Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Η Θεοπόθητη ενότητα στην Εκκλησία του Χριστού (Κυριακή των Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου)

Η ΘΕΟΠΟΘΗΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου
ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς» (Ἰωάν.17, 11)

Κατά τήν σημερινή Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀκούσαμε εἰς τό ἱερό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα τήν Ἀρχιερατική Προσευχή τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού τήν ἀπηύθυνε εἰς τόν Θεόν Πατέρα ὀλίγον πρό τοῦ σταυρικοῦ Του πάθους.

Μεταξύ ἄλλων ὁ Θεῖος Διδάσκαλος, ὁμιλῶν πρός τόν Θεόν Πατέρα τόν παρακαλεῖ θερμά διά τούς μαθητάς καί Ἀποστόλους Του. Νά ἰδοῦμε διά ποῖο πρᾶγμα παρακαλεῖ ὁ Χριστός τόν Οὐράνιο Πατέρα Του (τό ἀποδίδουμε εἰς τήν ἁπλῆ γλῶσσα) : «Ἅγιε Πατέρα, διατήρησέ τους στήν πίστι μέ τή δύναμι τοῦ Ὀνόματός σου πού μοῦ χάρισες, γιά νά μείνουν ἑνωμένοι ὅπως ἐμεῖς. Ὅταν ἤμουν μαζί τους στόν κόσμο, ἐγώ τούς διατηροῦσα στήν πίστι μέ τήν δύναμι τοῦ Ὀνόματός σου. Αὐτούς πού μοῦ ἔδωσες τούς φύλαξα, καί κανένας ἀπ' αὐτούς δέν χάθηκε, παρά μόνο ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀπώλειας (ὁ προδότης μαθητής Ἰούδας) γιά νά ἐκπληρωθοῦν τά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τώρα ὅμως ἐγώ ἔρχομαι σ' ἐσένα, καί τά λέγω αὐτά ὅσο εἶμαι ἀκόμα στόν κόσμο, ὥστε νά ἔχουν τήν δική μου χαρά μέσα τους σέ ὅλη της τήν πληρότητα.

»Ἐγώ τούς ἔδωσα τό δικό σου μήνυμα. Ὁ κόσμος ὅμως τούς μίσησε γιατί δέν ἀνήκουν στόν κόσμο, ὅπως καί ἐγώ δέν προέρχομαι ἀπό τόν κόσμο. Σέ παρακαλῶ, ὄχι νά τούς πάρης ἀπό τόν κόσμο, ἀλλά νά τούς προστατεύσης ἀπό τόν διάβολο. Δέν προέρχονται ἀπό τόν πονηρό κόσμο, ὅπως καί ἐγώ δέν προέρχομαι ἀπ' αὐτόν τόν κόσμο. Ἁγίασέ τους μέ τήν σώζουσα ἀλήθειά σου. Ὁ δικός σου λόγος εἶναι ἀλήθεια. Ὅπως ἐσύ ἔστειλες ἐμένα στόν κόσμο, ἔτσι κι ἐγώ ἔστειλα στόν κόσμο αὐτούς καί γιά χάρι τους ἀφιερώνω καί προσφέρω τόν ἑαυτό μου σ' ἐσένα, ὥστε καί αὐτοί νά εἶναι ἀληθινά ἀφιερωμένοι σ' ἐσένα.

»Δέν προσεύχομαι μόνο γι' αὐτούς, λέγει στή συνέχεια στήν Ἀρχιερατική του προσευχή ὁ Χριστός, ἀλλά καί γιά ἐκείνους πού μέ τό κήρυγμά τους θά πιστεύουν σ' ἐμένα, ὥστε νά εἶναι ὅλοι ἕνα, ὅπως ἐσύ, Πατέρα, εἶσαι ἑνωμένος μ' ἐμένα καί ἐγώ μ' ἐσένα. Νά εἶναι καί αὐτοί ἑνωμένοι μ' ἐμᾶς, καί ἔτσι ὁ κόσμος νά πιστεύση ὅτι ἐσύ μέ ἔστειλες. Ἐγώ τή δόξα πού μοῦ ἔδωσες τήν ἔδωσα σ' αὐτούς, γιά νά εἶναι ἕνα μεταξύ τους, ὅπως ἐμεῖς εἴμαστε ἕνα. Ἐγώ ἑνωμένος μαζί τους καί ἐσύ ἑνωμένος μαζί μου, ὥστε ν' ἀποτελοῦν μιά τέλεια ἑνότητα, καί ἔτσι ὁ κόσμος νά καταλαβαίνη ὅτι ἐσύ μέ ἔστειλες καί ὅτι ἀγάπησες καί αὐτούς ὅπως ἀγάπησες ἐμένα».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὁ Κύριός μας πρό τοῦ Σταυρικοῦ Του Πάθους προσευχήθηκε μέ αὐτά τά ὁλόθερμα λόγια στόν Οὐράνιο Πατέρα γιά τήν ἀρραγῆ, τήν πνευματική καί τέλεια ἑνότητα τῶν μαθητῶν Του μεταξύ τους. Νά εἶναι στενά ἑνωμένοι καί συνδεδεμένοι μεταξύ τους σύμφωνα μέ τό τέλειο καί θεϊκό πρότυπο τῆς ἑνώσεως τοῦ Οὐράνιου Πατέρα μέ τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Νά εἶναι ἀδιάρρηκτα ἑνωμένοι οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλο καί ὅλοι μαζί, ἀλλά καί μέ τόν Θεόν Πατέρα καί τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί ἑπομένως καί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἑνωμένοι μέ τήν θεοπαράδοτη καί ἁγία χριστιανική πίστι στόν ἀληθινό Τριαδικό μας Θεό, μέ τή θεία Του ἀγάπη καί τήν ἀγάπη ἀναμεταξύ τους. Ἀγάπη χωρίς τήν ἀληθινή πίστι καί πίστις χωρίς τήν ἀληθινή ἀγάπη πρός τόν Θεό καί συνανθρώπους μας δέν ἠμπορεῖ νά εἶναι βιώσιμη καί ἀκατάλυτη, παντοτεινή, στερεωμένη καί εὐλογημένη ἀπό τόν Θεό.

