Φανερώνεται ο Παντοκράτορας στην Αγία Σοφία; - Τι λέει η προφητεία

Αγιορείτες Πατέρες αναφέρουν για μια δική τους άγνωστη σε 

μας προφητική παράδοση.

Κατ' αυτήν όταν θα φανερωθεί ο Παντοκράτορας στον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς η Πόλη θα περάσει στους Έλληνες! Για το λόγο αυτό υπήρξαν μέχρι και φωνές διαμαρτυρίας κατά της τουρκικής Κυβέρνησης στο παρελθόν να μην συνεχίσει τις αρχαιολογικές εργασίες! 

Μεταξύ αυτών ο Νουμάν Κουρτουλμούζ (σημαίνει σωθείς) πρόεδρος του μικρού Ισλαμικού κόμματος Σααντέτ, από το οποίο προέρχεται το κόμμα του Ερντογάν, μιλώντας σε κλειστό αμφιθέατρο προειδοποίησε ότι η εμφάνιση των αγγέλων της Αγιά Σοφιάς προαναγγέλει τη διάλυση της Τουρκίας.

 

Μη διασταυρούμενες πληροφορίες στο επίπεδο ακόμα των φημών στην Κωνσταντινούπολη κάνουν λόγο για …… αποκόλληση λεπτού στρώματος σοβάδων της εσωτερικής τοιχοποιίας από τον κεντρικό θόλο της Αγίας Σοφίας μετά τον πρόσφατο σεισμό στο ρήγμα της Ανατολίας.

 

Το ρήγμα της Ανατολίας, είναι ένα τεράστιο ρήγμα και η σεισμική δόνηση των 6,5 Ρίχτερ που έπληξε τον θαλάσσιο χώρο μεταξύ Λήμνου και Σαμοθράκης στις 12:25 το πρωί του προηγούμενου Σαββάτου έγινε αισθητή μέχρι και την Κωνσταντινούπολη.

 

Στην θέση αυτή και κάτω από το στρώμα του σοβά πρέπει να υφίσταται κανονικά το ψηφιδωτό του Παντοκράτορα.Φυσικά μόλις προκύψει η φανέρωση κάποιου τμήματος του ψηφιδωτού, αμέσως θα αρχίσουν οι συνειρμοί που βρίσκονται στο υποσεινήδειτο όλων των πραγματικών Ελλήνων. Ίσως τελικα΄οι καιροί των γεγονότων να πλησιάζουν.

πηγή

Ιωάννης Βατάτζης - Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και το μεγάλο μυστήριο.

Ο Άγιος Ιωάννης Δούκας Βατάτζης ο Ελεήμων, γεννήθηκε το 1193 στο ιστορικό Κάστρο της Θράκης, στο Διδυμότειχο. Καταγόταν από οικογένεια η οποία βρισκόταν κοντά στη βασιλική σύγκλητο, αφού ο παππούς του Κωνσταντίνος, ο Βατάτζης λεγόμενος, ήταν Στρατοπεδάρχης του βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού.
Όταν κοιμήθηκαν οι γονείς του Ιωάννη, του άφησαν πολύ μεγάλη περιουσία, την οποία όμως ως σώφρων εκείνος, μοίρασε στους φτωχούς, καθώς και σε αφιερώματα στους Ιερούς Ναούς και τις Εκκλησίες, διότι "μακάριοι οι αγαπώντες την ευπρέπειαν του οίκου Σου"... 
Στη συνέχεια ο Ιωάννης, μια που η Κωνσταντινούπολη ήταν στα χέρια των Φράγκων, κατευθύνθηκε στο Νύμφαιο της Βιθυνίας, όπου και ήταν η έδρα της αυτοκρατορίας μας, αφού από το 1204 ο Πόλη είχε αλωθεί και κατακυριευθεί με δόλο από τους "Σταυροφόρους" και νέος αυτοκράτωρ είχε ανακηρυχθεί στη Νίκαια της Βιθυνίας ο ευσεβέστατος Θεόδωρος Λάσκαρης, ο ποιητής της Μεγάλης Παράκλησης στην Παναγιά, την οποία και ψάλλουμε εναλλάξ με την Μικρή, κάθε ημέρα, από την 1η έως τις 15 Αυγούστου!
Εκεί κατέφυγε λοιπόν ο Ιωάννης, για να βρει ένα θείο από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν Ιερεύς στα ανάκτορα του Θεοδώρου Λάσκαρη. Έτσι, γνωρίστηκε με τον καλό βασιλέα, αλλά ούτε στιγμή δεν υπερηφανεύτηκε για εκείνη τη συναναστροφή του, αλλά εξακολούθησε να είναι φιλικός και ταπεινός με όλους, ευπρόσιτος, πράος, άκακος, γαλήνιος, σεμνός και πάντα ήρεμος στο διάλογο.


