“Δός μοι τούτον τον Ξένον…” (Απόσπασμα από τον λόγο του αγίου Επιφανίου, αρχιεπισκόπου Κύπρου (4ος — 5ος αι.)

 

Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, επισκέφθηκε τον Πιλάτο και εζήτησε τό πανακήρατο Σώμα του Χριστού, που ακόμη ήταν επάνω στο Σταυρό, για να το ενταφιάσει. Ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου, παίρνοντας αφορμή από την ευαγγελική διήγηση, συνθέτει μιά υπέροχη ομιλία, όπου εμφανίζει τόν Ιωσήφ να λέγει προς τον Πιλάτο: “δός μοι τούτον τόν Ξένον”.Ο ύμνος αυτός διαβάζεται ή ακούγεται στις εκκλησίες τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ μετά την περιφορά του επιταφίου.

Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας

και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν

τω του Σωτήρος θανάτω, ο Ιωσήφ θεασάμενος

προσήλθε τω Πιλάτω και καθικετεύει λέγων:

“Δος μοι τούτον τον ξένον,

Τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον ομόφυλοι, μισούντες θανατούσιν ως ξένον.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

Ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον η μήτηρ ορώσα νεκρωθέντα εβόα:

Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάχνα τριτρώσκομαι

και καρδίαν σπαράττομαι νεκρόν σε καθορώσα

αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω”.

Και τούτοις τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον

ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα,

ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη,

κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι.

——————————————————————–

-Όταν βράδιασε, ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος που το όνομά του ήταν Ιωσήφ. Αυτός τόλμησε και παρουσιάστηκε μπροστά στον Πιλάτο, και του ζήτησε το σώμα του Ιησού. Παρουσιάστηκε ένας θνητός μπροστά σε έναν θνητό ζητώντας να λάβει τον Θεό. Ζητά τον Θεό των θνητών.

 Ο πηλός μπροστά στον πηλό, ζητά να λάβει τον πλάστη των όλων. Το χορτάρι, ζητά από το χορτάρι την ουράνια φωτιά. Η τιποτένια σταγόνα, παίρνει από την τιποτένια σταγόνα τον απύθμενο ωκεανό. Ποιος είδε, ποιος ποτέ άκουσε αυτό το απίστευτο; Ένας άνθρωπος να χαρίζει σε άλλον άνθρωπο τον δημιουργό των ανθρώπων. Ένας άνομος άρχοντας σ’ έναν άνθρωπο του νόμου υπόσχεται να χαρίσει τον νομοθέτη. Ένας άκριτος κριτής τον Κριτή των κριτών επιτρέπει να τον θάψουν ως κατάδικο.

Όταν βράδιασε, ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος που το όνομά του ήταν Ιωσήφ. Πραγματικά πλούσιος, αφού πήρε ολόκληρη τη σύνθετη υπόσταση του Κυρίου.

Αληθινά πλούσιος, αφού έλαβε από τον Πιλάτο τη διπλή ουσία του Χριστού.

Πλούσιος διότι αξιώθηκε να πάρει τον πολύτιμο μαργαρίτη.

Πραγματικά πλούσιος γιατί κράτησε το βαλάντιο που ήταν γεμάτο με τον θησαυρό της θεότητος.

Πώς να μην είναι πλούσιος αυτός που απέκτησε τη ζωή και τη σωτηρία του κόσμου; Πώς να μην είναι πλούσιος ο Ιωσήφ, αφού δέχτηκε για δώρο Αυτόν που τρέφει και είναι Δεσπότης όλων; Όταν βράδιασε. Επομένως είχε δύσει πια στον Άδη ο ήλιος της δικαιοσύνης. Γι’ αυτό ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος που το όνομά του ήταν Ιωσήφ από την Αριμαθαία που κρυβόταν γιατί φοβόταν τους Ιουδαίους.

………………………………………………………………………………..

Αλλά τι του λέει; Ένα τιποτένιο αίτημα, και για όλους μικρό, άρχοντα μου ήλθα να σου ζητήσω. Ένα πολύ μικρό αίτημα. Το εξής:

Δος μου να θάψω το νεκρό σώμα εκείνου που καταδικάστηκε από εσένα, του Ιησού του Ναζωραίου, του Ιησού του φτωχού, του Ιησού του αστέγου, του Ιησού που κρέμεται —στον Σταυρό— γυμνός και περιφρονημένος, του Ιησού του γιου του ξυλουργού, του Ιησού του δέσμιου, που έμενε στο ύπαιθρο, του ξένου, του αγνώριστου μεταξύ των ξένων, του περιφρονημένου, και κοντά σε όλα και κρεμασμένου στον Σταυρό.

Δος μου αυτόν τον ξένο, γιατί τι σε ωφελεί το σώμα αυτού του ξένου;

Δος μου αυτόν τον ξένο, γιατί ήλθε εδώ από μακρινή χώρα για να σώσει τον άνθρωπο που αποξενώθηκε από τον Θεό. Γιατί κατέβηκε στη σκοτεινή γη για να ανεβάσει τον ξένο.

Δος μου αυτόν τον ξένο, γιατί αυτός είναι ο μόνος -πραγματικά- ξένος.

Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τη χώρα αγνοούμε εμείς οι ξενιτεμένοι. Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τον Πατέρα αγνοούμε εμείς οι ξένοι. Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τον τόπο και τη γέννηση και τον τρόπο — της ζωής Του— αγνοούμε εμείς οι ξένοι.

Δος μου αυτόν τον ξένο που έζησε ζωή και βίο ξενιτεμένου στα ξένα. Δος μου αυτόν τον ξένο Ναζωραίο του Οποίου τη γέννηση και τον τρόπο αγνοούμε εμείς οι ξένοι.

Δος μου αυτόν που με τη θέληση Του είναι ξένος και εδώ δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι.

Δος μου αυτόν τον ξένο, που σαν ξένος σε ξένη χώρα, άστεγος γεννήθηκε στη φάτνη.

Δος μου αυτόν τον ξένο που απ’ αυτήν ακόμη τη φάτνη έφυγε ως ξένος από τον Ηρώδη.

Δος μου αυτόν τον ξένο, που απ’ τα σπάργανα Του ακόμη ξενητεύθηκε στην Αίγυπτο, και δεν είχε πόλη, ούτε χωριό, ούτε σπίτι ούτε τόπο να μείνει, ούτε συγγενή, αλλά σε ξένη χώρα Αυτός είναι ξένος.

Δος μου, άρχοντα μου αυτόν τον γυμνό που κρέμεται στο ξύλο —του Σταυρού— να τον σκεπάσω, γιατί Αυτός σκέπασε τη γύμνωση της φύσεως μου.

Δος μου αυτόν τον νεκρό που είναι μαζί και Θεός, να σκεπάσω Αυτόν που κάλυψε τις δικές μου ανομίες. Δος μου, άρχοντα μου τον νεκρό που έθαψε μέσα στον Ιορδάνη τη δική μου αμαρτία. Για έναν νεκρό σε παρακαλώ, που αδικήθηκε από όλους, που πουλήθηκε από φίλο, που προδόθηκε από μαθητή, που διώχθηκε από τους αδελφούς του, που ραπίσθηκε από δούλο. Για έναν νεκρό σε θερμοπαρακαλώ, ο Οποίος καταδικάστηκε από αυτούς που ο Ίδιος ελευθέρωσε από τη δουλεία, ο οποίος ποτίσθηκε με ξύδι, τραυματίσθηκε απ’ αυτούς που θεράπευσε, που εγκαταλείφθηκε από τους μαθητές Του και στερήθηκε την ίδια τη Μητέρα Του. Για τον νεκρό, άρχοντα μου, σε ικετεύω, Αυτόν τον άστεγο που κρέμεται στο ξύλο -του Σταυρού—.

Διότι επάνω στη γη δεν έχει να Του συμπαρασταθεί ούτε πατέρας, ούτε φίλος, ούτε μαθητής, ούτε συγγενής, ούτε κανένας να Τον θάψει, αλλά είναι μόνος, μονογενής Υιός του μόνου —Πατέρα—, Θεός στον κόσμο και κανένας άλλος….

