Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Σάββατο, Αυγούστου 06, 2011

Επισκόπου Χριστιανουπόλεως Γρηγορίου -ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Α΄ Κορινθίους α΄ 10-17)
            «Ἕκαστος ὑμῶν λέγει. ἐγώ μὲν εἰμὶ Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. Μεμέρισται ὁ Χριστὸς;».
            Ἡ φωνὴ τοῦ ἔντονα διαμαρτυρομένου Ἀποστόλου Παύλου, πρὸς τοὺς Κορινθίους, ἔχει σκοπὸ νὰ συνετίσει τοὺς Χριστιανοὺς, ὥστε νὰ μὴν δημιουργοῦν σχίσματα διαιρέσεις καὶ ἐμπαθεῖς προσωποληπτικὲς ὁμάδες διότι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ βλάπτεται ἡ Ἐκκλησία.
            Θέλω νὰ σᾶς παρακαλέσω – λέγει ὁ Παῦλος - διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ μόνος μου δὲν εἶμαι ἀρκετὸς, νὰ ἐπικαλεῖσθε καὶ ἐσεῖς τὸ ὄνομὰ Του, γιὰ νὰ σᾶς ἐνισχύει στὴν ἴδια γνὼμη καὶ στὴν αὐτὴ πίστη.
            Κάθε ἕνας ἀπὸ ἐσᾶς τοὺς Κορινθίους - συνεχίζει ὁ Παῦλος - θέλοντας νὰ παρουσιασθεῖ ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους λέγει: «Ἐγὼ εἶμαι τοῦ Παύλου μαθητὴς, ἐγὼ τοῦ τοῦ Ἀπολλώ, ἐγὼ τοῦ Πέτρου, ἐγὼ δὲ τοῦ Χριστοῦ». Ἔχει διαιρεθεῖ ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του σὲ κόμματα; Μήπως ὁ Παῦλος σταυρώθηκε γιὰ τὴν σωτηρία σας ἤ μήπως βαπτισθήκατε στὸ ὄνομα τοῦ Παύλου;
            Μελετώντας τὴν Ἁγία Γραφὴ, παρατηροῦμε τὸν Κύριό μας, στὴν Ἀρχιερατικὴ προσευχὴ νὰ παρακαλεῖ τὸν Θεὸ Πατέρα θερμὰ, μὲ τὴν ἀγωνία ζωγραφισμένη στὸ πρόσωπό Του, ὥστε οἱ μαθητὲς Του, καθὼς καὶ ὅλοι ὅσοι πιστεύουν σὲ Αὐτὸν νὰ ἔχουν σύμπνοια καὶ ὁμοφροσύνη: «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν»(Ἰωάν. ιζ΄ 21) γιὰ νὰ παραμείνουν ὡς μέλη τοῦ Χριστοῦ εἰς ἕνα σῶμα (τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας).
            Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τονίζει «Ὑμεῖς δὲ ἐσται σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους» (Α΄Κορ. ιβ΄27) καὶ στὶς Ἐπιστολὲς του συμβουλεύει τοὺς Χριστιανοὺς, γράφοντας: Νά ἔχετε μεταξύ σας ἀδελφοί μου, τά ἴδια φρονήματα, τὶς ἴδιες πεποιθήσεις καὶ κατευθύνσεις χωρὶς νὰ ἔχετε ὑψηλοφροσύνη (Ρωμ. ιβ΄16), ἐπιτυγχάνοντας εἰρήνη μὲ τὸν ἑαυτὸ σας καὶ τοὺς ἄλλους, ἔχοντας ἔτσι τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης πάντοτε μαζί σας (Β΄Κορ. ιγ΄11). Θὰ εἶμαι πραγματικὰ εὐτυχὴς, ἐὰν φροντίζετε νὰ γίνεσθε σὰν μία ψυχὴ καὶ μιὰ καρδιὰ, μὲ τὴν ἴδια ἀγάπη μεταξύ σας, (Φιλιπ. β΄2), διότι πρέπει νὰ μιμεῖσθε τὸν Κύριο, καλλιεργώντας τὸ φρόνημα τῆς ταπεινοφροσύνης καὶ τῆς ἀγάπης τὰ ὁποῖα σὲ ὑπέρτατο βαθμὸ ὑπῆρχαν σὲ Αὐτὸν (Φιλιπ. β΄5). Εἶστε ἕνα πνευματικὸ σῶμα καὶ ἔχετε ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα Ἅγιον, ποὺ σᾶς ζωογονεῖ γιὰ νὰ πιστεύετε σὲ Ἕναν Μοναδικὸ Κύριον, σὲ μία Πίστη ποὺ πρέπει νὰ εἶναι ἴδια σὲ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς καὶ σὲ ἕνα βάπτισμα. (Ἐφεσ. δ΄4-5). Εὔχομαι ὁ Θεὸς ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ καὶ ὁ δοτὴρ τῆς παρηγορίας καὶ τῆς ἐνισχύσεως νὰ σᾶς δώσει τὸ ἴδιο φρόνημα σύμφωνα μὲ τὸ Θέλημά Του. (Ρωμ. ιε΄5).
            Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ καινοτομοῦμε ἀλλὰ μόνο νὰ ὀρθοτομοῦμε τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν Πίστη ποὺ μᾶς παραδόθηκε ἅπαξ διαπαντὸς (Ἰούδα 3). Οὐδεμία Ἀποστολικὴ ἤ Πατερικὴ μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας μας    συνεργεῖ στὶς ἔριδες, στὶς διχοστασίες καὶ στὶς διαμάχες πλήττοντας τὸ Σῶμα Της.
            Καταδικάζεται παμψηφεί ἀπὸ τὴν σύσσωμη χορεία τῶν Πατέρων, ὅποιος δημιουργεῖ θρησκευτικὸ παρακράτος προφασιζόμενος κάποια αἰτία ἡ ὁποῖα οὐσιαστικὰ εἶναι ἀνυπόστατη.
            Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρατηρεῖ, ὅτι τὸ ὄνομα Ἐκκλησία εἶναι ταυτόσημο μὲ τὴν συμφωνία καὶ τὴν ὁμόνοια. Ὅσο ὅμως ἀναγκαία καὶ ἀπαραίτητος εἶναι ἡ πολυπόθητος ἑνότης  τῶν ὑγιῶν μελῶν της, ἄλλο τόσο χρέος καὶ καθῆκον της Ἐκκλησίας εἶναι νὰ ἐντοπίζει καὶ νὰ ἐκβάλει (διώχνει) μέλη ποὺ παρουσιάζουν πνευματικὴ σήψη ἀπὸ τὴν ἀμετανοησία. Αὐτὸ θεωρεῖται ἐπιβεβλημένο γιὰ νὰ μήν ἀσθενήσουν τὰ ὑγειῆ μέλη, ἀπὸ τὴν μεταδοτικότητα τῶν μικροβίων καὶ νοσήσουν καὶ αὐτὰ πνευματικά.
            Ἄς κλείσουμε μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: Νὰ μὴν ὑπάρχουν μεταξύ σας σχίσματα καὶ διαιρέσεις, νὰ εἶσθε ὁμόφωνοι (Α΄Κορ. α΄10) καὶ νὰ προσέχετε αὐτοὺς ποὺ προκαλοῦν σκάνδαλα, φερόμενοι ἀντίθετα πρὸς τὴν Ἀποστολικὴ διδασκαλία, διότι αὐτοὶ δὲν ὑπηρετοῦν τὸν Κύριό μας, ἀλλὰ τὴν καλοπέρασή τους, ἐκμεταλλευόμενοι ἀθώους καὶ ἀπονήρευτους ἀνθρώπους (Ρωμ. ιστ΄18).

