Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κοινωνικοί Προβληματισμοί. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κοινωνικοί Προβληματισμοί. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη, Μαρτίου 01, 2022

Ἡ ἀλχημεία τοῦ «φαίνεσθαι»

 




Στὸ Μεσαίωνα εἶχε κυριεύσει τοὺς ἀνθρώπους τὸ πάθος νὰ βροῦν τεχνητὲς μεθόδους γιὰ τὴν κατασκευὴ χρυσοῦ. Κάθε μέταλλο ποὺ εἶχε τὴ χαρακτηριστικὴ ὑποκίτρινη λάμψη, θεωροῦνταν πολύτιμο καὶ χιλιάδες ἀλχημιστὲς ἀφιέρωναν τὴ ζωή τους σὲ πειράματα καὶ κατασκευὲς τοῦ πολύτιμου μετάλλου, ποὺ καὶ τότε, ὅπως καὶ σήμερα, παίζει κυρίαρχο ρόλο στὴ ζωή μας. Στὶς ἡμέρες μας ἡ ἀλχημεία ἔχει προοδεύσει. Ὑπάρχουν εἰδικοὶ «ἀλχημιστές», ποὺ φτιάχνουν εἰδικοὺς τύπους ἀνθρώπων, ἀνθρώπους-πρότυπα, ποὺ χάρη σὲ μία ὑποκίτρινη ἀπόχρωση, προβάλλονται σὰν ἐπιτυχημένοι, εὐτυχισμένοι, μὲ τέλειο χαρακτήρα, καμωμένο ἀπὸ χρυσάφι προσόντων κι ἀρετῶν. Οἱ μοντέρνες ἀλχημεῖες ὀνομάζονται διαφήμιση, μόδα, προπαγάνδα, δημόσιες σχέσεις, μάρκετιγκ καὶ ἄλλες, ποὺ θὰ ἐμφανισθοῦν προτοῦ ἀκόμη ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἐκτύπωση τοῦ δοκιμίου αὐτοῦ. Γιατί μία «μοντέρνα» ἀρχὴ ζωῆς ὁρίζει πὼς οἱ νέες ἀνάγκες ἀπαιτοῦν διαρκῶς ἕνα νέο ἄνθρωπο. Ἔτσι ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἀναγκάζεται συνεχῶς ν’ ἀλλάζει φλοιό, πράγμα ποὺ δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἔχει οὔτε πυρήνα. Παρά τὸ γεγονὸς ὅτι ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῶν μετρήσεων, δὲν ἔχουμε ἀκόμη στατιστικὲς σχετικὰ μὲ τὸ θέμα τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς. Αὐτὸ μᾶς κάνει ἐπιφυλακτικοὺς σ’ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ ζήτημα τῆς ἀπολυτοποίησης τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς. Ἔτσι ἡ διαπραγμάτευση μας μοιραία ἔχει ἕναν πιθανολογικὸ χαρακτήρα.

Ἀσφαλῶς ὑπάρχουν, ἢ τουλάχιστον ἐλπίζουμε πὼς ὑπάρχουν, ἄνθρωποι ποὺ οἱ τρόποι συμπεριφορᾶς ἀποκαλύπτουν τὸν πραγματικό τους χαρακτήρα. Φοβόμαστε ὅμως ὅτι αὐτοὶ —κι ἂν ὑπάρχουν— ἀποτελοῦν μειοψηφία. Την πλειοψηφία διακρίνει ἀσυμφωνία λόγων καὶ ἔργων, σκέψεων κι ἔργων, ἐσωτερικοῦ χαρακτήρα καὶ συμπεριφορᾶς. Ἐδῶ ἐντοπίζεται ἡ παρέμβαση τῶν «ἀλχημιστῶν».

Συγκεκριμενοποιοῦμε τὸν προβληματισμό μας. Συστηματικὰ προβάλλονται καθημερινά, κυρίως ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, πρότυπα «ἐπιτυχημένων» ἀνθρώπων. Συνήθως οἱ φιγοῦρες αὐτὲς δὲν παρουσιάζουν μειονεκτήματα καὶ ἀτέλειες ἀλλ’ ἐκφράζουν τὴν πιὸ ἐξελιγμένη μορφὴ σύγχρονου ἀνθρώπου: θαλεροῦ καὶ δυναμικοῦ, σίγουρου καὶ ἀποφασιστικοῦ. Τὰ πρότυπα αὐτὰ προορίζονται γιὰ νεαρὰ κυρίως ἄτομα, συμπιεσμένα ἀπὸ διάφορα συμπλέγματα καὶ φοβίες, ποὺ ἀδιαφορώντας γιὰ τη μοναδικότητα τῆς ὕπαρξής τους, καταφεύγουν σὲ ξένα πρότυπα. Μία τέτοια παραίτηση ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ τοὺς ἀπαιτεῖ καὶ τὴν υἱοθέτηση τρόπων ζωῆς καὶ συμπεριφορᾶς, ποὺ τὶς περισσότερες φορὲς δὲ συμφωνοῦν μὲ τὶς μὴ συνειδητοποιημένες ἰδιαιτερότητες, ποὺ κάθε ἄτομο ἀσφαλῶς ἔχει.

Βασικὸ στοιχεῖο ποὺ εὐνοεῖ τὴ διαιώνιση τῆς παραπάνω κατάστασης, ἀποτελεῖ ἡ ἀνεξέλεγκτη διαφημιση. Γιὰ νὰ μετατρέψει τὸν ἄνθρωπο σὲ ἀγοραστικὸ ὄν, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ σχηματοποίηση τῶν ἀτομικῶν ἀναγκῶν. Καθημερινὰ ὁ μέσος πολίτης βομβαρδίζεται ψυχοσωματικὰ ἀπὸ ὀνόματα μίας τεράστιας ποσότητας ἀγαθῶν. Τὰ «ἀγαθὰ» αὐτὰ δὲν ἀποτελοῦν μέσα κάλυψης ἀναγκῶν ἀλλὰ δεσμεύουν τὴ βούληση τῶν ἀνθρώπων σ’ ἕνα συγκεκριμένο τρόπο ζωῆς, πού δέν εἶναι δική του ἐπιλογή. Τὰ διαφημιζόμενα προϊόντα εἶναι οἱ σημαντικότεροι τρόποι ἔκφρασης. Ἔτσι ὅμως ξεφεύγουμε ἀπὸ τὴν ἐλευθερία ἐπιλογῆς. Ἡ συμπεριφορὰ δὲν εἶναι αὐθεντική· εἶναι «κόπια».

Ἀλλ’ ἡ ἀνθρώπινη συμπεριφορὰ μεταλλάζεται ἀνάλογα μὲ τὶς διεθνῶς περιφερόμενες μόδες ἢ ρεύματα. Κοινωνικοπολιτικὰ ἢ θρησκευτικὰ συστήματα ἀναζητοῦν ὀπαδοὺς ἢ θιασῶτες, προτάσσοντας κι ἐπιβάλλοντας περισσότερο ἕνα σύστημα κανόνων συμπεριφορᾶς παρὰ τὶς θεμελιώδεις ἀρχές τους. Μέσα στὰ κυκλώματα αὐτά περισσοτερο μαθαίνεις νὰ φέρεσαι παρὰ νὰ σκέπτεσαι. Νὰ ἐνεργεῖς κατ’ ἐντολὴ κι ὄχι ν’ αὐτενεργεῖς. Ὅμως, ὁ ἄνθρωπος, κουρασμένος ἀπὸ τὴν ἀτονία ἢ μονοτονία τῆς ζωῆς του, ἐνθουσιάζεται ἀπὸ αὐτὴ τὴ μεταβολὴ καὶ ρίχνεται σ’ ἕναν ἀγώνα προσαρμογῆς στὴ νέα «ἐθιμοτυπία», ἀγνοώντας ἢ μᾶλλον ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ ἂν αὐτὴ ἡ μοντέρνα ἐξωτερίκευση δὲν ἀνακλᾶ τὴν ἐσωτερική του ὑπόσταση. Ἁπλούστατα: ποτὲ δὲ σκέφθηκε νὰ ψάξει νὰ βρεῖ τὸν ἑαυτό του. Οὔτε εἶχε καιρὸ νὰ τὸν φτιάξει. Καταφεύγει στὸ εὔκολο· νὰ παίρνει ἕτοιμο τὸν ἑαυτό του. Σήμερα ἄλλοι μᾶς φτιάχνουν.