Έτσι, με όλα αυτά τα χαρίσματα, ήταν αξιαγάπητος τόσο, που η αρετή του έλαμψε μπροστά στα μάτια του Αυτοκράτορα Θεοδώρου, ο οποίος και του έδωσε ως σύζυγο τη θυγατέρα του Ειρήνη. Για να τη λάβει όμως γυναίκα του, χρειάστηκε να μονομαχήσει με το Λατίνο Κόραδο, που καυχιόταν για τη δύναμή του! Όμως ο Ιωάννης Βατάτζης τον νίκησε, λέγοντας "Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθει μοι", σαν δεύτερος Νέστορας!
ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΝΙΚΑΙΑΣ
Όταν ο βασιλιάς-υμνογράφος του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα κοιμήθηκε, ανέλαβε την Αυτοκρατορία ο ίδιος στα 1222 μ.Χ., ως Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης. Και από τότε έδειξε για μια ακόμη φορά, πόσο σοφή ήταν η εκλογή του Θεόδωρου. Έγινε λοιπόν από τότε ο Ιωάννης, ο προστάτης των αδικουμένων, ο δικαιότατος κριτής, η πηγή η αστείρευτη της ελεημοσύνης, τόσο, που του δόθηκε το προσωνύμιο Ελεήμων!!!
Ήταν ακόμη ευσεβής και πιστός στην Ορθοδοξία βασιλεύς και όχι μόνο έδειξε, αλλά και κατάφερε με το ζήλο του να βαπτιστούν Χριστιανοί όλοι οι Ιουδαίοι της επικράτειάς του!!!
Επίσης, προσπάθησε τα μέγιστα, να γίνει η επανΕνωση των Εκκλησιών, δηλαδή να αναγνωρίσει η Δύση το ορθό Δόγμα. Κατάφερε μάλιστα να αποσταλούν πρέσβεις από τον Πάπα Γρηγόριο Θ' και να αρχίσει διάλογος, προεξάρχοντος από τη δική μας πλευρά του τότε Πατριάρχου Γερμανού του νέου. Ο Ιωάννης θα κατάφερνε τότε το ευχόμενο, αλλά δυστυχώς οι Δυτικοί δεν θέλησαν στο τέλος να αφαιρέσουν την αντιορθόδοξη προσθήκη από το Σύμβολο της Ορθής Πίστεως, δηλαδή το "και εκ του Υιού εκπορευόμενον"...
Ο Βατάτζης, υπήρξε ο προστάτης και συμπαραστάτης της αγροτικής και αστικής τάξης και επιδίωκε διαρκώς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου κυρίως των γεωργών και κτηνοτρόφων, αφού για να τους βοηθήσει έκανε μεγάλη απογραφή (κάτι σαν Εθνικό Κτηματολόγιο) και επίταξε κατόπιν τεμάχια γης από τους μεγαλοκτήμονες και τους αριστοκράτες και τα διένειμε σε όλους τους φτωχούς υπηκόους του, ώστε να ζουν άνετα και ανθρώπινα!!!
Στάθηκε αληθινός "πατέρας των Ελλήνων", πατάσσοντας με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση του λαού, νιώθοντας κάθε λεπτό όχι σαν απλός βασιλιάς, αλλά ως ταγμένος από το Θεό να βοηθάει το λαό του και τους αδικουμένους! Έλαβε ακόμη και μέτρα οικονομίας τέτοια, που απαγόρευαν τη σπατάλη του ιδιωτικού πλούτου, ενώ ίδρυσε φιλανθρωπικούς και ευκτήριους οίκους, πτωχοκομεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, βιβλιοθήκες, έχτισε Ναούς και βοήθησε αποφασιστικά τα Μοναστήρια μας.
Μάλιστα τέτοια ήταν η πολιτική ποιότητά του, που όταν κάποτε συνάντησε το γιο του Θεόδωρο στο κυνήγι να φορά πολυτελή ρούχα, αρνήθηκε να τον χαιρετήσει! Και όταν το παιδί του τον ρώτησε σε τι είχε σφάλει, ο Ιωάννης απάντησε ότι εκείνα τα μεταξωτά και χρυσούφαντα που φορούσε ο γιος του ήταν από το αίμα του λαού του και πως θα έπρεπε να ξέρει ότι κάθε έξοδο, πρέπει να γίνεται για τον λαό, διότι ο πλούτος των βασιλέων, στο λαό ανήκει!!!
Η πίστη του στο Θεό ήταν πολύ μεγάλη και τον βοήθησε αποφασιστικά σε κάθε του βήμα, όπως και τότε που χρειάστηκε να μονομαχήσει με τον σκληρό Αζατίνη, Σουλτάνο του Ικονίου, που συχνά πυκνά λεηλατούσε τις πόλεις μας που ήταν κοντά στον ποταμό Μαίανδρο. Άκουσε τότε νοερά θεία φωνή, που του έλεγε:
"Ο σταυρωθείς εγήγερται, ο μεγάλαυχος πέπτωκεν, ο καταπεσών και συντριβείς ανώρθωται" και πήρε ευθύς τέτοια δύναμη, ώστε όρμησε και κατανίκησε τον τρομερό Σουλτάνο!!!
Η ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
Ποτέ ο Ιωάννης Βατάτζης δεν έβγαζε από το νου του το μεγάλο ποθούμενο, την ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως και την ανασύσταση της Ελληνοχριστιανικής Αυτοκρατορίας. Γι' αυτό εργάστηκε και προς την κατεύθυνση αυτή με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Σώφρων, συνετός και προνοητικός στην πολιτική του, αν και είχε εκλέξει ικανότατους στρατηγούς, επιδίωκε την αποφυγή των μαχών.
Γνώριζε να μην αναλαμβάνει τίποτε πριν το προπαρασκευάσει κατάλληλα, ενώ είχε βαθιά ευσέβεια και έδειχνε σεβασμό και στον πιο απλοϊκό μοναχό. Ο λαός τον αγαπούσε και η Εκκλησία προσευχόταν με χαρά για αυτόν! Και εκείνος, ακόμη πιο πολύ προχωρούσε προς τον ιερό σκοπό της πατρίδας.
Νίκησε τους Λατίνους που κρατούσαν όμως ακόμα σκλαβωμένη την Πόλη και τους επέβαλε τη συνθήκη του 1225, με την οποία κατελάμβανε όλα τα Μικρασιατικά εδάφη, εκτός από αυτά που ήταν κοντά στη Νικομήδεια και απέναντι από την Κωνσταντινούπολη.
Κατασκεύασε κατόπι ισχυρό στόλο και ελευθέρωσε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Ικαρία, Κω και άλλα νησιά του Ελληνικού Αρχιπελάγους, υπολογίζοντας σωστά ότι κουμάντο στο Αιγαίο κάνει όποιος έχει στόλο και άρα οι Λατίνοι χωρίς πολεμικά πλοία και βάσεις, δεν θα κρατούσαν για πολύ ακόμη τη Θεοφύλακτη. Έπιασε λοιπόν και τα Στενά της Έλλης (Ελλήσποντος) και επιχείρησε τις πρώτες επιθέσεις στα περίχωρα της Βασιλίδας, πετυχαίνοντας στα 1225 να απελευθερώσει τη στρατηγικά σημαντική Αδριανούπολη! Ο δρόμος πια για την Πόλη του Κωνσταντίνου ήταν ανοιχτός!
Στα ανατολικά προελαύνουν εκείνο τον καιρό οι Μογγόλοι, που νικούν το Σουλτάνο του Ικονίου, ο οποίος αναγκάζεται να ζητήσει συνθήκη με τη Νίκαια, παύοντας προς το παρόν να αποτελεί κίνδυνο, λύνοντας τα χέρια του Βατάτζη, που κατατροπώνει τώρα και τους Βουλγάρους στα 1246 και ελευθερώνει το κομμάτι Αξιός – Έβρος ποταμός, ενώ οι καμπάνες κοντεύουν να σπάσουν από τη χαρά τους όταν ο Ιωάννης Βατάτζης, ο Άγιος Βασιλιάς, μπαίνει με συγκίνηση στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας μας, στην Πόλη του Αγίου Δημητρίου, στη Συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο της ίδιας ευλογημένης χρονιάς!
Όμως, η καλή του σύντροφος, η Ειρήνη Λάσκαρι, κλείνει για πάντα τα μάτια της και κείνος θα κρατήσει για πάντα μέσα του ανεξίτηλη τη γλυκιά μνήμη της. Όμως ξέρει πως ο εαυτός του δεν του ανήκει, αλλά αξίζει να το κάνει κάθε μέρα θυσία για το λαό του και την πατρίδα! Έτσι ο Ιωάννης, έχοντας αναπτύξει μια φιλία με το Γερμανό αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β', δέχεται να γίνει ο γάμος του με την κόρη του Φρειδερίκου Κωνσταντία, ως επισφράγηση μιας πανίσχυρης συμμαχίας, που θα τρομάξει την Ευρώπη και ιδίως τους Λατίνους, που πιέζονται τώρα πανταχόθεν.
Αλλά, ενώ ο Ιωάννης Βατάτζης έφτιαξε ένα πανίσχυρο κράτος από τις στάχτες του Βυζαντίου και είχε σφίξει ασφυκτικά τον κλοιό γύρω από την Κωνσταντινούπολη, στις 4 Νοεμβρίου του 1254 αφήνει την τελευταία πνοή του, επάνω στο δρόμο για το όνειρο, επάνω στο δρόμο για το καθήκον, την Πίστη του Θεού, το Χρέος για την Πατρίδα, την Αγάπη για το λαό...
Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς
Το τίμιο σώμα του ευσεβεστάτου, δίκαιου, γενναίου και ελεήμονος βασιλέα, ενταφιάστηκε σε ένα Μοναστήρι που είχε κτίσει ο ίδιος και το είχε ονομάσει Σώσανδρα, ενώ αργότερα δια θαυμαστής αποκαλύψεως ο ίδιος ο Ιωάννης, ζήτησε να μετακομισθεί το λείψανό του στη Μαγνησία (της Μικράς Ασίας). Όταν όμως πήγαν να ανοίξουν τον τάφο για να εκτελέσουν τη μετακομιδή, αντί να βγει η γνωστή δυσωδία, μια γλυκιά ευδία απλώθηκε τριγύρω, σαν να είχε ανθίσει απότομα κήπος αρωματικός! Αλλά δεν ήταν μονάχα αυτό.
Ο νεκρός φαινόταν σαν να κάθεται επί βασιλικού θρόνου, χωρίς να έχει καμιά μελανότητα, καμιά δυσωδία, κανένα απολύτως σημείο που να φανέρωνε πως ήταν νεκρός!!! ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ήταν μέσα στον τάφο και το χρώμα του σώματός του ήταν όπως κάθε φυσιολογικού εν ζωή ανθρώπου! Έμοιαζε πραγματικά σαν ένας ολοζώντανος, αλλά ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ!!! Και μάλιστα και αυτά ακόμη τα ρούχα του επίσης είχαν διατηρηθεί επί επτά χρόνια αδιάφθορα και έμοιαζαν σαν να είχαν μόλις ραφθεί!!! Γιατί έτσι αντιδοξάζει ο Θεός εκείνους που Τον δοξάζουν στη γη!
Μάλιστα από τότε το τίμιο λείψανο του Αγίου βασιλέως Ιωάννη Δούκα Βατάτζη του Ελεήμονος έδωσε πάμπολλα θαύματα, γιατρεύοντας θαυματουργικά Χάρητι Θεού ασθένειες, διώκοντας δαίμονες και θεραπεύοντας ένα σωρό πάθη, με την κατοικούσα εν αυτώ Χάρη του Αγίου Πνεύματος!
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ
Αναφέρεται -όπως σημειώνεται σε ημερολόγιο που εξέδωσε το 2001 η Ιερά Μητρόπολη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου- ότι μέχρι το 1992 "η μνήμη του αυτοκράτορα Ιωάννου του Ελεήμονος ετιμάτο κάθε χρόνοστην εκκλησία της Μαγνησίας, την οποία έκτισε ο ίδιος και στην οποία βρήκε την τελευταία ανάπαυσή του, καθώς και στο Νυμφαίον, την αγαπημένη του κατοικία" (Οστρογκόρσκυ).
Όμως τι απέγινε ο Ναός εκείνος; Τι απέγινε το άφθαρτο λείψανο του "Μαρμαρωμένου Βασιλιά"; Τι σχέση έχει με το "θρύλο" και ποια με τις προφητείες για ανάκτηση της Πόλης, που τόσο και ο ίδιος είχε πασχίσει;

πηγή

Η καταγωγή του θρύλου του Μαρμαρωμένου Βασιλιά

Από το metafysiko

• Συγγραφέας: Αντώνης Λαζάρου (aka Pertinax)

