Ποιοι είναι οι καρποί της ευχής του Ιησού;

Γέροντας Κλεόπα Ηλιέ

Ποιοι είναι οι καρποί της ευχής του Ιησού;

—   Ο πρώτος καρπός της ευχής του Ιησού είναι η αποβολή των νοερών παραστάσεων από τις ματαιότητες του κόσμου, κατά τον άγιο Διάδοχο, ο οποίος λέγει: «Αυτά που είχαν μπει παλαιότερα στην καρδιά του ανθρώπου εξαφανίζονται μαζί με όλες τις ωραιότητες της ζωής».

—   Ο δεύτερος καρπός της ευχής είναι η φοβερά θέα της ασω­τίας της ψυχής, η οποία εκδηλωνόταν με τις σωματικές αισθήσεις και τους κακούς λογισμούς. Απ' αυτή την θέα αποκτά ο άνθρωπος ταπείνωσι, πένθος, δάκρυα, όπως λέγη ο άγιος Γρηγόριος ο Παλα­μάς.

—   Ο τρίτος καρπός της καρδιακής προσευχής είναι ότι, με την επιστροφή του νου στην καρδιά, τόσο ο νους όσο και η καρδιά του ανθρώπου, γίνονται σαν ένας καθαρός καθρέπτης στον οποίον ο ίδιος ο αγωνιστής γνωρίζει τις πονηρές κινήσεις των σκέψεών του και καλεί τον Ιησού σε βοήθεια.

—   Ο τέταρτος καρπός είναι η αγνότης της φύσεως, καθότι το έργο της καθαρότητος της φύσεως είναι υπεράνω αυτής της φύσε­ως, ως δοσμένο από την Θεία Χάρι του Παναγίου Πνεύματος.

—   Ο πέμπτος καρπός της προσευχής είναι ότι, μπαίνοντας ο νους στην καρδιά για να μιλήση εκεί με τον ενδιάθετο λόγο, κατα­κλύζεται από μεγάλη χαρά και πνευματική ευφροσύνη, όπως δηλώνη γι' αυτά ο Ιωσήφ Βρυένιος.

—   Ο έκτος καρπός της ευχής είναι ότι με αυτή την προσευχή κατασκηνώνει η Χάρις του Θεού μυστικά μέσα στην καρδιά.

—   Ο έβδομος καρπός είναι ότι με την αδιάλειπτη μνήμη του Ονόματος του Ιησού, γεννάται στην ψυχή η αγάπη προς τον Χρι­στό. (Βλέπε «Φυλακή των πέντε αισθήσεων» του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου).

—  Άλλοι καρποί της προσευχής είναι: Η συμμάζωξις των λο­γισμών, η ευλάβεια, η προσοχή επί του εαυτού μας, η ταπείνωσις, ο φόβος του Θεού, η μνήμη του θανάτου, η ειρήνη της καρδιάς και των λογισμών, η συγκέντρωσις της προσοχής στην καρδιά και η πνευματική θερμότης.

Ιερομονάχου Κλεόπα Ηλιέ
«Πνευματικοί Λόγοι»
Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη»
Θεσσαλονίκη 1992

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Πώς ξεπερνάμε τίς βιοτικές μέριμνες;

Όλα τα πλούτη μας, η δόξα και οι τιμές, δεν είναι παρά ένα φευγαλέο όνειρο, που τελειώνει με τον θάνατο. Κάνεις δεν παίρνει τίποτε μαζί του στον άλλο κόσμο, ούτε ένα έστω ψιχουλάκι από το επίγειο συμπόσιο! Είναι μακάριος όποιος κατανοεί πως η ψυχή είναι το μοναδικό απόκτημα του, το οποίο από τίποτε δεν φθείρεται, ούτε και απ’ αυτόν τον θάνατο! Ένας τέτοιος άνθρωπος σκέπτεται τρεις μόνον πραγματικότητες: τον θάνατο, την ψυχή και τον Θεό-Κριτή. Ο αββάς Ευάγριος διδάσκει τα εξής: «Κράτα διαρκώς στο νου σου τον επικείμενο θάνατό σου και την Κρίση κι έτσι θα διαφυλάξεις την ψυχή σου από την αμαρτία».

Όλες οι βιοτικές μας μέριμνες σε τούτη τη ζωή είναι σαν άσκο πες φροντίδες για ένα γεύμα που πρέπει σύντομα να διακοπεί. Ο άγιος Ησαΐας ο Αναχωρητής λέει χαρακτηριστικά: «Έχε μπροστά στα μάτια σου τον θάνατο, κάθε μέρα· συνεχώς να σκέπτεσαι το πως θα χωριστείς από το σώμα σου, πως θα περάσεις από την περιοχή των δυνάμεων του σκότους που θα σε συναντήσουν στον αέρα και πως θα παρουσιαστείς ενώπιον του Θεού! Προετοιμάσου για εκείνη τη Φοβερή Ημέρα, κατά την οποία θα σε βρει η Κρίση του Θεού, σαν να την βλέπεις ήδη από τώρα!».
Κάποια μέρα ένας πλούσιος έμπορος, ο Ιωάννης, πήγε στον όσιο Σαββάτιο του Σολόφσκι και του προσέφερε πλούσια ελεημοσύνη. Ο Σαββάτιος δεν δέχθηκε να λάβει το παραμικρό και είπε στον δωρεοδότη να τα μοιράσει όλα στους φτωχούς. Ο Ιωάννης πολύ λυπήθηκε γι αυτό και ο όσιος, για να τον παρηγορήσει και να του αποκαλύψει ορισμένα πράγματα, του είπε: «Ιωάννη, παιδί μου, μείνε εδώ και αναπαύσου μέχρι αύριο και τότε θα δεις τη δόξα του Θεού». Ο Ιωάννης υπάκουσε. Την επαύριο, πράγματι ο Ιωάννης μπήκε στο κελλί του Σαββατίου και είδε τον γέροντα οριστικά αναπαυμένο, ενώ μια γλυκειά ευωδία πλημμύριζε το κελλί. Αυτός που προβλέπει το τέλος της ζωής του, αυτός δεν μεριμνά για τα επίγεια αγαθά!

