Οφείλω νά ὁμολογήσω πῶς δέν εἶμαι καθόλου λάτρης τοῦ ποδοσφαίρου.
Σέ ὅτι ἀφορᾶ τό ποδόσφαιρο εἶμαι ἐκτός τόπου καί χρόνου. Ὅταν
ὅμως, παίζει ἡ Ἐθνική μας, πάντα θά παρακολουθήσουμε μαζί μέ τό γιό
μου τόν ἀγώνα. Ἔτσι ἔγινε καί φέτος μέ τίς ποδοσφαιρικές ἀναμετρήσεις
τοῦ Euro 2012, μέχρι τόν ἀποκλεισμό τῆς Ἑλλάδας.
Ὁ γιός μου, βέβαια, συνέχισε νά βλέπει τούς ἀγῶνες ἀλλά θέλοντας
νά βρεῖ κάποιο λόγο γιά νά ὑποστηρίξει μία ἀπό τίς δύο ξένες χῶρες
πού ἔπαιζαν κάθε φορά, ἄρχισε νά μέ ρωτάει ποιά ἀπό τίς δυό ἀγαπάει
τήν Ἑλλάδα. Πραγματικά ἡ ἐρώτησή του μέ δυσκόλευε πάρα πολύ καί
ἀπέφευγα νά τοῦ ἀπαντήσω. Αὐτό τό κατάλαβε καί ἕνα βράδυ μέ ἕνα
φανερά προβληματισμένο ὕφος μέ ρώτησε: «μπαμπά, καμμία χώρα δέν
ἀγαπάει τήν Ἑλλάδα;»
Ὅταν εἶδα τόν προβληματισμό του, τοῦ ἐξήγησα ὅτι ἄλλο ὁ λαός μιᾶς
χώρας καί ἄλλο οἱ ἡγέτες τῆς ἴδιας τῆς χώρας. «Πολλῶν χωρῶν οἱ λαοί»,
τοῦ εἶπα, «ἀγάπησαν τήν Ἑλλάδα καί πολέμησαν καί ἔδωσαν καί τή ζωή
τους ἀκόμα γιά μᾶς. Οἱ ἀρχηγοί τους ὅμως, κοιτοῦσαν τό συμφέρον τό
δικό τους. Κοιτοῦσαν νά κάνουν τή χώρα τους κυρίαρχη καί ἰσχυρή γιά
νά εἶναι οἱ ἴδιοι ἀρχηγοί τῆς ἰσχυρῆς αὐτῆς χώρας καί νά ἀπολαμβάνουν
ἀξιώματα καί πλούτη. Οἱ ἀρχηγοί, λοιπόν, τῶν χωρῶν κατ’ αὐτόν τόν
τρόπο, ἐκμεταλλεύθηκαν καί πολλές φορές κατέστρεψαν καί ταπείνωσαν
τήν μικρή μας πατρίδα, ἀφοῦ ἔτσι ἦταν τό συμφέρον τους».
Ἀκούγοντας αὐτά ὁ γιός μου καθησυχάσθηκε ἀπό τήν σκέψη ὅτι ὁ
ἁπλός καί περισσότερος κόσμος μᾶς ἀγαποῦσε κι ἔτσι κοιμήθηκε ἥσυχος.
Ἐγώ ὅμως, ξέροντας κάτι παραπάνω ἀπό τό γιό μου καί γνωρίζοντας
λίγο τήν ἱστορία μας, βυθίστηκα πάλι σέ πικρές σκέψεις. Μία–μία ἐάν
πιάσει κανείς ὅλες τίς μεγάλες χῶρες-δυνάμεις, θά βρεῖ καί κάτι κακό ἕως
καί καταστροφικό νά ἔχει προσφέρει στήν πατρίδα μας.
Ἀπό τόν καιρό πού δημιουργήθηκε ἡ Εὐρωπαϊκή Δύση, πάντα μᾶς
ἔβλεπαν μέ μισό μάτι. Οἱ ἀρχές μας, τά πιστεύω μας, ὁ πολιτισμός μας
καί εἰδικά ἡ θρησκεία μας, ἦταν γι’ αὐτούς ἀγκάθι. Γι’ αὐτό καί τό 1821,
καμμία χώρα δέν ἔδειξε συμπάθεια στόν ἀγώνα μας.
