Ἅγιοι τῆς Κεφαλονιάς

Περιγραφή της εικόνας

Κάθε πρώτη Κυριακή του Αυγούστου η Τοπική Εκκλησία της Κεφαλληνίας τιμά με κοινό εορτασμό το σύνολο των Αγίων, τους οποίους ο «χριστώνυμος λαός της αγιοτόκου και αγιοβαδίστου νήσου Κεφαλληνίας» αναγνωρίζει διαχρονικά σε δύσκολες στιγμές ως ευεργέτες και μεσίτες του στον Θρόνο της Χάριτος.

Η ιερά εικόνα, με την επωνυμία «Σύναξη πάντων των εφόρων και προστατών Αγίων της νήσου Κεφαλληνίας», έργο των μοναζουσών της Ι. Μ. Παναχράντου Μεγάρων, (του παλαιού ημερολογίου), βρίσκεται σε ειδικό θρόνο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελιστρίας-Αναλήψεως του Αργοστολίου από τις 29-6-2014.

Πρόκειται για μία πρωτότυπη αγιογραφική σύνθεση και ταυτόχρονα για ένα εξαιρετικό εικαστικό έργο. Χωρίς να διαφοροποιείται από τους κανόνες της ορθόδοξης αγιογραφίας, αποτυπώνει τις μορφές των Αγίων μας με ζωντανά χρώματα και γλυκείες όψεις. Τις συνδυάζει ακόμη με την αποτύπωση προσκυνηματικών τόπων και ιστορικών στιγμών της τοπικής αγιολογίας και της εκκλησιαστικής ιστορίας του νησιού μας. Το στιλβωτό χρυσό φόντο αισθητοποιεί την υπερουράνια λαμπρότητα, της οποίας μέτοχοι είναι οι Άγιοί μας.

Περιγράφοντας την εικόνα αυτή επιχειρούμε να προσεγγίσουμε συνοπτικά τις αγιασμένες μορφές που θα τιμώνται στο εξής από κοινού:

Στο κέντρο της εικόνας δεσπόζει η παράσταση της Παναγίας ένθρονης. Είναι χαρακτηριστικό της εικόνας ότι ο θρόνος της Θεομήτορος εδράζεται πάνω στην κεφαλονίτικη γη. Ως Βασίλισσα ουρανού και γης η Θεοτόκος, κάθεται σε υψηλό θρόνο και κρατάει στα γόνατά Της, ως Θεομάνα, τον Ποιητή του κόσμου. Τον Κύριο και την Παναγία Μητέρα Του πλαισιώνουν δεξιά και αριστερά οι εν Κεφαλληνία διαλάμψαντες και τιμώμενοι Άγιοι.

Λίγο πιο κάτω, μπροστά από τη Θεοτόκο, στέκεται όρθιος ο πολιούχος, προστάτης και φύλακας της νήσου Κεφαλληνίας, ο Άγιος Γεράσιμος, ο Νέος Ασκητής (16 Αυγούστου και 20 Οκτωβρίου). Στο δεξί Του χέρι κρατά την Κεφαλονιά, την οποία προσφέρει ικετευτικά στη Θεοτόκο και τον Υιό Της και στο αριστερό Του χέρι κρατά ειλητάριο που γράφει: «Ὦ μήτερ τοῦ Κυρίου, σκέπασον καί διαφύλαξον τήν Νῆσον ταύτην», παρακαλώντας την Παναγία να προστατεύει τη νήσο που Του εμπιστεύθηκε.

Στα αριστερά του προσκυνητή και δεξιά της Παναγίας, στην πρώτη σειρά, φαίνεται να απονέμει σέβη και να ικετεύει ο φωτιστής του νησιού μας και ολόκληρου σχεδόν του πρώην «εθνικού» κόσμου, ο Απόστολος Παύλος(29 Ιουνίου), ο οποίος κρατά ειλητάριο που γράφει: «καί διασωθέντες τότε ἐπέγνωσαν ὅτι Μελίτη ἡ νῆσος καλεῖται», πιστοποιώντας ότι η Μελίτη των Πράξεων, στην οποία ναυάγησε, πηγαίνοντας στη Ρώμη για να δικαστεί, είναι η Κεφαλονιά. Συμπαραστάτες στη δέηση αυτή έχει τον Άγιο Άνθιμο Κουρούκλη τον νέο ασκητή, (4 Σεπτεμβρίου) τον τυφλό ιεραπόστολο του Αιγαίου, τον εκ Ληξουρίου ορμώμενο, ο οποίος στο αριστερό χέρι Του μαζί με το μπαστούνι του κρατά ειλητάριο που γράφει: «ἄγρυπνον ὄμμα οἶδα τόν νοῦν ἁγνίζειν, θραύειν πήρωσιν, φάσματα φυγαδεύειν»· τον Άγιο Παναγή Μπασιά (7 Ιουνίου) τον ταπεινό «άγαμον ιερέα εν Ληξουρίω», τον θεόσοφο διδάσκαλο που διέλαμψε με το φως της διορατικής Του χάριτος· τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (24 Αυγούστου), τον νέο Ιερομάρτυρα και Ισαπόστολο, ο οποίος πέρασε το 1777 από την ενετοκρατούμενη Κεφαλονιά, λίγο πριν από το μαρτυρικό του τέλος και δίδαξε σε πολλά μέρη της νήσου· τον Άγιο Δονάτο Επίσκοπο Ευροίας (30 Απριλίου), του οποίου το σκήνωμα, όταν οι Σταυροφόροι τον 12^ο αιώνα το μετέφεραν στη Βενετία, διήλθε από το νησί και παρέμεινε για αρκετούς μήνες στον Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Κάστρο· τον Άγιο Χαράλαμπο (10 Φεβρουαρίου), ο οποίος θαυματουργικά απάλλαξε την πόλη του Ληξουρίου από πανώλη το 1762 και από σιτοδεία το 1811 και είναι ο πολιούχος της πόλης.

Στην απέναντι πλευρά οριζοντίως, δεξιά του προσκυνητή, παρακαλούν όρθιοι τον Χριστό και την Παναγία ο Απόστολος Ανδρέας (30 Νοεμβρίου), του οποίου το δεξιό πέλμα ως ανεκτίμητος  πνευματικός θησαυρός φυλάσσεται στην Ι.  Μονή Του στη Μηλαπιδιά. Το έτος 1639 η διασωθείσα από ναυάγιο Ελληνορουμανίδα πριγκίπισσα Ρωζάνη, θυγατέρα του πρωτοσπαθάριου της Μολδοβλαχίας Ζώτου Τσιγαρά και εγγονή του ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Πέτρου Βοεβόδα, μόνασε στη γυναικεία αυτή Μονή (μετονομασθείσα σε Ρωμύλα Μοναχή) και αφιέρωσε το ιερό αυτό λείψανο, το οποίο φέρει εμφανή τα σημάδια από τη μαρτυρική σταύρωση. Οι Άγιοι Φανέντες, οι ομολογητές Άγιοι Γρηγόριος, Θεόδωρος και Λέων (Κυριακή των Αγίων Πάντων και Κυριακή των Μυροφόρων), οι οποίοι τον 4^ο αιώνα κατέφυγαν, ασκήτευσαν, εκοιμήθησαν και φανερώθηκαν θαυματουργικά στη Σάμη (ή Σάμο όπως είναι γνωστή η περιοχή). Προς τιμήν τους ανεγέρθηκε Μονή μετά τη θαυματουργική ανεύρεση των ιερών τους λειψάνων. Στο αριστερό Του χέρι ο ομολογητής Άγιος Θεόδωρος κρατά ειλητάριο που γράφει: «διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος καί ἐξήγαγες ἡμᾶς εἴς ἀναψυχήν». Τέλος ο Άγιος Μακάριος ο Νοταράς Αρχιεπίσκοπος Κορίνθου (17 Απριλίου), ο οποίος το 1771 επισκέφθηκε την Κεφαλληνία για να προσκυνήσει το ιερό λείψανο του συγγενούς Του, Αγίου Γερασίμου. Μαρτυρείται δε από την προφορική παράδοση της Μονής των Ομαλών ότι ο Άγιος Μακάριος ζήτησε να μείνει μόνος και μετά τη δύση του ηλίου στον Ναό, όπου φυλασσόταν το άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Γερασίμου. Αφού γονάτισε μπροστά στη λάρνακα, η λάρνακα άνοιξε και σηκώθηκε από μέσα ο Άγιος Γεράσιμος. Κατόπιν οι δύο Άγιοι εναγκαλίσθηκαν και αφού συνομίλησαν, ο «εν σώματι άφθορος και εν πνεύματι ζωντανός» Άγιος Γεράσιμος μπήκε και πάλι μέσα στη λάρνακα.

Στη βάση της εικόνας, με νατουραλιστικό σχεδόν τρόπο και με τη χρήση φωτογραφιών –προτύπων, αποτυπώθηκε το περίγραμμα της Κεφαλληνίας με την Ι. Μονή του Αγίου Γερασίμου και το χαρακτηριστικό ρυθμού μπαρόκ ενετικό καμπαναριό.

