Διανοούμενοι της αριστοκρατίας, δεν είδαν την τραγωδία…

Δε μίλησε σχεδόν κανείς τους για το ξεπούλημα της Ελλάδας. Δε μίλησε σχεδόν κανείς τους για τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής στην Ελλάδα. Δεν έβγαλαν άχνα για τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Δε είδαν πουθενά αυτόχειρες, άστεγους, πεινασμένους, παιδιά να λιποθυμούν. Δεν είδαν ανέργους, δεν είδαν νέους απογοητευμένους, χωρίς μέλλον. Δεν είδαν την καταστροφή της Παιδείας, αν και πανεπιστημιακοί πολλοί απ” αυτούς, δεν είδαν τη διάλυση της δημόσιας υγείας…
Δεν είδαν ένα λαό με σκυμμένο κεφάλι. Δεν είδαν ανθρώπους στις ουρές για τη μετανάστευση. Δεν είδαν ουρές για συσσίτια.
Αν έβλεπαν, όλο και κάτι θα έλεγαν, δεν μπορεί. Εκτός κι αν πολλούς απ” αυτούς τους κλείνει το στόμα η συμμετοχή στην εξουσία ή τους προθαλάμους της, εδώ και χρόνια…
Έχουν όμως αγωνία για το… μέλλον της κεντροαριστεράς, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ώστε, όπως αναφέρεται στο κείμενο που υπογράφουν, «να διασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα από την οποία πρωτίστως εξαρτάται η ανάκαμψη της οικονομίας». Δηλαδή, και τώρα που είχαν την ευκαιρία να πουν μια κουβέντα για την τραγωδία, σιώπησαν και μίλησαν σαν αριστοκρατία του τόπου…
Διανοούμενοι, ελίτ, της αριστοκρατίας που δραστηριοποιείται μόνο για τα «καθ” ημάς» και όχι για τα πεζά, όπως το ξεπούλημα μιας πατρίδας και των ανθρώπων της…
Από candianews/αντιγραφή

Οι «διανοούμενοι» των βεβαιοτήτων ζουν τρομακτικές μέρες…

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

Απόσπασμα από το κείμενο «Μια τρομακτική μέρα για όλους», για την εμπειρία της Λένας Διβάνη μετά το τουίτ της περί «τσαμπατζήδων». «… Πήγα και κάθισα στο πιο κοντινό καφενείο. Διάβαζα και διάβαζα και σταμάτημα δεν είχα. Ήθελα να το δω όλο το πρόσωπο της αρρώστιας που κατατρώει την πατρίδα μου, να τη χωνέψω και να την ξεράσω.

Κατάπια αργά όλη την πικρότατη χολή που πριν από μένα είχε εκτοξευτεί εναντίον της Σώτης Τριανταφύλλου, του Χωμενίδη, της Έρσης Σωτηροπούλου, του Κουμανταρέα, του Τατσόπουλου, της Δημουλά, εναντίον όλων των διανοούμενων, των καθηγητών, όλων. Δεν είναι ότι διαφωνούν με αυτά που λέμε, η διαφωνία είναι η πηγή που ποτίζει τον διάλογο, είναι που τον μισούν τον διάλογο. Το ΨΟΦΑ δεν είναι λέξη, είναι όπλο. Γιατί μιλάτε, ουρλιάζει η έξαλλη μειονότητα -γιατί μειονότητα είναι, απλώς φωνάζει πολύ και παρασύρει τους ανθρώπους τους μαυρισμένους απ´ τα προβλήματα- που λίγο πριν ούρλιαζε «γιατί δε μιλάτε;». Αυτοί φυσικά δεν θέλουν να μιλάς, θέλουν να χαϊδεύεις τα αυτιά τους. Αυτοί δεν σκέφτονται, μισούν. Δεν μιλάνε, ξερνάνε όξος»…