από τον Θησαυρό Γνώσεων και Ευσεβείας

Πώς θα νιώσουν οι νέοι πιο αυθεντικά το Πάσχα;

 

Παναγιώτης Ασημακόπουλος (*)

Εφημερίδα Πατρίς (εικ.)

Όλες οι μεγάλες εορτές συνοδεύονται από έναν σχεδόν καταναγκασμό θρησκευτικής και κυρίως συναισθηματικής κατάνυξης. Τα Χριστούγεννα κάπως έχουν ξεφύγει από αυτόν τον καταναγκασμό, καθώς επικαλύπτεται από έναν μεγαλύτερο: “πρέπει να καταναλώσεις και να περάσεις καλά” κι αυτά τα δυο προϋποθέτουν το ένα το άλλο.

Η πασχαλινή περίοδος έχει τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας, τα οποία αυτός ο καταναγκασμός περιορίζει σε 4 ώρες και ένα 15λεπτο. 2 ώρες τη Μεγάλη Πέμπτη στο “Σήμερον κρεμάται”, 2 ώρες στον Επιτάφιο της Μεγάλης Παρασκευής και ένα 15λεπτο στο μεσονύχτιο “Δεύτε λάβετε φως” και “Χριστός Ανέστη”. Πιο πολύ χρόνο απαιτεί ο καλλωπισμός μας για τη συμμετοχή στην Εκκλησία. Άλλωστε, το μεσημέρι της Κυριακής του Πάσχα η όποια “κατάνυξη” πετάγεται μαζί με τις στιμμένες λεμονόκουπες για το ψητό αρνί. Μαζί με το άβολο “Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη”, που εύκολα αντικαθίσταται με το “Χρόνια πολλά”.

Η αίσθησή μου είναι ότι όλο και περισσότερος κόσμος δεν βρίσκει νόημα σε αυτό το άδειο πουκάμισο. Και ο περισσότερος από αυτόν τον κόσμο είναι νεαρόκοσμος. Και καλά κάνει.

Κάθε χρόνο και σε κάθε Λύκειο που υπηρετώ, ξεκινώ το μάθημα για το Πάσχα με την απλή εξήγηση ενός πασίγνωστου εθίμου: το βάψιμο των κόκκινων αυγών και το σπάσιμό τους. Αυτή την απλή και (θα έπρεπε) αυτονόητη εξήγηση για κάθε πιστό Χριστιανό ότι κρατάς τον τάφο σου, λουσμένο από το αίμα του Χριστού, ο οποίος σπάζει αυτονόητα με το “Χριστός ανέστη – Αληθώς ανέστη”, καθώς “Χριστός ανέστη εκ νεκρών”, σε οριστική έγκλιση αορίστου χρόνου, δηλαδή αυτό είναι μια αυτονόητη βεβαιότητα, πάμε σε εμάς τώρα. Είναι κάθε χρόνο εντυπωσιακό το γούρλωμα των μαθητικών ματιών, καθώς πρώτη φορά το ακούνε. Φαντάσου να το αισθανθούν κιόλας, να το κάνουν βίωμά τους. Να νιώσουν ότι ο αγαπημένος τους παππούς, η γλυκειά τους γιαγιά, ο φίλος τους που έφυγε από καρκίνο ή τροχαίο “προσδοκούν ανάστασιν νεκρών”! Φαντάσου να στάξει μέσα τους λίγη από την αναστάσιμη θεολογία της Εκκλησίας!

Αντίθετα, κάθε χρόνο ακούνε και ζουν τα κεφάλαια του θρησκευτικού και συναισθηματικού καταναγκασμού, τη γκρίνια και τον αφόρητο διδακτισμό των φορέων του, το άγχος της τυπικότητας να γίνουν όλα όπως πρέπει κάθε χρόνο – και δως του και μια κλασική πινελιά για τη φετινή τιμή του αμνού.

Τη στιγμή που ένας άλλος Αμνός δεν έχει τιμή στη θυσία Του. Είναι δωρεάν από την απεριόριστη αγάπη Του για τον άνθρωπο και την κτίση – “ιδού καινά ποιώ τα πάντα”!

Καινός = νέος. Τους ταιριάζει.
Κενός = άδειος. Μόνο ο Τάφος του Κυρίου μπορεί να είναι έτσι, όχι οι ψυχές των ανθρώπων.

*Ο Παναγιώτης Ασημακόπουλος είναι δρ Θεολογίας, καθηγητής στο Πρότυπο Λύκειο Ηρακλείου.

Πηγή

Ο Νυμφίος & ο Βασιλεύς της Δόξης: δύο εικόνες του Χριστού με πολλά μηνύματα

 

Ευχή

Τις πρώτες ημέρες της Μ. Εβδομάδας βλέπουμε στις εκκλησίες μας και ασπαζόμαστε μια «παράδοξη» εικόνα του Ιησού Χριστού.

Ονομάζεται «ο Νυμφίος» (δηλ. «ο Γαμπρός») και απεικονίζει τον Κύριο κατά την ώρα του βασανισμού Του, πριν σταυρωθεί.

Τότε, οι Ρωμαίοι στρατιώτες, αφού τον μαστίγωσαν φρικτά (όπως συνηθιζόταν πριν από κάθε σταύρωση), αποφάσισαν να τον γελοιοποιήσουν ντύνοντάς τον «ψευτοβασιλιά» των Ιουδαίων, δηλ. των Εβραίων. Για στέμμα του φόρεσαν στο κεφάλι ένα στεφάνι από τρομερά αγκάθια, τον τύλιξαν με την κόκκινη μπέρτα (χλαμύδα) ενός στρατιώτη (δήθεν ότι φοράει το κόκκινο βασιλικό ένδυμα, την πορφύρα), και του έβαλαν στα χέρια ένα φτωχό καλάμι αντί για το βασιλικό σκήπτρο (βλ. Ματθ. 27, 26-31).

Ιησούς, ο Βασιλεύς των Ιουδαίων

Το έκαναν αυτό, επειδή οι κατήγοροι του Ιησού, οι Αρχιερείς των Ιουδαίων, τον είχαν καταγγείλει πως «είχε ανακηρύξει τον εαυτό του βασιλιά», άρα πως ήταν επαναστάτης κατά της Ρώμης, που είχε απλώσει την αυτοκρατορία της σε όλη τη Μεσόγειο (Λουκ. 23, 2, Ιωάνν. 19, 12-16). Γι’ αυτό ο Ρωμαίος διοικητής Πόντιος Πιλάτος, στη συνέχεια, διέταξε να γράψουν στην επιγραφή που κρέμασε στο σταυρό «Ιησούς Ναζωραίος, Βασιλεύς των Ιουδαίων»: ήταν η κατηγορία εναντίον του, αν και ο Πιλάτος φαίνεται πως το έγραψε επίτηδες διφορούμενα, σαν να αναγνώριζε κατά βάθος πως ο Ιησούς ήταν όντως ο βασιλιάς – δεν τόλμησε όμως να τον διασώσει από τη σταύρωση, επειδή φοβήθηκε, και αυτό ήταν το λάθος του.

Ο Ιησούς κατηγορήθηκε ότι ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά, επειδή είχε παραδεχτεί ότι είναι ο Μεσσίας που περίμεναν οι Εβραίοι. Η λέξη «Χριστός» είναι ελληνική μετάφραση του εβραϊκού «Μεσσίας» και σημαίνει χρισμένος, δηλ. ότι έχει λάβει εξουσία και μάλιστα από τον Θεό. Οι Εβραίοι στην Παλαιά Διαθήκη είχαν προφητείες, που μιλούσαν για τον ερχομό ενός θεόσταλτου βασιλιά, που θα έφερνε στον κόσμο ειρήνη, δικαιοσύνη και τη λατρεία του αληθινού Θεού. Αυτός θα ήταν ο Μεσσίας. Επειδή για αιώνες ήταν υπόδουλοι, περίμεναν ότι ο Μεσσίας θα είναι πολεμιστής, που θα κηρύξει επανάσταση, θα διώξει τους Ρωμαίους κατακτητές και θα βασιλεύσει στη χώρα τους (στο Ισραήλ) ως διάδοχος του αρχαίου και μεγάλου βασιλιά Δαβίδ, του οποίου θα ήταν απόγονος και νόμιμος διάδοχος.