Ἡ ἁγία αὐτή θεοπόθητη - θεοδίδακτη ἑνότητα εὐδοκιμεῖ καί ἀναπτύσσεται μόνον εἰς τούς κόλπους τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μέ ἀπαραίτητες προϋποθέσεις τήν ἀνόθευτη ὀρθόδοξη πίστι καί τήν εἰλικρινῆ καί ἄδολη ἀγάπη πρός τόν Θεό, τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ πνευματική μήτρα καί ἡ ἐγγύησις τῆς ἁγίας ἑνότητος, καί πρός τούς ἀδελφούς μας.

Αὐτήν τήν ἁγία ἑνότητα ἔχουν μεγάλη ἀνάγκη τόσο ἡ Ἐκκλησία μας, ὅσον καί ὁ σύγχρονος ταραγμένος καί ἀνήσυχος κόσμος. Νά μᾶς τήν χαρίση ὁ Πανάγαθος Θεός. Ἀμήν.-

† Ὁ Κ.Σ.

Μητρόπολη Κυθήρων & Αντικυθήρων (5-6-20110)

Επιστολή του Μητροπολίτη Σπάρτης Ευστάθιου προς την Υπουργό Παιδείας για το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ἐν Σπάρτῃ τῇ 3ῃ Ἰουνίου 2011

Ἀξιότιμη

κ. Ἄννα Διαμαντοπούλου

Ὑπουργό

Παιδείας, διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων

Εἰς Ἀθήνας

Προσφιλεστάτη κ. Ὑπουργέ,

Βαθύτατη θλίψη καί ἔντονο σκεπτικισμό προκαλεῖ καί εἰς ἐμέ, ὡς ἐπίσκοπο ἀλλά καί ὡς Ἕλληνα πολίτη, ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τῆς ὑπηρεσίας σας νά ἐξαιρέσει ἀπό τό μηχανογραφικό δελτίο ὑποψηφίων γιά τήν Τριτοβάθμια Ἐκπαίδευση τό Τμῆμα Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἡ διαφαινόμενη, μάλιστα, προοπτική κατάργησης τοῦ ἐν λόγω τμήματος ἐπιτείνει περαιτέρω τήν ἔκπληξη καί τήν εὔλογη ἀνησυχία μου γιά τό μέλλον τῆς παιδείας καί ἐν τέλει τῆς ἠθικῆς διαπαιδαγώγησης τοῦ ἔθνους μας, προϋπόθεσης θεμελιακῆς γιά τήν ἱστορική του ἐπιβίωση, ἰδιαίτερα στή σύγχρονη ἐποχή.

Στή σημερινή συγκυρία, ὁ ἄνθρωπος, ἐγκλωβισμένος στό ἐφιαλτικό δίκτυ τοῦ φόβου, παράγωγου τοῦ κατακλυσμιαίου ρεύματος τοῦ ὑλισμοῦ, καί χωρίς ἰσχυρές πνευματικές ρίζες ἀντικρίζει τό “αὔριο” ἀβέβαιο καί προκλητικό. Πολλοί νέοι μας, σ΄αὐτόν τόν ὑλόφρονα κόσμο, γαλουχημένοι, ἤδη, μέ τά νάματα μιᾶς νέας ἐπελαύνουσας τεχνοκρατικῆς παιδείας, ἀπονευρωμένης πνευματικά ἀπό τίς ἀνθρωπιστικές αξίες τῆς ἑλληνορθοδόξης παράδοσής μας, καί ὄντας γιά αὐτό «μεταφυσικά ἄστεγοι καί κοσμοθεωριακά κενοί» κατά τόν ἀκαδημαϊκό Ἰ. Θεοδωρακόπουλο, βυθίζονται διαρκῶς στό τέλμα τῆς ἐξαγρίωσης, τῆς ἀπόγνωσης καί τοῦ παραλογισμοῦ. Ἐν τέλει, χωρίς πρόθεση κινδυνολογίας, θά ἔλεγα ὅτι σήμερα διακυβεύεται τό ποιοτικό καί ὑπαρξιακό ἐν γένει μέλλον τῆς πατρίδας μας.

Μέσα σ΄αὐτό τό δυσοίωνο ἀποκαρδιωτικό κλῖμα, λοιπόν, ἀνέμενα ἀπό τήν ἑλληνική πολιτεία, παράλληλα μέ τήν ἀναγκαία, ἀγωνιώδη καί ἐπίμοχθη προσπάθεια πού καταβάλλει γιά τήν οἰκονομική διάσωση τῆς πατρίδας μας, τουλάχιστον νά μή συρρικνώνει καί ἀποδυναμώνει ἱστορικούς παιδαγωγικούς θεσμούς, ὅπως εἶναι ἡ Θεολογική Σχολή τοῦ ἀρχαιότερου Α.Ε.Ι. τῆς χώρας μας. Μία Σχολή πού ἔχει πολλαπλῶς καταξιωθεῖ, μέ τούς ἄριστα καταρτισμένους καί ὀτρηρούς καθηγητές καί ἀποφοίτους της, καταδεικνύοντας ἐντός καί ἐκτός Ἑλλάδος ὅτι μπορεῖ, μέ τήν καλλιέργεια τῆς σωστῆς ὀρθόδοξης σκέψης, νά ἀνοίξει δρόμους ἐλπίδας καί προοπτικῆς γιά τό λαό μας καί ὄχι μόνο γι΄αὐτόν.

Τό Τμῆμα Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας, πιό συγκεκριμένα, μέσω τῆς θεολογικῆς, φιλολογικῆς, φιλοσοφικῆς, κοινωνιολογικῆς καί γενικά ἀνθρωπιστικῆς μόρφωσης πού παρέχει, προσφέρει στή χειμαζόμενη κοινωνία μας ἐπιστήμονες -Θεολόγους, κληρικούς καί λαϊκούς, ἱκανούς γιά διαλεκτική τοποθέτηση ἀπέναντι στά θέματα πού ἀφοροῦν τόν ἄνθρωπο τῆς σύγχρονης πολυδιάστατης κοινωνικῆς προβληματικῆς. Μέ ὅπλο τό γνήσιο ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό λόγο, σ΄αὐτή τήν κρίσιμη καί τόσο ὁριακή καμπή τοῦ κόσμου, ἡ ”κοινωνική θεολογία” ὑπηρετεῖ ἀνεκτίμητα καί εὐεργετεῖ τό σύγχρονο ἄνθρωπο, ”λειτουργώντας” ὡς μοναδική δύναμη ἐλευθερίας καί ἐγκράτειας, κρουνός ἐλπίδας, πηγή ἀγάπης στό συνάνθρωπο καί στρόφιγγα συμπεριφορᾶς μέ ἦθος, ἀξιοπρέπεια καί σεβασμό στούς θεσμούς.