Απόσπασμα από το κείμενο «Φωνάζει ο κλέφτης» του Χρήστου Χωμενίδη, με αφορμή την ομαδική –και φυσικά όχι κόσμια- κατακραυγή για το ατυχές τουίτ της κ. Διβάνη: «…Ο όχλος -θα μου πείτε- για ετούτο ακριβώς αποκαλείται όχλος: Επειδή επιτίθεται στα τυφλά και ξεσκίζει με πρωτόγονη ηδονή όποιον έχει καθ’ οιονδήποτε τρόπο ξεχωρίσει ή όποιον προβάλλει κάποια έστω ένσταση στις πεποιθήσεις και στις δοξασίες του. Από το «ωσαννά εν τοις υψίστοις» στο «άρον-άρον, σταύρωσον αυτόν». Ο όχλος είναι εξ’ ορισμού ποτάμι φουσκωμένο, ανεξέλεγκτο, αυθόρμητο… Αυθόρμητο; Θα ξέσπαγα εδώ σε τρανταχτά γέλια, εάν η πικρία μου το επέτρεπε. Μόνο αυθόρμητη δεν είναι η στοχοποίηση καλλιτεχνών, συγγραφέων και διανοουμένων, η οποία συμβαίνει στην Ελλάδα εδώ και τρία περίπου χρόνια. Μόνο ακαθοδήγητη. Αρκεί κανείς να προσπεράσει τις άναρθρες κραυγές στα social media και να φτάσει στις «συγκροτημένες, νηφάλιες απόψεις» που δημοσιεύονται υπό μορφήν άρθρων από «έγκριτους δημοσιογράφους», για να το διαπιστώσει…»…

Χωρίς να ανήκω -μάλλον και δεν παίρνω και όρκο- στους «έγκριτους δημοσιογράφους» που αναφέρεται ο κ. Χωμενίδης, αλλά –μπορεί- ούτε και σε εκείνους που η κ. Διβάνη, με ίδια επιχειρηματολογία με αυτήν του ομότεχνού της ορίζει σε άλλο χωρίο του κειμένου της, ως «η γνωστή βρώμα του ημικίτρινου Τύπου, τα ανεκδιήγητα μπλογκς, τα νούμερα που έβγαιναν σε τηλεριάλιτι και τώρα κατακεραυνώνουν το σύμπαν, καλλιτέχνες του θεάματος που χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά τους στο ΙΚΑ, την εφορία και στους εργαζόμενους αλλά τώρα «αγωνίζονται» στο πλευρό του λαού και φυσικά οι Ρομπέν των βλακών», μόνο απορώ. Μπορεί να είμαι μέρος εκείνου του «όχλου» φυσικά που ορίζει ο διανοούμενος, ο οποίος ως τέτοιος, από τη δεξαμενή του θα τον μόρφωνε σε «λαό» και αναγνώστες.
Απορώ για τον ορισμό της διανόησης και του ποιοι ανήκουν σε αυτή, με ποιο άτυπο χρίσμα…

Απορώ γιατί οι δικοί μας λογοτέχνες μεταξύ βουτιών όπως καταμαρτυρούν στα κείμενα τους, πρέπει να τουιτάρουν άποψη για έναν θάνατο που ακόμα ορίζεται τραγικά, μέσα στη θλίψη ενός έρημου Αύγουστου, που βάζει τιμή: 1,40 ευρώ στην ανθρωπινή ζωή.

Απορώ για τη θλίψη και «τρομάρα» όλων, επειδή σε βρίζουν, την ίδια μέρα που ο πόνος, η οδύνη, το πένθος σε ένα σπίτι έχουν να κάνουν με τον οριστικό θάνατο ενός παιδιού.

Απορώ γιατί οι δικοί μας λογοτέχνες πρέπει να ρίξουν λίπασμα σε ενοχές, σε εξευτελισμούς, σε καταθλίψεις, με γενικεύσεις τύπου «όλοι φταίμε», «μαζί τα φάγαμε», «τεμπέλικος, κατώτερος λαός», «όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι επίορκοι, απατεώνες, διεφθαρμένοι», «όλοι της ΕΡΤ βολεψάκηδες και αργόμισθοι», όλοι «τσαμπατζήδες», «παραβάτες» καλ. Σε μια Ελλάδα που το πάρτι συνεχίζεται, ο λαός που γίνεται όχλος και ο επιβάτης που δεν είχε ένα 1,40 ευρώ φταίει; Και ποιος λέει πως ο λαός δεν έγινε και όχλος στις εξεγέρσεις του; Όταν σε πνίγει ο θύμος θα πάρει η μπάλα και τον αθώο ή έστω τον λιγότερο ένοχο. Δεν θα ρωτήσει ο πεινασμένος «ευκαιρείτε στις και τέταρτο να οργιστώ λιγάκι;».

