Χριστουπόλεως Μακάριος: ''Θεωρώ ότι ο Θεός πλουσίως με ευεργέτησε''

Κατάνυξη και συγκίνηση προκάλεσε σε όλους ο χειροτονητήριος λόγος του νέου Επισκόπου Χριστουπόλεως κ. Μακαρίου, ο οποίος ήταν απλός, εξομολογητικός αλλά παράλληλα θεολογικός και με πολλά μηνύματα, αφήνοντας την αίσθηση σε όλους ότι πρόκειται για βαθειά θεολογικό και πνευματικό κείμενο.

Η Romfea.gr δημοσιεύει παρακάτω τον Χειροτονητήριο Λόγο:

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
Ἐκφωνηθείς κατά τήν Χειροτονίαν τοῦ 
Ἐπισκόπου Χριστουπόλως Μακαρίου 
εἰς τόν Ἱερόν Μητροπολιτικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ Ἡρακλείου Κρήτης τήν 16ην Μαΐου 2015

Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κ. Εἰρηναῖε,
Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Ἰκονίου κ. Θεόληπτε, ἐκπρόσωπε τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,
Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Ἐκπρόσωποι τῶν κατά τόπους Ἁγίων Ἐκκλησιῶν,
Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Σεβαστοί πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ συνευχόμενοι πιστοί,

Μέ αἰσθήματα δέους καί χαρᾶς ἵσταμαι ἐνώπιόν Σας, ἀνερχόμενος εἰς τό ὑπερῷον τῆς Πεντηκοστῆς, διά νά πλησθῶ Πνεύματος Ἁγίου καί χάριτος ὑπερμεγίστης, χειροτονούμενος Ἐπίσκοπος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Μεγάλου καί Πρώτου Ἀρχιερέως Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἵσταμαι ἐνώπιόν Σας, διά νά εἰσοδεύσω εἰς μίαν νέαν πνευματικήν κατάστασιν, μετά τήν ἔκρηξιν τῆς «καθάπερ φερομένης βιαίας πνοῆς» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τήν φανέρωσιν μιᾶς νέας ζωῆς καί ἀποδεικνύει τήν ἔκπληξιν ἑνός θαύματος. Δοξολογῶ ἀπό τά μύχια τῆς ὑπάρξεώς μου «τήν ἀενάως βρύουσαν ζωτικήν καί φωτιστικήν πηγήν, τήν συναΐδιον τοῦ Πατρός δημιουργικήν δύναμιν», αἰσθανόμενος τό ἄπειρον τῆς εὐσπλαχνίας Tου πέλαγος, διότι ὄχι τό μανθάνειν ἀλλά τό πάσχειν τά ἀνερμήνευτα τῆς Ἀναστάσεως καί τά παράδοξα τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι αὐτό τό ὁποῖον χαρίζει εἰς τόν ἄνθρωπον τήν αἰωνιότητα τῆς ἀτελευτήτου ἐπεκτάσεως.

Συναισθανόμενος ὡς ὁ Μωυσῆς ἰσχνόφωνος καί βραδύγλωσσος ἀδυνατῶ νά ἀναπτύξω, κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν τοῦ Κυρίου, τήν σημασίαν καί τήν βαρύτητα τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ὑπουργήματος, παριστάμενος, μάλιστα, ἐνώπιον ἁγίων Ἀρχιερέων, τετιμημένων, σεμνῶν, πεπνυμένων καί θεοφόρων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἤδη, ἐπί ἔτη πολλά, βιώσει τό θεοφεγγές μυστήριον τῆς Ἀρχιερατικῆς χάριτος. Ἔτι περισσότερον δέν δύναμαι νά ὁμιλήσω περί τῆς Ἀρχιερωσύνης ὅταν μόλις πρό τριῶν μηνῶν ἑορτάσαμε τήν μεγάλην καί ἱστορικήν, διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης ἐπέτειον, τήν συμπλήρωσιν τεσσαράκοντα ἐτῶν, ἀφ᾽ ὧν ἡ Σεβασμιότητά Σας, ἅγιε Κρήτης, ἔλαβε τόν τρίτον βαθμόν τῆς Ἀρχιερωσύνης, χειροτονηθεῖσα εἰς Μητροπολίτην Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου ἀπό τόν μακαριστόν Προκάτοχόν Σας Ἀρχιεπίσκοπον Κρήτης Εὐγένιον, τόν σεμνόν καί ταπεινόν.

Περιορίζομαι μόνον νά ἀναφέρω αὐτό τό ὁποῖον ὁ Μέγας τῶν ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος ἔγραψε πρός τόν πρῶτον Ἐπίσκοπον Κρήτης, Ἀπόστολον Τίτον, περιγράφων μέ σαφήνειαν τάς ἀρετάς καί τά χαρίσματα τά ὁποῖα ὀφείλουν νά κοσμοῦν τόν Ἐπίσκοπον: «δεῖ γάρ τόν ἐπίσκοπον εἶναι ὡς τοῦ Θεοῦ οἰκονόμον, μή αὐθάδη, μή ὀργίλον, μή πάροινον, μή πλήκτην, μή αἰσχροκερδῆ, ἀλλά φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον, ὅσιον, ἐγκρατῆ, ἀντεχόμενον τοῦ κατά τήν διδαχήν πιστοῦ λόγου, ἵνα δυνατός ᾖ καί παρακαλεῖν ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τῇ ὑγιαινούσῃ καί τούς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν».

