«ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ» ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Tοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ

.               Ἡ στέρηση, ἡ φτώχεια, τὸ φάσμα τῆς πείνας δύσκολα συμβιβάζονται μὲ τὴν νηφαλιότητα, τὴν ὀρθοβουλία, τὶς ψύχραιμες ἀξιολογήσεις. Ὅταν δὲν ὑπάρχει πιὰ μισθὸς ἢ ὁ μισθὸς ἐξαντλεῖται σὲ ἐλάχιστες μέρες καὶ οἱ ὑπόλοιπες τοῦ μήνα ξημερώνουν σὰν ἀπειλή, δὲν ὑπάρχει μυαλὸ γιὰ διαφορετικὰ ἐνδιαφέροντα, γιὰ ποιοτικὲς ἐνασχολήσεις. Τὸ μαρτύριο τοῦ ἄνεργου, τοῦ χαμηλόμισθου, τοῦ βάναυσα τσακισμένου συνταξιούχου εἶναι ἡ τέλεια ἀνημπόρια του νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ ὅ, τι ὀμορφαίνει τὴ ζωὴ – νὰ διαβάσει, νὰ ἀκούσει μουσική, νὰ χαρεῖ τὸν περίπατο, νὰ κουβεντιάσει ξέγνοιαστος γιὰ ὅ, τι ἀγαπάει. Ἀνημπόρια ψυχική, λογικὰ μὴ ἐλεγχόμενη, παραλυτική.
.               Ἡ στέρηση, ἡ φτώχεια, τὸ φάσμα τῆς πείνας εἶναι κάτεργο. Ἀπὸ τὰ βαθιὰ χαράματα ποὺ θὰ σὲ ξυπνήσει ὁ πανικός, τὸ μυαλὸ δὲν ἔχει ἄλλη ἔγνοια παρὰ μόνο τὸν πνιγμὸ τῶν χειροπιαστῶν ἀπειλῶν: Τοὺς ἀπλήρωτους λογαριασμούς, τὰ ἄδεια ἑρμάρια, τὸ ἄδειο ψυγεῖο, τὴν παγωνιὰ στὸ σπίτι μὲ τὸκαταργημένο καλοριφέρ. Ἂν κάποιοι ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς ὑπαίτιους καὶ αὐτουργοὺς τοῦ ἐξωφρενικοῦ ὑπερδανεισμοῦ τῆς χώρας ἔφταναν στὸ ἑδώλιο τοῦ κακουργοδικείου, οἱ ἀναίτια καθηλωμένοι στὸ κάτεργο θὰ ἔνιωθαν ἀνασασμό. Ὄχι γιατί θὰ ἔπαιρναν ἐκδίκηση, ἀλλὰ γιὰ τὸ κουράγιο καὶ τὴν ἐλπίδα ποὺ θὰ τοὺς χάριζε ἡ αἴσθηση ὅτι ἀνήκουν σὲ κοινωνία, μοιράζονται τὴ συμφορὰ μὲ συνανθρώπους, μποροῦν νὰ ἐμπιστεύονται θεσμοὺς ἀπονομῆς δικαιοσύνης.

.               Ἡ ψυχικὴ καταστροφὴ ποὺ συντελεῖται στὴν Ἑλλάδα σήμερα εἶναι ἀνήκεστη καὶ μοιάζει νὰ βάζει τέλος στὴ μακραίωνη ἱστορία τῶνἙλληνόφωνων τοῦ βαλκανικοῦ νότου. Ὑπερβολή; Μακάρι. Πάντως πρόκειται γιὰ διάλυση καὶ ἀποσύνθεση κάθε στοιχείου συνεκτικοῦ τῆς ἑλληνικῆς συλλογικότητας. Ἡ γλώσσα, τὸ ἄλλοτε καύχημα τῶνἙλλήνων, ἔχει πρὸ πολλοῦ ἐξουδετερωθεῖ στὸ λίκνο τῆςἐκπαιδευτικῆς παρακαταθήκης, στὴν ἐπίσημη δημόσια ἐκφορά της, στὴ ριζικὰ ἀλλοτριωμένη μὲ τὸ μονοτονικὸ γραφή της. Ἡ ἱστορικὴ συνείδηση, τὸ ἴδιο. Ἡ μεταφυσικὴ βιωματικὴ παράδοση, ἔνσαρκη στὸ λαϊκὸ σῶμα καὶ μήτρα παραγωγῆς πολιτισμοῦ, μεταποιημένη σήμερα σὲ παιδαριώδη ἰδεολογήματα «ἐπικρατούσας θρησκείας». Καὶ οἱ ξιπασμένες ἐλπίδες δύο αἰώνων γιὰ μεταμόρφωση τῆς «Ψωροκώσταινας» σὲ «κράτος εὐρωπαϊκὸν» ἢ «ἐκσυγχρονισμένο», ἐξευτελισμένες πιά, μὲ τὸ ἑλληνικὸ ὄνομα περίγελω τοῦ πλανήτη.

