Τα ανδρείκελα του 4ου Ράιχ μιλούν για το «αβγό του φιδιού»

Πολλοί «αριστεροί» αναδείχτηκαν και αναρριχήθηκαν στην πολιτική και δημοσιογραφική αρένα του καπιταλιστικού καθεστώτος γιατί είχανε την ικανότητα να επενδύουν με «αριστερά» χρώματα και επιχρυσωμένες, αντικαθεστωτικές φόρμες τα σοφίσματα της κυρίαρχης ιδεολογίας και ιδιαίτερα τη «φιλοσοφία» της αστικής σκέψης: Αυτή των απλουστεύσεων και σχηματοποιήσεων…

Το ΠΑΣΟΚ ανήγαγε σε επιστήμη την «αριστερή» ταχυδακτυλουργία και ρητορεία των υπεραπλουστεύσεων.
Ένα από αυτά τα ρητορικά τεχνάσματα είναι το «αβγό του φιδιού»: Το σύγχρονο ιδεολόγημα του πλανητικού φασισμού.
Αυτό το ιδεολόγημα ανασύρεται κάθε φορά που εκδηλώνεται η λαϊκή αγανάκτηση και ΟΡΓΗ εναντίον των κυβερνητικών ανδρεικέλων και του καθεστώτος γενικά.

Εν χωρώ, τότε, αρχίζουν να ωρύονται οι κυβερνητικοί υπάλληλοι των διεθνών και εγχώριων ληστών και δημίων, καθώς και τα μίσθαρνα όργανα της προπαγάνδας τους: «Επωάζεται το αβγό του φιδιού»!!!!

Έχουν κατασκευάσει και προωθούν υστερικά οι ίδιοι (πολιτικά- τηλεοπτικά) και τα ανάλογα «άλλοθι», τους ποικίλους και πολύχρωμους τυχοδιώκτες και προβοκάτορες του καθεστώτος: Από Καρατζαφέρη και CIA μέχρι τα οργανωμένα τάγματα των μυστικών υπηρεσιών: Κουκουλοφόρους και πολύμορφους τρομοκράτες εκτελεστές…

Πάντα λοιπόν όταν αρχίζει να ανεβαίνει ο πυρετός της λαϊκής αγανάκτησης πετάνε τη «φόλα» του «αυγού του φιδιού», συνδέοντας τήν καθολική και γενικευμένη ΟΡΓΗ του λαού με την επώαση του αβγού του φιδιού, είτε μέσω των «ακροδεξιών» κατασκευασμένων σκιάχτρων, είτε μέσω των δικών τους κουκουλοφόρων, είτε ακόμα και μέσω κάποιων επεισοδιακών, βίαιων εκδηλώσεων («νόμιμα τέκνα της ανάγκης») της υπερχειλίζουσας λαϊκής οργής.

Αυτό κάνανε και με τη γενικευμένη, μαζική και καθολική κατακραυγή του ελληνικού λαού εναντίον της κυβέρνησης και του κατοχικού καθεστώτος που εκφράστηκε στην εθνική εορτή, μέσω των εθνικών παρελάσεων.

Σύσσωμα τα κυβερνητικά ανδρείκελα άρχισαν να κρώζουν περί επώασης του αβγού του φιδιού. Πιο υστερικά κραύγαζαν οι πασοκικές «γλίτσες» του νεόπλουτου πασοκικού γενιτσαρισμού: Καχριμάκης, Παπουτσής, Μπεγλίτης και άλλα αλαλάζοντα κύμβαλα των ανδρεικέλων-δεκανέων της κατοχής μας.

Τόσο αβυσσαλέο θράσος και τέτοια γλοιωδέστατη αυθάδεια των υπαλλήλων του νεοταξικού φασισμού: Των εκτελεστών του 4ου Ράιχ, των πωρωμένων δολοφόνων του ελληνικού λαού και της ολοκληρωτικής κατάλυσης και αποτέφρωσης της Ελληνικής κοινωνίας.

Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε παράκρουση αυθάδειας και παράνοιας των κυβερνητικών γενιτσάρων και δωσίλογων: Να εκτελούν οι ίδιοι, με «φασιστικό» οίστρο, τα «συμβόλαια θανάτου» του πλανητικού φασισμού, να υπογράφουν τις αποικιοκρατικές συμβάσεις του 4ου Ράιχ, να είναι κατοχικά ανδρείκελα και να μιλούν για «επώαση του αβγού του φιδιού»!!!!

Βεβαίως δεν μιλάμε για τον πλήρη ακρωτηριασμό και αφανισμό της κοινωνικής και πολιτικής επιστήμης.

Ακόμα και αν δεχτούμε αυτόν το νεοταξικό μύθο (το σύγχρονο «αριστερό» ιδεολόγημα του χρηματιστηριακού κεφαλαίου) περί «αβγών του φιδιού»), αυτά δεν επωάζονται από τα λαϊκά κινήματα, αλλά από την βαρβαρότητα του καπιταλισμού, του κυβερνητικού του οικοδομήματος και την ΠΡΟΔΟΣΙΑ των δυνάμεων εκείνων που μιλούν στο όνομα της εργατικής τάξης και του λαού…

Το «αβγό του φιδιού» στην εποχή των ΕΘΝΙΚΩΝ ιμπεριαλισμών επωάστηκε από την ιμπεριαλιστική κτηνωδία σε συνδυασμό με την ΠΡΟΔΟΣΙΑ των ηγεσιών της σοσιαλδημοκρατίας και του σταλινισμού.

Ας μελετήσουν λίγο, οι ανιστόρητοι και πολιτικά ραχιτικοί λακέδες του καθεστώτος, το φαινόμενο του φασισμού στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών…

Αν δεχτούμε, συνεπώς, αυτό το νεοταξικό σόφισμα (σήμερα είναι σόφισμα) περί «επώασης του αβγού του φιδιού», ΤΟΤΕ αυτοί που το επωάζουν είναι οι ίδιοι που δολοφονούν ανελέητα τις κοινωνίες από κοινού με τα δορυφορικά τους «αριστερά» δεκανίκια που δολοφονούν καθημερινά τους λαϊκούς αγώνες και αφήνουν ΑΝΟΡΓΑΝΩΤΗ τη λαϊκή ΟΡΓΗ…

Ωστόσο, όλα αυτά περί εκκόλαψης του «αβγού του φιδιού» είναι καθεστωτικές σοφιστείες παραπλανητικές, αναμασήματα των νέων ιδεολογημάτων του πλανητικού φασισμού.

Το «αβγό του φιδιού» είναι το κλούβιο, πλέον, αβγό του παλιού φασισμού…

Σήμερα έχουμε το αβγό του κροταλία: Του πλανητικού φασισμού!!!

Αυτοί που μιλάνε σήμερα για «αβγά του φιδιού» είναι οι γενίτσαροι του πλανητικού φασισμού: τα λέπια του κροταλία…

Μιλάνε για «αυγά του φιδιού» για να συγκαλύψουν τον επελαύνοντα πλανητικό φασισμό και να παρασιωπήσουν κάθε ΑΝΑΦΟΡΑ σε λαϊκές επαναστάσεις και εξεγέρσεις, αλλά και να τους «κολλήσουν» από την αρχή τη συκοφαντική ετικέτα της «ακροδεξιάς» και του «αυγού του φιδιού»…

Έχουμε αναλύσει πολλές φορές ότι όταν βρίσκεσαι μέσα στα σαγόνια του πλανητικού, φασιστικού κροταλία δεν μπορούν να υπάρξουν τα παλιά «αυγά του φιδιού».

Η πλανητική νεοταξική προπαγάνδα, στην Ελλάδα οι επιδοτούμενες (και από το Σόρος) «αριστερές» ποικιλίες, τώρα και τα κυβερνητικά ανδρείκελα, μιλάνε για «αυγά του φιδιού» για δύο λόγους:

α). Να συγκαλύψουν το «αυγό του κροταλία», δηλαδή τον πλανητικό φασισμό της Νέας Τάξης που ζούμε.

β). Να ενοχοποιούν τα λαϊκά κινήματα, τις διαμαρτυρίες και τις εξεγέρσεις των λαών και να τα στιγματίζουν σαν «ακροδεξιά», «εθνικιστικά», «ρατσιστικά», «κουκουλοφόρικα» και CIA…

Γι αυτούς του δόλιους σκοπούς συντηρούν ή και κατασκευάζουν κάποια ακροδεξιά «σκιάχτρα» ή τυχοδιωκτικά κόμματα σαν το ΛΑ.Ο.Σ. (όπως και τους κουκουλοφόρους…).

ΚΑΜΙΑ τέτοια ακροδεξιά κατάσταση ή τέτοιο τυχοδιωκτικό κόμμα δεν μπορεί να εκκολάψει «αυγά του φιδιού», δηλαδή φασισμούς που θρέφτηκαν και πριμοδοτήθηκαν από τα ισχυρά ΕΘΝΙΚΑ κεφάλαια των παλιών ΕΘΝΙΚΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΩΝ.

ΟΙ παλιοί φασισμοί έχουν περάσει τελεσίδικα και ανεπιστρεπτί...

ΣΗΜΕΡΑ κυριαρχούν τα ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΑ κεφάλαια και επιβάλλουν τον ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ καταγγέλλοντας τα κλούβια αυγά των παλιών φασισμών του ιμπεριαλιστικού ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.

Έτσι, προετοιμάζουν και προλειαίνουν το έδαφος για τη συκοφάντηση και τον αφορισμό των λαϊκών εξεγέρσεων και ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ που έρχονται.

