Αἰτωλίας Κοσμᾶς: Ἔχουμε πόλεμο κατὰ τῆς ὀρθοδόξου ἀληθείας, τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς μαρτυρικῆς πατρίδος μας, τῆς Ἑλλάδος.

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 2018

Πρὸς τοὺς Παν/τους Ἱεροκήρυκας, Εὐλαβεστάτους Ἱερεῖς, Ὀσιωτάτους Μοναχοὺς καὶ Μοναχᾶς καὶ τὸ Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τῆς καθ’ ἠμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,

Ἡ χαρὰ μας σήμερα γιὰ τὸ νέο ἔτος ποὺ ἀνέτειλε εἶναι φανερὴ καὶ δικαιολογημένη. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀρνηθῆ. Κάθε νέο ἔτος δημιουργεῖ εὐχάριστη διάθεσι καὶ ἱκανοποίησι, τὴν ὁποία μὲ ποικίλους τρόπους ἐκδηλώνει ὁ ἄνθρωπος. Κι ἐμεῖς τὸ νέο ἔτος 2018, ποὺ μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀνοχὴ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἀρχίσαμε νὰ ζοῦμε, μὲ πολλὴ χαρὰ τὸ ὑποδεχθήκαμε. Ὅλοι μας, τὰ παιδιά, οἱ νέοι, οἱ νέες, ἀλλὰ καὶ οἱ προχωρημένοι στὴν ἡλικία.

Θέλουμε ὅμως, τὸ ποθοῦμε, τὸ νέο ἔτος 2018 νὰ εἶναι ἀληθινὰ «νέο ἔτος»; νὰ εἶναι καινούργιο γιὰ τὴν ζωή μας. Νὰ εἶναι ὑγιές, εἰρηνικό, χαρούμενο, κατὰ πάντα εὐτυχισμένο. Πῶς ὅμως θὰ γίνη αὐτὸ τὸ ἔτος, πραγματικὰ «νέο ἔτος»;

Ὡς χρόνος, ἀγαπητοί, καὶ αὐτὸ τὸ νέο ἔτος, ὅπως καὶ κάθε νέο ἔτος, εἶναι πανομοιότυπο μὲ τὰ παλαιότερα. Ἴδιοι μῆνες, ἴδιες ἡμέρες, μεγάλες το καλοκαίρι, μικρές το χειμώνα, ἴδιες ἐποχὲς διαδέχονται ἡ μιὰ τὴν ἄλλη, ζεστοὶ οἱ θερινοὶ μῆνες, παγεροὶ οἱ χειμερινοί.

Ὁ θεόπνευστος ἁγιογραφικὸς λόγος μᾶς βεβαιώνει ὅτι....

«τίποτε τὸ καινούργιο δὲν ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο στὸν κόσμο.

 Ἡ μιὰ ἀνθρώπινη γενιὰ φεύγει καὶ ἄλλη ἔρχεται.

 Ἡ γῆ ὅμως μένει πάντοτε. 

Ὁ ἥλιος ἀνατέλλει, δύει καὶ πάλιν τρέχει πρὸς τὴν ἀνατολή. 

Ὅλοι οἱ ποταμοὶ χύνονται στὴ θάλασσα καὶ ἡ θάλασσα δὲν χορταίνει» (Ἐκκλ. α’, 4, 5, 7, 9).

Τὸ νέο ἔτος εἶναι πραγματικὰ νέο, εἶναι καινούργιο, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸ ὑποδέχονται, ἀγωνίζονται νὰ γίνουν καὶ νὰ εἶναι νέοι, ἀναγεννημένοι? νὰ ἀνανεώνονται πνευματικά? νὰ ζοῦν τὴν καινή, τὴν νέα ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 Οἱ Χριστιανοί, ἂν θέλουν νὰ ζήσουν ἀληθινὰ ἕνα νέο ἔτος, ὀφείλουν νὰ φροντίζουν κάθε μέρα νὰ ἀπομακρύνουν τὰ παλαιὰ πάθη καὶ ἁμαρτήματά τους, ὀφείλουν νὰ στολίζουν τὸν ἑαυτό τους μὲ πράξεις ἀρετῆς καὶ ἁγιασμοῦ.

Ὡραιότατα παρουσιάζει αὐτὴ τὴν ἀλήθεια ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας πρὸς τοὺς Ἐφεσίους: «Νὰ ἀποβάλλετε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο τῆς προηγούμενης ζωῆς σας ποὺ φθείρεται ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ προκαλεῖ τὴν ἀπατηλὴ ἁμαρτία καὶ νὰ ἀνανεώνεσθε στὸ φρόνημα τοῦ νοῦ σας, νὰ ἐνδυθῆτε τὸν νέο ἄνθρωπο ποὺ δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ ἀρετὴ καὶ τὴν εὐσέβεια πρὸς τὴν ἀλήθεια» (Ἐφεσ. δ’, 22-24).

Ἔτσι καὶ τὸ νέο αὐτὸ ἔτος θὰ εἶναι νέο, ἀγαπητοί, ὅταν ἐμεῖς, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, γίνουμε νέοι, ὄχι κατὰ τὴν ἡλικία, ἀλλὰ κατὰ τὴν ψυχή, κατὰ τὰ φρονήματα, τὶς πεποιθήσεις, τὶς ἐπιθυμίες, τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα μας.

Ἐλᾶτε ἐφέτος νὰ κόψουμε τοὺς δεσμούς, ποὺ μᾶς κρατοῦν σφικτὰ δεμένους μὲ τὰ παντοειδῆ πάθη καὶ μὲ τὸν παλαιὸ ἑαυτό μας. Νὰ ἀφήσουμε τὴν ὑλόφρονα, τὴν φιλήδονο, τὴν ἀντιπνευματικὴ ζωή μας, νὰ βοηθήσουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ ἑλκυσθῆ ἀπὸ τὰ ὑψηλά, τὰ οὐράνια, τὰ θεία. Νὰ μισήσουμε τὴν χωρὶς Χριστὸ ζωὴ  τοῦ κόσμου, ποὺ δημιουργεῖ «γέροντες» ἀπὸ τὴν ἐφηβικὴ ἡλικία καὶ νὰ μεταθέσουμε νοῦ καὶ καρδιὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Σωτῆρος καὶ Λυτρωτού. Νὰ«φρονοῦμε τὰ ἄνω, μὴ τὰ ἐπὶ γῆς» (Κόλ. γ’, 2).

«Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ τὰ πάντα». Ιδού, ὅλα τα κάνω καινούργια, λέει ὁ Κύριος στὸ ἱερὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. κά’, 5).

Ἀνάγκη, λοιπόν, σωτήρια αὐτὸ τὸ ἔτος ποὺ ἀρχίζουμε νὰ ζοῦμε, νὰ ὀργανώσουμε, νὰ κάνουμε συνειδητὴ τὴν πνευματική μας ζωὴ γιὰ νὰ εἶναι ἀληθινὰ καινούργιο γιὰ τὴ ζωή μας καὶ εὐτυχισμένο. 

Νὰ δυναμώσουμε μέσα μας τὴν ζῶσα καὶ καθαρὴ πίστι μας στὸν Τριαδικὸ Θεό, τὴν θεότητα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 Νὰ γνωρίσουμε καλὰ καὶ νὰ ζοῦμε ἀπαραχάρακτα τὴν ὀρθόδοξο πίστι. 

Νὰ τὴν ὁμολογοῦμε μὲ πατερικὴ παρρησία. 

Χωρὶς ὀκνηρία, ἐπιφυλάξεις καὶ ἐγωισμούς, νὰ θελήσουμε ἐφέτος νὰ ζοῦμε τακτική, συνειδητή, λατρευτικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ μέσα στὴν Ἐκκλησία μας.

«Μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰώνι τούτω», γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρὸς Ρωμαίους (Ρωμ. Ιβ’, 2). Μὴν ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ παλαιές, θολωμένες φωνές, μηνύματα, ἐκδηλώσεις, τὶς ἐνέργειες ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι εὑρισκόμενοι ἐν ἀφροσύνη δὲν γνωρίζουν τὸν νεοποιὸ Κύριο καὶ ἀγωνίζονται νὰ ἁπλώσουν παντοῦ τὴν καταστρεπτικὴ λάσπη τους.

Μὴ μᾶς φοβίζη ὁ πόλεμος τῶν ἐχθρῶν του Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ξεριζώσουν ἀπὸ τὴν καρδιά μας καὶ μάλιστα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν παιδιῶν μας - μὲ τὰ ἄθεα γράμματα καὶ τὰ τόσα ἄλλα διαστροφικὰ - τὴν πίστι στὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ μας.

