ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΤΙΤΟΥ

Τῌ Β' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ θαυματουργοῦ Τίτου.
Τῇ Β' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Τίτου.

Τὶ τοῦτο, Τίτε; καὶ σὺ λείπεις ἐκ βίου;
Λείπω μεταστάς, δόξαν οὕτω Κυρίῳ.
Δευτερίῃ Τίτοιο ἀπὸ ψυχὴν Νόες ἦραν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ αὐταδέλφων

 Ἀμφιανοῦ καὶ Αἰδεσίου.

Σῷ συμβυθισθεὶς Ἀμφιανὲ συγγόνῳ,
Ὕδωρ θαλάσσης ἀμφιέννυμαι, λέγε.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Παρθενομάρτυρος Θεοδώρας.

Σεμνή, καλή τε ἡ Θεοδώρα οὖσα,
Δῶρον προσήχθη εὐάρεστον Κυρίῳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πολυκάρπου.

Ὡς κλῆμα τμηθεὶς Πολύκαρπος Κυρίου,
Τὸν καρπὸν οὕτω πλείονα Χριστῷ φέρει.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ό ιερεύς ως έλεος του Θεού μέσα στον κόσμο.

πηγή

ΠΑΤΗΡ  ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ.

«Εφ' όσον ό πνευματικός διακονεί στην θεουργία των ανθρώπων», τόνιζε ό Γέροντας, «ό ιερεύς δεν πρέπει να ξενοιάζεται, διότι ό άγων του είναι τραχύς και διηνεκής, επειδή φέρει την ευθύνη όχι μόνο της ιδικής του σωτηρίας, αλλά και του ποιμνίου του.

 Ή Χάρις του Θεού, που προσφέρεται στον ιερέα διά της χειροτονίας, είναι δώρο για όλη την Εκκλησία και όχι προσωπικό του. Εφ' όσον το κύριο έργο του είναι ή καταλλαγή των ανθρώπων μετά του Θεού, πρέπει διαρκώς ό λειτουργός να μεσιτεύει για τον κόσμο- να είναι ό άνθρωπος της προσευχής. Έτσι τον βλέπει και έτσι τον θέλει ό λαός του Θεού. Ό ιερεύς έχει χρησθεί από την Εκκλησία και έχει διοριστεί από τον Θεό ως 'έλεος„ μέσα στον κόσμο- έχει αναλάβει, δηλαδή, με την προσευχή του να κατεβάζει το έλεος του Θεού σε όλη την κτίση».

Με βαθειά επίγνωση και νηπτική εγρήγορση βίωνε ό Πάππους την ιερατική Χάρι και ή παρουσία του ήταν πράγματι «έλεος» του Θεού μέσα στην Εκκλησία. Σε κάποια ιερατική σύναξη έλεγε: «Μεσίτης μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων ίσταται ό ιερεύς, τας εκείθεν τιμάς κατάγων προς ημάς και τας παρ' ημών ίκετηρίας άνάγων» , ως αναφέρει ό ιερός Χρυσόστομος. Ό κληρικός οφείλει να είναι τύπος Χριστού• να συνειδητοποίει ότι ή καρποφορία του έργου του εξαρτάται εξ ολοκλήρου εκ της στάθμης της πνευματικής του ζωής. 

Ό υπουργός του Υψίστου πρέπει να είναι όλος άγιος και να έχει μόνιμο την Χάριν του Αγίου Πνεύματος εντός του. Να θεωρεί τον Κύριον ενώπιων αυτού διά παντός, να ζει περισσότερο την Βασιλεία του Θεού από την εφήμερη πραγματικότητα. Να αφήνει τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος να ενεργή δι' αυτού. Πνευματικός είναι ό άνθρωπος εκείνος, εις τον όποιον κατοικεί το Πνεύμα το Άγιον.

 Και όλοι γνωρίζομε ότι το Πνεύμα το Άγιον αναπαύεται εις τους ταπεινούς τηρητάς των Θείων εντολών. Εάν τις αγαπά με τον λόγον μου τηρήσει και ό Πατήρ μου αγαπήσει αυτόν και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ' αύτώ ποιήσομεν" ».

Ό Γέροντας επεσήμαινε ότι τότε μόνο ημπορεί να επίδραση ό ιερεύς στο ποίμνιο του, όταν ό ίδιος είναι γνωμών των όσων διδάσκει και εμφορείται από πίστη ακράδαντο. Και όταν έλεγε πίστη, εννοούσε την ζώσα σχέση και την προσωπική κοινωνία της ψυχής με τον αποκαλυπτόμενο Θεό, ή οποία εκφράζεται με την τελεία παράδοση στο θέλημα Του.

ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. ΜΕΓΑΡΑ 2006

Γιατί τα φαγητά στο Άγιο Όρος είναι πάντα τόσο νόστιμα;

Ρωτούν οι προσκυνητές γιατί τα φαγητά στο Όρος είναι πάντα τόσο νόστιμα, ακόμη και τα αλάδωτα.

Ένας γέροντας μου είπε επειδή βάζουμε μέσα ένα απαραίτητο συστατικό, «αγάπη»!

Άλλος λέει ότι τους αφήνουμε πρώτα να…πεινάσουν καλά!

Άλλος μιλά για την ευλογία της Παναγίας!

Νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι η καλή διάθεση με την οποία έρχονται οι άνθρωποι εδώ και τα βλέπουν όλα όμορφα!

Τότε ο αγαθός λογισμός μας, υποχρεώνει το Θεό και τα ΚΑΝΕΙ όλα όμορφα!

Και όλοι τότε είμαστε ευτυχισμένοι, ακόμη κι αν “πιάσει” λίγο το φαγητό!

 πηγή

ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ, ΑΡΙΣΤΑ, ΒΑΓΟΡΑ!

σχόλοι: Βυθισμένοι στὴν Κρίση παρακολουθοῦμε τούρκικα σήριαλ καὶ τηλεμαθήματα συνταγῶν καὶ γαστρονομίας. Αὐτοσυνειδησία καὶ ἐθνικὸ φρόνημα σὲ ὑψηλὰ ἐπίπεδα!

.      «Θ’ ἀκολουθήσω μὲ θάρρος τὴ μοίρα μου. Ἴσως αὐτὸ νά ᾽ναι τὸ τελευταῖο μου γράμμα. Μὰ πάλι δὲν πειράζει. Δὲν λυπᾶμαι γιὰ τίποτα. Ἂς χάσω τὸ καθετί. Μία φορὰ κανεὶς πεθαίνει. Θὰ βαδίσω χαρούμενος στὴν τελευταία μου κατοικία. Τί σήμερα, τί αὔριο; Ὅλοι πεθαίνουν μία μέρα. Εἶναι καλὸ πράγμα νὰ πεθαίνει κανεὶς γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ὥρα 7:30. Ἡ πιὸ ὄμορφη μέρα τῆς ζωῆς μου. Ἡ πιὸ ὄμορφη ὥρα. Μὴ ρωτᾶτε γιατί.».
.        Ἀπαγχονίστηκε ξημερώματα, στὶς 14 Μαρτίου 1957, σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν. Ὁ τάφος του βρίσκεται στὰ φυλακισμένα μνήματα, στὴ Λευκωσία Κύπρου.