πηγή: synodoiporia

Κριτική στην Τουρκία για την στάση της έναντι των θρησκευτικών μειονοτήτων

Του Δρ. Βασιλείου Μεΐχανετσίδη
Την Ετήσια Έκθεσή της για την κατάσταση των θρησκευτικών ελευθεριών στην Τουρκία έδωσε την προηγούμενη Πέμπτη στη δημοσιότητα η Αμερικανική Επιτροπή για τη Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία (US Commission for International Religious Freedom). Στην ενεδελεχή, τεκμηριωμένη και βαρυσήμαντη πολιτικά Έκθεσή της, η Επιτροπή στηλιτεύει τη διαχρονικά αρνητική στάση της Τουρκικής κυβέρνησης έναντι των θρηκευτικών μειονοτήτων και τα προβλήματα που αυτή θέτει στην ανεμπόδιστη απόλαυση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο. Μεταξύ άλλων αναφέρει τα εξής :
“Η Τουρκική κυβέρνηση συνεχίζει να θέτει σοβαρούς περιορισμούς στην ελευθερία της θρησκείας ή της συνείδησης, με αποτέλεσμα να απειλείται η ζωτικότητα και η επιβίωση των μειονοτικών θρησκευτικών κοινοτήτων στην Τουρκία. Η Τουρκία διαθέτει δημοκρατική κυβέρνηση με ενεργή κοινωνία πολιτών και ΜΜΕ, και το Σύνταγμα της χώρας προστατεύει την ελευθερία της πίστεως και της λατρείας και την κατ’ ιδίαν διάδοση θρησκευτικών ιδεών. Όμως, οι επίσημες και μακροχρόνιες προσπάθειες της Τουρκικής κυβέρνησης να θέσει υπό έλεγχο τη θρησκεία επιβάλλοντας ασφυκτικές ρυθμίσεις και αρνούμενη πλήρες νομικό καθεστώς στους θρησκευτικούς θεσμούς οδηγούν σε σοβαρές παραβιάσεις της θρησκευτικής ελευθερίας. Η κυβέρνηση απέτυχε στη λήψη αποφασιστικής δράσης ώστε να ελέγξει παράνομες πράξεις της διοίκησης έναντι των θρησκευτικών μειονοτήτων και να προχωρήσει στις αναγκαίες θεσμικές μεταρρυθμίσεις, ώστε να ανατρέψει τις συνθήκες αυτές. Αντ’ αυτού, η Τουρκία συνεχίζει να επεμβαίνει στη διοίκηση και στην εκπαίδευση των θρησκευτικών κοινοτήτων και να δημεύει χώρους λατρείας. Η υποτιθέμενη ανάμιξη κρατικών και στρατιωτικών αξιωματούχων στη συνομωσία της Εργκενεγκόν, η οποία περιλαμβάνει και σχέδια δολοφονίας μειονοτικών θρησκευτικών ηγετών και ανατίναξη τζαμιών, προκαλεί σοβαρή ανησυχία, όπως επίσης και η υποτιθέμενη χρήση προληπτικών συλλήψεων ώστε να ανασταλεί κάθε κριτική εναντίον του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Επίσης ανησυχητική είναι η έξαρση του αντι-σημητισμού στην Τουρκική κοινωνία και τα ΜΜΕ. Επιπροσθέτως, ο στρατιωτικός έλεγχος της Τουρκίας επί της βορείας Κύπρου οδηγεί σε ένα σύνολο από αυθαίρετες ριθμίσεις, που εφαρμόζονται από τις τοπικές Τουρκοκυπριακές αρχές, οι οποίες καταλήγουν σε σοβαρούς περιορισμούς της θρησκευτικής ελευθερίας.”
Και η Επιτροπή στην Έκθεσή της σημειώνει:
“Στην Τουρκία, στην πόλη της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία ήταν το κέντρο της Βυζαντινής Χριστιανωσύνης από τον 4ο έως τον 15ο αιώνα, έχουν απομείνει μονάχα 90.000 Χριστιανοί, λιγότερο του 0.2 τοις εκατό του πληθυσμού. Όπως γίνεται σαφές από την παρούσα Εκθεση, οι εναπομείναντες Χριστιανοί οδηγούνται σε ασφυξία από ένα σύνολο κρατικών ρυθμίσεων, το οποίο αδρανοποιεί την ικανότητα τους να μεταδώσουν τη θρησκεία τους στην επόμενη γενιά δυσχεραίνοντας ακόμη και αυτήν την τέλεση θρησκευτικών καθηκόντων”.
Αναφερομένη στo ζήτημα της Γενοκτονίας των Χριστιανικών Αρμενικών, Ασσυριακών/Αραμαϊκών και Ελληνικών πληθυσμών της Τουρκίας, η οποία συντελέσθηκε κυρίως κατά το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα, η Αμερικανική Επιτροπή εκφράζει αμφιβολίες ως προς την ειλικρίνεια της Τουρκικής πλευράς να προβεί σε διαφανή ιστορική έρευνα επί του ζήτηματος και στηλιτεύει την Τουρκική νομική στάση, η οποία, ως γνωστόν, θεωρεί κάθε επί του θέματος αυτού συζήτηση ή προβολή ως ποινικό αδίκημα προσβολής κατά του Τουρκισμού.
“Η Τουρκία δεν έχει ποτέ προβεί σε διαφανή έρευνα επί των κατηγοριών γενοκτονίας κατά των Αρμενικών, Ασσυριακών και Ελληνικών πληθυσμών της στις αρχές του 20ου αιώνα και θεωρεί ότι ακόμη και η μνεία αυτού του ζητήματος στοιχειοθετεί το ποινικό αδίκημα της προσβολής του Τουρκισμού. Ο Αρμένιος δημοσιογράφος Χράντ Ντίνκ καταδικάσθηκε για μια τέτοια προσβολή και δολοφονήθηκε το 2007. Ωστόσο η δίκη του δολοφόνου δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, εγείροντας δικαιολογημένες ανησυχίες ως προς το αν τελίκά η δικαιούνη θα αποδοθεί,” τονίζει η Έκθεση.

Πηγή: http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=5550

Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς

Πρίν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής. Με πολλή διστακτικότητα, αλλα και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μου δήλωσε οτι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, αλλά δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους, αλλά δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του.
Μου ζήτησε μιά επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.
“Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις;” τον ρώτησα.
“Δυστυχώς όχι”, μου απαντά, “είμαι της Φιλοσοφικής”.
“Κρίμα, διότι ήξερα μια τέτοια απόδειξη” είπα εμφανώς αστειευόμενος.
Ένιωσε αμήχανα και κάπως σιώπησε για λίγο.
“Κοίταξε”, του λέω, “συγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Αλλλά ο Θεός δεν είναι εξίσωση ούτε μαθηματική απόδειξη. Άν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις συναντήσει ποτέ κανένα ασκητή;”
“Όχι πάτερ, αλλά σκέπτομαι να πάω, έχω ακούσει τόσα πολλά! Άν μου πείτε, μπορώ να πάω και αύριο. Ξέρετε κανένα μορφωμένο να πάω να συναντήσω;”
“Τι προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;”
“Προτιμώ τον μορφωμένο. Τους φοβάμαι τους αγίους”
“Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς. Για δοκίμασε με κανένα άγιο. Πώς σε λένε;” ρωτώ.
“Γαβριήλ”, μου απαντά.
Τον έστειλα σε έναν ασκητή. Του περιέγραψα τον τρόπο πρόσβασης και του έδωσα τις δέουσες οδηγίες. Κάναμε και ένα σχεδιάγραμμα.

“Θα πας”, του είπα, “και θα ρωτήσεις το ίδιο πράγμα: Είμαι άθεος, θα του πεις, και θέλω να πιστεύσω. Θέλω μια απόδειξη περί υπάρξεως Θεού”