Αὕτη εἶναι ἡ ἀθεώρητος εἰκών τοῦ ἐπισκόπου, τήν ὁποίαν παιδιόθεν διατηρῶ εἰς τήν σκέψιν μου, θεωρῶν ὅτι ὁ Θεός πλουσίως μέ εὐηργέτησε, διότι συνήντησα μόνον καλούς καί ἁγίους ἐπισκόπους εἰς τήν ζωήν μου, μέ πολλάς ἀρετάς καί θεοδώρητα τάλαντα, οἱ ὁποῖοι μέ ἐνέπνευσαν μέ τό παράδειγμά των. Φωτιζόμενος ἀπό τό δικό των φῶς καί τό φῶς ὅλων τῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν τῆς ἀποστολικῆς ἀλύσεως, ὑπόσχομαι ταύτην τήν ἱεράν καί μοναδικήν στιγμήν, «τήν μεθέορτον καί τελευταίαν ἑορτήν», ὅτι θά προσφέρω τάς δυνάμεις μου καί θά ἀναλώσω τόν ἑαυτόν μου, ὡς καιομένην λαμπάδα, εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας, με διπλοῦν, διά τό ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς μου, πνευματικόν στόχον καί προορισμόν.

Πρῶτον, τήν διακονίαν τῆς ἀγάπης. Σήμερον καλεῖται ὅλη ἡ ἀνθρωπότης, ὁ Βορρᾶς καί ὁ Νότος, ἡ Ἀνατολή καί ἡ Δύση, νά κτίσουν γεφύρας καί νά δημιουργήσουν τάς προϋποθέσεις τῆς ἑνότητος καί τῆς συμφιλιώσεως, διότι ὁ πλησίον μας εἶναι ἄξιος τῆς ἀγάπης μας καί ὄχι τοῦ μίσους μας. Δυστυχῶς, τά ὑψηλότερα τείχη τά ὁποῖα ὑψώνονται σήμερον μεταξύ τῶν ἀνθρώπων εἶναι τά ἠθικοθρησκευτικά. Διά τοῦτο τό Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον διακονεῖ μέ ἔντονον τό αἴσθημα τῆς εὐθύνης, ὥστε να ἀνατείλῃ ἡ φωτοφόρος ἡμέρα τῆς ἑνώσεως τῶν ἀνθρώπων, παρά τάς δυσκολίας καί τάς ἀντιδράσεις, αἱ ὁποῖαι ἀναφύονται, ἐνίοτε ὑπαιτιότητι καί ἐκκλησιαστικῶν προσώπων. Εἶναι γεγονός ὅτι ἀκόμη καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ θά συναντήσωμεν τούς «ὑπέρ-ορθοδόξους», οἱ ὁποῖοι, χάριν τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑποστηρίζουν κακοδοξίας καί δημιουργοῦν μερισμούς καί σχίσματα ἤ, ὅπως χαρακτηριστικώτερον σημειώνει ἡ ἀθάνατος φωνή τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ, «διαμοιράζουν τόν Χριστόν οἱ πολύ φιλόθεοι καί φιλόχριστοι, οἱ ὁποῖοι χάριν τῆς ἀληθείας λένε ψέματα καί χάριν τῆς ἀγάπης σπέρνουν μῖσος», ὁπότε διαπιστώνεται ὅτι ἐπιτελεῖται μέγιστον κακόν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ.

Μόνον ἀγαπῶντες τόν πλησίον δυνάμεθα νά βεβαιωθῶμεν ὅτι ἀγαπῶμεν τόν Θεόν, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ τόν κάθε ἄνθρωπον μέ τήν ἰδίαν ἀγάπην, μέ τήν ὁποίαν ἀγαπᾶ ὅλην τήν οἰκουμένην. Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, βιοῦται τό ὀρθόδοξον ἐκκλησιαστικόν ἦθος, ἐνῶ ἡ ἔλλειψις αὐτῆς ὁδηγεῖ εἰς τόν θάνατον καί τήν φθοράν, εἰς τόν ἀπολυταρχισμόν καί εἰς τήν σκληρότητα τῆς φαρισαϊκῆς νοοτροπίας. Δέν εἶναι τυχαῖον, ἄλλωστε, τό ὅτι ὁ Χριστός, ἐπικρίνων μέ τά φοβερά «οὐαί» τήν ἀνηθικότητα τῶν «ἡθικῶν» ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς Του, οὐσιαστικῶς ἐκαυτηρίαζεν τήν ἔλλειψιν τῆς ἀγάπης.

Ἡ διακονία, ἑπομένως, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ δέν συνιστᾶ μίαν, τρόπον τινά, οὐδετέραν μορφήν διοικήσεως, ἀλλά μία μορφήν παροχῆς χάριτος, μίαν πρακτικήν καί ἀσκητικήν τῆς ἀγάπης, κατά τόν ὁσιακόν λόγον: «εἰ ἔχεις καρδίαν δύνασαι σωθῆναι». Θά συναντήσωμεν πλείστους Ἁγίους εἰς τήν Ἐκκλησίαν, οἱ ὁποῖοι δέν ἠρίστευσαν εἰς τήν νηστείαν, τήν ἄσκησιν ἤ τήν σωφροσύνην ἀλλά δέν θά συναντήσωμεν οὐδένα ἅγιον ἐν τῇ καθ᾽ ἡμᾶς Ἁγίᾳ Ἀνατολῇ μέ σκληράν καρδίαν. Ἅπαντες οἱ τό νοητόν στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας κατακοσμήσαντες «Ἅγιοι, Ἀπόστολοι, Προφήται καί Μάρτυρες, Πατριάρχαι, Ἱεράρχαι καί Δίκαιοι, Διδάσκαλοι, Ὅσιοι, Ἀσκηταί καί τῶν Ἁγίων Γυναικῶν τό φιλόθεον σύστημα», ἔλαβον τάς πολυτρόπους δωρεάς τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διότι διέθετον καρδίαν ἀνθρωπίνην, δηλαδή «καρδίαν ἀγαπῶσαν καί πνεῦμα καινόν», καί οὐχί «καρδίαν λιθίνην», κατά τόν Προφήτην.