Ἀλλὰ τὸ πιὸ παράδοξο αὐτῆς τῆς ἀλλοτρίωσης εἶναι ἡ ἐπιφανειακὴ συμφιλίωση τῆς ἐσωτερικότητας μὲ τοὺς τρόπους συμπεριφορᾶς. Τὸ ἄτομο, συμπιεσμένο ἀπὸ τὴν ἔλλειψη χρόνου, κουρασμένο ἀπὸ τὸ μηχανικὸ ρυθμὸ ζωῆς, δεσμευμένο ἀπὸ τὴν ἀπομονωτική του διάθεση καὶ τὶς φοβίες του, ζώντας σὲ μία ἑρμαφρόδιτη κατάσταση ἀνάμεσα στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ μαζοποίηση, ἀποδέχεται ἀνεπαίσθητα ἀλλότριες μορφὲς συμπεριφορᾶς. Σιγὰ-σιγὰ μονιμοποιεῖται αὐτὴ ἡ κατάσταση, ὄχι ὅμως ἀπόλυτα. Κάτι μέσα τοῦ μπορεῖ νὰ τοῦ θυμίζει τὸν ἀνεκπλήρωτο ἑαυτό του, ὅπως αὐτὸ ποὺ «ἔκνιζε ἀεὶ» τὸν Οἰδίποδα.

Οἱ σκέψεις αὐτὲς ἔχουν νὰ κάνουν κυρίως μὲ τὴν ἐποχή μας. Θὰ μποροῦσε, λοιπόν, νὰ ὑπάρξει ἀντίλογος. Σὲ σχέση μὲ παλαιότερους καιροὺς δὲν ὑπάρχει πιὰ ἡ κοινωνικὴ ὑποκρισία. Τὰ στεγανὰ ποὺ ὑπῆρχαν ἐξαλείφονται, τὰ ἰδιαίτερα μαθήματα γιὰ τὴν ἀπόκτηση τρόπων καλῆς συμπεριφορᾶς θεωροῦνται ξεπερασμένα. Τὸ περίφημο «savoir vivre» ἀποδείχτηκε ἕνας ψεύτικος τρόπος ζωῆς. Ὑποκριτικὸς καὶ ὑπηρετικός. Ἡ συμπεριφορὰ δὲ φοριέται μαζὶ μὲ τὸ κατάλληλο γιὰ τὴν περίσταση ροῦχο. Ὁμολογουμένως ἡ συμπεριφορὰ τῶν τωρινῶν νέων παρουσιάζει καὶ κάποιες ἀλλαγὲς πρὸς τὸ καλύτερο. Ἔχει περισσότερη εἰλικρίνεια. Ἡ προσποίηση ποὺ «φυλάκιζε» κάθε ἐνθουσιώδη κι αὐθόρμητο τρόπο ἔκφρασης ἀποτελεῖ ἄγνωστο τόπο γιὰ τοὺς σημερινοὺς νέους. Ἡ γνησιότητα ἴσως νὰ δώσει νέα πνοὴ στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις.

Ἡ κοινωνικὴ πραγματικότητα, ὅμως, δὲ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ εἴμαστε ἀπόλυτα αἰσιόδοξοι. Οἱ προσωπικές μας ἐμπειρίες δὲ μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ δικαιώσουμε τὸ σύγχρονο τρόπο ζωῆς καὶ νὰ τὸν θεωρήσουμε γνήσιο. Ἡ νεανικὴ ὁρμὴ διοχετεύεται σὲ βιαιότητες καὶ ὁ αὐθορμητισμὸς σὲ χυδαιολογίες καὶ στὸ γκρέμισμα —ὄχι πάντα ἀναχρονιστικῶν- ἀξιῶν. Τὸ ὑπερβολικὰ πηγαῖο τῆς ἔκφρασης μέθυσε τὸν κουρασμένο ἀπὸ τὴν ὑποκρισία ἄνθρωπο και τον ὁδήγησε στὴν ὑπερβολή, ποὺ βέβαια δὲν ἀποκαλύπτει τὴν πραγματικὴ φύση του. Ὁ αὐθορμητισμὸς ἔγινε κι αὐτὸς προσποίηση, πῆρε βλαβερὲς προεκτάσεις ποὺ δὲν ἐκφράζουν τὸν ἀνθρώπινο ψυχικὸ κόσμο. Ἡ χυδαιότητα τώρα θεωρεῖται μοντέρνα στάση ζωῆς. Ἡ αἰσχρολογία -στὸ γραπτὸ καὶ προφορικὸ λόγο— θεωρεῖται ἔκφραση ἀπελευθέρωσης. Ἔτσι ο ἄνθρωπος σήμερα φυλακίζεται μέσα στὴν ἀπελευθέρωσή του.

Συχνὰ λέγεται —κι ὄχι ἄδικα— ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι μία ζούγκλα. Ἔτσι πολλοὶ νέοι νομίζουν ὅτι γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν πρέπει ν’ ἀποθηριωθοῦν. Ἐπιτηδεύονται τὸν «σκληρό», στὶς ἀναρίθμητες παραλλαγὲς ποὺ προσφέρει ὁ κινηματογράφος. Υἱοθετοῦν μία ἀντικοινωνικὴ συμπεριφορά, γιατί ἔτσι νομίζουν πὼς θὰ μπορέσουν νὰ ἐπιβιώσουν. Πίσω ἀπὸ τὴν ἐπιφανειακὴ αὐτὴ σκληρότητα κρύβεται φόβος. Τὴν ἀναντιστοιχία ἐσώτερου εἶναι καὶ συμπεριφορᾶς προωθοῦν καὶ οἱ λεγόμενοι «κοινωνικοὶ ρόλοι». Κάποιοι ἄνθρωποι κατέχουν μία θέση· τὸ κακὸ εἶναι ὅτι γίνονται θέση. «Φοροῦν» ἕνα ὁρισμένο πρωτόκολλο ὄχι μόνο τὶς ὧρες ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ θέση τοὺς ἀλλὰ καὶ στὴν ὑπόλοιπη ζωή τους.

Πόσο, λοιπόν, αὐθεντικοὶ εἴμαστε σήμερα; Το σημαντικότερο ὑλικὸ γιὰ νὰ πάρουμε πληροφορίες γιὰ τὸ χαρακτήρα ἑνὸς ἀνθρώπου ἀποτελοῦν οἱ πράξεις του. Ἰδιαίτερα μάλιστα στὴν ἐποχή μας, ὅπου δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ προσεκτικὴ ἑτεροπαρατηρησία, οἱ τρόποι συμπεριφορᾶς εἶναι τὸ «σῆμα κατατεθὲν» τοῦ χαρακτήρα μας. Χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει πὼς ἕνα «σῆμα» εἶναι ἔνδειξη ἀκριβοῦς ποιότητος. Ἑπόμενο εἶναι, λοιπόν, ἡ ἐλαχίστη ἢ ἡ μεγίστη τιμὴ ἀλλοτρίωσης τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου νὰ κρίνεται ὄχι ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ εἶναι ἀλλ’ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φαίνεται πὼς εἶναι. Γιὰ νὰ διαπιστώσουμε μάλιστα πόσο πολὺ στὴν ἐποχή μας τὰ φαινόμενα ἀπατοῦν, ἀρκεῖ νὰ σημειώσουμε πὼς οἱ σημερινὲς συνθῆκες ἀπαιτοῦν ὄχι νὰ εἶσαι πλούσιος ἀλλὰ νὰ φαίνεσαι πλούσιος. Ἀπὸ αὐτὸ ξεκινᾶ καὶ ἡ ἔντονη τάση ἐπίδειξης, ἡ λεγόμενη ἐπιδειξιομανία.

Ἐξάλλου στὴν ἐποχή μας, παρὰ τὴν πρόοδο τῆς ψυχογνωσίας μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῆς ψυχολογίας, εἶναι δύσκολη ἡ διάγνωση τῆς αὐθεντικῆς φύσης ἑνὸς νέου. Ἀπελπισμένοι γονεῖς βοοῦν πὼς ὄχι μόνο δὲ γνωρίζουν ἀλλ’ οὔτε καὶ ἀναγνωρίζουν τὰ παιδιά τους. Οἱ μοντέρνοι μάγοι ἀλχημιστὲς τὰ ἔχουν κάνει ἀγνώριστα. Συγχρόνως ἡ ἐξάπλωση τῆς ἀλλοτρίωσης ἐμποδίζει τὸν ἄνθρωπο νὰ ξέρει ἂν ὑποκρίνεται ἢ ὄχι, ἔτσι ποὺ σὲ μία πιθανὴ κρίση κάποιου ἄλλου, τὰ προσωπικὰ του βιώματα νὰ μὴν τὸν βοηθοῦν οὐσιαστικὰ στὴ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ του. Ὅταν δὲν ξέρει ὁ ἴδιος τί εἶναι, δὲν μπορεῖ νὰ ξέρει ἂν ὁ ἄλλος τὸν ξέρει.

