ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ, ΤΟΥ ΕΛΕΗΜΩΝΟΣ

Γιορτάζουμε σήμερα 1 Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Φιλαρέτου, του Ελεήμωνος, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος Φιλάρετος ήταν υπόδειγμα κάθε αρετής και ιδιαίτερα της αγαθοεργίας. Έζησε στους χρόνους του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου και της μητέρας αυτού Ειρήνης της Αττικής (780 - 797 μ.Χ.). Γεννήθηκε στο χωριό Αμνία (ή Αμνεία) της Γάγγρας (Παφλαγονία) από ευσεβείς γονείς, τον Γεώργιο και την Άννα. Παντρεύτηκε την Θεοσεβώ και απόκτησε τρία παιδιά.

Ένα γιο, τον Ιωάννη, και δύο κόρες, που την πρώτη έλεγαν Υπατία και τη δεύτερη Ευανθία. Ο Φιλάρετος ήταν γεωργός και από τα εισοδήματα του, πλουσιοπάροχα μοίραζε ελεημοσύνη στους φτωχούς. Πεινασμένο έβρισκε; τον χόρταινε. Γυμνό; τον έντυνε. Χήρα και ορφανό; βοηθούσε και παρηγορούσε.

Αλλά ο Θεός επέτρεψε και ο Φιλάρετος κάποτε κατάντησε πολύ φτωχός. Τα κτήματα του τα άρπαξαν οι γείτονες του και το βίος του διασκορπίστηκε .Όλα αυτά τα υπέμεινε χωρίς ποτέ να λυπηθεί ή να βλαστημήσει ή να αγανακτήσει. Στο τέλος του έμειναν μόνο τα μελίσσια του, 250 κυψέλες, δυνατές και παραγωγικές.

Και όταν ερχόταν προς αυτόν κάποιος φτωχός, μη έχοντας τι άλλο να του δώσει, τον έπαιρνε, πήγαινε στα μελίσσια, τρυγούσε μια κυψέλη και έδινε το μέλι στο φτωχό για να χορτάσει. Με τον τρόπο αυτό είτε ήταν καιρός για να τρυγήσει είτε δεν ήταν, εξάλειψε όλα τα μελίσσια του.

Ο Θεός που είδε την ασυναγώνιστη πίστη του οικονόμησε με την πρόνοια Του, ώστε ο Κωνσταντίνος ο γιος της βασίλισσας Ειρήνης, να πάρει για γυναίκα του την εγγονή του Αγίου, Μαρία, επειδή ήταν πολύ ωραία στην ψυχή και στο σώμα. Τους γάμους τέλεσε ο Άγιος Ταράσιος τον Νοέμβριο του 788 μ.Χ., ο οποίος ήταν τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. 

Τον δε Φιλάρετο, ο Αυτοκράτορας τον τίμησε με το αξίωμα του υπάτου (έπαρχος). Έτσι έγινε κάτοχος πολλού πλούτου, που τον διαμοίραζε ακόμα πιο άφθονα στους φτωχούς.

Λίγο πριν πεθάνει, κάλεσε τους συγγενείς του και είπε τα εξής: «Παιδιά μου, μη ξεχνάτε ποτέ τη φιλοξενία, μη επιθυμείτε τα ξένα πράγματα, μη λείπετε ποτέ από τις ακολουθίες και λειτουργίες της Εκκλησίας, και γενικά όπως έζησα εγώ έτσι να ζείτε και εσείς». Και αυτά αφού είπε, ξεψύχησε με τη φράση: «γενηθήτω το θέλημά σου».

Ο Άγιος Φιλάρετος είναι ο προστάτης της Μελισσοκομίας.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως περιουσία, διεσκόρπισας τοις δεομένοις τον προσιόντα σοι πλούτον, Φιλάρετε, και ευσπλαχνία κοσμήσας τον βίον σου, τον χορηγόν του ελέους εδόξασας, Ον ικέτευε δοθήναι τοις ευφημούσι σε ρανίδα οικτιρμών και θείον έλεος.


Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή 

Συναξαριστής της 1ης Δεκεμβρίου 2012

Ὁ Προφήτης Ναούμ

 

Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μικροὺς λεγόμενους προφῆτες. Ἔζησε τὸν 7ο αἰῶνα πρὸ Χριστοῦ καὶ ἦταν ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Συμεών. Πατρίδα εἶχε τὴν Ἐλκεσέμ, γι᾿ αὐτὸ ὀνομάστηκε καὶ Ναοὺμ ὁ Ἐλκεσαῖος.

Τὸ βιβλίο τῆς προφητείας του ἀποτελεῖται ἀπὸ τρία μικρὰ κεφάλαια καὶ ἀφορᾷ τὴν τύχη τῆς πόλης Νινευῆ.
Στὸ Α´ κεφάλαιο, ὑμνεῖ τὸ Θεό.
Στὸ Β´ κεφάλαιο, προαναγγέλλει τὸν ὄλεθρο τῆς Νινευῆ μὲ τὰ ἅρματά της, τοὺς ἱππεῖς καὶ τοὺς θησαυρούς της.
Στὸ Γ´ κεφάλαιο, χαρακτηρίζει τὴν Νινευὴ σὰν πόλη τῶν αἱμάτων, τοῦ ψεύδους, τῆς μεγάλης ἀδικίας καὶ πορνείας.

Ἂς δοῦμε, ὅμως, τί λέει γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους τέτοιας πόλης, καὶ τί γιὰ αὐτοὺς ποὺ εἶναι κοντὰ στὸν Κύριο: «Χρηστὸς Κύριος τοῖς ὑπομένουσιν αὐτὸν ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως καὶ γινώσκων τοὺς εὐλαβουμένους αὐτὸν καὶ ἐν κατακλυσμοῖς πορείας συντέλειαν ποιήσεται τοὺς ἐπεγειρομένους, καὶ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ διώξεται σκότος». Ναούμ, Α´ 7 -8.
Δηλαδὴ ὁ Κύριος εἶναι εὐεργετικὸς γιὰ ἐκείνους ποὺ μένουν κοντά Του στὶς ἡμέρες τῶν θλίψεών τους. Γνωρίζει ὁ Κύριος καὶ περιβάλλει μὲ συμπάθεια ἐκείνους ποὺ Τὸν σέβονται. Ἐναντίον ὅμως τῶν ἁμαρτωλῶν, ποὺ ἀλαζονικὰ μὲ κάθε εἴδους ἁμαρτία ἐγείρονται ἐναντίον Του, θὰ ὁρμήσει σὰν κατακλυσμὸς γιὰ νὰ τοὺς ἐξαφανίσει τελείως. Θὰ καταδιώξει τοὺς ἐχθρούς Του καὶ θὰ τοὺς κυριεύσει τὸ σκοτάδι τοῦ θανάτου.

Ὁ πρoφήτης Ναοὺμ πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὸν τόπο τῶν πατέρων του.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος β’.
Τοῦ Προφήτου σου Ναοὺμ τὴν μνὴμην, Κύριε ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Νόμω ἔλαμψας, προαναγγέλλων, τᾶς τῆς χάριτος, Ναοὺμ Προφήτα, ὀμωνύμως παρακλήσεις ἐν Πνεύματι· δι' ὧν ὁ Λόγος οὐσίαν τὴν βρότειον, ἐπιφανεῖς τοὶς ἀνθρώποις κατηύφρανεν ὅθεν πρέσβευε, Τριάδι τὴ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κάθισμα 
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀμιγῆ χαρακτήρων τῶν κάτω ἔνδοξε, σὺ τὸν νοῦν κεκτημένος, τοῦ θείου Πνεύματος, καθαρώτατον Ναοὺμ δοχεῖον γέγονας, τὰς ἐλλάμψεις τὰς αὐτοῦ, εἰσδεχόμενος λαμπρῶς, καὶ πᾶσι διαπορθμεύων· διό σε ἐκδυσωποῦμεν, ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου πρέσβευε.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Νέος

Γιὰ τὸν Ὅσιο αὐτὸ ἀναφέρει ὁ Εὐεργετινός, ὅτι ἔγινε μοναχὸς καὶ ζοῦσε ζωὴ ἀσκητική.