Αὐτὸ τὸ ἔτος ὀφείλουμε νὰ ἀφυπνισθοῦμε.

 Ἔχουμε πόλεμο κατὰ τῆς ὀρθοδόξου ἀληθείας, τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς μαρτυρικῆς πατρίδος μας, τῆς Ἑλλάδος.

 Ἂν δὲν ἀναγεννηθοῦμε, ἂν δὲν γίνουμε καινούργιοι ἄνθρωποι, ἄνθρωποι ἀρετῶν, πιστοὶ Χριστιανοὶ τοῦ Χριστοῦ, δὲν μποροῦμε νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν ἀντιπνευματικὴ λαίλαπα ποὺ θέλει τοὺς ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς καὶ γνησίους Ἕλληνας ὑποδούλους στὶς σκοτεινὲς δυνάμεις τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως.

Μὴν φοβώμαστε τὸν πόλεμο, οὔτε τοὺς τάχα ἰσχυρούς.

 «Σκληρὸν πρὸς κέντρα λακτίζειν» (Πραξ. κστ ,14).

Αὐτὰ ποὺ θέλουν νὰ κάνουν οἱ σύγχρονοι ἐχθροί της ἀληθείας, τῆς πίστεως, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ὁποῖα παρουσιάζουν σὰν «σύγχρονα καὶ νέα» εἶναι πολὺ παλαιά. 

Τὰ ἴδια, γιὰ παράδειγμα, ἔκαναν καὶ ὁ Κάιν καὶ οἱ οἰκοδόμοι τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ. 

Τὰ ἴδια ἔκαναν τὰ Σόδομα, τὰ Γόμορα καὶ οἱ Βαβυλώνιοι. 

Τὰ ἴδια ἔκαναν καὶ οἱ αὐτοθεοποιούμενοι αἱμοσταγεῖς καὶ σαρκολάτρες αὐτοκράτορες τῆς Ρώμης καὶ τόσοι ἄλλοι.

 Ποῦ εἶναι σήμερα ὅλοι αὐτοί; 

Ποιὸς τοὺς θυμᾶται καὶ τοὺς τιμάει;

 Αὐτὰ μιμοῦνται καὶ θέλουν νὰ μᾶς παρουσιάσουν ὡς νέα οἱ σημερινοὶ νάνοι, πολεμώντας τὴν ἀλήθεια τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,

Ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας στὴν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, ὁ Χριστός «νεοποιεῖ τοὺς γηγενεῖς, χοϊκοὺς χρηματίσας» (ἐ’ ὠδὴ τοῦ κανόνος). Ἀναγεννᾶ, καθιστᾶ νέους τους ἀνθρώπους, μὲ τὸ νὰ γεννηθῆ ὡς ἄνθρωπος καὶ νὰ προσφέρη τὸ σωτήριο ἔργο Του.

Γι΄ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν λόγο, τὸ νέο ἔτος 2018 ἃς θελήσουμε νὰ τὸ κάνουμε ἀληθινὰ «νέο». Μὲ τὴν εἰλικρινῆ, τὴν συνειδητή, τὴν ἀποφασιστικὴ μετάνοιά μας, μὲ τὴν ἀπόφασι νὰ ζήσουμε μὲ ὑπακοὴ καὶ ἀκρίβεια τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, μὲ τὸ νὰ συμμετέχουμε μὲ συνέπεια στὴν λειτουργικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὸ νὰ ἀγαποῦμε εἰλικρινὰ τὸν Χριστό μας καὶ τοὺς συνανθρώπους μας.

Ἔτσι, τὸ 2018 θὰ γίνη ἔτος ὑγείας, εἰρήνης, χαρᾶς, εὐημερίας καὶ εὐτυχίας. Τὸ εὔχομαι ὁλόψυχα.

Μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

πηγή

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

Ποιμαντορική Εγκύκλιος Χριστουγέννων 2017 - Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Παιδιά μου εὐλογημένα,

             Ὁ οὐρανὸς καὶ πάλι ἀνοίγει καὶ κατέρχεται ὁ Κύριός μας, γενόμενος ἄνθρωπος γιὰ νὰ θεραπεύσῃ τὸ πρόσλημα, δηλαδή τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ νὰ λυτρώσῃ, μὲ αὐτὴ Του τὴν κένωση, τὸ ἀνθρώπινο γένος.

            Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος ὀνομάζει τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων Μητρόπολη τῶν Ἑορτῶν, ἐπειδή εἶναι τὸ κέντρο ὅλων τῶν ἑορτασμῶν, ἡ αἰτία καὶ ἡ ἀπαρχὴ ὅλων τῶν πανηγυρισμῶν.

            Ἡ ἱστορία ὑφαίνεται μὲ τὸ ὑφάδι τῆς ἄκρας ταπεινώσεως καὶ συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «ἀγάπη ἐστὶ» κατὰ τὸν Ἱερώτατον Εὐαγγελιστὴν Ἰωάννη καὶ ἀγαπητικὰ προσφέρεται καὶ θυσιαστικὰ χαρίζεται, «ἳνα οἱ ἄνθρωποι ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσι».

            Ἆρα γε, θὰ κατανοήσῃ ὁ ἄνθρωπος, ὅτι ἡ μόνη πύλη σωτηρίας, ἡ μόνη ἐλπίδα, ἡ μόνη ὁδὸς γιὰ τὴν ὑπέρβαση τῆς φθαρτότητος καὶ τὴν ἀπόλαυση τῆς αἰωνίου μακαριότητος εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός;

            Ἀλήθεια, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ προχωρήσῃ αὐτὸς ὁ κόσμος χωρὶς τόν σαρκί φανέντα Θεό; Πῶς θὰ ξεπεραστῇ ἡ μεγάλη ὀδύνη ἕνεκα τῆς ἐλλείψεως τῆς ἀγάπης μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν λαῶν τῆς γῆς, χωρίς τό ταπεινό προσκύνημα στό Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ;

            Χωρὶς τὸν Θεὸ δὲν ὑπάρχει ζωή, ἀλλὰ κόλαση καὶ θάνατος. Χωρὶς τὸν Ἐμμανουήλ, οἱ λαοὶ παραπαίουν. Μακράν τοῦ Θεοῦ οἱ πόλεμοι, τὰ μίση καὶ τὰ πάθη σκιάζουν τὸν παγκόσμιο ὁρίζοντα. Ὁ σεβασμὸς στὴν ἀνθρώπινη προσωπικότητα ἐξέλιπε καὶ ὁ φρικτός "ρατσισμὸς" εἶναι ἡ τραγική ἐπιβεβαίωση τῆς ἀλλοτριώσεως τοῦ φρονήματος τῶν ἀνθρώπων.

            Ὅσοι  πιστοί, λοιπόν, ἂς ζήσωμε τὸ Μυστήριο τῆς κενώσεως τοῦ Θεοῦ καὶ ἂς τὸ κάνωμε ὑπόθεση τῆς προσωπικῆς μας  ζωῆς, τῆς οἰκογενειακῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς κοινωνικῆς γενικώτερα.

            Ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων εἶναι καί προσωπικός ἀνακαινισμός, ἀλλά καὶ παγκόσμιος λυτρωμός. Εἶναι χαρὰ καὶ ἀγαλλίαμα συμπάσης τῆς κτίσεως. Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα, ζώντας τὸ αἰώνιο παρόν, μὲ τὴν γλῶσσα τῆς ἀποκεκαλυμμένης καὶ σωζούσης ἀληθείας, μιλάει λυτρωτικὰ στὸν ἄνθρωπο. «Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου, ὁ δρακὶ τὴν πᾶσαν ἔχων κτίσιν. Σήμερον ὁ Ἄναρχος ἄρχεται καὶ ὁ Λόγος σαρκοῦται...».

            «Ὁ Παλαιὸς ἡμερῶν παιδίον γέγονεν, ὁ ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου καθήμενος ἐν φάτνῃ τίθεται... ἐπειδὴ τοῦτο θέλει.  Θέλει γὰρ τὴν ἀτιμίαν ποιῆσαι τιμὴν, τὴν ἀδοξίαν ἐνδῦσαι δόξαν... Λαμβάνει μου τὴν σάρκα, ἵνα με ἁγιάσῃ· δίδωσί μοι τὸ Πνεῦμα αὐτοῦ, ἵνα με διασώσῃ...».

 Ἀδελφοί μου,

             Δόξα τῷ ἐνανθρωπήσαντι Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς ὀφθέντι, διὰ τὰς πολλάς πρὸς ἡμᾶς εὐεργεσίας Του. Δόξα τῷ Θεῷ, διότι ἐγεννήθημεν ἐν τῷ φωτί τῆς γνώσεως Αὐτοῦ, ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν καὶ ἐνεδύθημεν Αὐτόν.