Ἀντιθέτως, σχεδόν
ὅλες οἱ Εὐρωπαϊκές, ἔδειξαν μίσος καί δυσαρέσκεια (μιλάω πάντα γιά τίς
κεφαλές καί τούς ἰσχυρούς τῆς κάθε χώρας). Ἀκριβῶς τά ἀντίθετα ἀπό
αὐτά πού εἶχαν νιώσει (ἱκανοποίηση καί εὐχαρίστηση δηλαδή) ὅταν ἔπεσε
ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία τό 1453 (μέ δική τους πάντα μεθόδευση καί
βοήθεια). Ἴσως ἤλπιζαν τότε, πώς οἱ Ρωμιοί εἶχαν πιά τελειώσει, πώς εἶχαν
ἡσυχάσει πιά ἀπό ἐμᾶς.
Ὅταν λοιπόν, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί ΜΟΝΟ, σηκώσαμε κεφάλι,
καί εἶδαν ὅτι δέν μποροῦν νά μᾶς ἐμποδίσουν νά ἐλευθερωθοῦμε (σέ
ὅτι βάζει ὑπογραφή ὁ Θεός, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνίκανος νά τό ἀλλάξει)
ἦρθαν καί μᾶς προσέφεραν συμμαχίες, ὑποστήριξη καί κάθε βοήθεια,
μέ ἀβάσταχτα ὅμως, ἀνταλλάγματα. Καί βέβαια κάθε λίγο ἡ Ἑλλάδα
«ἀπολάμβανε» τά ὀφέλη τῶν Δυτικῶν συμμαχιῶν.
Ἐκμετάλλευση, πόλεμο,
διωγμό, μίσος, ὑποδούλωση, ἐξαθλίωση, ταπείνωση, ἐξαγορά συνειδήσεων,
οἰκονομική καί διοικητική σκλαβιά … καί τόσα ἄλλα «καλά». Καί μετά
ἀπό κάθε κακό ἐρχόταν καί ἡ ἀντίστοιχη βοήθεια. Ἀντίσκηνα, τρόφιμα,
ροῦχα… Οἱ Ἀμερικανοί στέλνουν αὐτά, οἱ Ἄγγλοι τά ἄλλα, οἱ Γάλλοι τά
παρ’ ἄλλα κλπ. κλπ.
Τό ἀντίσκηνο πού ἔμενε ἡ γιαγιά μου στά προσφυγικά, τό εἶχε
στείλει ὁ Ἄγγλος! Καλή ἡ Ἀγγλία! Μά …ἡ Ἀγγλία δέν ἦταν αὐτή πού
χειραγώγησε τήν Ἑλλάδα (κατά τό δικό της συμφέρον) στή Μικρασιατική
καταστροφή;
Τά τρόφιμα πού ἔδιναν στή γιαγιά μου ἦταν ἀπό τόν Ἀμερικανό!
Καλή ἡ Ἀμερική! … μά ὁ Ἀμερικανός δέν ἦταν αὐτός πού ὅταν ἄκουσε
νά λένε πώς γιά νά φτάσουν στά πετρέλαια τῆς Ἀνατολῆς θά διωχθεῖ ὁ
Μικρασιατικός χριστιανικός πληθυσμός, χτύπησε τό χέρι του στό τραπέζι
καί εἶπε «μά γι’ αὐτές τίς καταραμένες μειονότητες ἤρθαμε νά μιλήσουμε
ἐδῶ ἤ γιά τά συμφέροντά μας;» (Ἐπιστολή Τζ. Χόρτον «Ἡ μάστιγα τῆς
Ἀσίας»).
Τά ροῦχα πού μοίραζαν στά προσφυγικά ἦταν ἀπό Ἰταλία καί Γαλλία!
