Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα, Ιουλίου 01, 2013

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ Η ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ;

1του μητροπολίτη Σύρου κ. Δωροθέου

Αν επιχειρήσουμε να ανιχνεύσουμε την αρχή της εργασίας στα κείμενα της Βιβλικής Κοσμογονίας, θα διαπιστώσουμε ότι η εργασία, όπως και οι ωδίνες του τοκετού και ο θάνατος, αποτελεί απότοκο και συνέπεια του προπατορικού αμαρτήματος!

Αν εξετάσουμε, όμως, το θέμα της εργασίας από μια άλλη παράμετρο, θα διαπιστώσουμε ότι χάρη στην εργασία, που σημαίνει «παραγωγή έργου», ο άνθρωπος μετέχει σε ιδιότητα αληθινά θεϊκή, καθώς καθίσταται δημιουργός του πνευματικού και υλικού πολιτισμού.

Πλήθος βιβλίων έχει γραφεί και πλείστες όσες απόψεις έχουν διατυπωθεί για την αναγκαιότητα, τη σημασία και την προσφορά της εργασίας στην ατομική και συλλογική ζωή. Ομως, όπως συμβαίνει πάντοτε αν δεν τηρηθεί το μέτρο, ακόμη και οι υψηλότερες ιδέες είναι δυνατόν να διαστρεβλωθούν.

Το ίδιο συνέβη και με την εργασία: Από μέσο έγινε σκοπός και από δημιουργία μετατράπηκε σε δουλεία και ονομάστηκε «δουλειά».

Ομως, ο άνθρωπος δεν ζει για να εργάζεται, αλλά εργάζεται για να ζει! Αποτελεί ιστορική διαπίστωση ότι κάθε λαός, κάθε κοινωνία είχε και έχει θεσπίσει ημέρες αργίας, ημέρες «κατάπαυσης των έργων», οι οποίες κατά κανόνα συνέπιπταν με την ανάμνηση εθνικών, θρησκευτικών ή κοινωνικών γεγονότων και επετείων.

Στον, λεγόμενο έστω, χριστιανικό κόσμο, η γνωστότερη ημέρα αργίας είναι η πρώτη μέρα της εκάστοτε εβδομάδος, η Κυριακή, που όμως για τον σωστό χριστιανό ενέχει ένα νόημα εντελώς διαφορετικό, ένα περιεχόμενο ευρύτερο και αληθινά υψηλό.

Η αργία της Κυριακής, η οποία στη νεότερη Ελλάδα για πρώτη φορά νομοθετήθηκε το 1909 και εφαρμόστηκε την Κυριακή 4 Ιανουαρίου του 1910,δεν είναι για τους χριστιανούς εργασιακό δικαίωμα, αλλά θεϊκή προσταγή, δεν είναι ημέρα απραξίας, διασκέδασης ή εκδρομής, αλλά ημέρα αγιασμού!

Και είναι αυτό το μοναδικό και κοσμοσωτήριο περιεχόμενο της Κυριακής που οδήγησε πολλούς, οι οποίοι με διάφορα προσωπεία έκρυβαν το αντιχριστιανικό πρόσωπό τους, από τους Γάλλους επαναστάτες έως τους Σοβιετικούς, να επιχειρήσουν να αντικαταστήσουν την αργία της Κυριακής με την αργία μιας άλλης μέρας...

Στον απόηχο της σημερινής δυσμενούς για την πατρίδα μας οικονομικής συγκυρίας και πάλι επιχειρείται να θεσμοθετηθεί η κατάργηση της Κυριακής αργίας, γεγονός που έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Ομως πριν τοποθετηθούμε επ' αυτής και εξαγάγουμε τα όποια συμπεράσματά μας, μήπως θα έπρεπε, ως Χριστιανοί, να προβούμε σε μια ειλικρινή αυτοκριτική;

Μήπως πρώτοι εμείς οι Χριστιανοί καταργήσαμε ήδη την αληθινή Κυριακή, διαγράφοντας από το λεξιλόγιο και τη ζωή μας τη λέξη «εκκλησιασμός» και φτάνοντας στο σημείο να μας ενοχλούν ακόμη και οι καμπάνες, που χτυπούν; Το πρόβλημα και η πρόκληση δεν είναι αν το Κράτος θεσπίσει την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας!

Το πρόβλημα και η πρόκληση είναι για όλους μας να καταργήσουμε ένα τέτοιο μέτρο στην πράξη γεμίζοντας τους ναούς μας το πρωί της Κυριακής και αποφεύγοντας να ψωνίζουμε τη μέρα αυτή!

Οταν στις 7 Μαρτίου του 321 μ.Χ. καθιερώθηκε για πρώτη φορά η αργία της Κυριακής από τον Μ. Κωνσταντίνο, καθιερώθηκε ως αργία της diei Solis, της ημέρας του θεού Ηλιου. Και, ακόμη και σήμερα, στις δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες έτσι ονομάζεται, ημέρα του ήλιου, Sunday π.χ. στα αγγλικά... Στον καθένα μας εναπόκειται αν η πρώτη μέρα της εβδομάδος θα είναι αφιερωμένη στον Κύριο της ζωής ή στον ήλιο του κέρδους!

Δευτέρα, Μαΐου 13, 2013

ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ...Του Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωρόθεου Β



1Του Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωρόθεου Β   

Οι πρόσφατες απαγωγές Ορθοδόξων Επισκόπων στην ταραγμένη περιοχή της Μέσης Ανατολής και συγκεκριμένα στη Συρία, μια χώρα, στην οποία, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, υπήρχε θρησκευτική ανεκτικότητα και το Παλαίφατο και μαρτυρικό Πατριαρχείο της Αντιοχείας, της πόλης στην οποία για πρώτη φορά εμφανίστηκε το όνομα Χριστιανός, προσπαθούσε να δώσει την Ορθόδοξη πρόταση και μαρτυρία της ειρήνης, ανέδειξαν για μια ακόμη φορά, τον πραγματικό, τον αληθινό χαρακτήρα της Ορθοδοξίας, ως σταυρικής ομολογίας.          

Στο διάβα των αιώνων, η Ορθόδοξη Εκκλησία, διαρκώς συναναβαίνει εις Ιεροσόλυμα και συσταυρούται μετά του όπου γης ποιμνίου Της, κρατώντας ζηλότυπα την αλήθειά Της και υπηρετώντας με ταπείνωση τη σταυρική μέσα στον κόσμο αποστολή Της.

            Υπάρχουν λουλούδια, που κυριαρχούν μόνο με τα όμορφα χρώματά τους, με τα μεγάλα και λαμπερά φύλλα τους... Υπάρχουν, όμως, και άλλα, χωρίς εντυπωσικά χρώματα και μεγάλα άνθη, που δε φαίνονται, αλλά η ύπαρξή τους προδίδεται από το άρωμά τους...
            Ένα τέτοιο ευωδιαστό λουλούδι, σε μια κοινωνία, που κυριολεκτικά και μεταφορικά όζει, είναι η Ορθοδοξη Εκκλησία, που το άρωμά του συναποτελείται από το σταυρικό βίωμα, την έμπρακτη αγάπη, την ταπείνωση, τη συλλογικότητα, την κοινωνική υπευθυνότητα, την ευθύνη, τη θυσία!

