ὁ φιλήκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης». Καὶ τὴν ἐποχὴ τοῦ Παύλου Μελᾶ, οἱ «φρόνιμοι», «οἱ σώφρονες» -τὸ σῶφρον τοῦ ἀνάνδρου πρόσχημα ἐστὶ- οἱ γλοιώδεις ὑμνητὲς τῆς «ἀψόγου στάσεως», ψέγουν τοὺς λίγους «τρελοὺς» ποὺ σπεύδουν στὴν Μακεδονία. «Βγῆκαν καὶ οἱ ἐφημερίδες γεμάτες λέξεις· Δημοκόποι, Μακεδονοκόποι, ἐκμεταλλευταὶ τῆς φιλοπατρίας, τσαρλατάνοι”, γράφει ὁ Ἴων Δραγούμης στὸ «Μαρτύρων καὶ Ἡρώων αἷμα». Μὰ ὁ Παῦλος δὲν ἄκουγε τοὺς τρεμοπρετεντέρηδες τῆς ἐποχῆς του, ἀφουγκραζόταν τοὺς παλιούς, γερὸἉρματολούς..                «-Σκοτῶστε με παιδιά, πῶς θὰ μ’ ἀφήσετε στοὺς Τούρκους;». Κι ὁ Νίκος ὁ Πύρζας ποὺ δὲν ἀποχωρίστηκε οὔτε στιγμὴ τὸν ἀρχηγό του, τοῦ λέει: «-Καπετάνιε, δὲν σ’ ἀφήνουμε στοὺς Τούρκους». Ἡ ἐντολὴ τοῦ καπετάνιου «πῶς θὰ μ’ ἀφήσετε στοὺς Τούρκους» εἶναι προσταγὴ τοῦ Γένους, ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων κι ὑπαγορεύει τὸ χρέος τῶν ζωντανῶν πρὸς αὐτοὺς ποὺ πέφτουν γιὰ τὴν Πατρίδα. «Τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια κοσμεῖν καὶ σώζειν», ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι. Ὁ νεκρὸς πολεμιστὴς μὲ κανέναν τρόπο δὲν πρέπει νὰ πέσει στὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν, γιὰ νὰ μὴν γίνει καύχημά τους καὶ χλεύη γιὰ τὸν νεκρό. Γύρω ἀπὸ τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ Πάτροκλου γίνεται δεινὴ πάλη μεταξὺ Ἀχαιῶν καὶ Τρώων. Στὰ χρόνια της Τουρκοκρατίας, ὁ πληγωμένος καπετάνιος, προστάζει τὸ κλεφτόπουλο, νὰ κόψει τὸ κεφάλι του γιὰ «νὰ μὴ τὸ πάρουν τὰ σκυλιὰ καὶ μοῦ τὸ μαγαρίσουν!». Αὐτὸ ζητᾶ κι ὁ Παῦλος Μελάς. Καὶ ἔτσι ἔγινε. Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ μὲ τὰ ἄρματά του, πρόσταξε νὰ δοθοῦν στὸ γιό του…

«Τοῦ ἀντρειωμένου τ’ ἄρματα
δὲν πρέπει νὰ πουλιῶνται
μον’ πρέπει τους στὴν ἐκκλησιὰ
ἐκεῖ νὰ λειτουργῶνται»,

λέει τὸ δημοτικὸ τραγούδι.
.             Καὶ σύμφωνα μὲ τὸ κλέφτικο αὐτὸ ἔθιμο κι ὁ Κίτσος Τζαβέλας, τὸ ἄχρηστο πιὸ σπαθὶ ἐκεῖ τὸ ἀφιερώνει. Στὴ μάχη τῆς Κλείσοβας στὸ Μεσολόγγι -τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στὰ 1826- ἐχθρικὸ βόλι σπάζει στὰ δύο τὸ σπαθὶ τοῦ Κίτσου Τζαβέλα, χωρὶς νὰ ἀγγίξει τὸν πολέμαρχο. Ὅλοι τότε εἶπαν πὼς ἦταν θαῦμα τῆς Παναγίας. Κι ὁ Τζαβέλας ἀφήνοντας γιὰ μιὰ στιγμὴ τὴ μάχη, πηγαίνει στὴν ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Τριάδος. Προσκυνᾶ εὐλαβικὰ τὸ εἰκόνισμα τῆς Εὐαγγελίστριας καὶ τῆς ἀφιερώνει τὰ κομμάτια ἀπ’ τὸ σπαθί του λέγοντας:

-Παναγιά μου, σήμερα ὅπου σὲ γιορτάζουμε, σοῦ ἀφιερώνω τοῦτο καὶ βόηθα τὰ παλληκάρια νὰ νικήσουμε τὸν ἐχθρό. Ἡ Θεοτόκος ἔστερξε στὴν παράκληση τοῦ Τζαβέλα καὶ τοῦ χάρισε δοξασμένη νίκη. (περ. «ΓΝΩΣΕΙΣ», τ.3, σελ. 81, Μάρτιος 1958). Οἱ ἀγωνιστὲς τιμοῦσαν τὰ ἄρματά τους. Ἦταν γιὰ ἐκείνους τὰ ἅγια τῶν ἁγίων καὶ ξεχωριστὰ τὰ σπαθιά τους. Τὰ θεωροῦσαν ἄρματα τῆς παλληκαριᾶς. Τὸ κλεφτόπουλο ποὺ ξεψυχάει, γιὰ στερνὴ χάρη ζητᾶ ἀπ’ τὴ μάνα του. «Φέρε μου τὸ σπαθάκι μου, μάνα νὰ τὸ φιλήσω».

