Η πρώτη συνέντευξη του νέου Επισκόπου Χριστουπόλεως-"Οι Καθολικοί θα πρέπει να αλλάξουν τον τρόπο καθορισμού του Πάσχα"

υνέντευξη στον Μάνο Χατζηγιάννη 

"Μετά την εκλογή και τη χειροτονία μου, όμως, αυτό που κυριαρχεί δεν είναι το «μανθάνειν» αλλά το «πάσχειν» τα θεία και παράδοξα" ανέφερε μεταξύ άλλων στο πλαίσιο της εφ΄όλης της ύλης συνέντευξής του στο ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ ο νέος Επίσκοπος Χριστουπόλεως Μακάριος. Μιλάει για την πρόταση του Πάπα αναφορικά με τον κοινό εορτασμό του Πάσχα από Ορθοδόξους & Ρ/καθολικούς λέγοντας πως "η Καθολική Εκκλησία θα πρέπει να αλλάξει τον τρόπο καθορισμού της εορτής του Πάσχα", σχολιάζει τις επαφές του ποντίφικα με τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη διαβεβαιώνοντας πως "δεν υπάρχει καμία έκπτωση των ορθοδόξων δογμάτων ή καμιά παραποίηση της εκκλησιαστικής μας αλήθειας και των παραδόσεών μας", αναφέρεται στους "υπερορθόδοξους", εστιάζει στο σύγχρονο διωγμό των Χριστιανών και τέλος μοιράζεται τις εμπειρίες του από το Άγιον Όρος. 

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη: 

-Σεβασμιώτατε, τι σημαίνει για εσάς η εκλογή σας στην θέση του βοηθού Επίσκοπου του Οικουμενικού Πατριάρχου με τον τίτλο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Χριστουπόλεως;
 

Αισθάνομαι ότι ο Θεός με ευλόγησε πλούσια χαρίζοντάς μου το αρχιερατικό αξίωμα. Θα υπηρετήσω ως Επίσκοπος στην Εσθονία κοντά σε μια μεγάλη εκκλησιαστική προσωπικότητα, τον Μητροπολίτη Στέφανο, ο οποίος ανέστησε την Αυτόνομη Εκκλησία της Εσθονίας κυριολεκτικά από τις στάκτες της, μετά την επανενεργοποίηση του Αυτόνομου καθεστώτος της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το να είσαι επίσκοπος σημαίνει ότι φέρεις στους ώμους σου τη μεγάλη ευθύνη της αποστολικής διαδοχής. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει καθοριστικά τη ζωή του και να αναγεννηθεί μέσα από τρία πράγματα. Πρώτον με το να γνωριστεί και να σχετιστεί με το Χριστό, δεύτερον μετά από μια μεγάλη δοκιμασία (ένα θάνατο, ένα καρκίνο, ένα χωρισμό) και τρίτον όταν ο Θεός τον αξιώσει να γίνει επίσκοπος. Μέχρι τώρα όλα ήταν θεωρητικά. Μετά την εκλογή και τη χειροτονία μου, όμως, αυτό που κυριαρχεί δεν είναι το «μανθάνειν» αλλά το «πάσχειν» τα θεία και παράδοξα. Και τελικά το «πάσχειν» είναι που χαρίζει στον άνθρωπο την αιωνιότητα της ατελευτήτου επεκτάσεως. Το επισκοπικό αξίωμα σου χαρίζει πληρότητα, εσωτερική ειρήνη και χαρά, σου δημιουργεί αίσθηση δωρεάς και αγιότητος που δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί με λόγια. Προσπαθώ να διαχειρισθώ αυτή τη δωρεά του Θεού και προσέχω να μην τη χάσω. Δοξάζω αεννάως το Θεό.

-Επειδή αρκετός κόσμος δεν γνωρίζει επακριβώς, θα θέλατε να μας πείτε ποιός είναι ο ρόλος του Επισκόπου του Οικουμενικού Θρόνου παρά τω πλευρώ του Προκαθημένου της Εσθονικής Εκκλησίας;

Ο ρόλος και η διακονία του Επισκόπου είναι ο ίδιος όπου και αν αυτός διακονεί. Πέρα από τα διοικητικά και τις επί μέρους ή, αν θέλετε, τις κατά τόπους ανάγκες του ποιμνίου θεωρώ ότι ο Επίσκοπος καταγγέλει το Χριστό. Aλίμονο όμως, αν εμείς οι επίσκοποι μιλούμε για το Χριστό που είναι πανταχού παρών αλλά μπορεί να είναι απών από τη ζωή μας. Ο Χριστός είναι αγάπη. Η διακονία, επομένως, στην Εκκλησία δεν συνιστά μια, τρόπον τινα, ουδέτερη μορφή διοικήσεως αλλά μια μορφή παροχής χάριτος και αγάπης. Είχα πει στον χειροτονητήριο λόγο μου, και σας παρακαλώ να εύχεσθε να το καταφέρω, ότι μία δύναμη επιθυμώ να αποκτήσω: την δύναμη να αγαπώ. Όπου υπάρχει αγάπη υπάρχει φως κι όπου δεν υπάρχει αγάπη δεν ξημερώνει ποτέ.

Μέσα σε αυτό το αγαπητικό πλαίσιο οραματίζομαι να κινηθώ στην ευλογημένη γη της Εσθονίας, όπου με έταξε ο Θεός και παράλληλα με την διακονία μου θα προσπαθήσω να δώσω την καλή μαρτυρία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του μεγάλου Πατριάρχου μας Βαρθολομαίου. Όσον αφορά τον Μητροπολίτη Στέφανο, στο πλευρό του οποίου θα διακονήσω, έχω διαπιστώσει ότι είναι ένας πάρα πολύ πιστός άνθρωπος, μια σεμνή εκκλησιαστική φυσιογνωμία από τον οποίο περισσότερα παίρνει κανείς παρά δίδει. Δεν έχω, λοιπόν, περιθώρια να του δώσω πολλά. Μάλλον θα πάρω. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια που συνεργαζόμαστε με αφορμή το Θεολογικό Σεμινάριο του Αγίου Πλάτωνος λαμβάνω από πλευράς του με ένα μοναδικό και εξαίσιο τρόπο εντατικά μαθήματα εκκλησιαστικού ήθους, θεολογικής σοφίας, πνευματικής εμπειρίας, διοικητικής ευθυκρισίας. Είναι σοφός και μεγάλος Ιεράρχης. Χαίρομαι διότι κοντά του είναι σαν να βρίσκομαι πάλι στο Πανεπιστήμιο.

-Το τελευταίο διάστημα γίνεται μια συζήτηση για κοινό εορτασμό του Πάσχα Ορθοδόξων & Ρωμαιοκαθολικών μετά την σχετική πρόταση του Πάπα Φραγκίσκου. Πως σχολιάζετε το σχετικό ζήτημα;