.          Συγκλονιστικὸ τὸ ποίημα τοῦ Φώτη Βαρέλη, ποὺ μετέδωσε ὁ ραδιοφωνικὸς σταθμὸς τῆς Λευκωσίας:

Ἐψὲς πουρνὸ μεσάνυχτα στῆς φυλακῆς τὴ μάντρα
μὲς στῆς κρεμάλας τὴ θελιὰ σπαρτάραγε ὁ Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δὲν τ’ ἄκουσε κανένας.
Ἡ μάνα του ἦταν μακριά, ὁ κύρης του δεμένος,
οἱ νιοὶ συμμαθητάδες του μαῦρο ὄνειρο δὲν εἶδαν,
ἡ νιὰ ποὺ τὸν ὁρμήνευε δὲν εἶχε νυχτοπούλι.
Ἐψὲς πουρνὸ μεσάνυχτα θάψαν τὸν Εὐαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιὰ ὅλη ἡ ζωὴ σὰν πρῶτα.
Ἐτοῦτος πάει στὸ μαγαζί, ἐκεῖνος πάει στὸν κάμπο,
ψηλώνει ὁ χτίστης ἐκκλησιά, πανὶ ἁπλώνει ὁ ναύτης,
καὶ στὸ σκολειὸν ὁ μαθητὴς συλλογισμένος πάει.
Χτυπᾶ κουδούνι, μπαίνουνε στὴν τάξη του ὁ καθένας.
Μπαίνει κι ἡ πρώτη ἡ ἄταχτη κι ἡ τρίτη ποὺ διαβάζει,
μπαίνει κι ἡ πέμπτη ἀμίλητη, ἡ τάξη τοῦ Εὐαγόρα.

- Παρόντες ὅλοι;
- Κύριε, ὁ Εὐαγόρας λείπει.
- Παρόντες, λέει ὁ δάσκαλος. Καὶ μὲ φωνὴ ποὺ τρέμει:
- Σήκω, Εὐαγόρα, νὰ μᾶς πεῖς ἑλληνικὴ ἱστορία.
Ὁ δίπλα, ὁ πίσω, ὁ μπροστά, βουβοὶ καὶ δακρυσμένοι,
ἀναρωτιοῦνται στὴν ἀρχή, ὥσπου ἡ σιωπή τους κάμνει
νὰ πέσουν μ’ ἀναφιλητὰ ἐτοῦτοι κι ὅλη ἡ τάξη.
- Παλληκαρίδη, ἄριστα, Βαγόρα,
πάντα πρῶτος,
στοὺς πρώτους πρῶτος, ἄγγελε πατρίδας δοξασμένης,
σὺ μέχρι χθὲς τῆς μάνας σου ἐλπίδα κι ἀποκούμπι,
καὶ τοῦ σχολειοῦ μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.
Τά ᾽πε κι ἁπλώθηκε σιωπὴ πὰ στὰ κλαμένα νιάτα,
Ποὺ μπρούμυτα γεμίζανε τῆς τάξης τὰ θρανία,
ἔξω ἀπ’ ἐκεῖνο τ’ ἀδειανό, παντοτινὰ γεμάτο.

πηγή

H ΜΕΤΑΝΟΙΑ: «Τώρα πλέον μόνο ἕνα θαῦμα θὰ σώσει, ποὺ θὰ ἀρχίσει ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας».». (μον. Μωυσῆς Ἁγιορ.)

