Ιερείς της Μαύρης Αφρικής

Ο Ορθόδοξος Μητροπολίτης Ουγκάντας Ιωνάς. Από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Ουγκάντας.

Γεννήθηκε το 1945 στο DDEGEYA. Περάτωσε τις εγκύκλιες σπούδες στο BULEMEZI και KYADDONDO της Ουγκάντας (1952-1964). Φοίτησε στην Εκκλησιαστική Σχολή της Κρήτης (1964-1968). Είναι πτυχιούχος της Θεολογικής και της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1968-1978). Διάκονος εχειροτονήθη το 1981 και Πρεσβύτερος το 1982. Την 27η Ιουλίου 1992 εχειροτονήθη Επίσκοπος Μπουκόμπα. Την 12η Μαϊου 1997 εξελέγη Μητροπολίτης Καμπάλας και πάσης Ουγκάντας. Έδρα:Καμπάλα της ΟυγκάνταP.O.Box 3970, Kampala UGANDAΤηλ: +256-41-542461 E-mail:

E-mailto:uochurch@swiftuganda.com, uochurch@africaonline.co.ug

Η Ουγκάντα βρίσκεται στο κέντρο της Ανατολικής Αφρικής στο επίπεδο του ισημερινού και συνορεύει με τις χώρες-κράτη Τανζανία, Κένυα, Σουδάν, Κονγκό (Ζάιρ) και Ρουάντα.

Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος και ο Μητροπολίτης Ουγκάντας Ιωνάς (από αυτό το ρεπορτάζ). Προσωπικά εύχομαι να δούμε κάποια στιγμή και μαύρο Πατριάρχη, κι ας λυπηθούν πολλοί Έλληνες πατριώτες (μια και το πατριαρχείο είναι "Ελληνορθόδοξο"). Η Αφρική χρειάζεται ιθαγενή πνευματικό πατέρα και σημασία έχει η σωτηρία των ψυχών, όχι οι γήινες πατρίδες ή η πολιτική.

Ο Μητροπολίτης Μουάνζας (Τανζανίας) Ιερώνυμος (από την ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας). Γεννήθηκε το 1963 στο BULOPA, BUSOGA, UGANDA. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1986-1991). Παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές του Κανονικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1992-1996). Χειροτονήθηκε Διάκονος το έτος 1996 και Πρεσβύτερος το έτος 1996. Διετέλεσε Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Ιεράς Μητροπόλεως Καμπάλας (1996-1997) και Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Επισκοπής Μπουκόμπας (1997-1999). Εξελέγη Επαρχιούχος Επίσκοπος Μπουκόμπας την 23η Νοεμβρίου 1999 και χειροτονήθηκε την 11η Δεκεμβρίου του ιδίου έτους υπό του μακαριστού Πατριάρχου Αλεξανδρείας κυρού Πέτρου Ζ΄. Την 23η Νοεμβρίου 2007 η Ιερά Επισκοπή Μπουκόμπας ανυψώθη σε Μητρόπολη, υπό τον τίτλο Μουάνζας. Έδρα: Μποκόμπα της Τανζανίας P.O.Box 1704, Bukoba TANZANIA Τηλ. & Φαξ: +255-28-2220967 E-mail: orthodoxtz@bukobaonline.com

Λιτανεία στην Ουγκάντα την Κυριακή της Ορθοδοξίας (από εδώ)

Οι ιερές μοναχές Μαρία, Θαβωρία και Θεοσέμνη έζησαν για 2 χρόνια στη μονή Παναγίας Χρυσοπηγής στα Χανιά (κέντρο όχι μόνο μεγάλης πνευματικότητας αλλά και πολιτισμού) και στις 13 Μαρτίου 2011 (Κυριακή της Ορθοδοξίας) εγκαταστάθηκαν στην υπό ανέγερση μονή της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας στην Ουγκάντα. Λεπτομέρειες εδώ.

Αξιοσημείωτο είναι το παρακάτω άρθρο & οι αντιδράσεις που προκάλεσε.

Σαφάρι πίστης και αλληλεγγύης

Του ΘΩΜΑ ΤΣΑΤΣΗ

Η Τανζανία και η Ουγκάντα θεωρούνται δύο από τους γνωστότερους εξωτικούς προορισμούς για σαφάρι και περιπέτεια. Σ' αυτές τις δύο χώρες της Αφρικής αναπτύσσονται δύο από τις πολλές ιεραποστολές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στην Μπουκόμπα της Τανζανίας και στην Καμπάλα της Ουγκάντας εδρεύουν οι Ορθόδοξες Μητροπόλεις των δύο χωρών που αριθμούν ελάχιστους πιστούς και υπάγονται στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.

Στην Τανζανία οι Ορθόδοξοι είναι μόλις 0,12% του πληθυσμού. Ελάχιστοι δηλαδή. Στην Ουγκάντα αντίστοιχα, μόλις ένας στους 15.000 είναι Ορθόδοξος (περίπου 20.000 στα 30.000.000 των κατοίκων). Αυτό, όμως, δεν κάμπτει τους ιεράρχες των δύο περιοχών. Τις δύο Μητροπόλεις ποιμαίνουν δύο μαύροι. Εχουν σπουδάσει Θεολογία στην Ελλάδα και κάποια στιγμή έγιναν κληρικοί.

Ο μητροπολίτης Μουάνζας Ιερώνυμος, που έχει την ευθύνη της Τανζανίας, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ουγκάντα σε περιβάλλον Ορθοδόξων. Σπούδασε θεολογία στην Ελλάδα και στη συνέχεια εντάχθηκε στον κλήρο.

Ο μητροπολίτης Μουάνζας Ιερώνυμος που έχει την ευθύνη της Τανζανίας

Προβλήματα

Και στο ερώτημα τι είδους προβλήματα αντιμετωπίζουν οι Ορθόδοξοι της περιοχής, απαντάει: «Προβλήματα δεν έχουμε. Εχουμε ανάγκες. Εδώ είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα από αλλού. Εδώ η Εκκλησία είναι ιεραποστολική. Εχει μόνιμο χαρακτήρα, αλλά σχετικά διαφορετικά χαρακτηριστικά από την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα, που το μεγαλύτερο μέρος των πιστών είναι Ορθόδοξοι χριστιανοί ή στην Αλεξάνδρεια όπου βρίσκεται η έδρα του Πατριαρχείου και υπάγεται η δική μας Μητρόπολη. Οι ναοί που έχουμε δεν είναι οι λαμπρές εκκλησίες που συναντούμε αλλού και η απλότητα κυριαρχεί. Ο κόσμος εδώ με βλέπει ως απλό ποιμένα και τίποτε άλλο. Ο τόπος συνάντησης είναι η εκκλησία». Ο ίδιος μιλά επίσης για τον μικρό αριθμό των πιστών: «Είμαστε λίγοι, ελάχιστοι θα έλεγα. Μόλις 43.000 στα 35.000.000 κατοίκους. Στην Τανζανία οι μουσουλμάνοι και οι καθολικοί συνολικά είναι το 60% του πληθυσμού, δηλαδή περίπου 21.000.000 των κατοίκων. Οι υπόλοιποι ανήκουν σε άλλες θρησκείες ή δόγματα». Ο Ιερώνυμος περιέγραψε και ένα όνειρο που είδε πριν από λίγες ημέρες και εύχεται, όπως λέει, να γίνει πραγματικότητα. «Πριν από λίγες ημέρες ονειρεύτηκα ότι θα γίνουμε 700.000 οι Ορθόδοξοι της Τανζανίας. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί. Είδα το όνειρο αυτό και προσεύχομαι να βγει αληθινό. Αυτό ζητώ και από τους πιστούς που έρχονται να με δουν».

Ο μητροπολίτης Καμπάλας, που έχει τον τίτλο του υπέρτιμου και έξαρχου Ουγκάντας, Ιωνάς, περιγράφει έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό αναφερόμενος στη χώρα του. Με πολλά προβλήματα, που καθημερινά έχει πολλές και ιδιαίτερες ανάγκες. Στην Ουγκάντα υπάρχουν 47 ιερείς. Ο καθένας υπηρετεί δύο με τρεις ενορίες. «Οι αποστάσεις είναι μεγάλες, από τη μία ενορία στην άλλη, και για τον λόγο αυτό χρειάζεται να μετακινούνται με μοτοσικλέτες που έχουμε πάρει σε κάποιους», εξηγεί ο μητροπολίτης Ιωνάς. Γιατί οι υπόλοιποι μετακινούνται με ποδήλατο, όπως λέει ο ιεράρχης. Οσο για τις εκκλησίες, είναι μικρές, μοιάζουν με τα σπίτια των κατοίκων αφού δεν σπαταλούνται χρήματα για μεγάλους ή επιβλητικούς ναούς.

Η βοήθεια που παίρνει η Μητρόπολη για τις ανάγκες και το έργο προέρχεται από διαφορετικές πλευρές. «Θα έδινα στον εαυτό μου τον τίτλο του διεθνή ζητιάνου, γιατί όπου πηγαίνω ζητάω χρήματα. Ευτυχώς, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δίνουν βοήθεια. Και προσπαθούν και αυτοί να συγκεντρώσουν βοήθεια για τη Μητρόπολη και το έργο της. Επίσης, βοηθάει η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδας, που δίνει ένα ποσό σε κάθε ιερέα της Μητρόπολης. Είναι περίπου 90 ευρώ τον μήνα, όταν οι δάσκαλοι του Δημοτικού πέρνουν περίπου 100 ευρώ. Τα χρήματα δεν φτάνουν, δεν είναι αρκετά αλλά είναι σημαντική βοήθεια».

Το έργο

Το έργο της Μητρόπολης είναι καθαρά ιεραποστολικό. Εξι ιατρεία, ένας γιατρός που πηγαίνει από περιοχή σε περιοχή.

«Το πρόγραμμα αυτό στηρίχτηκε πολύ από τον σημερινό αρχιεπίσκοπο Κρήτης Ειρηναίο, όταν βρισκόταν στα Χανιά. Τώρα, όμως, έχουμε ιδιαίτερες δυσκολίες να το συνεχίσουμε. Χρειαζόμαστε περίπου 15.000 δολάρια για να το καλύψουμε».

Το έργο της Μητρόπολης είναι μεγάλο εάν λάβει κανείς υπόψη του ότι λειτουργούν για τους Ορθόδοξους και όχι μόνο 23 Δημοτικά σχολεία, 13 Γυμνάσια και 5 Λύκεια. Υπάρχουν και πολλά νηπιαγωγεία. Οσο για το μέλλον, «ελπίζουμε», λέει ο μητροπολίτης, «ότι όλα θα πάνε καλά. Εμείς, οι Ορθόδοξοι, είμαστε περισσότερο θεολόγοι. Και για να γίνουν όλοι εδώ θεολόγοι θέλει δουλειά. Τώρα προσπαθούμε να ζυμώσουμε τον κόσμο αλλά θέλουμε ανθρώπους που είναι λίγο μορφωμένοι, που θα μπορούν να κηρύττουν και να μιλούν στον κόσμο. Τώρα δεν έχουμε πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Κάποιοι που έφυγαν για να μορφωθούν, δεν γύρισαν εδώ. Προτίμησαν να μείνουν στις χώρες που πήγαν γιατί εκεί είχαν καλύτερη ποιότητα ζωής».

Ο μητροπολίτης Καμπάλας, υπέρτιμος και έξαρχος πάσης Ουγκάντας Ιωνάς, γεννήθηκε το 1945. Μεγάλωσε στην Ουγκάντα και συνέχισε τις σπουδές του στην Εκκλησιαστική Σχολή της Κρήτης. Είναι πτυχιούχος της Θεολογικής και της Φιλοσοφικής Σχολής στην Αθήνα. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1981 και πρεσβύτερος το 1982. Τον Ιούλιο του 1992 χειροτονήθηκε επίσκοπος Μπουκόμπας. Τον Μάιο του 1997 εξελέγη μητροπολίτης Καμπάλας και πάσης Ουγκάντας.


Ο μητροπολίτης Μουάνζας Ιερώνυμος γεννήθηκε το 1963 στην Ουγκάντα. Σπούδασε Θεολογία στην Αθήνα. Συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο Κανονικό Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1996 και πρεσβύτερος το έτος 1996. Διετέλεσε γενικός αρχιερατικός επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Καμπάλας το 1996 και γενικός αρχιερατικός επίτροπος της Ιεράς Επισκοπής Μπουκόμπας από το 1997 έως το 1999. Εξελέγη επαρχιούχος επίσκοπος Μπουκόμπας το 1999 και χειροτονήθηκε την 11η Δεκεμβρίου 1999, όταν Πατριάρχης Αλεξανδρείας ήταν ο Πέτρος Ζ'. Τον Νοέμβριο του 2007 η Επισκοπή Μπουκόμπας ανυψώθηκε σε Μητρόπολη, υπό τον τίτλο Μουάνζας.

tsath@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/08/2008

Αφρικάνοι ορθόδοξοι ιερείς στον τάφο του παπά Κοσμά, του μεγάλου ιεραποστόλου του Ζαΐρ (λεπτομέρειες εδώ).

