Στη σημερινή παραβολή των ταλάντων ο αφέντης έδωσε σε όλους τους δούλους του τάλαντα. Σε άλλον πέντε, σε άλλον, δύο, σε άλλον ένα! Το ευχάριστο, συνεπώς, είναι ότι δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς τάλαντα. Και το μέγιστο τάλαντο είναι η αυτοσυνειδησία, η οποία οδηγεί και στην αύξηση των ταλάντων, εφόσον εκτιμά το χάρισμα και το επαυξάνει. Διαφορετικά μένει το παράπονο, όπως στο δούλο της σημερινής περικοπής που λέγει: « ένα είχα και το ‘κρυψα!»
Έχουν μεγάλη ευθύνη οι γονείς, το σχολείο αλλά και όλο το κοινωνικό περιβάλλον για την καλλιέργεια των ταλάντων. Ο Θεός ορίζει πόσα τάλαντα θα πάρει ο καθένας μας και δεν ζητάει παραπάνω από αυτά που μας έχει δώσει. Όμως αυτό που μας έδωσε οφείλουμε να το αναπτύξουμε!
Ο καθένας καλείται να συνειδητοποιήσει και συγκριτικά με την ηλικία του, τις δυνατότητές του και τις περιστάσεις να πολλαπλασιάσει τα χαρίσματά του. Μην ποτέ πει: «φταίει ο Θεός!» για αυτό που ο ίδιος είναι υπεύθυνος και κρίνεται από τον εαυτό του και από τη συνείδησή του!
Βεβαίως το πιο μεγάλο τάλαντο για τον καθένα μας είναι ότι πλαστήκαμε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του ιδίου του Θεού μας». Η ίδια η ζωή μας είναι το μεγάλο τάλαντο, η ζωή που αρχίζει μέσα στην προσκαιρότητα αυτού του κόσμου και δεν γνωρίζει τέλος κοντά στην αναστημένη παρουσία του Ιησού!
Λοιπόν δεν υπάρχουν περιθώρια μήτε για παράπονα μήτε για παραίτηση! Αντίθετα οφείλουμε όλοι να αυξάνουμε τα χαρίσματά μας με την προσευχή και με την καλλιέργεια του πνευματικού μας δεσμού με το Θεό και τους ανθρώπους. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται «να κρατούμε την πίστη και την αγαθή συνείδηση. Αυτή τη συνείδηση την οποία μερικοί την απέρριψαν και ναυάγησαν στην Πίστη» μας υπενθυμίζει ο Απ. Παύλος (Α΄ Τιμ. 1,19). Με αυτόν τον τρόπο φωτίζεται η συνείδησή μας, ώστε να αναγνωρίζει τα σφάλματα και τις παραλείψεις μας και να οδηγείται στη μετάνοια.
Μετάνοια, αδελφοί, σημαίνει αλλαγή νου, πορείας και επιλογών. Από μεμψίμοιρος, περιδεής, παραπονιάρης και γκρινιάρης, ο μετανοών αναλογίζεται τα χαρίσματά του, ανασυγκροτεί τις δυνάμεις του, αναλαμβάνει δράσεις για να πολλαπλασιάσει τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός. Συνειδητοποιεί το τάλαντο κα αξιοποιεί το ταλέντο του, καλλιεργεί τις κλίσεις του, γίνεται δημιουργικός, εφευρηματικός και χρήσιμος για τον εαυτό του και τους άλλους.
Στη συνείδηση της Εκκλησίας μας αδελφοί, αξιοποίηση των δωρεών του Θεού σημαίνει κοινωνική προσφορά και φιλανθρωπία προς τους πάσχοντες. Κανένας θησαυρός δεν αξίζει, όταν τον κρατούμε για τον εαυτό μας. Πολλαπλασιάζεται και αυξάνει, όταν τον μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας. Ο θησαυρός μπορεί να είναι χρήματα, γνώσεις, διευκολύνσεις στα ποικίλα αδιέξοδα.
Την Μ. Δευτέρα το βράδυ, αδελφοί, ψάλλουμε έναν θαυμάσιο ύμνο που ανακεφαλαιώνει όλο το μήνυμα της σημερινής ευαγγελικής μας περικοπής: «Να λοιπόν, ψυχή μου, ο Δεσπότης σου εμπιστεύεται το τάλαντο. Δέξου με σεβασμό το χάρισμα, δάνεισέ το στον δωρητή μοιράζοντάς το στους πτωχούς και απόκτησε φίλο τον Κύριο. Ώστε να σταθείς στα δεξιά του, όταν έλθει και πάλι ένδοξος και να ακούσεις τη μακάρια φωνή του να σου λέγει: «είσελθε, δούλε αγαθέ, μέσα στη χαρά του Κυρίου σου» Αυτή τη χαρά, Σωτήρα μου, αξίωσε και μένα που βρίσκομαι σε πλάνη να τη ζήσω, δια το μέγα σου έλεος!»
Αμήν!