Ἑπομένως, ἡ κατάργηση τοῦ ἐν λόγω πανεπιστημιακοῦ Θεολογικοῦ Τμήματος θά ἀποτελέσει κατάδηλη συνεισφορά ἐκ μέρους τῆς Πολιτείας στήν ὁλοκληρωτική ἅλωση τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ μας συστήματος καί τελικά τῆς κοινωνίας μας ἀπό ἕναν ἀνθρωπισμό δίχως τό Θεό καί ἄρα χωρίς ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἀφοῦ μόνο στά χέρια τοῦ Θεανθρώπου ὑπάρχει καί διασώζεται ὁ ἄνθρωπος.

Μέ τήν ἐλπίδα ὅτι δέ θά συνδεθεῖ ἡ ὑπεύθυνη καί καρποφόρα θητεία σας στόν εὐαίσθητο ὑπουργικό αὐτό θῶκο μέ μία τέτοια ἐπιζήμια γιά τήν πατρίδα μας καί τό λαό μας ἀπόφαση, διατελῶ,

Μετά τιμῆς καί εὐχῶν

Ο ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

Μητρόπολη Μονεμβασίας και Σπάρτης

Ηγέτες της παλαιάς «Νέας Εποχής» και η σχέση τους με τον αποκρυφισμό

Η απαρχή της δημόσιας παρουσίας του κινήματος της «Νέας Εποχής» στην αρχή της δεκαετίας του 1970 έγινε αφορμή προϊόντος του χρόνου, κάποιοι φανατικοί θιασώτες της, να αναδειχθούν σε βασικούς εκπροσώπους και εκφραστές αυτού του ετερόκλητου και αντιχριστιανικού κινήματος.

Από τις θέσεις τους, αλλά και με την ιδιότητά τους, όλοι αυτοί εργάστηκαν αόκνως για να προωθήσουν και να διαδώσουν το πνεύμα, το φρόνημα και τον τρόπο ζωής της «Νέας Εποχής». Με βιβλία, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές παρεμβάσεις, με συνεντεύξεις σε εφημερίδες, με άρθρα σε κοσμικά περιοδικά, και γενικά με κάθε πρόσφορο μέσο, εκμεταλλευόμενοι ακόμα και τη διασύνδεσή τους με «διαμορφωτές γνώμης» των ΜΜΕ κατάφεραν να αναδειχθούν όχι μόνο θιασώτες, αλλά και ουσιαστικοί εκφραστές αυτού του αντίχριστου κινήματος.

Θα αναφέρουμε ενδεικτικά τους πιο γνωστούς διεθνώς εκφραστές του αντίχριστου κινήματος της Νέας Εποχής. Όλοι αυτοί, υπήρξαν διαφορετικοί ως προς τον τόπο καταγωγής, το επάγγελμα, τις σπουδές . Είχαν όμως όλοι κάτι κοινό, εκτός από το Νεοποχίτικο φρόνημά τους. Αυτό το κοινό είναι, ότι όλοι οι μεγάλοι και γνωστοί θιασώτες της «Νέας Εποχής» είχαν σχέση με διάφορες μορφές αποκρυφισμού. Τυχαίο; Νομίζουμε όχι, αν αναλογιστούμε ότι ο αποκρυφισμός είναι ο χώρος που γέννησε και θρέφει τη «Νέα Εποχή».

Ας δούμε λοιπόν, κάποιους από τους γνωστότερους εκφραστές διεθνώς της «Νέας Εποχής».

Από Αριστερά προς Δεξιά: Peter Caddy, Eileen Caddy, Dorothy Maclean, David Spangler

1. Ας αρχίσουμε από τους αρχικούς πρωταγωνιστές της κοινότητας Findhorn τον Peter Caddy (1917-1994) και τη σύζυγό του Έϊλιν (1917-). Υπήρξαν αποκρυφιστές και αργότερα υιοθέτησαν και το νεοπαγανισμό στην κοινότητα Φίντχορν της Βόρειας Σκωτίας. Ο Peter Caddy ήταν οπαδός της Θεοσοφίας, ενώ η Έϊλιν Caddy η σύζυγός του, ησχολείτο με τον πνευματισμό και ήταν μέντιουμ.

Channeling into the New Age: The 'Teachings' of Shirley MacLaine and Other Such Gurus

2. Τη δεκαετία του 1980 η ηθοποιός Σίρλεϋ Μακλέϊν (Shirley Maclaine) επέδρασε καταλυτικά για την διάδοση των Νεοποχίτικων αντιλήψεων. Σε κάθε συνέντευξή της, σε κάθε δημόσια αναφορά της, εξέφραζε αντιλήψεις και απόψεις της «Νέας Εποχής». Και όμως είναι οπαδός της μετενσάρκωσης και ασχολείται με το channelling ως μέντιουμ. Η ίδια μάλιστα είχε υπάρξει οπαδός ενός από τα πιο γνωστά μέντιουμ στις ΗΠΑ της Νάϊτ Τζ (1946- ), όπως είναι γνωστή, η οποία ισχυρίζεται ότι είναι κανάλι επικοινωνίας για το «Ράθμα» μια δήθεν φωτισμένη οντότητα που υποτίθεται ότι έζησε πριν 35.000 χρόνια στη γη. Η Σίρλεϋ Μακλέϊν ονομάζεται και θεωρείται ως «γκουρού» της «Νέας Εποχής».