Γιὰ νὰ ἀσκηθεῖ ὅμως περισσότερο, ἄφησε τὸν ἡσυχαστικὸ βίο καὶ πῆγε σὲ μία κοινοβιακὴ Μονὴ στὴν Κίο τῆς Βιθυνίας καὶ ὑποτάχθηκε στὸν ἡγούμενο, δουλεύοντας τὶς πιὸ σκληρὲς δουλειὲς τῆς Μονῆς. Ἀφοῦ ἔδειξε πολλὴ ὑπακοὴ καὶ ὑπομονὴ καὶ ἔγινε ὑπόδειγμα ἀσκητικῆς ταπεινοφροσύνης, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

 

Ὁ Ἅγιος Ὀνήσιμος Ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἀλλοῦ ἀναφέρεται σὰν Ὀνησίφορος, μαζὶ μὲ τὸν Σολομῶντα, ποὺ ἦταν καὶ αὐτὸς ἐπίσκοπος Ἐφέσου.

---

 

Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος ὁ Ἐλεήμων

 

Ἦταν ὑπόδειγμα κάθε ἀρετῆς καὶ ἰδιαίτερα τῆς ἀγαθοεργίας. Ἔζησε τὸν 8ο αἰῶνα μ.Χ. στὴν πόλη Ἀμνεία τῆς Παφλαγονίας, καὶ τοὺς γονεῖς του ἔλεγαν Γεώργιο καὶ Ἄννα. Παντρεύτηκε τὴν Θεοσεβὼ καὶ ἀπόκτησε τρία παιδιά. Ἕνα γιό, τὸν Ἰωάννη, καὶ δυὸ κόρες, ποὺ τὴν πρώτη ἔλεγαν Ὑπατία καὶ τὴν δεύτερη Εὐανθία.

Ὁ Φιλάρετος ἦταν γεωργὸς καὶ ἀπὸ τὰ εἰσοδήματά του, πλουσιοπάροχα μοίραζε ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχούς. Πεινασμένο ἔβρισκε; τὸν χόρταινε. Γυμνό; τὸν ἕντυνε. Χήρα καὶ ὀρφανό; βοηθοῦσε καὶ παρηγοροῦσε. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε καὶ ὁ Φιλάρετος κάποτε κατάντησε πολὺ φτωχός.

Ὅμως καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάσταση ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ, ἔδειξε θαυμαστῆ καρτερία ὅπως ὁ Ἰώβ, καὶ συνέχισε νὰ ἀγαθοεργεῖ μέχρι ὑπερβολῆς. Καὶ ὁ Θεὸς ποὺ εἶδε τὴν ἀσυναγώνιστη πίστη του οἰκονόμησε μὲ τὴν πρόνοιά Του, ὥστε ὁ Κωνσταντῖνος ὁ γιὸς τῆς βασίλισσας Εἰρήνης, νὰ πάρει γιὰ γυναῖκα του τὴν ἐγγονὴ τοῦ ἁγίου Μαρία, ἐπειδὴ ἦταν πολὺ ὡραία στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα.

Τὸν δὲ Φιλάρετο, τὸν τίμησε μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ ὑπάτου. Ἔτσι ἔγινε κάτοχος πολλοῦ πλούτου, ποὺ τὸν διαμοίραζε ἀκόμα πιὸ ἄφθονα στοὺς φτωχούς.

Ὅταν θὰ πέθαινε, κάλεσε τοὺς συγγενεῖς του καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς: «Παιδιά μου, μὴ ξεχνᾶτε ποτὲ τὴν φιλοξενία, μὴ ἐπιθυμεῖτε τὰ ξένα πράγματα, μὴ λείπετε ποτὲ ἀπὸ τὶς ἀκολουθίες καὶ λειτουργίες τῆς Ἐκκλησίας, καὶ γενικὰ ὅπως ἔζησα ἐγὼ ἔτσι νὰ ζεῖτε καὶ ἐσεῖς». Καὶ αὐτὰ ἀφοῦ εἶπε, ξεψύχησε μὲ τὴν φράση: «γενηθήτω τὸ θέλημά σου».