            Δεν θέλει να επιβληθεί στον κόσμο, αλλά στις καρδιές των ανθρώπων! Δεν επιδιώκει την παγκόσμια κυριαρχία, αλλά την πνευματική ελευθερία, δεν πορεύεται ηγεμονικά, αλλά θυσιαστικά, δεν έγινε ποτέ θύτης, αλλά πάντα το θύμα, ο ίδιος ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνες, ελκόμενος προς το Πάθος για τη σωτηρία του γένους των ανθρώπων, φέρουσα στο σώμα Της τα στίγματα της αγάπης προς το Χριστό και την ένσαρκη εικόνα Του, τον άνθρωπο.
            Πάντα κοντά στον άνθρωπο, και μάλιστα τον διωκόμενο, κακουχούμενο και οδυνόμενο άνθρωπο, οι Επίσκοποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, παρά τις όποιες, κατά το ανθρώπινο, αστοχίες και αποτυχίες, δεν εγκατέλειψαν ποτέ το λαό του Θεού, άλλοτε εμψυχώνοντάς τον στην πανταχόθεν πολιορκημένη Βασιλεύουσα Πόλη του Κωνσταντίνου, άλλοτε αντικαθιστώντας την φυσική πολιτική και πνευματική του ηγεσία και άλλοτε πεθαίνοντας μαζί του.

            Όταν στὶς 29 Μαΐου 1453 ἀντήχησε στὶς επάλξεις η τραγικὴ κραυγὴ «εάλω η Πόλις!» και η επίγεια πρωτεύουσα του Γένους είχε κυριευθεί, «ουχ εάλω ἡ βασιλεύουσα ψυχὴ των Ελλήνων», κατά το Νικηφόρος Βρεττάκο, καθώς εισήλθε στην Κιβωτό της “ελεύθερης πολιορκημένης” Εκκλησίας και υπό την προστασία του ράσου, είτε αυτό ήταν Πατριαρχικό, είτε μοναχικό, διατήρησε άσβηστα τα ζώπυρα της πίστης και της Ελληνικότητάς του.

            Όταν ο Μικρασιατικός Ελληνισμός συνωστιζόταν στις πύλες του Ουρανού, σφαγμένος από την οθωμανική μανία και πισώπλατα μαχαιρωμένος από τη συμμαχική αδράνεια και της “πολιτισμένης” και “Χριστιανικής” Ευρώπης την υποκρισία, εγκαταλειμμένος από την περιδεή η πολιτική του ηγεσία, κατέβηκε στον Άδη, σαβανωμένος με τα ματωμένα ράσα του Σμύρνης Χρυσοστόμου, του Κυδωνιών Γρηγορίου, του Μοσχονησίων Αμβροσίου, του Ζήλων Ευθυμίου και εκατοντάδων Κληρικών, που δεν έφυγαν, αν και θα μπορούσαν, αλλά μοιράστηκαν τη θυσία του λαού τους, ως ποιμένες καλοί, που την ψυχή τους θυσιάζουν υπέρ των προβάτων...

            Και όταν τον Απρίλη, του 1941, η Ναζιστική θηριωδία βεβήλωσε την Ελλάδα και εισήλθε στην Αθήνα και ενώ η ηγεσία, αν δεν είχε συνθηκολογήσει, την είχε εγκαταλείψει, η Ορθόδοξη Εκκλησία αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη ανέλαβε τον προφητικό και Εθναρχικό Της ρόλο, κηρύσσοντας την ίδια κιόλας μέρα την αντίσταση στον κατακτητή, με πρώτο Αντιστασιακό τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο, που αρνήθηκε να παραδώσει μετ` άλλων την Πρωτεύουσα στον “εκ Γερμανίας Εκατόχειρα Τυφυέα”, υπενθυμίζοντας ότι “έργον του Αρχιεπισκόπου είναι όχι να υποδουλώνη αλλά να ελευθερώνη”.

            Αλλά και ο διάδοχός του, ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκη­νός, παρ` όλο που ακολούθησε διαφορετική τακτική, κατά το πρότυπο των αιχμάλωτων του Γένους Πατριαρχών, τυπικά συνεργάστηκε με τις αρχές στα χρόνια της Κατοχής, αλλά ενεργούσε πάντοτε προς όφελος του ελληνικού λαού και του Έθνους, και πάντα με κίνδυνο να χάσει κι αυτός τη θέση του αλλά και τη ζωή του, “γενόμενος τα πάντα τοις πάσι, ίνα πάντως τινάς σώση”, ώστε μετά την απελευθέρωση  ο  Γ. Παπανδρέου να διαπιστώσει ότι «όρθωσε το ανάστημά του, έδωσε γόητρο στην Εκκλησία και χρήσιμος υπήρξε στο Έθνος».

            Μέσα στη γενικευμένη αστάθεια, αβεβαιότητα και ρευστότητα της εποχής μας, μιας εποχής διαρκών ανατροπών, ριζικών αλλαγών και βίαιων ανακατατάξεων, η αγωνιζομενη Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίζει τη σταυραναστάσιμή Της πορεία και, οδεύοντας προς τη θυσία, σκορπά, εν ταπεινώσει και αφανεια την υπερκόσμιά Της ευωδία, το εφικτό όραμά Της για μια καλύτερη κοινωνία, στην οποία ο άλλος δεν είναι κόλαση, αλλά αδελφός, ο ίδιος ο Θεός...           
Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σάββατο, Μαρτίου 09, 2013

ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ: "ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΚΡΙΣΕΩΣ, ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ, ΟΠΩΣ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ"

15Του μητροπολίτη Σύρου κ. Δωρόθεου

"Από το Σαββατιάτικο ένθετο της εφημερίδας δημοκρατία για την Ορθοδοξία"

Σε περιόδους κρίσεως, ανακατατάξεων και ανατροπών, όπως η σημερινή, μαζί με τους ανθρώπους πλήττονται και οι θεσμοί, επιτείνοντας, επεκτείνοντας και διευρύνοντας έτσι την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αστάθειας και αβεβαιότητας, και απειλώντας καίρια την κοινωνική ομαλότητα και συνοχή!

Στην οικονομική δυσπραγία, στη φτώχεια και την ανεργία, ένα ένα τα μέχρι πρότινος θεωρούμενα σταθερά σημεία αναφοράς καταρρέουν, άλλα σιωπηλά και άλλα εκκωφαντικά, αφήνουν στον καθημαγμένο άνθρωπο την πικρή αίσθηση της ματαιότητας και τη στυφή γεύση της απογοήτευσης.

Ολοι οι θεσμοί κρίνονται, αμφισβητούνται και απορρίπτονται, αφού, διαβρωμένοι από τις χρόνιες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να επιτελέσουν την αποστολή τους και, αντί να αποτελέσουν μέρος της λύσης, έγιναν μέρος της κρίσης!

Στην ισοπεδωτική αυτή πλημμυρίδα, μόνο ένας θεσμός αντιστέκεται και προβάλλει ως μοναδική για πολλούς σωτηρία και ελπίδα: η Εκκλησία!

Επιμένει να στέκεται όρθια και, παρά τα κρυφά και τα φανερά χτυπήματα που δέχεται, παρά την οικονομική αφαίμαξη που υφίσταται, παρά τις όποιες ατέλειες των μελών της, από τα οποία συνίσταται, επαναλαμβάνει και σήμερα το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, τρέφουσα πεντακισχιλίους, όχι μια φορά ούτε σε έναν τόπο μόνο...

Οταν το 1453 το Γένος των Ελλήνων έχασε τα πάντα, κρατική υπόσταση, πολιτική και πνευματική ηγεσία, κατέφυγε και σώθηκε στην Κιβωτό της Εκκλησίας.

