Νέες Χῶρες: Τὸ χρονικὸ τῆς ἀντιπαράθεσης

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.       Τὸ χρονικό της ἀντιπαράθεσης τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, γιὰ τὸ ζήτημα τῆς διαποίμανσης τῶν Μητροπόλεων τῶν «Νέων Χωρῶν», κυκλοφορήθηκε ἀπὸ τὴ Μητρόπολη Καισαριανῆς σὲ δύο ὀγκώδεις τόμους. Πρόκειται γιὰ ἕνα πολύτιμο καὶ ἱστορικῆς σημασίας ἔργο πρὸς ἐνημέρωση τῆς Ἐκκλησίας, κλήρου καὶ λαοῦ.
.       Τὸ ἔργο περιλαμβάνει 2000 περίπου σελίδες καὶ φέρει τὸν τίτλο «Ἡ ρύθμιση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων τῶν ἀπελευθερωθεισῶν περιοχῶν τῆς Ἑλλάδος μετὰ τὸ 1914». Σ᾽ αὐτὸ δημοσιεύονται, χωρὶς σχόλια, τὰ ἐκδοθέντα ἔγγραφα, ἤτοι ἐπιστολές, εἰσηγήσεις, γνωμοδοτήσεις, ἀνακοινωθέντα, δελτία τύπου, ὅπως ἐπίσης καὶ τὰ πρακτικὰ τῶν συνεδριῶν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου (ΔΙΣ) καὶ τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ΙΣΙ), ἀπὸ τὸ 1912 ἕως τὸ 2004. Ἐπίσης τὰ Πρακτικὰ τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων ἐπὶ τῶν συζητήσεων ψηφίσεως τῶν Νόμων ποὺ ἀφοροῦν στὶς Μητροπόλεις τῶν «Νέων Χωρῶν», ἤτοι τῶν περιοχῶν ποὺ ἀπελευθερώθηκαν κατὰ τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους καὶ μετά.
.         Τὸ ὀγκῶδες ἔργο ἀνατέθηκε τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2005 ἀπὸ τὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο, ἐπὶ Ἀρχιεπισκοπίας τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, σὲ ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Καισαριανῆς κ. Δανιὴλ Ἐπιτροπή. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος, ἐνημερώνοντας τοὺς Μητροπολίτες, μέλη τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, χαρακτηρίζει τὸ ἐκδοθὲν ἔργο «τεράστιο» καὶ προσθέτει:
.         «Θαυμάζει κανεὶς τὴν ὑπομονή, τὴν ἐπιμονὴ καὶ τὴ λεπτομερῆ ἐπιμέλεια στὸ κάθε τί τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ (Σημ.: Μητρ. Καισαριανῆς κ. Δανιήλ). Ἐκπλήσσεται κανεὶς ἀπὸ τὸν ὄγκο τοῦ ὑλικοῦ καὶ τὴν τέχνη τῆς χρήσης του. Εἶναι φανερόν, ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Καισαριανῆς, μολονότι, ὅπως ὅλοι γνωρίζομεν, ἔχει τὶς προσωπικές του ἀπόψεις στὸ συγκεκριμένο θέμα, ὅπως καὶ σὲ τόσα ἄλλα τῆς ἐκκλησιαστικῆς πραγματικότητος, ἐν τούτοις ἀποφεύγει νὰ τὶς ἐκφράσει ἢ νὰ τὶς ἀποτυπώσει. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀπελευθερώνει τὸ τεράστιο ὑλικὸ ἀπὸ διάφορες ὑποψίες καὶ τίθεται στὴ διάθεση τοῦ μελετητοῦ καὶ τοῦ ἱστορικοῦ».
.         Σημειώνεται ὅτι τὸν Ἰούνιο τοῦ 2006, ἐπίσης ἐπὶ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ἡ ΔΙΣ ἀποφάσισε τὴν ἔκδοση νὰ ἀναλάβει νὰ πραγματοποιήσει ἡ «Ἀποστολικὴ Διακονία» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σὲ χίλια ἀντίτυπα καὶ τὴ δαπάνη νὰ καλύψει ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Κεντρικὴ Ὑπηρεσία Οἰκονομικῶν. Τὸ 2017 καὶ ἐν ὄψει τῆς ἔκδοσης ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος ἄλλαξε τὴν ἀπόφαση. Σὲ ἔγγραφό του πρὸς τοὺς Μητροπολίτες ἔγραψε, μεταξὺ τῶν ἄλλων:
.         «Ἡ ἔκδοσις τοῦ πολύτιμου αὐτοῦ ἱστορικοῦ ὑλικοῦ μὲ τὴν σφραγίδα καὶ ἔγκριση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, θὰ μᾶς ἔφεραν σὲ μεγάλη ἀντιπαράθεση πρὸς ζημία τῆς Ἐκκλησίας γενικώτερα καὶ ἄλλη μία ἀπογοήτευση τοῦ πιστοῦ λαοῦ μας. Πρότασή μου, ἅγιοι ἀδελφοί, εἶναι τὸ πολύτιμο ὑλικὸ ποὺ συγκέντρωσε μὲ τόσους κόπους ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καισαριανῆς κ. Δανιὴλ νὰ διακινηθεῖ μὲ δικό του τρόπο καὶ ὄχι μὲ τὴ σφραγίδα καὶ τὴν ἔγκριση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ ἔκδοση τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας».
.         Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀναγνωρίζει ὅτι καὶ ἡ ἁπλὴ παράθεση ἀντικειμενικῶν στοιχείων ἐπὶ τῆς διαποίμανσης τῶν Μητροπόλεων τῶν «Νέων Χωρῶν» θὰφέρει τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος «σὲ μεγάλη ἀντιπαράθεση» μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. Καὶ αὐτὸ γιατί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀναγνωρίζει στὸ ἴδιο γράμμα: «Δὲν χρειάζεται νὰ ἐπαναλάβω γνωστὰ πράγματα. Τὰ ἀδιέξοδα τῶν σχέσεών μας ἀκόμη καὶ τῶν Ἐκκλησιῶν μας (Ἀθηνῶν – Κωνσταντινουπόλεως) δυστυχῶς συνεχίζονται. Οἱ ἀφορμὲς γιὰ τὴ δημιουργία κρίσεως πλεῖστες. Μὴ γελιόμαστε, ὁ ἐχθρὸς δὲν εἶναι πέρα καὶ μακριά μας, εἶναι καὶ ἐδῶ, μέσα ἀπὸ τὰ τείχη μας». Εἶναι ἀπὸ τὶς αἰχμηρότερες δηλώσεις ποὺ ἔχουν γίνει ἀπὸ Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος σὲ βάρος τοῦ Φαναρίου. Οἱ λέξεις καὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ «ἀντιπαράθεση», «πλεῖστες ἀφορμὲς πρὸς πρόκληση κρίσεως» καὶ «ὁ ἐχθρὸς εἶναι μέσα ἀπὸ τὰ τείχη μας» εἶναι ὀξεῖς, ἀλλὰ πραγματικοί.
.         Οἱ δύο τόμοι τοῦ ἔργου, ποὺ ἐπιμελήθηκε ἡ ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Καισαριανῆς κ. Δανιὴλ ἐπιτροπή, χωρίζεται σὲ ὀκτὼ περιόδους. Ἡ πρώτη εἶναι ἀπὸ τὸ 1910 ἕως τοῦ 1928, πρὶν τὴν Πατριαρχικὴ Πράξη. Ἡ δεύτερη περιλαμβάνει τὰ ὅσα διαμείφθηκαν στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων τὸ 1928 καὶ τὴν ψήφιση τοῦ Νόμου 3615/1928, «περὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως τῶν ἐν ταῖς Νέαις Χώραις τῆς Ἑλλάδος Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου». Ἐπίσης τὴν Πράξη «ἀναθέσεως τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἐπαρχιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου εἰς τὴν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος» καὶ τὶς ἐπιστολὲς ποὺ ἀντηλλάγησαν τὸ 1929 μεταξὺ τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν Ἀθηνῶν.