Θέτω, λοιπόν, δι᾽ εὐχῶν Σας ἅγιοι Πατέρες, ὡς βασικόν στόχον εἰς τήν μετέπειτα ἐπισκοπικήν μου πορείαν, τήν θυσίαν, τήν προσφοράν καί τήν ἀγάπην, ἡ ὁποία ὅλα τά ἐπιτυγχάνει καί «οὐδέποτε ἐκπίπτει». Ὁ θάνατος, ἄλλωστε, τοῦ ὁποίου «οὐκ οἴδαμεν τήν ἡμέραν οὐδέ τήν ὥραν», μᾶς διδάσκει ὅτι εἶναι ἐπεῖγον νά ἀγαπήσωμεν. Μίαν δύναμιν ἐπιθυμῶ νά ἀποκτήσω: τήν δύναμιν νά ἀγαπῶ.

Ὁ δεύτερος πνευματικός στόχος μου σχετίζεται μέ τήν βιωματικήν ρῆσιν τοῦ Ὁσίου ἀσκητοῦ, Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου: «τό τοῖς ἔμπροσθεν ἐπεκτείνεσθαι», πού σημαίνει ὅτι ἡ ἐπέκτασίς μας καί ὁ προορισμός μας πρέπει νά ἔχουν κατεύθυνσιν πρός τά ἐμπρός. Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ, πολλῷ δέ μᾶλλον ἡ ζωή τοῦ Ἐπισκόπου, ὀφείλει νά εἶναι πορεία ἔμπροσθεν ἐπεκτεινομένη. Ἐπιθυμῶ καί παρακαλῶ τόν ἐλεήμονα Θεόν, ὅλη ἡ ἐπισκοπική μου βιοτή νά εἶναι πορεία πρός τά ἄνω. Νά ὑπάρχω, ὡς μή ὑπάρχων, νά φροντίζω τά πάντα καί νά ἀγαπῶ τά πάντα, σιωπηλῶς, καρδιακῶς καί ἀθορύβως. Νά εἶμαι κοντά εἰς τόν πλησίον καί τόν ἀδελφόν μου, ὅταν αὐτός νομίζει ὅτι λείπω, νά τοῦ συμπαραστέκωμαι, ὅταν θεωρῇ ὅτι φαινομενικῶς τόν ἔχω ἐγκαταλείψει καί νά τοῦ χαρίζω τήν βεβαιότητα ὅτι ὑπάρχει μέλλον, ὑπάρχει ἐλπίδα καί ζωή. Νά ἀντιπαρέρχωμαι τά ἀνθρώπινα καί τήν φθοράν. Κι ἄν κάποτε ἡ δοκιμασία καί ἡ θλίψις μέ ἐπισκέπτωνται, νά χαίρω, διότι τελικῶς τό μήνυμα τοῦ Θεοῦ τό δέχεται ὁ ἀπογοητευμένος καί ὁ ἄδικημένος. Τόν Θεόν δέν Τόν βλέπομεν διά τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιτυχιῶν μας, ἀφοῦ ἡ ἐν ἐπιγνώσει θλίψις ἀποτελεῖ τήν βασικήν προϋπόθεσιν, διά νά φθάσωμεν ἐκεῖ ὅπου δέν ἐφτασαν οἱ ἐπιτυχημένοι, ἐκεῖ ὅπου ἀναδίδεται ἡ εὐωδία τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως.

Νά συμβάλλω, ὅσο μοῦ ἐπιτρέπουν οἱ ἀσθενεῖς μου δυνάμεις, ὥστε νά γίνωνται ὅλα εἰς τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων καί τῆς Ἐκκλησίας εὔκολα, ἄνετα καί ἐλεύθερα, διότι ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει διά νά τιμᾶται καί νά σώζεται ὁ ἄνθρωπος. Ἡ Ἐκκλησία δέν ὑποδουλώνει καί δέν ὑποδουλώνεται. Δέν ἐξουθενώνει καί δέν ἐξουθενώνεται.

Νά βλέπω μόνον καθαρότητα εἰς τούς ἀνθρώπους, ὅπως οἱ Ἅγιοί μας, οἱ ὁποῖοι δέν ἠδύναντο νά δοῦν ἀκάθαρτόν τόν ἀδελφό των. Νά γίνομαι ἑνωτικός καί νά προσπαθῶ νά ἀναπαύω ὅλους, κατά τόν εὐαγγελικόν λόγον: «μηδέν ἀπελπίζοντες». Νά μήν ἀπελπίζω ποτέ οὐδένα. Ἡ δική μου ἀνάπαυσις καί χαρά νά εἶναι ἡ ἀνάπαυσις καί ἡ χαρά τῶν ἄλλων καί ὁ ἀγών μου νά μήν ἀποβλέπῃ εἰς τό νά ἐπιτύχῃ κάτι τό σχετικόν καί ἀνθρώπινον, ἀλλά νά ἀρχίζῃ ἀπό τόν παρόντα χρόνον καί νά καταλήγῃ εἰς τήν ὁγδόην ἡμέραν τῶν ἑσχάτων.