Και σήμερα, που όλα φαίνονται χαμένα, στρέφεται και πάλι προς την Εκκλησία, αναζητώντας σ' αυτήν βοήθεια και προστασία.

Ανέκαθεν η Εκκλησία, από τα αποστολικά χρόνια, τις βασιλειάδες και τα μοναστήρια - πτωχοκομεία -νοσοκομεία του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας, βρέθηκε στην πρωτοπορία έργων κοινωνικής ευποιΐας και φιλανθρωπίας.

Ποτέ όμως δεν μεταβλήθηκε σε άτυπο υπουργείο Κοινωνιών Υπηρεσιών, ποτέ δεν υποβαθμίστηκε σε φιλανθρωπική ΜΚΟ!

Σήμερα, όμως, καθώς στρατιές απελπισμένων, πεινασμένων, άνεργων και ανέστιων ανθρώπων καταφεύγουν σ' αυτήν και ατύπως ο ρόλος της κοινωνικής πρόνοιας της έχει ανατεθεί, η αποστολική διαπίστωση «ουκ αρεστόν εστί καταλείψαντας τον λόγον του Θεού διακονείν τραπέζας» γίνεται όλο και πιο έντονα ηχηρή!
πηγή εφημερίδα Δημοκρατία 09.03.2013

Κυριακή, Φεβρουαρίου 24, 2013

Σύρου Δωρόθεος: "Η εκκλησία δεν χρειάζεται ούτε προοδευτικούς ούτε συντηρητικούς"


Σύρου Δωρόθεος: "Η εκκλησία δεν χρειάζεται ούτε προοδευτικούς ούτε συντηρητικούς"


Μια συνεχής και διαρκής αλλαγή η ζωή μας! Ανθρωποι, πράγματα, ιδέες και καταστάσεις έρχονται και παρέρχονται...  Τίποτα μόνιμο και σταθερό...

Του Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωρόθεου
Από το ένθετο της εφημερίδας «δημοκρατία» για την Ορθοδοξία



Τα πάντα αργά ή γρήγορα αλλάζουν, προσαρμόζονται, αναθεωρούνται, καταργούνται ή αντικαθίστανται, σε μια διαρκή αέναη πορεία προς τα εμπρός, προς την πρόοδο και την εξέλιξη!

Η Ιστορία του ανθρώπινου γένους, ουσιαστικά, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα αυτής της τάσης προς τα εμπρός, που επιδιώκει την υπέρβαση κάθε παλιού, φθαρμένου και παρωχημένου.

Ομως τις ανθρώπινες κοινωνίες, όπως και τη φύση, διέπει ο νόμος της αδράνειας, η ταυτόχρονη δηλαδή τάση αντίστασης σε κάθε μεταβολή, σε κάθε εξέλιξη, σε κάθε αλλαγή!

Ανάμεσα σε δύο πόλους, λοιπόν, κινείται η Ιστορία και η ζωή μας, ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση.

Από την αρχαιότητα ήδη ο Ηράκλειτος είχε χρησιμοποιήσει τον όρο «παλίντονος αρμονία» για να εκφράσει την αρμονία που προκύπτει από την ισορροπία των αντιθέσεων, η οποία, σημειωτέον, και πάλι κατά τον ίδιο φιλόσοφο, μπορούσε να επιτευχθεί μέσω της δικαιοσύνης.

Παρότι, όμως, η δημιουργική αυτή διαπάλη προόδου και συντηρήσεως είναι φυσιολογική και διαχρονική, αναγκαία και, κατά τούτο, ευκταία και αποδεκτή, σπάνιες είναι οι περιπτώσεις όπου οι άνθρωποι συμβιβάστηκαν μαζί της και πάμπολλες οι φορές όπου ταύτισαν την πρόοδο με την προοδοπληξία, τη συντήρηση με την αντιδραστικότητα και την προγονοπληξία, και αβασάνιστα ανακάλυψαν και επικόλλησαν στους άλλους τις ψευδεπίγραφες ετικέτες του προοδευτικού ή του συντηρητικού.

Ιδίως σε εποχές παράξενες και μεταβατικές, όπως η σημερινή, οι έννοιες προοδευτικός και συντηρητικός είναι τόσο πολύ ιδεολογικά φορτισμένες και στερεοτυπικά νοηματοδοτημένες, ώστε οι χαρακτηρισμοί προοδευτικός και συντηρητικός να λειτουργούν διχαστικά και αποπροσανατολιστικά.

Ετσι, θεωρούμε προοδευτικό όποιον αρνείται, απορρίπτει, καταδικάζει και εξουθενώνει το παρελθόν και καταδικάζουμε ως συντηρητικό επιδιώκοντας όχι αυτόν που επιδιώκει να διατηρήσει το παρελθόν, αλλά να το προεκτείνει, βελτιώνοντάς το στο παρόν.

Και ετυμολογικά άλλωστε αν εξεταστεί το θέμα, αποκαλύπτεται ότι η πρόοδος είναι μια συνεχής πορεία προς τα εμπρός, πάνω σε μια οδό!

Αλλά το εμπρός προϋποθέτει και ένα πίσω, το παρόν και ένα παρελθόν...

Η ιδεοληψία της προοδευτικότητας ότι το παραδοσιακό είναι κακό και το σύγχρονο είναι εξ ορισμού καλό έχει πλήξει καίρια τις δομές και τη συνοχή της κοινωνίας μας, που ως πλοίο ανερμάτιστο κλυδωνίζεται στο πέλαγος αναζητώντας τη χαμένη της ταυτότητα...

Εχει πλήξει και πλήττει ακόμα και την Εκκλησία, η οποία από πολλούς χαρακτηρίζεται συντηρητική και οπισθοδρομική...

Αλλά η Εκκλησία του Χριστού, στοχεύουσα, αγωνιώσα και αγωνιζομένη για τη διαρκή πορεία του ανθρώπου προς την τελείωση και τη θέωση, είναι γνήσια προοδευτική!

Στη δισχιλιετή πορεία της, χωρίς να αλλάξει ή να αρνηθεί ή να αναθεωρήσει την αλήθεια του Ευαγγελίου, ζει μέσα στον κόσμο, παρακολουθεί άγρυπνα τη ροή των πραγμάτων, των καταστάσεων και των εκάστοτε περιστάσεων, προσφέροντας στον σύγχρονο παραπαίοντα και ζαλισμένο από τη δίνη των συνεχών αλλαγών και ανατροπών άνθρωπο ένα σταθερό σημείο αναφοράς, ένα πολικό αστέρα στο ταξίδι της ζωής του, έναν φάρο προς το απάνεμο λιμάνι της σωτηρίας του!

Η Εκκλησία επομένως δεν αναγνωρίζει ούτε και χρειάζεται προοδευτικούς ή συντηρητικούς!

Και είναι άμοιρος φρονήματος γνήσια εκκλησιαστικού, όποιος αποδίδει και όποιος αποδέχεται τέτοιους χαρακτηρισμούς!