Καλή ἡ Γαλλία, καλή κι ἡ Ἰταλία! Μά … ἡ Ἰταλία καί ἡ Γαλλία δέν ἔδιναν
ὅπλα στόν Κεμάλ γιά νά χτυπήσει τόν Ἑλληνικό στρατό; Ὅλες αὐτές οἱ
συμμαχικές
δυνάμεις δέν ἦταν αὐτές πού δέν ἄφηναν τούς μισοπεθαμένους
Μικρασιάτες
νά ἀνέβουν στά καράβια τους καί νά σωθοῦν;
Τό γάλα καί τό τυράκι πού ἔτρωγε μικρός ὁ πεθερός μου στόν Πειραιά
τό ’41, τό ἔστελναν οἱ σύμμαχοι! Μά … οἱ σύμμαχοι δέ βομβάρδισαν καί
ἰσοπέδωσαν τόν Πειραιά τό 1944, ἀφήνοντας ἀνέπαφες τίς Γερμανικές
ἐγκαταστάσεις ἀλλά γκρεμίζοντας ὅλα τα κτίρια τοῦ Πειραιᾶ καί
σκοτώνοντας ἑκατοντάδες ἄντρες καί γυναικόπαιδα μέ σκοπό τήν
ἐκμετάλλευση τῆς μελλοντικῆς ἀνοικοδόμησης τοῦ λιμανιοῦ μας ἀπό τίς
ἑταιρεῖες τους; –ἔτσι λέγεται καί γράφεται ἀπό κάποιους “κακούς”–. Αὐτοί
δέν στήριξαν τόν αἱματηρό καί σκληρό ἐμφύλιο πού ἔζησαν οἱ πατεράδες
μας; Αὐτοί δέν ἦταν πού ἀμέσως μετά τή λήξη τοῦ Β΄ Παγκοσμίου
Πολέμου ἐπέβαλαν τήν προστασία τῆς Γερμανίας γιά δέκα χρόνια, γιά νά
ξαναδυναμώσει;
Καί βεβαίως δέν ἀναφέρουμε τό φρικτό κι ἀπάνθρωπο ἔργο τῆς Γερμα-
νίας ἀπό τήν Μικρασιατική καταστροφή μέχρι καί τούς δύο Παγκόσμιους
Πολέμους πού αἱματοκύλησαν τήν ἀνθρωπότητα.
Καί φτάνουμε στό θλιβερό σήμερα, ὅπου βλέπουμε νά ξεπουλιέται
ἡ Ἐθνική μας κυριαρχία στούς ΓερμανοΔουΝουΤάδες (ταγοί τῆς
αὐτοκρατορίας τῶν τριῶν τεσσάρων γνωστῶν ἀγνώστων κολοσσιαίων
χρηματαγορῶν) μέσῳ τῶν «σωτήριων» δανείων πού παίρνουμε μέ τούς
δυσβάσταχτους ὅρους καί τήν ὑποθήκευση τῆς γῆς τῆς πατρίδας μας σέ
διάφορους ξένους κι ἄγνωστους … ἐπενδυτές!
Καί βεβαίως σέ ὁλόκληρη αὐτή τήν πολέμια, κατά τῆς Ἑλλάδας,
πορεία, ἀπό τήν Ἑλληνορθόδοξη Βυζαντινή Αὐτοκρατορία μέχρι σήμερα, οἱ
ὁρκισμένοι αὐτοί ἐχθροί θά ἦταν ἀνίσχυροι ἐάν κάποιοι Βυζαντινοί αὐτοκράτορες
καί μετέπειτα πολιτικοί ἀρχηγοί καί … «ἡγέτες» δέν ξεχνοῦσαν τήν
ἱστορία τους καί δέν πρόδιδαν τίς ἀξίες καί τήν Ἑλληνορθόδοξη παράδοσή
τους.
Βυζαντινοί Ἕλληνες ἄνοιξαν τίς πόρτες στίς τότε φραγκικές
διαφθορές καί εὐρωπαϊκά συμφέροντα! Ρωμιοί πρόδιδαν τούς ἐπαναστάτες
στούς Τούρκους!
Ἕλληνες ἀρχηγοί ξενόφερτων κομμάτων ὑπάκουαν σέ
ξένα συμφέροντα
ξεπουλῶντας τήν νεοσύστατη τότε μικρούλα Ἑλλάδα.
Ἕλληνες πολιτικοί σήμερα παρέδωσαν προδοτικά τήν πατρίδα μας σέ
ξένες κυριαρχίες καί ἀλλότρια συμφέροντα.