Ἡ μετάνοια
Γράφει ὁ Μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης

.          Ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς δέχεται πάντα τὴν μεταστροφὴ τῶν ἁμαρτησάντων τέκνων του διὰ τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας. Ὁ ἄνθρωπος, μισώντας τὸ κακὸ καὶ ἀγαπώντας τὸ ἀγαθό, ὁλοκληρώνει τὴν μετάνοιά του καὶ ξαναγίνεται τέκνο τοῦ Θεοῦ ἀγαπητό.
.       Λόγῳ τῆς ἐλευθερίας του κάθε χριστιανὸς δύναται νὰ ἐπιλέγει ὅ,τι θέλει. Μὲ τὴν βία δὲν κατορθώνεται τίποτε τὸ ἀγαθό. Οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς δὲν θέλει νὰ ἐκβιάζει τὴν ἐλευθερία μας. Ἡ ἐλευθερία εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν ἀγάπη. Ἡ ἁμαρτία εἶναι μία ἀνοησία, ἕνας παραλογισμός. Δὲν βαστᾶ κανέναν κοντά του ὁ Θεὸς διὰ τῆς βίας.
.        Φεύγοντας ὁ ἄσωτος τῆς παραβολῆς σὲ χώρα μακρινή, ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶχε φοβερὲς συνέπειες. Ἀποξενώθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔπασχε ἀπὸ μοναξιά, ἀτομικισμό, πίκρα καὶ σκοτασμό. Ἡ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἕνας βρομερὸς βοῦρκος, ποὺ δὲν ἱκανοποιεῖ κανέναν σοβαρὸ καὶ συνετό. Ἡ ὑποταγὴ στὰ πάθη εἶναι πραγματικὰ ἀνελευθερία, δεσμὰ δουλείας ἰσχυρά. Ἀκολουθεῖ ὁ πόνος, ἡ στενοχώρια, ἡ θλίψη καὶ ἡ ὀδύνη τῆς ἡδονῆς. Εἶναι γεγονὸς πὼς ἡ γλυκύτητα τῆς ἡδονῆς εἶναι ἀρκετὰ πρόσκαιρη, ἐνῶ ἡ ὀδύνη μακρόχρονη. Δίχως μετάνοια ἡ ὀδύνη καταντᾶ ἰσόβια.
.        Μετάνοια εἶναι ἡ ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτίας. Μὲ τὴν ἀρχικὴ αὐτὴ ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτίας συγκινεῖται, κατανύσσεται καὶ κατανοεῖ τὴν πραγματικότητα τῆς καταστάσεώς του. Ἡ σήμερα ἑορταζομένη ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, κλαίγοντας γιὰ τὴν ἄσωτη ζωή της στὰ Ἱεροσόλυμα ἦλθε σὲ δυνατὴ αἴσθηση μετανοίας, ποὺ τὴν πῆγε στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη. Ἡ ἀκαθαρσία, ὁ μολυσμὸς καὶ ἡ ταραχὴ ἔσβησαν στὴν ἔρημο. Ἦλθε σὲ πλήρη αἴσθηση τῆς μετανοίας καὶ ἔγινε ἀπὸ πόρνη τῆς Ἀλεξάνδρειας ἡ μεγαλύτερη ἀσκήτρια ὅλων τῶν αἰώνων, ὑπομένοντας πολυετῆ σφοδρὸ πόλεμο γιὰ νὰ ἐπιστρέψει στὴν ἄσωτη ζωή.
.        Ἡ ἀποστροφὴ ὁδηγεῖ στὴν ἐπιστροφή, στὴν ὁμολογία καὶ παραδοχὴ τῶν λαθῶν, στὴν δήλωση τῆς ἥττας, στὴν ἀγαθοεργία, φιλοθεΐα καὶ φιλανθρωπία. Δὲν σὲ πηγαίνει σὲ λαβύρινθο λογισμῶν, σύμπλεγμα ἐνοχῶν καὶ στὴν ἀπαράδεκτη ἀπόγνωση. Ὁ πανάγαθος καὶ φιλάγαθος Θεὸς δὲν κουράζεται νὰ ἀναμένει τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ πλάσματός του. Δὲν ξεσυνερίζεται, δὲν ἀπειλεῖ, δὲν πιέζει, μόνο ἐλπίζει. Ἐλπίζει στὴν ἐπιστροφὴ τῶν τέκνων του, γιὰ νὰ ζήσουν ἀληθινὰ χαρούμενα. Ἡ μετάνοια θέλει θάρρος, ἀποφασιστικότητα καὶ μία κάποια τόλμη. Εἶναι ἀλήθεια πὼς ὑπάρχουν πολλοὶ δρόμοι μετανοίας. Μετάνοια σημαίνει στροφὴ νοῦ, ἀλλαγὴ τρόπου σκέψεως, μεταστροφὴ εἰλικρινῆ. Θέλει, θὰ λέγαμε, αὐτοκαταδίκη, λύπη γιὰ τὰ πάθη ποὺ ἐπισταμένα καλλιεργήσαμε, ἀνόθευτη ταπεινοφροσύνη, συγχωρητικότητα, ἐλεημοσύνη, ἔνδακρυ προσευχή.
.       Ἡ μετάνοια δὲν εἶναι γιὰ λίγους, γιὰ ὁρισμένους, γιὰ κάποιους ὑψηλὰ ἱσταμένους. Ἡ ἰαματικὴ μετάνοια εἶναι γιὰ πολλούς, γιὰ ὅλους, γιὰ μικροὺς καὶ μεγάλους. Ὅλοι σὲ κάτι φταίξαμε. Εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸ διορθώσουμε. Ἀνάγκη μεγάλη μετανοίας ἔχουν ὅλοι. Κακομάθαμε, στραβομάθαμε, συνηθίσαμε στὸ ἀνίερο, τὸ ἀλλότριο, τὸ ξένο. Δίχως προφάσεις, δίχως δικαιολογίες θὰ πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε τὰ ὅποια λάθη μας. Ἡ μετάνοια θὰ δώσει ἐσωτερικὴ εἰρήνη, καρδιακὴ χαρά, ποιότητα ζωῆς. Μετάνοια δὲν σημαίνει ψευτομπαλώματα, ζωὴ ὅπως-ὅπως ἢ ἔτσι κι ἔτσι. Οἱ μετανοημένοι ἐξανίστανται, ζωοποιοῦνται, μεταμορφώνονται καὶ διορθώνονται ἐκπληκτικά.
.         Μετάνοια ἔχει ὅλη ἡ Ἑλλάδα, ὅλοι οἱ Νεοέλληνες, ποὺ καθυστέρησαν σὲ μαγευτικὲς σειρῆνες, ποὺ θέλησαν σύντομα νὰ πλουτίσουν, νὰ παρακάμψουν πολλοὺς γιὰ νὰ ἀνεβοῦν. Δὲν ἑξαιρεῖται κανεὶς τῆς θαυματουργοῦ μετανοίας. Καλοῦνται ὅλοι νὰ ἀλλάξουν καὶ νὰ γίνουν ἀπὸ ὑποκριτὲς ἀτόφιοι, ἀπὸ ψεῦτες ἀληθινοί, ἀπὸ ἀμετανόητοι παραχαράκτες, μετανοημένοι χριστιανοὶ καὶ πατριῶτες. Ἡ μετάνοια θὰ δώσει παρηγοριά, ἐνίσχυση καὶ ἐλπίδα. Μὴ φοβηθεῖ κανεὶς τὴ μετάνοια, εἶναι λίαν ἀπαραίτητη. Τώρα πλέον μόνο ἕνα θαῦμα θὰ σώσει, ποὺ θὰ ἀρχίσει ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας.

πηγή

Ο ρόλος της Ελληνίδας Μάνας στην οικογένεια

Η Ελληνίδα σέβεται τη μητρότητα, και ο βαθύτατος πόθος της είναι να εκφρασθεί ως Μητέρα. Η γνήσια Ελληνίδα Μάνα κάνει την υπέρβαση των αλλοτριωμένων πρακτικών: καθημερινοί διαπληκτισμοί,
διαζύγια, μοιχείες, απόρριψη της πατρικής και μητρικής ιδιότητας, και προχωρεί βιώνοντας την συζυγική πιστότητα και λαχταρώντας τη συμμετοχή της στο μυστήριο της ζωής, που αποτελεί την προέκταση της
συζυγικής αγάπης. Είναι όμως έτοιμη για κάθε θυσία, που θα συντελέσει στην εμφάνιση και συνέχιση όχι μόνο της απλής βιολογικής ζωής, αλλά της αληθινής ανθρώπινης – ανθρωπόθεης ζωής, ώστε να
αποκαλυφθεί σωστή και αληθινή παιδαγωγός.

Ο τρόπος της αγωγής της είναι κυρίως βιωματικός, συγχρόνως όμως συνεχής και συνεπής. Η παιδαγωγία αποτελεί την πεμπτουσία της Μητρότητας, («Ου το τεκνοποιείν, αλλά το τεκνοτροφείν ποιεί τους
γονείς») και είναι «τέχνη των τεχνών». Αυτή την «τέχνη» της παιδαγωγίας η Μάνα συνειδητοποιεί, ότι πρέπει να την ασκήσει από πολύ νωρίς, τουλάχιστον από τη στιγμή που θα νιώσει να σκιρτά «μέσα της»
το παιδί. Η ίδια ήδη υποβάλλεται ακόμη και σε στερήσεις συνηθειών και επιθυμιών της, που είναι βλαπτικές και για εκείνο. Αντίθετα αναπτύσσει αισθήματα και πρακτικές που το ευεργετούν.



Το βοηθά δε ασταμάτητα με τρυφερότητα και στοργή να προγεύεται και ετοιμάζεται για την είσοδό του στον κόσμο των μεγάλων, κυρίως μέσω της «μητρικής γλώσσας», αλλά και της «γλώσσας της αγάπης».
Η μητρική αγάπη δεν πρέπει να καταντήσει παθολογική, αλλά οφείλει να είναι υποστηρικτική και ενθαρρυντική για τον αγώνα της ζωής. Η Ελληνίδα Μητέρα φροντίζει και για την
κοινωνικοποίηση του παιδιού της, το βοηθάει να εξοικειώνεται και με τις κοινωνικές αξίες της προσφοράς, αλληλεγγύης και συνεργατικότητας. Να ξεφεύγει από τον ατομισμό και την εγωπάθεια και 
ν' αναδεικνύεται ολοκληρωμένο πρόσωπο, έτοιμο για τον αγώνα της ζωής και την ομορφιά της κοινωνίας.

