Κυριακή του Παραλύτου Το Ευαγγέλιο και το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής, η απόδοσή τους στην νεοελληνική και κήρυγμα επί του Ευαγγελίου. *** Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο Κεφ. 5, χωρίο 1 έως 15 . ῾Ο ᾿Ιησοῦς Χριστὸς θεραπεύει τὸν ἀσθενῆ τῆς δεξαμενῆς Βηθεσδά Ε´\ 1 Τῷ καιρῶ ἐκείνῶ ἀνέβη ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα. 2 ἔστι δὲ ἐν τοῖς ῾Ιεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἡ ἐπιλεγομένη ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. 3 ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. 4 ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. 5 ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. 6 τοῦτον ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; 7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. 8 λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 9 καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. 10 ἔλεγον οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. 11 ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 12 ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 13 ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ ᾿Ιησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. 14 μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. 15 ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς ᾿Ιουδαίοις ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ. ΑΠΟΔΟΣΗ Εκείνο τον καιρό ανέβηκε ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα. Εκεί στα Ιεροσόλυμα, κοντά στην πύλη πού λέγεται προβατική, υπάρχει μια δεξαμενή πού στα εβραϊκά τ' όνομα της είναι Βηθεσδά και έχει γύρω γύρω πέντε υπόστεγα με καμάρες. Κάτω απ' αυτά τα υπόστεγα ήταν ξαπλωμένοι ένα μεγάλο πλήθος από αρρώστους, τυφλούς, κουτσούς, πιασμένους, πού περίμεναν την κίνηση του νερού. Γιατί ο άγγελος από καιρό σε καιρό κατέβαινε στη δεξαμενή και τάραζε το νερό, όποιος λοιπόν, ύστερα από το τάραγμα του νερού, έμπαινε πρώτος στη δεξαμενή, αυτός γινόταν καλά από οποιαδήποτε και αν είχε αρρώστια. Και ήταν εκεί ένας άνθρωπος, πού τριανταοχτώ χρόνια βασανιζόταν μέσα στην αρρώστια του. Αυτόν, όταν τον είδε ο Ιησούς ξαπλωμένο και κατάλαβε πώς τώρα και πολύν καιρό έχει εκεί, του λέγει, θέλεις να γίνεις καλά; Του αποκρίθηκε ο άρρωστος. Κύριε, δεν έχω άνθρωπο για να με βάλει στη δεξαμενή, όταν ταραχτεί το νερό. Πάνω στην ώρα πού πάω να μπω εγώ, άλλος πριν από μένα πέφτει στο νερό. Του λέγει ο Ιησούς. Στάσου στα πόδια σου, σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε. Και αμέσως έγινε καλά ο άνθρωπος και σήκωσε το κρεββάτι του και περιπατούσε. Και ήταν Σάββατο εκείνη την ήμερα. Έλεγαν λοιπόν οι Ιουδαίοι στον θεραπευμένο, Είναι Σάββατο, δεν σου επιτρέπεται να σηκώσεις το κρεββάτι. Τους αποκρίθηκε, Εκείνος πού μ' έκανε καλά, εκείνος μου είπε, Σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε. Τον ξαναρώτησαν, Ποιος είναι ο άνθρωπος πού σου είπε σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε; Άλλα ο θεραπευμένος δεν ήξερε ποιος είναι, γιατί ο Ιησούς χάθηκε μέσα στο λαό πού ήταν εκεί. Ύστερα από όλα αυτά τον βρίσκει ο Ιησούς στο ναό και του λέγει, Κοίταξε, έγινες καλά, μην αμαρτάνεις πια, για να μη σου συμβεί τίποτα χειρότερο. Έφυγε ο άνθρωπος και διαλάλησε στους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς είναι αυτός πού τον έκανε καλά. *** Από την Α΄ Επιστολή Πέτρου Κεφ. 5, χωρίο 6 έως 14 Γενικαὶ προτροπαὶ 6 Ταπεινώθητε οὖν ὑπὸ τὴν κραταιὰν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὑμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ. 7 πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ' αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν, 8 νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ. 9 ᾧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει, εἰδότες τὰ αὐτὰ τῶν παθημάτων τῇ ἐν κόσμῳ ὑμῶν ἀδελφότητι ἐπιτελεῖσθαι. 10 ῾Ο δὲ Θεὸς πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ὀλίγον παθόντας, αὐτὸς καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει· 11 αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν. 12 Διὰ Σιλουανοῦ ὑμῖν τοῦ πιστοῦ ἀδελφοῦ, ὡς λογίζομαι, δι' ὀλίγων ἔγραψα, παρακαλῶν καὶ ἐπιμαρτυρῶν ταύτην εἶναι ἀληθῆ χάριν τοῦ Θεοῦ, εἰς ἣν ἑστήκατε. 13 ᾿Ασπάζεται ὑμᾶς ἡ ἐν Βαβυλῶνι συνεκλεκτὴ καὶ Μᾶρκος ὁ υἱός μου. 14 ἀσπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἀγάπης. Εἰρήνη ὑμῖν πᾶσι τοῖς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ· ἀμήν ΑΠΟΔΟΣΗ Ε΄\ 6 Ταπεινώστε, λοιπόν, τους εαυτούς σας κάτω από τη δύναμη του Θεού, για να σας εξυψώσει την ώρα της κρίσεως. 7 Αφήστε όλες σας τις φροντίδες σ' αυτόν, γιατί αυτός φροντίζει για σας. 8 Να είστε νηφάλιοι κι άγρυπνοι. Ο αντίπαλος σας ο διάβολος περιφέρεται σαν το λιοντάρι που βρυχάται, ζητώντας κάποιον να καταβροχθίσει. 9 Αντισταθείτε σ' αυτόν, μένοντας ακλόνητοι στην πίστη σας. Να ξέρετε πως τις ίδιες δοκιμασίες υπομένουν κι οι αδερφοί σας χριστιανοί σ' ολόκληρο τον κόσμο. 10 Ο Θεός όμως, ο οποίος σας μοιράζει τα κάθε λογής χαρίσματα και σας καλεί να πάρετε μέρος στην παντοτινή δόξα του δια του Ιησού Χριστού, μετά την παροδική σας δοκιμασία θα σας αποκαταστήσει και θα σας δυναμώσει πνευματικά, θα σας στηρίξει και θα σας στεριώσει πάνω σε σωστή βάση. 11 Σ' αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη παντοτινά. Αμήν. 12 Σας έγραψα τούτη τη σύντομη επιστολή με τη βοήθεια του Σιλουανού, που τον θεωρώ πιστό αδερφό, για να σας διαβεβαιώσω πως αυτά που σας έγραψα είναι η αληθινή χάρη του Θεού, στην οποία έχετε μείνει σταθεροί. 