Γερόντων προφητείες για την Ελλάδα

Του Διονύση Μακρή
Ο τόπος αυτός που λέγεται Ελλάδα ήταν και παραμένει πάντα η ευλογημένη γη του Χριστού. Ως εκ τούτου θα διαπιστώσετε καλοί μου Χριστιανοί πολύ σύντομα το πόσο έξω θα πέσουν στις δυσοίωνες προβλέψεις τους οι διάφορες Κασσάνδρες. Τα κάθε λογής κοράκια και οι κερδοσκόποι βύθισαν τη χώρα στην απόγνωση και απελπισία.
Αλλά έρχονται καλές ημέρες γιατί ο Κύριός μας, όπως λέγει σοφός γέροντας ασκητής, «έστειλε ένα πακέτο με διάφορα δώρα για τον τόπο αυτό. Θα βρεθούν ορυκτέλαια και θα κάνουν τη χώρα να γίνει ένας Παράδεισος. Θα ανοίξουνε δουλειές για να μπορεί ο κόσμος να δουλέψει. Τώρα ο ουρανός δίνει πολλές λύσεις και πολλά δώρα».
Η αποστασία των Ελλήνων από το παρελθόν τους και από την θρησκεία τους θα λάβει τέλος και οι πρωτεργάτες αυτής αξιωματούχοι κυβερνώντες και μη αλλά και ψευτο-ηγεμόνες της σειράς θα ρεζιλευτούν σ’ ολάκερη την οικουμένη και θα έχουν το τέλος των καθεστώτων της αθεΐας (βλ. Ρωσία και Ρουμανία). Ας θυμηθούμε τα σοφά λόγια του οσίου γέροντα Αγιορείτη Παϊσίου που συνήθιζε να λέγει πως «από το κακό που επικρατεί σήμερα θα βγει μεγάλο καλό»!
Εκείνος, θλιβόταν όταν έβλεπε ακόμη και πνευματικούς ηγέτες να θέτουν προτεραιότητα στη ζωή τους την προσωπική τακτοποίησή τους και να βάζουν σε δεύτερη μοίρα τα θέματα της πατρίδας. Όμως, ήταν πολύ αισιόδοξος γιατί έβλεπε πως η τιμωρία της αποστασίας των Ορθοδόξων Χριστιανών έφθασε στο τέλος της και πως το σχέδιο του Θεού εμπεριείχε πλέον την ενδυνάμωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε ολάκερη την Οικουμένη. Κεντρικός άξονας της επαναφοράς και επικράτησης της τριαδικής αλήθειας, σύμφωνα με όσα επεσήμανε τότε ο σοφός γέροντας θα είναι η Ορθόδοξη Ελλάδα μέσω της ανασύστασης ενός νέου ισχυρού Βυζαντίου.
Και γι’ αυτό στεναχωριόταν που η πολιτική και θρησκευτική εξουσία του τόπου όχι μόνο δεν αντιλαμβανόταν τους κρυμμένους θησαυρούς που διέθετε αλλά αδυνατούσε, όπως και σήμερα να κατανοήσει που οδηγείται η όλη κατάσταση.
Σήμερα λοιπόν που τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα βρίσκονται σε τραγική κατάσταση με τους Τούρκους από τη μία να απειλούν και να φοβερίζουν, να αμφισβητούν και να διεκδικούν και τους Σκοπιανούς από την άλλη, αυτά τα ανεμομαζώματα να επιδιώκουν να καταστήσουν το ψεύδος ως αλήθεια διεκδικώντας το όνομα της Μακεδονίας τα λόγια του γέροντα Παϊσίου αποτελούν ελπίδα και παρηγοριά.
«Οι Σκοπιανοί θέλουν όνομα, οι Τούρκοι και αυτοί θέλουν αλλά ο Θεός δεν θέλει. Γι’ αυτό θα βάλουμε γρήγορα το λάβαρο της Ορθοδοξίας να κυματίζει στην Αγία Σοφιά», βροντοφωνάζει γνωστός ασκητής γέροντας από το Παγγαίο Όρος ταυτίζοντας και τη δική του φωνή μ’ αυτή του γέροντα Παϊσίου. Μάλιστα επισημαίνει πως «η Τουρκία είναι χώρα χωρίς ιδανικά, χωρίς να έχει τη χάρη του Θεού, αφού πιστεύει στον Αλλάχ. Το Ισλάμ είναι ένα ψεύδος. Οι Τούρκοι ποτέ δεν θα μπορέσουν να πάρουν αυτό που θέλουν από την Ελλάδα. Η χώρα αυτή, η μικρή αλλά χριστιανική θα πάρει το στεφάνι της δόξης του Χριστού. Έρχονται καλές ημέρες»!
Οι ανωτέρω ρήσεις του ταυτίζονται με τα προφητικά λόγια του Αγιορείτη γέροντα, τα οποία οι νυν πολιτικές καταστάσεις έρχονται και επιβεβαιώνουν. Ο π. Παΐσιος συνέδεε την αρχή των ραγδαίων εξελίξεων στη γείτονα χώρα που θα επιφέρουν την οριστική διάλυση του τουρκικού κράτους και την διαγραφή του από το ιστορικό γίγνεσθαι με την ίδρυση του Κουρδικού κράτους.
Το 1991 έλεγε σε έναν τακτικό προσκυνητή στρατιώτη τότε από την Αλεξανδρούπολη, στον οποίο διέκρινε μία έντονη ανησυχία πως δεν πρέπει να στεναχωριέται και να φοβάται την Τουρκία. «Η Τουρκία θα διαλυθεί και μάλιστα θα την διαλύσουν οι ίδιοι οι σύμμαχοι. Στην Βοσνία θα γίνει μουσουλμανικό κράτος (εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τέτοιο κράτος), αλλά το γεγονός αυτό θα στραφεί εναντίον τους , διότι κατά αντιστοιχία αυτού θα δημιουργηθεί αργότερα και κουρδικό κράτος μέσα στην καρδιά της. Οι Τούρκοι θα κάνουν μόνο μία πρόκληση στην Ελλάδα, που θα έχει σχέση με την αιγιαλίτιδα ζώνη. Και εμάς θα μας πιάσει πείνα . Θα πεινάσει η Ελλάδα. Και επειδή θα κρατήσει αυτή η μπόρα κάποιο διάστημα, μήνες θα είναι, «θα πούμε το ψωμί ψωμάκι». Στην εύλογη απορία του Ανέστη, έτσι έλεγαν τον προσκυνητή από την Αλεξανδρούπολη για τον χρόνο που θα γίνουν αυτά ο γέροντας απάντησε: «Όταν θα ακούσεις στην τηλεόραση να γίνεται θέμα για τα μίλια, για την επέκταση των μιλίων (της αιγιαλίτιδας ζώνης ) από 6 σε 12 μίλια, τότε από πίσω έρχεται ο πόλεμος. Κοίταξε μετά την πρόκληση των Τούρκων, θα κατέβουν οι Ρώσσοι στα Στενά. Όχι για να βοηθήσουν εμάς. Αυτοί θα έχουν άλλα συμφέροντα. Αλλά, χωρίς να το θέλουν θα βοηθήσουν εμάς. Τότε, οι Τούρκοι για να υπερασπιστούν τα Στενά, που είναι στρατηγικής σημασίας, θα συγκεντρώσουν εκεί και άλλα στρατεύματα. Παράλληλα δε, θα αποσύρουν δυνάμεις από καταληφθέντα εδάφη. Όμως θα δουν τότε τα άλλα κράτη της Ευρώπης, συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία και άλλα έξι-εφτά κράτη της ΕΟΚ, ότι η Ρωσσία θα αρπάξει μέρη, όποτε θα πουν: «Δεν πάμε και εμείς εκεί πέρα, μήπως πάρουμε κανένα κομμάτι;» Όλοι όμως, θα κυνηγούν την μερίδα του λέοντος. Έτσι θα μπουν και οι Ευρωπαίοι στον πόλεμο. Ο ελληνικός στρατός δεν θα πάρει μέρος σε αυτόν τον πόλεμο. Θα βγάλει η κυβέρνηση απόφαση να μην στείλει στρατό. Θα κρατήσει στρατό μόνο στα σύνορα. Και θα είναι μεγάλη ευλογία που δεν θα πάρει μέρος. Γιατί, όποιος πάρει μέρος σε αυτόν τον πόλεμο, χάθηκε… Τότε, επειδή στην Ελλάδα ο κόσμος θα φοβηθεί, πολλοί θα στραφούν προς την Εκκλησία, προς τον Θεό και θα μετανοήσουν. Γι’ αυτό επειδή θα υπάρξει μετάνοια, δεν θα πάθουμε κακό οι Έλληνες. Ο Θεός θα λυπηθεί την Ελλάδα, επειδή ο κόσμος θα στραφεί προς την Εκκλησία, προς τον μοναχισμό και θα αρχίσουν να προσεύχονται…»
Η συζήτηση είχε πλέον ανάψει και ο Ανέστης αυθόρμητα ρώτησε για την Κωνσταντινούπολη. «Θα την δώσουν σε μας, όχι επειδή το θέλουν , αλλά επειδή αυτή η λύση θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων. Τότε θα το καταλάβουν αυτό», είπε ο γέροντας. Και πρόσθεσε: «Αυτά που σου λέω μην τα πεις σε κανέναν. Θα σε βγάλουν τρελό. Γιατί δεν είναι ώριμες οι συγκυρίες ακόμα. Τότε θα το καταλάβεις. Η διοίκηση της Πόλης, από μας, θα είναι και στρατιωτική και πολιτική»…