            Δόξα τῷ φανέντι Θεῷ, διότι σήμερα ὀρθοδόξως ἑορτάζωμε καὶ θεοπρεπῶς πανηγυρίζομε, γνωρίζοντες τὸ μέγα τῆς Οἰκονομίας Αὐτοῦ Μυστήριον.

            Ὁ ἑορτασμὸς μας ἂς καταστῇ ὑπόθεση οὐσιαστική, ἐσωτερικὴ, βιωματική καὶ λυτρωτικὴ ἐμπειρία, ὥστε ζώντας  τὰ παρόντα μέσα στὸ κλῖμα τῆς ἀγάπης τοῦ γεννηθέντος Σωτῆρος Χριστοῦ, νὰ ὁρῶμεν τὰ μέλλοντα, τὰ ἄφθαρτα καὶ αἰώνια, τὰ ὁποῖα ἀπολαμβάνουν ἤδη οἱ θεούμενοι ὅλων τῶν ἐποχῶν μὲ πρώτη τὴν Πανακήρατον Μητέρα Του, τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους, τοὺς Ποιμένας καὶ τοὺς Μάγους, τοὺς Ἀποστόλους καί Διδασκάλους, τούς Ὁσίους καὶ Μάρτυρας ὅλων τῶν ἐποχῶν.

             Ἀδελφοί μου,

            «Χριστὸς γεννᾶται  δοξάσατε. Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς ὑψώθητε».

             Σᾶς ἀσπάζομαι ὅλους πατρικῶς ἐν φιλήματι ἁγίῳ καὶ σᾶς εὔχομαι ἐκ βάθους καρδίας ἒτη πολλὰ καὶ εὐλογημένα.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο  Π Α Τ Ρ Ω Ν   Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

Ποιμαντορική Εγκύκλιος επί τη εορτή των Χριστουγέννων Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λευκάδος και Ιθάκης κ.κ. Θεοφίλου.

Θ Ε Ο Φ Ι Λ Ο Σ

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης

τῆς Θεοφρουρήτου Μητροπόλεως Λευκάδος καί Ἰθάκης

Ἀρ. Πρωτ.: 1431

Ἐν Λευκάδι, τῇ 5ῃ Δεκεμβρίου 2017

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες

καί τόν Εὐσεβῆ Λαό

τῆς Μητροπολιτικῆς περιφερείας μας

Ἀγαπητά μου πνευματικά παιδιά,

«Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν πνεύματι,

ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἐθνεσιν»

(Α΄ Τιμ. 3,16)

Ἑορτάζομε καί σήμερα τήν «μητρόπολιν τῶν ἑορτῶν», τήν μεγάλη Ἑορτή τῶν Χριστουγέννων. Τό Μέγα Μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Παναγίας Τριάδος, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ γεννηθείς πρό πάντων τῶν αἰώνων ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ Πατρός, Θεός ἀληθινός ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, ὁμοούσιος τῷ Πατρί, «ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ» (Ἰω. γ΄ 13) κατέρχεται στή γῆ καί σαρκοῦται ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». «Ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη».

Τό ἀνθρώπινο μυαλό ἀδυνατεῖ νά συλλάβῃ τό μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, τήν ἄπειρη συγκατάβαση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ νά γίνῃ ἄνθρωπος γιά νά ὑψώσῃ καί νά θεώσῃ τόν ἄνθρωπο.

«Παράδοξο μυστήριον, οἰκονομεῖται σήμερον»

«Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί;»

«Ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός;»

Ὁ Κύριος ἐκένωσε τόν ἑαυτόν Του, μορφήν δούλου λαβών. Προσέλαβε τήν ἀθρωπίνην φύσιν διά νά τήν θεραπεύση. Ἡ κάθοδος τοῦ Θεοῦ στή γῆ, λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος «δέν εἶναι αἴνιγμα, ἀλλά μυστήριον θεῖον».

«Τό ἀπ’ αἰῶνος ἀπόκρυφον μυστήριον, ἀποκαλύπτεται σήμερον». «Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται». Μοναδική στήν ἱστορία τοῦ κόσμου εἶναι ἡ σημερινή ἡμέρα. «Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτήρ ἡμῶν, ἀνατολή ἀνατολῶν καί οἱ ἐν σκότει καί σκιᾷ εὕρωμεν τήν ἀλήθειαν». Ἦλθε ὁ Ἰησοῦς στή γῆ «ἁμαρτωλούς σῶσαι». Ἦλθε «ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός». «Ἦλθε καλέσαι ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν».

«Ζητεῖς τήν αἰτίαν τοῦ γεγεννῆσθαι Θεόν ἐν ἀνθρώποις;», ἐρωτᾶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης, καί δίδει τήν ἀπάντησιν ὁ ἴδιος, λέγων: «ἐδεῖτο γὰρ τοῦ ἰατρεύοντος, ἡ φύσις ἡμῶν ἀσθενήσασα». Δηλαδή, εἶχε τήν ἀνάγκη ἰατροῦ ἡ πεπτωκυΐα ἀνθρωπίνη φύσις, πού εἶχε ἀρρωστήσει καί ἦταν σέ ἀθλία κατάσταση. «Ἐδεῖτο τοῦ ἀνορθοῦντος, ὁ ἐν τῷ πτώματι ἄνθρωπος». Δηλαδή, εἶχε ἀνάγκη ἀνορθωτοῦ ὁ ἄνθρωπος πού ἢταν πτῶμα πνευματικό. «Ἐδεῖτο τοῦ ζωοποιοῦντος, ὁ ἐφαμαρτῶν τῆς ζωῆς». Δηλαδή, εἶχε ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος πού εἶχε ἁμαρτήσει ἐναντίον τῆς ζωῆς, ἀπό κάποιον πού θά τόν ζωογονοῦσε καί θά τοῦ ἔδινε νέαν ζωήν καί νέαν πνοήν. «Ἔχρηζε τῆς τοῦ φωτός παρουσίας ὁ καθειρμένος τῷ σκότει». Δηλαδή, εἶχε ἀνάγκη τῆς παρουσίας τοῦ οὐρανίου φωτός ὁ ἄνθρωπος πού ἦταν φυλακισμένος στό σκοτάδι καί στό χάος. «Ἐζήτει τόν λυτρωτήν ὁ αἰχμάλωτος, τόν συναγωνιστήν ὁ δεσμώτης, τόν ἐλευθερωτήν ὁ ἐν τῷ ζυγῷ τῆς δουλείας κατεχόμενος».

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος ὁ Ἱεροσολύμων λέγει ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ οὐράνιος ἄρτος πού κατῆλθε στή γῆ γιά νά θρέψη τούς πεινασμένους πνευματικά ἀνθρώπους. Καί ὁ Προφήτης Ἡσαΐας, προφητεύων ὀκτακόσια χρόνια πρό Χριστοῦ τό σκοπό τῆς ἐνανθρωπήσεως, λέγει ὅτι θά ἔλθη ὁ Μεσσίας στή γῆ, θά γίνῃ ἄνθρωπος γιά νά χαρίσῃ στόν ἄνθρωπον ἐλευθερία ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί ἀπό τήν δύναμη τοῦ κακοῦ, λύτρωση καί κάθαρση ψυχική, φῶς ὑπερκόσμιο, καθοδηγητικό στήν πορεία του καί θά τοῦ ἐγκαινιάση νέαν περίοδον ζωῆς, ἀνταξίαν τοῦ ὑψηλοῦ προορισμοῦ του.

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ὅσο ἀβέβαια καί ἄδηλα εἶναι τά πράγματα τοῦ κόσμου καί τό μέλλον του, τόσο βέβαια, σίγουρα καί καθαρά εἶναι τά κατορθώματα τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ζεῖ μαζί μέ τόν Χριστό. Ἐκεῖνος μετέχει καί κοινωνεῖ τῶν παθημάτων τῆς παρούσης ζωῆς μας γιά νά μᾶς χαρίσει τή δική Του ζωή. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά Τόν ἀναζητήσουμε στή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, πού ὁ Ἴδιος ἵδρυσε καί ἄφησε στή γῆ καί νά βιώσουμε θυσιαστικά, ἐθελοντικά τή διδασκαλία Του.

Ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται στίς ταπεινές, εἰλικρινεῖς, ἀπροκατάληπτες καί ἀπλές ψυχές καί κρύπτεται ἀπό τούς ἐπηρμένους, ἑγωϊστές, ἀλαζόνες καί θεληματικά προσκολλημένους στήν κακία καί τά ἀνθρώπινα πάθη.