Επίσης, στη θάλασσα που απλώνεται στο κατώτερο μέρος της εικόνας, η αγιογράφος μοναχή απεικόνισε με τον χρωστήρα της το πλοίο, στο οποίο επέβαινε ο Απόστολος Παύλος, που  ναυάγησε στην Κεφαλονιά, τη «Μελίτη των Πράξεων».

Στο κάτω μέρος της εικόνας πάνω στην κορνίζα, έχει αναγραφεί το εξής επίγραμμα :  «Σπυρίδωνι, τῶν Κεφαλλήνων Ἱεράρχῃ σεπτῷ, τριακονταετέσι λάμποντι αὐγαῖς Θεοφιλοῦς Ποιμαντορίας, πάντων Κεφαλλήνων Ἁγίων ὑπερκαλλῆ τήνδ’ Εἰκόνα δωρούμεθ’ εὐσεβάστως, τόν βίον εὐχόμενοι μακρόν, ὁρατῶν τε καί ἀοράτων ἀπείραστον κακῶν. 2014.».

Τέλος υπεράνω όλων μέσα από μία υπερκόσμια νεφέλη ξεπροβάλλει ο Κύριος της Δόξης, εκατέρωθεν δε Αυτού δύο Άγγελοι, οι οποίοι φέρουν στις αγκάλες τους 12 στεφάνους για τους Αγίους της Κεφαλληνίας.

Συμπερασματικά διαπιστώνει κανείς από την αναλυτική περιγραφή της εικόνας ότι η Κεφαλληνία κοσμείται από πλειάδα Αγίων, τους οποίους πολλοί, ακόμη και ντόπιοι, αγνοούν, αφού είναι ανά τον κόσμο ξακουστή διότι φιλοξενεί το άφθαρτο σκήνωμα του προστάτη και πολιούχου της, Αγίου Γερασίμου του Νοταρά.

Είναι κατανοητό, λοιπόν, ότι επειδή εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα εκατομμύρια ονόματα όλων όσοι αγίασαν αφανώς και αθορύβως, οι εικόνες αποτελούν υπενθύμιση και οδοδείκτη στον καθημερινό αγώνα και την πορεία του πιστού προς τον Θεό. Γι’ αυτό ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης επισημαίνει τη σημασία της εικόνας για την πνευματική καλλιέργεια των πιστών : «οἶδε γὰρ καὶ γραφὴ σιωπῶσα ἐν τοίχῳ λαλεῖν καὶ τὰ μέγιστα ὠφελεῖν». Μας υπενθυμίζει τις αλήθειες της πίστεώς μας και μας παρακινεί σε πνευματική ανάταση. Ο ρόλος της εικόνας για τον Ορθόδοξο είναι ρόλος αναγωγικός, δηλαδή αποτελεί μέσο διδαχής και πνευματικής ανάτασης, και καθοδηγεί την ψυχή και τον νου των πιστών προς τη θεωρία των θείων μυστηρίων. Αποτελεί επίσης αναπόσπαστο μέρος της Λατρείας, τόσο σε συμβολικό όσο και σε ουσιαστικό επίπεδο, όπως το βιώνουμε στη μακραίωνη παράδοση της Εκκλησίας.

Σύναξη πάντων τῶν ἐφόρων καί προστατῶν Ἁγίων τῆς νήσου Κεφαλληνίας

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α΄ Τόν συνάναρχον Λόγον

Κεφαλλήνων προστάτας ἀνευφημήσωμεν,

Παῦλον, Ἀνδρέαν, Δονᾶτον

καί Παναγῆν τόν ἁπλοῦν,

Χαραλάμπην θεῖον, Ἄνθιμον, Μακάριον

σύν Γερασίμῳ τῷ σεπτῷ

καί Κοσμᾷ τῷ Αἰτωλῷ

τριάδα σεμνῶν Φανέντων,

ἱλεουμένους Κυρίῳ

ὑπέρ ἡμῶν τῶν εὐφημούντων αὐτούς.

Κοντάκιον

Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ

Κεφαλληνίας τούς ἑτοίμους ἀντιλήπτορας,

Ἁγίων τάξεις θεοφόρων εὐφημήσωμεν

προστατῶν τε καί φυλάκων τῆς νήσου ταύτης,

Ἀποστόλους, Ἱεράρχας, Ἱερομάρτυρας

καὶ Ὁσίων ἀσκητῶν σεπτὴν ὁμήγυριν,

πόθῳ κράζοντες· Χαίροις, Σύλλογε ἔνθεε.

Μεγαλυνάριον

Ἦχος πλ. δ΄

Χαίροιτε, φωστῆρες θεολαμπεῖς

πάντων τῶν Ἁγίων,

τῶν ἐφόρων καὶ προστατῶν

τῆς Κεφαλληνίας,

τόν Κύριον τῆς δόξης

ὑπὲρ ἡμῶν ἀπαύστως

καθικετεύοντες.

Άγιος Επιφάνιος, Επίσκοπος Κωνσταντίας της Κύπρου. (12 Μαΐου)

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του αγίου Επιφανίου επισκόπου Κωνσταντίας της Κύπρου. Ο άγιος Επιφάνιος είναι από τους μεγάλους πατέρες και διδασκάλους της Εκκλησίας, σύγχρονος του αγίου Βασιλείου του Μεγάλου και του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Στα βαθειά γεράματά του, χωρίς να το καταλάβει, αναμίχθηκε στη λυπηρή υπόθεση εναντίον του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, αμέσως όμως μόλις είδε το λάθος του, παραιτήθηκε από κάθε πιό πέρα ενέργειά του. Γυρίζοντας τότε από την Κωνσταντινούπολη στη Κύπρο, πέθανε στο ταξίδι το 403, σε ηλικία κοντά ενενήντα ετών.
Ο άγιος Επιφάνιος γεννήθηκε το 315 σ’ ένα χωριό της Παλαιστίνης από γονείς χριστιανούς. Σε ηλικία δέκα ετών έμεινε ορφανός· τότε κινδύνεψε να πεθάνει, αλλά τον υιοθέτησε ένας πλούσιος Ιουδαίος. Ο Ιουδαίος τον έστειλε να σπουδάσει στην Αλεξάνδρεια και πεθαίνοντας του άφησε όλη την περιουσία του. Ο άγιος Επιφάνιος σε ηλικία είκοσι ετών βαπτίσθηκε, μοίρασε ύστερα τη περιουσία του και πήγε κι έγινε μοναχός σ’ ένα μεγάλο μοναστήρι της Λιβύης, έχοντας γέροντα και πνευματικό οδηγό τον άγιο Ιλαρίωνα. Ύστερα από χρόνια, θέλοντας να διαδώσει το μοναχισμό στη πατρίδα του, γύρισε στη Παλαιστίνη και ίδρυσε εκεί μοναστήρι, το οποίο διοίκησε πνευματικά τριάντα χρόνια.
Ο άγιος ‘Επιφάνιος έζησε ολωσδιόλου φτωχός και ακτήμονας. Κάποτε τον αιχμαλώτισαν ληστές, αλλ’ όταν είδαν πως δεν είχε τίποτε, τον άφησαν ελεύθερο. Τόσο είχε διαδοθεί η φήμη της αγιοσύνης του, ώστε οι επίσκοποι της Παλαιστίνης κινήθηκαν να τον εκλέξουν επίσκοπο. Όταν το έμαθε, ο άγιος Επιφάνιος έφυγε στη Κύπρο, πάλι κοντά στο γέροντά του Ιλαρίωνα, που ασκήτευε τώρα κοντά στη Πάφο. Όταν πέθανε ο επίσκοπος Κωνσταντίας, της σημερινής δηλαδή Σαλαμίνας της Κύπρου, ο άγιος Επιφάνιος, με την επιμονή του κλήρου και του λαού, αναγκάσθηκε να τον διαδεχτεί στον επισκοπικό θρόνο.
Ο άγιος Επιφάνιος είναι πατέρας και διδάσκαλος της Εκκλησίας. Τον ονόμασαν πεντάγλωσσο, γιατί μιλούσε πέντε γλώσσες, την ελληνική, τη λατινική, την εβραϊκή, τη συριακή και την αιγυπτιακή. Προπάντων η μέριμνά του ήταν ακοίμητη για την καταπολέμηση των αιρέσεων και τα συγγράμματα που άφησε είναι πηγή για την ορθόδοξη πίστη. Οι αγώνες κι ο ζήλος του για την πίστη της Εκκλησίας τον έφεραν σε σύγκρουση με πολλούς ανθρώπους του καιρού του, όπως δυστυχώς συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιστάσεις. Έτσι βρέθηκε μπλεγμένος και στη δυσάρεστη υπόθεση του αγίου Χρυσοστόμου.
Σε μια απαντητική επιστολή του αγίου Βασιλείου προς τον άγιο Επιφάνιο, βλέπουμε πόσο ο επίσκοπος της Κύπρου ενδιαφερόταν για την Εκκλησία και πόσο οι άλλοι επίσκοποι, όπως ο Μέγας Βασίλειος, τον σέβονταν και τον τιμούσαν. Δεν είναι, γράφει ο άγιος Βασίλειος, μικρό σημάδι αγάπης να θυμηθείς εμάς τους τόσο μικρούς και ανάξιους. Πώς να μη θαυμάσουμε, συνεχίζει, την καθαρή και άδολη αγάπη του ανθρώπου, που μέσ’ από θάλασσες και στεριές, που σωματικά μάς χωρίζουν, φροντίζει να μάς ενισχύσει ψυχικά; Σε μια εποχή μεγάλης εκκλησιαστικής ταραχής και ακαταστασίας.
Η Εκκλησία είναι Εκκλησία Μαρτύρων, αλλά είναι επίσης και Εκκλησία Πατέρων. Πατέρες είναι οι κληρικοί και οι μοναχοί, που ξεχωρίζουν για την ορθόδοξη διδασκαλία τους και την αγιοσύνη του βίου τους. Οι Πατέρες δεν είναι μόνο σοφοί θεολόγοι, αλλά και άγιοι ασκητές. Τέτοιος υπήρξε ο άγιος Επιφάνιος· σοφός και άγιος. Χρόνια ολόκληρα ωρίμασε μέσα στην υπακοή και τη νηστεία του μοναστηριού, πρώτα ως απλός μοναχός, κι ύστερα ως ηγούμενος, και τελευταία, με την αξίωση όλων, δέχτηκε το επισκοπικό αξίωμα· όχι ως ηγεμονία, καθώς γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αλλ’ ως διακονία. Έμεινε και είναι ο πατέρας και διδάσκαλος της Εκκλησίας. Ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου.