.               Στὸ κάτεργο τῆς φτώχειας, τῆς στέρησης, τοῦ φάσματος τῆς πείνας δὲν ἔχουμε σὲ τίποτα νὰ στηριχθοῦμε, πουθενὰ νὰ ἐλπίσουμε. Ἡ κρατική μας ὀργάνωση, στὴν κάθε παραμικρὴ πτυχή της, ἀπροκάλυπτος ἐμπαιγμός, ξεδιάντροπος. Παραμένουν ἀκόμα, ἀκόμα σήμερα, σὲ θώκους ὑπουργῶν, μὲ ἐξουσίες καὶ χλιδάτες προνομίες, μὲ δημόσια προβολὴ καὶ ἀγέρωχη ἰταμότητα, οἱ ἔνοχοι τῆς κακουργηματικῆς ἀνικανότητας ἢ τῆς θρασύτατης φαυλότητας, αὐτοὶ ποὺ μᾶς ὁδήγησαν, ἑκατομμύρια ἀνθρώπους, στὸ κάτεργο. Μιὰ ἀπίστευτα μεγάλη μερίδα τῆς ἠλεκτρονικῆς καὶ τῆς ἔντυπης δημοσιογραφίας συνεχίζει,ἀπτόητη ἀπὸ τὴν τραγωδία τῆς λαϊκῆς ἀπόγνωσης, νὰ μετράει τὸ «νόημα» τῆςἀνθρώπινης ὕπαρξης καὶ συνύπαρξης μὲ μόνα τὰ μέτρα τοῦ χαμένου ἱστορικὸ –ὑλιστικοῦ «παραδείσου» – μαρξιστικοῦ ἢ καπιταλιστικοῦ, τὸ ἴδιο κάνει. Οἱ μὲν διαφημίζουν σὰν «σωτηρία» τὴν ἑξαθλιωτικὴ ἀπομόνωση, κατὰ τὸ πρότυπο ἄλλοτε τῆς Ἀλβανίας καὶ τῆς Κούβας, οἱ δὲ τὸ ραγιαδισμὸ τῆς ἀδιαπραγμάτευτης ὑποταγῆς στὴν ἀδίστακτη ἀνθρωποκτόνο τοκογλυφία.
.               Οἱ θαυμαστὲς τοῦ ἀχαλίνωτου καπιταλισμοῦ ταυτίζονται ἀπροκάλυπτα μὲ τοὺς θιασῶτες τῶν «ὁραμάτων» τῆς κάποτε σταλινικῆς μονοτροπίας. Τὸ (ἀφελὲς ἢ ἀμειβόμενο) θάμβος γιὰ τὴν ὑπέρτατη αὐθεντία ἰδιωτικῶν «οἴκων ἀξιολόγησης» κρατῶν καὶ κοινωνιῶν, καταδίκης λαῶν στὸ κάτεργο τῆς πείνας καὶ τοῦ ἀπελπισμοῦ, ἐξομοιώνεται ἀπολύτως μὲ τὶς παραισθησιογόνες ἰδεοληψίες τῆς Παπαρήγα καὶ τοῦ Τσίπρα. Τί διαφέρουν οἱ σημερινὲς «θεραπεῖες σὸκ» μεθοδικὰ ὀργανωμένες σὲ ἀόρατα κέντρα ἀποφάσεων τῶν «ἀγορῶν», ἀπὸ τὶς μεθοδικὲς σφαγὲς ἑκατομμυρίων κουλάκων προκειμένου νὰ ἐφαρμοστεῖ ἡ ΝέαἈγροτικὴ Πολιτικὴ τοῦ Λένιν, ἢ τὸ Πρόγραμμα Ἐκβιομηχάνισης τοῦ Στάλιν;.               Κάποτε οἱ Ναπολέοντες καὶ οἱ Οὐέλλινγκτον μετράγανε τὴ σημασία τῶν λαῶν μὲ τὸ πόσα κεφάλια διαθέτανε γιὰ μακέλεμα. Σήμερα ἡ Moody’ s, ἡ Standard and Poor’ s ἢ ἡ Fitch τὴ μετρᾶνε μὲ τὸ πόσα κεφάλια διαθέτουν γιὰ «κινεζοποίηση» τῆς παραγωγῆς, γιὰ φτηνὴ ἑξαθλιωτικὴ δουλειὰ στὸ κάτεργο τῆς ἀπόγνωσης. Καὶ ὅπως τότε ὑπῆρχαν γραφίδες ποὺ ἐξωράιζαν καὶ ἐξυμνοῦσαν τὸ μακέλεμα σὰν «πατριωτισμό», ἔτσι καὶ σήμερα ὑπάρχει δημοσιογραφία ποὺ διαφημίζει τοὺς ὅποιους ὅρους γενοκτονίας ἐπιβάλλει ἡ Διεθνὴς τῶν πολιτικὰ ἀνεξέλεγκτων τοκογλύφων σὰν μεγαλόψυχη προσφορὰ σωτηρίας.
.               Ἀπὸ τὸ κάτεργο δὲν μποροῦν νὰ μᾶς λυτρώσουν γενικὲς συνταγὲς σωτηρίας, «πρωτοβουλίες» ἀγαθῶν προθέσεων παγιδευμένες στὸ ἴδιο γήπεδο ὅπου παίζουν δεξιοτέχνες οἱ βασανιστές μας. Μέσα σὲ μία μόλις χρονιὰ εἴδαμε νὰ ἐκφυλίζονται νομοτελειακὰ ὁ εἰρηνικὸς ξεσηκωμὸς τῶν «ἀγανακτισμένων», ἡ «Σπίθα» τοῦ Θεοδωράκη, ὁ «Κοινωνικὸς Σύνδεσμος» καὶ πλῆθος ἀνυστερόβουλες ὁμαδοποιήσεις ἔντιμων πολιτῶν. Ἀναπότρεπτα θὰ ἐπανέλθουν,ὅπου νά ’ναι, διεκδικητὲς τῆς ψήφου μας οἱ ἴδιοι, γνωστοὶ καὶ μὴ ἐξαιρετέοι,ὑπαίτιοι τῆς σημερινῆς μας κόλασης, οἱ κραυγαλέα ἀνίκανοι καὶ φαῦλοι. Μὲἰλιγγιώδη ἀδιαντροπιά, ἀνακατεύοντας τὴν ἴδια ἀηδιαστικὴ τράπουλα τῶν ψηφοδελτίων τους, διανθισμένη μὲ τάχα καινούργιους ἀρχηγούς, αὐτουργοὺς τῶν ἐγκλημάτων ποὺ ὁδήγησαν στὸ ἐφιαλτικὸ ἀδιέξοδο..               Χρειάζονται πολλὲς γενιὲς γιὰ νὰ ξαναγεννηθεῖ Ἑλληνισμὸς στὴν καμένη ἑλλαδικὴ γῆ. Ναί, θὰ ψηφίσουμε γιὰ ἄλλη μία φορὰ ὁλότελα ἀπελπισμένοι, γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὸ σιχαμερὸ μὴ χεῖρον. Ἀλλὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε ἐπιτέλους ὅτι ἡ ριζοσπαστικότερη ἀντίστασή μας εἶναι μόνο ἡ «ὑπαρξιακή»: ἀλλαγὴπροσωπικῆς στάσης ἀπέναντι στὴ μοίρα νὰ γεννηθοῦμε Ἕλληνες. Μὴ χάνουμε πολύτιμα τῆς προσωπικῆς ζωῆς μας χρόνια δίχως τὴν ἐπίγνωση, ὅτι ἡ ἑλληνικότητα εἶναι προσωπικὴ ἀνακάλυψη, εἶναι ἔρωτας, ὄχι δεδομένη καταγωγή. Ὅτι ἀξίζει νὰ τὴ ζήσεις, ὅποιος ἠλίθιος ἢ ἀπατεώνας κι ἂν σὲ κυβερνάει, μεθώντας μὲ τὴ γλώσσα της, ἀφομοιώνοντας τὴν ἀρχοντιὰ τῆςἱστορίας της, ἔκθαμβος συνεχῶς μὲ τὸ ἀποκαλυπτικὸ κάλλος τῆς Τέχνης της,ἐρωτευμένος ἀκατάπαυστα μὲ τὴ σοφία ποὺ ἐνηλικίωσε τὴν ἀνθρώπινηἀναζήτηση.

.               Δὲν εἶναι φυγὴ ἡ προσωπικὴ ἀνακάλυψη τῆς ἑλληνικότητας. Εἶναι δρομοδείχτης.

 πηγή

ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ. ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ.

• Ό χριστιανός δεν περιμένει την εμφάνιση επί γης του αντίχριστου, για να πολεμήσει- ήδη πολέμα. Λέει ό Απόστολος Παύλος ότι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος είναι ή αγάπη, ή χαρά, ή ειρήνη, ή μακροθυμία, ή πίστη, ή εγκράτεια. Επίσης, όμως, λέει ό Χριστός ότι στην ψυχή του άνθρωπου υπάρχουν πάθη: ό θυμός, ό φόνος, ή πορνεία, ή μοιχεία, ή ασέλγεια, ή αναίδεια, ή ακαταστασία, ή φιλονικία. Έρχεται λοιπόν ό σατανάς κάθε ώρα και μας υποκινεί τα πάθη αυτά, εμείς όμως δεν το παίρνουμε είδηση, γιατί δεν τον βλέπουμε. Κάνουμε συγκατάθεση και μπαίνει μέσα μας το πονηρό πνεύμα. Επομένως, παίρνουμε τα χαρίσματα του Άγιου Πνεύματος, μόνο όταν πολεμήσουμε τα πάθη πού βρίσκονται μέσα μας.

