Ο Άγ.Ιωνάς Μητροπολίτης Μόσχας(με άφθαρτο λείψανο)

Ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς γεννήθηκε στὸ χωριὸ Σολιγκαλὶτς τῆς ἐπαρχίας Κοστρόμα τῆς Ρωσίας. Ὁ πατέρας του Θεόδωρος Ὀπουάσεβ φρόντισε γιὰ τὴν Χριστιανικὴ ἀνατροφὴ καὶ διαπαιδαγώγηση τοῦ υἱοῦ του καὶ τὸν ἔστειλε στὴ μονὴ τοῦ Γκαλίτς. Ἐκεῖ ἦταν ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τῶν στάρετς Βαρθολομαίου, Ἰωάννου καὶ Ἰγνατίου τοῦ εἰκονογράφου.

Τὸ ἔτος 1433 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Μούρωμα καὶ Ριαζὰν καὶ ἄρχισε νὰ ἐργάζεται γιὰ τὴν πνευματικὴ οἰκοδόμηση τοῦ ποιμνίου του. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μητροπολίτου Ρωσίας Γερασίμου (1433 – 1435), ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς προεβλήθηκε ὑπὸ τοῦ ἡγεμόνος τῆς Ρωσίας Βασιλείου Βασίλιεβιτς ὡς διάδοχός του. Ἐξελέγη Μητροπολίτης Ρωσίας ὑπὸ τοπικῆς Συνόδου, ποὺ συγκλήθηκε ἐσπευσμένα, δὲν μετέβη ὅμως στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ νὰ λάβει τὴν Πατριαρχικὴ εὐλογία κατὰ τὸ κανονικὸ ἔθος. Μετὰ τὸ πέρας τῆς διαμάχης τῶν ἡγεμόνων Βασιλείου καὶ Γεωργίου Δημητρίεβιτς, κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ 1436, ὁ Ἅγιος μετέβη στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ ἡ προγενέστερη καθυστέρηση ὑπῆρξε ἡ ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἀποστολὴ τοῦ Πελοποννήσιου Ἰσιδώρου, ὡς Μητροπολίτου Ρωσίας.

Ὁ Ἰσίδωρος μετέβη στὴ Ρωσία μετὰ τοῦ Ἁγίου Ἰωνᾶ. Ὁ Ρῶσος ἡγεμόνας εἶχε κάθε λόγο νὰ εἶναι δυσαρεστημένος μὲ τὶς ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λίγο ἐκτίμησε τὸν Μητροπολίτη Ἰσίδωρο γιὰ τὴν εὐφυΐα καὶ τὴν πολυμάθειά του. Οἱ λόγοι τῆς ἐνέργειας αὐτῆς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως πρέπει νὰ ἦταν σχετικοὶ εἴτε πρὸς τὴν γενικότερη προσπάθεια γιὰ τὴν διατήρηση τῆς πειθαρχίας τῶν ὑπαγομένων σὲ αὐτὸ Μητροπόλεων, εἴτε γιατί ἀποσκοποῦσαν στὴν τοποθέτηση Ἕλληνα Ἱεράρχη σὲ τέτοια ἐπίκαιρη θέση, ὅπως ἦταν ἡ Μητρόπολη Ρωσίας.

Λίγο μετὰ τὴν ἄφιξή του στὴν Μόσχα, ὁ Μητροπολίτης Ἰσίδωρος ἔπεισε τὸν Ρῶσο ἡγεμόνα γιὰ τὴν συμμετοχὴ τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας στὴν Σύνοδο τῆς Φερράρας. Ὁ ἡγεμόνας πείσθηκε μὲ τὸ ἐπιχείρημα τοῦ Ἰσιδώρου ὅτι καὶ ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν θὰ ἐπιτυγχανόταν καὶ ἡ αὐτοκρατορία θὰ διασωζόταν, διατηρούμενης τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Ρῶσος ἡγεμόνας δέχθηκε, χορήγησε δὲ ἀξιόλογο χρηματικὸ ποσὸ καὶ πολυπρόσωπη ἀκολουθία.

