ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΜΑΣ Η «ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ» ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΤΕΣ ΤΙ ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΝ;

ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΜΑΣ Η «ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ»
ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΤΕΣ ΤΙ ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΝ;

O  Ἀμερικανός Νευροχειρουργός Alexander Eben ἦταν ἀπό τούς
σθεναρούς ὑποστηρικτές, πού θεωροῦσαν τόν ἐγκέφαλο ὡς μηχανή,
ἡ ὁποία παράγει τό φαινόμενο τῆς συνειδήσεως. «Ἅπαξ καί ἡ μηχανή
σταματάει τή λειτουργία της, παύει καί ἡ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσο
περίπλοκος καί μυστηριώδης καί ἄν εἶναι ὁ πραγματικός μηχανισμός
τῶν διαδικασιῶν πού διεξάγονται στόν ἐγκέφαλο, τόσο ἁπλός εἶναι ὡς
πρός τήν ἀρχή του: Μόλις τραβᾶς τό καλώδιο ἀπό τήν πρίζα, σβήνει ἡ
τηλεόραση.»
Αὐτή ἦταν ἡ πεποίθηση τοῦ κ. Eben προτοῦ ἐμπλακεῖ ἡ ὑγεία του σέ
μεγάλη περιπέτεια, τήν ὁποία περιγράφει ἡ δημοσιογράφος Lisa Kleine
στό γερμανικό περιοδικό Fokus ὡς ἑξῆς:
«Εἶναι 10 Νοεμβρίου 2008, ὥρα τέσσερις καί μισή τά ξημερώματα,
ὅταν διαπερνάει ἕνας ὀξύτατος πόνος τήν σπονδυλική στήλη τοῦ 54χρονου
Νευροχειρουργοῦ Eben Alexander. Εἶναι ἄραγε αἰτία ἡ ἴωση, ἡ ὁποία
τόν βασανίζει ἐδῶ καί μιά βδομάδα; Γιά ὕπνο οὔτε λόγος. Κάνει ἕνα
ζεστό μπάνιο. Μόλις μπαίνει στό νερό ἄλλος πόνος-σφάχτης. Γιά αὐτό
ἀποκλείεται νά εὐθύνεται ἡ γρίππη. Λίγες ὧρες ἀργότερα καλεῖ ἡ σύζυγός
του βοήθεια. Ὁ ἀσθενής μεταφέρεται μέ ἀσθενοφόρο στό Νοσοκομεῖο
Lynchburg –πλέον ἀναίσθητος– στό Νοσοκομεῖο, στό ὁποῖο ὁ ἴδιος κατά
καιρούς χειρουργοῦσε. Αὐτή τή φορά φθάνει ξαπλωμένος στό φορεῖο,
καταληφθείς ἀπό μιά ἔντονη ἐπιληπτική κρίση. Ἡ διάγνωση τῶν ἰατρῶν -
συναδέλφων του: Βακτηριακή Μηνιγγίτιδα.
Ὁ Alexander ἔπεσε σέ βαρύ κῶμα γιά ἕξι μέρες καί ἡ ἐλπίδα ἐπι-
βίωσης ἦταν - σύμφωνα μέ τήν ἐκτίμηση τῶν ἰατρῶν - λιγώτερο ἀπό 3%,
καί στήν περίπτωση ἐπιβίωσης θά εἶχε μή διορθώσιμες βλάβες στόν
ἐγκέφαλο μέ ἀποτέλεσμα μόνιμη ἀναπηρία, λόγῳ τῆς καταστροφῆς τοῦ
νεοφλοιοῦ του.»
Καί ἀκριβῶς αὐτή ἡ περιοχή τοῦ ἐγκεφάλου ἀπασχολοῦσε τόν ἰατρό
μιά ὁλόκληρη ζωή. Καί σ’ αὐτήν ἀκριβῶς τήν περιοχή ἑστίασε τήν συνεί-
δηση τοῦ ἀνθρώπου. Μέ νεκρωμένη αὐτή τήν περιοχή –ὑπεστήριζε πάντα–
δέν ἔχει ἀξία ἡ ἀνθρώπινη ζωή καί δέν ὑπάρχει οὐσιαστικά ζωή.
Γι’ αὐτό καί δέν λογάριαζε ποτέ τίς διηγήσεις ἀνθρώπων, ἀσθενῶν

του, κλινικά νεκρῶν, πού ἔπειτα ἀπό ἀνάνηψη ἐπανέκαμψαν. Τέτοιες
ἐμπειρίες τοῦ ἄλλου κόσμου χαρακτήρισε ὁ ἰατρός ὡς ἐξαπατήσεις τοῦ
ἐγκεφάλου.
Αὐτά ὅμως ἴσχυαν μέχρι πού ἦλθε ὁ ἴδιος στήν κατάσταση αὐτή,
στήν ὁποία διέτρεξε - ὅπως λέει ὁ ἴδιος - τρεῖς σταθμούς, τούς ὁποίους
ὀνομάζει Ἅδη ἤ βασίλειο τῆς προοπτικῆς τοῦ γαιοσκώληκα, πέρασμα καί
κέντρο. Τόν πρῶτο σταθμό περιγράφει ὁ ἰατρός ὡς μία κόκκινη-καφέ
θάλασσα ἀπό ἀντικείμενα πού ἔμοιαζαν μέ ρίζες καί ἀγγεῖα αἵματος σέ
μιά τεράστια λασπώδη μήτρα. Ὁ ἴδιος βρισκόταν μέσα σ’αὐτή τή θάλασσα
στά ἐντότατα τῆς γῆς, ὅπου ἐνίοτε ἀνεδύσαντο τρομακτικά πρόσωπα ζώ-
ων πού ἀναστέναζαν καί ἐξαφανίζονταν πάλι. Γλώσσα, συναισθήματα,
λογική - ἀπ’ ὅλα αὐτά οὔτε ἴχνος. Ἐπεκρατοῦσε μιά ἔντονη δυσωδία ἀπό
περιττώματα, αἷμα καί ἔμετο. Ἦταν ἕνας πολύ ἀπεχθής τόπος.
Μετά ὅμως πέρασε ἀπό ἕνα τοῦνελ μέ φῶς, πού τόν ὁδήγησε στό
δεύτερο σταθμό, τό πέρασμα. Ἐκεῖ συνάντησε εὔφορα πράσινα τοπία πού
ἔμοιασαν μέ γήϊνα. «Πέταξα πάνω ἀπό δένδρα καί ἀγρούς, ποτάμια καί
καταρράκτες, κάπου-κάπου καί πάνω ἀπό ἀνθρώπους, ἀνάμεσα στούς
ὁποίους ἦσαν καί παιδιά. Γελοῦσαν καί ἔπαιζαν. Οἱ ἄνθρωποι τραγουδοῦ-
σαν καί χόρευαν σέ κύκλους». Μιά ὄμορφη γυναίκα τόν συνόδευσε μέχρι
τόν τρίτο σταθμό, τό κέντρο.
Ἐκεῖ φθάνοντας μέσω ρόζ-λευκῶν νεφελῶν πιστεύει ὅτι συνάντησε
τόν ἴδιον τόν Θεόν, τόν ὁποῖον περιγράφει ὡς «κατάμαυρο σκοτάδι, τό
ὁποῖο συνάμα ἦταν κατάμεστο ἀπό φῶς καί ὁ ὁποῖος μέ ἤξερε ἀπό μέσα
καί ἀπ’ ἔξω, καί εἶχε χαρακτηριστικά πού ὅλη τή ζωή μου εἶχα συνδυάσει
μέ ἀνθρώπους: ζεστασιά, συμπόνια, συμπάθεια, ἀκόμα καί χιοῦμορ καί
εἰρωνία. Τό κυρίαρχο στοιχεῖο στόν ἄλλον κόσμο ἦταν ἡ ἀγάπη.»
Μετά τήν ἀνάκαμψή του ὁ συγκεκριμένος ἰατρός - ἐρευνητής ἄλλαξε
γραμμή, διότι σύμφωνα μέ τήν πολυετῆ ἔρευνά του, στήν περίπτωσή του
ἦταν ἀδύνατο νά πρόκειται περί φαντασιώσεως ἤ ἀπάτης τοῦ ἐγκεφάλου,
ἐπειδή ἡ περιοχή πού παράγει τέτοιες ψευδαισθήσεις, ὁ νεοφλοιός, εἶχε
σχεδόν ὁλοσχερῶς νεκρωθῆ.
Ὁ Alexander Eben ἔχει τήν πεποίθηση ὅτι πρόκειται γιά πραγματικά
βιώματα, καί ἔγινε ὑπέρμαχος τοῦ ὅτι ὑπάρχει συνείδηση καί πέρα ἀπό τίς
μετρήσιμες ὀργανικές καί σωματικές λειτουργίες.
Ὅπως καί ἄν βλέπει καί κρίνει κανείς τίς περιγραφές τοῦ A. Eben
στό βιβλίο του «Ματιά στήν αἰωνιότητα», ἕνα γίνεται ὁλοφάνερο: πόσο
λίγη ἐμπιστοσύνη ἔχουν κάποιοι ἐπιστήμονες στήν ἐπιστήμη τους!