 Ενας από τους δημοφιλέστερους εθνικούς μας θρύλους είναι αυτός του μαρμαρωμένου βασιλιά, ο οποίος μέλλει κάποτε να διώξει τους Τούρκους από την Κωνσταντινούπολη και να αναβιώσει τη βυζαντινή αυτοκρατορία. Αναζητώντας ωστόσο την προέλευσή του, θα διαπιστώσουμε ότι σχετίζεται με μεσσιανικές και εσχατολογικές παραδόσεις που διαπερνούν τη χιλιόχρονη ιστορική διάρκεια του Βυζαντίου και φτάνουν μέχρι τις πηγές του πρώιμου Χριστιανισμού, οι οποίες, ως γνωστόν, είναι ιουδαϊκές.
«Οταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη, ο βασιλιάς αντιστάθηκε ηρωικά. Καθώς όμως οι
εχθροί τον περικύκλωσαν και ετοιμάζονταν να τον σκοτώσουν, άγγελος Κυρίου τον άρπαξε και τον πήγε σε μια μυστική σπηλιά. Εκεί βρίσκεται μαρμαρωμένος και περιμένει τον άγγελο να τον σηκώσει και να του ξαναδώσει το σπαθί του. Οταν γίνει αυτό, ο βασιλιάς θα διώξει  τους Τούρκους από την Πόλη και θα τους κυνηγήσει μέχρι την Κόκκινη Μηλιά».
Αυτός είναι με δυο λόγια ο θρύλος που απηχούσε τους πόθους των υπόδουλων Ελλήνων για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και την επανασύσταση της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Πρωταγωνιστής ήταν ο τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας, ο  Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο ηρωισμός του οποίου έκανε τη λαϊκή μούσα να αρνηθεί το γεγονός πως είχε πεθάνει.

Ο θρύλος του λυτρωτή βασιλιά πριν από την Αλωση

Το βασικό όμως θέμα αυτής της παράδοσης – ο βασιλιάς-λυτρωτής που θα κατατρόπωνε τους εχθρούς και θα αποκαθιστούσε την τάξη – δεν γεννήθηκε ούτε εξαιτίας των φρικτών συνθηκών της Τουρκοκρατίας, ούτε εξαιτίας της προσωπικότητας του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ανάγεται πριν από την Αλωση του 1453, σε εποχές κατά τις οποίες οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. Προφητικά και χρησμολογικά κείμενα, όπως οι «Οράσεις του Δανιήλ» και οι «Χρησμοί του Λέοντος του Σοφού», προέλεγαν ότι ο βασιλιάς-λυτρωτής θα εμφανιζόταν τη στιγμή του έσχατου κινδύνου ή μετά από μια μεγάλη, αλλά πρόσκαιρη, καταστροφή. Ο βυζαντινός ιστορικός Δούκας (εκδ. Βόννης, σ. 289-290) αναφέρει χαρακτηριστικά ότι κατά την ημέρα της Αλωσης ο λαός συνέρρεε στην Αγία Σοφία αναμένοντας τη θεία λύση του δράματος: όταν οι Τούρκοι θα έμπαιναν στην Πόλη σφάζοντας τους Ρωμαίους (Βυζαντινούς), άγγελος Κυρίου θα κατέβαινε από τον ουρανό, θα έστεφε βασιλιά κάποιον άγνωστο και φτωχοντυμένο άνδρα και θα του έδινε τη ρομφαία με την οποία θα νικούσε τους άπιστους και θα τους έδιωχνε ως τα σύνορα της Περσίας, στον τόπο που λέγεται Μονοδένδρι.

Η εικόνα του ταπεινού και φτωχού (πένητα) άνδρα που θα γινόταν ο λυτρωτής βασιλιάς είχε ιδιαίτερη απήχηση πριν την Αλωση. Αλλη εκδοχή μιλούσε για κάποιο μυστηριώδες πρόσωπο που δεν είχε πεθάνει, αλλά κοιμόταν (προδρομική φιγούρα του μαρμαρωμένου βασιλιά) και θα ξυπνούσε τον κατάλληλο καιρό. Σε ορισμένες παραλλαγές είχε το όνομα Ιωάννης, γεγονός που κάνει κάποιους σημερινούς θιασώτες των προφητειών να τον ταυτίζουν με τον Ιωάννη Γ’ Βατάτζη, έναν από τους ικανότερους βυζαντινούς αυτοκράτορες, ο οποίος έδρασε κατά την εποχή της λατινικής κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης (1204-1261). Οι περισσότερες όμως συμφωνούσαν σε ένα σημείο:  μετά την εξουδετέρωση των Ισμαηλιτών (Τούρκων) θα ακολουθούσε μια περίοδος γενικής ευημερίας. Κατόπιν ο βασιλιάς θα παρέδιδε το στέμμα του στο Θεό και τότε ακριβώς θα εμφανιζόταν ο Αντίχριστος. Πώς συνδέεται όμως ο θρύλος του λυτρωτή βασιλιά με τη χριστιανική παράδοση για τον Αντίχριστο και το Τέλος του Κόσμου;

Ο τελευταίος αυτοκράτορας των Ρωμαίων

Μετά την Αποκάλυψη του Ιωάννη, το προφητικό βιβλίο που άσκησε τη μεγαλύτερη επιρροή τόσο στη βυζαντινή, όσο και στη δυτική εσχατολογική παράδοση, ήταν η Αποκάλυψη του Μεθόδιου Πατάρων. Αν και αποδόθηκε ψευδεπίγραφα στον ομώνυμο οσιομάρτυρα του 4ου αι., η προφητεία γράφτηκε στα τέλη του 7ου αι., όταν οι Αραβες είχαν κατακτήσει τις βυζαντινές επαρχίες της Παλαιστίνης, της Συρίας και της Αιγύπτου και είχαν υποδουλώσει τους ντόπιους χριστιανούς. Ο ψευδο-Μεθόδιος λοιπόν, ο οποίος ανήκε σε μια χριστιανική κοινότητα της περιοχής της Μεσοποταμίας, προσδοκούσε την έλευση ενός λυτρωτή που θα αναχαιτούσε την αραβική λαίλαπα. Αυτός δεν μπορούσε να ήταν άλλος από τον Ρωμαίο (Βυζαντινό) αυτοκράτορα.
Σε μεταγενέστερες εποχές, η προφητεία κυκλοφόρησε σε πολλές παραλλαγές και δέχθηκε αλλοιώσεις, η αρχική της όμως εκδοχή έλεγε τα εξής: «Οι Ισμαηλίτες γεμάτοι έπαρση θα ισχυριστούν ότι δεν υπάρχει κανένας σωτήρας για τους χριστιανούς. Τότε ξαφνικά θα σηκωθεί και θα επιτεθεί εναντίον τους με μεγάλο θυμό ένας βασιλιάς των Ρωμαίων, ο οποίος θα ξυπνήσει όπως ο άνθρωπος που έχει ξεμεθύσει από το κρασί και θεωρούνταν ‘ωσεί νεκρός’ και χωρίς αξία».

Ας σταθούμε λίγο στην περιγραφή της εμφάνισης του αυτοκράτορα. Πρόκειται για αντιγραφή των στίχων από τους Ψαλμούς του Δαυίδ («Και εξηγέρθη ως ο υπνών Κύριος, ως δυνατός κεκραιπαληκώς εξ οίνου και επάταξε τους εχθρούς αυτού», 77, 65-66) με την προσθήκη ότι θεωρούνταν «σαν να ήταν νεκρός», δηλαδή υπερβολικά αδύναμος. Η αινιγματική αυτή αναπαράσταση της μεταμόρφωσης ενός ανίσχυρου αρχικά Ρωμαίου αυτοκράτορα σε πολέμαρχο-εκδικητή, έδωσε την απαραίτητη τροφή ώστε να διαμορφωθούν οι παραλλαγές για τον ανώνυμο και «πένητα» άνδρα που θα γινόταν ο εκλεκτός του Θεού, καθώς και για το βασιλιά που βρισκόταν εν υπνώσει σε ένα μυστικό τόπο και θα σηκωνόταν κάποτε για να αποκαταστήσει την τιμή του λαού του. Η τελευταία μάλιστα πέρασε και στη Δύση, με πρωταγωνιστές ορισμένους από τους σημαντικότερους ηγεμόνες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως τον Καρλομάγνο, το Φρειδερίκο Μπαρμπαρόσσα και άλλους.
Η συνέχεια της Αποκάλυψης είναι η ακόλουθη: Αφού κατατροπώσει τους Ισμαηλίτες-Αραβες (τη θέση των οποίων θα πάρουν στις μεταγενέστερες και αναθεωρημένες προφητείες οι Τούρκοι, ο νέος θανάσιμος ισλαμικός κίνδυνος), ο αυτοκράτορας θα εγκαινιάσει μια εποχή παγκόσμιας ειρήνης και ευημερίας. Λίγο πριν το τέλος αυτής της περιόδου, τα «ρυπαρά έθνη» του Γωγ και του Μαγώγ θα βγουν από τις «Πύλες του Βορρά», όπου τα είχε κλείσει σύμφωνα με την παράδοση ο Μέγας Αλέξανδρος, για να εξουδετερωθούν τελικά από τον άγγελο του Θεού. Στη συνέχεια ο αυτοκράτορας θα μεταβεί στην Ιερουσαλήμ και θα εναποθέσει το στέμμα του πάνω στον Τίμιο Σταυρό που βρίσκεται στο Γολγοθά, σαν απόδειξη πως κάθε επίγεια βασιλεία θα λάβει τέλος. Αυτή θα είναι η αρχή των «έσχατων χρόνων» που θα περιλαμβάνουν την κυριαρχία του Αντίχριστου, τη συντριβή του και τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.