Παρ’ ὅλα αὐτά, καί φέτος ἑορτάζουμε Χριστούγεννα. Γιατί, «ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα Θεὸν τὸν Ἀδάμ ἀπεργάσηται». Γιά νά παρουσιάζεται καθημερινά ἀνάμεσά μας, ὅπως δηλώνει καί τό ὄνομά Του «Ἐμμανουήλ» (Ματθ. 1,23), πού θά πεῖ, ὁ Θεός εἶναι μαζί μας, εἶναι ἕνα μέ μᾶς, εἶναι κοντά μας ἡ Χάρη καί ἡ δύναμή Του. Ἄς μήν ξεχνᾶμε ποτέ τήν ἄκρα συγκατάβασή Του νά γεννηθεῖ ὡς ἄνθρωπος ἀπό ἀγάπη, φιλανθρωπία καί μέγα ἕλεος γιά τόν κάθε ἄνθρωπο. Καί ἐμεῖς ἄς Τόν παρακαλοῦμε καθημερινά, ὅπως ὁ ψαλμωδός Δαβίδ: «Τὸ ἔλεός σου Κύριε καταδιώξει με πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου» (ψαλμ. 22, 6). Αμήν!

Χριστός Ἐτέχθη! Ἀληθῶς Ἐτέχθη!

Διάπυρος πρός τόν Ἐνανθρωπήσαντα Σωτῆρα εὐχέτης ὅλων σας

Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΚΑΙ   ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ  ΣΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

† Ὁ Λευκάδος καί Ἰθάκης  Θ ε ό φ ι λ ο ς

«Η αρετή θεωρείται ανοησία, η αριστεία ρατσισμός και η πίστη σκοταδισμός.»

῾Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ»  με αφορμή την έναρξη του νέου σχολικού έτους σε μήνυμά του προς τους μαθητές των σχολείων :

«Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες, γονείς και καθηγητές,

 Με αφορμή την έναρξη του νέου σχολικού έτους

 και τον καθιερωμένο αγιασμό, θα ήθελα κι εγώ μαζί με όσους σας σκέπτονται και σας αγαπούν να δώσω τις ευχές μου για καλή και καρποφόρα χρονιά.

 Αν θέλουμε βέβαια να είμαστε ρεαλιστές, θα ομολογούσαμε ότι οι ευχές μας για μία καλή χρονιά ξεπερνούν δυστυχώς τις ελπίδες μας για κάτι τέτοιο. 

Επειδή όμως θα θέλαμε όλοι μας να συμβεί το αντίθετο, επιτρέψτε μου μαζί με τις ευχές να καταθέσω και λίγες σκέψεις.

 Ο ευλογημένος τόπος στον οποίο ζούμε κουβαλάει μία παράδοση που έχει άμεση σχέση με τη ζωή. Ο τόπος μας, η πατρίδα μας, ο λαός μας γέννησε μοναδικό πνεύμα, τέχνη και πολιτισμό που ομολογείται από όλους και πάντοτε. Αυτό το πνεύμα γέννησε σοφούς, ήρωες και αγίους, που αυτοί έβαλαν τη σφραγίδα τους στην παγκόσμια ιστορία.

 Όλο αυτό έγινε γιατί υπήρχε μία σπάνια παιδεία. Μία παιδεία που μόρφωσε και καταξίωσε τον άνθρωπο όσο τίποτε άλλο. Μία παιδεία που στηρίχθηκε σε τρεις βάσεις: στην αρετή, στην αριστεία και στην πίστη. Δηλαδή στην ηθική, στην τελειότητα και στην υπέρβαση. Σήμερα αυτά τα τρία όχι μόνον δεν καλλιεργούνται, αλλά συστηματικά περιφρονούνται και πολεμούνται.

 Η αρετή θεωρείται ανοησία, η αριστεία ρατσισμός και η πίστη σκοταδισμός. Αποτέλεσμα, το εκπαιδευτικό σύστημα και οι σύγχρονες κοινωνίες να γεννούν έναν ανθρωπισμό, ο οποίος

 παράγει μεν επιστήμονες που όμως δεν είναι σοφοί,

 δυνατούς που όμως δεν είναι ήρωες 

και ικανούς που δυστυχώς αγνοούν την αγιότητα.

 Είναι καιρός να γυρίσουμε στην παραδοσιακή μας παιδεία, που καλλιεργώντας την αρετή ολοκληρώνει τον άνθρωπο, που προωθώντας την αριστεία τον οδηγεί στο μέγιστο της αξίας του, που εμπνέοντας την πίστη τον βοηθάει να καταλάβει ότι υπάρχει ζωή πέραν από τα όριά του και Θεός μέσα στην καρδιά του.

 Είναι καιρός αυτά να ζητήσουμε από το σημερινό σχολείο, αυτά να απαιτήσουμε από τους σχεδιαστές της παιδείας μας, αυτά να διεκδικήσουμε από τη ζωή μας. Όλοι μαζί. Η αρετή είναι το έδαφος της ψυχής, η αριστεία το λίπασμα και η πίστη ο σπόρος.

 Το σχολείο πρέπει να φυτέψει την πίστη στον Θεό και η Εκκλησία να Τον φέρει στη ζωή μας. 

Αν σας λένε ότι δεν υπάρχει Θεός, αυτό είναι τεράστιο ψέμα και ασυγχώρητο λάθος. 

Αυτό είναι η πραγματική πηγή της κρίσης.

 Καιρός να βγούμε από αυτό το ασφυκτικό για την ύπαρξή μας μνημόνιο και να επανεκκινήσουμε την παιδεία μας στις παλιές της βάσεις, με νέο όμως ενθουσιασμό. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε και πρέπει να το κάνουμε. Μάλιστα τα νέα παιδιά είναι ο μονόδρομος της σωτηρίας μας.

 Είδατε πως νέα παιδιά, με ηλικίες κοντά στις δικές σας, μάλιστα κάτω από εντελώς αντίξοες προϋποθέσεις, κατάφεραν να πρωτεύσουν στους πρόσφατους Ολυμπιακούς αγώνες και να κάνουν υπερήφανο έναν ολόκληρο λαό, τον τσακισμένο λαό μας.

 Ας πάρουμε από αυτούς μάθημα για το τι σημαίνει αρετή και αριστεία και ας αντλήσουμε ελπίδα. Τα νέα παιδιά τελικά αποδεικνύονται οι καλύτεροι δάσκαλοί μας. Γι’ αυτό και είστε η ελπίδα μας. Ναί, εσείς είστε η ελπίδα μας. Αρκεί να μιμηθείτε αυτά τα εξαιρετικά πρότυπα που βρίσκονται ανάμεσά σας.

 Το καλύτερο σχολείο είναι αυτό που διδάσκει την αρετή, την αριστεία και την πίστη. 

Και οι καλύτεροι δάσκαλοι αυτοί που τα εφαρμόζουν στη ζωή τους.

 Να έχετε όλοι σας, καθηγητές, γονείς και μαθητές την ευλογία του Θεού.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† ῾Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ»

το είδαμε εδώ

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός : Ισαπόστολος και Εθνεγέρτης (Εγκύκλιος Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως κ.Ανδρέου)

Ἀριθ.  Πρωτ.: 74                          Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 8ῃ Αὐγούστου  2016

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  193η

ΘΕΜΑ: Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός : Ἰσαπόστολος καὶ Ἐθνεγέρτης.

            Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-

            Κάποιοι σύγχρονοι Ἕλληνες ἰσχυρίζονται καὶ ἐπιμένουν, ὅτι στὰ χρόνια τῆς τουρκοκρατίας ἡ ζωὴ τῶν ὑποδούλων ρωμηῶν ἦταν περίπου … ἰδεώδης. Καὶ μόνο ποὺ δὲν θρηνοῦν γιὰ τὸ ὅτι μὲ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 βγήκαμε ἀπὸ τὸν τουρκικό ζυγό. Ὅμως, ὅσοι ἔχουν μελετήσει σοβαρὰ καὶ σὲ βάθος τὴν περίοδο τῶν τετρακοσίων (400) ἐτῶν, ἀπὸ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως (τὸ 1453) μέχρι τὴν Ἐθνική μας Παλιγγενεσία, συμφωνοῦν στὸ ὅτι ὄχι μόνο δὲν ἦταν «ἰδανική» ἡ ζωὴ τῶν ραγιάδων Ἑλλήνων, ἀλλὰ σκοτάδι βαθὺ εἶχε καλύψει τὴν Ἑλλάδα ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη : Ὑπῆρχαν, βέβαια, κάποιες ἀναλαμπές, ὅπου μποροῦσαν οἱ Ἕλληνες νὰ πάρουν μιὰν «ἀνάσα» · γεγονός, ὅμως, μένει, ὅτι αὐτὲς ἦταν μόνο «στιγμές» στοὺς τέσσερις αἰῶνες τῆς βαρειᾶς σκλαβιᾶς.