“Φοβάμαι, νρέπομαι”, μου απαντά.
“Γιατί ντρέπεσαι και φοβάσαι τον άγιο και δεν ντρέπεσαι και φοβάσαι εμένα;”, ρωτώ. “Πήγαινε απλά και ζήτα το ίδιο πράγμα”.
Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιον νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι σε κάτι κούτσουρρα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γαβριήλ βρήκε δειλά τη θέση του. Δεν πέρασαν περισσότερα απο δέκα λεπτά και η συνομιλία του γέροντα με τον νεαρό τελείωσε.
“Τι γίνεστε, παιδιά;” ρωτάει. “Έχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Έχετε πιεί λίγο νεράκι;”
“Ευχαριστούμε, γέροντα”, απήντησαν με συγκαταβατική κοσμική ευγένεια.
“Έλα εδώ”, λέγει απευθυνόμενος στον Γαβριήλ και ξεχωρίζοντάς τον απο τους υπόλοιπους. “Θα φέρω εγώ νερό, πάρε εσύ το κουτί αυτό με τα λουκούμια. Και έλα πιο κοντά να σου πώ ένα μυστικό: Καλά να είναι κανείς άθεος, αλλα να έχει όνομα αγγέλου και να είναι άθεος; Αυτό πρώτη φορά μας συμβαίνει”.
Ο φίλος μας κόντεψε να πάθει έμφραγμα απο τον αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό. Πού εγνώρισε το όνομά του; Ποιός του αποκάλυψε το πρόβλημά του; Τι τελικά ήθελε να του πεί ο γέροντας;
“Πάτερ, μπορώ να σας μιλήσω λίγο;”, μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει.
“Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει, πάρε το λουκούμι, πιές και λίγο νεράκι και πήγαινε στο πιο κοντινό μοναστήρι να διανυκτερεύσεις”
“Πάτερ μου, θέλω να μιλήσουμε, δεν γίνεται;”
“Τι να πούμε ρε παλικάρι; για ποιόν λόγο ήλθες;”
“Στο ερώτημα αυτό ένιωσα αμέσως να ανοίγει η αναπνοή μου”, αφηγείται, “η καρδιά μου να πλημμυρίζει από πίστη, ο μέσα μου κόσμος να θερμαίνεται, οι απορίες μου να λύνονται χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα, δίχως καμιά συζήτηση, χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης απάντησης.

Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τα αν, τα γιατί, τα μήπως και έμεινε μόνο το πώς και το τι απο δώ και εμπρός”

Ότι δεν του έδωσε η σκέψη των μορφωμένων του το χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός αγίου, αποφοίτου μόλις της τετάρτης τάξης του δημοτικού. Οι άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σου κάνουν την εγχείρηση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σου κάνουν την μεταμόσχευση χωρίς να σου ανοίξουν την κοιλιά. Σε ανεβάζουν σε δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τις σκάλες της κοσμικής λογικής. Σου φυτεύουν την πίστη, χωρίς να σου κουράσουν το μυαλό…
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο “ΦΩΝΗ ΑΥΡΑΣ ΛΕΠΤΗΣ” του Μητροπολίτου Μεσογαίας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ο άγιος Πέτρος ο Θαυματουργός, επίσκοπος Άργους

Οι άγιοι Πέτρος Άργους (κέντρο), Οικουμένιος Τρίκκης (αριστερά), Τιμόθεος και Μαύρα (δεξιά), και Ξένια η Καλαματιανή (αριστερά), που γιορτάζουν στις 3 Μαϊου.