Το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα δεν είναι ζήτημα των τελευταίων ημερών ούτε φυσικά είναι ένα θέμα που απασχολεί μόνο τον Πάπα και την Λατινική Εκκλησία. Το ζήτημα έχει συζητηθεί ήδη από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια και επ’ αυτού απεφάνθη η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Είναι αυτονόητο ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί στο σύνολό της να λάβει κάποια θέση για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα αγνοώντας τις αποφάσεις αυτές, οι οποίες έχουν το κύρος των Ιερών Κανόνων. Από τότε και εξής, ο κοινός εορτασμός, έχει απασχολήσει πολλάκις την Εκκλησία και το πλήρωμα των πιστών, ιδιαίτερα μετά τη μετανάστευση των Ορθοδόξων στην Ευρώπη, στην Αμερική και στην Αυστραλία τους δύο τελευταίους αιώνες. Στις κοινωνίες αυτές το πλήρωμα δεν είναι ομοιογενές, έχουν γίνει πολλοί μεικτοί γάμοι, οι διακοπές των σχολείων για το Πάσχα και οι μέρες αργίας, καθορίζονται από το Πάσχα των Ρωμαιοκαθολικών. Αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί πολλά πρακτικά προβλήματα. Ίσως γι’ αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία στη Φινλανδία εορτάζει Πάσχα πάντα με το Πάσχα των Λατίνων. Επειδή έχω ζήσει στο εξωτερικό αναγνωρίζω την πρακτική δυσκολία και ίσως συμφωνώ με τον Προκαθήμενο της Παλαιάς Ρώμης ότι είναι σκάνδαλο ο διαφορετικός εορτασμός του Πάσχα στη Χριστιανοσύνη. Είναι δύσκολο, όμως, η θέση αυτή, από πρόταση να γίνει πράξη, αφενός διότι θα υπάρξουν πολλές αντιδράσεις από την πλευρά της Ορθοδόξου Εκκλησίας και αφετέρου διότι δεν ξέρω αν ο Πάπας, που εισηγείται αυτή τη θέση, είναι διατεθειμένος να ακολουθήσει τον τρόπο που ορίζεται ο εορτασμός του Πάσχα των Ορθοδόξων. Αυτό θα ήταν το ιδανικότερο.Ουσιαστικά η Καθολική Εκκλησία θα πρέπει να αλλάξει τον τρόπο καθορισμού της εορτής του Πάσχα. Πρακτικά δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να γίνει κοινός εορτασμός.

-Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχει καθιερώσει το τελευταίο διάστημα συχνές επαφές με τον Πάπα Φραγκίσκο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αντιδρούν. Εσείς τι πιστεύετε;

Καταρχάς δεν έχει καθιερωθεί και δεν έχει θεσπιστεί τίποτα. Δεν έχει ληφθεί κάποια απόφαση που να λέει ότι ο Πάπας θα συναντιέτε με τον Πατριάρχη μια ή δύο φορές το χρόνο. Προσωπικά πιστεύω και εμπιστεύομαι τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Μέσα από το διάλογο και τις συναντήσεις σάς διαβεβαιώνω ότι δεν υπάρχει καμία έκπτωση των ορθοδόξων δογμάτων ή καμιά παραποίηση της εκκλησιαστικής μας αλήθειας και των παραδόσεών μας. Κάποιοι ανησυχούν, όμως όταν περάσει ο χρόνος διαπιστώνουμε όλοι μας ότι δεν έγινε κάποιο κακό και η ανησυχία ήταν μόνο για να γίνει θόρυβος. Γι᾽ αυτό πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις κρίσεις μας. Από την άλλη, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, από όσο τον ξέρω, δεν κάνει κάτι το οποίο δεν μελετά προηγουμένως. Επίσης, γνωρίζω πολύ καλά ότι λαμβάνει υπόψη του όλες τις απόψεις, και τις θετικές και τις αρνητικές. Οπότε θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε. Ο Πατριάρχης μας θα δει, θα αφουγκραστεί και θα πράξει αναλόγως. Να του έχουμε εμπιστοσύνη. Να έχουμε εμπιστοσύνη στην Εκκλησία.

-Ποια είναι η άποψή σας για τους διαχριστιανικούς διαλόγους εν γένει ιδίως μετά από όσα παρατηρούμε στις άλλες ομολογίες; Ομοφυλόφιλοι ιερείς στους προτεστάντες, γυναίκες ιερείς & Επίσκοποι στους Αγγλικανούς και άλλα τινά. Πως θωρακίζεται η Ορθοδοξία μας απέναντι σε όλους αυτούς τους δήθεν προοδευτισμούς;

Δεν θέλω να διαχωρίσω την θέση μου ή να διαμορφώσω άλλη άποψη από αυτή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο σύνολό της σχετικά με τους διαχριστιανικούς διαλόγους. Οι διάλογοι αυτοί γίνονται μετά από απόφαση όλων των κατά τόπους Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και των Παλαιφάτων Πατριαρχείων, γι᾽ αυτό και μετέχουν σ᾽ αυτούς εκπρόσωποι όλων των Εκκλησιών. Θα ήθελα, λοιπόν, να σας παρακαλέσω να μου επιτρέψετε να μην κρίνω μία πανορθόδοξη πράξη. Αν με ρωτάτε για τα αποτελέσματα του διαλόγου με τους προτεστάντες ή με άλλες ομολογίες που δέχονται τους ομοφυλόφιλους, τις γυναίκες στην ιερωσύνη και άλλα παρόμοια θεωρώ ότι στις περιπτώσεις αυτές δεν θα φτάσουμε ποτέ σε κάποιο τέρμα. Στις περιπτώσεις αυτές ο διάλογος νομίζω πως γίνεται περισσότερο για να καταγγελθεί η αλήθεια και μόνο ή ακόμη για να γνωρίσει ο ένας τον άλλο, αφού ο πλησίον μας, όποιος κι αν είναι αυτός, είναι άξιος της αγάπης μας και όχι του μίσους μας.

Ωστόσο, θέλω στο σημείο αυτό να τονίσω ότι στο ποίμνιο της Εκκλησίας μας θα συναντήσωμε και τους «υπέρ ορθόδοξους», οι οποίοι χάριν της Ορθοδοξίας, υποστηρίζουν κακοδοξίες και δημιουργούν μερισμούς και σχίσματα ή όπως σημειώνει ο Άγιος Γρηγόριος «διαμοιράζουν τό Χριστό οι πολύ φιλόθεοι και φιλόχριστοι, οι οποίοι χάριν της αληθείας λένε ψέματα και χάριν της αγάπης σπέρνουν μίσος». Θα πρέπει, επομένως, να είμαστε προσεκτικοί μήπως με την υπερορθοδοξία μας κάνουμε περισσότερο κακό παρά καλό. Όσον αφορά στο πως θωρακίζεται η Ορθοδοξία απέναντι σε αυτούς τους δήθεν προοδευτικούς θεωρώ ότι η απάντηση δεν κρύβεται ούτε στην ανθρώπινη σοφία ούτε στην ανθρώπινη δύναμη. Κάποια πράγματα μέσα στη ζωή της Εκκλησίας συνιστούν δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα έχει τεθωρακισμένη την Εκκλησία μας. Να μην φοβόμαστε.

-Πιστεύετε πως γενικότερα ο χριστιανισμός δέχεται μια τεράστια πολεμική διεθνώς; Πως κρίνετε τον σύγχρονο διωγμό των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο;

Πιστεύω ότι ζούμε ημέρες σκληρού διωγμού κατά των χριστιανών και στη Μέση Ανατολή και στον λεγόμενο προοδευτικό δυτικό κόσμο. Στη Μέση Ανατολή είναι ξεκάθαρο αφού τα επίσημα στοιχεία μιλούν για σφαγή άνω των 100.000 ανθρώπων ετησίως μόνο και μόνο επειδή οι συνάνθρωποί μας αυτοί ομολογούν ότι πιστεύουν στο Χριστό. Στα προοδευτικά μέρη ο πόλεμος είναι ύπουλος, κρυφός και γίνεται με νομοθετήματα και φανερή άρνηση του Χριστού και του Ευαγγελίου. Ως άνθρωπος λυπούμε. Ως χριστιανός προσεύχομαι. Ως επίσκοπος χαίρομαι διότι γέμισε ο Παράδεισος νεομάρτυρες αγίους που θα πρεσβεύουν για μας.