Ἡ τυποποίηση καὶ ἡ ἰσοπέδωση δὲν ἐπιτρέπουν τὴν προσωπικὴ ἔκφραση. Σήμερα ξέρουμε τὴν τιμὴ τοῦ ἀνθρώπου κατὰ κατηγορίες. Ἀλλὰ δὲν ξέρουμε στὸ βάθος τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Τὰ στερεότυπα συμπεριφορᾶς δὲν ἐπιτρέπουν αὐτοδημιουργία. Παρ’ ὂλ’ αὐτὰ ἀκόμη καὶ στὰ πιὸ γιγάντια τσιμεντένια φράγματα ἐμφανίζονται ρήγματα. Ρήγματα παρουσιάζει καὶ ἡ «τσιμεντοποιημένη» ζωή μας. Μέσα ἀπὸ αὐτὰ ὁ προσεκτικὸς παρατηρητὴς μπορεῖ νὰ δεῖ κάποια «φωτεινὰ σημεῖα». Ψήγματα χρυσοῦ. Εἶναι ἴχνη τοῦ πραγματικοῦ μας ἑαυτοῦ. Αν γίνουν μαγιὰ ἑνὸς νέου «ἐπανανθρωπισμοῦ,» τότε μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε πὼς ἡ γνησιότητα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο δὲν χάθηκε ἀκόμη.

Τετάρτη, Ιουνίου 24, 2020

Η ΘΗΛΥΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΙΤ





Άρθρο του Alain De Benoist, 
Μετάφραση-σχόλια Αναστασίου Γιαννά.


Το ανακάτεμα των ρόλων των δύο φύλων παρουσιαζόμενο ως "πρόοδος"

Ο παιδίατρος Aldo Naouri γράφει: «Η κοινωνία υιοθέτησε ολοκληρωτικά, χωρίς όρια και ισορροπία, θηλυκές αξίες.». 

Το μαρτυρούν η υπεροχή της οικονομίας έναντι της πολιτικής, η κατανάλωση έναντι της παραγωγής, η υποχώρηση της εξουσίας σε σχέση με το «διάλογο», αλλά και το άγχος για την προστασία του «μωρού» (υπερεκτιμώντας την λέξη).
• Οι διαφημίσεις των εσωρούχων και οι εξομολογήσεις στα τηλεοπτικά σόου, η μόδα του ανθρωπισμού και η ελεημοσύνη διαμέσου της τηλεόρασης.
• Η συνεχής έμφαση πάνω στα σεξουαλικά, αναπαραγωγικά και υγιεινιστικά προβλήματα, η εμμονή της εμφάνισης και η περιποίηση του εαυτού.

• Η θηλυκοποίηση ορισμένων επαγγελμάτων: καθηγήτριες, δικαστίνες, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί.
• Η σπουδαιότητα της εργασίας στα μέσα επικοινωνίας και στις υπηρεσίες, η εξάπλωση στρογγυλεμένων φορμών από την βιομηχανία, η μόδα της ιδεολογίας της θυματοποίησης,
• Ο πολλαπλασιασμός των οικογενειακών συμβούλων, η ανάπτυξη του εμπορίου των συγκινήσεων και της ευσπλαχνίας.
• Η νέα αντίληψη της δικαιοσύνης που την καθιστά όχι πια μέσο για μια δίκαιη κρίση, αλλά για να αποζημιώσει το πόνο των θυμάτων (ώστε να «επεξεργαστούν το πένθος» και να «ξαναφτιάξουν μια ζωή»).
• Η μόδα της οικολογίας και των «εναλλακτικών φαρμάκων», η γενίκευση των αξιών του εμπορίου.
• Η θεοποίηση του ζευγαριού και των προβλημάτων του.
• Το γούστο για την «διαφάνεια» και του να «αναμιγνύεσαι», χωρίς να ξεχνάμε και τα κινητά τηλέφωνα ως αναπλήρωση του ομφάλιου λώρου.
• Τέλος η ίδια η παγκοσμιοποίηση, που τείνει να καθιερώσει ένα κόσμο ροών και εισροών χωρίς σύνορα ούτε σταθερά σημεία αναφοράς, έναν υγρό και αμνιακό κόσμο.

Βέβαια, μετά την «άκαμπτη κουλτούρα» στυλ δεκαετίας του ’30, η θηλυκοποίηση που επήλθε δεν ήταν εξολοκλήρου κάτι αρνητικό. Όμως τώρα πια προκαλεί τα αντίθετα αποτελέσματα. Εκτός του ότι σημαίνει χάσιμο της αρρενωπότητας, οδηγεί στην συμβολική διαγραφή του ρόλου του πατέρα και στο να καταστήσει τους κοινωνικούς αρσενικούς ρόλους αδιάκριτους από τους θηλυκούς. Λίγο-λίγο, ο πατέρας περιορίστηκε στον ρόλο του οικονομικού διαχειριστή και μερικές φορές ούτε καν σε αυτόν. Μεταμορφώθηκε σε απλό συναισθηματικό στήριγμα, σε προμηθευτή καταναλωτικών αγαθών και εκτελεστή των μητρικών θελήσεων, μισός κοινωνικός λειτουργός και μισός βοηθός στην κουζίνα, αλλάζει πάνες στα μωρά και σπρώχνει το καρότσι με τα ψώνια. Αλλά ο πατέρας συμβολίζει το Νόμο, αντικείμενο αναφοράς πάνω από τις οικογενειακές υποκειμενικότητες. Ενώ η μητέρα εκράζει πρώτα απ΄όλα τον κόσμο των αισθημάτων και



Φρόϋντ, ουισκάκι, αυταρέσκεια και αποβλάκωση
των αναγκών, ο πατέρας έχει την αποστολή να κόψει τον δεσμό μεταξύ μητέρας και παιδιού• τρίτη φιγούρα,που βγάζει τον γιό από την παιδική και ναρκισιστική παντοδυναμία, επιτρεποντάς του την κοινωνικό-ιστορική ένταξη, θέτοντας τον σε έναν κόσμο και σε μία διάρκεια, διασφαλίζει την μετάδοση της καταγωγής, του ονόματος, της ταυτοτητας, της πολιτισμικής κληρονομιάς και της αποστολής που πρέπει να εκτελέσει» (Philippe Forget). 

Γέφυρα μεταξύ ιδιωτικής οικογενειακής ζωής και δημόσιας σφαίρας, περιορισμός της επιθυμίας εμπρός από το Νόμο, γίνεται απαραίτητος για την κατασκευή του Εαυτού. Αλλά σήμερα οι πατέρες τείνουν να γίνουν «οποιαδήποτε μητέρα». Χωρίς πατέρα όμως, ο γιός δυσκολεύεται να μεταβεί στον συμβολικό κόσμο. 

Ψάχνοντας μία άμεση ευημερία χωρίς να υπολογίζει τον νόμο, βρίσκει με φυσικότητα ένα τρόπο ύπαρξης μέσα στην εξάρτηση από το εμπόρευμα. Κατά παράδοξο τρόπο , η ιδιωτικοποίηση της οικογένειας συμβάδισε με την εισβολή της από τις «θεραπευτικές ομάδες» των τεχνικών και των ειδικών, συμβούλων και ψυχολόγων. Με την πρόφαση του εξορθολογισμού της καθημερινής ζωής, αυτός ο αποικισμός της προσωπικής ζωής ενίσχυσε την ιατρικοποίηση της ύπαρξης, την ανευθυνότητα των γονιών και την ικανότητα της επιτήρησης και του πειθαρχικού ελέγχου από το κράτος.

Σε μία κοινωνία που ολοένα και περισσότερο θεωρείται υπόχρεη έναντι των ατόμων, ταλαντευόμενη μεταξύ μνήμης και συμπόνιας, το Κράτος –Πρόνοια, αφιερωμένο στην αξιολύπητη διαχείριση των κοινωνικών αθλιοτήτων διαμέσου «ιερέων» της υγείας, μεταμορφώθηκε σε ένα κράτος μητρικό και μητριαρχικό, υγιεινιστικό, διανομέας «υποστηρικτών μηνυμάτων» σε μία κοινωνία καλλιεργημένη σε θερμοκήπιο. 