“No one will enter the New World Order unless he or she will make a pledge to worship Lucifer. ” David Spangler

3. Ο Δαυίδ Σπάνγκλερ (David Spangler 1945 – ) μυστικιστής, εκδότης και πρώην μέλος του διοικητικού συμβουλίου Findhorn, και συγγραφέας πολλών νεοεποχίτικων βιβλίων. Θεωρείται από τους κυριότερους εκπροσώπους της «Νέας Εποχής». Κύριο μέλημά του, η δημιουργία μιας νέας πλανητικής συνειδήσεως που θα λειτουργήσει ως κινητήρια δύναμη προωθήσεως ενός πλανητικού νού καί ψυχής, που θα ωθήσουν την ανθρωπότητα προς τα εμπρός και θα τη συνδέσουν με την ολότητα της φύσης.

Οι επιδόσεις του και οι σχέσεις του με τον αποκρυφισμό είναι πολυεπίπεδες. Αναφέρουμε ενδεικτικά, επικοινωνία με αόρατες οντότητες, εξωσωματικές εμπειρίες, μετενσάρκωση, επαφή με εξωγήϊνους, συνεργασία με διάμεσους του τσάννελινγκ, επίσκεψη και παραμονή επί τριετία στο Φίντχορν κ.α.

George Trevelyan

4. Ευρύτατα γνωστός θιασώτης και θεωρητικός της «Νέας Εποχής» ήταν ο Άγγλος γεωπόνος Τζώρτζ Τρεβαλιάν (Sir George Trevelyan,1917- 1996). Το όνομά του κατατάσσεται μεταξύ των «προφητών» της «Νέας Εποχής». Ευρύτατα γνωστά στους νεοεποχίτικους κύκλους ήταν τα «εσωτερικά αναλυτικά προγράμματα διδασκαλίας» που εκπαίδευαν ανθρώπους για να γίνουν εκφραστές και πολλαπλασιαστές των αντιλήψεων της εποχής Υδροχόου που ξεκινούσε. Τ’ όνομά του επίσης είναι συνδεδεμένο με τη νεοεποχίτικη κοινότητα Findhorn της Σκωτίας που έχουμε ήδη αναφέρει.

Υπήρξε βαθιά επηρεασμένος από τη θεοσοφία. Πολλές από τις τοποθετήσεις του νοηματοδοτούνταν από τα αποκρυφιστικά παραδοξολογήματα της θεοσοφικής κινήσεως. Επιχείρησε να συνδέσει με αφορμή το Findhorn την «Νέα Εποχή» με την οικολογία.

"Η ΣΥΝΟΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ" Βιβλίο σταθμός των Νεοεποχιτών

5. Η Marilyn Grasso Ferguson (1938 – 2008) κατατάσσεται επίσης στους προφήτες της «Νέας Εποχής». Πασίγνωστο μπέστ-σέλλερ υπήρξε το βιβλίο της τη δεκαετία του 1980 (The Aquarious Conspirasy) =Η συνωμοσία του Υδροχόου. Σε αυτό ούτε λίγο ούτε πολύ αναφέρεται συν τοις άλλοις, ότι εκφραστές των νεοεποχίτικων αντιλήψεων υπάρχουν ήδη σε κάθε κοινωνικό στρώμα. Η Φέργκιουσον συνδυάζει την ενασχόληση με τον Υπερβατικό διαλογισμό και τον εσωτερισμό.

Τα ονόματα που αναφέραμε, αποτελούν βεβαίως τους πιο γνωστούς εκφραστές της «Νέας Εποχής» σε μια εποχή που το διαδίκτυο ήταν ανύπαρκτο. Σήμερα, η παρουσία του αποκρυφισμού είναι πια εμφανέστατη σε δεκάδες νεοεποχίτικες ομάδες, οργανώσεις παραθρησκευτικού χαρακτήρα και νεοεποχίτικης ταυτότητας στους διαδικτυακούς τόπους τους.

Τρομάζει κάποιος στην κυριολεξία, όταν ιδρυτές, αρχηγοί, και υπεύθυνοι τέτοιων παραθρησκευτικών νεοεποχίτικων μορφωμάτων μιλούν για καθοδήγηση από δήθεν φωτεινές οντότητες άλλων πλανητικών ή αστρικών πεδίων ή και παρελθόντων εποχών. Με βάση βεβαίως την αγιοπατερική διδασκαλία δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ποιές είναι ουσιαστικά αυτές οι υποτιθέμενες φωτεινές οντότητες ή πνεύματα.

Απόσπασμα από ομιλία του π.Βασιλείου Γεωργόπουλου συνεργάτη της Σ.Ε επί των Αιρέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος. Η ομιλία ολόκληρη παρατίθεται στή συνέχεια:

ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
 

1.Τί εἶναι ἡ «Νέα Ἐποχή » 

Ἀναφερόμενοι στόν ὅρο «Νέα Ἐποχή» ἤ Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου, ἐννοοῦμε τήν παρουσία ἑνός παγκόσμιου ἀπειλητικοῦ φαινομένου, ἀντίχριστου ὡς πρός τό χαρακτήρα, ἀποκρυφιστικοῦ ὡς πρός τήν προέλευση και πολυσύνθετου ὡς πρός τή διάρθρωση.Ἕνα κίνημα τό ὁποῖο ἔχει ἤδη διαβρώσει μέ τίς ἀντιλήψεις του καί τίς πρακτικές του, πάρα πολλά ἑκατομμύρια ἀνθρώπων καί δραστηριοτήτων τοῦ ἀνε-πτυγμένου κόσμου.

Στό κίνημα αὐτό, συστεγάζονται και ἀλληλο-περιχωροῦνται ὁ ἀποκρυφισμός σέ μιά ποικιλία ἐκδηλώσεων του, ὁ νεογνωστικισμός , ἡ ἀστρολογία,  ἀνατολικές θρησκευ-τικές δοξασίες και πρακτικές, ἡ ὑπνωση, οἱ κάρτες ταρώ, ἡ ἀριθμοσοφία, ἡ ἐπικοινωνία με πνεύματα, ἡ ἔκσταση, ἡ οὑφολογία, ὁ ὁραματισμός, ἡ χρήση κρυστάλλων γιά ἐνεργειακή θεραπεία, ἡ θετική σκέψη, οἱ ἀνορθόδοξες ἀπωανατολίτικες  θεραπευτικές μέθοδοι, ὁ νεοπαγανισμός, ἡ ψευδοεπιστήμη κυρίως μέ μανδύα ψυχολογίας κ.ἄ.