Μητροπολίτου Καστοριάς Σεραφείμ - Κυριακή Η Ματθαίου

 
Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε, ἀδελφοί μου, τόν Εὐαγγελιστή Ματθαῖο νά μᾶς διηγεῖται τό θαῦμα τῆς διατροφῆς τῶν πεντακισχιλίων.
Σ’ αὐτό τό γεγονός, τό ὁποῖο μνημονεύουν καί οἱ τέσσερις Ἱεροί Εὐαγγελιστές καί τό ἀκοῦμε συχνά πυκνά στήν Ἀκολουθία τῆς Ἀρτοκλα-σίας, θά ἤθελα σήμερα μέ τήν βοήθεια τῶν Ἁγίων Πατέρων, νά κάνουμε τίς ἀνάλογες προεκτάσεις, προκειμένου νά ἀποκτήσουμε ὠφέλεια πνευματική.
Καί, πρτον. Μᾶς κάνει ἐντύπωση ἡ στάση τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῶ οἱ μαθητές Του Τόν προτρέπουν νά «πολύσ τούς χλους», νά σταματήσει τήν διδασκαλία γιά νά μπορέσουν οἱ ἄνθρωποι νά μεταβοῦν στά κοντινά χωριά γιά νά ἀγοράσουν τά ἀπαραίτητα γιά τήν διατροφή τους, ὁ Χριστός τούς ἀπαντᾶ: «ο χρείαν χουσιν πελθεν· δότε ατος μες φαγεν» - «Δέν χρειάζεται νά φύγουν· δῶστε τους ἐσεῖς νά φᾶνε».
Ἀνατρέπει τήν σκέψη τους ὁ Χριστός. Τούς θέλει ἐνεργούς στήν λύση τοῦ προβλήματος. Θά ἔπρεπε, μέ ἄλλα λόγια, οἱ μαθητές νά κάνουν τό πρῶτο βῆμα καί νά δώσουν ὅ,τι εἶχαν ἐκείνη τήν στιγμή. Οἱ μαθητές ἔπρεπε νά δώσουν ἀπό τό ὑστέρημά τους, ὥστε ἐν συνεχείᾳ νά ἔχουν τό θαυμαστό ἀποτέλεσμα τοῦ χορτασμοῦ.
Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι καί ζήτημα τῆς ἐποχῆς μας. Ὅλοι μας διαπιστώ-νουμε προβλήματα σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μας. Ἀντί, λοιπόν, νά τά μετα-τοπίζουμε στούς ἄλλους ἀνθρώπους, θά πρέπει νά ἀσχοληθοῦμε οἱ ἴδιοι·
νά ἀναλάβουμε τίς εὐθύνες μας·
νά ἀφιερώσουμε χρόνο·
νά προσφέρουμε οἱ ἴδιοι ἀπό τό ὑστέρημά μας·
νά σταθοῦμε στόν πόνο τῶν ἀνθρώπων·
νά βρεθοῦμε ἀντιμέτωποι μέ τό ψέμα, ἐνάντια στήν ἀδικία καί τήν ἀσπλαχνία·
νά πορευθοῦμε σέ μία ἐπανάσταση ἀγάπης, εἰρηνική, χριστιανική, μακρυά ἀπό τήν ἰδιοτέλεια, τήν προβολή καί τήν ὑποκρισία.
Δεύτερον. Στό θαῦμα αὐτό ἐπισημαίνουμε καί ἄλλα δύο χαρακτηρι-στικά στοιχεῖα: τόν Χριστό καί τήν προσφορά.
Ὁ Χριστός εἶναι ἐκεῖνος, πού εἶναι ἡ εὐλογία παντός ἀγαθοῦ· εἶναι ὁ τρέφων, ὁ πληθύνων, ὁ συντηρῶν καί διακυβερνῶν τά σύμπαντα.
Αὐτό πού χρειαζόμαστε στήν ζωή μας εἶναι μόνον ἡ εὐλογία τοῦ Χρι-στοῦ. Τό θεμέλιο τῆς ζωῆς μας: μόνον ὁ Χριστός. Ἐάν ἔχουμε τόν Χριστό, ἔχουμε τά πάντα. Ἐάν ἡ εὐλογία Του καί ἡ χάρη Του διαποτίζουν τήν ζωή μας, τότε εἴμαστε οἱ πλέον πλούσιοι ἄνθρωποι. Θά εἴμαστε «ο μηδέν χοντες καί τά πάντα κατέχοντες» κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο.
Ὁ Χριστός ὅμως ζητᾶ καί τήν δική μας προσφορά καί τήν συνέργειά μας. Δέν γίνονται θαύματα μέ μαγικό τρόπο, ἀλλά μέ τήν ὁλοπρόθυμη προσφορά τοῦ κάθε ἀνθρώπου.
Γι’ αὐτό καί ἡ ἐλάχιστη προσφορά τῶν μαθητῶν, οἱ πέντε ἄρτοι, εὐλογεῖται ἀπό τόν Χριστό καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἔχουμε τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ πέντε χιλιάδων ἀνθρώπων.
Δέν μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι δέν γνωρίζουμε τί συμβαίνει γύρω μας. Ἄν δέν διαθέτουμε χρήματα, ἄς προσφέρουμε ἀγάπη, συμπόνοια, συμπα-ράσταση, χρόνο. Αὐτή ἡ προσπάθεια θά εὐλογηθεῖ ἀπό τόν Θεό καί θά ἔχουμε ἔτσι θαυμαστά ἀποτελέσματα. Ὀφείλουμε νά γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι ὁ ἀδελφός μας, ὅτι στό πρόσωπο τοῦ ἄλλου ὑπάρχει τό πρό-σωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ σχέση μου καί ἡ βοήθειά μου, μέ τόν ὁποιονδήποτε τρόπο, πρός τόν ἀδελφό κάνει θαύματα μεγαλύτερα ἀπό ἐκεῖνο τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων.
«Μετρῶ τά βήματά σου», εἶπε ὁ Ἄγγελος Κυρίου σ’ ἕναν ἀσκητή τοῦ Γεροντικοῦ, «πού κάνεις γιά νά ἀνακουφίσεις τόν ἀδελφό σου». Ὁ Θεός μετράει καί τίς δικές μας προθέσεις καί πράξεις καί βλέπει τούς δικούς μας διαλογισμούς καί ἀνάλογα μᾶς στέλνει τήν χάρη Του, πού τόσο ἔχουμε ἀνάγκη.
Τρίτον. Σ’ αὐτό τό θαῦμα παρατηροῦμε καί κάτι πολύ σπουδαῖο πού κινεῖται στήν σφαίρα τοῦ πνεύματος καί ὄχι τῆς ὕλης. Βλέπουμε τό Μυστή-ριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὁ Χριστός, « ρτος κ το ορανο κατα-βάς» μᾶς χαρίζει καθημερινά ὅ,τι πολυτιμότερο ὑπάρχει στόν κόσμο, τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του. Μᾶς προσφέρει τόν ἑαυτό Του, προκειμένου νά ζήσουμε καί νά μήν πεθάνουμε ἀπό τήν φθοροποιό ἁμαρτία. Εἶναι « προσφέρων καί προσφερόμενος, προσδεχόμενος καί διαδιδόμενος» γιά νά γίνει ἡ ζωή μας ἄφθαρτη καί αἰώνια μέσα στήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ἀδελφοί μου, τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων συνε-χίζεται ἀδιάκοπα μέσα στήν Ἐκκλησία μας. Ὁ Χριστός εὐλογεῖ, ἁγιάζει καί πληθύνει κάθε προσφορά μας. Μᾶς τρέφει καί μᾶς ζωογονεῖ, σάν μία καλλίτεκνη μητέρα, προσφέροντας τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του.
Ὅσα ἄσχημα συμβαίνουν γύρω μας, συμβαίνουν, γιατί δέν θέλουμε τόν Χριστό στήν ζωή μας «ελογοντα καί γιάζοντα». Ἄν τό ἐπιθυμοῦμε: «δού καιρός επρόσδεκτος, δού μέρα σωτηρίας».   ΑΜΗΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ-Κήρυγμα Κυριακής Η' Ματθαίου

