Ἀριθμ. Πρωτ. 861
Ἐν Βούλᾳ τῇ 5ῃ Σεπτεμβρίου 2012
Πρός
Τήν Μαθητιῶσα Νεολαία
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης καί πρός τούς ἀγαπητούς μου συνεργάτες Ἐκπαιδευτικούς.
Ἀγαπητά μας παιδιά,
Μαθητές καί μαθήτριες,
«Γιά νά γυρίσει ὁ ἥλιος θέλει δουλειά πολλή».
Ἀρχίζει μιά νέα σχολική χρονιά.
Κι ἀρχίζει αὐτή ἡ χρονιά μέσα σέ δύσκολες ἐξωτερικές κοινωνικές συνθῆκες.
Οἱ λέξεις κρίση, ἀνεργία περικοπή κοινωνικῶν παροχῶν εἶναι γνωστές σέ ὅλους σας, ἀκόμη καί στούς μαθητές τῶν μικρῶν τάξεων τοῦ Δημοτικοῦ.
Τά ἀκούσματα πού ἔχετε καθημερινά φέρνουν μηνύματα ἀπογοητεύσεως γιά τό σήμερα καί γιά τό αὔριο αὐτοῦ τοῦ τόπου καί τῆς προσωπικῆς σας ζωῆς.
Καί ἐπειδή εἶστε νέοι ἄνθρωποι, μέ ζωντάνια στή σκέψη καί στό φρόνημα, θά ἔχετε σίγουρα διερωτηθεῖ, γιά τή στάση πού πρέπει νά λάβετε μπροστά στά γεγονότα:
Προτιμᾶτε νά μείνετε ἀδιάφοροι ἤ νά κάνετε μιά ἐπανάσταση;
Εἶναι σίγουρο πώς ἡ ἀδιαφορία δέν ἔδωσε καί δέν δίνει ποτέ, λύση στίς μεγάλες τραγωδίες.
Οἱ ἀδιάφοροι μπροστά στήν τραγωδία εἶναι ὑπεύθυνοι ὅσο καί οἱ ὑπεύθυνοι τῆς τραγῳδίας.
Τό μόνο πού μένει πλέον εἶναι ἡ ἐνεργητική καί δραστική λύση τῆς ἐπαναστάσεως.
Ποιός ὅμως θά πάρει πάνω του τό κόστος της;
Ἡ ἐπαναστάση ἔχει μέσα της βία καί ταραχή, αἷμα καί πόνο καί πάντα ἀφήνει πίσω της κατεστραμμένες πόλεις καί τραυματισμένες ψυχές.
Τό Μάη τοῦ 1968 στό Παρίσι, μέσα ἀπό ἀντίστοιχες μέ τό σήμερα συνθῆκες, ἔγινε ἡ πρώτη στήν ἱστορία ἐπανάσταση τῶν νέων. Ἡ ἐπανάσταση ἦταν κορυφαία, ἀλλά τά ἀποτέλεσματά της ἦταν φτωχά καί εὐτελῆ. Μιά ὁλόκληρη ἐπανάσταση πῆγε χαμένη, μέ ἀντάλλαγμα κάποιες πρακτικές καί οἰκονομικές διευκολύνσεις, πρός τούς σπουδαστές. Μετά ἀπό λίγα χρόνια οἱ πρωτεργάτες τῆς ἐπαναστάσεως πού ζητοῦσαν ἀλλαγή τοῦ συστήματος, ἔγιναν οἱ ἴδιοι ὑπηρέτες καί βίδες τοῦ συστήματος καί μερικοί ἀπό αὐτούς, εἶναι ὑπεύθυνοι γιά τήν κρίση τοῦ σήμερα.
Οὔτε λοιπόν ἡ ἀδιαφορία, οὔτε ἡ ἐπανάσταση, ὡς βίαια ἀνατροπή τοῦ κοινωνικοῦ συστήματος προσφέρουν τήν λύση καί τότε τί μένει; Μήπως ἡ λύση βρίσκεται ἀλλοῦ; Σέ μιά ἀλλη ἐπανάσταση, πού πρώτα γίνεται στίς καρδιές μας καί μετά ἀρχίζει νά ἀγκαλιάζει τόν πιό ἄμεσο πλησίον, ὡς πράξη ζωῆς. Τά ἄλυτα προβλήματα τοῦ κοινωνικοῦ συστήματος δέν θά τά λύσει ποτέ τό ἴδιο τό σύστημα, ἀλλά κάτι πού δέν γίνεται ποτέ σύστημα.
Ὁ ἕνας χορτάτος πού ταΐζει ἕνα πεινασμένο δέν εἶναι σύστημα, ἀλλά συνάνθρωποι. Οἱ χίλιοι χορτάτοι πού ταΐζουν χίλιους πεινασμένους δέν εἶναι κρατικό ἀπρόσωπο σύστημα πρόνοιας, ἀλλά κοινωνία ἀγάπης.
Ἐδῶ δικαιώνεται ὁ ποιητής: «Εἴμαστε δυό, εἴμαστε τρεῖς, εἴμαστε χίλιοι δεκατρεῖς». Αὐτή τήν παιδεία τήν ἔχει αὐτός ὁ τόπος, ἐδώ καί αἰῶνες. Δέν χρειάζεται νά ἀπελπιστοῦμε, δέν χρειάζεται νά γίνουμε δοῦλοι μνημονίων. Χρειάζεται ἡ παιδεία τῆς μικρῆς κοινότητας, ὅπου μπορεῖς νά δεῖς τόν γείτονα, νά φᾶς ἀπό μισό πιάτο μέ τόν γείτονα καί νά σηκώσεις κάτι ἀπό τό βάρος τῆς πλάτης του.
Αὐτή εἶναι ἡ δική μας παιδεία κι ἡ δική μας πρόταση ζωῆς γιά τήν παιδεία. Εὔχομαι μέσα ἀπό τόν λόγο τοῦ ποιητοῦ :
«Σέ μαύρους καί στενούς καιρούς, ὁ Θεός νά τά φυλάει τά Ἑλληνόπουλα» .
Μέ πατρικές εὐχές.
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ
† Ο ΓΛΥΦΑΔΑΣ,
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΗΣ ΠΑΥΛΟΣ ὁ Α΄