Οἱ ἑπόμενες περίοδοι τοῦ θέματος τῶν «Νέων Χωρῶν»

.         Ἡ τρίτη περίοδος περιλαμβάνει τὸ χρονικὸ διάστημα ἀπὸ τὸ 1929 ἕως τὸ 1977. Στὴ μακρὰ αὐτὴ περίοδο δὲν ὑπάρχει ὀξύτητα στὶς σχέσεις Φαναρίου καὶ Ἀθηνῶν γιὰ τὶς «Νέες Χῶρες». Τὸ 1952 ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα καὶ μὲ βάση τὸν Τόμο τοῦ 1850 καὶ τὴν Πράξη τοῦ 1928, τὸν παρακαλεῖ νὰ μεριμνήσει «περὶ τῆς ἀναγραφῆς τοῦ ὀνόματος τοῦ κληρικοῦ …… ἐν τῷ Καταλόγῶ τῶν πρὸς Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων». Ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος Α΄ ἐπιχείρησε νὰ προωθήσει στὴ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Καταστατικὸ Χάρτη χωρὶς νὰ τηροῦνται οἱ ὄροι τῆς Πράξης τοῦ 1928, ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας σὲ ἐπιστολές του πρὸς Αὐτόν, τοῦ ὑπενθύμισε τί αὐτοὶ ὁρίζουν, χωρὶς νὰ προκαλέσει κρίση. Πλὴν τῶν πατριαρχικῶν ἐπιστολῶν ἀναγράφονται καὶ οἱ ἀπαντητικὲς ἐπιστολές τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου.
.         Ἡ τέταρτη περίοδος περιλαμβάνει τὸ διάστημα ἀπὸ τὸ 1977 καὶ τὴν ψήφιση τοῦ ἰσχύοντος καὶ σήμερα Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἕως τὸ 2003, ὅταν ἡ ἀντιπαράθεση Φαναρίου – Ἀθηνῶν προχωροῦσε στὴν κορύφωσή της. Ἀπὸ τὰ κείμενα προκύπτει ὅτι ἡ ὀξεία ἀντιπαράθεση γιὰ τὶς «Νέες Χῶρες» ἀρχίζει νὰ κλιμακώνεται μὲ τὴν ἐκλογὴ ὡς Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ ἀπὸ Χαλκηδόνος Βαρθολομαίου, στὶς 22 Ὀκτωβρίου τοῦ 1991.
.         Στὸν Α΄ Τόμο ὑπάρχει ἐπιστολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφεὶμ πρὸς τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, πρὶν αὐτὸς κλείσει ἕνα χρόνο ἀπὸ τὴν ἐκλογή του. Σ᾽ αὐτὴν γράφει, μεταξὺ τῶν ἄλλων, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος:
.         «Ἐν ταῖς ἐσχάταις ταύταις ἡμέραις ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πληροφορεῖται ὅτι ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης, ἀπὸ τῆς ἀναρρήσεως αὐτῆς εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον, ἤρχισεν ἀνακινοῦσα, ὡς μὴ ὤφελε, καὶ θίγουσα ζητήματα ἁπτόμενα τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου καὶ κατ’ ἐξοχὴν ἀφορῶντα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, καλῶς δὲ καὶ παγίως κείμενα, ἐπὶ τῶν ὁποίων ὅμως Αὕτη μεθοδεύει ἐπεμβάσεις καὶ μονομερεῖς ἐνεργείας καὶ νέας ρυθμίσεις».

Ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφεὶμ ἐξηγεῖ, τὸ 1992:

.         «Ἐξένισεν ἡμᾶς ἡ ἀκουσθεῖσα ἀπίθανος εἴδησις περὶ μελετωμένης ἀνακλήσεως τῆς ἀπὸ 4ης Σεπτεμβρίου 1928 Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς Πράξεως». Καὶ τονίζει: «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἑνιαία καὶ ἀδιαίρετος. Ἡ ὀνομασία “Νέαι Χῶραι” οὐδεμίαν σύγχρονον πραγματικότητα ἐκφράζουσι. Καὶ ὁ ὅρος “ἐπιτροπικῶς” εἶναι – ἵνα μὴ εἴπωμεν σχῆμα λόγου – θὰ ἐχαρακτηρίζετο παρ’ ἡμῶν μόνον ὡς σχῆμα καὶ τρόπος ἐκχωρήσεως, χωρὶς καμμίαν ἄλλην οὐσιαστικὴν προοπτικήν. Ἀπ’ ἀρχῆς ἄλλως τε κατεφάνη ἡ ἐθνικὴ ἀναγκαιότης, ὅπως ἀκολουθηθῆ ἡ ἰσχύουσα κανονικὴ ἐπιταγὴ “τὰ ἐκκλησιαστικὰ τοῖς πολιτικοῖς εἴωθε συμμεταβάλλεσθαι”. Καὶ αἱ περὶ ὧν ὁ λόγος ἐπαρχίαι ἠξίουν καὶ ἀνέμενον τὴν οἰκείαν θέσιν εἰς τὴν ἐλευθέραν ἤδη Ἑλλάδα καὶ εἰς τὸ Συνταγμάτιον τῆς πρὸ πολλοῦ Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος».

Στὴ συνέχεια τῆς ἐπιστολῆς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφεὶμ τονίζει:

.         «Ἀποροῦμεν πῶς σκέπτεται τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐν προκειμένῳ. Εἶναι δυνατὸν ποτὲ νὰ ἀποκοπῆ ἐκκλησιαστικῶς τὸ ἥμισυ τῆς Ἑλλάδος; Ὅταν ἐθνικοὶ κίνδυνοι ἀπειλοῦν τὰς βορείους καὶ ἀνατολικὰς ἀκριτικὰς τῆς χώρας ἐπαρχίας, εἶναι ἀδιανόητον νὰ χαραχθοῦν κάτωθεν τῆς ἐπιμάχου Μακεδονίας τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Θὰ δικαιώσωμεν ἡμεῖς αὐτοὶ τὰς διεκδικήσεις τῶν Σκοπίων, οἵτινες σημειωτέον ἤρχισαν ἀπὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς χειραφετήσεως, διὰ νὰ ἐξελιχθῶσιν εἰς γεωγραφικὰς ἀπαιτήσεις καὶ ἀλλοίωσιν τῆς ἱστορίας;»…. Ἀπὸ τότε ἔχουν προστεθεῖ προβλήματα στὴ Θράκη καὶ στὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, ἀλλὰ ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἡ ἴδια.

