Ἀπό τίς στῆλες τοῦ περιοδικοῦ μας ἔχει
γίνει ἐπανειλημμένα ἀναφορά στό θέμα τῶν
μεταμοσχεύσεων, τόσο σέ εἰδικά ἄρθρα ὅσο
καί στή συνάφεια ἄλλων ἄρθρων.
Ὡστόσο ἀπό τήν 1η Ἰουνίου τοῦ 2013 μπαίνει
σέ ἰσχύ ὁ νέος νόμος 3984/2011 τῆς εἰκαζόμενης
συναίνεσης πού ψηφίστηκε τό καλοκαίρι τοῦ 2011
ἀπό τό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο.
Ὁ νόμος αὐτός ὁρίζει ὅτι ὁ κάθε Ἕλληνας
πολίτης θεωρεῖται αὐτόματα δότης ὀργάνων
σώματος ἐάν δέν ὑποβάλει δήλωση ἄρνησης
στόν Ἐθνικό Ὀργανισμό Μεταμοσχεύσεων.
Ὁ τελευταῖος βέβαια, ἔχοντας στή διάθεσή
του ὅλα τα μέσα, φροντίζει μέ διαφημιστικές
καμπάνιες νά διαδώσει τήν κατ’ αὐτόν τόσο
ἀνθρωπιστική «δωρεά» ὀργάνων,
ἀποκρύπτοντας ἐπιμελῶς ἀπό τούς ἀνυποψίαστους
πολίτες τήν ὠμή ἀλήθεια γιά τίς μεταμοσχεύσεις.
Μέ τόν νόμο αὐτό ἐκδηλώνονται μέ τόν πλέον
ἀπροκάλυπτο τρόπο οἱ ἁρπακτικές διαθέσεις τῆς
πολιτείας, ἡ ὁποία δέν ἀρκεῖται πιά στήν οἰκονομική
ἀφαίμαξη τῶν πολιτῶν ἀλλά προχωρεῖ καί στήν
κατάσχεση τῶν σωμάτων τους.
Ἀπό πλευρᾶς τῶν ἰατρῶν-ὑπερασπιστῶν καί τοῦ
ὅλου μηχανισμοῦ τῶν μεταμοσχεύσεων πού
ἔχουν μιά καθαρά ἄθεη-ὑλιστική τοποθέτηση
εἶναι ἀπόλυτα κατανοητή ἡ στήριξη τοῦ νέου νόμου
ἤ ἀκόμα καί ἡ ἱκανοποίηση γιά αὐτόν.
Δέν θά ἔπρεπε ὅμως, ἔστω αὐτή τήν ἐσχάτη ὥρα,
οἱ Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας πού ὡς τώρα
στήριξαν τίς μεταμοσχεύσεις νά
ὑποψιαστοῦν καί νά προβληματιστοῦν σχετικά μέ
αὐτήν τήν ἄκρως χρησιμοθηρική, ὑλιστική
καί μηχανιστική θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου
ἐκ μέρους τῶν ὑποστηρικτῶν τῶν μεταμοσχεύσεων
καί νά ἀναθεωρήσουν τίς δικές τους θέσεις;
Πῶς, ἑπομένως, εἶναι δυνατόν, Ποιμένες τῆς
Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ νά ἐπιμένουν μέχρι
σήμερα –μέ τήν προβολή τῆς τάχα θυσίας καί
ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο–
νά ὠθοῦν τά πνευματικά τους παιδιά στά
χειρουργεῖα, στά ὁποῖα καί κατάσχεται ἀνελέητα
τό πολύτιμο ὑλικό γιά τίς μεταμοσχεύσεις;
Πῶς εἶναι δυνατόν νά μή βλέπουν, νά μή ἔχουν
πληροφορηθεῖ ὅτι τά χειρουργεῖα στά ὁποῖα
στέλνουν τά πνευματικά τους παιδιά εἶναι
σφαγεῖα;
Μᾶς τό ἐπιβεβαιώνουν οἱ πάμπολλες
περιγραφές ἀφαίρεσης ὀργάνων πού μᾶς
ἔχουν δώσει ἰατροί καί νοσηλευτικό προσωπικό,
πού διασώζουν ἀκόμα μιά εὐαισθησία γιά τή ζωή
καί ἀξιοπρέπεια τῶν ἀνθρώπων.