Η επαλήθευση των προφητειών
Από τις ραγδαίες εξελίξεις που διαπιστώνονται σήμερα στο ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο μας, εύλογα αντιλαμβάνεται κανείς πως τα προφητικά λόγια των σοφών γερόντων έχουν αρχίσει να επαληθεύονται… Το Κουρδικό ζήτημα αναβίωσε με μία πρωτόγνωρη δυναμική που έχει αρχίσει να προβληματίζει την Άγκυρα. Μάλιστα σε μία απεγνωσμένη προσπάθειά της να εξαγάγει την εσωτερική κρίση που θα επιφέρει την de facto ίδρυση του Κουρδικού κράτους απειλεί την Ελλάδα αμφισβητώντας την υφαλοκρηπίδα και την αιγιαλίτιδα ζώνη…
Το χαρακτηριστικό πρόσφατο απόσπασμα από την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» που παραθέτουμε δεικνύει πλέον με σαφήνεια πως βρισκόμαστε στο χρόνο ολοκλήρωσης του σχεδίου του τριαδικού Θεού.
«Το «Τσεσμέ» έκανε και χθες βόλτα στα διεθνή ύδατα του βορείου Αιγαίου, ενώ το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών θέτει θέμα συνολικής διευθέτησης της υφαλοκρηπίδας. Με αυτήν την ανακοίνωση η Τουρκία θεωρεί ότι η Ελλάδα δεν έχει υφαλοκρηπίδα πέραν των 6 ν.μ. χωρικών υδάτων της και επομένως το υπόλοιπο τμήμα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου -και όχι μόνον τα τμήματα με τις παρακείμενες ελληνικές και τουρκικές ακτές- είναι προς «ρύθμιση» και «οριοθέτηση». Προς τούτο, άλλωστε, η Άγκυρα «ξεθάβει» το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976 (αναβαθμίζοντάς το σε Συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας) για να ισχυριστεί ότι πέραν των χωρικών υδάτων και οι δυό χώρες δεν μπορούν να προβαίνουν σε σεισμικές έρευνες. Πρόκειται για ακόμα μία απόπειρα της Άγκυρας -σε χαλεπούς καιρούς οικονομικά για την Ελλάδα- να υποστηρίξει (και πάλι εμπράκτως) ότι θέλει να προχωρήσει σε «συνολική» διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, περιορίζοντας την ελληνική δικαιοδοσία μόνον στα 6 ν. μ., θέτοντας δηλαδή σε πλήρη αμφισβήτηση και τμήματα της υφαλοκρηπίδας ακόμα και ανάμεσα σε ελληνικά νησιά (π.χ. μεταξύ Θάσου και Σαμοθράκης στο Β. Αιγαίο) και όχι μόνον ανάμεσα σε ελληνικές και τουρκικές ακτές στο Αιγαίο (π.χ. ανάμεσα στη Σαμοθράκη και τις τουρκικές ακτές)…».
Την ίδια στιγμή ο Τούρκος Επιτελάρχης προβαίνει σε σκληρές φράσεις προς το πολιτικό Κουρδικό κόμμα κατηγορώντας το πως υποθάλπει τις ένοπλες συγκρούσεις και πως παρακινεί τους κουρδικής καταγωγής 53 δημάρχους να διακηρύξουν την ανεξαρτησία τους…
Η ελληνική κυβέρνηση εν μέσω οικονομικής κρίσης αλλά και απουσίας διπλωματικής εμπειρίας παρουσιάζεται ανήμπορη να παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα και αναλίσκεται σε επιβαλλόμενα από κοράκια μνημόνια διεθνούς υποβάθμισής της… Το παρήγορο είναι πως φαίνεται πλέον να κινείται δειλά –δειλά προς την εκμετάλλευση των πλουσίων κοιτασμάτων που διαθέτει ιδρύοντας το νομικό πλαίσιο που απαιτείται!
Η Ρωσσία από την άλλη έπεσε στην παγίδα της Ουάσιγκτον πιστεύοντας πως θα πετύχει διέξοδο στη Μεσόγειο μέσω της συνεργασίας της με την Τουρκία. Η Μόσχα δεν κατανόησε πως όλο αυτό το διπλωματικό άνοιγμα του Ενρτογάν ήταν ένα παιχνίδι που αποσκοπούσε στη ματαίωση του προβλεπόμενου αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου Μπουργκάς –Αλεξανδρούπολη, η οποία επιτεύχθηκε τελικά μέσω της Βουλγαρικής κυβέρνησης! Έτσι η φιλο-Αμερικανοί Έλληνες κυβερνώντες απέφυγαν να κατηγορηθούν ότι ήταν εκείνοι που ματαίωσαν το σπουδαίο αυτό έργο, κάτι που ψιθυριζόταν ευρέως από την πρώτη στιγμή ανάληψης της παρούσας κυβέρνησης.
Από την άλλη οι Σκοπιανοί παρουσιάζονται όσο ποτέ άλλοτε προκλητικοί και επιδιώκουν να κλείσουν το θέμα του ονόματος τώρα που το διεθνές κύρος της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ, λόγω των βλακωδέστατων χειρισμών των κυβερνώντων.

Κοντά στα μεγάλα γεγονότα
Κατόπιν αυτών ουδείς πλέον δύναται να αμφισβητήσει πως είμαστε, όπως λέγει και γέροντας από τα Άγραφα όρη πολύ κοντά στα μεγάλα γεγονότα και τις μεγάλες ανατροπές. Ήδη αυτά διαλαλεί ο ουρανός και παιανίζουν οι άγγελοι. Τα εντάσσουν μάλιστα σε μία εκστρατεία κατήχησης από διάφορες αποστολές που αποσκοπεί στην εξάπλωση της χριστιανικής ορθόδοξης πίστεως. Ο τριαδικός Θεός, όπως λέγει ο γέροντας από το Παγγαίο όρος θέλει να βάλει φραγμούς πια στα πολλά τερτίπια του Σατάν. Γι’ αυτό μας προτρέπει να γίνουμε όλοι αλιείς για να ανθίσει η δόξα του ουρανού. Ο Χριστιανός, πρέπει να έχει πάντα το μυαλό του κοντά στον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Σε ότι αφορά το Σκοπιανό ο ταπεινός γέροντας ασκητής υποστηρίζει ότι, «όσο και να πασχίζουν οι Σκοπιανοί να πατήσουν πόδι στην Ελλάδα με το δήθεν όνομα της Μακεδονίας δεν θα το πάρουν, γιατί αυτοί δεν είναι Έλληνες, είναι ανεμομαζώματα. «Η χαρά μου- επισημαίνει τέλος -είναι μεγάλη που ο τόπος θα πάρει πάλι ζωντάνια με την επέμβαση του ουρανού. Ο Χριστός θα την κάνει πάλι διαμάντι για να μιλούν όλοι γι’ αυτήν. Χριστέ μου θα φωνάζουν τα πλήθη, μας λυπήθηκες και μας έδωσες πάλι ζωή. Ο Παράκλητος τελειώνει το έργο Του»!

πηγή

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ ΧΑΛΑΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ἤ ΤΑ ΗΘΗ ΜΑΣ;

Καλησπέρα σας !

Εύχομαι ολόψυχα καλή και ευλογημένη καλοκαιρινή ξεκούραση!

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ ΧΑΛΑΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ἤ ΤΑ ΗΘΗ ΜΑΣ;

Ναί στίς Πανηγύρεις, ὄχι στά πανηγύρια!

Όλοι περιμένουμε τίς καλοκαιρινές διακοπές ἤ τήν ἄδεια, γιά να ἀνακουφισθοῦμε λίγο ἀπό τήν κούραση τῆς ἐργασίας καί τήν πλήξη τῆς καθημερινότητας. Ὅσο περνοῦν τά χρόνια, τόσο αὐξάνεται αὐτή ἡ ἀνάγκη. Καί λέγοντας «ὅσο περνοῦν τά χρόνια» ἐννοοῦμε καί τά χρόνια τῆς ἡλικίας τοῦ καθενός, ἀλλά καί τά χρόνια τῆς ἀνθρωπότητας συνολικά.

Ἡ ἁμαρτία, τά χαλαρά ἤθη καί ὁ ἀφύσικος καί ἀπάνθρωπος σύγχρονος τρόπος ζωῆς, ὁ ὁποῖος ἔχει καταντήσει τόν ἄνθρωπον ἀπό βασιλέα τῆς κτίσεως σέ δοῦλο τῶν κατακτήσεων καί κατασκευασμάτων του, μᾶς ἔχει γίνει ἀσήκωτο βάρος. Γι’ αὐτό και αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη διακοπῶν πολύ περισσότερο ἀπό παλαιότερες γενεές, ἀλλά καί πολύ περισσότερο ἀπ’ ὅτι τήν αἰσθανόμασταν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πρίν μερικά χρόνια.

