Κυριακή Του Ασώτου (Α΄ Κορ. Στ΄ 12-20) Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κάθε εκκλησιαστική περίοδο του όλου ενιαυτού της Χρηστότητος Κυρίου, είναι γεμάτη από ευλογίες. Ευλογίες ουράνιες, που καταυγάζουν και καθοδηγούν τους πιστούς στην ομοίωση του Θεού. Όμως θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι η περίοδος του ευλογημένου Τριωδίου, η κατανυκτική αυτή περίοδος που ήδη διανύουμε έχει κάτι το ιδιαίτερο. Μας φέρει, μεταξύ των άλλων, και τον γλυκύ πόνο της καρδιάς για τα λάθη μας, τις αστοχίες και, αλλοίμονο τις αμαρτίες μας.

Και επειδή «εν τω κόσμω ζούμε και σάρκα ενδυόμεθα» το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής του Ασώτου υιού, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και συγκλονίζει με το τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος, εάν πορεύεται απρόσεκτα τον βίο της ζωής του.

Ομιλεί το Πνεύμα το Άγιον διά του Αποστόλου των εθνών, μέσω των Κορινθίων, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Ομιλεί τώρα όχι απλά και χαρούμενα, όπως σε άλλες περιπτώσεiς, αλλά δραματικά. Εκφράζεται ο πρώτος των Aποστόλων περιπαθώς, και για να συγκλονίσει τους αποδέκτες του μηνύματός του, με κομμένη ανάσα τους θέτει το ίδιο ερώτημα για τρεις φορές: «ουκ  οίδατε»; Δεν γνωρίζετε; Ω, ευλογημένοι χριστιανοί, και μάλιστα πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δεν γνωρίζετε για το αμάρτημα της πορνείας; Διότι περί αυτού του αηδιαστικού αμαρτήματος πρόκειται. Αγαπητοί, τους τονίζει, δεν γνωρίζετε επιτέλους ότι το αμάρτημα τούτο είναι από τα βαρύτερα των αμαρτημάτων που παροργίζουν τον Θεό; Δεν έχετε μάθει ότι αποτελεί βεβήλωση του ναού του Θεού; Είστε λοιπόν τόσο ανόητοι ώστε να αγνοείτε ότι το σώμα σας είναι ναός του Παναγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα σας; Αγνοείτε την στοιχειώδη αλήθεια ότι το θεότευκτο αυτό κατασκεύασμα που ονομάζεται ανθρώπινο σώμα, το έχετε λάβει ως δώρο από τον Θεό, και επομένως δεν ανήκετε στον εαυτό σας; Ναι, συνεχίζει μέσα σε πλημμύρα συγκινήσεως ο ιδρυτής της κατά Κόρινθον Εκκλησίας, δεν ανήκετε στον εαυτό σας. Δεν ανήκετε διότι έχετε αγορασθεί από τον Θεό με τίμημα βαρύ, πανάκριβα και ασύλληπτα. Αγοραστήκατε με το Αίμα του Χριστού!

Αδελφοί μου, και λίθινη καρδιά να διαθέτει κανείς δεν μπορεί παρά να συγκλονίζεται και να ραγίζει μπροστά στις ακράδαντες αυτές αλήθειες και να συγκινείται από τα ερωτήματα και τον λόγο του Πνεύματος. Μάλιστα, έτσι πρέπει να συμβαίνει, εάν ο άνθρωπος θέλει να παραμένει άνθρωπος και ο πιστός να πορεύεται εκ δυνάμεως εις δύναμιν. Και είθε έτσι να συμβαίνει και συνεχώς να πραγματοποιείται η ευλογημένη αυτή κατάσταση.

Όμως, όμως δυστυχώς, υπάρχουν και κάποιοι που ενώ νομίζουν και υποστηρίζουν ότι είναι οπαδοί του Ιησού Χριστού, στη ζωή τους εφαρμόζουν τα εντελώς αντίθετα απ' αυτά που αναφέρει το αποστολικό ανάγνωσμα. Στην πράξη δηλ. αντιγράφουν τον άσωτον υιόν, ο οποίος, ενώ αναμφιβόλως γνώριζε την αγάπη του Πατρός, αυτός, ανοήτως αποδήμησε εις χώραν μακράν για να καταστεί ομοδίαιτος των χοίρων. Αλλοίμονο, το αρχοντόπουλο γεύεται τώρα από τις βρωμιές των ακαθάρτων κτηνών και αντί να περιλούεται από το μύρον της χάριτος, πασαλείβεται από κορυφής έως ονύχων με τα κόπρανα των σιχαμερών γουρουνιών.