Ἐνῶ ὁ ἀσθενής εἰσάγεται στό χειρουργεῖο μέ
ρόδινο χρῶμα (πού εἶναι χαρακτηριστικό τῶν
ἀνθρώπων πού ἀναπνέουν μέ τήν βοήθεια
ἀναπνευστήρα), μέ τήν λειτουργία ὅλων τῶν
βασικῶν του ὀργάνων, βγαίνει ἀπό ἐκεῖ μετά τήν
ἀφαίρεση καρδιᾶς, πνευμόνων, ἥπατος, νεφρῶν,
ὀστῶν κ.ἄ. ὡς καταληστευμένο περίβλημα-πτῶμα.
Ἀκόμα καί ἡ ἐξωτερική του μορφή δέν εἶναι
πάντα πιά ἐγγυημένη, ὅπως π.χ. στήν περίπτωση
ἀφαίρεσης τοῦ δέρματος, ὀστῶν ἤ τοῦ κερατοειδοῦς.
Πρόκειται κυριολεκτικά γιά ἀπεντέρωση
(ὁ ἀναγνώστης ἄς μοῦ συγχωρήσει τόν ὅρο αὐτό,
ἀλλά ἀποδίδει μέ τόν πιό εὔγλωτο τρόπο τήν
πρακτική τῆς ἀφαίρεσης ὀργάνων) ὄχι πτωμάτων
ἀλλά σωμάτων.
Ἄλλωστε στά πτώματα ἀπαγορεύεται ρητῶς ἀπό
τό νόμο ἕνα τέτοιο κομμάτιασμα, θά ἀποτελοῦσε
σύληση τοῦ νεκροῦ.
Ἀντίθετα στά σώματα αὐτῶν τῶν ἀνυπεράσπιστων
μελλοθανάτων ἀνθρώπων πού ἔπρεπε νά
ἀπολαμβάνουν τήν ἰδιαίτερη προστασία τῶν
συνανθρώπων τους, ὄχι μόνο ἐπιτρέπεται ἀλλά
ἐπιβάλλεται τώρα μέσῳ τοῦ νέου νόμου
(μέ ἐξαίρεση βέβαια ἐκείνους πού ἔχουν
καταθέσει καί θά καταθέσουν ρητά τήν ἄρνησή
τους).
Αὐτή ἡ τόσο ἀπάνθρωπη πρακτική πού ἀντιμετωπίζει
τόν ἐγκεφαλικά νεκρό ἄνθρωπο ὡς ἐρείπιο,
ὡς ἕνα ἄψυχο ὑπόλοιπο, ἀξίζει νά
παρομοιαστεῖ μέ τόν κατατεμαχισμό, ἀφαίρεση
καί ἀνακύκλωση ὅλων τῶν χρήσιμων
ἀκόμα μερῶν ἑνός αὐτοκινήτου, πού λόγω
ἀτυχήματος δέν μπορεῖ νά κυκλοφορήσει πιά!
Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Ἐγκεφαλικός Θάνατος (ΕΘ) νά
γίνεται δεκτός ἀπό Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ
Χριστοῦ ὡς διάσπαση τοῦ δεσμοῦ σώματος καί ψυχῆς,
ὡς ὁριστικός θάνατος τοῦ ἀνθρώπου; Καί αὐτό:
Α. παρ’ ὅτι στήν κατάσταση αὐτή μόνο το 3%
σώματος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νεκρό, ἐνῶ τό
ὑπόλοιπο 97% παραμένει ζωντανό μέ τήν
βοήθεια μηχανικῆς ὑποστήριξης,
Β. παρ’ ὅτι ἡ καθιέρωση τοῦ ΕΘ (γιά πρώτη φορά
τό 1968 ἀπό τήν ἐπιτροπή τοῦ Harvard) ἔγινε
–ὅπως ὁμολογήθηκε– χωρίς ἐνδοιασμούς ἀπό
τήν ἐπιτροπή αὐτή,
α. γιά νά ἀπαλλάσσονται τόσο
οἱ συγγενεῖς ὅσο καί οἱ Μονάδες Ἐντατικῆς
Θεραπείας ἀπό τό φορτίο αὐτό καί
β. γιά νά διευκολύνεται ἡ εὕρεση ὀργάνων
γιά τίς μεταμοσχεύσεις,
Γ. παρ’ ὅτι ὡς πρός τόν ὁρισμό καί τά κριτήρια
διάγνωσης τοῦ ΕΘ δέν ὑπάρχει ὁμοφωνία στήν
παγκόσμια Ἰατρική κοινότητα,
Δ. παρ’ ὅτι ὁ ΕΘ δέν μπορεῖ νά διαγνωστεῖ μέ
ἀπόλυτη βεβαιότητα (ἀπόλυτη βεβαιότητα θά
ἔδινε μόνο μιά ἐργαστηριακή ἐξέταση ὅλης της
ἐγκεφαλικῆς οὐσίας, πού ὅμως εἶναι ἀδύνατη
στήν κατάσταση αὐτή).