Ἕνα κίνημα γιά τό ὁποῖο Ἕλληνες θιασῶτες καί ἐκφραστές του μάς τονίζουν ὅτι «Αὐτοί πού πιστεύουν ἐξάλλου ὅτι ἡ κίνηση τῆς Νέας Ἐποχῆς εἶναι μιά περαστική μόδα, καλό εἶναι νά τό ξανασκεφθοῦν »[1].

Ἡ «Νέα Ἐποχή» αὐτοπροσδιορίζεται σύμφωνα με ἕνα ἐλληνικό τυπικά νεοεποχίτικο περιοδικό ὡς «ἕνα δυναμικό ρεῦμα πνευματικῆς ἀναζήτησης» πού « ἀναπροσανατολίζει την ἀνθρώπινη συνείδηση σε νέες πηγές Ἀληθείας» και πού ὡς γνωρίσματα ἔχει “ τήν Πύρινη ἀγάπη” , “ την Πνευματικότητα” καί τήν ”Καθολική Ἐλευθερία”  μέσα στήν ἀναδυομένη “ Παγκόσμια Κοινότητα” , πέρα ἀπό διακρίσεις φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές ἤ ἰδεολογικές »[2] .

Στό ἀπόσπασμα πού διαβάσαμε ἀκούσαμε τοποθετήσεις και ἀπόψεις πού ἐνδιαφέρουν, ἐντυπωσιάζουν, ἠχοῦν εὐχάριστα, γίνονται εὔκολα ἀποδεκτές. Αὐτοῦ τοῦ εἶδους οἱ ἀπόψεις ὅμως ἀποτελοῦν τό προσωπεῖο τῆς «Νέας Ἐποχῆς», στήν προσπάθεια της νά γίνει εὐκολα ἀποδεκτή, καί νά διαβρώσει τίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων.

Εἶναι σύνηθες ἐπίσης τό φαινόμενο,  νεοεποχίτικα ἔντυπα να καταβάλλουν ἕναν ἐπίμονο, συστηματικό και μεθοδευμένο ἀγῶνα, χρησιμοποιώντας πολλές φορές και λεκτικά πυροτεχνήματα  γιά νά ἐντυπωσιάσουν και νά προκαλέσουν τό ἐνδιαφέρον. Πίσω ὅμως ἀπό τό προσωπεῖο, κρύβεται μιά ἄλλη  πραγματικότητα. Μιά πραγματικότητα σκοτεινή και δυσειδής. Καί τοῦτο γιατί τίποτα ἀπό τίς ἐκφάνσεις, τίς θεωρίες, τούς χώρους πού ἐντάσσονται στήν «Νέα  Ἐποχή» δεν εἶναι νέο. Ἀπολύτως τίποτα.

Ἀντιθέτως, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, τό μόνο νέο και καινό το ὁποίο ἀναγνωρίζει βιώνει και ὁμολογεῖ ἀπό τότε πού ὑπάρχει ἡ γῆ εἶναι ἡ ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκφράζοντας τήν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός,  μάς λέγει ὅτι με την Ἐνσάρκωση τοῦ Ὑιοῦ και Λόγου τοῦ Θεοῦ» « ἐπιτελεῖται τό πάντων καινῶν καινότατον, τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον.»[3] Ἐπιπλέον δέν μπορεῖ νά εἶναι τίποτα το νέο ἡ «Νέα  Ἐποχή» , τίποτα τό καινούργιο καθώς ὁ χῶρος ἀπό τόν ὁποῖο προέρχεται εἶναι ἡ Ἀστρολογία , μιά μορφή δηλαδή ἀποκρυφισμοῦ[4] .

Ἀκούσαμε στή νεοεποχίτικη τοποθέτηση πού διαβάσαμε  πιό πάνω, ὅτι ἡ «Νέα  Ἐποχή» «ἀναπροσανατολίζει την ἀνθρώπινη συνείδηση σε νέες πηγές Ἀληθείας». Καί ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός ἐν προκειμένω ἀναρωτιέται. Ποιές εἶναι αὐτές οἱ νέες πηγές ἀλήθειας; Ἀπό πότε ἄραγε τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου ἔπαυσε νά εἶναι ἡ μοναδική καί ἀνυπέρβλητη Παναλήθεια; Ἀπό πού προκύπτει ὅτι ὁ Θεάνθρωπος ὡς « ἡ ὕψιστη ἀξία καί τό ἔσχατο κριτήριο» ἀξιολόγησης τῶν πάντων, ὅπως ἔλεγε μιά γιγαντιαία ἐκκλησιαστική προσωπικότητα ὁ π.Ἰουστίνος Πόποβιτς, πρέπει να ἀντικατασταθεῖ;

Ἀντιλαμβανόμαστε νομίζουμε σαφῶς ὅτι κάτω ἀπό τήν πρόταση ὅτι, ἡ «Νέα  Ἐποχή» «ἀναπροσανατολίζει τήν ἀνθρώπινη συνείδηση σέ νέες πηγές Ἀληθείας» οὐσιαστικά ὑποκρύπτεται ὁ πραγματικός  στόχος τῆς «Νέας Ἐποχῆς», πού εἶναι  νά ἀποπροσανατολίσει ἀρχικά τόν ἄνθρωπο ἀπό τό Θεάνθρωπο καί τό Εὐαγγέλιό Του, μέ τελικό σκοπό νά Τόν ἀντικαταστήσει. Αὐτό ὁμολογεῖται κυνικά ἀπό τούς ἴδιους τούς θιασώτες τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καθώς ἀναφέρουν χαρακτηριστικά « ἡ Ὑδροχοϊκή Ἐποχή εἶναι Ἐποχή μιάς Νέας Συνθήκης μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων, μιάς Νέας Διαθήκης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο»[5]. Ἐάν θά θέλαμε νά ἀξιολογήσουμε τό νεοεποχίτικο ἰσχυρισμό περί μιάς ἐπιπλέον διαθήκης, τέτοιου εἴδους, καί μάλιστα ἀποκρυφιστικῆς προέλευσης, θά λέγαμε σύμφωνα τόν ἅγ.Κύ­ριλ­λο Ἀ­λε­ξαν­δρεί­ας ὅτι : "ἔ­στι δέ τοῦ­το τῆς ἀ­πο­στο­λι­κῆς δι­δα­σκα­λί­ας ἀλ­λό­τρι­ον, δαι­μο­νι­κῆς δέ μᾶλ­λον ἐ­πι­νοί­ας ἐ­φεύ­ρε­σις."[6] 

2. Οἱ Πρόδρομοι  τῆς «Νέας Ἐποχῆς » και ἡ σχέση τους μέ τον ἀποκρυφισμό. 