Ὁ Ἰσίδωρος ἀναχώρησε ἀπὸ τὴν Μόσχα στὶς 8 Σεπτεμβρίου 1437 καὶ ἔφθασε στὴ Φερράρα στὶς 18 Αὐγούστου 1438. Ἡ Σύνοδος, ἂν καὶ οἱ Βυζαντινοὶ εἶχαν φθάσει ἀπὸ τὸν μῆνα Μάρτιο, δὲν εἶχε ἀρχίσει ἀκόμη τὶς ἐργασίες της. Ἡ συμμετοχὴ τοῦ Ἰσιδώρου στὶς συζητήσεις δὲν ἦταν μεγάλη, ἂν καὶ ὁ ρόλος αὐτοῦ στὴν καθόλου ἐξέλιξη τῆς ὑποθέσεως ὑπῆρξε σημαντικός. Γενικῶς ἀκολουθοῦσε τὶς ἀπόψεις τοῦ Βησσαρίωνος Νικαίας.

Μετὰ ἀπὸ πολλὲς ζυμώσεις καὶ ὑπὸ ἀπειλὴ πάντοτε τοῦ τουρκικοῦ κινδύνου, ὁ ὅρος τῆς ἑνώσεως ἔγινε δεκτὸς στὶς 5 Ἰουλίου 1439, ὁ δὲ Ἰσίδωρος ἦταν ἀπὸ τοὺς πρώτους, οἱ ὁποῖοι δέχθηκαν τὴν ἕνωση. Τὰ πράγματα ὅμως δὲν ἐξελίχθηκαν ὅπως ἀνέμενε ὁ Ἰσίδωρος. Ἡ κατάληξη ἦταν ἡ καταδίκη τοῦ Ἰσιδώρου ἀπὸ Σύνοδο καὶ ὁ ἐγκλεισμός του στὴ μονὴ Τσουντώφ. Στὶς 15 Σεπτεμβρίου ὁ Ἰσίδωρος διέφυγε καὶ ἔφθασε στὸ Νόβγκοροντ. Ἀπὸ ἐκεῖ κατέφυγε στὸν ἡγεμόνα τῆς Λιθουανίας Καζιμίρ, μετὰ δὲ ἀπὸ λίγο στὴν Ρώμη.

Ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς ἀπεστάλη πάλι στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ ὅταν ὁ ἡγεμόνας ἔμαθε ὅτι καὶ ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εἶχε δεχθεῖ τὴν ἕνωση, διέταξε τὴν ἀποστολὴ νὰ ἐπιστρέψει. Ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς καταστάθηκε Μητροπολίτης ὑπὸ Συνόδου τὸ ἔτος 1448 καὶ ἀπέστειλε στὸν Πατριάρχη ἐπιστολή, γιὰ νὰ λάβει τὴν εὐλογία του.

Το λείψανο του Αγ.Ιωνά μητροπολίτου Μόσχας

Ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς ἀναδείχθηκε πρότυπο ποιμένα. Ἦταν πνευματικὸς πατέρας, θαυματουργὸς καὶ προορατικός. Ὅταν οἱ Ἀγαρηνοὶ περικύκλωσαν τὴν Μόσχα, ὁ Ἅγιος τοὺς ἀπώθησε μὲ τὴν προσευχή του.Στὰ τελευταῖα χρόνια τοῦ βίου του εὐχόταν νὰ βασανισθεῖ ἀπὸ κάποια ἀσθένεια, γιὰ νὰ λιώσει σὰν τὸ χρυσὸ στὸ χωνευτήρι. Ὁ Θεὸς ἄκουσε τὴν προσευχή του καὶ ἐπέτρεψε τὴ δοκιμασία. Τὰ πόδια τοῦ Ἁγίου γέμισαν πληγές. Ἔτσι, δοξολογώντας τὸ Ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, κοιμήθηκε τὸ ἔτος 1461.Το άφθαρτο λείψανό του βρίσκεται στη Μόσχα.

Πηγή

Το χάρισμα της διακρίσεως(Από το γεροντικό)

 

Ο Μ. Αντώνιος καί ό κυνηγός-Ένας κυνηγός, βλέποντας τον «πατριάρχη της ερήμου» Μ. Α­ντώνιο (251 - 356) ν' αστειεύεται με τους υποτακτικούς του, σκανδαλίσθηκε. Θέλοντας ό όσιος να τον διδάξη ότι μερικές φορές ή διάκρισις επιβάλλει κάποια συγκατάβαση στην πολλή αυστηρότητα, του είπε:

-  Τέντωσε το τόξο σου.