Απορώ γιατί οι μεγάλοι λογοτέχνες, που κριθήκαν τέτοιοι από τον χρόνο πρώτα απ’ όλα και όχι από τις πωλήσεις τους ή τα λόγια των φίλων, της παρέας και της οικογενείας τους (ε, κι αυτοί θα “χαν!), γραφαν για Γιάννηδες Αγιάννηδες και για Ρασκόλνικοφ –ήμαρτον ζητώ από τον Ουγκώ και τον Ντοστογιέφσκι στη μακαριότητά τους- και οι σημερινοί όχι; Πόσους «Αθλίους» και πόσα «Έγκλημα και τιμωρία» θα έγραφαν αν μάρτυρες μιας εποχής ενοχών, αποκλεισμών, αυτοκτονιών, ενόχων σιωπών και κραυγαλέων συνενοχών στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, γνώριζαν πως ένα παιδί 19 χρόνων, έχασε τη ζωή του, από τρόμο, ενοχή, πανικό, σε ένα λεωφορείο που κινούταν, σε μια άδεια Αθήνα του 15αύγουστου και σε μια ερημιά ελπίδας; Πόσες σελίδες, πόσες λέξεις πένθους, θλίψης, μοιρολογιού έπρεπε να γεννήσουν; Ο Ρίτσος από μια φωτογραφία της μάνας που έκλαιγε πάνω από το αγόρι της έβαλε λέξεις σε έναν εθνικό Επιτάφιο, χωρίς λουλούδια και άνοιξη –και πάλι ήμαρτον για την επίκληση ονόματος άνευ αιτίας.

Απορώ γιατί χρησιμοποιούνται ονόματα άλλων λογοτεχνών, σε μια γενίκευση αυθαίρετη, ενώ όλοι τους είναι ξεχωριστές περιπτώσεις και ορίζονται ως θύματα ενός βάσει σχεδίου αόρατου εχθρού.

Απορώ σε τελευταία ανάλυση πότε οι λόγιοι και οι καλλιτέχνες υπήρξαν στο απυρόβλητο, ιερές αγελάδες των κοινωνιών τους; Εκτελεστήκαν όπως ο Λόρκα, πέρασαν ζωές σε ξερονήσια και φυλακές όπως ο Ρίτσος, ο Αναγνωστάκης, ο Θεοδωράκης, αυτοκτόνησαν όπως ο Μαγιακόφσκι, αφορίστηκαν όπως ο Καζαντζάκης ή ο Λασκαράτος, δολοφονήθηκαν όπως ο Παζολίνι. Για όλους αυτούς, αν και στέκονται εξ’ ορισμού -όπως οι καλλιτέχνες από φύση τους κάνουν απέναντι σε κάθε εξουσία και δεν της απαγγέλουν άτεχνες μαντινάδες- μόνο το απυρόβλητο δεν ίσχυε. Και αδικηθήκαν και λοιδορηθήκαν και λατρευτήκαν, φυσικά και μόνο χειροκροτητές δεν είχαν σε κάθε βήμα να τους αντιμετωπίζουν ως τοτέμ, με ταμπού να μην αγγιχθούν.   

Απορώ γιατί ο καθένας δεν έχει δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του, ακόμα και όταν ξεφεύγουν σε λέξεις το ίδιο με εκείνους που ο βιοπορισμός τους αφορά στο να τις εμπορεύονται επί χρόνια.

Απορώ με την πραγματικότητα πως ένας ακόμα θάνατος, τόσο οδυνηρός, τόσο απαρηγόρητος, τόσο απελπιστικός, όσο ενός 19χρονου νέου, αντιμετωπίζεται όχι ως αποτέλεσμα μιας σύνθετης κοινωνικής, πολιτικής, ιστορικής πραγματικότητα αλλά με ευκολία, μεταξύ δυο βουτιών. Ανέλυσέ μου, εσύ ο διανοούμενος, λοιπόν, τι συμβαίνει, εξήγησέ μου, παρηγόρησέ με, δώσε μου ελπίδα, μίλα μου, με τρυφερότητα, σα να μαι παιδί, με απλές λέξεις, μπας και καταλάβω και πάψω να “μαι μέρος του όχλου…

Απορώ τέλος, για όλους όσοι σαν άνθρωποι, όχι ως αυθεντίες και ημίθεοι με ανάληψη στον Όλυμπο, όντας ζωντανοί ακόμη, δεν μπορούν να ψελλίσουν ένα «λυπάμαι», ένα «βιάστηκα», ένα «δεν αξιολόγησα καλά». Για «συγγνώμη» ούτε κουβέντα! Ο «όχλος» ο απαρηγόρητος και έρμος δεν συγχωρεί. Είναι απασχολημένος σοβαρά με το να επιβιώσει και να γλιτώσει από τους Ιαβέρηδες της εποχής του, αυτάρκεις και όλο βεβαιότητες στη μικρή ή μεγάλη εξουσία τους…
(προσωπικά δεν παίρνω θέση. Μόνο να απορώ μπορώ. Τις απαντήσεις και τις λύσεις τις έχουν αυτοί που είναι σίγουροι για τον εαυτό και τις απόψεις τους. Οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες των βεβαιοτήτων – αν μπορεί να υπάρξει τέτοιο πράγμα…)

πηγή

Στο ντιβάνι της Διβάνη! Και της υποτιθέμενης... "διανόησης"...

Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης

Το πρόβλημα με την ελληνική διανόηση δεν είναι ότι σιωπά και κοιμάται. Είναι ότι χωνεύει ακόμη. Χορτάτη, φουσκωμένη, κάνει όπως ακριβώς αυτός που ανάμεσα στα απομεινάρια των όσων καταβρόχθισε, υπόσχεται ενοχικά πως δεν θα το ξανακάνει. Ρεύεται τα πλούσια εδέσματα, νιώθει, χορτάτος πια, την άσχημη γεύση στο στόμα και μετατρέπεται για λίγο σε νομιμόφρονα της καλής διατροφής. Όσο κρατά η χώνεψη.

Ποια είναι η διανόηση στη χώρα, θα ρωτήσει κάποιος. Ποια είναι πρέπει να απαντήσω κι εγώ γιατί υπάρχει κίνδυνος να αδικήσω πολλούς. Αναφέρομαι λοιπόν, στους ανθρώπους αυτούς, που είτε το άξιζαν είτε όχι, κυριάρχησαν σε αυτό που λέμε “γράμματα και τέχνες”. Το όνομά τους μπαίνει δίπλα στα τραγούδια, στα βιβλία, σε έργα δημιουργίας και βέβαια πανεπιστημιακές μελέτες. Σε αυτούς αναφέρομαι και εξαιρώ (δυστυχώς χωρίς την καταγραφή των ονομάτων) το κομμάτι από αυτούς που στάθηκε ουσιαστικά πνευματικό και είναι ίσως και άγνωστο.

“Πού είναι οι άνθρωποι της διανόησης;” ακούγεται συχνά τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Πώς βοηθάνε την Ελλάδα; Πώς βοηθάνε τους ανθρώπους της; Πώς στέκονται απέναντι στην κρίση;

Τον Ιούνιο του 2011, 32 “άνθρωποι του πνεύματος” υπέγραψαν ένα κείμενο για την εθνική σωτηρία, ζητώντας από τους Έλληνες να αντιπαλέψουν τον λαϊκισμό και να δείξουν υπευθυνότητα. Στους επόμενους μήνες, υπήρξαν επίσης φωνές από τον ίδιο χώρο σαν αυτή της Κικής Δημουλά που μίλησαν για το διεκδικούμενο παγκάκι της Κυψέλης, της Σώτης Τριανταφύλλου, της οποία η γνώση και ο κοσμοπολιτισμός οδηγούσαν με ασφάλεια στο συμπέρασμα πως μας χρειάζεται ένα “καθαρτήριο” και της Λένας Διβάνη, που τοποθετήθηκε όπως τοποθετήθηκε για κάποιον 18χρονο νεκρό “τζαμπατζή”.

Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του, πόσο μάλλον όταν ζει επί χρόνια πουλώντας απόψεις. Το πρόβλημα δεν είναι οι απόψεις όσων εκφράστηκαν, όπως εκφράστηκαν, αλλά η ρηχότητα. Το γεγονός πως άνθρωποι που γράφουν βιβλία και παράγουν σκέψη και πολιτισμό, φτάνουν στο σημείο να αντιμετωπίζουν μια σύνθετη κοινωνική πραγματικότητα με όρους καφενείου .Αντί να αναλύσουν αυτό που συμβαίνει, αντί να πάρουν την πρωτοβουλία να το εξηγήσουν στον κόσμο, αντί να συγκρουστούν με τα αδιέξοδα, γίνονται οπαδοί ενός κοινωνικού μακαρθισμού, που προγράφει κατηγορίες ανθρώπων, που απαιτεί θυσιαστήρια, που θέλει κάποιον να φταίει αλλά προς θεού, όχι στο ύψος της εξουσίας.

Με την αυτάρκεια του τυχαίου ημιμαθή, έχει άποψη που κατακρίνει συμπεριφορές, τον κοινωνικό παρασιτισμό και φτάνει ακόμη παραπέρα. Σχεδόν αντιλαμβάνεται την κοινωνία ως παράσιτο. Και αν βρεθεί κάποιος περισσότερο αφελής και λιγότερο διανοούμενος να ρωτήσει “και τι έκανε αυτή η διανόηση όταν όλα αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα;” σίγουρα οι οπαδοί του αυτομαστιγωτικού διανοουμενισμού, έχουν να δείξουν πολλές φωτογραφίες τους με υπουργούς, πρωθυπουργούς και επιχειρηματίες,σ τους οποίους έκαναν προσιτή την χαρισματική τους προσωπικότητα.