Ἱκανός ἀριθμός ἐρευνητῶν τοῦ φαινομένου τῶν διαφόρων αἱρέσεων, παραθρησκευτικῶν καί ἀποκρυφιστικῶν ὁμάδων καί κοσμοθεωριῶν τοποθετεῖ τήν ἀπαρχή τῆς παρουσίας, ἐξαπλώσεως καί γιγαντώσεως τοῦ σύγχρονου ἀντίχριστου καί ἑτερόκλητου κινήματος τῆς Νέας Ἐποχῆς στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 τοῦ παρελθόντος εἰκοστοῦ αἰῶνος.

          Ἤδη ἀπό τή δεκαετία τοῦ 1960, ὁ ὅρος ἀρχίζει νά χρησιμοποιεῖται καί νά γίνεται εὐρύτερα γνωστός ἀπό ὁμάδες χίπηδων πού ἀποκαλοῦσαν τούς ἑαυτούς τους «new age»[7] μέ κορύφωμα τή δεκαετία τοῦ 1970 ὅπου σέ ὅλο σχεδόν τόν πλανήτη καί ἰδίως στίς ΗΠΑ καί στήν Εὐρώπη ἕνα δυσαρίθμητο πλῆθος κέντρων, περιοδικῶν,  ὀργανισμῶν, ἐντύπων, ἐκδόσεων κ.ἄ. σχετικῶν μέ τή «Νέα Ἐποχή», κάνει ἰδιαιτέρως αἰσθητή τήν παρουσία του.

          Ἡ πραγματικότητα αὐτή ὡς δεδομένο πλέον μᾶς ὁδηγεῖ νά σκεφθοῦμε ὅτι αὐτό τό ἐκτενές καί πολύμορφο Νεοποχίτικο κίνημα, τό ὁποῖο τή δεκαετία τοῦ 1970 ἀρχίζει νά εἰσβάλει σέ κάθε πτυχή καί δραστηριότητα τοῦ ἀνθρώπινου βίου, ἀσφαλῶς ἀπό κάπου προετοιμαζόταν. Ἀπό  κάπου προῆλθε. Ἔχει κάποιους προδρόμους πού προετοίμασαν τήν ἐμφάνισή του δημόσια.

          Χωρίς ἰδιαίτερη δυσκολία, ἔγινε ἀντιληπτό ἀπό τούς ἐρευνητές τοῦ φαινομένου ὅτι ἡ Νέα Ἐποχή ὡς ὅρος ἀλλά καί  ὡς κίνημα, μεθοδεύτηκε καί ἑτοιμαζόταν ἀπό διάφορους ἀποκρυφιστικούς καί ἐσωτεριστικούς χώρους ἤδη ἀπό τόν 19^ο αἰῶνα, ἀλλά καί πρίν ἀπ’ αὐτόν. Ἤδη ἀπό ἀρκετούς αἰῶνες πρίν, ὁ ὅρος Νέα Ἐποχή χρησιμοποιεῖται ἀπό διάφορα ἀποκρυφιστικά συστήματα, ὅπως οἱ Ροδόσταυροι καί οἱ Τέκτονες.

          Γιά νά εἴμαστε ἀκριβεῖς πρέπει ἐν προκειμένῳ νά ἐπισημάνουμε ὅτι εἶναι σέ χρήση στούς διάφορους αὐτούς ἀποκρυφιστικούς χώρους πιό πολύ μέ ἕναν ἄλλο συνώνυμο ἀποκρυφιστικό ὅρο, ἀστρολογικῆς προελεύσεως, τόν ὅρο «Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου»[8]. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στα τέλη τοῦ19^ου ἀρχές τοῦ 20^ου σχετικά με το θέμα μας, ἀποτελεῖ ὁ Ἀμερικανός ἀποκρυφιστής Λήβι Ντόουλινγκ ( 1844-1911) πού  θα γράψει τό «Ὑδροχοϊκό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τῆς Ἐποχῆς τῶν Ἰχθύων».

Τά ὅσα καταγράφει, τοῦ τά φανέρωσε κατά τους ἰσχυρισμούς του πάντα, κάποια θεά τῆς Σοφίας πού ὀνομάζονταν Βίζελ. Τοῦ ἀνακοινώνει ὅτι ἡ ἐποχή τῶν Ἰχθύων φτάνει στό τέλος της.  Σύντομα  θά  ἀνατείλει ἡ ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου πού θα εἶναι « ἐποχή αἶγλης και φωτός, γιατί φέρνει τή Θεία Πνοή »[9]. Πρίν τόν  Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο ὁ ὅρος " Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου" χρησιμοποιεῖται συστηματικά καί ἀπό τόν Γάλλο ἀποκρυφιστή Πόλ Λέ Κούρ ( Paul Le Cour 1871- 1954)[10] .

Στην ἴδια συνάφεια θα χρησιμοποιεῖται και ὁ ὅρος «Νέα Ἐποχή».  Δέν εἶναι συμπτωματικό τό γεγονός ὅτι  ὁ ὅρος «Νέα Ἐποχή» ἦταν ἡ  ὀνομασία ἑνός μασωνικοῦ ἀγγλόφωνου περιοδικοῦ πού κυκλοφοροῦσε μέχρι τόν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο[11]. Ταυτοχρόνως, ὡς ὅρος εἶναι γνωστός καί χρησιμοποιεῖται εὐρέως στούς ἀποκρυφιστικούς χώρους τῆς Θεοσοφίας,  τοῦ Γεωργίου Γκουρτζίεφ, στόν Ἐσωτερικό ὅμιλο τῆς Ἀλίκης Μπέϊλη καί τῆς Λευκῆς Ἀδελφότητας τοῦ Ἀϊβανχώφ[12] πρίν τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ἡ ἀντίληψη περί Νέας Ἐποχῆς  μαρτυρεῖται ἀκόμα καί στίς δοξασίες τοῦ ἀπο-κρυφιστικῆς - σατανιστικῆς ὀργάνωσης τοῦ Τάγματος τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀνατολῆς (Ο.Τ.Ο)[13].