Πῶς λοιπόν ἐκκλησιαστικοί Ποιμένες μποροῦν
νά δεχθοῦν καί νά ἀσπασθοῦν τόν ΕΘ ὡς
ὁριστικό θάνατο τοῦ ἀνθρώπου ἀφοῦ ἀποδεικνύεται
τελικά ὡς ἕνα χρησιμοθηρικό κλινικό κατασκεύασμα,
προκειμένου ἔτσι νά ἐξασφαλιστεῖ ἡ πολύτιμη
πρώτη ὕλη γιά μεταμοσχεύσεις; Πῶς μποροῦν,
ἀντιγράφοντας τούς ἰατρούς-ὑπέρμαχους τῶν
μεταμοσχεύσεων, νά δεχθοῦν ὅτι ὁ ΕΘ σημαίνει
τήν ἀνεπίστρεπτη ἀπώλεια τῆς συνείδησης τοῦ
ἀνθρώπου, ὄχι μόνο τῆς ἐκδήλωσης τῆς συνείδησης
ἀλλά καί τοῦ περιεχομένου τῆς συνείδησης, τῶν
αἰσθημάτων κ.ἄ..
Ἀπό ποῦ ἀντλοῦν αὐτή τήν γνώση καί βεβαιότητα;
Μέ ποιά λογικά καί θεολογικά ἐπιχειρήματα ταυτίζουν
τήν παρουσία τῆς ψυχῆς στόν ἄνθρωπο
ἀποκλειστικά μέ τήν ἐγκεφαλική λειτουργία;
Ἐάν ἀποδέχονται μέ βάση τήν Ἁγία Γραφή καί
τήν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων, ὅτι ἡ ψυχή εἶναι
ἐκείνη πού ζωογονεῖ τό σῶμα (ἡ πνοή τοῦ Θεοῦ, Γέν. 2,7),
δέν εἶναι ἐντελῶς παράλογος ὁ ἰσχυρισμός ὅτι στήν
περίπτωση τοῦ ΕΘ, ὅταν ὑπάρχουν ἀκόμα
ὅλες οἱ ζωτικές λειτουργίες τῶν ὑπόλοιπων βασικῶν
ὀργάνων, ὅταν παρατηρεῖται ἡ διατήρηση σταθερῆς
θερμοκρασίας, σταθερή ἀρτηριακή πίεση,
μεταβολισμός τροφῶν, αὔξηση βάρους κ.ἄ.,
ἔχει ἐπέλθει ἡ διάσπαση τῆς συμφυΐας ψυχῆς καί σώματος;
Μάλιστα, ἀκόμα καί μετά τόν ὁριστικό θάνατο,
τήν πτωματοποίηση τοῦ ἀνθρώπου,
ἡ ψυχή δέν ἐγκαταλείπει ἀμέσως τό σῶμα.
Μᾶς τό ἐπιβεβαιώνουν οἱ Πράξεις τῶν Ἁγίων
Ἀποστόλων (20,10), ὅπου ἕνας νεαρός, ἀκούγοντας
τό κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀποκοιμήθηκε
καί ἔπεσε ἀπό τόν τρίτο ὄροφο.
Ἀφοῦ τόν σήκωσαν νεκρό ὁ Ἀπόστολος ἔσκυψε
ἐπάνω του καί εἶδε μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
ὅτι ἡ ψυχή του δέν εἶχε ἀκόμα ἀποχωριστεῖ ἀπό
τό σῶμα (βλ. σχετικά τό ἄρθρο
τοῦ π. Βασιλείου Βολουδάκη
«Ἡ Ἀνάσταση τῶν σωμάτων καί οἱ
μεταμοσχεύσεις» στήν «Ἐνοριακή Εὐλογία»,
τεύχ. 107, Μάϊος 2011).