Μέ αὐτάς τάς ἐνδομύχους σκέψεις καί τούς ὁραματισμούς, τιμιώτατοι ἅγιοι Ἱεράρχες, δοξάζω, διά μίαν εἰσέτι φοράν, τόν Θεόν, διότι ὡδήγησε τά βήματά μου, ἤδη ἀπό τήν παιδικήν μου ἡλικίαν, εἰς τήν Ἐκκλησία Του. Αἰσθάνομαι, μέσα ἀπό τόν ἔλεγχον «τῶν οὐ βλεπομένων» πραγμάτων, ὅτι σήμερον ἐκπληρώνεται τό σχέδιόν Του διά τήν ὁλοκλήρωσιν τῆς ἱερατικῆς μου κλήσεως. «Δοξάζω τόν Θεόν τόν ἐν ταύτῃ τῇ ἐσχάτῃ καί μεγάλῃ καί σωτηρίῳ ἡμέρᾳ τῆς Πεντηκοστῆς τό μυστήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος ὑποδείξαντα ἡμῖν».

Δοξάζω τόν Ἄναρχον καί Ἀναλλοίωτον Θεόν, ὄχι ἁπλῶς διότι σήμερον μέ ἀξιώνει νά καταστῶ Ἐπίσκοπος τῆς ἱστορικῆς ἐπισκοπῆς Χριστουπόλεως, ἀλλά προπάντων διότι θά ἔχω τήν τιμήν καί τήν μεγίστην εὐλογίαν νά εἶμαι ἐλάχιστος διάκονος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὁλκάδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, συγκαταλεγόμενος εἰς τήν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Μιᾶς Ἀποστολικῆς καί Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ἐστολισμένη μέ κατορθώματα αἰώνια, πεποικιλμένη μέ ροάς δαρκύων, πεποτισμένη μέ μαρτυρικά αἵματα, πεπλουτισμένη μέ τίμια λείψανα. Ὅλα εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἀπαστράπτουν ἀπό τάς μαρμαρυγάς τοῦ ἅρματος τοῦ θεϊκοῦ, πού ἀναβιβάζει καί καταβιβάζει «τόν Θεόν, ὅς ηὐδόκησε εὐλογῶν τόν ἀμπελῶνα τοῦτον», ἐτοιμάζων «χιλιάδας εὐθηνούντων» ἁγίων, ὁσίων, κληρικῶν, μοναχῶν καί ἁγίων Ἐπισκόπων καί Ἱεραρχῶν, ἐν οἷς καί πολλῶν ὁσίων Ἐπισκόπων τῆς Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς Χριστουπόλεως.

Μετά τήν πρός τόν Θεόν δοξολογίαν μου, στρέφω τήν σκέψιν καί τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς μου, μέ ἄπειρον εὐγνωμοσύνην καί υἱικήν ἀγάπην, πρός τόν Οἰκουμενικόν μας Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον, ὁ ὁποῖος ὡς στοργικός πατήρ γίνεται συνεχῶς ὁ καλός Σαμαρείτης τῆς Οἰκουμένης, ἀφοῦ σώζει τήν τετραυματισμένην ἀνθρωπότητα ἀπό τούς ληστάς καί τήν φθοράν, προσφέρων πλουσιοπαρόχως ἀγάπην καί ἔλεος, ὅτι «ἀνέλεος ἡ κρίσις τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος».

Θλίβομαι, διότι δέν ἔχω τίποτε τό ἀντάξιον νά ἀντιπροσφέρω εἰς τόν Παναγιώτατον Πατριάρχην μου, δι᾽ ὅσα μέχρι σήμερον μοῦ ἔχει προσφέρει καί κυρίως διά τό δῶρον τῆς ἀρχιερωσύνης, παρά μόνον ἀτέχνους λέξεις καί ὑποσχέσεις ἀναβλυζούσας ἀπό μίαν πάλλουσαν διά τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον καρδίαν, ὅτι θά συνεχίσω τήν πρακτικήν τῆς ἤδη δεδοκιμασμένης πιστότητός μου, τῆς πολλαπλῶς ἀποδεδειγμένης ἀφοσιώσεώς μου καί τῆς ἀναμφισβητήτως ἀνιδιοτελοῦς μου ἀγάπης τόσον πρός τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅσον καί πρός τό Σεπτόν Αὐτοῦ πρόσωπον. Ὅσον ἐπιτρέπουν εἰς ἐμέ αἱ ἀσθενεῖς μου δυνάμεις καί μέ πλήρη τήν ἐπίγνωσιν ὅτι τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἀποτελεῖ σημεῖον ἀναφορᾶς, αἰωνίαν ἀξίαν, τρόπον ζωῆς καί ἀδιαπραγμάτευτον ἀλήθειαν, θά γίνωμαι καθημερινῶς συγκυρηναῖος τοῦ Πατριάρχου εἰς τόν σταυρικόν Του ἀγῶνα καί θά προσπαθῶ μετ᾽ Αὐτοῦ νά μαρτυρῶ, ὡς ἐλάχιστος θεράπων τῆς Θεολογίας καί τῆς Ἐπιστήμης, ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος ἀποτελεῖ τήν ἀρχήν τῶν δογμάτων, τήν πηγήν τῆς θεολογίας, τή βάσιν τῆς αὐθεντικότητος, τήν ἐγγύησιν τῆς ἐνότητος, κυρίως ὅμως τήν ἐνσάρκωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἰδιαιτέραν βαρύτητα θά δώσω εἰς τά θέματα τῆς Βιοηθικῆς, τά ὁποῖα ἀπασχολοῦν ἐντόνως τήν σύγχρονον κοινωνίαν καί τά ὁποῖα καλεῖται ἡ Πανορθόδοξος Ἐπιτροπή Βιοηθικῆς νά μελετήσῃ πρός θεραπείαν καί ἀνάπαυσιν τοῦ ποιμνίου καί τῶν ἐπιστημόνων.