Ἐν ὄψει ἐπισκέψεων τοῦ κ. Βαρθολομαίου στὶς «Νέες Χῶρες», ποὺ προγραμμάτισε γιὰ τὸ 1993 τοῦ γράφει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ:

.         «Θὰ ἔλθετε ὡς ὑψηλὸς καὶ σεπτὸς προσκεκλημένος τῆς Αὐτοκεφάλου ἡμετέρας Ἐκκλησίας. Ἀλλ’ ὡς κυριαρχικῷ δικαιώματι ἐρχόμενον- ὅπου καὶ ὡς προαναγγέλλεται – δὲν θὰ δυνηθῶμεν νὰ σᾶς ὑποδεχθῶμεν. Καὶ θὰ λυπηθῶμεν ἑξαιρέτως διὰ τὸν ἀμοιβαῖον παραπικρασμόν, ἐνῶ διακείμεθα πρὸς Ὑμᾶς καὶ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον μετ’ ἀμειώτου ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ».
.         Ἔκτοτε ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος συνεχίζει τὴν ἐπιθετικότητά του σὲ βάρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ πέμπτη περίοδος ἀφορᾶ τὰ ἔτη 2003-2004 καὶ εἶναι πολυσέλιδη, μὲ 742 σελίδες (401-1143) στὸν Α΄ Τόμο. Σὲ αὐτὴν καταγράφεται ὁ ἀγώνας τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου πρὸς τὸ Φανάρι, τὴν ἀντιπολίτευση στὸ ἐσωτερικό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴ πολιτικὴ ἐξουσία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὰ ΜΜΕ, πού, σχεδὸν στὸ σύνολό τους, ἦσαν προκατειλημμένα σὲ βάρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Σκοπὸς τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου νὰ προστατεύσει τὸ Αὐτοκέφαλο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, νὰ ἐξηγήσει τὰ προφανῆ στὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ νὰ συντελέσει στὴν καταλλαγὴ καὶ στὴ συνεργασία τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν.
.         Ἡ ἀναφερόμενη ἕκτη περίοδος περιλαμβάνει τὰ ἔτη 2004 – 2005, ἡ ἑβδόμη τὰ ἔτη 2005 – 2006 καὶ ἡ ὀγδόη τὰ ἔτη 2006 – 2007. Ἀκολουθεῖ ἡ παράθεση γνωμοδοτήσεων ἐπὶ τοῦ θέματος καὶ παράρτημα μὲ δημοσιεύματα πάνω στὴν ἀντιπαράθεση.
.         Συμπερασματικὰ ἐπαναλαμβάνεται ὅτι τὸ ἐκδοθὲν ἔργο εἶναι ἱστορικῶν διαστάσεων καὶ μὲ τὴν περιεχόμενη πλούσια παράθεση ντοκουμέντων καταδεικνύεται τὸ λυπηρὸ γεγονός, ὅτι ἕως καὶ σήμερα, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος διακατέχεται ἀπὸ ἐμμονὲς σὲ βάρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ μόνο τραγωδίες προμηνύουν στὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων. Ἐλπίζεται ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ ἄρρωστη ἐκκλησιολογικὰ κατάσταση θὰ λήξει μὲ τὸν νέο Πατριάρχη.-

πηγή

Ποιες θέσεις συγκρούονται στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου.

Το τι συμβαίνει αγαπητοί μου φίλοι κι αναγνώστες, στην υπόθεση της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Ορους λίγο πολύ το ξέρετε...

Εξάλλου δεκάδες ιστολόγια και ιστοσελίδες του διαδικτύου έχουν εδω και χρόνια ασχοληθεί με το θέμα σχεδόν πάντα λαμβάνοντας θέση υπέρ ή κατά της μια ή της άλλης θέσης...

Τι τελευταίες μάλιστα ημέρες η σύγκρουση (και τα δημοσιεύματα) έχει κορυφωθεί.... 

Σε γενικές γραμμές να θυμήσω ότι η Μονή Εσφιγμένου έλαβε το 1972 μια απόφαση να μην μνημονεύεται το όνομα του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχη στις ακολουθίες της.

Την απόφασή της αυτή την έλαβε διότι θεωρεί τις ενέργειες των Πατριαρχών ως αιρετικές κι αντιορθόδοξες, καθώς εδώ και δεκαετίες έχουν επικοινωνία και συμπροσευχές με τον Πάπα αλλά και μια οικουμενιστική κατακριτέα δράση...

Ταυτόχρονα οι Εσφιγμενίτες μοναχοί εγκατέλειψαν και την Ιερά Επιστασία του Αγίου Ορους που αποτελείται από τις 20 Ιερές Μονές οι οποίες στο σύνολό τους παρέμειναν στο πλευρό του Οικουμενικού Πατριάρχη.

Κατόπιν με πατριαρχική απόφαση οι ζηλωτές (όπως ονομάζονται από τους πατριαρχικούς) μοναχοί που παρέμειναν εντός της Μονής αλλά και στο Κονάκι της Μονής στις Καρυές, έχασαν την ευλογία του Πατριάρχη και θεωρήθηκαν σχισματικοί και καταπατητές. Ορίσθηκε νέα αδελφότητα (την οποία οι παλαιοί μοναχοί θεωρούν ως παράτυπη) και με νομικές διαδικασίες απαιτεί την απόδοση σε αυτήν, όλων των εγκαταστάσεων της Ιεράς Μονής.

Εκτοτε έχουμε κάθε τόσο διάφορες ενέργειες και με αστυνομική βία έχει επιχειρηθεί η κατάληψη των εγκαταστάσεων της Μονής.

Εχει γίνει αποκλεισμός και οι 107 μοναχοί που είναι εντός των τειχών της Μονής βρίσκονται σε κατάσταση πολιορκίας....

Στην ανάρτησή μου αυτή δεν θα πάρω θέση για το ποιός έχει δίκιο ή άδικο, αλλά θα σας παραθέσω το σκεπτικό της αντιπαλότητας όπως περιγράφεται μέσα από 2 ενημερωτικότατα κείμενα των πρωτεργατών της διαφωνίας... 

Του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου από λόγο του που προσφώνησε προς την αντιπροσωπεία της ορισθείσης Νέας Ι. Μονής Εσφιγμένου και μιας επιστολης του Ηγουμένου της Παλαιάς Μονής Αρχιμ. κ. Μεθοδίου.

Ετσι ο καθένας από εσάς θα μπορέσει να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για την κατάσταση που ταλανίζει την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Ορους αλλά και ολόκληρη την Εκκλησία μας...

Εύχομαι ο Κύριος σύντομα να δώσει την λύση στο μεγάλο πρόβλημα που προφανώς και ατυχώς δεν μπορούν να λύσουν οι άνθρωποι κι να επέλθει και πάλι η γαλήνη στο Περιβόλι της Παναγιάς μας...

(Ζητώ συγνώμη για τα το εκτεταμμένο της ανάρτησης αυτής αλλά το θέμα είναι τόσο φλέγον που δεν μπορούσε να αποφευχθεί) 

πηγή

Οικουμενικότητα και Πατριωτισμός στην Ορθόδοξη Παράδοση

του Κωνσταντίνου Χολέβα, Πολιτικού Επιστήμονα

Μπορεί ο Ορθόδοξος Χριστιανός να αγαπά την πατρίδα του και να εκδηλώνει έναν υγιή και αφανάτιστο πατριωτισμό η μήπως αυτό αντιστρατεύεται τον πανανθρώπινο χαρακτήρα της Χριστιανικής διδασκαλίας; Οι Άγιοι και οι Πατέρες που διαμόρφωσαν την Ορθόδοξη Παράδοση μας απαντούν: Ναι, είναι φυσιολογική η αγάπη για την πατρίδα, αρκεί να μην οδηγεί σε μίσος προς άλλος λαούς. Πολύ όμορφα περιγράφει αυτό το συναίσθημα ο Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης όταν γράφει: «Η πατρίδα είναι μία μεγάλη οικογένεια». Όπως δηλαδή είναι φυσιολογικό να αγαπά ο Χριστιανός την οικογένειά του, έτσι άδολα και χωρίς μισαλλοδοξία δικαιούται να μεριμνά για το καλό του τόπου του, του έθνους του, του πολιτισμού του. Ο ίδιος ο Γέρων Παίσιος δίδασκε σε όσους τον ρωτούσαν για το Μακεδονικό ζήτημα ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε για την προστασία του ονόματος της Μακεδονίας, αρκεί να μη γίνει αυτός ο αγώνας η μοναδική μας ενασχόληση και μας απομακρύνει από τον πνευματικό αγώνα για τη σωτηρία της ψυχής μας (1). 