Η Μητέρα πάντα εκδηλώνει στο παιδί της την προστατευτική της φροντίδα, αλλά συγχρόνως και σεβασμό στην προσωπικότητά του. Έτσι, η γνήσια μητρική αγάπη δε μετατρέπεται σε κυριαρχική, 
αλλ' αντίθετα, βοηθά τα παιδιά να επιτύχουν και την «τρίτη έξοδό τους», δηλαδή την απεξάρτηση από τη γονεϊκή κηδεμονία. Να παραδώσουν οι γονείς και ιδιαίτερα η Μάνα, τα παιδιά τους στην κοινωνία ως
ανεξάρτητες και υπεύθυνες προσωπικότητες, αυριανούς υπερασπιστές των πανανθρώπινων αξιών, όπως της αγάπης για τον άνθρωπο, την Πατρίδα και το Θεό.

Και σε αυτό ακριβώς έγκειται η σωστή και ολοκληρωμένη αγωγή.

Πηγή: «Η Αγκαλιά»

αντιγραφή από...

______________

---Χριστόν ή Βαρραβάν;

---Χριστόν ή Βαρραβάν;

---Βαρραβάν, απαντάει ο Χριστοκτόνος.

Εκτενης αποστομωτικη απάντησι

του Αγιου πατρος Αυγουστινου, στο απυλωτο βρωμοστομα του ελεεινου παρανοϊκου της Αστόρια

Μας εχει κυριολεκτικά τρελλάνει ο παρανοϊκός της Αστόρια.

Δεν σταματαει να γραφει καθημερινα ψευδη και αναληθειες, αρλουμπες και βλακείες ταχα θεολογικές και να ριπτει χολην και μισος εναντίον εκλεκτων κληρικων, πραγματικα κοσμηματα και εγκαλωπισματα της Ελλαδικης Εκκλησιας.

Κι όμως αυτος ο ελεεινος αραποσχημος ανθρωπος ερχεται και επανερχεται επι καθημερινης βασεως και με καλπαζουσαν υποτροπην, τους συκοφαντει ανελεητα και ασταματητα.

Θελουμε να ελπιζουμε οτι δεν θα γλυτωση την τσιμπιδα του νομου....

Κλεισθηκε σε ενα δωματιο της Αστορια και απο εκει ριπτει τα βωθρολήματα του και εχει καταβρωμιση ολη την εκτασι της διελευσης τους και μεχρις εδω.

Ο σπουδαιος θεολόγος και αγωνιστης αιδεσιμωτατος πρωτοπρεσβυτερος π. Βασιλειος Βολουδακης αποτελει τον πρωτον στοχον του επειδη ειναι ο εμπνευστης παραταξεως πολιτικης απαρτιζομενης απο ευσεβεις ορθοδοξους χεριστιανους.

Ο παρανοϊκος της Αστορια εχει αφηνιασει, εχει λυσσαξει κυριολεκτικα, και προσπαθει να τον εμπλέξη σε αιρεσεις της νοσηρας φαντασιας του.

Εμεις του απαντησαμε κατα διαστηματα, αλλα ο αραπης δεν καθαριζεται με τιποτα, αφου προκειται περι πρωτοφανους περιπτωσης ανιατης ψυχασθενειας.

Φερνουμε στην δημοσιοτητα εκτενεστερο κειμενο του Αγιου Γεροντα π. Αυγουστινου οπου αναλυεται εξονυχιστικα η θεσι του πνευματικου πατρος αλλα και των πνευματικων ανθρωπων εναντι της πολιτικης.

Οι θεσεις του Αγιου Πατρος Αυγουστινου ειναι ιδιες ακριβως με τις θεσεις του Αγωνιστου π. Βασιλειου Βολουδακη.

Υπαγε οπισω μας Σατανανθρωπε της Αστορια, οτι ου φρονεις τα του Θεου, αλλα τα των ανθρωπων, μαλλον των κοσμικων και αχριστιανων σατανανθρωπων της φρικτης εποχης μας.

"Χριστιανική Σπίθα" Σχόλιο 1ο

Ο π.Αυγουστίνος ασχολήθηκε με την πολιτική. Και πρακτικά, με κορυφαία την αντιπαράθεσή του με τους κατακτητές, όταν παρουσία τους κήρυξε στα Ιωάννινα "Όπως το Άστρον της Βηθλεέμ ανέτειλε, έτσι θα ανατειλει ξανά το άστρο της Ελλάδος", και με τον έλεγχο του Ανωτάτου Άρχοντα της Εποχής, στην "Σπίθα" με τίτλο "Βασιλεύ, είσθε Μασώνος;" η οποία συνετάραξε τα ύδατα και σταμάτησε την φορολόγηση των Ιερών Μονών υπέρ των Τεκτονικών Στοών. Και θεωρητικά, σε πολλές "Χριστιανικές Σπίθες" ο π.Αυγουστίνος ασχολήθηκε με την πολιτική, προτείνοντας κατά καιρούς λύσεις και αποδίδοντας ευθύνες στους αδιάφορους ποιμένες. Και ως πρότυπο, πνευματικός οδηγός ή ελέχχων συνειδήσεις μερικών χριστιανικού προσανατολισμού πολιτικών.

Στην "Χριστιανική Σπίθα" φύλλο 389/Οκτ.1977, πριν από την καταληκτική παράγραφο, η οποία δημοσιεύεται στην παρούσα ανάρτηση, ο π.Αυγουστίνος δημοσίευσε μεταξύ των πολλών άλλων, και τα εξής, που ίσως ενδιαφέρουν:

Υπό το φως του Ευαγγελίου εξετάζοντες και κρίνοντες την σύγχρονον κατάστασιν του Έθνους μας, έχομεν την μαρτυρίαν της συνειδήσεώς μας ότι δεν εξερχόμεθα από τον κύκλον των πνευματικών μας καθηκόντων, αλλ’ επιτελούμεν καθήκον το οποίον απορρέει από την ιδιότητά μας ως χριστιανού, και ιδίως ως πνευματικού ηγέτου του λαού μας.
Δεν κατοικούμε εις την Σελήνην ή εις τον Άρην, διά να θεώμεθα απαθώς τα συμβαίνοντα επί της Γης. Κατοικούμεν εις την γην, και μάλιστα την μικράν αυτήν γωνίαν της Γης με την μεγαλυτέραν ιστορίαν των αιώνων. Και είμεθα όχι μόνον κληρικοί, αλλά και Έλληνες πολίται. Και ουδέν εξ όσων λέγονται και πράττονται, πρέπει να μας αφήνει αδιαφόρους. Με την βοήθειαν του Θεού εδώσαμεν το «παρών» εις τα προσκλητήρια της Πατρίδος κατά το παρελθόν, και πρέπει και τώρα, εις εξόχως κρισίμους διά το Έθνος ημέρας, να μη σιωπήσωμεν…
…Οι περισσότεροι πνευματικοί πατέρες , διδάσκαλοι και οδηγοί, ενώ εις άλλας περιπτώσεις δευτερευούσης και επουσιώδους σημασίας, σπεύδουν και δίδουν συμβουλάς και επεμβαίνουν εις ζητήματα, τα οποία θα ηδύναντο να λύσουν οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι αφ’εαυτών, εν τούτοις εις το σπουδαίον θέμα της διακυβερνήσεως του Έθνους οι λαλίστατοι και πολυπράγμονες πνευματικοί πατέρες και διδάσκαλοι και οδηγοί δεν διαφωτίζουν τον Έλληνικόν λαόν. Άλλοι εξ αυτών λέγουν ότι δεν αναμιγνύονται εις την πολιτικήν. Άλλοι συνιστούν λευκήν ψήφον. Άλλοι προσευχήν. Και άλλοι άλλα…
Ερωτάται: Είναι ορθή αυτή η στάσις των πνευματικών τούτων οδηγών;
Απαντώμεν: Είνε αληθές, ότι εις τον αιώνα τούτον η πολιτική απορροφά το ενδιαφέρον των μαζών μέχρι σημείου, ώστε το κόμμα, εις το οποίον ανήκει τις, καταλαμβάνει την πρώτην θέσιν εις τον συναισθηματικόν και βουλητικόν του κόσμον. Το κόμμα το ύψιστον, το απόλυτον αγαθόν, ο σκοπός της ζωής! Το κόμμα θρησκεία! Το κόμμα θεός! Πρόκειται περί απολυτοποιήσεως ενός πράγματος σχετικού, ρευστού και παροδικού, μη δυναμένου να ικανοποιήση τους βαθυτέρους πόθους και τας βαθυτέρας ανάγκας και εφέσεις του ανθρώπου.
Με την απολυτοποίησιν αυτήν δεν είναι βεβαίως δυνατόν να συμφωνήση η χριστιανική συνείδησις.
Αλλά και η θεωρία, κατά την οποίαν η πολιτική πρέπει να μένη έξω από τα ενδιαφέροντα του χριστιανού και ο χριστιανός να ενδιαφέρεται μόνον διά την σωτηρίαν της ψυχής του, η θεωρία αυτή της απολιτικοποιήσεως της ζωής, δεν είνε επίσης ορθή. Διότι ο χριστιανός δεν ζη ως ερημίτης, ως Ροβινσών, μόνος, κατάμονος, ρυθμίζων τα καθ’εαυτόν όπως αυτός θέλει. Αλλά ζη εντός κοινωνίας και. Είτε θέλει είτε δεν θέλει, πολλοί πολιτικοί και κοινωνικοί παράγοντες επηρεάζουν και ρυθμίζουν κατά ένα τρόπον την ζωήν και αυτός, ως χριστιανός, οφείλει διά του λόγου, του παραδείγματος και της εν γένει δράσεως και ζωής του να συντελή εις το καλόν της κοινωνίας, εις την επικράτησιν των αρχών του Ευαγγελίου, αι οποίαι κατά τρόπον άριστον ρυθμίζουν την ζωήν και τας σχέσεις των ανθρώπων. Ο χριστιανός είναι το φως και το άλας της ζωής. Λέγοντες δε ζωήν δεν εννοούμεν ένα μόνο τμήμα αυτής, αλλ’ ολόκληρον την ζωήν, την ζωήν με όλας τα ανάγκας, τα ενδιαφέροντα και τας εκδηλώσεις της.

"Χριστιανική Σπίθα" 2ο

Εάν ο χριστιανός είπη «εγώ ουδεμίαν αποστολήν έχω ως προς την πολιτικήν», είναι ωσάν το άλας ριπτόμενον εντός της χύτρας να λέγη, «εγώ ένα μόνον μέρος του φαγητού θα αλατίσω», ή ωσάν η ζύμη να λέγη, «εγώ μόνον μέρος του φυράματος θα ζυμώσω», ή ωσάν ο ήλιος να λέγη «εγώ ένα μόνον τόπον θα φωτίσω και όχι άλλους».

Η επίδρασις του χριστιανού εις τον κόσμον πρέπει να είνε καθολική, να επεκτείνεται δηλαδή εις όλας τας εκδηλώσεις - και τας λεπτομερείας ακόμη της ζωής, πνευματικής και υλικής, εις τρόπον ώστε, ό,τι ο Ψαλμωδός λέγει διά τον ήλιον, ότι «ουκ έστιν ός αποκρυβήσεται της θέρμης αυτού» (Ψαλμ.18,7), να λέγεται και διά τον χριστιανόν. Ο χριστιανός, τον νοητόν ήλιον αντιπροσωπεύων εν τω κόσμω, οφείλει να καθιστά την παρουσίαν του ευεργετικήν εις όλας τας εκφάνσεις της ανθρωπίνης ζωής. Το παν ο χριστιανός οφείλει να φωτίζη, να θερμαίνη και να ζωογονή.

Εάν δε ο χριστιανός, από περιδεά συνείδησιν επηρεαζόμενος, απέχη της πολιτικής και δεν ενδιαφέρεται δι’ αυτήν, ίνα μη … μολυνθή, τότε εκ της απουσίας και της αδρανείας των χριστιανών δημιουργείται ένα κ ε ν ό ν ε ι ς τ ο ν π ο λ ι τ ι κ ό ν τ ο μ έ α, και εις το κενόν αυτό εισβάλλουν άλλοι, οι οποίοι δεν πιστεύουν εις τον Κύριον, έχουν άλλας αντιλήψεις περί Θεού, κόσμου και ζωής, και δαιμονιώδη δραστηριότητα αναπτύσσοντες παρασύρουν προς το μέρος των τα πλήθη, και καταλαμβάνουν την εξουσίαν, και ψηφίζουν και εφαρμόζουν αντιχριστιανικούς νόμους, και δρουν καταλυτικώς διά την κοινωνίαν, και ο πιστός λαός παραπονείται και αγανακτεί διά την επικράτησιν του κακού, ενώ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΟΥΚ ΟΛΙΓΗΝ ΕΥΘΥΝΗΝ ΕΧΕΙ. Έχει και εδώ εφαρμογήν ωραία παραβολή της Παλαιάς Διαθήκης. Κατά την παραβολήν αυτήν τα δένδρα απεφάσισαν να εκλέξουν βασιλέα. Προς τούτο απηυθύνθησαν προς τα πλέον καρποφόρα εξ αυτών, όπως είνε η ελαία, η συκή και η άμπελος, διά ν’ αναλάβουν την κυβέρνησιν. Αλλά τα καρποφόρα δέντρα, προφασιζόμενα ότι έχουν σπουδαιοτέρας ασχολίας, το ένα κατόπιν του άλλου ηρνήθησαν ν’αναλάβουν εξουσίαν. Και τέλος ανέλαβεν η άκανθα, λίαν ευχαρίστως. Και όταν η άκανθα εβασίλευσεν, όλα τα δέντρα εστέναξαν εκ της κακοδιοικήσεως (Ιδέ Κριτ.9,8-15).