-Ποιες είναι οι εμπειρίες σας από το Άγιον Όρος;
Τον τελευταίο καιρό δεν επισκέφθηκα το Άγιον Όρος λόγω των πολλών μου υποχρεώσεων αν και θα το ήθελα πολύ. Τα φοιτητικά μου χρόνια και μετά, κατά τα πρώτα χρόνια της Ιερωσύνης μου, επισκεφτόμουν πολλές φορές μέσα στο χρόνο το περιβόλη της Παναγίας μας. Είχα πολλές συναντήσεις με τον π. Παΐσιο.Προστάτιδά μου είναι η Παναγία η Πορταΐτισα και η Παραμυθία. Μάλιστα ήθελα να γίνω μοναχός στην Ιβήρων, λόγω της Πορταΐτισας άλλα ο π. Παΐσιος με απέτρεψε. Κάθε φορά που πάει κάποιος στο Άγιο Όρος γυρίζει διαφορετικός, πιο ανανεωμένος, πιο δυνατός. Γεμάτος εμπειρίες και ευλογίες. Το Άγιον Όρος είναι το μυροδοχείο του κόσμου. Όποιος το επισκεφθεί λαμβάνει ευλογία και χάρη. Χρίεται με το μύρο των δωρεών της Παναγίας μας. Γι’ αυτό προτρέπω τους ανθρώπους να το επισκέπτονται. Κανείς δεν γύρισε ζημιωμένος από ένα προσκύνημα στο Άγιον Όρος.

-Να μας πείτε κάτι τελευταίο για να κλείσουμε τη συζήτησή μας.

Να σας ευχαριστήσω που ζητήσατε να έχουμε αυτό το διάλογο, παρότι είμαι ο νεώτερος επίσκοπος της Εκκλησίας, και γνωρίζω ότι οι υπόλοιποι Πατέρες είναι σοφότεροι και αγιώτεροι εμού. Ευχαριστώ, λοιπόν, το«αγιορειτικό βήμα» και όλους τους συνεργάτες σας για την τιμή και την εμπιστοσύνη. Επίσης να σας παρακαλέσω να προσεύχεσθε για μένα να γίνω σωστός και καλός επίσκοπος και να φανώ αντάξιος των προσδοκιών της Εκκλησίας μας, του Οικουμενικού μας Πατριάρχου Βαρθολομαίου και του Προκαθημένου της Εσθονικής Εκκλησίας, Μητροπολίτου Στεφάνου. Ο Θεός να σας ευλογεί και να σας χαριτώνει. 

Πηγή

Χριστουπόλεως Μακάριος: ''Θεωρώ ότι ο Θεός πλουσίως με ευεργέτησε''

Κατάνυξη και συγκίνηση προκάλεσε σε όλους ο χειροτονητήριος λόγος του νέου Επισκόπου Χριστουπόλεως κ. Μακαρίου, ο οποίος ήταν απλός, εξομολογητικός αλλά παράλληλα θεολογικός και με πολλά μηνύματα, αφήνοντας την αίσθηση σε όλους ότι πρόκειται για βαθειά θεολογικό και πνευματικό κείμενο.

Η Romfea.gr δημοσιεύει παρακάτω τον Χειροτονητήριο Λόγο:

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
Ἐκφωνηθείς κατά τήν Χειροτονίαν τοῦ 
Ἐπισκόπου Χριστουπόλως Μακαρίου 
εἰς τόν Ἱερόν Μητροπολιτικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ Ἡρακλείου Κρήτης τήν 16ην Μαΐου 2015

Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κ. Εἰρηναῖε,
Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Ἰκονίου κ. Θεόληπτε, ἐκπρόσωπε τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,
Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Ἐκπρόσωποι τῶν κατά τόπους Ἁγίων Ἐκκλησιῶν,
Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Σεβαστοί πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ συνευχόμενοι πιστοί,

Μέ αἰσθήματα δέους καί χαρᾶς ἵσταμαι ἐνώπιόν Σας, ἀνερχόμενος εἰς τό ὑπερῷον τῆς Πεντηκοστῆς, διά νά πλησθῶ Πνεύματος Ἁγίου καί χάριτος ὑπερμεγίστης, χειροτονούμενος Ἐπίσκοπος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Μεγάλου καί Πρώτου Ἀρχιερέως Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἵσταμαι ἐνώπιόν Σας, διά νά εἰσοδεύσω εἰς μίαν νέαν πνευματικήν κατάστασιν, μετά τήν ἔκρηξιν τῆς «καθάπερ φερομένης βιαίας πνοῆς» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τήν φανέρωσιν μιᾶς νέας ζωῆς καί ἀποδεικνύει τήν ἔκπληξιν ἑνός θαύματος. Δοξολογῶ ἀπό τά μύχια τῆς ὑπάρξεώς μου «τήν ἀενάως βρύουσαν ζωτικήν καί φωτιστικήν πηγήν, τήν συναΐδιον τοῦ Πατρός δημιουργικήν δύναμιν», αἰσθανόμενος τό ἄπειρον τῆς εὐσπλαχνίας Tου πέλαγος, διότι ὄχι τό μανθάνειν ἀλλά τό πάσχειν τά ἀνερμήνευτα τῆς Ἀναστάσεως καί τά παράδοξα τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι αὐτό τό ὁποῖον χαρίζει εἰς τόν ἄνθρωπον τήν αἰωνιότητα τῆς ἀτελευτήτου ἐπεκτάσεως.

Συναισθανόμενος ὡς ὁ Μωυσῆς ἰσχνόφωνος καί βραδύγλωσσος ἀδυνατῶ νά ἀναπτύξω, κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν τοῦ Κυρίου, τήν σημασίαν καί τήν βαρύτητα τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ὑπουργήματος, παριστάμενος, μάλιστα, ἐνώπιον ἁγίων Ἀρχιερέων, τετιμημένων, σεμνῶν, πεπνυμένων καί θεοφόρων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἤδη, ἐπί ἔτη πολλά, βιώσει τό θεοφεγγές μυστήριον τῆς Ἀρχιερατικῆς χάριτος. Ἔτι περισσότερον δέν δύναμαι νά ὁμιλήσω περί τῆς Ἀρχιερωσύνης ὅταν μόλις πρό τριῶν μηνῶν ἑορτάσαμε τήν μεγάλην καί ἱστορικήν, διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης ἐπέτειον, τήν συμπλήρωσιν τεσσαράκοντα ἐτῶν, ἀφ᾽ ὧν ἡ Σεβασμιότητά Σας, ἅγιε Κρήτης, ἔλαβε τόν τρίτον βαθμόν τῆς Ἀρχιερωσύνης, χειροτονηθεῖσα εἰς Μητροπολίτην Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου ἀπό τόν μακαριστόν Προκάτοχόν Σας Ἀρχιεπίσκοπον Κρήτης Εὐγένιον, τόν σεμνόν καί ταπεινόν.

Περιορίζομαι μόνον νά ἀναφέρω αὐτό τό ὁποῖον ὁ Μέγας τῶν ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος ἔγραψε πρός τόν πρῶτον Ἐπίσκοπον Κρήτης, Ἀπόστολον Τίτον, περιγράφων μέ σαφήνειαν τάς ἀρετάς καί τά χαρίσματα τά ὁποῖα ὀφείλουν νά κοσμοῦν τόν Ἐπίσκοπον: «δεῖ γάρ τόν ἐπίσκοπον εἶναι ὡς τοῦ Θεοῦ οἰκονόμον, μή αὐθάδη, μή ὀργίλον, μή πάροινον, μή πλήκτην, μή αἰσχροκερδῆ, ἀλλά φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον, ὅσιον, ἐγκρατῆ, ἀντεχόμενον τοῦ κατά τήν διδαχήν πιστοῦ λόγου, ἵνα δυνατός ᾖ καί παρακαλεῖν ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τῇ ὑγιαινούσῃ καί τούς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν».