Ενας «μαρμαρωμένος» βασιλιάς απέναντι στους αρχαίους Ελληνες!

Ενα άλλο προφητικό κείμενο που σχετίζεται άμεσα με τον θρύλο του μαρμαρωμένου βασιλιά, ο χρησμός της Τιμπουρτίνας Σίβυλλας, απηχεί ακόμα παλαιότερες καταστάσεις, αφού σε αυτό οι εχθροί που θα κατατροπώνονταν από τον τελευταίο Ρωμαίο αυτοκράτορα δεν είναι οι Ισμαηλίτες, αλλά οι «παγανιστές». Ο αναμενόμενος αυτοκράτορας, το όνομα του οποίου θα ήταν Κώνστας, θα κατέστρεφε τις πόλεις και τους ναούς των Εθνικών, θα τους βάφτιζε στο όνομα του Χριστού και σε κάθε ναό θα τοποθετούσε τον Σταυρό. Οποιος αρνούνταν να αποδώσει τιμές στο Σταυρό του Κυρίου θα τιμωρούνταν με θάνατο. Η βασιλεία του θα αποτελούσε μια χρυσή εποχή για την ανθρωπότητα και θα διαρκούσε 112 χρόνια. Κατά τις έσχατες μέρες ο αυτοκράτορας θα νικούσε τους λαούς του Γωγ και του Μαγώγ, θα πήγαινε στην Ιερουσαλήμ όπου θα παρέδιδε τη βασιλεία του στο Θεό και τότε θα ξεκινούσε η εποχή του Αντίχριστου.

Ο Μεσσίας των Ιουδαίων

Οι βυζαντινές λοιπόν Αποκαλύψεις δεν ενδιαφέρονταν μόνο για τη Δευτέρα Παρουσία και την Ουράνια Βασιλεία. Ανησυχούσαν παράλληλα για την τύχη της αυτοκρατορίας και ανέμεναν έναν ηγεμόνα, ο οποίος θα νικούσε οριστικά τους εχθρούς που την απειλούσαν και θα έφερνε μια χρυσή εποχή επί γης, λίγο πριν το Τέλος του Κόσμου. Με λίγα λόγια ανέμεναν έναν κοσμικό Μεσσία πριν τη Δευτέρα Παρουσία του πνευματικού Μεσσία-Χριστού.
Η προέλευση αυτής της δοξασίας εντοπίζεται στις ιουδαϊκές ρίζες του χριστιανισμού. Συγκεκριμένα, στην ύστερη ιουδαϊκή φιλολογία παρατηρούνταν έντονοι διαξιφισμοί σχετικά με τη μορφή του Μεσσία, καθώς άλλες πηγές τον παρουσίαζαν σαν κοσμικό ηγέτη και λυτρωτή του εβραϊκού έθνους και άλλες σαν υπερβατικό λυτρωτή όλης της ανθρωπότητας. Ορισμένοι συγγραφείς απόκρυφων κειμένων (Εσδρας Δ’, Βαρούχ Β’), συνδυάζοντας τις δύο εκδοχές, προφήτευαν αρχικά την έλευση ενός εθνικού Μεσσία που θα κατατρόπωνε τους εχθρούς και θα εγκαινίαζε μια χρυσή εποχή για το Ισραήλ. Η τελική μάχη θα δινόταν με τους Γωγ και Μαγώγ και θα επακολουθούσε η παγκόσμια βασιλεία του Γιαχβέ.

Ο Χριστιανισμός υιοθέτησε εξ αρχής την εκδοχή του Μεσσία ως υπερβατικού σωτήρα όλης της ανθρωπότητας, δημιουργώντας παράλληλα και έναν τελικό εχθρό που έπρεπε να νικήσει ο Χριστός, ώστε να εγκαινιάσει την εποχή της ουράνιας βασιλείας: τον Αντίχριστο. Κάποιοι χριστιανικοί κύκλοι ωστόσο δεν μπορούσαν να αποκοπούν από την παράδοση για την επίγεια βασιλεία ενός κοσμικού Μεσσία. Ετσι, σύμφωνα με την  Αποκάλυψη του Ιωάννη (Κ’, 1-15), μετά τη συντριβή του Αντίχριστου θα υπάρξει μια χιλιετής βασιλεία του Χριστού και των Δικαίων στη γη. Στο τέλος αυτής της περιόδου θα γίνει η σύγκρουση με τον Γωγ και τον Μαγώγ και θα ακολουθήσει η Τελική Κρίση.
Μπορεί η επίσημη Εκκλησία να θεώρησε το συγκεκριμένο απόσπασμα σαν αλληγορικό (που υποτίθεται ότι συμβόλιζε την πνευματική βασιλεία του Χριστού στις καρδιές των πιστών, στο διάστημα μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης έλευσής του) και να αποκήρυξε σαν πλάνη την πίστη σε ένα γήινο «Παράδεισο» που θα προηγηθεί του επουράνιου, η ιδέα αυτή όμως δεν έσβησε. Η μεταστροφή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και η καθιέρωση του χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας, συνετέλεσαν ώστε η ρωμαϊκή αυτοκρατορία να θεωρηθεί σαν προστάτης των Χριστιανών, σαν το 4Ο και τελευταίο βασίλειο του οράματος του προφήτη Δανιήλ που έμελλε να διαρκέσει μέχρι τις έσχατες μέρες. Στο πλαίσιο αυτό η μορφή του μελλοντικού τελευταίου αυτοκράτορα των Ρωμαίων, με τον οποίο θα τερμάτιζε κάθε επίγεια βασιλεία, μυθοποιήθηκε και έλαβε τα χαρακτηριστικά του κοσμικού Μεσσία της ιουδαϊκής και πρωτοχριστιανικής παράδοσης.

Mε το πέρασμα των αιώνων και συνεχώς μετασχηματιζόμενος ώστε να ανταποκρίνεται στις συνθήκες της εκάστοτε εποχής, ο μύθος αυτός διατήρησε τη θρησκευτική του απόχρωση (που αντανακλάται στην προσδοκία για την «αναλαμπή της Ορθοδοξίας»), αποκτώντας παράλληλα εκ νέου εθνική σημασία, όπως φαίνεται από  τη νεοελληνική παράδοση για το μαρμαρωμένο βασιλιά.

Βιβλιογραφία
- Νικόλαος Πολίτης, Παραδόσεις, 1904, τομ. Α’, σ. 22 & τομ. Β’, σ. 658-678
- Νίκος Βέης, Περί του ιστορημένου χρησμολογίου της Κρατικής Βιβλιοθήκης του Βερολίνου και του θρύλου του μαρμαρωμένου βασιλιά, Byzantinisch-Neugriechische Jahrbucher, 1936-1937, σ. 203-244λς’
- Cyril Mango, Βυζάντιο. Η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, ΜΙΕΤ, 1990, σ. 238-257
- Paul Alexander, The Byzantine Apocalyptic Tradition, University of California Press, 1985, ειδικά το κεφάλαιο “Τhe Last Roman Emperor”, σ. 151-184
- Paul Alexander, The Medieval Legend of the Last Roman Emperor and its Messianic Origin, Journal of the Warburg and Courtauld Institutes, 41 (1978), σ. 1–15
- Petre Guran, Genesis and Function of the “Last Emperor” Myth in Byzantine Eschatology, Byzantinistica (2006), σ. 273-303
Who is Who: Ο Αντώνης Λαζάρου γεννήθηκε το 1980 και ζει στον Πειραιά. Ασχολείται επισταμένα με την Ιστορία, τη Μυθολογία, τα ζητήματα της εθνικής ταυτότητας και της ελληνικής ιστορικής συνέχειας.
Σημείωση: Το άρθρο αυτό του Αντώνη Λαζάρου δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Σαββατιάτικο περιοδικό του “Ελεύθερου Τύπου”, τα “Φαινόμενα”.