Ἐμεῖς πάντως μένομε σταθεροί στήν προσδοκία ἀναστάσεως νεκρῶν
καί ζωῆς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.
Ὅταν ὁ ἀναστάς Κύριος φέρνει στό Σῶμα Του τά στίγματα τῶν
ἥλων καί τῆς λόγχης, τά ὁποῖα ἐπιδεικνύει στούς Ἁγ. Ἀποστόλους, γιά νά
πεισθοῦν ὅτι Αὐτός εἶναι «ἴδετε τάς χεῖράς μου καί τούς πόδας μου, ὅτι
αὐτός ἐγώ εἰμι· ψηλαφήσατέ με καί ἴδετε, ὅτι πνεῦμα σάρκα καί ὀστέα οὐκ
ἔχει καθώς ἐμέ θεωρεῖτε ἔχοντα» στό ἕκτο ἐωθινό Εὐαγγέλιο καί «εἶτα
λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε καί ἴδε τάς χεῖράς μου, καί
φέρε τήν χεῖρά σου καί βάλε εἰς τήν πλευράν μου καί μή γίνου ἄπιστος,
ἀλλά πιστός» στό ἔνατο ἐωθινό, πῶς τολμοῦν μερικοί, ἐν ὀνόματι μιᾶς
ἐμπιστοσύνης στήν ἀξίας τῆς ἐπιστήμης νά κομματιάσουν τά σώματα
μελλοθανάτων - ἄρα ἀπροστατεύτων - ἀνθρώπων, εἰκόνων τοῦ Χριστοῦ;
Ὁ Χριστός οὐσιαστικά δέν ἔπαθε τίποτε, ἀναστήθηκε, ἀλλά φέρνει
τά στίγματα πρός αἰώνιο ντροπιασμό ἐκείνων πού Τόν σταύρωσαν.
Οὐαί τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ, δι’ οὗ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἰς χεῖρας ἀνθρώπων
παραδίδεται!
Ἔτσι καί τά θύματα τῆς ἐπιστημονικῆς σφαγῆς στά χειρουργεῖα
δέν θά πάθουν οὐσιαστικά τίποτα, διότι ὁ Θεός εἶναι δίκαιος, ἀλλά τά
ἀναστημένα σώματά τους θά φέρουν τά σχετικά σημεῖα πρός ντροπιασμό
τῶν συγχρόνων Ἰουδαίων καί Ρωμαίων μέ ἐπιστημονικό μανδύα. Καί οὐαί
καί ἀλλοίμονό τους!
Καί κάτι ἀκόμα: Ἄν εἶναι ἡ μεγίστη ἀτίμωση τό λακτίζειν, δηλαδή τό
νά χυθοῦν τά σπλάχνα τήν ὥρα τοῦ θανάτου, ὅπως συνέβη στόν Ἰούδα καί
στόν Ἄρειο, τούς μεγαλυτέρους θεομάχους τῆς ἱστορίας, καί ἄν θεωρεῖται
ὡς ἔσχατη μορφή ἐγκλήματος, μίσους καί αἴσχους τό ξεκοίλιασμα
ἀθώων ἐν ὥρα πολέμου, ὅπως ἔγινε στό Δίστομο τῆς Βοιωτίας, πόσο
μᾶλλον ἀποτρόπαιο εἶναι ἡ ἀφαίρεση ὀργάνων ἀπό ἀπροστάτευτο καί
ἀνυπεράσπιστο ἄνθρωπο κατά τό ἀποθνήσκειν, δηλαδή κατά τήν ὥρα τῆς
μεταβιβάσεως ἀπό τή ζωή στόν θάνατο;
Ἡ μεταστροφή τοῦ κ. Eben μᾶς ἀποδεικνύει, ὅτι τέτοιου εἴδους
ἐπιστήμη δέν ἐπίσταται, ἀλλά εἰκάζει. Προχωράει ἀκόμα καί ἐκεῖ πού δέν
γνωρίζει, καί πουλάει συνειδήσεις ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων.
Αὐτή τή Μεγάλη Πέμπτη ἄς τελειώσει μιά καί ἔξω ἡ τακτική καί ἡ
πρακτική τοῦ Ἰούδα, γιά νά δοῦμε ἀναστάντα Κύριον καί νά προσδοκῶμεν
ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.
π. Γεώργιος Χάας
ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ Τεῦχος 129

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ ΧΑΛΑΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ἤ ΤΑ ΗΘΗ ΜΑΣ;

Καλησπέρα σας !

Εύχομαι ολόψυχα καλή και ευλογημένη καλοκαιρινή ξεκούραση!

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ ΧΑΛΑΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ἤ ΤΑ ΗΘΗ ΜΑΣ;

Ναί στίς Πανηγύρεις, ὄχι στά πανηγύρια!