Ούτε λοιπόν απολυτοποίησις της πολιτικής, αλλ’ ούτε και αποπολιτικοποίησις της ζωής.
Η πολιτική, όπως εδίδαξαν και αρχαίοι φιλόσοφοι της Πατρίδος μας, είνε τέχνη και επιστήμη, η οποία, όταν ασκήται συμφώνως προς τον ηθικόν νόμον, αποβαίνει λίαν ευεργετική διά τους ανθρώπους και υλικώς και πνευματικώς. Είνε και αυτή ένα μέσον προς πραγματοποίησιν του προορισμού του ανθρώπου, της κυριαρχίας του επί του φυσικού κόσμου και κυρίως της ηθικής του τελειώσεως.

"Χριστιανική Σπίθα" 3ο

Πνευματικόν όπλον και η ψήφος

Αλλά και η γνώμη πνευματικών τινων πατέρων και διδασκάλων, ότι το μόνον, το οποίον έχουν να κάμουν οι χριστιανοί εν όψει εκλογών, είνε να γονατίσουν και να προσεύχωνται, είνε εσφαλμένη.
Ουδείς πιστός υποτιμά την σημασίαν της προσευχής. Αλλ’ η προσευχή δεν είνε το μόνον όπλον του χριστιανού. Συν τῇ προσευχῇ απαιτούνται και πολλά άλλα πράγματα, και μάλιστα εργασία και δραστηριότης, διά την πρόοδον ατόμων και συνόλων. Απαιτείται αγών…
Ναι! Όπλον η προσευχή! Αλλ’ όπλον και η ψήφος. Δυνάμει της ψήφου ανέρχονται εις την εξουσίαν ή άνθρωποι χρηστοί και ενάρετοι ή άνθρωποι φαύλοι και διεφθαρμένοι, οι μεν διά να σώσουν, οι δε διά να θύσουν και να απολέσουν. Η ψήφος δεν είναι μόνον δικαίωμα, αλλά και καθήκον παντός πολίτου. Όπως ούτος στρατεύεται και λαμβάνει όπλα διά να υπερασπίση την Πατρίδα, ούτω και καλείται να ψηφίση, διά να βοηθήση εις την πρόοδον της Πατρίδος. Η ψήφος όπλον. Και όπως ο ρίπτων το όπλον κατακρίνεται ως ρίψασπις, ούτω και εκείνος ο οποίος δεν ψηφίζει, είναι αξιοκατάκριτος όπως ο ρίψασπις.
Αλλά και η γνώμη άλλων, ότι πρέπει να ρίπτονται λευκά ψηφοδέλτια, είνε και αυτή διά τους ανωτέρω λόγους εσφαλμένη. Τι το όφελος, να έχης όπλον αλλά να το κρατής άσφαιρον; Ως γνωστόν κατά το πολίτευμα του Σόλωνος, όταν κινδυνεύη η Πατρίς ουδείς επιτρέπεται να παραμένη ουδέτερος. Η ουδετερότης είνε υπέρ των εχθρών. Ο τηρών ουδετερότητα ομοιάζει με εκείνον, ο οποίος βλέπει να καίεται το δάσος και δεν σπεύδη να βοηθήση εις την κατάσβεσιν της πυρκαϊάς…
Η πολιτική ψεύδος και απάτη
… Η πολιτική όπως ασκείται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων… κατήντησε συνώνυμος του ψεύδους και της απάτης και ο λαός, βλέπων διαρκώς να διαψεύδωνται αι ελπίδες του, απογοητεύεται και αηδιάζει και εκφράζεται με βαρείας εκφράσεις διά την πολιτικήν και διά τους πολιτικούς. Και εις την γενικήν κατακραυγήν συμπεριλαμβάνεται, δυστυχώς, και εί τι καλόν υπάρχει εις τα διάφορα πολιτικά σχήματα. Διότι πρέπει να ομολογήσωμεν, ότι υπάρχουν και ιδεολόγοι των οποίων η φωνή συμπνίγεται μέσα εις το πανδαιμόνιον των πολιτικών φωνών… περιλαμβάνονται και αξιόλογοι βουλευταί, οι οποίοι εκ παίδων εγαλουχήθησαν παρά τους πόδας ευσεβών διδασκάλων, θεολόγων, ιεροκηρύκων και πνευματικών πατέρων. Ούτοι, άλλος περισσότερον και άλλος ολιγώτερον, ζουν χριστιανικήν ζωήν. Αλλ’ οι εν λόγω βουλευταί, ειρωνικώς υπό των κοσμικών συναδέλφων των χαρακτηριζόμενοι «θρησκευτικοί» και «παπάδες», παρηγκωνίσθησαν από την διοικούσα ομάδα του κόμματος και ουδείς εξ αυτών έγινεν Υπουργός, διά να μη επηρεάση με τας χριστιανικάς αντιλήψεις των το … προοδευτικόν έργον της Κυβερνήσεως. Ας ακούσουν και αυτοί την φωνήν της αληθείας.

"Χριστιανική Σπίθα" 4ο -

Έχετε και σεις, αγαπητοί βουλευταί, ιστορικήν ευθύνην. Διότι, εγγύς των πραγμάτων ευρισκόμενοι και βλέποντες την σοβαράν απόκλισιν του σκάφους εκ της πνευματικής γραμμής πλεύσεως ωφείλατε να διαμαρτυρηθήτε εντόνως, να διαχωρίσετε τας ευθύνας σας, να επαναστατήσετε κατά της εκτροπής και εξερχόμενοι του κόμματος να δημιουργήσετε νέον πολιτικόν σχήμα, εις το οποίον να στεγαστούν πολιτικώς ανέστιοι πιστοί χριστιανοί. Δεν θα ήτο ανάγκη εις το πολιτικόν αυτό σχήμα να δώσετε όνομα χριστιανικόν. Διότι εν Ελλάδι όλοι σχεδόν ονομάζονται χριστιανοί και πολλοί καυχώνται διάτην ανύπαρκτον χριστιανοσύνην των. Θα εδίδετε ένα άλλο όνομα π.χ. «Εργατικόν κόμμα» ή «Κοινωνική Δράσις»… απωλέσθη ευκαιρία ανακατατάξεως των χριστιανικών δυνάμεων… απωλέσθη παρομοία ευκαιρία κατά το 1944, μετά την απελευθέρωσιν του Έθνους, ότε σφριγηλαί χριστιανικαί δυνάμεις ηδύναντο να κατέλθουν εις τον πολιτικόν στίβον και να διεκδικήσουν την πολιτικήν εξουσίαν προς δημιουργίαν χριστιανικής Ελλάδος. Απωλέσθη δε και η ευκαιρία εκείνη, λόγω περιδεούς συνειδήσεως των πνευματικών οδηγών, οι οποίοι, οπαδοί της απολιτικοποιήσεως, απέτρεπον τους χριστιανούς από την πολιτικήν.