Ο άγιος πατήρ ημών Πέτρος γεννήθηκε περί το 850 στην Κωνσταντινούπολη από γονείς ευσεβείς καί εύπορους, οι οποίοι ασκούμενοι μεγαλόδωρα στην φιλοξενία και την ελεημοσύνη ενέπνευσαν στα τέκνα τους την αγάπη για την αρετή. Ο πρωτότοκος γιός τους, Παύλος, φλεγόμενος από έρωτα για τα θεία, έγινε μοναχός κοντά σε έναν ονομαστό τα χρόνια εκείνα ασκητή, ονόματι Πέτρο. Ο νεώτερος αδελφός του, Διονύσιος, ακολούθησε το παράδειγμα του και σύντομα οι δύο γονείς τους, όπως και η νεαρή αδελφή τους, απαρνήθηκαν τον κόσμο και εκείνοι για να ασπασθούν τον ισάγγελο βίο υπό την καθοδήγηση του Παύλου.
Αφού παρέμειναν για κάποιο χρονικό διάστημα στον κόσμο με σκοπό να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, οι δύο νεώτεροι αδελφοί, Πέτρος και Πλάτων, αποσύρθηκαν με την σειρά τους σε μονή, μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία. Ο Πέτρος διακατεχόταν από τέτοιον ζήλο ώστε σύντομα ξεπέρασε τους αδελφούς του και τους άλλους μοναχούς στους ασκητικούς αγώνες και σύντομα κατέστη για όλους πρότυπο αρετής. Πάντοτε σοβαρός και εγρήγορος στην αυτοσυγκέντρωση, ήλεγχε ολα τα κινήματα της ψυχής του, δεν οργιζόταν ποτέ, ούτε επέτρεπε στον εαυτό του τα θορυβώδη γέλια – συχνά, όμως, το πρόσωπο του φώτιζε ένα χαμόγελο εκφραστικό αληθινής πνευματικής χαράς. Οι τρόποι, το βάδισμα, τα λόγια, όλα επάνω του ήσαν άξια θαυμασμού και παρακινούσαν όσους τον συναναστρέφονταν να τον μιμηθούν. Η αυστηρότητα του δεν τον εμπόδιζε να είναι κοινωνικός και εύπροσήγορος απέναντι σε όλους και δεν δίσταζε να παίρει μέρος σε συζητήσεις, όταν αυτές μπορούσαν να προσφέρουν κάποιο πνευματικό όφελος, παραθέτοντας λόγια σοφών ή των αγίων Πατέρων. Οι έξοχες αυτές αρετές και η σοφία του υπέπεσαν στην αντίληψη του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νικολάου Α’ του Μυστικού [16 Μαΐου],ο οποίος του πρότεινε το επισκοπικό αξίωμα και την εδρα της Κορίνθου. Ο εραστής της ησυχίας, όμως, αρνήθηκε και ο πατριάρχης όρισε τον Παύλο – που ήταν τότε ηγούμενος της μονής— αρχιεπίσκοπο Κορίνθου<1>.
Προκειμένου να αποφύγει τις επίμονες παρακλήσεις εκ μέρους του πατριάρχη, ο οποίος επιθυμούσε να τον χειροτονήσει στο αξίωμα του αρχιεπισκόπου Καισαρείας, ο Πέτρος ακολούθησε τον αδελφό του και αποσύρθηκε σε ερημητήριο έξω από την πόλη, όπου μακριά από όλους αφιερώθηκε στην προσευχή και στην σύνθεση ύμνων και εγκωμιαστικών λόγων προς τιμήν των άγιων. Παρά τις προσπάθειες του, ο λύχνος δεν μπορούσε να παραμείνει για πολύ κρυμμένος υπό τον μόδιον και ευθύς μόλις απεβίωσε ο επίσκοπος Άργους, οι κάτοικοι της πόλης αυτής, μαζί με εκείνους του Ναυπλίου και των περιχώρων, ήλθαν να ικετεύσουν τον Παύλο να τους παραχωρήσει ως ποιμένα τους τον αδελφό του. Ο Πέτρος αρνήθηκε να συγκατανεύσει, έφυγε και για κάποιο διάστημα ζούσε κρυμμένος. Όταν επέστρεψε στην Κόρινθο, θεωρώντας ότι είχε διαφύγει τον κίνδυνο, οι πιστοί έσπευσαν πάλι κοντά του λέγοντας ότι εξαιτίας της άρνησής του νεογέννητα πέθαιναν δίχως να λάβουν το Βάπτισμα και οι νεκροί έμεναν άταφοι. Τότε συναίνεσε, και τοποθετηθείς επί την λυχνίαν της Εκκλησίας του Άργους σκόρπισε αμέσως πλουσιοπάροχα το φως των αρετών του και της ευαγγελικής διδαχής. Ξεκίνησε αποκαθιστώντας την τάξη στον κλήρο του και δεν δίστασε να αποκόψει τα ανάξια μέλη του με το ξίφος του Πνεύματος. Απέναντι, όμως, σε όλους εκείνους ανάμεσα στο ποίμνιο του που έδειχναν διατεθειμένοι να μετανοήσουν, φάνηκε υπομονετικός, επιεικής και συμπονετικός. Διέλαμψε ιδιαίτερα για την φιλοξενία του και την αγάπη του για τους φτωχούς, σε σημείο μάλιστα που έβγαζε τον ίδιο του τον χιτώνα για να τους σκεπάσει. Άνοιγε την κατοικία του σε οποιονδήποτε εμφανιζόταν στην πόρτα του, δίχως να ρωτά από πού ερχόταν ή ποιος ήταν. Κάθε μέρα η οικία του ήταν γεμάτη δεινοπαθούντες, ανήμπορους, τυφλούς, χήρες και ορφανά που προσέτρεχαν να βρουν κοντά στον επίσκοπο τους την εικόνα της θείας ευσπλαγχνίας. Κανείς τους δεν έφευγε χωρίς να λάβει βοήθεια, και αν κανείς μεταξύ τους τύχαινε να παραμεληθεί από τους υπηρέτες, έπαιρνε την επαύριο διπλή μερίδα. Κατά την διάρκεια ενός τρομερού λιμού που αφάνισε όλη την Πελοπόννησο (927), ο άγιος Πέτρος παρείχε τροφή σε χιλιάδες ανθρώπους που στερούνταν τα αναγκαία και ξόδεψε δίχως να λογαριάζει όλα τα αποθέματα των αποθηκών του. Τα εφόδια όμως τελικά σώθηκαν και δεν απέμεινε παρά ένα πιθάρι αλεύρι. Ο άγιος έδωσε παρ’ όλα αυτά εντολή να συνεχιστεί η διανομή και το πιθάρι δεν άδειασε μέχρι που χόρτασαν όλοι.
Όταν οι βάρβαροι<2>, σε μία από τις συχνές επιδρομές τους, κατέστρεψαν το σπίτι ενός εκ των πιστών του, ο επίσκοπος έβαλε να το ξανακτίσουν με δικά του έξοδα. Μερίμνησε εξάλλου για την μόρφωση των νέων, αναλαμβάνοντας τα έξοδα όσων μετέβαιναν να σπουδάσουν σε άλλη πόλη και παρείχε τα αναγκαία εργαλεία σε εκείνους που εργάζονταν για την καλλιέργεια της γης. Εκδήλωνε, όμως, κυρίως την πατρική αγάπη του με την μέριμνα του για εκείνους μεταξύ των συμπολιτών του που είχαν αιχμαλωτισθεί από Αγαρηνούς πειρατές από την Κρήτη και κρατούνταν όμηροι ή χρησιμοποιούνταν ως σκλάβοι. Έκανε τα πάντα για να συγκεντρώνει τα απαραίτητα για την εξαγορά τους χρήματα και πήγαινε μάλιστα ο ίδιος να τους απελευθερώσει.
Η αγάπη του για τον πλησίον προσπόρισε σε αυτόν τόσο μεγάλη παρρησία παρά τω Θεώ, ώστε με την προσευχή του εξέβαλλε τα δαιμόνια, έλαβε δε το προφητικό χάρισμα και, μετά από μία αποκάλυψη του άγιου Ιωάννη του Θεολόγου, προείπε τις καταστροφές που ενέσκυψαν λίγο αργότερα στην Πελοπόννησο (923-925).
Προς το τέλος της βιοτής του, ο άγιος Πέτρος έλαβε μέρος σε μία σύνοδο που συγκλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη (920) για να βάλει τέλος στο σχίσμα το οποίο προκλήθηκε από τον τέταρτο γάμο του Λέοντος ΣΤ [βλ. 5 Αυγ.]. Υπερασπίσθηκε εκεί την αληθινή Πίστη και τον σεβασμό απέναντι στην εκκλησιαστική τάξη και κατόπιν επέστρεψε στην επισκοπή του. Σε ηλικία εβδομήντα ετών (μετά το 928), ο άγιος προείπε την επικείμενη εκδημία του και μετά ασθένησε. Επί τρεις ημέρες κήρυττε στο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί γύρω του και αφού αποχαιρέτησε όλους παρέδωσε εν ειρήνη την ψυχή του στον Κύριο με πρόσωπο γεμάτο ευφροσύνη.
Κατά την κηδεία του, το πρόσωπο του αγίου ιεράρχη φωτίσθηκε καί λούστηκε στον ιδρώτα, σαν να ήταν ακόμη εν ζωή. Τα λείψανα του έγιναν αντικείμενο βίαιου ανταγωνισμού μεταξύ των κατοίκων του Ναυπλίου και του Άργους. Τελικά υπερίσχυσαν οι τελευταίοι και κατατέθηκαν στον ναό του Άργους, όπου επιτέλεσαν πολλά θαύματα ανά τους αιώνες, καθιστώντας τον άγιο Πέτρο πολιούχο της πόλεως.
Σημειώσεις:
1 Μνημονεύεται στις 27 Μαρτίου.
2 Πιθανώς οι σλαβικές φυλές.
Πηγή: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος ένατος – Μαϊος)