Μετά την Μεταπολίτευση, η ελληνική διανόηση, καβάλα στο όχημα της αμφισβήτησης που αυτόματα οδηγούσε στην κοινωνική καταξίωση, άγγιξε όνειρα, οραματικές πολιτικές, αγωνίες. Μετά τη δεκαετία του ’80 με μεγάλη ευκολία μετεπιβιβάστηκε σε BMW και τζιπ, τραγούδησε σε συναυλίες με μαύρο χρήμα, έγραψε κλεψίτυπα βιβλία, συνωμότησε στους διαδρόμους των Πανεπιστημίων για να εξασφαλίσει θέσεις καθηγητή που δεν άξιζε, προσκύνησε την ευνοιοκρατία, τον κομματικό καιροσκοπισμό, τους αγράμματους φαύλους που κυβερνούσαν.

Η μέγιστη διανοητική διαδικασία στην οποία μπήκε η διανόηση που σήμερα βρυχάται, είναι των αποδοτικών δημοσίων σχέσεων. Για μια θέση στο Φεστιβάλ, στο πανεπιστήμιο, στο Εθνικό Κέντρο Τάδε, στο Πολιτιστικό Κέντρο Δείνα. Διανόηση με απόδοση τίτλων, με εμφανίσεις στην τηλεόραση, ζαλισμένη από τα πάρτι, ταλαιπωρημένη από τους ψυχολόγους της.

Σήμερα, από το ντιβάνι της κυρίας Διβάνη, το τραπέζι του μεγάλου φαγοποτιού ή το κρεβάτι μιας αιμομικτικής πολιτιστικής Αθήνας, η διανόηση ανησυχεί. Δεν ανησυχεί για την Ελλάδα, αλλά για να μην χάσει προνόμια. Γι” αυτό σαν τις Κατίνες της γειτονιάς, σηκώνει το δάχτυλο και δείχνει το απέναντι σπίτι που ρίχτηκε στην ακολασία, που διέπραξε τη μοιχεία, που φταίει για τα κακά του χωριού. 

Με την ίδια ευκολία θεώρησε νομοτελειακό φαινόμενο και αποδέχθηκε, την ξεφτίλα της ελληνικής τηλεόρασης, τα σκάνδαλα Βενιζέλου στο Υπουργείο Πολιτισμού, τον κρατικοδίαιτο επιδοματικό πολιτισμό.

Είναι μια διανόηση που αποδέχθηκε ο κινηματογράφος να παράγει μόνο με κρατική επιδότηση, σαν να είναι βαμβάκι στον κάμπο της Λάρισας. Που θεωρούσε πως τα Φεστιβάλ, δηλαδή ο τρόπος ανάδειξης του πολιτισμού, ήταν τα ίδια πολιτισμός. Που στα Πανεπιστήμια ανέδειξε τους εξυπηρετικούς προσδοκώντας το ανταποδοτικό τέλος της δικής τους ανάδειξης.

Η διανόηση στην Ελλάδα, δεν υπήρξε μόνο εγωιστική και συμφεροντολόγος. Λειτούργησε με το δικό της star system, συνέτριψε όσους δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στο σύστημα των δημοσίων σχέσεων, καταδίκασε στην ανωνυμία όσους δεν φωτογραφήθηκαν με όλους τους μελλοντικούς τροφίμους του Κορυδαλλού. Οι κυρίες και οι κύριοι της διανόησης που βρίζουν ένα κομμάτι της κοινωνίας αντί να γίνονται παράδειγμα για όλη την κοινωνία, δεν υπήρξαν μόνο ομοτράπεζοι και ομοκρέβατοι της πολιτικής ελίτ, αλλά της παρείχαν και όλα τα άλλοθι της τέχνης και του πολιτισμού.

Οι εραστές του σκυλάδικου έγιναν άνθρωποι της τέχνης επειδή συναναστρέφονταν τον τάδε σκηνοθέτη και ο υπουργός πολιτισμού μετατρεπόταν σε τόσο περισσότερο άνθρωπο του πολιτισμού όσο μεγαλύτερες ήταν οι επιχορηγήσεις.

Αυτή η διανόηση πού και πού στραβομουτσούνιαζε υποκριτικά για την παρουσίαση της υποκριτικής τέχνης του Ρουβά στην Επίδαυρο, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα να θεωρεί μέντορα πολιτισμού αυτόν που επέλεξε να πάει τον Σάκη στο Αρχαίο Θέατρο. Οι προσωπικές τους αντιπαραθέσεις δεν ήταν αντιπαραθέσεις ιδεών, αλλά ζήλια και φθόνος.