.                Ὁ Μακεδονικὸς Ἀγώνας ἦταν ἡ συνέχεια τοῦ Εἰκοσιένα. Ὁ Παῦλος Μελᾶς τὸ γνωρίζει αὐτό. (Τὴν ἴδια αἴσθηση τῆς συνέχειας τοῦ ’21 εἶχαν καὶ τὰ λαμπρὰ παλληκάρια τῆς ΕΟΚΑ. Στὶς 22 Ὀκτωβρίου τοῦ 1958 πέφτει νεκρὸς ἀπὸ σφαῖρες τῶν Ἄγγλων ὁ 19χρονος Παναγιώτης Τουμάζος. Λίγους μῆνες πρὸ τοῦ θανάτου του, σὲ λόγο του, προτοῦ ἀνεβεῖ στὸ βουνό, στὰ Κάτω Βαρώσια, εἶπε μεταξὺ ἄλλων: «Αὐτὸ τὸ λόγο θὰ σᾶς πῶ, δὲν ἔχω ἄλλο κανένα/ μεθύστε μὲ τ’ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα”. Γιατί τὸ ’21 τὸ καθηγίασεν αἷμα ἡρώων… Ἡ ἐπαφή μας μὲ τὸ ’21 δὲν ἔπαυσε καὶ οἱ ἐπικοὶ αὐτοὶ ἀγῶνες τῆς 25ης Μαρτίου συνεχίζονται στὸ αἱματοβαμμένο νησί μας ἀπὸ ἰσάξιους τοῦ ’21 ἀγωνιστὰς καὶ πιστοὺς λάτρας τῆς θεᾶς Ἐλευθερίας»). («Διὰ χειρὸς Ἡρώων», Σπ. Παπαγεωργίου, Λευκωσία, σελ. 332). Εἶναι γεγονὸς ἀναμφίλεκτο, πὼς σ’ ὅλους τοὺς μεγάλους ἀγῶνες τοῦ Ἔθνους μας, στὰ νεότερα χρόνια, οἱ μαχητὲς ἀγωνίζονται μὲ τὴν ἰδέα, ὅτι εἶναι συνεχιστὲς τῶν ἡρώων τοῦ ’21. Ὁ ἥρωας Παν. Τουμάζος ἐπαναλαμβάνει στὸν λόγο του τοὺς στίχους ποὺ εἶπε ὁ Παλαμᾶς, στοὺς φοιτητὲς ποὺ τὸν ἐπισκέφτηκαν ἀνήμερα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940. «Αὐτὸ τὸν λόγο θὰ σᾶς πῶ…».
.             Στὴν μάχη τοῦ Κιλκὶς ὁ στρατιωτικὸς ἱερέας π. Δημήτριος Καλλίμαχος, ποὺ ὑπηρετεῖ στὴν 5η Μεραρχία, στὸ βιβλίο του «Ἀθάνατη Ἑλλάς», (1942) ὅπου ἀποτυπώνει τὶς ἐνθυμήσεις του, οἱ ὁποῖες «ἐγράφησαν εἰς τὸ στρατόπεδον ὑπὸ τὴν βροντὴν τῶν τηλεβόλων, ὅταν οἱ θρυλικοὶ ἥρωες κατασυνέτριβον τὸν προδοτικὸν ἐχθρὸν καὶ τὸν κατεδίωκαν μὲ τὴν ξιφολόγχην ἕως τὰ παλαιά του σύνορα»- σύμφωνα μὲ τὸν πρόλογό του- στὴν σελίδα 83 διασώζει τὸ ἑξῆς περιστατικό. «Μετὰ τὴν μάχην ἐγύρισα νὰ μεταβῶ πρὸς τὰ χειρουργεῖα, νὰ παρακολουθήσω τὸν βουβὸν πόνον τῶν ἡρώων. Ἤθελα νὰ ἐπισκοπήσω συγχρόνως τὴν ἀκτίνα, ὅπου διεδραματίζετο πρὸ ὀλίγου ἀκόμη μία ἀπὸ τὰς ἀγριωτέρας πολεμικὰς τραγωδίας τῶν νεωτέρων χρόνων. Ἐνδιεφερόμην νὰ ὑπολογίσω τὸν ἀριθμὸ τῶν εὐγενῶν θυμάτων, διὰ τοὺς ὁποίους ἤμην ὑποχρεωμένος νὰ μεριμνήσω πρὸς ταφὴν καὶ τέλεσιν τῶν νομίμων. Ὁ ἀπέραντος χῶρος τοῦ θεάτρου τῆς μάχης ὡμοίαζε πρὸς μακελλεῖον. Καὶ ὅταν ἀντικρυσα τὴν φρικιαστικὴν εἰκόνα καμένων σπαρτῶν καὶ ψημένων σωμάτων καὶ εἶδα σκοτωμένους μὲ τὴν λόγχην στὰ χέρια καὶ μὲ ἀποκρυσταλλωμένην εἰς τὸ πρόσωπον τὴν ψυχολογίαν τῆς ὁρμῆς καὶ τῆς χαλυβδίνης ἀποφασιστικότητος, ἐδάγκασα ἀσυναισθήτως τὰ χείλη, ἀποθαυμάζων. Ἀγγελιοφόρος τῆς Δ´ Μεραρχίας ἐστάθη καὶ ἤκουσα νὰ ἀπαγγέλλει:

Στοῦ Κιλκὶς τὴν ὁλόμαυρη ράχη
Περπατώντας ἡ δόξα μονάχη
Μελετᾶ τὰ λαμπρὰ παλληκάρια
Καὶ στὴν κόμη στεφάνι φορεῖ
Γινωμένο ἀπ’ ὀλίγα χορτάρια
Πού ᾽χαν μείνει στὴν ἔρημη γῆ».

.                Τὸ Εἰκοσιένα, τὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα τοῦ Παύλου Μελᾶ καὶ τῶν ἄλλων ἀντρειωμένων, τοὺς ἐνδόξους Βαλκανικοὺς Πολέμους τοῦ 12-13, τὸ θαῦμα τοῦ ’40, τὸν ἡρωισμὸ τῆς ΕΟΚΑ, ὅλα αὐτὰ τὰ ψηλώματα καὶ τὶς ἀετοράχες τῆς ἱστορίας μας «φρόντισε» νὰ μπαζώσει ἡ ἱστοριογραφικὴ τσαρλατανιὰ καὶ «τὰ πολυχαϊδεμένα μᾶς ἀγόρια καὶ κορίτσια δὲν ἔμαθαν νὰ ξεχωρίζουν τὸ αἷμα ἀπὸ τὶς μπογιές»..                Σὲ πόσες ἆραγε σχολικὲς τάξεις θὰ διδαχτεῖ τὸ ποίημα τοῦ Παλαμᾶ γιὰ τὸν Παῦλο Μελᾶ; Μακάρι, ὅπως ἔγραφε ὁ σπουδαῖος Ν. Τριανταφυλλόπουλος, “νὰ μὴν τὸν ξεχάσουν ὅλοι καὶ νὰ ἀνάψουν κανὰ καντήλι γιὰ τὴν ψυχή του -γιὰ τὴ δική μας ψυχή, διορθώνω”.

πηγή

Οι ξενισμοί στη γλώσσα μας. Δημήτρης Νατσιός

Οι ξενισμοί στη γλώσσα μας

Δημήτρης Νατσιός   Δάσκαλος Κιλκίς -θεολόγος

Ξενισμός είναι η γλωσσική ξενομανία, η γλωσσική μας εξάρτηση από τις ξένες γλώσσες –μακροπρόθεσμα η πιο επικίνδυνη- κυρίως από την Αγγλική. Ο μεγάλος μας ποιητής Γ. Σεφέρης είχε επισημάνει το πρόβλημα από πολύ παλιά, όταν έλεγε πως «….στα χρόνια μας, πρέπει να μην το ξεχνάμε, το ζήτημα δεν είναι πια αν θα γράφουμε καθαρεύουσα ή δημοτική.  Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε, ή όχι, ελληνικά». 

Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που οδηγούν στην άλωση της γλώσσας μας από τους ξενισμούς; Πού οφείλεται αυτή η αδικαιολόγητη χρήση ξένων λέξεων και φράσεων; Εν τάχει απαριθμούμε κάποιους απ’ αυτούς.

Πρώτον: Η κάμψη των παραγωγικών και αφομοιωτικών ικανοτήτων της γλώσσας μας. Δείγμα ευρωστίας μιας γλώσσας είναι να εντάσσει και να προσαρμόζει στο δικό της κλιτικό σύστημα ξένες λέξεις ή να πλάθει ελληνολεκτικά αντίστοιχα στοιχεία.

Χάρις στον παλαιότερο αφομοιωτικό δυναμισμό της γλώσσας μιλούμε σήμερα για καουμπόηδες, χίπηδες, βιταμίνες, γκοφρέτες, πλατφόρμα, φλερτάρω, καφετζής, ρουσφέτι, μπελάς, μουσαφίρης, λιντσάρω και εκατοντάδες εξελληνισμένες ονομασίες ξένων πόλεων, ποταμών, χωρών. (Βρυξέλλες, Λονδίνο, Παρίσι, Βολταίρος, κλπ). Έξοχα δείγματα της ικανότητας της λόγιας κυρίως γλώσσα να πλάθει νέες λέξεις, αντλώντας από τα αστείρευτα γλωσσικά μας κοιτάσματα, και να αντικαθιστά ξένες, έχουμε σε πάμπολλες περιπτώσεις. 