Ιεραποστολή ή ιμπεριαλισμός;

Για το παραπάνω άρθρο, ο δημοσιογράφος κ. Θ. Τσάτσης δέχτηκε επίπληξη (κοινώς, "κατσάδα") από "φιλελεύθερο" αναγνώστη, ενδιαφερόμενο για την πολιτισμική ανεξαρτησία της Αφρικής, ο οποίος τού έγραψε μεταξύ άλλων τα εξής (είναι στο πρώτο σχόλιο κάτω από αυτό το post):

Επιθυμούμε λοιπόν να επισημάνουμε με αφορμή το εν λόγω κείμενο, ότι ασχέτως του ποιου ακριβώς (αυξομειούμενου ούτως ή άλλως!) ποσοστού αλιευμάτων έχει σε κάθε τριτοκοσμική χώρα το α ή β είδος θεοκρατών της επεκτατικής φύσεως μορφής Θρησκείας που λέγεται Μονοθεϊσμός, η ουσία είναι ότι με πρόσχημα την «ανθρωπιστική» και «εκπαιδευτική» δράση, ολόκληροι λαοί αποκόπτονται από τις εθνικές τους ρίζες και τις θρησκευτικο-πολιτισμικές τους παραδόσεις και καταντούν ομογενοποιημένοι και «παγκοσμιοποιημένοι» μέσα από την ίδια κοσμοαντίληψη και το ίδιο φαντασιακό που εγγυημένα υπόσχεται ο υποτιθέμενος «Ενας» (οποία οίηση των πιστών του!) Θεός Ιαχωβά, που λατρεύουν από κοινού ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός («αλληλούϊα», «δόξα στον Ιαχ») και ο Μωαμεθανισμός (Αλλάχ, Αλ Γιαχ).

O σχολιαστής συνεχίζει με σχόλια για το πώς οι ευρωπαίοι αποικιοκράτες υπέταξαν τους ιθαγενείς των διαφόρων χωρών με πρόσχημα τον εκχριστιανισμό τους, πώς η εκπαίδευση που παρέχει η Ορθόδοξη Ιεραποστολή κατ' ουσίαν είναι μια προπαδάνδα του δυτικού τρόπου σκέψης κ.τ.λ. Φυσικά δεν έχει ιδέα για τη σημασία που έχει η διαφορά ανάμεσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και στους αιρετικούς (παπικούς και προτεστάντες) αποικιοκράτες, θύματα των οποίων πέσαμε πάρα πολλές φορές κι εμείς οι ορθόδοξοι. Δεν τον νοιάζει, γιατί δεν είναι χριστιανός, οπότε γι' αυτόν ό,τι έχει την ετικέτα "χριστιανικό" καταλήγει στο ίδιο τσουβάλι.

Τι είπα; Ό,τι είναι "μονοθεϊστικό" είναι για το ίδιο τσουβάλι, αφού συγχέει εξωφρενικά ιουδαϊσμό, ισλάμ και χριστιανισμό... Τέλος πάντων.

Όμως εδώ θα πρέπει να επισημάνω δύο πραγματάκια:

α) Η Αφρική έχει από την αρχαιότητα μεγάλη χριστιανική παράδοση. Δεκάδες χιλιάδες ασκητές, αναρίθμητους μάρτυρες, μέγα πλήθος αγίων! Κυρίως βέβαια η Βόρεια Αφρική, αλλά και νοτιότερα, όπως η Αιθιοπία, με τους πολλούς αγίους της. Αλλοτριωμένοι ήταν όλοι αυτοί ή μήπως τσιράκια αποικιοκρατών;

Άγιοι της Αφρικής, όπως τους εικονίζει ο μαύρος ορθόδοξος παπάς Μωυσής Μπέρυ (στις ΗΠΑ), της αδελφότητας του Αγίου Μωυσή του Αιθίοπα (δες εδώ).

β) Ποιες είναι οι θρησκευτικές και πολιτισμικές ρίζες της Αφρικής, από τις οποίες την αποκόπτει η Ορθοδοξία;

Αυτές (από εδώ):

Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΙ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ

Στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, ανάμεσα στ' άλλα κορίτσια του οικοτροφείου προσετέθησαν προ μηνών και δύο άλλα. Είναι η Δέσποινα ηλικίας 11 ετών και κατ' εξαίρεσι το αγόρι Άγγελος, ηλικίας 6 ετών. Τα παιδιά αυτά έχουν τη ιστορία τους.

Οι Αδελφές της Μονής τα βρήκαν παρατημένα στους δρόμους. Τα μετέφεραν στην Μονή και ειδοποίησαν την Αστυνομία να αναζητήσει τους γονείς τους. Τελικά, εμάθαμε ότι η μητέρα τους είναι μάγισσα. Σκότωσε τ' άλλα αδελφάκια τους κι' αυτά τα εμύησε στην μαγεία και τα εγκατέλειψε. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούν στην ζωή τους να βγάζουν το «ψωμί»τους. Με την ευλογία το π. Μελετίου, Προϊστάμενου της ιεραποστολής, βαπτίσθηκαν. Και έκτοτε έχουν την δύναμι και την φώτισι από τον Θεό να διηγούνται στην Αδελφή Θέκλα τι μαγικά έκαναν πριν και πόσους ανθρώπους είχαν σκοτώσει. Της είπαν, ότι με τα μαγικά τους σκότωναν ανθρώπους, έπαιρναν το αίμα τους, το έβαζαν σε μια βελόνα ραψίματος, την κρεμούσαν επάνω τους και πετούσαν τις νύκτες χιλιόμετρα μακριά για να μαγέψουν ή σκοτώσουν άλλους ανθρώπους.

Στο ερώτημα της Αδελφής αν τώρα τους ενοχλούν τα δαιμόνια της απήντησαν: «Έρχονται να μας πάρουν. Μας τραβούν να κόψουν από τον λαιμό μας τον σταυρό που φοράμε. Μόλις εμείς κάνουμε το σημείο του Σταυρού, αυτά εξαφανίζονται. Μια φορά, συνέχισαν τα παιδάκια, ήλθαν μάγοι και μας παρακαλούσαν να τους ακολουθήσουμε, αλλά δεν μπορούσαν να μας πάρουν κοντά τους». Το γιατί είναι ευκολονόητο: διότι φοβούνται το Βάπτισμα, τον Σταυρό και τον Αγιασμό που πίνουν τα παιδιά κάθε πρωί.

Σχετική μελέτη, πολύ πιο αναλυτκή, εδώ.

Και αυτές (από εδώ):

Η Αφρική είναι Μαγεία

Μοιάζει μαγική και εξωτική όσο λίγα μέρη στις φωτογραφίες του διαδικτύου και τις αφίσσες των τουριστικών πρακτορείων. Συστήνεται ανεπιφύλακτα από όσους κυνηγάνε τους προορισμούς off the beaten track. Και από ότι φαίνεται ο εξωτισμός της ξεπερνάει κάθε φαντασία.

Στις 15 Οκτωβρίου, δύο 40χρονοι άνδρες καταδικάστηκαν στη Μοζαμβίκη σε 20ετή φυλάκιση, γιατί ακρωτηρίασαν τον 12χρονο ανηψιό του ενός. Παρέσυραν το αγοράκι με μπισκότα σε απομονωμένη τοποθεσία, του έκλεισαν το στόμα, και κατόπιν του έκοψαν τα γεννητικά όργανα και του αφαίρεσαν τα μάτια. Η ανεκτίμητη λεία τους εκτιμούνταν 560 δολάρια από τους μάγους του Μαλάουι.
Πολύ λιγότερα από τα 50.000- 75.000 δολάρια που μπορούν να αποδώσουν τα τέσσερα άκρα ενός πάσχοντος από αλφισμό - οι αφρικάνοι αλμπίνοι είναι το ακριβότερο αγαθό στον τρίτο κόσμο. Αυτά, στην Τανζανία και το Μπουρούντι. Σαραντατέσσερις αλμπίνοι έχουν δολοφονηθεί στην Τανζανία και δεκατέσσερις στο Μπουρούντι, για να τους κλέψουν πολύτιμα σπλάχνα και άκρα.
Στο Μαλάουι οι αλμπίνοι τη γλιτώνουν. Τους θεωρούν κακοτυχία και τον αλφισμό μεταδοτικό. Πάνε στο μάγο για να τους γλιτώσει από το κακό.
Μα, υπάρχουν μάγοι στο Μαλάουι; Η καθολική εκκλησία λέει, ναι. Η Ένωση Κοσμικού Ουμανισμού λέει, όχι. Ζητεί, μάλιστα, από τον πρόεδρο της χώρας, Μπίνγκου βα Μουθαρίκα, να απελευθερώσει ογδόντα έξι γυναίκες που έχουν καταδικαστεί σε φυλάκιση, λίγων μηνών ή και έξι χρόνων, γιατί δίδασκαν μαγεία στα παιδιά.

Όχι σε όλα τα παιδιά. Μόνο σε κείνα που βγάζουν πρώτα τα πάνω τους δόντια. Αυτό είναι το σημάδι ότι, έχουν το στίγμα, γεννήθηκαν για μάγοι. Αν μάθουν την τέχνη που δεν υπάρχει θα βγάζουν αρκετά για να μπορούν να πληρώσουν 560 δολάρια*, κάπου 400 ευρώ, για να αγοράσουν τα γεννητικά όργανα κάποιου δωδεκάχρονου που έβγαλε πρώτα τα κάτω δόντια.
Η μαγεία δεν είναι έγκλημα στο Μαλάουι. Στη Γκάμπια, τόπο φτηνών διακοπών για γκρουπ από την Αγγλία, είναι. Οι αρχές συνέλαβαν και οδήγησαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης άνω των χιλίων ανθρώπων, για να τους υποβάλλουν σε σχετικές εξετάσεις, διάρκειας πέντε ημέρών. Όσοι αποδεικνύονταν ότι ήταν μάγοι, θανατώνονταν δια ξυλοδαρμού. Ήταν η απάντηση του Προέδρου της χώρας στη δολοφονία της αγαπημένης του θείας. Ο Πρόεδρος Τζαμέ είναι πεπεισμένος ότι η θεία του έπεσε θύμα μαγείας.

H κατάσταση στη χώρα είναι αβάσταχτη. Δεκάδες άνθρωποι εγκαταλείπουν τις εστίες τους για να γλιτώσουν από τις διώξεις και τους μάγους.
Η Αφρική μεταναστεύει. Δεν αποχωρίζεται τις συνήθειές της. Στη Βρετανία, τρεις άνδρες καταδικάστηκαν πρόσφατα για το βασανισμό ενός οκτάχρονου κοριτσιού από την Αγκόλα, το οποίο ήταν μάγισσα και διέθετε το σώμα της για κατοικία δαιμόνων.

[*σημ. του αρχικού blog] Όλα τα γεγονότα που αναφέρονται στο άρθρο είναι αληθινά.

Έχει καμιά σημασία να λατρεύεται ο Θεός αντί για "τα πνεύματα"; Για έναν άθεο, όχι φυσικά. Και τα δυο τα απορρίπτει με αλαζονικό σαρκασμό. Όμως για εκείνους που ξέρουν ότι η Ορθοδοξία δεν είναι "φαντασιακό", αλλά καρπός εμπειρίας & γνώσης προσεχτικά ελεγμένης, έχει τεράστια σημασία (η φωτο από εδώ).

Ο π. Κοσμάς Γρηγοριάτης, ο φωτιστής του Ζαΐρ, που πολλές φορές παρενέβαινε σε κρατικά συνέδρια υπέρ του λαού, που έγραφε ότι ο ιεραπόστολος πρέπει να πεθάνει στην αφρικανική Γη και που όταν σκοτώθηκε σε τροχαίο κυριολεκτικά η Αφρική θρήνησε (με τα δικά της μάλιστα νεκρικά έθιμα), έγραφε:

«Δεν χρειάζεται να μπολιάσουμε τον δικό μας πολιτισμό στο αφρικανικό σώμα με όλα τα παρεπόμενα καρκινώματα. Ο Αφρικανός έχει δικόν του, πολύ αξιόλογον πολιτισμό, δική του κοινωνικότητα. Πρέπει όμως ο ιεραπόστολος να κοπιάση πολύ, να τον ανακαλύψη και να τον εκχριστιανίση».

Και ο επίσης σημαντικός ιεραπόστολος της Αφρικής π. Αναστάσιος Γιαννουλάτος (τώρα αρχιεπίσκοπος Αλβανίας) έγραφε ότι πρώτη μέριμνα κάθε ορθόδοξης ιεραποστολής πρέπει να είναι «... η ανάπτυξις γηγενούς Εκκλησίας, αυτοδυνάμου και αυτονόμου, η οποία θα αξιοποιήση όλα τα γνήσια στοιχεία των εθνικών παραδόσεων και συμφώνως προς την ιδιοσυγκρασίαν του λαού θα τα μεταμορφώση και εξαγιάση προς δόξαν Θεού…» (από το ίδιο άρθρο).