Η θηλυκοποίηση των ελίτ και η θέση που αποκτήθηκε από την γυναίκα στον κόσμο της εργασίας δεν την έκανε πιο συναισθηματική, ανεχτική, προσεκτική στον άλλον, αλλά μόνον πιο υποκρίτρια. Η σφαίρα της εξαρτημένης εργασίας υπακούει περισσότερο από ποτέ μόνον στους νόμους του εμπορίου, του οποίου ο σκοπός είναι το συνεχές κέρδος.



Το νέο μοντέλο του "άνδρα"

Είναι γνωστό, ο καπιταλισμός πάντα ενθάρρυνε τις γυναίκες να εργαστούν: για να μειωθούν οι μισθοί των ανδρών. 

Κάθε κοινωνία τείνει να εμφανίσει ψυχολογικές δυναμικές που παρατηρούνται και στο προσωπικό επίπεδο. Στο τέλος του 19ου αιώνα κυριαρχούσε συχνά η υστερία, στις αρχές του 20ου αιώνα η παράνοια. Σήμερα, στις δυτικές χώρες, η πιο κοινή παθολογία φαίνεται να είναι ένας διαδεδομένος ναρκισσισμός, που μεταφράζεται σε ανωριμότητα και ένα άγχος προσανατολισμένο προς την κατάθλιψη. Κάθε άτομο θεωρεί ότι είναι αντικείμενο και σκοπός των πάντων, η σχέση με το χρόνο περιορίζεται στο άμεσο. Ο ναρκισσισμός δημιουργεί ένα αυτό-αναπαραγόμενο φάντασμα, σε ένα κόσμο χωρίς αναμνήσεις ούτε υποσχέσεις, όπου παρελθόν και μέλλον είναι το ίδιο ισοπεδωμένα πάνω σε ένα διαρκή παρών, και όπου καθένας πιστεύει ότι είναι το αντικείμενο του πόθου και απαιτεί να ξεφύγει από τις συνέπειες των πράξεων του. Κοινωνία χωρίς «πατέρες», κοινωνία χωρίς «διόρθωση»!


Σχόλιο του μεταφραστή 



Το "θείο θηλυκό" ή Shekhinah

Όλα τα παραπάνω είναι παρατηρήσεις ειδικών στο χώρο της ιατρικής και της κοινωνιολογίας. Τώρα όμως θα κάνουμε μια σύντομη κατάβαση, σε εκείνους τους αβυσσαλέους χώρους που προετοιμάζουν και καθοδηγούν τα φαινόμενα που περιγράφηκαν, φαινόμενα που δεν είναι καθόλου τυχαία και αποτέλεσμα της «κοινωνικής εξέλιξης», όπως πολλοί επιστήμονες της μετανεωτερικότητας λανθασμένα πιστεύουν. 

Πράγματι ο Rene Guenon ήδη από το 1921 στο βιβλίο του : Le Théosophisme – Histoire d'une pseudo-religion (Θεοσοφία: Ιστορία μιας Ψευδο-θρησκείας) περιέγραφε τους τρόπους με τους οποίους αυτή η νέο-γνωστική οργάνωση προωθούσε τον ερχομό της εποχής του «Θείου θηλυκού», δηλαδή της «Σοφίας» των γνωστικών ή της Shekhinah(η θηλυκή θεότητα) των ιουδαίων. 

Μάλλον οι νέοι κοινωνιολόγοι δεν θυμούνται τις προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή της θηλυκοποίησης της κοινωνίας, που κατέβαλε η «Σχολή της Φρανκφούρτης», προπαγανδίζοντας τις θεωρίες του Johann Jakob Bachofen για την αρχαϊκή μητριαρχική κοινωνία και την μητριαρχική θρησκεία, αλλά και με την διαμόρφωση ψευδο-επιστημονικών όρων όπως η «αυταρχική προσωπικότητα» [=άτομα που: α) είναι πιστά στους παραδοσιακούς ρόλους της οικογένειας, β) είναι προκατειλημμένα απέναντι σε «μειονότητες», γ) είναι πιο συντηρητικά στα πολιτικά τους φρονήματα, δ) έχουν προβλήματα προσαρμογής σε ομάδες με δημοκρατικό ύφος ή με laissez-faire ύφος κλπ. Αυτά τα άτομα κατά την ιουδαϊκή Σχολή της Φρανκφούρτης είναι….άρρωστα.] 

Ποιός είναι ο απώτερος σκοπός όλων αυτών; Η δημιουργία κοινωνιών που θα μοιάζουν με μία ρευστοποιημένη μάζα, ένας υγρός, εύπλαστος κόσμος, που όλα θα τα επιτρέπει, στην αέναη μάχη ενάντια στον ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΠΑΤΕΡΑ.


Παρασκευή, Φεβρουαρίου 10, 2017

Η ιδρυματική προσέγγιση της Εκκλησίας

Πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν την Εκκλησία σαν έναν από τους χιλιάδες υπάρχοντες οργανισμούς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Να διοικείται από αρμόδιους, να έχει έναν αρκετά μεγάλο αριθμό μελών, με πολύ καλό οργανωτικό υπόβαθρο και πολλές ευκαιρίες συνάθροισης όλων αυτών, για πολλούς και διάφορους λόγους.

Αρκετές φορές, θα τολμούσα να πω, πως αντιμετωπίζεται ως ένας καλοστημένος μηχανισμός που εξυπηρετεί άριστα, τον ή τους σκοπούς της ύπαρξής του. Άλλες φορές πάλι θεωρείται ως ένα ακόμη κοινωφελές ίδρυμα, μεταξύ πολλών άλλων, με κερδοσκοπικό (!) ακόμη χαρακτήρα. 

Κοντολογίς, η Εκκλησία είναι για κάποιους ένας ζωντανός οργανισμός, με έναν συγκεκριμένο, συντηρητικό τρόπο λειτουργίας.
ekklisaki

Ναι..είναι ένας ζωντανός οργανισμός αλλά δεν είναι Ίδρυμα. Όλοι οι άνθρωποι που την αποτελούν, υπάρχουν μέσα σε αυτή για να πάρουν ζωή από τη ζωή Του, χαρά από τη χαρά Του, γαλήνη από τη γαλήνη Του, τον ίδιο τον Κύριο..τα Μυστήριά της είναι η ουσία της. Το επαναστατικό στην Εκκλησία είναι πως, αν το θελήσεις, βιώνεις την πορεία της, δεν την παρακολουθείς απλώς, δεν είσαι θεατής κάποιων εξελίξεων.

Επαναστατική η πορεία της Εκκλησίας; Ναι, επειδή όλα μα όλα φιλτράρονται από την καρδιά και όχι από το μυαλό. Στην Εκκλησία, στο Σώμα του Κυρίου εξηγούνται τα ανεξήγητα και κατορθώνονται τα ακατόρθωτα. Επειδή υπάρχει η Πίστη και τα πάντα αντιμετωπίζονται υπέρ-λογα και όχι παρά-λογα. Η πορεία της Εκκλησίας είναι Σταυρική. Δεν σου τάζει κανείς καλοπέραση, άνεση, ευκολίες, όπως συμβαίνει σ’ ένα Ίδρυμα, ας πούμε..το αντίθετο μάλιστα.

Ποιος θα εξηγήσει λογικά το θαύμα; Κανείς..Το εξηγεί και το καταλαβαίνει, εκείνος που το βιώνει μυστικά, όταν η πίστη του καίει και βρίσκεται καρφωμένος στον Σταυρό του, στον πόνο του, στη θλίψη του και μετά έρχεται το θαύμα, η προσωπική Ανάσταση του καθενός σε ό,τι τον ταλαιπωρούσε. Πρόσφατα έγινε μάνα μια κοπέλα που οι γιατροί της είχαν αποκλείσει κάθε ελπίδα τεκνοποίησης. Πιο συγκεκριμένα της είπαν: «Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να γίνεις μάνα, παρά μόνο 1% κι αυτή η πιθανότητα, ως ψευδαίσθηση»..(!!).. Κι όμως εκεί που όλα είναι μαύρα, μέσα στην Εκκλησία, τα πάντα αλλάζουν γιατί υπάρχει η Πίστη που σαρώνει και ανατρέπει όλα τα λογικά.

