Έλληνες νεομάρτυρες από αθεϊστές κατά την περίοδο του Ελληνικού εμφυλίου

Ως γνωστόν, ο μαρξισμός και οι ιδεολογικοί του απόγονοι θεωρούν τη θρησκεία «όπιο του λαού», δηλ. πνευματικό ναρκωτικό, που εξαπατά τους ανθρώπους και που πρέπει να εκλείψει απ’ τον κόσμο. 

Πρόκειται για πλάνη, αφενός γιατί προϋποθέτει ως σίγουρο ότι δεν υπάρχει Θεός, περιφρονώντας ως ψεύδη τις εμπειρίες όλων των αγίων, και, αφετέρου, γιατί η θρησκεία γενικά και ο χριστιανισμός ειδικότερα έχει παρακινήσει χιλιάδες ανθρώπους ν’ αγωνιστούν με αυτοθυσία για τον πλησίον, αλλά και πλούσιος να μοιράσουν την περιουσία τους στους φτωχούς – το αγιολόγιο της Ορθοδοξίας είναι γεμάτο τέτοιες περιπτώσεις. Εξαιτίας αυτής της πλάνης όμως, όπου επικράτησε κομουνιστικό καθεστώς, ίσως με κάποιες εξαιρέσεις, ξέσπασε διωγμός κατά της θρησκείας, άλλοτε ήπιος και άλλοτε ανελέητος. Αναρίθμητοι χριστιανοί μαρτύρησαν στη Ρωσία (ΕΣΣΔ), στη Ρουμανία, την Αλβανία κ.α.

Η Ελλάδα δεν ξέφυγε απ’ το γενικό κανόνα. Οι κομουνιστές αντάρτες, κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο (1945-1949), εξολόθρευσαν αρκετούς παπάδες, κάποιους απ’ τους οποίους (και όχι μόνο) θα γνωρίσουμε με συντομία παρακάτω.

Ήταν επόμενο οι ιερείς, και γενικά οι πιστοί χριστιανοί, να θεωρήσουν τον κομουνισμό εχθρικό. Στην Ελλάδα βέβαια υπάρχει μια ιδιόρρυθμη κατάσταση, γιατί είχαμε και έχουμε και πολλούς κομουνιστές που είναι και ορθόδοξοι πιστοί, καθώς και ιερείς που συμπαθούν την ευρύτερη αριστερά. Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν στην κοινωνική ηθική του κομουνισμού τα κοινά στοιχεία με το χριστιανισμό και συνδυάζουν τα δύο, παρόμοια όπως οι χριστιανοσοσιαλιστές του εξωτερικού. Προσωπικά, συμπαθώ αυτή τη στάση, στο βαθμό που καθαρίζει την αριστερή πολιτική ιδεολογία από αυτά που θεωρώ αδυναμίες της…

Οι παρακάτω μαρτυρίες προέρχονται από το συγκλονιστικό βιβλίο του π. Γρηγορίου, ηγουμένου της μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους, Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας, Σεπτέμβριος 2010, στις σελ. 149-166. Είναι διηγήσεις για ανθρώπους –σχεδόν πάντα ιερείς– που βασανίστηκαν και θανατώθηκαν κατά τον Εμφύλιο εξαιτίας της χριστιανικής ή της ιερατικής τους ιδιότητας. Τις αναδημοσιεύουμε για λόγους καθαρά πνευματικούς, χωρίς καμιά απολύτως διάθεση πολιτικού φατριασμού ή σκοπιμότητας.Μακάρι ο Θεός να συγχωρέσει και να αναπαύσει και τους δήμιους, με τις πρεσβείες των μαρτύρων-θυμάτων τους. Και μακάρι οι ιδεολογικοί τους επίγονοι, κάθε μορφής, να έχουν θεία φώτιση και ευλογία στις επιλογές τους.

Α. Το μαρτύριο του π. Χρυσόστομου Παπαχρήστου

Η ιστορία καταγράφηκε από το συγγραφέα το Πάσχα του 1966 στο Μεγαλοχώρι των Τρικάλων. Διηγείται η αδελφή του Αριάδνη, που συνάντησε σε κάποιο εστιατόριο έναν άνθρωπο, ο οποίος φορούσε ρούχα που ανήκαν στον αδελφό της.

«…Κάθομαι στο τραπέζι απέναντί του. Το γκαρσόν φωνάζει: “Βάβω, δεν είναι αυτού η θέση σου”. Έκανα τον κουφό. Γεμίζω από θάρρος ανδρίκιο και του λέγω:

–Ξένε, το κουστούμι, τα ρούχα που φοράς τα ’χω εγώ ραμμένα. Τα παρατήρησα καλά και είδα τις δαχτυλιές μου επάνω. Θα μου πεις πού τα βρήκες. Δεν θα μου κρύψεις τίποτες. Κι εγώ, σου υπόσχομαι στο Χριστό μου, δεν θα σε προδώσω. Αλλιώς, τούτη την ώρα θα κράξω και θα φωνάξω.

–Θα σου πω όλη την αλήθεια, αλλά μη με καταδώσεις· κι εγώ διαταγές εκτελούσα. Άκουε λοιπόν. Εκεί που μέναμε έφεραν έναν, μάλλον πρέπει να ήταν παπάς. Δεν είχε όμως καλυμμαύχι και δεν φορούσε ράσα. Δεμένος πισθάγκωνα, δέχτηκε τόσες κακοποιήσεις που δεν λέγονται. Ειρωνείες τρομερές, κλωτσιές, σαν μπάλα τον έστελναν από τη μια μεριά στην άλλη. Μ’ ό,τι εύρισκαν τον χτυπούσαν στο κεφάλι, στο πρόσωπο, στην κοιλιά.

Εμένα πόνεσε η ψυχή μου και είπα να τον τελειώσω. Μου τον παρέδωσαν με τέσσερις άλλους να τον εκτελέσουμε. Τον σύραμε στο χείλος ενός λάκκου με βρωμόνερα. Τον εγδύσαμε, τον πασσαλώσαμε σε τέσσερα παλούκια και με πρόσταξαν να τον γδάρω ζωντανό. Όταν έφθασα στα μπούτια (σ.σ. αρχίζοντας από τις πατούσες), οι φωνές του και τα βογγητά του ήτανε πράγμα φοβερό. Δεν άντεχα να τον ακούω και του έδωσα με το τσεκούρι στο κεφάλι και τον πέταξα στα βρωμόνερα του λάκκου.

“Ο αδελφός μου ο παπα-Χρυσόστομος” πρόλαβα να του πω και συνήλθα στο νοσοκομείο των Τρικάλων. Να γιατί έχω την καρδιά μου και φορώ πάντα μαύρα και ποτέ δεν θα τα αποχωριστώ.»

Ο συγγραφέας, στη συνέχεια, ρώτησε τη γυναίκα:

«–Κυρα-Αριάδνη, μήπως δεν ήταν στ’ αλήθεια άνθρωπος κι ήταν διάβολος για να σε ταράξει;

–Τα λες αυτά, παιδί μου, για να με παρηγορήσεις, αλλ’ ήταν άνθρωπος κυριευμένος από το διάβολο.

–Τότε, αν έτσι έχουν τα πράγματα, είναι μάρτυρας ο αδελφός σου, άγιος αληθινός. … Αυτού αγίαις πρεσβείαις, ελέησέ με, Κύριε».

Β. Οι κόκκινοι παραστάτες της εξωκλησιάς

Διηγείται ένας ηλικιωμένος βοσκός έξω απ’ το ξωκλήσι του αγίου Δημητρίου, κοντά στη μονή Μυρτιάς, περιοχή Τριχωνίδας της Αιτωλοακαρνανίας. Η καταγραφή έγινε τη δεκαετία του ’70.

«Ένα απομεσήμερο έφτασαν εδώ μπροστά που μιλούμε τώρα ομάδα ανταρτών. Είχαν μαζί τους ένα παπά. Το τι τον βασάνιζαν δεν μπορώ να σου περιγράψω· λιγώνεται η ψυχή μου. Μου ’ρθε να βάλω φωτιά στον τόπο, αλλά φοβήθηκα.

Το πιο τρομερό απ’ όλα ήταν πως τα βασανιστήρια τα ’φτιαχναν γυναίκες… Στο τέλος τον έγδυσαν, τον διαπόμπευσαν, τον έδεσαν κάτω σ’ αυτήν την αυλή του Αγίου Δημητρίου και οι άσπλαχνοι άντρες έκαναν χάζι μαζί τους. Μια σκύλα τού απέκοψε με τσεκούρι τα γεννητικά όργανα και έβαψε τους παραστάτες της εκκλησίας. Δεν είναι, παιδί μου, χρώμα αυτό που θωρείς. Είναι αίμα μαρτυρικό και μάλιστα λευϊτικό (=ιερέα). Διάβασα όλους τους βίους των Αγίων εδώ που βόσκω τα πρόβατά μου. τέτοιο μαρτύριο δεν βρήκα στα συναξάρια. από τότε κανείς δεν άσπρισε ούτε έβγαλε αυτό το βάψιμο.»

Ο αφηγητής άρχισε να κλαίει και ο συγγραφέας τον ρώτησε:

«–Γιατί κλαις;

–Δεν κλαίω τον μάρτυρα, αλλά τους ανθρώπους, που χωρίς το Θεό γίνονται των θηρίων αγριότεροι. Αλλά γιατί, δέσποτα (=πάτερ), η Εκκλησία δεν τους τιμά τους μάρτυρες αυτούς ως Αγίους; Λένε: “Για να μην ανάβουν τα μίση”. Αυτοί άναψαν και έκαψαν και τώρα που θα δροσίσουν την Εκκλησία, αφήνουμε τη μαρτυρία και τα μαρτύρια και καταπιανόμαστε με χωρατά και παραμύθια; Αλλοίμονό μας, πάτερ, όποιος και να είσαι.»

Γ. Ο παπα-δάσκαλος με τα πληγωμένα χείλη

Αφηγητής εδώ είναι ο ίδιος ο παθών, που επιβίωσε από την αιχμαλωσία. Καταγράφηκε στην Παναγία την Προυσιώτισσα, όπου ο ιερέας αρνήθηκε να φιλοξενηθεί στο κελί όπου, όπως αποκάλυψε, τον κρατούσαν φυλακισμένο οι αντάρτες το 1944, μαζί με άλλους, «χωροφύλακες, παπάδες και δασκάλους».

«…Το καθημερινό μας φαγητό ήταν κολοκύθια ανάλαδα και ανάλατα. Ο ηγούμενος, παλιός γνώριμος, προσπαθούσε κάτι να μου προσφέρει. Οσάκις γινόταν αντιληπτό, ερχόντουσαν στο κελί μου και μου ’βγαζαν με την κάνη του όπλου τα δόντια. Όσες φορές με φίλεψε ο ηγούμενος, τόσα δόντια μου έβγαλαν και τόσες πληγές μου προξένησαν στα χείλη, που ακόμη δεν θεραπεύτηκαν. Ίσως αυτές οι πληγές μου κόψουν το νήμα της ζωής.»

«Έτσι κι έγινε» συνεχίζει ο συγγραφέας. «Εξελίχθηκαν σε καρκίνο και πολύ γρήγορα μετέστη ο μαρτυρικός παπάς».

Οι κρατούμενοι απελευθερώθηκαν όταν οι αντάρτες πληροφορήθηκαν πως πλησιάζει γερμανική φάλαγγα. Τους φόρτωσαν στην πλάτη από ένα γεμάτο τσουβάλι και τους έστειλαν στο χωριό Καστανιά. Όταν έφτασαν κι άνοιξαν τα τσουβάλια διαπίστωσαν πως περιείχαν τούβλα και παλιοσίδερα.

«Και έλεγε ο παπα-δάσκαλος:

–Δόξα τω Θεώ, τα ξεχάσαμε σήμερα και ζούμε και γελούμε και λέμε: “Κύριε, μη στήσης την αμαρτίαν αυτών”· δεν ξέρανε τι κάνανε».

Δ. Ο μπαρμπα-Κωστής ο ευλαβής

«Πίσω, στα βόρεια του όρους Δίρφης (Εύβοιας), στις απόκρημνες ακτές του νησιού, βρίσκονται κάποια χωριουδάκια· σήμερα θα τα πούμε συνοικισμούς. Σ’ ένα από αυτά κατοικούσε κι ο μπαρμπα-Κωστής ο ευλαβής.