-Β-

Ἰδιαίτερα, ὁ 18^ος αἰώνας ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς πιὸ δύσκολους καὶ σκοτεινούς : Ἡ ἀμάθεια ἐπικρατοῦσε παντοῦ ·  κανένας δὲν εἶχε ἰδιοκτησία, ἀλλὰ δούλευε σὲ χωράφια, ποὺ τὰ εἶχαν κάνει αὐθαίρετα δικά τους οἱ τοῦρκοι, γιὰ ἕνα κομμάτι ψωμί. Γι’ αὐτό, πολλοὶ ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀντέξουν αὐτὸν τὸν βαρὺ ζυγό, ἀναγκάζονταν νὰ ἀλλαξοπιστήσουν, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ Γένος νὰ ὑφίσταται μεγάλη αἱμορραγία, χάνοντας τὰ παιδιά του. Οἱ Τοῦρκοι, ποὺ συμπεριφέρονταν σὰν ἀφεντάδες, δὲν ἐδίσταζαν νὰ κόβουν κεφάλια, κάποιων λίγων ἀνυπότακτων. Ἔτσι ὁ ζυγὸς γινόταν ἀνυπόφορος καὶ τὸ καντήλι τῆς ἐλπίδας γιὰ κάποια ὑποφερτή, ἔστω, ἀλλαγὴ τῶν πραγμάτων, τρεμόπαιζε ἕτοιμο νὰ σβύσῃ…

-Γ-

Κατὰ κοινὴ ὁμολογία ὁ 18^ος αἰώνας ἦταν ὁ πιὸ βαρὺς γιὰ τοὺς Ἕλληνες. Ἰδιαίτερα δεινοπαθοῦσε  ἡ περιοχὴ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὅπου ὁλόκληρες περιοχὲς ἐξισλαμίζονταν, γιὰ νὰ γλυτώσουν οἱ ἄνθρωποι τὴν ζωή τους ἀπὸ τὸ μαχαίρι τοῦ τούρκου. Φυσικά, δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ὑπῆρχαν καὶ τὰ πάθη μεταξὺ τῶν ραγιάδων : οἱ ζήλειες, τὰ μίση, οἱ ἐκδικήσεις, ἐπιβεβαιώνοντας τὴν λαϊκὴ παροιμία : « ὅπου φτώχεια, καὶ γκρίνια».

Ἀλλὰ τότε ἀκριβῶς, μέσα σ’ ἐκεῖνο τὸ ζοφερὸ σκοτάδι ἔλαμψε ἕνα δυνατὸ φῶς. Ξεκίνησε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ σιγά – σιγά φώτισε ὁλόκληρο τὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο. Κι’ αὐτὸ τὸ Φῶς ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, ἕνας καλόγερος, ποὺ τὸν ἔτρωγε τὸ κατάντημα τοῦ Γένους, ἀλλὰ καὶ ὁ πόθος νὰ ξαναπάρῃ τὴν θέση του ἀνάμεσα στοὺς ἐλεύθερους λαούς. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.

-Δ-

Τὸ εἶχε διαπιστώσει καὶ τὸ ἔλεγε : «Ἀγρίανε τὸ Γένος μας». Ἔτσι, χωρὶς νὰ ὑπολογίσῃ κόπους  καὶ κινδύνους, ἐπραγματοποίησε τέσσερις ἱεραποστολικὲς περιοδεῖες σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ἰδιαίτερα ὅμως στὴν Βόρειο Ἤπειρο. Δέκα ἐννιὰ (19) ὁλόκληρα χρόνια ἔφερνε παντοῦ τὸ φῶς τῆς ὀρθοδοξίας, συμφιλίωνε τοὺς μαλλωμένους, τοὺς δίδασκε νὰ ἱδρύουν σχολεῖα, νὰ μπολιάζουν τὰ δένδρα, ἡμέρευε τὶς ψυχές. Καὶ μὲ τὶς προφητεῖες του ξυπνοῦσε τὴν ἐλπίδα στοὺς ἀποσταμένους, ὅτι ὁπωσδήποτε θάρθῃ «τὸ ποθούμενο», ἡ Ἐθνικὴ ἀποκατάσταση.

Ἀλλὰ το μαρτυρικό του τέλος εἶχε προδιαγραφῆ. Οἱ Τοῦρκοι, μὲ παρακίνηση τῶν ἑβραίων, τὸν ἀπαγχόνισαν στὶς 24 Αὐγούστου 1779. Ὅμως, στὴν συνείδηση τοῦ λαοῦ θεωρήθηκε Ἅγιος. Καὶ κατὰ κοινὴ ὁμολογία, τὸ μεγάλο ἔργο του συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὴν ἔκρηξη τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.

-Ε-

Ἡ Μητρόπολή μας, ποὺ πολὺ εὐλαβεῖται τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ, ὀργανώνει καὶ φέτος τὶς ἀκόλουθες ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις στὸν φερώνυμο Ἱ. Ναό του στὴν Κόνιτσα :

α) Τὴν παραμονή, 23 Αὐγούστου, στὶς 7 μ.μ. θὰ ψαλῇ ὁ πανηγυρικὸς ἑσπερινὸς καὶ στὴ συνέχεια θὰ ἐπακολουθήσῃ ἡ λιτάνευση τῆς Εἰκόνος καὶ τοῦ ἱ. Λειψάνου τοῦ Ἁγίου.

β) Στὶς 24 Αὐγούστου, κυριώνυμη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς, οἱ καταβασίες θὰ ἀρχίσουν στὶς 7:30, καὶ γύρω στὶς 10:30 π.μ. θὰ ἔχῃ τελειώσει ἡ Θ. Λειτουργία.

Ἡ συμμετοχὴ ὅλων εἶναι ἀπαραίτητη.   Ἔτη πολλά, ἅγια, εὐλογημένα.   

Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α

"Τὸ νὰ φωτογραφηθοῦν στὴν Κρήτη τετρακόσιοι ἐπίσκοποι μαζί, ἔχοντας ὑπογράψει κείμενα χωρὶς αἷμα ἀλήθειας (...) θὰ πλήξει τὸ κῦρος τῆς Ὀρθόδοξης μαρτυρίας σήμερα καὶ γιὰ πάντα!"

 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ TOY ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΔΟΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ

Πρὸς τοὺς εὐλαβεῖς ἐφημερίους 

καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸ τῆς καθ’ ἡμᾶς ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Ἀσφαλῶς θὰ ἔχετε πληροφορηθεῖ ὅτι τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ γιὰ ἕνα περίπου δεκαήμερο πρόκειται νὰ συνέλθει στὴν Κρήτη ἡ, ὅπως ὀνομάζεται, Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ εἶναι Πανορθόδοξος, μὲ ἄλλα λόγια συμμετέχουν ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες μὲ ἀντιπροσωπεῖες τους ἐξ ἀρχιερέων, ἔχοντας ἐπικεφαλῆς τοὺς προέδρους τους, δηλαδὴ τοὺς Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπισκόπους τους. Μερικοὶ τῆς δίνουν χαρακτῆρα Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἂν καὶ γιὰ κάποιους λόγους, ἰδίως τελευταῖα, ἀποφεύγουν νὰ τὴν ὀνομάσουν ἔτσι. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἴσως τέτοιου μεγέθους στὴ δεύτερη χιλιετία, δηλαδὴ ἡ μόνη μετὰ τὴν ἀπόσχιση τῆς Ρώμης ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῶν ὑπολοίπων Ἐκκλησιῶν, ἤτοι ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ἀντιλαμβάνεται λοιπὸν κανεὶς τὴ βαρύτητά της καὶ τὶς ἐλπίδες καὶ προσδοκίες ποὺ ἡ σύγκλησή της γεννᾶ. Ὡς ἐκ τούτου, θεωρῶ μέγιστη ποιμαντικὴ εὐθύνη μου νὰ ἀπευθυνθῶ σὲ σᾶς, γιὰ νὰ σᾶς ἐνημερώσω γιὰ τὸ ἦθος καὶ τὴ σημασία της, διότι ὁ λαὸς κατὰ τὴν ἐκκλησιαστική μας παράδοση δὲν εἶναι ἁπλὸς θεατὴς τῶν τεκταινομένων, ἀλλὰ συμμετέχει μὲ τὴν προσευχή, τὸν λόγο του ἢ καὶ τὴν ὑγιῆ ἀντίδρασή του στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Μία τέτοια Σύνοδος συνέρχεται στὸ ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, μὲ σκοπὸ κυρίως πνευματικό, προκειμένου νὰ ἑνώσει τὸ σῶμα τῶν πιστῶν, νὰ τοὺς στηρίξει, νὰ δείξει τὸν δρόμο τῆς ἀληθείας, νὰ θεραπεύσει τὴ σύγχυση καὶ ταυτόχρονα νὰ....