•          Όταν έρθει ό αντίχριστος και αρχίσει τη δράση του, οι άνθρωποι θα κάνουν βιαιότητες. Ό Χριστός, όμως, θα φροντίζει τα παιδιά του για την τροφή τους, όπως φρόντιζε τούς Ισραηλίτες στην έρημο, θυμάμαι ότι στο Άγιον Όρος, πριν τον πόλεμο του '40, οι μοναχοί τρέφονταν με τα μικρά ραδίκια και με όλες τις άλλες τροφές. Αλλά την περίοδο της πείνας ό θεός αύξησε τόσο τα ραδίκια, πού έφτασαν περίπου ένα μέτρο και ήταν πολύ τρυφερά- μ' αυτά τρέφονταν οι μοναχοί και δεν πέθαναν της πείνας. Το ίδιο θα φροντίσει και για εμάς ό θεός την περίοδο του αντίχριστου.

•          Τα πιστά παιδιά Του θα Τον κηρύξουν εκεί πού δεν περιμένεις. Και μη ζητάς μέσα στην πλουτοκρατία να βρεις αυτά τα παιδιά πού ψάχνουν τον Κύριο, θα είναι μέσα στις ταπεινές οικογένειες και από εκεί θα ξεφυτρώσουν τα διαμάντια.

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ. Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΔΑΔΙΟΥ. ΤΟΜΟΣ Β. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

πηγή

Και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί… του Αρχιεπισκόπου Τιράνων και Αλβανίας Αναστάσιου

Στα τελευταία συγκλονιστικά λόγια, τα οποια ο αναστάς Χριστός απευθύνει στους μαθητές Του, δεσπόζουν τρία θέματα, που συνιστούν μια αδιάσπαστη οργανική ενότητα: Πρώτον, μια διαπίστωση παγκόσμιας σημασίας: «Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί της γης»· δεύτερον, μια καταληκτική εντολή: «Πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη»· και τρίτον, ως συνέπεια και εγγύηση. ακολουθεί η υπόσχεση: «και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί…». Οι σύνδεσμοι «ουν», «και» τονίζουν την αλληλουχία. Οι τρεις αυτές προτάσεις αλληλοσυνδέονται, όπως στο σώμα μας τα τρία συστήματα, μυϊκό, κυκλοφορικό και νευρικό.

Α’

ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Το παγκόσμιας σπουδαιότητος γεγονός, με το οποίο επισφραγίζει το Ευαγγέλιο του ο Ματθαίος, είναι ότι μετά τη σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού δόθηκε σ’ Αυτόν η εξουσία σε ολόκληρο το σύμπαν (28:18). Ο διδάσκαλος, ο προφήτης, ο Μεσσίας, καθίσταται πλέον «ο Κύριος». Η εξέλιξη αυτή αλλάζει τον ρυθμό και το νόημα της ανθρώπινης ιστορίας. Η ουσία των όσων έκτοτε συμβαίνουν είναι διαφορετική από εκείνο που φαίνεται. Η αληθινή εξουσία δεν βρίσκεται πλέον στα χέρια του αυτοκράτορα και της ρωμαϊκής διοικητικής μηχανής.

Η πορεία του κόσμου δεν εξαρτάται από τη γνώση που συσσωρεύεται από τους ευφυείς και τους σοφούς της γης. Η εξουσία έχει δοθεί από τον Παντοδύναμο και Παντοκράτορα Πατέρα, τον Θεό της αγάπης, στον Υιό, που ενσάρκωσε την αγάπη στην ακρότατη μορφή της με την αποδοχή του σταυρού. Η αλήθεια αυτή αποτελεί τον άξονα της χριστιανικής πίστεως. Η πραγματική δύναμη και η επίδραση των χριστιανών εξαρτώνται από το κατά πόσο βιώνουν και κηρύσσουν αυτή την πραγματικότητα.

Η Εκκλησία εξακολουθεί να κηρύσσει το μυστήριο του εν Τριάδι Θεού, τη θεία οικονομία εν Χριστώ διά του Αγίου Πνεύματος. Ως «μυστικό Σώμα του Χριστού», ακτινοβολεί τη δόξα του ζώντος Κυρίου σ’ όλη τήν οικουμένη. Ζει διαχρονικά με έντονη την εσχατολογική ελπίδα, ότι «το μυστήριον του θελήματος» του Θεού είναι «ανακεφαλαιώσασθαι τα πάντα εν τω Χριστώ, τα επί τοις ουρανοίς και τα επί γης, εν αυτώ» (Εφεσ. 1:10).

Καθώς προχωρούμε στον 21ο αιώνα, μέσα στο πλήθος των μελετών και διακηρύξεων σχετικά με το κρίσιμο θέμα της ενότητος των χριστιανών και της πειστικής μαρτυρίας τους στον σύγχρονο κόσμο, θα χρειασθεί και πάλι να επισημανθεί το πρωταρχικό, το ουσιαστικό: Η πίστη μας σ’ Αυτόν, στον οποίο «εδόθη πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης», και ακόμη η πίστη μας ότι η Εκκλησία είναι το Σώμα Του, «το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου» (Εφεσ. 1:23. Πρβλ. Κολ. 1:16-21).

Β’

ΠΟΡΕΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ

Από τη διαβεβαίωση «εδόθη μοι πάσα εξουσία» πηγάζει ως συνέπεια -ο σύνδεσμος «ουν» το τονίζει- η εντολή: «Πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». Το πρώτο όραμα παγκοσμιότητος καθόρισε ο αναστάς Κύριος. Αυτή όμως η παγκοσμιότητα δεν έχει σχέση με τη σημερινή παγκοσμιοποί¬ηση τής οικονομίας τής αγοράς. Στήν πολυθρύλητη παγκοσμιοποίηση, για την οποία τόσος λόγος γίνεται στις μέρες μας, εμφωλεύει ο κίνδυνος ο άνθρωπος να γυρίσει στη ζούγκλα ενός αδιάφορου ηθικά ανταγωνισμού και, ενώ ζητεί να γίνει υπεράνθρωπος, να καταντήσει τελικά υπάνθρωπος. Η αποστολή των μαθητών του Χριστού προς «πάντα τα έθνη» αποβλέπει στην παγκοσμιότητα της αγάπης που ανυψώνει τον άνθρωπο προς τον Θεάνθρωπο, καθιστώντας τον «καινή κτίση». Σκοπός της ευχαριστιακής κοινότητος, που οι πιστοί στον Χριστό συγκροτούν εν Αγίω Πνεύματι σε κάθε τόπο, είναι η δημιουργία κοινωνίας αλληλεγγύης, μιας κοινωνίας ελευθέρων, αγαπωμένων προσώπων.

Παλαιότερα, πολλοί Ευρωπαίοι και Βορειοαμερικανικοί κατανοούσαν την τελευταία αυτή εντολή του Κυρίου με όρους γεωγραφικούς, στα βάθη της Αφρικής και της Ασίας, όπου δεν είχε κηρυχθεί το Ευαγγέλιο. Σήμερα όμως είναι πλέον σαφές ότι η πιο επικίνδυνη αποξένωση, και από τη θρησκευτική άγνοια, είναι η θρησκευτική αδιαφορία που δεσπόζει σε πολλές κατά παράδοση χριστιανικές χώρες. Έτσι, η εντολή του αναστάντος Χριστού αποκτά στον 21ο αιώνα μια ευρύτερη δυναμική : «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη», και τα έθνη που έχουν ελάχιστα γνωρίσει τον Χριστό, αλλά και τα έθνη της Αμερικής και της Ευρώπης, πολλά από τα οποία κατεδίωξαν τον Χριστό επί δεκαετίες στον 20ο αιώνα· καθώς και εκείνα τα έθνη που Τον απώθησαν στο περιθώριο με την υπεροψία και την αδιαφορία τους και έβαλαν στη θέση Του τη λατρεία δικών τους «θεοτήτων»: χρήμα, σεξ, άνεση.