Ό κυνηγός ύπήκουσε. Ό όσιος του είπε πάλι:

-Τέντωσε το περισσότερο.

Ό κυνηγός το τέντωσε περισσότερο, οπότε ό όσιος του είπε ξανά:

-   Τέντωσε το ακόμα πιο πολύ.Ό κυνηγός διαμαρτυρήθηκε:

-   "Αν το τεντώσω περισσότερο, θα σπάση.

-   Το ίδιο θα συμβή, αποκρίθηκε ό όσιος, καί με τους αδελφούς,εάν άγωνίζωνται συνεχώς σκληρά, χωρίς καμμιά άνάπαυση καί αναψυχή.

(Γεροντικό)

Ό άββάς Ζήνων καί ό νηστευτής Σέ μια κωμόπολη ζούσε κάποιος πού τόσο πολύ νήστευε, ώστε όλοι να τον διαφημίζουν σαν μεγάλο νηστευτή. Ή φήμη του έφθασε καί στον άββά Ζήνωνα. Τότε ό άββάς τον κάλεσε κο­ντά του. Εκείνος ήρθε. Χαιρετήθηκαν καί κάθησαν. Ό άββάς άρχισε το εργόχειρο του καί ή ώρα περνούσε σε απόλυτη σιω­πή. Ό νηστευτής, μη μπορώντας να μιλήση, άρχισε να στενοχωρήται καί ν' άδημονή. Στό τέλος δεν άντεξε καί είπε:

-    Εύχήοου για μένα, άββά, γιατί θέλω να φύγω.

-    Γιατί; τον ρώτησε εκείνος.

-    Νιώθω σφίξιμο στην καρδιά μου καί δεν ξέρω τι συμβαίνει.Όταν ήμουν στον κόσμο νήστευα μέχρι το βράδυ καί δεν ένιω­θα καμμιά δυσκολία. Εδώ στην έρημο δεν αντέχω.

-    Στόν κόσμο, του άπαντα ό άββάς, από τα αυτιά σου τρεφό­σουν. Σέ έτρεφαν οι έπαινοι των ανθρώπων. Πήγαινε λοιπόν καί, όπως οι άλλοι, να κάνης κάθε μέρα ενάτη (δηλ. να γευμα-τίζης μια φορά στις τρεις το απόγευμα).

Ό νηστευτής πήγε στον κόσμο καί με δυσκολία καί θλίψη περί­μενε την ώρα του φαγητού, ενώ άλλοτε με ευκολία νήστευε μέχρι το βράδυ. Το διαπίστωσαν αυτό οι γνωστοί του καί έλε­γαν μεταξύ τους:-  Φαίνεται ότι δαιμόνιο τον κυρίευσε.

Λυπημένος εκείνος πήγε στον άββά Ζήνωνα καί του περιέ­γραψε τη νέα κατάσταση. Καί ό γέροντας του είπε:

-  Αυτός είναι ό σωστός δρόμος. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Μακριά από τους επαίνους να εργάζεσαι μυστικά καί με κόπο την αρετή.

(Γεροντικόν)

Ο άββάς Παφνούτιος καί ό άρχιληστής

Ο άββάς Παφνούτιος δεν έπινε εύκολα κραοί. Συνήντησε όμως σ' ένα ταξίδι του μια συμμορία ληστών την ώρα πού έπι­ναν. Ό άρχιληστής τον έγνώριζε καί ήξερε ότι αποφεύγει να πίνη, αλλά βλέποντας τον κατάκοπο από την όδοιπορία τον λυπήθηκε καί, για να τον ξεκούραση, πήρε ένα ποτήρι κρασί στο ένα χέρι καί ένα σπαθί στο άλλο, τον πλησίασε καί, προ­τείνοντας του το κρασί, είπε: -"Αν δεν το πιής, θα σε σκοτώσω.

Ο όσιος κατάλαβε γιατί το έκανε αυτό ό Ληοτής, εννόησε το Θέλημα του Θεού καί, θέλοντας να τον κερδίση, πήρε το πο­τήρι καί το ήπιε.

Ό άρχιληστής τότε σκέφθηκε ότι φέρθηκε σκληρά καί του είπε:

-Συγχώρησέ με, σββά, σε στενοχώρησα. -Δεν με στενοχώρησες, αποκρίθηκε ό όσιος. Πιστεύω μάλι­στα ότι γι αυτή σου την καλωσύνη, ό Θεός θα σε άνταμείψη καί σ' αυτή τη ζωή καί στην άλλη.