δώσει τὴ μαρτυρία της στὸν σύγχρονο κόσμο μέσα στὸ πλαίσιο τῆς ἀποστολῆς της, δηλαδὴ νὰ φανερώσει τὴ μία ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ «εἰς πάντα τὰ ἔθνη» κατὰ τὴν προτροπὴ τοῦ Κυρίου (Ματθ. κη΄ 29). Αὐτὸ ὀφείλει νὰ τὸ κάνει στηριζόμενη στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ὀρθὰ ἑρμηνευόμενο, στὴν Ἱερὰ Παράδοση τῶν προηγούμενων Συνόδων, στὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ φυσικὰ σὲ ἀναφορὰ μὲ τὰ προβλήματα τῆς σύγχρονης ἐποχῆς.

Κατόπιν τούτου, ἀντιλαμβάνεται κανεὶς ὅτι τὸ μήνυμα καὶ ὁ λόγος μιᾶς τέτοιας Συνόδου πρέπει νὰ εἶναι ξεκάθαρα, πολὺ δυνατά, προφητικά, θεόπνευστα. Προσβλέπουμε σὲ αὐτὴν σὰν νὰ ἀνοίγει τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ ὕστερα ἀπὸ χίλια χρόνια συνοδικῆς σιωπῆς, μάλιστα σὲ μιὰ ἐποχὴ «σκολιὰ καὶ διεστραμμένη» (Δευτ. λβ΄ 5), γεμάτη σύγχυση, συμβιβασμούς, ἀδιέξοδα, πλάνες, αἱρέσεις, ἄρνηση, ἀθεϊστικὴ μανία, ἀνατροπὲς διαχρονικῶν ἠθικῶν σταθερῶν, πολυμέτωπη προσβολὴ τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας, σὲ μία ἐποχὴ παγκόσμιας ἀνασφάλειας, τεχνολογικῆς παντοδυναμίας, ψηφιακῆς αὐτοφυλάκισης, συντονισμένων ὕβρεων κατὰ τοῦ Θεοῦ, μαζικῆς καταστροφῆς ἀρχαιότατων πολιτισμῶν, βίαιας μετακίνησης λαῶν ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς ρίζες τους, ἀποκαλυπτικοῦ διωγμοῦ τῶν χριστιανῶν.

Ἡ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ εἶναι «φωνὴ ὑδάτων πολλῶν» (Ψαλμ. κη΄ 3), «φωνὴ καταρρακτῶν»(Ψαλμ. μα΄ 8), νὰ συγκλονίσει τὸν κόσμο, νὰ ἀναστήσει νεκρωμένες ζωές. Ἂν γιὰ κάτι τέτοιο δὲν εἴμαστε ἕτοιμοι, τότε καλύτερα νὰ περιμένουμε, τότε καλύτερα, ἔστω καὶ τὴν τελευταία στιγμή νὰ ἀναβληθεῖ ἡ Σύνοδος γιὰ ἀργότερα. Τὸ νὰ φωτογραφηθοῦν στὴν Κρήτη τετρακόσιοι ἐπίσκοποι μαζί, μὲ συμβατικὰ χαμόγελα, ἔχοντας προηγουμένως ἀνακατέψει τὸ τίποτα, ἢ ἔχοντας ὑπογράψει κείμενα χωρὶς αἷμα ἀλήθειας καὶ ὕδωρ ζωῆς, χωρὶς τὴ μάχαιρα τοῦ πνευματικοῦ λόγου, μὲ ἀκατανόητες θεολογικὲς διατυπώσεις στοχαστικοῦ ὑποβάθρου, μὲ διάθεση συγκάλυψης τῆς ἀλήθειας καὶ ὡραιοποίησης τῆς πραγματικότητας, ὅλα αὐτὰ ὄχι μόνον θὰ ἀκυρώσουν τὴν οὐσία τῆς Συνόδου, ἀλλὰ καίρια θὰ πλήξουν τὸ κῦρος τῆς Ὀρθόδοξης μαρτυρίας σήμερα καὶ γιὰ πάντα.

Ἡ Σύνοδος πρέπει νὰ γίνει, μόνο ἂν ἔχει νὰ πεῖ καὶ νὰ δείξει κάτι τόσο δυνατό, ποὺ θὰ ἀναστήσει τὶς ἐλπίδες ὅλων μας, ποὺ θὰ φωτίσει τὸ σκοτάδι μας, ποὺ θὰ ἀκυρώσει τὶς ὑποψίες τῶν πολιτικῶν καὶ ἐγωιστικῶν σκοπιμοτήτων τῆς ἐποχῆς μας, ἀκόμη καὶ ἐκκλησιαστικῶν. Διψᾶμε γιὰ ἀλήθεια, ὅλη ἡ οἰκουμένη, γιὰ ἐλπίδα, γιὰ φῶς, γιὰ δύναμη, γιὰ ζωή, γιὰ αὐθεντικότητα. Αὐτὰ λείπουν στὶς μέρες μας. Εἴμαστε κορεσμένοι ἀπὸ ψέμα, συμβιβασμό, μετριότητα, ὑποψιάζουσες σκοπιμότητες, πεθαμένες θρησκεῖες, ἄνευρη πίστη, θρησκευτικὲς ὑπερβολὲς χωρὶς περιεχόμενο, ρηχὴ καὶ ἀνόητη ἐπίδειξη, ὑποκριτικοὺς ἐναγκαλισμούς. Δὲν ἀντέχουμε ἄλλο τὴν ἐκκοσμίκευση, τὸν συγκρητισμό, τὴν ἀσάφεια, τὴ διγλωσσία, τὴ δημοσιοσχεσίτικη θεολογία, τὸν ἐκφυλισμὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ μυστήριο ἀποκάλυψης τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ φανέρωσης τοῦ θελήματός Του σὲ θρησκειακὸ κατασκεύασμα ἐγκόσμιου προσανατολισμοῦ.

Ἐλπίζουμε καὶ προσευχόμαστε ἡ Σύνοδος νὰ δώσει καὶ μαρτυρία ἑνότητος, ποὺ ἀσφαλῶς δὲν εἶναι λίγο, ἀλλὰ ὅμως καὶ λόγο προφητικό. Πράγματι τὸ ὅτι θὰ συναντηθοῦν ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ θὰ διακηρύξουμε ὅτι παρὰ τὶς ποικίλες γλῶσσες καὶ νοοτροπίες, παρὰ τὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες, παρὰ τὶς μεταξύ μας παρεξηγήσεις καὶ ἀντιθέσεις, ἴσως  διαφορὲς ἢ καὶ συγκρούσεις, μοιραζόμαστε ὅμως τὴν μία καὶ αὐτὴν πίστη στὴν Τριαδικὴ θεότητα καὶ στὸν Θεάνθρωπο Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ αὐτὴν τὴν κοινὴ πίστη διακηρύσσουμε καὶ ὁμολογοῦμε, αὐτὸ εἶναι πολὺ μεγάλο καὶ ἅγιο καὶ καθιστᾶ ἀπὸ μόνο του τὴν Σύνοδο Μεγάλη καὶ Ἁγία.

Χρειάζεται ὅμως καὶ ὁ λόγος της νὰ εἶναι θεόπνευστος. Πρέπει νὰ κάνει, ὅπως καὶ οἱ προηγούμενες Σύνοδοι, τομὴ στὴν ἱστορία, νὰ προσδώσει τιμὴ καὶ ἀξία στὴν ἐποχή μας ὅσο τίποτε ἄλλο, νὰ βάλει ἀνεξίτηλη σφραγίδα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Θὰ εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ σήμερα! Ἀλλιῶς δὲν ἀξίζει. Μᾶς ἀρκεῖ ἡ σιωπή Του. Δὲν θέλουμε νὰ ἀκούσουμε τὸν ἀνθρώπινο λόγο τῶν συγχρόνων ἐπισκόπων οὔτε νὰ μάθουμε πῶς σκέπτονται οἱ πιὸ ἔξυπνοι καὶ μορφωμένοι ἀπὸ αὐτούς. Θέλουμε νὰ ἀκούσουμε τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὰ χείλη τῶν ἐπισκόπων μας καὶ πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν κραυγὴ τῆς Συνόδου μας. Ἂν οἱ σημερινοὶ χριστιανοὶ δὲν παρηγορηθοῦμε, δὲν στηριχθοῦμε καὶ δὲν φωτισθοῦμε, ἂν οἱ ἐπερχόμενες ἐποχὲς δὲν προστρέχουν σὲ αὐτὴν τὴν Σύνοδο ὡς πηγὴ ἀδιάψευστης ἀλήθειας, τότε ποιὸς ὁ λόγος τῆς συγκλήσεώς της; Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι οὔτε τετριμμένος οὔτε μισὸς οὔτε λίγος.