(+Διονυσίου Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης, «Εικόνες έμψυχοι»)

Ο Άγιος Προφήτης Πρόδρομος και Βαπτιστής Ιωάννης

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου,δασκάλου

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ: Πρόκειται για τον τελευταίο προφήτη, τον προφήτη ο οποίος συνδέει την Καινή με την Παλαιά Διαθήκη, του οποίου ο σκοπός της ζωής του υπήρξε η αναγγελία της ενανθρώπισης του Υιού του Θεού. Πρόκειται για τον Ιωάννη τον βαπτιστή στον οποίο θα προσέλθει ο Κύριος να βαπτισθεί και Αυτός και να δοθεί με αυτόν τον τρόπο η ευκαιρία της επιφανείας του Αγίου Τριαδικού Θεού.

Ο Υιός “ταπεινών εαυτόν” βαπτίζεται, το Πνεύμα το Άγιον,«Ωσεί περιστερά», φανερώνεται σαν ένα περιστέρι και η φωνή του Θεού Πατρός ακούγεται να δηλώνει: «ουτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός». Αυτός είναι ο αγαπητός Μου Υιός. Εδώ λοιπόν βλέπουμε την εξαιρετική τιμή που επιφυλάσσει ο Θεός στο “σκεύος εκλογής του”, τον τελευταίο από την πλειάδα των προφητών Του: την προαναγγελία της σωτηρίας του γένους των ανθρώπων, που έχει υποσχεθεί αιώνες πριν ο ίδιος ο Θεός στους πρωτόπλαστους. Πρόκειται για την μοναδική τιμή, σ’ αυτόν που μέσα στην ταπείνωσή του, λέγει στους ακροατές του ότι «ου ουκ ειμίάξιος το υπόδημα των ποδών λύσαι». Δηλαδή διαμαρτυρόμενος όταν τον παρομοιάζουν με τον αναμενόμενο Μεσσία λέγει ότι δεν είναι άξιος ούτε τα κορδόνια των υποδημάτων Του να λύσει.

Πρόκειται γι’ αυτόν που προς στιγμήν αποτολμά ακόμη και να αρνηθεί να βαπτίσει τον Ιησού, λέγοντας «εγώ έχω χρείαν υπό σου βαπτισθήναι, και συ έρχη προς με;» Εγώ έχω ανάγκη να βαπτισθώ από εσένα και έρχεσαι Εσύ σε μένα; Αλλά η μοναδική αυτή τιμή δεν υπολείπεται της πράγματι μεγάλης αξίας του.

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ:Τα επίθετα «δίκαιος» και «άγιος», δηλαδή δίκαιος και άγιος απέναντι Θεού και ανθρώπων, που σημειώνει ο ευαγγελιστής Μάρκος και τα οποία αποδίδει ως χαρακτηρισμούς του που προέρχονται από τον ίδιο τον Ηρώδη, αποδίδουν ίσως μόνο ένα μέρος της σημαντικής αυτής προσωπικότητας. Ο ευσεβής και ταπεινός, δίκαιος, άγιος και απόγονος θρησκευόμενης οικογένειας, ως τέκνο του ιερέα Ζαχαρία, που συνδέεται με συγγένεια και με την Παρθένο Μαρία, ζει απλά και φτωχικά στην έρημο (ως Ναζιραίος, ασκητής δηλαδή των χρόνων της Π. Διαθήκης) κηρύττοντας τη μετάνοια στο λαό του Ισραήλ και μεταφέροντας το ελπιδοφόρο μήνυμα της έλευσης του Θεανθρώπου. Προετοιμάζει την «οδόν του Κυρίου», εξ' ου και η προσωνυμία του Πρόδρομος. Βαπτίζει στον Ιορδάνη όσους προσέρχονται σ’ αυτόν εξομολογούμενοι τις αμαρτίες τους. Διδάσκει τον λόγο και τις εντολές του Θεού τονίζοντας τη λύτρωση που θα φέρει ο αναμενόμενος Μεσσίας και καλεί όλους σε μετάνοια. Γι’ αυτό και δεν διστάζει να ελέγχει και τον Ηρώδη που συζούσε με την Ηρωδιάδα,γυναίκα του αδελφού του Φίλιππου: “ Ουκ έξεστί σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου". Εξαιτίας αυτού του ελέγχου, η Ηρωδιάδα, προσπαθούσε να βρει αφορμή να απαλλαγεί από την ελεγκτική παρουσία του Ιωάννη και τις βαριές αλλά δίκαιες κατηγορίες του. Κατόρθωσε λοιπόν να πείσει τον Ηρώδη να αποφασίσει, να τον συλλάβει και να τον κλείσει σε φυλακή, για να τον φιμώσει, για να μην ακούγεται ο ενοχλητικός έλεγχός του. Ωστόσο, και εκεί που βρισκόταν ο ασυμβίβαστος Ιωάννης δεν έπαυσε να κηρύττει τον λόγο του Θεού, ελέγχοντας τον Ηρώδη και την Ηρωδιάδα. Παρ’ όλα αυτά ο λαός τον αγαπούσε. Ακολουθούσε το κήρυγμά του και σεβόταν τη διδαχή του. Πίστευε στο προφητικό του κήρυγμα για την έλευση του αναμενόμενου Σωτήρα. Γι' αυτό κι ο βασιλιάς της Ιουδαίας δεν τολμούσε να τον θανατώσει. Όμως η Ηρωδιάδα, όταν ο επιπόλαια φερόμενος βασιλεύς Ηρώδης στη γιορτή των γενεθλίων του, “γλεύκους μεμεστωμένος” υποσχέθηκε να χαρίσει οτιδήποτε, «έως ημίσους της βασιλείας» του, στην κόρη της και ανεψιά του, μετά από έναν ωραίο χορό, βρήκε την ευκαιρία να εκδικηθεί και να απαλλαγεί από την φυσική παρουσία του Ιωάννη. Συμβούλεψε την κόρη της να ζητήσει «την κεφαλήν Ιωάννου του βαπτιστού». Κι ο Ηρώδης που με τόση ευκολία και χωρίς πολλή σκέψη έδωσε μια τόσο σοβαρή και μεγάλη υπόσχεση, δεν κατάφερε τώρα, αν και «περίλυπος γενόμενος», να αρνηθεί, βοηθώντας μ’ αυτόν τον τρόπο να πετύχει την εκδίκησή της η Ηρωδιάδα. «Και ήνεγκε την κεφαλήν αυτού επί πίνακι και έδωκεν αυτήν τω κορασίω, και το κοράσιον έδωκεν αυτήν τη μητρί αυτής». Όμως, ο Τίμιος του Κυρίου Πρόδρομος, ο μέγιστος των Προφητών, ο Κήρυκας της Χάριτος, ο ασυμβίβαστος, ζούσε για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού. Και υπέγραψε αυτήν την αγάπη του με την ίδια του την κεφαλή. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλους τους ορθοδόξους ναούς η μορφή του εικονίζεται δίπλα στο Δεσπότη Κύριο, δεξιά της Ωραίας Πύλης. Ο Πρόδρομος, ως γνήσιος Προφήτης, παραμένει ανυποχώρητος, πιστός στο παράδειγμα των Προφητών πριν απ' αυτόν (Ησαϊας, Ιερεμίας, Ηλίας, Ελισσαίος), το δε αίμα του, είναι η μεγαλύτερη μαρτυρία της συνέπειας στο πανάγιο θέλημα του Θεού.