13 Σας στέλνει χαιρετίσματα η εκκλησία από τη Βαβυλώνα, που τη διάλεξε, όπως κι εσάς, ο Θεός. Σας στέλνει χαιρετίσματα ο Μάρκος, ο πνευματικός μου νιος. 14 Χαιρετήστε ο ένας τον άλλο με το αδερφικό φίλημα της αγάπης. Εύχομαι, όσοι ανήκετε στον Ιησού Χριστό να ειρηνεύετε. *Αμήν. *** Κυριακή του Παραλύτου ( Ιω. ε’, 1–15 ) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com Είναι σε όλους γνωστό ότι ο άνθρωπος αποτελείται από δύο στοιχεία, δηλαδή από το ορατό σώμα και την αόρατη ψυχή ή πνεύμα. Τα δύο αυτά στοιχεία είναι αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώνται ώστε, όταν πάσχει το ένα να συμπάσχει και το άλλο και, όταν χαίρεται το ένα να συγχαίρει και το άλλο. Με το ανθρώπινο σώμα χωρίς αμαρτία βέβαια, βάδισε ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος στη γη και το σώμα αυτό το ανέστησε εκ νεκρών και τελικά το δόξασε στους ουρανούς. Αφού δε τόσο μεγάλη είναι η αποστολή του ανθρωπίνου σώματος, είναι φανερό ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή εκ μέρους του ανθρώπου, διότι πολλοί κίνδυνοι απειλούν το ανθρώπινο σώμα κατά την επίγεια πορεία του. Ο μεγαλύτερος δε και ο πλέον ύπουλος κίνδυνος προέρχεται από την αμαρτία, η οποία, από την πτώση των πρωτοπλάστων και μετά, εμφανίζεται στο σώμα ως κλίση και ροπή προς το κακό, με στόχο να υποτάξει τον άνθρωπο στις επιθυμίες της και από ναό του Αγίου Πνεύματος να τον μεταβάλει σε κατοικία του πονηρού. Ένας υποτακτικός της αμαρτίας ήταν και ο παραλυτικός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ο οποίος κατέκειτο πλησίον της κολυμβήθρας της Βηθεσδά. Ο άνθρωπος αυτός είχε γεννηθεί υγιής και αρτιμελής, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, αλλά δεν άργησε να πέσει σε πολλές αμαρτίες. Η ζωή του ήταν σκοτεινή και ξένη προς το θέλημα του Θεού. Ο μισθός όμως που προσφέρει η αμαρτία είναι ασθένεια, θλίψη, στενοχώρια και πνευματικός θάνατος, πολλές δε φορές, γιατί όχι, και σωματικός. Έτσι συνέβη και στον παραλυτικό, ο οποίος ενώ πρώτα κινείτο και έτρεχε υγιέστατος, κατόπιν άρχισε να χάνει την υγεία του και να παραλύει. Η παραλυσία δε αυτή τον καταδίκασε σε ακινησία και τον έριξε στο άκρο της δεξαμενής της Βηθεσδά. Τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια έμεινε αλυσοδεμένος με τα δεσμά της αμαρτίας και της παραλυσίας. Πολλές φορές θα θρήνησε για το κατάντημα του αυτό και συχνά θα ζητούσε από το Θεό να τον αποκαταστήσει. Τι ακριβώς συνέβη όμως με τον παραλυτικό της σημερινής ευαγγελικής περικοπής; Πλησίον της πηγής εκείνης του ελέους περνούσε το πέλαγος της ευσπλαχνίας, ο Ιησούς Χριστός ο Οποίος σπλαχνίζεται τον άνθρωπο και τον αναζητεί ως απολωλός πρόβατο. Βλέπει τον παραλυτικό και τον ελευθερώνει από την αμαρτία και τον θεραπεύει από την παραλυσία. Συγχρόνως όμως τον προειδοποιεί να μη αμαρτάνει ξανά για να μη του συμβεί κάτι χειρότερο στη ζωή του. Και βέβαια κάθε εποχή έχει να παρουσιάσει ανθρώπους στην κατάσταση του παραλυτικού ή και σε παρόμοια οι οποίοι περιμένουν την ευσπλαχνία του Θεού να τους θεραπεύσει από τα ψυχικά και σωματικά τραύματα. Έτσι η θλιβερή εικόνα της Βηθεσδά υπάρχει και σήμερα ως καρπός της αμαρτίας και αποστασίας από το Θεό. Γι’ αυτό και η σύσταση του Κυρίου « μηκέτι αμάρτανε » ισχύει και για την σύγχρονη κοινωνία, η οποία οφείλει να μη αμαρτάνει, εάν θέλει να αποφύγει τη συμφορά. Ο Χριστός για τη σωτηρία των λογικών προβάτων έχει ιδρύσει την Εκκλησία Του και όσοι είναι γνήσια μέλη της οφείλουν να μη απομακρυνθούν απ' αυτή, διότι έξω από την Εκκλησία παραμονεύει ο θάνατος. Στην Εκκλησία υπάρχει ο Χριστός και έτσι τα λογικά πρόβατα με τα μυστήριά Της καθαρίζονται από κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος ώστε να γίνουν κληρονόμοι της Βασιλείας των ουρανών, την οποία είθε να κληρονομήσουμε όλοι μας. Αμήν |
Ο Χριστός ήταν και είναι η μόνη και διαρκής παράκληση κάθε ανθρώπου. Φυγαδεύει κάθε θλίψη και μεταμορφώνει κάθε ανθρώπινο πόνο. Κανένας δεν αγάπησε τόσο πολύ τον άνθρωπο και δεν τον απάλλαξε από τον φόβο των οριακών του καταστάσεων, όσο ο Χριστός.
Στα Ιεροσόλυμα, στον χώρο της προβατικής κολυμβήθρας, στην επιλεγόμενη Βηθεσδά γίνεται το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού, που σήκωνε το σταυρό της ασθένειάς του 38 ολόκληρα χρόνια.
Στην κατάσταση αυτή όπως συμπεραίνουμε από το ευαγγελικό κείμενο τον οδήγησε η αμαρτία και η διακοπή της σχέσεώς του με το Θεό. Και εκεί που τα ανθρώπινα σχήματα είχαν καλλιεργήσει μέσα του την απελπισία και τη μοναξιά, εκείνος περίμενε υπομονετικά τη θεραπεία του. Και το θαύμα γίνεται. Ο Θεός δεν τον αφήνει. Ο λόγος του Χριστού είναι σωτήριος. «Να, έχεις γίνει καλά. Από ‘δω και πέρα μην αμαρτάνεις για να μην πάθεις χειρότερα». Η λυτρωτική παρουσία του Κυρίου θεραπεύει το σώμα και την ψυχή του παραλύτου
Ο Θεός γίνεται προσιτός με την άκτιστη χάρη Του και τις άκτιστες ενέργειές Του, που είναι μέρος της θείας υπάρξεώς Του. Ο άνθρωπος μπορεί πραγματικά να συναντήσει το Θεό. Η συνάντηση όμως αυτή γίνεται με τρόπο ησυχαστικό, δηλαδή γίνεται στο χώρο της καρδιάς, όπως έγινε η συνάντηση του Χριστού με τον Παραλυτικό.
Η αναζήτηση λοιπόν, του Θεού δε γίνεται μόνο με την ανθρώπινη διάνοια αποκομμένη από την υπόλοιπη ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά με τον όλο αδιαίρετο άνθρωπο, και κέντρο αυτής της προσπάθειας είναι η ανθρώπινη καρδιά.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να συναντήσει τον Θεό όσο βρίσκεται ο διάβολος μέσα στην καρδιά του, που συχνά εξουσιάζει την καρδιά του ανθρώπου.