Όλοι περιμένουμε τίς καλοκαιρινές διακοπές ἤ τήν ἄδεια, γιά να ἀνακουφισθοῦμε λίγο ἀπό τήν κούραση τῆς ἐργασίας καί τήν πλήξη τῆς καθημερινότητας. Ὅσο περνοῦν τά χρόνια, τόσο αὐξάνεται αὐτή ἡ ἀνάγκη. Καί λέγοντας «ὅσο περνοῦν τά χρόνια» ἐννοοῦμε καί τά χρόνια τῆς ἡλικίας τοῦ καθενός, ἀλλά καί τά χρόνια τῆς ἀνθρωπότητας συνολικά.

Ἡ ἁμαρτία, τά χαλαρά ἤθη καί ὁ ἀφύσικος καί ἀπάνθρωπος σύγχρονος τρόπος ζωῆς, ὁ ὁποῖος ἔχει καταντήσει τόν ἄνθρωπον ἀπό βασιλέα τῆς κτίσεως σέ δοῦλο τῶν κατακτήσεων καί κατασκευασμάτων του, μᾶς ἔχει γίνει ἀσήκωτο βάρος. Γι’ αὐτό και αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη διακοπῶν πολύ περισσότερο ἀπό παλαιότερες γενεές, ἀλλά καί πολύ περισσότερο ἀπ’ ὅτι τήν αἰσθανόμασταν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πρίν μερικά χρόνια.

Ἐνῶ περιμένουμε τήν διαφορετική ζωή χωρίς τό ἄγχος καί τίς πιέσεις τῆς καθημερινότητας, συνήθως δέν ἔχουμε τά ἀναμενόμενα ἀποτελέσματα, ἀλλά ἁπλῶς μιά μετατόπιση τῆς συνηθισμένης “κακῆς” ζωῆς σέ ἕνα πιο εὐχάριστο τόπο. Πολλές φορές παραχαλαρώνουμε μέ ἀποτέλεσμα να χαλᾶμε τίς ἀρχές μας, καί ἀντί νά ὠφεληθοῦμε, βλαπτόμαστε.

Ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ πλῆθος εἰκόνων, βγαλμένες ἀπό τήν καθημερινή ζωή τῶν γεωργῶν, ψαράδων καί ποιμένων. Βλέποντας ἀπό κοντά αὐτές τίς εἰκόνες, τό πιό φυσικό εἶναι νά θυμόμαστε τά λόγια τοῦ Χριστοῦ καί νά ἔρθουμε πιό κοντά Του: «Ἐγώ εἰμι ὁ Ποιμήν ὁ καλός», «Ἐγώ εἰμι ἡ Ἄμπελος ἡ ἀληθινή».

Ἐπειδή οἱ εἰκόνες αὐτές μᾶς ἔχουν γίνει ξένες, καί ἐπειδή τις ποιμενικές καί ἀγροτικές ἐργασίες τίς ἀφήσαμε στά χέρια ξένων, γι’ αὐτό καί τά λόγια τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἔγιναν ξένα. Δυστυχῶς, ὅπως γίνεται ἡ μετάδοση συνηθειῶν στίς διεθνεῖς σχέσεις, ἔτσι γίνεται καί στό ἐσωτερικό τῆς χώρας. Μέ ἕνα λόγο: Δεχόμαστε καί υἱοθετοῦμε τά κακά τοῦ ἄλλου, ἀπορρίπτουμε τά καλά του, καί ξεχνᾶμε ἀκόμα καί τά καλά μας.

Κάποτε ὁ Θεός μᾶς ἧταν ἀπαραίτητος, δέν κάναμε βῆμα χωρίς την εὐλογία Του. Ὁ Χριστός μᾶς ξεκαθαρίζει τά πράγματα καί μᾶς καλεῖ νά ἑνωθοῦμε μαζί Του: «Μείνατε ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν ὑμῖν. Καθώς τό κλῆμα οὐ δύναται καρπόν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐάν μή μείνη ἐν τῆ ἀμπέλῳ, οὕτω οὐδέ ὑμεῖς, ἐάν μή ἐν ἐμοί μείνητε. Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα. Ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθεποιεῖν οὐδέν. Ἐάν μή τις μείνη ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τό κλῆμα και ἐξηράνθη, καί συνάγουσιν αὐτά καί εἰς τό πῦρ βάλλουσι, καί καίεται» (Ἰωάν. ιε’ 4-6).

Τό Εὐχολόγιον τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποδεικνύει τό πόσο εἶχε διαποτισθῆ ἡ καθημερινή ζωή καί δραστηριότητα τῶν ἀνθρώπων ἀπό την ἀνάγκη τῆς Εὐλογίας: Εὐχή ἐπί εὐλογήσει σπόρου, Εὐχή εἰς τό εὐλογῆσαι ἅλωνα, Εὐχή εἰς φύτευμα ἀμπελῶνος, Εὐχή ἐπί τρυγῆς ἀμπέλου, Ευχή ἐπί εὐλογήσεως οἴνου, Εὐχή εἰς τό ευλογῆσαι ποίμνην, γιά νά ἀναφέρουμε μόνο μερικές. Καί σέ κάθε Ἱ. Ἀκολουθία δεόμαστε ὑπέρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς καί καιρῶν εἰρηνικῶν.

Δυστυχῶς αὐτή ἡ πίστη καί κατά συνέπειαν αὐτή ἡ γεμάτη εὐλογιῶν ζωή, σέ μεγάλο βαθμό ἀπουσιάζουν ἀπό τά χωριά μας. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν γίνει ἄσχετοι μέ τόν Χριστό καί μέ τήν ἐργασία τους. Ἔχουν παραδοθῆ στά χέρια τῶν “εἰδικῶν”, τους ὁποίους βλέπουν σάν μάγους πού θά τούς φτιάξουν τά κατάλληλα φάρμακα, καί τῶν ξένων ἐργατῶν, οἱ ὁποῖοι ζοῦν κάτω ἀπό ἄθλιες συνθῆκες σάν νά ἦσαν οἱ νέοι σκλάβοι, με τή διαφορά ὅτι οἱ παλαιοί σκλάβοι, ὅπως τούς ξέρουμε ἀπό τήν ἱστορία, ἐπιστρατεύτηκαν νά καλλιεργήσουν τίς τεράστιες φυτεῖες καί ἐκτάσεις τῶν μεγαλογαιοκτημόνων, ἐνῶ σήμερα ὁ καθένας ἔχει καί ἀπό δύο - τρεῖς σκλάβους γιά τά 10 - 20 στρέμματά του, ἐπειδή τά “μανάρια” του κάθονται καί τριγυρνοῦν ἄνεργα καί ἄσκοπα στά ἀστικά κέντρα.