  • Η Ευλογία
    Πληροφορηθείς τον αποκεφαλισμό του Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου ο Κύριός μας, αγαπητοί μου Χριστιανοί, αναχώρησε σε τόπο έρημο, όπως διηγείται το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής. Μόνο που και εκεί Τον ακολούθησε ο λαός, προκειμένου να γίνει μέτοχος της διδασκαλίας Του, αλλά και των θαυματουργικών Του επεμβάσεων. Και πράγματι, ο Χριστός σπλαχνίστηκε τους ανθρώπους και θεράπευσε όλους τους αρρώστους.
    Οι Μαθητές, βλέποντας ότι βράδιασε, Τον προέτρεψαν να απολύσει τους όχλους για να μεταβούν στην πλησιέστερη πόλη και να εξασφαλίσουν τροφή, αλλά Εκείνος ζήτησε από τους ίδιους να θρέψουν το λαό. Η απάντηση των Μαθητών ήταν εύλογη. Με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια δεν ήταν δυνατόν να τραφούν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά. Όμως, αυτό που είναι αδύνατο για τους ανθρώπους είναι δυνατό για τον Θεό. Ο Ιησούς, στρέφει τα μάτια Του στον ουρανό, προσευχόμενος, ευλογεί τις υπάρχουσες τροφές και θρέφει ολόκληρο το πλήθος των ανθρώπων, αφήνοντας και πολλά περισσεύματα.
    Η πασίγνωστη και τόσο οικεία σημερινή Ευαγγελική περικοπή αναδεικνύει πλήθος κορυφαίων πνευματικών κεφαλαίων. Εμείς θα σταθούμε σε ένα απ’ αυτά, διεισδύοντας στο βαθύτερο περιεχόμενό του. Ο Κύριος επιτελεί το θαύμα ευλογώντας τους άρτους και τα ψάρια. Η πρακτική αυτή της ευλογίας στο όνομα του Ιησού Χριστού, διατρέχει την ζωή και τα έργα της Εκκλησίας στους αιώνες. Δεν υπάρχει πτυχή της ανθρώπινης ζωής η οποία να μη τυγχάνει της ευλογίας της Εκκλησίας. Δεν υπάρχει ανθρώπινη δραστηριότητα, αλλά και καρπός της γης και της τίμιας εργασίας, στα οποία να μην εκχέεται η ευλογία του Θεού διά της Εκκλησίας. Η Εκκλησία μας ευλογεί, το ψωμί και το κρασί, μετατρέποντάς τα σε Σώμα και Αίμα Χριστού, για να ζήσει ο κόσμος. Ευλογεί το νερό, που γίνεται Αγιασμός στη ζωή των ανθρώπων. Ευλογεί τους καρπούς της αμπέλου, όπως κάναμε κατά την εορτή της Μεταμορφώσεως. Ευλογεί το κρέας, τα αυγά και το τυρί το Πάσχα, προσφέροντάς τα για να ευφρανθούν, κυρίως, εκείνοι που δοκιμάστηκαν στον αγώνα της νηστείας. Ευλογεί τα σπίτια, τους επαγγελματικούς χώρους, τα οχήματα, κάθε νέο έτος, την αρχή κάθε ενασχόλησης. Ευλογεί το λαό στη Θεία Λειτουργία. Ευλογεί τα πάντα στη ζωή μας η Εκκλησία, εκχέοντας σε όλους και όλα την χάρη και την δύναμη του Ιησού Χριστού, γιατί γνωρίζει και πιστεύει ότι, χωρίς τον Χριστό τίποτα στη ζωή αυτή δεν είναι ευλογημένο και ωφέλιμο. Ευλογεί όλους και όλα αποδεικνύοντας, με τον τρόπο αυτό, την άπειρη αγάπη και το έλεος του Θεού.
    Την διαχρονική αυτή πρακτική της ευλογίας το πνεύμα του σύγχρονου κόσμου συχνά την ειρωνεύεται, την λοιδορεί και την ανάγει στην εφευρετικότητα του κληρικών, προκειμένου δήθεν να κερδίζουν χρήματα. Αλίμονο, όμως, αν στερήσουμε τη ζωή μας από την ευλογία του Θεού, κρυπτόμενοι πίσω από τέτοιες αστείες, όσο και θλιβερές δικαιολογίες. Εκείνοι που προβάλουν ανάλογα επιχειρήματα, ασφαλώς, βρίσκονται εκτός της Εκκλησιαστικής εμπειρίας, απέχουν της πνευματικής ζωής και μένουν στην επιφάνεια, αρνούμενοι την ουσία. Δεν θέλησαν ποτέ να καταστήσουν τον Χριστό προσωπικό τους βίωμα και να αναζητούν διαρκώς την ευλογία και την χάρη Του στη ζωή και στα έργα τους. Κράτησαν τον εαυτό τους μακράν της αλήθειας, την οποία προτιμούν να πολεμούν και να ευτελίζουν, παρά να πλησιάζουν, με ταπείνωση και να αναγνωρίζουν. Νομίζουν ότι η ευλογία του Θεού είναι κάτι φτηνό ή και περιττό. Ότι μπορούμε να προχωρήσουμε και χωρίς αυτή. Είναι, νομίζουν, από τα μη απαραίτητα, δεν είναι από τα βασικά, τα πρώτα. Δεν γνωρίζουν ότι η ευλογία του Θεού στη ζωή μας είναι το πρώτο, το σημαντικότερο και το βασικότερο όλων. Δεν αντιλαμβάνονται ότι, χωρίς τον Θεό στη ζωή μας, τα πάντα είναι ρηχά και μάταια.
    Γι’ αυτό, αδελφοί μου, να επιζητούμε διαρκώς την ευλογία του Θεού στη ζωή και τα έργα μας, κλείνοντας τα αυτιά μας στις σειρήνες του κόσμου, που σκοπεύουν, συστηματικά, στην αποϊεροποίηση και από-εκκλησιαστικοποίηση της κοινωνίας μας. Μόνο έτσι θα είναι γεμάτη η καρδιά μας από την ειρήνη, την γαλήνη, την ανάπαυση και τη χαρά του Χριστού, που είθε, πάντα να κατακλύζουν τη ζωή μας.
    ΑΜΗΝ!
    Αρχιμ. Ε.Ο.

Κυριακὴ Η’ Ματθαίου, (Ἀπόστολος: Α’ Κορινθ. 1, 10-17)

Μετά τὴν ἑορτὴν τῆς Θείας Μεταμορφώσεως.
Ἀδελφοὶ ἀκροατὲς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε λέγει πρὸς τοὺς Κορινθίους «παρακαλῶ... ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες καί μὴ ᾗ ἐν ὑμῖν σχίσματα». Παρακαλεῖ δηλαδὴ καὶ συνιστᾶ καὶ προτρέπει στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ νὰ δίδουν ὅλοι τὴν ἴδια ὁμολογία πίστεως καὶ νὰ μὴν ὑπάρχουν ἀνάμεσά τους σχίσματα καὶ διαιρέσεις. Συνιστᾶ ἑνότητα καὶ ὁμοφροσύνη, γιατὶ ἔχει πληροφορηθῆ «ὅτι ἔριδες» ὑπάρχουν στοὺς Κορινθίους χριστιανούς. Τοὺς προτρέπει λοιπὸν καὶ τοὺς συμβουλεύει νὰ εἶναι «κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ ὑοὶ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ». Νὰ ἔχουν ὅλοι τα ἴδια φρονήματα, τὴν ἴδια γνώμη, νὰ εἶναι ὅλοι σύμφωνοι καὶ «ἐν πᾶσιν πράγμασιν ὁμονοοῦντες», γιατὶ εἶναι εὐλογημένη κατάσταση καὶ ἀρετή· ἡ ὁμόνοια εἶναι θεῖο δῶρο ποὺ μεταγγίζει χαρά, εὐτυχία καὶ εἰρήνη στοὺς ἀνθρώπους.
Ἡ ὁμόνοια εἶναι ἀδελφὴ τῆς ὁμοφροσύνης. Τέκνα δέ; τὰ κοινὰ φρονήματα, ἡ κοινὴ πίστη, οἱ κοινὲς ἰδέες, ἡ ὁμοφωνία στίς σκέψεις καὶ τὶς ἀποφάσεις, στὰ σχέδια καὶ τὶς ἐπιδιώξεις, στὰ σοβαρὰ προβλήματα τῆς ζωῆς. Ἀκόμα ὁμοφωνία στὰ χριστιανικὰ δόγματα καὶ τὶς εὐαγγελικὲς ἀλήθειες. Τὴν ὁμοφροσύνη ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς καὶ ὁ νόμος Του τὴν διδάσκει· «Τὸ αὐτὸ εἰς ἀλλήλους φρονοῦντες». Ὁ ἀπόστολος Παῦλος παρακαλεῖ καὶ εὔχεται ἵνα «ὁ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως» δώσει «τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν» (Ρωμ. 15-5), δηλ. νὰ διατηροῦνται οἱ χριστιανοὶ στὴν ὁμόνοια σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος τὸ ζήτησε ἀπὸ τὸν Οὐράνιο Πατέρα στὴν Ἀρχιερατικὴ προσευχή Του·
«Ἁγίασον αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου... ἵνα πάντες ἓν ὦσιν».
Πόθος θεϊκὸς εἶναι νὰ ὑπάρχουν ὅλοι οἱ εἰς Αὐτὸν πιστοὶ ὄντες κάτω ἀπὸ τὴν σημαία τῆς ἑνότητος. Νὰ εἶναι πάντες ὁμόθυμοι καὶ ὁμόγνωμοι, ὁμόφρονες καὶ ὁμοϊδεάτες. Ὁμόφρονες στὰ δόγματα τῆς πίστεως ἀλλὰ καὶ σὲ θέματα καθημερινῆς ζωῆς. Ὁμοφροσύνη νὰ κυριαρχῆ ἀνάμεσα στὰ ἀδέλφια, τοὺς συζύγους, τοὺς συνεργάτες, στὸ σπίτι καὶ στὴ δουλειά· παντοῦ. Δύσκολο βέβαια τοῦτο, γιατὶ ἡ ὁμοφροσύνη δηλητηριάζεται ἀπὸ ἀνθρώπινα πάθη καὶ κακίες.
Δυστυχῶς στὴν ζωή μας κυριαρχοῦν καχυποψίες, φθόνοι, φιλαυτίες, ἐγωϊσμοί, φατριασμοὶ καὶ ἄλλα τέτοια ζιζάνια καὶ δημιουργοῦνται ἔριδες, διχόνοιες καὶ σχίσματα, ποὺ ξερριζώνουν τὰ ὡραιότερα λουλούδια τῶν καλῶν σχέσεων. Καὶ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἐπιβεβαιώνεται ἡ ὑποψία ὅτι τὸ ὡραῖο καὶ τὸ μεγάλο τὸ κυνηγοῦν πολλοὶ ἐχθροί. Ὁ διάβολος, ἀδελφοί μου, μὲ μανία πολεμᾶ τὴν ἑνότητα στὸ σπίτι, στὴν οἰκογένεια, στὴν δουλειά, στὴν κοινότητα, στὸν σύλλογο· θέλει νὰ διασπάση τὴν συνεργασία, νὰ χωρίση, νὰ γκρεμίση, νὰ πληγώση, νὰ δημιουργήση χάσματα, ἐρείπια καὶ διαιρέσεις.
Ἐμεῖς θὰ τὸν ἀφήσουμε; θὰ τοῦ προσφέρουμε «γῆ καὶ ὕδωρ;» Ὄχι! Ἐμεῖς βαθιὰ ἑνωμένοι καὶ πιστοὶ θὰ προχωρήσουμε ἀδελφωμένοι στὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ «ἀδελφὸς ὑπὸ ἀδελφοῦ βοηθούμενος». Θὰ ἀνέβουμε στὶς πανώριες κορφὲς τοῦ φωτός. Σὰν στρατιῶτες, μὲ ἕνα στόχο καὶ ἕνα σκοπό, θὰ βαδίσουμε ὁμόγνωμοι καὶ ὁμόφρονες, μὲ πειθαρχία καὶ ὁμόνοια, στοῦ Θαβώρ τὶς κορφὲς ν᾿ ἀνεβοῦμε καί, ἐκεῖ ἀφοῦ μεταμορφωθοῦμε μὲ τὴν χάρι τοῦ Μεταμορφωθέντος, θὰ μεταμορφώσουμε τὸν κόσμο μας· γένοιτο!

Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασσίου Ιερόθεου - Κυριακή Η' Ματθαίου


Την πρώτη Εκκλησία, παρά την πλούσια δωρεά του Αγίου Πνεύματος, απασχολούσαν διάφορα προβλήματα. Μεταξύ αυτών των προβλημάτων ήταν και οι διαιρέσεις και τα σχίσματα μεταξύ των Χριστιανών. Σε αυτό το γεγονός αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος στο ανάγνωσμα που διαβάσαμε σήμερα.
Οι Χριστιανοί της Κορίνθου είχαν χωρισθή σε ομάδες και παρατάξεις. Άλλοι ισχυρίζονταν ότι ανήκουν στον Παύλο, άλλοι στον Απολλώ, άλλοι στον Απόστολο Πέτρο και υπήρχε και μια μερίδα μερικών ανθρώπων που έλεγαν ότι ανήκουν στον Χριστό, ωσάν και οι προηγούμενοι να μη ανήκαν στον Χριστό και να μη ήσαν μαθητές Του. Ο Απόστολος Παύλος καυτηριάζει αυτήν την νοοτροπία των διαιρέσεων και των σχισμάτων. Και τους τονίζει ότι πρέπει να είναι καταρτισμένοι στον ίδιο νού και την ίδια γνώμη και να στέκονται αμετακίνητοι στην ενότητά τους με τον Χριστό, αφού Αυτός σταυρώθηκε και αναστήθηκε για τους ανθρώπους. Αλλά και οι Χριστιανοί βαπτίσθηκαν στο όνομα του Χριστού και όχι στο όνομα των Αποστόλων. Οι Απόστολοι είναι μαθηταί και Απόστολοι του Χριστού. (Α' Κορ. α', 10-17).
Και σε άλλα αποστολικά κείμενα γίνεται λόγος για το ότι η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού, ότι στην Εκκλησία υπάρχουν πολλά μέλη, τα οποία όμως έχουν ιδιαίτερα χαρίσματα και αρμοδιότητες, αλλά όλα τα μέλη ζουν ενωμένα στο Σώμα του Χριστού. Υπάρχουν καταπληκτικά χωρία από τα κείμενα των αγίων Πατέρων, στα οποία φαίνεται ότι οι Χριστιανοί πρέπει να καλλιεργούν αυτήν την ενότητα, γιατί τα σχίσματα και οι διαιρέσεις είναι ένδειξη των παθών του εγωϊσμού, της υπερηφανείας, και ότι εκείνοι που καταστρατηγούν την ενότητα της Εκκλησίας διαπράττουν το μεγαλύτερο κακό στην Εκκλησία. Στο έργο αυτό υποκινούνται από τον διάβολο, ο οποίος διαιρεί τους ανθρώπους.
Ακριβώς, επειδή δια μέσου των αιώνων επικράτησαν διάφορες τέτοιες διαιρέσεις και σχίσματα, γι’ αυτό οι άγιοι Πατέρες, φωτιζόμενοι από το άγιο Πνεύμα, το οποίο συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας, διοργάνωσαν αποτελεσματικά την Εκκλησία. Στην πρώτη αποστολική περίοδο υπήρχε μια μικρή δικαιολογία για να δημιουργούνται διενέξεις στο σημείο αυτό, ακριβώς επειδή ακόμη δεν είχε διοργανωθή διοικητικά η Εκκλησία. Όμως σήμερα δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία, γιατί υπάρχει οργάνωση της εκκλησιαστικής ζωής και μάλιστα αυτή η οργάνωση γίνεται με θεολογικό και εκκλησιαστικό τρόπο. Κανένας δεν μπορεί να είναι αυτόνομος μέσα στην Εκκλησία. Οι λαϊκοί έχουν αναφορά στους Κληρικούς, οι Κληρικοί μιας Μητροπόλεως στον Επίσκοπο, τον οποίον χειροτονεί το άγιο Πνεύμα δια της Ιεραρχίας, οι Επίσκοποι στην Σύνοδό τους ή στους Πατριάρχες, οι Πατριάρχες στις Διορθόδοξες Συνόδους. Όταν κάποιος θέλει να διακόψη αυτήν την αναφορά, όχι μόνον με το να παύση να μνημονεύη το όνομα του αμέσως ανωτέρου του, αλλά και με το να μη έχη ουσιαστική κοινωνία και ενότητα μαζί του, τότε στην πραγματικότητα είναι αυτόνομος και ανεξάρτητος.
Υπάρχουν μερικοί που δικαιολογούν τις αυτονομίες τους με το ότι υπακούουν στον Χριστό. Αλλά αυτή είναι μια προτεστάντικη νοοτροπία, γιατί ο Χριστός αποστέλλει τους Επισκόπους. Οι Επίσκοποι είναι εις τύπον και τόπον της παρουσίας του Χριστού και οι Χριστιανοί οφείλουν υπακοή σε αυτούς. Και βέβαια αν οι Επίσκοποι δεν τηρούν τις αποφάσεις των Συνόδων, τότε αναλαμβάνουν οι Σύνοδοι να αποκαταστήσουν τα πράγματα. Πάντως, αγαπητοί αδελφοί, ας φροντίζουμε να μη δημιουργούμε σχίσματα στην Εκκλησία και να μη ανήκουμε σε διαιρέσεις, γιατί όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος το σχίσμα δεν το θεραπεύει ούτε αίμα μαρτυρίου.

Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

Μητροπολίτου Λέρου Καλύμνου και Αστυπάλαιας Παίσιος- ΚΥΡΙΑΚΗ Η’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

«Ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς, ου χρείαν έχουσιν απελθείν, δότε αυτοίς υμείς φαγείν».