Ο Χριστός όμως διακήρυξε κάτι πράγματα απίστευτα: ότι η βασιλεία του Θεού «είναι μέσα μας» (Λουκ. 17, 20-21) και ότι κάθε άνθρωπος ταπεινός και γεμάτος αγάπη, ο οποίος προσφέρει βοήθεια στον πλησίον του, είναι και κληρονόμος της βασιλείας του Θεού! Ότι η βασιλεία του Θεού «είναι δική μας», προορίζεται για μας και δεν μπαίνουμε μέσα σαν δούλοι, αλλά σαν πρίγκιπες! (Ματθ. 5, 3. 25, 34-40. Αποκάλυψις 22, 5). Δηλαδή πρόκειται για μια κατάσταση πνευματική, όχι εγκόσμια και πολιτική, στην οποία δεν υπάρχουν υπήκοοι ή δούλοι, αλλά κάθε άνθρωπος που μπαίνει σ’ αυτήν είναι εξίσου βασιλιάς όσο και όλοι οι άλλοι – όπως και ο ίδιος ο Χριστός, που είναι «πρωτότοκος αδελφός μας» και όλοι μαζί κληρονομούμε τη βασιλεία του Πατέρα μας, του Θεού! (προς Ρωμαίους 7, 29. 8, 14-17).

Γι’ αυτό και μας έμαθε να λέμε «Πάτερ ημών… ελθέτω η βασιλεία Σου» κ.τ.λ. Γι’ αυτό το βιβλίο που τα γράφει αυτά ονομάζεται «διαθήκη» (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), επειδή περιέχει την κληρονομιά του Θεού προς όλους εμάς (προς Εβραίους 9, 15-17).

Γι’ αυτό επίσης, όταν ο Πιλάτος τον ρώτησε «εσύ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων;», Εκείνος απάντησε: «Η δική μου βασιλεία δεν είναι αυτού του κόσμου, αλλιώς οι υπηρέτες μου θα είχαν αγωνιστεί, για να μη συλληφθώ από τους Ιουδαίους» (Ιωάνν. 18, 33-37).

 Η εικόνα του Νυμφίου

 Η εικόνα λοιπόν του «Νυμφίου», που βλέπουμε τη Μ. Εβδομάδα, παρουσιάζει με συγκλονιστικό τρόπο τι είδους βασιλιά θεωρούμε τον Ιησού Χριστό οι χριστιανοί: έναν βασιλιά που ο κόσμος δεν τον καταλαβαίνει, τον κοροϊδεύει, τον μαστιγώνει και τον σταυρώνει, ενώ εκείνος ταπεινώνεται μέχρι θανάτου για να σώσει τα πλάσματά του, φτάνοντας στο σημείο να θέλει να σώσει ακόμη κι εκείνους που τον σταύρωσαν!

Από τι να μας σώσει; Από τον αιώνιο θάνατο – η σωτηρία που έφερε ο Χριστός έγκειται στο ότι γεφύρωσε την απόσταση ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους (επειδή ο ίδιος είναι και Θεός και άνθρωπος) και, με τη σταύρωσή του, που ήταν πράξη απόλυτης υπακοής στο θέλημα του Θεού Πατέρα (την οποία ο Ιησούς επέλεξε ελεύθερα, παρότι για μια στιγμή δείλιασε ως άνθρωπος),  έδωσε σε κάθε άνθρωπο τη δυνατότητα να διανύσει όλο το δρόμο και να ενωθεί κι αυτός με τον Θεό μέσω του Χριστού. Αυτή είναι η σωτηρία, αυτός είναι ο παράδεισος, αυτό είναι η αγιότητα.

Λίγο πριν σταυρωθεί, ο Χριστός είχε πει: «Εσείς δεν θα είστε όπως οι άρχοντες και οι μεγιστάνες των εθνών, που τα εξουσιάζουν και τα καταδυναστεύουν, αλλά όποιος από εσάς θέλει να είναι πρώτος, θα είναι υπηρέτης όλων. Όπως ο Υιός του Ανθρώπου» (δηλ. ο ίδιος ο Χριστός) «δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του για τη σωτηρία των πολλών» (Ματθ. 20, 25-28, Μάρκ. 9, 25. 10, 42-45). Αυτό το σημείο μάλιστα διαβάζεται το πρωί της Μ. Πέμπτης.

Κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να υπάρξει πιο προωθημένη πολιτική και κοινωνική σκέψη απ’ αυτήν που απορρέει απ’ όλα τα παραπάνω: όλοι βασιλιάδες, κανείς υπήκοος ή δούλος, και μεγαλύτερος απ’ όλους εκείνος που θυσιάζει τον εαυτό του για τους άλλους.

Γιατί όμως η εικόνα ονομάζεται «Νυμφίος», δηλ. γαμπρός; Η ονομασία αυτή σημαίνει την πλήρη ένωση του Θεού με τον άνθρωπο, που έγινε στο πρόσωπο του Χριστού: Θεός και άνθρωπος ενώθηκαν τόσο βαθιά, όσο ο γαμπρός και η νύφη σ’ ένα γάμο! Αυτός είναι ο «γάμος» του Ιησού Χριστού (η ένωση του Θεού με τον άνθρωπο) και γι’ αυτό το λόγο ο Χριστός δεν μπορεί να είχε παντρευτεί, επειδή είναι «ο Νυμφίος της Εκκλησίας», η «νύμφη» Του είναι το σύνολο των ανθρώπων που ενώνονται μαζί Του (αυτό είναι η Εκκλησία) και όχι μία γυναίκα.

Ο ίδιος ο Χριστός είχε πει παραβολές, όπου παρομοιάζει τον εαυτό του με νυμφίο, την αποστολή του στον κόσμο με γάμο και τον παράδεισο με το τραπέζι αυτού του γάμου. Οι γνωστότερες απ’ αυτές είναι η παραβολή των δέκα παρθένων (Ματθ. 25, 1-13, που διαβάζεται το πρωί της Μ. Τρίτης) και η παραβολή των βασιλικών γάμων (Ματθ. 22, 1-14), και από αυτές προέρχονται οι ανάλογοι στίχοι των τροπαρίων «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται» και «Τον νυμφώνα σου βλέπω».

 Η εικόνα «ο Βασιλεύς της Δόξης»

 Άλλη μια παράδοξη εικόνα εμφανίζει τον Ιησού Χριστό ως τον βασιλιά που εννοούμε και αναγνωρίζουμε οι χριστιανοί: ονομάζεται «ο Βασιλεύς της Δόξης» (ή «η Άκρα Ταπείνωσις») και, αντί να παρουσιάζει τον Ιησού με βασιλικά ενδύματα και κορώνα στο κεφάλι, τον παρουσιάζει νεκρό και γυμνό, μετά από τη σταύρωσή του, με τα σημάδια από τα καρφιά στα χέρια και την πληγή από τη λόγχη του στρατιώτη στην πλευρά του, ενώ απεικονίζονται επίσης ο Τάφος και ο Σταυρός. Στην επιγραφή του Σταυρού γράφει «ο Βασιλεύς της Δόξης», συντομογραφικά, με τον τρόπο της ορθόδοξης αγιογραφίας (τον ρωμαίικο τρόπο).

Η εικόνα αυτή συνήθως αγιογραφείται μέσα στο ιερό βήμα, στην κόγχη της προθέσεως, όπου γίνεται η προετοιμασία της θείας κοινωνίας, πριν μεταφερθεί στην αγία τράπεζα.

Στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός ονομάζεται «βασιλεύς των βασιλευόντων και κύριος των κυριευόντων» (Α΄ προς Τιμόθεον, 6, 15), «βασιλεύς βασιλέων και κύριος κυρίων» (Αποκ. 17, 14, και 19, 16). Όμως αυτός ο υπέρτατος βασιλιάς έρχεται να μας υπηρετήσει και να θυσιαστεί για όλους μας.