Ἡ θρησκευτικότητα τέτοιων ἀνθρώπων βρίσκεται σέ ἄλλες σφαῖρες, ἐκτός αὐτῆς τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτό καί τόν Ἱερέα δἐν τόν θεωροῦν πιά διδάσκαλο καί πατέρα, ἀλλά ὑπάλληλό τους, γιά νά τούς κάνη καμιά ἰδιωτική λειτουργία καί κυρίως τίς κηδεῖες καί τά μνημόσυνα τῶν δικῶν τους. Ἄρα καί τόν Θεόν, ἀπό Θεόν ζώντων τόν ὑποβίβασαν σέ Θεόν νεκρῶν!

Καί τώρα ἔρχεται ἡ σειρά μας. Ἐμεῖς οἱ κάτοικοι τῶν πόλεων, πού περιμένουμε τόσο πολύ τήν ἄδειά μας γιά νά ζήσουμε γιά λίγο μιά πιο φυσιολογική ζωή, τί κάνουμε; Προσαρμοζόμαστε στά δεδομένα αὐτά πού περιγράψαμε παραπάνω, σάν νά μή εἴχαμε ἀκούσει ποτέ κάτι ἄλλο. Ἀπό την πνευματικότητά μας δέν μεταφέρουμε τίποτα στό χωριό, ἀλλά τή βάζουμε γιά ἕνα-δύο μῆνες στό ψυγεῖο. Τίς ἐργασίες μας τίς ἀναθέτουμε κι ἐμεῖς στόν τάδε Ἀλβανό καί στόν τάδε Πακιστανό, ἀφοῦ ὅλοι ἔτσι κάνουν.

Ἔρχεται ἑορτή καί βρίσκουμε κλειστή την Ἐκκλησία. Τί νά κάνουμε;

Δέν βαριέσαι! Περνᾶμε κι ἐμεῖς τήν ὥρα μας στήν καφετέρια ἤ πηγαίνουμε στό πανηγύρι τοῦ διπλανοῦ χωριοῦ. Καί ἐκεῖ συναντοῦμε τό ἴδιο χάλι. Ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ: 50 εἶναι μέσα, 300 ἀπ’ ἔξω. Τελικά δεχόμαστε ὅτι εἴμαστε γιά τά πανηγύρια; Ἄν ναί, δέν θά ἀργήσουμε πανηγυρίζοντας νά πέσουμε στόν γκρεμό σάν τά γουρούνια τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς.

Ἄν ὅμως ὄχι, πρέπει νά ἐκμεταλλευθοῦμε τό φετινό καλοκαίρι. Ὅλοι μαζί, ὁ ἕνας βοηθός τοῦ ἄλλου νά ἀλλάξουμε τούς ἑαυτούς μας καί τόν τόπο μας. Ἡ συρροή πλήθους στά ἀστικά κέντρα εἶναι δεῖγμα τριτοκοσμικῆς χώρας. Ὁ ἄνθρωπος ἀποκομμένος ἀπό τήν ἀπασχόληση με τή γῆ ἀρρωσταίνει ψυχικά, ἀλλά καί ὁ προσκολλημένος στή γῆ πεθαίνει πνευματικά. Ἔχουμε ἀνάγκη ὁ ἕνας τόν ἄλλον, καί ὅλοι τίς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων μας. Να ἐκμεταλλευτοῦμε, λοιπόν, τό πιό χαλαρό μας πρόγραμμα για νά πλησιάσουμε τήν Ἐκκλησία καί τούς συνανθρώπους μας, ὥστε να ἀλληλοδιδαχθοῦμε. Ἔχουμε νά μάθουμε πολλά καί ἀπό τόν πλέον ἀγράμματο τσοπάνη. 

Ἀλλά ἔχουμε καί τήν ὑποχρέωση νά μεταδώσουμε τίς καλέςσυνήθειες ὡς πρός θέματα Ἐκκλησιασμοῦ, πνευματικοῦ προγράμματος, νηστειῶν κ. ἄ. στούς πολλές φορές ἀκατήχητους συνανθρώπους μας. Καί ἄν χρειασθῆ, ἄς πιέσουμε καί λίγο τούς ἱερεῖς, τό περιμένουν. Πολλοί θέλουν νά γίνουν σωστοί ἐφημέριοι, ἀλλά ὑποχώρησαν στίς ἀντιδράσεις τῶν χωρικῶν. Αὐτό πού πρέπει πάση θυσία νά σταματήση εἶναι τά φαγοπότια κατά τίς παραμονές τῆς πανηγύρεως τοῦ κάθε ἱεροῦ Ναοῦ. Τό φαινόμενο να ξεκινᾶ τό πανηγύρι τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου μέσα στήν νηστεία με ψητά, κλαρίνα καί τελευταῖα καί με στρηπτίζ(!) εἶναι ὑψίστη ὕβρις πρός την Μητέρα ὅλων μας, ἡ ὁποία εἶναι - ἰδιαίτερα στά χαλεπά χρόνια τά ὁποῖα διανύουμε - ἡ μόνη ἐλπίς τῶν Χριστιανῶν.

Στά χέρια μας εἶναι νά ξαναζωντανέψη ἡ Ἑλληνική ὕπαιθρος, για νά ἔχουν τά παιδιά καί ἐγγόνια μας ἕναν τόπο νά ζοῦν ἀξιοπρεπῶς και πνευματικά. Ἡ ἀρχή εἶναι δύσκολη, μετά, τό ἕνα καλό θά φέρει τό ἄλλο.

π. Γεώργιος Χάας__

Ενοριακή Ευλογία , τεύχος 120

Η ευσέβεια των αρχόντων προϋπόθεση της ευζωίας του λαού του π. Γεωργίου Χάας

από το περιοδικό «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», τεύχος 116

Τώρα πού βρισκόμαστε σέ περίοδο οἰκονομικοῦ ἀδιεξόδου οἱ πολλοί περιμένουν τή λύση τῶν δυσχερειῶν ἀπό τούς εἰδικούς οἰκονομολόγους. Αὐτοί ἐν τούτοις ἔχουν φθάσει στό σημεῖο νά ζητοῦν ἀκόμα καί ἀπό τήν Ἐκκλησία οἰκονομική στήριξη, χωρίς νά καταλάβουν ὅτι μέ αὐτόν τον τρόπο ἐπιδεινώνουν τήν ὅλη κατάσταση ἀντί νά τήν βελτιώσουν.

Οἱ κρατοῦντες ἐμμένοντας καί ἐπιμένοντας στίς συνταγές καί μεθόδους τῶν τραπεζοαιχμαλώτων οἰκονομολόγων ματαιοπονοῦν. Ὅσα χρήματα, ὑπαρκτά καί ἀνύπαρκτα καί νά βάλη κανείς, δέν πρόκειται να ἀλλάξουν τίποτα, ἁπλῶς ἐξατμίζονται, ἀέρας ὤν, εἰς ἀέρα χάνεται.

Ἡ μόνη λύση εἶναι νά ζητήσουμε ὅλοι καί κυρίως οἱ ἄρχοντες τήν Εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας, διότι μόνο ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀναδεικνύει καί κάνει εὔχρηστα ὅλα τά ἀγαθά, πνευματικά καί ὑλικά, φέρνει καρπόν.