Η πράξη του ιερέα από την Εύβοια κόντρα στην ανθρώπινη λογική

Με τι λόγια να περιγράψω την ψυχή αυτού του μάρτυρα ιερέα που έχασε το παιδάκι του ετών 7 μόνο.
Με τι λόγια να περιγράψω την τραγικότητα της στιγμής που το παιδί του, ετών 7 μόνο, έπεφτε βαριά τραυματισμένο την ώρα της Ανάστασης του Kυρίου.
Με τι λόγια να περιγράψω ότι την ίδια στιγμή που ο ίδιος ο ιερέας ανέγγελε την πανηγυρική ανάσταση του Κυρίου μας το ίδιο του το σπλάγχνο έπεφτε ανεπανόρθωτα τραυματισμένο και λίγες μέρες μετά νεκρό.
Με τι λόγια να περιγράψω το μεγαλείο της ψυχής του που μόνο ένας Άνθρωπος του Θεού με Α κεφαλαίο μπορούσε να κάνει ,να συγχωρέσει τον φονιά , έστω και ακούσια, του μικρού του παιδιού. Να αρνηθεί την δίωξή του.
Με τι λόγια να περιγράψω τι Πάσχα έκαναν όλοι αυτοί που ασχολούνται με τα ανούσια και λιγότερο σημαντικά , πόσα πήγε το αρνάκι φέτος, τον οβελία, τις κροτίδες, τα άσχετα με το Πάσχα «Χρόνια Πολλά» αλλά και τι Πάσχα έκανε ο μακρόθυμος αυτός ιερέας που την στιγμή που του παρουσιάστηκε απέδειξε αν είναι του Χριστού ή του αντιθέτου. Όλα αυτά που λέει το ευαγγέλιο , ο Χριστός μας, συμπυκνωμένα σε μια πράξη, σε έναν άνθρωπο. Να η ευκαιρία, η ομολογία. Είσαι μαζί μου τέκνον απόδειξε το. Είσαι με τον αντίθετον, δεν είσαι μαζί μου. Δεν μπορείς να δουλεύεις σε δύο αφέντες.
Άραγε ένας άνθρωπος καλός, όπως η κοινωνία μας τον χαρακτηρίζει, θα μπορούσε να συγχωρέσει αλλά και να ζητήσει να μην διωχθεί ο φονιάς του παιδιού του;
Κατηγορηματικά σας λέω όχι εκτός πολύ λίγων εξαιρέσεων. Η πράξη αυτή είναι γνώρισμα ανθρώπου που έχει βιώσει και βιώνει τον Χριστό μέσα του. Έχει αγαπήσει πρώτα τον Θεό του, όπως άλλωστε είναι και η πρώτη εντολή που λέει να αγαπήσουμε Κύριο το Θεό μας εξ΄ όλης της υποστάσεως μας. Μετά έπεται το να αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν. Γιατί αν αγαπήσεις πρώτα το Θεό σου, σημαίνει να τηρήσεις όλες τις εντολές του, όχι φοβικά, δουλικά, αλλά από την αγάπη που έχεις προς Αυτόν. Η αγάπη προς τον Θεό σε ωθεί στην τήρηση των εντολών Του, αλλά και η τήρηση των εντολών του σε ωθεί και πάλι σε αγάπη προς τον Θεό. Έτσι αναπόδραστα τηρώντας όχι με βία αλλά εν ειρήνη τις εντολές του , συγχωρείς τον φίλο αλλά και τον εχθρό σου, υπομένεις το κακό που ο άλλος σου προξένησε, προσέχευσε γι΄αυτόν , δεν τον φθονείς δεν τον μισείς, δεν λογίζεσαι το κακό , πάντα υπομένεις και αγαπάς όλους και όλα άνευ όρων και ορίων. Να πως ο τραγικός αλλά και συνάμα άγιος αυτός ιερέας κατάφερε να μην επιτρέψει στην ψυχή του να στραφεί ούτε δευτερόλεπτο εναντίον του ακουσίως φονιά του παιδιού του. Έδρασε ως άλλος άγιος Διονύσιος , ο οποίος όχι μόνο συγχώρεσε τον φονιά του αδελφού του αλλά τον έκρυψε και ψευδομαρτύρησε για να μην συλληφθεί και εκτελεστεί. Τι μπορεί να χωρίζει τον άγιο Διονύσιο από τον ιερέα . Τίποτα, έδρασαν με τον ίδιον τρόπο. Μια η διαφορά ο ένας είναι κεκοιμημένος και ο άλλος εν ζωή. Άγιος ο ένας άγιος ο άλλος.
Μήπως ο ιερέας δεν είναι μάρτυρας, μήπως δεν είναι ομολογητής, δεν ομολόγησε Χριστόν με την πράξη της συγχώρεσης προ το δύστυχο φονιά του παιδιού του;
Πόσοι από εμάς τους Χριστιανούς, αλλά και μη, θα προβαίναμε σε τέτοια πράξη συγχώρεσης. Είμαστε Χριστιανοί του καναπέ , της πολυτέλειας και του «δόξα τω Θεώ» αλλά μόνο όταν όλα μας πάνε καλά. Ασφαλώς θα ωρυόμασταν για παραδειγματική του τιμωρία , θα βρίζαμε , θα καταριόμασταν και για συγχώρεση ούτε λόγος. Είμαστε τις περισσότερες φορές μόνο για το θεαθήναι, για τα φιλανθρωπικά παζαράκια , να δούμε κόσμο , να μας δει κόσμος, χαμόγελα , συνθήματα ανούσια. Κρίνουμε τι έκανε ο τάδε ιερέας τι είπε, τι αυτοκίνητο οδηγεί. Τι φόρεσε η πρεσβυτέρα , μα γιατί η εκκλησία να έχει λεφτά. Κόβουμε εκπομπές Χριστιανικές από την τηλεόραση (βλέπε ΕΤ Αρχονταρίκι) για να βάλουμε πράσινες εκπομπές και κουροφέξαλα και το ποιο βασικό το πετάμε στα σκουπίδια. Που είναι η αγάπη στο Θεό, που είναι η τήρηση των εντολών του. Που είναι η συγχώρεση, η ακατακρισία. Ο ήλιος, έλεγε ο γέροντας Παίσιος την λάσπη την κάνει πέτρα, την σκληραίνει, το κερί το λιώνει, το μαλακώνει. Ο ιερέας απέδειξε , όχι σε εμάς τους δύστυχους αλλά στον Θεό ότι η ψυχή του είναι σαν κερί. Δεν σκληρύνθηκε. Συγχώρησε.
Έχουμε γράψει με τη ζωή μας το αντι-ευαγγέλιο. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, εμείς εξυμνούμε τους υπερήφανους, συγχωράτε τους εχθρούς σας, εμείς μίσος στους εχθρούς σας, μακάριοι οι ελεήμονες, εμείς λέμε ας δώσει η εκκλησία που έχει.
Φυσικά για τους πλείστους που το έχουν συνήθειο να κατηγορούν αδίκως τους ιερείς η πράξη του ιερέα είναι βλακώδης, γι΄ αυτούς είναι κορόιδο. Εάν η ζωή τελείωνε εδώ ίσως ανθρωπίνως να έχουν δίκιο. Όμως αν πραγματικά πιστεύουμε το Χριστό και τον εμπιστευόμαστε τότε είμαστε σίγουροι ότι εδώ είναι ο προθάλαμος της αιωνιότητας.
Με μια τέτοια προοπτική πρέπει να σκεπτόμαστε και να δρούμε στην πρόσκαιρη μας ζωή.
Ας ελπίσουμε ότι ο Θεός θα αναπαύσει την αγία ψυχούλα του παιδιού και ας απαλύνει τον πόνο του προσωρινού αποχωρισμού των γονέων του από το σπλάγχνο τους.
Νέαρχος Παναγή
Ορθοδοντικός
Λεμεσός

Οι Άγιοι Μάρτυρες Τιμόθεος και Μαύρα (3 Μαΐου)

 

 