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 22, 2013

ΛΕΙΠΕΙ Ο ΜΑΡΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΚΑΙ Ο ΣΥΡΟΥ ΑΠΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ; Του Παναγιώτη Τελεβάντου






ΛΕΙΠΕΙ Ο ΜΑΡΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΚΑΙ Ο ΣΥΡΟΥ ΑΠΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=========

Στο ιστολόγιο “Ακτίνες" διαβάζουμε επιστολή του Σεβ. Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωρόθεου                                                                                     “Πρός τόν Σεβασμιώτατον - όπως τον αποκαλεί - κ. Φραγκῖσκον Παπαμανώλην
Πρόεδρον τῆς ἐν Ἑλλάδι ΡΚαθολικῆς Ἱεραρχίας / Εἰς Ἀθήνας
   
Σεβασμιώτατε αδελφέ,

Πληροφορηθέντες τήν γεναίαν ἀπόφασιν τοῦ Ἁγιωτάτου Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ νά παραιτηθῇ τῶν ἄκρως ὑψηλῶν καί εὐθυνοφόρων καθηκόντων του, διά τοῦ παρόντος ἐκφράζομεν καί αὖθις εἰς αὐτόν, δι’ ὑμῶν, τά ἐκ τῆς προσωπικῆς μας μετ’ αὐτοῦ γνωριμίας, κατά τήν γενομένην ἐπίσημον εἰς Ρώμην ἐπίσκεψιν τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Χριστοδούλου, προκληθέντα πρός τό πρόσωπόν του ἡμέτερα αἰσθήματα τιμῆς καί ἀγάπης, ἐπισημαίνοντες ὅτι ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς παπωσύνης του ἡ Ἐκκλησία τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης ἐπανῆλθεν είς τήν παραδοσιακήν αὐτῆς λαμπρότητα καί μεγαλοπρέπειαν.

Ἐπί τούτοις, εὐχόμενοι ὅπως εἰς τήν τῶν Ρωμαίων Ἐκκλησίαν ἀναδειχθῇ εἰρήνης, ἀγάπης καί διαχριστιανικῆς καταλλαγῆς  ποιμήν, διατελοῦμεν.     

Μετά τιμής και αγάπης,
Ο Σύρου Δωρόθεος Β”

Δεν θα σταθούμε στις άκρως επιλήψιμες προσφωνήσεις και χαρακτηρισμούς της επιστολής προς τον παπικό “Αρχιεπίσκοπο”τον οποίο ατυχώς προσφωνεί“Σεβασμιότατο” και τον αιρεσιάρχη του Βατικανού “Αγιότατο”.

Επισημαίνουμε προπαντός την προπέτεια και το κακόδοξο φρόνημα του Σεβασμιότατου Σύρου να χαρακτηρίζει το Βατικανό “Εκκλησία της πρεσβυτέρας Ρώμης” λες και δεν βρίσκεται στην αίρεση το Βατικανό από μια σχεδόν χιλιετία.

Τι εννοεί ο Σεβασμιότατος Σύρου όταν λέγει ότι ο Παπισμός επανηύρε την παραδοσιακή του λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια επί των ημερών του Βενεδίκτου ΙΣΤ΄; Το κουκούλωμα του σκανδάλου της παιδεραστίας, τη διαρροή στα ΜΜΕ από τον μπάτλερ του “Αγιότατου”αιρεσιάρχη πληροφοριών που τον οδήγησαν τελικά σε παραίτηση ή μήπως τις ηλεκτρονικές διαρροές Wikeleaks που αποδεικνύουν τη διασύνδεση του Βατικανού με τη μαφία και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, τα σεξουαλικά σκάνδαλα και τα άλλα παρατράγουδα που συνοδεύουν τον “Αγιότατο επίσκοπο της αδελφής Εκκλησίας της Πρεσβυτέρας Ρώμης” όπως αποκαλούν τον αιρεσιάρχη του Παπισμού οι Οικουμενιστές; 

Σεβασμιότατε Σύρου!

Ούτε εσείς, ούτε ο κ. Σαββάτος, ούτε ο Αλεξανδρουπόλεως, ούτε ο Δημητριάδος θα γίνετε ποτέ Αρχιεπίσκοποι. 

Ο λαός του Θεού σας έχει ήδη στο black list της συνείδησής του επειδή επιδίδεστε σε παντοειδείς ασχημίες οικουμενισμού, νεωτερισμού και εκκοσμίκευσης που αμαυρώνουν στη συνείδηση του λαού του Θεού την εικόνα που έχει για τους παραδοσιακούς επισκόπους.

Για δέστε τι καταμαρτυρεί σε σας και στους ομόφρονές σας το ιστολόγιο “Χριστιανική βιβλιογραφία”:

“Πράγματι δίνουν καὶ παίρνουν τὰ οἰκουμενιστικὰ θέατρα, ὁ “διακωδωμισμὸς” τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ “εὐτελισμὸς” τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως/Ὁμολογίας, ἡ “διαπόμπευση” τῆς Ἁγίας Προσευχῆς στὸν Θεὸ τῶν Πατέρων ἡμῶν καὶ ὁ “δημόσιος” διασυρμὸς τῶν Ἱερῶν Ἀμφίων μέσα στὰ ἀλλόδοξα καὶ αἱρετικὰ τεμένη.

Α) Ἀλλὰ τῶν ἱερῶν Ἀμφίων ὁ διασυρμὸς ἔχει ξεκινήσει ἀπὸ μέσα, ἀφ᾽ ὅτου οἱ Ὀνοματήριες Φιέστες, οἱ ἀκατάσχετοι Ἀλληλολιβανισμοί, τὰ Πολυαρχιερατικὰ Φεστιβάλ καὶ οἱ Πρωθιεραρχικὲς  Γενέθλιες Παιδαριωδίες βρίσκονται στὴν ἡμερησία διάταξη. Σιγὰ νὰ μὴ ντρεπόντουσαν νὰ τὰ διασύρουν μέσα στοὺς «ναοὺς» τῶν Ἀλλοδόξων. Ἄλλωστε ὁ διασυρμὸς τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων δὲν ἔχει τὴν ἔννοια ὅτι “ἀπομειώνονται” αὐτὰ καθ᾽ ἑαυτά, ἀλλὰ ὅτι συντελεῖται ἕνα ἀποτρόπαιο ἔγκλημα: στεροῦνται οἱ ἄνθρωποι τὴν ἐν ἡμῖν [τοῖς Ὀρθοδόξοις] ἐλπίδα (Α´ Πέτρ. γ´ 15)

Β) Συνεπῶς τὸ πρόβλημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν εἶναι πρόβλημα ἐξωτερικῆς μόνον ἀντιστάσεως, ἀλλὰ πνευματικῆς. Ὅταν ἀπὸ μέσα ἔχεις ἀρχίσει νὰ καταρρέεις, δὲν σοῦ “κάνουν” (σχεδὸν) τίποτα οἱ ΟΡΘΕΣ ἐξωτερικὲς καταγγελίες. Μοιάζει σὰν αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὴν ἑλληνικὴ Κρίση: Δεκαετίες ὁλόκληρες ἁλώνιζαν οἱ Ἐργολάβοι καὶ ἰσοπέδωναν τὰ θεμέλια τῆς αὐτοσυνειδησίας μας. Μὲ τὴν ἔνοχη ἀνοχή, σιωπὴ ἀλλὰ κυρίως μὲ τὴν ΕΝΟΧΗ ἐσωτερικὴ συνθηκολόγηση παραχωρήσαμε τὰ πνευματικά μας πρωτοτόκια καὶ τοὺς πολύτιμους ΖΩΤΙΚΟΥΣ θησαυρούς μας. Λοιπόν τὸ ἴδιο γίνεται καὶ στὸ ἐπίπεδο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - καὶ χρειάζεται νὰ γίνει ἀντιληπτό - ἀπηχεῖ τὸν μέσο ὅρο τῆς συγχρόνου νοοτροπίας, ἀνταποκρίνεται στὴν χυλώδη ἀντίληψη τῶν ΠΟΛΛΩΝ  – εἶναι δηλαδὴ ἕνα καλὸ καὶ ἐμπορεύσιμο ΠΡΟΪΟΝ, “πουλάει” – καὶ γι᾽ αὐτὸ δύσκολα μπορεῖ νὰ ἀναχαιτισθεῖ σὲ ΓΕΝΙΚΟ ἐπίπεδο, διότι ΔΥΣΚΟΛΑ μποροῦμε οἱ ἄνθρωποι νὰ ἐννοήσουμε καὶ νὰ προσεγγίσουμε τὴν ΣΩΖΟΥΣΑ καὶ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΗ καὶ “ΑΠΡΟΣΜΙΚΤΗ” ΑΛΗΘΕΙΑ, τὸ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ καὶ ΤΗΣ ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ καὶ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. 