Στά χέρια τοῦ στερημένου τῆς χάριτος τίποτα δέν καρποφορεῖ.

Αὐτά δέν εἶναι δικά μας λόγια, ἀλλά ἀλήθειες πού μᾶς διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή θεωρητικά καί ἡ ἱστορία πρακτικά.

Ἔτσι ὁ προφητάναξ Δαυΐδ ἀνακοινώνει στούς ἄρχοντες καί στό λαό τίς βουλές τοῦ Θεοῦ περί τῆς βασιλείας τοῦ υἱοῦ του, τοῦ Σολωμῶντος και περί τῆς ἀνοικοδόμησης τοῦ Ναοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Δαυΐδ ἔδωσε τό μεγαλύτερο μέρος τῆς περιουσίας του γιά τά πολύτιμα ὑλικά γιά τήν ἀνοικοδόμηση τοῦ Ναοῦ, καί παρακίνησε μέ αὐτό τόν τρόπο καί ὅλον τόν Ἰσραηλιτικό λαό να προθυμοποιηθῆ πρός αὐτή τήν κατεύθυνση. Ἀνακοινώνει δέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ νά μή ἀνοικοδομήση ὁ Δαυΐδ τόν Ναό, ἀλλά ὁ υἱός καί διάδοχός του, ὁ Σολωμών: “Καί ὁ Θεός εἶπεν∙ οὐκ οἰκοδομήσεις ἐμοί οἶκον τοῦ ἐπονομάσαι τό ὄνομά μου ἐπ’ αὐτῷ, ὅτι ἄνθρωπος πολεμιστής εἶ σύ και αἷμα ἐξέχεας. “(Παραλειπομ. Α 28, 3)

“Καί ἀπό πάντων τῶν υἱῶν μου (ὅτι πολλούς υἱούς ἔδωκέ μοι Κύριος) ἐξελέξατο ἐν Σολωμών τῶ υἱῶ μου καθίσαι αὐτόν ἐπί θρόνου βασιλείας Κυρίου ἐπί τόν Ἰσραήλ∙ καί εἶπέ μοι ὁ Θεός∙ Σολωμών ὁ υἱός σου οἰκοδομήσει τόν οἶκόν μου καί τήν αὐλήν μου, ὅτι ἡρέτικα ἐν αὐτῶ εἶναί μου υἱόν, κἀγώ ἔσομαι αὐτῷ εἰς πατέρα. Καί κατορθώσω τήν βασιλείαν αὐτοῦ ἕως αἰῶνος, ἐάν ἰσχύση τοῦ φυλάξασθαι τάς ἐντολάς μου καί τά κρίματά μου ὡς ἡ ἡμέρα αὕτη.” (Παραλειπομ. Α 28, 5-7) Ὁ Δαυΐδ ἀνακοινώνει τήν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά κρύβη την ἀπορία του, γιά τό γιατί δέν ἐπέτρεπε στόν ἴδιον τήν ἀνοικοδόμηση και στό γιατί ἀπ’ ὅλους τούς υἱούς ἐπέλεξε τόν Σολωμῶντα. Καί ὄχι μόνο ὑπακούει ὁ Δαυΐδ ὁλόθερμα, ἀλλά προτρέπει τόν λαόν καί τόν υἱόν του νά μή ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τόν Θεόν καί τίς ἐντολές του: “Καί νῦν κατά πρόσωπον πάσης Ἐκκλησίας Κυρίου καί ἐν ὠσί Θεοῦ ἡμῶν φυλάξασθε και ζητήσατε πάσας τάς ἐντολάς Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἵνα κληρονομήσητε τήν γῆν τήν ἀγαθήν καί κατακληρονομήσητε τοῖς υἱοῖς ὑμῶν μεθ’ ὑμᾶς ἕως αἰῶνος. Καί νῦν, Σολωμών υἱέ μου, γνῶθι τόν Θεόν τῶν πατέρων σου καί δούλευε αὐτῶ ἐν καρδίᾳ τελείᾳ καί ψυχῇ θελούσῃ, ὅτι πάσας καρδίας ἐτάζει Κύριος καί πᾶν ἐνθύμημα γινώσκει∙ ἐάν ζητήσης αὐτόν, εὑρεθήσεταί σοι, καί ἐάν καταλείψης αὐτόν, καταλείψει σε εἰς τέλος.”(Παραλειπομ. Α 28, 8-9)

Στήν προτροπή του αὐτή ὁ Δαυΐδ συνδέει ἄμεσα τήν κληρονομία τῆς γῆς τῆς ἀγαθῆς μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, προτίστως ἀπό τον βασιλέα καί κατόπιν ἀπό ὅλο τό λαό. Καί πραγματικά ἀκολούθησε μια εἰρηνική καί ἀκμαία περίοδος στό τότε ἑνωμένο βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ γιά40 ὁλόκληρα χρόνια.

Ἔχουμε ὅμως καί νεώτερα παραδείγματα ἐκτός ἀπό τήν ἐπικράτηση τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί τῆς ἱδρύσεως τῆς χιλιετοῦς αὐτοκρατορίας.