Ζούσε με την οικογένειά του, ασχολούμενος με την κτηνοτροφία και την καλλιέργεια της λιγοστής γης. Η τυραννισμένη ζωή του αγροτοκτηνοτρόφου, το ξεροβόρι που τον θαλασσόδερνε, η νηστεία και η αγρυπνία τον έκαναν να φαντάζη των ασκητών ασκητικώτερος. Ποιος ξέρει πόσες φορές, με το κέρινο πρόσωπό του στραμμένο στο Αιγαίο, θωρούσε τα καράβια ν’ αρμενίζουν στο ανοιχτό και ατέρμονο πέλαγος και προσευχόταν γι’ αυτά, λιμάνι γρήγορα να πιάσουμε, στα σπίτια τους και στις φαμελιές τους γρήγορα τα παλληκάρια να γυρίσουνε […]

Ο μπαρμπα-Κωστής ήταν άνθρωπος της προσευχής. Όταν επρόκειτο να κοινωνήση, όλη την νύχτα σαν νυχτοκόρακας την έβγαζε στο δάσος προσευχόμενος. Την αυγή παρουσιαζόταν να φορέση τα καλά του για την εκκλησιά και την μεταλαβιά. Και άλλοι χάνονται τις νύχτες στις μέρες μας, αλλά σαν φέξη εμφανίζονται σαν φρικιά.

Ο γέρος ήταν φιλόξενος· το σπίτι του πάντα ανοιχτό για όλους. Ακόμη και οι πολυθρύλητοι γύφτοι στο δικό του κονάκι ακουμπούσαν να ξημερώσουν και να πιάσουν ψωμί. Καθόλου δεν φοβόταν μη τον κλέψουν ή τον αϊτέψουν με τις μαγείες και τα ξόρκια τους. η τέλεια αγάπη του Κωστή για τον Θεό και τον πλησίον έδιωχνε κάθε φόβο. Ρωτούσαν οι περίοικοι:

–Δεν τους φοβάσαι τους τσιγγάνους, που έχουν μακριά χέρια και κουβαλούν δαιμονικά;

Και απαντούσε ήρεμα και καλά:

–Όταν έχουμε τον Θεό μαζί μας, κανένας δεν μπορεί να μας κάνη κακό. “Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά” δεν λέμε στην προσευχή μας;

Ο Κωστής ζούσε στα δύσκολα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού, που αδελφός τον αδελφό σκότωνε για το κόμμα και την ιδέα της λαοκρατίας. Παρ’ όλο που ποτέ δεν σύχναζε σε μαγαζιά και ποτέ δεν έμπαινε σε συζητήσεις που εξάπτουν τα πάθη, κάποιου από το χωριό τού είχε “καθίσει”, επειδής είχε γιο στον στρατό, να τον ξεβγάλη τον δίκαιο. Κάποια βολά που τον βρήκε μόνο του να βόσκη τα ζωντανά του, αφού τον τυράννησε με μύρια βασανιστήρια […], στο τέλος, αφού τον έδεσε χειροπόδαρα και του κρέμασε μεγάλη πέτρα στον αγιασμένο του τράχηλο, τον γκρέμισε στη θάλασσα. Έτσι, η θάλασσα, που τον συντρόφευε νύχτα και μέρα, δέχθηκε το μαρτυρικό του σώμα και ο καταγάλανος ουρανός την κεκαθαρμένη του ψυχή.

Η θάλασσα σεβάστηκε το σώμα του και δεν επέτρεψε να το καταπιή η άβυσσος ούτε το ’δωσε τροφή στα κήτη. Το έβγαλε στην παραλία, όχι όμως με τους φυσικούς όρους πλαγιασμένο, αλλά όρθιο φάνταζε από την μέση κι επάνω, όπως το λείψανο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού στον ποταμό. Οι δικοί του και οι χωριανοί το εξέλαβαν ως θαύμα και το κήδευσαν με τιμές μάρτυρος.

Ο δε φονιάς και ληστής, πιεζόμενος από διάφορες καταστάσεις και ελέγχους συνειδήσεως, από τον ίδιο γκρεμό έρριψε τον εαυτό του στην θάλασσα, σαν άλλος Ιούδας, και εξεμέτρησε το ζην (=πέθανε)»…

Ε. Το μαρτύριο του ανώνυμου παπά

Καταγράφηκε στο Άγιο Όρος το 2006, με αφηγητή έναν ηλικιωμένο κτηνοτρόφο από το Μέτσοβο.

«…Τα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού, το ’47, με τα μικρότερα αδέλφια μου σε μια πλαγιά που ξεσαλαγίζαμε τα πρόβατα, τι να δούμε και πώς να το πούμε τώρα; Σε μια ελάτη είχαν δέσει ένα παπά. Τα ράσα και το καλυμαύχι του ήταν πιο πέρα πεταμένα και ποδοπατημένα, σαν να είχαν πάρει φωτιά και τα πάτησαν για να σβήσουν. Είχαν φτιάξει με ξύλα λόγχες και είχαν τρυπήσει τα μάτια του, τα αυτιά του, το στόμα του, τη φύση του [=τα γεννητικά του όργανα], την καρδιά του. Το δε σώμα του ολόκληρο είχε μπλαβιάσει σαν το συκώτι.

Αυτές τις μέρες έλαχε το εγγονάκι μου να έχη μια εικόνα του μάρτυρα Σεβαστιανού με λογχευμένο το σώμα και θυμήθηκα τον άγνωστο παπά του ’47 στης Πίνδου τα βουνά, γι’ αυτό σας το διηγούμαι φρέσκο σαν να είναι αυτή η στιγμή που τον βλέπω μπροστά μου».

Ο νεομάρτυρας π. Γεώργιος Σκρέκας, που σταυρώθηκε τη Μ. Παρασκευή του 1947

Από το post μας Δύο ιερείς που σταυρώθηκαν από αθεϊστές. Αρχική πηγή hellas-orthodoxy.blogspot.com

Την 27η Μαρτίου 1947, ο ιερέας Γιώργος Σκρέκας, εφημέριος του χωριού Μεγάρχης Τρικάλων, πληροφορήθηκε οτι οι εαμοκομμουνιστές Μεγάρχης έκαμαν συμβούλιο, στο οποίο αποφασίστηκε να τον απογυμνώσουν από κάθε περιουσιακό στοιχείο. Όντως, τη νύχτα της 27ης προς 28η Μαρτίου μετέβηκαν οι λησταντάρτες στο σπίτι του και του αφαίρεσαν τα πάντα. 
Μη αρκούμενοι όμως σε αυτά, αφού άδειασαν τους στάβλους από τα ζώα και ανάγκασαν τον πατέρα και τον θείο του ιερέα να πάνε τα ζώα στο χωριό Πρόδρομος μαζί με δύο λησταντάρτες, έκλεισαν τον ιερέα μέσα στον στάβλο και άρχισαν να τον δέρνουν άγρια, ζητώντας του κι άλλα χρήματα.
Η γυναίκα του, ακούγοντας τις φωνές και τις κραυγές του άνδρα της, έτρεξε στον Αθανάσιο Ίτσιο, κομμουνιστή απο τα σπουδαιότερα στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και σε άλλα μέλη της "αυτοάμυνας" Μεγάρχης. Με δάκρυα τους εκλιπαρούσε να ελευθερώσουν τον σύζυγό της και να πάψουν να τον χτυπούν. Δυστυχώς, ο εν λόγω Ιούδας και οι άλλοι δεν θέλησαν να ακούσουν τα παρακάλια της και δεν έκαναν τίποτα για τον συλληφθέντα.
Την ίδια νύχτα παρέλαβαν τον ιερέα Γιώργο Σκρέκα αιμόφυρτο, ημίγυμνο και ξυπόλητο και τον οδήγησαν στο χωριό Γοργογύριο. Ο μελλοθάνατος ζήτησε να δει τον εκεί ιερέα. Με δάκρυα στα μάτια είπε στον ιερέα που ήρθε να τον παρηγορήσει: "Ο Θεός γνωρίζει τι θ'απογίνω. Αν με το μαρτύριο με καλεί δίπλα Του, ας είναι ευλογημένο το όνομά Του, ας γίνει το θέλημά Του".
Κατόπιν τον παρέλαβαν έφιπποι λησταντάρτες και τον έσυραν πεζό μέχρι το χωριό Τύρνα. Δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά τον μετέφεραν σε άθλια κατάσταση πρώτα στο Ξυλοπάροικο και μετά στο Νεραϊδοχώρι. Εκεί τον βασάνιζαν από τις 29/3, Σάββατο του Λαζάρου, μέχρι την Μ. Παρασκευή.
Γυναίκες συμμορίτισες του έλεγαν: "γιατί δεν προσεύχεσαι στο Χριστό να έρθει να σε σώσει;", οι δε δήμιοι πιό ωμά: "Εσύ που πιστεύεις στο Χριστό, θα σε σταυρώσουμε σαν Εκείνον την ίδια μέρα".
Αυτό που έγινε πριν 2 χιλιετηρίδες στον Γολγοθά, επαναλήφθηκε στην Πίνδο. Μεγάλη Παρασκευή, και οι συμμορίτες έσυραν τον βασανισμένο ιερέα στον Σταυρικό θάνατο. Τον σταύρωσαν επάνω σε ένα έλατο που είχε το σχήμα σταυρού. Του τρύπησαν τη δεξιά πλευρά με ξιφολόγχη και άνοιξαν πληγές στο μέτωπο του με περόνια.
Οταν ξεψύχησε, έριξαν το γυμνό σώμα του σε μια χαράδρα και το σκέπασαν με πέτρες και κλαδιά, για να κρύψουν το έγκλημά τους.
Οταν απελευθερώθηκε το Νεραϊδοχώρι από τον Ελληνικό στρατό, ο αξιωματικός Νικόλαος Χόνδρος αναζήτησε και βρήκε το λείψανο του Μάρτυρα. Το μετέφερε στα Τρίκαλα, όπου έγινε πάνδημη κηδεία.
Το φέρετρό του συνόδευαν 60 ιερείς, ψάλλοντας "Εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου εν τω σώματί μου βαστάζω" [απόστολος Παύλος, από το τέλος της προς Γαλάτας].
Ο ιερέας Γεώργιος Σκρέκας, στα πλαίσια της "συμφιλίωσης" δεν ανακηρύχθηκε Άγιος από την Εκκλησία, μέχρι σήμερα.
Μακάρι από εκεί ψηλά που βρίσκεται να μας βοηθάει και να μας προστατεύει από τον Σατανά και τους οπαδούς του.

Τα παραπάνω συγκλονιστικά γεγονότα επιβεβαιώνει και ο Μακαριστός Μητροπολίτης Φλώρινας Αυγουστίνος Καντιώτης:

"῞Οταν ήμουν ἱεροκή­ρυκας —σας ομιλώ μὲ παραδείγματα που αν­τλώ από μία ἱστορία πενήντα ἐτῶν, μισού αἰῶνος— ἔφθασα σ᾿ ἕνα χωριό των Γρεβε­νῶν. Βρίσκω τον ἱερέα θλιμμένο, πονεμένο, κλαμέ­νο. —Τί ἔχεις; —Το χωριό μου δὲν πιστεύει πια στο Χριστό. —Μην απογοητεύεσαι, λέω, ἔχε θάρρος· κάτω από τη σταχτη υπάρχει η σπίθα κρυμμένη. —Θέλεις νὰ δῇς; μοῦ λέει· ἔλα. Μὲ πάει στο νεκροταφεῖο. Ἐκεί τα παιδιά του Μάρξ και του Λένιν, που κυριαρχούσαν τό­­τε, εἶχαν ξερριζώσει όλους τους σταυρούς από τους τάφους καὶ στὴ θέσι τους εἶχαν βά­λει σφυροδρέπανα καὶ γροθιές! Μισοῦσαν τὸ σταυρό. Καὶ μόνο σε μια περίπτωσι τὸν «θυμή­θηκαν». Ενώ η σταύρω­σις ὡς τρόπος θανα­τικῆς καταδίκης ἔχει πρὸ πολλοῦ καταργηθῆ, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας τὴν ξαναχρησιμοποίησαν· σταύρωσαν ἄνθρωπο! ῏Η­ταν ἕνας ἱερεὺς τοῦ ῾Υψίστου ευλαβής, πιστός καὶ πο­λύ­τεκνος, ὁ π. Γεώργιος Σκρέκας ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ Μεγάρχη – Τρικάλων. Ἄθεοι καὶ άπιστοι τον άρπαξαν από την αγία τραπεζα που ἱ­ερουργούσε, τον οδήγησαν σαν άκακο αρνίο έξω απο το χωριό, κ᾿ εκεί τον σταυρωσαν πά­νω σ᾿ ἕνα δέντρο· καὶ ήταν Μεγάλη Παρασκευή, του ἔτους 1947"!