Σὰν τοὺς Μαθητὲς (πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς) ἡμεῖς νομίζομεν ὅτι αὐτὸς ἐστὶν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τὸν Ἰσραὴλ μὲ ἐξωτερικοὺς τρόπους καὶ ἄλλες ἀνθρώπινες ἐπινοήσεις, “μεταφράσεις”, “μεταρρυθμίσεις”, “ἐπαναθεωρήσεις” καὶ “ἀναστοχασμούς=========

Στο ιστολόγιο “Ακτίνες" διαβάζουμε επιστολή του Σεβ. Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωρόθεου                                                                                     “Πρός τόν Σεβασμιώτατον - όπως τον αποκαλεί - κ. Φραγκῖσκον Παπαμανώλην
Πρόεδρον τῆς ἐν Ἑλλάδι ΡΚαθολικῆς Ἱεραρχίας / Εἰς Ἀθήνας
   
Σεβασμιώτατε αδελφέ,

Πληροφορηθέντες τήν γεναίαν ἀπόφασιν τοῦ Ἁγιωτάτου Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ νά παραιτηθῇ τῶν ἄκρως ὑψηλῶν καί εὐθυνοφόρων καθηκόντων του, διά τοῦ παρόντος ἐκφράζομεν καί αὖθις εἰς αὐτόν, δι’ ὑμῶν, τά ἐκ τῆς προσωπικῆς μας μετ’ αὐτοῦ γνωριμίας, κατά τήν γενομένην ἐπίσημον εἰς Ρώμην ἐπίσκεψιν τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Χριστοδούλου, προκληθέντα πρός τό πρόσωπόν του ἡμέτερα αἰσθήματα τιμῆς καί ἀγάπης, ἐπισημαίνοντες ὅτι ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς παπωσύνης του ἡ Ἐκκλησία τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης ἐπανῆλθεν είς τήν παραδοσιακήν αὐτῆς λαμπρότητα καί μεγαλοπρέπειαν.

Ἐπί τούτοις, εὐχόμενοι ὅπως εἰς τήν τῶν Ρωμαίων Ἐκκλησίαν ἀναδειχθῇ εἰρήνης, ἀγάπης καί διαχριστιανικῆς καταλλαγῆς  ποιμήν, διατελοῦμεν.     

Μετά τιμής και αγάπης,
Ο Σύρου Δωρόθεος Β”

Δεν θα σταθούμε στις άκρως επιλήψιμες προσφωνήσεις και χαρακτηρισμούς της επιστολής προς τον παπικό “Αρχιεπίσκοπο”τον οποίο ατυχώς προσφωνεί“Σεβασμιότατο” και τον αιρεσιάρχη του Βατικανού “Αγιότατο”.

Επισημαίνουμε προπαντός την προπέτεια και το κακόδοξο φρόνημα του Σεβασμιότατου Σύρου να χαρακτηρίζει το Βατικανό “Εκκλησία της πρεσβυτέρας Ρώμης” λες και δεν βρίσκεται στην αίρεση το Βατικανό από μια σχεδόν χιλιετία.

Τι εννοεί ο Σεβασμιότατος Σύρου όταν λέγει ότι ο Παπισμός επανηύρε την παραδοσιακή του λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια επί των ημερών του Βενεδίκτου ΙΣΤ΄; Το κουκούλωμα του σκανδάλου της παιδεραστίας, τη διαρροή στα ΜΜΕ από τον μπάτλερ του “Αγιότατου”αιρεσιάρχη πληροφοριών που τον οδήγησαν τελικά σε παραίτηση ή μήπως τις ηλεκτρονικές διαρροές Wikeleaks που αποδεικνύουν τη διασύνδεση του Βατικανού με τη μαφία και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, τα σεξουαλικά σκάνδαλα και τα άλλα παρατράγουδα που συνοδεύουν τον “Αγιότατο επίσκοπο της αδελφής Εκκλησίας της Πρεσβυτέρας Ρώμης” όπως αποκαλούν τον αιρεσιάρχη του Παπισμού οι Οικουμενιστές; 

Σεβασμιότατε Σύρου!

Ούτε εσείς, ούτε ο κ. Σαββάτος, ούτε ο Αλεξανδρουπόλεως, ούτε ο Δημητριάδος θα γίνετε ποτέ Αρχιεπίσκοποι. 

Ο λαός του Θεού σας έχει ήδη στο black list της συνείδησής του επειδή επιδίδεστε σε παντοειδείς ασχημίες οικουμενισμού, νεωτερισμού και εκκοσμίκευσης που αμαυρώνουν στη συνείδηση του λαού του Θεού την εικόνα που έχει για τους παραδοσιακούς επισκόπους.

Για δέστε τι καταμαρτυρεί σε σας και στους ομόφρονές σας το ιστολόγιο “Χριστιανική βιβλιογραφία”:

“Πράγματι δίνουν καὶ παίρνουν τὰ οἰκουμενιστικὰ θέατρα, ὁ “διακωδωμισμὸς” τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ “εὐτελισμὸς” τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως/Ὁμολογίας, ἡ “διαπόμπευση” τῆς Ἁγίας Προσευχῆς στὸν Θεὸ τῶν Πατέρων ἡμῶν καὶ ὁ “δημόσιος” διασυρμὸς τῶν Ἱερῶν Ἀμφίων μέσα στὰ ἀλλόδοξα καὶ αἱρετικὰ τεμένη.

Α) Ἀλλὰ τῶν ἱερῶν Ἀμφίων ὁ διασυρμὸς ἔχει ξεκινήσει ἀπὸ μέσα, ἀφ᾽ ὅτου οἱ Ὀνοματήριες Φιέστες, οἱ ἀκατάσχετοι Ἀλληλολιβανισμοί, τὰ Πολυαρχιερατικὰ Φεστιβάλ καὶ οἱ Πρωθιεραρχικὲς  Γενέθλιες Παιδαριωδίες βρίσκονται στὴν ἡμερησία διάταξη. Σιγὰ νὰ μὴ ντρεπόντουσαν νὰ τὰ διασύρουν μέσα στοὺς «ναοὺς» τῶν Ἀλλοδόξων. Ἄλλωστε ὁ διασυρμὸς τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων δὲν ἔχει τὴν ἔννοια ὅτι “ἀπομειώνονται” αὐτὰ καθ᾽ ἑαυτά, ἀλλὰ ὅτι συντελεῖται ἕνα ἀποτρόπαιο ἔγκλημα: στεροῦνται οἱ ἄνθρωποι τὴν ἐν ἡμῖν [τοῖς Ὀρθοδόξοις] ἐλπίδα (Α´ Πέτρ. γ´ 15)