Η διανόηση έπαψε να έχει ως κινητήριο μοχλό τις κοινωνικές αντιθέσεις και την υπαρξιακή αναζήτηση και απέκτησε κινητικότητα μέσω της κυνικότητας ή της ψυχεδελικής εσωστρέφειας. Έλεγε στα βιβλία της όσα θα έπρεπε να πει στον ψυχίατρό της.

Η διανόηση, σιγά σιγά έγινε ανήμπορη να αναλύει και να εκφράζει και έγινε ρηχή όπως οι εκφραστές της, γύρω από το μεγάλο τραπέζι της εξουσίας. Άλλος έτρωγε χαβιάρι και άλλος τα ψίχουλα, ευελπιστώντας πως θα έρθει και η δική του ώρα.

Είναι λογικό, η διανόηση σήμερα να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται. Διαφορετικά φοβάται πως θα χαθεί μαζί με την ψεύτικη εικόνα της.

Αδυνατεί να καταλάβει τι συμβαίνει στην κοινωνία γιατί απουσιάζει πολλά χρόνια απ” αυτή. Δεν έχει την ελάχιστη ικανότητα να ξεχωρίσει το δευτερεύον (παρασιτικά φαινόμενα, διαφθορά, γραφειοκρατία), από το πρωτεύον που είναι όσα δημιουργούν την κρίση και αυτά τα φαινόμενα, που είναι οι πολιτικές. Οι πολιτικές των φίλων της. Έτσι, αναμασά ευχολόγια και αγαπησιάρικες ενωτικές θεωρίες ευθύνης, επιδεικνύοντας πλήρη ανευθυνότητα. Με βουδιστική στωικότητα την ώρα του πολέμου, αυτή η διανόηση είναι έτοιμη να στηλιτεύσει το φαινόμενο του τζαμπατζή, του ταβερνιάρη που φοροδιαφεύγει, της συμπεριφοράς που μας κάνει ανεύθυνους. Δεν θα το επεκτείνει όμως ως την απόφαση του Βενιζέλου να χαρίσει 2 δις στη SIEMENS, ούτε ως την απόφαση του Σαμαρά να κάνει πιο πλούσιους τους Τραπεζίτες. Οι έλληνες διανοητές επιλέγουν το πεδίο της μικροκοσμικής ευθύνης του διπλανού. Όχι της ευθύνης συνολικά.

Η διανόηση είναι συνένοχη. Όχι μόνο πολιτικά, αλλά ποινικά. Ποιός καθηγητής Πανεπιστημίου να αντιταχθεί, ποιός μεγαλοσυνθέτης να κάνει αντίσταση, ποιός συγγραφέας να αποδώσει ευθύνη. Με το που θα το κάνει, θα βγουν στη δημοσιότητα τα πανεπιστημιακά κονδύλια που έπαιξε στο χρηματιστήριο, οι Μη κυβερνητικές Οργανώσεις του που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, οι επιδοτήσεις που πήρε για ένα βιβλίο που διάβασαν 200 άτομα.

Η γενίκευση είναι φασισμός. Το να αποδίδεις αυτά τα χαρακτηριστικά σε όλη τη διανόηση είναι άδικο. Η υγιής διανόηση λοιπόν, ας αποφύγει τη γενίκευση. Ας αυτοεξαιρεθεί, βγαίνοντας μπροστά. Παράγοντας σκέψη, τέχνη, πολιτισμό.

ΥΓ: Συμμερίζομαι πραγματικά πως υπάρχει το φαινόμενο της ανθρωποφαγίας για κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους στο διαδίκτυο που δεν ελέγχεται όπως τα ΜΜΕ ώστε να αποφευχθούν ακρότητες ή να φτιαχτούν προφίλ. Ωστόσο υπάρχει και δική τους ευθύνη γιατί προτίμησαν την αρένα του θεάματος, αντί τον θρόνο του διανοητή.

 Πηγή

Ο... πνευματικός άνθρωπος, Λένα Διβάνη έκραξε ως... τζαμπατζή τον 19χρονο νεκρό από αγωνία μη σταματήσουν οι... έλεγχοι

Τί ελπίδα μπορεί να έχει στα αλήθεια αυτή η χώρα όταν λίγο μετά τον θάνατο ενός πιτσιρικά για να αποφύγει τον έλεγχο ενός εισιτηρίου στο τρόλεϊ, βγαίνει καθηγήτρια πανεπιστημίου και τον αποκαλεί "τζαμπατζή";
Κι ενώ η Ελλάδα είναι συγκλονισμένη από το άκουσμα της τραγικής είδησης της απώλειας ενός νεαρού παιδιού στην προσπάθεια του να αποφύγει τον ελεγκτή στο τρόλεϊ, η κυρία Λένα Διβάνη θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να γράψει στο twitter πως:
"Συμπέρασμα. Οι ελεγχτές δεν πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους γιατί κάποιος τζαμπατζής μπορεί να πηδήξει έξω από το όχημα. Λογικό".