Ο Θεός να αναπαύσει τους βασανιστές και δολοφόνους των αγίων, και εμάς. Οι άγιοι ας πρεσβεύουν για μας και γι' αυτούς. Καλή ανάσταση.

πηγή

Νικόλαος Σωτηρόπουλος, Καταδίκη του Σεβ. Πειραιώς και των άλλων αγωνιστών;

ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ  ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ;

Τοῦ κ. Νικολάου ᾿Ιω. Σωτηροπούλου, Θεολόγου-Φιλολόγου

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ Κωνσταντινουπόλεως κ.Βαρθολομαῖος ἀπέστειλε μακροσκελῆ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν᾿Αρχιεπίσκοπο ᾿Αθηνῶν κ. ῾Ιερώνυμο καὶ ζητεῖ ἀπὸ τὸν Προκαθήμενο τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος νὰ λάβῃ συνοδικῶς καταδικαστικὰ μέτρα κατὰ τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ καὶ ἄλλων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, «ὁμαδοποιημένων προσώπων», ὅπως χαρακτηρίζει τοὺς ᾿Ορθοδόξους, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ᾿Αφήνει δὲ ὁ κ. Βαρθολομαῖος σαφῶς νὰ νοηθῇ, ὅτι, ἂν ὁ κ. ῾Ιερώνυμος δὲν ἀνταποκριθῇ στὴν ἀπαίτησί του, θὰ ἐπέμβη αὐτὸς στὴν ᾿Εκκλησία τῆς῾Ελλάδος, καίτοι εἶνε αὐτοκέφαλη, καὶ θὰ ἐπιβάλῃ κυρώσεις.

῍Ας μὴ λησμονοῦμε δέ, ὅτι ἄλλοτε αὐτὸς ὁ Πάπας τῆς ᾿Ανατολῆς ἐπενέβη στὸ Πατριαρχεῖο ῾Ιεροσολύμων καὶ καταδίκασε τὸν ἀείμνηστο Πατριάρχη Διόδωρο καὶ κληρικούς του. Καὶ σὲ ἄλλες ἀπαράδεκτες ἐπεμβάσεις ἐκτὸς τῆς δικαιοδοσίας του προέβη, διεκδικώντας πρωτεῖο, ὄχι ἁπλῶς τιμῆς, ἀλλ᾿ ἐξουσίας σὲ ὅλη τὴν ᾿Εκκλησία.

Πολλὲς φορὲς στὴν ἐπιστολή του ὁ κ. Βαρθολομαῖος λέγει, ὅτι ἡ᾿Εκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶνε «ἡ Μήτηρ ᾿Εκκλησία». Καὶ ἔτσι τὴν ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος παρουσιάζει ὡς «θυγατέρα»᾿Εκκλησία. ᾿Αντιφάσκοντας δὲ πρὸς τὸν ἑαυτό του τὴν παρουσιάζει καὶ ὡς «ἀδελφὴν» ᾿Εκκλησία. Παναγιώτατε! Καμμία ᾿Εκκλησία δὲν εἶνε μητέρα ἄλλης ᾿Εκκλησίας, ἀλλὰ ὅλες οἱ ᾿Ορθόδοξες ᾿Εκκλησίες εἶνε μεταξύ τους ἀδελφὲς ᾿Εκκλησίες. Κατὰ τὴ Γραφὴ «μήτηρ» εἶνε ἡ Σιών, ἡ νέα ῾Ιερουσαλήμ, ἡ ᾿Εκκλησία ὡς σύνολον. Καὶ εἶνε  «μήτηρ» ἑνὸς ἑκάστου πιστοῦ. ῍Ας ἐγκαταλειφθῇ λοιπὸν ὁ ἰσχυρισμός, ὅτι μία τοπικὴ ᾿Εκκλησία εἶνε «μήτηρ» τῶν ἄλλων τοπικῶν ᾿Εκκλησιῶν.

᾿Επανειλημμένως ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὁμιλεῖ περὶ «τοῦ πανιέρου θεσμοῦ τοῦ Οἰκουμ. Πατριαρχείου». Σεβόμεθα τὸ θεσμὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. ᾿Αλλὰ πρῶτοι πρέπει νὰ σέβωνται τὸ θεσμὸ οἱ ἐκπρόσωποί του. Δυστυχῶς ὅμως μεταξὺ τῶν ἐκπροσώπων τοῦ θεσμοῦ ὑπάρχουν καὶ «ἄθεσμοι» (Β´ Πέτρ. γ´ 17).

ΓΙΑΤΙ ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ζητεῖ ἐπὶ πίνακι τὴν  κεφαλὴν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλων; Στὴν πατριαρχικὴ ἐπιστολὴ ἀναφέρονται οἱ ἑξῆς κυρίως λόγοι.

Πρῶτον, ὁ μαχητικὸς καὶ ἀτρόμητος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ὠργάνωσε τὴν ἡμερίδα τῆς 15ης Φεβρουαρίου ἐναντίον τῆς «Μεταπατερικῆς θεολογίας» καὶ γενικώτερα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ παρακολουθήσαντες τὴν ἡμερίδα δὲν ἦταν «λαϊκὴ σύναξις», ὅπως τὴ χαρακτηρίζει ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ἀλλ᾿ ἦταν σύναξι ἐπισκόπων καὶ πολλῶν ἄλλων κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, συνολικῶς δύο χιλιάδων περίπου πιστῶν. ῾Ωμίλησαν δὲ κατὰ τὴν ἡμερίδα διακεκριμένοι καὶ πεπαρρησιασμένοι ἄνδρες, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, καὶ καταδίκασαν ὀνομαστικῶς ἀντιπατερικοὺς θεολόγους καὶ οἰκουμενιστάς, πρῶτον δὲ τὸν κ. Βαρθολομαῖο. Καὶ δὲν τὸν καταδίκασαν ἀδίκως, ὅπως καταδικάζει αὐτός, ἀλλὰ δικαίως, δικαιότατα. Διότι ὕβρισε τοὺς Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀπέσχισαν τοὺς αἱρετικοὺς ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας, καὶ τοὺς θεώρησε ὑποδίκους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ! Συνετάχθη δὲ μὲ τὸν ὁμόφρονά του Μητροπολίτη Δημητριάδος, ὁ ὁποῖος ἵδρυσε στὸ Βόλο τὴν περιβόητη ᾿Ακαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν, ἡ ὁποία προωθεῖ τὴ Μεταπατερικὴ Θεολογία καὶ γενικώτερα τὸν Οἰκουμενισμό. Μέγας ἀντιπατερικὸς ὁ κ. Βαρθολομαῖος, καὶ μέγας Οἰκουμενιστής, ἀρχιοικουμενιστής.

Δεύτερον, κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς᾿Ορθοδοξίας ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς ἐξεφώνησε ἀναθέματα «κατὰ ἑτεροδόξων καὶ ἀλλοθρήσκων, ὡς καὶ πάντων τῶν μετεχόν των εἰς τὴν λεγομένην Οἰκουμενικὴν Κίνησιν», ὅπως μὲ πικρία καὶ ὀξυχολία γράφει ὁ κ. Βαρθολομαῖος. ᾿Αλλὰ γιατί τὰ ἀναθέματα πίκραναν καὶ ἐξώργισαν τὸν Πατριάρχη; Κατὰ τὴν Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸν 9^ον αἰῶνα ἡ ᾿Εκκλησία ἐξεφώνησε πλῆθος ἀναθέματα κατὰ ἐχθρῶν τῆς Πίστεως. ᾿Αλλὰ ἐχθροὶ τῆς Πίστεως ἐμφανίσθηκαν καὶ στοὺς ἔπειτα αἰῶνες μέχρι σήμερα. Καὶ δὲν ἔπρεπε λοιπὸν ἡ ᾿Εκκλησία στὰ παλαιὰ ἀναθέματα νὰ προσθέσῃ νέα;

῎Επαυσεν ἡ ᾿Εκκλησία μετὰ τὴν Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο νὰ εἶνε ζῶσα καὶ νὰ ἀρθρώνῃ λόγο κατὰ τῶν ἐχθρῶν της; ῾Ως νεκρὸ σῶμα θέλουν τὴν ᾿Εκκλησία μερικοί, ὡς μούμια Τουταγχαμών; Καλῶς ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς ἐξεφώνησε νέα ἀναθέματα κατὰ ἐχθρῶν τῆς Πίστεως. Καὶ κακῶς ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καὶ εἴ τις ἕτερος τὸν κατακρίνει. ᾿Επειδὴ καὶ ἡ εἰρωνεία στηρίζεται στὴ Γραφή, ἂς μὴ θεωρηθῇ ἀσέβεια ὁ ἑπόμενος λόγος μας· Κύριε Βαρθολομαῖε! ῾Η Αὐτοῦ Θειοτάτη Παναγιότης ὁ ᾿Απόστολος τῶν ἐθνῶν κ. κ. Παῦλος διαφωνεῖ πρὸς τὴ γνώμη σας καὶ ἐκφωνεῖ ἀναθέματα καὶ ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, καὶ ἐναντίον ὅσων δὲν ἀγαποῦν τὸν Κύριο᾿Ιησοῦ Χριστό. Καὶ δὲν πιστεύω σεῖς νὰ θεωρῆτε τὸν ἑαυτό σας ἀνώτερο τοῦ Παύλου. Γιὰ νὰ διαβάζουν καὶ νὰ λαμβάνουν ὑπ᾿ ὄψει των οἱ χριστιανοί, καὶ πρῶτοι βεβαίως οἱ θρησκευτικοὶ ταγοὶ καὶ ὁδηγοί, ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος γράφει· «᾿Εὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ῾Ως προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾿ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. α´8-9). ῎Οχι μόνον ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ ἄγγελος ἐὰν διδάξῃ κάτι, καὶ τὸ ἐλάχιστο δηλαδή, διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀναθεματίζεται.

Ο ΟΥΡΑΝΟΒΑΜΩΝ ᾿Απόστολος γράφει ἐπίσης· «Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χρι στόν, ἤτω ἀνάθεμα. Μαρὰν ἀθᾶ» (Α´ Κορ. ιστ´22). ῞Οποιος δὲν ἀγαπᾷ τὸν Κύριο᾿Ιησοῦ Χριστό, νὰ εἶνε ἀναθεματισμένος. Καὶ βεβαίως πολὺ περισσότερο εἶνε ἄξιος ἀναθεματισμοῦ ὅποιος μισεῖ καὶ διώκει τὸ Χριστὸ καὶ τοὺς χριστιανούς. ῾Ο Μητροπολίτης Πειραιῶς κατηγορεῖται, διότι ἀναθεμάτισε ἀλλο θρήσκους, τοὺς ᾿Ιουδαίους σιωνιστὰς καὶ τοὺς ᾿Ισλαμιστάς. ᾿Αλ λὰ γιατί νὰ κατηγορῆται, ἀφοῦ οἱ ᾿Ιουδαῖοι σιωνισταὶ δὲν ἀγάπησαν, ἀλλὰ μίσησαν καὶ σταύρωσαν τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό, καὶ διώ κουν τὸ Χριστιανισμό, διαστρέ φον τας τὴν ῾Αγία Γραφή, καὶ ἰδίως τὶς μεσσιακὲς προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης;

Δὲν εἶνε καὶ αὐτὴ ἡ διαστροφὴ εἶδος αἱρέσεως; Καὶ οἱ ᾿Ισλαμισταί, καίτοι παρέλαβαν καὶ περιέλαβαν στὴ Θρησκεία τους διδασκαλίες καὶ τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, διέστρεψαν καὶ αὐτοὶ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, παρουσιάζοντας τὸ Χριστὸ κατώτερο καὶ τοῦ προφήτου τους Μωάμεθ. Καὶ καταδιώκουν τὸ Χριστιανισμό, καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν σφαγίασαν ἑκατομμύρια χριστιανούς, καὶ μέχρι σήμερα ἐξακολουθοῦν σὲ διάφορες χῶρες νὰ σφαγιάζουν χριστιανούς. Τρίζουν τὰ κόκκαλα τῶν νεομαρτύρων τῆς Πίστεως ἀπὸ τὶς ἀντιλήψεις σας, κ. Βαρθολομαῖε!