Δύο πιστών συζύγων και αγίων μαρτύρων την ιερή μνήμη γιορτάζει και τιμά σήμερα η Εκκλησία, του Τιμοθέου και της Μαύρας. Είναι κι οι δύο Αιγύπτιοι και μάρτυρες των αρχαίων διωγμών της Εκκλησίας. Έκα­ναν τους γάμους τους και δεν χάρηκαν τη χαρά τους παρά μόνο είκοσι μέρες. Ο Τιμόθεος ήταν κατώτερος κληρικός της Εκκλησίας, δηλαδή αναγνώστης έργο του ήταν να προσέχει τα ιερά βιβλία και στις εκκλησιαστικές ακολουθίες να διαβάζει τα αναγνώσματα. Είκοσι λοιπόν ημέρες μετά το γάμο του κατηγορήθηκε στον ηγεμόνα του τόπου πως ήταν χριστιανός. Εκείνα τα χρόνια τέτοιες καταγγελίες, είτε από φανατισμό είτε για εκδίκηση, ήταν συνηθισμένο πράγμα. Οι πιστοί κινδύνευαν από ώρα σε ώρα να βρεθούν κατηγορούμενοι.
Το πρώτο, που ζήτησε ο ηγεμόνας από τον Τιμόθεο, ήταν να του παραδώσει τα ιερά βιβλία της Εκκλησίας. Δεν τα ήθελε βέβαια ούτε για να τα διαβάσει ούτε για να τα φυλάξει, αλλά να τα βεβηλώσει και να τα καταστρέψει. Ο Τιμόθεος και αναγνώστης της Εκκλησίας απάντησε στον ηγεμόνα. «Τα βιβλία αυτά είναι πολύτιμα και πιο αγαπητά σ’ έναν πατέρα από τα παιδιά του, κι εγώ σαν πατέρας δεν θα παραδώσω τα παιδιά μου στη φωτιά και στο θάνατο». Αυτή η απάντηση είναι πολύ χαρακτηριστική και μας δίνει να εννοήσουμε πώς αισθάνονται την ευθύνη τους όσοι τάχθηκαν να φυλάγουν τα ιερά πράγματα της Εκκλησίας. Πάντα υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να αρπάξουν τα εκκλησιαστικά, μα και ποτέ δεν λείπουν οι φύλακες.
Με την απάντηση αυτή του Τιμοθέου ο ηγεμόνας εξαγριώθηκε. Διέταξε και πέρασαν στ’ αφτιά του μάρτυρα πυρωμένα σίδερα, με αποτέλεσμα να χάσει το φως του, έδεσαν ύστερα στο λαιμό του μια βαριά πέτρα και τον κρέμασαν ανάποδα. Όλα αυτά ο Τιμόθεος τα υπέμεινε γενναία κι έμεινε αλύγιστος. Τότε ο ηγεμόνας κάλεσε τη Μαύρα και της είπε· «Ακούω ότι μόλις πριν είκοσι ημέρες πήρες για σύζυγο σου τον Τιμόθεο. Αν δεν θέλεις να μείνεις χήρα, συμβούλεψέ τον να υπακούσει στις διαταγές μου». Αντί για άλλη απάντηση, η Μαύρα με καύχηση απάντησε πως κι αυτή είναι χριστιανή. Πόση πίστη, αλήθεια, είχαν οι άγιοι εκείνοι άνθρωποι! Μαζί και στη ζωή και στο θάνατο για την αγάπη του Χριστού.
Στην απάντηση της αγίας Μαύρας ο ηγεμόνας εξοργίστηκε και, για να την εξευτελίσει, διέταξε να της ξυρίσουν την κεφαλή και να της κόψουν τα δάκτυλα των χεριών. Και, σαν να μην έφταναν αυτά, πρόσταξε ύστερα να την ρίξουν μέσα σ’ ένα καζάνι γεμάτο βραστό νερό. Μα ο Θεός φύλαξε την αγία κι όταν βγήκε από το καζάνι χωρίς να πάθει τίποτε, είπε στον ηγεμόνα. «Το νερό είναι κρύο κι αν δεν έχεις ξύλα, ζήτησε από τον πατέρα μου να σου δώσει όσα θέλεις». Κατάπληκτος ο ηγεμόνας, και για να βεβαιωθεί, έβαλε το χέρι του στο βραστό νερό και ζεματίστηκε. Τότε μανιασμένος είπε να γδύσουν την αγία Μαύρα και να την κάψουν με αναμμένες λαμπάδες.
Κι άλλες φορές είπαμε για την εφευρετικότητα των τυράννων και για την αντοχή των αγίων μαρτύρων, που δεν ήταν παρά δύναμη Θεού. Ο Θεός, με υπερφυσικό τρόπο, φύλαγε τους αγίους μέσα στην ατελεύτητη σειρά των βασανιστηρίων, όσο περισσότερο έβλεπε την πίστη και την υπομονή τους. Αυτό γινόταν αφορμή όχι μόνο οι αγωνιστές να αναδεικνύονται λαμπρότεροι, αλλά και οι δήμιοι κι άλλοι πολλοί να θαυμάζουν και να γίνονται χριστιανοί. Εδώ είναι το μεγάλο μυστήριο της πίστεως και της Εκκλησίας· το μαρτύριο στερεώνει την πίστη και ο πόλεμος οπλίζει την Εκκλησία.
Ο ηγεμόνας, όταν είδε πως με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να λυγίσει την πίστη του Τιμοθέου και της Μαύρας κι αφού δεν μπορούσε να ομολογήσει την αδυναμία και την ήττα του, διέταξε λοιπόν να σταυρωθούν κι οι δύο, ο ένας απέναντι στον άλλο. Έτσι οι δύο σύζυγοι των είκοσι ημερών έμειναν στο σταυρό κρεμασμένοι εννέα ημέρες, ενισχύοντας στο μαρτύριο ο ένας τον άλλο. Τη δεκάτη ημέρα παρέδωσαν τα πνεύματά τους στο Θεό. Συμπληρώνοντας ένα μήνα συζυγικού βίου και πίνοντας μαζί το κοινό ποτήριο της ζωής τους, τη μαρτυρία Ιησού Χριστού κι ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο με το Χριστό, οι άγιοι Τιμόθεος και Μαύρα πέρασαν από τη θλίψη του σταυρού στη χαρά της αναστάσεως. Αμήν.

(+Διονυσίου, Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης, «Εικόνες έμψυχοι»)

Ο δια Χριστόν… κλέφτης!(π.Παισιος)

 