'Μακάριος ὅς ἄν ἐπιζήση καί ἴδη τόν ἀνιστάμενον!"

Ὁ πτωχός, ὁ πτωχολέων!
Τό κλέος τῶν Νυμφαίων!
Ὁ τῶν πάντων ἐργάτης!
T' ὄνομα αὐτοῦ ἐστίν Ἰωάννης!
Τῆς Ῥωμηοσύνης ὁ ἥρως!
Ὁ μονομάχος τοῦ Σωτῆρος!
Τῆς δικαιοσύνης ἡ στάθμη!
Ὅραμα, πού ποτέ δέν ἐχάθη!
Τό σκεῦος, τό θεῖον!
Τό τῆς χάριτος δοχεῖον!
Ὁ βασιλεύς, ὁ τρισμάκαρ!
Ὁ συντρίψας τήν πλάνην τῆς Ἄγαρ!
Πένης κεκαθαρμένος!
Τό βασιλικόν γένος!
Νῦν, ὕμνος καί αἶνος,
ἐστίν ὁ Μαρμαρωμένος!

Ὁ σταυρωθεῖς ἐγήγερται, ὁ μεγάλαυχος πέπτωκεν,
ὁ καταπεσῶν καί συντριβεῖς ἀνώρθυται!

Φαεινότατος ἀστήρ!
Ὁ αὐτοκράτωρ Σωτήρ!
Τῶν κακοδόξων πρηστήρ!
Ὁ τῶν Ἑλλήνων Πατήρ!
Ὁ λέων, ὁ ἄλκιμος!
Ὁ γνωστός καί ὁ ἄγνωστος!
Ὁ βασιλεύς, ὁ Ἅγιος!
Ὁ Ἑξαδάκτυλος!
Ὁ τό ἦθος ἔχων σεμνόν!
Μέγα καύχημα τῶν πιστῶν!
Ὁ ἐνάρετος κι ὁ σοφός!
Ὁ νομιζόμενος νεκρός!
Ἄγγελος ἐν σχήματι ἀνθρώπου,
φανήσεται ἐπί τῆς Ἑπταλόφου!
Ὁ συντηρήσας Νόμους Κυρίου,
ἐγερθήσεται ἐξ ὕπνου πολυχρονίου!

Μακάριος ὅς ἄν ἐπιζήση καί ἴδη τόν ἀνιστάμενον!

πηγή

Η Πηγή των θαυμάτων (Ζωοδόχος Πηγή - Παρασκευή του Πάσχα)

Ορθόδοξο Φυλλάδιο Ι.Ν. Αγ. Θεοδώρου, Lanham
Μάϊος / May 10th , 2013, Τεύχος / Issue 47

πηγή

 

Η Ζωοδόχος Πηγή του Μπαλουκλί ή Παναγία η Μπαλουκλιώτισσα είναι ιερό χριστιανικό αγίασμα που βρίσκεται στη Κωνσταντινούπολη έξω από τη δυτική πύλη της Σηλυβρίας, όπου υπήρχαν τα λεγόμενα “παλάτια των πηγών” στα οποία οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες παραθέριζαν την Άνοιξη. Πήρε την ονομασία του από το τουρκικό όνομα Balık (= ψάρι) και περιλαμβάνει το μοναστήρι, την εκκλησία και το αγίασμα.

Αποκάλυψη του αγιάσματος: Για την αποκάλυψη του Αγιάσματος υπάρχουν δυο εκδοχές: 1) Η πρώτη, που εξιστορεί ο Νικηφόρος Κάλλιστος αναφέρει ότι: Ο μετέπειτα Αυτοκράτορας Λέων ο Θράξ ή Λέων ο Μέγας (457-474 μ.Χ.), όταν ερχόταν ως απλός στρατιώτης στην Κωνσταντινούπολη, συνάντησε στη Χρυσή Πύλη έναν τυφλό που του ζήτησε νερό. Ψάχνοντας γιά νερό, μιά φωνή του υπέδειξε την πηγή. Πίνοντας ο τυφλός και ερχόμενο το λασπώδες νερό στα μάτια του θεραπεύτηκε. Όταν αργότερα έγινε Αυτοκράτορας, του είπε η προφητική φωνή, πως θα έπρεπε να χτίσει δίπλα στην πηγή μια Εκκλησία. Πράγματι ο Λέων έκτισε μια μεγαλοπρεπή εκκλησία προς τιμή της Θεοτόκου στο χώρο εκείνο, τον οποίο και ονόμασε “Πηγή”. Ο Κάλλιστος περιγράφει τη μεγάλη αυτή Εκκλησία με πολλές λεπτομέρειες, αν και η περιγραφή ταιριάζει περισσότερο στό οικοδόμημα του Ιουστινιανού. Ιστορικά πάντως είναι εξακριβωμένο, ότι το 536 στη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως, υπό τον Πατριάρχη Μηνά, λαμβάνει μέρος και ο Ζήνων, ηγούμενος “του Οίκου της αγίας ενδόξου Παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας εν τη Πηγή”. 2) Η δεύτερη, που εξιστορεί ο ιστορικός Προκόπιος, τοποθετείται στις αρχές του 6ου αιώνα και αναφέρεται στον Ιουστινιανό. Ο Ιουστινιανός κυνηγούσε σ’ ένα θαυμάσιο τοπίο με πολύ πράσινο, νερά καί δένδρα. Εκεί, σαν σε όραμα, είδε ένα μικρό παρεκκλήσι, πλήθος λαού και έναν ιερέα μπροστά σέ μιά πηγή. “Είναι η πηγή των θαυμάτων” του είπαν. Και έχτισε εκεί μοναστήρι με υλικά που περίσσεψαν από την Αγιά Σοφιά. Η δεύτερη αυτή εκδοχή ανάγεται στην ανακαίνιση του ναού το 559.

Περιπέτεια του Ναού: Το 559 ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός, θεραπευμένος από λιθίαση κάνοντας χρήση του νερού της Πηγής ανακαίνησε το ναό αυτό με υλικά που είχαν περισσέψει από την Αγιά Σοφιά. Ο ανακαινισμένος ομως ναός κατέπεσε μετά από σεισμό όπου και ανοικοδόμησε εκ νέου η Ειρήνη η Αθηναία. Αλλά και μετά από νεότερη πτώση του ανοικοδομήθηκε για τρίτη φορά από τον Αυτοκράτορα Βασίλειο τον Μακεδόνα. Αργότερα πυρπολήθηκε από τον αρχηγό των Βουλγάρων Συμεών, όπου και αναγέρθηκε για 4η φορά από τον Ρωμανό τον Λεκαπηνό. Κατά τον 6ο αιώνα αποτελούσε ανδρώα Μονή στην οποία προσέρχονταν ο Αυτοκράτορας κάθε Πέμπτη της Αναλήψεως. Στο περίβολο του ναού αυτού έστησε τις σκηνές του το 1424 ο Σουλτάνος Μουράτ Β’. Κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης ο ναός καταστράφηκε και το αγίασμα καλύφθηκε. Αργότερα όμως επετράπη στους Χριστιανούς να αποκαλύψουν το αγίασμα και να επανιδρύσουν μικρό προσκύνημα. Το 1732 οι Αρμένιοι προσπάθησαν να υφαρπάξουν το προσκύνημα πλην όμως οι Έλληνες χριστιανοί διέσωσαν το δικαίωμα της κατοχής τους. Το 1825 καταστράφηκε από τους γενίτσαρους και το 1827 ανευρέθηκε η Ιερά εικόνα της Θεοτόκου εικονιζόμενη υπέρ της Ζωοδόχου Πηγής. Μετά απ΄ αυτό το 1830 ο Σουλτάνος επέτρεψε την νέα ανοικοδόμηση (5η φορά) του Ναού όπως σήμερα διασώζεται, επί Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντίου Α΄ όπου καί εγκαινιάσθηκε μετά από πέντε χρόνια.

Σήμερα στην αυλή της Ζωοδόχου Πηγής βρίσκονται οι τάφοι των Οικουμενικών Πατριαρχών. Το δε αγίασμα βρίσκεται στον υπόγειο Ναό και αποτελείται από μαρμαρόκτιστη πηγή, το νερό της οποίας θεωρείται αγιασμένο. Απ’ εδώ διαδόθηκε ο τύπος της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο. Είναι αξιοσημείωτο ότι ψηφιδωτή παράσταση της εικόνας σώζεται στον εσωνάρθηκα της Μονής της Χώρας. Σε ανάμνηση των εγκαινίων του Ναού από τον Αυτοκράτορα Λέοντα η Εκκλησία καθιέρωσε την κατ΄ έτος εορτή της Ζωοδόχου Πηγής, την Παρασκευή της Διακαινήσίμου Εβδομάδας. Χριστιανική παράδοση: Το όνομα Μπαλουκλί προέρχεται από την Τουρκική λέξη “balık” (“ψάρι”) (προφέρεται περίπου μπαλούκ) και σημαίνει “των ψαριών” ή “με τα ψάρια” , πιθανότατα λόγω ύπαρξης ψαριών στα νερά της περιοχής. Για τη μονή του Μπαλουκλί υπάρχει θρύλος για την Άλωση της Πόλης, ο οποίος περιγράφεται ποιητικά από τον Γεώργιο Βιζυηνό.