Πικράθηκε καὶ χολώθηκε ὁ Πατριάρχης, διότι ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς ἐξεφώνησεν ἀναθέματα «καὶ κατὰ πάντων τῶν μετεχόντων εἰς τὴν λεγομένην Οἰκουμενικὴν Κίνησιν». ᾿Αλλὰ καλῶς ἔπραξεν ὁ κ. Σεραφείμ. Διότι ἡ λεγομένη Οἰκουμενικὴ Κίνησις δὲν εἶνε Οἰκουμενική, ἀλλ᾿ Οἰκουμενιστική. ῾Ο δὲ Οἰκουμενισμὸς εἶνε «παναίρεσις», ὅπως τὸν χαρακτήρισε ὁ μεγάλος θεολόγος τῆς ἐποχῆς μας καὶ Πατὴρ τῆς ᾿Εκκλησίας ᾿Ιουστῖνος Πόποβιτς, τὸν ὁποῖον ἡ Σερβικὴ ᾿Εκκλησία ἀνακήρυξε ἅγιο. Μήπως ὁ κ. Βαρθολομαῖος φρονεῖ, ὅτι κακῶς ὁ ᾿Ιουστῖνος Πόποβιτς ἀνακηρύχθηκε ἅγιος; Τώρα δὲ πρέπει νὰ προχωρήσωμε καὶ νὰ εἰποῦμε, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶνε μόνο «παναίρεσις», εἶνε καὶ «πανθρησκεία», ὅπως θέλει ἡ Νέα ᾿Εποχὴ τῆς παγκοσμιοποιήσεως, καὶ ὅπως ἀποδεικνύουν οἱ διαθρησκειακὲς συναντήσεις καὶ συμπροσευχές.

Τρίτον, ὁ κ. Βαρθολομαῖος ζητεῖ τὴν καταδίκη τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς καὶ τῶν ἄλλων ἀντιοικουμενιστῶν, διότι ἔχουν ὡς στόχο «τὴν ἀμφισβήτησιν καὶ τὴν κριτικὴν ἀποφάσεων πανορθοδόξως ληφθεισῶν· περὶ συμμετοχῆς τῆς ὅ λης ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας εἰς τοὺς διεξαγομένους μετὰ τῶν ἑτεροδόξων διμερεῖς καὶ πολυμερεῖς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ τὰς διαχριστιανικὰς συναντήσεις ἐν τῷ Παγκοσμίῳ Συμβουλίῳ ᾿Εκκλησιῶν, τῷ Συμβουλίῳ Εὐρωπαϊκῶν ᾿Εκκλησιῶν καὶ ἄλλοις παρεμφερέσι διαχριστιανικοῖς ὀργανισμοῖς». ᾿Ερω  τοῦμε τὸν Πατριάρχη·

Γιατί τοὺς ἑτεροδόξους δὲν ὀνομάζετε ρητῶς αἱρετικούς; Οἱ Παπικοί, οἱ Προτεστάντες καὶ ἄλλοι ἑτερόδοξοι δὲν εἶνε πράγματι αἱρετικοί; Καὶ γιατί ὁμιλεῖτε γιὰ Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν καὶ Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν ᾿Εκκλησιῶν;

῞Ιδρυσε πολλὲς ᾿Εκκλησίες ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι μία, τὴν κάτοχο τῆς ὀρθῆς πίστεως; Δὲν παραδέχεσθε τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ᾿Αποστόλων περὶ μιᾶς ᾿Εκκλησίας; Δὲν παραδέχεσθε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ πιστὸς ὁμολογεῖ πίστι «εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν ᾿Εκκλησίαν»; Πῶς ἐπίσης ὁμιλεῖτε περὶ «ἀποφάσεων πανορθοδόξως ληφθεισῶν περὶ συμμετοχῆς τῆς ὅλης ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας» στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ τὶς διαχριστιανικὲς συναντήσεις στὸ Παγκό σμιο Συμβούλιο τῶν ᾿Εκκλησιῶν» κλπ.; ᾿Απαράδεκτος ὁ λόγος, ὅτι οἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται «πανορθοδόξως».

Λαμβάνονται ἀπὸ μερικοὺς μόνο Οἰκουμενιστὰς ἀρχιερεῖς. Καὶ συμμετέχουν στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο «τῶν ᾿Εκκλησιῶν» πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ὑποδει κνύονται ἀπὸ ἀναξίους ταγοὺς τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, δὲν συμμετέχει «ἡ ὅλη ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία», ἐκτὸς καὶ ἂν ἡ ὅλη ᾿Εκκλησία δὲν εἶνε τὸ σύνολο τῶν πιστῶν, ἀλλ᾿ οἱ μεγαλόσχημοι ρασοφόροι.

῾Ομιλεῖτε, κ. Βαρθολομαῖε, «διὰ τὴν εὔρυθμον λειτουργίαν τῆς κανονικῆς τάξεως ἐν τῇ ᾿Ορθοδόξῳ ᾿Εκκλησίᾳ». ᾿Αλλὰ σεῖς δὲν ἔχετε καταργήσει καὶ θεωρητικῶς καὶ πρακτικῶς τοὺς ῾Ιεροὺς Κανόνες, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν τοὺς συγχρωτισμοὺς καὶ τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς;

᾿Ισχυρίζεσθε ἐπίσης, ὅτι ἡ πρωτόθρονος ᾿Εκκλησία, τὸ Πατριαρχεῖο, στὶς σχέσεις μὲ τοὺς ἑτεροδόξους ἐνεργεῖ «ἄνευ οὐδεμιᾶς ὑποχωρήσεως ἐκ τῶν καιρίων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν ᾿Ορθοδόξου Πίστεως». ᾿Αλλὰ στὴν πραγματικότητα σεῖς καὶ ὁμόφρονές σας σὲ πολλὰ καὶ «καίρια» τῆς ἁγιωτάτης Πίστεώς μας ὑποχωρήσατε, κάνατε προδοσίες. ᾿Αναφέρουμε τρία μόνο· Στὸ Μπάλαμαντ τὸ 1993 δεχθήκατε, ὅτι ἡ ᾿Ορθοδοξία δὲν ἔχει τὴν ἀποκλειστικότητα ὡς ᾿Εκκλησία. Μὲ τὴ βαπτισματικὴ θεολογία δέχεσθε, ὅτι καὶ τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἰσχύει καὶ οἱ ἑτερόδοξοι διὰ τοῦ βαπτίσματός των εἶνε μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας. Καὶ οἱ ἄλλες Θρησκεῖες, κηρύττετε, ἔχουν τὸν αὐτὸ μὲ τὸ Χριστιανισμὸ Θεὸ καὶ εἶνε σεβαστὲς καὶ σεβάσμιες καὶ δρόμοι σωτηρίας. Καὶ γιατί ὁμιλεῖτε μόνο γιὰ «καίρια» τῆς Πίστεως; Καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα τῆς Πίστεως, ἐὰν κανεὶς ἀπορρίψῃ, κατὰ τὴ Γραφὴ, καταδικάζεται. Πόσο μᾶλλον ἐὰν ἀπορρίψῃ «καί ρια» τῆς Πίστεως. Σὲ ζητήματα Πί στεως δὲν δύναται κανεὶς νὰ εἶνε ἐπιλεκτικός.

Παραπέμποντες, Παναγιώτατε, στὸ ᾿Ιωάν. ιζ´ 11 τῆς ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Χριστοῦ ἰσχυρίζεσθε, ὅτι οἱ ἐνέργειές σας ἔξω τοῦ ᾿Ορθοδόξου χώρου ἔχουν σκοπὸ τὴν ἐκπλήρωσι «τῆς ἐντολῆς τοῦ καλέσαντος τοὺς πάντας καὶ μάλιστα τοὺς Χριστιανοὺς εἰς ἑνότητα». Εἶνε λάθος νὰ χαρακτηρίζετε τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ στὴν ἀρχιερατική του προσευχὴ ὡς «ἐντο λήν». Στὴν προσευχὴ διατυπώνονται αἰτήματα πρὸς τὸ Θεό, δὲν δίνονται ἐντολές. ᾿Επίσης εἶνε λάθος νὰ ἐκλαμβάνετε τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ ὡς κλῆσι τῶν πάντων, χριστιανῶν καὶ ἀλλο θρή σκων, νὰ ἑνωθοῦν. Βεβαίως ὁ Χρι στὸς θέλει τὴν ἕνωσι τῶν πάντων, καὶ ἡ ᾿Εκκλησία προσεύχεται γι᾿ αὐτό, ἀλλὰ μὲ τὴν ἔννοια νὰ ἐγκαταλείψουν οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ ἀλλό θρησκοι τὶς πλάνες τους καὶ νὰ ἑνωθοῦν στὸ ἔδαφος τῆς ἀληθείας. Στὸ χωρίο ὅμως ᾿Ιωάν. ιζ´ 11 ὁ Χριστὸς δὲν ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἕνωσι τῶν πάν των, ἀλλὰ γιὰ τὴ διατήρησι τῆς ἑνό τητος τῶν μαθητῶν του, καὶ γενικώτερα βεβαίως ὅλων τῶν πι στῶν. Νὰ μὴ παρερμηνεύετε λοιπὸν τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ περὶ διατηρήσεως τῆς ἑνότητος τῶν πιστῶν, γιὰ νὰ ὑποστηρίζετε τὴν περιβόητη Οἰκουμενιστικὴ ἕνωσι, ἤτοι τὴν ψευδοένωσι τῶν πάντων.

Παρουσιάζεσθε, κ. Βαρθολομαῖε, ὡς διακατεχόμενος ἀπὸ ἀγωνία γιὰ τὴν ᾿Ορθοδοξία ἐξ αἰτίας τῶν ἀντιοικουμενιστῶν. Φοβεῖσθε ὀδυνηρὲς συνέπειες εἰς βάρος τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἀπὸ τὸν ἀγῶνα πιστῶν ὑπὲρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῍Ω τῆς ὑποκρισίας καὶ τῆς διαστροφῆς τῶν ἐννοιῶν! Σεῖς μὲ τὶς ἀντορθόδοξες ἀντιλήψεις, ἐνέργειες καὶ πράξεις σας εἶσθε κίνδυνος γιὰ τὴν ᾿Ορθοδοξία, ὄχι οἱ ἀγωνιζόμενοι ὑπὲρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας.

Οἱ ἀγωνιζόμενοι ὑπὲρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἶνε φύλακες τῆς Πίστεως. ῾Υποτιμητικῶς ἐκφραζόμενος γιὰ τοὺς ἀγωνιστὰς τῆς Πίστεως ἐκτὸς ἄλλων λέγετε, ὅτι οἱ ἐνέργειές τους εἶνε «μικρᾶς ἐμβελείας». ᾿Αλλ᾿ ἂν εἶνε ἔτσι, γιατί φοβεῖσθε σεῖς, ὁ ὁποῖος εἶσθε πρόσωπο παγκοσμίου ἐμβελείας καὶ μεγάλης κοσμικῆς δυνάμεως; ῾Υπογραμμίζουμε τὸ «κοσμικῆς». Καὶ ὑπενθυμίζουμε τὸ ἀποστολικό, «῾Ο κόσμος ὅλος ἐν τῷ Πονηρῷ κεῖται» (Α´ ᾿Ιωάν. ε´ 19).

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, Παναγιώτατε, εἶσθε κοσμικὸς ἄνθρωπος. Καὶ ὅσοι πιστεύουμε στὸ Χριστό, θέλουμε σεῖς, προπάντων σεῖς, ἡ Κορυφὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, νὰ εἶσθε ᾿Ορθόδοξος καὶ πνευματικὸς ἄνθρωπος.

Καὶ νὰ λαμβάνετε ὑπ᾿ ὄψει σας, ὅτι ἡ Γραφὴ βεβαιώνει καὶ ἡ ῾Ιστορία ἐπιβεβαιώνει, ὅτι τελικῶς νικᾷ πάντοτε ὄχι ὁ κόσμος, ἀλλὰ τὸ μικρὸ ποίμνιο διὰ τῆς πίστεως. «Αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη (ἡ δύναμις) ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν»  (Α´᾿Ιωάν. ε´ 4). Ν᾿ ἀλλάξετε, Παναγιώτατε, ἀντιλήψεις καὶ τακτική, νὰ διορθώσετε λάθη, ἀντὶ νὰ καταδικάζετε, νὰ ἐπαινέσετε τὸν μαχητικὸ καὶ ἀτρόμητο ἀγωνιστὴ τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ τοὺς συναγωνιστάς του, καὶ τότε τὸ μικρὸ ποίμνιο, γιὰ τὸ ὁποῖο προπάντων ὑπάρχετε ὡς Πατριάρχης, θὰ σᾶς βάλῃ μέσα στὴν καρδιά του, καί, ὅταν ἀπέλθετε ἀπὸ τὸν μάταιο τοῦτο κόσμο, ὁ πολυεύσπλαγχνος Θεὸς θὰ σᾶς βάλῃ μέσα στὸν Πα ράδεισό του. Δὲν εἶνε μῦθος ἡ Κόλασι καὶ ὁ Παράδεισος. Εἶνε μεταφυσικὲς πραγματικότητες, οἱ ὁποῖες βεβαιώνονται μὲ μεταφυσικὰ σημεῖα, θαύματα, ἀποδείξεις τῆς θεοπνευστίας τῆς Γραφῆς καὶ τῆςἀληθείας τῆς Πίστεώς μας.