πηγή

Οι άγιοι της Καππαδοκίας υπό του αρχιμ. Γεωργίου Χρυσοστόμου

Καππαδοκία! Χώρα αγίων. Χαρακτηριστικός ο τρόπος που χορεύουν οι κάτοικοί της, κάνοντας με τα δάκτυλα το σχήμα του σταυρού. Το θρησκευτικό συναίσθημα διαφαίνεται σε κάθε φάση της καθημερινής τους ζωής. Για να ριζώσει ο χριστιανισμός στις ψυχές τών Καππαδοκών έπρεπε να εκτοπίσει τη λατρεία των ανατολικών θεοτήτων καθώς και της ελληνικής μυθολογίας.

Πηγή: http://stavrodromi.com

Πολλοί εξελληνισμένοι Ιουδαίοι, που κατοικούσαν στην Καππαδοκία, ήταν φορείς της νέας θρησκείας. Οπως λέγεται, αυτοί βρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ την ημέρα της Πεντηκοστής και είδαν, με τα ίδια τους το μάτιο, τα γεγονότα της συγκλονιστικής αυτής ημέρας.

Σε κάποιες από αυτές τις εξελληνισμένες κοινότητες πρωτοσπάρθηκε ο λόγος του Ευαγγελίου από τόν ίδιο τόν Απόστολο Πέτρο περίπου το 50 μ.Χ.. Στους κατοίκους αυτών των περιοχών απευθυνόταν η πρώτη του επιστολή, συμβουλεύοντάς τους να υπομένουν με θάρρος τις κακουχίες για να δοξαστεί έτσι ο αληθινός Θεός. Τον θείο λόγο κήρυξε στην Καππαδοκία και ο Απόστολος Ανδρέας, αδελφός του Πέτρου, ίσως και ο Απόστολος Παύλος. Πρώτος επίσκοπος της Εκκλησίας τής Καππαδοκίας έγινε, σύμφωνα με την παράδοση, ο εκατόνταρχος Λογγίνος, που ανεφώνησε κατά το πάθυς του Κυρίου. “Αληθώς Θεού Υιός ην ούτος”.

Από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια άρχισαν οι διωγμοί κατά τών Χριστιανών. Παρόλα αυτά, η πίστη τους μεταλαμπαδευόταν καθημερινά σε νέες ψυχές. Έτσι, μόλις τον 2ον μ.Χ. αιώνα, καταγράφονται δύο μεγάλες επισκοπικές έδρες, της Καισαρείας και της Μελητινής. Η Καππαδοκία έπαψε να είναι η απομακρυσμένη χώρα της Ανατολής. Μεταμορφώθηκε σε κέντρο κατάρτισης σημαντικών πνευματικών ανδρών, που με πάθος μετέδιδαν τη βαθύτερη θεολογική τους σκέψη πολύ μακρύτερα από τα όριά της. Έγινε στόχος υών ειδωλολατρών αυτοκρατόρων της Ρώμης που αγωνίστηκαν, χωρίς αποτέλεσμα βέβαια, να σβήσουν τη φλογερή πίστη τών Καππαδοκών. Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες αναδείχθηκαν μεγάλες θεολογικές μορφές και πλήθος μαρτύρων της Χριστιανοσύνης.

Είναι αδύνατο να απαριθμήσουμε όλο το πλήθος των αγίων, που είτε ήσαν Καππαδόκες και μαρτύρησαν στην πατρίδα τους είτε κατάγονταν από αλλού και υπέστησαν το μαρτύριο στην Καππαδοκία.

Ενδεικτικά αναφέρουμε τούς Δώδεκα Μάρτυρες του διωγμού επί Διοκλητιανού (290 μ.Χ. στην Καισαρεία), τούς Σαράντα Μάρτυρες του διωγμού επί Λικινίου (320 μ.Χ. στη Σεβάστεια), τούς οσιομάρτυρες Αγαθόδωρο (από τα Τύανα), Αδριανό (από τήν Καισαρεία), Αθηνογένη (από τη Σεβάστεια), Ακάκιο (τον επονομαζόμενο Καππαδόκη), Αγαπητό (επίσκοπο Σινασσού), τους ιεράρχες Γρηγόριο (Νεοκαισαρείας) και Φιρμιλιανό (Καισαρείας), τόν Μάμαντα (από την Καισαρεία η τη Γάγγρα) “τόν περιβόητον του Χριστού μάρτυρα” τον οποίο εγκωμίασαν ο μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο θεολόγος, τήν Ιουλίττα για τήν οποία ο μέγας Βασίλειος ομιλεί με θαυμασμό, τον άγιο μεγαλομάρτυρα Γεώργιο, τόν οποίο ο θρύλος θέλει να έχει σκοτώσει το δράκο στο όρος Αργαίο, νότια του Ζιζίνδερε.

Το σημερινό Κόραμα (Goreme)
Πηγή: http://stavrodromi.com

Δύο είναι οι μεγάλες εκκλησίες στην Καππαδοκία που χάραξαν την πορεία του Χριστιανισμού στην περιοχή. Πρώτα η εκκλησία της Καισαρείας. Πλήθος πληροφοριών παρατίθενται για την ιστορική πορεία της, κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, με αποκορύφωμα την εμφάνιση του Αρειανισμού, τις ενέργειες του Ιουλιανού του Παραβάτη και τον ρόλο των τοπικών επισκόπων στα εκκλησιαστικά και κοινωνικά δρώμενά της. «Έσχε πάντα τα δικαιώματα Πατριάρχου…». Η άλλη μεγάλη μητρόπολη της Καππαδοκίας ήταν αυτή του Ικονίου, που είχε δύο έδρες: του Ικονίου και της Νίγδης. Πρώτος επίσκοπος της είναι ο Σωσίπατρος, μαθητής του Αποστόλου Παύλου.

Κατά την πρωτοχριστιανική εποχή πολλοί Ιεράρχες διακρίθηκαν για το έργο τους, όπως ο Αλέξανδρος (επίσκοπος Καισαρείας), που θεωρείται ο εισηγητής στην Καππαδοκία των εκκλησιαστικών σπουδών, που καλλιεργούσε η σχολή της Αλεξανδρείας. Ο Φιρμιλιανός (επίσκοπος Νεοκαισάρειας), εχθρός τών αιρέσεων της εποχής, και υπερασπιστής και θεμελιωτής τών ορθοδόξων δογμάτων, της διοικήσεως και των θεσμών της Εκκλησίας μέσα από το φιλελεύθερο πνεύμα της Μ. Ασίας. Κι έτσι οδεύει το πνεύμα της Καππαδοκίας προς την εποχή τών Τριών Ιεραρχών, τών Καππαδοκών Πατέρων της Εκκλησίας.

Αναντίρρητα, τόν 4ο μ.Χ. αιώνα η Καππαδοκία γνώρισε τη μεγαλύτερη πνευματική της άνθιση και αναγορεύθηκε σε προπύργιο ολόκληρου του Χριστιανισμού, με τη δράση του Μεγάλου Βασιλείου (επισκόπου Καισαρείας), του Γρηγορίου Θεολόγου (επισκόπου Σασίμων) και του αδελφού του Γρηγορίου (επισκόπου Νύσσης). Οι Καππαδόκες πατέρες διατύπωσαν το δόγμα περί της Αγίας Τριάδος, προτείνοντας για πρώτη φορά ότι ο Θεός είναι “ουσία εν τρισίν υποστάσεσιν. Πρόβαλαν έτσι μια στερεή και καταληπτή χριστολογία. που αποτέλεσε τελικά τη βάση του Συμβόλου της Πίστεως.

Παράλληλα, την περίοδο αυτή αλλά και μεταγενέστερα βρήκαν καταφύγιο στα σκληροτράχηλα εδάφη της Καππαδοκίας οι πρώτοι αναχωρητές. Λαξεύοντας σπηλιές σε πορώδεις βράχους, τις οποίες χρησιμοποιούσαν για καταλύματα. Με το πέρασμα των χρόνων οι χαράδρες, οι βράχοι, οι κρημνοί της γέμισαν από λιπόσαρκες μορφές. Με τη λιτή διατροφή τους, την προσευχή, την ψαλμωδία, τη μελέτη και την ενδοσκόπηση ποθούσαν να προσκολληθούν στην ουράνια ζωή, προσφέροντας ταυτόχρονα πολύτιμα “διαμάντια” στον βυζαντινό πολιτισμό και ανεπανάληπτα παραδείγματα αγιότητας. Τον 5ον αιώνα μ.Χ. ο μοναχικός βίος ήταν πιά πολύ καλά οργανωμένος. Σε υπερμεγέθεις βράχους λαξεύτηκαν ολόκληρα μοναστηριακά συγκροτήματα και περίτεχνοι ναοί, που προκαλούν τόν θαυμασμό ακόμη και σήμερα.