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως περιουσίᾳ, διεσκόρπισας τοῖς δεομένοις τὸν προσιόντα σοι πλοῦτον, Φιλάρετε· καὶ εὐσπλαχνίᾳ κοσμήσας τὸν βίον σου, τὸν χορηγὸν τοῦ ἐλέους ἐδόξασας· Ὃν ἱκέτευε δοθῆναι τοῖς εὐφημοῦσι σε ῥανίδα οἰκτιρμῶν καὶ θεῖον ἔλεος.

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἀνανίας ὁ Πέρσης

Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἀρβὴλ τῆς Περσίας καὶ ἦταν ἕνας μεταξὺ τῶν Ἁγίων ποὺ δόξασαν τὸ ἔδαφος τῆς Περσίας μὲ τὶς ἀρετὲς καὶ τὸν ἡρωισμό τους γιὰ τὴν πίστη.

Συνελήφθη διότι προσπαθοῦσε νὰ διαφωτίσει τοὺς πατριῶτες του στὴν ἀληθινὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ. Βασανίστηκε σκληρά, ἀλλὰ δὲν κάμφθηκε. Ἀντίθετα, παρέδωσε τὴν τελευταία του πνοή, βλέποντας ὁράσεις ἀνδρῶν, περιβεβλημένων φωτεινοὺς στεφάνους, ποὺ τὸν καλοῦσαν στοὺς τόπους τῆς ἀνέκφραστης ἀγαλλίασης.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Ἀνανίας καὶ Σολόχων Ἀρχιεπίσκοποι Ἐφέσου

Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Ἀλλὰ μᾶλλον πρόκειται περὶ παρεξηγήσεως. Διότι Ἀρχιεπίσκοποι Ἐφέσου ὑπῆρξαν μόνο δυό, ὁ Ὀνήσιμος (ποὺ ἀναφέραμε πιὸ πάνω) καὶ ὁ Σολόχων ἢ Σολομών.

---

 

Ἐγκαίνια Ναοῦ Ἁγίου Τρύφωνος

«Πλησίον τῆς ἁγίας Εἰρήνης ἀρχαίας καὶ νέας». Ἀλλὰ τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Τρύφωνα, ὁρίζονται ἀπὸ τοὺς Συναξαριστὲς τὴν 19η Ὀκτωβρίου.

---

 

Ὁ Ἅγιος Θεόκλητος, Ἀρχιεπίσκοπος Λακεδαιμονίας

Ἐπονομάζεται καὶ θαυματουργός. Σῴζεται εἰκόνα του σὲ ἐκκλησία τῆς Μονεμβασίας, ὅπου ἀπὸ τὰ φθαρμένα στοιχεῖα δὲν γίνεται γνωστὴ ἡ ἐποχή του.

Ἄλλες πηγές μας πληροφοροῦν ὅτι ἔζησε ἀσκητικότατο βίο, τὸν 9ο αἰῶνα καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν προσπάθειά του νὰ ἐξυψώσει τὸ ἠθικὸ ἐπίπεδο τοῦ ποιμνίου του.

Ἦταν ὀπαδὸς τοῦ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἰγνατίου καὶ πῆρε μέρος στὴν κατὰ τοῦ Φωτίου συγκληθεῖσα Σύνοδο (869-870). Θεωρεῖται τοπικὸς Ἅγιος τῆς Λακεδαιμονίας, ἡ δὲ βιογραφία του συντάχθηκε ἀπὸ κάποιον ἀνώνυμο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. ιη΄ 35-43) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβιών και Κοζάνης

 Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ, γνωρίζει ὅτι ἡ ὑγεία εἶναι δῶρο Θεοῦ καὶ ἀγαθὸ πολύτιμο γιὰ τὸν ἄνθρωπο, εἶναι οὐράνιος θησαυρὸς ποὺ δίνεται ἀπὸ τὴν ὄντως Ζωή- τὸν Κύριό μας- στὸ πλάσμα Του, ὥστε μὲ τὴ χάρη Του νὰ γίνεται πραγματικότητα ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς. «Δὲν ὑπάρχουν πλούτη μεγαλύτερα καὶ καλύτερα ἀπὸ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος καὶ ἀνώτερη ἀγαλλίαση, ἀπὸ τὴ χαρὰ τῆς καρδιᾶς», θὰ πεῖ ὁ σοφὸς Σειράχ (λ,16), ἐκφράζοντας καθολικὰ τὴν ἀνθρώπινη συνείδηση πάνω στὸ θέμα τῆς ὑγείας. Ἡ ἴδια ὅμως ἡ Ἐκκλησία, ποὺ σὲ κάθε σύναξη εὔχεται γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ποὺ τελεῖ καὶ τὸ μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου γιὰ τὴν ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία τῶν παιδιῶν της κάθε φορὰ ποὺ θὰ τῆς ζητηθεῖ, δὲν θεωρεῖ τὴν ὑγεία μας σὰν αὐτοσκοπό, καὶ οὔτε τὴν ὁρίζει σὰν τὸ ἀπόλυτο ἀγαθὸ κοσμικὰ καὶ μόνο, ἀλλὰ τὴν βλέπει μέσα στὶς ἀληθινές της διαστάσεις καὶ φυσικὰ τῆς ἀποδίδει τὴν ἀνάλογη ἀξία.

Οἱ διαστάσεις αὐτὲς εἶναι τὸ Πνευματοφόρο κλίμα τῆς σωτηρίας ἐν Χριστῷ, ποὺ ζεῖ καὶ γεύεται καὶ ἀπολαμβάνει ὁ ἄνθρωπος. Καὶ δὲν μᾶς κρύβει πὼς ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ κοπιάζει καὶ νὰ ἰδρωκοπάει γιὰ τὴν ὑγεία του, νὰ ἐπιθυμεῖ ὄχι ἁπλὰ νὰ μὴν πεθάνει, ἀλλὰ πῶς νὰ ὑπερβεῖ τὸ θάνατο. Ἡ ὑπέρβαση τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ μέγιστη ἀρρώστια τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ τὸν ταλανίζει αἰώνια, αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι τὸ μέλημα τοῦ κάθε ἀνθρώπου.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διδάσκουν ὅτι ἡ ἀληθινὴ ὑγεία ἀφορᾶ ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο, στὴν ὁλότητα τῆς ὕπαρξής του, στὸ ὅλο του πρόσωπο. Ὑγεία δὲν σημαίνει ἀπουσία μιᾶς ἀρρώστιας ἢ κάποιας ἀναπηρίας τοῦ σώματος ἢ τῆς ψυχῆς. Ὑγεία σημαίνει ἡ θαυμαστὴ καὶ ἀπόλυτη ἁρμονία τῶν πνευματικῶν, τῶν ψυχικῶν καὶ τῶν σωματικῶν δυνάμεων τοῦ ἀνθρώπου. Ὑγεία ποὺ κλήθηκε νὰ πραγματώσει ὁ πρῶτος Ἀδὰμ καὶ ποὺ τὶς προϋποθέσεις καὶ τὰ ὅρια χάραξε ὁ Θεῖος καλλιτέχνης. Αὐτὴν τὴν ὑγεία ἔχασε μὲ τὴν πτώση του ὁ ἄνθρωπος, ἀρνούμενος τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, κάνοντας ἀνυπακοὴ στὴν ἐντολή Του˙ ἔχασε τὴν κοινωνία μαζί Του.