Έχει σημασία ότι αυτές τις εικόνες (ιδιαίτερα τον Νυμφίο, αφού ο Βασιλεύς της Δόξης βρίσκεται στο ιερό βήμα) τις βλέπουν στην εκκλησία διαχρονικά και οι αυτοκράτορες και οι πρωθυπουργοί και οι βουλευτές και οι πρόεδροι της Δημοκρατίας και οι δικαστές και οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές και όλοι οι άνθρωποι που έχουν εξουσία ή πλούτο. Δεν παρουσιάζονται τυχαία σ’ αυτούς, αλλά για να δώσουν το μήνυμά τους, ότι έτσι πρέπει να είναι η εξουσία που παίρνει στα χέρια του ένας άνθρωπος του Θεού: εξουσία για να υπηρετήσεις τους άλλους, ακόμη και θυσιάζοντας τον εαυτό σου, και όχι για να υπηρετήσεις την τσέπη σου και να ικανοποιήσεις τον διογκωμένο εγωισμό σου. Αφού ο μέγιστος βασιλιάς, ο Βασιλεύς της Δόξης, δίνοντας το παράδειγμα, σήκωσε τα βάρη όλου του κόσμου στους πληγωμένους ώμους Του!

Ας πολιτικοποιήσουμε λίγο το θέμα κι ας πούμε ότι γι’ αυτό πρέπει να κυβερνούν τις χώρες άνθρωποι του Θεού (βέβαια αυθεντικοί, όχι ψεύτικοι), οι οποίοι θα νιώθουν ταπεινοί και γεμάτοι διάθεση να προσφέρουν στους άλλους και θα θεωρούν συμφέρον τους να πάρουν θέση στη βασιλεία των ουρανών κι όχι να γίνουν πλούσιοι ή τύραννοι ή σκληροί κυβερνήτες σ’ αυτό τον κόσμο χάνοντας τελικά την ψυχή τους! Γι’ αυτό η πολιτική πρέπει να αποσυνδεθεί από τη διαφθορά και να συνδεθεί με την αρετή και την ηθική.

Καλή Ανάσταση!

πηγή

Μεγάλη Παρασκευὴ βράδυ - Τὸ ἔγκλημα, του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

 

«Ὤ τῆς παραφροσύνης καὶ τῆς χριστοκτονίας τῆς τῶν προφητοκτόνων!» (Γ΄ στ. ἐγκ.)

 

Ἔγκλημα, φόνος ἀνθρώπου! Ἄλλοτε ὁ φόνος ἦταν κάτι σπάνιο. Τώρα, ἀλλοίμονο,δὲν περνάει μέρα χωρὶς ἕνα ἢ περισσότερα ἐγκλήματα. Καὶ γίνονται τόσο «τέλεια», ὥστε δὲνἀφήνουν ἴχνη· οἱ δράστες μένουν ἄ γνωστοι.

Ὁ πλανήτης μας, ἀφ᾿ ὅτου ὁ Κάιν σκότωσετὸν Ἄβελ, μιάνθηκε μὲ αἷμα ἀδελφικό. Καὶ τὸπαράδειγμά του δυστυχῶς μιμήθηκαν πολλοί.

Ἂν μαζευόταν ὅλο τὸ αἷμα τῶν ἀδικοσκοτωμένων,«ἀπὸ τοῦ αἵματος Ἄβελ τοῦ δικαίου ἕως  τοῦ αἵματος Ζαχαρίου υἱοῦ Βαραχίου» (Ματθ. 23,35) καὶ τῶνθυμάτων τῶν ἡμερῶν μας, θὰ σχηματιζόταν μίαθλιβερὴ λίμνη μὲ τὴν ἐπιγραφὴ «Λίμνη Ἄβελ».

Ὅταν γίνεται κάποιο ἔγκλημα, τὸ πρῶτοποὺ ρωτοῦν ὅλοι εἶνε· Ποιός εἶνε ὁ δράστης;

Ἡ Δικαιοσύνη προσπαθεῖ νὰ τὸν ἀνακαλύψῃ,καὶ αἴσθημα ἀνακουφίσεως δημιουργεῖται ὅταν ὁ ἔνοχος συλλαμβάνεται καὶ τιμωρεῖται.

* * *

Ἀναρίθμητα τὰ ἐγκλήματα. Ἀλλ᾿ ὑπάρχει ἕναἔγκλημα ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἀποκορύφωμα τῆςἀνθρωπίνης κακίας· μπροστά του τὰ ἄλλα ὠχριοῦν. Εἶνε ὄχι ἁπλῶς ἔγκλημα, ἀλλὰ τὸ ἔγκλημα.

Ποιό εἶνε αὐτό; Εἶνε ὁ φόνος ἐκείνου, ποὺμπόρεσε, μόνο αὐτός, νὰ σταθῇ ἐμπρὸς στὴνἀνθρωπότητα καὶ νὰ πῇ «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχειμε περὶ ἁμαρτίας;» (Ἰω. 8,46). Ὁ Ἄνθρωπος αὐτός,ποὺ ἀξίζει νὰ γράφεται μὲ ἄλφα κεφαλαῖο, εἶνεὁ Χριστός. Κ᾽ ἐπειδὴ ὅπως λέει ὁ Παῦλος «ἐναὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητοςσωματικῶς»(Κολ. 2,9), γι᾽ αὐτὸ ὁ φόνος του δὲν εἶνεἁπλῶς μία ἀνθρωποκτονία· εἶνε, ὅπως λέει ἡὑμνολογία τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, χριστοκτονία καὶ θεοκτονία. Θεοκτονία, ὄχι γιατὶ εἶνε δυνατὸν νὰ φονευθῇ ὁ Θεός – ἄπαγε τῆςβλασφημίας· τὸ θεῖον εἶνε ἀπαθὲς καὶ ἀπρόσβλητο ἀπὸ πληγὲς καὶ θάνατο. Θεοκτονία, γιατὶστὸ ἔγκλημα αὐτὸ διαφαίνεται ἡ ἀπύθμενη κακία τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ θέλει νὰ ἐξοντώσῃ εἰδυνατὸν καὶ τὸ Θεό! Ἕνας ὕμνος λέει· «Βροτοκτόνον ἀλλ᾿ οὐ θεοκτόνον ἔφυτὸ πταῖσμα τοῦ Ἀδάμ· εἰ γὰρ καὶ πέπονθέ σου τῆς σαρκὸς ἡ χοϊκὴ οὐσία, ἀλλ᾿ ἡ θεότης ἀπαθὴς διέμεινε…»(3ο τροπ. στ΄ ᾠδ. καν. Μ. Σαββ.).

Ἡ σφαγὴ τοῦ Ἀθῴου χριστοκτονία καὶ θεοκτονία. Καὶ ποιοί οἱ ἔνοχοι; Οἱ Ἰουδαῖοι. Ἕνας ἄλλος ὕμνος λέει· «Τῶν θεοκτόνων ὁ ἑσμός, Ἰουδαίων ἔθνος τὸ ἄνομον, πρὸς Πιλᾶτον ἐμμανῶςἀνακράζων ἔλεγε· Σταύρωσον Χριστὸν τὸν ἀνεύθυνον· Βαραββᾶν δὲ μᾶλλον οὗτοι ᾐτήσαντο…»(3ο τροπ. Μακαρ., βράδυ Μ. Πέμ πτ.). Ἀλλὰ καὶ στὴν γ΄ στάσι τῶν ἐγκωμίων τοῦ ἐπιταφίου θρήνου ὁ ποιητὴς ἀναφωνεῖ˙«Ὤ τῆς παραφροσύνης καὶ τῆς χριστοκτονίας τῆς τῶν προφητοκτόνων!».