Ας αναφέρουμε επίσης εδώ (από το ίδιο, σημείωση 8) κάποιους από τους πρώτους μαύρους σύγχρονους ορθόδοξους ιεραποστόλους της Αφρικής:

Φωτο από εδώ

Το 1932 οι Ουγκαντέζοι: Ρουβήμ Μουκάσα Σεμπάνια Σπάρτας (1899-1982) και Οβαδίας Καμπάντα Μπασαγιακιτάλο, έχοντας ανακαλύψει προγενέστερα την Ορθοδοξία μέσα από τις προσωπικές τους αναζητήσεις, έρχονται σε επαφή με το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, χειροτονούνται και ιδρύουν την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουγκάντας. Στις 17 Δεκεμβρίου 1972 ο Σπάρτας χειροτονείται τιτουλάριος Επίσκοπος Νειλουπόλεως, Βοηθός Επίσκοπος της Μητροπόλεως Ειρηνουπόλεως για την περιοχή της Ουγκάντα, με το όνομα Χριστοφόρος. Εκοιμήθη στις 4 Ιουνίου 1982. Ο π. Οβαδίας θα ασκήσει μεγάλο ιεραποστολικό έργο για πολλές δεκαετίες, κάτω από αντίξοες συνθήκες. Σημαντικός είναι ο ρόλος του στην εδραίωση της Ορθοδοξίας στην Κένυα, τόσο με τις κινήσεις του, όσο και με το αξιόλογο μεταφραστικό έργο του, πάνω σε λατρευτικά κείμενα.

Το 1946 οι πατέρες: Σπάρτας και Οβαδίας επισκέπτονται την Κένυα. Με δική τους παρακίνηση η αυτόνομη «Ορθόδοξη Αφρικανική Εκκλησία της Κένυα» έρχεται σε κοινωνία με το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και ο επικεφαλής αυτής της «Εκκλησίας», ο Άρθουρ Γκαντούνα, χειροτονείται πρώτος Κενυάτης Ορθόδοξος ιερέας με το όνομα Γεώργιος. Αργότερα ο Γεώργιος θα γίνει Επίσκοπος Νιτρίας.

Για τις προσωπικότητες αυτές, Βλ. σχετικά: Ο. ΜΠΑΣΑΓΙΑΚΙΤΑΛΟ, «Αυτοβιογραφία», στο Εξωτερική Ιεραποστολή 56 (1977) 90-106· άρθρα στο: ΠτΕ 56 (ολόκληρο το τεύχος αφιερωμένο στην Εκκλησία της Ουγκάντας) (1995) 99-105· S. HAYES, «Orthodox mission in tropical Africa», στο Missionalia (χωρίς λοιπά στοιχεία), στο http://www.geocities.com/Athens/7734/orthmiss.htm?20051 (01/08/2005).

Για τον αγώνα της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ουγκάντα (αγώνα, απ' τον οποίο ΔΕΝ έχει να κερδίσει κανείς τίποτα, πέρα από μια θέση στον παράδεισο), γράφει ο ιθαγενής ιεραπόστολος π. Ιωάννης Κιμπούκα (κλικ εδώ)! Δείτε τον σε βίντεο εδώ.

Ο π. Αντώνιος Μουντιάμπα, γιατρός και γεωπόνος, αγωνίζεται υπέρ του λαού του στην Ουγκάντα. Η φωτο από λειτουργία του στην Κομοτηνή, και εδώ σχετικό ρεπορτάζ της Espresso.

Το θαύμα του μαύρου παπά Λάζαρου

π. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης (Κογκό)

ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (& εδώ)

Την περίοδον του εξαμήνου του 2006, που έμεινα στο Κολουέζι, έμαθα με μεγάλη μου κατάπληξι πώς ο ιθαγενής ιερεύς μας παπά Λάζαρος θεράπευσε ένα παιδάκι έξι ετών, το οποίον ήταν παράλυτο από μάγια.
Η ιστορία είναι αληθινή, διότι μου την διηγήθηκε ο ίδιος ο παπά Λάζαρος, ο οποίος για την μεγάλη του αρετή και απλότητα, έχει λάβει το χάρισμα από τον Θεό να θεραπεύη ασθενείς και να διώχνη τα δαιμόνια.
Στα μέσα Δεκεμβρίου του 2005 τον έστειλε ο Προϊστάμενός του π. Μελέτιος (νυν Επίσκοπος Κο­λουέζι και πάσης Κατάγκας) στην κωμόπολι Μουτσάτσα για να επιτελέση τις Ακολουθίες του Δωδεκαημέρου. Με τα άθλια μέσα της συγκοινωνίας, παρότι η απόστασις είναι 200 χιλιόμετρα, επιτέλους έ­φθασε σε δύο ημέρες, αφού το αυτοκίνητο την μία φορά εχάλασε και την άλλη εκόλλησε στην λάσπη.

Επί τέλους ο π. Λάζαρος έφθασε στην κωμόπολι. Προχωρεί προς την εκκλησία χορτοκαλύβα του Αγίου Σάββα. Μπροστά του βρέθηκε μία κακοντυμένη γυναίκα που κρατούσε το παράλυτο παιδί της στην αγκαλιά της. Το σώριασε μπροστά του και χωρίς χαιρετισμό και δεύτερη κουβέντα του λέγει:
-Πάτερ, θέλω να μου θεραπεύσης το παιδί μου.
-Ποιος είμαι εγώ, κυρία μου, ένας άνθρωπος αμαρτωλός, που θα θεραπεύσω το παιδί σου; Ποια εκκλησία ακολουθείς;
-Ανήκω στην Καθολική εκκλησία.
-Πήγαινε στους ιερείς της εκκλησίας σου. Αυτοί να το θεραπεύσουν.
-Επήγα και μ' έδιωξαν. Μου είπαν δεν ημπο­ρούμε εμείς, πήγαινε στους Ορθοδόξους.

Ο π. Λάζαρος βρέθηκε σε αμηχανία. Από την μια μεριά η γυναίκα να μην υποχωρή. Να έχει πετάξει το παράλυτο παιδί της στα πόδια του και να τον θερμοπαρακαλεί για την θεραπεία του. Από την άλλη ο ίδιος αισθάνεται την αναξιότητά του και διστάζει να βγάλη το Ευχολόγιο. Τελικά μία εσωτερική θεία δύναμις τον ώθησε και πήρε την απόφασι. Θεώρησε ότι ίσως είναι θέλημα Θεού να διαβασθούν στο παιδί οι ευχές της Εκκλησίας μας.
Πράγματι, έβγαλε το Ευχολόγιο της Εκκλησίας μας, στην γλώσσα σουαχίλι, γονάτισε μπροστά στο παιδί κι άρχισε να διαβάζη τους εξορκισμούς του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του Αγίου Βασιλείου.
Στο τέλος, όπως μου είπε ο ίδιος, με απόλυτη φυσικότητα και ξένος από κάθε έννοια κενοδοξίας, σηκώθηκε και είπε προστακτικά στο παιδί: «Στο Όνομα του Ιησού Χριστού, σήκω επάνω και περιπάτησε».
Πράγματι, το παιδάκι που μέχρι εκείνη την στιγμή περπατούσε δύσκολα με τα τέσσερα, άρχισε να σηκώνη το κορμάκι του και να στέκεται στα πόδια του.
Η μητέρα του κλαίγοντας από χαρά και ευχαριστίες, κρατώντας το παιδί της από το χέρι διαλαλούσε το θαύμα σ' όλη την πόλι Μουτσάτσια. Σήμερα μάνα και γυιός είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μας και χαίρουν άκρας υγείας.
Όσοι δυσπιστούν για το θαύμα αυτό, ας φθά­σουν μέχρι το Κολουέζι του Κογκό και όχι μόνο θ' α­πολαύσουν το χαρίεν και αγιασμένο πρόσωπο του πατρός Λαζάρου, αλλά και θ' ακούσουν και θα ι­δούν όσα έγραψα παραπάνω.

ΠΗΓΗ: «Η ΔΡΑΣΙΣ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ»
ΜΟΝΑΧΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

ΥΓ. του blog μας: Αν & δε θέλω να σχολιάσω τη συγκλονιστική αυτή ιστορία, πρέπει να πω πως έχει για μένα και μια επιπλέον, ξεχωριστή, σημασία: φανερώνει πως οι ιεραποστολικές Εκκλησίες συνεχίζουν να είναι φυτώρια αγίων και μεγάλων πνευματικών μορφών, πως καλλιεργούν την ένωση με τον Τριαδικό Θεό εν Χριστώ, όπως και οι αρχαίες και ιστορικές Ορθόδοξες Εκκλησίες. Δεν είναι "αποικιοκρατικές" Εκκλησίες, αλλά Εκκλησίες του αληθινού Θεού - και έτσι πρέπει να είναι, για να έχουν λόγο ύπαρξης. Δόξα τω Θεώ.

Κλείνουμε το αφιέρωμά μας με το παρακάτω άρθρο, από εδώ.

Η Ορθοδοξία στην Υποσαχαρική Αφρική (χώρες κάτω από την έρημο της Σαχάρας) έχει ζωή λίγο περισσότερο από 70 χρόνια. Το κατατοπιστικό και εξαιρετικό κείμενο που ακολουθεί, κατόπιν παρακλήσεώς μας, μάς το έστειλε ο αιδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος Θεότιμος Τσάλα από το Κογκό που μένει στην Ελλάδα, εφημέριος στον ιερό ναό του Αποστόλου Θωμά στην Κυψέλη Αθηνών, που περιγράφει την πορεία των Αφρικανών αδελφών μας για την αναζήτηση και εύρεση της Αλήθειας. Το δημοσιεύουμε ολόκληρο αν και μεγάλο. Πληροφορούμε τους αναγνώστες της ιστοσελίδας μας ότι θα ακολουθήσουν και άλλα κείμενα που θα σχετίζονται με την ορθόδοξη ιεραποστολή. Ευχαριστούμε τον π. Θεότιμο και για το πρωτότυπο φωτογραφικό υλικό.

O Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ.κ. Θεόδωρος Β΄ με τον π. Θεότιμο Τσάλα.

Από την ειδωλολατρία στην Ορθοδοξία – Η προσέγγιση του Θείου στη Μαύρη Ήπειρο

του πρωτοπρεσβυτέρου Θεοτίμου Τσάλα, δρ. θεολογίας

Αγιοτόκος η Αφρικανική Νιτρία και η Θηβαΐδα

Η Νιτρία και η Θηβαΐδα, ο Νείλος ποταμός ως γη της Μαύρης Ηπείρου, γη όπου γεννήθηκε ο Περιούσιος λαός του Θεού, γη όπου προσέφυγε η Αγία Οικογένεια με τον Ιησού, γη του μέλλοντος αιώνος. Από την πτώση των πρωτοπλάστων έως την ενσάρκωση του Θεού Λόγου η Θεία Πρόνοια εγγυάται πάντα για την αποκατάσταση της κατ΄ εικόνα και του προς καθ΄ ομοίωσιν. Οι θεμελιωτές της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι δώδεκα Απόστολοι έσπειραν το Ευαγγέλιο σε όλες τις κατευθύνσεις της Οικουμένης ώστε μέσω των Πατέρων να σκορπιστεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Ένας των σπόρων άνηκε αποκλειστικώς στον Ευαγγελιστή Μάρκο, ο οποίος πρωτοπότισε με το αίμα του τη Μαύρη Ήπειρο και διακρίθηκε γενόμενος ιδρυτής της Αλεξανδρινής Εκκλησίας και φωτιστής της Αφρικής. Δεν ήταν, δέ, τυχαία η εμφάνιση των πρώτων τύπων και τρόπων ζωής με μοναστικό βίο των πρώτων αναχωρητών πατέρων, μαρτύρων και ισαποστόλων της μεταποστολικής περιόδου.
Γνωστοί κι άγνωστοι, επώνυμοι κι ανώνυμοι πατέρες εγκατέλειπαν τα πάντα και τους πάντες για να εγκαινιάσουν έναν νέο τρόπο ζωής (Νιτρία, Θηβαΐδα, άλλες περιοχές της Αιγύπτου και Νείλου ποταμού), σχηματίζοντας «ΛΑΥΡΕΣ» των λαυρών. Η γη όπου προσέφυγαν οι Πατριάρχες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, και η Αγία Οικογένεια με τον Ιησού έγινε αγιοτόκος, γη του μέλλοντος αιώνος, όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια. Αξίζει εδώ να σημειωθούν οι μεγάλες φυσιογνωμίες του μοναστικού βίου στην Αφρική, ονόματα αναχωρητών και ασκητών, όπως… ο Μέγας Αντώνιος, Καθηγητής της Ερήμου, ο Μέγας Παχώμιος, ιδρυτής κι οργανωτής του μοναστικού βίου, οι όσιοι Μακάριος ο Αιγύπτιος, Μακάριος ο Αλεξανδρεύς, Αμούν, Παφνούτιος, ο μάρτυς και Αββάς Κύρος, οι Αββάδες Απολλώνιος, Μωυσής ο Αιθίωψ, ο λόγιος ασκητής Ευάγριος ο Ποντικός, ο Μοναχός Ιάκωβος ο αναχωρητής και τόσοι άλλοι.

Ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας (από εδώ)

Η ανάπτυξη του μοναστικού βίου πού εξαπλώθηκε στην Βόρειο Αφρική απλά δεν ήταν ένδειξη της δύναμης του Χριστιανισμού άλλά ηταν σημεία και θαύματα του μέλλοντος. Δυστυχώς, με την εμφάνιση της νέας θρησκείας «Υποταγή στον Αλλάχ» δηλαδή το Ισλάμ, το 622 όλη η Βόρειος Αφρική υποδουλώθηκε από τους Αραβες Ισλαμιστές με συνέπεια τον εξισλαμισμό των λαών της Βορείου Αφρικής και τη μιγαδοποίηση των ντόπιων με τους Αραβες διά μικτών γάμων ώστε να δημιουργηθεί καθαρά μία νέα Αραβο-Μουσουλμανική Αφρική. Η κατάκτηση της Βορείου Αφρικής από τους Ισλαμιστές συνετέλεσε στην πτώση των Χριστιανικών ΛΑΥΡΩΝ και το μαρτύριο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας είχε οξυνθεί.
Η εξαφάνιση της Νιτρίας και της Θηβαΐδος όμως δεν σήμαινε και το σβήσιμο του θείου φυτωρίου σε όλον το πλανήτη, διότι είναι έργο σφραγισμένο με την Σταύρωση και την Ανάσταση του Αρχηγού της Πίστεως, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Κι έπειτα, το αίμα του Αποστόλου Μάρκου, των μαρτύρων της Εκκλησίας πού κράζουν «Έρχου Κύριε» βοήθησαν στην αναζήτηση νέων ΛΑΥΡΩΝ και ΘΗΒΑΪΔΩΝ σε άλλες περιοχές του πλανήτη μας, όπου βλάστησε ο μοναστικός βίος με νέους ασκητές και άπειρους μάρτυρες.
Αλλά για την Υποσαχαρική Αφρική ο Λύχνος αναβοσβήνει. Παρόλο πού κατά διαστήματα υπήρξαν αποστολές από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας προς την Υποσαχαρική Αφρική, η ελάχιστη προσπάθεια δεν ευδοκίμησε. Οι επαφές των Ελλήνων εμπόρων κι εξερευνητών ήταν ανεπαρκείς να διαδώσουν το μήνυμα του Ευαγγελίου στους ιθαγενείς. Από την εισβολή των Αράβων Ισλαμιστών στη Βόρειο Αφρική από το 641 μέχρι το τέλος της 2ης χιλιετίας, πέρασαν 1350 χρόνια αποκλεισμού μεταξύ Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και ιθαγενών.

Η αναζήτηση της ορθής πίστεως

Το κεκρυμμένο μυστήριο της ερήμωσης της Σαχάρα, όπου και χωρίζεται και διακρίνεται η Βόρειος Αφρική των Αφρικανιστών μιγάδων αραβόφωνων Μουσουλμάνων από την Υποσαχαρική Αφρική των Νεγρο-Αφρικανών, γνωστη ως Μαύρη-Ήπειρο, παραμένει ανοικτή συζήτηση προς έρευνα.
Κλειδί δε της απομάκρυνσης των Νεγρο-Αφρικανών να γευθούν τον σπερματικό λόγο ήταν ο εξισλαμισμός ή η επιβίωση της ειδωλολατρίας. Το τελευταίο ήταν προτιμότερο παρά να δεχτούν μία τέλειος άγνωστη πίστη μετά βίας και διά υποταγής, ενώ οι Ισλαμιστές άρχιζαν να διεισδύουν σταδιακά στην Υποσαχαρική Αφρική, την περίοδο πού ήδη είχαν εγκατασταθεί τα δύο Χριστιανικά δόγματα των Ρωμαιοκαθολικών μισσιονάρι και των Διαμαρτυρομένων. Οι διαμάχες πού είχαν ξεκινήσει μεταξύ των δύο Χριστιανικών ομάδων, στο ποιοι έπρεπε να επικρατήσουν, με την εισβολή των Ισλαμιστών, οι δύο ομάδες ενώθηκαν να καταπολεμήσουν τον κοινό εχθρό. Τέτοιες διαμάχες επεκράτησαν όπου ευρίσκονταν οι τρεις ομάδες ή οι δύο πρώτες. Οι Νεγρο-Αφρικανοί είχαν απογοητευτεί όταν έβλεπαν ότι οι ίδιοι ξένοι δήθεν θρησκευόμενοι είχαν δημιουργήσει εστίες πολέμου με αιματοχυσίες, μόνο και μόνο για να επικρατήσουν στο κήρυγμα του Ευαγγελίου, κάτι πού ήταν αντίθετο μ΄ αυτό. Η έλλειψη επιχειρημάτων και ειλικρίνειας, σεβασμού και κατανόησης ώστε ν΄ αντιμετωπίσουν τις άκρως ειδωλολατρικές παραδόσεις, έφεραν το άκρως αντίθετο αποτέλεσμα. Οι δήθεν μισσιονάρι είχαν εμφανιστεί ως ιεραπόστολοι με σκοπό τη διάδοση του Ευαγγελίου αλλά η συμπεριφορά τους ήταν αντίθετη από το ευαγγελικό πνεύμα. Οι ιθαγενείς, κάτοικοι της Υποσαχαρικής Αφρικής, ήταν υποχρεωμένοι να φρουρούν τις παραδόσεις τους η ν΄ αναζητήσουν κάτι περισσότερο. Η μαρτυρική χώρα της Ουγκάντα, όπου είχαν δημιουργηθεί εστίες και σταυροδρόμια εμφανίσεως διαφόρων θρησκειών, ίσως είχαν ωριμάσει στο θέμα της αναζήτησης της ορθής πίστης.

Η πρώτη Αφρικανίδα μοναχή, κουρά του Γέροντος Παύλου Νικηταρά, Θέκλα μοναχή, πνευματικοπαίδι του νυν μητροπολίτη Νέας Ζηλανδίας κ. Αμφιλοχίου Τσούκου. Η Γερόντισσα Θέκλα εργάζεται εδώ και μία δεκαετία στο Κολουέζι, είναι η Ηγούμενη της Ι. Μονής Αγίου Νεκτάριου που αριθμεί 5 μοναχές και είναι η κατά σάρκα αδελφή του π. Θεοτίμου.

Οι κάτοικοι της Ουγκάντα, χώρα της Ανατολικής Αφρικής, έμειναν πνευματικά ανήσυχοι στην αναζήτηση του Θείου. Δεν είναι τίποτε άλλο από την εκπλήρωση του πολυσυζητημένου καρπού του Σπερματικού Λόγου. Σ΄ αύτη τη χώρα, της Ανατολικής Αφρικής είδε το φως της ζωής ο SEBANZA MUKASA, το 1899, από αγρότες γονείς. Τότε η χώρα ήταν άγγλοκρατούμενη με επίσημη γλώσσα την αγγλική. Εκτός από την επιβολή της αγγλικής γλώσσας στους ιθαγενείς, οι Άγγλοι αποικιοκράτες είχαν φέρει και το χριστιανικό δόγμα των Αγγλικανών ως μέσον επικράτησης. Το 1923 ο SEBANZA MUKASA δέχθηκε τη νέα θρησκεία του Χριστιανισμού με διδασκαλία των Αγγλικανών. Η περιέργεια να μαθαίνει την πλήρη αλήθεια, τον καθοδήγησε και στον Ρωμαιοκαθολικισμό ώστε να συγκρίνει τις δύο αυτές Χριστιανικές ομολογίες. Ο πνευματικά ανήσυχος άνδρας, συνέχιζε την αναζήτηση του ως τη γνωριμία με την Ορθοδοξία, αλλά με λίγες πληροφορίες πού είχε λάβει, δε μπόρεσε να φθάσει σε τελικό συμπέρασμα.

Πρότυπη βάπτιση στην Κανάγκα του Κογκό. Ο ιθαγενής ιερέας ονομάζεται π. Ανδρέας Καγιάγια.

Το 1928 ανατράφηκε από τους Αγγλικανούς Διαμαρτυρόμενους, όπου είχε την ευκαιρία να μάθει γράμματα. Καθώς προχωρούσε τις σπουδές του, αγάπησε περισσότερο την ιστορία των αρχαίων λαών και προπαντός την «Ιστορία της αρχαίας Σπάρτης». Ώς τολμηρός άνδρας ήθελε να μιμηθεί τους αρχαίους Σπαρτιάτες, ξεκινώντας ν΄ αύτοονομάζεται SEBANZA SPARTAS, σε λίγο καιρό έκανε αίτηση και κατετάγη στη Βασιλική Φρουρά ως Τυφεκιοφόρος. Με την πάροδο του χρόνου, οι αναζητήσεις του περί Ορθοδοξίας, πού τελευταία είχε επιχειρήσει να μάθει, ήδη υλοποιούνταν καθώς είχε επαφές με τον Τζαμαϊκανό Νεγρο-Αφρικανό MARCUS GARVEY, ο οποίος διέδιδε τα περί Ορθοδοξίας στον Ειρηνικό στις Καραΐβες και στη Νότιο-Αφρική, μέσω αλληλογραφίας. Για τον SEBANZA SPARTAS, πλέον, η είδηση περί Ορθοδοξίας ήταν γι΄ αυτόν ένα κατόρθωμα απ΄ ό,τι ήταν η γννωριμία του με άλλες χριστιανικές ομολογίες.

Ο π. Οβαδίας δημιουργούσε λασποκαλύβες ως ναούς σε χωριά, όπου συγκεντρώνονταν οι πιστοί από μακρυά και σήμερα οι περιοχές αυτές αναδείχθησαν σε κωμοπόλεις.

Το πρώτο ιεραποστολικό βήμα του SEBANZA ήταν η κλήση του συμπατριώτη του και μετέπειτα γαμπρού του BASA GIAKITALO, ο οποίος, μόλις ενημερώθηκε από τον SPARTA, αμέσως τον ακολούθησε. Ο τελευταίος γεννήθηκε στο Namungongo το 1895.
Οι δύο Ούγκαντέζοι εγκατέλειψαν τους Αγγλικανούς κι άρχισαν να επιστρατεύουν τους συμπατριώτες των περί ερχομού της Ορθοδοξίας. Από δύο, ο πυρήνας αυξήθηκε στα τρία άτομα, μαζί με τον εκ Κένυας φίλο τους ARTHUR GADUNA. Το 1930 έφθασε στην Ουγκάντα ο δήθεν Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Δανιήλ-Ουΐλιαμ Αλέξανδρος, ο όποιος, συγκέντρωσε τους ιθαγενείς, τους δίδασκε περί Ορθοδοξίας, τους κατήχησε και τους εβάπτισε. Η φιλοδοξία του δήθεν Ορθοδόξου ιεράρχη ήταν να ολοκληρώσει την επίσκεψη του με χειροτονίες ιερέων, όπως και το κατάφερε. Μετά την αναχώρηση του στη Νότιο Αφρική, οι δήθεν νεοφώτιστοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, μαζί με τους ιερείς τους, δεν άργησαν να έρθουν σε επαφή με Ελληνες γνησίους Ορθοδόξους πού τους πληροφόρησαν ότι δήθεν ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Δανιήλ είναι «Ουνίτης», ανήκει στους Ρωμαιοκαθολικούς. Δυστυχώς, για τον άτυχο Ουνίτη ιεράρχη, κι ευτυχώς για τους ιθαγενείς καλοπροαίρετους, οι ελληνορθόδοξοι έμποροι της Καμπάλα τους συνέστησαν στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, ώστε το 1933, μια αποστολή πού έφθασε στην Ουγκάντα, ήταν ο περιοδεύων Ορθόδοξος Ιερέας ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΣΑΡΙΚΑΣ του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ο οποίος ζούσε στο MOSHI-TANGANIKA της Τανζανία μεταξύ 1914-1919.

Η παραμονή του περιοδεύοντος ιερέως Νικόδημου Σαρίκα, είχε ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα, όπως την εξακρίβωση των στοιχείων κι επαναβεβαίωση της πρόθεσης των ιθαγενών. Η συγκίνηση του εκπροσώπου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας ήταν μεγάλη διότι είχε διαπιστώσει την διακαή αναμονή ομολογίας της Ορθοδόξου Πίστεως, σε αθώες ψυχές, τόσο ταλαιπωρημένες στην αναμονή της Ορθής Πίστεως.
Ο SEBANZA MUKASA SPARTAS, όταν βαπτίσθηκε πήρε το όνομα Ρουβήμ, κι όταν χειροτονήθηκε σε πρεσβύτερος έγινε π. Ρουβήμ Σπάρτας, ενώ ο BASAGIAKITALO, όταν βαπτίσθηκε, πήρε το όνομα Οβαδίας, κι όταν χειροτονήθηκε σε πρεσβύτερο, έγινε π. Οβαδίας.

Οι λασποκαλύβες που δημιουργούσε ο π. Οβαδίας τις καθημερινές λειτουργούσαν ως σχολείο και τις Κυριακές ως εκκλησία.