Ναι, σεις, ιερείς και επίσκοποι, δεν πρέπει να πολιτεύεσθε. Η ιδική σας θέσις είναι εις τα θυσιαστήρια και εις τους άμβωνας. Και εκείθεν πρέπει να δίδετε από περιωπής την μάχην διά την επικράτησιν της βασιλείας του Θεού επί της γης. Αλλ’ οι λαϊκοί, άνδρες πιστοί και ικανοί, διακρινόμενοι διά την εντιμότητα του βίου των και διά τον δραστήριον χαρακτήρα των, έπρεπε να κατέλθουν εις την κονίστραν των πολιτικών αγώνων και ν’αγωνισθούν διά ν’ ακουσθή ισχυρά η φωνή του Χριστού εις την Βουλήν και να σείση το παμπάλαιον καθεστώς της αμαρτίας και της ανομίας…
… Αλλά δυστυχώς υπερίσχυσαν περιδεείς πνευματικοί ταγοί, οι οποίοι, ας επιτραπή η λέξις, ευνούχισαν τον λαόν και τον ηχρήστευσαν πολιτικώς. Και ο ταλαίπωρος λαός δίδει την ψήφον του πότε εις το ένα και πότε εις το άλλο κοσμικόν σχήμα, και ψηφίζει ανθρώπους θρησκευτικώς αδιαφόρους, αλειτουργήτους, ακοινωνήτους, ροταριανούς, μασόνους, απίστους και αθέους, και το δράμα του Έθνους, συνεχίζεται και επιτείνεται. Η ευθύνη όλων είναι μεγάλη...

... Νοσταλγοί ημείς της ιδεώδους κοινωνίας, της βασιλείας των ουρανών, του πολιτεύματος και της ζωής την πρώτων χριστιανών, από κανένα σημερινόν πολιτικόν σχήμα δεν ικανοποιούμεθα. Και λοιπόν οι χριστιανοί δεν θα ψηφίσουν; Ή θα ριψουν λευκά ψηφοδέλτια; Όχι βεβαίως.

Στη συνέχεια ο π.Αυγουστίνος λέει ότι απόντος πολιτικου σχήματος με χριστιανικές αρχές, οι χριστιανοί ας επιλέξουν χριστιανούς, ηθικούς, αξίους, τιμίους πολιτικούς σε κάθε κόμμα, "μη ανήκοντας εις την μασονικήν στοάν ή εις άλλας σκοτεινάς κινήσεις, αγαπώντας το Έθνος και την Εκκλησίαν" "υπό τον θεμελιώδη όρον, άν το κόμμα ει το οποίον ανήκει, ενεργήση τι, το οποίον αντίκειται εις την χριστιανικήν πίστιν και ηθικήν, να μη διστάση να εξέλθη αυτού και να ενωθή με άλλα χριστιανικά στοιχεία, και όλοι μαζί να δημιουργήσουν πολιτικόν σχήμα ευαγγελικών αρχών προς σωτηρίαν του Έθνους...

Είθε εις τας μεταπροσεχείς εκλογάς να υπάρχη ισχυρόν πολιτικόν σχήμα με Ορθόδοξα Χριστιανικά θεμέλια.
Το σχήμα τούτο θα είνε η πολιτική έκφρασις των πιστευόντων εις το Ευαγγέλιον... είθε να υπάρξη ισχυρόν πολιτικόν σχήμα με θεμέλιον τον Χριστόν και το Ευαγγέλιόν Του.
Άλλως ουκ έσται δεινών παύλα.
Χριστός ηγείσθω εν πάσι!

Και πράγματι από το 1977 έως το 2012, όχι μόνο δεν υπήρξε "δεινών παύλα" αλλά υπήρξε "δεινών πολλαπλασιασμός και επιδρομή".

Ευχαριστουμε τον αγνωστο επισκεπτη μας για τον κοπο του να μας αποστειλη τα σπουδαια αυτα κειμενα του Χρυσσορημονος π. Αυγουστινου.

πηγή

Η ΦΡΙΚΤΗ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ...

Ο αρχιαιρεσιάρχης του Φαναρίου

γιατί καλύπτει τις αιρέσεις

του..... Σκερτσώζου του;

----------------------------------------------------

Η ΦΡΙΚΤΗ

ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

Θά επανέλθουμε με συντομία στήν φρικτή αίρεση πού γέννησε ο οικουμενισμός καί η οποία εξελίσσεται μέσα στά δεδομένα τής ορθοδοξίας διαλύοντας τά πάντα, φτάνοντας στήν μετάφραση τών λειτουργικών κειμένων καί στήν κατάργηση τού μαθήματος τής θεολογίας στά σχολεία.

Διότι ξεσηκώθηκαν άσχετοι ‘‘θεολόγοι’’,ακαδημαϊκοί κάτ’ όνομα, νά μάς βεβαιώσουν ότι αυτοί δέν βλέπουν καμία παρανομία, στούς παρθενικούς διαλόγους στούς οποίους συμμετέχουν γιά τήν ένωση τών δογμάτων ή τών εκκλησιών μέ τίς άλλες θρησκείες, πού θά βυθίσει τήν ανθρωπότητα γιά άλλη μιά φορά στό σκοτάδι.

Ο κ.Ζηζιούλας στήν Πάτρα, μέ τήν ευκαιρεία ενθρονίσεως τού νέου επισκόπου, εκφώνησε τόν παρακάτω λόγο:

«1. Η επισκοπική προεδρεία της Θείας Ευχαριστίας είναι το κύριο και κατ’ εξοχήν έργο του Επισκόπου. Από την ιδιότητα του αυτή «πηγάζει όλη η εξουσία του Επισκόπου, όχι μόνον η αγιαστική αλλά και η λεγόμενη διοικητική». Έτσι ο Επίσκοπος «έχει ως κύριον έργον του πρωταρχικόν να ηγείται της Θείας Ευχαριστίας, όλα τα άλλα έργα του είναι δευτερεύοντα» (σ. 5).

2. Ο Επίσκοπος, συνεπώς, «όταν διοικεί, δεν ασκεί διοίκησιν, αλλά προεκτείνει σε όλους τους τομείς της ζωής της Εκκλησίας τη χάρη και την ευλογία της Θείας Ευχαριστίας, της οποίας προΐσταται». «Όλα στην Εκκλησία γίνονται με την ευλογία του Επισκόπου», εφ’ όσον ο Επίσκοπος «είναι προεστώς της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 6).