Να, γιατί τα κυβερνητικά ανδρείκελα του πλανητικού φασισμού ωρύονται για τα κλούβια «αβγά του φιδιού»: Συγκαλύπτουν το φασισμό που υπηρετούν και προωθούν με ρητορείες περί «αβγών του φιδιού» και ταυτόχρονα επιχειρούν να συκοφαντήσουν και να στιγματίσουν τη γενικευμένη λαϊκή ΟΡΓΗ εναντίον τους και εναντίον της ΚΑΤΟΧΗΣ μας από το ΦΑΣΙΣΜΟ των διεθνών ληστών και δημίων, των κερδοσκόπων και νέων αποικιοκρατών…

πηγή

Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω…

Όλα αυτά τα αγαθά που έχομε κάθε μέρα γύρω μας και τα νομίζομε τίποτα, ένα ζεστό κρεβάτι, ένα καθαρό φαγητό, νερό να πλυθούμε, ρούχα να φορέσαμε, φιλική συντροφιά, τους δικούς μας – Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω καθημερινά την αξία τους, να καταλαβαίνω το πόσο εύκολα μπορούν όλα αυτά να γίνουν άφαντα μέσα σε μια μέρα από μπροστά μου και να
μεταμορφωθώ σε ένα βρωμερό, πειναλέο, κουρελιασμένο ανθρώπινο πλάσμα, πού άλλα ανθρώπινα (αυτό είναι το απίστευ­το) πλάσματα το σπρώχνουν με τον υποκόπανο ή με κλοτσιές μέσα σε μπουντρούμια ή συρματοπλεγμένα στρατόπεδα, με μια ψωριασμένη κουβέρτα, ωσότου αρρωστήσει, σακατευτεί, ξεψυχήσει, παλαβώσει ή άποσκελετωθεί της πείνας…

Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω καθη­μερινά και να τιμάω αυτά τα λίγα, ή πολλά, πού τα έχω σήμερα, ένα καθαρό κρεβάτι, μια γωνιά ζεστή, το ψωμί, το κρασί, το τραπέζι ετούτο με το χαρτί και το μολύβι… Θεέ μου, κάνε με.
Ζήσιμος Λορεντζάτος – Σύμμεικτο 558
πηγή

Στέργιος Ν. Σάκκος, Πάμε κατά διαβόλου

 

Πᾶμε κατά διαβόλου

Μέσα στό γενικό κλῖμα τῆς ἀπαξίωσης πού μᾶς κατακλύζει καί στό ἄγχος τῆς διάσωσης ἀπό τό χρέος πού μᾶς πνίγει, συνηθίσαμε τόσο πολύ νά ἀκοῦμε καί νά βλέπουμε ἔκτροπα, ὥστε φοβοῦμαι πώς ἔχουμε πέσει σέ ἕνα εἶδος πνευματικοῦ μιθριδατισμοῦ. Πάθαμε σάν ἐκεῖνον τόν παροιμιώδη Μιθριδάτη, πού λίγο-λίγο εἶχε συνηθίσει στήν χρήση δηλητηρίου καί τελικά δέν ἔνιωθε τό φαρμάκι. Ἔτσι ἴσως ἐξηγεῖται πῶς ἕνα πρόσωπο καί μάλιστα ἐπίσημο, συγκεκριμένα ἡ κ. ὑπουργός «παιδείας, διά βίου μάθησης καί θρησκευμάτων», εἶχε τό θράσος νά δηλώσει σέ ἐκπομπή τῆς ΝΕΤ ἐπί λέξει: «Γιά νά σωθεῖ ἡ χώρα, ἐγώ θά συνεργασθῶ καί μέ τόν διάβολο». Μποροῦμε, λοιπόν, νά κοιμόμαστε ἥσυχοι. Ἡ κ. ὑπουργός μέ τόν πολυμήχανο συνεργάτη της σίγουρα θά μᾶς... σώσει! Ἀλλά τέτοιου εἴδους σωτηρία στήν πραγματικότητα εἶναι ὀλέθρια καταστροφή καί ἐνταφιασμός τῆς χώρας.

Δέν γνωρίζει, ἄραγε, ἡ πολυπράγμων ὑπουργός –λόγῳ καί Λέσχης Μπίλντενμπεργκ- πόσο ἀσεβής καί βδελυρή εἶναι ἡ συνεργασία μέ τόν μισόκαλο διάβολο σέ κάθε ἐπίπεδο, ἀφοῦ ἔργο τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ διαφθορά καί φθορά, ἡ ὁλοκληρωτική καταστροφή τοῦ ἀνθρωπίνου γένους; Δέν ἔτυχε ποτέ νά μελετήσει πῶς ἀπό μιά τέτοια συνεργασία τῆς πρώτης γυναίκας, τῆς Εὔας, μέ τόν πονηρό ὄφι (= σατανᾶ) ξεκίνησε ἡ ὅλη κακοδαιμονία μας; Καί τό τραγικό εἶναι ὅτι ὅπως ἡ Εὔα παρέσυρε τόν Ἀδάμ στήν συνεργασία καί στόν ὄλεθρο πού ἀκολούθησε, ἔτσι καί ἡ κ. ὑπουργός, μέ τήν πρόφαση ὅτι θά σώσει τήν Ἑλλάδα παρασύρει καί παραπλανᾶ ὅλους ἐκείνους πού τήν στηρίζουν. Κανείς δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι μέ τήν ἐπιδιωκόμενη καί προγραμματιζόμενη συνεργασία ἡ ἐν λόγῳ ὑπουργός δέν πρόκεται νά γίνει ὁ σωτήρας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως φαντάζεται, ἀλλά καί ἡ ἴδια «θά φάει τά μοῦτρα της» καί ἡ χώρα θά ὁδηγηθεῖ στόν ἐξολοθρεμό;

Ἀκόμη καί ἄν ἡ διαβόητη δήλωση τῆς ὑπουργοῦ ἦρθε στά χείλη της σάν σχῆμα λόγου, δέν θά ἔπρεπε νά τήν ξεστομίσει. Μιά χριστιανή ὀρθόδοξη -νομίζω ὅτι διατηρεῖ αὐτή τήν ἰδιότητά της, ἤ ὄχι;- πού μέ τό βάπτισμά της δήλωσε ὅτι «ἀποτάσσομαι τῷ σατανᾶ καί συντάσσομαι τῷ Χριστῷ», δέν μπορεῖ νά ἔχει, προγραμματισμένα μάλιστα, καμία συνεργασία μέ τόν σατανᾶ. Διότι αὐτή ἡ συνεργασία τήν ξεβαφτίζει, τήν παραδίδει στήν ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ.

Ἐκεῖνος πού ἀδιάντροπα καί ἰταμώτατα διατυπώνει τήν πρόθεσή του νά συνεργασθεῖ μέ τόν διάβολο, στήν πραγματικότητα ἔχει ἤδη ἐνδώσει σ' αὐτή τήν ἀνόσια συνεργασία. Μήπως αὐτό συμβαίνει καί στήν προκειμένη περίπτωση καί γι' αὐτό βλέπουμε τήν χώρα μας νά πηγαίνει κατά διαβόλου; Τί ἄλλο νά σκεφθεῖ κανείς ὅταν ἀρχίζουμε τήν σχολική χρονιά μέ τέτοιο κομφούζιο στό χῶρο τοῦ σχολείου, μέ ἀλόγιστο περίσσευμα ἤ ἔλλειμμα διδακτικοῦ προσωπικοῦ, χωρίς βιβλία -καί μπήκαμε ἤδη στόν Νοέμβριο! Ἀλλά καί γενικώτερα, ὁ σχεδόν ἀπροκάλυπτος πλέον ἀποχρωματισμός τῆς παιδείας ἀπό κάθε τι τό ἐθνικό καί θρησκευτικό, τί ἄλλο παρά δάκτυλος τοῦ διαβόλου μπορεῖ νά εἶναι; Νά ἀναφέρω ἀκόμη ἐπιγραμματικά, τήν συρρίκνωση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τήν ὑποβάθμιση τῆς πρωινῆς προσευχῆς καί τοῦ σχολικοῦ ἐκκλησιασμοῦ, τήν ἀδιαφορία γιά τήν ἔπαρση τῆς σημαίας, τήν ἀνεπίτρεπτη χαλάρωση τῆς σχολικῆς πειθαρχίας μήν τύχει καί τραυματίσουμε ψυχολογικά τά παιδιά μας, γιά νά τά «χαιρόμαστε» ἔπειτα δράστες στίς καταλήψεις νά καταστρέφουν μανιακά τήν δημόσια περιουσία καί ἔντρομοι νά παρακολουθοῦμε τήν ἐξάπλωση τῆς βίας, τοῦ ἔιτζ καί τῶν ναρκωτικῶν, τῆς αὐτοκτονίας, τῶν δολοφονικῶν ἐπιθέσεων, ἀκόμη καί τοῦ σατανισμοῦ.

Θυμᾶμαι μία βιντεοκασσέτα πού εἶχα δεῖ πρίν χρόνια, φιλοξενούμενος σέ κάποια οἰκογένεια ὁμογενῶν στήν Αὐστραλία. Ἐκεῖ, νέοι ἔξαλλοι καί ἀλλόφρονες, σέ οἰκτρή κατάσταση ξεφώνιζαν, κυριολεκτικά οὔρλιαζαν, συνθήματα ἀνατριχιαστικά, ὅπως: «μισοῦμε τόν παράδεισο», «ἡ κόλαση μᾶς ἀρέσει», «φύ- γε, Χριστέ, ἀπ' τήν ζωή μας, σέ μισοῦμε», «ἐσένα θέλουμε, σατανᾶ, εἶσαι ὁ ἀρχηγός μας», «ζήτω ὁ σατανᾶς»! Καί σκέφτομαι, σέ τόσους ἐκπαιδευτικούς καί νέους, μαθητές καί φοιτητές, πῶς θά λειτουργεῖ τό παράδειγμα τῆς ἐπικεφαλῆς τους συνεργάτιδας τοῦ διαβόλου; Ὁ Θεός νά βάλει τό χέρι του!

Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνάντησε στήν Πάφο τόν Ἐλύμα τόν μάγο, δηλωμένο συνεργάτη τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ἤθελε νά «διαστρέψει ἀπό τῆς πίστεως» καί νά κρατήσει στό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας τόν ἀνθύπατο Σέργιο, τόν ἀποκάλεσε «υἱό διαβόλου καί ἐχθρό πάσης δικαιοσύνης» κι ἀμέσως μετά ὁ Ἐλύμας τυφλώθηκε (βλ. Πρξ 13,6-12). Εὔχομαι νά μήν συμβεῖ τό ἴδιο στήν σύγχρονή μας ἐπίδοξη συνεργάτιδα τοῦ διαβόλου, στήν ἁρμοδιότητα τῆς ὁποίας, σημειωτέον, ὑπάγεται καί ἡ Ἐκκλησία, σύμφωνα μέ τόν θεσμό τῆς «νόμῳ κρατούσης πολιτείας». Δηλαδή, ἄν ἡ κορυφή τοῦ ὑπουργείου συνεργάζεται μέ τόν διάβολο, ἡ σεπτή Ἱεραρχία, ὁ κλῆρος καί ὁ πιστός λαός θά ὑφίστανται τίς κρατικές ἀποφάσεις πού ἐκεῖνος ὑποβάλλει; Μή γένοιτο!

Ὁ μεγάλος ὑπουργός καί χορηγός τῆς αἰώνιας σωτηρίας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν τοῦ πρότεινε συνεργασία ὁ σατανᾶς μέ τήν ὑπόσχεση ὅτι θά τοῦ δώσει ὅλα τοῦ κόσμου τά βασίλεια, ἀπήντησε «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ». Σ' ἐκεῖνον ἀποθέτουμε τήν ἐλπίδα μας. Ἄς μή μᾶς συνερίζεται γιά τήν τόση ἀναίδεια καί ἀφροσύνη κι ἄς μακροθυμήσει γιά μᾶς. Νά δώσει μετάνοια στήν ὑπουργό καί σέ ὅλους μας καί νά μᾶς ἐλεήσει. Νά ἐμποδίσει καί νά ἐξουδετερώσει κάθε ἐπήρεια τοῦ σατανᾶ καί κάθε δική μας συνεργασία μαζί του.

(Στέργιος Ν. Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

 

πηγή ΑΚΤΙΝΕΣ

«ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ»

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

______

________

Μια προφητεία που πραγματοποιείται στις μέρες μας στη Σερβία, με τον διωκόμενο επίσκοπο Αρτέμιο και τους μοναχούς του, η οποία τίνι να επεκταθεί εις ολόκληρη την Ορθοδοξία

Έρχονται ημέραι φοβεραί και όσοι πιστεύουν εις τον Κύριο δεν θα μεταβαίνουν πλέον μέσα εις μεγάλους ναούς με χρυσοστολίστους αρχιερείς, αλλά θα φεύγουν μακράν εις τας ερήμους και εις τα σπήλαια για να εορτάσουν τον Κύριο τους.

(Απόσπασμα της παραπάνω ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου με θέμα· “ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ”.

Ο Μακεδονομάχος καπετάν Γιαγκλής και το κελλί του στο Άγιο Όρος

«Λήσταρχος», σύμφωνα με την Διεύθυνση Ιστορίας του Γενικού Επιτελείου Στρατού, ο Γιαγκλής επιστρατεύτηκε από τον σύλλογο των Αθηνών «Μέγας Αλέξανδρος», «ενήργει αυτοβούλως και διέσπα τον αγώνα με τας αλλοπροσάλλους ενεργείας του και τας ακρότητάς του».

Αυτά από την ΔΙΣ/ΓΕΣ. Ο ίδιος ο Γιαγκλής, σαν μοναχός Γαβριήλ:

-Θέλω ν΄ ακούσουνε τ΄ αφτιά μου τη διαβεβαίωσί σου, Πνευματικέ, για ν΄ αναθαρρήσει και γλυκάνει η ψυχή μου από ελπίδα πως θα δω πρόσωπο Θεού και Παράδεισο. Δεν σκότωνα για να σκοτώνω. Για την Πατρίδα και τ΄ άγια της τόκανα. Με βαραίνει όμως και με πονάει, που στα γιουρούσια, στις μάχες και στο για να προστατευθώ και προστατέψω, έκανα έτσι, που «χάθηκαν» κι΄ «άφταιγοι». Τα ξέρεις όλα. Σκληρός ο πόλεμος. Σου πετρώνει την καρδιά, σου θολώνει το μάτι. Είχα, βλέπεις, στο λαιμό μου και στην υπακοή μου και ένα σωρό παλικάρια. Αλλά για όλους ήμουν υπεύθυνος εγώ. Πες μου ο Θεός θα με σχωρέσει;

Ο Γεώργιος Γιαγλής, του Θεοδώρου και της Ασημίνας, γεννήθηκε στην Ιερισσό της Χαλκιδικής το 1869. Τα κατορθώματά του και η συμβολή του στον Μακεδονικό Αγώνα περιμένουν ακόμη την γραφίδα του ιστορικού που θα γράψει τη βιογραφία του για να εξοφλήσει η Πατρίδα, κατά κάποιο τρόπο, το χρέος της προς αυτόν.

Εδώ θα αναφέρω μερικά γεγονότα από τη ζωή του στον Αθω, παρμένα από το βιβλίο του Επισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου, ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΡΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ.

…Γνωρίζοντας σπιθαμή προς σπιθαμή ολόκληρο το Αγιον Όρος, αφού για πολλά χρόνια ήταν Αρχισερδάρης, προτίμησε το Ιβηρίτικο Κελλί του Τιμίου Προδρόμου για τον λόγο ότι σ' αυτό μόναζαν πατέρες συμπατριώτες του, από την Ιερισσό.

Θεοσεβής και ευλαβέστατος σε όλη του τη ζωή, εξέφρασε την ύστατη επιθυμία του να καρεί μοναχός. Οι γεροντάδες, κατά την τάξη, την γνωστοποίησαν στην κυρίαρχη Ιερά Μονή των Ιβήρων, η Σύναξη της οποίας έδωκε την προς τούτο έγκριση (ευλογία) και ο μέχρι χθες φοβερός Καπετάν Γιαγλής, εν άκρα ταπεινώσει και επικλήσει ελέους και σωτηρίας από τον Πανάγαθο Θεό, εκάρη μοναχός, μετονομασθείς Γαβριήλ. Ο π. Δαμασκηνός (+2004), Γέρων του Κελλιού ήταν κυρίως εκείνος, που τον γηροκόμησε με αγάπη, υπομονή κα αφοσίωση και του «έκλεισε τα μάτια». Ο Καπετάν Γιαγλής-Μοναχός Γαβριήλ εκοιμήθη εν Κυρίω τον Δεκέμβριο του 1946, σε ηλικία 77 ετών…

Μια μικρή παρένθεση εδώ για τον Γέροντά του τον Δαμασκηνό. Ο π. Δαμασκηνός γεννήθηκε το 1912 και το 1919 ήρθε στο Κελλί όπου μόναζε ένας θείος του. Σε ηλικία 16 ετών τον έστειλαν «έξω» για να δει τον κόσμο και να διαλέξει. Σε δύο χρόνια ξαναγύρισε και μέχρι την κοίμησή του, το 2004, μόνασε στο Κελλί του Τιμίου Προδρόμου, συνολικά 83 από τα 92 χρόνια της ζωής του.

Γυρίζουμε στον Καπετάν Γιαγλή η ευλάβεια του οποίου στα θεία και ιερά ήταν πάντοτε δεδομένη και έκδηλη και η πεποίθηση ότι ο Θεός του ήταν βοηθός στους αγώνες του ακράδαντη.

…Μικρά μέρη λειψάνων αγίων χορηγούν τα Μοναστήρια, κατόπιν αποφάσεων των Συνάξεών των, όταν επισήμως ζητούνται για εναπόθεσή των σε εγκαίνια ιερών ναών. Τιμίου όμως Ξύλου ποτέ, ουδέ ελαχιστομορίου.

Ποτέ δεν ακούσθηκε ποιος τον κατήχησε σχετικώς και τον εφοδίασε με τεμαχίδιο Τιμίου Ξύλου «για να μη τον πιάνει βόλι». Κι εκείνος το ασπάσθηκε με ευλάβεια, προσευχήθηκε στο Χριστό θερμά και ακολούθως, για να μη το χάσει ποτέ, με το κοφτερό του μαχαίρι έκανε στο μπράτσο του μικροτομή και το «έθαψε» μέσα. Γρήγορα έγιανε η «πληγή», αντρίεψε ακόμη πιο πολύ το φρόνημά του, αποκάλυψε το μυστικό στα παλικάρια του και συνέστησε σε όλους να πάψουν πλέον να του συνιστούν προσοχή και προφυλάξεις κατά τις συμπλοκές και μετακινήσεις. «Με φυλάει το Τίμιο Ξύλο, δε με βρίσκει εμένα βόλι. Ούτε σε μάχη ούτε από μπαμπεσιά θα πάω. Όταν έρθ΄ η ώρα μου σε κρεββάτι θα πεθάνω», συνήθιζε να λέει…

…ο Καπετάν Γιαγκλής, κυρίως όταν ήταν Αρχισερδάρης στην Ιερά Κοινότητα και αρχηγός των επί της φρουράς του Αγίου Όρους ενόπλων σωμάτων, ήταν πάντοτε σε επαφή και επικοινωνία με τον αυτοεξόριστο, στον Μυλοπόταμο, Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄, για ενημερώσεις και λήψεις οδηγιών. Αφού όμως δεν ελάμβανε κανένα μέτρο προσοχής και αποκρύψεως, πολλοί ήταν εκείνοι που τον έβλεπαν να ανοίγει το κάγκελο της περιοχής και να κατευθύνεται στο ησυχαστήριο του Πατριάρχη.