Ορθόδοξος Τύπος, 4/05/2012

πηγή

Συνομιλία με τον αρχιμανδρίτη Εφραίμ, Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου για την τηλεόραση και την πνευματική ζωή

Ερώτηση: Πώς βλάπτει η τηλεόραση στην πνευματική ζωή;

Απάντηση: Οι Αγιοι Πατέρες λένε ότι ο θάνατος εισέρχεται διά των θυρίδων, εννοώντας το θάνατο της ψυχής που τον γεννά η αμαρτία, που εισέρχεται στην ψυχή από τις πέντε αισθήσεις, την όραση, την ακοή, την όσφρηση, την αφή και τη γεύση. Γι’ αυτό και όλη η σπουδή της ορθοδόξου ασκητικής πράξεως έγκειται στη λογοποίηση των αισθήσεων, δηλαδή οι αισθήσεις πρέπει να λειτουργούν κάτω από την πρυτάνευση της λογικής και του λόγου με την ευρύτερη σημασιολογική του έννοια ως σκοπού. Π.χ. τρώμε για να ζούμε, δεν ζούμε για να τρώμε. Το πρώτο είναι ικανοποίηση μιας βιολογικής ανάγκης, το δεύτερο είναι ικανοποίηση της επιθυμίας, όπου γίνεται πλέον σκοπός η ηδονή. Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μας παρουσιάζει στην Α’ Καθολική του Επιστολή με τρεις απλές αλλά περιεκτικές έννοιες τι σημαίνει κόσμος, εννοώντας το κοσμικό φρόνημα, που αναλύεται στην επιθυμία των οφθαλμών, στην επιθυμία των ηδονών και στην αλαζονεία του βίου.

 

Σήμερα η τηλεόραση προσπαθεί με κάθε σπουδή να δώσει θεάματα που ικανοποιούν το κοσμικό φρόνημα, διότι οι περισσότεροι των ανθρώπων αρέσκονται να ζουν κοσμικά, δηλαδή μακρυά από το Θεό και την τήρηση των εντολών Του, που βγάζει στον αγιασμό και τη θέωση. Προτιμούν την ύλη αντί το πνεύμα, την πρόσκαιρη απόλαυση των αισθήσεων αντί της θείας αιωνιότητος και της μεθέξεως του Θεού που είναι εφικτή απ’ αυτή τη ζωή.

Έτσι η τηλεόραση εκθέτει ο,τι μπορεί να ικανοποιήσει την ανθρώπινη περιέργεια (επιθυμία των οφθαλμών), με απώτερο σκοπό την σωματική ανάπαυση (επιθυμία των ηδονών), την απόλαυση, την ηδυπάθεια και την σαρκική ηδονή, που τελικά καταλήγει στην (αλαζονεία του βίου), την έπαρση, την φυσίωση, τον επεκτατισμό, την αρπαγή, την κατάχρηση και τελικά το φόνο του συνανθρώπου, που είναι ο έσχατος βαθμός ικανοποιήσεως του εγωϊστικού αισθήματος της επικρατήσεως και της κυριαρχίας.

Γι’ αυτό η τηλεόραση προβάλλει κατά το πλείστον έργα με αισθησιακές πορνικές εικόνες, βία και έγκλημα.

Ως εκ τούτου η διάνοια του ανθρώπου μετεωρίζεται συνέχεια σε πράγματα κακά και αισχρά, διότι ο άνθρωπος σήμερα είναι πολλές ώρες στην τηλεόραση η στο computer με το internet. Βλέπει συνέχεια διάφορα πράγματα ανήθικα και συνεχώς μολύνεται ο νους του. Και καθώς μολύνεται ο νους του, δυστυχεί ο άνθρωπος. Διότι μολυνόμενος ο νους, φεύγει από τον Θεό.

Ερώτηση: Γιατί η τηλεόραση έχει τόση δύναμη;

Απάντηση: Έχει δύναμη, γιατί σήμερα υπάρχει η ψυχολογική ανάγκη του ανθρώπου να ξεσκάσει κάπου, και το πιο εύκολο ξέσκασμα είναι η τηλεόραση. Βλέπετε, επειδή είναι φτηνή η τηλεόραση, με λίγα χρήματα την παίρνεις, παίρνεις κινηματογράφο στο σπίτι σου. Και επειδή δεν έχουν διάθεση πνευματική οι άνθρωποι σήμερα, θέλουν να ξεσκάνε σ’ αυτά τα πράγματα, στην κινητή εικόνα. Και η κινητή εικόνα που προβάλλει η τηλεόραση κάνει πολλή ζημιά στον άνθρωπο. Πάρα πολύ μεγάλη ζημιά. Και αλλοιώνει τον νου του ανθρώπου. Τον καταστρέφει τον άνθρωπο σήμερα. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα βλέπουνε άσχημες ταινίες, παίρνουνε πορνοταινίες, βιντεοκασσέτες, ανήθικα έργα συνέχεια, και μολύνονται και καταστρέφονται.

Ερώτηση: Τι ρόλο μπορεί να έχει η τηλεόραση στη δημιουργία μίας συλλογικής συνειδήσεως;

Απάντηση: Τήν τηλεόραση σήμερα την εξουσιάζουν οι ισχυροί της γης, και οι σκοτεινές δυνάμεις την εκμεταλλεύονται για την παγκοσμιοποίηση. Θέλουν να κάνουν τους ανθρώπους να σκέφτονται όλοι το ίδιο. Τους κάνουν πλύση εγκεφάλου, ώστε το μαύρο να το βλέπουν άσπρο και αντίστροφα, και κυρίως κατά βούληση αυτών των υπερεθνικών κέντρων εξουσίας που ελέγχουν οικονομικά τα κανάλια.

Εξάλλου με την κατάργηση των ηθών, που προβάλλει έμπρακτα η τηλεόραση σαν αξία, συνεχώς αποπροσανατολίζουν τους ανθρώπους από τις πνευματικές τους παραδόσεις και από τα εθνικά τους ιδεώδη. Θέλουν τους ανθρώπους να γίνουν σάρκες, να μη σκέπτονται τίποτα πνευματικό. Σήμερα, βλέπετε, τα περισσότερα έργα δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, που προβάλλει την αρετή και καλλιεργεί το ήθος. Οι ηθοποιοί στην πλειονότητα τους είναι ηθοκλάστες και όχι ηθοποιοί. Τα έργα είναι περίπου τα ιδια σ’ όλον τον κόσμο. Και αυτό γίνεται για να αποπροσωποποιηθεί ο άνθρωπος. Νά πάψει να είναι πρόσωπο. Κι’ αυτό είναι ένα σύνθημα των σκοτεινών δυνάμεων σ’ όλη τη γη.

Ερώτηση: Η τηλεόραση οδηγεί τον άνθρωπο στην αμαρτωλή κατάσταση;

Απάντηση: Βέβαια τον οδηγεί. Διότι αμαρτάνει ο νους του βλέποντας κακά έργα. Είναι πολύ εύκολο ο άνθρωπος σήμερα, ενώ κάθεται στο δωμάτιο του, να βλέπει όλα τα αισχρά πράγματα που επιθυμεί ο νους να τα βλέπει. Και οπωσδήποτε ερεθίζεται και υποχωρεί έμπρακτα στις αμαρτίες.

Ερώτηση: Η τηλεόραση τρέφει τα πάθη;

Απάντηση: Και βέβαια τρέφει τα πάθη. Ιδιαίτερα τα σαρκικά πάθη τα τρέφει πάρα πολύ. Διότι ερεθίζεται ο άνθρωπος και μετά ενδίδει στις σαρκικές ορέξεις και πάθη. Και όπως ξέρουμε η ηθική κατάσταση είναι προϋπόθεση πνευματικής ζωής. Αν ο άνθρωπος δεν έχει ηθική καθαρότητα, δεν μπορεί να έχει χάρη Θεού. Είναι αδύνατο, ο,τι κι αν κάνει. Και να εκκλησιάζεται, και να προσεύχεται, αν δεν αγωνίζεται για την ηθική καθαρότητα, δεν κάνει τίποτα. Κάνει μία τρύπα στο νερό.

Ερώτηση: Η τηλεόραση δεν προσφέρει μία ζωντανή πραγματικότητα, μία επικοινωνία;

Απάντηση: Ναι. Η σημερινή τηλεόραση προσφέρει μία ζωντανή αμαρτωλή πραγματικότητα. Εάν προσέφερε μία ζωντανή πνευματική πραγματικότητα, θα ήταν ένα πολύ καλό μέσο σήμερα, για να πνευματικοποιηθει ο άνθρωπος. Δυστυχώς είναι δύσκολο να βρεις τέτοια κανάλια προβολής πνευματικών θεμάτων. Εδώ στη Θεσσαλονίκη υπάρχει μόνο μία τηλεόραση, ο τηλεοπτικός σταθμός που λέγεται 4Ε, που οπωσδήποτε μεταδίδει πνευματικά πράγματα και ωφελεί τον άνθρωπο. Αυτός όμως είναι ένας στους εκατό, στους χίλιους.

Ερώτηση: Δέν μπορεί να έχει την διάκριση ο άνθρωπος, να βλέπει μόνον ο,τι είναι καλό;

Απάντηση: Δυστυχώς δεν έχει διάκριση. Παρόλο που η τηλεόραση έχει ένα κουμπί που ανοίγει και που κλείνει, ο άνθρωπος αν το ανοίξει, μετά φέρεται δαιμονικά. Η δαιμονική ενέργεια έρχεται πάνω του και τον προσελκύει, και αντί να δει τις ειδήσεις μόνο, βλέπει κι άλλα έργα και μένει μέχρι… Αφήνω ότι και ούτε τις ειδήσεις πρέπει να βλέπει. Αυτό συνιστούσε ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος. Ούτε και τις ειδήσεις! Ο δε σύγχρονος αγιορείτης Άγιος Σιλουανός, που κοιμήθηκε το 1938, τότε που δεν υπήρχαν τηλεοράσεις αλλά μόνο τα έντυπα, έλεγε, ότι οποίος θέλει να βρει προσευχή -εννοώντας καθαρή καρδιακή προσευχή- δεν πρέπει να διαβάζει εφημερίδες και περιοδικά, γιατί του φέρνουν μετεωρισμό στην προσευχή. Τι θα έλεγε σήμερα άραγε, αν ζούσε στον αιώνα της κινητής τηλεθέασης, και δη της παναμαρτωλής, όσον αφορά την σημασία της σε βάρος της προσπάθειας του κάθε χριστιανού για την καθαρή προσευχή; Τήν κατάσταση του κόσμου ο προσευχόμενος άνθρωπος -κατά τον μέγα Άγιο Σιλουανό- την αισθάνεται με πληροφορία στην καρδιά που του δίδει ο Θεός και έτσι προσεύχεται με πόνο για όλο τον κόσμο, χωρίς να χρειάζεται να ακούει η να βλέπει ειδήσεις.

Υπάρχουν άνθρωποι σήμερα, που μου λένε, ότι κάθονται με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση, και ο άντρας και η γυναίκα, χωρίς να μιλουν μεταξύ τους καθόλου οι σύζυγοι. Άλλος πέντε ώρες, άλλος οχτώ ώρες! Υπάρχουν παιδιά σήμερα που, ιδιαίτερα όταν έχουν διακοπές, βλέπουν δέκα με δώδεκα ώρες τηλεόραση. Είναι μιά δαιμονική κατάσταση. Και να έβλεπαν έργα σωστά και να ωφελούνταν; Βλάπτονται συνέχεια. Ακόμα κι αυτά τα Μίκυ Μάους που βλέπαμε όταν ήμασταν μικροί, τώρα είναι δαιμονικά κι αυτά. Δέν είναι απλά. Δέν δείχνουν τον αλτρουϊσμό, τη φιλαδελφία, την αγάπη, που έδειχναν παλιά. Τώρα δείχνουν τη σατανική έφοδο. Διδάσκουν το μίσος, τη μνησικακία, τον φόνο. Υπερέχει ο άνθρωπος ο οποίος σκοτώνει εύκολα. Αυτός είναι ο τύπος του ανθρώπου των παιδικών έργων.