Προσθήκη του blog μας (από αυτή την παλαιότερη ανάρτησή μας για το ίδιο θέμα - αρχική πηγή εδώ):

Ο θρύλος που αναφέρεται παραπάνω είναι ο εξής πασίγνωστος (κάποτε):

ΤΑ ΜΙΣΟΤΗΓΑΝΙΣΜΕΝΑ  ΨΑΡΙΑ

 Οι πικρές αναμνήσεις από το πάρσιμο της Πόλης, οι πόθοι και οι ελπίδες για λευτεριά εκφράστηκαν από τους Έλληνες με θρύλους, διηγήσεις, παραμύθια, τραγούδια, παροιμίες αλλά και μέσα από τα ήθη και τα έθιμά τους. Όλα αυτά μεταδόθηκαν από γενιά σε γενιά, διατηρήθηκαν σε όλη τη μακρόχρονη σκλαβιά και αποτέλεσαν την εθνική παράδοση, η οποία σαν κρίκος ενώνει το παρελθόν με το μέλλον. 

Αμέσως μετά την άλωση οι ποιητές θρηνούσαν το χαμό της Πόλης. Παράλληλα δημιουργήθηκαν και θρύλοι με παράξενα και θαυμαστά επεισόδια. Αυτοί οι θρύλοι στήριζαν τις ελπίδες του Έθνους μέσα στους αιώνες της σκλαβιάς. Δεν έλειψαν και προφητείες που μιλούσαν για την Ανάσταση του Γένους.

Μια τέτοια παράδοση είναι: «τα μισοτηγανισμένα ψάρια».

Ο ΘΡΥΛΟΣ

Όταν έπαιρναν οι Τούρκοι την Πόλη, ένας καλόγερος τηγάνιζε εφτά ψάρια στο τηγάνι. Τα είχε τηγανίσει από τη μία μεριά κι ότανήταν να τα γυρίσει από την άλλη, έρχεται ένας και του λέει πως πήραν οι Τούρκοι την Πόλη. Τότε θα το πιστέψω αυτό, λέει ο καλόγερος, αν τα τηγανισμένα ψάρια ζωντανέψουν. Δεν απόσωσε το λόγο και τα ψάρια πήδησαν από το τηγάνι ζωντανά κι έπεσαν στο νερό εκεί κοντά. Κι είναι έως σήμερα τα ζωντανεμένα εκείνα ψάρια στο Μπαλουκλί, και θα φαίνονται μισοτηγανισμένα, ως να έρθει η ώρα να πάρουμε την Πόλη. Τότε λένε θα έρθει ένας άλλος καλόγερος και θα τα αποτηγανίσει.

Η Aγία Tράπεζα της Αγίας Σοφίας και ο μαρμαρωμένος βασιλιάς.

Σύμφωνα με την παράδοση πριν ο Μωάμεθ ο Β΄ καταλάβει την Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κων/νος διέταξε να μεταφέρουν την αγία τράπεζα και όλα τα κειμήλια της Αγίας Σοφίας μακριά από την πόλη για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Τρία καράβια Ενετικά λοιπόν ξεκίνησαν από την πόλη γεμάτα με όλα αυτά τα κειμήλια, όπως λέει και ο θρύλος,

αλλά το τρίτο από αυτά που μετέφερε την αγία τράπεζα βυθίστηκε στα νερά του Βοσπόρου στην περιοχή του Μαρμαρά. 

 

Από τότε μέχρι σήμερα στο σημείο εκείνο που είναι βυθισμένη η αγία τράπεζα τα νερά της θάλασσας είναι πάντοτε ήρεμα και γαλήνια, ασχέτως με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην γύρω περιοχή. Το φαινόμενο μαρτυρούν και σύγχρονοι Τούρκοι επιστήμονες, που έχουν κάνει κατά καιρούς απόπειρες να ανακαλύψουν που οφείλεται αυτό το περίεργο φαινόμενο, αλλά λόγω της λασπώδους σύστασης του βυθού, επέστησαν άκαρπες.

Στο βιβλίο του Δωροθέου Μονεμβασίας με τίτλο “Βίβλος Χρονική” (1781) διαβάζουμε:

” Οι Ενετοί την υπερθαύμαστον και εξάκουστον Αγίαν Τράπεζαν της Αγίας Σοφίας, την πολύτιμον και ωραιότατην, έβγαλαν από τον Ναό και έβαλαν εις το καράβι, και καθώς έκαναν άρμενα και επήγαιναν προς Βενετία, ω, του θαύματος! Πλησίον της νήσου του Μαρμαρά άνοιξε το καράβι και έπεσεν εις την θάλασσαν η Αγία Τράπεζα κξαι εβούλησε και είναι εκεί ως σήμερον, και τούτο είναι φανερόν και το μαρτυρούν οι πάντες, διότι όλον το μέρος εκείνο, όταν κάμνει φουρτούνα, η θάλασσα όλη κάμνει κύματα φοβερά, εις δε τον τόπο όπου είναι η Αγία Τράπεζα είναι γαλήνη και δεν ταράσσεται η θάλασσα. Και υπαγαίνουν τινές εκεί με περάματα, και λαμβάνουν από την θάλασσαν εκείνην, όπου είναι η Αγία Τράπεζα, και μυρίζει θαυμασιώματα μυρωδίαν, από το άγιον μύρον όπου έχει και των άλλων αρωμάτων “

Ο πατέρας της Ελληνικής λαογραφίας, Νικόλαος Πολίτης, γράφει για το περιστατικό:

“ Την ημέρα που πάρθηκεν η Πόλη έβαλαν σ’ ένα καράβι την Αγία Τράπεζα, να την πάνε στην Φραγκιά, για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων. Εκεί όμως στην θάλασσα του Μαρμαρά, άνοιξε το καράβι και η Αγία Τράπεζα εβούλιαξε στον πάτο. Στο μέρος εκείνο η θάλασσα είναι λάδι, όση θαλασσοταραχή και αν είναι γύρω. Και το γνωρίζουν το μέρος αυτό από τη γ΄λήνη που είναι πάντα εκεί και από την ευωδία που βγαίνει. Πολλοί μάλιστα αξιώθηκαν να την ιδούν στα βάθη της θάλασσας.”

Θα μπορούσε να είναι άλλος ένας μύθος που κατάφερε να επιβιώσει τόσους αιώνες μέσα στις καρδιές των Ελλήνων μαζί με τον κρυφό πόθο της επιστροφής της Κωνσταντινούπολης και πάλι σε Ελληνικά χέρια. Αυτός ο κρυφός πόθος εξάλλου μεγάλωσε, και θα μεγαλώνει, αμέτρητες γενιές Ελλήνων. Όμως σύμφωνα με ντόπιους Τούρκους της Κωνσταντινούπολης, το σημείο αυτό είναι υπαρκτό και τα τελευταία χρόνια μετακινείται πλησιάζοντας την πόλη. Σύμφωνα με προφητεία η αγία τράπεζα θα μεταφερθεί και πάλι μέσα στον ναό για να τελειώσει η θεία λειτουργία που διεκόπη όταν εισέβαλαν στην πόλη οι Τούρκοι.

Τα τελευταία χρόνια μαθαίνω όλο και περισσότερα νέα και για τον μαρμαρωμένο βασιλιά. Πολλοί νομίζουν ότι λέγοντας “μαρμαρωμένος” εννοούμε τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κων/νο Παλαιολόγο. Όμως η προφητεία μιλάει ξεκάθαρα για τον Ιωάννη και όχι για τον Κων/νο, που σύμφωνα με τον Φραντζή, σκοτώθηκε μαχόμενος των Τούρκων στην αποφράδα μέρα της πόλης και το πτώμα του αναγνωρίστηκε από της χρυσές περικνημίδες του με τους δικέφαλους αετούς.