Ο Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών και ζωής χορηγός Θεός παρακολουθεί παντού και πάντοτε τον Μονογενή Υιό Του, τον Σωτήρα του ανθρωπίνου γένους, ον οποίον από άπειρον αγάπην προς τον άνθρωπον εξαπέστειλεν στον κόσμον, δια να σώσει τον κόσμο και να τον επαναφέρει στην αρχαία μακαριότητα.
Και ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο οποίος «εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, έν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού», εδιδάσκε Θεία και Ουράνιο διδασκαλία, η οποία «ως δρόσος Αερμών η καταβαίνουσα από τα όρη Σιών» εφώτιζε τις ψυχές και τις οδηγούσε στον δρόμο της αρετής.
Έτρεχαν οι άνθρωποι οπίσω Αυτού, οι μέχρι τότε καθήμενοι έν χώρα και σκιά θανάτου, δια να λάβουν φως από το φώς Του, ζωή από την ζωή Του, αλήθεια από την αλήθειά Του.
Έτρεχαν οι άνθρωποι οπίσω Αυτού ως η διψώσα έλαφος παρά τας πηγάς των υδάτων, δια να ξεδιψάσουν από την πνευματική δίψα τους και να δροσιστούν με το καθάριο νερό, «το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον».
Έτρεχαν οι άνθρωποι οπίσω Αυτού δια να γευθούν από το ουράνιο μάνα, την τροφή του παντός κόσμου.
Αλήθεια, όχλος πολύς, παντού και πάντοτε, γύρω από τον Μέγα Διδάσκαλο, και τούτο διότι κοντά Του εύρισκαν ό,τι ποθούσε η ψυχή τους: την γαλήνη, την αλήθεια, το φώς, την σωτηρία τους.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε μας δίδει πλήρη αυτή την εικόνα. Ο τόπος έρημος, ο κόσμος πολύς, οι τροφές πολύ λίγες, η ώρα περασμένη, οι μαθητές του Κυρίου αγωνιούν το πώς θα δειπνήσει όλος αυτός ο κόσμος, αφού υπήρχαν στην διάθεσή τους μόνο πέντε άρτοι και δύο ιχθύες.
Και ο Παντογνώστης Κύριος του ουρανού και της γής λέγει στους μαθητές Του: «φέρετέ μοι αυτούς ώδε», και διατάζει να καθίσει το πλήθος στο χόρτο.
Και ώ του θαύματος! με την θεία ευλογία Του οι πέντε άρτοι και τα δύο ψάρια πολλαπλασιάστηκαν και χόρτασε το πλήθος και μάλιστα υπήρχε και
περίσσευμα, και «ήραν το περισσεύον των κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρης».
Το πλήθος ήταν πέντε χιλιάδες, χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά. Ο Κύριός μας δια του παραδόξου αυτού θαύματος διδάσκει ανά τους αιώνες σαφώς ότι, δεν είναι αδιάφορος προς τις σωματικές ανάγκες των ανθρώπων της κάθε εποχής.
Ο Κύριός μας, η Τροφή του παντός κόσμου, τρέφει τις ψυχές με τον Θείο λόγο Του, με την σωτήριο διδασκαλία Του, πού είναι χθές και σήμερα η αυτή και στους αιώνες. Όμως, φροντίζει και τρέφει και τα σώματα με τροφή υλική, με τροφή καθαρή, απόδειξη η ευλογία και το θαύμα των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή.
Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Δημιουργό Θεό από δύο ουσίες, από το σώμα και ψυχή.
Το σώμα είναι γήινο, φθαρτό και πρόσκαιρο στον κόσμο τούτο, έχει όμως ανάγκη από τροφή υλική.
Η ψυχή είναι άφθαρτη, λογική, και θεία και έχει ανάγκη τροφής, όμως τροφής πνευματικής.
Και ενώ για το σώμα η υλική τροφή είναι απαραίτητη, δια να μπορεί ο άνθρωπος να ζεί και να έχει τις αναγκαίες πνευματικές δυνάμεις προς ηθική εργασία και εκτέλεση των έργων του Θεού, δια την ψυχή, όμως, η πνευματική τροφή συμφιλιώνει τον άνθρωπο και τον ενώνει με τον Θεό Πατέρα δια Ιησού Χριστού.
Ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό, τον Πλάστη και Δημιουργό, να ζεί όχι στην γή αλλά να ζεί στον ουρανό, εκεί πού δεν υπάρχει λύπη ούτε στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος, ζωή χαράς και ευλογίας.
Είναι γνωστό ότι η μαγνητική βελόνα μετά από πολλές ταλαντεύσεις στρέφεται προς το Βορά και από εκεί παίρνει πορεία το πλοίο δια να φθάσει στον προορισμό του.
Έτσι και άνθρωπος ο οποίος πιστεύει στον Θεό, πρέπει να έχει εστραμμένες τις κεραίες του πνεύματός του προς τον θρόνον του Παντάνακτος Θεού, παρά του Οποίου «πάσα δόσις αγαθή και πάν δώρημα τέλειον».
Ο Κύριός μας, έθρεψε στην έρημο τους ανθρώπους ψυχικώς και σωματικώς, αλλά και δίδαξε δια του παραδόξου θαύματός Του ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη της υλικής τροφής, όμως, πολύ περισσότερο, έχει ανάγκη και πρέπει να επιδιώκει την πνευματική τροφή, η οποία χάριτι θεία ενώνει τον άνθρωπο μετά του Θεού Πατέρα.
Αδελφοί μου αγαπητοί, Κι εμεις τις άγιες αυτές ημέρες του Δεκαπενταυγούστου κατά τις οποίες η Εκκλησία μας προβάλλει το πρόσωπο της Θεομήτορος, ας προστρέξουμε κατόπιν εξομολογήσεως με ευλάβεια και φόβο Θεου προ του Αγίου Ποτηρίου, για να ενωθουμε με το Παναχραντο Σωμα και το Τίμιο Αιμα του Γλυκυτάτου Ιησου.
Και ας προσπαθήσουμε έτσι, όλες τις ημέρες της ζωης μας να τρέφουμε την ψυχή μας με τον ουράνιο άρτο, την θεία και ουράνιο τροφή, με την μελέτη και την ανάγνωση του Θείου λόγου του Σωτήρος Χριστού, ο οποίος μας ενισχύει στον ιερό αγώνα της αρετής και της τελειότητος και μας ενώνει με τον Πλάστη και Δημιουργό του παντός, του Οποίου η χάρις και το άπειρον έλεος είη μετά πάντων ημών αδελφοί μου.
ΑΜΗΝ.
Ο.Λ.Κ.Α.Π.