Αὕτη εἶναι ἡ ἀθεώρητος εἰκών τοῦ ἐπισκόπου, τήν ὁποίαν παιδιόθεν διατηρῶ εἰς τήν σκέψιν μου, θεωρῶν ὅτι ὁ Θεός πλουσίως μέ εὐηργέτησε, διότι συνήντησα μόνον καλούς καί ἁγίους ἐπισκόπους εἰς τήν ζωήν μου, μέ πολλάς ἀρετάς καί θεοδώρητα τάλαντα, οἱ ὁποῖοι μέ ἐνέπνευσαν μέ τό παράδειγμά των. Φωτιζόμενος ἀπό τό δικό των φῶς καί τό φῶς ὅλων τῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν τῆς ἀποστολικῆς ἀλύσεως, ὑπόσχομαι ταύτην τήν ἱεράν καί μοναδικήν στιγμήν, «τήν μεθέορτον καί τελευταίαν ἑορτήν», ὅτι θά προσφέρω τάς δυνάμεις μου καί θά ἀναλώσω τόν ἑαυτόν μου, ὡς καιομένην λαμπάδα, εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας, με διπλοῦν, διά τό ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς μου, πνευματικόν στόχον καί προορισμόν.

Πρῶτον, τήν διακονίαν τῆς ἀγάπης. Σήμερον καλεῖται ὅλη ἡ ἀνθρωπότης, ὁ Βορρᾶς καί ὁ Νότος, ἡ Ἀνατολή καί ἡ Δύση, νά κτίσουν γεφύρας καί νά δημιουργήσουν τάς προϋποθέσεις τῆς ἑνότητος καί τῆς συμφιλιώσεως, διότι ὁ πλησίον μας εἶναι ἄξιος τῆς ἀγάπης μας καί ὄχι τοῦ μίσους μας. Δυστυχῶς, τά ὑψηλότερα τείχη τά ὁποῖα ὑψώνονται σήμερον μεταξύ τῶν ἀνθρώπων εἶναι τά ἠθικοθρησκευτικά. Διά τοῦτο τό Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον διακονεῖ μέ ἔντονον τό αἴσθημα τῆς εὐθύνης, ὥστε να ἀνατείλῃ ἡ φωτοφόρος ἡμέρα τῆς ἑνώσεως τῶν ἀνθρώπων, παρά τάς δυσκολίας καί τάς ἀντιδράσεις, αἱ ὁποῖαι ἀναφύονται, ἐνίοτε ὑπαιτιότητι καί ἐκκλησιαστικῶν προσώπων. Εἶναι γεγονός ὅτι ἀκόμη καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ θά συναντήσωμεν τούς «ὑπέρ-ορθοδόξους», οἱ ὁποῖοι, χάριν τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑποστηρίζουν κακοδοξίας καί δημιουργοῦν μερισμούς καί σχίσματα ἤ, ὅπως χαρακτηριστικώτερον σημειώνει ἡ ἀθάνατος φωνή τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ, «διαμοιράζουν τόν Χριστόν οἱ πολύ φιλόθεοι καί φιλόχριστοι, οἱ ὁποῖοι χάριν τῆς ἀληθείας λένε ψέματα καί χάριν τῆς ἀγάπης σπέρνουν μῖσος», ὁπότε διαπιστώνεται ὅτι ἐπιτελεῖται μέγιστον κακόν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ.

Μόνον ἀγαπῶντες τόν πλησίον δυνάμεθα νά βεβαιωθῶμεν ὅτι ἀγαπῶμεν τόν Θεόν, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ τόν κάθε ἄνθρωπον μέ τήν ἰδίαν ἀγάπην, μέ τήν ὁποίαν ἀγαπᾶ ὅλην τήν οἰκουμένην. Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, βιοῦται τό ὀρθόδοξον ἐκκλησιαστικόν ἦθος, ἐνῶ ἡ ἔλλειψις αὐτῆς ὁδηγεῖ εἰς τόν θάνατον καί τήν φθοράν, εἰς τόν ἀπολυταρχισμόν καί εἰς τήν σκληρότητα τῆς φαρισαϊκῆς νοοτροπίας. Δέν εἶναι τυχαῖον, ἄλλωστε, τό ὅτι ὁ Χριστός, ἐπικρίνων μέ τά φοβερά «οὐαί» τήν ἀνηθικότητα τῶν «ἡθικῶν» ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς Του, οὐσιαστικῶς ἐκαυτηρίαζεν τήν ἔλλειψιν τῆς ἀγάπης.

Ἡ διακονία, ἑπομένως, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ δέν συνιστᾶ μίαν, τρόπον τινά, οὐδετέραν μορφήν διοικήσεως, ἀλλά μία μορφήν παροχῆς χάριτος, μίαν πρακτικήν καί ἀσκητικήν τῆς ἀγάπης, κατά τόν ὁσιακόν λόγον: «εἰ ἔχεις καρδίαν δύνασαι σωθῆναι». Θά συναντήσωμεν πλείστους Ἁγίους εἰς τήν Ἐκκλησίαν, οἱ ὁποῖοι δέν ἠρίστευσαν εἰς τήν νηστείαν, τήν ἄσκησιν ἤ τήν σωφροσύνην ἀλλά δέν θά συναντήσωμεν οὐδένα ἅγιον ἐν τῇ καθ᾽ ἡμᾶς Ἁγίᾳ Ἀνατολῇ μέ σκληράν καρδίαν. Ἅπαντες οἱ τό νοητόν στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας κατακοσμήσαντες «Ἅγιοι, Ἀπόστολοι, Προφήται καί Μάρτυρες, Πατριάρχαι, Ἱεράρχαι καί Δίκαιοι, Διδάσκαλοι, Ὅσιοι, Ἀσκηταί καί τῶν Ἁγίων Γυναικῶν τό φιλόθεον σύστημα», ἔλαβον τάς πολυτρόπους δωρεάς τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διότι διέθετον καρδίαν ἀνθρωπίνην, δηλαδή «καρδίαν ἀγαπῶσαν καί πνεῦμα καινόν», καί οὐχί «καρδίαν λιθίνην», κατά τόν Προφήτην.

Θέτω, λοιπόν, δι᾽ εὐχῶν Σας ἅγιοι Πατέρες, ὡς βασικόν στόχον εἰς τήν μετέπειτα ἐπισκοπικήν μου πορείαν, τήν θυσίαν, τήν προσφοράν καί τήν ἀγάπην, ἡ ὁποία ὅλα τά ἐπιτυγχάνει καί «οὐδέποτε ἐκπίπτει». Ὁ θάνατος, ἄλλωστε, τοῦ ὁποίου «οὐκ οἴδαμεν τήν ἡμέραν οὐδέ τήν ὥραν», μᾶς διδάσκει ὅτι εἶναι ἐπεῖγον νά ἀγαπήσωμεν. Μίαν δύναμιν ἐπιθυμῶ νά ἀποκτήσω: τήν δύναμιν νά ἀγαπῶ.