Υἱϊκῶς καί ταπεινῶς εὔχομαι ὅπως ὁ Θεός ἐνδυναμώνῃ καί χαρίζηται ὑγείαν καί μακροημέρευσιν εἰς τόν Πατριάρχην μας, διότι ἡ παρουσία Του ἀποτελεῖ ἐγγύησιν διά τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ δέ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἰς τό μέλλον θά κληθῇ νά ἀποτιμήσῃ τήν προσφοράν καί τό ἔργον Του, ἀξίως καί δικαίως, θά Τόν ὀνομάσῃ «ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ τόν ΠΑΝΥ» καί θά Τόν συμπεριλάβῃ εἰς τάς μεγάλας ἐκκλησιαστικάς προσωπικότητας, αἵτινες ἐκλέϊσαν τόν πολιτισμόν, τήν θεολογίαν, τήν Ρωμιοσύνην καί τήν ἱστορίαν.

Εὐχαριστῶ, παραλλήλως, καί τόν Σεπτόν ἐκπρόσωπον τοῦ Πατριάρχου μας, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ἰκονίου κ. Θεόληπτον, τόν φίλον καί ἀδελφόν, τόν πολλαχῶς καί πολλάκις στηρίξαντά με, τόν εὐαίσθητον καί συμπονετικόν, τόν ἐλεήμονα καί ἁπλοῦν, τόν ἀνθρώπινον καί εἰλικρινῆ, τόν γνήσιον Ἱεράρχην τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, εὐχόμενος νά ἔχῃ πλουσίαν τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ζωήν του καί εἰς τήν θεάρεστον διακονίαν του. Θά διατηρήσω διά βίου ἀλώβητον τήν Σεπτήν μορφήν Σας ἅγιε Ἰκονίου εἰς τήν σκέψιν μου καί εἰς τό Ἱερόν Θυσιαστήριον ὁμοῦ μέ τά μύρα καί τήν κασσίαν τῆς εὐγνωμοσύνης μου.

Σεβασμιώτατε καί Σεπτέ Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κ. Εἰρηναῖε,

Χαίρομαι καί δοξάζω τόν Θεόν, διότι μέ ἀξιώνει νά λάβω τήν χάριν τῆς ἀρχιερωσύνης ὑπό τῶν τιμημένων χειρῶν σας εὐχαριστῶ δέ διά τήν φιλοξενίαν τῆς προσωπικῆς μου Πεντηκοστῆς εἰς τόν Ἱερόν Μητροπολιτικόν Σας Ναόν. Κατά τά ἔτη τῆς ἀγαστῆς συνεργασίας μας, ὑπήρξατε δι’ ἐμέ τύπος και ὑπόδειγμα διά τάς ἀρετάς σας, τά δῶρα τῆς καρδίας σας, τήν εὐγένεια τῶν τρόπων Σας, τήν λειτουργικήν Σας σύνεσιν, τήν πνευματικήν Σας σοφίαν καί τήν πολύτιμον ἐμπειρίαν τῆς ζωῆς Σας. Σᾶς εὐχαριστῶ δι᾽ ὅσα φανερά καί ἀφανῆ μοῦ ἔχετε προσφέρει μέχρι σήμερον, εὐχόμενος νά συνεχίσητε νά κοσμῆτε τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης ἐπί ἔτη πολλά μέ ὑγείαν καί δύναμιν. Ἐν τῷ Σεπτῷ προσώπῳ Σας εὐχαριστῶ τόν εὐαγῆ κλήρον καί τόν εὐσεβῆ λαόν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης, τήν ὁποίαν ταπεινῶς διηκόνησα ἀπό διαφόρους ἐπιτελικάς θέσεις ἐπί εἴκοσι καί δύο ἔτη, αἰσθανόμενος ἄπειρον εὐγνωμοσύνην πρός τάς μοναστικάς μας ἀδελφότητας καί τούς κληρικούς μας καί εὐχαριστῶν τόν καθένα ἐξ αὐτῶν προσωπικῶς καί ἰδιατέρως, διότι παρ’ αὐτοῖς ἐβίωσα τήν ἀγάπην καί ἐτιμήθην ἀπό τόν σεβασμόν των. Ἐν τῷ Σεπτῷ προσώπῳ Σας ἀντικρύζω, ἐπίσης, μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ καί ἐξιδιασμένης τιμῆς, τήν Σεπτήν Ἱεραρχίαν τῆς ἐν Κρήτῃ Ἐκκλησίας καί εὐχαριστῶ εὐγνωμόνως διά τήν ἀγάπην τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων τῆς Κρήτης καί τόν ἐπιστηριγμόν αὐτῶν καθώς καί διά τήν ἐμπιστοσύνην, διά τῆς ὁποίας μέ περιέβαλον, προσεύχομαι δέ νά χαρίζῃ εἰς αὐτούς ὁ Θεός δύναμιν διά τήν πολυώδυνον Ἀρχιερατικήν των πορείαν κατά τούς συγχρόνους δυσκόλους καιρούς.