Φυσικά δεν είναι όλα ρόδινα και ιδεατά στην Εκκλησία. Το τραγικό όμως είναι πως τα λάθη των ανθρώπων, τα χρεώνεται ο Χριστός. Και φεύγουν οι άνθρωποι μακριά της..μα πού αλλού θα βιώσεις το: «Να ευλογείτε αυτούς που σας καταριώνται, να προσεύχεσθε για τους εχθρούς σας. (Μτ.5, 44-46 – Λκ.6, 27-28) και να νηστεύετε γι΄ αυτούς που σας καταδιώκουν. Γιατί ποιο το όφελος, εάν αγαπάτε εκείνους που σας αγαπούν; Το ίδιο δεν κάνουν και οι εθνικοί; Εσείς όμως να αγαπάτε αυτούς που σας μισούν και δεν θα έχετε εχθρό..» (Μτ.5, 46).

Πηγήfilologos-hermes.info

το είδαμε εδώ

Δευτέρα, Οκτωβρίου 27, 2014

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΓΕΝΕΤΗΣΙΑΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ;

Παναγιώτη Β. Δημακάκου
Ομότιμου Καθηγητή Ιατρικής Παν. Αθηνών
Το 1893 μ.Χ επί αυτοκράτορος Λέοντος του ΣΤ΄ του Σοφού και διά της 89 Νεαράς εισήχθη και από την πολιτεία η ιερολογία του γάμου. Έκτοτε επί αιώνες η χριστιανική οικογένεια, ως «κατ’ οίκον εκκλησία» μεγαλούργησε, ως αειθαλές καρποφόρο δένδρο αγάπης, ειρήνης και προόδου. Μόλις τον παρελθόντα αιώνα στην Αγγλία στις 12 Φεβρουαρίου 1966 αναγνωρίσθηκε η ομοφυλοφιλία από την Βουλή των Κοινοτήτων. Κατά την δεκαετία του 1970 ενεφανίσθησαν μπαλέτα ανώμαλων ερωτικώς τύπων (Γαλλία), και η δυσώδης ανταλλαγή συζύγων (Αμερική). Ενεφανίσθη η φθορίωση του ύδατος σε πολλές χώρες για περιορισμό της ανδρικής γονιμότητος και ανάπτυξη ομοσεξουαλικής τάσεως. Ακολούθως παρατηρήθησαν φαινόμενα φθοράς του ιερού Μυστηρίου του γάμου και του οικογενειακού θεσμού, προγαμιαίες σχέσεις και αύξηση ανύπαντρων μητέρων και εξώγαμων τέκνων.
Η σειρά της χώρας μας ήρθε την δεκαετία του 1980, όταν η τότε κυβέρνηση εισήγαγε τον πολιτικό γάμο και το συναινετικό διαζύγιο (1983). Ακολούθησε αύξηση διαζυγίων και υπογεννητικότητος, νέες μέθοδοι αναπαραγωγής (τεκνοποιία δι’ αγοράς σπερματοζωαρίων), οικογενειακή χαλάρωση, με το θλιβερό αποτέλεσμα το παιδί ουσιαστικά να βρίσκεται στο απόσπασμα. Το 2008 μια άλλη κυβέρνηση ψηφίζει το «Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης» για ετερόφυλα ζευγάρια με τον αρμόδιο Υπουργό να παρατηρεί ότι με την «ωρίμανση του λαού στο εγγύς μέλλον θα ψηφιστεί και για ομόφυλα ζευγάρια». Το 2009, η σοσιαλιστική κυβέρνηση, με την στήριξη της αριστερής πτέρυγος και συνοδοιπορούσης ακολούθως και της μικτής κυβερνήσεως, έρχεται στην πρόταση ψηφίσεως γάμου ομοφυλοφίλων επιβεβαιώνοντας και την «ανωριμότητα του ελληνικού λαού», επαληθεύοντας τον παραπάνω Υπουργό.
Σχετική ενημέρωση, μάλλον αποκρουστική του φαινομένου, παρέχει η μικρή φυσιολοανατομική περιγραφή: Μέσο μήκος παχέως εντέρου 1,5μ, με λειτουργία του απορρόφηση και έκκριση νερού, ηλεκτρολυτών και κατακράτηση κοπράνων, 30% των οποίων αποτελείται από μικρόβια. Ο ορθοπρωκτικός σωλήνας έχει αφοδευτική λειτουργία, συγκρατεί και αποβάλλει 50-200 γρ. περιττωμάτων την ημέρα με μηχανισμούς αφόδευσης τις κοπρανώδεις μάζες του εντέρου… Αιτιολογικά για το παραφύση φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας δεν υπάρχουν τεκμηριωμένες αποδείξεις συγγενούς και κληρονομικής προελεύσεως, κυρίως ενοχοποιούνται επίκτητοι ψυχολογικοί (οικογενειακοί, κοινωνικοί, τηλεόραση, internet) παράγοντες και θεσμικοί αφού η διαστροφή των αρχόντων παρουσιάζει οικουμενικές διαστάσεις.
Έλλειψη διαπαιδαγώγησης υπό των αρμοδίων, οι οποίοι περιφρονούν τα λόγια του Γρηγορίου του Θεολόγου «Τέχνη τεχνών άνθρωπον άγειν» και τη συμβουλή του Ιωάννου Χρυσοστόμου «Χριστιανόν αυτόν ποίησον ίνα σώσης υιόν και θυγατέρα» και άγνοια ότι «ψυχή παιδίου χρυσίου τιμιωτέρα». Ο Απόστολος Παύλος διά λόγων Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου αναφέρει «ο ομοφυλόφιλος είναι χειρότερος του δολοφόνου αφού ο δεύτερος αποσπά μόνον την ψυχή από το σώμα ενώ ο πρώτος αμφότερα και χειρότερος του αμαρτωλού αφού πάλι ο δεύτερος ενεργεί εκτός σώματος ενώ η πράξη αφορά το ίδιο του το σώμα». Ο ίδιος ο Χριστός μας διδάσκει «Μην δώτε το άγιον τοις κυσί, μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων…» (Ματθ. 7,6), δηλαδή σκυλιά και χοίροι δεν αναγνωρίζουν την αξία των μαργαριταριών, ήτοι ηθικής, πίστεως και σεμνότητος, πλεονάζει η αναισχυντία. Ο δε Αγ. Ιερώνυμος διά γραφίδος Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου αναφέρει: «Δια την αμαρτίαν της αρσενοκοιτίας αργοπόρησαν εις τόσες χιλιάδες χρόνους να γένη άνθρωπος ο Υιός του Θεού» (Πηδαλ. 1982, σελ. 594). Ομοίως και η σοφία των Αγίων Πατέρων διαχρονικά διδάσκει ότι συμπεριφορά ενάντια στους νόμους της φύσεως όπως το πάθος των ομοφυλοφίλων αποτελεί τεκμήριο συναισθηματικής νοσηρότητος και αλλοιωμένης πνευματικής κρίσεως. Η φωνή του Αγίου Όρους επίκαιρος δια στόματος Γέροντος Γαβριήλ αναφέρεται στο κοινοβούλιο: «ου φονεύσεις, οι Έλληνες απαντούν: κάτω ο νόμος του Θεού, σκοτώστε όλα τα ελληνόπουλα, γι’ αυτό νομιμοποίησαν τις εκτρώσεις. Ου μοιχεύσεις, αυτοί νομιμοποιούν την ομοφυλοφιλία, ψηφίζουν το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, πετούν σημαία και Σταυρό αυτοπροσδιοριζόμενοι σε Εθνοκαταστροφείς ώστε να μην είναι ευπρόσδεκτοι από τον Θεό στην κόλαση και να ετοιμάζει χειρότερη γι’ αυτούς.»
Η πολιτεία δυστυχώς νομοθετεί ανεξαρτήτως Εκκλησίας.
Όμως η Ποιμαίνουσα μάνα Εκκλησία δια του λόγους της και μέσω της ψήφου του ορθοδόξου ποιμνίου οφείλει να καλύψει επαρκώς τα έδρανα της Βουλής με Έλληνες πιστούς στον Θεό, την Πατρίδα και την Ιστορία.
Ευρισκόμεθα στο χείλος του γκρεμού, αφού μαζί με την οικονομική δοκιμασία ευρίσκεται σ’ εξέλιξη βαθύτατη πνευματική κρίση χειρότερης των Σοδόμων και Γομόρρων. Εξαίρετο παράδειγμα η ακμάζουσα Ρωσία η οποία ψήφισε μετά από μακροχρόνιους διωγμούς του άθεου Μαρξισμού, την απέλαση ατόμων προωθούντων την ομοφυλοφιλία. Ομοίως ακολούθησαν Γεωργία, Ρουμανία, Πολωνία, Σερβία και του Ισημερινού μη εξαιρουμένου. Θετικό παράδειγμα ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας ο οποίος απέρριψε επίσκεψη Πρέσβη μετά του ομοφυλοφίλου συντρόφου – συζύγου του. Ο κ. Καραμανλής έχασε πιθανότατα τις εκλογές από Ελληνορθόδοξους πιστούς διότι επί δημοσιογραφικής ερωτήσεως απάντησε ότι θα αποδέχετο ικανό υπουργό
και ας ήτο ομοφυλόφιλος. Άλλα παραδείγματα αποχριστιανοποιήσεως γενικότερα της Ευρώπης αποτελούν ως γράφεται η αναγνώριση της παιδοφιλίας υπό της Ολλανδίας, του «τρίτου φύλου» της ομοφυλοφιλίας και της κτηνοβασίας υπό της Γερμανίας.
Συνεπώς ο ελληνικός λαός, Ορθόδοξα βαπτισμένος, με πλούσια ανθρωπιστικά χαρίσματα, οφείλει στις επικείμενες εκλογές ν’ αναδείξει προσωπικότητες αξιών, παιδείας και ηθικής, οι οποίοι θα υψώσουν λάβαρο αλήθειας και δικαιοσύνης. Έλληνες, οι οποίοι ν’ αγαπούν θυσιαστικά την πατρίδα. Ο τόπος μας στην ελληνορθόδοξη παράδοσή του δεν θέλει άθεους, ανιστόρητους, επικίνδυνους οπαδούς φατριών εκ του σοβαρώς νοσούντος πολιτικού συστήματος με αποκλειστικό ενδιαφέρον μόνο το ίδιον και το κομματικό συμφέρον. Φθάνει πια.
Δημόσια δήλωση διαγραφής «Ορθοδοξίας» και «Χριστιανικής θρησκείας», εθνικές καταστροφές χαρακτηριζόμενες «συνωστισμοί», στήριξη ομοφυλοφίλων – εδώ δεν κρίνονται οι δυστυχείς συνάνθρωποι αλλά η πράξη – και της υπογεννητικότητος σε χώρα με περισσότερους θανάτους έναντι γεννήσεων, τεκμήριο αφανισμού της φυλής μας, διαγραφής της επόμενης των εκλογών Θεού, Πατρίδος και Ιστορίας χιλιετηρίδων, αποτελεί έσχατο εθνικό έγκλημα. Έχουμε μέγιστη ευθύνη και ύψιστη υποχρέωση με την ψήφο μας να προστατεύσουμε το σπίτι μας. Να διατηρήσουμε τις ηθικές αρχές και αξίες, τα ιδεώδη της Ορθοδοξίας και την εθνική μας ιστορία. Προϋποθέτουν όμως κάθαρση του Κοινοβουλίου και αποδοχή ενάρετων Ελλήνων, θυσιαστικού δικαίου και ασφαλούς ελπίδος για το αύριο της πατρίδος, διότι χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται και όλα καταστρέφονται.
Η ευθύνη είναι του ελληνικού λαού και κάθε Έλληνα πολίτη χωριστά αφού κατά την ποιότητα του λαού και η ποιότητα των αρχόντων, διότι η ψήφος μας θα καλύψει τα βουλευτικά έδρανα και θα καθορίσει το μέλλον των παιδιών μας και του Έθνους μας.