Τότε ήταν που κάποιοι Ρώσσοι εξαρτηματικοί της Ιεράς Μονής Ιβήρων, κατά καταπάτησι του αβάτου του Αγίου Όρους, επεχείρησαν να εισαγάγουν μια Ρωσσίδα «προσκυνήτρια» λίαν προσεκτικώς μεταμφιεσμένη σε άνδρα. Εξαπατήθηκαν οι εν Δάφνη Τουρκικές Τελωνειακές και Αστυνομικές Αρχές. Δεν ξεγελάστηκε όμως του Καπετάν Γιαγκλή το αετήσιο βλέμμα. Την συνέλαβε αμέσως καθώς και τους ενεχομένους στην όλη υπόθεση. Το λιμανάκι της Δάφνης έγινε ανάστατο και στην Ιερά Κοινότητα προκλήθηκε θλίψις μεγάλη. Ίσως να μην επακολουθούσε τόσος ανά τις Καρυές και το Αγιονόρος σάλος και θόρυβος, αν οι Ρώσσοι, ισχυροί παράγοντες, δεν απεπειρώντο να δωροδοκήσουν τον Καπετάν Γιαγκλή με μεγάλο χρηματικό ποσό, ώστε να αποσιωπήσει και μη αναφέρει και καταγγείλει το συμβεβηκός στις Ιερές Μονές και την Ιερά Κοινότητα. Αυτή δ’ ακριβώς η πρόσθετη και όλως αδιάντροπη ενέργειά των, προσκρούσασα στην εντιμότητα του ξακουστού Αρχισερδάρη, «λειτούργησε» αντιστρόφως του επιδιωκομένου και τον έκανε … θηρίο.

Του το «φύλαξαν» οι ειρημένοι και δεν άργησαν να τον διαβάλουν στον Καϊμακάμη και τους αστυνομικούς, κατηγορώντας τον ευθέως ότι οι συχνές-πυκνές επισκέψεις του στον Μυλοπόταμο και διαβουλεύσεις του με τον Πατριάρχη είχαν αντιτουρκικούς και επαναστατικούς σκοπούς. Οι Τούρκοι τον συνέλαβαν, τον ωδήγησαν βιαίως στη Θεσσαλονίκη, τον κατεδίκασαν με εσπευσμένες διαδικασίες σε ισόβια δεσμά και τον έκλεισαν στις φυλακές του Επταπυργίου (Γεντί-Κουλέ). Τον απελευθέρωσε αργότερα ο Πατριάρχης Ιωακείμ, όταν επανεκλεγείς και επανελθών στον Οικουμενικό θρόνο, ενήργησε τα δέοντα τόσο παρά τη Υψηλή Πύλη, όσο και εν Θεσσαλονίκη, με διαμεσολαβήσεις γνωστών του προυχόντων. Μη λησμονούμε ότι προτού γίνει Οικουμενικός Πατριάρχης υπήρξε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης…

Οι Ιερισσιώτες το 1988 μετέφεραν τα οστά του από το Άγιο Όρος στη γεννέτηρά του. Από το ρεπορταζ της εποχής:

Με παλλαϊκή συμμετοχή και επισημότητα τιμήθηκε στην Ιερισσό Χαλκιδικής ο οπλαρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα καπετάν Γιώργης Γιαγκλής σε εκδηλώσεις που οργάνωσε ο ομώνυμος δήμος σε συνεργασία με την Εταιρεία. Οι εκδηλώσεις περιελάμβαναν τη μετακομιδή των οστών του από το Άγιον Όρος από αντιπροσωπεία μοναχών και τα αποκαλυπτήρια της προτομής του προ του δημαρχείου. Το πρόγραμμα ακόμα περιελάμβανε: επιμνημόσυνη δέηση, επίσημη παραλαβή των οστών, κατάθεση στεφάνων, ομιλίες από τον σεβ. μητροπολίτη Ιερισσού και Αγ. Όρους κ.κ. Νικόδημο, τον εκπρόσωπο της Ιεράς Επιστασίας Αγίου Όρους και τον εκπρόσωπο της Πανελληνίας Οργανώσεως Μακεδονομάχων "Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ" κ. Χρ. Σαμαρτζίδη, αντιφώνηση του δημάρχου Ιερισσού κ. Βασ. Γκατζιώνη, απαγγελία τραγουδιών του Γιαγκλή από τον ηθοποιό του Κ.Θ.Β.Ε. κ. Δημ. Καρέλη, εκτέλεση τραγουδιών και χορών από το τοπικό μουσικοχορευτικό συγκρότημα υπό τη διεύθυνση του κ. Ιωάννη Μαρίνου, έκθεση φωτογραφιών και εγγράφων του τιμωμένου και δεξίωση που παρέθεσε ο δήμος Ιερισσού. Τιμές απέδωσαν η μουσική και άγημα του Γ. Σώμ. Στρατού.

Φωτογραφίες του Ιβηρίτικου Ιερού Κελλιού Τιμίου Προδρόμου:

πηγή

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ του Πρεσβυτέρου Σεραφείμ Δημητρίου, Αρχιμανδρίτη

 