Β) Συνεπῶς τὸ πρόβλημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν εἶναι πρόβλημα ἐξωτερικῆς μόνον ἀντιστάσεως, ἀλλὰ πνευματικῆς. Ὅταν ἀπὸ μέσα ἔχεις ἀρχίσει νὰ καταρρέεις, δὲν σοῦ “κάνουν” (σχεδὸν) τίποτα οἱ ΟΡΘΕΣ ἐξωτερικὲς καταγγελίες. Μοιάζει σὰν αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὴν ἑλληνικὴ Κρίση: Δεκαετίες ὁλόκληρες ἁλώνιζαν οἱ Ἐργολάβοι καὶ ἰσοπέδωναν τὰ θεμέλια τῆς αὐτοσυνειδησίας μας. Μὲ τὴν ἔνοχη ἀνοχή, σιωπὴ ἀλλὰ κυρίως μὲ τὴν ΕΝΟΧΗ ἐσωτερικὴ συνθηκολόγηση παραχωρήσαμε τὰ πνευματικά μας πρωτοτόκια καὶ τοὺς πολύτιμους ΖΩΤΙΚΟΥΣ θησαυρούς μας. Λοιπόν τὸ ἴδιο γίνεται καὶ στὸ ἐπίπεδο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - καὶ χρειάζεται νὰ γίνει ἀντιληπτό - ἀπηχεῖ τὸν μέσο ὅρο τῆς συγχρόνου νοοτροπίας, ἀνταποκρίνεται στὴν χυλώδη ἀντίληψη τῶν ΠΟΛΛΩΝ  – εἶναι δηλαδὴ ἕνα καλὸ καὶ ἐμπορεύσιμο ΠΡΟΪΟΝ, “πουλάει” – καὶ γι᾽ αὐτὸ δύσκολα μπορεῖ νὰ ἀναχαιτισθεῖ σὲ ΓΕΝΙΚΟ ἐπίπεδο, διότι ΔΥΣΚΟΛΑ μποροῦμε οἱ ἄνθρωποι νὰ ἐννοήσουμε καὶ νὰ προσεγγίσουμε τὴν ΣΩΖΟΥΣΑ καὶ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΗ καὶ “ΑΠΡΟΣΜΙΚΤΗ” ΑΛΗΘΕΙΑ, τὸ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ καὶ ΤΗΣ ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ καὶ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. 

Σὰν τοὺς Μαθητὲς (πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς) ἡμεῖς νομίζομεν ὅτι αὐτὸς ἐστὶν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τὸν Ἰσραὴλ μὲ ἐξωτερικοὺς τρόπους καὶ ἄλλες ἀνθρώπινες ἐπινοήσεις, “μεταφράσεις”, “μεταρρυθμίσεις”, “ἐπαναθεωρήσεις” καὶ “ἀναστοχασμούς.
πηγή

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 18, 2013

ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ: ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΕΣ

1εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Σύρου
 
Είναι ν` απορεί κανείς, και μάλιστα αν είναι της Ιστορίας μελετητής, πώς γίνεται και για κάθε εθνική καταστροφή, ή έστω δύσκολη στιγμή, πάντα κάποιος άλλος ευθύνεται και ουδέποτε εμείς.
Ένα ακόμα δείγμα της διαχρονικής εθνικής μας παθογένειας, που μας εμποδίζει να διδαχθούμε από την Ιστορία, να αποκτήσουμε εθνική αυτοσυνειδησία και να διαφύγουμε από την αδράνειακαι την περί του παρόντος και του μέλλοντός μας αμεριμνησία. Βεβαίως, πρόκειται για μια άποψη αρκετά “βολική”, καθώς μας απαλλάσσει από την ευθύνη των πράξεων και των επιλογών μας, αλλά και ταυτόχρονα εθνικά επικίνδυνη, γιατί μας “αποκοιμίζει” ηθικά και πνευματικά και μας εμποδίζει να πάρουμε κάθε φορά μέτρα και στάση σωτηρίας υπεύθυνα και αποφασιστικά.
Πάντα, φροντίζαμε και (εφ)ευρίσκαμε ένα άλλοθι, μια Κερκόπορτα, από τα χέρια άλλων ανοιγμένη, από την οποία  “μπαίναν στην πόλη οι οχτροί”, είτε αυτή ήταν η Βασιλεύουσα Πόλη του Κωνσταντίνου, είτε η Μικρασία του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού, είτε η περήφανη Ελλάδα του Ευρώ, της Γιουροβίζιον, του Πανευρωπαϊκού Ποδοσφαίρου και των Ολυμπιακών Αγώνων, που, όμως, σε λιγώτερα από δέκα χρόνια μετά κατάντησε “η παλιόψαθα των εθνών”....
1Θα μπορούσε, όμως, και στα παραπάνω ν` αντιταχθεί η δύναμη και το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής, που κατόρθωνε μέσα από την καταστροφή να οδηγείται στην αναδημιουργία, ενσάρκωση του Φοίνικα, εκείνου του μυθικού πτηνού “που στη φωτιά ζυγώνει, καίγεται, στάχτη γίνεται και πάλι ξανανιώνει”.
Θα μπορούσε ν` αντιταχθεί και το αδούλωτο φρόνημα του Ελληνισμού, που δεν το έκαμψαν ούτε τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, ούτε ο καημός της προσφυγιάς!
Ξεχνάμε, όμως, συχνά ότι όλα αυτά δεν έγιναν αυτόματα και μαγικά, ούτε σε μια στιγμή, αλλά για να γυρίσει ο ήλιος χρειάστηκε δουλειά πολλή!

Αλλά, πάνω απ` όλα χρειάστηκαν ιδέες, οράματα και ιδανικά!
Ιδέες, οράματα και ιδανικά, που χαλύβδωναν την Ελληνική ψυχή και της έδιναν φτερά, της έδιναν τη δύναμη να πετάξει ψηλά, να ξεπεράσει τα σύννεφα τα σκοτεινά και να φωλιάσει σε μέρη φωτεινά. ;
Ιδέες, οράματα και ιδανικά, που “έτρεφαν” το λαό μας και “με το χαμόγελο στα χείλη” τον οδηγούσαν πάντοτε μπροστά, μέσα από τις στερήσεις, πείνα και μαύρη του θανάτου καταχνιά!
“Τούτες τις μέρες, που ο άνεμος μας κυνηγάει και τις καρδιές μας πνίγει το συρματόπλεγμα”, και “επί ποταμών Βαβυλώνος” θρηνούμε, πάλι Κερκόπορτες αναζητούμε, πάλι σε τρίτους τα λάθη μας και τις ευθύνες μας να επιρρίψουμε επιζητούμε...
Και τους έχουμε ήδη προσωποποιήσει, δαιμονοποιώντας κατά κύριο λόγο ένα μεγάλο Κράτος της Κεντρικής Ευρώπης και θεωρούμε ανθελληνικό ένα λαό, ο οποίος μελέτησε και θαύμασε όσο κανείς άλλος τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό,ο οποίος σπούδασε όσο κανείς άλλος την αρχαία Ελληνική γλώσσα και φιλοσοφία, ο οποίος μιμήθηκε όσο κανείς άλλος την αρχαία Ελληνικη Τέχνη και ο οποίος, εν τέλει, απέδειξε ότι είχε το σθένος να αναγνωρίσει τα κατά της ανθρωπότητας εγκλήματά του και είχε τη δύναμη μέσα από τα συντρίμια της ήττας και της διαίρεσής του να επανακτήσει την αξιοπρέπειά του.