Τετάρτη, Ιουλίου 09, 2014

Απεργία πείνας και νηστεία: Μεταξύ απελευθέρωσης και υποδούλωσης

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4.     ΝΗ– ΕΣΘΙΩ: ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ
4.1   Συγκριτική προσέγγιση απεργίας πείνας και νηστείας
Στην προσπάθεια να ερευνηθεί η απεργία πείνας ως κοινωνικό φαινόμενο και να εκφραστεί η κοινωνική της διάσταση, είναι αναγκαίο να παρατεθούν οι απόψεις διαφόρων επιστημόνων των κοινωνικών επιστημών αναφορικά με την έκφραση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και δράσης. Ο θεμελιωτής της Δομο – λειτουργικής Σχολής Parsons ερμηνεύει την ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα από ένα κοινό θεωρητικό σχήμα με στοιχεία ωφελιμισμού, θετικισμού και ιδεαλισμού, με την ονομασία: «βουλησιαρχική θεωρία της δράσης»[240]. Ο Parson θεωρεί ότι η ανάπτυξη συλλογικών επαναστατικών δράσεων περνά μέσα από την ύπαρξη κρίσιμων ανομικών προσανατολισμών δράσης, ενώ ο Merton επισημαίνει ότι και η ατομική εξέγερση αποτελεί μια ατομική διέξοδο στο πρόβλημα της ανισορροπίας σκοπών και μέσων που είναι δυνατόν, όμως, να πυροδοτήσει προσαρμοστικές μεταβολές της συνολικής κοινωνίας στις αναδυόμενες ανάγκες της[241].
Πηγή:http://www.worldbulletin.net/
Πηγή:http://www.worldbulletin.net/
Για τον Marx, η σύγκρουση των ομάδων με διαφορετικά συμφέροντα είναι κοινό χαρακτηριστικό όλων των κοινωνιών που στηρίζονται στον καταμερισμό εργασίας[242]. Ο Durkheim υπογραμμίζει ότι η συλλογική δράση δεν είναι απλά ένα εργαλείο επίτευξης συλλογικών σκοπών, αλλά εκφράζει μια φυσιολογική λειτουργία της κοινωνικής δομής. Μπορεί να οδηγεί στην δημιουργία νέων θεσμών, μέσα από την έκφραση μιας παθογένειας του κοινωνικού ιστού, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να ενέχει και μια εκφραστική λειτουργία εκτόνωσης συναισθημάτων[243]. Ο Ralph Turner αποδίδει στην έννοια της συλλογικής δράσης τα χαρακτηριστικά κοινωνικού κινήματος, όταν μια ομάδα ανθρώπων παύει να προσδοκά στην καλή θέληση των άλλων για την ανακούφιση των δεινών που θεωρεί ότι υφίσταται και απαιτεί ως δικαίωμά της, πλέον, την άρση της αδικίας που νιώθει ότι έχει υποστεί, διεκδικώντας την αποκατάσταση της υφιστάμενης αδικίας[244].
Με αναφορά στις θέσεις αυτές, τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα συνιστούν δικτυακές μορφές κοινωνικής δράσης, που διαμέσου της σύγκρουσης τείνουν στη μεταβολή μιας κυρίαρχης πραγματικότητας στο πεδίο των κοινωνικών σχέσεων εξουσίας μέσα από μια συλλογική ταυτότητα συμβολικού και πολιτισμικού τύπου, η οποία προσφέρει στους συμμετέχοντες πόρους κινητοποίησης, που δεν έχουν από αλλού. Για την σύγχρονη ακαδημαϊκή κοινωνιολογία, η δημιουργία και η ύπαρξη κοινωνικών κινημάτων, στην μεταβιομηχανική εποχή, συνδέεται με νέα θεωρητικά σχήματα που αναζητούν απαντήσεις διαμέσου της έκφρασης διαφορετικών τρόπων κινητοποίησης των πολυποίκιλων κοινωνικών και πολιτισμικών ομάδων εντός της κοινωνίας[245].
Η απεργία πείνας, σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σύγχρονο κοινωνικό κίνημα, με χαρακτηριστικά διεθνικότητας και ποικιλομορφίας των αιτημάτων, καθώς ικανοποιεί τις βασικές προϋποθέσεις που θέτει η επιστήμη της κοινωνιολογίας[246]. Αν και φαινομενικά εμφανίζεται ως δράση ατομικών διεκδικήσεων, η εκπλήρωσής τους προϋποθέτει τη γνωστοποίηση των αιτημάτων στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο με έντονη την προσδοκία της κοινωνικής αλληλεγγύης προς το υποκείμενο, που διεκδικεί. Η διεκδίκηση ως πράξη ατομική, αλλά και συλλογική προϋποθέτει τα δομικά της στοιχεία που αποτελούν την κινητήρια δύναμη της, την ανάγκη και τη επιθυμία.
 Οι έννοιες ανάγκη και επιθυμία για τον Durkheim δεν ταυτίζονται πάντοτε. Υπάρχει σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στις πρωτογενείς ανάγκες και τις επιθυμίες. Οι πρώτες σε μεγάλο βαθμό έχουν φυσικό – οργανικό χαρακτήρα και είναι περιορισμένες, ενώ οι δεύτερες έχουν κοινωνική προέλευση και είναι απεριόριστες. Στην περίπτωση που το άτομο επενδύει σε επιθυμίες, που η δομή τους γίνεται ανεξέλεγκτη και ανεξάρτητη από κάθε δυνατότητα πραγματοποίησης, ενέχει ο κίνδυνος της απογοήτευσης, του κλονισμού της ψυχικής ισορροπίας, ακόμη και ο θάνατος, μέσα από το φαινόμενο της αυτοκτονίας[247]. Η απεργία πείνας είναι δυνατό να ενταχθεί σε αυτή την προοπτική, επειδή το υποκείμενο ασκεί παθητική αντίδραση, με την άρνηση λήψης τροφής με στόχο την επίτευξη των σκοπών που επιθυμεί χωρίς να διστάσει να θέση σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή του.
Ο Blumer ξεχωρίζει την έννοια των κοινωνικών κινημάτων από τις μορφές συλλογικής δράσης και συμπεριφοράς. Τα κριτήρια που θέτει για την διάκριση των δυο εννοιών βρίσκονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Οι στοιχειώδεις μορφές συλλογικής δράσεις χαρακτηρίζονται από αυθορμητισμό, έλλειψη παράδοσης και κανόνων, ενώ τα κοινωνικά κινήματα διακρίνονται από την προσθήκη των στοιχείων της οργάνωσης, των κανόνων και της ρύθμισης των συμπεριφορών[248]. Σύμφωνα με αυτή τη θεώρηση και με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και αιτήματα που εμφανίζει κάθε χωριστή περίπτωση απεργίας πείνας σε όλο τον κόσμο, είναι δυνατή η κατάταξή της και στις δυο κατηγορίες, καθώς τα κριτήρια, τα αιτήματα, η συμμετοχή και η μορφή οργάνωσης, που εμφανίζει, διαμορφώνονται ανάλογα με το κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό χώρο στον οποίο πραγματοποιείται.
Επίσης υπάρχει σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στις κινήσεις εκείνες που στοχεύουν στη μεταρρύθμιση μιας περιορισμένης περιοχής της κοινωνικής διάρθρωσης ατομικές ή συλλογικές, από εκείνες που έχουν ένα ευρύτερο στόχο και προσδοκούν την μεταβολή της συνολικής κοινωνικής δομής.
 Ο Blumer θεωρεί ότι οι μεταρρυθμιστικές κινήσεις απευθύνονται στην κοινή γνώμη για να κερδίσουν την υποστήριξη ενός αδιάφορου κοινού και να αποσπάσουν αναγνώριση από τους θεσμικούς μηχανισμούς αποφάσεων, ώστε να επιτύχουν τον επιδιωκόμενο στόχο. Αντίθετα, οι επαναστατικές κινήσεις δεν επιθυμούν να δράσουν κυρίως με τον επηρεασμό της κοινής γνώμη, όσο μέσα από τη στρατολόγηση και τη μεταβολή των συνειδήσεων οπαδών στην κατεύθυνση του νέου αξιακού πλαισίου που προωθούν[249]. Η απεργία πείνας μπορεί να λαμβάνει και τις δυο μορφές, ανάλογα με τον τρόπο οργάνωσής της και τους επιδιωκόμενους στόχους του απεργού. Σε κάθε περίπτωση όμως, αποτελεί κίνηση ελεύθερης αυτοδιάθεσης του προσώπου, με εκβιαστικά διλήμματα ζωής ή θανάτου για το κοινωνικό σύνολο.
Σύμφωνα με τις νεότερες θεωρίες για τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα, «Θεωρία Κινητοποίησης Πόρων» και «Θεωρία των Νέων Κοινωνικών Κινημάτων» που αναπτύσσονται ταυτόχρονα σε Αμερική και Ευρώπη στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, προσδίδεται στη δράση των κινημάτων περισσότερο ένας πολιτικός χαρακτήρας των κινήτρων[250]. Ο στόχος που τίθεται από τα κινήματα κατά την πρώτη θεωρία είναι η κινητοποίησης πόρων, υλικών (διαθέσιμα μέσα επικοινωνίας, υποδομές οργάνωσης) και μη υλικών (προσφερόμενη αλληλεγγύη, νομιμοποίηση της δράσης). Έτσι, η κίνηση δεν εκτιμάται αποκλειστικά από την εκπλήρωση ή όχι του στόχου της, αλλά πολύ περισσότερο από την γνωστοποίηση των θέσεων και από την δημιουργία ή όχι δικτύων αλληλεγγύης για τη απόκτηση εξωτερικής υποστήριξης.
[Συνεχίζεται]
 