Ήθελα να φωνάξω εύγε - εύγε απευθυνόμενος σε εκείνα τα παιδιά που παρελαύνοντας στις 28 Οκτωβρίου, μπροστά από την «εξουσία» κρατική και εκκλησιαστική, απέστρεψαν το πρόσωπο τους σε άλλη κατεύθυνση. Ήταν σαν να μην ήθελαν να μολύνουν το βλέμμα τους. Έφυγαν τιμώντας την ημέρα και απαξιώνοντας εμάς, που είμαστε οι υπεύθυνοι του κακού μας του καιρού. Ναι, στο πρόσωπο του Δημάρχου, που με βλέμμα ανήσυχο σαν να περίμενε τα χειρότερα, στεκόταν στην άκρη του πεζοδρομίου, στα πρόσωπα των ατάκτως ισταμένων γύρω του λοιπών Δημοτικών αρχόντων, έδειξαν τα παιδιά μας, τα παιδιά την Ελλάδος απαξίωση και περιφρόνηση. Τα είδα και ήθελα να τα επευφημήσω, αλλά σκέφθηκα πως θα ήταν πρόκληση, γιατί και στα πρόσωπα των κληρικών ίσως δεν μπόρεσαν ίσαμε τα τώρα να διακρίνουν τους διακόνους της αγάπης, αλλά να είδαν ένα ακόμα βαγόνι του συστήματος. Θυμήθηκα τα λόγια προς τους νέους, του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου στην ενθρόνιση Του (9/5/1998). «Παιδιά μου, χρυσά της Ελλάδος παιδιά. Είσθε το καμάρι το Γένους, δαφνοστεφανωμένη απαντοχή μας. Όμως σας πονέσαμε πολύ με την υποκρισία μας και σας ευτελίσαμε μέσα σας την έννοια το χρέους. Σας χρεώνουμε τις παρεκτροπές σας, ενώ είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί των. Σας στερήσαμε την αγάπη, σας αφήσαμε έρμαιους στα κύματα του κατακλυσμού της Βαβυλώνας. Σας αναγκάσαμε να ζείτε σ' ένα κόσμο απάνθρωπο, ανηλεή και ανοικτίρμονα. Σας υποδείξαμε να ακολουθήσετε δρόμους, πού εμείς δεν βαδίζαμε. Σας αφαιρέσαμε την πίστη και την ελπίδα. Γκρεμίσαμε από μέσα σας κάθε ιδανικό. Κι όμως λέμε ότι σας αγαπάμε. Σεις, με την οξύνοιά σας καταλάβατε την ασυνέπειά μας. Και μας εγκαταλείψατε. Δεν μας εμπιστεύεστε πια, δεν θέλετε να ζήσετε στον κόσμο πού εμείς σας ετοιμάσαμε. Και στραφήκατε στην αναζήτηση της χίμαιρας μέσ' απ' τα ναρκωτικά, στην επιβεβαίωση σας μέσ' από τη βία. Παιδιά μου, σήμερα αυτός πού σας ομιλεί, παίρνει πάνω του την ευθύνη για τις απέναντι σας αμαρτίες όλης της γενηάς του, και σας ζητά συγγνώμη. Θέλει όμως ταυτόχρονα να σας πει πώς καμιά αμαρτία δική μας και καμιά αστοχία δική σας δεν μπορεί να σας κλείσει το δρόμο προς την καταξίωση. Τα αδιέξοδα πλήθυναν. Τώρα η αδυσώπητη ανάγκη σας καλεί σε απόφαση. "Όταν αλύπητη βαρειά ξεσπά η ανάγκη και προστάζει, ανάξιος είναι όποιος διστάζει" (Κ. Παλαμάς). Υπάρχει ένας χώρος πού δεν θα σας προδώσει ποτέ. Είναι ο χώρος της Εκκλησίας. Ελάτε σ' αυτόν, ελάτε στην πίστη, ελάτε στο Χριστό. Θα βρείτε ό,τι έχετε χρόνια τώρα στερηθεί. Και μαζί την αληθινή ελευθερία, την αληθινή δικαιοσύνη, την αληθινή αλήθεια.» Και όλη την υπόλοιπη μέρα μέχρι τα ξημερώματα της άλλης που γράφω τούτο το σημείωμα δεν έφυγε η θλίψη από την καρδία μου. Κάποιοι απαιτούσαν την απομάκρυνση της πολιτικής ηγεσίας από τις παρελάσεις. Κάπου το πέτυχαν. Ηράκλειο, να φύγουν όλοι εκτός τον Αρχιεπίσκοπο Ειρηναίο. Η παρέλαση στην Θεσσαλονίκη ματαιώθηκε. Ο ανώτατος άρχοντας αναρωτιόταν αν είναι προδότης; Οι πολιτικοί μιλούσαν για κατάλυση της τάξεως αποδοκιμαζόμενοι. Στην Σύρο και τον Πειραιά οι Μητροπολίτες Δωρόθεος και Σεραφείμ επευφημούνται από το πλήθος. Σε όλη την Ελλάδα το ίδιο σκηνικό. Την ημέρα του ΟΧΙ, ξανακουγόταν στεντόρεια ένα μυριόστομο ΟΧΙ στην όποια κατοχή της ευλογημένης πατρίδας μας. Που πάμε; Τι θα κάνουμε; Τα ίδια αναρωτιόταν και ο Γεώργιος Βλάχος στην Καθημερινή της 4ης Νοεμβρίου του 1940 και απαντούσε. «Λοιπόν;... Θὰ συνεχίσωμεν τὴν συζήτησιν; Θὰ βάλωμεν κάτω ἕναν καφὲν καὶ θὰ σταθῶμεν γύρω ἀπὸ τὸ φλιτζάνι του οἱ ἀπόλεμοι, οἱ ἄχρηστοι, οἱ καφενόβιοι, διὰ νὰ τὰ ποῦμε, περὶ τοῦ ποιὸς θὰ νικήση καὶ ποιὸς θὰ ἐπικρατήση;... Πρὸς Θεοῦ! Θὰ νικήση ἡ Ἑλλάς! Ὅλους; ΟΛΟΥΣ! ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ! Χωρὶς συλλογισμούς, χωρὶς συζητήσεις, χωρὶς κεφάλια τὰ ὁποῖα ἀργοκινοῦνται καὶ ἀμφιβάλλουν, χωρὶς μυαλό. Μυαλὸ δὲν χρειάζεται. Χρειάζεται ἐνθουσιασμὸς καὶ παραφροσύνη. Χρειάζεται θάρρος ἀλόγιστον καὶ καρδιά. Μὲ αὐτὸ τὸ ὑλικὸν ἔγινεν ὁ Ἀγὼν τοῦ Εἰκοσιένα. Μὲ αὐτὰ τὰ ὅπλα νικοῦν οἱ λαοί. Ἤρθατε νὰ πάρετε τὴν Ἤπειρον;... ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ.Ἔχετε Στρατούς, ἔχετε Στόλους, ἔχετε ἀεροπλάνα, εἶσθε σαράντα πέντε ἑκατομμύρια καὶ εἴμαστε πέντε. ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ. Θὰ μᾶς κάψετε. ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ. Καὶ θὰ προχωρήσωμεν καὶ θὰ νικήσωμεν καὶ θὰ σᾶς πετάξωμεν εἰς τὴν θάλασσαν. Γίνεται;... Γίνεται, δὲν γίνεται, αὐτὸ πρέπει νὰ αἰσθάνεται καὶ νὰ βροντοφωνῆ ἡ καρδιά. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΗ… Θάρρος λοιπόν! Ὅ,τι θέλομεν ἀληθινά, μὲ ὅλην μας τὴν δύναμιν, γίνεται. Ὅ,τι ἀποφασίσωμεν μὲ τὴν ψυχήν μας γίνεται. ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΗ.» Και τι έγινε; ΘΑΥΜΑ. Η διαταγή το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 από το Γενικό επιτελείο, ήταν υποχώρηση από την Ήπειρο και άμυνα χαμηλότερα στην Κεντρική Ελλάδα. Μα υπήρξε ανυπακοή από τους λεοντόκαδρους της Ηπείρου με αποτέλεσμα ΝΙΚΗ και απελευθέρωση της Κορυτσάς, της πρώτης πόλης που απελευθερώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Ναι νικήσανε η πίστη στο Θεό και η αγάπη στην Ελλάδα. Περιμέναμε και τότε την βοήθεια από Δυσμάς που δεν έφτασε ποτέ. Όπως ακριβώς έγινε το 1453, το 1821 έτσι και το 1940. Σήμερα 2011 πάλι θα μας βοηθήσουν οι φίλοι μας από την Δύση. Μας κούρεψαν, μας σκλάβωσαν, μας κρατούν σε διάσταση. Λες να φοβούνται την ομόνοια μας και παίζουν με το μέλλον της Ελλάδας. Ο Μ. Πέτρος, ο ιδρυτής της Ρωσικής αυτοκρατορίας, συντάσσοντας τη διαθήκη του προς το ρωσικό λαό, έγραφε το 1771. «Οι Έλληνες είναι ο μεγαλύτερος λαός που είδε πότε η υφήλιος. Σ’ αυτούς οφείλουμε τα πάντα. Αν δεν ήταν αυτοί, ο κόσμος ολόκληρος θα ήταν τυφλός. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αφήνουμε σήμερα τους απογόνους του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Μ. Αλεξάνδρου, τους πρώτους των χριστιανών, στα νύχια της μαύρης δουλείας. Δεν μπορώ να βλέπω περισσότερο τα βάσανα των Ελλήνων. Καταραμένος να είναι εκείνος ο Ρώσος, ο οποίος θα αδικήσει ποτέ έναν Έλληνα». Αδέλφια Έλληνες πρέπει Να ορθοποδήσουμε. Μπορεί να γίνει; Ναι θα γίνει. Και θα γίνει όταν γυρίσουμε στο Θεό και με λόγια σαν του Δαβίδ στον 69ο ψαλμό του πούμε: «Ο ΘΕΟΣ, εἰς τὴν βοήθειάν μου πρόσχες· Κύριε, εἰς τὸ βοηθῆσαί μοι σπεῦσον. αἰσχυνθήτωσαν καὶ ἐντραπήτωσαν οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχήν μου· ἀποστραφήτωσαν εἰς τὰ ὀπίσω καὶ καταισχυνθήτωσαν οἱ βουλόμενοί μου κακά· ἀποστραφήτωσαν παραυτίκα αἰσχυνόμενοι οἱ λέγοντές μοι· εὖγε εὖγε. ἀγαλλιάσθωσαν καὶ εὐφρανθήτωσαν ἐπὶ σοὶ πάντες οἱ ζητοῦντές σε, ὁ Θεός, καὶ λεγέτωσαν διαπαντός· μεγαλυνθήτω ὁ Κύριος, οἱ ἀγαπῶντες τὸ σωτήριόν σου. ἐγὼ δὲ πτωχός εἰμι καὶ πένης· ὁ Θεός, βοήθησόν μοι. βοηθός μου καὶ ρύστης μου εἶ σύ· Κύριε, μὴ χρονίσῃς.» ΑΠΌ ΤΟ AMEN

Μητροπολίτης Νικαίας Αλέξιος: "Η Εθνική μας ακεραιότητα απειλείται"

Την Παρασκευή 28 Οκτωβρίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νικαίας κ. Αλέξιος τέλεσε Δοξολογία επί τη Εθνική Επετείω και Επιμνημόσυνη Δέηση για τους πεσόντες ήρωες της Πατρίδας μας στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Νικαίας και ακολούθως στον Ιερό Ναό Υψώσεως Τιμίου Σταυρού Αιγάλεω. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη εορταστική Εκδήλωση της 28^ης Οκτωβρίου στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Νικαίας και, όπως κάθε χρόνο, ο Σεβασμιώτατος βράβευσε τους νέους της Μητροπόλεως που εισήχθησαν στα Πανεπιστήμια και τα Τ.Ε.Ι. της Χώρας μας.

Τον φιλόξενο χώρο του Πνευματικού μας Κέντρου κατέκλυσαν άνω των 700 νέων φοιτητών από τους επτά Δήμους της Μητροπόλεως (Νίκαια, Κερατσίνι, Κορυδαλλό, Πέραμα, Αιγάλεω, Χαϊδάρι και Αγία Βαρβάρα), οι οποίοι έλαβαν από τα χέρια του Ποιμενάρχου τους έναν έπαινο και μία Εικόνα της Παναγίας, ως ευλογία για το νέο ξεκίνημα της ζωής τους.

Παράλληλα, ο Σεβασμιώτατος απήυθυνε προς όλους πατρικό χαιρετισμό και ευχές για επιτυχία και πρόοδο.

Να σημειώσουμε ότι η Ιερά Μητρόπολη Νικαίας, με την προσωπική μέριμνα του Σεβασμιωτάτου κ. Αλεξίου, δραστηριοποιείται έντονα στο νεανικό τομέα, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη λειτουργία των Νεανικών Κατηχητικών Συντροφιών σε όλες τις Ενορίες αλλά και με τη λειτουργία των Πρότυπων Κατασκηνώσεων της στη Στεφάνη Βοιωτίας, που και φέτος φιλοξένησαν περί τα 1000 παιδιά.