Η μόνη μας φροντίδα πρέπει να είναι η βίωση της ζωής του Χριστού, να είμαστε μαθητές Του και να πάψουμε να είμαστε δέσμιοι της αμαρτίας. «Πας ο ποιών την αμαρτίαν, δούλος εστί της αμαρτίας. Ο δε δούλος ου μένει εν τη οικία εις τον αιώνα. Ο Υιός μένει εις τον αιώνα. Εάν ουν υμάς ελευθερώση όντως ελεύθεροι έσεσθε» (Ιω. 8, 34-36). Αυτή ακριβώς την ελευθερία χαρίζει ο Κύριος στον παραλυτικό, στον καθένα μας, ο οποίος αγωνίζεται να γίνει υιός του Θεού και να κατοικήσει αιώνια στην οικία του Πατρός του. Βέβαια η προσευχή μας γι’ αυτό δεν έρχεται αμέσως. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να διατηρούμε στην καρδιά μας τη μνήμη του Θεού, ενώ είμαστε περικυκλωμένοι από ένα κόσμο, ο οποίος δεν προσεύχεται και δεν ζει ευχαριστιακή ζωή.
Η προσευχή μεταφέρει το νου και την καρδιά στην αιωνιότητα και το μόνο που μας απασχολεί είναι πως θα γίνουμε άξιοι του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει μια παθητική ζωή έξω από τους αδελφούς μας, μια κατακόρυφη ατομική σχέση με το Θεό. Αντίθετα, ο άνθρωπος της προσευχής είναι εκείνος που με την προσευχή του αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, όλη την κτίση, όλο τον κόσμο. Το πνεύμα της προσευχής μας κάνει να κυριαρχούμε στα πάθη μας και όχι στους άλλους, μας κάνει ανθρώπους αγάπης, ευσπλαχνίας, κατανοήσεως, ευγένειας. Μας κάνει να είμαστε σαν τον Κύριο που άκουσε το παράπονο του παραλυτικού και τον θεραπεύει, τον λυτρώνει.
Η προσευχή στη χαρά, στη δοκιμασία, στον πειρασμό και στον αγώνα είναι η ελπίδα μας και η χαρά μας.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να συναντήσει τον Θεό όσο βρίσκεται ο διάβολος μέσα στην καρδιά του, που συχνά εξουσιάζει την καρδιά του ανθρώπου.
Η μόνη μας φροντίδα πρέπει να είναι η βίωση της ζωής του Χριστού, να είμαστε μαθητές Του και να πάψουμε να είμαστε δέσμιοι της αμαρτίας. «Πας ο ποιών την αμαρτίαν, δούλος εστί της αμαρτίας. Ο δε δούλος ου μένει εν τη οικία εις τον αιώνα. Ο Υιός μένει εις τον αιώνα. Εάν ουν υμάς ελευθερώση όντως ελεύθεροι έσεσθε» (Ιω. 8, 34-36). Αυτή ακριβώς την ελευθερία χαρίζει ο Κύριος στον παραλυτικό, στον καθένα μας, ο οποίος αγωνίζεται να γίνει υιός του Θεού και να κατοικήσει αιώνια στην οικία του Πατρός του. Βέβαια η προσευχή μας γι’ αυτό δεν έρχεται αμέσως. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να διατηρούμε στην καρδιά μας τη μνήμη του Θεού, ενώ είμαστε περικυκλωμένοι από ένα κόσμο, ο οποίος δεν προσεύχεται και δεν ζει ευχαριστιακή ζωή.
Η προσευχή μεταφέρει το νου και την καρδιά στην αιωνιότητα και το μόνο που μας απασχολεί είναι πως θα γίνουμε άξιοι του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει μια παθητική ζωή έξω από τους αδελφούς μας, μια κατακόρυφη ατομική σχέση με το Θεό. Αντίθετα, ο άνθρωπος της προσευχής είναι εκείνος που με την προσευχή του αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, όλη την κτίση, όλο τον κόσμο. Το πνεύμα της προσευχής μας κάνει να κυριαρχούμε στα πάθη μας και όχι στους άλλους, μας κάνει ανθρώπους αγάπης, ευσπλαχνίας, κατανοήσεως, ευγένειας. Μας κάνει να είμαστε σαν τον Κύριο που άκουσε το παράπονο του παραλυτικού και τον θεραπεύει, τον λυτρώνει.
Η προσευχή στη χαρά, στη δοκιμασία, στον πειρασμό και στον αγώνα είναι η ελπίδα μας και η χαρά μας.
π. Ε. Π.
| 23.04.10 | |
Κυριακή του Παραλύτου Το Ευαγγέλιο και το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής, η απόδοσή τους στην νεοελληνική και κήρυγμα επί του Ευαγγελίου. *** Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο Κεφ. 5, χωρίο 1 έως 15 . ῾Ο ᾿Ιησοῦς Χριστὸς θεραπεύει τὸν ἀσθενῆ τῆς δεξαμενῆς Βηθεσδά Ε´\ 1 Τῷ καιρῶ ἐκείνῶ ἀνέβη ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα. 2 ἔστι δὲ ἐν τοῖς ῾Ιεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἡ ἐπιλεγομένη ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. 3 ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. 4 ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. 5 ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. 6 τοῦτον ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; 7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. 8 λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 9 καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. 10 ἔλεγον οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. 11 ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 12 ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 13 ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ ᾿Ιησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. 14 μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. 