Ἐνῶ περιμένουμε τήν διαφορετική ζωή χωρίς τό ἄγχος καί τίς πιέσεις τῆς καθημερινότητας, συνήθως δέν ἔχουμε τά ἀναμενόμενα ἀποτελέσματα, ἀλλά ἁπλῶς μιά μετατόπιση τῆς συνηθισμένης “κακῆς” ζωῆς σέ ἕνα πιο εὐχάριστο τόπο. Πολλές φορές παραχαλαρώνουμε μέ ἀποτέλεσμα να χαλᾶμε τίς ἀρχές μας, καί ἀντί νά ὠφεληθοῦμε, βλαπτόμαστε.

Ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ πλῆθος εἰκόνων, βγαλμένες ἀπό τήν καθημερινή ζωή τῶν γεωργῶν, ψαράδων καί ποιμένων. Βλέποντας ἀπό κοντά αὐτές τίς εἰκόνες, τό πιό φυσικό εἶναι νά θυμόμαστε τά λόγια τοῦ Χριστοῦ καί νά ἔρθουμε πιό κοντά Του: «Ἐγώ εἰμι ὁ Ποιμήν ὁ καλός», «Ἐγώ εἰμι ἡ Ἄμπελος ἡ ἀληθινή».

Ἐπειδή οἱ εἰκόνες αὐτές μᾶς ἔχουν γίνει ξένες, καί ἐπειδή τις ποιμενικές καί ἀγροτικές ἐργασίες τίς ἀφήσαμε στά χέρια ξένων, γι’ αὐτό καί τά λόγια τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἔγιναν ξένα. Δυστυχῶς, ὅπως γίνεται ἡ μετάδοση συνηθειῶν στίς διεθνεῖς σχέσεις, ἔτσι γίνεται καί στό ἐσωτερικό τῆς χώρας. Μέ ἕνα λόγο: Δεχόμαστε καί υἱοθετοῦμε τά κακά τοῦ ἄλλου, ἀπορρίπτουμε τά καλά του, καί ξεχνᾶμε ἀκόμα καί τά καλά μας.

Κάποτε ὁ Θεός μᾶς ἧταν ἀπαραίτητος, δέν κάναμε βῆμα χωρίς την εὐλογία Του. Ὁ Χριστός μᾶς ξεκαθαρίζει τά πράγματα καί μᾶς καλεῖ νά ἑνωθοῦμε μαζί Του: «Μείνατε ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν ὑμῖν. Καθώς τό κλῆμα οὐ δύναται καρπόν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐάν μή μείνη ἐν τῆ ἀμπέλῳ, οὕτω οὐδέ ὑμεῖς, ἐάν μή ἐν ἐμοί μείνητε. Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα. Ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθεποιεῖν οὐδέν. Ἐάν μή τις μείνη ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τό κλῆμα και ἐξηράνθη, καί συνάγουσιν αὐτά καί εἰς τό πῦρ βάλλουσι, καί καίεται» (Ἰωάν. ιε’ 4-6).

Τό Εὐχολόγιον τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποδεικνύει τό πόσο εἶχε διαποτισθῆ ἡ καθημερινή ζωή καί δραστηριότητα τῶν ἀνθρώπων ἀπό την ἀνάγκη τῆς Εὐλογίας: Εὐχή ἐπί εὐλογήσει σπόρου, Εὐχή εἰς τό εὐλογῆσαι ἅλωνα, Εὐχή εἰς φύτευμα ἀμπελῶνος, Εὐχή ἐπί τρυγῆς ἀμπέλου, Ευχή ἐπί εὐλογήσεως οἴνου, Εὐχή εἰς τό ευλογῆσαι ποίμνην, γιά νά ἀναφέρουμε μόνο μερικές. Καί σέ κάθε Ἱ. Ἀκολουθία δεόμαστε ὑπέρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς καί καιρῶν εἰρηνικῶν.

Δυστυχῶς αὐτή ἡ πίστη καί κατά συνέπειαν αὐτή ἡ γεμάτη εὐλογιῶν ζωή, σέ μεγάλο βαθμό ἀπουσιάζουν ἀπό τά χωριά μας. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν γίνει ἄσχετοι μέ τόν Χριστό καί μέ τήν ἐργασία τους. Ἔχουν παραδοθῆ στά χέρια τῶν “εἰδικῶν”, τους ὁποίους βλέπουν σάν μάγους πού θά τούς φτιάξουν τά κατάλληλα φάρμακα, καί τῶν ξένων ἐργατῶν, οἱ ὁποῖοι ζοῦν κάτω ἀπό ἄθλιες συνθῆκες σάν νά ἦσαν οἱ νέοι σκλάβοι, με τή διαφορά ὅτι οἱ παλαιοί σκλάβοι, ὅπως τούς ξέρουμε ἀπό τήν ἱστορία, ἐπιστρατεύτηκαν νά καλλιεργήσουν τίς τεράστιες φυτεῖες καί ἐκτάσεις τῶν μεγαλογαιοκτημόνων, ἐνῶ σήμερα ὁ καθένας ἔχει καί ἀπό δύο - τρεῖς σκλάβους γιά τά 10 - 20 στρέμματά του, ἐπειδή τά “μανάρια” του κάθονται καί τριγυρνοῦν ἄνεργα καί ἄσκοπα στά ἀστικά κέντρα.

Ἡ θρησκευτικότητα τέτοιων ἀνθρώπων βρίσκεται σέ ἄλλες σφαῖρες, ἐκτός αὐτῆς τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτό καί τόν Ἱερέα δἐν τόν θεωροῦν πιά διδάσκαλο καί πατέρα, ἀλλά ὑπάλληλό τους, γιά νά τούς κάνη καμιά ἰδιωτική λειτουργία καί κυρίως τίς κηδεῖες καί τά μνημόσυνα τῶν δικῶν τους. Ἄρα καί τόν Θεόν, ἀπό Θεόν ζώντων τόν ὑποβίβασαν σέ Θεόν νεκρῶν!

Καί τώρα ἔρχεται ἡ σειρά μας. Ἐμεῖς οἱ κάτοικοι τῶν πόλεων, πού περιμένουμε τόσο πολύ τήν ἄδειά μας γιά νά ζήσουμε γιά λίγο μιά πιο φυσιολογική ζωή, τί κάνουμε; Προσαρμοζόμαστε στά δεδομένα αὐτά πού περιγράψαμε παραπάνω, σάν νά μή εἴχαμε ἀκούσει ποτέ κάτι ἄλλο. Ἀπό την πνευματικότητά μας δέν μεταφέρουμε τίποτα στό χωριό, ἀλλά τή βάζουμε γιά ἕνα-δύο μῆνες στό ψυγεῖο. Τίς ἐργασίες μας τίς ἀναθέτουμε κι ἐμεῖς στόν τάδε Ἀλβανό καί στόν τάδε Πακιστανό, ἀφοῦ ὅλοι ἔτσι κάνουν.

Ἔρχεται ἑορτή καί βρίσκουμε κλειστή την Ἐκκλησία. Τί νά κάνουμε;

Δέν βαριέσαι! Περνᾶμε κι ἐμεῖς τήν ὥρα μας στήν καφετέρια ἤ πηγαίνουμε στό πανηγύρι τοῦ διπλανοῦ χωριοῦ. Καί ἐκεῖ συναντοῦμε τό ἴδιο χάλι. Ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ: 50 εἶναι μέσα, 300 ἀπ’ ἔξω. Τελικά δεχόμαστε ὅτι εἴμαστε γιά τά πανηγύρια; Ἄν ναί, δέν θά ἀργήσουμε πανηγυρίζοντας νά πέσουμε στόν γκρεμό σάν τά γουρούνια τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς.

Ἄν ὅμως ὄχι, πρέπει νά ἐκμεταλλευθοῦμε τό φετινό καλοκαίρι. Ὅλοι μαζί, ὁ ἕνας βοηθός τοῦ ἄλλου νά ἀλλάξουμε τούς ἑαυτούς μας καί τόν τόπο μας. Ἡ συρροή πλήθους στά ἀστικά κέντρα εἶναι δεῖγμα τριτοκοσμικῆς χώρας. Ὁ ἄνθρωπος ἀποκομμένος ἀπό τήν ἀπασχόληση με τή γῆ ἀρρωσταίνει ψυχικά, ἀλλά καί ὁ προσκολλημένος στή γῆ πεθαίνει πνευματικά. Ἔχουμε ἀνάγκη ὁ ἕνας τόν ἄλλον, καί ὅλοι τίς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων μας. Να ἐκμεταλλευτοῦμε, λοιπόν, τό πιό χαλαρό μας πρόγραμμα για νά πλησιάσουμε τήν Ἐκκλησία καί τούς συνανθρώπους μας, ὥστε να ἀλληλοδιδαχθοῦμε. Ἔχουμε νά μάθουμε πολλά καί ἀπό τόν πλέον ἀγράμματο τσοπάνη. 