- Με την χάρη του Θεού, υποσχέθηκε τότε ό άρχιληστής, από τώρα δεν θα κάνω κακό σε κανένα. Ετσι ό διακριτικός άββάς τον κέρδισε, θυσιάζοντας το θέλη­μα του.

(Γεροντικόν)

Ο άββάς Σιλουανός καί ό επισκέπτης του

Ένας μοναχός επισκέφθηκε τον άββά Σιλουανό. Και βλέπο­ντας τον να εργάζεται είπε τα ευαγγελικά λόγια:

-  «Μη εργάζεσθε την βρώσιν την άπολλυμένην... Μαρία γαρ 

την άγαθή μερίδα έξελέξατο».

Άκούοντάς τον ό γέροντας λέει στον μαθητή του:

 Ζαχαρία, δώσε στον αδελφό ένα βιβλίο καί βάλε τον σ' ένα άδειο κελλί.

Όταν έφθασε ή ενάτη, δηλ. στις τρεις το μεσημέρι, ό επισκέ­πτης είχε τα μάτια του στην πόρτα του κελλιού περιμένοντας να τον καλέσουν στο φαγητό. Καί επειδή κανείς δεν τον έκάλεσε, σηκώθηκε καί πήγε στο γέροντα.

-   Δεν έφαγαν οι αδελφοί σήμερα; ρώτησε.-Έφαγαν, απήντησε ό άββάς.

-   Καί γιατί δεν με καλέσατε κι εμένα;

-   Μα εσύ είσαι άνθρωπος πνευματικός καί δεν έχεις ανάγκηυλικής τροφής. Ενώ εμείς είμαστε σαρκικοί, θέλουμε να φάμε καί γι' αυτό εργαζόμαστε. Εσύ όμως την «άγαθήν μερίδα» διά­λεξες. Διάβαζες λοιπόν όλη την ήμερα καί δεν θέλεις άλλητροφή.

Ένας πολύτιμος βοηθός για την ιεραποστολή στο Κονγκό, ο κυρ-Στέλιος ..

Ένας πολύτιμος βοηθός για την ιεραποστολή στο Κονγκό, ο κυρ-Στέλιος ..

Eυχές για όλες τις δουλειές

του Γιώργου Μιλτ. Σαλεμή


Έχουμε, λέει, ευχές για όλες τις δουλειές, για ό,τι κάνουμε. Πριν από κάθε τί διαβάζουμε τη σχετική ευχή. Πώς να έχουμε έτσι εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, αναρωτήθηκε ο φιλόσοφος, όταν όλα τ’ αναθέτουμε στο Θεό; Και πώς να μη μάθουμε στο ρουσφέτι αφού συνέχεια παρακαλούμε τους αγίους να μεσιτεύσουν στο Θεό;

Αν και θα συμφωνήσω ότι έχουμε για όλα ευχές, ότι πριν από όλα λέμε μιαν ευχή ή πρέπει να λέμε μιαν ευχή, δεν θα συμφωνήσω στο ότι αυτό αποδεικνύει ότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον άνθρωπο... Επειδή όμως διατηρώ, παιδιόθεν, μιαν άλλη σχέση με τους αγίους δεν περιορίζομαι στην ευχή αλλά απευθύνομαι στο νου και στην καρδιά του αναγνώστη για να μπορέσουμε επί τέλους να συνεννοηθούμε μπας και κάνουμε – αν θέλουμε - χωριό...

Το όλον έθνος, κάθε πρωί που ξυπνάει λέει «καλημέρα» και ισχυρίζεται μάλιστα ότι «είναι του Θεού». Ουδόλως όμως παραιτείται από τον αγώνα του άρτου του επιούσιου και από τον μόχθο για να γίνει η μέρα όσο μπορεί καλύτερη . Και αν πάσχει από κάτι το έθνος δεν είναι γιατί λέει πολλές «καλημέρες» κι επαφίεται μετά στον Θεό αλλά γιατί έχει πάρει όλα τα «καθήκοντα» του Θεού και τ’ έχει μοιράσει, τα περισσότερα στο κράτος και τα υπόλοιπα στον εαυτό του. Νομίζει ότι μπορεί να εξασφαλίσει τον άρτον τον επιούσιον χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Δεν πάσχει δηλαδή ο ανθρωπολογικός τύπος που εύχεται και προσεύχεται, πάσχει ο ακριβώς αντίθετος!