          Ὁ Hans Jürgen Ruppert εἰδικός ἐντεταλμένος γιά θέματα σεκτῶν καί παραθρησκείας

ΑΓΙΟΣ Σεραφείμ του Ρόουζ +1931-1982 'Η ΑΛΗΘΕΙΑ γιά τά UFO ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ

Τό μήνυμα της προπαγάνδας τῶν UFO εἶναι: Προετοιμαστεῖτε γιά τόν ἀντίχριστο. Ὁ «λυτρωτής» τοῦ κόσμου τῆς ἀποστασίας ἔρχεται γιά νά τόν κυβερνήσει. Ἵσως ἔρθει μέσῳ ἀέρα, προκειμένου νά ὁλοκληρώσει τήν προσωποποίηση τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 24:30, Πράξ. 1:11)

… Εἶναι σαφές, ὅτι οἱ ἐκδηλώσεις τῶν σημερινῶν ἰπτάμενων δίσκων μοιάζουν ἀρκετά μέ τήν
«τεχνολογία» τῶν δαιμόνων. Πράγματι τίποτα ἄλλο δέν μπορεῖ νά τά ἐξηγήσει τόσο καλά. Οἱ πολυσχιδεῖς δαιμονικές ἐξαπατήσεις, ὅπως περιγράφονται στήν ὀρθόδοξη λογοτεχνία ἔχουν προσαρμοσθεῖ στή μυθολογία τοῦ ἐξωτερικοῦ διαστήματος. Τίποτα περισσότερο ἀπό αὐτό. ..

Ὁ σκοπός τοῦ «ἀγνώστου – μή ταυτοποιημένου» ἀντικειμένου σέ τέτοιες περιπτώσεις εἶναι σαφής: Νά γοητεύονται οἱ θεατές μέ μία αἴσθηση μαρτυρίου καί νά παραγάγουν «ἀπόδειξη» γιά τά «ὑψηλότερα νοήμονα ὄντα» («ἄγγελοι» ἐάν τό θῦμα πιστεύει σέ αὐτούς, ἤ «διαστημικοί ἐπισκέπτες» γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο) καί μέ αὐτόν τόν τρόπο νά κερδίσουν τήν ἐμπιστοσύνη τους γιά τό μήνυμα πού ἐπιθυμοῦν νά ἐπικοινωνήσουν.(π. Σεραφείμ Ρόουζ, Ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ Θρησκεία τοῦ μέλλοντος, σελ. 105-106).Τό μήνυμα τῶν UFO εἶναι: Προετοιμαστεῖτε γιά τόν ἀντίχριστο. Ὁ «λυτρωτής» τοῦ κόσμου τῆς ἀποστασίας ἔρχεται γιά νά τόν κυβερνήσει. Ἵσως ἔρθει μέσῳ ἀέρα, προκειμένου νά ὁλοκληρώσει τήν προσωποποίηση τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 24:30, Πράξ. 1:11). Ἵσως μόνον οἱ «ἐπισκέπτες ἀπό τό ἐξωτερικό διάστημα» προσγειωθοῦν δημόσια προκειμένου νά προσφέρουν «κοσμική» λατρεία στόν κύριό τους. Ἵσως ἡ «πυρά ἀπό τόν οὐρανό» (Ἀποκ. 13:13) θά εἶναι μόνο ἕνα μέρος τῶν μεγάλων δαιμονικῶν θεαμάτων τῶν τελευταίων χρόνων. Ὁπωδήποτε, τό μήνυμα γιά τή σύγχρονη ἀνθρωπότητα εἶναι : Ἀναμείνατε τήν ἀπελευθέρωση, ὄχι μέσα ἀπό τή χριστιανική Ἀποκάλυψη καί τήν πίστη σέ ἕναν ἀόρατο Θεό, ἀλλά ἀπό ὀχήματα στόν Οὐρανό. (π. Σεραφείμ Ρόουζ, Ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ Θρησκεία τοῦ Μέλλοντος, σελ. 110-111).
… «Τά θαύματα τοῦ ἀντίχριστου θά φανερωθοῦν κυρίως στήν ἐναέρια σφαῖρα ὅπου ὁ Σατανᾶς ἔχει κυρίως τήν κυριαρχία του. (Ἁγ. Ἰγνάτιος Μπραντσανίνωφ, Θαύματα καί σημεῖα).

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/06/1931-1982-ufo.html#ixzz1OLAV3haG

Πως Ένας Απλός Παπάς Έσωσε το Ομοούσιο!

Ολοι μας θα γνωρίζουμε  την αίρεση του Αρείου πού καταδικάστηκε άπο την Α' Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια το 325. Ό "Αρειος δίδασκε σχετικά με την Αγία Τριάδα ότι, ο Υιός δεν ήταν ομοούσιος με τον Πατέρα άλλα δημιούργημα Του, το πρώτο και τέλειο.