Το έργο των αποστόλων του Χριστού έχει μια δυναμική που την καθορίζουν δύο συστατικά: το μυστηριακό, «βαπτίζοντες αυτούς», και το διδακτικό, «διδάσκοντες αυτούς». Το μυστηριακό, όπως προσδιορίζεται από τη συνείδηση της Εκκλησίας των πρώτων αιώνων, παίρνει την ολοκληρωμένη τριαδική του μορφή, «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», η οποία συνοψίζει το απρόσιτο μυστήριο της Θεότητος και τονίζει ότι η «μαθητεία» πραγματοποιείται με τη δύναμη της χάριτος του Θεού· ενώ στο διδακτικό δίδεται η έμφαση όχι απλώς στη γνώση, αλλά στην τήρηση όλων των εντολών. «Διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν».

Ο πειρασμός, τον όποιο συχνά διάφορες τοπικές Εκκλησίες αντιμετωπίζουμε, είναι ότι με ποικίλα προσχήματα παραμερίζουμε πολλές απαιτητικές εντολές, π.χ. αγάπη στους εχθρούς, αγνότητα, ταπείνωση, συγχωρητικότητα, εγκράτεια, λιτότητα, αυταπάρνηση. Αλλά η χριστιανική ζωή είναι ένα οργανικό σύνολο και η επιμονή στην τήρηση όλων των εντολών δεν αποτελεί «ηθικολογία» που ταιριάζει σε συντηρητικούς. Είναι η πιο ουσιαστική ελευθερία από κάθε μορφή συμβατικότητος. Άλλωστε, η τήρηση των εντολών συνδέεται άρρηκτα με την αγάπη και το «εν Χριστώ είναι». «Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με», βεβαίωσε ο Κύριος· «ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του πατρός μου, και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν» (Ιω. 14:21).

Επιβάλλεται να προσέξουμε και πάλι τον συντονισμό θεολογικού στοχασμού και καθημερινής ζωής σύμφωνα με τις εντολές τουθ Χριστού. Και να μην παρασυρόμαστε σε μια θεολογία in abstracto, άσχετη με τη ζωή της Εκκλησίας ή μια ηθικολογία αποκομμένη από τη θεολογική αλήθεια.

Στον αιώνα των εκπλήξεων στον οποίο μπήκαμε, θα απαιτηθεί για όλα αυτά μια νέα πορεία, σε νέους τόπους, αλλά και έξοδος από καθιερωμένα συστήματα οργανώσεως, σκέψεως, νοοτροπίας. Η προτροπή «πορευθέντες» καθορίζει αναχώρηση από τον τόπο στον οποίο βρισκόμαστε. στον οποίο αισθανόμαστε βολεμένοι. Κάθε μετάβαση σε άγνωστες περιοχές κρύβει κινδύνους. Και μάλιστα μια πορεία προς «πάντα τα έθνη» είναι φυσικό να συνδέεται με αναπάντεχες ταλαιπωρίες και περιπέτειες.

Στις μέρες μας έχει συντελεσθεί μια νέα κατανομή της τεχνολογικής γνώσεως, της πολιτικής δυνάμεως, του πλούτου, αλλά υπάρχουν και νέες μορφές φτώχειας, στερήσεως, αδικίας. Βίας, η οποία δεν περιορίζεται βέβαια στην τρομοκρατία -που τελευταία συμπλέκεται με θρησκευτικές ιδέες- αλλά περιλαμβάνει κάθε μορφή βίας. Σ’ αυτές τις συνθήκες, οι χριστιανοί είμαστε υποχρεωμένοι να ξαναδούμε το χρέος μας και τις δυνατότητες της χριστιανικής προσεγγίσεως και δημιουργικής κινητοποιήσεώς μας μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. [...]

Ορισμένοι επιδιώκουν να περιορίσουν τον λόγο της Θεολογίας και τη δράση της Εκκλησίας αποκλειστικά στη θρησκευτική λεγόμενη σφαίρα. Ο ορίζοντας όμως της Εκκλησίας αγκαλιάζει όλα τα ανθρώπινα και όλη τη δημιουργία. Ο καθοριστικός όρος στα λόγια του Κυρίου που μας απασχολούν είναι: «πας», «πάσα», «πάντα». «Εδόθη μοι πάσα εξουσία… πάντα τα έθνη… πάντα όσα ενετειλάμην… πάσας τας ημέρας».

Γ΄

«ΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ»

«Και ιδού εγώ μεθ’ υμών είμι». Εγώ, ο Λόγος, η σοφία του Πατρός, η αρχή και το τέλος, το Α και το Ω. Είμαι μαζί σας «πάσας τας ημέρας»· και στις ημέρες τις ανέφελες, όπου όλα εξελίσσονται ομαλά, και στις ημέρες τις θολές, όπου η ομίχλη της αβεβαιότητος τις σκεπάζει, και στις μέρες της αμφιβολίας και αδυναμίας, όταν η θύελλα μαίνεται. Και στην ώρα της δειλίας σας μέσα στην τρικυμία, για να σας πω όπως στον Πέτρο: «Ολιγόπιστε, εις τί εδίστασας;». Στην ώρα της αθέλητης προδοσίας, για να σας οδηγήσω στη μετάνοια. Στην ώρα της μαρτυρίας ή του μαρτυρίου που υφίστασθε για την αγάπη μου κατά τη σύγκρουσή σας με τις δαιμονικές δυνάμεις του μίσους, της αδικίας, της απάτης.

Η συνείδηση της παρουσίας του Αγαπημένου, ο οποίος είναι το πλήρωμα της αγάπης. αποτελεί το ουσιαστικότερο στοιχείο της χριστιανικής εμπειρίας. Αυτή η συναίσθηση μάς δυναμώνει και στις πιο οδυνηρές στιγμές. Μας παρηγορεί και ειρηνεύει την ύπαρξή μας, όταν χείμαρροι ανομίας μας ταράζουν και «ώδινες άδου» μας περικυκλώνουν (Ψαλμ. 17:5-6). Μας ενισχύει και μας εμπνέει, ιδιαίτερα την ώρα της δημιουργικής προσπάθειας. Αυτή η παρουσία μας γεμίζει με σταθερή αγαλλίαση και ήρεμο φως.

Δεν πρόκειται για κάτι εγκεφαλικό, που συντελείται στη νοητική σφαίρα. Αλλά για ακτινοβολία της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, που διαπερνά και που φωτίζει όλη την ύπαρξή μας. Πρόκειται για ζωή «εν Χριστώ». Η συναίσθηση της παρουσίας Του βιώνεται την ώρα της προσευχής, του στοχασμού του λόγου του Θεού, αλλά κυρίως την ώρα της λατρείας. Μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ζούμε κατεξοχήν τη μυστική ένωση με τον αναστάντα Κύριο. Η πρόοδος της πνευματικής ζωής συνίσταται στη συνεχή αύξηση της βιώσεως αυτής της προσωπικής σχέσεως· στην προέκταση του λειτουργικού μας βιώματος με τη συνέχιση της Λειτουργίας μετά τη Θεία Λειτουργία, σε κάθε στιγμή του καθημερινού μας χρέους. Όσο εντονότερη είναι η συναίσθηση της παρουσίας του αναστάντος Χριστού στη ζωή μας, τόσο πιο ειρηνική, δυνατή και δημιουργική είναι η κάθε μας ημέρα.