Και μεις, μπροστά στο χείλος του γκρεμού και πάλι   συνομωσιολογούμε, διχογνωμούμε, ο ένας τον άλλο υποβλέπουμε, για το διπλανό μας αδιαφορούμε, το ατομικό συμφέρον μας και μόνο προωθούμε, χωρίς πυξίδα πελαγοδρομούμε, “δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!”
Κάποιο θαύμα, που θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα, που θα ξαναφέρει το χαμόγελο στα πρόσωπά μας, την αισιοδοξία στην καρδιά μας και θα ζωντανέψει τα όνειρά μας...
Αλλά, το θαύμα, κάθε θαύμα, προϋποθέτει και την προσωπικη μας θέληση και πίστη! Την ίδια θέληση και πίστη, που ζητούσε ο Χριστός κάθε φορά πριν εκδηλώσει τη θεϊκή  του παντοδυναμία!
Η Ιστορία σήμερα μας προκαλεί και μας προσκαλεί με τα λόγια του Χριστού: “Θέλεις υγιής γενέσθαι”;
Αλλά, για να ακούσουμε το “ίδε, υγιής γέγονας” πρέπει πρωτύτερα να μας αφεθούν οι αμαρτίες...
Και οι αμαρτίες μας είναι πολλές...
Η κυριώτερη; Ότι δεν έχουμε πια “μια ιδέα στεγανή που να μη μπάζει κρύο”, ότι στερέψαμε από ιδέες, ότι αφυδατωθήκαμε από οράματα, 
ότι αποστεωθήκαμε από ιδανικά!
Δεν έχουμε, και δυστυχώς φροντίσαμε πολλοί γι`αυτό, δεν έχουμε ένα κοινό στόχο, που να μας ενώνει και τις όποιες διαφορές μας να γεφυρώνει!
Γι` αυτό και τούτη η δύσκολη εποχή είναι η πιό επικίνδυνη απ` όλες! Δεν διακυβεύεται μόνο η οικονομική και συνακόλουθα η εθνική μας ανεξαρτησία, αλλά η ίδια η εθνική μας υπόσταση.
Και άλλοτε ο Ελληνισμός τα είχε χάσει όλα! Αλλά, δεν είχε χάσει την ψυχή του!
Ζώντας στην εποχή των μνημονίων, μέσα σ` όλα ας προσθέσουμε και ένα άλλο μνημόνιο, που θα καταργήσει όλα τα άλλα:
Το μνημόνιο της εθνικής μας μνήμης και αυτοσυνειδησίας!

Σάββατο, Φεβρουαρίου 09, 2013

Σύρου Δωρόθεος: Η έξαρση της νεανικής τρομοκρατίας είναι ο σάπιος καρπός μιας σεσηπυίας κοινωνίας του Μητροπολίτη Σύρου Δωρόθεου,


από το Σαββατιάτικο ένθετο της «δημοκρατίας» για την Ορθοδοξία
Μια συνεχής διαδικασία πειθούς είναι η ζωή μας! Προσπαθούμε καθημερινά να πείσουμε τους γύρω μας για τις απόψεις, τις ιδέες και της επιθυμίες μας, όχι μόνο ατομικά, αλλά και συλλογικά. Από το μικρό παιδί, που θέλει να πείσει τους γονείς του να του κάνουν τα «χατίρια», μέχρι τον πολιτικό, που επιζητεί την ψήφο του λαού, από τον ιεροκήρυκα, που κηρύττει τον λόγο του Θεού, μέχρι και τον έμπορο, που θέλει τα προϊόντα του να καταναλωθούν, όλα είναι θέμα πειθούς!
  Και, βεβαίως, όποιος πείθει αυτός και «κερδίζει»…
  Λυδία λίθος, όμως, κάθε τέτοιας διαδικασίας είναι τα μέσα που χρησιμοποιούνται, μέσα ανέκαθεν τα ίδια, με τις ίδιες συνέπειες, τα ίδια πάντα αποτελέσματα.
Εχουμε δύο επιλογές: Ή να πείσουμε τους άλλους με τη δύναμη των λόγων, των επιχειρημάτων, ακόμα και του παραδείγματός μας ή να τους αναγκάσουμε να πειστούν και να ακολουθήσουν τις απόψεις μας με τη βία!
  Και θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι η βία ως μέθοδος και μέσο επιβολής απόψεων, ιδεών και συμφερόντων υπήρξε πάντοτε ελκυστική, μια και δεν χρειάζεται πολύ χρόνο, δεν απαιτεί επιχειρήματα, δεν προϋποθέτει διάλογο, δεν επιζητεί προσωπική επαφή…
  Αντίθετα, φέρνει «γρήγορα» αποτελέσματα, «πείθει» πολλούς ταυτόχρονα και δίνει την ψευδαίσθηση της μονιμότητας στους εμπνευστές της.
  Ξεχνούν, όμως, ξεχνούμε όλοι, ότι τα αποτελέσματα της βίας διαρκούν μόνο όσο υφίστανται βία ή η απειλή της χρήσης της και ο φόβος που αυτή προκαλεί.
  Η επιλογή της βίας, για οποιονδήποτε, ακόμα και για τον υψηλότερο σκοπό, είναι μια επιλογή που κατά πρώτο και κύριο λόγο προσβάλλει και υποβαθμίζει το ανθρώπινο πρόσωπο ως ιερό και αξιοσέβαστο, και το υποβαθμίζει σε ανδράποδο σκοπιμοτήτων σκοτεινών και έρμαιο της βούλησης των κάθε είδους ισχυρών!
  Η ψευδαίσθηση της δύναμης της βίας και η συναίσθηση της ουσιαστικής αδυναμίας της δημιούργησε βασανιστές, ενώ το «όστις θέλει» του χριστιανικού κηρύγματος δημιούργησε μάρτυρες!
  Η κοινωνία μας, πληγωμένη ήδη και αιμάσσουσα από κάθε λογής «βασανιστές», παρακολουθεί με τρόμο να συνεχίζεται η μαύρη σκυταλοδρομία της βίας και από νέους ανθρώπους, οι οποίοι, εθισμένοι ίσως από την καθημερινή εμπειρία της περιρρέουσας βίαιης ατμόσφαιρας, χρησιμοποιούν βία, τυφλή, άλογη και παράλογη, όχι για να αλλάξουν τα κακώς κείμενα, αλλά για να ανατρέψουν όλα τα «κείμενα»…
  Η έξαρση της νεανικής βίας και της τρομοκρατίας, όσο και αν επιχειρείται να δικαιολογηθεί ως απόρροια της ζοφερής οικονομικής και κοινωνικής συγκυρίας, δεν είναι παρά ο σάπιος καρπός μιας σεσηπυίας κοινωνίας, που βίωσε τη βία στην καθημερινότητά της, ως θέαμα και ως τρόπο ζωή, και αφυδάτωσε τα παιδιά της από κάθε ιδέα και ιδανικό.
  Για τα πρόσφατα θλιβερά φαινόμενα τρομοκρατικής νεανικής δραστηριότητας δεν χρειάζεται μόνο ένας Ιερεμίας να θρηνήσει, αλλά και ένας Μέγας Αλέξανδρος τον γόρδιο δεσμό των αδιεξόδων της κοινωνίας μας να λύσει. 

Κυριακή, Ιανουαρίου 27, 2013

«ΕΞ ΟΝΥΧΟΣ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ!»Του Σεβ. Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωροθέου


Του Σεβ. Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωροθέου (άρθρο στην εφημ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 26 Ιαν.)