Κατά τό ἴδιο χρονικό διάστημα ἀσπάσθηκαν καί σέ ἄλλα μέρη ὁρισμένοι ἄρχοντες τήν ἀληθινή Πίστη, ὅπως π.χ. στήν Ἀρμενία καί στή Γεωργία. Ὁ βασιλεύς τῆς Γεωργίας, Μιριάν, υἱός τοῦ Σάχη τῆς Περσίας Χοσρόη, παρακολούθησε ἐξ ἀρχῆς, ἄν καί ἐξ ἀποστάσεως τή ζωή, διδασκαλία και τά θαύματα τῆς Ἁγ. Νίνας τῆς ἰσαποστόλου, τῆς φωτιστρίας τοῦ λαοῦ τῆς Γεωργίας. Ὡς βασιλεύς τῆς Γεωργίας προσπάθησε νά κρατήση ἰσορροπίες μεταξύ τῶν συγγενῶν του στήν Περσία, ἀλλά καί τῶν Ρωμαίων, οἱ ὁποῖοι κρατοῦσαν ὅμηρο τόν υἱό του Μπακάρ στή Ρώμη. Πρός στιγμή φάνηκε πώς τό πολιτικό καί προσωπικό του συμφέρον θά ὑπερτεροῦσε καί θά κήρυττε τό διωγμό τῶν Χριστιανῶν καί τῆς Ἁγ. Νίνας, ἀλλά γρήγορα μετενόησε καί ἀσπάσθηκε τή νέα διδασκαλία δημοσίως τό Μαϊο τοῦ 319. Τότε κάλεσε τούς ἄρχοντες καί τό λαό γιά νά δώσουν δημόσια ὁμολογία: “Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά ἀσπασθῆτε τόν Θεόν τῆς Νίνας, τόν Χριστό, γιατί αὐτός εἶναι ὁ αἰώνιος Θεός, καί σ’ Αὐτόν μόνο ἀνήκει κάθε δόξα εἰς τούς αἰώνας”. Ἡ πρώτη του κίνηση ἦταν νά πέμψη ἀπεσταλμένους του στόν Αὐτοκράτορα, τόν Μέγαν Κωνσταντῖνον, μέ τήν παράκληση νά στείλη ἐκεῖνος κληρικούς στή Γεωργία, γιά νά κατηχήσουν καί νά βαπτίσουν τό λαό. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀνταποκρίθηκε μετά χαρᾶς, στέλνοντας τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀντιοχείας Εὐστάθιο, δύο ἱερεῖς καί τρεῖς διακόνους. Τότε ὁ βασιλεύς μέ διάταγμά του κάλεσε ὅλους τούς ἄρχοντες καί ἀξιωματούχους καί ἔλαβε ἐνώπιον ὅλων μαζί μέ τή βασίλισσα Νάνα καί τά τέκνα τους τό ἅγιο Βάπτισμα διά χειρός τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Εὐσταθίου. Ἔτσι ξεκίνησε μιά εὐλογημένη περίοδος γιά τόν λαό τῆς Γεωργίας. Ὁ βασιλεύς ξεπέρασε τούς φόβους του, εἰρήνευσε μέ τούς Πέρσες, ἔκτισε τους πρώτους ξύλινους ναούς, καί ἔστειλε νέα ἀποστολή στό Μέγα Κωνσταντῖνο μέ τό αἴτημα νά στείλη ἔμπειρους ναοδόμους καί ἀρκετούς ἱερεῖς. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ὄχι μόνο ἐκπλήρωσε τά αἰτήματα, ἀλλά τοῦ ἀπελευθέρωσε καί τόν υἱό του Μπακάρ. Ἔτσι ἀποκαταστάθηκαν πλήρως καί οἱ σχέσεις με τό Βυζάντιο. Ὁ βασιλεύς Μιριάν ξεκίνησε ἀμέσως τήν ἀνέγερση Ναῶν με ναοδόμους καί καλλιτέχνες ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη.

Ἕνα ἀκόμη παράδειγμα εἶναι ὁ βασιλεύς τῆς Σερβίας Στέφανος Νεμάνια, γιά τόν ὁποῖο γράφει ὁ Ἁγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς: “Ὁ Στέφανος Νεμάνια, ὁ μεγάλος ἡγεμόνας τῶν Σέρβων (1165-1196), εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ Σερβικοῦ κράτους. Ὑπερασπιστής τῆς Ὀρθοδοξίας καί πολέμιος τῶν αἱρέσεων, ὑπῆρξε σ’ ὅλη του τή ζωή ἄνθρωπος μέ μεγάλη πίστη, ἀγάπη και ζῆλο εὐαγγελικό. Ἦταν ὁ μικρότερος ἀπό τούς ἀδελφούς του, ἀλλά ὁ μεγαλύτερος ὡς πρός τήν χάρι πού ἔλαβε ἀπό τόν Θεόν”. Καί ἐκεῖνος πέρασε τήν ταλαιπωρία του καί κλωνίσθηκε πρός στιγμή, ὅταν ὁ υἱός του Ράστκο ἔφυγε γιά τό Ἅγιον Ὄρος. Τότε ἐξοργίσθηκε καί ἔστειλε τόν βοεβόδα τῆς Σερβίας μαζί μέ ἄλλους ἀξιωματούχους για νά τόν ἀναζητήσουν καί νά τόν φέρουν πίσω. Ἔφθανε δέ μέχρι τοῦ σημείου νά ἀπειλήση μέ πόλεμο κατά τοῦ Βυζαντίου. Οἱ ἀπεσταλμένοι του δέν κατόρθωσαν νά πείσουν τόν Ράτσκο, ὁ ὁποῖος ἐκάρη σέ ἀγρυπνία μοναχός. Κατόπιν μίας πολύ πνευματικῆς ἐπιστολῆς τοῦ πλέον μοναχοῦ Σάββα ὁ πατέρας του μετενόησε καί ἔστειλε πλούσια δῶρα στόν υἱό του, μέ τά ὁποῖα ἔγιναν μεγάλες οἰκοδομικές ἐργασίες στή Μονή Βατοπεδίου και ἀλλοῦ. Μετά ἀπό λίγο καιρό ἀφήνει ὁ βασιλεύς τή δόξα τοῦ κόσμου και ἀκολουθεῖ τόν υἱό του καί γίνεται ὑποτακτικός του, λαμβάνει τό μοναχικό σχῆμα μέ τό ὄνομα Συμεών καί γίνονται οἱ δύο κτίτορες τῆς Μονῆς Χιλανδαρίου.

Αὐτοί εἶναι οἱ ὄντως μεγάλοι ἡγέτες. Ἀψηφοῦν τά προσωπικά συμφέροντα, γίνονται μέρος τῶν σχεδίων τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τῶν πλεκτανῶν τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων, καί κυρίως ὁμολογοῦν τήν πίστη τους μέ παρρησία ἐμπράκτως, προσφέροντας στήν Ἐκκλησία καί ὄχι ζητῶντας ἀπ’ αὐτήν.

Τέτοιοι ἄρχοντες μᾶς χρειάζονται, καί μόνο τέτοιοι.

Ἄς παρακαλέσουμε τόν Κύριο διά πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων Σάββα καί Συμεών, τοῦ Ἁγ. Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, νά ἐξαφανίζη ὅλες τίς παρωπίδες μας, γιά να βλέπουμε καθαρά καί νά μή τυφλονόμαστε συνεχῶς ἀπό τίς λάμψεις τῆς τηλεόρασης καί τῶν προβολῶν τοῦ ὑπόσχοντος τήν ἐγκόσμια ἐξουσία και δόξα. Μή ξεχνᾶμε τό Ἁγιογραφικά ρητά: “Βασιλέως ὑπακούοντος λόγον ἄδικον, πάντες οἱ ὑπ’ αὐτόν παράνομοι” καί “Βασιλεύς δίκαιος ἀνίστησι χώραν, ἀνήρ δέ παράνομος κατασκάπτει”.

πηγή

Η ΕΥΣΕΒΕΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΥΖΩΪΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Τώρα πού βρισκόμαστε σέ περίοδο οἰκονομικοῦ ἀδιεξόδου οἱ πολλοί περιμένουν τή λύση τῶν δυσχερειῶν ἀπό τούς εἰδικούς οἰκονομολόγους. Αὐτοί ἐν τούτοις ἔχουν φθάσει στό σημεῖο νά ζητοῦν ἀκόμα καί ἀπό τήν Ἐκκλησία οἰκονομική στήριξη, χωρίς νά καταλάβουν ὅτι μέ αὐτόν τον τρόπο ἐπιδεινώνουν τήν ὅλη κατάσταση ἀντί νά τήν βελτιώσουν.

Οἱ κρατοῦντες ἐμμένοντας καί ἐπιμένοντας στίς συνταγές καί μεθόδους τῶν τραπεζοαιχμαλώτων οἰκονομολόγων ματαιοπονοῦν.