Πολύ μεγάλο ἐνδιαφέρον παρουσιάζουν οἱ περιπτώσεις
γυναικῶν, οἱ ὁποῖες μετά τή διάγνωση τοῦ ΕΘ,
δηλαδή μετά τήν διάσπαση τῆς συμφυΐας σώματος
καί ψυχῆς κατά τούς πνευματικούς-ὑποστηρικτές
τῶν μεταμοσχεύσεων, συνεχίζουν νά κυοφοροῦν
ἐπί μῆνες (τό μεγαλύτερο διάστημα πού ἔχει
καταγραφεῖ εἶναι 107 μέρες) καί νά γεννοῦν
μέ καισαρική τομή ζωντανά παιδιά.
Ἀναφέρω ἐδῶ ὡς χαρακτηριστικό παράδειγμα
τήν Susan Torres, ἡ ὁποία σύμφωνα μέ τά ἐπίσημα
στοιχεῖα πέθανε στίς 7 Μαΐου τοῦ 2005
(διάγνωση ΕΘ), διατηρήθηκε ὅμως στά
μηχανήματα λόγῳ τῆς ἐγκυμοσύνης της.
Τό ἰδιαίτερο στήν περίπτωσή της εἶναι ὅτι ὁ
ΕΘ προκλήθηκε ἀπό κακοήθη ὄγκο στόν
ἐγκέφαλο καί στή συνέχεια ὁ καρκίνος ἐξαπλώθηκε
στό σῶμα τῆς «νεκρῆς».
Μόλις ἔκριναν οἱ ἰατροί ὅτι τό ἔμβρυο μπορεῖ
νά ἐπιβιώσει, προέβησαν τήν 1η Αὐγούστου στήν
καισαρική τομή γιά νά μή προσβληθεῖ καί τό
ἔμβρυο ἀπό τόν καρκίνο.
Ἔτσι τό παιδάκι γεννήθηκε ζωντανό.
Τήν ἑπόμενη μέρα οἱ ἰατροί διέκοψαν τή μηχανική
ὑποστήριξη καί ἡ Susan Torres πέθανε ὁριστικά.
Δέν θά ἔπρεπε σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις οἱ παραπάνω
Ποιμένες, ἐάν θέλουν νά εἶναι συνεπεῖς στίς θέσεις
τους, νά διαβάζουν στίς «νεκρές» αὐτές γυναῖκες
ἐνῶ κυοφοροῦν τήν νεκρώσιμη ἀκολουθία,
τρισάγια καί τό 40ήμερο μνημόσυνο;
Τέλος, ὅταν ἀποδέχονται τόν ἐξ’ ἄκρας συλλήψεως
δεσμό ψυχῆς καί σώματος, δηλ. πολύ πρίν
σχηματιστεῖ ὁ ἐγκέφαλος, μέ ποιά λογική μπορεῖ νά
στηρίξουν τήν διάσπαση αὐτοῦ τοῦ δεσμοῦ μέ τόν
ἐπέλευση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, ἐνῶ ὅλο τό
ὑπόλοιπο σῶμα παραμένει ζωντανό;
Δέν πείθονται ἀπό τό μεγάλο πλῆθος
Πατερικῶν χωρίων πού καταδεικνύουν τήν
καρδιά ὡς ἕδρα τοῦ νοός καί τῶν ψυχικῶν
δυνάμεων καί τόν ἐγκέφαλο ἁπλῶς ὡς μέσο ἔκφρασης
αὐτῶν τῶν δυνάμεων, πρᾶγμα βέβαια,
πού δέν σημαίνει περιορισμό τῆς ψυχῆς στήν
καρδιά, ἀφοῦ διαχέεται σέ ὅλο το σῶμα, ἀλλά ἁπλῶς
τήν χρήση τῆς καρδιᾶς ὡς ὀχήματος
(βλ. σχετικά τήν πολύ ἐμπεριστατωμένη μελέτη
τοῦ π. Στεφάνου Στεφόπουλου,
Ἀπό τήν Ὀρθόδοξη στή «Μηχανιστική» Ἀνθρωπολογία).
Ἑπομένως στήν περίπτωση τοῦ ΕΘ ὁ ἔσω ἄνθρωπος,
«ὁ κρυπτός τῆς καρδίας ἄνθρωπος» κατά τό Ἀπόστολο
Πέτρο (Α΄ Πετρ. 3,4), ζεῖ καί βρίσκεται σέ διάλογο
μέ τόν Θεό. Αὐτό ἄλλωστε ἔχει καταγραφεῖ
στή διεθνῆ βιβλιογραφία μέ περιπτώσεις
ἐγκεφαλικά νεκρῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ὧρες,
ἤ ἀκόμα καί μέρες, μετά τή διάγνωση τοῦ ΕΘ
εἶχαν τά χέρια τους σηκωμένα σέ στάση
προσευχῆς ἐπί μακρό χρονικό διάστημα.