15 ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς ᾿Ιουδαίοις ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ. ΑΠΟΔΟΣΗ Εκείνο τον καιρό ανέβηκε ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα. Εκεί στα Ιεροσόλυμα, κοντά στην πύλη πού λέγεται προβατική, υπάρχει μια δεξαμενή πού στα εβραϊκά τ' όνομα της είναι Βηθεσδά και έχει γύρω γύρω πέντε υπόστεγα με καμάρες. Κάτω απ' αυτά τα υπόστεγα ήταν ξαπλωμένοι ένα μεγάλο πλήθος από αρρώστους, τυφλούς, κουτσούς, πιασμένους, πού περίμεναν την κίνηση του νερού. Γιατί ο άγγελος από καιρό σε καιρό κατέβαινε στη δεξαμενή και τάραζε το νερό, όποιος λοιπόν, ύστερα από το τάραγμα του νερού, έμπαινε πρώτος στη δεξαμενή, αυτός γινόταν καλά από οποιαδήποτε και αν είχε αρρώστια. Και ήταν εκεί ένας άνθρωπος, πού τριανταοχτώ χρόνια βασανιζόταν μέσα στην αρρώστια του. Αυτόν, όταν τον είδε ο Ιησούς ξαπλωμένο και κατάλαβε πώς τώρα και πολύν καιρό έχει εκεί, του λέγει, θέλεις να γίνεις καλά; Του αποκρίθηκε ο άρρωστος. Κύριε, δεν έχω άνθρωπο για να με βάλει στη δεξαμενή, όταν ταραχτεί το νερό. Πάνω στην ώρα πού πάω να μπω εγώ, άλλος πριν από μένα πέφτει στο νερό. Του λέγει ο Ιησούς. Στάσου στα πόδια σου, σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε. Και αμέσως έγινε καλά ο άνθρωπος και σήκωσε το κρεββάτι του και περιπατούσε. Και ήταν Σάββατο εκείνη την ήμερα. Έλεγαν λοιπόν οι Ιουδαίοι στον θεραπευμένο, Είναι Σάββατο, δεν σου επιτρέπεται να σηκώσεις το κρεββάτι. Τους αποκρίθηκε, Εκείνος πού μ' έκανε καλά, εκείνος μου είπε, Σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε. Τον ξαναρώτησαν, Ποιος είναι ο άνθρωπος πού σου είπε σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε; Άλλα ο θεραπευμένος δεν ήξερε ποιος είναι, γιατί ο Ιησούς χάθηκε μέσα στο λαό πού ήταν εκεί. Ύστερα από όλα αυτά τον βρίσκει ο Ιησούς στο ναό και του λέγει, Κοίταξε, έγινες καλά, μην αμαρτάνεις πια, για να μη σου συμβεί τίποτα χειρότερο. Έφυγε ο άνθρωπος και διαλάλησε στους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς είναι αυτός πού τον έκανε καλά. *** Από την Α΄ Επιστολή Πέτρου Κεφ. 5, χωρίο 6 έως 14 Γενικαὶ προτροπαὶ 6 Ταπεινώθητε οὖν ὑπὸ τὴν κραταιὰν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὑμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ. 7 πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ' αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν, 8 νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ. 9 ᾧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει, εἰδότες τὰ αὐτὰ τῶν παθημάτων τῇ ἐν κόσμῳ ὑμῶν ἀδελφότητι ἐπιτελεῖσθαι. 10 ῾Ο δὲ Θεὸς πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ὀλίγον παθόντας, αὐτὸς καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει· 11 αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν. 12 Διὰ Σιλουανοῦ ὑμῖν τοῦ πιστοῦ ἀδελφοῦ, ὡς λογίζομαι, δι' ὀλίγων ἔγραψα, παρακαλῶν καὶ ἐπιμαρτυρῶν ταύτην εἶναι ἀληθῆ χάριν τοῦ Θεοῦ, εἰς ἣν ἑστήκατε. 13 ᾿Ασπάζεται ὑμᾶς ἡ ἐν Βαβυλῶνι συνεκλεκτὴ καὶ Μᾶρκος ὁ υἱός μου. 14 ἀσπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἀγάπης. Εἰρήνη ὑμῖν πᾶσι τοῖς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ· ἀμήν ΑΠΟΔΟΣΗ Ε΄\ 6 Ταπεινώστε, λοιπόν, τους εαυτούς σας κάτω από τη δύναμη του Θεού, για να σας εξυψώσει την ώρα της κρίσεως. 7 Αφήστε όλες σας τις φροντίδες σ' αυτόν, γιατί αυτός φροντίζει για σας. 8 Να είστε νηφάλιοι κι άγρυπνοι. Ο αντίπαλος σας ο διάβολος περιφέρεται σαν το λιοντάρι που βρυχάται, ζητώντας κάποιον να καταβροχθίσει. 9 Αντισταθείτε σ' αυτόν, μένοντας ακλόνητοι στην πίστη σας. Να ξέρετε πως τις ίδιες δοκιμασίες υπομένουν κι οι αδερφοί σας χριστιανοί σ' ολόκληρο τον κόσμο. 10 Ο Θεός όμως, ο οποίος σας μοιράζει τα κάθε λογής χαρίσματα και σας καλεί να πάρετε μέρος στην παντοτινή δόξα του δια του Ιησού Χριστού, μετά την παροδική σας δοκιμασία θα σας αποκαταστήσει και θα σας δυναμώσει πνευματικά, θα σας στηρίξει και θα σας στεριώσει πάνω σε σωστή βάση. 11 Σ' αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη παντοτινά. Αμήν. 12 Σας έγραψα τούτη τη σύντομη επιστολή με τη βοήθεια του Σιλουανού, που τον θεωρώ πιστό αδερφό, για να σας διαβεβαιώσω πως αυτά που σας έγραψα είναι η αληθινή χάρη του Θεού, στην οποία έχετε μείνει σταθεροί. 13 Σας στέλνει χαιρετίσματα η εκκλησία από τη Βαβυλώνα, που τη διάλεξε, όπως κι εσάς, ο Θεός. Σας στέλνει χαιρετίσματα ο Μάρκος, ο πνευματικός μου νιος. 14 Χαιρετήστε ο ένας τον άλλο με το αδερφικό φίλημα της αγάπης. Εύχομαι, όσοι ανήκετε στον Ιησού Χριστό να ειρηνεύετε. *Αμήν. *** Κυριακή του Παραλύτου ( Ιω. ε’, 1–15 ) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com Είναι σε όλους γνωστό ότι ο άνθρωπος αποτελείται από δύο στοιχεία, δηλαδή από το ορατό σώμα και την αόρατη ψυχή ή πνεύμα. Τα δύο αυτά στοιχεία είναι αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώνται ώστε, όταν πάσχει το ένα να συμπάσχει και το άλλο και, όταν χαίρεται το ένα να συγχαίρει και το άλλο. Με το ανθρώπινο σώμα χωρίς αμαρτία βέβαια, βάδισε ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος στη γη και το σώμα αυτό το ανέστησε εκ νεκρών και τελικά το δόξασε στους ουρανούς. Αφού δε τόσο μεγάλη είναι η αποστολή του ανθρωπίνου σώματος, είναι φανερό ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή εκ μέρους του ανθρώπου, διότι πολλοί κίνδυνοι απειλούν το ανθρώπινο σώμα κατά την