Ο τρίτος της παρέας, όταν βαπτίσθηκε, από ARTHUR GADUNA πήρε το όνομα Γεώργιος, κι όταν χειροτονήθηκε σε πρεσβύτερος έγινε π. Γεώργιος. Από το 1926-1935, ο Πατριάρχης Μελέτιος ο Β’ ανεγνώρισε τους πρώτους Αφρικανούς ιερείς πρωτοπόρους και πρώτους σπόρους στην Υποσαχαρική Αφρική.
Οι τρεις ιθαγενείς ιεραπόστολοι, δίχως οικονομική άνεση, δίχως εύκολη μετακίνηση, δίχως επιστημονικές γνώσεις, ξεκίνησαν όπως οι δώδεκα Απόστολοι να οργώνουν την Ανατολική Αφρική, κηρύττοντας το Λόγο του Ευαγγελίου με Ορθή Πίστη, κτίζοντας πρώτα σχολεία ώστε να μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα και παράλληλα χρησιμοποιώντας τα σχολεία ως ναούς εκάστη Κυριακή.

Ο Πατριάρχης Νικόλαος ο Ε’ (1935-1939), ενίσχυσε την προσπάθεια των ιθαγενών λόγω των μεγάλων αποστάσεων μεταξύ Βορείου Αφρικής, πού ήτο Ισλαμοκρατούμενη και Υποσαχαρικής Αφρικής των ιθαγενών. Το ίδιο με τον Πατριάρχη Χριστόφορο (1939-1967), του οποίου η επιθυμία του υλοποιήθηκε επί του Πατριάρχου Νικολάου Στ’ (1967-1987), χειροτόνησε σε τρίτο βαθμό τον πρώτο Νεγρο-Αφρικανό ιεράρχη ως ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΝΕΙΛΟΥΠΟΛΕΩΣ, τώρα π. Ρουβήμ Σπάρτας, με νέο όνομα Χριστόφορος, όνομα του προηγουμένου Πατριάρχου.

Το 1933, από λαϊκός Sebanza Mukasa Spartas χειροτονείται στο δεύτερο βαθμό της ιεροσύνης με το όνομα Ρουβήμ, ο μετέπειτα μητροπολίτης Νειλουπόλεως Χριστόφορος (1899-1982). Όταν κοιμήθηκε έγραψαν: «Ο τολμηρός και πιστός δούλος Κυρίου ... αν οι άρχοντες κυβερνούν εν ζωή, οι άγιοι κυβερνούν από τον τάφο».

Το 1972, ο τρίτος κατά σειράν των τριών σκαπανέων της Ορθοδοξίας στην Αφρική, ο εκ Κενύας Γεώργιος Gaduna, εξελέγη ως δεύτερος Νεγρο-Αφρικανός Ιεράρχης, με τίτλο Επίσκοπος Νιτρίας (επί πατριάρχου Νικολάου Στ΄ 1968-1986).
Ο πλέον Επίσκοπος Νειλουπόλεως Χριστόφορος Σπάρτας Σέμπανζα Μουκάσα είχε τη δικαιοδοσία της Ουγκάντα και της Τανζανία, έδρασε πάντα με το αρχικό ιεραποστολικό πνεύμα πού είχε, δηλαδή ν΄ αφήσει διάδοχο, όπως συνηθίζεται στους Νεγρο-Αφρικανούς, κάτι σπάνιο σε άλλους λαούς πού ο κάθε εξουσιαστής θεωρεί αθάνατο τον εαυτόν του, έτσι βρήκε τον φοιτητή ΝΑΚΥΑΜΑ, τον συνέστησε στην Πατριαρχική Σχολή Αλεξανδρείας, κι αργότερα σπούδασε στην Ελλάδα την Ιερά Επιστήμη. Ο Νειλουπόλεως Χριστόφορος, είδε τουλάχιστον την πρόοδο του διαδόχου του. Το 1987 ο Nakyama Θεόδωρος εξελέγη Μητροπολίτης Καμπάλα και πάσης Ουγκάντα ως τρίτος Νεγρο-Αφρικανός Ιεράρχης, ο όποιος χειροτονήθηκε στο τρίτο βαθμό ιεροσύνης από τον Πατριάρχη Παρθένιο Γ’ (1987-1996).
Ο υπερήλικας, δεύτερος κατά σειράν μεγάλος του πυρήνα των τριών σκαπανέων της Ορθοδοξίας στην Υποσαχαρική Αφρική ο π. Οβαδίας BASAGIA-KITALO, όχι μόνο έσπειρε τον Ορθόδοξο Σπόρο στην Ανατολική Αφρική, αλλά είχε τον ίδιο καϋμό, όπως υπάρξουν διάδοχοι. Έτσι προσηύχετο να βρεθεί διάδοχος στην οικογένεια του. Η προσευχή του και οι ικεσίες του εισακούσθηκαν, καθώς ο Κύριος επέλεξε τον εγγονό του LWANGA, ο οποίος ήλθε στην Ελλάδα, σπούδασε Φιλοσοφία και Θεολογία, δεχθείς τους τρεις βαθμούς της ιεροσύνης, εξελέγη τέταρτος Νεγρο-Αφρικανός Ιεράρχης το 1992 (επί Πατριάρχου Παρθενίου Γ’ 1987-1996), ως επίσκοπο της BUKOBA, το 1997 (επί Πατριάρχου Πέτρου Ζ’ 1997-2004), Μητροπολίτης Καμπάλα και πάσης Ουγκάντα με το όνομα Ιωνάς.
Εν γένει πλήθος θρησκευτικών ανδρών συνέβαλαν στην εξάπλωση της Ορθοδοξίας πρώτον στην Ουγκάντα, δεύτερον στην Κένυα, τρίτον στην Τανζανία συνδεόμενοι με την εκρίζωση της ειδωλολατρίας και την μή εμπιστοσύνη προς τους μισσιονάρι. Αντίθετα πείστηκαν από τους συμπατριώτες τους διότι άλλο είναι ο ευαγγελισμός ενός ιθαγενούς από ένα ξένο κι άλλο από έναν συμπατριώτη του καθώς ο ευαγγελισμός από ιθαγενή σε ιθαγενή εμπεριέχει ειλικρίνεια με ταπείνωση ενώ παράλληλα έχουν το ίδιο παρελθόν, την ίδια γλώσσα, τους ίδιους πόνους και τα ίδια έθιμα (εννοείται μόνο τα θετικά). Δεν αποσκοπούν δηλαδή στην παραπλάνηση, την εκμετάλλευση, ούτε καταπατούν δικαιώματα.

Ως λαϊκός Basa Giakitalo χειροτονείται το 1933 στο δεύτερο βαθμό της ιεροσύνης με το όνομα Οβαδίας (1895-1985). Όταν κοιμήθηκε έγραψαν: «Και γαρ κατά την Ουγκάντα μεγάλο στοιχείο κεκοίμηται», που αποτελεί για τους ιθαγενείς γνωστή μαρτυρία θανάτου λειτουργών του Θεού που αποδείχθηκαν δόκιμοι σε έργα χριστιανικά και σε αγιότητα βίου.

Εδώ αξίζει να σταθούμε στο μεγάλο Ορθόδοξο έργο του Γεωργίου Γκαντούνα, ο όποιος όμως επειδή φυλακίστηκε ως εθνικιστής από τους Βρετανούς, έφτασε στο σημείο να μισεί κάθε τι ξένο. Από την πλευρά του το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας για προληπτικούς λόγους τον εξέλεξε Επίσκοπο Νιτρίας εν έτει 1972 ενώ το 1978 καθηρέθη και επί του νυν Πατριάρχου Θεοδώρου Β’ αποκατεστάθη και ήρθη ο αφορισμός.
Από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας εισήλθε στη Νεώτερη Ιστορία της εξωτερικής ιεραποστολής με ελληνορθόδοξους ιεραποστόλους, τόσο ιδίαις δυνάμεσιν όσο και με την ενίσχυση της Ελλαδικής Εκκλησίας.

Tι άλλο να γράψουμε; Πολλές πληροφορίες για την Ορθοδοξία στην Αφρική και γενικά για την ιεραποστολή μπορείτε να λαμβάνετε, αν γίνεται τακτικοί επισκέπτες του αγωνιζόμενου blog Iεραποστολή.

Η αγία Γερόντισσα Κωνσταντία η "Αράπισσα", Αφρικανή πρώην σκλάβα του 19ου αιώνα που μόνασε στην Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Παλαίρου Αιτωλοακαρνανίας (δες εδώ). Τα λείψανά της κλάπηκαν από τη μονή, αλλά πρόσφατα πληροφορήθηκα με μεγάλη χαρά ότι βρέθηκαν.

Σαν ΥΓ ανεβάζουμε το παρακάτω, και σαν προσευχή στους Αφρικανούς αγίους υπέρ της Μαύρης Ηπείρου:

Ένας Αφρικανός Νεομάρτυς
(Μαρτυρίες Ιεραποστόλων)

Το μαρτυρολόγιο αυτό μας το διηγήθηκε το 1985 ο Αφρικανός Νικόλαος -διάκονος τότε- της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουγκάντα.
Στην Ουγκάντα, πρώτη φορά εκήρυξε το Ευαγγέλιο ο Αρχιμανδρίτης Νικόδημος Σαρίκας. Μεταξύ εκείνων που άκουσαν το κήρυγμα ήταν και ένα νεαρό αφρικανόπουλο.
Το βράδυ, όταν καθισε να φάει με την οικογένειά του, ο μικρός έκανε τον σταυρό του.
_ Τί, άλλαξες την πίστη σου; τον ρωτά ο πατέρας του, φανατικός μουσουλμάνος. Εμπρός, σήκω!
Βγαίνει έξω από την καλύβα, φτιάχνει ένα μεγάλο σωρό από ξύλα, τον ανάβει και λέει στο παιδί του:
_ Λέγε, γυρίζεις στην πίστη μας;
_ Όχι είμαι Χριστιανός! απαντάει ο μικρός.
_ Άλλη μια φορά. Γυρίζεις στην πίστη μας;λέει ο πατέρας.
_ Όχι απαντάει ο πιστός στρατιώτης του Χριστού.
_ Τελευταία φορά σου λέω. Επανέρχεσαι στην πίστη των πατέρων σου;
_ Δεν φοβάμαι. Είμαι Χριστιανός!
Τότε ο πατέρας αρπάζει το παιδί του και το ρίχνει στη φωτιά. Και ο μικρός μάρτυς του Χριστού έγινε παρανάλωμα του πυρός...
Ω άγνωστε νεαρέ μάρτυς του Κυρίου, εσύ που στέκεσαι εμπρός εις τον πύρινο θρόνο του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών.

Η προσευχή ως θεραπευτικό μέσο για τον άνθρωπο - Γέροντος Πορφυρίου Αγιορείτου

Ο σατανάς, επεσήμαινε ο Γέροντας Πορφύριος, απομακρύνεται με την πραότητα και την προσευχή. Πρέπει να τον περιφρονούμε. Οι λογισμοί αντιμετωπίζονται με την περιφρόνηση και με τη, όσο γίνεται ταχύτερα, στροφή στον Χριστό. Δίδασκε ο άριστος πνευματικός μαχητής: «Η επικοινωνία με τον Χριστό, όταν γίνεται απλά, απαλά, χωρίς πίεση, κάνει το διάβολο να φεύγει. Ο σατανάς δεν φεύγει με πίεση, με σφίξιμο. Απομακρύνεται με την πραότητα και την προσευχή. Υποχωρεί, όταν δει την ψυχή να τον περιφρονεί και να στρέφεται με αγάπη προς τον Χριστό. Την περιφρόνηση δεν μπορεί να την υποφέρει, διότι είναι υπερόπτης. Όταν, όμως, πιέζεσθε, το κακό πνεύμα σάς παίρνει είδηση και σάς πολεμάει. Μην ασχολείσθε με τον διάβολο, ούτε να παρακαλείτε να φύγει. Όσο παρακαλείτε να φύγει, τόσο σάς αγκαλιάζει.

Τον διάβολο να τον περιφρονείτε. Να μην τον πολεμάτε κατά μέτωπον. Όταν πολεμάς με πείσμα κατά του διαβόλου, επιτίθεται κι εκείνος σαν τίγρις, σαν αγριόγατα. Όταν του ρίχνεις σφαίρα, αυτός σου ρίχνει χειροβομβίδα. Όταν του ρίχνεις βόμβα, σου ρίχνει πύραυλο. Μην κοιτάζετε το κακό. Να κοιτάζετε την αγκαλιά του Θεού και να πέφτετε μές στην αγκαλιά Του και να προχωρείτε. Να Του δοθείτε, να Τον αγαπήσετε τον Χριστό, να ζείτε με εγρήγορση...