Το πάνθεο των Αγίων της Καππαδοκίας ολοκληρώνεται με τον τελευταίο τοπικό Άγιο Αρσένιο, τον ονομαζόμενο Καππαδόκη. Πρόσφυγας κι αυτός, ακολούθησε τις τύχες των συμπατριωτών του. Μεταφύτευσε στη μητροπολιτική Ελλάδα και μάλιστα στη Μακεδόνικη γή τη βαθειά ευσέβεια των κατοίκων της Καππαδοκίας. Τιμήθηκε άπ’ όλους ως ένας από τους λαοφιλέστερους νεοφανείς Αγίους. Η τιμή του διατήρησε άσβεστη τη μνήμη των αλησμόνητων πατρίδων.

Σε ολόκληρο το διάβα της ιστορίας, η Καππαδοκία ανέδειξε, όπως και τόσες άλλες ελληνικές περιοχές, τη σύντηξη του Ελληνισμού με τήν Ορθοδοξία. Πρόκειται για μια κοινή πορεία πολλών αιώνων, που δημιούργησε ακατάλυτους δεσμούς. Την κοινή αυτή πορεία μπορεί να δει κανείς μέσα από τους λόγους του μεγάλου Καππαδόκου Θεολόγου Γρηγορίου αλλά και μέσα από τις διαπιστώσεις των νεότερων ιστορικών: Σ’ αγαπώ Ελλάδα… είσαι δική μου, μα σ’ αγαπώ, γιατί πρόθυμα προχώρησες προς τον Χριστό (Τατάκης).

αρχιμ. Γεωργίου Χρυσοστόμου πρωτοσύγκελλου I.Μ. Βέροιας

Πηγή: Περιοδικόν «Παράκληση», Έτος 4ο, Τεύχος 18ο, Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, Μάϊος–Ιούνιος 2004

πηγή

ΠΡΕΣΒΕΙΣ ΑΓΙΟΙ ΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ

Τὸ κέντρο τῶν προσευχῶν μας, θὰ πρέπει νὰ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Θὰ ζητοῦμε ἀπὸ τὸ Πατέρα Θεὸν ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ λαβαίνουμε (ἐὰν βέβαια καλῶς ζητοῦμε) κατὰ τό: «Ὅ,τι ἂν αἰτήσητε τὸν Πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί μου, δῷ ὑμῖν» (Ἰω. ιε´ 16).

Μετὰ ὅμως τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, ἂς παρακαλοῦμε καὶ τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, διότι ἔχει μεγάλη παρρησίαν εἰς τὸν Υἱόν της.

Ἐν συνεχείᾳ καὶ τοὺς Ἁγίους τοῦ Κυρίου, οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν παρὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ διάφορα χαρίσματα κατὰ τὸ μαρτύριόν τους καὶ σπεύδουν εἰς βοήθειάν μας. Ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἔχουν παρρησία ἔναντι τοῦ Θεοῦ, «διὰ πᾶν ἔργον ἀγαθὸν» καὶ πᾶσαν νόσον. Οἱ ἅγιοι ἐκφράζουν (μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὴν ἄθλησή τους ὁ καθένας) τὸ μεγάλο νόημα τῆς διαλεκτικῆς μεταξὺ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς.

Μερικῶν ἐξ αὐτῶν (τῶν 80 περίπου ἀναφερομένων Ἁγίων) τὰ «ἰδιαίτερα» χαρίσματα ἔχουν ὡς ἑξῆς:...

 

Ὁ Ἅγιος Κυπριανός, ἡ Ἁγία Ἰουστίνη ἡ Παρθένος (2/10) καὶ ἡ Ἁγία Θωμαῒς (14/04) βοηθοῦν στὴν καταπολέμηση τῶν σαρκικῶν πειρασμῶν, ὅλων τῶν εἰδῶν τῆς μαγείας, στὴ λύση (διάλυση) αὐτῶν, καὶ ἐν γένει μάχονται κατὰ πνευμάτων ἀκαθάρτων.

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρόνικος καὶ ἡ Ἁγία Ἀθανασία (9/10) βοηθοῦν τὰ ἀνδρόγυνα ποὺ θέλουν νὰ ἐγκρατευθοῦν γιὰ ἀνώτερη πνευματικὴ διαβίωση.

Ἡ Ἁγία Φωτεινὴ (26/02) βοηθεῖ στοὺς πονοκεφάλους, ἀλλὰ καὶ τῶν ὀργάνων τῆς κεφαλῆς.

Ἡ Ἁγία Παρασκευὴ (Προστάτις τῶν ὀφθαλμιάτρων), ἡ Ἁγία Ἐριφύλη καὶ ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος (20/12) βοηθοῦν σ᾿ ὅλες τὶς ἀσθένειες τῶν ὀφθαλμῶν.

Ἡ Ἁγία Παρασκευὴ (26/07) καὶ γιὰ τὶς συζυγικὲς ἔριδες-προστριβὲς (χρήσιμο νὰ ὑπάρχει ἡ εἰκόνα της).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος (26/09) γιὰ τὶς παθήσεις τῆς γλώσσας, βραδυγλωσσία, τραυλότητα, γιὰ διάφορα πρηξίματα-οἰδήματα καὶ γιὰ τὶς ἀϋπνίες.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος (26/09), ἡ Ἁγ. Παρασκευή (26/07) καὶ ὁ Ἅγ. Κλέαρχος βοηθοῦν τὰ πάσης φύσεως ἐγκαύματα.

Ὁ Ἅγ. Παντελεήμων (27/07) γιὰ αἱμορραγίες τοῦ σώματος, ρινὸς κ.λπ., καθὼς καὶ γιὰ στηθικά.

Ἡ Ἁγία Δωροθέα γιὰ τὶς ἀσθένειες τοῦ προσώπου καὶ γιὰ τὴ μὴ παραμόρφωσή του.

Ἡ Ἁγία Μαγδαληνὴ (22/07) γιὰ τὴν τριχόπτωση καὶ τοὺς πόνους τῶν δακτύλων.

Ὁ Ἅγιος Ἀντίπας (11/04) γιὰ ἀσθένειες ὀδόντων. Προστάτις ἅγιος τῶν ὀδοντιάτρων.

Ὁ Ἅγιος Παῦλος ὁ Ὁμολογητὴς (8/03) γιὰ πόνους λαιμοῦ.

Ὁ Ἅγιος Ἀββακοὺμ (2/12) γιὰ πόνους αὐτιῶν.

Ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος (10/02) γιὰ στομαχικὲς καὶ ἐντερικὲς ἐνοχλήσεις, λοιμώδεις νόσους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς λυπηρὲς σκέψεις - διαλογισμούς.

Ὁ Ὅσιος Βασίλειος ὁ Ἀμασεύς (20/10), γιὰ ρευματισμοὺς χεριῶν, ποδιῶν, μέσης, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἀπελπισία καὶ τὶς ἀπογοητεύσεις.

Ἡ Ἁγία Ξενία (ἢ ὁσία Ξένη) (24/01) γιὰ τὶς παθήσεις τῆς καρδιᾶς, γιὰ κάθε εἶδος νευρασθενειῶν, ἐξανθημάτων, γιὰ κάθε εἶδος μαγείας, γιὰ ἐργασιακὲς ἐπιτυχίες.

Ἡ Ἁγία Βαρβάρα (4/12) βοηθάει στὰ δερματικά (εὐλογιά, ἱλαρά, ἀνεμοβλογιά, λέπρα κ.λπ.). Ἐπίσης βοηθάει ὅσους ταξιδεύουν μὲ αὐτοκίνητο, τραῖνο, ἀεροπλάνο, ἀλλὰ καὶ ὅσους χειρίζονται κάθε μηχανοκίνητο μέσον. Προστάτιδα τοῦ Μηχανικοῦ (στρατοῦ).

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στρατηλάτης (8/02), γιὰ κάθε εἴδους ἐκζέματα (ὁμοίως καὶ ὁ Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Τήρων).

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Τήρων (17/02) βοηθάει καὶ στὴν ἀνεύρεση ἐξαφανισθέντων προσώπων.

Ὁ Ἅγιος Μηνᾶς (11/11) βοηθάει στὸν ἴκτερο (τὴν λεγομένην «χρυσήν»). Ἐπίσης γιὰ τὴν ἀνεύρεση ἀπωλεσθέντων πραγμάτων ἢ ἀποπλανηθέντος (ξελογιασμένο) πρόσωπο. Ἀκόμη προφυλάττει ἀπὸ πυρκαϊὲς καὶ ἀπὸ κλέπτες.