* * *

Οἱ Ἰουδαῖοι λοιπόν, οἱ σύγχρονοι τοῦ Χριστοῦ,εἶνε οἱ δράσται τοῦ ἐγκλήματος τῆς σφαγῆς τοῦΔικαίου. Ἀλλ᾿ ἂς ἐπιτραπῇ ἐδῶ μία τολμηρὴ ὑπόθεσις. Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν γεννιόταν στὴν Παλαιστίνη, ἀλλὰ γεννιόταν δίδασκε καὶ δροῦσε σὲ κάποια ἄλλη χώρα, π.χ. στὴν Ἑλλάδα, ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων τῆς χώρας αὐτῆς θὰ διέφερεἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ τῶν Ἰουδαίων; Ἂν λάβουμε ὑπ᾿ ὄψιν ὅτι στὶς ἄλλες χῶρες με τὰ τὴν ἀνάστασι καὶ ἀνάληψι τοῦ Χριστοῦ πῆγαν μαθηταὶ καὶἀπόστολοί του καὶ κήρυξαν ὅ,τι κήρυξε Ἐκεῖνοςκι ὅτι αὐτοὶ διώχθηκαν βασανίστηκαν καὶ θανατώθηκαν ἀπὸ τοὺς ἐντοπίους, τότε ἔχουμε τὴν ἀπάντησι· ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων ἄλλωνχωρῶν δὲν θὰ διέφερε ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ τῶνἸουδαίων. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς δὲν εἶπε πὼς ὅ,τικάνει κανεὶς στοὺς μαθητάς του, στοὺς ἀδελφούς του, εἶνε σὰν νὰ τὸ κάνῃ σ᾽ αὐτὸν τὸν ἴδιο;

«Ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ.25,40). Οἱ ἄνθρωποι ποὺ βασάνισαν καὶ θανάτωσαν τοὺς μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς ἀμφιβολία καὶ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ θὰ βασάνιζανκαὶ θὰ θανάτωναν, ἂν ἐρχόταν στὴ χώρα τους.

Στὰ Ἰεροσόλυμα σταυρώθηκε ὁ Κύριος· ἀλλὰκαὶ στὴν Πάτρα, πόλι τῆς πατρίδος μας, σταυρώθηκε ὁ ἀπόστολός του, ὁ Πρωτόκλητος Ἀνδρέας. Γολγοθᾶς ἐκεῖ, Γολγοθᾶς καὶ ἐδῶ!

Τὸ λέμε αὐτό, διότι συνήθως ὑπάρχει μεγάλη καταφορὰ τῶν χριστιανῶν κατὰ τῶν Ἰουδαίων μόνο γιὰ τὸ μεγάλο ἔγκλημα. Μὴ παρεξηγηθοῦμε. Δὲν ἀμνηστεύουμε τὴν ἐνοχὴτῶν Ἰουδαίων, οὔτε συμφωνοῦμε μὲ τοὺς θεολογοῦντας τῆς Δύσεως πού, ἐνοχλούμενοιἀπὸ τοὺς βαρεῖς, ὅπως λένε, χαρακτηρισμοὺςτῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ποιήσεως στοὺς ὕμνουςτῆς Μεγάλης Ἑβδο μάδος, ζητοῦν νὰ «ἐκκαθαρίσουν» τὰ λειτουργικὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίαςμας ἀπὸ τέτοιους χαρακτηρισμούς, ἀπὸ ἐκφράσεις κατὰ τῶν σταυρωτῶν Ἰουδαίων. Ἡ ἐνοχὴ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ γιὰ τὴν χριστοκτονίαθὰ μένῃ· θὰ μένῃ μέχρι τὴν ἁγία ἐκείνη ἡμέρα ποὺ ὁ Ἰουδαϊκὸς λαός, ὅπως πιστεύουμε,θὰ μετανοήσῃ, θὰ κλίνῃ γόνυ πρὸ τοῦ Ἐσταυρωμένου, καὶ ἐκεῖνος, ὅπως συγχώρησε τοὺςτότε σταυρωτάς του καὶ ἀνέδειξε ἀπὸ αὐτοὺςἁγίους καὶ μάρτυρας, πολὺ περισσότερο θὰσυγχωρήσῃ τοὺς ἀπογόνους ἐκείνων.

Ἱστορικὴ ἡ ἐνοχὴ τῶν Ἰουδαίων. Ἀλλὰ δὲνεἶνε ὀρθὸ νὰ περιορισθοῦμε καὶ νὰ τονίζουμετὴν ἐνοχὴ μόνο τῶν Ἰουδαίων γιὰ τὴν σταύρωσι τοῦ Χριστοῦ. Ὄχι! Ἡ ἐνοχὴ ἐπεκτείνεται καὶσυμπεριλαμβάνει ἀναρίθμητο πλῆθος. Αὐτὸ θὰτὸ καταλάβουμε, ἂν λάβουμε ὑπ᾿ ὄψιν, ὅτι τὸἔγκλημα τοῦ Γολγοθᾶ δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνας φόνος, μιὰ ἀνθρωποκτονία· περικλείει μυστήριο.

Ὁ Χριστός, λόγῳ τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεωςτῆς ἀνθρωπίνης φύσεως μὲ τὴν θεία, μποροῦσε ν᾿ ἀποφύγῃ τὸ θάνατο καὶ νὰ διασωθῇ ἀπὸὅλες τὶς παγίδες τῶν ἐχθρῶν του. Κανείς δὲν θὰμποροῦσε ν᾽ ἀγγίξῃ τὸ θεανδρικό του πρόσωπο. Ὁ Χριστὸς ὄχι ἀκουσίως ἀλλὰ ἑκουσίωςβάδισε πρὸς τὸν φρικτὸ θάνατο. Οὔτε ὁ Ἰούδας οὔτε οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι οὔτε οἱἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς οὔτε ὁ Πιλᾶτος οὔτε κανεὶς ἄλλος μποροῦσε νὰ κάνῃ κάτι ἐναντίον του,ἐὰν δὲν ἦταν «δεδομένον ἄνωθεν» (Ἰω. 19,11).

Ἦταν θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρὸς νὰ προσφέρῃ ὁ Υἱὸς θυσία τὸν ἑαυτό του «ὑπὲρ τῆς τοῦ

κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας» (θ. Λειτ. Μ. Βασ. καθαγ.). Ἔπρεπενὰ ὑποστῇ τὰ πάθη τοῦ σταυροῦ, νὰ θυσιασθῇ,νὰ χύσῃ τὸ ἁγνὸ καὶ τίμιο αἷμα του, γιὰ νὰ λυτρωθῇ μὲ αὐτὸ τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴντυραννίδα τοῦ διαβόλου. «Οὕτω γὰρ ἠγάπησενὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸνμονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 3,16).

Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἁμάρτανε, ὁ Υἱὸς τοῦΘεοῦ δὲν θὰ ἐμφανιζόταν ὡς ἄνθρωπος ἐπάνω στὴ γῆ καὶ δὲν θὰ σταυρωνόταν. Ἦταν τόσοβαθειὰ ἡ πτῶσις τοῦ ἀνθρώπου, τόσο μεγάλο τὸτραῦμα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ὥστε πρὸς θεραπείαν καὶ ἀνάπλασιν τοῦ ἀνθρώπου, χρειάστηκετὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου. Πρόκειται γιὰ τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Χωρὶς τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου καμμία ἄφεσις ἁμαρτιῶν, καμμία λύτρωσις. Ἔτσιὥρισε ὁ Θεός, μὲ τὸ αἷμα αὐτὸ νὰ σωθοῦμε.