Καμία, ίσως, άλλη εκδήλωση της ανθρώπινης ψυχής δεν είναι τόσο πηγαία και αυθόρμητη, όσο η νοσταλγική της τάση να αναζητεί και να προσπαθεί να προσεγγίσει και να γνωρίσει το Δημιουργό της.

«Στις περιπλανήσεις σου μπορεί να συναντήσεις πόλεις ατείχιστες, χωρίς γραφή, χωρίς βασιλιάδες, χωρίς σπίτια, χωρίς ιδιοκτησίες, που δεν χρειάζονται νόμισμα, που δεν γνωρίζουν θέατρα και γυμναστήρια. Πόλη όμως χωρίς ιερά και θεούς, που δεν καταφεύγει σε προσευχές, όρκους, μαντείες, θυσίες για την απόκτηση αγαθών ούτε για την αποτροπή των κακών, δεν υπήρξε ποτέ κανείς που να είδε ούτε θα υπάρξει ποτέ», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πλούταρχος, για την καθολικότητα, διαχρονικότητα και υπερτοπικότητα του φαινομένου της θρησκείας.

Ο Σοφοκλής, ωσαύτως, αναφέρει με τα χείλη της Αντιγόνης ότι η θρησκεία «δεν είναι τωρινό ή χθεσινό φαινόμενο, αλλ’ υπήρχε από παλιά και κανείς δεν γνωρίζει από πότε παρουσιάστηκε»!

Έμφυτη, λοιπόν, η θρησκευτικότητα στον άνθρωπο!

Ατομικό, θεμελιώδες και αναφαίρετο δικαίωμά του, κατά ταύτα, είναι η θρησκευτική ελευθερία, το δικαίωμά του, δηλαδή, να πρεσβεύει όποια θρησκεία θέλει ή να είναι άθρησκος, να εκδηλώνει ή να αποκρύπτει, να μεταβάλλει ή να αποβάλλει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, χωρίς να υφίσταται καμία συνέπεια γι' αυτές.

Η αναγνώριση αυτού του δικαιώματος αποτελεί τη λυδία λίθο μιας αληθινά δημοκρατικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που δεν ανέχεται απλά, αλλά προστατεύει δυναμικά το δικαίωμα έκφρασης των θρησκευτικών πεποιθήσεων των μελών της, όπως ακριβώς επιτρέπει και διασφαλίζει το δικαίωμα έκφρασης των πολιτικών, φιλοσοφικών ή άλλων πεποιθήσεων και επιλογών τους.

Μια αληθινά δημοκρατική κοινωνία δεν φοβάται τη θρησκεία, δεν καπηλεύεται την ανεξιθρησκία, ούτε υπονομεύει τη θρησκευτική ελευθερία, απαγορεύοντας τη δημόσια έκφρασή της, θεωρώντας την, ίσως, ταμπού, και ανάγοντάς την υποκριτικά αυταρχικά σε “ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο”, σε μια εποχή, μάλιστα, που, περισσότερο από ποτέ, “ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον”...

Ποιά εχέγγυα δημοκρατικότητας, άραγε, προσφέρουν κράτη θεωρούμενα δημοκρατικά και ανεκτικά, όταν απαγορεύουν την έκφραση των θρησκευτικών πεποιθήσεων των μουσουλμάνων ή των χριστιανών, ποινικοποιώντας την “μαντήλα” ή τον επιστήθιο χριστιανικό σταυρό;

Και πώς νοείται, υπ` αυτές τις συνθήκες η θρησκευτική ελευθερία, αν δεν συνοδεύεται από ελευθερία έκφρασης;

Υποστηρίζουν, βέβαια, οι οπαδοί μιας τέτοιας ανελεύθερης ελευθερίας ότι έτσι αποφεύγονται οι θρησκευτικές συγκρούσεις, οι διαμάχες και οι πόλεμοι, που μάτωσαν και ματώνουν ακόμα και σήμερα τις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας.

Και ξεχνούν ότι αιτία των θρησκευτικών συγκρούσεων δεν ήταν, ούτε είναι η ελευθερία έκφρασης της θρησκείας, αλλά η απαγόρευσή της, ξεχνούν ότι ομοιομορφία και σιωπή υπάρχουν μόνο στα νεκροταφεία....

Πολλοί, θεωρούν ότι η ύπαρξη και αναγνώριση ενός θρησκεύματος ως επισήμου ή επικρατούντος, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, σχετικοποιεί και νοθεύει τη θρησκευτική ελευθερία, και κρίνουν ότι στο σημερινό Ελληνικό Κράτος δεν υπάρχει θρησκευτική ελευθερία, εφ` όσον αναγνωρίζεται η Ορθοδοξία ως επικρατούσα θρησκεία.

Θα μπορούσαν, επ` αυτού, να ειπωθούν πολλά, τόσο για την άρρηκτη σχέση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, μια σχέση ζωής, όπως αποκαλύπτεται και μέσα από το ρόλο του Κυρηναίου, που έχει αναλάβει σήμερα η Εκκλησία στην ανακούφιση του ματωμένου και αίροντος το σταυρό του Ελληνικού Λαού, όσο και για το ότι ουδέποτε στην Ελλάδα ο ανώτατος άρχοντας ήταν και κεφαλή της Εκκλησίας, όπως συμβαίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο, χωρίς κανείς να διανοείται να ψέξει την Αγγλία για καταπίεση της θρησκευτικής ελευθερίας...

Συχνά, όμως, οι άγονες ιδεοληψίες μας εμποδίζουν να δούμε την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα, που αποδεικνύει ότι το Ελληνικό Κράτος αναγνωρίζει και προστατεύει στην πράξη τη θρησκευτική ελευθερία, όρο αναγκαίο για την εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής.

Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην από τριακονταετίας και πλέον πρόνοιά του για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών σε Ρωμαιοκαθολικούς μαθητές Σχολείων των Κυκλάδων ή των Επτανήσων.

Αναφερόμαστε, κυρίως, στην πρόνοιά του, στα χρόνια αυτά τα δύσκολα και χαλεπά, για τη διδασκαλία του Κορανίου σε μουσουλμάνους μαθητές Σχολείων της Θράκης, με την ανάληψη και της σχετικής δαπάνης, με νόμο, που πρόσφατα ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων και που ούτε όσο άξιζε εκτιμήθηκε, ούτε όσο έπρεπε αναγνωρίστηκε!

Άλλο, λοιπόν ανεξιθρησκία, που σημαίνει ανοχή στις διάφορες θρησκείες, που πρεσβεύουν τα μέλη μιας κοινωνίας, και άλλο θρησκευτική ελευθερία, που υπαγορεύει την ενεργητική διασφάλιση της ελεύθερης έκφρασης και διαμόρφωσης των θρησκευτικών πεποιθήσεων των μελών της!

Εξ όνυχος τον λέοντα, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες!

Αυτός ο νόμος, που διασφαλίζει και εξασφαλίζει τη θρησκευτική παιδεία των Ελλήνων Μουσουλμανοπαίδων, αρκεί για να αποδείξει και στους πλέον δύσπιστους, εντός και εκτός συνόρων, ότι η Ελλάδα, παρά τα όποια και προσώρας προβλήματα αντιμετωπίζει, παραμένει, λόγοις και έργοις, πιστή στις ελληνικές και πανανθρώπινες αξίες της ελευθερίας, της ισονομίας και της δημοκρατίας!


  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...