Ὁ Ἅγιος Φανούριος (27/08) γιὰ ὅλα τὰ ἀπολεσθέντα. (Οἱ Μοναχοὶ ἐπικαλοῦνται καὶ τὸν Ἅγ. Μηνᾶ).

Ὁ Ἅγιος Τρύφων (19/04), ὁ Ἅγ. Ἱερόθεος ὁ ἐξ Ἀθηνῶν (4/10), ὁ Ἅγ. Χαραλάμπης (10/02) καὶ ὁ Ὅσιος Σεραφεὶμ (8/12 ἢ 6/05) βοηθοῦν γιὰ τοὺς κήπους, ἀγρούς, σπαρτά, δένδρα, φυτά, σταφυδαμπέλους κ.λπ. Ὁ Ἅγιος Τρύφων εἶναι προστάτης γεωργῶν καὶ τῶν πτηνοτρόφων.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος (6/12 καὶ 20/06), προστάτης τῶν Ναυτικῶν (καὶ ὅσων ταξιδεύουν μὲ πλοῖο), χηρῶν, ὀρφανῶν καὶ παρθένων. Προστατεύει ἀπὸ βροχὴ ὁδοιπόρους καὶ διαλύει (κακοὺς) λογισμοὺς ὅσων τὸν ἐπικαλοῦνται.

Ἡ Ἁγία Ἀνθία (15/12) βοηθᾶ ἐπίσης ὀρφανά, χῆρες καὶ παρθένους.

Ἡ Ἁγία Πολυξένη (23/09) βοηθάει-προστατεύει τοὺς ἐργαζομένους σὲ σκαλωσιές, ὅσους ὑποφέρουν ἀπὸ ναυτία (ταξιδεύοντας), ἀλλὰ καὶ ἐγκύους γιὰ νὰ μὴν ἀποβάλουν.

Οἱ Ἅγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος καὶ Εἰρήνη (Τρίτη τῆς Διακαινησίμου), Ἅγιος Νεκτάριος (9/11) θεραπεύουν πολλοὺς ἀσθενεῖς (διαφόρων παθήσεων).

Ὁ Ἅγιος Στυλιανὸς (26/11) γιὰ προστασία τῶν παιδιῶν, βρεφῶν καὶ γιὰ ἀπόκτησή τους. Ὅταν διαβάζεται ἡ παράκληση τοῦ ἁγίου, σταματοῦν διαπληκτισμοὶ ἀδελφῶν κάθε ἡλικίας.

πηγή

Η γιορτή των αγγέλων! - "Άγνωστοι" αρχάγγελοι

Γιατί οι άγγελοι γιορτάζουν 8 Νοεμβρίου;

Κατά τον άγιο Δημήριο του Ρωστώφ, η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει τοποθετήσει τη "σύναξη" των αγίων αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και όλων των "επουράνιων δυνάμεων" στις 8 Νοεμβρίου, για τον εξής λόγο:

Κατά το αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο, πρώτος μήνας του χρόνου ήταν ο Μάρτιος και ο Νοέμβριος ήταν ένατος (το λέει και τ' όνομά του, "ένατος" στα λατινικά). Επειδή οι άγγελοι διακρίνονται σε εννέα "τάγματα", η γιορτή τους τοποθετήθηκε τον ένατο μήνα.

Επειδή εξάλλου οι άγγελοι (όπως φαίνεται π.χ. στο Ματθ. 25, 31, και σε όλη την έκταση της Αποκάλυψης) θα συνοδεύσουν τον Ιησού Χριστό κατά τη δευτέρα παρουσία Του και θα συνεργαστούν ποικιλότροπα στην υπόθεση της σωτηρίας των ανθρώπων κατά την ανατολή της αιώνιας ημέρας, της "Όγδοης Ημέρας της Δημιουργίας", η γιορτή τους τοποθετήθηκε την όγδοη ημέρα του ένατου μήνα.

Τέλος, την ίδια μέρα, 8 Νοεμβρίου, γιορτάζεται και το όνομα Σταμάτης (αν και υπάρχει άγιος Σταμάτιος), σε ανάμνηση της παρέμβασης του αρχαγγέλου Μιχαήλ, που "σταμάτησε" την αποστασία των αγγέλων προς τον Εωσφόρο φωνάζοντας "στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού" (ας σταθούμε σωστά, με συστολή απέναντι στο Θεό), ερχόμενος "εν τω μέσω του ουρανού".

Η γιορτή των αγγέλων δεν είναι "μνήμη", αφού δεν υπάρχει ημέρα κοίμησης στους αγγέλους, αλλά μόνο "σύναξη", δηλ. συγκέντρωση των χριστιανών για να τους τιμήσουν. Άλλες γιορτές των αγγέλων είναι η Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ στις 26 Μαρτίου (μια μέρα μετά τον Ευαγγελισμό, δηλ. την επίσκεψή του στην Παναγία), και το θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στις Κολοσσές της Φρυγίας (6 Σεπτεμβρίου). Επίσης η Δευτέρα κάθε εβδομάδας είναι αφιερωμένη στους αγγέλους (λόγω της δευτέρας παρουσίας;). (*)

(*) Κάθε μέρα της εβδομάδας είναι αφιερωμένη σε συγκεκριμένα πρόσωπα ή γεγονότα: η Δευτέρα στους αγγέλους, η Τρίτη στον άγ. Ιωάννη τον Πρόδρομο, η Τετάρτη στην Παναγία, η Πέμπτη στους Αποστόλους & στον άγ. Νικόλαο, η Παρασκευή στο Σταυρό του Χριστού, το Σάββατο στους νεκρούς και η Κυριακή, φυσικά, στην Ανάσταση του Χριστού.

Ποιους αγγέλους ξέρουμε;

Εκτός από τα "εννέα τάγματα" των αγγέλων, για τα οποία μπορείς να δεις εδώ, μας παραδίδονται από τα αρχαία χρόνια και κάποια προσωπικά ονόματα αγγέλων, ή έστω ονόματα που έχουν δώσει σε ανθρώπινη γλώσσα. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία γενικά γνωρίζουμε ως αρχαγγέλους τους Μιχαήλ και Γαβριήλ και τους Ραφαήλ και Ουριήλ (ο τελευταίος εμφανίζεται και σε όραμα του αγίου Νήφωνα για τη δευτέρα παρουσία). Ιδιαίτερα στη Ρωσική Ορθοδοξία αναγνωρίζονται κι άλλοι αρχάγγελοι, που τα ονόματά τους είναι παρμένα από εξωβιβλικές πηγές, απόκρυφα της Παλαιάς Διαθήκης και άλλα αρχαία έργα. Άραγε είναι πραγματικά πρόσωπα ή μυθικά; Κατά τη γνώμη μου, πραγματικά, εφόσον η τοπική παράδοση μιας έστω ορθόδοξης Εκκλησίας τα αναγνωρίζει.

Από εδώ παίρνουμε στοιχεία για τους αρχαγγέλους και τις συμβολικές απεικονίσεις τους (συμπληρώνουμε με μερικά στοιχεία ακόμη).

Στην ορθόδοξη εικονογραφία, κάθε άγγελος έχει μια συμβολική αναπαράσταση:

Ρωσική εικόνα του Αρχαγγέλου Ιελουδιήλ.

Μιχαήλ (Michael) στην εβραϊκή γλώσσα σημαίνει "Ποιος είναι σαν το Θεό;" ή "Ποιος είναι ίσος με τον Θεό;" Ο άγιος αρχάγγελος Μιχαήλ, εικονίζεται από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια ως στρατιωτικός διοικητής, ο οποίος κρατά στο δεξί του χέρι το δόρυ με το οποία επιτίθεται στον Εωσφόρο / Σατανά, και στο αριστερό του χέρι ένα πράσινο κλαδί φοίνικα. Στην κορυφή του δόρατος υπάρχει μια λινή κορδέλα με ένα κόκκινο σταυρό. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ιδιαίτερα θεωρείται ότι είναι ο φύλακας της Ορθοδόξου Πίστεως και αγωνιστής κατά των αιρέσεων.
Γαβριήλ (Gabriel) σημαίνει «άνθρωπος του Θεού». Είναι ο προάγγελος των μυστηρίων του Θεού, ειδικά της Ενανθρώπισης του Χριστού και όλων των άλλων μυστηρίων που σχετίζονται με αυτό. Απεικονίζεται ως εξής: στο δεξί του χέρι, κρατάει ένα φανάρι με ένα αναμμένο δαδί στο εσωτερικό, και στο αριστερό του χέρι, ένα καθρέφτη πράσινου ίασπι. Ο καθρέφτης σημαίνει την σοφία του Θεού, που είναι μυστηριώδης.  