Μελετώντας τα κείμενα των Πατέρων, των Μαρτύρων και των Υμνογράφων παρατηρούμε ότι η Οικουμενική διάσταση της Ορθοδοξίας συνυπάρχει αρμονικά με την τοπικότητα και τον υγιή πατριωτισμνό. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αυτά τα δύο στοιχεία δεν θεωρούνται ασυμβίβαστα η αντικρουόμενα. Θυμίζω ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα. 

Ο Μέγας Βασίλειος εσεμνύνετο για την καταγωγή της μητέρας του από αρχαία ελληνικά και φημισμένα γένη. Τούτο αναφέρει και ο πνευματικός αδελφός του Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον Επιτάφιο προς τον Μέγα Βασίλειο. Από την άλλη πλευρά όμως ο Ιεράρχης της Καισαρείας δεχόταν στα φιλανθρωπικά Ιδρύματα της Βασιλειάδος κάθε ταλαίπωρο άνθρωπο ασχέτως φυλής η καταγωγής. Η αίσθηση ελληνικής ταυτότητος που τον διακατείχε δεν τον εμπόδιζε να αποδεικνύει εμπράκτως την οικουμενικότητα της χριστιανικής αγάπης. 

Ο Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλήτης τιμάται από την Οικουμενική Ορθοδοξία στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια, στη Ρωσία, στους αραβοφώνους Ρωμηούς (Ρουμ Ορτοντόξ) και αλλού, όπως άλλωστε αναφέρει και το απολυτίκιό του που τον αποκαλεί «υπέρμαχον της Οικουμένης». Όμως διεκρίθη κατά την μακραίωνα ιστορία της Θεσσαλονίκης για τα πατριωτικά και πολιουχικά θαύματά του. Εξεδίωκε βαρβάρους εισβολείς επί Βυζαντίου (Ρωμανίας) και υμνείται από την Ορθόδοξη υμνογραφία γι’αυτές τις σωτήριες παρεμβάσεις του. Ο Άγιος Φιλόθεος Κόκκινος τον υμνεί ως τον μέγαν φρουρόν Θεσσαλονίκης, ενώ άλλοι ύμνοι τον αποοκαλούν «σωσίπατριν», «σωσίπολιν» κ.λπ.(2). Και οικουμενικός ο Άγιος και υπέρμαχος της πατρίδος, όταν εκείνη κινδυνεύει. 

Το Άγιον Όρος είναι ο κατ’εξοχήν χώρος όπου εκφράζεται, πραγματώνεται και τιμάται η οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας. Ορθόδοξοι Μοναχοί από όλη την Υφήλιο και όχι μόνον Έλληνες υμνούν ενωμένοι τον Χριστό, την παναγία και τους Αγίους, ενώ ανεμπόδιστα λειτουργούν μία Μονή Ρωσόφωνη, μία Σερβόφωνη και μία Βουλγαρόφωνη καθώς και μία σκήτη Ρουμανόφωνη. Αξίζει, λοιπόν, να θυμηθούμε ότι ο ιδρυτής του πρώτου οργανωμένου κοινοβίου ήταν ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, κτήτωρ της Μεγίστης Λάυρας (963 μ. Χ.) . Δύο χρόνια πριν από την θεμελίωση του αγιορείτικου μοναχισμού -που έγινε με θαυματουργικές εμφανίσεις της Θεοτόκου- ο Αθανάσιος ευρίσκετο στον Χάνδακα (Ηράκλειο) της Κρήτης και προσηύχετο υπέρ του Βυζαντινού Στρατηγού Νικηφόρου Φωκά για να εκδιωχθούν οι Μουσουλμάνοι Σαρακηνοί και να ελευθερωθεί η Μεγαλόνησος. Ο Φωκάς μετά από την επιτυχή έκβαση της εκστρατείας εστέφθη αυτοκράτωρ στην Κωνσταντινούπολη και χρηματοδότησε την ίδρυση της Μεγίστης Λαύρας με χρήματα που προήλθαν από τα λάφυρα της Κρήτης. Η πατριωτική στάση του Αγίου Αθανασίου υπέρ της Ρωμανίας και του Ελληνισμού βοήθησε την ίδρυση ενός καθαγιασμένου χώρου και τρόπου πανορθοδόξου λατρείας και ασκήσεως (3). 

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Φωτιστής των Σκλάβων, καλλιεργούσε την αγάπη για την ελληνική παιδεία και την ελληνική γλώσσα. Κήρυττε ότι πρέπει όλοιι να μιλούν στο σπίτι τους μόνον τα ελληνικά και όχι τούρκικα, αρβανίτικά η άλλες διαλέκτους. Έλεγε μάλιστα ότι για όποιον σταματήσει να μιλά ξένες διαλέκτους ο ίδιος ο Άγιος θα πάρει επάνω του όλες τις αμαρτίες ως καλός πνευματικός(4). Παραλλήλως,όπως είναι φυσικό, η διδασκαλία του Αγίου είχε στοιχεία πανανθρώπινα και οικουμενικά, όπως οι προτροπές του υπέρ των δικαιωμάτων των αθιγγάνων ( γύπτους τους αποκαλεί), των πτωχών, των γυναικών και των αδικουμένων. 

Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο πολυγραφότατος εκκλησιαστικός Πατήρ του 18ου αιώνος, έγραψε μεταξύ πολλών άλλων συγγραμμάτων το «Νέον Μαρτυρολόγιον». Εκεί καταγράφει 87 βίους και μαρτύρια Ελλήνων, Σέρβων, Βουλγάρων, Ρώσων και άλλων Ορθοδόξων υπέρ της πίστεως του Χριστού. Η εθνολογική προέλευση των βιογραφουμένων καταδεικνύει την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας. Ο Νάξιος διδάσκαλος του Γένους δεν γράφει μόνον για Έλληνες Νεομάρτυρες. Ταυτοχρόνως δε στην Ακολουθία των Νεομαρτύρων που συνέθεσε καθώς και στην Ακολουθία για τον Μάρτυρα Θεόδωρο τον Βυζάντιο ξεδιπλώνει τις πτυχές του αγνού πατριωτισμού του και μάλιστα με τρόπο τολμηρό υπό συνθήκες Τουρκοκρατίας. Γράφει χαρακτηριστικά στην «Ακολυθία του Αγίου Νεομάρτυρος Θεοδώρου του Βυζαντιέως (+1795): «Χαίρει και σκιρτά Κωνσταντινούπολις...., ην περιέπεις (φυλάττεις και σώζεις) άνωθεν, το δ’εν αυτή ασεβές εκδιώξεις έθνος» (=είθε Χριστέ μου να εκδιώξεις το τουρκικό έθνος (5). 

Το δίλημμα είναι τεχνητό, λοιπόν. Όποιος διαβάζει τους Αγίους και τους θεοπνεύστους Πατέρες μας γνωρίζει πολύ καλά ότι οικουμενικότητα και αγνός πατριωτισμός ενυπάρχουν και συνυπάρχουν στην Ορθόδοξη Παράδοση και Γραμματεία. Με απλά λόγια αυτή την αλήθεια εξέφρασε ο αγιογράφος και λογοτέχνης Φώτης Κόντογλου όταν έγραφε ότι η Ρωμηοσύνη είναι η Χριστιανική Ελλάδα, η πονεμένη Ελλάδα. Είναι πονεμένος ο Ορθόδοξος Έλληνας, γι’αυτό σέβεται κάθε άνθρωπο και κάθε λαό, απαιτεί όμως και οι άλλοι να σέβονται την πατρίδα μας και την Ιστορία μας. 