Ερώτηση: Νομίζετε πως η τηλεόραση μπορεί να δημιουργήσει μία νέα θρησκεία;

Απάντηση: Νέα θρησκεία δεν δημιουργεί, αλλά δημιουργεί μία νέα αμαρτωλή κατάσταση. Ο άνθρωπος καθηλώνεται εκεί και δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Οπωσδήποτε, όταν στον άνθρωπο γίνει έξις η αμαρτωλή κατάσταση, που σε αυτό συμβάλλει κατά πολύ η τηλεόραση, δεν μπορεί να θυμηθεί τον Θεό και να θέλει να κοινωνήσει με τον Θεό.

Ερώτηση: Μήπως η στάση μας ως προς την τηλεόραση ομοιάζει με θρησκευτική στάση;

Απάντηση: Πράγματι, είναι φανατική, όπως ένας που θρησκεύει με όλο του το είναι. Αντί να θρησκεύει με όλο του το είναι, αγαπά την τηλεόραση. Γι’ αυτό σήμερα έχουν και τις κινητές τηλεοράσεις, που τις παίρνουν μαζί, τις έχουν στα αυτοκίνητα, τις έχουν στα αεροπλάνα. Δηλαδή ο άνθρωπος θέλει συνέχεια να βλέπει, να βλέπει. Είναι πάθος μεγάλο. Διότι ο άνθρωπος που δεν βλέπει τον Θεό, συνέχεια έχει την περιέργεια να βλέπει διάφορα πράγματα.

Ερώτηση: Πώς μπορεί να το αποφύγει αυτό;

Απάντηση: Αν ο άνθρωπος ζει πραγματικά την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, τότε αυτά δεν τα θέλει. Πρέπει να ζει την Χάρη του Θεού όμως. Αυτό είναι και δύσκολο, και το βρίσκεις πολύ δύσκολα σήμερα.

Ερώτηση: Η οθόνη της τηλεόρασης είναι σαν ένα παράθυρο προς μια φαινομενική πραγματικότητα. Για να ζήσουμε την πνευματική πραγματικότητα, ποιό μπορεί να είναι το παράθυρο;

Απάντηση: Πρέπει κατ’ αρχήν να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να είναι κοντά στον Θεό, να αγωνίζονται την πνευματική ζωή. Έτσι θα μπορέσουν, θα τους βοηθήσει ο Θεός, να έχουν διάκριση στο τι πρέπει να κάνουν. Το πρώτο είναι αυτό. Το δεύτερο είναι να προσπαθήσουμε εμείς, να επηρεάσουμε καταστάσεις, ώστε να ιδρυθούν τηλεοράσεις που να έχουν πνευματικές βάσεις. Να ευαισθητοποιηθεί η Εκκλησία να κάνει τηλεόραση που να εκπέμπει καλά έργα. Αυτό είναι ένα αντίδοτο σε αυτό το θάνατο που επέρχεται από την τηλεόραση με τα κακά έργα. Εμείς προσπαθούμε να πείσουμε και ανθρώπους και την Εκκλησία.

Ευτυχώς εδώ στην Θεσσαλονίκη, όπως σας είπα, ενισχύουμε κι έμείς αυτή την τηλεόραση, το 4Ε, με εκδηλώσεις που κάνουμε, με τις ομιλίες του γέροντός μας, και όσο μπορούμε και οικονομικά. Προσπαθούμε να ενισχύουμε αυτή την τηλεόραση, γιατί έποικοδομεί πολλές ψυχές ανθρώπων… Διότι, να πούμε σήμερα στον κόσμο να μη βλέπει τηλεόραση, είναι κάτι ανέφικτο. Είναι σαν να ρίχνουμε αυγά στον τοίχο. Πάντως η Εκκλησία πρέπει να ευαισθητοποιηθεί… Σήμερα δυστυχώς είναι τέτοια τα δεδομένα της κοινωνίας, που δεν μπορεί ο άνθρωπος χωρίς τηλεόραση. Είναι αδύνατον. Κι εγώ βέβαια συστήνω, όπως σας είπα, «έξω η τηλεόραση». Μερικοί άμα το ακούνε, ειδικά στις οικογένειες το απαιτούν τα παιδιά, λένε «δεν μπορούμε, θέλουμε τηλεόραση». Και παρά να τσακώνεται κάποιος με την οικογένεια του, έχει τηλεόραση. Δυστυχώς σήμερα όχι μόνο δεν υπάρχει σπίτι χωρίς τηλεόραση, αλλά υπάρχει σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού και από μία τηλεόραση. Αυτό είναι το απελπιστικό, το οποίο προκαλεί μία απόγνωση σήμερα. Ένα σπίτι με πέντε δωμάτια έχει πέντε τηλεοράσεις.

Ερώτηση: Ποιά είναι η προσφορά της Εκκλησίας στον άνθρωπο απέναντι σε αυτό που του προσφέρει η τηλεόραση;

Απάντηση: Η Εκκλησία πρέπει να προσπαθεί να πείσει τα τέκνα της να φεύγουν από την αμαρτία. Και όταν πειστούν πραγματικά να φεύγουν από την αμαρτία, τότε ξεφεύγουν και από την τηλεόραση.

Ξέχασα να σας πω ότι ένας άλλος πρακτικός τρόπος είναι να έχουν τηλεόραση που έχει βίντεο, και να παίρνουν καλές βιντεοκασσέτες στην οικογένεια και στα παιδιά. Να δείχνουν μόνο από το βίντεο. Να κατηχηθεί ο κόσμος από την Εκκλησία, δηλαδή να καταλάβει, πως δεν πρέπει να έχει αυτές τις δορυφορικές αντένες, που παίρνουν όλα τα παλιοέργα, τα κακά έργα. Έτσι θα μετριαστεί το κακό… Πρέπει να αναλάβει μία εκστρατεία η Εκκλησία, για να ευαισθητοποιηθεί ο άνθρωπος ότι η τηλεόραση φθείρει. Και πολύ καλά κάνετε εσείς, που κάνετε αυτή την εκστρατεία τώρα εναντίον της κακής τηλεοράσεως. Στην ουσία εσείς δεν είστε εναντίον της τηλεοράσεως. Είστε εναντίον των κακών έργων που μεταδίδει η τηλεόραση. Και δυστυχώς σήμερα στην πλειοψηφία μόνο κακά έργα μεταδίδει.

Ερώτηση: Μπορείτε τώρα να μας πείτε κάποια λόγια για την αγάπη και τη χαρά που μας προσφέρει η Εκκλησία; Εν τούτοις μας ελκύει η τηλεόραση…

Απάντηση: Σήμερα δυστυχώς ο άνθρωπος δεν αγωνίζεται σωστά. Έχει λησμονήσει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος που είναι, όπως είπατε, η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η πραότης, η αγαθοσύνη, η μακροθυμία. Και οπωσδήποτε πηγαίνει όπως ο άσωτος Υίός «εις χώραν μακράν» και τρέφεται με τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας. Γι’ αυτό και η Εκκλησία είναι η μόνη Μητέρα μας, η μόνη Τροφός, η μόνη Κιβωτός. Όταν προσέλθουμε στην Εκκλησία, οπωσδήποτε θα έχουμε να απολαύσουμε τις Χάρες του Αγίου Πνεύματος. Ο άνθρωπος αυτά ζητάει κατ’ ουσίαν, αλλά πολλές φορές πηγαίνει σε λανθασμένο δρόμο για να τα ζητήσει. Γι’ αυτό, βλέπετε, όταν τελειώσει κάποιος χρόνος και έρχεται ο νέος χρόνος, στέλνουμε κάρτες ευχετήριες και λέμε «χρόνια πολλά, ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος, με χαρά…» και τα λοιπά. Δηλαδή, όλοι οι άνθρωποι ποθούν τη χαρά, αλλά ελάχιστοι τη βρίσκουν, διότι ελάχιστοι βαδίζουν το δρόμο της Εκκλησίας, το δρόμο του Χριστού, το δρόμο που βάδισαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι μας παρέδωσαν τον τρόπο ζωής που πρέπει και εμείς να βαδίσουμε.

Η ελπίδα του ανθρώπου σήμερα είναι στα υλικά αγαθά, και παρόλο που κολυμπάει στα υλικά αγαθά, εντούτοις δεν έχει χαρά και ευτυχία, διότι είναι μακριά από τον Θεό. Όταν ο Θεός είναι έξω από την καρδιά μας, έξω από το σπίτι μας, τότε υπάρχει ένα σκότος, ένα έρεβος, μιά δυστυχία άκρα, και τότε ο άνθρωπος δεν ευχαριστιέται με τη ζωή του, μάλλον δε απελπίζεται, μάλλον δε θέλει να αμαρτάνει συνεχώς. Γι’ αυτό σήμερα υπάρχει αυτή η τρομοκρατία η γενική, και υπάρχει αυτή η διάθεση να σκοτώνουν τους ανθρώπους. Διότι, αν υπήρχε ο Θεός μέσα στις καρδιές τους, θα σκότωναν ανθρώπους; Ασφαλώς όχι.

Ο άνθρωπος σήμερα αφίσταται από τον Θεό. Γι’ αυτό κι’ εμείς σαν Όρθόδοξη Εκκλησία -είναι μεγάλος ο ρόλος μας, είναι μεγάλη η ευθύνη μας- οφείλουμε να πείσουμε τους ανθρώπους με τη ζωή μας, να έρθουν κοντά στο Θεό, διότι ο Θεός γνωρίζεται εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία. Τα άλλα όλα είναι παραμύθια. Η αλήθεια είναι μία και δεν υπάρχει 50% έδώ και 50% εκεί και 30% άλλου. Η αλήθεια είναι μία, ολοκληρωμένη. Ακριβώς η αλήθεια είναι στην θεία Αποκάλυψη, και όπως μας λένε σήμερα πολλοί που έρχονται από τις διάφορες Δυτικές «Εκκλησίες» -έρχονται πολλοί εδώ στο Άγιον Όρος και βλέπουν την Ορθόδοξη παράδοση- λένε, ότι την αλήθεια που έφερε ο Χριστός την έχετε εσείς οι Ορθόδοξοι, οι οποίοι την κρατείτε. Άρα λοιπόν έμείς διακηρύττουμε σαν Ορθόδοξοι μοναχοί και σαν αγιορείτες μοναχοί, ότι βιώνεται ο Θεός μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι’ αυτό ευτυχισμένος ο άνθρωπος εκείνος που θέλει να βιώσει την αλήθεια ως πραγματικό και ζωντανό και υγιές μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας..

Πηγή: Βιργιλίου Βλαέσκου, Διάλογοι περί τηλεοράσεως και πνευματικής ζωής με Αγιορείτες Πατέρες, § Συνομιλία με τον Αρχιμανδρίτη Εφραίμ, Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου, Θεσσαλονίκη 2011

πηγή

Αμαλιάδα: Χωρίς ρεύμα δύο οικογένειες με 14 μέλη

Σε ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες προσπαθεί να επιβιώσει η οικογένεια του Νεκτάριου Κοκκόνη από τον Καρδαμά Αμαλιάδας που αριθμεί συνολικά 14 μέλη.

Ο Ν. Κοκκόνης μαζί με τους δύο γιους του, τις νύφες του και τα εγγόνια του- ηλικίας από 14 μηνών έως και 9 ετών - ζουν σε δύο καλύβες, χωρίς ρεύμα και λοιπές υποδομές, στην είσοδο του χωριού. Ο Ν. Κοκκόνης έχει ήδη υποβληθεί σε τέσσερις χειρουργικές επεμβάσεις, ενώ είναι στην αναμονή και για άλλες, αφού τα προβλήματα υγείας του δυστυχώς συνεχίζονται.

Οι πολύτεκνες οικογένειες που έχουν δημιουργήσει τα παιδιά του δίνουν ζωή στην περιοχή, αλλά τα ζητήματα που καθημερινά προκύπτουν είναι τεράστια, καθώς προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε δύο πρόχειρα καταλύματα, φτιαγμένα από ξύλο, ενώ θα μπορούσαν να έχουν τουλάχιστον δύο λυόμενα, προκειμένου να μπορούν τουλάχιστον τα μικρά παιδιά να κοιμούνται σε ένα καλύτερο και σαφώς πιο ανθρώπινο περιβάλλον.