Έτσι  η πόστα έγινε ταχυδρομείο (ταχύς+δρόμος), ο μίνιστρος έγινε υπουργός (υπό+έργο), ο αβοκάτος έγινε δικηγόρος (δίκη+αγορεύω), το σπιτάλι έγινε νοσοκομείο (νόσος+ κομώ=φροντίζω), η γαζέτα έγινε εφημερίδα (επί +ημέρα), ο κόνσολος έγινε πρόξενος (προ+ξένος), το καπιτάλι έγινε κεφάλαιο, το ρομάντσο έγινε μυθιστόρημα, το γκουβέρνο έγινε κυβέρνηση, και χιλιάδες άλλες.  

Η αποκοπή μας από την αρχαία γλώσσα, η περιθωριοποίηση της λεγόμενης καθαρεύουσας, που ταυτίστηκε με τον στείρο συντηρητισμό (αν και συνιστούσε μια έτοιμη δανειοληπτική γλωσσική δεξαμενή) κατάντησαν την νεοελληνική “να εκλιπαρεί” τις ξένες γλώσσες, για να καλύψει την ανεπάρκειά της και να μεταφυτεύει, ανεξέλεγκτα και αθρόα, ξένα στοιχεία, χωρίς, επαναλαμβάνουμε, να τα εξελληνίζει ή να τα προσαρμόζει στο δικό της τυπικό.

Δεύτερον: Η συμπλεγματική επίδειξη «ξενογλωσσίας» από παντοίους θεράποντες του καλάμου, διανοούμενους, δημοσιογράφους, διαφημιστές και λοιπούς κενολόγους. Πολλοί έχουν την εντύπωση πως το διάνθισμα της γλώσσας τους (γραπτής ή προφορικής) με ποικίλους ξενισμούς, τους χαρίζει περιωπή και κύρος ή αξιοπιστία στα διαφημιζόμενα προϊόντα τους. 
Μια τυχαία δειγματοληπτική καταγραφή αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Έτσι ακούμε να μιλούν πολλοί για: ντόπινγκ κοντρόλ αντί για έλεγχο αναβολικών, ρέκορντμαν αντί για πρωταθλητή, ριπλέι για επανάληψη, πρέσινγκ για πίεση, τάνκερ για δεξαμενόπλοιο, καμεραμάν για εικονολήπτη, σετ για σύνολο, σπήκερ για εκφωνητή, αβαντάζ για πλεονέκτημα, τεραίν για γήπεδο, πρες κόμφερανς για συνέντευξη τύπου, πρες ρουμ για γραφείο τύπου και εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις. 

Τρίτον: Όπου και να στρέψεις σήμερα το βλέμμα σου, σε βιβλία και περιοδικά, σε δρόμους και προθήκες, σε αντικείμενα και σώματα ανθρώπινα, σε παιχνίδια και εργαλεία, καθώς και σε τεχνικές επικοινωνίας και ηλεκτρονικά συστήματα πληροφοριών, συναντάς σχεδόν αποκλειστικά την ξενόγραφη ή ξενόγλωσση διατύπωση. 

Έτσι αργά αλλά σταθερά εξοικειώνεσαι μαζί της, εθίζεσαι σ’ αυτήν, την αποδέχεσαι σαν αυτονόητο εικαστικό στοιχείο της καθημερινής ζωής. (Όλα αυτά καλλιεργούν το έδαφος, χωρίς να γίνονται κατ’ ανάγκη γι’ αυτό το σκοπό, για την αντικατάσταση του ελληνικού αλφαβήτου με το λατινικό). Μπορεί σήμερα να μιλάμε για την απειλή της παγκοσμιοποίησης και τον κίνδυνο του εξαμερικανισμού, αλλά να έχουμε υπ’ όψιν πως τα προκεχωρημένα του φυλάκια είναι αυτά που επηρεάζουν το ήθος και τον ψυχισμό μας, όπως η μουσική, η μόδα, τα τρόφιμα, ο χορός, ο κινηματογράφος. 

Αν και υπάρχει νόμος του κράτους από το 1984, που επιβάλλει πλάι στην ξενόγλωσση επιγραφή να αναγράφεται και η ελληνική, ως συνήθως, ο νόμος πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων. Είναι πιο «πολιτισμένο», επικοινωνιακό και προοδευτικό να ονομάζεις το προϊόν σου «ΣΕΡΓΑΛ» και όχι με την σαφέστατη ονομασία «Σερραϊκό Γάλα». Το να σε λένε Τζων Καλημέρη και όχι Γιάννη, σου προσπορίζει κύρος και αρχοντιά (γαρνιρισμένη βέβαια με αρκετές δόσεις χωρατιάς).  

Τι φταίει: Η παρεχόμενη παιδεία. Τα γλωσσικά εγχειρίδια του Δημοτικού είναι ελλιπέστατα, αναχρονικά, που υποτιμούν την νοημοσύνη, την προσληπτικότητα και τις ανάγκες των μαθητών. Βιβλία με φτωχότατο λεξιλόγιο, από τα οποία απουσιάζουν προκλητικά οι επιφανείς χειριστές της γλώσσας μας και διαιωνίζουν, την γλωσσική ακαταστασία.   