Ἀλλά ἔχουμε καί τήν ὑποχρέωση νά μεταδώσουμε τίς καλέςσυνήθειες ὡς πρός θέματα Ἐκκλησιασμοῦ, πνευματικοῦ προγράμματος, νηστειῶν κ. ἄ. στούς πολλές φορές ἀκατήχητους συνανθρώπους μας. Καί ἄν χρειασθῆ, ἄς πιέσουμε καί λίγο τούς ἱερεῖς, τό περιμένουν. Πολλοί θέλουν νά γίνουν σωστοί ἐφημέριοι, ἀλλά ὑποχώρησαν στίς ἀντιδράσεις τῶν χωρικῶν. Αὐτό πού πρέπει πάση θυσία νά σταματήση εἶναι τά φαγοπότια κατά τίς παραμονές τῆς πανηγύρεως τοῦ κάθε ἱεροῦ Ναοῦ. Τό φαινόμενο να ξεκινᾶ τό πανηγύρι τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου μέσα στήν νηστεία με ψητά, κλαρίνα καί τελευταῖα καί με στρηπτίζ(!) εἶναι ὑψίστη ὕβρις πρός την Μητέρα ὅλων μας, ἡ ὁποία εἶναι - ἰδιαίτερα στά χαλεπά χρόνια τά ὁποῖα διανύουμε - ἡ μόνη ἐλπίς τῶν Χριστιανῶν.

Στά χέρια μας εἶναι νά ξαναζωντανέψη ἡ Ἑλληνική ὕπαιθρος, για νά ἔχουν τά παιδιά καί ἐγγόνια μας ἕναν τόπο νά ζοῦν ἀξιοπρεπῶς και πνευματικά. Ἡ ἀρχή εἶναι δύσκολη, μετά, τό ἕνα καλό θά φέρει τό ἄλλο.

π. Γεώργιος Χάας__

Ενοριακή Ευλογία , τεύχος 120

Τό ἠλεκτρονικό φακέλωμα καί ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου του κ. Ε. οικονομάκου

   Πρόσφατα διάβασα ἕνα ἄρθρο σεβαστοῦ κληρικοῦ, πού ἔχω κάθε λόγο νά ἐκτιμῶ. Σέ κάποια σημεῖα ὁ καλός συγγραφέας γράφει τά ἑξῆς, (ἄσχετα, νομίζω, μέ τό κύριο θέμα του): «Ἡ ἀπειλή τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος, τό ὁποῖο περιορίζει τήν θεόσδοτη ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ἀποτελεῖ ἀφορμή βαθυτάτης ἀνησυχίας γιά πολλούς ἀδελφούς». 

Καί παρακάτω, ἐξειδικεύοντας, ἐπιτείνει τήν ἀνησυχία: 

«Δέν θέλουμε νά γίνουμε ἀριθμοί-νούμερα, νά παραδώσουμε τό πρόσωπό μας στόν ἠλεκτρονικό ὁλοκληρωτισμό». Οἱ ἀπόψεις αὐτές, προερχόμενες μάλιστα ἀπό ἀξιοσέβαστα πρόσωπα, γεννοῦν μέσα μου πολλά ἐρωτηματικά…
     

Φακέλωμα σημαίνει συλλογή ἀπό ὑπηρεσίες ἀσφαλείας τοῦ κράτους καί ταξινόμηση σέ ἀρχεῖα πληροφοριῶν σέ σχέση μέ τούς πολίτες. Ἀποσκοπεῖ δέ στήν προστασία τῆς πολιτείας ἀπό στοιχεῖα ἀνατρεπτικά. Ἔχει ὅμως καταστεῖ ἀπεχθής στήν κοινή γνώμη, διότι διεφθαρμένα αὐταρχικά καθεστῶτα, γιά νά διώξουν διαφωνοῦντες, ἐκμεταλλεύονται ἀρχεῖα γεμάτα συκοφαντίες καί χαλκευμένα ψεύδη ἀχρείων καταδοτῶν. Σέ εὐνομούμενες πολιτεῖες, χρέος τῶν ἀρχῶν εἶναι ἡ προστασία τῶν πολιτῶν ἀπό τέτοιου εἴδους δόλιες ἐνέργειες. Καί οἱ πολίτες ἔχουν κάθε λόγο νά διεκδικοῦν στό πολιτικό ἐπίπεδο τήν προστασία τους. Σέ κάθε περίπτωση πάντως, τό φακέλωμα οὐδόλως λυμαίνεται τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου. 

Κάθε πολίτης ἔχει μπροστά του μιά γκάμα ἐπιλογῶν: νά εἶναι εὐχαριστημένος μέ τό καθεστώς καί νά τό στηρίζει· νά διαφωνεῖ στό βάθος, ἀλλά νά σωπαίνει ἀπό φόβο· νά διαφωνεῖ καί νά ἀσκεῖ δημόσια κριτική· νά μπαίνει στήν παρανομία πολεμώντας το. Ὅποια ἐπιλογή πάντως καί ἄν κάνει, θά ἔχει τίς ἐπιπτώσεις της, γιατί ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου συνοδεύεται ἄρρηκτα ἀπό προσωπική εὐθύνη. Γιά κάθε ἐπιλογή ὑπάρχουν ἀπορρέουσες εὐθύνες καί ἀντίστοιχα ρίσκα: πνευματικά, ἠθικά, ὑλικά, πολιτικά, ποινικά, κτλ. Δέν μπορεῖς νά διεκδικεῖς ὡς δικαίωμα τήν ἐλευθερία σου καί ταυτόχρονα νά θέτεις ὡς ὅρο τήν ἀσφάλεια τοῦ ἀπυρόβλητου. Ἡ διεκδίκηση τοῦ ἀπυρόβλητου διακυβεύει τήν ἴδια τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου· τήν ὑποδουλώνει στήν ὑποκρισία.
 

     Ἀνάλογα πράγματα ἰσχύουν καί στό θρησκευτικό πεδίο. Μέ ποιό τρόπο προδιαγράφει τήν πνευματική μου πορεία, τίς σχέσεις μου μέ τό Θεό καί τούς ἀδελφούς μου, τό ὅτι κάποιοι ἀρχειοθετοῦν ἠλεκτρονικά πληροφορίες, βάσιμες ἤ ἀβάσιμες, σχετικά μέ τήν οἰκογένειά μου, τήν ἐπαγγελματική καί οἰκονομική μου κατάσταση καί συμπεριφορά, τή ζωή καί τίς πεποιθήσεις μου; Ἄν δέν ἀποποιηθῶ ἐγώ τήν θεόσδοτη ἐλευθερία μου στίς ἐπιλογές μου γιά τή ζωή, ἀποδεχόμενος καί τήν εὐθύνη τῶν ὅποιων συνεπειῶν, κανένα φακέλωμα, πού κάνουν ἄλλοι γιά μένα, δέν μπορεῖ νά μοῦ τήν πάρει. Καί πῶς μέ καταργεῖ ὡς πρόσωπο, μέ κάνει «ἀριθμό-νούμερο» καί μέ ὑποδουλώνει στόν «ἠλεκτρονικό(;) ὁλοκληρωτισμό», καί μάλιστα οἰκειοθελῶς(!), ὅπως λέει ὁ καλός παππούλης, ἄν κάποιοι δώσουν ἕναν ἠλεκτρονικό ἀριθμό ἀρχειοθέτησης στήν ὁμάδα πληροφοριῶν γιά τό πρόσωπό μου;
 

     Ἡ ἀπόκρυψη “προσωπικῶν δεδομένων” δέν μπορεῖ νά εἶναι ὅρος γνησιότητας γιά τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Ἄν ἦταν, δέ θά τιμούσαμε τούς Ἀποστόλους, τούς Μάρτυρες, τούς Πατέρες, οἱ ὁποῖοι «θέατρον ἐγενήθησαν τῷ κόσμῳ καί ἀγγέλοις καί ἀνθρώποις» (Α΄ Κορ. δ΄ 9). Ὁ Χριστιανός καλεῖται νά ζεῖ ὡς «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη», ὁρατός πανταχόθεν, χωρίς ἀπόκρυφες πτυχές. Δέν ἔχει νά κρύψει τίποτα. Οὔτε τίς ἁμαρτίες του. Γιά τό Χριστιανό, ἐνάρετη ζωή δέν σημαίνει ζωή χωρίς ἁμαρτίες. Αὐτό εἶναι οὐτοπία· «οὐδείς ἀναμάρτητος». Σημαίνει ζωή διάφανη, γνήσια, ὄχι ἄλλη στό φῶς καί ἄλλη μέσα σέ ἀχλή εὐσεβοφανῶν ἀποκρύψεων. Σημαίνει ὁμολογία τῶν ἁμαρτιῶν του, συντριβή καί ἔμπρακτη, ὄχι μόνο μέ λόγια, μετάνοια. Μέ μιά τέτοια ζωή, γίνεται «τό φῶς τοῦ κόσμου» (πρβλ. Ματθ. ε΄ 14), ἀλλά καί προκαλεῖ τό φθόνο τοῦ κόσμου. Αὐτή εἶναι ἡ στενή ὁδός τῶν πιστῶν. Πότε ὁ κόσμος δέχτηκε καί δέν πολέμησε τήν εὐσεβή ζωή; Δέν εἶναι γραμμένο ὅτι «πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται»; (Β΄ Τιμ. γ΄ 12). (Πάντες, χωρίς ἐξαίρεση· τόσο πού, ἄν δέν ὑφίσταται ὁ πιστός στή ζωή του πιέσεις καί διωγμούς, θά πρέπει νά ἀναρωτηθεῖ μήπως δέ θέλησε νά ζεῖ εὐσεβῶς!)