Τὸ συμπέρασμα εἶνε, ὅτι οἱ ἁμαρτίες ὅλωνμας, ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι τὸν τελευταῖο ποὺ θὰζήσῃ πάνω στὴ γῆ, εἶνε ἐκεῖνες ποὺ ἀνέβασαντὸ Χριστὸ στὸ σταυρό. Στὸ σταυρὸ ἐξοφλοῦνται ὅλες οἱ ἁμαρτίες. Ἄρα κάθε ἄνθρωποςσχετίζεται μὲ τὸ δρᾶμα τοῦ Γολγοθᾶ καὶ μπορεῖ, μὲ καρδιὰ συντετριμ μένη ἀτενίζονταςτὸν Ἐσταυρωμένο, νὰ πῇ· «Κύριε, ἐγὼ ὑπῆρξαὁ ἔνοχος τῆς σταυρώσεώς σου. Σὺ εἶσαι “ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. 1,29). Σὺ στὸσταυρὸ σήκωσες καὶ τὸ βάρος τῶν δικῶν μου ἁμαρτιῶν!”. Αὐτὸ διεκήρυξε ὁ προφήτης Ἠσαΐαςστὴν περίφημη προφητείᾳ του· «Οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶ ται…Αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶνκαὶ μεμελάκισται διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν» (Ἠσ. 53,4-5).

* * *

Ἀγαπητοί μου! Ὁ κόσμος γιὰ τὴν σταύρωσι τοῦ Χριστοῦ καταφέρεται μόνο ἐναντίοντῶν ἐνόχων τῆς ἱστορικῆς ἐκείνης περιόδου.

Ἀλλὰ γιὰ τὸν πιστὸ ἔνοχος εἶνε καὶ κάθε ἄνθρωπος. Ἔνοχος κ᾽ ἐγώ, ἀδελφέ μου, ἔνοχοςκ᾽ ἐσύ. Ὤ ἐὰν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο μᾶς φώτιζενὰ καταλάβουμε τὴν θεμελιώδη αὐτὴ ἀλήθεια!

Τότε, βλέποντας κ᾽ ἐμεῖς τὸν Ἐσταυρωμένο,θὰ αἰσθανόμασταν τὸν ἅγιο ἐκεῖνο σεισμὸποὺ αἰσθάνθηκαν οἱ σταυρωταὶ ὅταν τοὺς μίλησε ὁ ἀπόστολος Πέτρος καὶ τοὺς κατήγγειλε ὡς σφαγεῖς τοῦ Δικαίου (βλ. Πράξ. 2,22 κ.ἑ.).

Ὁ Κύριος θυσιάστηκε ἀντὶ ἡμῶν καὶ ὑπὲρἡ μῶν. Ἔτσι λένε οἱ διδάσκαλοι καὶ πατέρεςτῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος προσευχόταν στὸν Ἐσταυρωμένο λέγοντας· «Τί ἔκανες, ὦ Ἰησοῦ μου γλυκύτατε, γιὰ νὰ ὑποφέρῃς τέτοια καταδίκη;… Ἐγὼ εἶμαι ἡ αἰτία τῶνπόνων σου, ὁ ὑπεύθυνος τῆς σφαγῆς σου… Ἁμαρτάνει ὁ παραβάτης, καὶ κολάζεται ὁ δίκαιος… Ἐγὼ ἔκανα τὸ πονηρό, καὶ σὺ καταδικάστηκες… Ἐμπρὸς στὸ σταυρό σου λάμπουν δυὸ ἀλήθειες· ἡ μία ὅτι εἶμαι ἔνοχος, ἡ ἄλλη ὅτι εἶσαιεὔσπλαχνος… Τί λοιπὸν θὰ σοῦ ἀνταποδώσωγιὰ τὴν ἄπειρη εὐεργεσία σου;… Μένω ἐκστατικὸς ἐμπρὸς στὸ μέγεθος τῆς ἀγάπης σου. Σὲὁλόκληρη τὴν κτίσι δὲν ὑπάρχει ἀντίβαρο τῆςθυσίας σου» (βλ. καὶ τὸ βιβλίο μας «Πρὸς τὸν Γολγοθᾶν», Ἀθῆναι 19894, σσ. 283-284).

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

 

Ἄρθρο γιὰ τὴ Μ. Παρασκευὴ σὲ καθαρεύουσα γλῶσσα ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Σταυρός». Πρώτη δημοσίευσις τὸ 1976, μεταγλώττισις καὶ σύντμησις 13-3-2014.

πηγή

Ήταν αναγκαίο το Πάθος του Μεσσία; Δεν μπορούσε με άλλο τρόπο να μας σώσει;

«το κακό εξαλείφεται με έργα κι όχι με λόγια…»

 

 Αυτόν τον τρόπο διάλεξε ο Θεός και είναι ο καλύτερος. Αυτόν προφήτευσαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης εμπνευσμένοι από το Θεό. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, όταν έδειξε το Χριστό στους μαθητές του, είπε βάσει της προφητείας του Ησαΐα (53,7-8): «Να ο αμνός του Θεού που θα σηκώσει

την αμαρτία του κόσμου» (Ιωάν. 1,29).

 

Ο Χριστός πολλές φορές μίλησε για την ανάγκη της θυσίας Του. Όταν δίδασκε την παραβολή του καλού ποιμένος κι έλεγε ότι αυτός είναι ο καλός ποιμήν, που δεν εγκαταλείπει το κοπάδι, όταν έρχεται ο λύκος, συμπλήρωσε λέγοντας: «τη ζωή μου θυσιάζω χάριν των προβάτων» (Ιωάν. 10,15).

Όταν προετοίμαζε τους μαθητές Του στη Γαλιλαία για το Πάθος Του, ο Πέτρος του έλεγε να μη γίνει αυτό. Τότε ο Χριστός τον επιτίμησε λέγοντας του αυστηρά: «Ύπαγε πίσω μου σατανά, μου είσαι εμπόδιο, γιατί δε σκέπτεσαι όπως θέλει ο Θεός, αλλά όπως θέλουν οι άνθρωποι» (Ματθ. 16,21-23). Στο Μυστικό Δείπνο, όταν έδωσε το κρασί είπε: «Πίετε απ’ όλοι, γιατί, αυτό είναι το αίμα μου, που επικυρώνει την Καινή Διαθήκη, το οποίο χύνεται (θυσιάζεται) για πολλούς για τη συγχώρηση των αμαρτιών» (Ματθ. 26,28).

 

Ο απόστολος Παύλος πολλές φορές γράφει για τη συγχωρητική και συμφιλιωτική θυσία του Χριστού: Ρωμ. 3,25, Ρωμ. 5,10, Α΄ Κορ. 5,7, Α΄ Κορ. 15,3, Β΄ Κορ. 5,19, Κολ. 1,20-22, Κολ.2,14, Εβρ. 2,17, Εβρ. 9,14 και 26 και 28, Εβρ. 10,12-18. Ας δούμε μερικά αντιπροσωπευτικά χωρία. Κολ. 1,20: «Έφερε την ειρήνη με το αίμα του Σταυρού Του». Κολ.. 1,21-22: «και εσείς, ενώ ήσασταν κάποτε αποξενωμένοι… τώρα σας συμφιλίωσε με το σάρκινο σώμα του μέσω του θανάτου». Κολ. 2,14: «Διέγραψε το εναντίον μας χειρόγραφο (των αμαρτιών)… και αυτό το πήρε από το μέσο καθώς το κάρφωσε στο σταυρό». Ρωμ. 5,10: «ενώ ήμασταν εχθροί, συμφιλιωθήκαμε με το Θεό διά του θανάτου του Υιού Του». Εβρ. 9,26: «φανερώθηκε, για να καταργήσει την αμαρτία με τη θυσία του.» Εβρ. 9,28: «ο Χριστός μία φορά θυσιάστηκε, για να βαστάξει τις αμαρτίες των πολλών».

 

Επίσης ο απόστολος Πέτρος γράφει: «Αυτός (ο Χριστός) τις αμαρτίες μας βάστασε στο σώμα του πάνω στο ξύλο, ώστε ελευθερωμένοι από τις αμαρτίες να ζήσουμε στη δικαιοσύνη (στο θέλημα) του Θεού. Με τι πληγές του θεραπευτήκατε» (Α΄ Πετρ. 2,24). Αλλού γράφει: «Ο Χριστός μία φορά έπαθε για τις αμαρτίες, δίκαιος για (μας) τους αδίκους, για να μας οδηγήσει στο Θεό» (Α΄ Πέτρ. 3,18).