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Μοναχού Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Άγιον Όρος 2004, σελ. 737 κ. ε. 
2. Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλήτης, έκδοσις Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου, Δήμου Αγίου Δημητρίου Αττικής, σελ. 53.
3. Μοναχού Παύλου Λαυριώτου, Ο Όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, Άγιον Όρος, 2007, σελ. 58, υποσημ. 4.
4. Αρχιμ. Χρυσοστόμου Μαϊδώνη, Ο Γέροντας του Γένους-Διδαχές από το σκαμνί του Πατροκοσμά, έκδοση Ι. Μονής Αγίου Κοσμά του Αιτωλού Αρναίας, 2009, σελ. 246.
5.Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, Γ Ἔκδοσις, ΑΣΤΗΡ Παπαδημητρίου, Αθήναι 1961, σελ. 257.

Κ.Χ.
amen

Οἴ ἀκριτικές Μητροπόλεις ἀνά τήν Ἑλλάδα, δέν ἔχουν Ἱερεῖς.

Τό πρόβλημα γίνεται ἰδιαίτερα

 ἔντονο τίς ἡμέρες τοῦ Πάσχα 

καθώς οἴ λιγοστοί Ἱερεῖς καλοῦνται

 νά καλύψουν

 πολλά χωριά. 

Γιά παράδειγμαἐξυπηρετοῦν 5 

ἕως καί 8 χωριά ὁ ἕνας.

Ὅπως καταλαβαίνουμε εἶναι

 πολύ δύσκολο νά γίνει αὐτό,

 ἄν ἀναλογιστοῦμε τούς

 ἄθλιους δρόμους καί τίς ἀπαιτήσεις. 

Ἀξίζει ὅμως νά σημειωθεῖ ὅτι οἴἀνιδιοτελεῖς Ἱερεῖς δέν ἀφήνουν 

ἀλειτούργητο κανένα χωριό.

Ἐλπίζουμε καί εὐχόμαστε,ὁ Θεός νά δώσει τήν λύση καί νά ἐκλέξει

 ἄξιους καί πολλούς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου.

πηγή

«Για τους ταγούς της Εκκλησίας οι Ιεροψάλτες είναι μια τάξη ηλιθίων ρομαντικών ιδεολόγων»

( Άρθρο από την ιστοσελίδα του Ι.Ν.της Αγίας Τριάδος Πειραιώς)

Υπάρχει μία αρχή, η οποία κανονικά, δέν θα δεχόταν καμίαν αντίρρηση. 
Κάθε τί που σχετίζεται με το έργο της Εκκλησίας, δέν μπορεί κανονικά να χαρακτηριστεί, σάν σύνηθες βιοποριστικό επάγγελμα.
Η πραγματικότητα όμως, είναι κάθετα αντίθετη με αυτή την αρχή. Έτσι σήμερα, ΚΑΙ ο Κληρικός ( από τον Διάκονο μέχρι τον Αρχιεπίσκοπο ), ΚΑΙ το προσωπικό των Ιερών Ναών ( Ιεροψάλτες και Νεωκόροι ), λόγω των πολλαπλών υποχρεώσεών τους μέσα σ’ αυτούς, θα έπρεπε να ζούν αποκλειστικά και μόνον απ’ αυτή τους την απασχόληση. Μόνο τότε, θα ήταν όλοι τους αυστηρά προσηλωμένοι, στά επί μέρους καθήκοντά τους, και μάλιστα, θα υπήρχε και θεμιτός ανταγωνισμός, προσφοράς υπηρεσιών.
Βλέπουμε όμως, ότι η Εκκλησία, φρόντισε να εξασφαλίσει ΜΟΝΟ τον εαυτό της ( δηλαδή τους Κληρικούς ), αφήνοντας τους Ιεροψάλτες και Νεωκόρους, στήν τύχη τους και στίς διαθέσεις των εκάστοτε Ιερατικών προϊσταμένων τους.
Μεγάλο σφάλμα ! Διότι χωρίς τον Ιερέα, μπορεί να είναι ( και είναι ) αδύνατον να τελεστεί οποιαδήποτε Ακολουθία, αλλά και χωρίς τον Ιεροψάλτη, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα και ίσως πολλές φορές, να ματαιώθηκαν Ακολουθίες, μόνο και μόνο, γιατί δέν υπήρχε Ψάλτης. Μάλιστα, υπάρχει και σχετικό ανέκδοτο επ’ αυτού. 