 Ἀνεξάρτητα πάντως ἀπό τό ὅποιο φακέλωμα, οἱ γύρω του συνάνθρωποι γνωρίζουν πολλά γιά τήν πολιτεία του. Τίποτα δέ μένει κρυφό. Καί ἡ συνείδησή του γνωρίζει πολύ περισσότερα, πού οἱ γύρω του ἀγνοοῦν ἤ δέ θέλουν νά μάθουν. Πάνω δέ ἀπ’ ὅλα, ὁ παντεπόπτης Θεός, ὁ «ἐτάζων νεφρούς καί καρδίας», καταγράφει σέ «βίβλους» (μέ σύγχρονη ὁρολογία, σέ «ἀρχεῖα») μέ ἀδιάσειστα τεκμήρια, ποιός εἶναι, τί πρεσβεύει καί τί πράττει ὅσο ζεῖ. Αὐτές δέ οἱ «βίβλοι ἀνοιγήσονται, φανερωθήσονται πράξεις ἀνθρώπων, ἐπίπροσθεν τοῦ ἀστέκτου Βήματος» (λυχνικό Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεω) ὅταν ὁ Κύριος ἔλθει «κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς». Τό ἠλεκτρονικό φακέλωμα τοῦ κόσμου μᾶς μάρανε!….
 

     Ξέρω ὅτι, γιά τίς πεποιθήσεις μου, κάποιοι μέ κατατάσσουν στά ἄβουλα ὑποχείρια ἑνός «μεταφυσικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ». Δέ μέ ἀπασχολεῖ. Ἐπίτρεψέ μου ὅμως, καλέ μου παππούλη, νά θεωρῶ ψευδοπρόβλημα καί αὐτό, γιά τό ὁποῖο μοῦ κρούεις τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου, τόν «ἠλεκτρονικό ὁλοκληρωτισμό», ὅταν, γιά πρακτικές ἀνάγκες λειτουργίας τῶν ὀργανωμένων κοινωνιῶν (φορολογία, ἀσφάλεια, κοινωνική πρόνοια, κτλ.), ἀρχειοθετοῦνται στοιχεῖα γιά τό πρόσωπό μου κωδικοποιημένα σέ ἀρχεῖα, πού στήν ἐποχή μας εἶναι ἠλεκτρονικά. Μήπως δέν ἀπογράφηκαν ἡ Παναγία μας, ὁ Ἰωσήφ, ἴσως καί ὁ Κύριός μας ὡς βρέφος, στή Βηθλεέμ, στά ἀρχεῖα τοῦ Ρωμαϊκοῦ Imperium; Οἱ πιστοί αὐτοί Ἰουδαῖοι, ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἀπεμπόλησαν τή «θεόσδοτη ἐλευθερία» τους μέ τή συμμόρφωσή τους, γιά ἕνα θέμα, πού δέν ἔθιγε τήν πίστη τους, στό διάταγμα τοῦ εἰδωλολάτρη καί ἀλαζόνα κατακτητή τους, σέ μιά ἐξουσία δηλαδή «ὑπεραιρόμενη ἐπί πάντα λεγόμενον θεόν ἤ σέβασμα» (Β΄ Θεσ. β΄ 4), θεοποιημένη στό πρόσωπο τοῦ Καίσαρα;
 

     Τά ἐρεβώδη κέντρα διακυβέρνησης τοῦ κόσμου βυσσοδομοῦν κατά τῆς Ἐκκλησίας καί πασχίζουν νά μεταλλάξουν ἐλεύθερους ἐν Χριστῷ πιστούς σέ πιόνια τους. Καί ἁπλώνουν δίχτυα καί παγιδεύουν ἀναρίθμητα πλήθη στή μάντρα πολλῶν «ὁλοκληρωτισμῶν»: Στήν τυραννία τῆς «γλυκιᾶς ζωῆς»· στά δεσμά ξέφρενου δανεισμοῦ· στήν κραιπάλη τοῦ καταναλωτισμοῦ· στό ἀφιόνι τοῦ πανσεξουαλισμοῦ· στή βουλιμία γιά γρήγορο καί ἄκοπο πλουτισμό· στήν ἀλαζονεία τῆς χλιδάτης προβολῆς· στό ἀκόρεστο πάθος γιά ἐξουσία καί λιβάνισμα· στό ζυγό τῆς ἀναλγησίας γιά τόν πλησίον· στήν ἀπολυταρχία τοῦ “ἐγώ”. Τέτοιους «ὁλοκληρωτισμούς» θέλουν νά ἐγκαθιδρύσουν. Αὐτοί εἶναι πού διασποῦν τό σκληρό πυρήνα τῆς «θεόσδοτης ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου», γιατί χωρίς τή συγκατάθεσή του δέ γίνεται νά ριζώσουν. Τό «ἠλεκτρονικό φακέλωμα» τούς εἶναι ἀδιάφορο· ἔχει νά κάνει μέ ἀρχεῖα ὑπηρεσιῶν, ὄχι μέ τήν καρδιά τοῦ πιστοῦ.
   

  Κάτι ἀκόμα, παπούλη μου. Ἡ τρομολαγνεία τοῦ «ἠλεκρτονικοῦ φακελώματος» τούς πάει κουτί. Πολλοί ἀδελφοί βαυκαλίζονται μέ τόν ἀγώνα κατά του φοβεροῦ(;) «ἠλεκτρονικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ», (διαπιστώνοντας σύντομα ὅτι, στή σύγχρονη μορφή τοῦ κόσμου, κάνουν μιά τρύπα στό νερό…), ἐνῶ ταυτόχρονα, ὅπως δείχνουν μέ τήν πολιτεία τους, θεωροῦν ὡς παρωνυχίδες ὅλους τούς παραπάνω «ὁλοκληρωτισμούς», στούς ὁποίους οὔκ ὀλίγοι παραδίδονται ἀμαχητί…
     Ἔχω καί ἐγώ πείρα ζωῆς… Τήν εὐχή σου, γέροντά μου.

Ἐ. Χ. Οἰκονομάκος 

πηγή

Τυπικόν της 8ης Ἰουλίου 2012 Κυριακή Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.

Κυριακή: Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.  Τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου καί  τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Θεοφίλου τοῦ Μυροβλύτου τοῦ ἐν τῷ Ἄθῳ.