 

Σε όλα αυτά τα χωρία φαίνεται ότι η θυσία του Χριστού ήταν αναγκαία, για να έλθει η συγχώρεση των αμαρτιών των ανθρώπων, να έλθει η συμφιλίωση των ανθρώπων με το Θεό. Το Πάθος του Σταυρού έφερε τη σωτηρία στην ανθρωπότητα. Ο Χριστός στο Σταυρό καθάρισε τον άνθρωπο από τη συνέπεια της αμαρτίας, τον πνευματικό θάνατο, και έδωσε τη δυνατότητα της επικοινωνίας και κοινωνίας των ανθρώπων με το Θεό.

 

Τη σωτηρία που πρόσφερε ο Σταυρός στην ανθρωπότητα δεν τη φανέρωσε ο Θεός με εξωτερικό τρόπο, για να μην εξαναγκάζονται οι άνθρωποι να ακολουθούν το δρόμο Του. Επίσης το κακό εξαλείφεται με έργα κι όχι με λόγια. Συγχωρώ π.χ. ένα συνάνθρωπό μου, που με έβλαψε, αλλά τον κρατώ μακριά μου. Τότε η αγάπη μου είναι λειψή. Ο Θεός με το Πάθος του Σταυρού δε μας καθάρισε απλώς από την αμαρτία, αλλά ήλθε μέσα στην ύπαρξή μας.

Με το Σταυρό ο Χριστός, δε συγχώρεσε μόνο την ανθρώπινη φύση, αλλά τη διόρθωσε και την επανέφερε στην σωστή σχέση μαζί Του. Αναίρεσε έμπρακτα τη συνέπεια της αμαρτίας που είναι η απομάκρυνση απ’ Αυτόν και μας ένωσε μαζί Του.

 

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.53-54), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

πηγή

Μεγάλη Παρασκευὴ πρωὶ - Ἡ μαρτυρία τῆς ἀληθείας, του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

 

«Ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυ-

ρήσω τῇ ἀληθείᾳ. Πᾶς ὁ ὢν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς» (Ἰω. 18,37)

 

Χαρακτηριστικὸ γνώρισμα, ἀγαπητοί μου,εἶνε τὸἑξῆς· ἡ ἀλήθεια διαιρεῖ τὸν κόσμοσὲ δύο ἀντίθετα στρατόπεδα· ἄλλοι τάσσονται ὑπὲρ τῆς ἀληθείας καὶ ἄλλοι κατὰ τῆς ἀληθείας.

Ὅσοι ἀγαποῦν τὸ φῶς ἑλκύονται ἀπὸ τὴνἀλήθεια, ποὺ τὴν ἐκτιμοῦν καὶ τὴ θεωροῦνὡς τὸ πολυτιμότερο ἀπόκτημα τῆς ὑπάρξεώςτους. Γιὰ χάρι της εἶνε ἕτοιμοι νὰ κακοπαθήσουν, ἀκόμα καὶ νὰ μαρτυρήσουν. Αὐτοὶ προτιμοῦν νὰ ὑποστοῦν τὰ πάνδεινα, μέχρι καὶνὰ σταυρωθοῦν γυμνοὶ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό,παρὰ νὰ θυσιάσουν ἔστω καὶ ἕνα μόριο ἀπὸτὴν ἀλήθεια γιὰ νὰ βασιλεύσουν μαζὶ μὲ τὸνδιάβολο καὶ νὰ κυριαρχήσουν πάνω στὰ πέρατα τῆς γῆς· γιατὶ γιὰ τὴν ἀλήθεια ἀξίζει κάθε κόπος, κάθε θυσία.

Ὅσοι ὅμως ἀγαποῦν τὸ σκοτάδι, ὅσοι σὰννυκτόβια πουλιὰ ἀρέσκονται νὰ κυλιῶνταιμέσα στὰ ἐρέβη τῆς πλάνης, αὐτοὶ μισοῦνθανάσιμα τὴν ἀλήθεια· γιατὶ ἡ ἀλήθεια εἶνεφῶς, εἶνε κρυστάλλινος καθρέφτης ποὺ δείχνει τὶς ἠθικὲς ἀσχημίες, καὶ οἱ κακοὶ δὲν ἀνέχονται τὶς ὑποδείξεις της. Προτιμοῦν νὰσπάσουν αὐτὸ τὸν καθρέφτη, ποὺ ἔχει τὸθάρρος νὰ δείχνῃ τὴν ἀπαίσια μορφὴ τῆς κακίας, παρὰ νὰ διορθώσουν τὸν ἑαυτό τους.

Μιμοῦνται σ᾽ αὐτὸ τὴν αἰσχρὴ ἐκείνη γυναῖκατῆς ἀρχαιότητος, τὴν Λαΐδα, γιὰ τὴν ὁποίαλένε ὅτι, ὅταν πέρασαν τὰ χρόνια καὶ διέκρινε τὶς πρῶτες ῥυτίδες τοῦ γήρατος ν᾿ αὐλακώνουν τὸ ἄλλοτε γυαλιστερὸ μέτωπό της,ἅρπαξε τὸν καθρέφτη, ποὺ τόλμησε νὰ τὴνπαρουσιάσῃ ὅ πως εἶνε, καὶ τὸν ἔσπασε σὲμύρια κομμάτια.

Ἡ ἀλήθεια γίνεται δυσάρεστη στοὺς κακοὺς καὶ ἐπισύρει διωγμό.

* * *

Ὅσοι, ἀγαπητοί μου, θέλουν νὰ δοῦν τὸδρᾶμα τῆς ἀληθείας, πῶς διώκεται ἀπὸ τὶςλεγεῶνες τῆς κακίας καὶ τοῦ ψεύδους, ἀλλὰκαὶ πῶς στὸ τέλος νικᾷ ὁλόκληρο τὸν κόσμοτῶν σκοτεινῶν δυνάμεων τοῦ αἰῶνος τούτου, ἂς σταθοῦν σήμερα κάτω ἀπὸ τὸ σταυρό. Ὅσοι παραγκωνίσθηκαν, ὅσοι διώχθηκανκαὶ διώκονται ἀκόμη ἕνεκεν δικαιοσύνης καὶἀληθείας, ὅσοι ἤπιαν πικρὰ ποτήρια ὑποστηρίζοντας τὴν ἀλήθεια, ἂς παρηγορηθοῦν τώρα. Ὅσοι θέλουν νὰ συνεχί σουν τοὺς εὐγενεῖς ἀγῶνες τους κρατώντας ψηλά, μέσα σ᾽ἕνα δάσος ἀπὸ σταυρούς, τὸ λάβαρο τῆς χριστιανικῆς πίστεώς τους, ἂς ἀτενίζουν πάντοτε μὲ κατάνυξι τὸν ἐσταυρωμένο Λυτρωτή.

Διότι ὁ Ἰησοῦς μας, τοῦ ὁποίου προσκυνοῦμε τὰ σεπτὰ πάθη, ὑπῆρξε ὁ κήρυκας τῶνὑψηλοτέρων ἀληθειῶν ποὺ ἀκούστηκαν ποτὲπάνω στὸ πρόσωπο τῆς γῆς, εἶνε ἡ ἐνσάρκωσι τῆς ἀληθείας, αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ Ἀλήθειαποὺ ἀξίζει νὰ γράφεται μὲ ἄλφα κεφαλαῖο. Ποτέἄλλοτε ἡ ἀλήθεια δὲν κηρύχθηκε μὲ τόσηπρωτοτυπία, μὲ τόση ζωηρότητα, μὲ τόση σαφήνεια, μὲ τόση σοφία καὶ αὐθεντία, ὅπως κηρύχθηκε ἀπὸ τὸν Χριστό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἦταν ὁ μόνος ποὺ εἶχε τὸ θάρρος, μέσασὲ μιὰ γενεὰ ποὺ λέει ψέματα σὲ κάθε δευτερόλεπτο, νὰ βροντοφωνήσῃ ἐκεῖνο τὸ αἰώνιο «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια», ἐγὼ εἶμαι ἡ ἀλήθεια (Ἰω. 14,6). Καὶ μπροστὰ στοὺς δικαστάς τουκαὶ ἐν ὄψει τῶν πιὸ τρομερῶν κινδύνων ποὺτὸν περίμεναν, δὲν ἔκανε καμμία ὑποχώρησιἀπὸ τὶς ἀρχές του, κανέναν ἑλιγμό, καμμιάπροσπάθεια νὰ διασωθῇ, ἀλλὰ ὀρθὸς καὶ εὐθυτενής, αὐτὸς ὁ βασιλεὺς τῶν μαρτύρωντῆς ἀληθείας ὅλων τῶν γενεῶν, διεκήρυξε μὲἄφθαστη παρρησία· «Ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵναμαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ»· ἐγὼ γι᾽ αὐτὸ γεννήθηκα καὶ γι᾽ αὐτὸ ἦρθα στὸν κόσμο, γιὰ νὰδώσω μαρτυρία γιὰ τὴν ἀλήθεια, γιὰ νὰ κηρύξω τὴν ἀλήθεια (Ἰω. 18,37).