Πῶς εἶναι δυνατόν νά χαρακτηρίζεται ἡ «δωρεά»
τῶν ὀργάνων ὡς θυσία γιά τόν συνάνθρωπο,
ὡς ἀποτέλεσμα ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, πού ἁγιάζει
τό δότη;
Ὅσοι προβαίνουν στήν πράξη αὐτή
(ἐκτός βέβαια ἀπό τίς περίπτωσης δωρεᾶς
ἐν ζωή ἑνός ἐκ τῶν διπλῶν ὀργάνων,
π.χ. ἑνός νεφροῦ) ὁπωσδήποτε δέχονται τόν
ἐγκεφαλικό θάνατο ὡς τελεσίδικο θάνατο
τοῦ ἀνθρώπου.
Ἑπομένως οἱ ἴδιοι δέν ἔχουν ἀνάγκη πιά
τά ὄργανα πού δίνουν, τούς εἶναι πλέον
ἄχρηστα, δέν στεροῦνται ἀπολύτως τίποτα.
Τελικά σέ ποιά θυσία ὑποβάλλονται ὥστε νά
ὑποστηρίζεται ἀκόμα καί ὁ ἑξῆς παραλογισμός,
ὅτι μ’ αὐτή τήν πράξη τους ἀκολουθοῦν
τή θυσιαστική προσφορά τοῦ Χριστοῦ γιά
τόν ἄνθρωπο;
Πῶς εἶναι δυνατόν νά δέχονται τήν ἀνάσταση τῶν
νεκρῶν, τήν ὁποία ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς
Πίστεως, μέ κοινόχρηστα μέλη, ὅταν ὁ
Ἄγ. Γρηγόριος Νύσσης στό ἔργο τοῦ
«Περί ψυχῆς καί Ἀναστάσεως» μιλάει γιά τά σημάδια
τῆς ψυχῆς στά μέλη τοῦ σώματος μέ τό ὁποῖο
ἦταν συνδεδεμένη. Σάν νά μήν ἀρκεῖ αὐτό,
ὡς κορύφωση τοῦ παραλογισμοῦ ἀκούγεται καί
ὁ ἑξῆς ἰσχυρισμός:
Ὅπως τά σημεῖα τῆς Σταύρωσης (τῶν ἥλων καί τῆς λόγχης)
εἶναι ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως μετά τήν
κοινή ἀνάσταση τά τραύματα στά σώματα τῶν
Μαρτύρων ἀποτελοῦν καί αὐτά τή δόξα τους,
ἔτσι καί οἱ πιστοί χριστιανοί-«δωρητές» σώματος
θά φέρουν τά προηγούμενα ὄργανά τους ὡς δόξα
στό σῶμα τους, ἀφοῦ μέσω αὐτῶν ἐκδηλώθηκε ἡ
«θυσιαστική τούς ἀγάπη» γιά τό συνάνθρωπο!
Τέλος, πῶς εἶναι δυνατόν νά παραβλέπονται
ἀπό Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὅλοι
ἐκεῖνοι οἱ παράγοντες πού φανερώνουν,
ἰδίως ἀπό πλευρᾶς τῶν ληπτῶν τῶν
μοσχευμάτων, πόσο οἱ μεταμοσχεύσεις ἀντιβαίνουν
στήν ἴδια τή φύση καί ταυτότητα τοῦ ἀνθρώπου.
Πρῶτα ἀπό ὅλα ἡ ἀπόρριψη τῶν μοσχευμάτων
ὡς ξένων πρός τό ἴδιο το σῶμα, ἡ ὁποία ἀποτρέπεται
μόνο μέ τήν ἐφ’ ὅρου ζωῆς λήψη ἰσχυρῶν
φαρμάκων.