Ἦχος δ΄ – Ἑωθινόν Ε΄. Τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας: Θ΄ ΩΡΑ Ἀπολυτίκιον:  «Ἡ ἀμνάς σου, Ἰησοῦ...». Κοντάκιον:  «Ἡ  Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ...». Ἀπόλυσις:  Μικρά. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Προοιμιακός – Ψαλτήριον. Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα...». Ἑσπέρια:  1.– Τά 3 Στιχηρά Ἀναστάσιμα·  «Τόν ζωοποιόν σου Σταυρόν...  – Τοῦ ξύλου τῆς παρακοῆς...  – Πύλας ᾅδου...».  2.– Τά 3 Στιχηρά Ἀνατολικά · «Δεῦτε, ἀνυμνήσωμεν, λαοί...  – Ἄγγελοι  καί ἄνθρωποι...  – Πύλας χαλκᾶς...» καί  3.– Τά 3 Στιχηρά Προσό­μοια τοῦ Ἁγίου·  «Ἀφωρισμένος ὑπάρχων...  – Τῇ μυστικῇ παντευχίᾳ...  –Ὡς τὸ στρατόπεδον πάλαι...» εἰς 4, τὸ πρῶτον δίς. Δόξα:   Τό Ἰδιόμελον τοῦ Ἁγίου· «Ἐξέλαμψε σήμερον... ». Καί νῦν:  Τό α΄ Θεοτοκίον τοῦ ἤχου· «Ὁ διά σέ θεοπάτωρ...». Εἴσοδος:  «Φῶς ἱλαρόν...». Τό Προκείμενον τῆς ἡμέρας. Ἀπόστιχα:  Τό Ἀναστάσιμον Στιχηρόν· «Κύριε, ἀνελθών ἐν τῷ Σταυ­ρῷ...»  καί τά κατ’ Ἀλφάβητον τοῦ ἤχου· «Κρεμάμενος ἐπί ξύλου...  – Λαός παράνομος... – Μετά δακρύων γυναῖ­κες...». Δόξα:  Τό ἕτερον Ἰδιόμελον τοῦ Ἁγίου· «Ταῖς μυστικαῖς λαμπηδόσι... ».          Καί νῦν:  Τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ· «Ἀνύμφευτε Παρθένε...». Τρισάγιον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Τό φαιδρόν τῆς ἀναστάσεως...».  2.– Δόξα, τοῦ Ἁγίου· «Ὁ μάρτυς σου, Κύριε...» καί  3.– Καί νῦν, τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ·«Τό ἀπ’ αἰῶνος ἀπόκρυφον...».  Ἀπόλυσις:  «Ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...». Τῇ Κυριακῇ πρωΐ:  ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ Μετά τόν Ν΄ Ψαλμόν, ὁ Τριαδικός Κανών·  «Τριάδα θεαρχικήν δοξάσωμεν...»,  τά Τριαδικά· «Ἄξιόν ἐστιν...». Τρισάγιον καί ἡ Ὑπακοή τοῦ ἤχου· «Τά τῆς σῆς παραδόξου ἐγέρσεως...». ΟΡΘΡΟΣ Ἑξάψαλμος. Εἰς τό· «Θεός Κύριος...». Ἀπολυτίκια:  Τά τοῦ Ἑσπερινοῦ. Καθίσματα: Τά Ἀναστάσιμα τῆς α΄ καί β΄ Στιχολογίας , μετά τῶν Θεοτοκίων αὐτῶν. Τά Εὐλογητάρια – ἡ Ὑπακοή – οἱ Ἀναβαθμοί  καί τό Προκείμενον τοῦ ἤχου. Κανόνες:  1.– Ὁ Ἀναστάσιμος· «Θαλάσσης τό ἐρυθραῖον πέλαγος...»,  μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ καί  2.– Τοῦ Ἁγίου· «Πλουσίαις, μαρμαρυγές...», ἀμφότεροι εἰς 4. Ἀπό γ΄ ᾨδῆς· Μεσῴδιον Κάθισμα:  Τοῦ Ἁγίου· «Τόν Παῦλον ὡς τὸ πρίν...»,  μετά τοῦ Θεοτοκίου αὐτοῦ· «Ἐλπὶς Χριστιανῶν,...». Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς· Κοντάκιον – Οἶκος:  Τά Ἀναστάσιμα. Συναξάριον:  Τῆς ἡμέρας. Καταβασίαι:  «Ἀνοίξω τό στόμα μου...». Εὐαγγέλιον Ὄρθρου:  Τό Ε΄ Ἑωθινόν· «Ὁ Πέτρος ἀναστάς ἔδραμεν ἐπί τό μνημεῖον...»,  κτλ. Ἡ Τιμιωτέρα. Εἱρμός θ΄ ᾨδῆς:  «Ἅπας γηγενής...». «Ἅγιος Κύριος...». Ἐξαποστειλάρια:  1.– Τό Ε΄ Ἀναστάσιμον· «Ἡ ζωή καί ὁδός Χριστός...».  2.– Τοῦ Ἁγίου· «Ἐξ οὐρανοῦ ὡς τῷ Παύλῳ...» καί 3.– Τό Θεοτοκίον αὐτοῦ·«Σοῦ τό πολίτευμα Λόγε...». Αἶνοι:  1.– Τά 4 Στιχηρά Ἀναστάσιμα·  «Ὁ Σταυρόν ὑπομείνας...  – Ἐν τῷ Σταυρῷ σου, Χριστέ...  – Τῷ σῷ Σταυρῷ, Χριστέ...  – Τῶν πατρικῶν σου κόλπων...»  καί 2.– Τά 3 Στιχηρά Προσόμοια τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ  τοῦ Ἁγίου·  «Οὐρανόθεν ἡ κλῆσίς σου...  – Ἐγκρατείᾳ τό πρότερον...  – Στρατηγός ὡς ἀήττητος...» εἰς 4, τό πρῶτον δίς,  μετά στίχων εἰς τά δύο τελευταῖα:  α΄.– «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ, ὁ Θεός Ἰσραήλ».  β΄.– «Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος,  πάντα τά θελήματα αὐτοῦ ἐν αὐτοῖς».  Δόξα:  Τό Ε΄ Ἑωθινόν· «Ὤ τῶν σοφῶν σου κριμάτων...». Καί νῦν:  «Ὑπερευλογημένη...». Δοξολογία:  Μεγάλη. «Σήμερον σωτηρία...». ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ «Τό φαιδρόν τῆς ἀναστάσεως...». Εἴσοδος. Εἰσοδικόν: «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...». Μετά τήν Εἴσοδον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Τό φαιδρόν τῆς ἀναστάσεως...».  2.– Τοῦ Ἁγίου·«Ὁ μάρτυς σου, Κύριε...» καί  3.–   Τοῦ Ναοῦ. Κοντάκιον: «Προστασία...». Τρισάγιον. Ἀπόστολος:  Κυριακῆς ε΄ ἑβδομάδος Ἐπιστολῶν· «Ἡ μέν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας...»  (Ῥωμ. ι΄ 1-10). Εὐαγγέλιον:  Κυριακῆς ε΄ ἑβδομάδος Ματθαίου· «Ἐλθόν­τι τῷ Ἰησοῦ εἰς τήν  χώραν τῶν Γεργεσηνῶν...» (Ματθ. η΄ 28-34, θ΄ 1). Εἰς τό Ἐξαιρέτως:  «Ἄξιόν ἐστιν...». Κοινωνικόν:  «Αἰνεῖτε...». «Εἴδομεν τό φῶς...», κτλ. Ἀπόλυσις:  Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ.

Μιχαήλ Χούλης, Ψυχοσωματική σκλαβιά και απελευθέρωση: Η περίπτωση του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών

πηγή

Ψυχοσωματική σκλαβιά και απελευθέρωση: Η περίπτωση του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών

 Μιχαήλ Χούλη,  Θεολόγου

Διάχυτη είναι σε όλη την Καινή Διαθήκη η πεποίθηση ότι ο Ιησούς δεν δίδασκε μόνο και καλούσε τους ανθρώπους στην αγάπη, τη μετάνοια, την ειρήνη και τη δικαιοσύνη, αλλά και ότι φανέρωνε με τη ζωή Του και τα θαύματά του τις αλήθειες αυτές του νέου κόσμου του Θεού, που ο ίδιος εγκαινίασε. Έδινε ο ίδιος τη μάχη με τον παλιό κόσμο και κονταροχτυπήθηκε με τις άδικες δομές και αρχές, τα ύπουλα συμφέροντα και την υποκρισία των ανθρώπων της εποχής του. 

Όχι μόνο βέβαια μ’ αυτούς, αλλά και με τις αντίθεες δυνάμεις των πονηρών πνευμάτων, που την εξουσία τους νίκησε τελεσίδικα με τη θυσία του στον Γολγοθά και την ανάστασή του. Άλλωστε, «προς τούτο φανερώθηκε ο Υιός του Ανθρώπου: Για να καταργήσει τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιω. 3,8). Ένα τέτοιο παράδειγμα θεραπείας και απελευθέρωσης ανθρώπου υποταγμένου στον σατανά είναι και το περιστατικό με το δαιμονισμένο νέο στα Γάδαρα (ή Γέργεσα), που παραθέτουμε αμέσως παρακάτω. Είναι απαραίτητο όμως να αναφέρουμε ότι πριν από την επιτέλεση του θαύματος, ο Χριστός είχε ηρεμήσει τη φουρτουνιασμένη θάλασσα (δείχνει την εξουσία του πάνω στη φύση) και είχε αναστήσει τη κόρη του Ιαείρου (επισημαίνει την εξουσία του πάνω στον θάνατο, είναι ο άρχων της ζωής). Με το παρόν περιστατικό (που δεν είναι φυσικά το μόνο στα Ευαγγέλια) φανερώνει ότι κυριαρχεί και στο βασίλειο των δαιμόνων και αποδεικνύεται ότι είναι ο αληθινός Θεός. Η ιστορία συνέβη ως εξής:

Κάποια φορά ο Ιησούς επισκέφθηκε την πόλη Γέργεσα με πλοιάριο. Εκεί τον συνάντησε ένας άνθρωπος (στο Ματθ. 8,28 αναφέρονται δύο άνθρωποι) με πνεύμα ακάθαρτο που κατοικούσε στα μνήματα (που ήταν τότε μέσα σε σπηλιές). Ούτε και οι αλυσίδες μπορούσαν να τον συγκρατήσουν, επειδή πολλές φορές είχε σπάσει τις αλυσίδες και τα δεσμά είχε συντρίψει, και κανείς δεν είχε τη δύναμη να τον δαμάσει. Και νυχθημερόν γύριζε στα μνήματα και τα βουνά, κραυγάζοντας και καταπληγώνοντας τον εαυτό του με πέτρες. Και όταν είδε τον Ιησού (τον μοναδικό αυτόν γιατρό ψυχών και σωμάτων), να έρχεται από μακριά, έτρεξε και τον προσκύνησε και αφού φώναξε με μεγάλη κραυγή, του λέει: «Τι σχέση έχω εγώ με σένα, Ιησού, γιε του Θεού του Υψίστου; Σε εξορκίζω στο Θεό, μη με βασανίσεις». Γιατί ο Χριστός τού έλεγε: «Βγες ακάθαρτο πνεύμα από τον άνθρωπο». Και τον ρωτούσε ο Ιησούς: «Ποιο είναι το όνομά σου;» Και απάντησε αυτό και είπε: «Λεγεώνα με λένε, γιατί είμαστε πολλοί» (Λεγεώνα ήταν στρατιωτικό σώμα από 6.000 περίπου πεζούς και 300 ιππείς).  Και πολύ παρακαλούσε τον Ιησού να μην τους στείλει έξω από τη χώρα (ή στην άβυσσο, σύμφωνα με το Λουκ. 8,31). Αλλά ήταν και ένα κοπάδι χοίρων που έβοσκε προς το μέρος του βουνού. Και τον παρακάλεσαν τα πονηρά πνεύματα και του έλεγαν: «Στείλε μας στα γουρούνια και άσε μας να μπούμε μέσα σ’ αυτά». Και τους το επέτρεψε ο Χριστός (για να φανεί έτσι η δύναμη του Θεού και η αλήθεια των λόγων του), γιατί σπλαχνίστηκε τον δυστυχισμένο αυτόν άνθρωπο. Και πράγματι μπήκαν στους χοίρους και όρμησαν αυτοί από το γκρεμό στη θάλασσα. Ήσαν δε οι χοίροι περίπου 2.000 και πνίγηκαν στη θάλασσα -και συμβολικά ακόμη, η θάλασσα εκπροσωπούσε για τους Εβραίους τις δυνάμεις του χάους και της καταστροφής. Και οι χοιροβοσκοί έφυγαν και αναγγείλανε το γεγονός στην πόλη και στα χωράφια. Και οι κάτοικοι βγήκανε να δούνε τι συνέβη. Και έρχονται κοντά στον Ιησού και βλέπουν τον δαιμονισμένο να είναι πλέον καθισμένος και ντυμένος και γνωστικός, και φοβήθηκαν. Και άρχισαν να παρακαλάνε τον Ιησού να φύγει έξω από τα σύνορά τους (φοβήθηκαν μην πάθουν χειρότερα κακά, αλλά και παρέμειναν στην πτώση τους διότι δεν πίστεψαν σ’ αυτόν). Και όταν έμπαινε ο Χριστός στο πλοίο για να κατευθυνθεί στην Καπερναούμ, τον παρακαλούσε ο πρώην δαιμονισμένος να πάει μαζί Του (Είχε θαμπωθεί από το μεγαλείο του Χριστού, αλλά και δεν έπαυε να φοβάται μήπως επανέλθει στο ίδιο κακό). Και δεν τον άφησε ο Ιησούς, αλλά του λέει: «Πήγαινε στο σπίτι σου και στους δικούς σου και ανάγγειλέ τους όσα έκανε ο Κύριος σε σένα και σε ελέησε». Κι έφυγε ο ευεργετηθείς και άρχισε να κηρύττει στη Δεκάπολη όσα του έκανε ο Ιησούς και όλοι θαύμαζαν [βλ. Μάρκ. 5,1-20 και 9,14-29/ Ματθ. 8,28-34 και 16-17/ Λουκ. 8,26-39 και 9,37-42]. 

Από το προαναφερθέν κείμενο, που παραθέτουν με μικρές παραλλαγές ο Ματθαίος, ο Μάρκος και ο Λουκάς, εξάγονται οι ακόλουθες αλήθειες:

Φαίνεται ξεκάθαρα στην Παράδοση της Εκκλησίας και στην Καινή Διαθήκη: (α) πως υπάρχει αόρατος πνευματικός κόσμος, άγιος και σατανικός, οι άγγελοι και οι δαίμονες, από τους οποίους έχει διαχρονικά εμπειρία η Εκκλησία, ιδίως οι ασκητές, οι μοναχοί, αλλά και όσοι προσπαθούν να εφαρμόσουν το θέλημα του Θεού στη ζωή και το περιβάλλον τους, και (β) πως ακόμη και τα δαιμόνια υποτάσσονται στον Χριστό ως σε παντοδύναμο Θεό. Ο Διάβολος στην Αγία Γραφή παρουσιάζεται ήδη από την πτώση των πρωτοπλάστων να έχει εισχωρήσει στην ανθρώπινη ιστορία και να προσπαθεί  να καταστρέψει με νύχια και με δόντια τον άνθρωπο, «ως λέων ωρυόμενος» (Α΄ Πέτρ. 5,8). Όπως ακριβώς ένα ανοικτό τραύμα χωρίς φροντίδα και αντιβίωση μολύνεται, έτσι και οι πρώτοι άνθρωποι άφησαν εκτεθειμένο το νου και την καρδιά τους στην επιρροή του κακού, με αποτέλεσμα να υποκύψουν στις παγίδες του αντιχρίστου πνεύματος. Η συγκεκριμένη περικοπή αποδεικνύει ότι οι δαίμονες έχουν μάλιστα και προσωπική συνείδηση και θέληση και δεν είναι απλά μια διανοητική κατασκευή που σημαίνει κάτι το κακό. Ο ‘διάβολος’ λέγεται έτσι επειδή συκοφαντεί και διαβάλλει τις πράξεις των ανθρώπων ενώπιον του Θεού και με τη λέξη ‘σατάν’ υπονοείται στα εβραϊκά αυτός που εναντιώνεται και αντιστέκεται στα σχέδια του Θεού, ο αντίδικος και ο αντίπαλος. Εκτός από τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό, ό σατανάς με διάφορες ονομασίες παρουσιάζεται και στον Βουδισμό και στον Ισλαμισμό να κινείται μοχθηρά και ύπουλα εναντίον του καλού και να ενσαρκώνει το απόλυτο κακό. 

Οι δαιμονισμένοι δεν είναι ψυχοπαθείς. Άλλο δαιμονισμός και άλλο τρέλα, σχιζοφρένεια ή άλλου είδους πάθηση. Στην Καινή Διαθήκη φανερά διαχωρίζονται τέτοιες καταστάσεις, ώστε να μην έχουμε το δικαίωμα να κατηγορήσουμε την εποχή του Ιησού ότι βρίσκεται στην άγνοια. Δύο παραδείγματα μόνο θα αναφέρουμε, στο κατά Μάρκον 1,32 & 1,34, όπου λέγονται τα εξής: «Και αργά το απόγευμα όταν έδυσε ο ήλιος, του έφεραν όλους τους ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ και τους ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥΣ….. και θεράπευσε πολλούς που υπέφεραν από ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ και έβγαλε πολλά ΔΑΙΜΟΝΙΑ…. Και δεν άφηνε τα δαιμόνια να μιλάνε, γιατί γνώριζαν ότι αυτός είναι ο Χριστός». Όπως βλέπουμε, τα δαιμόνια που συναντάμε στα Ευαγγέλια συζητάνε με το Χριστό, απομακρύνονται από τους ανθρώπους, ομολογούν τον Χριστό ως Θεό, μάλιστα δε ‘πιστεύουν και φρίττουν’, σύμφωνα με τον απόστολο Ιάκωβο, αλλά δεν ποιούν καρπούς μετανοίας διότι παγιώθηκαν στο κακό (Ιακ. 1,19). Σε άλλα σημεία της Γραφής πλησιάζουν και προσκυνούν τον Ιησού ή αναγνωρίζουν ότι έχει εξουσία πάνω τους και παρακαλάνε για την αποτροπή της τιμωρίας τους (βλ. π.χ. Λουκ. 8,28/ Μαρκ. 5,6/ Ματθ. 8,29/ Ματθ. 8,31). Αυτά όλα είναι προσωπικοί τρόποι αντίδρασης, που δεν μπορούν να αποδοθούν σε συνηθισμένες μορφές ψυχασθένειας. Σε πολλές περιπτώσεις οι δαιμονισμένοι αποκαλύπτουν σε πλησίον παρευρισκόμενους διάφορες κρυφές πράξεις τους, τα ονόματα τρίτων και τις ιδιότητές τους κ.α., γεγονότα που δεν ερμηνεύονται δια της κοινής λογικής ή μόνο βιολογικά. Κατά την σύμφωνη γνώμη των αγίων και των Πατέρων της Εκκλησίας, η χειρότερη μορφή τυραννίας είναι εκείνη του διαβόλου πάνω στον άνθρωπο, που βέβαια έχει διαβαθμίσεις και απαντάται και με διαφορετικές μορφές, όπως είναι οι περιπτώσεις υπερηφάνειας, ασέβειας, κακίας, υποδούλωσης στα πάθη, αίρεσης, απιστίας, ειδωλολατρίας κ.ο.κ. 