Κάποτε ένας Ιερέας ενός χωριού, σηκώθηκε χαράματα, προκειμένου να πάει 2 ώρες δρόμο με το γαϊδουράκι του, γιά να λειτουργήσει σε ένα εξωκκλήσι επ’ ονόματι του Αγ. Γεωργίου.
Πράγματι πήγε, καθάρισε όλο το χώρο, ετοίμασε την πρόθεση, και βγήκε στό διάσελο, περιμένοντας τον Ψάλτη, αλλά και τον κόσμο να έλθουν. Η ώρα όμως περνούσε και δέν φαινόταν κανείς. Ήταν βλέπετε δεύτερη μέρα του Πάσχα, και όλοι ξεκουράζονταν από το γλέντι της προηγούμενης. Πήγε 8 η ώρα, 8.30, πήγε 9, αλλά δέν φαινόταν κανείς. Μπαίνει μέσα στό Ιερό, βάζει το Πετραχείλι του, βγαίνει στήν Ωραία Πύλη, έκανε σχήμα πρός τον Δεσπότη – Χριστό, και γυρίζοντας πρός την εικόνα του Αγίου, είπε : « Άγιε μου Γιώργη, εγώ τα ξέρω, εσύ τα ξέρεις, Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, έκλεισε την Εκκλησία, και γύρισε στό σπίτι του.
Τα Μυστήρια, μπορούν να τελεστούν χωρίς την παρουσία του Ψάλτη. Όχι όμως και οι διάφορες άλλες Ακολουθίες.
Σκεφθείτε Μεγάλη Εβδομάδα, χωρίς Ψάλτες στά Αναλόγια !
Συμπέρασμα : Ο Ψάλτης, είναι αποδεδειγμένα, αναπόσπαστο Μέ-λος της Θείας Λατρείας μας, και άμεσος Συνεργάτης των Κληρικών, στήν εκπλήρωση των πάσης φύσεως καθηκόντων τους. 
Παρ’ όλο ότι τα έχουμε ξαναπεί, θα επιτρέψετε παρ’ όλο τον κίν-δυνο, να φανούμε κουραστικοί, να εξετάσουμε πάλι, ποιός είναι ο Ιεροψάλτης και τί είναι αυτό, που χαρακτηρίζει το έργο του.
Ιεροψάλτης, είναι ο πάντα ακούραστος εργάτης, ο οποίος δέν έχει κανένα δικαίωμα να επαναστατήσει, να απεργήσει, να διαμαρ-τυρηθεί, παρά μονάχα, να παραμένει ένας ζωντανός και δημιουργικός φορέας, με άπειρο βεληνεκές και στόχο να κατευθύνει τίς ψυχές των Χριστιανών, μέσα στόν Ιερό χώρο της Εκκλησίας και μόνον.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, που φιλότιμα κονταρομαχεί με το ξεφάντωμα, και απαρνείται κάθε ανθρώπινη εκδήλωση, που θα του μειώσει την απόδοση, σε όλες τίς Ακολουθίες της Θείας Λατρείας μας, καθώς οι απαιτήσεις του Εκκλησιάσματος και ιδίως των ανίδεων πολλές φορές συνεργατών του Κληρικών, αγγίζουν τα όρια του μεγίστου.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, που ανεπηρέαστος από κάθε μεταβολή στίς κορυφές των πυραμίδων Κράτους και Εκκλησίας, μένει ασάλευτα πιστός, στήν Ιερή Αποστολή του, και προσφέρει, και δίνει και φιλοδοξεί να ευχαριστεί, να αρέσει στό ακροατήριό του, και να πικραίνεται όταν δέν μπορεί να το καταφέρει.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, ο οποίος κόντρα στό χιονιά, τη βροχή και το ξεροβόρι, με ριζωμένο βαθειά μεσ’ την ψυχή του το θρησκευτικό συναίσθημα, και χαραγμένο με πύρινα γράμματα στή συνείδησή του το αίσθημα της ευθύνης, ξεκινάει πρίν ακόμα σημάνουν οι καμπάνες, γιά να δώσει ότι έχει στά στήθια του. Την ίδια του την ψυχή.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, που σοβαρός, ευθυτενής και ακέραιος, μένει και θα μένει ο μεγάλος καλλιτέχνης, που ποτέ του δέν χειροκροτείται, δέν διαφημίζεται, δέν προβάΛ-λεται και δέν επιβάλλεται τεχνικά και ψεύτικα, παρά μόνο με την αξία του, τίς μελέτες του, την αφοσίωσή του και την απόδοση στό έργο του.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, που παραμένει μόνιμα ένας υπάλληλος, μόνιμα υφιστάμενος, χωρίς προαγωγές, χωρίς αναγνώριση, χωρίς κατοχύρωση, χωρίς νόμους να τον υποστη-ρίζουν, περιφρονημένος από το Κράτος και την Εκκλησία, χωρίς να έχει τη δυνατότητα μεταβολής των όρων της εργασίας του, χωρίς δικαίωμα εκσυγχρονισμού, τόσο στό ωράριο όσο και στίς υποχρεώσεις του, πράγματα τα οποία συνεχώς διογκώνονται, με τίς απαιτήσεις των διαφόρων Αρχιερέων ή και των απλών Κληρικών, κατά τα οποία παρα-μένει πάντα ο ίδιος, πάντα εκεί ψηλά στό βάθρο του, αντιμετωπίζοντας καρτερικά, την άκρως ιδιότυπη και τίς περισσότερες φορές προσβλητική γιά την αξιοπρέπειά του μεταχείριση.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, ο μόνος επαγγελματίας, ο οποίος γνωρίζοντας, πως το μεγαλύτερο μέρος του Εκκλησιάσματος, έρχεται στό Ναό, γιά να τον ακούσει να ψάλλει τα διάφορα τροπάρια, δέν έχει το δικαίωμα να παλέψει γιά το δίκιο και την αξιοπρέπειά του, και λόγω της προσβλητικής αμοιβής που λαμβάνει, ντρέπεται να βροντοφωνάξει την ιδιότητά του.
Ιεροψάλτης, είναι ΜΟΝΟΝ Εκείνος. Ο Μεγαλύτερος Εθνικός, Εκκλησιαστικός και συγχρόνως Παραδοσιακός Τραγουδιστής της Φυλής μας.
Εκείνος, που έχει την ύψιστη τιμή, να υμνεί αδιαλείπτως τον Κύριο και Θεό μας. ΑΥΤΟΣ είναι ο Ιεροψάλτης.
Αλλά ας δούμε, και μερικά άλλα στοιχεία, που συνθέτουν την προσωπικότητά του. 
Κατ΄ αρχήν ο Ιεροψάλτης, πρέπει να διαθέτει καλλιφωνία, παιδεία, γνώσεις πάνω στήν Εκκλησιαστική Βυζαντινή Μουσική και την Τάξη των Ιερών Ακολουθιών, οπωσδήποτε ηθικό ανάστημα, και πάνω απ’ όλα, επίγνωση γιά το λειτούργημά του.
Το έργο που επιτελεί, είναι ιερό, και γι’ αυτό, θα πρέπει να αν-τιλαμβάνεται το ρόλο του στή Θεία Λατρεία μας. Σκοπός της ψαλμωδίας, δέν είναι η επίδειξη και η ευχαρίστηση, αλλά η ζωηρή έκφραση των ευσεβών συναισθημάτων, που πηγάζουν από τα βάθη της καρδιάς, καθώς επίσης, η ψυχική ανάταση πρός το Θεό, με αποτέλεσμα, την χριστιανική πρόοδο του εκκλησιάσματος.
Η θέση των Ιεροψαλτών μέσα στό Ναό, είναι καθιερωμένη, από την εποχή του Ιγνατίου του Θεοφόρου ( τέλη του Α΄. αιώνος μ. Χ. ), ο οποίος εθέσπισε την ψαλμωδία « κατ’ αντιφωνίαν », και τους δύο Χορούς των Ψαλτών, μέσα στήν Εκκλησία. Εξ’ άλλου, από τους 26ο ΄. , 43ο ΄. και 69ο ΄. Κανόνες των Αγίων Αποστόλων, 14ο ΄. της Δ΄. Οικουμενικής Συνόδου, 4ο ΄. και 6ο ΄. της Στ΄. Οικουμενικής, αλλά ιδιαιτέρως τον 15ο ΄. της εν Λαοδικεία Συνόδου και τον 75ο ΄. επίσης της Στ΄. Οικουμενικής, καθώς επίσης και από τίς Αρχαίες Λειτουργίες Ιακώβου, Κλήμεντος και Μάρκου του Ευγενικού, οι Ιεροψάλτες αναφέρονται σάν ιδιαίτερη τάξη, στήν υπηρεσία της Θείας Λατρείας. 