Μετ᾽ εὐγνωμοσύνης καί ἀπείρου σεβασμοῦ εὐχαριστῶ τόν Προκαθήμενον τῆς Αὐτονόμου Ἐκκλησίας τῆς Ἐσθονίας κ. Στέφανον, ἀπό τόν ὁποῖον, ὁσάκις ἐπισκεπτόμην μέχρι σήμερον ἐλάμβανα, μέ ἕνα μοναδικόν καί ἐξαίσιον τρόπον, ἐντατικά μαθήματα ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους, θεολογικῆς σοφίας, πνευματικῆς βιοτῆς καί πατερικῆς ἐμπειρίας. Μαζί μέ τήν καρδιακήν μου εὐχαριστίαν εἰς αὐτόν ἐκφράζω καί τήν πεποίθησίν μου ὅτι οἱ κόποι καί αἱ προσδοκίες του ἀφειδῶς θά εὐλογηθοῦν καί θά καταστεφθοῦν μετά δόξης πολλῆς ὑπό τοῦ Πανοικτίρμονος Θεοῦ, ἀφοῦ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες τῆς Ἐσθονικῆς Ἐκκλησίας ποτέ δέν ἐγκατέλειψαν τόν ἀγῶνα καί τήν προσπάθειάν αὐτοῦ. Ἀπό τήν πλευράν μου δε συνεχίζων τήν ἐκπαιδευτικήν μου διακονίαν εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τῆς Ταλλίνης, θά συμπαρίσταμαι εἰς τό ἔργον του μετά πολλῆς εὐγενείας καί διακρίσεως διά τό καλόν καί τήν πρόοδον τῆς ἐκεῖσε Αὐτονόμου Ἐκκλησίας.

Εὐγνωμοσύνην καί εὐχαριστίαν ἐκφράζω, ὡσαύτως καί πρός τούς Σεβασμιωτάτους καί Θεοφιλεστάτους Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι σήμερον παρευρίσκονται εἰς τό Ἡράκλειον, μετέχοντες εἰς τήν χαράν τῆς κληρωθείσης μοι διακονίας. Εἶναι ἀνεκτίμητος, ἁγιώτατοι καί τιμιώτατοι Ἱεράρχαι, ἡ συμπαράστασις καί ἡ πνευματική ἐνίσχυσις, τήν ὁποίαν ἔλαβον κατά καιρούς ἀπό τήν ἀγάπην σας, ἀγάπην τήν ὁποίαν θά συνεχίσω νά προσμένω, νά ἐπιθυμῶ καί νά ἀνταποδίδω, κατά τό μέτρον τῶν δυνατοτήτων μου. Ἰδιαιτέρως ἐπιθυμῶ νά εὐχαριστήσω τόν Σεβ. Μητροπολίτη Λεοντοπόλεως κ. Γαβριήλ ἐκπρόσωπον τῆς ΑΘΜ τοῦ Πάπα καί Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κ. Θεοδώρου, τόν πανοσιλ. Ἀρχιμ. κ. Βαρθολομαῖον, Καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταφορφώσεως Τιφλίδος ἐκπρόσωπον τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Γεωργίας κ. Ἠλιοῦ, τόν Θεοφιλ. Ἐπίσκοπον Μεσαορίας κ. Γρηγόριον ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τόν Θεοφιλ. Ἐπίσκοπον Γιοένσου κ. Ἀρσένιον ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Φιλλανδίας καί τόν Θεοφιλ. Ἐπίσκοπον Πάρνου καί Σάαρε κ. Ἀλέξανδρον ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐσθονίας. Μνησθείη Κύριος ὁ Θεός τῶν κόπων καί τῶν ἀγώνων Σας.

Μετά συγκινήσεως καί δέους φέρω εἰς τήν σκέψιν μου καί μνημονεύω τόν μακαριστόν Γεροντά μου Μητροπολίτην Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κυρόν Κύριλλον, μέ τοῦ ὁποίου τά ἀρχιερατικά ἄμφια θά ἐνδυθῶ, ἐντός ὀλίγου, τήν λαμπρότητα τῆς Ἀρχιερατικῆς χάριτος. Εἰς τόν μακαριστόν Γορτύνης καί Ἀρκαδίας Κύριλλον, τόν ἐξαίσιον αὐτόν καί μεγάλον Ἱεράρχην, τόν πλήρη ἀγάπης ἐπίσκοπον, ὀφείλω τάς ἀφορμάς τῆς ἀφιερώσεώς μου εἰς τόν Θεόν, τούς ἐνθουσιασμούς μου διά τά γράμματα καί τήν παιδείαν καί τήν ἀφοσίωσίν μου εἰς τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον. Καταθέτω ἐν Ἐκκλκησίᾳ πληθούσῃ ὅτι ἐλαχίστας φοράς εἰς τήν ζωήν μου συνήντησα ἀνθρώπους μέ τοιαύτην ἀγάπην, εὐγένειαν καί ἁπλότητα, ἀμνησικακίαν, ἐκκλησιαστικήν σοβαρότητα καί ἀρχιερατικόν μεγαλεῖον, ὡς τόν Μακαριστόν Γορτύνης Κύριλλον. Συγκρατῶ δέ εἰς τήν σκέψιν μου τό ὑπόδειγμα τοῦ ἀληθινοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός καί τοῦ γνησίου πνευματικοῦ πατρός καί Ἱεράρχου καί μνημονεύω: «Κυρίλλου τοῦ ἀοιδίμου ἀρχιερέως τοῦ καί πνευματικοῦ πατρός μου γενομένου, αἰωνία ἡ μνήμη».