Ακολουθεί απόσπασμα της ομιλίας του Σεβ. κ. Αλεξίου προς τους νέους φοιτητές:

«...Απευθυνόμενος προς όλους σας προτρέπω πατρικά να προσευχόμαστε για την ειρήνη όλου του κόσμου και της πατρίδας μας ιδιαιτέρως και συγχαίρω, ως Πνευματικός Πατέρας και Επίσκοπος της τοπικής Εκκλησίας της Νικαίας, όλους τους νέους και τις νέες μας που εισήχθησαν στις Ανώτερες και Ανώτατες Σχολές, ευχόμενος επιτυχία και δύναμη στη φοιτητική τους πορεία και γρήγορη απόκτηση του πτυχίου τους.
Αγαπητά μου παιδιά, οι επέτειοι δεν είναι μόνο για να τιμήσουμε ο,τι σπουδαιότερο μας άφησε η ιστορική μας κληρονομιά.
Είναι μία ευκαιρία για περισυλλογή και αυτοσυγκέντρωση για να βγάλουμε τα απαραίτητα ιστορικά διδάγματα που θα μας καθοδηγούν σαν αιώνια πυξίδα στο δρόμο του Εθνικού μας χρέους.
Και τώρα παιδιά μου που οι ηθικές αξίες όλο και περισσότερο κατρακυλούν, όσο τα σπρεντ στα χρηματιστήρια ανεβαίνουν, για να μιλήσουμε με την ορολογία την σημερινή, τόσο ισοπεδώνονται συνειδήσεις, ήθη και έθιμα μας εξαφανίζονται.
Η εθνική μας ακεραιότητα απειλείται. Ακούμε ότι ζούμε οικονομική κατοχή.
Μέσα στις οικογένειές σας εισπράττετε τη δυσκολία στην οποία έχει περιπέσει η πατρίδα μας. Τώρα καλείστε εσείς το φυτώριο, τα νιάτα, οι μελλοντικοί επιστήμονες να κάνετε την δική σας επανάσταση. Να πείτε όχι στις ηθικές εκπτώσεις, όχι στο ξεπούλημα ιδεών.
Εδώ είναι Ελλάδα! Είστε ελληνόπουλα υπερήφανα! Και όπως δώσατε τον πρώτο ουσιαστικό σας αγώνα για να περάσετε στις σχολές σας, έτσι και στην ζωή να πράξετε˙με πίστη στον Τριαδικό Θεό μας και με την Σκέπη της Παναγίας μας, προχωρείστε και μη φοβάστε τίποτα! Δώστε εσείς ελπίδα ακόμα και σε εμάς τους μεγάλους! Η Εκκλησία μας θα στέκεται δίπλα σας, δίπλα στις οικογένειές σας.
Όλοι ενωμένοι και με προσανατολισμό στον Ιησού Χριστό θα ξεπεράσουμε και τη νέα κρίσιμη κατάσταση που περνάει η Ελλάδα μας. Κοντά στον Χριστό και στην Εκκλησία. Οι στόχοι σας και τα ιδανικά σας «πάντα ψηλά θε νά’ναι!»

Πηγή

Ο διάβολος φοβάται το κομποσχοίνι

                                       Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Τὸ Γεροντικὸ τοῦ Ἁγίου Ὅρους»

(ἐκδόσεις Ἄθως, Ἀθήνα 2009, σελίδα 138).

Στὴ Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας, ὁ μοναχὸς Προκόπιος, ἀπὸ τὴν Καλύβα «Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου», εἶχε μεγάλη ἐπιθυμία νὰ μάθει μουσικὰ, γιὰ νὰ δοξολογεῖ κι ἐκεῖνος τὸ Θεό, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι ἀδελφοί.
Ἐπειδὴ, ὅμως, ἦταν λίγο παράφωνος, οἱ πατέρες ἀπέφευγαν νὰ τὸν διδάξουν. Ὁ ἀδελφὸς Προκόπιος εἶχε χάρισμα ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ λέει ἀκατάπαυστα τὴν εὐχή: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν μὲ τὸν ἁμαρτωλόν», καὶ στὸ ἀριστερό του χέρι κρατοῦσε πάντα τὸ κομποσχοίνι, ποὺ ποτὲ δὲν ἀποχωριζόταν.

Μιὰ μέρα, ἦταν πολὺ λυπημένος ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ βρεῖ κανέναν γιὰ νὰ τὸν μάθει μουσικὴ καὶ συλλογιζόμενος αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, ἀπὸ τὴν πολλὴ του λύπη, εἶχε σταματήσει νὰ λέει τὴν εὐχή.
Ξαφνικά, παρουσιάζεται μπροστά του ἕνας σεβάσμιος, ἀλλὰ ἄγνωστος σ’ αὐτὸν, γέροντας:

- Ἀδελφὲ Προκόπιε, τί ἔχεις κι εἶσαι τόσο λυπημένος; Τί σὲ ἀπασχολεῖ;
- Τί νὰ ἔχω, γέροντα; Νά, θέλω κι ἐγὼ νὰ μάθω λίγα μουσικὰ καὶ δὲ βρίσκεται κανένας νὰ μὲ μάθει, γιατί μοῦ λένε πὼς εἶμαι λίγο φάλτσος.
- Γι’ αὐτὸ κάθεσαι καὶ στενοχωριέσαι, καημένε; Ἐγὼ θὰ σὲ μάθω μουσικὰ καὶ θὰ σὲ κάνω τὸν καλύτερο ψάλτη τοῦ Ἁγίου Ὅρους· θὰ κελαηδᾷς σὰν τὸ καλύτερο ἀηδόνι! Ἀλλὰ θέλω κι ἐσὺ νὰ μοῦ κάνεις μιὰ χάρη...

- Τί ζητᾷς ἀπὸ μένα; Θέλεις νὰ σὲ πληρώσω; Θὰ σοῦ δώσω ὅ, τι θέλεις!
- Ἡ πληρωμὴ ἡ δική μου εἶναι νὰ πετάξεις ἀπὸ τὰ χέρια σου αὐτὸ ποὺ λέτε κομποσχοίνι καὶ νὰ πάψεις νὰ λὲς αὐτὸ ποὺ λέτε εὐχὴ. Καὶ θὰ σὲ μάθω ὅ, τι θέλεις!

Ὁ μοναχὸς Προκόπιος, ἅμα ἄκουσε αὐτά, κατάλαβε πὼς ὁ φαινόμενος δὲν ἦταν μοναχός, ἀλλὰ παμπόνηρος δαίμονας, ποὺ ἤθελε νὰ τὸν κάνει νὰ σταματήσει τὴν προσευχή.
Ἔκαμε ἀμέσως τὸ σταυρό του καὶ εἶπε:
- Ὕπαγε ὀπίσω μου, Σατανᾶ παμπόνηρε· δὲ μοῦ χρειάζονται τὰ μουσικά σου καὶ οἱ πονηριὲς καὶ οἱ καλοσύνες σου!
Τότε, ὁ δαίμονας ἔγινε ἄφαντος.

Ἀπ’ αὐτὸ μαθαίνουμε πόσο φοβᾶται ὁ Διάβολος τὸ κομποσχοίνι, γιὰ τὸ ὁποῖο καλὰ λένε οἱ Πατέρες ὅτι εἶναι τὸ ὅπλο τοῦ χριστιανοῦ κατὰ τοῦ Διαβόλου, καὶ τὴν εὐχή, ἡ ὁποία καίει τὸν Δαίμονα.
Ἐνῷ τοὺς ψάλτες δὲν τοὺς φοβᾶται τόσο καὶ δὲν τοὺς ὑπολογίζει, γιατί εὔκολα μὲ τὸ ψάλσιμο ἀφαιροῦνται ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ πέφτουν στὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια!

agios-dimitrios.blogspot.com

Ὁ ἐξολοθρευτής ἄγγελος. Εμφανίσεις και θαύματα των Αγγέλων

Κάποτε ὁ προφήτης καί βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ Δαβίδ ἀποφάσισε νά καταμετρήσει τό λαό του, θέλοντας νά ξέρει πόσους ἔχει στήν ἐξουσία του. Κάλεσε λοιπόν τόν ἀνηψιό καί ἀρχιστράτηγό του Ἰωάβ καί τοῦ λέει:
-Ἐσύ καί οἱ ἄλλοι στρατηγοί νά πᾶτε καί νά μετρήσετε τόν ἰσραηλιτικό λαό. Θέλω νά μάθω πόσοι εἶναι.
Ὁ Ἰωάβ κατάλαβε ὅτι πίσω ἀπό τήν ἐντολή ἐκείνη τοῦ βασιλιᾶ κρυβόταν ἡ ματαιοδοξία. Φοβήθηκε λοιπόν τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί προσπάθησε νά μεταπείσει τόν Δαβίδ. Μά ἐκεῖνος δέν ἄλλαζε γνώμη.
Ἡ καταγραφή τοῦ λαοῦ ἔγινε.
Ἕνα ἑκατομμύριο ἑκατό χιλιάδες ἦταν οἱ ἄνδρες τοῦ Ἰσραήλ πού μποροῦσαν νά πάρουν ὅπλο, κι ἀπ’ αὐτούς τετρακόσιοι ἑβδομήντα χιλιάδες τῆς φυλῆς τοῦ Ἰούδα.
Ἡ ἐγωιστική ὅμως ἐκείνη ἀρίθμηση τοῦ λαοῦ δυσαρέστησε τό Θεό. Καί εἶπε στόν προφήτη Γάδ:
-Πήγαινε στό Δαβίδ καί πές του: ‘‘ Ὁ Κύριος ἔχει στά χέρια Του τρεῖς τιμωρίες γιά σένα. Διάλεξε ὅποια προτιμᾶς: Ἤ τρία χρόνια πείνας· ἤ τρεῖς μῆνες καταδίωξη ἀπό τούς ἐχθρούς σου, πού θά ἐξολοθρεύουν τό λαό μέ σπαθιά τους· ἤ τρεῖς μέρες θανατικό στή χώρα σου ἀπό ἄγγελο, πού θά ἐξολοθρεύει τούς Ἰσραηλίτες μέ τή ρομφαία του’’.