Είναι δυνατόν να διδάσκεται η γλώσσα μας, παρέχοντας στους μαθητές εγχειρίδιο Γραμματικής, που γράφτηκε ουσιαστικά πριν από 60 χρόνια; Είναι δυνατόν το σπάταλο κράτος να μην παρέχει δωρεάν στους μαθητές τού Δημοτικού ένα ορθογραφικό, ερμηνευτικό, συνωνύμων, παραγώγων και αντιθέτων λεξικό; Είναι δυνατόν να απουσιάζει η ετυμολογία από την ύλη, το πιο γοητευτικό κομμάτι της γλώσσας μας; ετυμολογία, η οποία θα διδάξει στον μαθητή την διαχρονικότητα της γλώσσας μας και θα του ανοίξει διάπλατα μπροστά του την ακένωτη  γλωσσική πηγή από την οποία θα αντλεί συνεχώς. (Οι ξένοι αυτό εφαρμόζουν. Όταν εφευρίσκουν κάτι και αμήχανοι σκέφτονται πώς θα το ονομάσουν, προσφεύγουν στην αρχαιοελληνική και λύνουν το πρόβλημα τους). 

Ο μαθητής, δεν έρχεται να επαναλάβει στο σχολείο αυτό που ήδη γνωρίζει από την αυθόρμητη εμπειρία της εξωσχολικής καθημερινότητας, αλλά να εμπλουτίσει το λεξιλόγιο του με καινούργιες λέξεις να δέσει, ενιαία και οργανικά, μέσω της γραμματικής, τα διάφορα σκόρπια στοιχεία της γλώσσας που μιλάει. 

Τα γλωσσικά βοηθήματα του Δημοτικού είναι κατάλληλα μάλλον για ξενόγλωσσους και ένας μέσος μαθητής δεν χρειάζεται παραπάνω από 15-20 λεπτά για να συμπληρώσει τις υπάρχουσες σ’ αυτό ασκήσεις. Γι’ αυτό και του είναι βαρετά. (Για Συντακτικό ούτε καν γίνεται λόγος. Οι παρατηρούμενες σήμερα ασυνταξίες και ασυναρτησίες, οι σολοικισμοί και οι βαρβαρισμοί, οφείλονται στο ότι κανείς πλέον δεν διδάσκει έστω και στοιχειώδη στοιχεία του Συντακτικού. 

Ένα απλό, εύχρηστο και εύκολο για τον μαθητή της Ε’ και ΣΤ’ τάξης Συντακτικό, θα ήταν μία «κάποια λύσις». Στην χώρα όμως που σπαταλά 30 δις για τελετές και πανηγύρια έναρξης  ή λήξης, είναι αστείο να μιλάς για σοβαρή προσπάθεια αναμόρφωσης της περιρρέουσας γλωσσικής αθλιότητας). Το θέμα είναι τεράστιο και δεν εξαντλείται με μια σύντομη περιγραφή του. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δημοσιεύσουμε γνώμες  ανθρώπων που συν-πονούν την γλώσσα μας.

Θα κλείσουμε την παρούσα περιδιάβαση στο πρόβλημα των ξενισμών, πάλι με τον Σεφέρη, με τον αφυπνιστικό του λόγο: «Ο Θεός μας χάρισε μια γλώσσα ζωντανή, εύρωστη, πεισματάρα και χαριτωμένη, που αντέχει ακόμη, μολονότι έχουμε εξαπολύσει όλα τα θεριά για να την φάνε, έφαγαν όσο μπόρεσαν, αλλά απομένει μαγιά. Έτσι θα έλεγα παραφράζοντας τον Μακρυγιάννη. Δεν ξέρω πόσο θα βαστάξει ακόμη τούτο. Εκείνο που ξέρω είναι ότι η μαγιά λιγοστεύει και δε μένει πια καιρός για να μένουμε αμέριμνοι. Δεν είναι καινούργια τα σημεία που δείχνουν πως  αν συνεχίσουμε τον ίδιο δρόμο, αν αφεθούμε μοιρολατρικά στη δύναμη των πραγμάτων, θα βρεθούμε στο τέλος μπροστά σε μία γλώσσα εξευτελισμένη, πολύσπερμη και ασπόνδυλη.»

(‘’Αλφαβητάρι του Νεοέλληνα’’,

σελ.133 “Πατάκης’’).

Η συχνοχρησία του “κάνω”

Από τους πιο ύπουλους και επιβλαβείς ξενισμούς, απ’ αυτούς που αποπτωχεύουν την γλώσσα μας, είναι η συχνοχρησία του ρήματος κάνω. Μια σειρά από καίριες λέξεις της ελληνικής γλώσσας έχουν υποκατασταθεί στη χρήση τους από το ρήμα κάνω. Ενώ η νεοελληνική γλώσσα παρουσιάζει το μέγιστο πλεονέκτημα , να διαθέτει δύο ή και περισσότερες λέξεις για το ίδιο πράγμα, γεγονός απότοκο της μακραίωνης και δημιουργικής της διαδρομής, εντούτοις, παρατηρείται σήμερα το φαινόμενο να εγκαταλείπονται σωρηδόν λέξεις με σαφήνεια και εκφραστική καθαρότητα και να χρησιμοποιείται « κατά κόρον», η λέξη-τσίχλα, το ρήμα κάνω.