Ὁ δεύτερος πνευματικός στόχος μου σχετίζεται μέ τήν βιωματικήν ρῆσιν τοῦ Ὁσίου ἀσκητοῦ, Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου: «τό τοῖς ἔμπροσθεν ἐπεκτείνεσθαι», πού σημαίνει ὅτι ἡ ἐπέκτασίς μας καί ὁ προορισμός μας πρέπει νά ἔχουν κατεύθυνσιν πρός τά ἐμπρός. Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ, πολλῷ δέ μᾶλλον ἡ ζωή τοῦ Ἐπισκόπου, ὀφείλει νά εἶναι πορεία ἔμπροσθεν ἐπεκτεινομένη. Ἐπιθυμῶ καί παρακαλῶ τόν ἐλεήμονα Θεόν, ὅλη ἡ ἐπισκοπική μου βιοτή νά εἶναι πορεία πρός τά ἄνω. Νά ὑπάρχω, ὡς μή ὑπάρχων, νά φροντίζω τά πάντα καί νά ἀγαπῶ τά πάντα, σιωπηλῶς, καρδιακῶς καί ἀθορύβως. Νά εἶμαι κοντά εἰς τόν πλησίον καί τόν ἀδελφόν μου, ὅταν αὐτός νομίζει ὅτι λείπω, νά τοῦ συμπαραστέκωμαι, ὅταν θεωρῇ ὅτι φαινομενικῶς τόν ἔχω ἐγκαταλείψει καί νά τοῦ χαρίζω τήν βεβαιότητα ὅτι ὑπάρχει μέλλον, ὑπάρχει ἐλπίδα καί ζωή. Νά ἀντιπαρέρχωμαι τά ἀνθρώπινα καί τήν φθοράν. Κι ἄν κάποτε ἡ δοκιμασία καί ἡ θλίψις μέ ἐπισκέπτωνται, νά χαίρω, διότι τελικῶς τό μήνυμα τοῦ Θεοῦ τό δέχεται ὁ ἀπογοητευμένος καί ὁ ἄδικημένος. Τόν Θεόν δέν Τόν βλέπομεν διά τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιτυχιῶν μας, ἀφοῦ ἡ ἐν ἐπιγνώσει θλίψις ἀποτελεῖ τήν βασικήν προϋπόθεσιν, διά νά φθάσωμεν ἐκεῖ ὅπου δέν ἐφτασαν οἱ ἐπιτυχημένοι, ἐκεῖ ὅπου ἀναδίδεται ἡ εὐωδία τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως.

Νά συμβάλλω, ὅσο μοῦ ἐπιτρέπουν οἱ ἀσθενεῖς μου δυνάμεις, ὥστε νά γίνωνται ὅλα εἰς τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων καί τῆς Ἐκκλησίας εὔκολα, ἄνετα καί ἐλεύθερα, διότι ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει διά νά τιμᾶται καί νά σώζεται ὁ ἄνθρωπος. Ἡ Ἐκκλησία δέν ὑποδουλώνει καί δέν ὑποδουλώνεται. Δέν ἐξουθενώνει καί δέν ἐξουθενώνεται.

Νά βλέπω μόνον καθαρότητα εἰς τούς ἀνθρώπους, ὅπως οἱ Ἅγιοί μας, οἱ ὁποῖοι δέν ἠδύναντο νά δοῦν ἀκάθαρτόν τόν ἀδελφό των. Νά γίνομαι ἑνωτικός καί νά προσπαθῶ νά ἀναπαύω ὅλους, κατά τόν εὐαγγελικόν λόγον: «μηδέν ἀπελπίζοντες». Νά μήν ἀπελπίζω ποτέ οὐδένα. Ἡ δική μου ἀνάπαυσις καί χαρά νά εἶναι ἡ ἀνάπαυσις καί ἡ χαρά τῶν ἄλλων καί ὁ ἀγών μου νά μήν ἀποβλέπῃ εἰς τό νά ἐπιτύχῃ κάτι τό σχετικόν καί ἀνθρώπινον, ἀλλά νά ἀρχίζῃ ἀπό τόν παρόντα χρόνον καί νά καταλήγῃ εἰς τήν ὁγδόην ἡμέραν τῶν ἑσχάτων.

Μέ αὐτάς τάς ἐνδομύχους σκέψεις καί τούς ὁραματισμούς, τιμιώτατοι ἅγιοι Ἱεράρχες, δοξάζω, διά μίαν εἰσέτι φοράν, τόν Θεόν, διότι ὡδήγησε τά βήματά μου, ἤδη ἀπό τήν παιδικήν μου ἡλικίαν, εἰς τήν Ἐκκλησία Του. Αἰσθάνομαι, μέσα ἀπό τόν ἔλεγχον «τῶν οὐ βλεπομένων» πραγμάτων, ὅτι σήμερον ἐκπληρώνεται τό σχέδιόν Του διά τήν ὁλοκλήρωσιν τῆς ἱερατικῆς μου κλήσεως. «Δοξάζω τόν Θεόν τόν ἐν ταύτῃ τῇ ἐσχάτῃ καί μεγάλῃ καί σωτηρίῳ ἡμέρᾳ τῆς Πεντηκοστῆς τό μυστήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος ὑποδείξαντα ἡμῖν».

Δοξάζω τόν Ἄναρχον καί Ἀναλλοίωτον Θεόν, ὄχι ἁπλῶς διότι σήμερον μέ ἀξιώνει νά καταστῶ Ἐπίσκοπος τῆς ἱστορικῆς ἐπισκοπῆς Χριστουπόλεως, ἀλλά προπάντων διότι θά ἔχω τήν τιμήν καί τήν μεγίστην εὐλογίαν νά εἶμαι ἐλάχιστος διάκονος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὁλκάδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, συγκαταλεγόμενος εἰς τήν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Μιᾶς Ἀποστολικῆς καί Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ἐστολισμένη μέ κατορθώματα αἰώνια, πεποικιλμένη μέ ροάς δαρκύων, πεποτισμένη μέ μαρτυρικά αἵματα, πεπλουτισμένη μέ τίμια λείψανα. Ὅλα εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἀπαστράπτουν ἀπό τάς μαρμαρυγάς τοῦ ἅρματος τοῦ θεϊκοῦ, πού ἀναβιβάζει καί καταβιβάζει «τόν Θεόν, ὅς ηὐδόκησε εὐλογῶν τόν ἀμπελῶνα τοῦτον», ἐτοιμάζων «χιλιάδας εὐθηνούντων» ἁγίων, ὁσίων, κληρικῶν, μοναχῶν καί ἁγίων Ἐπισκόπων καί Ἱεραρχῶν, ἐν οἷς καί πολλῶν ὁσίων Ἐπισκόπων τῆς Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς Χριστουπόλεως.

Μετά τήν πρός τόν Θεόν δοξολογίαν μου, στρέφω τήν σκέψιν καί τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς μου, μέ ἄπειρον εὐγνωμοσύνην καί υἱικήν ἀγάπην, πρός τόν Οἰκουμενικόν μας Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον, ὁ ὁποῖος ὡς στοργικός πατήρ γίνεται συνεχῶς ὁ καλός Σαμαρείτης τῆς Οἰκουμένης, ἀφοῦ σώζει τήν τετραυματισμένην ἀνθρωπότητα ἀπό τούς ληστάς καί τήν φθοράν, προσφέρων πλουσιοπαρόχως ἀγάπην καί ἔλεος, ὅτι «ἀνέλεος ἡ κρίσις τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος».

Θλίβομαι, διότι δέν ἔχω τίποτε τό ἀντάξιον νά ἀντιπροσφέρω εἰς τόν Παναγιώτατον Πατριάρχην μου, δι᾽ ὅσα μέχρι σήμερον μοῦ ἔχει προσφέρει καί κυρίως διά τό δῶρον τῆς ἀρχιερωσύνης, παρά μόνον ἀτέχνους λέξεις καί ὑποσχέσεις ἀναβλυζούσας ἀπό μίαν πάλλουσαν διά τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον καρδίαν, ὅτι θά συνεχίσω τήν πρακτικήν τῆς ἤδη δεδοκιμασμένης πιστότητός μου, τῆς πολλαπλῶς ἀποδεδειγμένης ἀφοσιώσεώς μου καί τῆς ἀναμφισβητήτως ἀνιδιοτελοῦς μου ἀγάπης τόσον πρός τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅσον καί πρός τό Σεπτόν Αὐτοῦ πρόσωπον. Ὅσον ἐπιτρέπουν εἰς ἐμέ αἱ ἀσθενεῖς μου δυνάμεις καί μέ πλήρη τήν ἐπίγνωσιν ὅτι τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἀποτελεῖ σημεῖον ἀναφορᾶς, αἰωνίαν ἀξίαν, τρόπον ζωῆς καί ἀδιαπραγμάτευτον ἀλήθειαν, θά γίνωμαι καθημερινῶς συγκυρηναῖος τοῦ Πατριάρχου εἰς τόν σταυρικόν Του ἀγῶνα καί θά προσπαθῶ μετ᾽ Αὐτοῦ νά μαρτυρῶ, ὡς ἐλάχιστος θεράπων τῆς Θεολογίας καί τῆς Ἐπιστήμης, ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος ἀποτελεῖ τήν ἀρχήν τῶν δογμάτων, τήν πηγήν τῆς θεολογίας, τή βάσιν τῆς αὐθεντικότητος, τήν ἐγγύησιν τῆς ἐνότητος, κυρίως ὅμως τήν ἐνσάρκωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἰδιαιτέραν βαρύτητα θά δώσω εἰς τά θέματα τῆς Βιοηθικῆς, τά ὁποῖα ἀπασχολοῦν ἐντόνως τήν σύγχρονον κοινωνίαν καί τά ὁποῖα καλεῖται ἡ Πανορθόδοξος Ἐπιτροπή Βιοηθικῆς νά μελετήσῃ πρός θεραπείαν καί ἀνάπαυσιν τοῦ ποιμνίου καί τῶν ἐπιστημόνων.