Ραφαήλ (Raphael) σημαίνει "θεραπεία του Θεού" ή "ο Θεός θεραπεύει". Ο άγγελος εμφανίζεται στο βιβλίο του Τωβίτ, στην Παλ. Διαθήκη. Απεικονίζεται να οδηγεί τον Τωβίτ με το δεξί του χέρι, και κρατώντας ένα αλαβάστρινο βάζο με φάρμακα στο αριστερό του χέρι [ή ένα κουτί, όπως οι άγιοι γιατροί]. (Μια ενδιαφέρουσα ερμηνευτική προσέγγιση του Τωβίτ εδώ).

Αρχάγγελοι. Από εδώ (όπως και η παρακάτω εικ.). Ποιος είναι ποιος, θα το βρείτε από τις  περιγραφές. Όπως θα δείτε, δεν τηρούνται ακριβώς όλα τα εικονογραφικά στοιχεία που αναφέρονται στην παράδοση.

Ουριήλ (Uriel) σημαίνει "Φωτιά του Θεού" ή "Φως του Θεού". Εμφανίζεται στο παλαιοδιαθηκικό απόκρυφο Γ΄ Έσδρα (εξωβιβλικό), αλλά και σε όραμα του αγίου Νήφωνα, όπως είπαμε. Απεικονίζεται κρατώντας ξίφος εναντίον των Περσών στο δεξί του χέρι, και μια φλόγα στο αριστερό του.

Σελαφιήλ (Sealtiel) σημαίνει "μεσίτης του Θεού" (Γ΄ Εσδράς 5:16) και θεωρείται ο αρμόδιος για την άνοδο των ανθρώπινων προσευχών στον ουρανό. Απεικονίζεται με το πρόσωπο και τα μάτια του συνεσταλμένα, κρατώντας τα χέρια του στο στήθος σε στάση προσευχής.
Ιελουδιήλ (Jegudiel) σημαίνει "δοξάζοντας το Θεό". Θεωρείται ο άγγελος που σχετίζεται με την εντιμότητα και το ήθος των επίγειων βασιλέων και αρχόντων. Απεικονίζεται να φέρει ένα χρυσό στέμμα στο δεξί του χέρι και ένα τριπλό μαστίγιο στο αριστερό.
Βαραχιήλ (Barachiel) σημαίνει «Ευλογία του Θεού». Απεικονίζεται να κρατάει ένα λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι, μπροστά στο στήθος του. 

Ιερεμιήλ (Jeremiel) σημαίνει "ανάταση του Θεού". Θεωρείται ο εμπνευστής και αφυπνιστής της έγερσης ενός ανθρώπου προς τον Θεό (Γ΄ Έσδρας 4:36). [Είναι ο αρχάγγελος με τη ζυγαριά στην εικόνα].

Οι απεικονίσεις αυτές ίσως σκανδαλίσουν κάποιους ορθόδοξους χριστιανούς, αλλά παρακαλώ να μη είμαστε βιαστικοί στο να σκανδαλιζόμαστε. Φυσικά κυκλοφορούν πολλές πλάνες για τους αγγέλους, δεδομένου ότι όλες οι "εμπειρίες αγγέλων" δεν είναι οπωσδήποτε εμπειρίες φωτεινών αγγέλων. Το ότι τα παραπάνω ορθόδοξα στοιχεία είναι άγνωστα στην ελληνική παράδοση δεν σημαίνει ότι είναι απορριπτέα, αιρετικά ή ψευδή...
Άγιοι άγγελοι, σας παρακαλούμε, πρεσβεύστε στο Θεό για μας και για όλο τον κόσμο. 

οφείλω να επισημάνω πως το αυξημένο ενδιαφέρον για τους αγγέλους, που παρατηρείται στις μέρες μας, δεν είναι πάντα υγιές. Οι "άγγελοι" ΔΕΝ είναι πάντα άγγελοι! Γι' αυτό, προτρέπω στη μελέτη αυτού του πολύ σημαντικού άρθρου, από το οποίο παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα:

Ένας νεαρός Ρουμάνος διάκονος, που ήρθε να μονάσει στο Άγιο Όρος το 19^ο αιώνα, εξομολογούνταν στο μεγάλο όσιο Αγιορείτη γέροντα Σάββα τον Πνευματικό (1821-1908). Κάποια μέρα του λέει: «Γέροντα, σε παρακαλώ, αύριο μνημόνευσε στη λειτουργία τη μητέρα μου, που κοιμήθηκε και της κάνουν τα τριήμερα».

Ο γέροντας θορυβήθηκε από αυτή την ξαφνική πληροφορία και τον ρώτησε πώς έμαθε τόσο σύντομα ότι η μητέρα του είχε κοιμηθεί στη Ρουμανία (σημειωτέον ότι δεν υπήρχαν τηλέφωνα).

«Μου το είπε ο φύλακας άγγελός μου» είπε ντροπαλά ο διάκονος. Ο γέροντας ξαφνιάστηκε. «Βλέπεις το φύλακα άγγελό σου;» ρώτησε. Ο διάκονος το παραδέχτηκε. «Πόσο καιρό;» «Κάπου δύο χρόνια. Μου παρουσιάστηκε και με συντροφεύει στην προσευχή. Λέμε μαζί τους Χαιρετισμούς, κάνουμε μετάνοιες και ανοίγουμε πνευματικές συζητήσεις». «Και γιατί, παιδί μου, τόσο καιρό, δε μου ανέφερες τίποτε;». «Μου είπε ο άγγελός μου ότι… δεν είναι απαραίτητο».

Ο γέροντας επέστησε την προσοχή στο νεαρό μαθητή του ότι ένα τέτοιο όραμα δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο πνευματικά και τον κάλεσε να υποβάλει τον επισκέπτη του σε δοκιμασία. Να του ζητήσει να πει το «Θεοτόκε Παρθένε» και να κάνει το σημείο του σταυρού. Ο νεαρός δέχτηκε. Η δοκιμασία έγινε με επιτυχία –ο επισκέπτης έκανε ό,τι του ζητήθηκε– αλλά ο γέροντας δεν πείστηκε. Μετά από δύο χρόνια επιρροή, ένας αρχάριος είναι εύκολο να υποβληθεί στην απατηλή ιδέα ότι ακούει ένα τροπάριο ή ότι βλέπει το σημείο του σταυρού. Και ζήτησε μια τελευταία δοκιμασία:

«Ο διάβολος δε μπορεί να διαβάσει μια σκέψη, αν μείνει μέσα σου κρυπτή και αψηλάφητη. Θα κάνω λοιπόν τώρα μια τέτοια σκέψη κι εσύ θα ζητήσεις από τον άγγελό σου να σου αποκαλύψει τι σκέφτηκα».

Η δοκιμασία αυτή αποκάλυψε το αληθινό πρόσωπο του «αγγέλου»: στην αρχή αρνήθηκε, κατόπιν απείλησε το θύμα του ότι με την ασέβειά του θα χάσει τη θεϊκή εύνοια και τέλος εμφανίστηκε με σκοτεινή και τρομερή μορφή και τον διαβεβαίωσε ότι «αύριο τέτοια ώρα», ενισχυμένος από μια ομάδα δαιμόνων, θα τον πάρει στην κόλαση.

Ο διάκονος έμεινε μόνος, σωστό ερείπιο. Τράπηκε σε φυγή και έτρεξε στο καλύβι του πνευματικού του. Άρπαξε το ράσο του και δεν το άφηνε, τρέμοντας όλο και περισσότερο καθώς πλησίασε η ώρα να πραγματοποιηθεί η δαιμονική απειλή. Ο γέροντας Σάββας γονάτισε και προσευχήθηκε έντονα, καλώντας τη βοήθεια του Θεού, και με τη δύναμη της προσευχής του, η επόμενη νύχτα πέρασε χωρίς συνέπειες.

Ο νεαρός Ρουμάνος παρέμεινε στον Άθωνα και σιγά σιγά ωρίμασε πνευματικά και χειροτονήθηκε και ιερέας. Όμως σε όλη του τη ζωή ενοχλούνταν από πειρασμούς, καθώς έμειναν στην ψυχή του αμυχές από τα τραύματα εκείνης της νύχτας και την επήρεια της διετούς σχέσης με τον άγγελο, που δεν ήταν άγγελος.

πηγή

Άγγελοι Αρχάγγελοι - Τάγματα και Διάταξη των Αγγέλων

Ο αριθμός των αγγελικών 

όντων είναι ανυπολόγιστος

 και απροσμέτρητος.

 Ο ίδιος ο Ιησούς ομιλεί
 στη Γεσθημανή για 

περισσότερες από δώδεκα 

λεγεώνες αγγέλων,

 ενώ ο Ευαγγελιστής

 Ιωάννης μαρτυρεί ότι

 είδε και άκουσε γύρω 

από το Θεϊκό θρόνο

 χορωδία από μυριάδες 

μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων αγγέλων.

Όλοι αυτοί οι αναρίθμητοι άγγελοι είναι οργανωμένοι 

σε τάγματα ή αλλιώς σε τάξεις.