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, H΄ Κυριακή του Ματθαίου

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ματθ. ιδ΄14-22

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

Το ιερό Ευαγγέλιο, ο αποκαλυπτικός δηλ. λόγος του Θεού, δεν παρουσιάζει μόνο μεγάλες αλήθειες που έχουν να κάνουν με το «θεωρητικό επίπεδο», όπως εντελώς αδόκιμα χαρακτηρίζουν την Αλήθεια, ορισμένοι. Το Ευαγγέλιο έχει να προσφέρει και «κώδικες» πρακτικής, που αν αποφασίζαμε να τους θέσουμε σε εφαρμογή, μετά βεβαιότητος όλα τα κοινωνικά προβλήματα θα εύρισκαν τη λύση τους.
Αλλ’ ας δούμε πολύ σύντομα την περικοπή του Ευαγγελιστή Ματθαίου, η οποία αναφέρεται στον πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων.
Δεν υπάρχει πιστός χριστιανός που να μη γνωρίζει το καταπληκτικό τούτο θαύμα. Συγκίνησε και συγκινεί τόσο, που η Εκκλησία μας στην όμορφη ακολουθία της Αρτοκλασίας, από αυτό το γεγονός λαμβάνει αφορμή και δέεται ώστε ο «άρτος ο επιούσιος», να μη παύσει να υπάρχει, και έτι πλέον να πληθύνεται «εις τον κόσμον άπαντα».
Πόσο πράγματι η Ευαγγελική αυτή περιγράφει συγκινεί κάθε ευαίσθητη και τρυφερή καρδιά που δεν σκληρύνθηκε από «την απάτη της αμαρτίας»!
Ο Κύριος μας, η Σαρκωμένη Αγάπη, όχι μόνο «εσπλαγχνίσθη επ’ αυτοίς και εθεράπευσε τους αρρώστους», μα φροντίζει και για αυτές τις υλικές τους ανάγκες. Για το φαγητό, για το τόσο αναγκαίο ψωμί. Συγκινείται διότι βλέπει τα αγαπημένα του τέκνα εγκαταλελειμμένα και «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα...».
Και μόνο από αυτό το γεγονός, αποδεικνύεται ότι όσοι προσάπτουν την κατηγορία ότι ο Ιησούς δεν ασχολήθηκε με τα καθημερινά προβλήματα, ότι είναι το ολιγότερον άσχετοι με το Ιερό Ευαγγέλιο......
Πολλά, πάρα πολλά θα μπορούσε κανείς να πει επάνω στο θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων. Εμείς όμως θα σταθούμε σε ένα σημείο, το οποίο ίσως δεν έχουμε προσέξει και τόσο, και που μας βοηθά ώστε να κρατήσουμε από εδώ και πέρα συγκεκριμένη στάση ζωής.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι όταν οι μαθητές πλησίασαν τον Κύριο και κατά κάποιον τρόπο του υπέδειξαν ότι η ώρα παρήλθε και ότι πρέπει να απολύσει τους όχλους «Έρημος εστίν ο τόπος και η ώρα ήδη παρήλθεν, απόλυσον τους όχλους, ίνα απελθόντες εις τας κώμας αγοράσωσιν εαυτοίς βρώματα» (Ματθ. ιδ΄15), ο Ιησούς στην παρατήρηση αυτή, τους απαντά με μια φράση που κάνει τους Αποστόλους να πετάξουν κάθε παραπέτασμα από την καρδιά και να παρουσιάσουν με παρρησία τα αποθέματα της ζωντανής τους πίστεως, που θα έπρεπε να διαθέτουν: «δότε αυτοίς υμείς φαγείν»(Ματθ. ιδ΄16) δηλ. δώστε τους εσείς να γευματίσουν.
Δεν είναι καθόλου απλή αυτή η φράση φίλοι μου.
Θα μπορούσαν οι μαθητές με τον λόγο αυτό που άκουσαν ή να γκρεμίσουν μέσα τους ό,τι μέχρι τότε είχε οικοδομηθεί ή να επαυξήσουν την πίστη τους και να την καλλιεργήσουν και να την αναδείξουν σε «δένδρον εσκυόφυλλον», πράγμα που και τελικώς έγινε.
Δεν διακρίθηκαν. Δεν τα έχασαν. Δεν άρχισαν να τοποθετούν μπροστά την «λογική». Έκαναν οι ίδιοι αυτό που μπορούσαν να κάνουν, και τελικώς ο Θεάνθρωπος, επιτέλεσε το καταπληκτικό θαύμα. Το θαύμα του χορτασμού των πέντε χιλιάδων ανδρών, δίχως να υπολογίζονται τα γυναικόπαιδα, μόνο με πέντε ψωμιά και δυο ψάρια.
Και τίθεται τώρα το ερώτημα. Αφού ο Χριστός είναι «ο Αυτός χθες και σήμερα, ο Αυτός και εις τους αιώνας».Εμείς σήμερα, μπροστά στη φράση «Δότε υμείς αυτοίς φαγείν», με απλά λόγια για εμάς σήμερα «Κάντε αυτό που μπορείτε και τα άλλα τα αναλαμβάνω Εγώ ο ίδιος», ποια άραγε στάση κρατούμε;
Κρατούμε στάση απόλυτης εμπιστοσύνης και υπακοής ή είμαστε οι άνθρωποι που απλά έχουμε την πίστη ως folklore ενώ στην ουσία η καρδιά μας φιλοξενεί την καταραμένη ολιγοπιστία;
Και ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά σε δύο παραδείγματα.
Είσαι έγγαμος και αγαπάς τα παιδιά (τους επίγειους αυτούς αγγέλους). Κάνεις το θέλημα του Θεού στον θέμα της τεκνογονίας ή η ολιγοπιστία σου σε οδηγεί με τον «οικογενειακό προγραμματισμό» σε μία μίνι οικογένεια, διότι δήθεν αν έρθει και άλλος «άγγελος» μέσα στο σπίτι, δεν θα μπορείς δήθεν να τα βγάλεις πέρα;
Αν συμβαίνει αυτό, τότε πρόσεξε διότι η πίστη σου είναι ανάπηρη και στην πράξη βλαστημάς το όνομα του Θεού. Ναι το βλαστημάς όταν από τη μια, θεωρητικώς θαυμάζεις τη Δύναμη του Ιησού που με ελάχιστα υλικά διατρέφει τόσο πλήθος ανθρώπων, και από την άλλη με την παράβαση του καθήκοντός σου, ουσιαστικά κηρύττεις ότι Αυτός ο Ιησούς δεν δύναται τώρα να θρέψει ένα, δύο ή και όσα ακόμα τέκνα θα ήθελε να σου χαρίσει για τη δική σου ευτυχία αλλά και σωτηρία.
Επίσης εντολή του Θεού είναι η ευλογημένη ελεημοσύνη. Καλλιεργείς την αγία αυτή αρετή που σε κάνει να ομοιάζεις με τον Ουράνιο Πατέρα, ο οποίος συνεχώς ελεεί τον κόσμο ή η «χρηματιστηριακή λογική», έχει στεγνώσει την καρδιά σου και σε έχει μεταβάλει σε ένα χρηματοκιβώτιο που αργά η γρήγορα θα σκουριάσει και δεν θα κάνει ούτε για «ανακυκλώσιμο υλικό»;
Εισρέουν λίγα έσοδα στο βαλάντιο; Λέγε δόξα τω Θεώ και με την ελεημοσύνη, αυτά τα λίγα θα ευλογηθούν και θα γίνουν πολλά...Και επιτέλους, είμαστε όχι κύριοι, αλλά διαχειριστές του πλούτου (όταν εννοείται τα έσοδα είναι καθαρά και τίμια και δεν έχουν ίχνος από τον ιδρώτα ή κηλίδα από το αίμα των εργαζομένων που αδικούνται...).
Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά ότι «η εντολή της ελεημοσύνης, δόθηκε σε μας από το Θεό για να ασκήσουμε και καλλιεργήσουμε την αγάπη. Άλλωστε ο Θεός μπορεί να χορτάσει και να διαθρέψει τους πάντας «απονητί» δηλ. χωρίς κανένα κόπο.
Φίλοι μου, η συγκεκριμένη Ευαγγελική περικοπή, εκτός των άλλων, μας ανοίγει τους οφθαλμούς της καρδιάς για να δούμε αν διαθέτουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ιησού, αλλά και αν έχουμε καλλιεργήσει την αγάπη στους αδελφούς μας. Και αδελφοί μας είναι όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως έθνους και πεποιθήσεων.
Αμήν.

Θήρας Ἐπιφάνιος: "Ὁ Θεὸς νὰ φυλάει νὰ μὴ ζήσουμε χειρότερα ἀπὸ τὸ 1940"

thiras-epifaniosΣυνέντευξη στὸν Ραδιοφωνικὸ Σταθμὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, παραχώρησε ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Θήρας, Ἀμοργοῦ καὶ Νήσων κ. Ἐπιφάνιος. Ὁ Μητροπολίτης Ἐπιφάνιος στὴ συνέντευξή του, ἀναφέρθηκε στὴ σημερινὴ κοινωνικὴ κατάσταση τῆς χώρας, στὴ πνευματικὴ ζωὴ καὶ ἄλλα ἐπίκαιρα θέματα.
«Οἱ ἄνθρωποι ἐγκατέλειψαν τὴν γῆ, ἐλάχιστοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δημιουργοῦν καὶ καλλιεργοῦν γεωργικὰ προϊόντα. Οἱ περισσότεροι ἔχουν τουριστικὰ μαγαζιά, ἀναζητοῦν τὸ εὔκολο χρῆμα καὶ μ΄αὐτὰ ἀσχολοῦνται», ἀνέφερε μεταξὺ ἄλλων κ. Ἐπιφάνιος.

Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Μητροπολίτης Θήρας, τόνισε: «Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάει τώρα ποὺ ἀκούγονται φωνὲς πολέμων ἡ συμβεῖ κάτι παγκοσμίως, τότε τὰ ἀποτελέσματα θὰ εἶναι πολὺ χειρότερα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ζήσαμε τὸ 1940». "Τὸ μόνο νὰ εὐχηθοῦμε ὁ ἀρχηγὸς τῆς εἰρήνης νὰ μᾶς προστατεύει ἀπὸ τοὺς πολέμους, διότι τὰ ἀποτελέσματα τὰ βλέπουμε. Οἱ ἄνθρωποι ἐὰν δὲν θελήσουν νὰ ἑνωθοῦν καὶ συμφιλιωθοῦν, τότε γλυκὸ ψωμάκι δὲν θὰ μπορέσουν ποτὲ νὰ φᾶνε", πρόσθεσε χαρακτηστικὰ ὁ κ. Ἐπιφάνιος.
Ἀκοῦστε ὁλόκληρη τὴ συνέντευξη τοῦ Μητροπολίτη Θήρας...