Δηλαδή, κυρία Διβάνη μας, πριν θάψουμε τον έρμο τον πιτσιρικά είναι η κατάλληλη στιγμή να τον εγκαλούμε δημοσίως ως τζαμπατζή; Το γνωρίζατε το παιδί; Ξέρατε αν είχε τα λεφτά για το κωλοεισιτήριο; Ξέρετε τί έγινε μέσα στο τρόλεϊ;Και η αγωνία σας ποια είναι; Μη και δε γίνονται οι έλεγχοι και χάσει το κράτος τα έσοδα από τα εισιτήρια; Μη σκας Διβάνη μου. Θα τα πάρει τα λεφτά το κράτος. Έχει τους τρόπους. Και έτσι για να μαθαίνεις: τα μέσα μαζικής μεταφοράς δε τα έκαναν ελλειμματικά οι 19χρονοι τζαμπατζήδες. Αλλά οι Μαυρογυαλούροι αυτού του έρμου του τόπου.

Αλλά μιας και... γνωριστήκαμε, να δούμε ποια είσαι κυρία Διβάνη μας που τιτιβίζεις τόσο χαριτωμένα;Σπούδασες βλέπουμε στο Κολέγιο Κινγκς στο Λονδίνο. Λογικά, λοιπόν, θα είχες πάντα 1 ευρώ στην τσέπη για το εισιτήριο σου, ε;
Τί δουλειά κάνεις; Είσαι αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας Εξωτερικής Πολιτικής στο Tμήμα Nομικής της Σχολής Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δηλαδή πληρώνεσαι από το κράτος για να διδάσκεις 19χρονους! Ο νεκρός θα μπορούσε να είναι φοιτητής σου! Από Σεπτέμβρη να φροντίσεις να διδάξεις στα παιδιά σου ότι υπέρτατο καθήκον τους είναι να χτυπάνε εισιτήριο. Να μπαίνουν λεφτά στα ταμεία, να πληρώνεται κι ο μισθός σου.
Διαβάζουμε ακόμη βρε Διβάνη μας ότι το 2010 διορίστηκες μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΡΤ. Λες για αυτό να μη σε σοκάρουν οι βίαιοι θάνατοι;
Είναι αλήθεια ότι είσαι μέλος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του ανθρώπου; Δε μπορεί να είναι αλήθεια. Δε μπορεί να κάνει μέλος αυτής της επιτροπής τέτοιο δημόσιο σχόλιο όταν κάποιος κυνηγημένος για ένα εισιτήριο έχει χάσει το δικαίωμα στη ζωή.
ΥΓ: Το 2008 έγραψες το βιβλίο: "Τί θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω". Δε το στέλνεις στους συγγενείς του θύματος που είναι βέβαιο ότι δε θα μεγαλώσει. Βρε τον... Τζαμπατζή!

"Σ΄ΑΥΤΑ ΔΙΑΠΡΕΠΟΥΝ ΚΑΤΙ ΑΤΣΙΔΕΣ ΚΑΤΙ ΜΙΜΟΙ ΚΑΤΙ ΝΑΝΟΙ ...

Ο ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ ΞΥΠΝΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΛΗΘΑΡΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΠΛΗΞΕΙ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ ΓΙΑ ΤΟ..."ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ"!!!

Η χώρα βυθίζεται επί τρισήμισυ χρόνια, παραχωρήθηκε εθνική κυριαρχία, είμαστε υπό κατοχή, κυβερνάνε δωσίλογοι, πουλάνε τα πάντα, έχουν κλείσει χιλιάδες επιχειρήσεις ,έχουν εξαχρειώσει τον Ελληνικό λαό, 4000 Έλληνες έχουν αυτοκτονήσει και άλλοι τόσοι και 




περισσότεροι έχουν χάσει τη ζωή τους από την αδιέξοδη θλίψη που έχει πέσει σαν μαύρο πέπλο πάνω στις ψυχές των Ελλήνων, αλλά... 
ο Νάνος Βαλαωρίτης εξανέστη (αυτός και ο Πρόεδρος του Παγκοσμίου Εβραϊκού Συνεδρίου  Ronald Lauder, γιός της Estēe Lauder) γιατί δεν πέρασε το λεγόμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που υποτίθεται ότι θα περιορίσει την Χρυσή Αυγή!
Απολαύστε ένα απόσπασμα από την επιστολή του στον Σαμαρά:

"...έχουμε παραστεί μάρτυρες της δημιουργίας ενός βαρβαρικού μορφώματος που αυτο-αποκαλείται Χρυσή Αυγή, και χάρις στις αντίξοες περιστάσεις μας κατάφερε να μπει στη Βουλή των Ελλήνων με όλα τα σύμβολα και τις συμπεριφορές νεοναζιστών.