Έτσι, παραδείγματος χάριν, λέμε στην Νεοελληνική:

Κάνω σπίτι αντί χτίζω σπίτι,

κάνω οικογένεια αντί δημιουργώ οικογένεια,

κάνω λεφτά αντί αποκτώ λεφτά,

κάνω παιδιά αντί αποκτώ παιδιά,

κάνω εγχείρηση αντί εγχειρίζομαι,

κάνω ερώτηση αντί ερωτώ,

κάνω τον τρελό ή καλό ή κακό αντί προσποιούμαι ή υποδύομαι τον τρελό,

κάνω πίσω αντί οπισθοχωρώ,

κάνω ζημιά αντί προκαλώ ζημιά,

κάνω μπάνιο αντί κολυμπώ,

κάνω τραπέζι αντί τραπεζώνω,

κάνω εκλογές αντί διεξάγω εκλογές,

κάνω εντύπωση αντί εντυπωσιάζω,

κάνω τσιγάρο αντί καπνίζω,

κάνω κάτι γνωστό αντί γνωστοπoιώ

κάνω γυμναστική αντί γυμνάζομαι.

Έτσι ακούμε ακαλαίσθητες και ομοιόμορφες προτάσεις όπως:

Ο γιατρός μ’ έκανε καλά, αντί με θεράπευσε.

Έκανε πολλούς αγώνες για να κερδίσει… αντί αγωνίστηκε ή διεξήγαγε πολλούς αγώνες…

Το τσιγάρο κάνει πολλή ζημιά, αντί το τσιγάρο προξενεί ή προκαλεί πολλή ζημιά. 

Να σημειώσουμε πως η λεξιλογική αυτή ισοπέδωση είναι κατά κανόνα μεταφορά στην γλώσσα μας της παγκοσμιοποιημένης λέξης «do», που έχει εισαχθεί στην ελληνική μέσα από άθλιες ως πρόχειρες και κακοπληρωμένες μεταφράσεις, από ξενικές μιμήσεις και πονηρές διαφημίσεις. (Το θέμα γλώσσα και τηλεόραση και οι ολέθριες επιπτώσεις που έχει η τηλεόραση-η προσφυώς επονομαζόμενη και «τρίτος γονέας»- στο γλωσσικό αισθητήριο των παιδιών, επειδή είναι τεράστιο, θα το διαπραγματευτούμε στην επόμενη έκδοση του ενθέτου).

Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η καλπάζουσα αυτή επέκταση  των ξενισμών στην γλώσσα μας; 

Δύο χώροι μπορούν να λύσουν ή να απαλύνουν τουλάχιστον το πρόβλημα, το σχολείο  και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μαζί με τον έντυπο γενικά λόγο (βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες). 

Το σχολείο και δη το δημοτικό είναι φύσει και θέσει ο θεματοφύλακας των τιμαλφών αξιών του Γένους μας και κυρίως του γλωσσικού μας πλούτου. Αντί όμως η εκπαίδευση να είναι θύλακας αντιστάσεως στην γλωσσική υποβάθμιση, αποβαίνει σιγά σιγά συντελεστής της.

πηγή

Όλα τα αλλοιωμένα γεγονότα των σχολικών βιβλίων σε ένα βίντεο

πηγή

 

Δημήτρης Νατσιός και Κυριάκος Κυριαζόπουλος, Το νέο μάθημα των Θρησκευτικών

πηγή

Συγκλονιστικές αποκαλύψεις από τον Δημήτρη Νατσιό.

σχόλιο  από ιστολόγιο έκταακτο παράρτημα : Διαβάστε και διαδώστε όπως και δήποτε
 πριν να είναι αργά....
Θυμηθείτε, αυτό που θα διαβάσετε, είναι μονάχα από ένα βιβλίο...