Ἐξαιρέτως καί εὐγνωμόνως εὐχαριστῶ τόν πανοσιολογιώτατον Καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς μετανοίας μου, τῆς ἱστορικῆς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Ἐπανωσήφη, Ἀρχιμανδρίτην Βαρθολομαῖον, τόν φίλον, ἀδελφόν καί συνοδοιπόρον, τόν ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἀνεξάντλητον χαράν καί τόν καλόν λόγον δι᾽ ὅλους, μέ τήν αἰσιοδοξίαν καί τήν ὑπομονήν εἰς τούς πειρασμούς. Εἰς τό πρόσωπόν σου, φίλτατε Βαρθολομαίε, εὐχαριστῶ ἅπασαν τήν πνευματικήν μας οἰκογένειαν, ἀρχόμενος ἀπό τούς ἀδελφούς μας ἁγίους Ἀρχιερεῖς, τόν Σεβ. Μητροπολίτην Πέτρας καί Χερρονήσου κ. Νεκτάριον, τόν Σεβ. Μητροπολίτην Ἱεραπύτνης καί Σητείας κ. Εὐγένιον, τόν Σεβ. Μητροπολίτην Αὐστρίας κ. Ἀρσένιον καί τόν Θεοφ. Ἐπίσκοπον Ὀλύμπου κ. Ἄνθιμον ἀλλά καί ὅλους τούς πατέρας, τούς ἐγγύς καί τούς μακράν. Εἴθε ὁ Θεός νά εὐλογήσῃ τήν ζωήν μας καί νά εὑρεθῶμεν εἰς τόν οὐρανόν, ἑνωμένοι ὅλοι μαζί, ὅπως εἴμεθα καί εἰς τήν γῆν.

Μετά σεβασμοῦ καί υἱϊκῆς ἀγάπης εὐχαριστῶ τούς παριστάμενους σεβαστούς γονεῖς μου, Ἐμμανουήλ καί Φωτεινήν, οἱ ὁποῖοι μέ ἀνέθρεψαν μέ κόπον καί στερήσεις καί μέ μεγάλωσαν μετά πολλῆς τιμιότητος καί ἀγάπης, προσεύχομαι δέ δι᾽ αὐτούς καθώς καί διά τά κατά σάρκα ἀδέλφια μου καί τούς λοιπούς συγγενεῖς μου νά ἔχουν τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ζωή των.
Μετ᾽ ἀγαθῶν ἀναμνήσεων μνημονεύω νοερῶς τά ὀνόματα τῶν σοφῶν καί μεγάλων διδασκάλων μου εἰς τήν Ριζάρειον Ἐκκλησιαστικήν Σχολήν, εἰς τήν Ἀνωτέραν Ἐκκλησιαστικήν Σχολήν Ἀθηνῶν, εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, εἰς τήν Ἰατρικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου Κρήτης καί εἰς τά Πανεπιστήμα Βοστώνης καί Harvard τῶν ΗΠΑ. Ὁ Θεός νά εὐλογῇ τούς κόπους καί τούς ἀγῶνας των, ἡ δέ χάρις Του νά τούς ἀνταποδώσῃ πολλαπλάσια δι᾽ ὅλα τά καλά καί ὡφέλιμα ἀφειφῶς μοῦ προσέφεραν.

Εὐγνωμόνως, ὡσαύτως, φέρω εἰς στήν σκέψιν μου τάς εὐγενικάς φυσιογνωμίας πολλῶν ἡγετικάς θέσεις κατεχόντων, πνευματικῶν καί ἁγίων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι μέ ἐστήριξαν καί μέ ἐδίδαξαν μέ τήν σιωπήν των ἀλλά καί μέ τόν φωτισμένον καί θεόπνευστον λόγον των. Ἰδιαιτέρως ξεχωρίζω, ὑπεισερχόμενος εἰς τόν εὐαγγελικόν ζυγόν καί τήν ἀρχιερατικήν ἀξίαν, τόν ἐσχάτως ἐνταχθέντα εἰς τό ἁγιολόγιον τῆς Ἐκκλησίας Ὅσιον Παΐσιον τόν Ἁγιορείτην καί τούς μακαριστούς πρ. Ἀμερικῆς Ἰάκωβον, Ἐφέσου Χρυσόστομον, εἰς τήν Γεροντικήν Μητρόπολιν τοῦ ὁποίου ὑπόκειται ἡ Ἐπισκοπή Χριστουπόλεως, καθώς καί τούς κοιμηθέντας εὐλαβεῖς πατέρας τῆς Μονῆς μου, Εὐμένιον, Ἀρσένιον, Καλλίνικον, Κορνήλιον, Ἱερόθεον, Γαβριήλ, Ἰωακείμ, Κάλλιστον καί Ἀθηναγόραν, τῶν ὁποίων τάς εὐχάς μέ εὐλάβειαν ἐπικαλοῦμαι. Μνημονεύω δέ μέ πολλήν εὐγνωμοσύνην τόν κείραντά με μοναχόν καί χειροτονήσαντά με διάκονον καί πρεσβύτερον μακαριστόν, γλυκύν καί ὑπομονετικόν, Ἀρχιεπίσκοπον Κρήτης Τιμόθεον, διά τήν πατρικήν του ἀγάπη καί εὐμένειαν καί ἐπικαλοῦμαι τήν ἐκ τῶν οὐρανῶν εὐλογίαν του.

Ἔμπλεως ἀγάπης καί στοργῆς, εὐχαριστῶ τά πνευματικά μου τέκνα, τά ὁποῖα ἐκ βαθέων ἀγαπῶ καί διά τήν πρόοδον τῶν ὁποίων προσεύχομαι διηνεκῶς. Ὅλως ἐξαιρέτως εὐχαριστῶ τόν ἐπιστήθιον καί ἠγαπημένον Ἀρχιμανδρίτην Ναθαναήλ ἐκ τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς διά τήν ἀδιαπραγμάτευτον ἀφοσίωσίν του καί τήν ὑποδειγματικήν του ὑπακοήν, ἀλλά καί ἅπαντες τούς κληρικούς, μοναχούς, μοναχές, ἰατρούς καί λοιπούς λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ἐνεπιστεύθησαν τό ἐπιτραχήλιόν μου, καθώς καί τόν Ἀρχιμανδρίτην Μελχισεδέκ ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀρκαλοχωρίου, εὐχόμενος νά χαρίζῃ εἰς αὐτούς ὁ Κύριος τήν βασιλείαν Του τήν ἐπουράνιον.