Υἱϊκῶς καί ταπεινῶς εὔχομαι ὅπως ὁ Θεός ἐνδυναμώνῃ καί χαρίζηται ὑγείαν καί μακροημέρευσιν εἰς τόν Πατριάρχην μας, διότι ἡ παρουσία Του ἀποτελεῖ ἐγγύησιν διά τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ δέ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἰς τό μέλλον θά κληθῇ νά ἀποτιμήσῃ τήν προσφοράν καί τό ἔργον Του, ἀξίως καί δικαίως, θά Τόν ὀνομάσῃ «ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ τόν ΠΑΝΥ» καί θά Τόν συμπεριλάβῃ εἰς τάς μεγάλας ἐκκλησιαστικάς προσωπικότητας, αἵτινες ἐκλέϊσαν τόν πολιτισμόν, τήν θεολογίαν, τήν Ρωμιοσύνην καί τήν ἱστορίαν.

Εὐχαριστῶ, παραλλήλως, καί τόν Σεπτόν ἐκπρόσωπον τοῦ Πατριάρχου μας, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ἰκονίου κ. Θεόληπτον, τόν φίλον καί ἀδελφόν, τόν πολλαχῶς καί πολλάκις στηρίξαντά με, τόν εὐαίσθητον καί συμπονετικόν, τόν ἐλεήμονα καί ἁπλοῦν, τόν ἀνθρώπινον καί εἰλικρινῆ, τόν γνήσιον Ἱεράρχην τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, εὐχόμενος νά ἔχῃ πλουσίαν τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ζωήν του καί εἰς τήν θεάρεστον διακονίαν του. Θά διατηρήσω διά βίου ἀλώβητον τήν Σεπτήν μορφήν Σας ἅγιε Ἰκονίου εἰς τήν σκέψιν μου καί εἰς τό Ἱερόν Θυσιαστήριον ὁμοῦ μέ τά μύρα καί τήν κασσίαν τῆς εὐγνωμοσύνης μου.

Σεβασμιώτατε καί Σεπτέ Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κ. Εἰρηναῖε,

Χαίρομαι καί δοξάζω τόν Θεόν, διότι μέ ἀξιώνει νά λάβω τήν χάριν τῆς ἀρχιερωσύνης ὑπό τῶν τιμημένων χειρῶν σας εὐχαριστῶ δέ διά τήν φιλοξενίαν τῆς προσωπικῆς μου Πεντηκοστῆς εἰς τόν Ἱερόν Μητροπολιτικόν Σας Ναόν. Κατά τά ἔτη τῆς ἀγαστῆς συνεργασίας μας, ὑπήρξατε δι’ ἐμέ τύπος και ὑπόδειγμα διά τάς ἀρετάς σας, τά δῶρα τῆς καρδίας σας, τήν εὐγένεια τῶν τρόπων Σας, τήν λειτουργικήν Σας σύνεσιν, τήν πνευματικήν Σας σοφίαν καί τήν πολύτιμον ἐμπειρίαν τῆς ζωῆς Σας. Σᾶς εὐχαριστῶ δι᾽ ὅσα φανερά καί ἀφανῆ μοῦ ἔχετε προσφέρει μέχρι σήμερον, εὐχόμενος νά συνεχίσητε νά κοσμῆτε τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης ἐπί ἔτη πολλά μέ ὑγείαν καί δύναμιν. Ἐν τῷ Σεπτῷ προσώπῳ Σας εὐχαριστῶ τόν εὐαγῆ κλήρον καί τόν εὐσεβῆ λαόν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης, τήν ὁποίαν ταπεινῶς διηκόνησα ἀπό διαφόρους ἐπιτελικάς θέσεις ἐπί εἴκοσι καί δύο ἔτη, αἰσθανόμενος ἄπειρον εὐγνωμοσύνην πρός τάς μοναστικάς μας ἀδελφότητας καί τούς κληρικούς μας καί εὐχαριστῶν τόν καθένα ἐξ αὐτῶν προσωπικῶς καί ἰδιατέρως, διότι παρ’ αὐτοῖς ἐβίωσα τήν ἀγάπην καί ἐτιμήθην ἀπό τόν σεβασμόν των. Ἐν τῷ Σεπτῷ προσώπῳ Σας ἀντικρύζω, ἐπίσης, μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ καί ἐξιδιασμένης τιμῆς, τήν Σεπτήν Ἱεραρχίαν τῆς ἐν Κρήτῃ Ἐκκλησίας καί εὐχαριστῶ εὐγνωμόνως διά τήν ἀγάπην τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων τῆς Κρήτης καί τόν ἐπιστηριγμόν αὐτῶν καθώς καί διά τήν ἐμπιστοσύνην, διά τῆς ὁποίας μέ περιέβαλον, προσεύχομαι δέ νά χαρίζῃ εἰς αὐτούς ὁ Θεός δύναμιν διά τήν πολυώδυνον Ἀρχιερατικήν των πορείαν κατά τούς συγχρόνους δυσκόλους καιρούς.

Μετ᾽ εὐγνωμοσύνης καί ἀπείρου σεβασμοῦ εὐχαριστῶ τόν Προκαθήμενον τῆς Αὐτονόμου Ἐκκλησίας τῆς Ἐσθονίας κ. Στέφανον, ἀπό τόν ὁποῖον, ὁσάκις ἐπισκεπτόμην μέχρι σήμερον ἐλάμβανα, μέ ἕνα μοναδικόν καί ἐξαίσιον τρόπον, ἐντατικά μαθήματα ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους, θεολογικῆς σοφίας, πνευματικῆς βιοτῆς καί πατερικῆς ἐμπειρίας. Μαζί μέ τήν καρδιακήν μου εὐχαριστίαν εἰς αὐτόν ἐκφράζω καί τήν πεποίθησίν μου ὅτι οἱ κόποι καί αἱ προσδοκίες του ἀφειδῶς θά εὐλογηθοῦν καί θά καταστεφθοῦν μετά δόξης πολλῆς ὑπό τοῦ Πανοικτίρμονος Θεοῦ, ἀφοῦ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες τῆς Ἐσθονικῆς Ἐκκλησίας ποτέ δέν ἐγκατέλειψαν τόν ἀγῶνα καί τήν προσπάθειάν αὐτοῦ. Ἀπό τήν πλευράν μου δε συνεχίζων τήν ἐκπαιδευτικήν μου διακονίαν εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τῆς Ταλλίνης, θά συμπαρίσταμαι εἰς τό ἔργον του μετά πολλῆς εὐγενείας καί διακρίσεως διά τό καλόν καί τήν πρόοδον τῆς ἐκεῖσε Αὐτονόμου Ἐκκλησίας.