Όπως επεσήμανε ο Ν. Κοκκόνης, έχουν ζητηθεί λυόμενα, ωστόσο ποτέ δεν τους δόθηκαν, αντίθετα παραχωρήθηκαν σε άλλους, ως αποθήκες χωραφιών. Αναφορικά με το θέμα της ηλεκτροδότησης, υποστήριξε ότι: «χαλάνε τα τρόφιμα, τα γάλατα των παιδιών τα πάντα. Μας είπαν από τη ΔΕΗ ότι, για να μας δώσουν γραμμή, θα πρέπει να κατασκευάσουμε ένα τοιχίο, κάτι που κάναμε. Δυστυχώς, μέχρι και σήμερα ρεύμα δεν έχουμε. Έτσι αναγκάζουμε τα παιδιά να πιουν το γάλα τους όλο, αφού δεν έχουμε πού να το βάλουμε ή να φάνε όλο το φαγητό, για να μην το πετάξουμε. Επίσης δεν είναι λίγες οι φορές που τα παιδιά παθαίνουν τροφική δηλητηρίαση. Ζητάμε απλά να μας δώσουν μια γραμμή για ηλεκτρικό ρεύμα».

Πηγή: ilialive
Eπιμέλεια:Xρήστος Μαζάνης

πηγή

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ «Ίδε υγιής γέγονας. Μηκέτι αμάρτανε!» Το Ευαγγέλιο της Κυριακής του Παραλύτου 6 Μαίου 2012. Ευαγγελιστής Ιωάννης κεφάλαιο ε΄ 1-15 και το κήρυγμα

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής του Παραλύτου 6 Μαίου 2012.

Ευαγγελιστής Ιωάννης κεφάλαιο ε΄ 1-15.

Κείμενο:
1 Μετὰ ταῦτα ἦν ἡ ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. 2 ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. 3 ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. 4 ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. 5 ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. 6 τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; 7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγὼ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. 8 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 9 καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. 10 ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· Σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. 11 ἀπεκρίθη αὐτοῖς· Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 12 ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 13 ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. 14 μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. 15 ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ. 

Μετάφραση:
Ύστερα απ΄ αυτά, οι Ιουδαίοι είχαν μια γιορτή, κι ο Ιησούς ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα. Κοντά στην προβατική πύλη, στα Ιεροσόλυμα, υπάρχει μια δεξαμενή με πέντε στοές, που εβραϊκά ονομάζεται Βηθεσδά. Σ΄ αυτές τις στοές κείτονταν πολλοί άρρωστοι, τυφλοί, κουτσοί, παράλυτοι, που περίμεναν να αναταραχθεί το νερό· γιατί, από καιρό σε καιρό, ένας άγγελος Κυρίου κατέβαινε στη δεξαμενή κι ανατάραζε τα νερά· όποιος, λοιπόν, έμπαινε πρώτος μετά την αναταραχή του νερού, αυτός γινόταν καλά, όποια κι αν ήταν η αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε. Εκεί ήταν κι ένας άνθρωπος, άρρωστος τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Όταν τον είδε ο Ιησούς κατάκοιτο, τον ρώτησε: «Θέλεις να γίνεις καλά;» Ήξερε πως ήταν έτσι για πολύν καιρό. «Κύριε», του αποκρίθηκε ο άρρωστος, «δεν έχω κανέναν να με βάλει στη δεξαμενή μόλις αναταραχτούν τα νερά· έτσι, ενώ εγώ προσπαθώ να πλησιάσω μόνος μου, πάντοτε κάποιος άλλος κατεναίνει στο νερό πριν από μένα.» Ο Ιησούς του λέει: «Σήκω πάνω, πέρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Κι αμέσως ο άνθρωπος έγινε καλά, σήκωσε το κρεβάτι του και περπατούσε. Η μέρα που έγινε αυτό ήταν Σάββατο. Έλεγαν, λοιπόν, οι Ιουδαίοι άρχοντες στο θεραπευμένο: «Είναι Σάββατο, και δεν επιτρέπεται να σηκώνεις το κρεβάτι σου». Αυτός όμως τους απάντησε: «Εκείνος που μ΄ έκανε καλά, εκείνος μου είπε πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Τον ρώτησαν: «Ποιος είναι ο άνθρωπος που σου είπε πάρε το και περπάτα;» Ο θεραπευμένος όμως δεν ήξερε να πει ποιος ήταν, επειδή ο Ιησούς είχε φύγει απαρατήρητος εξαιτίας του πλήθους που ήταν μαζεμένο εκεί. Αργότερα ο Ιησούς τον βρήκε στο ναό και του είπε: «Βλέπεις, έχεις γίνει καλά· από΄ δω και πέρα μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο». Ο άνθρωπος έφυγε αμέσως κι ανάγγειλε στους Ιουδαίους άρχοντες ότι ο Ιησούς ήταν αυτός που τον γιάτρεψε.

Σχόλια:

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ

«Ίδε υγιής γέγονας. Μηκέτι αμάρτανε!»

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ κλήρο της ανθρώπινης ζωής, μια συγκλονιστική πραγματικότητα που οι άνθρωποι καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε καθημερινά. Κι αν ακόμα δεν έτυχε να σταθούμε προσωπικά αντιμέτωποι μαζί της, αρκεί μια επίσκεψη μας σ’ ένα νοσοκομείο για να διαπιστώσουμε την τραγική παρουσία της. Ανθρώπινες υπάρξεις καθηλωμένες στα κρεβάτια, κορμιά σκελετωμένα, πρόσωπα χλωμά, μάτια κλαμμένα, βογγητά, κραυγές, θρήνοι, φωνές απόγνωσης, παρακλήσεις για βοήθεια είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το σκηνικό των χώρων, όπου κυριαρχεί παντοδύναμα η αρρώστια.
Μπροστά στο φαινόμενο αυτό της ασθένειας ο άνθρωπος ανέκαθεν στάθηκε με δέος και απορία. Και το ερώτημα που τον απασχόλησε βασανιστικά και εξακολουθεί να τον προβληματίζει επίμονα είναι: Που οφείλεται η αρρώστια; Ποιά είναι τα αίτια προελεύσεως της;
Στο πανανθρώπινο τούτο ερώτημα απάντηση έρχεται να δώσει σήμερα ο Κύριος μας με τη θαυμαστή θεραπεία του παραλυτικού της Βηθεσδά. Ο λόγος που του απηύθυνε, όταν μετά την ίαση του τον συνάντησε στο ναό, αποτελεί το κλειδί, με το οποίο μπορούμε να κατανοήσουμε τις αιτίες της αρρώστιας. «Ίδε υγιής γέγονας. Μηκέτι αμάρτανε».

Οι αιτίες της αρρώστιας

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ αρρώστιας συχνά σχετίζεται με την αμαρτία. Όπως ο θάνατος και η φθορά αρχή και ρίζα έχει την πτώση και την αποστασία του ανθρώπου, έτσι και η ασθένεια. Στις πιο πολλές περιπτώσεις τα αίτια της είναι ψυχικά και ηθικά. «Τα πλείονα των νοσημάτων εξ αμαρτημάτων εστί ψυχικών», διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Την αλήθεια αυτή μας υπογραμμίζει με πολλή έμφαση ο υμνογράφος του Παρακλητικού Κανόνος: «Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή...». Την ίδια εξήγηση δίνει και ο Κύριος για την ασθένεια του Παραλυτικού. Η σύσταση Του «μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται», φανερώνει πως αιτία της πολυχρόνιας παράλυσης του ήταν οι προσωπικές του αμαρτίες.
Εκτός από την αμαρτία η αρρώστια μερικές φορές οφείλεται και στην παιδαγωγούσα αγάπη του Θεού. Επιτρέπει, δηλαδή, ο Θεός να δοκιμαστούμε στο κρεβάτι του πόνου για να φανεί η αρετή και η πιστότητα των εκλεκτών Του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πολύαθλος Ιώβ. Ο Θεός παραχώρησε να δοκιμαστεί για να αποδειχθεί η ακλόνητη πίστη και η μεγάλη υπομονή του.
Πέρα από τις παραπάνω αιτίες, η αρρώστια πολλές φορές μπορεί να έχει αίτια καθαρά φυσικά ή ακόμη την απερισκεψία και την αμέλεια του ανθρώπου να διαφυλάξει το πολύτιμο αγαθό της υγείας. Πόσες και πόσες φορές δεν εκθέτουμε την υγεία μας σ’ ένα πλήθος κινδύνων κι εμείς οι ίδιοι! Και φυσικά αυτή την επιπολαιότητα μας την πληρώνουμε με τίμημα πολύ ακριβό.

Ο Χριστός απέναντι στην αρρώστια

ΠΟΙΑ ΥΠΗΡΞΕ η στάση του Χριστού απέναντι στην αρρώστια; Η ασθένεια είναι από τα μεγάλα δεινά που πλήττουν τον άνθρωπο. όμως ο ασθενής είναι πρόσωπο συμπαθές και ιερό. Γι’ αυτό και ο Κύριος στάθηκε κοντά στους αρρώστους με απέραντη συμπάθεια και στοργή. Υπήρξε ο μεγάλος ιατρός που έσκυψε γεμάτος αγάπη πάνω από τον ανθρώπινο πόνο και χάρισε την ίαση σ’ ένα πλήθος δυστυχισμένων υπάρξεων. Τα περισσότερα από τα θαύματα Του, που μας περιγράφουν οι ιεροί Ευαγγελιστές, απέβλεπαν στην αντιμετώπιση της αρρώστιας και την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου. Όπως μας αναφέρει το βιβλίο των Πράξεων, ο Χριστός «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας τους κατασυναστευομένους υπό του διαβόλου» (10,38).
Αλλά ο Κύριος δεν περιορίστηκε στην αποκατάσταση της υγείας του σώματος μόνο. Παράλληλα φώτισε και τις βαθύτερες αιτίες της αρρώστιας. Ενέτεξε τον πόνο και την ασθένεια στην οικονομία της σωτηρίας. Και υπογράμμισε ακόμη και με το σταυρικό Του πάθος τον εξαγνιστικό χαρακτήρα της δοκιμασίας. Με τα θαύματα Του σε διαφόρους ασθενείς προσέφερε ταυτόχρονα και τη σωτηρία. Θεράπευε το σώμα, αλλά συνάμα ελευθέρωνε και την ψυχή από το ζυγό των παθών και της αμαρτίας. Τα όσα ενεργούσε φανέρωναν τον ερχομό της Βασιλείας του Θεού και σήμαιναν την απαρχή του θριάμβου Του πάνω στο διάβολο. Έτσι πραγματοποιήθηκε η προφητεία του προφήτου Ησαΐα: «Αυτός (ο Μεσσίας) τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασε» (53,4).
Και η ιατρική επιστήμη; Ίσως αναρωτηθούν μερικοί. Δεν έχει καμιά θέση σε μια χριστιανική αντιμετώπιση της αρρώστιας; Ασφαλώς και έχει. Η διδασκαλία της Αγίας Γραφής όχι μόνο δεν αποκλείει την παρέμβαση της επιστήμης, αλλά αντίθετα την αποδέχεται και την τιμά. Ο Θεός, τονίζει ο σοφός Σειράχ, «έδωκεν ανθρώποις επιστήμην ενδοξάζεσθαι εν τοις θαυμασίοις αυτού» (38,6). Και αλλού: «Τίμα ιατρόν...Και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος» (στιχ. 1). Μόνο που δεν πρέπει να θεοποιούμε την επιστήμη. Αυτό άλλωστε συνιστούν και κορυφαίοι ιατροί. Οι δυνατότητες της ιατρικής επιστήμης παρά τις θεαματικές προόδους της είναι περιορισμένες. Πάνω από την επιστήμη στέκεται ο παντοδύναμος Κύριος, ο μεγάλος ιατρός ψυχών και σωμάτων. Γι’ αυτό πρωτίστως σ΄αυτόν θα πρέπει να καταφεύγουμε με θερμή προσευχή. Το Πνεύμα του Θεού συνιστά: «Τέκνον, εν αρρωστήματι σου...εύξαι Κυρίω και αυτός ιάσεται σε» (Σοφ. Σειρ.38,9).