Εκείνο που χαρακτήριζε τους πρωτοπόρους της θεολογικής κινήσεως «Πίστις και Τάξις», ήταν ο ενθουσιασμός να αγωνισθούν για να ξεπερασθούν οι εχθρότητες και παρανοήσεις που συσσώρευσε το παρελθόν και που χωρίζουν ακόμη τις χριστιανικές Εκκλησίες και κοινότητες. Αναμφισβήτητα, έγιναν σημαντικά βήματα στα εβδομήντα πέντε χρόνια που πέρασαν και είμαστε ευγνώμονες στους διακεκριμένους θεολόγους, οι οποίοι συνέβαλαν στη διερεύνηση σοβαρών θεμάτων που ενώνουν τους χριστιανούς, αλλά και άλλων που εξακολουθούν να τους κρατούν χωρισμένους. Έτσι βοήθησαν σε μια ρεαλιστική συμβίωση με αποδοχή του «άλλου», του διαφορετικού. Τα γεγονότα εντούτοις απέδειξαν ότι οι αντιστάσεις στο όραμα της ενότητος είναι πολύ ανθεκτικές και δυσεπίλυτες. Σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε εκτός των άλλων και ποικίλους στιγματισμούς από τους λεγόμενους «δικούς» μας. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι, παρά ταύτα, εξακολουθούμε να διαλεγόμαστε, να σκεπτόμαστε μαζί· να βρισκόμαστε μαζί, εν πίστει, αγάπη και ελπίδι. Κανείς βέβαια δεν είναι διατεθειμένος να προχωρήσει σε ένοχους συμβιβασμούς. Επ’ ουδενί όμως δικαιούμεθα να επιστρέψουμε στα κλειστά φρούρια των περασμένων εποχών και να αγνοήσουμε την παγκόσμια ευθύνη μας και τη θερμή δέηση του Χριστού προς τον Πατέρα Του, «ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας» (Ιω. 17:21).

Διατηρώντας ό,τι πιο πολύτιμο μας δόθηκε, χωρίς αφελείς απλουστεύσεις και ωραιοποιήσεις, συνεχίζουμε τις προσπάθειες για την προσέγγιση και την κοινή μαρτυρία, «αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν» (Εβρ. 12:2)• «έως της συντέλειας του αιώνος», σε οποιαδήποτε φάση κι αν έλθει η ανθρωπότητα με την εξέλιξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, των ανθρωπίνων αναζητήσεων και επιτευγμάτων.

* * *

Επιτρέψατέ μου να τελειώσω με μια προσωπική εμπειρία. Ήταν Αύγουστος, πριν από δώδεκα χρόνια, στην Ουγκάντα. Επιστρέφοντας από μια Ιεραποστολική κατασκήνωση σ’ ένα χωριό της ενδοχώρας, φθάσαμε βράδυ στην πρωτεύουσα, την Καμπάλα. Μέσα στο πυκνό σκοτάδι, το παλιό αυτοκίνητό μας κάπου προσέκρουσε. Ο μπροστινός υαλοπίνακας θρυμματισμένος έπεσε επάνω μου. Πολλά μικρά κομματάκια γυαλιού είχαν εισδύσει και στα δύο μάτια, που ήταν αδύνατο να ανοίξουν. Στο εγκαταλελειμμένο αφρικανικό νοσοκομείο, όπου πήγαμε, η απόγνωση μεγάλωσε. Δεν υπήρχε ούτε γιατρός. ούτε νοσοκόμος, ούτε αποσταγμένο νερό, ούτε καν νερό. Η τύφλωση έμοιαζε ότι ήταν οριστική. Δεν έβλεπα καθόλου. Στην τραγικότητα εκείνης της ώρας ξαναήρθε στη σκέψη μου ένα ζωτικό ερώτημα, με το οποίο είχε αρχίσει η ιεραποστολική μου διακονία: Σου φθάνει ο Θεός; Μια απροσδιόριστη ειρήνη απλώθηκε στην ψυχή. Η συναίσθηση τηξς παρουσίας Εκείνου, ο όποιος βεβαίωσε τους μαθητές Του: «Και ιδού εγώ μεθ’ υμών είμι». Μέσα στα μεσάνυκτα, έφθασε τελικά ένας νεαρός Ουγκαντός οφθαλμίατρος, ο Χριστόφορος Μαγκίμπι, που τον είχαμε βοηθήσει να σπουδάσει στην Αθήνα, Χρησιμοποιώντας τη σχισμοειδή λυχνία αγωνίσθηκε να απομακρύνει τα γυάλινα ψήγματα που είχαν εισδύσει στα δυο μάτια. Έβγαλε είκοσι τέσσερα από αυτά. Την επόμενη μέρα επιστρέψαμε στη Ναϊρόμπη και στη συνέχεια στην Ευρώπη για να συνεχισθούν οι εξετάσεις και η επούλωση. Η θεραπεία συνοδευόταν από την ακτινοβολία της βεβαιότητος «και ιδού εγώ μεθ’ υμών είμι πάσας τας ημέρας». Ενώ φάνηκε ότι το γεγονός εκείνο τερμάτιζε μια ολόκληρη προσπάθεια, έγινε αντίθετα αφορμή για νέα διακονία, με ανανεωμένη πίστη, σε πιο απαιτητικό μέτωπο: στην Αλβανία.

Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από τους παρόντες έχουν ανάλογες εμπειρίες σε κρίσιμες φάσεις της ζωής τους. Η δική μου συνοπτική αναφορά ίσως βοηθεί για να τις ανακαλέσουν στη μνήμη τους. Οι υποσχέσεις του αναστάντος Χριστού επαναβιώνονται σε κάθε γενιά, σε μυριάδες περιπτώσεις. Όχι μόνο στις ημέρες της ομίχλης και των καταιγίδων η παρουσία του αναστάντος Χριστού ζωογονεί με τη μυστική θέρμη της την ψυχή μας, αλλά γενικότερα, οι πιο εκπληκτικές ημέρες του βίου μας, οι πιο δημιουργικές, υπήρξαν εκείνες όπου η παρουσία του Αγαπημένου ήταν πιο αισθητή. Αυτός παραμένει παρών στην πορεία μας, όπως ο ήλιος που στηρίζει τη ζωή πάνω στη γη, μέρα και νύχτα, θέρος και χειμώνα. Εξακολουθούμε λοιπόν να ελπίζουμε και να καταθέτουμε τη χριστιανική μαρτυρία μας σε διάφορα περιβάλλοντα, όχι στηριζόμενοι στη δική μας ικανότητα, γνώση και ευφυΐα, αλλά στη βεβαιότητα ότι δεν είμαστε μόνοι σ’ αυτή την προσπάθεια· ότι υπακούουμε στο θέλημα του Χριστού. Με απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον, στον οποίο εδόθη «πάσα εξουσία εν ούρανώ και επί γης», με τη χαρούμενη βεβαιότητα που δωρίζει η υπόσχεσή Του. «Και ιδού εγώ μεθ’ υμών είμι πάσας τας ημέρας μέχρι της συντέλειας του αιώνος».

(Αναστασίου, Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας, Ιεραποστολή στα ίχνη του Χριστού, Εκδ. Αποστ. Διακονίας, σ. 325-332).