Ὅσα χρήματα, ὑπαρκτά καί ἀνύπαρκτα καί νά βάλη κανείς, δέν πρόκειται να ἀλλάξουν τίποτα, ἁπλῶς ἐξατμίζονται, ἀέρας ὤν, εἰς ἀέρα χάνεται.

Ἡ μόνη λύση εἶναι νά ζητήσουμε ὅλοι καί κυρίως οἱ ἄρχοντες τήν

Εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας, διότι μόνο ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀναδεικνύει καί κάνει εὔχρηστα ὅλα τά ἀγαθά, πνευματικά καί ὑλικά, φέρνει καρπόν.

Στά χέρια τοῦ στερημένου τῆς χάριτος τίποτα δέν καρποφορεῖ.

Αὐτά δέν εἶναι δικά μας λόγια, ἀλλά ἀλήθειες πού μᾶς διδάσκει ἡ

Ἁγία Γραφή θεωρητικά καί ἡ ἱστορία πρακτικά.

Ἔτσι ὁ προφητάναξ Δαυΐδ ἀνακοινώνει στούς ἄρχοντες καί στό λαό

τίς βουλές τοῦ Θεοῦ περί τῆς βασιλείας τοῦ υἱοῦ του, τοῦ Σολωμῶντος και περί τῆς ἀνοικοδόμησης τοῦ Ναοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Δαυΐδ ἔδωσε τό μεγαλύτερο μέρος τῆς περιουσίας του γιά τά πολύτιμα ὑλικά γιά τήν ἀνοικοδόμηση τοῦ Ναοῦ, καί παρακίνησε μέ αὐτό τόν τρόπο καί ὅλον τόν Ἰσραηλιτικό λαό να προθυμοποιηθῆ πρός αὐτή τήν κατεύθυνση.

Ἀνακοινώνει δέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ νά μή ἀνοικοδομήση ὁ Δαυΐδ τόν Ναό, ἀλλά ὁ υἱός καί διάδοχός του, ὁ Σολωμών: “Καί ὁ Θεός εἶπεν∙ οὐκ οἰκοδομήσεις ἐμοί οἶκον τοῦ ἐπονομάσαι τό ὄνομά μου ἐπ’ αὐτῷ, ὅτι ἄνθρωπος πολεμιστής εἶ σύ και αἷμα ἐξέχεας. “(Παραλειπομ. Α 28, 3)

“Καί ἀπό πάντων τῶν υἱῶν μου (ὅτι πολλούς υἱούς ἔδωκέ μοι Κύριος) ἐξελέξατο ἐν Σολωμών τῶ υἱῶ μου καθίσαι αὐτόν ἐπί θρόνου βασιλείας Κυρίου ἐπί τόν Ἰσραήλ∙ καί εἶπέ μοι ὁ Θεός∙ Σολωμών ὁ υἱός σου οἰκοδομήσει τόν οἶκόν μου καί τήν αὐλήν μου, ὅτι ἡρέτικα ἐν αὐτῶ εἶναί μου υἱόν, κἀγώ ἔσομαι αὐτῷ εἰς πατέρα. Καί κατορθώσω τήν βασιλείαν αὐτοῦ ἕως αἰῶνος, ἐάν ἰσχύση τοῦ φυλάξασθαι τάς ἐντολάς μου καί τά κρίματά μου ὡς ἡ ἡμέρα αὕτη.” (Παραλειπομ. Α 28, 5-7)

Ὁ Δαυΐδ ἀνακοινώνει τήν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά κρύβη την ἀπορία του, γιά τό γιατί δέν ἐπέτρεπε στόν ἴδιον τήν ἀνοικοδόμηση και στό γιατί ἀπ’ ὅλους τούς υἱούς ἐπέλεξε τόν Σολωμῶντα.

Καί ὄχι μόνο ὑπακούει ὁ Δαυΐδ ὁλόθερμα, ἀλλά προτρέπει τόν λαόν καί τόν υἱόν του νά μή ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τόν Θεόν καί τίς ἐντολές του: “Καί νῦν κατά πρόσωπον πάσης Ἐκκλησίας Κυρίου καί ἐν ὠσί Θεοῦ ἡμῶν φυλάξασθε και ζητήσατε πάσας τάς ἐντολάς Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἵνα κληρονομήσητε τήν γῆν τήν ἀγαθήν καί κατακληρονομήσητε τοῖς υἱοῖς ὑμῶν μεθ’ ὑμᾶς ἕως αἰῶνος. Καί νῦν, Σολωμών υἱέ μου, γνῶθι τόν Θεόν τῶν πατέρων σου καί δούλευε αὐτῶ ἐν καρδίᾳ τελείᾳ καί ψυχῇ θελούσῃ, ὅτι πάσας καρδίας ἐτάζει Κύριος καί πᾶν ἐνθύμημα γινώσκει∙ ἐάν ζητήσης αὐτόν, εὑρεθήσεταί σοι, καί ἐάν καταλείψης αὐτόν, καταλείψει σε εἰς τέλος.”(Παραλειπομ. Α 28, 8-9)

Στήν προτροπή του αὐτή ὁ Δαυΐδ συνδέει ἄμεσα τήν κληρονομία τῆς

γῆς τῆς ἀγαθῆς μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, προτίστως ἀπό τον βασιλέα καί κατόπιν ἀπό ὅλο τό λαό. Καί πραγματικά ἀκολούθησε μια εἰρηνική καί ἀκμαία περίοδος στό τότε ἑνωμένο βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ γιά40 ὁλόκληρα χρόνια.

Ἔχουμε ὅμως καί νεώτερα παραδείγματα ἐκτός ἀπό τήν ἐπικράτηση

τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί τῆς ἱδρύσεως τῆς χιλιετοῦς αὐτοκρατορίας.

Κατά τό ἴδιο χρονικό διάστημα ἀσπάσθηκαν καί σέ ἄλλα μέρη ὁρισμένοι ἄρχοντες τήν ἀληθινή Πίστη, ὅπως π.χ. στήν Ἀρμενία καί στή Γεωργία. Ὁ βασιλεύς τῆς Γεωργίας, Μιριάν, υἱός τοῦ Σάχη τῆς Περσίας Χοσρόη, παρακολούθησε ἐξ ἀρχῆς, ἄν καί ἐξ ἀποστάσεως τή ζωή, διδασκαλία και τά θαύματα τῆς Ἁγ. Νίνας τῆς ἰσαποστόλου, τῆς φωτιστρίας τοῦ λαοῦ τῆς Γεωργίας.

Ὡς βασιλεύς τῆς Γεωργίας προσπάθησε νά κρατήση ἰσορροπίες μεταξύ τῶν συγγενῶν του στήν Περσία, ἀλλά καί τῶν Ρωμαίων, οἱ ὁποῖοι κρατοῦσαν ὅμηρο τόν υἱό του Μπακάρ στή Ρώμη.