Πως αντιμετωπίζουμε οι χριστιανοί την αρρώστια;

ΑΝ ΑΙΤΙΑ ΒΑΘΥΤΕΡΗ της αρρώστιας είναι η αμαρτία, τότε η ριζική αντιμετώπιση της βρίσκεται στον Χριστό, τον νικητή του θανάτου και της αμαρτίας. Σ’ Εκείνον που ανέλαβε στους ώμους Του τις ασθένειες μας και βάστασε πάνω Του τις νόσους μας (Ματθ, 8, 17 & Ησαΐας 53, 4) για να θριαμβεύσει πάνω στα δεινά της ανθρωπότητας και να μας χαρίσει το πλήρωμα της αληθινής ζωής και υγείας. Και αν αιτία δικών μας ασθενειών, όχι σπάνια, είναι οι προσωπικές μας αμαρτίες και η άτακτη ζωή μας, τότε η ίαση μας βρίσκεται στην απαλλαγή από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της αμαρτίας και των παθών. Το συμπέρασμα αυτό συνάγουμε από τον σημερινό λόγο του Κυρίου μας προς τον θεραπευμένο παραλυτικό: «Βλέπεις, έχεις γίνει καλά. Από δω και πέρα μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτε χειρότερο»!
Όσο διαρκεί ο σημερινός κόσμος, η ανθρωπότητα θα να υφίσταται τις συνέπειες της αμαρτίας, τον πόνο και την αρρώστια. Όμως ο Χριστός με το Πάθος Του, παίρνοντας πάνω του «τας ασθενείας ημών», τους έδωσε νέο νόημα: όπως κάθε πόνος, έχουν κι αυτές στο εξής λυτρωτική αξία. Μας συνδέουν με τον πάσχοντα Χριστό. Εξαγνίζουν την ύπαρξη μας. Γι’ αυτό και ο χριστιανός στην ώρα ακριβώς που πονά και δοκιμάζεται από την αρρώστια, χαίρεται. Χαίρεται κι ελπίζει και υπομένει, διότι «ανταναπληροί τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη εαυτώ σαρκί...» (Κολ. 1, 24).
Ωστόσο η αρρώστια δεν παύει να είναι μια οδυνηρή περιπέτεια. Μια μεγάλη δοκιμασία. Γι’ αυτό και ως χριστιανοί έχουμε χρέος να στεκόμαστε με αυταπάρνηση κοντά στους αρρώστους αδελφούς μας. Να τους συμπονούμε και να τους υπηρετούμε. Υπηρετώντας τους αρρώστους, υπηρετούμε στον ίδιο τον Ιησού στο πρόσωπο των μελών Του που υποφέρουν. «Ησθένησα, και επεσκέψασθε με» θα τον ακούσουμε να λέει κατά την μέρα της κρίσεως (Ματθ. 25, 36). Ο άρρωστος στον χριστιανικό κόσμο δεν είναι πια ο καταραμένος, από τον οποίο αποστρέφει κανείς το βλέμμα του. Είναι πρόσωπο ιερό, η εικόνα και ο ελάχιστος αδελφός του Ιησού, κοντά στον οποίο οφείλουμε να σταθούμε με απεριόριστη στοργή και αγάπη.
Ο Κύριος ας μας ενδυναμώνει με τη χάρη Του για να μπορούμε να εκπληρώνουμε με προθυμία και χαρά το ιερό τούτο χρέος μας. Αμήν. 

πηγή

Μνήσθητι, Έλληνα Ορθόδοξε αύριο μπροστά στην κάλπη...

πηγή

 Μνήσθητι, Έλληνα Ορθόδοξε, ότι η διαδικασία της προσυνεννόησης για τη φρικτή υποταγή μας στο ΔΝΤ και την τρόικα ξεκίνησε πολύ πριν τις τελευταίες εκλογές, δηλαδή εν κρυπτώ, ερήμην του ελληνικού λαού, με παραχαραγμένα στατιστικά στοιχεία και με ευθεία ψεύδη στην ατζέντα των τότε εκλογών.

Μνήσθητι, Έλληνα Ορθόδοξε, ότι αμέσως μετά τις εκλογές, και μέχρι σήμερα, η Ελλάδα δεν έδειξε να κυβερνάται από πολιτικούς με ηθικά διλήμματα, αλλά από αποφασισμένους εντόπιους εντολοδόχους-εκτελεστές, με ατζέντα και συγκεκριμένα βήματα, ωσάν επεισόδια και πράξεις ενός φρικτού θεατρικού έργου.

Μνήσθητι, Έλληνα Ορθόδοξε, ότι κάθε νέο επεισόδιο στο έργο, κάθε βήμα περισσότερης υποτέλειας και ξεπουλήματος, γινόταν πάντα με τον ψυχαναγκασμό του φόβου και της προπαγάνδας των Μέσων Μαζικής Εκτυφλώσεως. Χωρίς συζήτηση για δικαιοσύνη ή για απόδοση των εσχάτων ποινικών ευθυνών στις πρώτες υπογραφές της υποτέλειας. Μόνο με τη γλώσσα της καταστροφολογίας για την αμέσως επόμενη δόση. 

Ναι, η συνείδησή μου τοποθετεί τη στάση μου ξεκάθαρα εχθρική απέναντι στο μνημόνιο της υποτέλειας. Αρκεί αυτό; 

Στις λίγες ημέρες πριν την τελική μας ψήφο, αναρωτιέμαι αν αυτό αρκεί. Αν το να καταψηφίσει κανείς τις δυνάμεις κατοχής που επέβαλαν το ταπεινωτικό μνημόνιο, είναι μία πράξη ικανή να ζωογονήσει τις ελπίδες μας και την πατρίδα μας. 

Η διαίσθηση πολλών βλέπει ότι, οι πράξεις του θεατρικού έργου των ντόπιων εντολοδόχων-εκτελεστών δεν πρόκειται να τελειώσουν απλά με την εξόφληση ενός επικερδούς δανείου για τα αφεντικά τους. 

Ούτε πρόκειται να τελειώσουν με μία απείρως επικερδέστερη διαδικασία, όπου τα αφεντικά των εδώ εντολοδόχων εξαγοράζουν για ψίχουλα τον εθνικό μας πλούτο, καρπωνόμενοι κέρδη για τα δισέγγονά τους. 

Οι πράξεις και οι εκδηλωμένες προθέσεις των εκτελεστών–εντολοδόχων δείχνουν ότι ο στόχος όλου του θεατρικού έργου είναι απείρως χειρότερος:

Αφορά στην πλήρη ποδηγέτηση και τον τελικό βιολογικό και συνειδησιακό ενταφιασμό των Ελλήνων Ορθοδόξων. Μέ ή χωρίς μνημόνια. Και εξηγούμαι: 

Μνήσθητι, Έλληνα Ορθόδοξε, πώς (ή αν) τοποθετούνται οι διάφορες αντιμνημονιακές δυνάμεις, για το μεταναστευτικό. Περίεργη η κρατική επιβολή της διαρκούς εισροής εκατομμυρίων αλλοφύλων και αλλοθρήσκων στην Ελλάδα, εξίσου περίεργες κατά καιρούς και οι πανηγυρικές δηλώσεις κορυφαίων πολιτικών για αύξηση των μεικτών γάμων στην Ελλάδα. 

Μνήσθητι, Έλληνα Ορθόδοξε, πώς (ή αν) τοποθετούνται οι διάφορες αντιμνημονιακές δυνάμεις, για την αντιστροφή της υπογεννητικότητας. Άραγε ενοχλούνται με την αποστέρηση ουσιαστικών κινήτρων για την πολυτεκνία ή για τη στήριξη των αγάμων μητέρων; Άραγε ενοχλούνται με τη διαμόρφωση κλίματος, νομικού και πολιτισμικού, που προωθεί το έγκλημα της έκτρωσης; 

Μνήσθητι, Έλληνα Ορθόδοξε, πώς (ή αν) τοποθετούνται οι διάφορες αντιμνημονιακές δυνάμεις, για την παιδεία των παιδιών μας. Θέλουν την ιστορική αλήθεια, που αρνείται να βλέπει συνωστισμούς αντί σφαγών; Θέλουν το μάθημα των θρησκευτικών να έχει ομολογιακό χαρακτήρα, δηλαδή να καλλιεργεί την συνείδηση της πίστης των πατέρων μας, όπως εξάλλου προβλέπει το Σύνταγμα; 

Μνήσθητι, Έλληνα Ορθόδοξε, πώς (ή αν) τοποθετούνται οι διάφορες αντιμνημονιακές δυνάμεις, ως προς τη βουβή και απαθή στάση πολιτείας και ΜΜΕ απέναντι στην επί δεκαετίες διογκούμενη γάγγραινα των ναρκωτικών. 

Μνήσθητι, Έλληνα Ορθόδοξε, πώς (ή αν) τοποθετούνται οι διάφορες αντιμνημονιακές δυνάμεις, απέναντι σε όσους περιγελούν και κατηγορούν, συστηματικά και ανενόχλητα (αν και στη γκρίζα πλευρά του νόμου), την Ορθόδοξη Εκκλησία, την Ιερωσύνη, την Παράδοσή της. 

Μνήσθητι, Έλληνα Ορθόδοξε, πώς (ή αν) τοποθετούνται οι διάφορες αντιμνημονιακές δυνάμεις, αναφορικά με τη συστηματική κρατική αδιαφορία για την παράνομη δραστηριοποίηση εκατοντάδων παραθρησκευτικών οργανώσεων. 

Μνήσθητι, Έλληνα Ορθόδοξε, πώς (ή αν) τοποθετούνται οι διάφορες αντιμνημονιακές δυνάμεις, αναφορικά με τη μασωνία. Αγαπούν διάφοροι εκπρόσωποί τους να τρέχουν στις πρώτες αράδες στην Εκκλησία κάθε Πάσχα και προεκλογικά, για να τους δουν κάμερες και ψηφοφόροι, αλλά κάνουν δημόσια «γαργάρα» το γεγονός ότι αυτή η επίσημη Εκκλησία έχει τοποθετηθεί πολλαπλώς για το ασυμβίβαστο ορθοδόξου και μασώνου. 

Μνήσθητι, Έλληνα Ορθόδοξε, πώς (ή αν) τοποθετούνται οι διάφορες αντιμνημονιακές δυνάμεις, αναφορικά με τις διαρκείς και ακατάπαυστες προσπάθειες ορισμένων να διαμορφώσουν ένα νοσηρό ηθικό κλίμα στη νεολαία και σε όλη την κοινωνία, ώστε να θεωρεί το βδέλυγμα της ομοφυλοφιλίας ως …προτίμηση και όχι ως σοβαρή ανωμαλία. 

Μνήσθητι, Έλληνα Ορθόδοξε, πώς (ή αν) τοποθετούνται οι διάφορες αντιμνημονιακές δυνάμεις, αναφορικά με την Κάρτα του Πολίτη και με κάθε παρεμφερές μέσο φακελώματος. Σε αρκετούς αρέσει η «ηλεκτρονική διακυβέρνηση», χωρίς να διευκρινίζουν πού αυτή σταματά -ενώ ταυτόχρονα πρώτοι χασκογελάνε με τους «θρησκόληπτους που βλέπουν εφιάλτες».

Μνήσθητι, Έλληνα Ορθόδοξε, ότι αυτό το Σύνταγμα που έχουμε, το έγραψαν με τα μπαρουτοκαπνισμένα χέρια τους οι Ορθόδοξοι ιδρυτές της Ελεύθερης Ελλάδας του Εικοσιένα. Στην αρχή του γράφει: «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Όποιος τραπεζίτης της πολιτικής νομίζει ότι μπορεί να το σβήσει αυτό, θα πρέπει πρώτα να αποδείξει ότι είναι διατεθειμένος να μπαρουτοκαπνισθεί για την πατρίδα περισσότερο από τον Κολοκοτρώνη και το Μακρυγιάννη. Αυτούς τους πολιτικούς τους συγχωρούμε ως ανθρώπους, προσευχόμαστε να φωτισθούν και να μετανοήσουν απέναντι στον Δικαιοκρίτη Χριστό, αλλά δεν έχουμε κανένα, κανένα απολύτως, δικαίωμα ή δικαιολογία, ώστε να παραδώσουμε τα ηνία της πατρίδας μας στις περίεργες προθέσεις τους. 

Μνήσθητι και προσεύχου, Έλληνα Ορθόδοξε, για ευθυκρισία μπροστά στην κάλπη. Υπάρχουν πολιτικές προτάσεις, που πουλάνε παγκοσμιοποίηση αν και με αντιμνημονιακή συσκευασία. Η ορθόδοξη πατρίδα μας δεν αντέχει άλλη ανεμελιά. Για τον συνειδητό Έλληνα Ορθόδοξο, έχουμε ήδη περάσει σε ανοικτό πόλεμο.

Ένας Έλληνας Ορθόδοξος