πηγή

Από την Ειδωλολατρεία στην Ορθοδοξία- Πρωτοπρεσβύτερος δρ. θεολογίας Θεότιμος Τσάλα

 προσέγγιση του Θείου στη Μαύρη Ήπειρο

Αγιοτόκος η Αφρικανική Νυτρία και η Θηβαΐδα

Η Νυτρία και η Θηβαΐδα, ο Νείλος ποταμός ως γη της Μαύρης Ηπείρου, γη όπου γεννήθηκε ο Περιούσιος λαός του Θεού, γη όπου προσέφυγε η Αγία Οικογένεια με τον Ιησού, γη του μέλλοντος αιώνος. Από την πτώση των πρωτοπλάστων έως την ενσάρκωση του Θεού Λόγου η Θεία Πρόνοια εγγυάται πάντα για την αποκατάσταση της κατ’ εικόνα και του προς καθ’ ομοίωσιν. Οι θεμελιωτές της Μίας, Αγίας, Καθολικής κι Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι δώδεκα Απόστολοι έσπειραν το Ευαγγέλιο σε όλες τις κατευθύνσεις της Οικουμένης ώστε μέσω των Πατέρων να σκορπιστεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Η πρώτη Αφρικανίδα μοναχή, κουρά του Γέροντος Παύλου Νικηταρά, 

Θέκλα μοναχή, πνευματικοπαίδι του νυν μητροπολίτη 

Νέας Ζηλανδίας κ. Αμφιλοχίου Τσούκου. Η Γερόντισσα Θέκλα εργάζεται εδώ

 και μία δεκαετία στο Κολουέζι, είναι η Ηγούμενη της Ι. Μονής Αγίου Νεκτάριου 

που αριθμεί 5 μοναχές και είναι η κατά σάρκα αδελφή του π. Θεοτίμου.

Ένας των σπόρων άνηκε αποκλειστικώς στον Ευαγγελιστή Μάρκο, ο οποίος πρωτοπότισε με το αίμα του τη Μαύρη Ήπειρο και διακρίθηκε γενόμενος ιδρυτής της Αλεξανδρινής Εκκλησίας και φωτιστής της Αφρικής. Δεν ήταν, δε, τυχαία η εμφάνιση των πρώτων τύπων και τρόπων ζωής με μοναστικό βίο των πρώτων αναχωρητών πατέρων, μαρτύρων και ισαποστόλων της μεταποστολικής περιόδου.

Γνωστοί κι άγνωστοι, επώνυμοι κι ανώνυμοι πατέρες εγκατέλειπαν τα πάντα και τους πάντες για να εγκαινιάσουν έναν νέο τρόπο ζωής (Νυτρία, Θηβαΐδα, άλλες περιοχές της Αιγύπτου και Νείλου ποταμού), σχηματίζοντας «ΛΑΥΡΕΣ» των λαυρών. Η γη όπου προσέφυγαν οι Πατριάρχες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, και η Αγία Οικογένεια με τον Ιησού έγινε αγιοτόκος, γη του μέλλοντος αιώνος, όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια. Αξίζει εδώ να σημειωθούν οι μεγάλες φυσιογνωμίες του μοναστικού βίου στην Αφρική, ονόματα αναχωρητών και ασκητών, όπως ο Μέγας Αντώνιος, Καθηγητής της Ερήμου, ο Μέγας Παχώμιος, ιδρυτής κι οργανωτής του μοναστικού βίου, οι όσιοι Μακάριος ο Αιγύπτιος, Μακάριος ο Αλεξανδρεύς, Αμούν, Παφνούτιος, ο μάρτυς κι Αββάς Κύρος, οι Αββάδες Απολλώνιος, Μωυσής ο Αιθίωψ, ο λόγιος ασκητής Ευάγριος ο Ποντικός, ο Μοναχός Ιάκωβος ο αναχωρητής και τόσοι άλλοι.

Η ανάπτυξη του μοναστικού βίου που εξαπλώθηκε στην Βόρειο Αφρική απλά δεν ήταν ένδειξη της δύναμης του Χριστιανισμού αλλά ήταν σημεία και θαύματα του μέλλοντος. Δυστυχώς, με την εμφάνιση της νέας θρησκείας «Υποταγή στον Αλλάχ» δηλαδή το Ισλάμ, το 622 όλη η Βόρειος Αφρική υποδουλώθηκε από τους Άραβες Ισλαμιστές με συνέπεια τον εξισλαμισμό των λαών της Βορείου Αφρικής και τη μιγαδοποίηση των ντόπιων με τους Άραβες διά μικτών γάμων ώστε να δημιουργηθεί καθαρά μία νέα Αραβο-Μουσουλμανική Αφρική. Η κατάκτηση της Βορείου Αφρικής από τους Ισλαμιστές συνετέλεσε στην πτώση των Χριστιανικών ΛΑΥΡΩΝ και το μαρτύριο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας είχε οξυνθεί.

Η εξαφάνιση της Νυτρίας και της Θηβαΐδος όμως δεν σήμαινε και το σβήσιμο του θείου φυτωρίου σε όλον το πλανήτη, διότι είναι έργο σφραγισμένο με την Σταύρωση και την Ανάσταση του Αρχηγού της Πίστεως, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Κι έπειτα, το αίμα του Αποστόλου Μάρκου, των μαρτύρων της Εκκλησίας που κράζουν «Έρχου Κύριε» βοήθησαν στην αναζήτηση νέων Λαυρών και Θηβαΐδων σε άλλες περιοχές του πλανήτη μας, όπου βλάστησε ο μοναστικός βίος με νέους ασκητές και άπειρους μάρτυρες.

Αλλά για την Υποσαχαρική Αφρική ο Λύχνος αναβοσβήνει. Παρόλο που κατά διαστήματα υπήρξαν αποστολές από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας προς την Υποσαχαρική Αφρική, η ελάχιστη προσπάθεια δεν ευδοκίμησε. Οι επαφές των Ελλήνων εμπόρων κι εξερευνητών ήταν ανεπαρκείς να διαδώσουν το μήνυμα του Ευαγγελίου στους ιθαγενείς. Από την εισβολή των Αράβων Ισλαμιστών στη Βόρειο Αφρική από το 641 μέχρι το τέλος της 2ης χιλιετίας, πέρασαν 1350 χρόνια αποκλεισμού μεταξύ Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και ιθαγενών.

Η αναζήτηση της ορθής πίστεως

Το κεκρυμμένο μυστήριο της ερήμωσης της Σαχάρα, όπου και χωρίζεται και διακρίνεται η Βόρειος Αφρική των Αφρικανιστών μιγάδων αραβόφωνων Μουσουλμάνων από την Υποσαχαρική Αφρική των Νεγρο-Αφρικανών, γνωστή ως Μαύρη-Ήπειρο, παραμένει ανοικτή συζήτηση προς έρευνα.