Καὶ ἔδωσε μαρτυρία γιὰ τὴν ἀλήθεια. Ἐπὶμία τριετία ὁλόκληρη στὶς παραλίες τῆς λίμνης Τιβεριάδος, στὰ δρομάκια καὶ τὶς πλατεῖες, στὰ σπίτια καὶ τὶς συναγωγές, στὶς πόλεις, ἀλλὰ καὶ στὸ μικρότερο χωριό, στὶς μᾶζες ἀλλὰ καὶ στὰ ἄτομα, στοὺς φτωχοὺς ἀλλὰκαὶ στοὺς πλουσίους, παντοῦ καὶ σὲ ὅλους,ἐλάλησε τὴν ἀλήθεια.

Ἡ διδασκαλία του στηλίτευσε τὸ ψέμα,καυτηρίασε τὶς κακίες καὶ τὰ ἐλαττώματα,χτύπησε τὶς αἰωνόβιες προλήψεις καὶ δεισιδαιμονίες, ἐκσφενδόνισε μύδρους –τὰ τρομερὰ «οὐαί»(Ματθ. κεφ. 23ο)– κατὰ τῶν ἀναξίων ἐκπροσώπων τῆς θρησκείας, ὑπέδειξε τὴν «στενὴν πύλην» καὶ τὴν «τεθλιμμένην ὁδὸν» τοῦκαθήκοντος(ἔ.ἀ. 7,14), συνέταξε μὲ τὴν περίφημηἘπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία του τὸν αἰώνιο χάρτητῶν δικαιωμάτων ἀλλὰ καὶ τῶν καθηκόντωντῶν ἀνθρώπων κάθε γενεᾶς καὶ ἐποχῆς, καὶἵδρυσε ἐπάνω στὴ γῆ τὴν ἰδεώδη πολιτεία, τὴβασιλεία τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἐκκλησία του.

Ἀλλὰ ἕνας κόσμος ὁλόκληρος, ποὺ τὰ ἄνομα συμφέροντά του ἐπλήττοντο, συνωμότησε ἐναντίον τῆς ἀληθείας. Καὶ σήμερα βλέπουμε ὅτι ἡ Ἀλήθεια - ὁ Χριστὸς ὡδηγήθηκεἀπὸ αὐτοὺς στὸ Γολγοθᾶ καὶ ὑψώθηκε στὸσταυρό. Γύρω ὅμως ἀπὸ τὸν σταυρό του δόθηκε ἡ μεγαλύτερη μάχη, ἡ μάχη μεταξὺ τοῦψεύδους καὶ τῆς ἀληθείας, τοῦ σκότους καὶτοῦ φωτός. Καὶ ὁ Γολγοθᾶς ἔγινε τὸ Βατερλὼ τοῦ σατανᾶ, ὁ θρίαμβος τοῦ Χριστοῦ.

* * *

Ἀδελφοί μου· τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπουδὲν χύθηκε ματαίως. Τὸ αἷμα αὐτὸ καὶ σήμερα καὶ πάντοτε θὰ ἐξαγνίζῃ τὸν κόσμο ἀπὸτὶς ἁμαρτίες του. Γύρω ἀπὸ τὸ σταυρό, ἐπάνω στὸν ὁποῖο μαρτύρησε ὁ μεγάλος Μάρτυρας τῆς ἀληθείας, σὲ κάθε γενεὰ καὶ σὲ κάθε ἐποχὴ θὰ ὑπάρχουν ψυχὲς εὐγενεῖς, οἱ ὁποῖες μὲ ἱερὴ συγκίνησι καὶ ἱερὸ ῥῖγος θὰ παρακολουθοῦν τὸ θεῖο δρᾶμα, τὸ ὁποῖο καὶ μέχρι σήμερα συνεχίζεται.

Συνεχίζεται στὸ πρόσωπο κάθε πιστοῦδούλου τοῦ Ἐσταυρωμένου, σὲ κάθε ψυχὴποὺ ἀκολουθεῖ τὰ ἴχνη του. Οἱ ψυχὲς αὐτὲςδὲν ἀπελπίζονται, ἔστω καὶ ἂν ἀποτελοῦν μιὰμειονότητα, ἔστω καὶ ἂν ἀκοῦνε ἀπὸ παντοῦτὸ «Σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν»(Λουκ. 23,21. Ἰω.19,6).

Διότι κάθε ἀδικία ποὺ γίνεται ἐδῶ στὴ γῆ εἶνεκαὶ μία νέα καταδίκη τοῦ Ἰησοῦ εἰς θάνατον.Δὲν πτοούμεθα ἐμεῖς, ὅσοι πιστεύουμε στὸνΧριστό. Γνωρίζουμε ὅτι ἡ νίκη θὰ εἶνε δικήμας. Τὸ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ δὲν χύθηκε ματαίως.Αὐτὸ θὰ θριαμβεύσῃ στὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Καὶ ἂν σήμερα τὸ πνεῦμα τοῦ ὀλέθρουἐξαπέλυσε τὴν τρομερὴ καταιγίδα του ἐπάνωστὴ γῆ, καὶ ἂν οἱ ἄνθρωποι τοῦ αἰῶνος τούτου κατὰ 95% ζοῦν ἀντιχριστιανικὴ ζωὴ καὶἐξακολουθοῦν νὰ σταυρώνουν στὴν καθημερινὴ ἰδιωτικὴ καὶ δημοσία ζωὴ τὸν γλυκύτατοΝαζωραῖο, δὲν ὑπάρχει κανένας φόβος, κανένας δισταγμός, καμμιά ἀπογοήτευσις! Τὸαἷμα τοῦ Ἰησοῦ θὰ ζωογονήσῃ καὶ πάλι τὴ μαραμένη συνείδησι τῆς ἀνθρωπότητος.

Τὸ μέλλον –ὁ,τιδήποτε καὶ ἐὰν συμβῇ– ἀνήκει στὸν Ἰησοῦν, σ᾽ ἐκεῖνον ποὺ μὲ τὴν ἀσύγκριτη διδασκαλία του, μὲ τὸ ὑπέροχο παράδειγμά του, μὲ τὴν ὑπερτάτη θυσία του ὑπὲρ τῶν αἰωνίων συμφερόντων τοῦ ἀνθρώπου, κατέκτησε δικαίως τὸν τίτλο τοῦ μοναδικοῦ ὁδηγοῦ τοῦ κόσμου σὲ καλύτερες ἡ μέρες. Ποιός δὲν θὰ τὸν λατρεύσῃ; Μόνο χυδαῖες ψυχὲς δὲν μποροῦν νὰ ἀγαπήσουν τὸν Ἰησοῦν, ὁ ὁποῖος ἦταν, εἶνε καὶ θὰ εἶνε πάντοτε «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή»(Ἰω. 14,6).

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

 

Ἄρθρο σὲ καθαρεύουσα γλῶσσα γιὰ τὴ Μ. Παρασκευὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο Πρὸς τὸν Γολγοθᾶν. Πρώτη δημοσίευσις τὸ 1945, μεταγλώττισις μὲ μικρὲς προσθῆκες 12-3-201