Θεέ μου, ποιός Ιερεμίας ή ποιός άλλος δούλος Κυρίου θα βρεθεί τώρα για να θρηνήσει την πτώση των τέκνων του φωτός; Από την Χερουβική αγνότητα και την Σεραφική πυρπόληση της υπάρξεως, με την θέλησή τους ορισμένοι καταντούν έρμαια της δαιμονικής πορνείας και των ποικίλων ανομολόγητων σεξουαλικών και ψυχικών διαστροφών.

Υπάρχει άραγε φρικτότερο κατάντημα; Υφίσταται τραγικότερη πτώσις από αυτήν για τον Βασιλέα της όλης δημιουργίας του Θεού;

Αλλ' ας κάνουμε πέτρα την καρδιά μας αδερφοί μου και ως άλλοι ιατροί, με το νυστέρι του λόγου του Θεού που είναι «τομώτερον υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον» (Εβρ. Δ΄ 12), ας προχωρήσουμε στην σωτήρια επέμβαση και στην αφαίρεση του φοβερού καρκινώματος.

Άλλωστε ας γνωρίζουμε και τούτο. Τα δαιμόνια δεν φυγαδεύονται παρά με το ξεμπρόστιασμα...

Ναι, ας το ομολογήσουμε. Υπάρχει και άλλος βαρύτερος από αυτόν εξευτελισμός, που όμως όταν επέρχεται οδηγεί σε αυτή την παγίωση του κακού. Και όπως ο ορκισμένος εχθρός του Θεού έχει ξεπέσει οριστικά και αμετάκλητα στο κακό και στην Κόλασή του, έτσι υπάρχουν και φρικτές περιπτώσεις κατά τις οποίες  ο ταλαίπωρος άνθρωπος με την θέλησή του παγιώνεται στο κακό με αποτέλεσμα να τοποθετεί από την παρούσα ζωή την φτηνή ύπαρξή του στον χώρο της αιωνίου αβύσσου.

Θα ερωτήσετε τώρα, δικαίως, περί τίνος πρόκειται και γιατί κάνουμε λόγο;

Πρόκειται γι' αυτούς οι οποίοι συνειδητά πλέον αμαρτάνουν και ταυτοχρόνως συνειδητά, μάλλον ασυνείδητα πλησιάζουν το ποτήριον της Ζωής! Πρόκειται για τις διεστραμμένες συνειδήσεις και τα βέβηλα σώματα που εμπαίζουν την χάρη των μυστηρίων και που ως άλλοι Ιούδες κοινωνούν του Δεσποτικού Σώματος και Αίματος του Κυρίου και Θεού. Όντως, στο σημείο αυτό ο άνθρωπος ξεπέφτει πολύ πιο κάτω και από τον ίδιο το διάβολο. Και ο λόγος μας δεν είναι καθόλου υπερβολικός, αφού, αυτό το Ποτήριον που τρέμει να το ατενίσει εν ώρα λατρείας ολόκληρος ο αγγελικός κόσμος, ο βέβηλος τώρα και αισχρός άνθρωπος το πλησιάζει ανερυθρίαστα και μεταλαμβάνει τελικώς την φωτιά, για να καεί μια ώρα αρχύτερα.

Και, προσέξτε αδελφοί μου, στην περίπτωση αυτή, δεν ανήκουν μόνο όσοι υπάγονται σε γνωστές και άγνωστες σατανιστικές οργανώσεις, και είναι μπερδεμένοι σε ποικίλα πλοκάμια των δυνάμεων του εωσφόρου, αλλά στην ανομολόγητη αυτή κατάσταση, στο τελώνιον τούτο των δαιμόνων, συλλαμβάνονται και όσοι δίνουν και λαμβάνουν την χάρη της αγίας Ιερωσύνης και Αρχιερωσύνης, ενώ γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται...

Δεν είναι της παρούσης ν' αναπτυχθεί εκτενώς στην παράγραφο αυτή το θέμα τούτο που μόλις με το άκρο του δακτύλου αγγίξαμε. (Δοθείσης ευκαιρίας θα επανέλθουμε).