Νεοελληνική Γλώσσα, Γ' Γυμνασίου

Το συγκεκριμένο "βιβλίο" ίσως θα ήταν καλύτερο να ονομαστεί ιδεολογικό φυλλάδιο πολιτικού κόμματος. Ενός συγκεκριμένου, που έχει αναλάβει εργολαβικά να υπερασπίζει ό,τι περιθωριακό και ανθελληνικό κυκλοφορεί σε τούτο τον τόπο.
Εγχειρίδιο για το πως εκπαιδεύεις τον Γενίτσαρο της αύριον.
(...) Παγκοσμιοποίηση, ομογενοποίηση, αντεθνικά αισθήματα, φλύαρες αγαπολογίες, πολυπολιτισμικές αερολογίες, με μια φράση "η άνοδος της ασημαντότητας" και η αποκαθήλωση της Ρωμιοσύνης.
Αρχίζει η οδυνηρή περιήγηση στο προπαγανδιστικό έντυπο - βιβλίο.
Σελ. 10. Ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, όχι από το "Άξιον Εστί" ή το "Άσμα ηρωικό και πένθιμο", αυτά είναι εθνοκεντρικά, εξάλλου ο ηρωισμός, η φιλοπατρία είναι ξεπερασμένες μικροαστικές αντιλήψεις. Το ποίημα τιτλοφορείται "Η ALFA ROMEO" από τα μέτρια του ποιητή.
Σελ. 11. Κείμενο. "Η ελληνική κοινωνία αλλάζει" της κ. Χρισίνας Κουλούρη, της γνωστής, νέας κοπής, ομάδας των ιστοριογράφων (ρεπούση, διάκος, αναγνωστοπούλου, δραγώνα) που ακόμα αναζητούν "Τι είν' η πατρίδα μας", η οποία όμως πατρίδα τούς σιτίζει πλουσιοπάροχα. Το κείμενο βέβαια κινείται στο γνωστό αντιρατσιστικό πνεύμα.
Σελ. 14. Κείμενο. "Τα ελληνικά μυστήρια" του Έντμουντ Κήλυ. Διαβάζουμε ότι οι Έλληνες "αφήνονται στις γήινες απολαύσεις στο φαΐ, στο κρασί, στα παιχνίδια του έρωτα" και ότι "η Εκκλησία είναι απαιτητική στις τελετουργίες, χαλαρή στην εξομολόγηση και τη θρησκευτική ηθικολογία..." και λοιπές βλάσφημες αναφορές και νύξεις για την Εκκλησία. Από ποιον; Από Αγγλικανό που δεν υπάρχει διαστροφή που να μην την έχει υιοθετήσει η αιρετική τους οργάνωση, η κακώς λεγόμενη αγγλικανική εκκλησία.
Σελ. 46. "Ο ρατσισμός όπως τον εξήγησα στην κόρη μου", ξένου συγγραφέα.
Σελ. 47. "Στη θέση του άλλου".
Σελ. 48. "Διακρίσεις σε βάρος των γυναικών".
Σελ. 50. Ασκήσεις για την διδασκαλία των ερωτηματικών προτάσεων, με ερωτήσεις του τύπου "Υπάρχει σήμερα ρατσισμός στην Ελλάδα;", "Θα μου πεις για το ρατσισμό;", "Δεν υπάρχει μια φυλή που να είναι καλύτερη;".
Ομοβροντίες αντιρατσιστικές δήθεν, να πειστούν οι μαθητές ότι ζουν σε μια ρατσιστική χώρα γι' αυτό ενίοτε μπορούν ανενδοίαστα να την καίνε, φορώντας ως γνήσιο δημοκρατικό δικαίωμα κουκούλες ή να πυρπολούν τα σύμβολά της και τις σημαίες της. (Με αυτή την άθλια προπαγάνδα δεν θα καταλήξουμε και στην αφαίρεση των ιερών εικόνων από τις τάξεις, εφ' όσον ταυτίζονται με την Ορθόδοξη Πίστη, πράγμα ρατσιστικό για πολυπολιτισμικές τάξεις; Η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ, οι χασομέρηδες του συνδικαλισμού, συμφωνούν, το Υπουργείο διά βίου είναι έτοιμο, κάποια στιγμή εν μέσω κρίσης και αφασίας, θα "χτυπήσει" η Νέα Τάξη).
Σελ. 52. Κείμενο. "Πολυεθνικές τάξεις στο σχολείο" του παύλου τσίμα, του γνωστού μεγαλοδημοσιογράφου του "MEGA" και των "ΝΕΩΝ". Τι άλλο! Τα γνωστά αντιρατσιστικά σαλιαρίσματα, ανέξοδα διαπιστευτήρια "προοδευτικότητας", που ανοίγουν πόρτες και στρώνουν καριέρες.
Σελ. 54. Κείμενο. "Οι μαθητές ερευνούν". Τι ερευνούν για το ρατσισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην πατρίδα μας;
Σελ. 55. Απόσπασμα από το φυλλάδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά του ρατσισμού. Τα γνωστά κακόγουστα και ρηχά ρητορεύματα.
Σελ. 57. Κείμενο. "Η γενετική είναι ...αντιρατσίστρια". Σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι το "βιβλίο" γράφτηκε για μαθητές χώρας που ισχύει καθεστώς τύπου απαρχάιντ.
Σελ. 58. Κείμενο. "Ο διωγμός των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί". Οι Εβραίοι σίγουρα εκδιώχθηκαν και βασανίστηκαν από τους Ναζί. Εμείς δεν είχαμε Καλάβρυτα, Δίστομο, Κάνδανο; Εμείς δεν είχαμε Γενοκτονίες από το πιο αδίστακτο και ρατσιστικό καθεστώς του 20ού αιώνα; Γιατί να μην "περάσει" και ένα κείμενο για την Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, της Θράκης, του Πόντου; Αυτό δεν είναι ρατσιστική αντίληψη της ιστορίας;
Σελ.65. Κείμενο. "Ευρωπαϊκή Ένωση και ελληνική ταυτότητα". Διαβάζουμε: "Είμαστε όλοι εκτεθειμένοι σε αληθινό βομβαρδισμό πολιτιστικών προϊόντων που διαμορφώνονται σύμφωνα με τη διεθνή διαφημιστική προβολή. Τα κράτη - έθνη δεν ανέκοψαν, αλλά αδιαφόρησαν γι' αυτή την εξέλιξη. Η Ελλάδα την ενίσχυε μάλιστα έμμεσα με ιδεολογικό προσανατολισμό σε μία διαστρεβλωμένη και γι'  αυτό χωρίς απήχηση ελληνική και χριστιανική παράδοση". Ποιος υπογράφει αυτά τα περισπούδαστα; κώστας σημίτης, ο γνωστός "εκσυγχρονιστής" και εκκλησιομάχος ολκής.
Σελ.72. Κείμενο. "Μετανάστες, οι είλωτες της Ευρώπης" του Γκαζμέτ Καπλάνι από τα "ΝΕΑ". Αυτός μέμφεται τη χώρα που τρώει ψωμί, την Ελλάδα, που δεν του δίνει υπηκοότητα, ενώ πληρώνει φόρους κλπ. Ας μην ανησυχεί. Το πρόβλημά του λύνεται. "Όλοι ίδιοι είμαστε".
Σελ.106. Κείμενο. "Ο νεανικός ιδεαλισμός". Σύμφωνα με τον συγγραφέα (αμερικανός) "Τα περισσότερα παιδιά μού μιλάνε για την επιθυμία τους να προστατεύσουν τα τροπικά δάση, να σώσουν τις θαλάσσιες χελώνες ή να βοηθήσουν τα παιδιά που ζουν στο δρόμο".
Σελ. 116. Κείμενο. "Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις" του Νίκου Δήμου, του ανθρώπου που έγραψε βιβλίο με τίτλο "Η δυστυχία να είσαι Έλληνας", πρωτοπαλίκαρο του ανθελληνισμού και της εκκλησιομαχίας.