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς λοιπόν είναι ο Ιωάννης Βατάτζης, ο οποίος είναι πράγματι μαρμαρωμένος σε σημείο κρυφό από τα μάτια των Τούρκων, και φυλάσσεται από ένα μυστικό τάγμα Ελλήνων εξισλαμισθέντων Κρυπτοχριστιανών, σε κάποιο σημείο της Τουρκίας. Δεν θέλω να γράψω περισσότερα για τον τόπο που βρίσκεται ο βασιλιάς γιατί πιστεύω πως δεν έχει φτάσει ακόμη ο καιρός που θα γίνει γνωστό. Να αναφέρω όμως το σώμα του Ιωάννη είναι σε κατάσταση στάσης, κάτι που θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε με την χειμερία νάρκη που πέφτουν τον χειμώνα οι αρκούδες. Είναι ζωντανός αλλά με αδρανοποιημένες όλες τις σωματικές του λειτουργίες, ξαπλωμένος και κρατά στο χέρι του μία βυζαντινή ρομφαία.

Η ρομφαία είναι μέσα στο θηκάρι της, αλλά κάθε χρόνο το χέρι του Ιωάννη τραβά μέρος του ξίφους έξω. Όταν το ξίφος αποχωριστεί της θήκης του τότε θα ΄ρθεί η ώρα που προφήτευαν οι άγιοι για την επιστροφή της πόλης στους Έλληνες.

Μία τελευταία πληροφορία είναι ότι η ρομφαία είναι σχεδόν έξω από την θήκη της και λίγος είναι ο καιρός που μένει για να αποχωριστεί πλήρως από αυτή.

Όλα τα γεγονότα αυτό δείχνουν. Ο πόλεμος της Τουρκίας με την Ρωσία πλησιάζει όλο και πιό κοντά μας. Η καταστροφή της Τουρκίας είναι κάτι που είχε προφητευθεί αιώνες πριν αλλά μόλις τα τελευταία χρόνια φάνηκαν οι ρωγμές της. Η κατάρρευση της σε οικονομικό επίπεδο είναι γεγονός, μιλώντας με αριθμούς, με μόνη σωτηρία της τα πετρέλαια του Αιγαίου. Οι κραυγές πολέμου πλήθυναν και οι προκλήσεις της εντάθηκαν απέναντι σε όλες της γειτονικές της χώρες. Όλοι μιλούν για επερχόμενο θερμό επεισόδιο αλλά και για την εμπλοκή τρίτων χωρών με μεγάλα συμφέροντα στην περιοχή μας. Αυτά όμως τα προφήτευσαν πολλά χρόνια πριν και είμαι σίγουρος ότι θα εκπληρωθούν όπως τόσα άλλα που πολύ εύστοχα προείπαν οι άγιοι μας.

Αν σας φαίνονται περίεργα όλα αυτά που ανέφερα, να σας πω ότι θαύματα γίνονται ακόμη στις μέρες μας. Αρκεί να πιστέψεις. Και στις δύσκολες στιγμές που περνά ο Έλληνας στις μέρες μας, μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει.

Ο καιρός γαρ εγγύς και είδομεν τι μέλλει γεννέσθαι.

Ιωάννης Καρυοφυλάκης.

 πηγή

ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΟΥΚΑΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ ο Ελεήμων, γεννήθηκε το 1193 στο ιστορικό Κάστρο της Θράκης, στο Διδυμότειχο. Καταγόταν από οικογένεια η οποία βρισκόταν κοντά στη βασιλική σύγκλητο, αφού ο παππούς του Κωνσταντίνος, ο Βατάτζης λεγόμενος, ήταν Στρατοπεδάρχης του βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού.Όταν κοιμήθηκαν οι γονείς του Ιωάννη, του άφησαν πολύ μεγάλη περιουσία, την οποία όμως ως σώφρων εκείνος, μοίρασε στους φτωχούς, καθώς και σε αφιερώματα στους Ιερούς Ναούς και τις Εκκλησίες, διότι “μακάριοι οι αγαπώντες την ευπρέπειαν του οίκου Σου”…

Στη συνέχεια ο Ιωάννης, μια που η Κωνσταντινούπολη ήταν στα χέρια των Φράγκων, κατευθύνθηκε στο Νύμφαιο της Βιθυνίας, όπου και ήταν η έδρα της αυτοκρατορίας μας, αφού από το 1204 ο Πόλη είχε αλωθεί και κατακυριευθεί με δόλο από τους “Σταυροφόρους” και νέος αυτοκράτωρ είχε ανακηρυχθεί στη Νίκαια της Βιθυνίας ο ευσεβέστατος Θεόδωρος Λάσκαρης, ο ποιητής της Μεγάλης Παράκλησης στην Παναγιά, την οποία και ψάλλουμε εναλλάξ με την Μικρή, κάθε ημέρα, από την 1η έως τις 15 Αυγούστου!

Εκεί κατέφυγε λοιπόν ο Ιωάννης, για να βρει ένα θείο από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν Ιερεύς στα ανάκτορα του Θεοδώρου Λάσκαρη. Έτσι, γνωρίστηκε με τον καλό βασιλέα, αλλά ούτε στιγμή δεν υπερηφανεύτηκε για εκείνη τη συναναστροφή του, αλλά εξακολούθησε να είναι φιλικός και ταπεινός με όλους, ευπρόσιτος, πράος, άκακος, γαλήνιος, σεμνός και πάντα ήρεμος στο διάλογο. Έτσι, με όλα αυτά τα χαρίσματα, ήταν αξιαγάπητος τόσο, που η αρετή του έλαμψε μπροστά στα μάτια του Αυτοκράτορα Θεοδώρου, ο οποίος και του έδωσε ως σύζυγο τη θυγατέρα του Ειρήνη. Για να τη λάβει όμως γυναίκα του, χρειάστηκε να μονομαχήσει με το Λατίνο Κόραδο, που καυχιόταν για τη δύναμή του! Όμως ο Ιωάννης Βατάτζης τον νίκησε, λέγοντας “Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθει μοι”, σαν δεύτερος Νέστορας!

ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΝΙΚΑΙΑΣ

Όταν ο βασιλιάς-υμνογράφος του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα κοιμήθηκε, ανέλαβε την Αυτοκρατορία ο ίδιος στα 1222 μ.Χ., ως Ιωάννης Γ’ Δούκας Βατάτζης. Και από τότε έδειξε για μια ακόμη φορά, πόσο σοφή ήταν η εκλογή του Θεόδωρου. Έγινε λοιπόν από τότε ο Ιωάννης, ο προστάτης των αδικουμένων, ο δικαιότατος κριτής, η πηγή η αστείρευτη της ελεημοσύνης, τόσο, που του δόθηκε το προσωνύμιο Ελεήμων!!!

Ήταν ακόμη ευσεβής και πιστός στην Ορθοδοξία βασιλεύς και όχι μόνο έδειξε, αλλά και κατάφερε με το ζήλο του να βαπτιστούν Χριστιανοί όλοι οι Ιουδαίοι της επικράτειάς του!!!

Επίσης, προσπάθησε τα μέγιστα, να γίνει η επανΕνωση των Εκκλησιών, δηλαδή να αναγνωρίσει η Δύση το ορθό Δόγμα. Κατάφερε μάλιστα να αποσταλούν πρέσβεις από τον Πάπα Γρηγόριο Θ’ και να αρχίσει διάλογος, προεξάρχοντος από τη δική μας πλευρά του τότε Πατριάρχου Γερμανού του νέου. Ο Ιωάννης θα κατάφερνε τότε το ευχόμενο, αλλά δυστυχώς οι Δυτικοί δεν θέλησαν στο τέλος να αφαιρέσουν την αντιορθόδοξη προσθήκη από το Σύμβολο της Ορθής Πίστεως, δηλαδή το “και εκ του Υιού εκπορευόμενον”…

Ο Βατάτζης, υπήρξε ο προστάτης και συμπαραστάτης της αγροτικής και αστικής τάξης και επιδίωκε διαρκώς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου κυρίως των γεωργών και κτηνοτρόφων, αφού για να τους βοηθήσει έκανε μεγάλη απογραφή (κάτι σαν Εθνικό Κτηματολόγιο) και επίταξε κατόπιν τεμάχια γης από τους μεγαλοκτήμονες και τους αριστοκράτες και τα διένειμε σε όλους τους φτωχούς υπηκόους του, ώστε να ζουν άνετα και ανθρώπινα!!! Στάθηκε αληθινός “πατέρας των Ελλήνων”, πατάσσοντας με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση του λαού, νιώθοντας κάθε λεπτό όχι σαν απλός βασιλιάς, αλλά ως ταγμένος από το Θεό να βοηθάει το λαό του και τους αδικουμένους! Έλαβε ακόμη και μέτρα οικονομίας τέτοια, που απαγόρευαν τη σπατάλη του ιδιωτικού πλούτου, ενώ ίδρυσε φιλανθρωπικούς και ευκτήριους οίκους, πτωχοκομεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, βιβλιοθήκες, έχτισε Ναούς και βοήθησε αποφασιστικά τα Μοναστήρια μας.