Τώρα επιβάλλεται να υπογραμμίσουμε και να τονίσουμε τούτο. Τον Ιούδα δεν τον έσωσε το ότι ανήκε στον όμιλο των Αγίων Αποστόλων. Δεν τον διέσωσε το ότι έκανε ακόμα και θαύματα όπως και οι άλλοι Απόστολοι. Και όχι μόνο δεν τον διέσωσε το ότι έλαβε μέρος στο Μυστικό Δείπνο, αλλά τότε ακριβώς για την ακαθαρσία του και την αμετανοησία του, τότε, τονίζουμε, ακριβώς, για το θέατρο που έπαιζε τρία ολόκληρα έτη, τότε πήγε και έκανε το μεγαλύτερο έγκλημα των αιώνων.

Ξεκάθαρα λοιπόν πράγματα. «Θεός ου μυκτηρίζεται».

Οι δε λεγόμενες φιέστες και τα δείπνα με τις πρωτοκαθεδρίες, όταν απουσιάζει η προσωπική αγνότητα, αλλά και αυτή των συνεργατών, οδηγεί κατευθείαν στον εξευτελισμό και τέλος στην αιώνια κόλαση. Και ουδεμία δικαιολογία μπορεί να σταθεί στο ότι δήθεν υφίστανται εκκλησιαστικά και ενοριακά κενά και άρα θα πρέπει να γίνεται η ανοικονόμητη  οικονομία με την καταραμένη δικαιολογία της ανάγκης που ως αποτέλεσμα έχει να ρίχνουμε τον πήχυ των Θείων και Ιερών Κανόνων. Δηλ. να ρίχνουμε «τα άγια τοις κυσί».

Ουδέποτε θα πρέπει οι βέβηλοι και σάτυροι να πλησιάζουν το πανάγιον θυσιαστήριον, και άνευ αντιρρήσεως ο «νικολαϊτισμός» δεν πρέπει ποτέ να πλησιάσει τον χώρο της Εκκλησίας.

Και επιτέλους, ουδένας Πατριάρχης και ουδείς Επίσκοπος αγαπά την Εκκλησία περισσότερο από τον ίδιο τον Κύριο που σταυρώθηκε γι' Αυτήν και που αποτελεί το Σώμα Του!

Ας γίνουμε περισσότερο προσεκτικοί και στο σημείο αυτό, διότι δεν αποκλείεται να επαναληφθεί έτι άπαξ το συγκλονιστικό θέαμα, το επί Ιερού Χρυσοστόμου, όταν επέστρεφε δηλ. ο άγιος από την πρώτη του εξορία. Τότε που με δικαία και ιερά αγανάκτηση ο λαός της Κωνσταντινουπόλεως, εμπνεόμενος υπό του Αγίου Πνεύματος, το οποίο είναι πνεύμα δυνάμεως, εν ενί σώματι και ως φωνή υδάτων πολλών, εν αλλαλαγμώ Κυρίου εκραύγαζε το «Έξω κλήρον, νέον κλήρον, έξω κλήρον, νέον κλήρον, έξω κλήρον κι άλλον κλήρον». Έξω οι βέβηλοι, έξω οι Ιούδες, μακριά τα κοινωνικά αποβράσματα της του Κυρίου παρεμβολής. Έξω κλήρον κι άλλον κλήρον!

Και ταυτοχρόνως ας μη μας διαφεύγει ποτέ από την οθόνη της συνειδήσεώς μας, κυρίως δε ας το εγχαράξουμε στα βάθη της καρδιάς μας, ποιμένες και αρχιποιμένες, ότι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, κάποτε πήρε και το φραγγέλιο. Έλαβε στα πανάχραντα χέρια του το άγιον μαστίγιον, όταν είδε ότι ο οίκος του Θεού μεταβαλλόταν «εις οίκον εμπορίου»...

Βεβαίως, ίσως ρωτήσει εδώ κανείς. Τι; Θα εμφανιστεί ο ίδιος ο Ιησούς με το μαστίγιο και πάλι στα χέρια; Αν και η ερώτηση αυτή κρύβει ειρωνεία, απαντούμε. Τα πάντα μπορεί να κάνει ο Θεός και ουδείς δύναται να τον θέσει υπό όρους και κανόνες. Και ας μη λησμονούμε ότι και στο σημείο αυτό η Ιστορία γίνεται πολύ διδακτική. Ο Κύριος και Θεός μας, δεν μας έχει ανάγκη. Ναι, δεν μας έχει καμμία απολύτως ανάγκη, και αν χρειαστεί, ακριβώς για να διαφυλάξει την Εκκλησία Του, το Σώμα Του, και για ν' αποδείξει ότι δεν μπορούμε να τον βάλουμε στα δικά μας καλούπια, δύναται να επιτρέψει και Εθνική ακόμα συμφορά!