Εὐγνωμοσύνην καί εὐχαριστίαν ἐκφράζω, ὡσαύτως καί πρός τούς Σεβασμιωτάτους καί Θεοφιλεστάτους Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι σήμερον παρευρίσκονται εἰς τό Ἡράκλειον, μετέχοντες εἰς τήν χαράν τῆς κληρωθείσης μοι διακονίας. Εἶναι ἀνεκτίμητος, ἁγιώτατοι καί τιμιώτατοι Ἱεράρχαι, ἡ συμπαράστασις καί ἡ πνευματική ἐνίσχυσις, τήν ὁποίαν ἔλαβον κατά καιρούς ἀπό τήν ἀγάπην σας, ἀγάπην τήν ὁποίαν θά συνεχίσω νά προσμένω, νά ἐπιθυμῶ καί νά ἀνταποδίδω, κατά τό μέτρον τῶν δυνατοτήτων μου. Ἰδιαιτέρως ἐπιθυμῶ νά εὐχαριστήσω τόν Σεβ. Μητροπολίτη Λεοντοπόλεως κ. Γαβριήλ ἐκπρόσωπον τῆς ΑΘΜ τοῦ Πάπα καί Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κ. Θεοδώρου, τόν πανοσιλ. Ἀρχιμ. κ. Βαρθολομαῖον, Καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταφορφώσεως Τιφλίδος ἐκπρόσωπον τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Γεωργίας κ. Ἠλιοῦ, τόν Θεοφιλ. Ἐπίσκοπον Μεσαορίας κ. Γρηγόριον ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τόν Θεοφιλ. Ἐπίσκοπον Γιοένσου κ. Ἀρσένιον ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Φιλλανδίας καί τόν Θεοφιλ. Ἐπίσκοπον Πάρνου καί Σάαρε κ. Ἀλέξανδρον ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐσθονίας. Μνησθείη Κύριος ὁ Θεός τῶν κόπων καί τῶν ἀγώνων Σας.

Μετά συγκινήσεως καί δέους φέρω εἰς τήν σκέψιν μου καί μνημονεύω τόν μακαριστόν Γεροντά μου Μητροπολίτην Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κυρόν Κύριλλον, μέ τοῦ ὁποίου τά ἀρχιερατικά ἄμφια θά ἐνδυθῶ, ἐντός ὀλίγου, τήν λαμπρότητα τῆς Ἀρχιερατικῆς χάριτος. Εἰς τόν μακαριστόν Γορτύνης καί Ἀρκαδίας Κύριλλον, τόν ἐξαίσιον αὐτόν καί μεγάλον Ἱεράρχην, τόν πλήρη ἀγάπης ἐπίσκοπον, ὀφείλω τάς ἀφορμάς τῆς ἀφιερώσεώς μου εἰς τόν Θεόν, τούς ἐνθουσιασμούς μου διά τά γράμματα καί τήν παιδείαν καί τήν ἀφοσίωσίν μου εἰς τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον. Καταθέτω ἐν Ἐκκλκησίᾳ πληθούσῃ ὅτι ἐλαχίστας φοράς εἰς τήν ζωήν μου συνήντησα ἀνθρώπους μέ τοιαύτην ἀγάπην, εὐγένειαν καί ἁπλότητα, ἀμνησικακίαν, ἐκκλησιαστικήν σοβαρότητα καί ἀρχιερατικόν μεγαλεῖον, ὡς τόν Μακαριστόν Γορτύνης Κύριλλον. Συγκρατῶ δέ εἰς τήν σκέψιν μου τό ὑπόδειγμα τοῦ ἀληθινοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός καί τοῦ γνησίου πνευματικοῦ πατρός καί Ἱεράρχου καί μνημονεύω: «Κυρίλλου τοῦ ἀοιδίμου ἀρχιερέως τοῦ καί πνευματικοῦ πατρός μου γενομένου, αἰωνία ἡ μνήμη».

Ἐξαιρέτως καί εὐγνωμόνως εὐχαριστῶ τόν πανοσιολογιώτατον Καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς μετανοίας μου, τῆς ἱστορικῆς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Ἐπανωσήφη, Ἀρχιμανδρίτην Βαρθολομαῖον, τόν φίλον, ἀδελφόν καί συνοδοιπόρον, τόν ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἀνεξάντλητον χαράν καί τόν καλόν λόγον δι᾽ ὅλους, μέ τήν αἰσιοδοξίαν καί τήν ὑπομονήν εἰς τούς πειρασμούς. Εἰς τό πρόσωπόν σου, φίλτατε Βαρθολομαίε, εὐχαριστῶ ἅπασαν τήν πνευματικήν μας οἰκογένειαν, ἀρχόμενος ἀπό τούς ἀδελφούς μας ἁγίους Ἀρχιερεῖς, τόν Σεβ. Μητροπολίτην Πέτρας καί Χερρονήσου κ. Νεκτάριον, τόν Σεβ. Μητροπολίτην Ἱεραπύτνης καί Σητείας κ. Εὐγένιον, τόν Σεβ. Μητροπολίτην Αὐστρίας κ. Ἀρσένιον καί τόν Θεοφ. Ἐπίσκοπον Ὀλύμπου κ. Ἄνθιμον ἀλλά καί ὅλους τούς πατέρας, τούς ἐγγύς καί τούς μακράν. Εἴθε ὁ Θεός νά εὐλογήσῃ τήν ζωήν μας καί νά εὑρεθῶμεν εἰς τόν οὐρανόν, ἑνωμένοι ὅλοι μαζί, ὅπως εἴμεθα καί εἰς τήν γῆν.

Μετά σεβασμοῦ καί υἱϊκῆς ἀγάπης εὐχαριστῶ τούς παριστάμενους σεβαστούς γονεῖς μου, Ἐμμανουήλ καί Φωτεινήν, οἱ ὁποῖοι μέ ἀνέθρεψαν μέ κόπον καί στερήσεις καί μέ μεγάλωσαν μετά πολλῆς τιμιότητος καί ἀγάπης, προσεύχομαι δέ δι᾽ αὐτούς καθώς καί διά τά κατά σάρκα ἀδέλφια μου καί τούς λοιπούς συγγενεῖς μου νά ἔχουν τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ζωή των.
Μετ᾽ ἀγαθῶν ἀναμνήσεων μνημονεύω νοερῶς τά ὀνόματα τῶν σοφῶν καί μεγάλων διδασκάλων μου εἰς τήν Ριζάρειον Ἐκκλησιαστικήν Σχολήν, εἰς τήν Ἀνωτέραν Ἐκκλησιαστικήν Σχολήν Ἀθηνῶν, εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, εἰς τήν Ἰατρικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου Κρήτης καί εἰς τά Πανεπιστήμα Βοστώνης καί Harvard τῶν ΗΠΑ. Ὁ Θεός νά εὐλογῇ τούς κόπους καί τούς ἀγῶνας των, ἡ δέ χάρις Του νά τούς ἀνταποδώσῃ πολλαπλάσια δι᾽ ὅλα τά καλά καί ὡφέλιμα ἀφειφῶς μοῦ προσέφεραν.