Πρός στιγμή φάνηκε πώς τό πολιτικό καί προσωπικό του συμφέρον θά ὑπερτεροῦσε καί θά κήρυττε τό διωγμό τῶν Χριστιανῶν καί τῆς Ἁγ. Νίνας, ἀλλά γρήγορα μετενόησε καί ἀσπάσθηκε τή νέα διδασκαλία δημοσίως τό Μαϊο τοῦ 319. Τότε κάλεσε τούς ἄρχοντες καί τό λαό γιά νά δώσουν δημόσια ὁμολογία:

“Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά ἀσπασθῆτε τόν Θεόν τῆς Νίνας, τόν Χριστό, γιατί αὐτός εἶναι ὁ αἰώνιος Θεός, καί σ’ Αὐτόν μόνο ἀνήκει κάθε δόξα εἰς τούς αἰώνας”.

Ἡ πρώτη του κίνηση ἦταν νά πέμψη ἀπεσταλμένους του στόν Αὐτοκράτορα, τόν Μέγαν Κωνσταντῖνον, μέ τήν παράκληση νά στείλη ἐκεῖνος κληρικούς στή Γεωργία, γιά νά κατηχήσουν καί νά βαπτίσουν τό λαό.

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀνταποκρίθηκε μετά χαρᾶς, στέλνοντας τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀντιοχείας Εὐστάθιο, δύο ἱερεῖς καί τρεῖς διακόνους.

Τότε ὁ βασιλεύς μέ διάταγμά του κάλεσε ὅλους τούς ἄρχοντες καί ἀξιωματούχους καί ἔλαβε ἐνώπιον ὅλων μαζί μέ τή βασίλισσα Νίνα καί τά τέκνα τους τό ἅγιο Βάπτισμα διά χειρός τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Εὐσταθίου.

Ἔτσι ξεκίνησε μιά εὐλογημένη περίοδος γιά τόν λαό τῆς Γεωργίας.

Ὁ βασιλεύς ξεπέρασε τούς φόβους του, εἰρήνευσε μέ τούς Πέρσες, ἔκτισε τους πρώτους ξύλινους ναούς, καί ἔστειλε νέα ἀποστολή στό Μέγα Κωνσταντῖνο μέ τό αἴτημα νά στείλη ἔμπειρους ναοδόμους καί ἀρκετούς ἱερεῖς.

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ὄχι μόνο ἐκπλήρωσε τά αἰτήματα, ἀλλά τοῦ ἀπελευθέρωσε καί τόν υἱό του Μπακάρ.

Ἔτσι ἀποκαταστάθηκαν πλήρως καί οἱ σχέσεις με τό Βυζάντιο.

Ὁ βασιλεύς Μιριάν ξεκίνησε ἀμέσως τήν ἀνέγερση Ναῶν με ναοδόμους καί καλλιτέχνες ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη.

Ἕνα ἀκόμη παράδειγμα εἶναι ὁ βασιλεύς τῆς Σερβίας Στέφανος

Νεμάνια, γιά τόν ὁποῖο γράφει ὁ Ἁγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς:

“Ὁ Στέφανος Νεμάνια, ὁ μεγάλος ἡγεμόνας τῶν Σέρβων (1165-1196), εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ Σερβικοῦ κράτους.

Ὑπερασπιστής τῆς Ὀρθοδοξίας καί πολέμιος τῶν αἱρέσεων, ὑπῆρξε σ’ ὅλη του τή ζωή ἄνθρωπος μέ μεγάλη πίστη, ἀγάπη και ζῆλο εὐαγγελικό.

Ἦταν ὁ μικρότερος ἀπό τούς ἀδελφούς του, ἀλλά ὁ μεγαλύτερος ὡς πρός τήν χάρι πού ἔλαβε ἀπό τόν Θεόν”.

Καί ἐκεῖνος πέρασε τήν ταλαιπωρία του καί κλωνίσθηκε πρός στιγμή, ὅταν ὁ υἱός του Ράστκο ἔφυγε γιά τό Ἅγιον Ὄρος. Τότε ἐξοργίσθηκε καί ἔστειλε τόν βοεβόδα τῆς Σερβίας μαζί μέ ἄλλους ἀξιωματούχους για νά τόν ἀναζητήσουν καί νά τόν φέρουν πίσω.

Ἔφθανε δέ μέχρι τοῦ σημείου νά ἀπειλήση μέ πόλεμο κατά τοῦ Βυζαντίου.

Οἱ ἀπεσταλμένοι του δέν κατόρθωσαν νά πείσουν τόν Ράτσκο, ὁ ὁποῖος ἐκάρη σέ ἀγρυπνία μοναχός. Κατόπιν μίας πολύ πνευματικῆς ἐπιστολῆς τοῦ πλέον μοναχοῦ Σάββα ὁ πατέρας του μετενόησε καί ἔστειλε πλούσια δῶρα στόν υἱό του, μέ τά ὁποῖα ἔγιναν μεγάλες οἰκοδομικές ἐργασίες στή Μονή Βατοπεδίου και ἀλλοῦ. Μετά ἀπό λίγο καιρό ἀφήνει ὁ βασιλεύς τή δόξα τοῦ κόσμου και ἀκολουθεῖ τόν υἱό του καί γίνεται ὑποτακτικός του, λαμβάνει τό μοναχικό σχῆμα μέ τό ὄνομα Συμεών καί γίνονται οἱ δύο κτίτορες τῆς Μονῆς

Χιλανδαρίου.

Αὐτοί εἶναι οἱ ὄντως μεγάλοι ἡγέτες.

Ἀψηφοῦν τά προσωπικά

συμφέροντα, γίνονται μέρος τῶν σχεδίων τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τῶν πλεκτανῶν τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων, καί κυρίως ὁμολογοῦν τήν πίστη τους μέ παρρησία ἐμπράκτως, προσφέροντας στήν Ἐκκλησία καί ὄχι ζητῶντας ἀπ’ αὐτήν.

Τέτοιοι ἄρχοντες μᾶς χρειάζονται, καί μόνο τέτοιοι.

Ἄς παρακαλέσουμε τόν Κύριο διά πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων Σάββα καί Συμεών, τοῦ Ἁγ. Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, νά ἐξαφανίζη ὅλες τίς παρωπίδες μας, γιά να βλέπουμε καθαρά καί νά μή τυφλονόμαστε συνεχῶς ἀπό τίς λάμψεις τῆς τηλεόρασης καί τῶν προβολῶν τοῦ ὑπόσχοντος τήν ἐγκόσμια ἐξουσία και δόξα.

Μή ξεχνᾶμε τό Ἁγιογραφικά ρητά: “Βασιλέως ὑπακούοντος λόγον ἄδικον, πάντες οἱ ὑπ’ αὐτόν παράνομοι” καί “Βασιλεύς δίκαιος ἀνίστησι χώραν, ἀνήρ δέ παράνομος κατασκάπτει”.

π. Γεώργιος Χάας

ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ Τεῦχος 116