επίγεια πορεία του. Ο μεγαλύτερος δε και ο πλέον ύπουλος κίνδυνος προέρχεται από την αμαρτία, η οποία, από την πτώση των πρωτοπλάστων και μετά, εμφανίζεται στο σώμα ως κλίση και ροπή προς το κακό, με στόχο να υποτάξει τον άνθρωπο στις επιθυμίες της και από ναό του Αγίου Πνεύματος να τον μεταβάλει σε κατοικία του πονηρού. Ένας υποτακτικός της αμαρτίας ήταν και ο παραλυτικός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ο οποίος κατέκειτο πλησίον της κολυμβήθρας της Βηθεσδά. Ο άνθρωπος αυτός είχε γεννηθεί υγιής και αρτιμελής, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, αλλά δεν άργησε να πέσει σε πολλές αμαρτίες. Η ζωή του ήταν σκοτεινή και ξένη προς το θέλημα του Θεού. Ο μισθός όμως που προσφέρει η αμαρτία είναι ασθένεια, θλίψη, στενοχώρια και πνευματικός θάνατος, πολλές δε φορές, γιατί όχι, και σωματικός. Έτσι συνέβη και στον παραλυτικό, ο οποίος ενώ πρώτα κινείτο και έτρεχε υγιέστατος, κατόπιν άρχισε να χάνει την υγεία του και να παραλύει. Η παραλυσία δε αυτή τον καταδίκασε σε ακινησία και τον έριξε στο άκρο της δεξαμενής της Βηθεσδά. Τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια έμεινε αλυσοδεμένος με τα δεσμά της αμαρτίας και της παραλυσίας. Πολλές φορές θα θρήνησε για το κατάντημα του αυτό και συχνά θα ζητούσε από το Θεό να τον αποκαταστήσει. Τι ακριβώς συνέβη όμως με τον παραλυτικό της σημερινής ευαγγελικής περικοπής; Πλησίον της πηγής εκείνης του ελέους περνούσε το πέλαγος της ευσπλαχνίας, ο Ιησούς Χριστός ο Οποίος σπλαχνίζεται τον άνθρωπο και τον αναζητεί ως απολωλός πρόβατο. Βλέπει τον παραλυτικό και τον ελευθερώνει από την αμαρτία και τον θεραπεύει από την παραλυσία. Συγχρόνως όμως τον προειδοποιεί να μη αμαρτάνει ξανά για να μη του συμβεί κάτι χειρότερο στη ζωή του. Και βέβαια κάθε εποχή έχει να παρουσιάσει ανθρώπους στην κατάσταση του παραλυτικού ή και σε παρόμοια οι οποίοι περιμένουν την ευσπλαχνία του Θεού να τους θεραπεύσει από τα ψυχικά και σωματικά τραύματα. Έτσι η θλιβερή εικόνα της Βηθεσδά υπάρχει και σήμερα ως καρπός της αμαρτίας και αποστασίας από το Θεό. Γι’ αυτό και η σύσταση του Κυρίου « μηκέτι αμάρτανε » ισχύει και για την σύγχρονη κοινωνία, η οποία οφείλει να μη αμαρτάνει, εάν θέλει να αποφύγει τη συμφορά. Ο Χριστός για τη σωτηρία των λογικών προβάτων έχει ιδρύσει την Εκκλησία Του και όσοι είναι γνήσια μέλη της οφείλουν να μη απομακρυνθούν απ' αυτή, διότι έξω από την Εκκλησία παραμονεύει ο θάνατος. Στην Εκκλησία υπάρχει ο Χριστός και έτσι τα λογικά πρόβατα με τα μυστήριά Της καθαρίζονται από κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος ώστε να γίνουν κληρονόμοι της Βασιλείας των ουρανών, την οποία είθε να κληρονομήσουμε όλοι μας. Αμήν |
| Κυριακή του Παραλύτου |  |  |  |
| 23.04.10 | |
Κυριακή του Παραλύτου Το Ευαγγέλιο και το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής, η απόδοσή τους στην νεοελληνική και κήρυγμα επί του Ευαγγελίου. *** Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο Κεφ. 5, χωρίο 1 έως 15 . ῾Ο ᾿Ιησοῦς Χριστὸς θεραπεύει τὸν ἀσθενῆ τῆς δεξαμενῆς Βηθεσδά Ε´\ 1 Τῷ καιρῶ ἐκείνῶ ἀνέβη ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα. 2 ἔστι δὲ ἐν τοῖς ῾Ιεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἡ ἐπιλεγομένη ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. 3 ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. 4 ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. 5 ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. 6 τοῦτον ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; 7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. 8 λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 9 καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. 10 ἔλεγον οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. 11 ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 12 ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 13 ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ ᾿Ιησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. 14 μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. 15 ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς ᾿Ιουδαίοις ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ. ΑΠΟΔΟΣΗ Εκείνο τον καιρό ανέβηκε ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα. Εκεί στα Ιεροσόλυμα, κοντά στην πύλη πού λέγεται προβατική, υπάρχει μια δεξαμενή πού στα εβραϊκά τ' όνομα της είναι Βηθεσδά και έχει γύρω γύρω πέντε υπόστεγα με καμάρες. Κάτω απ' αυτά τα υπόστεγα ήταν ξαπλωμένοι ένα μεγάλο πλήθος από αρρώστους, τυφλούς, κουτσούς, πιασμένους, πού περίμεναν την κίνηση του νερού. Γιατί ο άγγελος από καιρό σε καιρό κατέβαινε στη δεξαμενή και τάραζε το νερό, όποιος λοιπόν, ύστερα από το τάραγμα του νερού, έμπαινε πρώτος στη δεξαμενή, αυτός γινόταν καλά από οποιαδήποτε και αν είχε αρρώστια. Και ήταν εκεί ένας άνθρωπος, πού τριανταοχτώ χρόνια βασανιζόταν μέσα στην αρρώστια του. Αυτόν, όταν τον είδε ο Ιησούς ξαπλωμένο και κατάλαβε πώς τώρα και πολύν καιρό έχει εκεί, του