Μαζί μέ τά πνευματικά μου τέκνα εὐγνωμόνως εὐχαριστῶ καί τούς μαθητάς μου ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Ἀκαδημίᾳ Κρήτης, τῇ Θεολογικῇ Σχολῇ τῆς Ταλλίνης καί ἐν ταῖς Ἰατρικαῖς Σχολαῖς Κρήτης, Ἀθηνῶν καί Λαρίσης, τούς ὁποίους θεωρῶ φίλους κατά τόν Κυριακόν λόγον, εὐχόμενος νά ἔχουν πρόοδον πνευματικήν τε καί ἀκαδημαϊκήν. Εὐχαριστῶ ἐπί τούτοις καί τόν Πρόεδρον τῆς Πατριαρχικῆς Ἀκαδημίας Κρήτης, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ἀρκαλοχωρίου κ. Ἀνδρέαν, διά τήν ἀγάπην του καί τόν ἐπιστηριγμόν του καί ἐν τῷ προσώπῳ Αὐτοῦ ἀποδίδω τήν τιμήν μου εἰς ὅλον τόν Σύλλογον τῶν ἐκλεκτῶν συναδέλφων μου καθηγητῶν, ὑποσχόμενος ὅτι θά συνεχίσω τήν ἀγαθήν συνεργασίαν μας, συμβάλων εἰς τήν κατά Θεόν εὐόδωσιν τοῦ ἔργου τῆς Πατριαρχικῆς Ἀκαδημίας καί διατηρῶν ἀνεπίληπτον τήν ἀκαδημαϊκήν διακονίαν καί εὐθύνην μου, καθ’ ὅσον χρόνον τό σῶμα τῆς Ἀκαδημίας τό ἐπιθυμεῖ καί ἡ Ἐκκλησία μοῦ τό ἐπιτρέπει.

Εὐχαριστῶ ὅλους τούς ἀνθρώπους, οἵτινες σήμερον παρευρίσκονται ἐδῶ. Τούς γνωστούς καί τούς ἀγνώστους, τούς φίλους καί ἀδελφούς, τούς πρεσβυτέρους καί διακόνους, τούς μοναχούς καί τάς μοναχάς, ὅλους τούς εὐχαριστῶ. Παρακαλῶ, προσεύχεσθε δι᾽ ἐμέ. Ἐαν κατά τό διάστημα τῆς ἐπικοινωνίας καί συναναστροφῆς μας ἐπίκρανα ἤ ἀδίκησα οἰονδήποτε, ἐξαιτοῦμαι ταπεινῶς τήν συγγνώμην του. Ζητῶ συγγνώμην ἀπό ὅλους μετά μετανοίας ἕως ἐδάφους τῆς γῆς.

Κατακλείων τόν ἰσχνόν τοῦτον χειροτονητήριον λόγον,

Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Σεβαστοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,

Σᾶς παρακαλῶ νά δεχθῆτε τήν προσκύνησίν μου, τήν ὁποίαν «δι᾽ ὑμῶν προσφέρω εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον».
Ἐντός ὀλίγου θά μοῦ προσφέρητε τόν τρίτον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης. Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, βοηθήσατέ με διά τῶν προσευχῶν σας νά γίνω σωστός καί καλός Ἐπίσκοπος.
Ἐξομολογοῦμαι καρδιακῶς καί ἀνθρωπίνως ὅτι ἐπιθυμῶ εἰς τήν πορείαν τῆς ὑπολοίπου ζωῆς μου, ὅποιον ἄνθρωπον συναντῶ ἐρχόμενον πρός ἐμέ, νά τόν ἀσπάζωμαι γεμᾶτος ἰλαρότητα, ὡς εἰκόνα Θεοῦ, μέ ἕνα χαμόγελο καί ἕνα φίλημα,

τά ὁποῖα θά ἀποτελοῦν ἀπαύγασμα ἀγάπης, διά νά τόν ἀναπαύω, νά τοῦ δίδω μέσα ἀπό τήν ἀγάπην μου τήν χαράν καί κυρίως νά τοῦ δίδω τόν Χριστόν. Καί, παρακαλῶ τόν Θεόν, ὅταν θά φύγω ἀπό τήν παροῦσαν ζωήν, ὁ κλῆρος καί ὁ λαός μας νά ἐνθυμοῦνται ἕνα Ὀρθόδοξον Ἐπίσκοπον, ὁ ὁποῖος διηκόνησε μέ ἄπειρον ἀγάπην, στοργήν, σεβασμόν, τιμήν, εὐγένειαν καί εὐγνωμοσύνην ὅλους τούς ἀνθρώπους μεθ’ ὧν συνανεστράφη καί τῶν ὁποίων τήν διακονίαν τοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Θεός.

Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κ. Εἰρηναῖε, «ἐλύληθεν ἡ ὥρα».

Τιμιώτατοι ἅγιοι Ἱεράρχαι, «ἰδού, δι᾽ εὐχῶν Σας προσάγομαι δέσμιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, δεθείς οὐκ ἁλύσεσι σιδηραῖς, ἀλλά τοῖς ἀλύτοις δεσμοῖς τοῦ Παναγίου Πνεύματος».

το είδαμε εδώ