3. Ο Επίσκοπος εικονίζει, ως προεστώς της Εκκλησίας, «τον Βασιλέα Χριστόν όπως θα έλθει στη Βασιλεία του», με λαμπρότητα και ακτινοβολία!

4. Η Θεία Λειτουργία είναι εντελώς αδιανόητος χωρίς την έννοια του εικονισμού. Αλλά όταν λέμε ότι ο Επίσκοπος στη Θεία Ευχαριστία είναι εικών του Χριστού, «δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό, διότι χάσαμε πλέον τη γλώσσα της εικόνος της εκκλησιαστικής ζωής» (σ. 7).

5. Πάντως, εφ’ όσον «ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο … Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να προσευχόμαστε στον Χριστό (σημείωση: απ’ ευθείας), αλλά πρέπει να παρεμβάλλεται η εικόνα του Επισκόπου» (σ. 7). «Υπάρχουν βέβαια ακόμη πολλοί που βλέπουν στο πρόσωπο του Επισκόπου τον ίδιο τον Χριστό, αλλά ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς και χάνεται η εικονολογική αντίληψη των δρωμένων της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 8).

6. «Εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο), τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας» (σ. 9).

7. «Το μνημόσυνο του Επισκόπου κατά τη Θεία Λειτουργία αποτελεί το πλέον καίριο στοιχείο, που αναδεικνύει τη Θεία Ευχαριστία επισκοποκεντρικό γεγονός στην ζωή της Εκκλησίας» (σ. 10).

8. «Το γεγονός ότι ο ιερεύς, όταν πρόκειται να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία, λαμβάνει καιρόν … και από τον θρόνο του Επισκόπου, έστω και αν είναι κενός, δείχνει ότι και όταν ακόμη δεν λειτουργεί ο Επίσκοπος, αυτός είναι το κέντρο της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 10).»

Κανείς εκ τών παρισταμένων δέν αντέδρασε καί ουδείς ανησύχησε όταν ο λόγος δημοσιεύτηκε σέ περιοδικό Μητροπόλεως.
Ο λόγος αυτός είναι μιά λογική συνέπεια τής ευχαριστιακής εκκλησιολογίας πού επινόησε. Προόδευσε δέ, ακόμη περισσότερο, φτάνοντας νά δηλώσει πώς ο επίσκοπος μοιράζει καί τά χαρίσματα.

Όποιος λοιπόν ενδιαφέρεται νά δεί τό φρικτό τής αιρέσεως, άς ρίξει μιά ματιά στόν λόγο τού Αγίου Ιωάννου τού Χρυσοστόμου ΣΤΟΝ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ.
Όπου καταγγέλλεται η φρικτή ταύτιση τού τύπου μέ τήν αλήθεια, τού τύπου μέ τήν φύση.

«Ο Κύριος παρομοιάζοντας τόν κόσμο μέ χωράφι καί τό κήρυγμα τής αλήθειας μέ σπόρο, λέγει, ότι πρώτα σπάρθηκε ο σπόρος καί ύστερα τά ζιζάνια. Από αυτό μπορούμε νά μάθουμε, ότι όλες οι διδασκαλίες πού επινοήθηκαν μετά τήν αποστολική παράδοση αποτελούν μιά περιττή καί δαιμονική πρόσθετη σπορά. Γιατί, ενώ οι Άγιοι μαθητές τους δέν παρέλειψαν τίποτε από τήν αλήθεια, καί ο Παύλος δέν υστέρησε καθόλου από τούς κατ’εξοχήν Αποστόλους (σήμερα έχουμε τόν κληρικαλισμό νά επαίρεται ότι διαδέχεται τούς Απόστόλους μέ μιά απλή χειροτονία καί τόνΑμβρόσιο ότι είναι ισαπόστολος), αλλά έσπειρε μέ τόν λόγο του σάν σιτάρι όλον τόν κόσμο, μερικοί μέ πίστη διαφορετική (η ακαδημία Βόλου π.χ. καί ο Ιγνάτιος) πού σάν ζιζάνια ξεφύτρωσαν μετά τό σιτάρι, προσπαθούν νά εμβαθύνουν μυστηριακά περισσότερο από τούς Αποστόλους, όπως νομίζουν, μέ τήν διδασκαλία τους (πειρώνται υπερεκτείνεσθαι μυστικώτερα τών αποστόλων).
ΟΙ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΕΣ!

Μετά τούς Πατέρες ασεβείς, θυμηθείτε πώς υπάρχει μόνον ο πρεσβύτεροςυϊός.

Όσοι επιθυμούν καί θέλουν άς συνεχίσουν τήν ανάγνωση τού λόγου τού Άγίου Χρυσοστόμου.

Αμέθυστος
πηγή

Π.ΠΑΪΣΙΟΣ: «ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΜΠΟΡΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ»

Εἶπε ὁ γέροντας Παΐσιος:

Θά κανονίσει ὁ Χριστός τίς ὑποθέσεις τοῦ Ἔθνους. Ἄν ἔμενε σ' ἐμᾶς αὐτή ἡ δουλειά,  θα τό τινάζαμε στόν ἀέρα τό Ἔθνος...

-Τί θά γίνει μέ τή σημερινή κατάσταση; Μήν ἀνυσυχεῖτε. Πολλά διατάγματα δέ θά προλάβουν καν νά δακτυλογραφηθοῦν.
- Μέ το γένος μᾶς τί θά γίνει; 
Τό Γένος μας θά μεγαλώσει, ἄν καί οἱ ὑποτιθέμενοι φίλοι μας θά ἤθελαν νά τό τσαλακώσουν καί θά τούς ἦταν πολύ εὐχάριστο. Ἀλλά ὁ Θεός δέ θά ἐπιτρέψει. Ἡ Τουρκία θά καταστραφεῖ. Ἔρχεται μεγάλη μπόρα σύντομα. Θά μᾶς ἀγγίξει, ἀλλά δέ θά μᾶς καταστρέψει.
Μετά ἀπ' αὐτή τήν μπόρα, θά ἐπέμβη ἡ Χάρη τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι ἀνεξαιρέτως θά πιστέψουν. Δέ θά ὑπάρχει οὔτε ἕνας ἄνθρωπος ἄπιστος. Ὡστόσο, δέ θά ἔχουν τό μισθό τῶν σημερινῶν Χριστιανῶν. Μήν τά λέτε αὐτά στούς κοσμικούς, γιατί θά τό ρίξουν ἔξω.
- Ὑπάρχουν, πάτερ, πιστοί στίς μέρες μας;
Ὑπάρχει μία μερίδα Χριστιανῶν, ὅπου ὁ Θεός ἀναπαύεται.

(Μαρτυρία ἀπό τό Β' - ὑπό ἔκδοση - τόμο τοῦ βιβλίου «Μαρτυρίες Προσκυνητῶν»)Εἶπε ὁ γέροντας Παΐσιος:

www.agioritikovima.gr
pentapostagma 
πηγή