Καὶ βέβαια δὲν εἶναι λίγα αὐτὰ ποὺ ἔχει νὰ πεῖ καὶ ποὺ πρέπει νὰ πεῖ ἡ Σύνοδος. Μιὰ χιλιετία ἐμπνευσμένη ἀπὸ θεολογικὴ σοφία σὰν αὐτὴν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, μιὰ ἐμπειρία ἀδιάκοπης συνεχοῦς λατρείας, μάλιστα ἀναλυμένη ἀπὸ θεολόγους Ἁγίους ὅπως ὁ Νικόλαος Καβάσιλας καὶ ὁ Συμεὼν Θεσσαλονίκης, μιὰ ζωὴ γεμάτη ὁμολογία καὶ αἷμα νεομαρτύρων, ποτισμένη ἀπὸ ἱδρῶτες μεγάλων ἀσκητικῶν μορφῶν, ὅπως ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ καὶ ὁ σύγχρονος ἅγιος Παΐσιος, σφραγισμένη ἀπὸ σημεῖα καὶ θαύματα ἁγίων, μέχρι καὶ τὶς μέρες μας, ὅπως ὁ ἅγιος Νεκτάριος καὶ ὁ ἅγιος Λουκᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Κριαίμας, οἱ ἅγιοι τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, τῶν Βαλκανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς οἰκουμένης, μιὰ πορεία μέσα στὴ θάλασσα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ἐντὸς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν ἀποτυπωθεῖ ὡς «καινὸς λόγος» στὸ μήνυμα τῆς Μεγάλης Συνόδου. Σήμερα ποὺ ὁ ἄνθρωπος κατάντησε μία βιολογικὴ μηχανὴ ἢ μία κοινωνικὴ μονάδα ἢ ἐκφυλίσθηκε σὲ ἐφήμερη ὀντότητα ἢ συσκευὴ ἐλεγχόμενης σκέψης, πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ Ὀρθόδοξη μαρτυρία τῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ, διατυπωμένη καὶ ἐμπειρικὰ τεκμηριωμένη μέσα στοὺς ναούς μας καὶ τὰ μοναστήρια μας, στὰ μυστήρια καὶ τὴ ζωή μας νὰ μὴν κατατεθεῖ ὡς στεντόρεια πανορθόδοξη κραυγή στὴν ἐποχή μας; Μᾶς εἶναι ἀδύνατο νὰ φανταστοῦμε ὅτι σὲ μιὰ ἐποχὴ ὕπουλου καὶ ἀπηνοῦς διωγμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, πρωτοφανοῦς πνευματικῆς ἀσφυξίας, σύγχυσης καὶ «συνοχῆς ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου» (Λουκ. κα΄ 25), σὲ μιὰ ἐποχὴ μὲ ἔντονη τὴν ἀγωνία τῶν ἐσχάτων, ἡ Μεγάλη καὶ μοναδικὴ αὐτὴ Σύνοδος τῶν Ὀρθοδόξων θὰ ἀρκεσθεῖ σὲ δελτία τύπου, ἀνακοινωθέντα καὶ φωτογραφήσεις, ὅλα γυμνὰ ἀπὸ νόημα καὶ στεγνὰ ἀπὸ περιεχόμενο.

Ἡ Σύνοδος ὅμως εἶναι καὶ ἡ μόνη ἀπὸ τοῦ Σχίσματος καὶ ἐντεῦθεν. Ἡ ἀπόσχιση τῆς Δύσεως ἀπὸ τὸν ἐκκλησιαστικὸ κορμὸ εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν ἔχει γεννήσει πλάνες, ἑτεροδιδασκαλίες καὶ αἱρετικὲς δοξασίες, γιὰ τὶς ὁποῖες ἴσως ἡ εὐθύνη τῶν σημεριῶν χριστιανῶν τῆς Δύσεως νὰ μὴν εἶναι τόση ὅση συχνὰ παρουσιάζεται. Ἡ εὐθύνη ὅμως τῆς Συνόδου νὰ μᾶς προστατεύσει ἀπὸ κάθε τέτοιο κίνδυνο, ὄχι ἐλέγχοντας σκληρὰ καὶ ἀνελέητα αὐτοὺς ποὺ ἀνυποψίαστοι κληρονόμησαν τὴν πλάνη, ἀλλὰ προσδιορίζοντάς την μὲ πόνο, ἀγάπη καὶ θεολογικὴ ἀκρίβεια εἶναι τεράστια. Ὅπως καὶ ἡ εὐθύνη της νὰ προσκαλεῖ πρωτίστως καὶ ταυτόχρονα τοὺς Ὀρθοδόξους σὲ μετάνοια, προκειμένου νὰ ζήσουμε μὲ συνέπεια τὴν ἀλήθεια ἐμεῖς ποὺ εἴχαμε τὴ μεγάλη εὔνοια τοῦ Θεοῦ ἢ νὰ τὴν κληρονομήσουμε ἢ νὰ τὴν συναντήσουμε στὸν δρόμο μας, εἶναι ἀπροσμέτρητη. Γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν οἱ ἄλλοι, πρέπει νὰ μετανοοῦμε προηγουμένως ἐμεῖς. Ἂν δὲν ζοῦμε αὐτό, τότε πάσχει ἡ Ὀρθοδοξία ποὺ ὁμολογοῦμε. Καὶ ἂν αὐτὸ δὲν μᾶς τὸ πεῖ ἡ Σύνοδος, τότε μπορεῖ νὰ εἶναι Μεγάλη, ἀλλὰ δὲν θὰ εναι Ὀρθόδοξος.

Εἶναι ἆραγε ὁ οἰκουμενισμὸς αἵρεση; Θὰ μποροῦσε ὑπὸ ὅρους νὰ ἀποτελεῖ εὐλογημένη πρωτοβουλία; Εἶναι ὁ ἀντιοικουμενισμὸς πάντοτε θεάρεστη ὁμολογία; Μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι μία καὶ ὄχι καθολικὴ καὶ ἁγία, δηλαδὴ νὰ δίνει ἔμφαση στὴν Ὀρθόδοξη ὁμολογία καὶ ὄχι ἀντίστοιχη ἱεραποστολικὴ μαρτυρία; Θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι καθολικὴ χωρὶς νὰ εἶναι μία, δηλαδὴ νὰ ἐπιδιώκει τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν θυσιάζοντας τὴν μοναδικότητά της, μὲ ἄλλα λόγια τὴν αὐτοσυνειδησία της ὅτι αὐτὴ ἀποτελεῖ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία;

Περιμένουμε ἀπὸ τὴν Σύνοδο αὐτὴ νὰ μᾶς μιλήσει πειστικὰ γιὰ τὴ μοναδικότητα, τὴν ἁγιότητα, τὴν καθολικότητα καὶ ἀποστολικότητα τῆς Ἐκκλησίας μέσα ἀπὸ μία διάλεκτο αὐθεντικοῦ λόγου, μετανοίας καὶ ἔμπρακτης ἁγιότητος πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους, σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ὄχι μὲ ὑπερφίαλες θριαμβολογίες ἢ μὲ γλυκόλογα κούφιων κοσμικῶν ἰσορροπιῶν. Ἔχουμε ἀνάγκη νὰ μάθουμε ποιὸ εἶναι τὸ «πατροπαράδοτον σέβας», ὑπὲρ τοῦ ὁποίου καὶ μυριάκις οἱ πρόγονοί μας στὴν Κωνσταντινούπολη δήλωναν ὅτι εἶναι διατεθειμένοι νὰ ἀποθάνουν («Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία• οὐ ψευσόμεθά σοι, πατροπαράδοτον σέβας•… ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, ἐν σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα• εἰ δὲ καλέσοι καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα», Ἰωσὴφ Βρυέννιος)

Ἂν ὁ οἰκουμενισμός μας δὲν εἶναι ἱεραποστολικὸς καὶ προφητικός, δὲν  μπορεῖ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος καὶ ἐκκλησιαστικός.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σᾶς καλῶ ὅλους σὲ ταπεινὴ ἐπαγρύπνηση, σὲ θερμὴ προσευχή, σὲ ἀγῶνα καὶ μετάνοια, ὥστε νὰ δώσει ὁ Θεὸς ἡ Σύνοδος αὐτὴ νὰ ἐκφράσει τὴ δική Του φωνή, ὁ λόγος της νὰ εἶναι πραγματικὰ θεόπνευστος καὶ νὰ ἀναστηθεῖ ἔτσι στὶς καρδιές μας ἡ πεποίθηση ὅτι «ζῇ Κύριος» καὶ σήμερα. Τὸ ἔχουμε ὅλοι μας, ὅλος ὁ κόσμος, τόση ἀνάγκη! Μόνον ἔτσι ἡ Σύνοδος θὰ εἶναι Ἁγία κατ’ ἀκρίβειαν καὶ ὄχι κατ’ οἰκονομίαν.