λέγει, θέλεις να γίνεις καλά; Του αποκρίθηκε ο άρρωστος. Κύριε, δεν έχω άνθρωπο για να με βάλει στη δεξαμενή, όταν ταραχτεί το νερό. Πάνω στην ώρα πού πάω να μπω εγώ, άλλος πριν από μένα πέφτει στο νερό. Του λέγει ο Ιησούς. Στάσου στα πόδια σου, σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε. Και αμέσως έγινε καλά ο άνθρωπος και σήκωσε το κρεββάτι του και περιπατούσε. Και ήταν Σάββατο εκείνη την ήμερα. Έλεγαν λοιπόν οι Ιουδαίοι στον θεραπευμένο, Είναι Σάββατο, δεν σου επιτρέπεται να σηκώσεις το κρεββάτι. Τους αποκρίθηκε, Εκείνος πού μ' έκανε καλά, εκείνος μου είπε, Σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε. Τον ξαναρώτησαν, Ποιος είναι ο άνθρωπος πού σου είπε σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε; Άλλα ο θεραπευμένος δεν ήξερε ποιος είναι, γιατί ο Ιησούς χάθηκε μέσα στο λαό πού ήταν εκεί. Ύστερα από όλα αυτά τον βρίσκει ο Ιησούς στο ναό και του λέγει, Κοίταξε, έγινες καλά, μην αμαρτάνεις πια, για να μη σου συμβεί τίποτα χειρότερο. Έφυγε ο άνθρωπος και διαλάλησε στους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς είναι αυτός πού τον έκανε καλά. *** Από την Α΄ Επιστολή Πέτρου Κεφ. 5, χωρίο 6 έως 14 Γενικαὶ προτροπαὶ 6 Ταπεινώθητε οὖν ὑπὸ τὴν κραταιὰν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὑμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ. 7 πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ' αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν, 8 νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ. 9 ᾧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει, εἰδότες τὰ αὐτὰ τῶν παθημάτων τῇ ἐν κόσμῳ ὑμῶν ἀδελφότητι ἐπιτελεῖσθαι. 10 ῾Ο δὲ Θεὸς πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ὀλίγον παθόντας, αὐτὸς καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει· 11 αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν. 12 Διὰ Σιλουανοῦ ὑμῖν τοῦ πιστοῦ ἀδελφοῦ, ὡς λογίζομαι, δι' ὀλίγων ἔγραψα, παρακαλῶν καὶ ἐπιμαρτυρῶν ταύτην εἶναι ἀληθῆ χάριν τοῦ Θεοῦ, εἰς ἣν ἑστήκατε. 13 ᾿Ασπάζεται ὑμᾶς ἡ ἐν Βαβυλῶνι συνεκλεκτὴ καὶ Μᾶρκος ὁ υἱός μου. 14 ἀσπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἀγάπης. Εἰρήνη ὑμῖν πᾶσι τοῖς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ· ἀμήν ΑΠΟΔΟΣΗ Ε΄\ 6 Ταπεινώστε, λοιπόν, τους εαυτούς σας κάτω από τη δύναμη του Θεού, για να σας εξυψώσει την ώρα της κρίσεως. 7 Αφήστε όλες σας τις φροντίδες σ' αυτόν, γιατί αυτός φροντίζει για σας. 8 Να είστε νηφάλιοι κι άγρυπνοι. Ο αντίπαλος σας ο διάβολος περιφέρεται σαν το λιοντάρι που βρυχάται, ζητώντας κάποιον να καταβροχθίσει. 9 Αντισταθείτε σ' αυτόν, μένοντας ακλόνητοι στην πίστη σας. Να ξέρετε πως τις ίδιες δοκιμασίες υπομένουν κι οι αδερφοί σας χριστιανοί σ' ολόκληρο τον κόσμο. 10 Ο Θεός όμως, ο οποίος σας μοιράζει τα κάθε λογής χαρίσματα και σας καλεί να πάρετε μέρος στην παντοτινή δόξα του δια του Ιησού Χριστού, μετά την παροδική σας δοκιμασία θα σας αποκαταστήσει και θα σας δυναμώσει πνευματικά, θα σας στηρίξει και θα σας στεριώσει πάνω σε σωστή βάση. 11 Σ' αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη παντοτινά. Αμήν. 12 Σας έγραψα τούτη τη σύντομη επιστολή με τη βοήθεια του Σιλουανού, που τον θεωρώ πιστό αδερφό, για να σας διαβεβαιώσω πως αυτά που σας έγραψα είναι η αληθινή χάρη του Θεού, στην οποία έχετε μείνει σταθεροί. 13 Σας στέλνει χαιρετίσματα η εκκλησία από τη Βαβυλώνα, που τη διάλεξε, όπως κι εσάς, ο Θεός. Σας στέλνει χαιρετίσματα ο Μάρκος, ο πνευματικός μου νιος. 14 Χαιρετήστε ο ένας τον άλλο με το αδερφικό φίλημα της αγάπης. Εύχομαι, όσοι ανήκετε στον Ιησού Χριστό να ειρηνεύετε. *Αμήν. *** Κυριακή του Παραλύτου ( Ιω. ε’, 1–15 ) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com Είναι σε όλους γνωστό ότι ο άνθρωπος αποτελείται από δύο στοιχεία, δηλαδή από το ορατό σώμα και την αόρατη ψυχή ή πνεύμα. Τα δύο αυτά στοιχεία είναι αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώνται ώστε, όταν πάσχει το ένα να συμπάσχει και το άλλο και, όταν χαίρεται το ένα να συγχαίρει και το άλλο. Με το ανθρώπινο σώμα χωρίς αμαρτία βέβαια, βάδισε ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος στη γη και το σώμα αυτό το ανέστησε εκ νεκρών και τελικά το δόξασε στους ουρανούς. Αφού δε τόσο μεγάλη είναι η αποστολή του ανθρωπίνου σώματος, είναι φανερό ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή εκ μέρους του ανθρώπου, διότι πολλοί κίνδυνοι απειλούν το ανθρώπινο σώμα κατά την επίγεια πορεία του. Ο μεγαλύτερος δε και ο πλέον ύπουλος κίνδυνος προέρχεται από την αμαρτία, η οποία, από την πτώση των πρωτοπλάστων και μετά, εμφανίζεται στο σώμα ως κλίση και ροπή προς το κακό, με στόχο να υποτάξει τον άνθρωπο στις επιθυμίες της και από ναό του Αγίου Πνεύματος να τον μεταβάλει σε κατοικία του πονηρού. Ένας υποτακτικός της αμαρτίας ήταν και ο παραλυτικός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ο οποίος κατέκειτο πλησίον της κολυμβήθρας της Βηθεσδά. Ο άνθρωπος αυτός είχε γεννηθεί υγιής και