Όταν σάς ενοχλήσει κάτι, ένας λογισμός, ένας πειρασμός, μία επίθεση, περιφρονώντας όλ' αυτά, θα στρέφετε την προσοχή σας, το βλέμμα σας στον Χριστό. Εκείνος μετά θα αναλάβει να σάς ανεβάσει. Εκείνος θα σάς πιάσει απ' το χέρι και θα σάς δώσει πλούσια τη θεία Του χάρι... Το σκέπτεσθε κι έρχεται το Άγιον Πνεύμα. Δεν κάνετε τίποτα. Κινείσθε προς τα εκεί κι έρχεται αμέσως η θεία χάρις. Μόλις στενάξετε, έρχεται, ενεργεί. Τι λέει ο Απόστολος Παύλος: «...υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις» (Ρωμ. 8, 26)...Όταν δείτε το αντίθετο πνεύμα να έρχεται να σάς βουτήξει, εσείς δεν τρομοκρατείσθε, ούτε το κοιτάζετε, ούτε προσπαθείτε να το βγάλετε από μέσα σας. Τι κάνετε; Ο καλύτερος τρόπος είναι η περιφρόνηση. Δηλαδή ανοίγετε την αγκαλιά σας, ανοίγετε τα χέρια σας στον Χριστό, όπως το παιδάκι που βλέπει κάποιο θηρίο άγριο και δεν φοβάται, γιατί είναι δίπλα ο πατέρας του και πέφτει στην αγκαλιά του. Αυτόν τον τρόπο να χρησιμοποιείτε σε κάθε προσβολή του πονηρού και σε κάθε λογισμό, δηλαδή την περιφρόνηση.

Εκείνη τη στιγμή, που έχει ανάγκη η ψυχή σας και αγωνίζεσθε, να φωνάζετε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όλα να τα προλαμβάνετε με την προσευχή. Αυτό είναι μεγάλο μυστικό. Την ώρα του πειρασμού, εκεί που πάτε να τον περιφρονήσετε, ο πονηρός σάς βουτάει, σάς καθηλώνει και σάς σφίγγει και κάνει το δικό του κι όχι αυτό που θέλετε εσείς. Πρέπει να προλάβετε να κάνετε το άνοιγμα στον Θεό. Για να το πετύχετε όμως αυτό, πρέπει να σάς φωτίσει η θεία χάρις. Αν αυτό δεν γίνει αμέσως, τότε σάς αρπάζει ο πονηρός κι ενώ προσπαθείτε να τον διώξετε, σάς έχει ήδη συλλάβει...Την ώρα του πειρασμού, η ευκολία είναι να στραφείτε προς το αγαπώμενο πρόσωπο, να στραφείτε προς τον Θεό και προς κεί να κοιτάξετε ζωηρά και καλά κι επιθυμητά και θα σάς έλθει αμέσως η δύναμη, θα σάς έλθει το καλό. Δηλαδή, ενώ βλέπετε ότι έρχεται το κακό να σάς καταλάβει, εσείς μόλις το αντιληφθείτε από μακριά, το περιφρονείτε και τρέχετε στην αγκαλιά του Θεού. Αρκεί να προλάβετε να στραφείτε πρώτα εκεί. Οπότε, όταν θα πάτε στο καλό, δεν θυμάστε το κακό. Εδώ είναι το μυστικό, να περιφρονήσετε το κακό. Αλλά δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, αν δεν στραφείτε στον Χριστό. Λέμε καμιά φορά: «Περιφρόνησέ το το κακό!». Έ, αυτό είναι εύκολο να το λέμε, αλλά δεν είναι εύκολο να το κάνομε. Αυτή η περιφρόνηση έχει μεγάλη τέχνη. Η περιφρόνηση του κακού πνεύματος γίνεται μόνο με την χάρι του Θεού. Γυρίζετε προς τον Χριστό, τρέχετε προσπαθείτε να γνωρίσετε τον Χριστό, ν' αγαπήσετε τον Χριστό, να αισθανθείτε τον Χριστό και σ' αυτή σας την προσπάθεια, όταν τα ελατήρια σας είναι αγνά και καθαρά και ειλικρινή, ανοίγει η χάρις την ψυχή σας και σάς λέει: «Έγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών και επιφαύσει σοι ο Χριστός» (Εφ. 5,14). Εκεί, μέσα στο θείο φως, θα ζούμε πάντοτε, εφόσον θ' αγαπάει και θα λαχταράει η ψυχή μας τον Θεό. Έτσι, με την χάρι του Χριστού, είναι όλα εύκολα κι όλα αληθινά τα λόγια του Χριστού, που είπε: «Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν» (Ματθ. 11, 30)».

Δεν μπορεί, δίδασκε ο Γέροντας, ο άνθρωπος να αποφύγει τον παλαιό άνθρωπο χωρίς τη χάρι. Μόλις μας προσβάλλει πρέπει να προσευχόμαστε. Έλεγε: «Δεν μου αρέσει να συζητώ με τον παλαιό άνθρωπο. Δηλαδή με τραβάει από πίσω, απ' το ράσο, αλλ' αμέσως ανοίγω τα χέρια προς τον Χριστό κι έτσι τον περιφρονώ με τη θεία χάρι, δεν τον σκέπτομαι. Όπως το μωρό παιδί ανοίγει τα χέρια και πέφτει στην αγκαλιά της μάνας του, έτσι κάνω κι εγώ. Είναι μυστήριο, δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τη λεπτότητα του θέματος. Όταν προσπαθείτε ν' αποφύγετε τον παλαιό άνθρωπο χωρίς τη χάρι, τον ζείτε. Με τη χάρι, όμως, δεν σάς απασχολεί πια. Υπάρχει στο βάθος. Όλα μένουν μέσα μας, και τα άσχημα· δεν χάνονται. Με την χάρι, όμως, μετουσιώνονται, μεταποιούνται, μεταστοιχειώνονται».

Οι άγγελοι δοξάζουν συνεχώς το Θεό· πρέπει να είναι το πρότυπό μας. Η δοξολογία πρέπει να είναι η προσευχή μας. Έλεγε ο αεί δοξάζων τον Θεόν Γέροντας: «Ο Θεός θέλει να ομοιωθούμε με τους αγγέλους. Οι άγγελοι μόνο δοξολογούν τον Θεό. Αυτή είναι η προσευχή τους, μόνο η δοξολογία. Είναι λεπτό πράγμα η δοξολογία· ξεφεύγει απ' τα ανθρώπινα. Εμείς είμαστε άνθρωποι πολύ υλικοί και χαμερπείς, γι' αυτό και προσευχόμαστε στον Θεό ιδιοτελώς. Τον παρακαλούμε να μας τακτοποιήσει τα θέματά μας, να πάνε καλά τα καταστήματά μας, οι υποθέσεις μας, η υγεία μας, τα παιδιά μας. Προσευχόμαστε, όμως ανθρώπινα και με ιδιοτέλεια. Η δοξολογία είναι ανιδιοτελής προσευχή. Οι άγγελοι δεν προσεύχονται, για να κερδίσουν κάτι, είναι ανιδιοτελείς. Ο Θεός έδωσε και σ' εμάς αυτή τη δυνατότητα, να είναι η προσευχή μας μία διαρκής δοξολογία, προσευχή αγγελική. Εδώ βρίσκεται το μεγάλο μυστικό. Όταν μπούμε σ' αυτή την προσευχή, θα δοξάζομε τον Θεό συνεχώς, αφήνοντάς τα όλα σ' Αυτόν, όπως εύχεται η Εκκλησία μας: «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Αυτά είναι τα «ανώτερα μαθηματικά» της θρησκείας μας!».

Η τελειότερη προσευχή, έλεγε, είναι η σιωπηλή. Δίδασκε ο αδιαλείπτως ευχόμενος Γέροντας: «Ο τελειότερος τρόπος προσευχής είναι ο σιωπηλός. Η σιγή. «Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία» (Χερουβικόν Μεγάλου Σαββάτου). Αυτός ο τρόπος, της σιγής, είναι ο πιο τέλειος. Έτσι θεούσαι. Μπαίνεις στα μυστήρια του Θεού. Δεν πρέπει εμείς να μιλάμε πολύ. Ν' αφήνομε να μιλάει η χάρις. Έλεγα το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και νέοι ορίζοντες άνοιγαν. Δάκρυα χαράς κι ευφροσύνης κυλούσαν απ' τα μάτια μου για την αγάπη και τη σταυρική θυσία του Χριστού. Λαχτάρα! Εδώ κρύβεται το μεγαλείο, ο Παράδεισος. Επειδή αγαπάεις τον Χριστό, λέεις τα λόγια αυτά, αυτές τις πέντε λέξεις λαχταριστά, με καρδιά. Και σιγά σιγά τα λόγια χάνονται. Είναι τόσο γεμάτη η καρδιά, που αρκεί να πεις μία λέξη, «Ιησού μου!», και τέλος καμία λέξη. Η αγάπη εκφράζεται καλύτερα χωρίς λόγια. Όταν μία ψυχή όντως ερωτευθεί τον Κύριο, προτιμά τη σιωπή και τη νοερά προσευχή. Η πλημμύρα της θείας αγάπης γεμίζει τη ψυχή από χαρά κι αγαλλίαση».

Μας δίδεται ό,τι επιθυμούμε, έλεγε πάλι, όταν δεν το ζητάμε· μας δίδεται όταν δεν το σκεφτόμαστε αλλά ζητάμε μόνο την Βασιλεία Του. Να πως τα διατυπώνει ακριβώς: «Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας. Δεν είπε ο Κύριος: «Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού...και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»; (Ματθ. 6, 33· Λουκ. 12, 31). Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ' μου τούτο, εκείνο...». Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν' ανταποκριθούμε σ' αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του. Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα».

Πηγή: Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης. Απόσπασμα από τη μελέτη: "Η ανθρωπολογία του Γέροντος Πορφυρίου του Αγιορείτου

Ψυχὴ. Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

Ὁ Ἰακὼβ καὶ ὁ Ἠσαῦ εἶναι φανερὸ δεῖγμα ἐκείνης τῆς ἀόρατης πάλης ποὺ γίνεται μέσα μας μεταξὺ καλοῦ καὶ κακοῦ. Μέσα μας σχεδὸν συνεχῶς γίνεται ἕνας ἀγώνας· τὸ κακὸ προσπαθεῖ νὰ κόψει τὸ δρόμο γιὰ τὸ καλό, νὰ ἔχει τὸ πρωτεῖο· τὸ ἴδιο καὶ τὸ καλό. Ἡ ὑπερηφάνεια θέλει νὰ ὑπερισχύσει τῆς ταπείνωσης, ἡ ἀπιστία τῆς πίστης, ἡ φιλαυτία καὶ τὸ μίσος θέλουν νὰ ὑπερισχύσουν τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον.

Τὴν ἀφοσίωση στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ὑπακοὴ στὴν πρόνοιά Του ταράζει ἡ ὀλιγοψυχία καὶ ἡ ἀναιδὴς δυσαρέσκεια γιὰ τὰ ἔργα τῆς οἰκονομίας Του, οἱ ἐπιθέσεις τῶν παθῶν ταράζουν τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς. Ποιό λοιπὸν πρέπει νὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συνεχοῦς πάλης;
Τὸ καλὸ πρέπει νὰ γνωρίζει τὴν τέχνη νὰ νικᾶ τὸ κακὸ καὶ νὰ καταστέλλει τὶς ἐπιθέσεις του ἤδη στὴν ἀρχή. Παραδείγματος χάρη, ἐμφανίζονται μέσα σου οἱ λογισμοὶ τῆς ὑπερηφάνειας· νὰ μὴν τοὺς ἀφήσεις νὰ δυναμώσουν, ἀλλὰ ἀμέσως ἂς τοὺς καταστείλει καὶ ἂς τοὺς βάλει στὴ θέση τους ἡ ταπείνωση.
Ἂν εἶναι οἱ λογισμοὶ τῆς ἀπιστίας, ἂς τοὺς νικήσει ἀμέσως ἡ πίστη· ἄν εἶναι γογγυσμὸς κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἂς τὸν καταστείλει ἀμέσως ἡ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸ Θεὸ γιὰ τὰ ἀγαθὰ ἔργα τῆς πανσόφου οἰκονομίας Του.
Λόγω τῆς διεστραμμένης μας φύσης τὸ κακὸ (ὁ Ἠσαῦ) ἔχει πρωτεῖο, ἀλλὰ τὸ κατὰ χάρη καλὸ (ὁ Ἰακώβ) δικαίως πρέπει νὰ τὸ καταστείλει· οἱ υἱοὶ τοῦ φωτὸς πρέπει νὰ εἶναι πιὸ σοφοὶ ἀπὸ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ τοῦ αἰώνα καὶ ἡ ἀρετὴ πιὸ σοφὴ ἀπὸ τὸ κακό. Καὶ μετά; Ὁ Ἠσαῦ δὲν ἔμεινε χωρὶς εὐλογία καὶ μὲ δάκρυα ἀπέσπασε εὐλογία ἀπὸ τὸν πατέρα του. Τί σημαίνει αὐτό;

Μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα στὸ Θεό, μετὰ ἀπὸ πολλὲς ὑποχωρήσεις καὶ πτώσεις νίκησα τὸν ἑαυτό μου. Νὰ ἔχεις ἐλπίδα, νὰ μὴ βιάζεσαι νὰ εἶσαι γαλήνιος. Μάθε, ὅ,τι καὶ νὰ γίνεται, νὰ μὴ χάνεις τὸ θάρρος καὶ πάντα νὰ εἶσαι ψύχραιμος.