Ἡ Μεταμόρφωση

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

undefined



Εἰς ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Ὑπάρχουν στὴ ζωὴ μας εὐλογημένες ἢ τραγικὲς στιγμές, ὅπου μποροῦμε νὰ δοῦμε ἕνα πρόσωπο νὰ μᾶς ἀποκαλύπτεται μέσα ἀπὸ ἕνα φῶς ποὺ τὸ χαρακτηρίζει ἕνα βάθος, μία ὑπέροχη ὑπερκόσμια ὀμορφιὰ ποὺ δὲν εἴχαμε πρὶν ὑποψιαστεῖ.

Τοῦτο συμβαίνει ὅταν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἀνοιχτά, σὲ μιὰ στιγμὴ ποὺ ἡ καρδιὰ μας εἶναι ἁγνή· γιατί δὲν εἶναι μόνο τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ ποὺ θὰ ἀντικρύσει αὐτὸς ποὺ ἔχει ἁγνὴ καρδιά· εἶναι ἐπίσης καὶ ἡ Θεϊκὴ εἰκόνα, τὸ φῶς ποὺ θὰ λάμπει στὸ σκοτάδι τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, τῆς ζωῆς ποὺ μποροῦμε νὰ διακρίνουμε ὅταν ἡ καρδιά μας ἡσυχάζει, γίνεται ἁγνὴ καὶ διάφανη.

Ἀλλὰ ὑπάρχουν ἄλλες στιγμές, ὅπου μποροῦμε νὰ δοῦμε ἕνα πρόσωπο ποὺ νομίζαμε ὅτι πάντα τὸ γνωρίζαμε, μέσα σ’ ἕνα φῶς ποὺ εἶναι μία ἀποκάλυψη. Αὐτὸ συμβαίνει ὅταν κάποιος λάμπει ἀπὸ χαρά, ἀπὸ ἀγάπη μέσα ἀπὸ μιὰ αἴσθηση λατρείας καὶ εὐλάβειας. Συμβαίνει ἐπίσης ὅταν ἕνα πρόσωπο βιώνει τὸ σταυρικὸ σημεῖο τοῦ πόνου, ἀλλὰ ὅταν ὁ πόνος παραμένει ἁγνός, χωρὶς μίσος, μνησικακία, πικρία, δίχως καμία πρόσμειξη κακοῦ, ὅταν ὁ ἁγνὸς πόνος λάμπει, ὅπως ἔλαμψε ἀόρατα σὲ πολλοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτὸ μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ καταλάβουμε τί εἶδαν οἱ Ἀπόστολοι, ὅταν ἦταν στὸ Ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως. Εἶδαν τὸν Χριστὸ σ’ ὅλη του τὴ δόξα, ὅταν τοὺς ἀποκαλύφθηκε ἡ ὁλοκληρωτικὴ παράδοση στὸ Θέλημα τοῦ Πατρός του, ἡ τελικὴ καὶ ὁριστικὴ ἀποδοχὴ τοῦ Ἀνθρώπινου προορισμοῦ του στὴ γῆ. Ἀκούσαμε ὅτι ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ Ἠλίας, στάθηκαν δίπλα Του· ὁ ἕνας ἀντιπροσωπεύοντας τὸν Νόμο καὶ ὁ ἄλλος τοὺς Προφῆτες: καὶ οἱ δύο εἶχαν μιλήσει γιὰ τὸν καιρὸ ποὺ θὰ ἐρχόταν ἡ σωτηρία, ὅταν ὁ Ἄνθρωπος τοῦ πόνου θὰ σηκώσει στοὺς ὤμους του τὸ φορτίο τοῦ κόσμου, ὅταν ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, θὰ ἔπαιρνε στοὺς ὤμους του τὴν τραγωδία τῆς ἀνθρωπότητας. Ἦταν ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστὸς μέσα ἀπὸ τὴν Ἀνθρώπινή του φύση, μέσα ἀπὸ τὴν θριαμβευτικὴ καὶ ταπεινὴ ὑποταγή, δόθηκε τελικὰ στὸν Σταυρό.

Τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα Τὸν ἀκούσαμε νὰ λέει ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου θὰ παραδοθεῖ στὰ χέρια τῶν ἀνθρώπων, καὶ θὰ τὸν σταυρώσουν, ἀλλὰ τὴν Τρίτη ἡμέρα θὰ ἀναστηθεῖ. Ἐκείνη, ἦταν μία κρίσιμη στιγμή, καὶ ἔλαμψε μέσα στὴν δόξα τῆς τέλειας, θυσιαστικῆς, σταυρικῆς ἀγάπης τῆς Ἁγίας Τριάδας, καὶ τὴν εὐαίσθητη ἀγάπη τοῦ Ἀνθρώπου Ἰησοῦ, ὅπως τὴν ἀποκαλεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Οἱ Ἀπόστολοι εἶδαν τὸ λαμπερό, θεϊκὸ φῶς νὰ ρέει μέσα ἀπὸ τὴν διάφανη σάρκα τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔπεφτε πάνω σὲ ὅλα τὰ πράγματα γύρω Του, ἀγγίζοντας τὸν βράχο καὶ τὰ φυτὰ καλώντας τα νὰ ἀπαντήσουν μὲ τὸ δικό τους φῶς. Καὶ μόνο ἐκεῖνοι δὲν κατάλαβαν, ἐπειδὴ σ’ ὁλάκερη, τὴν κτίση μόνο ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτησε καὶ τυφλώθηκε. Καὶ ὅμως, τοὺς ἔδειξε τὸ μυστήριο, καὶ ὅμως εἰσῆλθαν σ’ ἐκεῖνο τὸ σύννεφο ποὺ εἶναι ἡ θεϊκὴ δόξα, ποὺ τοὺς γέμισε μὲ δέος, φόβο, ἀλλὰ ταυτόχρονα μὲ μιὰ τέτοια ἀγαλλίαση καὶ θαυμασμό!

Ὁ Μωϋσῆς εἶχε εἰσέλθει σ’ ἐκεῖνο τὸ σύννεφο καὶ τοῦ ἐπιτράπηκε νὰ μιλήσει στὸν Θεό, ὅπως ἕναν φίλος μιλάει σ’ ἕναν φίλο· τοῦ ἐπιτράπηκε νὰ δεῖ τὸν Θεὸ νὰ περνάει δίπλα του χωρὶς ὄνομα, χωρὶς πρόσωπο· καὶ τώρα, τὴν στιγμὴ τῆς Μεταμορφώσεως βλέπουν τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Εἶδαν τὸ πρόσωπο καὶ τὴν δόξα Του νὰ ἀκτινοβολεῖ πέρα ἀπὸ τὴν τραγωδία. Αὐτὸ ποὺ ἀντιλήφθηκαν ἦταν ἡ δόξα, τὸ θαῦμα ὅτι ἦταν ἐκεῖ μέσα στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ ποὺ τοὺς ἀποκαλύφθηκε. Ἤθελαν νὰ μείνουν ἐκεῖ γιὰ πάντα, ὅπως κάνουμε τὶς στιγμὲς ποὺ κάτι μᾶς γεμίζει μὲ θαυμασμό, μὲ λατρεία, μὲ δέος, μὲ ἀνείπωτη χαρά, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς τοὺς εἶπε ὅτι εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα νὰ κατέβουν στὴν κοιλάδα, νὰ ἀφήσουν τὸ Ὄρος, ἐπειδὴ αὐτὸ ἦταν ἡ ἀρχὴ τῆς Σταυρικῆς πορείας, καὶ ἔπρεπε νὰ καταδυθεῖ σ’ ὅ,τι εἶναι τραγικὸ στὴν ἀνθρώπινη ζωή. Τοὺς ἔφερε στὴν κοιλάδα γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν ἀγωνία τοῦ πατέρα ποὺ τὸ παιδί του δὲν μποροῦσε νὰ θεραπευτεῖ, μὲ τὴν ἀδυναμία τῶν μαθητῶν νὰ κάνουν κάτι γιὰ τὸ παιδί, μὲ τὴν προσδοκία τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ στραφοῦν παρὰ μόνο σ’ Ἐκεῖνον –εἶναι ἐκεῖ ὅπου τοὺς ὁδήγησε.

Καὶ εἰπώθηκε ὅτι διάλεξε αὐτοὺς τοὺς τρεῖς μαθητὲς ἐπειδὴ μαζί, μέσα ἀπὸ τὴν σύμπνοια ποὺ τοὺς χαρακτήριζε, εἶχαν τὶς τρεῖς μεγάλες ἀρετὲς ποὺ τοὺς ἔκαναν νὰ μοιραστοῦν μὲ τὸν Θεό, τὸ μυστήριο τῆς ἐνσαρκώσεως, τῆς σταύρωσης, τῆς Θεότητάς Του, νὰ ἔλθουν ἀντιμέτωποι μὲ τὴν κάθοδό Του στὸν Ἅδη μετὰ τὸν θάνατό Του καὶ νὰ λάβουν τὰ νέα τῆς ἀνάστασής Του: τὴν πίστη τοῦ Πέτρου, τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰωάννη, τὴν εὐθύτητα τοῦ Ἰάκωβου.