[240]Πρβλ. Μ. ΨΗΜΙΤΗ, ό. π., σελ. 45.
[241]Βλ. στο ίδιο, σελ. 46.
[242]Βλ. Σ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ, ό. π., σελ. 310.
[243]Βλ. στο ίδιο, σελ. 312.
[244]Βλ. Μ. ΨΗΜΙΤΗ, ό. π., σελ. 48.
[245]Βλ. Σ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ, ό. π., σελ. 319.
[246]Βλ. στο ίδιο, σελ. 95.
[247]Βλ. στο ίδιο, σσ. 97 – 98.
[248]Βλ. στο ίδιο, σελ. 152.
[249]Βλ. στο ίδιο, σελ. 191.
[250]Βλ. Μ. ΨΗΜΙΤΗ, ό. π., σελ. 94 κ.ε.

Σάββατο, Αυγούστου 31, 2013

Η θηλυκοποίηση των Δυτικών κοινωνιών και των Ελίτ

thulikopoiisi-tis-dusis

Άρθρο του Alain De Benoist, Μετάφραση-σχόλια Αναστασίου Γιαννά.

Το ανακάτεμα των ρόλων των δύο φύλων παρουσιαζόμενο ως "πρόοδος" 
Ο παιδίατρος Aldo Naouri γράφει: «Η κοινωνία υιοθέτησε ολοκληρωτικά, χωρίς όρια και ισορροπία, θηλυκές αξίες.». Το μαρτυρούν η υπεροχή της οικονομίας έναντι της πολιτικής, η κατανάλωση έναντι της παραγωγής, η υποχώρηση της εξουσίας σε σχέση με το «διάλογο», αλλά και το άγχος για την προστασία του «μωρού» (υπερεκτιμώντας την λέξη)• οι διαφημίσεις των εσωρούχων και οι εξομολογήσεις στα τηλεοπτικά σόου, η μόδα του ανθρωπισμού και η ελεημοσύνη διαμέσου της τηλεόρασης• η συνεχής έμφαση πάνω στα σεξουαλικά, αναπαραγωγικά και υγιεινιστικά  προβλήματα, η εμμονή της εμφάνισης και η περιποίηση του εαυτού• η θηλυκοποίηση ορισμένων επαγγελμάτων: 
καθηγήτριες, δικαστίνες, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί• η σπουδαιότητα της εργασίας στα μέσα επικοινωνίας και στις υπηρεσίες, η εξάπλωση στρογγυλεμένων φορμών από την βιομηχανία, η μόδα της ιδεολογίας της θυματοποίησης• ο πολλαπλασιασμός των οικογενειακών συμβούλων, η ανάπτυξη του εμπορίου των συγκινήσεων και της ευσπλαχνίας• η νέα αντίληψη της δικαιοσύνης που την καθιστά όχι πια μέσο για μια δίκαιη κρίση, αλλά για να αποζημιώσει το πόνο των θυμάτων (ώστε να «επεξεργαστούν το πένθος» και να «ξαναφτιάξουν μια ζωή»)• η μόδα της οικολογίας και των «εναλλακτικών φαρμάκων», η γενίκευση των αξιών του εμπορίου•  η θεοποίηση του ζευγαριού και των προβλημάτων του• το γούστο για την «διαφάνεια» και του να «αναμιγνύεσαι», χωρίς να ξεχνάμε και τα κινητά τηλέφωνα ως αναπλήρωση του ομφάλιου λώρου• τέλος η ίδια η παγκοσμιοποίηση, που τείνει να καθιερώσει ένα κόσμο ροών και εισροών χωρίς σύνορα  ούτε σταθερά σημεία αφοράς, έναν υγρό και αμνιακό κόσμο. 
Βέβαια, μετά την «άκαμπτη κουλτούρα» στυλ δεκαετίας του ’30, η θηλυκοποίηση που επήλθε δεν ήταν εξολοκλήρου κάτι αρνητικό. Όμως τώρα πια προκαλεί τα αντίθετα αποτελέσματα. Εκτός του ότι σημαίνει χάσιμο της αρρενωπότητας, οδηγεί στην συμβολική διαγραφή του ρόλου του πατέρα και στο να καταστήσει τους κοινωνικούς αρσενικούς ρόλους αδιάκριτους από τους θηλυκούς. Λίγο-λίγο, ο πατέρας περιορίστηκε στον ρόλο του οικονομικού διαχειριστή και μερικές φορές ούτε καν σε αυτόν. Μεταμορφώθηκε σε απλό συναισθηματικό στήριγμα, σε προμηθευτή καταναλωτικών αγαθών και εκτελεστή των μητρικών θελήσεων, μισός κοινωνικός λειτουργός και μισός βοηθός στην κουζίνα, αλλάζει πάνες στα μωρά και σπρώχνει το καρότσι με τα ψώνια. Αλλά ο πατέρας συμβολίζει το Νόμο, αντικείμενο αναφοράς πάνω από τις οικογενειακές υποκειμενικότητες. Ενώ η μητέρα εκράζει πρώτα απ΄όλα τον κόσμο των αισθημάτων και 
 