Ή συνοδική καταδίκη του Αρείου δεν ανέστειλε τη διάδοση της αιρέσεως του. Σέ τουτο συνετέλεσαν δύο παράγοντες. Ό πρώτος ήταν ότι οι διάδοχοι, του Μεγάλου Κωνσταντίνου (306-323) άμεσα ή έμμεσα υποστήριξαν τον αρειανισμό, μέχρις ότου στον αυτοκρατορικό θρόνο ανέβηκε ο Θεοδόσιος ό Μέγας (373-395). Ό δεύτερος παράγοντας ήταν ότι υπήρχαν και θεολόγοι άρειανίζοντες, οι οποίοι με τη βοήθεια και την υποστήριξη των όμόπιστων αυτοκρατόρων εξακολουθούσαν να κατέχουν υψηλές εκκλησιαστικές θέσεις.
Ανάμεσα σ' αυτούς τους άρειανίζοντες υπήρξαν και θεολόγοι με μεγάλη μόρφωση και αντίστοιχη διαλεκτική ικανότητα, όπως για παράδειγμα ό Εύνόμιος. Ό τελευταίος άρειανός αυτοκράτορας, ό Ούάλης (364-378)μαζί με τον όμόπιστό του αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Εύδόξιο (360-370) έκαναν τον Εύνόμιο επίσκοπο Κυζίκου. Σκοπός τους ήταν να επηρεάσει ό Εύνόμιος με τα φυσικά χαρίσματα πού είχε και να παρασύρει στον αρειανισμό ολόκληρη την ορθόδοξη επισκοπή. Ό νέος επίσκοπος στην αρχή πράγματι εξέπληξε το λαό με τη δύναμη του λόγου του. "Οταν όμως άρχισε να προβάλλει τις άρειανικές του δοξασίες, ό λαός αντέδρασε, γιατί κατάλαβαν έγκαιρα πώς ήταν άρειανός. Τελικά τον απόδιωξαν από την πόλη τους. Ό Εύνόμιος αναχώρησε και εγκαταστάθηκε σε ένα κτήμα πού είχε στη Χαλκηδόνα κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Έκει συνέχισε με τα κηρύγματα του να διδάσκει τις θέσεις του.Ή φήμη του ως κήρυκα ήταν μεγάλη, σε τέτοιο βαθμό πού πολλοί από την Κωνσταντινούπολη και από τα γύρω κοντινά μέρη πήγαιναν στο κτήμα του για να τον ακούσουν. Οι άνθρωποι, πού πήγαιναν στον Εύνόμιο δεν ήσαν όλοι οπαδοί της αίρέσεως, άλλα προφανώς τους κινούσε ή περιέργεια να άκούσουν τα λόγια του. Πάντως, ή δραστηριότητα και ή φήμη του Εύνομίου είχε προξενήσει, στους ορθοδόξους έγνοια και φόβο.
Στο μεταξύ στον αυτοκρατορικό θρόνο είχε ανέβει ο ορθόδοξος αυτοκράτορας Θεοδόσιος ό Μέγας (379-395). Ή φήμη του Εύνομίου έφτασε μέχρι και το νέο αυτοκράτορα, ό όποίος εκδήλωσε την πρόθεση του να τον συναντήσει. Θα το είχε πραγματοποιήσει αν δεν τον εμπόδιζε ή σύζυγος του Πλακίλλα, που ήταν «φύλαξ του δόγματος της εν Νικαία συνόδου. Ό φόβος της ήταν μήπως, συζητώντας ό αυτοκράτορας με τον Εύνόμιο, «παραπεισθείς ό άνηρ» αλλάξει, την πίστη του.

Τελικά ό αυτοκράτορας παρέμεινε πιστός στην ορθόδοξη πίστη εξαιτίας και ενός απροσδόκητου περιστατικού.
Εκείνη την εποχή βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη αρκετοί επίσκοποι διάφορων δογματικών αποκλίσεων, πού συγκεντρώνονταν με σκοπό τη σύγκληση της νέας συνόδου, πού πραγματοποιήθηκε το 381 και πού αργότερα ονομάστηκε Οικουμενική Β'.
Κάποια ημέρα, οί συγκεντρωμένοι στην Κωνσταντινούπολη επίσκοποι παρουσιάστηκαν στα βασιλικά ανάκτορα για να χαιρετήσουν, σύμφωνα με το έθος, τον αυτοκράτορα. Μεταξύ αυτών υπήρχε και ένας ιερέας από κάποια άσημη πόλη, πού ήταν απλός και στα κοινωνικά άσχετος, αλλά συγχρόνως «περί τα θεία νουν έχων». Σύμφωνα με το πρωτόκολλο όλοι οί επίσκοποι χαιρετούσαν τον αυτοκράτορα, καθώς και τον παρακαθήμενο μικρά γιο του, με πολλή ευλάβεια. "Οταν ήρθε ή σειρά του ιερέα χαιρέτησε κι αυτός τον αυτοκράτορα, αλλά δεν απέδωσε την ίδια τιμή και στο γιο του. Τον χαιρέτησε όπως κάνουμε στα παιδιά, λέγοντας του ''γεια σου'' και νεύαντας απλά με τα δάχτυλα του. Ή συμπεριφορά του ιερέα εξόργισε τον αυτοκράτορα, γιατί τη θεώρησε ως περιφρόνηση του γιου του, καθώς δεν αποδόθηκε και σ' αυτόν ή ίδια τιμή, όπως και στον πατέρα.
Ό οργισμένος αυτοκράτορας έδωσε αμέσως διαταγή να συλλάβουν τον ιερέα και να τον πετάξουν έξω άπο τα ανάκτορα. Καθώς οι φρουροί τον έσπρωχναν, αυτός στράφηκε προς τα πίσω και είπε στον αυτοκράτορα: «Κατάλαβε, βασιλιά, ότι κατά τον ίδιο τρόπο ό ουράνιος Πατέρας αγανακτεί κατά των άνομοίων [αιρετικοί στους οποίους άνηκε και ό Εύνόμιος, Σ.τ.Σ], πού δεν τιμούν τον Υίό Του όπως Αυτόν τον ίδιο, άλλα τον θεωρούν κατώτερο Του''. Ό λόγος αυτός άρεσε στον αυτοκράτορα. Γύρισε τον ιερέα πίσω, του ζήτησε συγνώμη και του δήλωσε ότι συμφωνεί με όσα είπε.
"Ετσι, με αυτό το απλό γεγονός ό αυτοκράτορας βεβαιώθηκε περισσότερο για την αλήθεια των ορθοδόξων, τους οποίους και μόνο πλέον αποδεχόταν. Μάλιστα απαγόρευσε να γίνονται τέτοιου είδους συζητήσεις στην αγορά και, όρισε ανάλογες τιμωριες σε περίπτωση περιφρονήσεως των διαταγών του
πηγή το βιβλίο ''Καθημερινές ιστορίες αγίων και αμαρτωλών στο Βυζάντιο εκδ.''ΜΑΙΣΤΡΟΣ''