Ἂν ἡ Σύνοδος δὲν εἶναι Ἁγία, δὲν θὰ εἶναι οὔτε Μεγάλη, καὶ ἂν δὲν εἶναι Μεγάλη, τότε μεγάλο θὰ παραμείνει τὸ ἐρώτημα τῆς συγκλήσεώς της.

Μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ ἀναστάσιμες εὐχές,

† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

πηγή

το είδαμε εδώ

Η Ποιμαντορική Πασχαλινή Εγκύκλιος του Παναγιωτάτου Μητροπολίτη Μονεμβασίας & Σπάρτης κ. κ. Ευσταθίου

 

Μία ἀνεπανάληπτη ἀγαλλίαση κατακλύζει σήμερα τίς χειμαζόμενες ψυχές μας. Μία λαμπροφεγγής αὔρα μεταδίδει τό πανευφρόσυνο μήνυμα τῆς συντριπτικῆς νίκης τοῦ Κυρίου μας κατά τοῦ θανάτου. Σήμερα ὁ Ἅδης νεκρώνεται, εὐτελίζεται, καταργεῖται καί στενάζει.

«Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν» καί «ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν ἑορτάζομεν». Μία καινούργια ζωή πού δέν περιορίζεται στά στενά ὅρια τοῦ παρόντος βίου, δέ διακρίνεται ἀπό θλίψεις, ἀπελπισίες, θάνατο ἀλλά μόνο ἀπό ἠρεμία, ἀπό μακαριότητα καί ἐπεκτείνεται στήν αἰωνιότητα.

Τό ὑπέρτατο, ὅμως, ἀγαθό τῆς αἰωνίου ζωῆς ξεκινάει ἀπό τόν παρόντα κόσμο. Ὁ  χριστιανός  καλεῖται νά ἀφήσει τό σκότος τῆς ἁμαρτίας καί νά ἀγωνιστεῖ νά ζήσει νέα ζωή, ἐνάρετη, στραμμένη  στήν  ἀναζήτηση  τοῦ  λυτρωτικοῦ φωτός, πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἀναστάς καί ζωῆς αἰωνίου χορηγός Χριστός.

Ὁ ἀγώνας αὐτός διεξάγεται μέσα στήν τρικυμιώδη θάλασσα τῆς διάψευσης, τῆς ἀμφισβήτησης καί τῆς ἀπελπισίας τοῦ ὑλόφρονος καί ἀπνευμάτιστου αἰῶνα μας. Μυριάδες ἄνθρωποι βαδίζουν σκυθρωποί τόν ἀκανθώδη δρόμο τῆς ἐπίγειας ζωῆς. Πονεμένοι καί πικραμένοι προχωροῦν στήν ἀτελείωτη ἔρημο τοῦ βίου. Θλιβερά γεγονότα πληγώνουν τόν ταλαίπωρο ἔνοικο τοῦ πολυστένακτου πλανήτη μας. Ἀρρώστιες, θάνατοι προσφιλῶν προσώπων, ἐγκατάλειψη, ἀκόμη καί ἀπό συγγενικά πρόσωπα, μοναξιά, συκοφαντίες, ἀχαριστία, οἰκονομικά ἀδιέξοδα καί ἄλλοι ‘’βαρύτατοι σταυροί’’ πιέζουν τήν ψυχή τῶν ὁδοιπόρων τῆς ζωῆς. Σέ τέτοιες ἀντίξοες συνθῆκες τό καθῆκον τοῦ συνεποῦς χριστιανοῦ δυχεραίνει πολύ. Ὁ πνευματικός ἀγωνιστής παλεύει καί μάχεται κατά ὁρατῶν κάι ἀόρατων ἐχθρῶν. Ἔρχονται στιγμές πτώσεων καί φάσεις ἀπόγνωσης. Βλέπει τόν χείμαρρο τῆς ἁμαρτίας νά τοῦ ὁρμᾶ καί θολώνει ὁ νοῦς του. Ἐντούτοις, δέν παραιτεῖται. Συνεχίζει τόν ὡραῖο ἀγῶνα του πιό ἀποφασιστικά, ἀφοῦ γνωρίζει ὅτι ὁ Νικητής τοῦ θανάτου Χριστός συμπονεῖ, προστατεύει, ἐμπνέει, σηκώνει τό φορτίο τῶν θλίψεων, καθοδηγεῖ.

Ἀδελφοί μου καί παιδιά μου εὐλογημένα,

Ὁ Σταυρός ὁδηγεῖ στήν Ἀνάσταση καί ἡ Μεγάλη Παρασκευή κυοφορεῖ τή λαμπροφόρο Κυριακή τοῦ Πάσχα. Τή λύπη, τήν ἀθυμία, τήν ἀπόγνωση διαδέχονται ἡ χαρά, ἡ ἀναδημιουργία, ἡ ἀνακαίνιση, ἡ ζωή, ἡ σωτηρία καί ἡ εἰρήνη τῆς Ἀναστάσεως. Χωρίς σταυρό δέ νοεῖται ἡ Ἀνάσταση καί χωρίς Ἀνάσταση δέν ἔχει νόημα ὁ Σταυρός. Στήν παροῦσα ζωή ὅλοι οἱ ἄνθρωποι βιώνουμε δυσκολίες καί ἀντιμετωπίζουμε ποικίλους ἐπώδυνους πειρασμούς. Ἡ κρίση τῶν καιρῶν μας εἶναι ἕνας βαρύς Σταυρός γιά κάθε ἄνθρωπο. Δέν πρέπει νά ἀπελπιζόμαστε.Θά ἔλθει καί ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Ἄς μήν ἐγκαταλείψουμε τόν ἑαυτό μας στίς διάφορες ἀπογοητευτικές περιστάσεις, ἀλλά νά δείξουμε ἀγωνιστικό φρόνημα καί ὁ Θεός θα βρίσκεται πάντοτε «μεθ΄ἡμῶν». Θά συσταυρωθεί μαζί μας καί θά μᾶς χαρίσει τή λύτρωση, διότι εἶναι «τό φῶς τό ἀληθινό πού φωτίζει πάντα ἄνθρωπο ἐρχόμενο στόν κόσμο». Παράλληλα, ἀπαιτεῖται, γιά νά κάνουμε δικό μας αὐτό τό φῶς, καί ἡ διαρκής ἀνθρώπινη συναίνεση καί προσπάθεια μέσω τῆς ἄσκησης. Σ’ αὐτό συμβάλλουν ἡ νηστεία τῶν ἡμερῶν πού προηγήθηκαν, ἡ μετάνοια, πού πρέπει νά εἶναι διαρκής, ἀφοῦ διαρκῶς σφάλλουμε, ἡ ἐγκράτεια, πού μᾶς ἐξασφαλίζει δύναμη σωματική καί χαρά πνευματική, καί ἡ ἔμπρακτη ἄσκηση τῆς ἀγάπης διά τῆς φιλανθρωπίας.Ὁ ἀναστημένος Κύριός μας ὡς Θεάνθρωπος ἀνοίγει δρόμο γιά τόν καθένα μας, πού μποροῦμε νά τόν ἀκολουθήσουμε. Ὁ Χριστιανός σταυρώνει τά πάθη του, γιά νά συσταυρωθεῖ μέ τόν Χριστό. Πεθαίνει διά τῆς μετανοίας καί τῶν δακρύων καί γεύεται ἀπό τήν παροῦσα ζωή τά ἀγαθά τῆς αἰωνίου βιοτῆς.

Ἐπικαλοῦμαι γιά ὅλους σας τόν θεῖο φωτισμό, πού πήγασε ἀπό τό ζωηφόρο Τάφο τοῦ Κυρίου μας. Εὔχομαι στόν καθένα χωριστά καί σ΄ ὅλους μαζί τήν παρουσία τοῦ Κυρίου μας παντοτινή στή ζωή σας, γιά νά ἔχετε δύναμη, χαρά, εὐτυχία καί νοσταλγία γιά τή βασιλεία Του, στήν ὁποία ὅλοι μας ἔχουμε κληρονομικά δικαιώματα, πού πρέπει νά διεκδικήσουμε μέ ἀγῶνα συνεχῆ καί ἰσόβιο.

ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2016

Θερμός Εὐχέτης πρός τόν ἀναστάντα Κύριο

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