Στην Πνευματική ζωή, είναι ανάποδα τα πράγματα.Άμα κρατάς εσύ το άσχημο , τότε νοιώθεις όμορφα. Άμα το δίνεις στον άλλον, τότε νοιώθεις άσχημα. Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικημένο Χριστό, στην καρδιά σου. Τότε ο Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο ,μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση. Για δοκιμάστε, βρε παιδιά, να ζήσετε αυτήν την χαρά! Να μάθετε να χαίρεσθε με αυτήν την πνευματική χαρά, όχι με την κοσμική. Πάσχα θα έχετε τότε κάθε μέρα.Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από την χαρά που νοιώθεις, όταν δέχεσαι την αδικία. Μακάρι να με αδικούσαν όλοι οι άνθρωποι! Ειλικρινά, σας λέω, την γλυκύτερη πνευματική χαρά την ένοιωσα μέσα στην αδικία. Ξέρετε πόσο χαίρομαι , όταν κάποιος με πει πλανεμένο; «Δόξα σοι ο Θεός, λέω, από αυτό έχω μισθό, ενώ αν με πουν άγιο, χρωστάω». Γλυκύτερο πράγμα από την αδικία δεν υπάρχει!
Ένα πρωϊ στο καλύβι χτύπησε κάποιος το σιδεράκι στην πόρτα. Κοίταξα από το παράθυρο να δω ποιος είναι, γιατί δεν ήταν ακόμα η ώρα να ανοίξω. Είδα έναν νέο με φωτεινό πρόσωπο και κατάλαβα ότι είχε βιώμαα πνευματικά, αφού τον πρόδιδε η Χάρις του Θεού. Γι’ αυτό, αν και ήμουν απασχολημένος, διέκοψα αυτό που έκανα, άνοιξα την πόρτα, τον πήρα μέσα, του πρόσφερα νερό και με τρόπο άρχισα να τον ρωτάω για την ζωή του, γιατί έβλεπα ότι είχε πνευματικό περιεχόμενο. «Τι δουλειά κάνεις, παλληκάρι;» τον ρώτησα. «Τι δουλειά, πάτερ; μου λέει. Εγώ στην φυλακή μεγάλωσα. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου εκεί τα πέρασα. Τώρα είμαι είκοσι έξι χρονών». «Καλά βρε παλληκάρι, τι έκανες και σε έκλειναν φυλακή;», τον ρώτησα. Κι εκείνος μου άνοιξε την καρδιά του: «Από μικρός, μου είπε, πονούσα πολύ, όταν έβλεπα δυστυχισμένους ανθρώπους. Ήξερα όλους τους πονεμένους, όχι μόνον από την ενορία μου αλλά και από άλλες ενορίες. Επειδή ο παπάς της ενορίας μας με τους επιτρόπους μάζευαν συνέχεια χρήματα και έφτιαχναν κτήρια, αίθουσες κτλ, ή έκαναν διάφορους εξωραϊσμούς, είχαν παραμεληθεί τελείως οι φτωχές οικογένειες. Εγώ δεν κρίνω εάν ήταν απαραίτητα αυτά που έφτιαχναν, αλλά έβλεπα να υπάρχουν πολλοί δυστυχισμένοι άνθρωποι. Πήγαινα λοιπόν κρυφά και έκλεβα από τα χρήματα που μάζευαν από τους εράνους. Έπαιρνα αρκετά, δεν τα έπαιρνα όλα. Ύστερα αγόραζα τρόφιμα, διάφορα πράγματα, τα άφηνα κρυφά έξω από τα σπίτια των φτωχών και αμέσως, για να μην πιάσουν άλλον άδικα, πήγαινα στην αστυνομία και έλεγα: «Εγώ έκλεψα τα χρήματα από την εκκλησία και τα ξόδεψα», χωρίς να πω τίποτε άλλο. Με άρχιζαν στο ξύλο και στο βρισίδι, «αλήτη, κλέφτη», εγώ σιωπούσα. Με έκλειναν μετά στην φυλακή. Αυτή η δουλειά γινόταν για χρόνια. Όλη η πόλη όπου έμενα – τριάντα χιλιάδες κάτοικοι – και άλλες πόλεις με είχαν μάθει, και «αλήτη» με ανέβαζαν, «κλέφτη» με κατέβαζαν. Εγώ σιωπούσα και ένοιωθα χαρά. Κάποτε μάλιστα με είχαν κλείσει στην φυλακή τρία ολόκληρα χρόνια. Μερικές φορές με έκλειναν άδικα στην φυλακή και, όταν έπιαναν τον ένοχο, με άφηναν. Αν δεν τον έπιαναν καθόμουν μέσα, όσο έπρεπε να καθίσει εκείνος. Γι’ αυτό σου είπα, πάτερ μου, ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στις φυλακές».
Αφού τον άκουσα με προσοχή, του είπα: «Βρε παλληκάρι, όσο καλά και αν φαίνεται αυτό, δεν είναι καλό και να μην το ξανακάνης. Άκου τι θα σου πω. Θα με ακούσης;». «Θα σε ακούσω πάτερ» μου λέει. «Να απομακρυνθείς από αυτή την πόλη, του λέω, να πας σε άγνωστο περιβάλλον, στην τάδε πόλη, και εγώ θα φροντίσω να συνδεθής με καλούς ανθρώπους. Να εργάζεσαι και να βοηθάς, όσο μπορείς, τους πονεμένους από το υστέρημα σου, επειδή αυτό έχει μεγαλύτερη αξία. Αλλά, και όταν κανείς δεν έχει τίποτα να δώσει σε έναν φτωχό και πονάει η καρδιά του, τότε κάνει ανώτερη ελεημοσύνη, διότι κάνει ελεημοσύνη με το αίμα της καρδιάς του. Γιατί εάν είχε κάτι και το έδινε, θα αισθανόταν και χαρά, ενώ, όταν δεν έχει να δώσει, αισθάνεται πόνο στην καρδιά». Μου υποσχέθηκε ότι θα ακούσει την συμβουλή μου και έφυγε χαρούμενος. Έπειτα από επτά μήνες παίρνω ένα γράμμα από τις φυλακές Κορυδαλλού, στο οποίο έγραφε τα εξής; «Ασφαλώς, πάτερ μου, θα απορήσεις που σου γράφω πάλι από την φυλακή μετά από τόσες συμβουλές που μου έδωσες και μετά τις υποσχέσεις που σου έδωσα. Μάθε ότι αυτή την φορά υπηρετώ μία φυλάκιση την οποία είχα υπηρετήσει, κάποιο λάθος έγινε. Ευτυχώς που δεν υπάρχει ανθρώπινη δικαιοσύνη, γιατί θα αδικούνταν οι πνευματικοί άνθρωποι επειδή θα έχαναν τον ουράνιο μισθό». Όταν διάβασα αυτά τα τελευταία λόγια, θαύμασα αυτόν τον νέο, που είχε πάρει τόσο ζεστά την πνευματική ζωή και είχε συλλάβει τόσο βαθιά το βαθύτερο νόημα της ζωής! Δια Χριστόν κλέφτης! Μέσα του είχε Χριστό. Δεν μπορούσε να φρενάρει τον εαυτό του από την χαρά που ένοιωθε. Θεία παλαβομάρα, πανηγύρι είχε!
- Γέροντα, από το ρεζίλι ερχόταν η χαρά;
- Από την αδικία ερχόταν η χαρά. Κοσμικός άνθρωπος ήταν, ούτε συναξάρια, ούτε Πατερικά είχε διαβάσει και, ενώ έτρωγε άδικα ξύλο, τον έκλειναν στην φυλακή, τον είχαν μέσα στην πόλη για αλήτη, για παλιόπαιδο, για κλέφτη, γινόταν ρεζίλι, αυτός δεν μιλούσε και τα αντιμετώπιζε όλα τόσο πνευματικά! Νέος άνθρωπος, και δεν φρόντιζε να αποκατασταθή, αλλά πώς να βοηθήσει τους άλλους! Τους μεγάλους κλέφτες πολλές φορές δεν τους κλείνουν ούτε μία φορά στη φυλακή, ενώ αυτόν τον δόλιο τον φυλάκισαν για την ίδια κλοπή δύο φορές και για άλλες κλοπές τον φυλάκισαν άδικα, μέχρι να βρουν τον πραγματικό κλέφτη! Την χαρά όμως που είχε αυτός δεν την είχαν όλοι οι κάτοικοι της πόλης. Τριάντα χιλιάδες χαρές δεν συμπλήρωναν την δική του χαρά.
Γι’ αυτό λέω ότι ένας πνευματικός άνθρωπος δεν έχει θλίψεις. Όταν η αγάπη αυξηθεί και καεί η καρδιά από τον θείο έρωτα, δεν μπορεί να σταθεί πλέον η θλίψη. Η μεγάλη αγάπη προς τον Χριστό υπερνικά τους πόνους και τις ταλαιπωρίες που του προξενούν οι άνθρωποι.

Γ. Παϊσίου Αγιορείτου, «Λόγοι»

Δός μου μιάμιση δραχμὴ

Ὁ γέροντας Δαμασκηνὸς μὲ τέτοια συνέπεια καὶ ἀκρίβεια ζοῦσε τὴν ἀγγελικὴ ζωὴ τηρώντας τὶς μοναχικὲς ὑποσχέσεις του καὶ γι' αὐτὸ δεχόταν πλούσια τὴν Θεία Χάρι. Ἢ προσήλωσής του στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶχε σβήσει κάθε ἐπιθυμία πρὸς ἀπόκτηση ὑλικῶν ἀγαθῶν. Μόνο θησαυρὸ τοῦ εἶχε τὴν πτωχεία. «Ὃ μοναχός», ἔλεγε, «ἒφ' ὅσον ἐπιδιώκει τὴν ἄϋλη ζωὴ τῶν Ἀγγέλων, δὲν πρέπει νὰ ἔχει οὐδεμία προσήλωση στὰ χοϊκὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου, τὰ ἐφήμερα καὶ πρόσκαιρα. Μοναδική του ἀπασχόληση ἔχει τὴν κατάληψη τοῦ Ἀκατάληπτου».