Ὁ Γάδ πῆγε καί μήνυσε στό Δαβίδ ὅσα τοῦ εἶχε ἀποκαλύψει ὁ Θεός. Καί ὁ βασιλιά, καταπικραμένος, ἀποκρίθηκε.
-Προτιμῶ νά παραδοθῶ στά χέρια τοῦ Κυρίου μου, γιατί εἶναι πολυέλεος, παρά νά πέσω στά χέρια ἀνελέητων ἀνθρώπων.
Ἔτσι ὁ Κύριος ἔστειλε μ ἕναν ἄγγελό του θανατικό στή χώρα. Πέθαναν ἑβδομήντα χιλιάδες ἄνδρες. Ὕστερα ἔστειλε τόν ἄγγελο στήν Ἱερουσαλήμ, γιά νά τήν ἐξολοθρεύσει κι αὐτή. Σάν ἄρχισε νά σκορπίζει κι ἐκεῖ τόν θάνατο, ὁ Κύριος σπλαχνίστηκε τό λαό καί πρόσταξε:
-Φτάνει! Τράβηξε τό χέρι σου!
Ὁ ἄγγελος ἀμέσως σταμάτησε τό καταστροφικό του ἔργο. Τή στιγμή ἐκείνη βρισκόταν στό ἁλώνι τοῦ Ὀρνά τοῦ Ἰεβουσαίου.
Ὁ Δαβίδ σήκωσε τά μάτια του καί εἶδε τόν ἐξολοθρευτή ἄγγελο νά στέκεται φοβερός ἀνάμεσα στόν οὐρανό καί τή γῆ. Ἡ ρομφαία του, γυμνή μέσα στό χέρι του, ἦταν σηκωμένη ἀπειλητικά ἐναντίον τῆς Ἱερουσαλήμ.
Τότε ὁ Δαβίδ καί οἱ πρεσβύτεροι τοῦ λαοῦ, φορώντας σάκους σ’ ἔνδειξη μετάνοιας, ἔπεσαν μέ τό πρόσωπο καταγῆς.
-Ἐγώ φταίω, Κύριε, κραύγασε ὁ Δαβίδ, πού πρόσταξα νά γίνη ἡ ἀρίθμηση τοῦ λαοῦ. Ἐγώ ἁμάρτησα, παρασυρμένος ἀπό τή ματαιοδοξία μου. Αὐτά τά πρόβατα τί κακό ἔκαναν καί τά θανατώνεις; Θεέ μου, ἄς πέσει ἡ τιμωρία σου ἐπάνω σέ μένα καί στό σπίτι μου, ὄχι στό λαό Σου!
Τότε ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου στράφηκε στόν προφήτη Γάδ:
-Πές στό Δαβίδ, ν’ ἀνεβεῖ στό ἁλώνι τοῦ Ὀρνά τοῦ Ἰεβουσαίου, κι ἐκεῖ νά φτιάξει θυσιαστήριο γιά τόν Κύριο.
Ὁ βασιλιάς πραγματοποίησε χωρίς ἀργοπορία τήν προσταγή τοῦ ἀγγέλου, καί πρόσφερε θυσία στό Θεό, μέ θερμή ἱκεσία γιά τή σωτηρία τοῦ λαοῦ.
Ὁ Θεός ἄκουσε τήν προσευχή του, δέχθηκε τή θυσία του καί πρόσταξε τόν ἐξολοθρευτή ἄγγελο νά ξαναβάλει τή ρομφαία του στή θήκη της.
[Α΄Παραλ.211-27]


ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ
ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ
ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ (σελ.64-66)
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2007

Οι έννοιες «αγιότητα» και «άγιος» (+Ανδρέα Θεοδώρου, Καθηγητή Πανεπιστημίου)