αρτιμελής, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, αλλά δεν άργησε να πέσει σε πολλές αμαρτίες. Η ζωή του ήταν σκοτεινή και ξένη προς το θέλημα του Θεού. Ο μισθός όμως που προσφέρει η αμαρτία είναι ασθένεια, θλίψη, στενοχώρια και πνευματικός θάνατος, πολλές δε φορές, γιατί όχι, και σωματικός. Έτσι συνέβη και στον παραλυτικό, ο οποίος ενώ πρώτα κινείτο και έτρεχε υγιέστατος, κατόπιν άρχισε να χάνει την υγεία του και να παραλύει. Η παραλυσία δε αυτή τον καταδίκασε σε ακινησία και τον έριξε στο άκρο της δεξαμενής της Βηθεσδά. Τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια έμεινε αλυσοδεμένος με τα δεσμά της αμαρτίας και της παραλυσίας. Πολλές φορές θα θρήνησε για το κατάντημα του αυτό και συχνά θα ζητούσε από το Θεό να τον αποκαταστήσει. Τι ακριβώς συνέβη όμως με τον παραλυτικό της σημερινής ευαγγελικής περικοπής; Πλησίον της πηγής εκείνης του ελέους περνούσε το πέλαγος της ευσπλαχνίας, ο Ιησούς Χριστός ο Οποίος σπλαχνίζεται τον άνθρωπο και τον αναζητεί ως απολωλός πρόβατο. Βλέπει τον παραλυτικό και τον ελευθερώνει από την αμαρτία και τον θεραπεύει από την παραλυσία. Συγχρόνως όμως τον προειδοποιεί να μη αμαρτάνει ξανά για να μη του συμβεί κάτι χειρότερο στη ζωή του. Και βέβαια κάθε εποχή έχει να παρουσιάσει ανθρώπους στην κατάσταση του παραλυτικού ή και σε παρόμοια οι οποίοι περιμένουν την ευσπλαχνία του Θεού να τους θεραπεύσει από τα ψυχικά και σωματικά τραύματα. Έτσι η θλιβερή εικόνα της Βηθεσδά υπάρχει και σήμερα ως καρπός της αμαρτίας και αποστασίας από το Θεό. Γι’ αυτό και η σύσταση του Κυρίου « μηκέτι αμάρτανε » ισχύει και για την σύγχρονη κοινωνία, η οποία οφείλει να μη αμαρτάνει, εάν θέλει να αποφύγει τη συμφορά. Ο Χριστός για τη σωτηρία των λογικών προβάτων έχει ιδρύσει την Εκκλησία Του και όσοι είναι γνήσια μέλη της οφείλουν να μη απομακρυνθούν απ' αυτή, διότι έξω από την Εκκλησία παραμονεύει ο θάνατος. Στην Εκκλησία υπάρχει ο Χριστός και έτσι τα λογικά πρόβατα με τα μυστήριά Της καθαρίζονται από κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος ώστε να γίνουν κληρονόμοι της Βασιλείας των ουρανών, την οποία είθε να κληρονομήσουμε όλοι μας. Αμήν |
τό χρυσωρυχεῖο οὔτε τήν πιό ἀσήμαντη φλέβα δέν θά δεχόταν νά περιφρονήση κανένας κι ἄς προξενῆ πολύν κόπο ἡ ἔρευνά της. Ἔτσι καί στίς θεῖες Γραφές δέν εἶναι χωρίς βλάβη νά προσπεράσης ἕνα γιῶτα ἤ μιά κεραία. Ὅλα πρέπει νά ἐξετάζωνται. Τό ἅγιο Πνεῦμα τά ἔχει πεῖ ὅλα καί τίποτα δέν εἶναι ἀνάξιο σ̉ αὐτές. Πρόσεξε λοιπόν τί λέει ὁ Εὐαγγελιστής κι ἐδῶ: Αὐτό πάλι ἦταν τό δεύτερο σημεῖο πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς, πηγαίνοντας ἀπό τήν Ἰουδαία στήν Γαλιλαία. Καί δέν πρόσθεσε βέβαια ἔτσι ἁπλᾶ τή λέξη «δεύτερο», ἀλλά τονίζει ἀκόμα περισσότερο τό θαῦμα τῶν Σαμαρειτῶν. Δείχνει ὅτι, μόλο πού ἔγινε καί δεύτερο σημεῖο, δέν εἶχαν φτάσει ἀκόμα στό ὕψος ἐκείνων πού τίποτα δέν εἶδαν (τῶν Σαμαρειτῶν) αὐτοί πού ἔχουν δεῖ πολλά καί θαυμάσει. Ὕστερ̉ ἀπ̉ αὐτά ἦταν ἑορτή τῶν Ἰουδαίων. Ποιά ἑορτή; Ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, νομίζω, καί ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα. Συστηματικά τίς γιορτές βρίσκεται στήν πόλη. Ἀπ̉ τή μιά γιά νά φανῆ πώς ἑορτάζει μαζί τους, ἀπ̉ τήν ἄλλη γιά νά τραβήξη κοντά του τόν ἁπλό λαό. Γιατί αὐτές τίς μέρες γινόταν περισσότερη συρροή τῶν πιό ἁπλῶν. Ὑπάρχει στά Ἱεροσόλυμα ἡ προβατική κολυμβήθρα, Βηθεσδά μέ τό Ἑβραϊκό ὄνομά της, μέ πέντε στοές. Σ̉ αὐτές ἦσαν πεσμένοι ἄρρωστοι πλῆθος - κουτσοί, τυφλοί, ξηροί, πού περίμεναν τήν ταραχή τοῦ νεροῦ. Τί σημαίνει αὐτός ὁ τρόπος τῆς θεραπείας; Τίνος μυστηρίου κάνει ὑπαινιγμό; Αὐτά δέν ἔχουν γραφῆ ἁπλᾶ καί τυχαῖα ἀλλά εἰκονίζει καί ὑποτυπώνει ὅσα ἀνάγονται στό μέλλον. Μ̉ αὐτόν τόν τρόπο, τόν ὑπερβολικά παράξενο, ὅταν συνέβαινε ὁλότελα ἀπροσδόκητα, δέ θά κατάστρεφε μέσα στίς ψυχές τῶν πολλῶν τή δύναμη τῆς πίστης. Ποιό εἶναι λοιπόν αὐτό πού εἰκονίζει; Σκόπευε νά δώση τό βάπτισμα πού ἔχει πολλή δύναμη καί μεγάλη χάρη.τό βάπτισμα πού ἀποπλύνει ὅλες τίς ἁμαρτίες καί ζωοποιεῖ τούς νεκρούς. Ὅπως λοιπόν σέ εἰκόνα, προδιαγράφονται αὐτά στήν κολυμβήθρα καί σέ πολλά ἄλλα. Καί πρῶτα ἔδωσε τό νερό πού βγάζει τά στίγματα τῶν σωμάτων καί πού δέν εἶναι μιάσματα ἀλλά φαίνονται, ὅπως τά μολύσματα ἀπό κηδεῖες, ἀπό λέπρα καί ἄλλα τέτοια. Καί πολλές ἄλλες θεραπεῖες στήν Παλαιά Διαθήκη θά μποροῦσε κανείς νά δῆ πού πραγματοποιήθησαν μέ νερό, γι̉ αὐτό τό λόγο. Ἀλλά ἄς μποῦμε στό θέμα μας. Πρῶτα λοιπόν ὅπως εἶπα πρωτύτερα, μολυσμούς σωματικούς κι ἔπειτα διάφορες ἄλλες ἀσθένειες κάνει νά θεραπεύωνται μέ νερό. Γιατί θέλοντας ὁ Θεός νά μᾶς ὁδηγήση κοντύτερα στή δωρεά τοῦ βαπτίσματος δέν θεραπεύει τούς μολυσμούς μονάχα ἀλλά καί ἀσθένειες. Γιατί οἱ πλησιέστερες πρός τήν ἀλήθεια εἰκόνες καί σχετικά μέ τό βάπτισμα καί τό πάθος καί τά ἄλλα ἦσαν καθαρώτερες ἀπό τίς παλαιότερες. Γιατί ὅπως οἱ κοντινοί τοῦ βασιλιᾶ δορυφόροι εἶναι λαμπρότεροι ἀπό τούς πιό μακρινούς, ἔτσι γίνεται καί σχετικά μέ τούς τύπους. Κι ὁ ἄγγελος καταβαίνοντας ἀνατάραζε τό νερό καί τοῦ ἔδινε θεραπευτική δύναμη, γιά