Καί ἀναλογιζόμενος ὅλα αὐτά, νιώθεις νά σέ πνίγει ἕνα
ΓΙΑΤΙ.
Γιατί πρέπει κάθε τόσο νά ξεπέφτουμε ἠθικά καί νά πρέπει πάλι οἱ
ἑπόμενες γενιές νά πληρώσουν μέ τό αἷμα τους τήν ἀνάσταση τοῦ γένους
μας;
Γιατί νά βρίσκονται πάντα Ἐφιάλτες, οἱ ὁποῖοι καθήμενοι ἀναπαυτικά
ἐπάνω στά ἀνταλλάγματά τους, βλέπουν ἀτάραχοι τόν κάθε Λεωνίδα νά
πέφτει ἄψυχος, ἐνῶ θά μποροῦσαν νά ἀγωνιστοῦν μαζί του καί νά γίνουν
ἥρωες βοηθῶντας τήν πατρίδα τους;
Γιατί νά βρίσκονται πάντα Νέρωνες, πού καῖνε καί ταλανίζουν τόν
κόσμο χωρίς νά τούς ἀγγίζουν οἱ θλίψεις, ἡ δυστυχία καί ἡ ἀπόγνωση τῶν
ἀνθρώπων πού βασανίζουν κι ἐξοντώνουν;
Καί βεβαίως ἡ ἀπάντηση εἶναι μία. Διότι δέν ἔχουν μέσα τους Θεό.
Διότι δέν γνωρίζουν οἱ δύστυχοι, ὅτι μία ἡμέρα θά δώσουν λόγο γι’
αὐτά πού κάνουν.
Δέν πιστεύουν οἱ ἄμοιροι ὅτι Αὐτός πού βρίζουν, χλευάζουν καί Τοῦ
γυρνοῦν τήν πλάτη εἶναι αὐτός πού θά ὁρίσει τήν αἰώνια τύχη τους.
Δέν φοβοῦνται οἱ δόλιοι τήν δύναμη Αὐτοῦ πού δημιούργησε τό
σύμπαν.
Δέν σέβονται οἱ ἀλαζόνες Αὐτόν, ὁ Ὁποῖος παρ’ ὅλη τήν κατάντια
τους, συνεχίζει νά τούς ἀγαπᾶ καί ἀνέχεται νά τούς βλέπει νά σπαταλοῦν
τόν πολύτιμο χρόνο, πού τούς ἔδωσε, μέ τά ἀντίχριστα, αἰσχρά καί ἄθλια
ἔργα τῆς μιαρῆς τους ὕπαρξης.
Ὅλοι αὐτοί λοιπόν, οἱ ὁποῖοι δέν ἀγαποῦν καί δέν σέβονται τόν Θεό,
πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀγαπήσουν τήν Εἰκόνα Του; Πῶς εἶναι δυνατόν νά
ἀγαπήσουν ἕνα ἔθνος, τό ὁποῖο ἀνέκαθεν εἶχε πίστη καί φόβο Θεοῦ; Καί
τό κυριότερο, πῶς νά μᾶς ἀγαπήσουν καί νά μᾶς βοηθήσουν τήν στιγμή
πού καί οἱ δικοί μας ἀρχηγοί ἔχουν τά ἴδια μέ αὐτούς πιστεύω; Ἔχουν τόν
ἴδιο μέ αὐτούς ἀρχηγό;
Κοιμήσου λοιπόν, ἀγόρι μου, κοιμηθεῖτε παιδιά ὅλου τοῦ κόσμου καί,
ποῦ ξέρετε; Μπορεῖ κάποια μέρα νά ξυπνήσετε καί οἱ ἀρχηγοί τῶν δυνατῶν
νά ἔχουν γίνει ἁπλοί ἄνθρωποι μέ δικαιοσύνη καί φόβο Θεοῦ στήν καρδιά
τους, πού θά ἀγαποῦν τίς Χῶρες ὅλης τῆς γῆς, ἀφοῦ θά βλέπουν σέ αὐτές
τό χέρι τοῦ Θεοῦ καί Δημιουργοῦ ὁλόκληρου τοῦ σύμπαντος. Θά γίνει
ὅμως ποτέ αὐτό;
Ἀναστάσιος Μυρίλλας__