Φρόϋντ, ουισκάκι, αυταρέσκεια και αποβλάκωση 
των αναγκών, ο πατέρας έχει την αποστολή να κόψει τον δεσμό μεταξύ μητέρας και παιδιού• τρίτη φιγούρα,που βγάζει τον γιό από την παιδική και ναρκισιστική παντοδυναμία, επιτρεποντάς του την κοινωνικό-ιστορική ένταξη, θέτοντας τον σε έναν κόσμο και σε μία διάρκεια, διασφαλίζει την μετάδοση της καταγωγής, του ονόματος, της ταυτοτητας, της πολιτισμικής κληρονομιάς και της αποστολής που πρέπει να εκτελέσει» (Philippe Forget). Γέφυρα μεταξύ ιδιωτικής οικογενειακής ζωής και δημόσιας σφαίρας, περιορισμός της επιθυμίας εμπρός από το Νόμο, γίνεται απαραίτητος για την κατασκευή του Εαυτού. Αλλά σήμερα οι πατέρες τείνουν να γίνουν «οποιαδήποτε μητέρα». Χωρίς πατέρα όμως, ο γιός δυσκολεύεται να μεταβεί στον συμβολικό κόσμο. Ψάχνοντας μία άμεση ευημερία χωρίς να υπολογίζει τον νόμο, βρίσκει με φυσικότητα ένα τρόπο ύπαρξης μέσα στην εξάρτηση από το εμπόρευμα. Κατά παράδοξο τρόπο , η ιδιωτικοποίηση της οικογένειας συμβάδισε με την εισβολή της από τις «θεραπευτικές ομάδες» των τεχνικών και των ειδικών, συμβούλων και ψυχολόγων. Με την πρόφαση του εξορθολογισμού  της καθημερινής ζωής, αυτός ο αποικισμός της προσωπικής ζωής ενίσχυσε την ιατρικοποίηση της ύπαρξης, την ανευθυνότητα των γονιών και την ικανότητα της επιτήρησης και του πειθαρχικού ελέγχου από το κράτος. 
Σε μία κοινωνία που ολοένα και περισσότερο θεωρείται υπόχρεη έναντι των ατόμων, ταλαντευόμενη μεταξύ μνήμης και συμπόνιας, το Κράτος –Πρόνοια, αφιερωμένο στην αξιολύπητη διαχείριση των κοινωνικών αθλιοτήτων διαμέσου «ιερέων» της υγείας, μεταμορφώθηκε σε ένα κράτος μητρικό και μητριαρχικό, υγιεινιστικό, διανομέας «υποστηρικτών μηνυμάτων» σε μία κοινωνία καλλιεργημένη σε θερμοκήπιο. Η θηλυκοποίηση των ελίτ και η θέση που αποκτήθηκε από την γυναίκα στον κόσμο της εργασίας δεν την έκανε πιο συναισθηματική, ανεχτική, προσεκτική στον άλλον, αλλά μόνον πιο υποκρίτρια. Η σφαίρα της εξαρτημένης εργασίας υπακούει περισσότερο από ποτέ μόνον στους νόμους του εμπορίου, του οποίου ο σκοπός είναι το συνεχές κέρδος. 
 
το νέο μοντέλο του "άνδρα" 
Είναι γνωστό, ο καπιταλισμός πάντα ενθάρρυνε τις γυναίκες να εργαστούν:  για να μειωθούν οι μισθοί των ανδρών. Κάθε κοινωνία τείνει να εμφανίσει ψυχολογικές δυναμικές που παρατηρούνται και στο προσωπικό επίπεδο. Στο τέλος του 19ου αιώνα κυριαρχούσε συχνά η υστερία, στις αρχές του 20ου αιώνα η παράνοια. Σήμερα, στις δυτικές χώρες, η πιο κοινή παθολογία φαίνεται να είναι ένας  διαδεδομένος ναρκισσισμός, που μεταφράζεται σε ανωριμότητα και ένα άγχος προσανατολισμένο προς την κατάθλιψη. Κάθε άτομο θεωρεί ότι είναι αντικείμενο και σκοπός των πάντων, η σχέση με το χρόνο περιορίζεται στο άμεσο. Ο ναρκισσισμός δημιουργεί ένα αυτό-αναπαραγόμενο φάντασμα, σε ένα κόσμο χωρίς αναμνήσεις ούτε υποσχέσεις, όπου παρελθόν και μέλλον είναι το ίδιο ισοπεδωμένα πάνω σε ένα διαρκή παρών, και όπου καθένας πιστεύει ότι είναι το αντικείμενο του πόθου και απαιτεί να ξεφύγει από τις συνέπειες των πράξεων του. Κοινωνία  χωρίς  «πατέρες», κοινωνία χωρίς «διόρθωση»! 
Σχόλιο του μεταφραστή 
 
Το "θείο θηλυκό" ή Shekhinah 
Όλα τα παραπάνω  είναι παρατηρήσεις  ειδικών στο χώρο της ιατρικής και της κοινωνιολογίας. Τώρα όμως θα κάνουμε μια σύντομη κατάβαση, σε εκείνους τους αβυσσαλέους  χώρους  που προετοιμάζουν και καθοδηγούν  τα φαινόμενα που περιγράφηκαν, φαινόμενα  που δεν είναι καθόλου τυχαία και αποτέλεσμα της  «κοινωνικής εξέλιξης», όπως πολλοί  επιστήμονες της μετανεωτερικότητας  λανθασμένα  πιστεύουν. Πράγματι ο Rene Guenon ήδη από το 1921 στο βιβλίο του : Le Théosophisme – Histoire d'une pseudo-religion (Θεοσοφία: Ιστορία μιας Ψευδο-θρησκείας) περιέγραφε  τους τρόπους με τους οποίους αυτή η νέο-γνωστική οργάνωση προωθούσε τον ερχομό της εποχής του «Θείου θηλυκού», δηλαδή της «Σοφίας» των γνωστικών ή της Shekhinah(η θηλυκή θεότητα) των ιουδαίων. Μάλλον οι νέοι κοινωνιολόγοι δεν θυμούνται τις προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή της θηλυκοποίησης της κοινωνίας, που κατέβαλε η «Σχολή της Φρανκφούρτης», προπαγανδίζοντας τις θεωρίες του Johann Jakob Bachofen για την αρχαϊκή μητριαρχική κοινωνία και την μητριαρχική θρησκεία, αλλά και με την διαμόρφωση ψευδο-επιστημονικών όρων  όπως  η «αυταρχική προσωπικότητα» [=άτομα που: α) είναι πιστά στους παραδοσιακούς ρόλους της οικογένειας, β) είναι προκατειλημμένα απέναντι σε «μειονότητες»,  γ) είναι πιο συντηρητικά στα πολιτικά τους φρονήματα, δ) έχουν προβλήματα προσαρμογής  σε ομάδες με δημοκρατικό ύφος ή με laissez-faire ύφος κλπ. Αυτά τα άτομα κατά την ιουδαϊκή Σχολή της Φρανκφούρτης είναι….άρρωστα.] Ποιός είναι ο απώτερος σκοπός όλων αυτών; Η δημιουργία κοινωνιών που θα μοιάζουν με μία ρευστοποιημένη μάζα, ένας υγρός, εύπλαστος κόσμος, που όλα θα τα επιτρέπει, στην αέναη μάχη ενάντια στον ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ  ΠΑΤΕΡΑ. 


πηγη/Μεταφορά

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...