Μάλιστα τέτοια ήταν η πολιτική ποιότητά του, που όταν κάποτε συνάντησε το γιο του Θεόδωρο στο κυνήγι να φορά πολυτελή ρούχα, αρνήθηκε να τον χαιρετήσει! Και όταν το παιδί του τον ρώτησε σε τι είχε σφάλει, ο Ιωάννης απάντησε ότι εκείνα τα μεταξωτά και χρυσούφαντα που φορούσε ο γιος του ήταν από το αίμα του λαού του και πως θα έπρεπε να ξέρει ότι κάθε έξοδο, πρέπει να γίνεται για τον λαό, διότι ο πλούτος των βασιλέων, στο λαό ανήκει!!!

Η πίστη του στο Θεό ήταν πολύ μεγάλη και τον βοήθησε αποφασιστικά σε κάθε του βήμα, όπως και τότε που χρειάστηκε να μονομαχήσει με τον σκληρό Αζατίνη, Σουλτάνο του Ικονίου, που συχνά πυκνά λεηλατούσε τις πόλεις μας που ήταν κοντά στον ποταμό Μαίανδρο. Άκουσε τότε νοερά θεία φωνή, που του έλεγε:

“Ο σταυρωθείς εγήγερται, ο μεγάλαυχος πέπτωκεν, ο καταπεσών και συντριβείς ανώρθωται” και πήρε ευθύς τέτοια δύναμη, ώστε όρμησε και κατανίκησε τον τρομερό Σουλτάνο!!!

Η ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Ποτέ ο Ιωάννης Βατάτζης δεν έβγαζε από το νου του το μεγάλο ποθούμενο, την ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως και την ανασύσταση της Ελληνοχριστιανικής Αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό εργάστηκε και προς την κατεύθυνση αυτή με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Σώφρων, συνετός και προνοητικός στην πολιτική του, αν και είχε εκλέξει ικανότατους στρατηγούς, επιδίωκε την αποφυγή των μαχών. Γνώριζε να μην αναλαμβάνει τίποτε πριν το προπαρασκευάσει κατάλληλα, ενώ είχε βαθιά ευσέβεια και έδειχνε σεβασμό και στον πιο απλοϊκό μοναχό. Ο λαός τον αγαπούσε και η Εκκλησία προσευχόταν με χαρά για αυτόν! Και εκείνος, ακόμη πιο πολύ προχωρούσε προς τον ιερό σκοπό της πατρίδας.

Νίκησε τους Λατίνους που κρατούσαν όμως ακόμα σκλαβωμένη την Πόλη και τους επέβαλε τη συνθήκη του 1225, με την οποία κατελάμβανε όλα τα Μικρασιατικά εδάφη, εκτός από αυτά που ήταν κοντά στη Νικομήδεια και απέναντι από την Κωνσταντινούπολη.

Κατασκεύασε κατόπι ισχυρό στόλο και ελευθέρωσε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Ικαρία, Κω και άλλα νησιά του Ελληνικού Αρχιπελάγους, υπολογίζοντας σωστά ότι κουμάντο στο Αιγαίο κάνει όποιος έχει στόλο και άρα οι Λατίνοι χωρίς πολεμικά πλοία και βάσεις, δεν θα κρατούσαν για πολύ ακόμη τη Θεοφύλακτη. Έπιασε λοιπόν και τα Στενά της Έλλης (Ελλήσποντος) και επιχείρησε τις πρώτες επιθέσεις στα περίχωρα της Βασιλίδας, πετυχαίνοντας στα 1225 να απελευθερώσει τη στρατηγικά σημαντική Αδριανούπολη! Ο δρόμος πια για την Πόλη του Κωνσταντίνου ήταν ανοιχτός!

Στα ανατολικά προελαύνουν εκείνο τον καιρό οι Μογγόλοι, που νικούν το Σουλτάνο του Ικονίου, ο οποίος αναγκάζεται να ζητήσει συνθήκη με τη Νίκαια, παύοντας προς το παρόν να αποτελεί κίνδυνο, λύνοντας τα χέρια του Βατάτζη, που κατατροπώνει τώρα και τους Βουλγάρους στα 1246 και ελευθερώνει το κομμάτι Αξιός – Έβρος ποταμός, ενώ οι καμπάνες κοντεύουν να σπάσουν από τη χαρά τους όταν ο Ιωάννης Βατάτζης, ο Άγιος Βασιλιάς, μπαίνει με συγκίνηση στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας μας, στην Πόλη του Αγίου Δημητρίου, στη Συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο της ίδιας ευλογημένης χρονιάς!

Όμως, η καλή του σύντροφος, η Ειρήνη Λάσκαρι, κλείνει για πάντα τα μάτια της και κείνος θα κρατήσει για πάντα μέσα του ανεξίτηλη τη γλυκιά μνήμη της. Όμως ξέρει πως ο εαυτός του δεν του ανήκει, αλλά αξίζει να το κάνει κάθε μέρα θυσία για το λαό του και την πατρίδα! Έτσι ο Ιωάννης, έχοντας αναπτύξει μια φιλία με το Γερμανό αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β’, δέχεται να γίνει ο γάμος του με την κόρη του Φρειδερίκου Κωνσταντία, ως επισφράγηση μιας πανίσχυρης συμμαχίας, που θα τρομάξει την Ευρώπη και ιδίως τους Λατίνους, που πιέζονται τώρα πανταχόθεν.

Αλλά, ενώ ο Ιωάννης Βατάτζης έφτιαξε ένα πανίσχυρο κράτος από τις στάχτες του Βυζαντίου και είχε σφίξει ασφυκτικά τον κλοιό γύρω από την Κωνσταντινούπολη, στις 4 Νοεμβρίου του 1254 αφήνει την τελευταία πνοή του, επάνω στο δρόμο για το όνειρο, επάνω στο δρόμο για το καθήκον, την Πίστη του Θεού, το Χρέος για την Πατρίδα, την Αγάπη για το λαό…

Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Το τίμιο σώμα του ευσεβεστάτου, δίκαιου, γενναίου και ελεήμονος βασιλέα, ενταφιάστηκε σε ένα Μοναστήρι που είχε κτίσει ο ίδιος και το είχε ονομάσει Σώσανδρα, ενώ αργότερα δια θαυμαστής αποκαλύψεως ο ίδιος ο Ιωάννης, ζήτησε να μετακομισθεί το λείψανό του στη Μαγνησία (της Μικράς Ασίας). Όταν όμως πήγαν να ανοίξουν τον τάφο για να εκτελέσουν τη μετακομιδή, αντί να βγει η γνωστή δυσωδία, μια γλυκιά ευδία απλώθηκε τριγύρω, σαν να είχε ανθίσει απότομα κήπος αρωματικός! Αλλά δεν ήταν μονάχα αυτό.

Ο νεκρός φαινόταν σαν να κάθεται επί βασιλικού θρόνου, χωρίς να έχει καμιά μελανότητα, καμιά δυσωδία, κανένα απολύτως σημείο που να φανέρωνε πως ήταν νεκρός!!! ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ήταν μέσα στον τάφο και το χρώμα του σώματός του ήταν όπως κάθε φυσιολογικού εν ζωή ανθρώπου! Έμοιαζε πραγματικά σαν ένας ολοζώντανος, αλλά ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ!!! Και μάλιστα και αυτά ακόμη τα ρούχα του επίσης είχαν διατηρηθεί επί επτά χρόνια αδιάφθορα και έμοιαζαν σαν να είχαν μόλις ραφθεί!!! Γιατί έτσι αντιδοξάζει ο Θεός εκείνους που Τον δοξάζουν στη γη!

Μάλιστα από τότε το τίμιο λείψανο του Αγίου βασιλέως Ιωάννη Δούκα Βατάτζη του Ελεήμονος έδωσε πάμπολλα θαύματα, γιατρεύοντας θαυματουργικά Χάρητι Θεού ασθένειες, διώκοντας δαίμονες και θεραπεύοντας ένα σωρό πάθη, με την κατοικούσα εν αυτώ Χάρη του Αγίου Πνεύματος!

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Αναφέρεται -όπως σημειώνεται σε ημερολόγιο που εξέδωσε το 2001 η Ιερά Μητρόπολη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου- ότι μέχρι το 1992 “η μνήμη του αυτοκράτορα Ιωάννου του Ελεήμονος ετιμάτο κάθε χρόνοστην εκκλησία της Μαγνησίας, την οποία έκτισε ο ίδιος και στην οποία βρήκε την τελευταία ανάπαυσή του, καθώς και στο Νυμφαίον, την αγαπημένη του κατοικία” (Οστρογκόρσκυ).

Όμως τι απέγινε ο Ναός εκείνος; Τι απέγινε το άφθαρτο λείψανο του “Μαρμαρωμένου Βασιλιά”; Τι σχέση έχει με το “θρύλο” και ποια με τις προφητείες για ανάκτηση της Πόλης, που τόσο και ο ίδιος είχε πασχίσει;

πηγή