Κλειδί δε της απομάκρυνσης των Νεγρο-Αφρικανών να γευθούν τον σπερματικό λόγο ήταν ο εξισλαμισμός ή η επιβίωση της ειδωλολατρίας. Το τελευταίο ήταν προτιμότερο παρά να δεχτούν μία τελείως άγνωστη πίστη μετά βίας και διά υποταγής, ενώ οι Ισλαμιστές άρχιζαν να διεισδύουν σταδιακά στην Υποσαχαρική Αφρική, την περίοδο που ήδη είχαν εγκατασταθεί τα δύο Χριστιανικά δόγματα των Ρωμαιοκαθολικών μισσιοναρίων και των Διαμαρτυρομένων. Οι διαμάχες που είχαν ξεκινήσει μεταξύ των δύο Χριστιανικών ομάδων, στο ποιοί έπρεπε να επικρατήσουν, με την εισβολή των Ισλαμιστών, οι δύο ομάδες ενώθηκαν να καταπολεμήσουν τον κοινό εχθρό. Τέτοιες διαμάχες επεκράτησαν όπου ευρίσκονταν οι τρεις ομάδες ή οι δύο πρώτες. Οι Νεγρο-Αφρικανοί είχαν απογοητευτεί όταν έβλεπαν ότι οι ίδιοι ξένοι δήθεν θρησκευόμενοι είχαν δημιουργήσει εστίες πολέμου με αιματοχυσίες, μόνο και μόνο για να επικρατήσουν στο κήρυγμα του Ευαγγελίου, κάτι πού ήταν αντίθετο μ’ αυτό. Η έλλειψη επιχειρημάτων και ειλικρίνειας, σεβασμού και κατανόησης ώστε ν΄ αντιμετωπίσουν τις άκρως ειδωλολατρικές παραδόσεις, έφεραν το άκρως αντίθετο αποτέλεσμα. Οι δήθεν μισσιονάριοι είχαν εμφανιστεί ως ιεραπόστολοι με σκοπό τη διάδοση του Ευαγγελίου αλλά η συμπεριφορά τους ήταν αντίθετη από το ευαγγελικό πνεύμα. Οι ιθαγενείς, κάτοικοι της Υποσαχαρικής Αφρικής, ήταν υποχρεωμένοι να φρουρούν τις παραδόσεις τους ή ν’ αναζητήσουν κάτι περισσότερο. Η μαρτυρική χώρα της Ουγκάντα, όπου είχαν δημιουργηθεί εστίες και σταυροδρόμια εμφανίσεως διαφόρων θρησκειών, ίσως είχαν ωριμάσει στο θέμα της αναζήτησης της ορθής πίστης.

Οι κάτοικοι της Ουγκάντα, χώρα της Ανατολικής Αφρικής, έμειναν πνευματικά ανήσυχοι στην αναζήτηση του Θείου. Δεν είναι τίποτε άλλο από την εκπλήρωση του πολυσυζητημένου καρπού του Σπερματικού Λόγου. Σ’ αύτη τη χώρα, της Ανατολικής Αφρικής είδε το φως της ζωής ο Sebanza Mukasa, το 1899, από αγρότες γονείς. Τότε η χώρα ήταν αγγλοκρατούμενη με επίσημη γλώσσα την αγγλική. Εκτός από την επιβολή της αγγλικής γλώσσας στους ιθαγενείς, οι Άγγλοι αποικιοκράτες είχαν φέρει και το χριστιανικό δόγμα των Αγγλικανών ως μέσον επικράτησης. Το 1923 ο Sebanza Mukasa δέχθηκε τη νέα θρησκεία του Χριστιανισμού με διδασκαλία των Αγγλικανών. Η περιέρ-γεια να μαθαίνει την πλήρη αλήθεια, τον καθοδήγησε και στον Ρωμαιοκαθολικισμό ώστε να συγκρίνει τις δύο αυτές Χριστιανικές ομολογίες. Ο πνευματικά ανήσυχος άνδρας, συνέχιζε την αναζήτηση του ως τη γνωριμία με την Ορθοδοξία, αλλά με λίγες πληροφορίες πού είχε λάβει, δε μπόρεσε να φθάσει σε τελικό συμπέρασμα.

Το 1928 ανατράφηκε από τους Αγγλικανούς Διαμαρτυρόμενους, όπου είχε την ευκαιρία να μάθει γράμματα. Καθώς προχωρούσε τις σπουδές του, αγάπη¬σε περισσότερο την ιστορία των αρχαίων λαών και προπαντός την «Ιστορία της αρχαίας Σπάρτης». Ώς τολμηρός άνδρας ήθελε να μιμηθεί τους αρχαίους Σπαρτιάτες, ξεκινώντας ν’ αυτοονομάζεται Sebanza Srartas, σε λίγο καιρό έκανε αίτηση και κατετάγη στη Βασιλική Φρουρά ως Τυφεκιοφόρος. Με την πάροδο του χρόνου, οι αναζητήσεις του περί Ορθοδοξίας, που τελευταία είχε επιχειρήσει να μάθει, ήδη υλοποιούνταν καθώς είχε επαφές με τον Τζαμαϊκανό Νεγρο-Αφρικανό Marcus Garvey, ο οποίος διέδιδε τα περί Ορθοδοξίας στον Ειρηνικό στις Καραΐβες και στη Νότιο-Αφρική, μέσω αλληλογραφίας. Για τον Sebanza Spartas, πλέον, η είδηση περί Ορθοδοξίας ήταν γι’ αυτόν ένα κατόρθωμα απ’ ό,τι ήταν η γνωριμία του με άλλες χριστιανικές ομολογίες.

Το πρώτο ιεραποστολικό βήμα του Sebanza ήταν η κλήση του συμπατριώτη του και μετέπειτα γαμπρού του Basa Giakitalo, ο οποίος, μόλις ενημερώθηκε από τον Srarta, αμέσως τον ακολούθησε. Ο τελευταίος γεννήθηκε στο Namungongo το 1895.

Οι δύο Ουγκαντέζοι εγκατέλειψαν τους Αγγλικανούς κι άρχισαν να επιστρατεύουν τους συμπατριώτες των περί ερχομού της Ορθοδοξίας. Από δύο, ο πυρήνας αυξήθηκε στα τρία άτομα, μαζί με τον εκ Κένυας φίλο τους Arthur Gaduna. Το 1930 έφθασε στην Ουγκάντα ο δήθεν Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Δανιήλ-Ουΐλιαμ Αλέξανδρος, ο οποίος, συγκέντρωσε τους ιθαγενείς, τους δίδασκε περί Ορθοδοξίας, τους κατήχησε και τους εβάπτισε. Η φιλοδοξία του δήθεν Ορθοδόξου ιεράρχη ήταν να ολοκληρώσει την επίσκεψη του με χειροτονίες ιερέων, όπως και το κατάφερε. Μετά την αναχώρηση του στη Νότιο Αφρική, οι δήθεν νεοφώτιστοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, μαζί με τους ιερείς τους, δεν άργησαν να έρθουν σε επαφή με Έλληνες γνησίους Ορθοδόξους που τους πληροφόρησαν ότι δήθεν ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Δανιήλ είναι «Ουνίτης», ανήκει στους Ρωμαιοκαθολικούς. Δυστυχώς, για τον άτυχο Ουνίτη ιεράρχη, κι ευτυχώς για τους ιθαγενείς καλοπροαίρετους, οι ελληνορθόδοξοι έμποροι της Καμπάλα τους συνέστησαν στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, ώστε το 1933, μια αποστολή πού έφθασε στην Ουγκάντα, ήταν ο περιοδεύων Ορθόδοξος Ιερέας Νικόδημος Σαρίκας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ο οποίος ζούσε στο Moshi-Tanganika της Τανζανία μεταξύ 1914-1919.

Η παραμονή του περιοδεύοντος ιερέως Νικόδημου Σαρίκα, είχε ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα, όπως την εξακρίβωση των στοιχείων κι επαναβεβαίωση της πρόθεσης των ιθαγενών. Η συγκίνηση του εκπροσώπου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας ήταν μεγάλη διότι είχε διαπιστώσει την διακαή αναμονή ομολογίας της Ορθοδόξου Πίστεως, σε αθώες ψυχές, τόσο ταλαιπωρημένες στην αναμονή της Ορθής Πίστεως.