Πού είναι οι Εκκλησίες της Μικράς Ασίας; Κινήθηκαν οι λυχνίες... Πού τόσες και τόσες άλλες τοπικές Εκκλησίες; Μήπως άραγε ελαττώθηκε η δόξα και η μακαριότητα του Τριαδικού Θεού με τον περιορισμό των τοπικών Εκκλησιών; Ούτε καν να το διανοηθεί κανείς αυτό για τον ανενδεή Θεό!

Άλλωστε ας ρίξουμε, έστω και για λίγο το βλέμμα μας στον εβδομηντάχρονο κανόνα, που ως άλλη βαβυλώνια, κομουνιστική αιχμαλωσία, είχε λάβει η αγία Ρωσία, όπως αυταρέσκως οι ίδιοι και οι ημέτεροι την αποκαλούσαν...

Για όλα αυτά λοιπόν που συμβαίνουν και που τα επαναλαμβάνουμε εμείς σήμερα τόσο αδιάντροπα, άραγε τι κανόνας μας έρχεται;

Είμαστε όντως πολύ γελασμένοι, φίλοι μου, εάν νομίζουμε ότι μπορούμε να εμπαίζουμε τον Θεό και την Εκκλησία του. Να βεβηλώνουμε τα άγια Μυστήρια και μάλιστα της Ιερωσύνης και στους τρεις της βαθμούς.

Είναι να μην εξαντληθεί η μακροθυμία του Θεού. Αν γίνει αυτό, τότε αλλοίμονο. Η δικαιοσύνη του Θεού, δεν περιορίζεται από την ανθρώπινη δεοντολογία, ούτε φυσικά φοβάται και υπολογίζει «ατλαντικές συμμαχίες» και «δυτικοευρωπαϊκούς συνασπισμούς». Αν κρίνει, μπορεί ακόμα και τους Τούρκους και τους αθέους και τους αντιχρίστους να χρησιμοποιήσει ως φραγγέλιο για την κάθαρση και πάλιν του ναού Του. Αν δείξουμε αμετανοησία, μπορεί να αποκόψει «Σύρριζα» τις δηλητηριασμένες και σκουληκιασμένες καταβολάδες και αναδενδράδες και «περικοκλάδες» που κάποιοι θέλουν να αναπτύξουν και να «εκκεντρίσουν» στο Σώμα Του.

Ναι, αδελφοί μου. Η αγία μας Εκκλησία και η αμώμητη Ορθοδοξία μας, δεν ανήκουν σε ανθρώπους που ξεγελιούνται μέσα στην αυτοκρατορική τους στολή και στα κοσμικά πρωτόκολλα. Ούτε πάλι ανήκει στο λόμπυ των διεφθαρμένων «εκκλησιών» του Π.Σ.Ε.  (Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών). Ούτε πάλι εμείς ως μέλη Χριστού ανήκουμε στον εαυτό μας.

Στεντορεία τη φωνή και παλλομένη τη γραφίδα, ο Παύλος διακυρήσσει στα δισεκκατομμύρια που θα περάσουν επάνω από τον φλοιό της γης. Καταλάβετέ το, δεν ανήκετε πλέον στον εαυτόν σας. Και δεν ανήκετε διότι έχετε αγοραστεί  με το ίδιο το αίμα του Χριστού. Αφού λοιπόν ο Κύριος αναστήθηκε και θα αναστήσει και εμάς με την δύναμή Του, δοξάσατέ Τον. Δοξάσατέ Τον με το σώμα σας και με το πνεύμα σας τα οποία ανήκουν και τα δύο σ' Αυτόν!

Αδελφοί μου, καλή μετάνοια, καλόν αγώνα και «έσσεται ήμαρ»....

Είθε η Αγία μας Εκκλησία, όπως ακριβώς επί της ουσίας είναι, έτσι ακριβώς και να φαίνεται και να απαστράπτει ως αξία Νύμφη του αιωνίου Νυμφίου της Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Αμήν.

                                                 

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κόνιτσα