Η αγιότητα είναι βασική ιδιότητα της ενέργειας και της φύσε­ως του Θεού. Σημαίνει απουσία από την πανακήρατη φύση κάθε ίχνους κακίας, στην οποιαδήποτε μορφή της. Ο Θεός είναι οντολογικά άγιος, διότι η ουσία του είναι «φύσει αγα­θή». Η κακία αφ’ έτερου είναι οντολογικά ανύπαρκτη. Δεν ανήκει στην κλίμακα των υπαρκτών όντων, αλλά είναι επιφαινόμενο. Φαίνεται, δεν είναι, και λαμβάνει την υπόστασή της εκεί, όπου τα λογικά όντα απομακρύνονται ελεύθερα από το Θεό. Όπου απουσιάζει το αγαθό, εκεί εμφανίζεται η αμαρτία, η όποια εξαφανίζεται, όταν εμφανιστεί πάλιν εκείνο (το αγαθό). Έτσι και το φως, όταν αναχωρεί, παραχωρεί τη θέση του στο σκοτάδι, το οποίο με τη σειρά του αφανίζεται, όταν επανεμφανιστεί ε­κείνο.
Στο στάδιο της θείας οικονομίας, η αγιότητα του Θεού είναι η θεία του ενέργεια στην πολλαπλή σχέση της προς τις ελεύθερες πράξεις των λογικών κτισμάτων. Από τη θεία ενέργεια απορρέει και προς αυ­τήν αναφέρεται κάθε ιδέα κτιστής αγιότητας. Ο Θεός, ως δημιουργός, έθεσε στα όντα την ηθική τάξη και τους ηθικούς νόμους του την τήρη­ση των οποίων απαιτεί, τιμωρώντας τις όποιες παραβάσεις τους. Από την άποψη αυτή ο Θεός είναι δίκαιος, και κατ’ επέκταση κριτής των ηθικών ενεργειών των πλασμάτων του.
Στο μυαλό μας η αγιότητα του Θεού νοείται σε συνδυασμό με την ηθική ποιότητα των ενεργειών του ανθρώπου. Ό,τι κακό παρατηρείται σ’ αυτόν, το απομακρύνουμε από την καθαρή και αμόλυντη θεία φύ­ση. Ως γνωστόν, με τον τρόπο αυτό δουλεύει η άποφατική θεολογία, η όποια αφαιρεί από την ουσία του Θεού κάθε τι το κακό, ατελές και άναγνο, που παρατηρείται στην ηθική περιοχή του όντος. Διά των α­φαιρέσεων φθάνουμε στην απόλυτη τελειότητα του Θεού. Η αγιότη­τα είναι έκφραση της τελειότητας αυτής.
Ο Θεός είναι άγιος. Έτσι τον είδαν και τον έψαλλαν οι άγγελοι σύμ­φωνα με το όραμα του Ησαΐα: «΄Αγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πάσα η γη της δόξης αυτού». Και επειδή ο Θεός δεν αρέσκεται σε υπερβολές (προς τί άλλωστε;), η αγιότητα του είναι εκφρασμένη απλά σε θετικό βαθμό. Όπως είναι εκφρασμένη και η α­γιότητα του Χριστού: «άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί» (Α΄ Πέτρ. α’, 16), και όπως και του Πνεύματος του Θεού, το οποίο προσωνυμείται απλά «άγιον» («Πνεύμα άγιον»), τόσο στη σειρά της Αγ. Τριάδος, όσο και στις πολλές μαρτυρίες της θείας Γραφής. Βέβαια υπάρχουν και προ­σωνυμίες σε βαθμό υπερθετικό: την Τριάδα αποκαλούμε «Παναγίαν» («Παναγία Τριάς ελέησον ήμας…»), όπως «Παναγία» προσαγορεύεται και η Μητέρα του Χριστού. Τα επισημαίνω αυτά, γιατί εδώ στη γη συμ­βαίνουν άλλα πράγματα…
Το ιερό Σύμβολο της Πίστεως αποκαλεί την Εκκλησία «αγίαν»: «Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν». Την αγιότητά της η Εκκλησία αντλεί από την αόρατη και μυστική της κεφαλή, το Χριστό: «καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής, ίνα αυτήν αγιάση…, ίνα παραστήση αυτήν εαυτώ ένδοξον την εκκλησίαν, μη εχουσαν σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιού­των, αλλ’ ίνα η αγία και άμωμος» (Εφ. ε’ 26, 27). Περαιτέρω είναι αγία η Εκκλησία, γιατί και η χάρη του Αγ. Πνεύματος, που την εμπνέ­ει και την οδηγεί είναι αγία, όπως άγιος είναι και ο σκοπός της, δηλα­δή η αγιοποίηση των αμαρτωλών μελών της. Τη μεταφυσική αγιότητα της Εκκλησίας δεν μειώνει το γεγονός, ότι τα μέλη της, άνθρωποι α­τελείς και έμπερίστατοι, είναι αμαρτωλά. Γι’ αυτό ακριβώς υπάρχει η Εκ­κλησία, για ν’ αγιάζει τα ασθενή μέλη της και να τα οδηγεί στην ηθική και πνευματική τους τελειοποίηση.
Άγια, τέλος, είναι και άλλα μεγέθη πνευματικά και υλικά. Άγιος είναι ο Νόμος του Θεού (Ρωμ. ζ’, 12), ως συγκεκριμένη έκφραση του αγίου του θελήματος, η τήρηση του οποίου δεσμεύει κάθε άνθρωπο. Άγιες είναι οι θείες Γραφές (Ρωμ. α’ 2), στις οποίες είναι καταχωριμένη η αλήθεια, την οποία φανέρωσε στον κόσμο ο σαρκωθείς Λό­γος του Θεού. Άγιος είναι και ο χριστιανικός ναός μαζί με όσα υπάρ­χουν σ’ αυτόν, τα αφιερωμένα στη λατρεία του Θεού. Άγια είναι και τα ιερά μυστήρια, και προ πάντων η θεία Ευχαριστία, διά των οποίων αναγεννάται και τρέφεται πνευματικά ο άνθρωπος, και άλλα πολλά.
Στο ηθικοπνευματικό πεδίο η αγιότητα εκφράζεται ως κατάσταση, στην οποία φτάνει ο άγιος, ως τέλειος και ολοκληρωμένος χριστια­νός. Είναι αγιότητα σχετική, συγκρινόμενη με την απόλυτη αγιότητα του Χριστού, τον οποίο δεν εσπίλωσε κανένα ίχνος αμαρτίας (Α΄ Πέτρ, β’ 22), και ο οποίος δεν είχε καν τη δυνατότητα ν’ αμαρτήσει, λόγω της συνθέσεως του θεανδρικού προσώπου του.
Όπως εύκολα νοείται, η αγιότητα δεν είναι τέλεια από την αρχή και στατική, φυτευμένη στη φύση του ανθρώπου, αλλά κατάσταση δυνα­μική και εξιλεωτική. Δεν γεννιέται κανείς άγιος, αλλά γίνεται. Το πρώ­το αποτελεί αντίφαση. Αρετή και στάση είναι πράγματα αντιφατικά Για να γίνεις άγιος πρέπει να διανύσεις πολύ δρόμο να δουλέψεις ε­πίμονα κι εντατικά, φυσικά πάντοτε με τα όπλα του φωτός (Ρωμ. ιγ’ 12) και με τη χάρη του Θεού να πολεμήσεις την ευπερίστατη αμαρτία (Εβρ. ιβ’ 1) και τις μεθοδείες του διαβόλου (Εφ. ζ’ 11)· να καθαρί­σεις επιμελώς το σώμα και τη ψυχή σου από πάθη αμαρτωλά (Α’ Κορ. ζ’ 1), από επιθυμίες και σκέψεις και λογισμούς πονηρούς, από τη φι­ληδονία της σάρκας και την κακία στην όποια μορφή της, που κουβα­λάει μέσα του κάθε άνθρωπος, για να φθάσεις «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. δ’ 13). Παράλληλα πρέπει να κοσμή­σεις τη ψυχή σου με τις ουρανοδρόμες αρετές, την ταπείνωση, την πίστη και την αγάπη. Όταν φτάσει κανείς ν’ αγαπά σωστά το Θεό (Ματθ. κβ’ 37), τότε αγγίζει τα όρια της σχετικής αγιότητας.
Με άλλα λόγια, η θεία «εικών», που υπάρχει στην πλάση κάθε ανθρώπου (Γεν. α’ 27) και εντοπίζεται στο λογικό, το νοερό και το αυτεξούσιο της ψυχής του στη θετική της φορά στο αγαθό και το Θεό, πρέ­πει να γίνει «ομοίωσις», που σημαίνει να μοιάσει κανείς, σε μια πορεία εξελικτική, μ’ εκείνο που είναι ο Θεός, το οποίο απηχείται στη ψυχή του και δημιουργεί πνευματική συγγένεια με τον πλαστουργό του. Αυτό ισοδυναμεί με τη χαρισματική θέωση του πιστού. Ο άγιος είναι ο θεωμένος άνθρωπος, ο θείας φύσεως κοινωνός (Β΄ Πέτρ. α’ 4), ο οικείος Θεού (Εφ. β’ 20). Η θέωση είναι το όριο στο οποίο εξαντλεί­ται, και με το οποίο ταυτίζεται η αγιότητα του ηθικού όντος. Το μέγε­θος αυτό, αρχόμενο από την παρούσα ζωή, θα ολοκληρωθεί μελλον­τικά στην αιώνια θεία βασιλεία.
Στο ζήτημα της θεώσεως των αγίων είναι πολύ ευαίσθητη η ορθό­δοξη ψυχή. Πώς όμως νοούμε τη θέωση; Εδώ πρέπει να κάνουμε μια πολύ σημαντική διασάφηση. Η θέωση δεν σημαίνει αφομοίωση της ουσίας του ανθρώπου με την ουσία του Θεού, πράγμα που πολλοί νομίζουν, ότι διαβλέπουν στο ορθόδοξο δόγμα. Η κτιστή ανθρώπι­νη φύση σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί ν’ αφομοιωθεί με την άκτιστη θεία. Δεν μπορούν να χαθούν οι κτιστοί χαρακτήρες της, που την προσδιορίζουν ως πεπερασμένο δημιούργημα. Η μετάπτωση της αν­θρώπινης φύσεως στη θεία είναι αδύνατο να γίνει, δεδομένης της α­πειρίας και της απόλυτης υπερβατικότητος της ουσίας του Θεού, η όποια είναι απρόσιτη, ακοινώνητη και αμέθεκτη. Η θέωση δεν ση­μαίνει πανθεϊστική ανάχυση και απορρόφηση του κτιστού από το άκτιστο (παράδειγμα: μια σταγόνα ξύδι στον απέραντο ωκεανό), ένα εί­δος μονοφυσιτικής ουσιώσεως στο πέλαγος της θείας απειρίας. Ο άν­θρωπος σ’ αυτήν παραμένει άνθρωπος και ο Θεός, Θεός. Το πράγμα είναι τόσο σαφές, ώστε να μην επιδέχεται αμφισβήτηση. Κι όμως η θέωση, για την οποία μιλάμε, δεν είναι απλό σχήμα λόγου, ιδέα διά­κενη ή ψιλός συμβολισμός της ηθικής τελειώσεως του ανθρώπου, αλ­λά θέωση πραγματική, μεταφέρουσα όλο το σημαινόμενο της λέξεως. Ο άνθρωπος γίνεται θεός (με μικρό βέβαια θ). Και φυσικά δεν πρό­κειται περί παραδοξολογήματος, ούτε περί αντιφάσεως προς όσα ση­μειώσαμε πιο πάνω. Κατά την ορθόδοξη πίστη, η θέωση είναι ουσιώ­δης μετοχή στη θεότητα, όχι βέβαια στην υπερβατική και αμέθεκτη ου­σία του Θεού, αλλά στην άκτιστη θεία του ενέργεια, η οποία πηγάζει αϊδίως από τη θεία ουσία, ως ο άφθαρτος και εγγενής πλούτος της, εί­ναι θεοπρεπής διάκριση, όπως είναι και οι τριαδικές υποστάσεις στη θεότητα, χωρίς να επιφέρει σύνθεση στην απλότητα εκείνης. Η θεία ενέργεια είναι αληθινός Θεός, εκφράζει την απρόσιτη και ανέκφραστη θεία φύση και είναι εξωτερικά κοινωνητή και μεταδότη. Δι’ αυτής φα­νερώνεται ο Θεός στον κόσμο, αγιάζονται οι λογικές φύσεις και συ­νάπτεται ο άνθρωπος με το Θεό. Άκτιστη χάρη και άκτιστη θεία ε­νέργεια είναι ταυτόσημες. Ο άνθρωπος, μετά από μακρά κάθαρση από την αμαρτία και την κόσμηση της ψυχής του διά των ουρανοδρόμων αρετών, ενούται με τη φωτεινή ακτίνα της θείας ενέργειας, με τη χάρη δηλαδή, λαμπρύνεται και θεοποιείται. Η ένωση αυτή του κτιστού με το άκτιστο δεν είναι απλή ηθική επαφή (αυτό στη χριστολογία έλεγε ο Νεστοριανισμός), αλλ^’ ανάκραση πραγματική, περιχώρηση της αν­θρώπινης ουσίας από τη φωτεινή ενέργεια του Θεού. Με αυτή την έν­νοια θα λάμψουν οι δίκαιοι στη βασιλεία των ουρανών, όπως ο ήλιος (Ματθ. ιγ’ 43). Είναι θέωση κυριολεκτική, χωρίς αυτό να σημαίνει και πανθεϊστική ανάχυση των φύσεων. Έχουμε και παράδειγμα διασαφητικό, το οποίο χρησιμοποιούμε και στο πεδίο της χριστολογίας. Όπως στον πυρακτωμένο σίδηρο η φύση του μετάλλου με τη φύση της φωτιάς ενώνονται τόσο στενά μεταξύ τους, ώστε να μη μπορείς να τα διαχωρίσεις, και ωστόσο παραμένουν καθ’ εαυτές αλώβητες (ο σίδηρος παραμένει σίδηρος και η φωτιά, φωτιά), έτσι κι εδώ το κτιστό πλάσμα ενώνεται βαθιά με την άκτιστη θεία ενέργεια, χωρίς να αποβάλει τη φύση του, προσλαμβάνοντας τη φωτιά του Θεού, στην οποία και θεοποιείται. Ο άνθρωπος γίνεται «χάριτι» θεός, αποκτά «κα­τά χάριν» εκείνο, που είναι «φύσει» ο Θεός.
Η θέωση είναι το τέρμα της πνευματικής εξελίξεως και τελειώσε­ως του άνθρωπου. Αρχομένη από την παρούσα ζωή, θα τελειωθεί στα έσχατα, στο χώρο της θείας βασιλείας, στον οποίο ολόλαμπρες κι ασ­τραφτερές στήλες θεώσεως θα είναι οι καταξιωμένες μορφές των αγίων. Όχι βέβαια κι οι φύσεις των αγγέλων, γιατί η θέωση άφορα μόνο τους ανθρώπους, για τους οποίους ο Χριστός απέθανε (Ρωμ. ε’ 8). Οι άγγελοι βρίσκονται ήδη στο στάδιο της αφθορης θείας δόξας.
Οι άνθρωποι, θείας φύσεως κοινωνοί (Β΄ Πετρ. α’ 4), και οι άγγε­λοι, τα λειτουργικά πνεύματα του Θεού(Εβρ. α’ 14), είναι το πνευ­ματικό επιτελείο της θείας βασιλείας. Οι πρώτοι, οι άγιοι, είναι σεπτά σκηνώματα της χάριτος. Τα λείψανα τους είναι ιερά, άξια ευλαβικής προσκυνήσεως και τιμής από μέρους των πιστών. Σ’ αυτά παραμένει η χάρη (=ενέργεια) του Θεού, η οποία τα κάνει άφθαρτα και θαυματουρ­γά. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ιερές εικόνες των αγίων, που κοσμούν τους χώρους της θείας λατρείας. Οι άγιοι είναι αποδέκτες της προ­σευχής της Εκκλησίας, που μεταφέρουν τα αιτήματα των πιστών στο Θεό, προσευχόμενοι συγχρόνως και οι ίδιοι για τους επί γης αδελφούς τους, που αποτελούν τα μέλη της στρατευόμενης του Χριστού Εκκλη­σίας.