Όπως προαναφέραμε, οι Ιεροψάλτες πρέπει να διαθέτουν αρκετά « προσόντα », γιά να είναι σε θέση, να εκπληρώσουν άριστα, το ύψιστο έργο τους.
Ας τά εξετάσουμε όμως αναλυτικά, αυτά τα « προσόντα ».
1) Κατ’ αρχήν σάν Ψάλτης, θα πρέπει να διαθέτει το φυσικό ταλέντο της φωνής. Ένα πραγματικά Θείο δώρο, το οποίον όμως, δέν το διαθέτουν πολλοί. Βέβαια, όταν λέμε φωνή, δέν εννοούμε αγριοφωνάρα ή οτιδήποτε άλλο σχετικό, αλλά μελωδική και ευχάριστη φωνή, η οποία να χαϊδεύει τα αυτιά των πιστών, και όχι να τους σπάει τα νεύρα. Να διαθέτει καθαρή άρθρωση και να ψάλλει όσο αυτό είναι εφικτό, « κατ’ έννοιαν ».
Πάνω σ’ αυτό, ίσως πολλοί να έχουν αντιρρήσεις, προβάλλοντας τους μετρικούς πόδες της Υμνολογίας, ή τίς αυστηρές προδιαγραφές των Προλόγων ή Προσομοίων, επί των οποίων ψάλλονται οι διάφοροι Εκκλησιαστικοί Ύμνοι. Όλ’ αυτά, είναι αποδεκτά, και δέν μπορεί να τα αμφισβητήσει κανείς.
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις, όπως π. χ. στό Δ΄. Εξαποστειλάριο « Ταις αρεταίς αστράψαντες » και συγκεκριμένα, στή μουσική πρόταση « εσθήσεσι Μυροφόροις ». Μπορεί να μας εξηγήσει κανείς, τί σημαίνει αυτή η φράση ; Ασφαλώς όχι, γιατί είναι δύο λέξεις, οι οποίες ανήκουν σε διαφορετικές προτάσεις η κάθε μία ( « άνδρας εν αστραπτούσαις εσθήσεσι » και « Μυροφόροις κλινούσαις εις γήν όψιν » ), οι οποίες, λόγω του προσομοιακού μέτρου, σφαγιάζονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να μή βγαίνει κανένα νόημα.
Και υπάρχουν πάμπολλες παρόμοιες καταστάσεις ( στόν Κανόνα του Ακάθιστου Ύμνου, σε Στιχηρά, Εξαποστειλάρια, Προσόμοια κ. λ. π. ), που παραποιούν εντελώς, την έννοια του Μέλους.
Απ’ όλ’ αυτά, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα, ότι τα μουσικά προσομοιακά μέτρα, καλό είναι να τηρούνται, εφ’ όσον όμως, δέν κατακρεουργείται η έννοια των κειμένων. Και εδώ, χρειάζεται η παιδεία των Ιεροψαλτών, οι οποίοι πρέπει μ’ αυτά που « λένε », να δίνουν και στόν πλέον αγράμματο πιστό, ξεκάθαρη την έννοια των Ύμνων της Θείας Λατρείας.
2) Ερχόμαστε στίς γνώσεις της Μουσικής και των Τυπικών Διατάξεων, κατά την τέλεση των διαφόρων Ακολουθιών. 
Γι’ αυτές τίς γνώσεις, έχουμε αναφερθεί πολλές φορές, και δέν σκοπεύουμε να γίνουμε κουραστικοί. Αυτοί που κυριολεκτικά « ξεφουρνίζονται » κάθε χρόνο από τα Ωδεία, μπορεί να γνωρίζουν πολλά πράγματα, που ίσως δέν τα γνώριζαν πρίν, αλλά με καμιά δύναμη, δέν μπορούν να επανδρώσουν Αναλόγια, και δέν μπορούν να λέγονται Ιεροψάλτες. Και τούτο, γιατί το μόνο που δέν γνωρίζουν, είναι η « δουλειά » του Αναλογίου. Με τίς υποτυπώδεις γνώσεις γύρω από τη Βυζαντινή Μουσική, και τίς ανύπαρκτες σχεδόν, πάνω στίς Τυπικές Διατάξεις, είναι ακατάλληλοι γιά το λειτούργημα του Ιεροψάλτη.
Τα Ωδεία, συμπεριφερόμενα αποκλειστικά, σάν εμπορομάγαζα, προωθούν και μοιράζουν Πτυχία και Διπλώματα αφειδώς, αρκεί ο ενδιαφερόμενος, να πληρώσει αυτά που θα του ζητήσουν. Υπάρχουν πάμπολλες και τρανταχτές περιπτώσεις διαφόρων, οι οποίοι διαθέ-τουν Πτυχία Βυζαντινής Μουσικής ή Διπλώματα Μουσικοδιδασκά-λου, υπογεγραμμένα από το συνένοχο Υπουργείο Πολιτισμού, με δικαίωμα μάλιστα « του διδάσκειν », αλλά που δέν είναι σε θέση, να σταθούν απλά, πάνω σ’ ένα Αναλόγιο.
Και το ωραίο είναι, ότι υπάρχουν μερικοί άλλοι, οι οποίοι έχουν υπογράψει χωρίς ίχνος ντροπής, αυτά τα χαρτιά, και οι οποίοι κοκορεύονται, ότι « φέτος, έβγαλα …… τόσους μαθητάς ». Παραβλέπουμε εδώ την παροιμία « κατά το Δάσκαλο και ο μαθητής ».
Βέβαια, ίσως με αυτά τα λόγια μου, δυσανασχετήσουν πολλοί εκλεκτοί συνάδελφοι, αλλά δέν παύει να είναι η στυγνή πραγματικότητα. 
Μετά είναι το θέμα της Τυπικής Διάταξης των Ιερών Ακολουθιών. Βέβαια, θα μπορούσε να πεί κάποιος, ότι αφού ο ίδιος ο Αριεπίσκοπος, μαζί με όλη την Ιεραρχία, κάνει λάθη και μάλιστα ουσιώδη, καταστρατηγώντας « Αρχιερατικώ δικαίω » ή πολλές φορές από άγνοια το Τυπικό και την Παράδοση, πώς ένας νέος Ιεροψάλτης, να είναι αλάνθαστος ; Όταν τα κυκλοφορούντα Τυπικά ( Βιολάκης, Δίπτυχα, του εξ’ Αγρινίου κ. Παπαχρήστου, ακόμα και το « Πατριαρχικό Τυπικό » που εκδίδεται από τις Εκδόσεις « ΤΕΡΤΙΟΣ », και που δυστυχώς, δέν διορθώνεται από το ίδιο το Οι-κουμενικό Πατριαρχείο ), βρίθουν λαθών, πώς μπορεί ένας « εργάτης » του Αναλογίου, νέος ή παλαιός, να παραμένει αλάνθαστος ;
Και υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις, που δικαιολογούν τα λόγια μας, αλλά που δέν είναι της παρούσης στιγμής, να αναφερθούν.
3) Ερχόμαστε στό θέμα της παιδείας.
Ο Ιεροψάλτης, πρέπει να διαθέτει ανάλογη μόρφωση, γιατί μόνον έτσι, θα είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται, το νόημα των Ύμνων που ψάλλει, και να αποδίδει τα κείμενα « κατ’ έννοιαν », ώστε να γίνεται κατανοητός, από το εκκλησίασμα. Μόνον έτσι, θα αποφεύγει τους τόσο συνήθεις παρατονισμούς, και γενικά, γνωρίζοντας το νόημα αυτών που ψάλλει, να το μεταδίδει και στούς πιστούς.
4) Κι ας έλθουμε στό θέμα της ηθικής.
Ο Ιεροψάλτης, έχει τη μεγάλη τιμή, να είναι ο κατ’ εξοχήν, Υμνωδός του πληρώματος της Εκκλησίας, πρός το Θεό.
Σύμφωνα λοιπόν με τα « Ούχ’ ωραίος αίνος, εν στόματι αμαρτωλού » της Σοφίας Σειράχ, και « Μή μόνον γλώττη προσφέρειν την υμνωδίαν, αλλά και την διάνοιαν, εις κατανόησιν των λεγομένων εγείρειν » του Θεοδώρητου, θα πρέπει να είναι σοβαρός, αξιοπρεπής, να μή δίνει αφορμές γιά κάθε είδους σκάνδαλα, και να είναι παράδειγμα πρός μίμηση, γιά τους πιστούς που τον ακούν.
Καιρός όμως, να δούμε το έργο του Ιεροψάλτη, και να εξετάσου-με το τί γίνεται, και το τί θα έπρεπε να γίνεται.
Το έργο του Ιεροψάλτη, είναι σημείον αντιλεγόμενον, και γενικά κατακρίνεται, λές και αυτός και μόνον αυτός, είναι υπεύθυνος γιά την κατάντια που παρατηρούμε, μέσα στούς Ναούς, κατά τη διεξαγωγή των διαφόρων Ακολουθιών. 