Ταραχὴ τῆς ψυχῆς

Νὰ καταλάβεις, ἄνθρωπε, τὸ ὑψηλὸ καὶ οὐράνιο ἀξίωμα τῆς ψυχῆς σου καὶ νὰ μὴν τὴν ταράζεις μὲ τὴν προσκόλλησή σου στὰ γήινα. Αὐτὴ στὸ Θεὸ πρέπει νὰ προσκολλᾶται καὶ ὄχι στὰ φθαρτὰ πράγματα τοῦ κόσμου· αὐτὰ τὴν ταράζουν, ἐνῶ ὁ Θεὸς τὴν γλυκαίνει.
Ἡ ταραχὴ τῆς καρδιᾶς σημαίνει ὅτι αὐτὴ ἔχει χάσει τὸν Κύριο. Σημαίνει ὅτι δὲν Τὸν πιστεύει. Τὴν κατάσταση αὐτὴ τὴ δημιουργεῖ τὸ πονηρὸ πνεῦμα.

Ἀρρωστημένη ψυχὴ

Νὰ ἀγρυπνεῖς πάνω στὴν καρδιά σου καὶ νὰ τὴν κρατᾶς πάντα χαλιναγωγημένη.
Ὅπως ὁ ἐσωτερικὸς πόνος στὸ σῶμα μαρτυρεῖ ὅτι αὐτὸ ἀσθενεῖ, τὸ ἴδιο καὶ ὁ πόνος στὴν καρδιά, μαρτυρεῖ γιὰ τὴν ἀρρωστημένη κατάσταση τῆς ψυχῆς. Ἡ ἀρρωστημένη κατάσταση τῆς ψυχῆς πρῶτα ἀπ’ ὅλα φανερώνεται στὴν καρδιά.
Νὰ μὴ λὲς γιὰ κανένα ἄσχημα λόγια καὶ κανέναν νὰ μὴν κατακρίνεις!
Ὅταν τὸ σῶμα ἀρρωσταίνει, τὶς περισσότερες φορὲς τὸ καταλαβαίνουμε ἀπὸ τὸν πόνο ποὺ ἀρχίζουμε νὰ αἰσθανόμαστε. Τὸ ἴδιο καὶ τὴν ἀσθένεια τῆς ψυχῆς τὴν καταλαβαίνουμε ἀπὸ τὴ θλίψη ποὺ αὐτὴ δοκιμάζει. Ἡ ψυχὴ ἀναστατώνεται καὶ ἡ ἁμαρτία δὲν τὴν ἀφήνει νὰ ἡσυχάσει. Στενοχωριέται καὶ αἰσθάνεται πόνο.

Καθαρή ψυχὴ

Μὶα λευκὴ πετσέτα λερώνεται πολὺ εὔκολα, ἐνῶ στὰ μαῦρα ροῦχα, ὅταν λερώνονται, οἱ λεκέδες δὲ φαίνονται. Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ μὲ τὴν ψυχή. Ἡ καθαρή ψυχή, ποὺ ἔχει λευκανθεῖ μὲ μετάνοια, καταλαβαίνει ἀμέσως ὅταν τὴν πλησιάζει ἡ ἁμαρτία, ἐνῶ ἡ ἄλλη, αὐτὴ ποὺ ζεῖ μέσα στὴν ἁμαρτία, δὲν καταλαβαίνει πῶς οἱ ἁμαρτίες ἔρχονται ἡ μὶα μετὰ τὴν ἄλλη καὶ τὴν κυριεύουν.

Συν-αρπάζει ἡ ψυχὴ τὸ σῶμα

Καθόλου δὲν ἀμφιβάλλω ὅτι ἡ ζωντανὴ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ Θεὸ μποροῦν κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ὄχι μόνο τὴν ψυχὴ νὰ τὴν ἁρπάζουν ψηλά, ἀλλὰ καὶ τὸ ἴδιο τὸ σῶμα νὰ τὸ σηκώνουν πάνω ἀπὸ τὴ γῆ, πρᾶγμα ποὺ συνέβη μὲ κάποιον ἅγιο.
Ὅταν τὸ ὁμοιόμορφο ἁρπάζεται καὶ μὲ τὴ δύναμη τῆς πίστης καὶ τῆς ἀγάπης ὁδηγεῖται στὸ ὁμοιόμορφο, δηλαδὴ ἡ ψυχὴ πρὸς τὸ Θεό, τότε καὶ τὸ σῶμα γίνεται ὑπάκουο ὄργανο τῆς ψυχῆς.
Μοῦ ἔλεγε κάποιος· «Αἰσθάνθηκα μὶα θαυμάσια γλυκύτητα καὶ ἀνακούφιση χτὲς τὴν ὥρα τῆς βραδινῆς προσευχῆς, ποὺ ἦταν γεμάτη ζωντανή πίστη καὶ ἀγάπη πρὸς τὸ Θεό! Αἰσθανόμουν πὼς τὸ πνεῦμα μου ἁρπαζόταν ψηλὰ καὶ στὴν πορεία του πρὸς τὰ πάνω γέμιζε τὴν καρδιά μου μὲ ἀσυνήθιστη γλυκύτητα καὶ θαυμαστὴ ἡσυχία καὶ σὰν νὰ ἅρπαζε μαζί του καὶ τὸ ἴδιο τὸ σῶμα μου πρὸς τὸ Θεό».

Ζεῖ μετὰ θάνατον καὶ θὰ κριθεῖ

Οἱ κάτοικοι τῶν ἀρχαίων πόλεων τῶν Σοδόμων, τῆς Νινευή, τῆς Τύρου καὶ τῆς Σιδώνας, ἡ βασίλισσα τοῦ Νότου, ἡ ὁποία ἦλθε νὰ ἀκούσει τὴ σοφία τοῦ Σολομώντα, γιὰ τὸ Θεὸ εἶναι καὶ σήμερα ζωντανοί, ἂν καὶ γιὰ μᾶς πρὸ πολλῶν αἰώνων ἔχουν ἐξαφανιστεῖ ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς.
Αὐτοὶ τὴν τελευταία ἡμέρα τοῦ κόσμου, κατὰ τὴ φοβερὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, θὰ κρίνουν τοὺς ἄπιστους Ἰουδαίους ποὺ ζοῦσαν στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος στὸ Εὐαγγέλιο λέει ὅτι στὴν Τύρο, τὴ Σιδῶνα, τὴ Νινευὴ καὶ τὰ Σόδομα θὰ δείξει μεγαλύτερη ἐπιείκεια τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως παρὰ στὶς πόλεις ποὺ δὲ δέχθηκαν τὸ κήρυγμά Του. Ἔτσι, ἀδελφοί μου, ὅλοι οἱ νεκροὶ εἶναι ζωντανοὶ γιὰ τὸν Κύριο.
Καὶ εἶναι ἀναμφίβολο γεγονὸς ὅτι ἡ ψυχή μας καὶ μετὰ τὸ θάνατο συνεχίζει νὰ ζεῖ. Βλέπετε πῶς ὁ τετραήμερος Λάζαρος μετὰ τὸ πρόσταγμα τοῦ Σωτήρα βγαίνει ἀπὸ τὸν τάφο; Εἶναι ἡ ἴδια ἡ ψυχὴ τοῦ Λαζάρου ποὺ ἐπέστρεψε ἀπὸ τὸν τόπο, ὅπου πηγαίνουν ὅλες οἱ ψυχὲς μετὰ τὸ χωρισμό τους ἀπὸ τὸ σῶμα, καὶ πῆρε ξανὰ τὴ θέση της μέσα στὸ σῶμα.
Καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα σημεῖα, ὅπου τὸ Εὐαγγέλιο διηγεῖται τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν ἀπὸ τὸ Χριστὸ ἢ τούς Ἀποστόλους, λέει ὅτι τὸ πνεῦμα τοῦ πεθαμένου ἐπέστρεψε μέσα στὸ σῶμα. Βλέπετε, ἀδελφοί, ὅτι ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς συνεχίζεται καὶ τότε, ὅταν πεθαίνει τὸ σῶμα.




Ἀπὸ τὸ βιβλίο :
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ».
Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη, 2004

ΛΟΓΟΙ ΔΙΔΑΧΗΣ

Περί ιερωσύνης

Όταν λειτουργάς, νά 'χεις υπόψη σου ότι είσαι μεσίτης. Παραλαμβάνεις από τον κόσμο πόνο, δάκρυα, ασθένειες, παρακλήσεις και τ' αναφέρεις επάνω εις το θρόνο της θεότητος. Και μεταφέρεις κατόπιν στον κόσμο παρηγοριά, θεραπεία, ό,τι έχει ανάγκη ο καθένας. Μεγάλο αξίωμα σ' έχει αξιώσει, παιδί μου, ο Θεός. Να το καλλιεργήσεις. Το αυτί του Θεού είναι στο στόμα του ιερέως.