Ο Sabanza Mukasa Srartas, όταν βαπτίσθηκε πήρε το όνομα Ρουβήμ, κι όταν χειροτονήθηκε σε πρεσβύτερος έγινε π. Ρουβήμ Σπάρτας, ενώ ο Basagia-Kitalo, όταν βαπτίσθηκε, πήρε το όνομα Οβαδίας, κι όταν χειροτονήθηκε σε πρεσβύτερο, έγινε π. Οβαδίας.

Ο τρίτος της παρέας, όταν βαπτίσθηκε, από Arthur Gaduna πήρε το όνομα Γεώργιος, κι όταν χειροτονήθηκε σε πρεσβύτερος έγινε π. Γεώργιος. Από το 1926-1935, ο Πατριάρχης Μελέτιος ο Β΄ ανεγνώρισε τους πρώτους Αφρικανούς ιερείς πρωτοπόρους και πρώτους σπόρους στην Υποσαχαρική Αφρική.

Οι τρεις ιθαγενείς ιεραπόστολοι, δίχως οικονομική άνεση, δίχως εύκολη μετακίνηση, δίχως επιστημονικές γνώσεις, ξεκίνησαν όπως οι δώδεκα Απόστολοι να οργώνουν την Ανατολική Αφρική, κηρύττοντας το Λόγο του Ευαγγελίου με Ορθή Πίστη, κτίζοντας πρώτα σχολεία ώστε να μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα και παράλληλα χρησιμοποιώντας τα σχολεία ως ναούς εκάστη Κυριακή.

Ο Πατριάρχης Νικόλαος ο Ε’ (1935-1939), ενίσχυσε την προσπάθεια των ιθαγενών λόγω των μεγάλων αποστάσεων μεταξύ Βορείου Αφρικής, πού ήτο Ισλαμοκρατούμενη και Υποσαχαρικής Αφρικής των ιθαγενών. Το ίδιο με τον Πατριάρχη Χριστόφορο (1939-1967), του οποίου η επιθυμία του υλοποιήθηκε επί του Πατριάρχου Νικολάου Στ’ (1967-1987), χειροτόνησε σε τρίτο βαθμό τον πρώτο Νεγρο-Αφρικανό ιεράρχη ως ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΝΕΙΛΟΥΠΟΛΕΩΣ, τώρα π. Ρουβήμ Σπάρτας, με νέο όνομα Χριστόφορος, όνομα του προηγουμένου Πατριάρχου.

Το 1972, ο τρίτος κατά σειράν των τριών σκαπανέων της Ορθοδοξίας στην Αφρική, ο εκ Κένυας Γεώργιος Gaduna, εξελέγη ως δεύτερος Νεγρο-Αφρικανός Ιεράρχης, με τίτλο Επίσκοπος Νυτρίας (επί πατριάρχου Νικολάου Στ΄ 1968-1986).

Ο πλέον Επίσκοπος Νειλουπόλεως Χριστόφορος Σπάρτας Σέμπανζα Μουκάσα είχε τη δικαιοδοσία της Ουγκάντα και της Τανζανία, έδρασε πάντα με το αρχικό ιεραποστολικό πνεύμα πού είχε, δηλαδή ν’ αφήσει διάδοχο, όπως συνηθίζεται στους Νεγρο-Αφρικανούς, κάτι σπάνιο σε άλλους λαούς πού ο κάθε εξουσιαστής θεωρεί αθάνατο τον εαυτόν του, έτσι βρήκε τον φοιτητή Νakyama, τον συνέστησε στην Πατριαρχική Σχολή Αλεξανδρείας, κι αργότερα σπούδασε στην Ελλάδα την Ιερά Επιστήμη. Ο Νειλουπόλεως Χριστόφορος, είδε τουλάχιστον την πρόοδο του διαδόχου του. Το 19 εξελέγη Μητροπολίτης Καμπάλα και πάσης Ουγκάντα ως τρίτος Νεγρο-Αφρικανός Ιεράρχης, ο οποίος χειροτονήθηκε στο τρίτο βαθμό ιεροσύνης από τον Πατριάρχη Παρθένιο Γ΄ (1987-1996).

Ο υπερήλικας, δεύτερος κατά σειράν μεγάλος του πυρήνα των τριών σκαπανέων της Ορθοδοξίας στην Υποσαχαρική Αφρική ο π. Οβαδίας Basagia-Kitalo, όχι μόνο έσπειρε τον Ορθόδοξο Σπόρο στην Ανατολική Αφρική, αλλά είχε τον ίδιο καημό, όπως υπάρξουν διάδοχοι. Έτσι προσηύχετο να βρεθεί διάδοχος στην οικογένεια του. Η προσευχή του και οι ικεσίες του εισακούστηκαν, καθώς ο Κύριος επέλεξε τον εγγονό του Lwanga, ο οποίος ήλθε στην Ελλάδα, σπούδασε Φιλοσοφία και Θεολογία, δεχθείς τους τρεις βαθμούς της ιεροσύνης, εξελέγη τέταρτος Νεγρο-Αφρικανός Ιεράρχης το 1992 (επί Πατριάρχου Παρθενίου Γ΄ 1987-1996), ως επίσκοπο της Bukoba, το 1997 (επί Πατριάρχου Πέτρου Ζ΄ 1997-2004), Μητροπολίτης Καμπάλα και πάσης Ουγκάντα με το όνομα Ιωνάς.

Εν γένει πλήθος θρησκευτικών ανδρών συνέβαλαν στην εξάπλωση της Ορθοδοξίας πρώτον στην Ουγκάντα, δεύτερον στην Κένυα, τρίτον στην Τανζανία συνδεόμενοι με την εκρίζωση της ειδωλολατρίας και την μη εμπιστοσύνη προς τους μισσιονάριους. Αντίθετα πείστηκαν από τους συμπατριώτες τους διότι άλλο είναι ο ευαγγελισμός ενός ιθαγενούς από ένα ξένο κι άλλο από έναν συμπατριώτη του καθώς ο ευαγγελισμός από ιθαγενή σε ιθαγενή εμπεριέχει ειλικρίνεια με ταπείνωση ενώ παράλληλα έχουν το ίδιο παρελθόν, την ίδια γλώσσα, τους ίδιους πόνους και τα ίδια έθιμα (εννοείται μόνο τα θετικά). Δεν αποσκοπούν δηλαδή στην παραπλάνηση, την εκμετάλλευση, ούτε καταπατούν δικαιώματα.

Εδώ αξίζει να σταθούμε στο μεγάλο Ορθόδοξο έργο του Γεωργίου Γκαντούνα, ο οποίος όμως επειδή φυλακίστηκε ως εθνικιστής από τους Βρετανούς, έφτασε στο σημείο να μισεί κάθε τι ξένο. Από την πλευρά του το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας για προληπτικούς λόγους τον εξέλεξε Επίσκοπο Νυτρίας εν έτει 1972 ενώ το 1978 καθηρέθη και επί του νυν Πατριάρχου Θεοδώρου Β΄ αποκατεστάθη και ήρθη ο αφορισμός.

Από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας εισήλθε στη Νεώτερη Ιστορία της εξωτερικής ιεραποστολής με ελληνορθόδοξους ιεραποστόλους, τόσο ιδίαις δυνάμεσιν όσο και με την ενίσχυση της Ελλαδικής Εκκλησίας.

πηγή