Εὐγνωμόνως, ὡσαύτως, φέρω εἰς στήν σκέψιν μου τάς εὐγενικάς φυσιογνωμίας πολλῶν ἡγετικάς θέσεις κατεχόντων, πνευματικῶν καί ἁγίων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι μέ ἐστήριξαν καί μέ ἐδίδαξαν μέ τήν σιωπήν των ἀλλά καί μέ τόν φωτισμένον καί θεόπνευστον λόγον των. Ἰδιαιτέρως ξεχωρίζω, ὑπεισερχόμενος εἰς τόν εὐαγγελικόν ζυγόν καί τήν ἀρχιερατικήν ἀξίαν, τόν ἐσχάτως ἐνταχθέντα εἰς τό ἁγιολόγιον τῆς Ἐκκλησίας Ὅσιον Παΐσιον τόν Ἁγιορείτην καί τούς μακαριστούς πρ. Ἀμερικῆς Ἰάκωβον, Ἐφέσου Χρυσόστομον, εἰς τήν Γεροντικήν Μητρόπολιν τοῦ ὁποίου ὑπόκειται ἡ Ἐπισκοπή Χριστουπόλεως, καθώς καί τούς κοιμηθέντας εὐλαβεῖς πατέρας τῆς Μονῆς μου, Εὐμένιον, Ἀρσένιον, Καλλίνικον, Κορνήλιον, Ἱερόθεον, Γαβριήλ, Ἰωακείμ, Κάλλιστον καί Ἀθηναγόραν, τῶν ὁποίων τάς εὐχάς μέ εὐλάβειαν ἐπικαλοῦμαι. Μνημονεύω δέ μέ πολλήν εὐγνωμοσύνην τόν κείραντά με μοναχόν καί χειροτονήσαντά με διάκονον καί πρεσβύτερον μακαριστόν, γλυκύν καί ὑπομονετικόν, Ἀρχιεπίσκοπον Κρήτης Τιμόθεον, διά τήν πατρικήν του ἀγάπη καί εὐμένειαν καί ἐπικαλοῦμαι τήν ἐκ τῶν οὐρανῶν εὐλογίαν του.

Ἔμπλεως ἀγάπης καί στοργῆς, εὐχαριστῶ τά πνευματικά μου τέκνα, τά ὁποῖα ἐκ βαθέων ἀγαπῶ καί διά τήν πρόοδον τῶν ὁποίων προσεύχομαι διηνεκῶς. Ὅλως ἐξαιρέτως εὐχαριστῶ τόν ἐπιστήθιον καί ἠγαπημένον Ἀρχιμανδρίτην Ναθαναήλ ἐκ τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς διά τήν ἀδιαπραγμάτευτον ἀφοσίωσίν του καί τήν ὑποδειγματικήν του ὑπακοήν, ἀλλά καί ἅπαντες τούς κληρικούς, μοναχούς, μοναχές, ἰατρούς καί λοιπούς λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ἐνεπιστεύθησαν τό ἐπιτραχήλιόν μου, καθώς καί τόν Ἀρχιμανδρίτην Μελχισεδέκ ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀρκαλοχωρίου, εὐχόμενος νά χαρίζῃ εἰς αὐτούς ὁ Κύριος τήν βασιλείαν Του τήν ἐπουράνιον.

Μαζί μέ τά πνευματικά μου τέκνα εὐγνωμόνως εὐχαριστῶ καί τούς μαθητάς μου ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Ἀκαδημίᾳ Κρήτης, τῇ Θεολογικῇ Σχολῇ τῆς Ταλλίνης καί ἐν ταῖς Ἰατρικαῖς Σχολαῖς Κρήτης, Ἀθηνῶν καί Λαρίσης, τούς ὁποίους θεωρῶ φίλους κατά τόν Κυριακόν λόγον, εὐχόμενος νά ἔχουν πρόοδον πνευματικήν τε καί ἀκαδημαϊκήν. Εὐχαριστῶ ἐπί τούτοις καί τόν Πρόεδρον τῆς Πατριαρχικῆς Ἀκαδημίας Κρήτης, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ἀρκαλοχωρίου κ. Ἀνδρέαν, διά τήν ἀγάπην του καί τόν ἐπιστηριγμόν του καί ἐν τῷ προσώπῳ Αὐτοῦ ἀποδίδω τήν τιμήν μου εἰς ὅλον τόν Σύλλογον τῶν ἐκλεκτῶν συναδέλφων μου καθηγητῶν, ὑποσχόμενος ὅτι θά συνεχίσω τήν ἀγαθήν συνεργασίαν μας, συμβάλων εἰς τήν κατά Θεόν εὐόδωσιν τοῦ ἔργου τῆς Πατριαρχικῆς Ἀκαδημίας καί διατηρῶν ἀνεπίληπτον τήν ἀκαδημαϊκήν διακονίαν καί εὐθύνην μου, καθ’ ὅσον χρόνον τό σῶμα τῆς Ἀκαδημίας τό ἐπιθυμεῖ καί ἡ Ἐκκλησία μοῦ τό ἐπιτρέπει.

Εὐχαριστῶ ὅλους τούς ἀνθρώπους, οἵτινες σήμερον παρευρίσκονται ἐδῶ. Τούς γνωστούς καί τούς ἀγνώστους, τούς φίλους καί ἀδελφούς, τούς πρεσβυτέρους καί διακόνους, τούς μοναχούς καί τάς μοναχάς, ὅλους τούς εὐχαριστῶ. Παρακαλῶ, προσεύχεσθε δι᾽ ἐμέ. Ἐαν κατά τό διάστημα τῆς ἐπικοινωνίας καί συναναστροφῆς μας ἐπίκρανα ἤ ἀδίκησα οἰονδήποτε, ἐξαιτοῦμαι ταπεινῶς τήν συγγνώμην του. Ζητῶ συγγνώμην ἀπό ὅλους μετά μετανοίας ἕως ἐδάφους τῆς γῆς.

Κατακλείων τόν ἰσχνόν τοῦτον χειροτονητήριον λόγον,

Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Σεβαστοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,

Σᾶς παρακαλῶ νά δεχθῆτε τήν προσκύνησίν μου, τήν ὁποίαν «δι᾽ ὑμῶν προσφέρω εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον».
Ἐντός ὀλίγου θά μοῦ προσφέρητε τόν τρίτον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης. Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, βοηθήσατέ με διά τῶν προσευχῶν σας νά γίνω σωστός καί καλός Ἐπίσκοπος.
Ἐξομολογοῦμαι καρδιακῶς καί ἀνθρωπίνως ὅτι ἐπιθυμῶ εἰς τήν πορείαν τῆς ὑπολοίπου ζωῆς μου, ὅποιον ἄνθρωπον συναντῶ ἐρχόμενον πρός ἐμέ, νά τόν ἀσπάζωμαι γεμᾶτος ἰλαρότητα, ὡς εἰκόνα Θεοῦ, μέ ἕνα χαμόγελο καί ἕνα φίλημα,

τά ὁποῖα θά ἀποτελοῦν ἀπαύγασμα ἀγάπης, διά νά τόν ἀναπαύω, νά τοῦ δίδω μέσα ἀπό τήν ἀγάπην μου τήν χαράν καί κυρίως νά τοῦ δίδω τόν Χριστόν. Καί, παρακαλῶ τόν Θεόν, ὅταν θά φύγω ἀπό τήν παροῦσαν ζωήν, ὁ κλῆρος καί ὁ λαός μας νά ἐνθυμοῦνται ἕνα Ὀρθόδοξον Ἐπίσκοπον, ὁ ὁποῖος διηκόνησε μέ ἄπειρον ἀγάπην, στοργήν, σεβασμόν, τιμήν, εὐγένειαν καί εὐγνωμοσύνην ὅλους τούς ἀνθρώπους μεθ’ ὧν συνανεστράφη καί τῶν ὁποίων τήν διακονίαν τοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Θεός.

Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κ. Εἰρηναῖε, «ἐλύληθεν ἡ ὥρα».

Τιμιώτατοι ἅγιοι Ἱεράρχαι, «ἰδού, δι᾽ εὐχῶν Σας προσάγομαι δέσμιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, δεθείς οὐκ ἁλύσεσι σιδηραῖς, ἀλλά τοῖς ἀλύτοις δεσμοῖς τοῦ Παναγίου Πνεύματος».

το είδαμε εδώ