Ὑπάρχουν στιγμὲς ποὺ καὶ ἐμεῖς βλέπουμε κάτι ποὺ μᾶς ὑπερβαίνει, καὶ πόσο πολὺ εὐχόμαστε νὰ μπορούσαμε νὰ μείνουμε γιὰ πάντα σ’ αὐτὴν τὴν μακαρία κατάσταση· καὶ δὲν εἶναι μοναχά, ἐπειδὴ δὲν εἴμαστε ἱκανοί, ποὺ δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ παραμείνουμε ἐκεῖ, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ Κύριος λέει: «Βρίσκεστε στὸ Ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως, εἴδατε τὸν Χριστὸ ἕτοιμο νὰ σταυρωθεῖ γιὰ νὰ ζήσει ὁ κόσμος- πηγαίνετε τώρα μαζί Του, πηγαίνετε στὸ ὄνομά Του, πηγαίνετε τώρα καὶ φέρτε Του τοὺς ἀνθρώπους ὥστε νὰ μπορέσουν νὰ ζήσουν!

Αὐτὴ εἶναι ἡ κλήση ποὺ μᾶς ἔχει δοθεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο. Μακάρι νὰ μᾶς δώσει πίστη καὶ τὴν ἁγνότητα τῆς καρδιᾶς ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψει νὰ δοῦμε τὸν Θεὸ στὸ πρόσωπο κάθε ἀδελφοῦ! Δὲν εἶπε ἕνας ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐρήμου: «Αὐτὸς ποὺ ἔχει δεῖ τὸν ἀδελφό του, ἔχει δεῖ τὸν Θεό»· καὶ νὰ ὑπηρετοῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο μὲ θυσιαστικὴ ἀγάπη μὲ τὴν εὐφραίνουσα χαρὰ τῆς προσφορᾶς τοῦ ἑνὸς πρὸς τὸν ἄλλον, ὅπως ὁ Χριστὸς ἔδωσε τὴν ζωή του γιὰ μᾶς. Ἀμήν.

Ἀπόδοση Κειμένου: www.agiazoni.gr




Πρωτότυπο Κείμενο

TRANSFIGURATION
19 August 1990



In the name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

There are blessed or tragic moments when we can see a person revealed to us in a light with a depth, with an awesome beauty which we have never suspected before.

It happens when our eyes are open, at a moment of purity of heart; because it is not only God Himself Whom the pure in heart will see; it is also the divine image, the light shining in the darkness of a human soul, of the human life that we can see at moments when our heart becomes still, becomes transparent, becomes pure.

But there are also other moments when we can see a person whom we thought we have always known, in a light that is a revelation. It happens when someone is aglow with joy, with love, with a sense of worship and adoration. It happens also when a person is at the deepest point, the crucifying point of suffering, but when the suffering remains pure, when no hatred, no resentment, no bitterness, no evil is mixed to it, when pure suffering shines out, as it shone invisibly to many from the crucified Christ.

This can help us to understand what the Apostles saw when they were on the Mount of Transfiguration. They saw Christ in glory at a moment when His total surrender to the will of the Father, His final and ultimate acceptance of His own human destiny, became revealed to them. Moses and Elijah, we are told, stood by Him; the one representing the Law and the other one representing the Prophets: both have proclaimed the time when salvation would come, when the Man of suffering will take upon Himself all the burdens of the world, when the Lamb of God slain before all ages would take upon Himself all the tragedy of this world. It was a moment when in His humanity Christ, in humble and triumphant surrender, gave Himself ultimately to the Cross.

Last week we heard Him say that the Son of God will be delivered in the hand of men, and they will crucify Him, but on the third day He will rise. At that moment it became imminent, it was a decisive point, and He shone with the glory of the perfect, sacrificial, crucified love of the Holy Trinity, and the responsive love of Jesus the Man, as Saint Paul calls Him. The Apostles saw the shining, they saw the divine light streaming through the transparent flesh of Christ, falling on all the things around Him, touching rock and plant, and calling out of them a response of light. They alone did not understand, because in all the created world man alone has sinned and is blind. And yet, they were shown the mystery, and yet, they entered into that cloud which is the divine glory, that filled them with awe, with fear, but at the same time with such exulting joy and wonder!

Moses had entered that cloud and was allowed to speak to God as a friend speaks to a friend; he was allowed to see God passing by him, still without a name, still without a face. And now, they saw the face of God in the Incarnation. They saw His face and they saw His glory shining out of tragedy. What they perceived was the glory, what they perceived was the wonder of being there, in the glory of God, in the presence of Christ revealed to them in glory. They wanted to stay there forever, as we do at moments when something fills us with adoration, with worship, with awe, with unutterable joy. But Christ had told them that the time has come to go down into the valley, to leave the Mount of Transfiguration because this was the beginning of the way of the Cross, and He had to be merged into all that was tragic in human life. He brought them down into the valley to be confronted with the agony of the father whose child could not be cured, with the inability of the disciples to do anything for this child, with the expectation of the people who now could turn to no one but Him - that is where He brought them.

And we are told that He had chosen these three disciples because together, in their togetherness they held the three great virtues that make us capable of sharing with God the mystery of His incarnation, of His Divinity, of His crucifixion, to face His descent into hell after His death and to receive the news of His resurrection: the faith of Peter, the love of John, the righteousness of James.

There are moments when we also see something which is beyond us, and how much we wish we could stay, stay forever in this blissful condition; and it is not only because we are incapable of it that we are not allowed to stay in it, but because the Lord says, You are now on the Mount of Transfiguration, you have seen Christ ready to be crucified for the life of the world - go now together with Him, go now in His name, go now, and bring people to Him that they may live!

This is our vocation. May God give us faith, and the purity of heart that allows us to see God in every brother and sister of ours! Didn't one of the Desert Fathers say, ‘He who has seen his brother has seen God’? - and serve one another with love sacrificial, with the exulting joy of giving our lives to one another as Christ gave His life for us. Amen.



 
Bookmark and Share
Συναφείς παραπομπές από την Αγία Γραφή


Ὁ πλoῦτoς καί ἡ φτώχεια


Τώρα πoὺ πρόκειται ν’ ἀνέβεις στόν oὐρανό καί νά σταθεῖς κoντά στὸ Βασιλιὰ τoῦ συμπαντoς καί νά λάμπεις ὅπως oἱ ἄγγελoι καί νά συμμετέχεις στήν ἀπρόσιτη Θεία δόξα, διστάζεις νά περιφρoνήσεις τά χρήματα, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά πετᾶς ἀπό χαρά, ἀκόμα κι ἄν χρειαζόταν νά θυσιάσεις τή ζωή σoυ γιά τὸ σκoπό αὐτό; Γιὰ ν’ ἀναρριχηθεῖς σέ κάπoιo πρόσκαιρo δημόσιo ἀξίωμα, πoὺ θά σoῦ δώσει τήν εὐκαιρία νά κλέψεις, χρησιμoπoιεῖς κάθε μέσo, θεμιτό καί ἀθέμιτo. Καί τώρα, πoὺ μπρoστά σoυ βρίσκεται ἡ αἰώνια βασιλεία τῶν oυρανῶν, πoὺ τίπoτα δέν πρόκειται νά τήν καταργήσει, ἀδιαφoρεῖς καί κάθεσαι μ’ ἀνoιχτό τὸ στόμα μπρoστά στά χρήματα;


 

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ


ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ
Του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά
=========
Ο Κύριος καθήμενος από τα δεξιά της μεγαλωσύνης θεοπρεπώς, αφήνει προς εμάς τούτη τη φωνή σαν από πολύ μακρυά.
Όποιος θέλει να παραστεί σε αυτή τη δόξα, ας μιμήται κατά το δυνατό και ας βαδίζει τη οδό και τη πολιτεία που υπέδειξα εγώ πάνω στη γη.
Αφού αποβάλουμε τους δερμάτινους χιτώνες, που λόγω της παραβάσεως έχομε ενδυθεί, τα γεώδη και σαρκικά φρονήματα, ας σταθούμε σε αγία γη, αποδεικνύοντας ο καθένας αγία τη γη του δια της αρετής και της προς το Θεό ανατάσεως, έτσι ώστε να λάβωμε παρρησία να φωτισθούμε και φωτιζόμενοι να συμβιώσουμε αιώνια προς δόξα της τρισήλιας και μοναρχικωτάτης λαμπρότητος, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων.
Γένοιτο

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...