Κείμενο 8 (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις)

Κατηγορούμε συχνά την ανθρωπότητα πως, ενώ τον τελευταίο αιώνα έχει επιτελέσει τεράστια επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, στον τομέα της ηθικής έχει μείνει πίσω.
Υπάρχει κάτι που αντικρούει αυτή την άποψη: η δημιουργία και παρουσία, στο δεύτερο του αιώνα μας, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (NGOs -Non Government Organizations). Πίσω από αυτά τα αρχικά κρύβονται πασίγνωστες κινήσεις, όπως η Γκρήν Πις, η Διεθνής Αμνηστία, οι Γιατροί χωρίς Σύνορα και οι Γιατροί του Κόσμου, το Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, η Ομάδα για την Προστασία των Μειονοτήτων κ.α (...).
Οι οργανώσεις αυτές λέγονται Μη Κυβερνητικές, γιατί δεν εξαρτώνται από κυβερνήσεις (ευτυχώς - η ανεξαρτησία είναι προϋπόθεση για τη σωστή λειτουργία τους). Οι πόροι είναι από εισφορές μελών, δωρεές, ιδρύματα και διεθνείς οργανώσεις. Η συνολική προσφορά τους είναι εντυπωσιακή: Έχουν σώσει εκατομμύρια ζωές, έχουν προστατεύσει πολλές χιλιάδες ανθρώπων από βασανιστήρια και καταπίεση, έχουν βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα της ζωής.
Εδώ στην Ελλάδα τις αντιμετωπίζουμε περίεργα: Όταν η Διεθνής Αμνηστία και το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι καταγγέλλουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην τουρκία, γράφουμε την είδηση στην πρώτη σελίδα. Όταν οι ίδιες οργανώσεις διαμαρτύρονται για καταπίεση των μαρτύρων του ιεχωβά, των σλαβόφωνων ή των μουσουλμάνων στην Ελλάδα, είναι ανθελληνικές και πληρωμένες από ξένα κέντρα. Ουσιαστικά μας ενοχλεί η ανεξαρτησία τους: Θα τις θέλαμε με το μέρος μας (όπως και όλες τις άλλες εξουσίες) και ξεχνάμε ότι αυτό θα καταργούσε αυτόματα το διεθνές τους κύρος.
Είμαι υπερήφανος που ανήκω στις περισσότερες από αυτές τις οργανώσεις. Πιστεύω πως ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, ενιαία και αδιαπραγμάτευτα, είναι η μόνη ιδεολογία που μας απέμεινε - αλλά και η μόνη που μας χρειάζεται.
Φιλικά, Νίκος Δήμου.
Σελ. 148. Τραγούδι - κείμενο "Don't worry be happy". Το τραγούδι μπορεί να ακουστεί σε ξενυχτάδικο όπου χασομερούν αργόσχολοι. Για σχολική όμως αίθουσα και για διδασκαλία της γλώσσα είναι απαράδεκτο. Καταρρακώνει την αξιοπρέπεια του εκπαιδευτικού και ακυρώνει την αποστολή του σχολείου.

Κείμενο 10

Don't worry be happy

Άμα ξυπνήσεις και έχεις βγάλει ουρά,

Αν κοιταχτείς και έχεις βγάλεις βυζιά... 

Don't worry be happy

Άμα η κόρη σου σε λέει μπαμπά ενώ ο γυιος σου 

Σε φωνάζει μαμά...

Don't worry be happy

Δεν είναι αυτό για να σ' ανησυχεί

Είναι μία ψιλομετάλλαξη...

Don't worry be happy

Και τι με νοιάζει εμένα δηλαδή,

Εγώ θα γίνω σταρ του MTV

Don't worry be happy

 

στίχοι : χάρης & πάνος κατσιμίχας

μουσική: Bobby McFerrin.

πηγή

Από το βιβλίο του Δημητρίου Νατσιού, δασκάλου, "Τα νεοταξικά βιβλία γλώσσας του δημοτικού σχολείου και του γυμνασίου"