Γεγονός πάντως είναι, ότι σήμερα, κακολογείται και χλευάζεται η Εκκλησιαστική Βυζαντινή Μουσική, και αφορμή γι’ αυτό, είναι αρκετοί από τους ίδιους τους Ιεροψάλτες.
Αυτοί οι « ΚΥΡΙΟΙ », κάνουν τους Ιεροψάλτες κατ’ ανάγκην ή αποβλέποντας στά χρήματα, που θα αποκομίσουν απ’ αυτή τη δουλειά. Πολλοί απ’ αυτούς, ανεβαίνουν πάνω στά Αναλόγια, εντελώς απροετοίμαστοι, και προσπαθούν την τελευταία στιγμή, να ενημερωθούν.
Άλλοι πάλι, και δυστυχώς πολλοί απ’ αυτούς, που λένε ή πιστεύ-ουν οι ίδιοι, ότι είναι μεγάλοι Ψάλτες, με την ανοχή ή και προτροπή, των πάσης φύσεως και βαθμού Κληρικών, μεταβάλλουν τους Εκκλησιαστικούς Ύμνους της Θείας Λατρείας μας, σε άριες από όπερες. Αφήνουμε το τραγικό γεγονός, της παρουσίας αρμονίων ή άλλων οργάνων ή επί το « καλλιτεχνικότερον », ηλεκτρονικών ισοκρατών, με τα οποία γενικά, μπασταρδεύεται η Παράδοση και γενικώτερα η ίδια η Ακολουθία. 
Άλλοι πάλι, ανεβάζουν γυναίκες πάνω στά αναλόγια, καταστρατη-γώντας τους Ιερούς Κανόνες, οι οποίοι αποδοκιμάζουν τέτοιες ενέργειες.
Άλλοι πάλι, μή γνωρίζοντας την ίδια τη φωνή τους, αρχίζουν να ψάλλουν τα διάφορα μαθήματα, σε βάσεις ανεπίτρεπτες γι’ αυτούς, με αποτέλεσμα να ξελαρυγγιάζονται, προσπαθώντας να ψάλλουν κάποια ψιλή θέση του Μέλους, προκαλώντας ταυτόχρονα, τη θυμηδία και τον οίκτο του εκκλησιάσματος.
Υπάρχουν όμως και άλλοι, οι οποίοι όταν ψάλλουν, χορεύουν πάνω στό Αναλόγιο, κουνώντας ανεπίτρεπτα τα χέρια, το κεφάλι, όλο το σώμα ή κτυπώντας τα πόδια τους « εν είδει ταμπούρλου », προκειμένου να κρατήσουν το χρόνο, αγνοούντες την επιτίμηση του Ιερού Χρυσοστόμου, ο οποίος με ιερή αγανάκτηση, λέει :
« Άθλιε και ταλαίπωρε, δέόν σε δεδοικότα και τρέμοντα, την Αγγελικήν Δοξολογίαν εκπέμπειν, φόβω τε και τρόμω, την εξομολόγησιν τω Κτίστη ποιείσθαι και διά ταύτης, συγγνώμην των πταισμάτων αιτείσθαι, σύ δέ τα μίμων και ορχηστών ενταύθα παρά-γεις, ατάκτως μέν τας χείρας επανατείνων και τοις ποσίν εφαλλόμενος και όλω περικλώμενος τω σώματι ».
Τέλος, υπάρχουν πολλοί, και δυστυχώς αρκετοί, από αυτούς οι οποίοι όπως είπαμε, νομίζουν ότι είναι μεγάλοι Ψάλτες ή μοναδικοί στό είδος τους, οι οποίοι ΔΕΝ γνωρίζουν, τί πάει να πεί χρόνος ενός μαθήματος ή χρονική αγωγή. Αρχίζουν να ψάλλουν ένα μάθημα, και μέχρι να το τελειώσουν, έχουν « αλλάξει τα φώτα », σ’ αυτό που χαρακτηρίζεται, σάν « η ομορφιά του Μέλους ». Τον χρόνο. Άσχετα όμως με όλ’ αυτά, το συμπέρασμα όπως είπαμε, είναι ένα :
Οι Ιεροψάλτες, είναι αναπόσπαστα Μέλη της Θείας Λατρείας μας, και άμεσοι συνεργάτες των Κληρικών, και το έργο τους, είναι ιερό, σοβαρό, υπεύθυνο, και αποτελεί παράδειγμα πρός μίμηση, γιά το Εκκλησίασμα. 
Αλλά ας έλθουμε τώρα στή στάση της επίσημης Εκκλησίας, απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
Γιά τους Ταγούς της Εκκλησίας μας, οι Ιεροψάλτες δέν είναι τίποτ’ άλλο, παρά μία τάξη ηλίθιων ρομαντικών ιδεολόγων, οι οποί-οι χάριν του πάθους που έχουν γιά τη Βυζαντινή Μουσική και το ψάλσιμο, τους βοηθάνε να γεμίζουν τίς τσέπες τους και τα παγκάρια των Ιερών Ναών. Αυτό το λέμε, διότι το άκουσαμε με τα ίδια μας τ’ αυτιά. Καμία μέριμνα γιά τον Κλάδο.
Καμία μέριμνα γιά την Μουσική, με την οποίαν αποδίδονται οι Εκκλησιαστικοί Ύμνοι.
Καμία μέριμνα γιά το μέλλον. Καθημερινώς, βλέπουμε να φθίνουν τα Ιερά Αναλόγια, και η επάνδρωσή τους, αποτελεί πρόβλημα, γιά πολλές περιοχές της Χώρας. Άλλοτε, βλέπαμε πλήθος παιδιών, να πλαισιώνουν τους Ψάλτες κάθε Εκκλησίας. Τώρα, ή μάλλον σε μερικά χρόνια, εάν δέν δραστηριοποιηθούν οι ιθύνοντες, θα ψάχνουν με το φανάρι του Διογένη, γιά να βρούν έναν άνθρωπο, να τους βοηθήσει στίς Ακολουθίες.
Πρέπει να ρυθμίσουν το θέμα των αμοιβών και της ασφάλισης του Ψάλτη. Όταν θέλουν να φτιάξουν Ναούς, Τέμπλα, μάρμαρα, αγιογραφίες ή οτιδήποτε άλλο, βρίσκουν χρήματα ή δανείζονται. 
Γιά να κάνουν αύξηση 10 - 20 Ευρώ στούς Ψάλτες, πρέπει να γίνει Οικουμενική Σύνοδος.
Να φροντίσουν – και μόνον εάν το θελήσουν θα γίνει – να ενταχθούν οι Ιεροψάλτες, στούς Δημοσίους Υπαλλήλους.
Να αγκαλιάσουν τη Βυζαντινή Μουσική, και αφού φροντίσουν να την κρατήσουν πεντακάθαρη και αγνή, όπως μας την παρέδωσαν οι Πατέρες μας, μακριά από κάθε είδους αιρετικές προσμήξεις και άλλες διαφόρων τύπων θεωρίες ή εφευρέσεις, να παραχωρήσουν αρκετές εκπομπές στά Ραδιόφωνα της Εκκλησίας γι’ αυτήν, αλλά και να απαιτήσουν από τα δημόσια και ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης, να μεταδίδουν πιό τακτικά προγράμματα, με Βυζαντινούς Εκκλησιαστικούς Ύμνους και Δημοτικά Τραγούδια.
Να φροντίσουν να εισαχθεί στή Μέση Εκπαίδευση, η Βυζαντινή Μουσική, αντί της Ευρωπαϊκής που υπάρχει τώρα, οπότε τα Ελληνόπουλα, θα μαθαίνουν από τα μικρά τους χρόνια, να ψάλλουν και να τραγουδούν, με τη Μουσική της Πατρίδας τους, και όχι με μιά ξένη.
Να φροντίσουν να διαχωριστούν οι σπουδές της Βυζαντινής από την Ευρωπαϊκή Μουσική στά Ωδεία. Υπάρχουν άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και η μετριότητά μου, οι οποίοι παθαίνουν αναφυλαξία, όταν δούν πεντάγραμμη παρτιτούρα και μάλιστα, πάνω στά Αναλόγια.
Ένας, ο οποίος θέλει να μάθει να ψέλνει, δέν χρειάζεται αρμονίες και σολφέζ. Αφήνουμε το γεγονός, ότι παλαιότερα, απαιτούσαν και 3 χρόνια πιάνο. Αυτά μπορεί να τα μάθει εάν θέλει, και αργότερα.
Ας μάθει πρώτα τη δουλειά του Αναλογίου, δηλαδή να μπορεί να ανεβαίνει πάννω σ' αυτό και να ψάλλει κάτι σωστά και στην θέση του και ας του λείπουν τα πεντάγραμμα.
Αυτές λοιπόν, είναι κατά την ταπεινή μας πάντοτε γνώμη, μερικές από τίς ενέργειες, οι οποίες θα πρέπει να δρομολογηθούν την Επίσημη Εκκλησία, προκειμένου να βελτιωθούν οι σχέσεις της με τους Ιεροψάλτες. 
Τότε μόνο – και αυτό το πιστεύουμε ακράδαντα – θα υπάρξει προσέλευση νέων στά Ιερά Αναλόγια, οι οποίοι σιγά – σιγά, θα αντικαταστήσουν όλους εμάς, πάνω σ’ αυτά. 

πηγή