Μεγάλη δύναμη έχει το πετραχήλι. Το πετραχήλι είναι ο διαλλάκτης του πεπτωκότος ανθρώπου με τον Πατέρα, με τον Δημιουργό του. Γι' αυτό όσο μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις. ΄΄Οσο μπορείς περισσότερα.
Στον καιρό της Τουρκοκρατίας γύριζαν πολλοί παπάδες, άλλά ένας παπάς γύριζε και μάζευε ονόματα και τα μνημόνευε στη Λειτουργία. Και είπε ο καϊμακάκης, ο Τούρκος αστυνομικός: «Βρε, αυτός εγείρει τον κόσμο σε επανάσταση».
Τον πιάνει και τον βάζει μέσα. Και στον ύπνο του φανερώνονται όλοι αυτοί που μνημόνευε και λένε: «Άκουσε, ή βγάζεις τον παπά έξω, διότι αυτός μας μνημονεύει και μας παρηγορεί, ή θα σου πάρουμε το πρώτο παιδί».
Κι ο Τούρκος φοβήθηκε. Επί Τουρκοκρατίας. «Άντε, παπά, πάνε στο καλό», λέει, «πάνε, εγώ θα χάσω το παιδί μου;»
Μεγάλη δύναμη έχει το πετραχήλι, παιδί μου, μεγάλη δύναμη. Όσο μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις.
Ναι, εμένα παλιά μού 'δωσε ο π, Αρσένιος, ο παραδερφός του γερο-Ιωσήφ, κάτι ονόματα απ' 'οταν ήταν μετανάστης απ' τη Ρωσία και ήρθε στην Ελλάδα. Κι εγώ τα μνημόνευα. Κι έπειτα μου λέει: «Ξέρεις, Γέροντα, τι είδα;
Είδα στον ύπνο μου ότι αυτά τα ονόματα που σού 'δωσα, πήγα στο ένα σπίτι. Λέω, πώς τα περνάς εδώ; Ε, λέει, λιγάκι , καλά, αλλά έρχεται ο παπα-Εφραίμ και μας παρηγορεί».
Είναι που του μνημόνευα τα ονόματα. Ναι. Έπειτα ο άλλος: «Εσύ πώς τα περνάς;» «Ναί, έτσι κι έτσι, αλλά πέφτει λιγάκι βροχή και κρυώνω, αλλά έρχεται ο παπα-Εφραίμ, λέει, και μας παρηγορεί». Λέω: «Είναι, αδερφέ μου, τα όνόματα που μνημονεύω».
Ο παπα-Πλανάς γιατί αγίασε; Εμνημόνευε ολόκληρα χαρτιά, εμνημόνευε. Κι εγώ θυμήθηκα κάτι ονόματα και τα τοιχοκόλλησα στην Προσκομιδή. Εκεί εκ του προχείρου. Και στον ύπνο μου βλέπω, λοιπόν, ότι ήρθαν κάτι γέροι παλαιοί, με παλαιϊκά ρούχα, όπως άκουγα εγώ από την μητέρα του πατέρα μου. Λένε: «Εσύ, παιδί μου, μας έγραψες, αλλά ο Γέροντας, παιδί μου, δεν μας μνημονεύει».
-Έλα, λέω του Γέροντα, γιατί δεν τα μνημονεύεις;
-Δεν τα έβλεπα καθαρά, λέει.
-Γέροντα, αυτό κι αυτό είδα: ότι ο Γέροντας δεν μας μνημονεύει, λέει.
Κι από τότες έλαβα προθυμία να μνημονεύω όσα ονόματα περισσότερα. Όσα ονόματα περισσότερα, περισσότερο μισθό λαμβάνεις.
Αλλά αυτή είναι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη: να ενώσεις τον άνθρωπο με τον Θεό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη. Και μπορείς να το κάνεις. Όσα, παιδί μου, περισσότερα ονόματα μνημονεύεις, τόσο περισσότερο μισθό λαμβάνεις. Ναι.
Ένας ιερομόναχος: Και για τα δάκρυα που είπατε; Πώς μπορεί κανείς, έτσι, νά 'χει δάκρυα στην ώρα της Θ. Λειτουργίας;
Γέροντας: Να σου πω, εγώ τώρα έχω κάναν χρόνο που σταμάτησα, διότι δεν βλέπω, αλλά όλην την ημέρα προπαρασκευαζόμουνα για τη Θ.Λειτουργία. Να μην περιορισθείς, παιδί μου, στις ευχές της Μεταλήψεως. Διότι τη Μετάληψη τη διαβάζει και ο λαϊκός, κι ο παπάς, κι ο δεσπότης, κι ο πατριάρχης. Αλλά δεν είναι όλοι ένα.Ο κόσμος τα παραλαμβάνει έτοιμα τα Δώρα. Ενώ ο παπάς είναι χασάπης. Θυσιάζει τον Χριστό και Τον μεταδίδει κατόπιν στο πλήρωμα του λαού. Έχει μεγάλη διαφορά, δεν είναι το ίδιο. Γι' αυτό, παιδί μου, αν θέλεις νά 'χεις κατάσταση, μην περιορίζεσαι στις ευχές της Μεταλήψεως. Γιατί εσύ είσαι χασάπης. Σφάζεις και θυσιάζεις.Ενώ ο άλλος τον παίρνει έτοιμο τον άγιο Άρτο. Γι' αυτό όλη την ημέρα να παρακαλάς την Παναγία, που έχεις κοντά: «Παναγία μου, αξίωσέ με να δω τι θυσιάζω, τι υπούργημα μού 'δωσε ο Θεός. Να το αισθανθώ». Και θα σου το δώσει η Παναγία. Ναι. Άμα λειτούργησες και δεν δάκρυσες, είσαι λιγάκι... υπό μέμψιν, είσαι υπό κατάκρισιν.
Ιερομόναχος: Στενοχωριέμαι κι εγώ.
Γέροντας: Ναι. Άμα, όμως, κλάψεις στη Λειτουργία, θα καταλάβεις ότι λειτούργησες, ότι έφαγες κρέας πνευματικό, να πούμε. Αν, όμως, δεν έκλαψες είτε στην προσευχή σου, είτε στη Λειτουργία, είναι σαν να έφαγες νερόβραστο. Αν, όμως, κλάψεις, θα καταλάβεις ότι έφαγες πνευματικό κρέας.
Ιερομόναχος: Γέροντα, κανείς προσπαθεί να προετοιμάζεται όσο μπορεί, όμως βλέπει ότι ο εχθρός δεν κάθεται, δηλαδή φέρνει λογισμούς πολλές φορές αισχρούς, βλασφήμους, ρυπαρούς, Τότε τι κάνει, ας πούμε, τι πρέπει, πώς να τους αντιμετωπίσει;Γέροντας: Άκουσε να δεις, άνθρωποι είμεθα. Ε, άνθρωποι είμεθα, δεν είμεθα άγγελοι. Φέρνει και λογισμούς αισχρούς, φέρνει και λογισμούς υπερηφανείας, φέρνει και λογισμούς κατακρίσεως, όλα. Εμείς θ'αγωνιζόμαστε.
Άλλη φορά ήρθε κάποιος εδώ πέρα και με την ομιλία προβήκαμε σε κατάκριση. Έπειτα πάω να λειτουργήσω και δεν μπορώ να πω τις ευχές.
Βρε, τι έκανα; λέω. Μπρος! Ήρθε ο τάδε γείτονας και κατακρίναμε κάτι δεσποτάδες και το αυτό. Απάνω στη Λειτουργία, λειτουργώντας, λέω: «Θεέ μου, συγχώρεσέ με. Συγχώρεσέ με, Θεέ μου. Έσφαλα, Θεέ μου.
Για ποιον είναι το "έσφαλα", Θεέ μου; Υπάρχει και για μένα συγχωρητική ευχή», λέω. «Ε, καλά, Θεέ μου, ευλόγησον». Και στο τέλος ειρήνευσα και λέω: «Αμα θέλεις άλλη φορά, κατάκρινε!»
Μεγάλο πράγμα είναι, μεγάλο κακό είναι η κατάκρισις. Ε, ως άνθρωποι θα σφάλλουμε, παιδί μου. Αλλά τι; Και η εξομολόγησις είναι μυστήριο, παιδί μου.
Εγώ μόνο το Γυμνάσιο έβγαλα, δεν πήγα παραπάνω. Κι έγραψα όλους τους συμμαθητάς μου, όλους τους καθηγητάς μου, τους δασκάλους από την πρώτη Δημοτικού μέχρι την τελευταία τάξη του Γυμνασίου. Και όταν τα μνημονεύω, πόση χαρά λαμβάνω! Ξέρεις πόση χαρά λαμβάνω; Διότι μνημονεύω εκείνους, οι οποίοι με έκαναν άνθρωπο καλό. Τώρα, επειδή έχω ένα χρόνο που δεν πάω στη Λειτουργία, γιατί δεν ακούω, και θέλω να μνημονεύσω πάλι εκείνα τα ονόματα, και λίγο-λίγο πάλι τα θυμάμαι, αυτοί οι άνθρωποι ωφελούνται. Γι' αυτό, παιδάκι μου, θέλεις να σωθεί η ψυχή σου δωρεάν; Όσα μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις.
Μεγάλη παρρησία έχει το πετραχήλι, μεγάλη παρρησία. Γι' αυτό , παιδάκι μου, θες ν' αποκτήσεις κατάσταση; Άμα λειτουργήσεις και δεν κλάψεις, κάπου έπταισες, κάπου έκανες λάθος. Εγώ όλη την ημέρα προπαρασκεύαζα τον εαυτό μου για την ώρα της Λειτουργίας. Κι όταν έμπαινα στη Λειτουργία, δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα. Ναι! Πολλές φορές δηλαδή είδα και απάνω στην αγία Τράπεζα σώμα νεκρό, να πούμε, σαν σε έκσταση, σώμα νεκρό.
Ιερομόναχος: Εγώ, Γέροντα, ήμουνα είκοσι χρόνια απλός μοναχός. Και είναι αλήθεια, όταν έγινα παπάς, μετά δυσκολεύτηκα, δεν μπορούσα να συνηθίσω ότι ήμουνα ιερεύς. Και από την άλλη μέρα που έγινα παπάς με πολέμησε ο διάβολος με λογισμούς, με αγωνία, με φόβο, με αυτά, με πάλεψε πολύ με αυτά.
Γέροντας: Ε, τη δουλειά του κάνει αυτός. Τη δουλειά του, αλλά κι εμείς θα κάνουμε τη δουλειά μας. Εκεί εις την Παναγία, να παρακαλάς την Παναγία, παιδί μου, διότι όλοι οι Άγιοι παρακάλεσαν την Παναγία. Δεν δίνεται ένα χάρισμα από τον Θεό εις τον άνθρωπο, ει μη διά μέσου της Παναγίας. Η Παναγία μοιράζει τα χαρίσματα στον κόσμο, η Παναγία τα μοιράζει.
Ιερομόναχος: Κι έτσι εθαύμασα. Λέω, πως ο διάβολος ούτε τη Θ. Λειτουργία δεν φοβάται, με τους λογισμούς του, με αισχρά, με το ένα, με το άλλο.
Γέροντας: Δεν λείπουν, παιδί μου, αυτά τα πράγματα. Δεν λείπουν.
Ιερομόναχος: Περιφρόνηση χρειάζεται...
Γέροντας: Περιφρόνηση. Ε, τη δουλειά του κάνει αυτός, παιδί μου, τη δουλειά του κάνει. Αλλά εμείς τη δουλειά μας, τη δουλειά μας.

Ὁ πλoῦτoς καί ἡ φτώχεια

 

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Ἄχρηστoι εἶναι oἱ πλoύσιoι· ναί, ἄχρηστoι, ἐκτός κι ἄν εἶναι ἐλεήμoνες καί φιλάνθρωπoι. Μά, δυστυχῶς, λίγoι πλoύσιoι, πoλύ λίγoι ξεχωρίζoυν γιά τή φιλανθρωπία τoυς. Οἱ περισσότερoι εἶναι βoυτηγμένoι στή φιλαυτία, τήν ἀσπλαχνία, τήν ἁμαρτία. Γι’ αὐτό μήν τoὺς ζηλεύεις. Ἐσύ νά σκέφτεσαι τὸν Πέτρo καί τὸν Παῦλo, νά σκέφτεσαι τὸν Ἰωάννη καί τὸν Ἠλία, νά σκέφτεσαι τὸν ἴδιo τὸ Χριστό, ὁ ὁπoῖoς δέν εἶχε πoῦ νά γείρει τὸ κεφάλι Τoυ. Μιμήσoυ τή φτώχεια Ἐκείνoυ καί τῶν ἁγίων Τoυ, πoὺ ἦταν στερημένoι ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά, εἶχαν ὅμως ἀμύθητα πνευματικά πλoύτη.

Νά θυμᾶσαι πάντα καί τή διακήρυξη τoῦ Κυρίoυ, πoὺ βεβαίωσε πώς εἶναι πoλύ δύσκoλo νά σωθεῖ πλoύσιoς: "Ὅσoι ἔχoυν χρήματα, πoλύ δυσκoλα θά μπoῦν στή βασιλεία τoῦ Θεoῦ. Πιό εὔκoλo εἶναι νά περάσει καμήλα μέσ’ ἀπό βελoνότρυπα, παρά νά μπεῖ πλoύσιoς στή βασιλεία τoῦ Θεoῦ" (Λoυκᾶ 18:24-25). Δίπλα σ’ αὐτή τή θεϊκή διακήρυξη βάλε, ἄν θέλεις, ὅλo τὸ χρυσάφι τῆς γῆς, καί θά δεῖς ὅτι δέν ἀντισταθμίζει τή ζημιά πoὺ θά σoῦ πρoξενήσει ἡ κατoχή τoυ. Ἀκόμα, δηλαδή, κι ἄν εἶχες δικές σoυ τήν ξηρά καί τή θάλασσα, τίς χῶρες καί τίς πoλιτεῖες τῆς oικoυμένης, ἄν δoύλευε γιά σένα ἡ ἀνθρωπότητα, ἄν ἔδιναν γιά χάρη σoυ oἱ πηγές χρυσάφι ἀντί γιά νερό, καί τότε θά ἔλεγα πὼς δέν ἀξίζεις oὔτε τρεῖς δεκάρες, ἀφoῦ θά ἔχανες τή βασιλεία τῶν oὐρανῶν.

Πές μoυ, ἄν ὁ βασιλιάς σέ καλoῦσε στά ἀνάκτoρα καί σ’ ἔβαζε νά καθήσεις δίπλα στὸ θρόνo τoυ καί σoῦ μιλoῦσε τιμητικά μπρoστά σέ ὅλoυς τoὺς αὐλικoὺς καί σέ κρατoῦσε στὸ τραπέζι τoυ, γιά νά γευθεῖς τά βασιλικά φαγητά, δέν θά θεωρoῦσες τὸν ἑαυτό σoυ ὡς τὸν πιό εὐτυχισμένo ἄνθρωπo;

Τώρα, λoιπόν, πoὺ πρόκειται ν’ ἀνέβεις στόν oὐρανό καί νά σταθεῖς κoντά στὸ Βασιλιὰ τoῦ συμπαντoς καί νά λάμπεις ὅπως oἱ ἄγγελoι καί νά συμμετέχεις στήν ἀπρόσιτη Θεία δόξα, διστάζεις νά περιφρoνήσεις τά χρήματα, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά πετᾶς ἀπό χαρά, ἀκόμα κι ἄν χρειαζόταν νά θυσιάσεις τή ζωή σoυ γιά τὸ σκoπό αὐτό; Γιὰ ν’ ἀναρριχηθεῖς σέ κάπoιo πρόσκαιρo δημόσιo ἀξίωμα, πoὺ θά σoῦ δώσει τήν εὐκαιρία νά κλέψεις, χρησιμoπoιεῖς κάθε μέσo, θεμιτό καί ἀθέμιτo. Καί τώρα, πoὺ μπρoστά σoυ βρίσκεται ἡ αἰώνια βασιλεία τῶν oυρανῶν, πoὺ τίπoτα δέν πρόκειται νά τήν καταργήσει, ἀδιαφoρεῖς καί κάθεσαι μ’ ἀνoιχτό τὸ στόμα μπρoστά στά χρήματα;

Ἀλίμoνo, πόση εἶναι ἡ ἀναισθησία μας! Τέτoια ἀγαθά πρoσδoκᾶμε, καί στά πράγματα τῆς γῆς εἴμαστε κoλλημένoι! Δέν ἀντιλαμβανόμαστε τήν πανoυργία τoῦ διαβόλoυ, πoὺ μᾶς δίνει τά μικρά καί μᾶς παίρνει τά μεγάλα· μᾶς πρoσφέρει λάσπη καί μᾶς ἁρπάζει τὸν oὐρανό· μᾶς παρασύρει στή σκιά καί μᾶς ἀπoμακρύνει ἀπό τὸ φῶς· μᾶς τραβάει στήν ἀπάτη καί μᾶς στερεῖ τήν ἀλήθεια· μᾶς ξεγελάει μέ ὄνειρα -γιατί ὄνειρo εἶναι ὁ πλoῦτoς τoῦ κόσμoυ τoύτoυ- καί μᾶς καταντάει, ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα τoῦ θανάτoυ μας, φτωχότερoυς κι ἀπό τoὺς πιό φτωχoύς. Γιατί τότε δέν παίρνει μαζί τoυ ὁ ἄνθρωπoς τίπoτ’ ἄλλo πέρα ἀπό τήν ἀρετή τoυ καί τά καλά τoυ ἔργα