 Συγκεντρώνοντας τις αναφορές σε αυτό το θέμα του

 Προφήτη Ησαϊα, του προφήτη Ιεζεκιήλ,

 του αποστόλου Παύλου, του αγίου Διονυσίου 

του αρεοπαγίτη και του Οσίου Νικήτα Στηθάτου,

 μπορούμε να καταλήξουμε στα εξής:

Τα τάγματα των αγγέλων είναι εννέα, 

τα οποία ταξινομούνται σε τρεις τρίχορες

 ιεραρχίες ή ταξιαρχίες, κατά τον ακόλουθο

 τρόπο: Σεραφείμ, Χερουβείμ,

 Θρόνοι - Κυριότητες, 

Δυνάμεις,

 Εξουσίες - Αρχές, 

Αρχάγγελοι, Αγγελοι.

Ιδίωμα της πρώτης ιεραρχίας είναι η πύρινη 

σοφία και η γνώση των ουρανίων, ενώ έργο 

τους ο θεοπρεπής ύμνος του «γελ». 

Η δεύτερη ιεραρχία έχει ως ιδίωμα τη

 διευθέτηση των μεγάλων πραγμάτων και

 την διενέργεια των θαυμάτων, ενώ έργο τους 

είναι ο τρισάγιος ύμνος «Αγιος, Αγιος, Αγιος». 

Τέλος ιδίωμα της τρίτης ιεραρχίας είναι να

 εκτελούν θείες υπηρεσίες και έργο τους 

αποτελεί ο ύμνος «Αλληλούϊα».

Πέρα από τα ονόματα των εννέα τάξεων, η Αγία 

Γραφή μας φανερώνει και τα προσωπικά ονόματα 

ορισμένων αγγέλων. Γνωρίζουμε το Γαβριήλ, 

που σημαίνει «ήρωας του Θεού», από την εμφάνισή 

του στο προφήτη Δανιήλ, στο προφήτη Ζαχαρία 

και στη Θεοτόκο. 

 Γνωρίζουμε το Μιχαήλ, που σημαίνει 

«τις ως ο Θεός ημών», ενώ εμφανίζεται πολλές

 φορές στη Παλαιά Διαθήκη. 

Ο Ραφαήλ είναι ο τρίτος άγγελος που γνωρίζουμε,

 το όνομά του σημαίνει «ο Κύριος θεραπεύει» 

και εμφανίζεται στον Τωβίτ μεταφέροντας τις 

ανθρώπινες προσευχές στο θρόνο του Θεού. 

Τέλος γνωστός από την εβραϊκή παράδοση 

είναι και ο Ουριήλ.

του π. Αθανασίου Γιουσμά

Η πίστη μας είναι όντως ένα μυστήριο! 

Αρκετά τα άγνωστα και πάμπολλα τα κεκρυμμένα... 

Γνωρίζουμε και πιστεύουμε τόσα όσα ο Κύριος

 μάς έχει αποκαλύψει. Και μας αποκάλυψε τόσα 

όσα είναι αρκετά για να Τον πλησιάσουμε 

και να σωθούμε.

Η Ορθόδοξη πίστη μας είναι αλήθεια που δεν 

ανακαλύφθηκε κι ούτε ανακαλύπτεται, αλλά

 αποκαλύφθηκε και αποκαλύπτεται.

 Αποκαλύφθηκε από τον Τριαδικό Θεό μέσα

 στο διάβα των αιώνων και αποκαλύπτεται 

(με την έννοια γνωρίζεται, κατανοείται) 

ως σήμερα, σε όσους είναι δεκτικοί αυτής

 της δωρεάς κι έχουν αγαθή προαίρεση 

και «καθαρή καρδιά» (Ματθ. 5, 8).

Η «αποκαλυφθείσα» πίστη μας είναι καταγεγραμμένη 

στον κλειστό κανόνα (σύνολο) των βιβλίων 

της Αγίας Γραφής και θεμελιωμένη από 

την αγιοπνευματική αυθεντία των Οικουμενικών 

Συνόδων και των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας

 μας.Περιφρουρείται όμως - φυσικά όχι από τους

 «κατ' όνομα Χριστιανούς» της «Πασχαλινής λαμπάδας»,

 όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο αείμνηστος 

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Σεραφείμ 

- από τον ευλογημένο λαό του Θεού που συνειδητά 

είναι αυτό που είναι, και καρδιακά πιστεύει αυτό

 που πιστεύει...

Σύμφωνα λοιπόν, με την Ορθόδοξη διδασκαλία 

πέρα των δύο Αγίων Αρχαγγέλων, 

των Μιχαήλ και Γαβριήλ, υπάρχουν και στις

 τοιχογραφίεςαπεικονίζονται και δύο ακόμα

 Άγιοι Αρχάγγελοι, ο Ραφαήλ και ο Ουριήλ. 

Τι γνωρίζουμε αλήθεια γι' αυτούς;

Το όνομα του ενός, Ραφαήλ, σημαίνει ο 

Κύριος θεραπεύει, ικανοποιεί τα αιτήματα. 

Κάθε όνομα στην Παλαιά Διαθήκη έκρυβε

 έναν συμβολισμό ή ένα μήνυμα. 

Στο βιβλίο της Αγίας Γραφής «Τωβίτ», 

διαβάζουμε πως ο γέροντας Τωβίας έστειλε

 το γιο του Τωβίτ στους Ράγους της Μηδίας 

για να ζητήσει από το Γαβαήλ τα δανεικά που 

του είχε δώσει, έτσι ώστε να μπορέσει να 

αντεπεξέλθει τις δυσκολίες της ζωής καθώς 

εκείνος θα πέθαινε. Το μακρύ αυτό ταξίδι ο

 Τωβίτ το έκαμε με έναν υπέροχο συνοδό, 

που του στάθηκε ως το τέλος απαραίτητος βοηθός, 

το Ραφαήλ. Κατά τη Γραφή ο Ραφαήλ ήταν 

«άγγελος Κυρίου» που συμπορεύτηκε μαζί 

του και που τον βοήθησε να επιστρέψει πίσω 

σώος και αβλαβής (Τωβ. κεφ. 5 & 12)! 

Ως Αρχάγγελος ο Ραφαήλ χαρακτηρίζεται

 στον εξωβιβλικό χώρο, σε πατερικά 

ή ασκητικά κείμενα.

Αξίζει να θυμίσουμε - για να δικαιολογήσουμε 

και τη σημασία του ονόματός του

 - πως ο Ραφαήλ γιάτρεψε σε κάποια δεδομένη

 στιγμή τη γυναίκα του Τωβίτ, τη Σάρρα, και 

προς το τέλος όλης αυτής της υπόθεσης, 

ξανάδωσε το φως στον πιστό 

τυφλό γέροντα Τωβία!

Ο Ραφαήλ θεωρείται ως ένας
«εκ των επτά αγγέλων» της Αποκάλυψης του Ιωάννη,

 που κρατώντας χρυσό θυμιατήρι προσφέρει στο

 θρόνο του Θεού τις προσευχές του λαού 

(Αποκ. 8, 3-5). Στο απόκρυφο δε βιβλίο του

 Ενώχ, γίνεται μεγάλη αναφορά σ'; αυτόν...

Ως τέταρτος Αρχάγγελος αναφέρεται ο Ουριήλ.

 Η ονομασία του σημαίνει πως ο Θεός είναι φως! 

Γεγονός είναι πως γι'; αυτόν δεν έχουμε καμία 

αγιογραφική τεκμηρίωση, όμως αντλούμε αρκετές

 σχετικές πληροφορίες από την Ιουδαϊκή 

και τη Χριστιανή παράδοση.

Προβάλλεται ως ο Αρχάγγελος του Άδη, 

με ειδική μάλιστα αποστολή και λειτούργημα 

την επιμέλεια των ψυχών. 

Σε όραμα που είδε ο Αγιος Νήφων, 

επίσκοπος Κωνσταντιανής «της κατ'; Αλεξάνδρειαν»

 (4^ος αιώνας μ.Χ.),

 ο Ουριήλ ήταν «αρχηγός αγγελικής παράταξης, 

λευκός σαν το χιόνι, ολοφώτεινος και σαγηνευτικός»

 (βλ.: «Ένας ασκητής επίσκοπος», 

Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, 2004).

 Είναι ο Αρχάγγελος που ζει τη δυστυχία των 

κολασμένων και με βαθιά συμπόνια σ'; αυτούς,

 ψάλλει τον όγδοο στίχο του 81^ου ψαλμού: 

«Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην».

 Προσεύχεται να έλθει γρήγορα η ημέρα 

της Κρίσεως...

Μαζί με τον Ουριήλ προσδοκούμε κι εμείς 

τη Δεύτερη του Χριστού Παρουσία και ικετεύουμε

 τον Αρχάγγελο Ραφαήλ να σταθεί ως τότε

 βοηθός πλάι μας, φύλακας του σώματος 

και της ψυχής μας, όπως κάποτε στον Τωβίτ. 

Το ελπίζουμε!

πηγή