Ἄμεση συνέπεια εἶναι ὁ ἐνδόμυχος φόβος γιά
τήν ἀπόρριψη αὐτή, ὁ ὁποῖος συνδέεται μέ
φοβίες γιά μικρόβια, ἰούς καί γενικά γιά κάθε
εἴδους μόλυνση, ἐπειδή μέ τή συνεχῆ λήψη τῶν
φαρμάκων ἐναντίον τῆς ἀπόρριψης καταστέλλεται
ἡ ἄμυνα τοῦ ὀργανισμοῦ, τό ἀνοσοποιητικό
σύστημα τοῦ λήπτη. Ἐπί πλέον τίς τελευταῖες
δεκαετίες ἔχει παρατηρηθεῖ στούς λῆπτες τό
καινοφανές σύνδρομο τῶν βροχερῶν ἤ
ὁμιχλωδῶν ἡμερῶν.
Πρόκειται γιά ἔντονα αἰσθήματα ἐνοχῆς καί
ἐντροπῆς στούς λῆπτες πού ἔχουν νά κάνουν
μέ τό διάστημα ἀναμονῆς τους γιά μόσχευμα.
Ἐλπίζουν, ἐπιθυμοῦν ἤ καί προσεύχονται νά
βρεθεῖ μόσχευμα γιά τήν παράταση τῆς ζωῆς
τους, πρᾶγμα πού μπορεῖ νά ἐξασφαλιστεῖ μόνο
μέ τόν θάνατο ἑνός συνανθρώπου τους.
Καί τίς καλύτερες συνθῆκες ἀπό πλευρᾶς καιροῦ
γιά τόν θάνατο αὐτό παρέχουν οἱ μέρες μέ βροχή
καί ὁμίχλη, ὅταν ὑπάρχουν τά περισσότερα
θανατηφόρα ἀτυχήματα.
Ὅλο καί μεγαλύτερες διαστάσεις στίς
τελευταῖες δεκαετίες ἔχει πάρει καί τό πρόβλημα
τῆς ταύτισης μέ τό νέο ὄργανο πού ἔχουν
δεχτεῖ, ἰδίως στήν περίπτωση καρδιᾶς,
ἐπειδή ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων ἡ
καρδιά συνδέεται ἄμεσα μέ τά αἰσθήματα καί
τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου.
Εἰδικοί ἐπιστήμονες πού παρέχουν
ψυχολογική στήριξη στούς λῆπτες μετά τήν
μεταμόσχευση δέχονται μέ βάση τήν κλινική τ
ους ἐμπειρία, ὅτι σέ μεγάλο ποσοστό τῶν
ληπτῶν (30% καί παραπάνω) παρατηρεῖται μιά
κρίση ταυτότητας μετά τήν μεταμόσχευη.
Αὐτή ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι τρόπον τινά
ἔχουν «κληρονομήσει» πλευρές τῆς
προσωπικότητας τοῦ δότη, προτιμήσεις,
ἀπέχθειες, ἀναμνήσεις, φοβίες καί ἐπιθυμίες του.
Ἀπό πλευρᾶς ὀρθόδοξης θεολογίας κατανοοῦνται
καί ἐξηγοῦνται τά φαινόμενα αὐτά ἀπόλυτα.
Στά ὄργανα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος καί
κυρίως στήν καρδιά καταγράφονται καί χαράσσονται
τά πάθη καί οἱ ροπές πού ὅλοι μας
καλλιεργοῦμε καί στήν περίπτωση
μεταμοσχεύσεων φυσικά μεταφέρονται στόν
λήπτη τῶν ὀργάνων.
Ὅλα αὐτά δέν θά ἔπρεπε νά ἀνοίξουν
ἐκ νέου τόν προβληματισμό γύρω ἀπό τό
πολύπλευρο ζήτημα τῶν μεταμοσχεύσεων
ἀπό πλευρᾶς ὅλων ἐκείνων τῶν ποιμένων τῆς
Ἐκκλησίας πού τίς ἀντιμετώπιζαν εὐνοϊκά ὡς τώρα;
Μήπως, ἰδίως μέ ἀφορμή τίς ἁρπακτικές διαθέσεις
τῆς πολιτείας πού ἐκδηλώνονται ἀπερίφραστα μέ
τόν νέο νόμο πού ἰσχύει ἀπό τήν 1η Ἰουνίου,
ἦρθε ἡ κατάλληλη στιγμή γιά τήν ἀναθεώρηση
τῆς Συνοδικῆς Ἀπόφασης ὑπέρ τῶν μεταμοσχεύσεων;
Λέων Μπράνγκ
Δρ. Θεολογίας
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»
Ἀρ. Τεύχους 130-131
Ἰούνος - Ἰούλιος 2013