Πολλοί από τους συναδέλφους μου διανοούμενους και συγγραφείς δεν μοιάζουν να το παίρνουν στα σοβαρά.

 

 Δεν βαριέσαι, έχουμε δει κι άλλα κι αυτό θα περάσει, λένε ελαφρά τη καρδία.

Όμως όταν αυτή η κίνηση αρχίζει να βιαιοπραγεί, να δέρνει μέχρι θανάτου τα θύματά της κυκλοφορώντας τις μέρες στα ΜΜΣ και τις νύχτες σε ομάδες που στοχεύουν κυρίως τους ξένους μετανάστες ατιμωρητί χωρίς ποτέ να επεμβαίνει η αστυνομία, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, είναι λόγος μεγάλης ανησυχίας για την εικόνα της οχλοκρατίας που παρουσιάζει η Ελλάδα στο εξωτερικό, πράμα που προστίθεται και δικαιολογεί εν μέρει όλες τις προηγούμενες επιθέσεις και καταδίκες εναντίον μας.

Δεν είναι ανάγκη να επισημάνω πόσο μεγάλος κίνδυνος είναι αυτός για τα εθνικά μας συμφέροντα και ιδίως σε εποχή μεγάλης ύφεσης και παράλυσης της οικονομίας μας πόσο βλάπτει τον ξένο τουρισμότον οποίο προσφάτως άρχισαν να στοχεύουν, από όπου εξαρτάται το ψωμί του Έλληνα στους έξι μήνες από τον Απρίλιο-Μάιο έως τον Οκτώβριο-Νοέμβριο της καλοκαιρίας."

Καίγεται ρε η πατρίδα κι εσύ αυτό το λές αντίξοες περιστάσεις ;;;Και διαμαρτύρεσαι γιατί δεν εξανίστανται μαζί σου υπέρ του "αντιρατσιστικού"πολλοί από τους συναδέλφους σου;;  
Ποιοί συνάδελφοί σου ρε Νάνο, αφού δεν υπάρχουνε πια ποιητές στο προσκήνιο, εσύ κι ο Πατρίκιος του συστήματος παιδιά, αριστεροί στα λόγια, ούτε που βγάλατε άχνα τόσα χρόνια!!!
Καίγεται ρε η πατρίδα κι εσείς ντίπ!
Και τώρα σε έκαψε που δεν περνάει το δήθεν αντιρατσιστικό;
Αυτό προέχει για σένα;

Καμώνεσαι πως δεν ξέρεις τάχα, ότι η χρυσή αυγή είναι όργανο του συστήματος που χρειάζονται  οι δήθεν αριστεροί για να αποκτούν δημοκρατική ταυτότητα, ενώ υπηρετούν την νέα τάξη με όλες τους τις δυνάμεις;Πού είσουνα ρε Νάνο όταν ρίχνανε στην πυρά τους εφοριακούς, τους φορτηγατζήδες, τους ταξιτζήδες, τους ναυτεργάτες, τους δασκάλους, τους καθηγητές, μία μία τις τάξεις του Ελληνικού λαού, πού κοιμόσουν τον ύπνο του αδιάφορου και τώρα ξύπνησες υπό τις κραυγές του σιωνιστή Ronald Lauder για να ενώσεις την φωνή σου με τα άλλα νεοταξικά κατακάθια υπέρ του φιμωτικού νομοσχεδίου;

Άσε ρε Νάνο, ξαναγύρνα στον ύπνο σου, έτσι κι αλλιώς οι ποιητές, που είναι όντως ποιητές κι είναι και όντως αριστεροί, δεν είναι όπως σου είπα στο προσκήνιο, είναι στο παρασκήνιο, στην σκιά, αλλά με σπλάχνα και πνευμόνια, με αίμα και με πνεύμα, φωνάζουν ενάντια στην Νέα Τάξη στην παγκόσμια Τραπεζοπιστωτική Εξουσία, ενάντια σ΄αυτό που εσύ, ηθελημένα ή αθέλητα, υπηρετείς!

 

 πηγή/ αντιγραφή