Όταν ο Γέροντας, ο οψοποιών μαγγανείας, δέχεται επιδοκιμασίες για την τέχνη του δείχνει τον άγιο Ευφρόσυνο τον Μάγειρο και εξηγεί με ταπεινοφροσύνη: εκείνος είναι ο μάστορας! Γιατί;
Γιατί ξέρει ότι μολονότι κάθε φορά βάζει τα ίδια υλικά, με την ίδια σειρά, με τις ίδιες αναλογίες, με την ίδια διαδικασία, κάθε φορά το φαγητό είναι και λίγο διαφορετικό! Ξέρει εκείνος, από τον τρόπο της ζωής του, εκείνο που μόλις τώρα ανακάλυψαν οι Χαολόγοι ότι δεν υπάρχει «ακριβώς», ότι όλα είναι στο «περίπου» και ότι «η κάθε φορά» είναι «μια άλλη φορά»! Ξέρει ο Γέροντας ότι όση και μαστοριά να βάνει πάντα θα μείνει ένας μικρός χώρος εκτός της μαστορικής εμβέλειάς του όπου μέσα εκεί χωράει το άπειρο. Γι’ αυτό χαμηλώνει το κεφάλι και δείχνει τον άγιο. Κι εμείς προσκυνάμε και θαυμάζουμε το γεγονός ότι οι επιστήμονες ανέβηκαν στην κορυφή του Έβερεστ και βρήκαν εκεί πάνω μια παρέα από Πατέρες να συζητάνε – και να σε ζητάνε - από καιρό.

Να εύχεσαι λοιπόν και να προσεύχεσαι δεν σημαίνει παραίτηση από τη δράση, δεν σημαίνει ότι αφήνεις κάτι που είναι δική σου αρμοδιότητα στο Θεό. Αντίθετα, αφήνεις στο Θεό αυτό που είναι πράγματι δικό Του και που ουδέποτε ήταν δικό σου: τον χρόνο του μέλλοντος. Αυτός ο τύπος καταμερισμού των έργων ανάμεσα σε σένα και στον Θεό είναι που σου δίνει περισσότερη δύναμη να παλέψεις σαν λιοντάρι και να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου.

Όσοι έχουν επιχειρηματικές δραστηριότητες φαντάζομαι ότι θα έχουν συναντήσει πολλές φορές την κατάσταση αυτή όπου δεν μπορείς ν’ αποφασίσεις ανάμεσα μια δυο- τρεις εκδοχές. Όλες έχουν υπέρ και κατά. Ακόμα κι όταν μπορείς να φανταστείς τί θα προκύψει «αν» δεν ξέρεις «αν θα υπάρξει αν».

Υπάρχει ο ανθρωπολογικός τύπος που μπροστά στην αρρώστια λέει: «να είμαστε τυχεροί». Και υπάρχει κι εκείνος ο τύπος που λέει: « να μας βοηθήσει ο Θεός». Ποιος έχει πιο πολύ εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, ποιος τον αγαπάει περισσότερο; Ποιος είναι ο καλύτερος; Εκείνος που προσβλέπει στη βοήθεια της τύχης ή εκείνος που προσβλέπει στη βοήθεια του Θεού; Εκείνος που πιστεύει ότι είναι γέννημα τυχαίο ή εκείνος που πιστεύει ότι κοτζάμ Θεός κάθισε, με ξεχωριστό μεράκι, μαστόρεψε τον Κόσμο και μέσα σ’ αυτόν έβαλε τον Άνθρωπο να είναι φίλος και μπιστικός του; Υπάρχει ο ανθρωπολογικός τύπος που λέει: «το Σύμπαν συνωμότησε» και υπάρχει και ο άλλος που λέει: «με βοήθησε ο Θεός». Ποιος είναι πιο όμορφος; Εκείνος που συνωμοτεί με το Σύμπαν – τρομάρα του – ή εκείνος που προσπέφτει σε Ό,τι Καλό;

Μα προσπέφτουμε; προσκυνάμε; αντιδράει το νέο παλληκάρι!
Ναι,γιέ μου! Προσκυνάμε και προσπέφτουμε στο Κάλλος και στην Αγάπη!
Εκεί και πουθενά αλλού!