Ὃ Γέροντας μόλις ἔπαιρνε τὸν μισθό του, τὸν παρέδιδε ἀμέσως στὸ Κοινόβιο καὶ δὲν κρατοῦσε τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Μάλιστα, δὲν πήγαινε στὸ κελί του, πρὶν ἀπόθεση τὰ χρήματα. Ἔτσι δὲν εἶχε ἐπάνω του οὔτε δραχμή. Ἐὰν ἤθελε νὰ δώσει κάπου ἐλεημοσύνη ἢ κατὰ τὴν ἐξομολόγηση διαπίστωνε κάποια ἀνάγκη γιὰ οἰκονομικὴ βοήθεια, ζητοῦσε χρήματα ἀπόκτηση τὴν Γερόντισσα, μὲ πολλὴ συστολή, σὰν νὰ μὴν εἶχε κανένα δικαίωμα. Γνώριζε ὅτι ἢ ἀκτημοσύνη εἶναι ἀνωτέρα καὶ αὐτῆς τῆς ἐλεημοσύνης. Ὅσες φορὲς κατέβαινε στὰ Μέγαρα γιὰ ποιμαντικὴ διακονία, ζητοῦσε καὶ πάλι χρήματα ἀπόκτηση τὴν Γερόντισσα λέγοντας:

-Σὲ παρακαλῶ. Γερόντισσα, μοῦ δίνεις κάνα ταληράκι γιὰ...

κερί;

Καὶ ἄλλοτε: Γερόντισσα, τὸ αὐτοκίνητο θέλει βενζίνη. Θὰ μοῦ δώσης καμία δραχμή;

Ἢ ἀδελφὴ Ά. μὲ συγκίνηση ἐνθυμεῖται ἕνα γεγονὸς ποὺ συνέβη τὸν 1966, ὅταν ἀκόμη ἦταν λαϊκή, στὴν πλατεία Ὁμονοίας Ἀθηνῶν. Μία ἡμέρα ὃ Πάππους, ἢ Γερόντισσα καὶ ἢ ἀδελφὴ Ά. ξεκίνησαν νὰ ἐπισκεφθοῦν ἕνα ὀρφανοτροφεῖο στὴν περιοχὴ Πατησίων. Προχωροῦσαν πρὸς τὴν Ὁμόνοια, γιὰ νὰ ἐπιβιβαστοῦν στὸ τρόλεϊ. Ὃ Γέροντας, μὲ τὴν προσοχὴ καὶ τὴν αὐστηρότητα ποὺ τὸν διέκρινε, εἶχε συστήσει στὴν Γερόντισσα καὶ τὴν ἀδελφὴ νὰ μὴν βαδίζουν δίπλα του, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀκολουθοῦν σὲ ἀπόσταση τριῶν μέτρων. Ὅταν, ὅμως, ἔφθασαν στὴν στάση τοῦ τρόλεϊ, τὸν πλῆθος τὸν παρέσυρε καὶ εὑρέθηκε μέσα στὸ ὄχημα, περιμένοντας μὲ ἀγωνία τὴν Γερόντισσα καὶ τὴν ἀδελφή. Μόλις, λοιπόν, εἶδε τὸν τρόλεϊ νὰ ξεκινᾶ, χωρὶς νὰ ἔχει προλάβει νὰ ἐπιβιβασθεῖ ἢ Γερόντισσα, ἐπετάχθηκε στὸ παράθυρο φωνάζοντας μὲ τὴν συνήθη του ἁπλότητα:

-Γερόντισσα, δός μου μιάμιση δραχμὴ γιὰ τὸν εἰσιτήριο.

Ὃ κόσμος, ποὺ εὑρισκόταν ἐκεῖ, κατάπληκτος ἔλεγε:

-Νά, ποὺ καὶ σήμερα ὑπάρχουν παπάδες πραγματικοί!

Κάτι παρόμοιο συνέβη ἐπίσης, ὅταν ὃ Πάππους ἀναγκάστηκε κάποτε νὰ ταξιδεύσει ἀπρόοπτα μὲ τὸν λεωφορεῖο τῆς γραμμῆς Ἄλεποχωρι- Μέγαρα. Ἀνοίγοντας τὸν πορτοφόλι του γιὰ νὰ πληρώσει τὸν εἰσιτήριο, εὕρισκε μέσα μόνο βίδες, «παξιμάδια» καὶ ἄλλα παρόμοια μικροαντικείμενα, τὰ ὅποια συνήθως ἔφερε ἐπάνω του γιὰ τὶς πρῶτες ἀνάγκες... ὡς συντηρητὴς τῆς Μονῆς!.. Ντροπιασμένος εἶπε στὸν εἰσπράκτορα:

-Μὲ συγχωρεῖτε, δὲν ἔχω χρήματα. Θὰ βρῶ τρόπο νὰ σᾶς τὰ στείλω.

Τότε ξεπετάχθηκαν οἱ συνεπιβάτες καὶ ἔσπευσαν ποιὸς νὰ πρῶτο- πληρώσει τὸν εἰσιτήριο αὐτοῦ του «πτωχοῦ» παπᾶ.

Ἀλλὰ πῶς νὰ μὴν καταφρονοῦσε τὰ κάτω, ἐκεῖνος ποὺ εἶχε γευθῆ τὴν γλυκύτητα τῶν ἄνω καὶ σὰν ὑψιπέτης ἀετὸς τοῦ Πνεύματος ἀνερχόταν στὰ αἰθέρια ὕψη; Γι' αὐτὸ μποροῦσε νὰ πλέκει ἐγκώμια γιὰ τὴν ἑκούσια πτωχεία, τονίζοντας στὶς ἀδελφές: «Νὰ μιμούμεθα τὸν διαπίστωνε' ἠμᾶς πτωχεύσαντα οὐράνιο Βασιλέα, ὃ Ὅποιος δὲν εἶχε «ποὺ τὴν κεφαλὴν κλίνη» . Τὰ πολύτιμα δῶρα ποῦ ἔχομε νὰ προσφέρωμε στὸν οὐράνιο Νυμφίο, εἶναι ἢ τελεία πτωχεία καὶ ἢ ἀκτημοσύνη. Ἀνάγκη ἔχωμε μέριμνα γιὰ τὰ βιοτικά, εἴμαστε ἀδικαιολόγητοι, παρακαλῶ, γιατί ὃ Κύριος ἔχει ἀναλάβει νὰ μᾶς θρέψη. Αὐτὸς ὃ οὐράνιος Πατέρας, ποῦ τρέφει τὰ πετεινὸ τοῦ οὐρανοῦ καὶ προνοεῖ γιὰ ὅλη τὴν κτίση, δὲν θὰ φροντίσει και για μᾶς, ποῦ ἀφιερωθήκαμε σ' Ἐκεῖνον; Μᾶς τρέφει μὲ τὸν Σῶμα καὶ τὸν Αἷμα Του καὶ θὰ μᾶς ὑστέρηση τὸν ψωμί; Ἐμεῖς πρέπει νὰ ζητᾶμε μόνο τὴν Βασιλεία Του. Γιατί αὐτὴ εἶναι ἢ χαρὰ τοῦ Θεοῦ: Ἐπιδοθεῖ νὰ γίνω- μὲ συγκληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του!».

ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΩΝ.

Ἅπαντα Ὀρθοδοξίας