Στη χώρα μας δρουν και «υπηρετούν» τους ανυποψίαστους συνανθρώπους μας, είτε ατομικά είτε με μορφή εταιρειών, πολλές χιλιάδες μάγοι, μέντιουμ και οραματίστριες, που είναι ενεργούμενα υπερφυσικών κακών δυνάμεων (όσοι δεν εξαπατούν ταχυδακτυλουργικά τους πελάτες τους) και φθείρουν ψυχές. Δυστυχώς το πονηρό πνεύμα καμουφλάρεται και παρουσιάζει τα κατορθώματά του στη σύγχρονη εποχή μας με επιστημονικοφανές προσωπείο και ως εξωτερίκευση των εσωτερικών δήθεν δυνάμεων που σε αδράνεια υπάρχουν μέσα μας. Στο ίδιο πνεύμα βαδίζουσα η αποκρυφιστική Νέα Εποχή προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους, και βεβαίως πλανεμένα διδάσκει, ότι όλοι είμαστε εν υπνώσει θεοί επί της γης και πως τα θαύματα και η αλλαγή στη ζωή μας είναι κατορθωτά με την επίκληση συνειδητών ενεργειακών δυνάμεων, στις οποίες δίνουν ονομασίες, όπως: ‘μεγάλοι παλιοί’, ‘οντότητες’ με συγκεκριμένα ονόματα (των οποίων καθίστανται κανάλια-φορείς), ‘άγγελοι’ (εξ ου και η σύγχρονη πνευματιστική αγγελολογία), ‘δύναμη ρέικι’ κ.λπ. Όλα αυτά είναι καμουφλαρισμένη διδασκαλία της σύγχρονης μαγείας. Ο απόστολος Παύλος μάλιστα αποκαλύπτει (αλλά και ο Μέγας Αθανάσιος αναφέρει ότι συνέβαινε στη ζωή του Μεγάλου Αντωνίου) ότι τα δαιμόνια εμφανίζονται και ως άγγελοι φωτός για να παραπλανήσουν αρκετούς (Β΄ Κορ. 11,14). Η λαϊκή παροιμία «ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός» έχει το ίδιο ακριβώς νόημα για τις κοσμικές υποθέσεις.     

Ο νέος αυτός της ευαγγελικής διηγήσεως, υπόδουλος καθώς ήταν στον διάβολο, έπασχε από αντικοινωνικότητα, επιθετικότητα, εσωτερική διάσπαση και συγκρούσεις, καταστροφική ορμή, έλλειψη προσωπικής συνοχής, μοναξιά και απομόνωση, αφού τα πάθη άλλωστε στην Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία είναι διαστροφή των ψυχικών δυνάμεων και κλιμακούμενη αδράνεια προς το καθ’ ομοίωση (της πορείας προς τη θέωση-ένωση με το Θεό). Αυτές είναι οι συνέπειες του κακού στον άνθρωπο, που διαχέονται και στο περιβάλλον ως ταλαιπωρία, ασθένεια, πείνα, μίσος, πόλεμος, τρομοκρατία, αναρχία, βιασμός, αυτοκτονία κ.λπ., και που έχουν την αρχή τους όχι στο Θεό, αλλά στον μοχθηρό αόρατο πνευματικό κόσμο. Ο Χριστός προσφέρει τη νίκη πάνω στις σκοτεινές και απάνθρωπες δυνάμεις και τη δυνατότητα εσωτερικής συνοχής, ελευθερίας και προσωπικής καταξίωσης, μέσω της Χάρης του, των μυστηρίων της Εκκλησίας (ιδιαίτερα της Εξομολόγησης και της Θ. Κοινωνίας), της αγάπης και της χριστιανικής άσκησης (ταπείνωση, νηστεία, προσευχή, εκκλ. λατρεία, αγρυπνία κ.α.), άνευ της οποίας, και χωρίς την τήρηση των εντολών του Χριστού, όλα φαντάζουν ότι μπορούν να επιτευχθούν μαγικά, χωρίς δηλαδή τη δική μας συν-ενέργεια. Σύμφωνα εξάλλου με τα λόγια του Κυρίου, το «γένος» των δαιμόνων δεν μπορεί να εκδιωχθεί παρά μόνο «με προσευχή και νηστεία» (Ματθ. 14,21).  

Η πίστη στον Χριστό ή η απιστία είναι προσωπική επιλογή των ανθρώπων, διότι υπάρχουν και άνθρωποι που ενώ βλέπουν στη ζωή τους και γύρω τους να συμβαίνουν θαύματα, δεν επιθυμούν τη γνωριμία με το Χριστό και τη συνάντηση σε πνευματικό επίπεδο μαζί Του. Επίσης πολλοί από αυτούς δεν συγκινούνται από τα σοβαρά προβλήματα των συνανθρώπων τους, αλλά ζούνε μόνο για τα συμφέροντά τους. Στο παραπάνω παράδειγμά μας εκπροσωπούνται από τους αγνώμονες Γαδαρηνούς, που αντί να ευχαριστήσουν τον Κύριο (και να μετανοήσουν) που λύτρωσε έναν συμπολίτη τους και τους απάλλαξε από έναν δημόσιο κίνδυνο, όπως ήταν ο δαιμονισμένος, έδιωξαν και αποδοκίμασαν ομαδικά τον Χριστό, ίσως επειδή έβλαπτε τα συμφέροντά τους, την εμπορία δηλαδή των χοίρων που στους Ιουδαίους τότε απαγορευόταν. Ο Χριστός διακριτικά τότε απομακρύνθηκε, πιστός στην ελευθερία των ανθρώπων να διαλέγουν οι ίδιοι την πορεία της ζωής τους. 

Ο πρώην υπόδουλος και νυν Χριστόδουλος (που σημαίνει πραγματικά ελεύθερος) και σώφρων νέος, έγινε κήρυκας των θαυμασίων του Θεού στους γείτονές του και στα γύρω χωριά (και στους εθνικούς δηλαδή), όπως του υπέδειξε ο Κύριος. Ο θεραπευθείς και χαριτωμένος άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του και αποπνέει χάρη και θεϊκή ηρεμία, ενώ δεν αποτελεί κίνδυνο για τους άλλους. Ο Χριστός χρησιμοποιεί εξάλλου ως συνεργάτες Του εμάς τους ανθρώπους και πιστούς στο θέλημά του. Αυτό μας φανερώνει ότι έχουμε χρέος και εμείς να γινόμαστε κήρυκες της αγάπης του Θεού και απόστολοί Του, με λόγια και με έργα, εξατομικεύοντας τη σημασία κάθε περίπτωσης και ενεργώντας με διάκριση και πραότητα.

Όπου κυριαρχεί το μίσος, η καταστροφή, η επιθετικότητα, η αδικία, ο αλληλοσπαραγμός και φυγαδεύεται η αγάπη, η ελευθερία και η ειρήνη, εκεί κυριαρχεί και ο διάβολος, αφού διώκεται ο Χριστός. Όπου υποχωρεί ο Θεός (εκεί που οι άνθρωποι τον αρνούνται, αφού εκείνος δεν βιάζει τη θέληση κανενός), εκεί ως παρυπόσταση κερδίζει έδαφος το κακό. Όπως το σκοτάδι δεν υπάρχει από μόνο του αλλά είναι η απουσία του φωτός, έτσι και το κακό υλοποιείται όταν απουσιάζει το καλό. Αντίθετα, η χριστιανική ζωή χαρακτηρίζεται από ενότητα, φιλανθρωπία, συμφιλίωση, αγάπη, αγιασμό. Σ’ αυτό το περιβάλλον αναπαύεται ο Θεός και οι χριστιανοί χαρακτηρίζονται παιδιά Του.

Ο Χριστός, τέλος, είναι ο ελευθερωτής ψυχών και σωμάτων. Η σύγκρουση με το πονηρό πνεύμα έληξε, με νικητή τον αναστάντα Θεάνθρωπο. Ο Χριστός ήλθε «ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α' Ιω. 3,8) και η ανθρώπινη φύση λυτρώθηκε, με αρχή της σωτηρίας την ενσάρκωσή  Του. Για την καταξίωση όμως του ανθρωπίνου προσώπου απαιτείται καθημερινός αγώνας. Η εσωτερική και εξωτερική αλλαγή του πρώην δαιμονισμένου επισημαίνει ότι στον νέο κόσμο του Θεού, που συντελείται καθ’ οδόν και προς το μέλλον, θα υποχωρήσει κάθε μορφή του κακού. Η Εκκλησία είναι το σώμα Του «παρατεινόμενο στους αιώνες» (άγιος Αυγουστίνος). Είναι το ψυχοσωματικό ουράνιο Πανδοχείο, ιατρείο ψυχών και σωμάτων, κατά την πατερική ερμηνεία της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη. Εκεί μόνο βρίσκει αληθινή και αιώνια ανάπαυση ο άνθρωπος, διώκεται το κακό και γαληνεύει η ψυχή, αφού επικοινωνεί όχι μόνο αγαπητικά και αδελφικά με τους συνανθρώπους του, αλλά και μέσω των εκκλησιαστικών μυστηρίων με τους αγίους και τους αγγέλους του Θεού.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:

Βικιπαίδεια, λήμμα Διάβολος

«Λόγος και Ύπαρξη», Κων/νου Γρηγοριάδη, τ. Α΄, έκδ. Β΄, εκδ. Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Αθ. 2001

«Ο Ιησούς Χριστός, ο Καινούριος Κόσμος του Θεού και Εμείς», εκδ. Πατάκη, 2004

«Ορθόδοξα Μηνύματα», Σταύρου Φωτίου, εκδ. Γρηγόρης, Αθ. 2000

«Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού», Νικόλαου Νευράκη, Αθ. 1989

«Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού», Σάββα Αγουρίδη-Σωκράτη Νίκα, ΟΕΔΒ, Αθ. 1993

«Τα τέσσερα Ευαγγέλια και οι Πράξεις των Αποστόλων», Τιμοθέου Κιλίφη, Α΄ τόμος, 4η έκδ., Αθ. 1999

«Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου», Νικολάου Σωτηρόπουλου, εκδ. Ο Σταυρός, Αθ. 1981