νά μάθουν οἱ Ἰουδαῖοι ὅτι πολύ περισσότερο ὁ Κύριος τῶν ἀγγέλων μπορεῖ νά θεραπεύση ὅλα τά νοσήματα τῆς ψυχῆς. Ἀλλά ὅπως ἐδῶ ἡ θεραπευτική δύναμη δέν ἦταν φυσική ἰδιότητα τοῦ νεροῦ, γιατί τότε θά ἐκδηλωνόταν ἀδιάλειπτα, ἀλλά παρουσιαζόταν μέ τήν ἐνέργεια τοῦ ἀγγέλου, ἔτσι καί πάνω σ̉ ἐμᾶς δέν ἐνεργεῖ ἁπλᾶ τό νερό ἀλλά ὅταν δεχτῆ τή χάρη τοῦ Πνεύματος τότε διαλύει ὅλες τίς ἁμαρτίες. Γύρω ἀπ̉ αὐτή τήν κολυμβήθρα κοίτονταν ἕνα μεγάλο πλῆθος ἄρρωστοι τυφλοί, κουτσοί, λεπροί πού περίμεναν τήν ταραχή τοῦ νεροῦ καί τότε ἡ ἀσθένεια γινόταν ἐμπόδιο σ̉ ἐκεῖνον πού ἤθελε νά θεραπευτῆ. Μά τώρα εἶναι κύριος ὁ καθένας νά προσέλθη. Γιατί δέν ἀναταράζει κάποιος ἄγγελος ἀλλά εἶναι τῶν πάντων ὁ Κύριος αὐτός πού τά ἐκτελεῖ ὅλα καί δέν εἶναι δυνατό νά πῆ ὁ ἀσθενής«μόλις πάω νά κατεβῶ, ἄλλος κατεβαίνει πρίν ἀπό μένα». Ἀλλά, κι ἄν ἔρθη ὅλη ἡ οἰκουμένη, ἡ χάρη δέν ξοδεύεται, οὔτε ἡ ἐνέργεια δαπανᾶται ἀλλά ἴδια καί ἀπαράλλακτη μένει ὅπως πρῶτα. Κι ὅπως οἱ ἡλιακές ἀκτῖνες καθημερινά δίνουν τό φῶς τους καί δέν δαπανῶνται οὔτε λιγοστεύει ἡ λάμψη τους ἀπό τήν ἄφθονη παροχή των, ἔτσι καί πολύ περισσότερο ἡ ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος, δέν ἐλαττώνεται μ̉ ὅλο τό πλῆθος πού τήν ἀπολαμβάνει. Αὐτό συνέβαινε, μέ τό σκοπό ἐκεῖνοι πού ἔμαθαν ὅτι εἶναι δυνατό μέ τό νερό νά θεραπευτοῦν πολλά σωματικά νοσήματα καί ἀσκήθηκαν στή γνώση αὐτή πολύν καιρό, νά πιστέψουν εὔκολα ὅτι μπορεῖ νά θεραπεύση καί νοσήματα τῆς ψυχῆς. Καί γιατί τέλος πάντων ὁ Ἰησοῦς ἄφησε ὅλους τούς ἄλλους καί ἦρθε σ̉ αὐτόν, πού εἶχε τριάντα ὀχτώ χρόνια καί γιατί τόν ρώτησε ἄν θέλη νά γίνη ὑγιής. Ὄχι γιά νά μάθη, αὐτό ἦταν περιττό, ἀλλά γιά νά δείξη τήν ὑπομονή τοῦ παραλυτικοῦ καί γιά να καταλάβωμε ὅτι γι̉ αὐτό ἄφησε τούς ἄλλους καί πῆγε σ̉ αὐτόν. Κι ὁ ἀσθενής τοῦ ἀποκρίθηκε καί τοῦ εἶπε:«Κύριε δέν ἔχω κάποιον νά μέ βάλη στήν κολυμβήθρα, ὅταν ταραχθῆ τό νερό. Κι ἐνῶ πηγαίνω ἐγώ, κατεβαίνει ἄλλος πρίν ἀπό μένα». Γι̉ αὐτό ρώτησε, ἄν θέλη νά γίνη γερός. Γιά νά πληροφορηθοῦμε αὐτά τά πράγματα. Δέν τοῦ εἶπε θέλεις νά σέ κάμω καλά; - Γιατί δέν φανταζόταν ἀκόμα τίποτα σπουδαῖο γι̉ αὐτόν - ἀλλά θέλεις νά γίνης καλά; Ξαφνιάζεται ὁ καρτερικός παράλυτος. Ἔχοντας τριάντα ὀχτώ ἔτη τήν ἀσθένεια καί κάθε χρόνο ἐλπίζοντας ὅτι θά γλύτωνε ἀπ̉ αὐτή, ἔμενε μόνιμα ἐκεῖ καί δέν ἀπομακρυνόταν. Χωρίς τήν καρτερία του ἄν ὄχι τά περασμένα, δέν θά ἦσαν ἱκανά τά μέλλοντα νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό κεῖ; Σκέψου σέ παρακαλῶ πῶς ἦταν φυσικό καί οἱ ἄλλοι ἄρρωστοι νά εἶναι ἥσυχοι. Γιατί μήτε ἡ ὥρα δέν ἦταν φανερή πού ταραζόταν τό νερό. Καί στό κάτω-κάτω οἱ κουτσοί καί οἱ κουλλοί μποροῦσαν νά παρατηρήσουν. Οἱ τυφλοί ὅμως πού δέν ἔβλεπαν; Ἴσως τό καταλάβαιναν ἀπό τό θόρυβο. Ἄς νιώσωμε λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ντροπή καί ἄς στενάξωμε γιά τήν πολλή ἀδιαφορία μας. Τριάντα ὀχτώ χρόνια ἔμεινε στό ἴδιο μέρος ἐκεῖνος καί, μ̉ ὅλο πού δέν πετύχαινε ὅ,τι ἤθελε, δέν ἀπομακρυνόταν. Καί δέν πετύχαινε ὄχι ἀπό ἀδιαφορία δική του ἀλλά γιατί τόν ἐμπόδιζαν καί τόν παραμέριζαν οἱ ἄλλοι. Καί ὅμως δέν ἀπογοητευόταν. Ἐμεῖς ὅμως δέκα ἡμέρες, ἄν μείνωμε κάπου καί παρακαλέσωμε γιά κάτι χωρίς νά πετύχουμε στό τέλος βαρυόμαστε νά δείξωμε τόν ἴδιο ζῆλο. Καί στούς ἀνθρώπους κάποτε μένουμε κοντά τόσο διάστημα ὑποφέροντες τίς ταλαιπωρίες τῆς ἐκστρατείας καί ἐκτελώντας ἐργασίες δουλοπρεπεῖς, χωρίς νά ἐκπληρώνεται πολλές φορές ἡ ἐλπίδα μας. Στόν Κύριο ὅμως τό δικό μας, ὅπου θά πάρωμε ὁπωσδήποτε μεγαλύτερη ἀπό τούς κόπους μας ἀμοιβή - ἡ ἐλπίδα, γράφει, δέν ἀπογοητεύει - δέν θέλομε νά μείνωμε κοντά του μέ τό ζῆλο πού πρέπει. Πόση τιμωρία ἁρμόζει σ̉ αὐτή τή στάση; Ἀκόμη κι ἄν δέν ἦταν δυνατό νά πάρουμε τίποτα, αὐτή τήν ἀδιάκοπη συνομιλία μαζί του δέν ἔπρεπε νά τήν θεωροῦμε ἄξια ἄπειρων ἀγαθῶν; Ἀλλά εἶναι κουραστική ἡ ἀδιάκοπη προσευχή; Ἀλλά καί ποιά ἀρετή δέν εἶναι κοπιαστική; Κι αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη ἀπορία: ὅτι μαζί μέ τήν κακία κληρώθηκε ἡ εὐχαρίστηση, ἐνῶ μέ τήν ἀρετή ὁ πόνος. Πολλοί ἀναζητοῦν τήν αἰτία. Μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός ἀπ̉ τήν ἀρχή ζωή ἐλεύθερη ἀπό φροντίδες καί κόπους. Ἡ ἀργία ὡδήγησε στή διαστροφή καί χάσαμε τόν παράδεισο. Γι̉ αὐτό ἔκαμε ἐπίπονη τή ζωή μας, σάν νά δικαιολογοῦνταν στό γένος τῶν ἀνθρώπων λέγοντας.σᾶς ἔβαλα μέσα στήν τρυφή, ἀλλά ἡ ἀπιστία σᾶς ἔκαμε χειρότερους. Γι̉ αὐτό διέταξα νά δοκιμάζετε τόν πόνο καί τόν ἱδρῶτα. Ἐπειδή ὅμως οὔτε αὐτός ὁ πόνος δέν συγκράτησε τόν ἄνθρωπο, μᾶς ἔδωσε νόμο μέ πολλές ἐντολές βάζοντάς μας, ὅπως στό δύσκολο ἄλογο, δεσμά καί χαλινάρια. Τό ἴδιο κάνουν καί οἱ ἀλογοδαμαστές. Γι̉ αὐτό εἶναι ἐπίπονη ἡ ζωή μας. Ἡ ζωή ἡ χωρίς κόπο συνήθως διαφθείρει. Ἡ φύση μας δέν δέχεται τήν ἀργία, εὔκολα κλίνει στήν κακία. Ἄς ὑποθέσωμε ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό κόπους ὁ φρόνιμος καί ἐνάρετος γενικά, ἀλλά ἐπιτυγχάνουν τό κάθε τι ἀκόμα καί κοιμισμένοι. Τήν ἄνεση πού θά προέκυπτε ποῦ θά τή χρησιμοποιούσαμε; Ὄχι στήν ἀνοησία καί τήν ὑπερηφάνεια; 