Ἔχασε ὁ Ἀδὰμ μὲ  εὐθύνη του τὴν τέλεια ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία του καὶ τράβηξε πάνω του τὸν θάνατο, τὴν ἀσθένεια, τὸν πόνο, τὶς πληγὲς ποὺ ἀπὸ τότε τὸν ταλανίζουν καὶ μαζὶ μ’ αὐτὸν ὁλόκληρη τὴν κτίση. Ἡ ἀρρώστια καὶ ὁ θάνατος δὲν εἶναι φυσικὴ κατάσταση στὸν ἄνθρωπο, ποὺ δόθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ ὅπως ὁ θάνατος, ἔτσι κι ὅλα αὐτὰ εἶναι παρὰ φύση κατάσταση ποὺ πῆρε ἡ ἀνθρώπινη φύση μετὰ ἀπὸ τὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας. «Ἀσθένησε ἡ ἀνθρώπινη φύση μὲ τὸν Ἀδάμ, ἐξαιτίας τῆς φθορᾶς ποὺ ἔφερε ἡ παρακοὴ καὶ ἔτσι εἰσέδυσαν σ’ αὐτὴν τὰ πάθη μας», λέει ὁ ἅγιος Κύριλλος ὁ Ἀλεξανδρείας. «Μαράθηκε ἡ ἄφθαρτη ψυχὴ ἐπειδὴ δέχτηκε τὴν ἐπίδραση τῶν παθῶν ἢ ἀκριβέστερον τῶν δαιμόνων», λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης. Ὁ Ἀδὰμ διώχνοντας ἀπὸ τὴν ψυχὴ του τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, γεμίζει τὸ σῶμα μὲ ἀσθένεια καὶ φθορά, μὲ θνητότητα καὶ νέκρωση. Καὶ ὅπως θὰ μᾶς πεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος «γιὰ τὰ κακὰ ποὺ ὑπάρχουν στὸ σῶμα, αἰτία εἶναι ἡ πονηριὰ τῆς ψυχῆς».

Ἃς ἀφαιρέσουμε λοιπὸν τὴν ἁμαρτία –τὴν πηγὴ τῶν κακῶν– ἀπὸ τὸ σῶμα μας, ἀπὸ μέσα μας, καὶ ἀμέσως θὰ ἐξαφανιστοῦν ὅλα τὰ συμπτώματα τῶν νόσων. Γιατί νόσημα δὲν εἶναι μόνο ἡ παραλυσία τοῦ σώματος ἢ ἑνὸς μέλους τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ ἡ ἁμαρτία. Καὶ τὸ κυρίως κακὸ στὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι ἡ ἀσθένεια, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία ποὺ ἔφερε τὴν ἀσθένεια. Κακὰ –κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο– δὲν εἶναι ὅσα μᾶς προκαλοῦν ὀδύνη στὸ σῶμα, ἀλλὰ οἱ ἁμαρτίες. Οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἀρρώστιες πηγάζουν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες τῆς ψυχῆς. Κι ἐφόσον τὸ πιὸ σημαντικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ὁ θάνατος, κι αὐτὸς εἶναι γέννημα τῆς ἁμαρτίας, ἄρα πόσο μᾶλλον οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς ἀσθένειες προῆλθαν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

Ἀξίζει ἐδῶ νὰ προσέξουμε πάρα πολὺ τὸ μήνυμα πού μᾶς δίνει ἡ Ἐκκλησία μας, στὴν ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὸ πρόβλημα τῆς ὑγείας τοῦ ἀνθρώπου ἐπιφανειακῶς ἢ νὰ τὸ ἀντιμετωπίσει ἀποσπασματικά. Ἡ Ἐκκλησία βιώνει τὴν λύση του μέσα στὰ ἰαματικὰ πλαίσια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ στὴν ἀνακαίνιση, τὴν ἀνάπλαση καὶ ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου διὰ τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.

Αὐτὸς ποὺ ἐμβολιάζεται μὲ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τρέφεται ἀπὸ Αὐτόν, ἀπολαμβάνει τὴν ὑγεία τῆς καινούργιας φύσης του. Ζεῖ τὸν Χριστὸ σὰν τὸν εἰδικὸ γιατρό Του. Τὸν Χριστὸ ποὺ ἔδωσε ἐξουσία στὴν Ἐκκλησία Του νὰ θεραπεύει ἀσθενεῖς, νὰ καθαρίζει λεπρούς, νὰ δίνει φῶς στοὺς τυφλούς, νὰ ἀνασταίνει νεκρούς, νὰ ἐκβάλει δαιμόνια (Ματθ. ι,8). Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι ὑγιὴς ὁλόκληρος, ψυχὴ καὶ σῶμα, ποὺ ἀνακαινίζεται κάθε φορὰ ποὺ θὰ κοινωνήσει μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα, αὐτὸς εἶναι ὁ ὑγιὴς γιὰ τὴν Ἐκκλησία κι ὄχι ἐκεῖνος ποὺ δὲν εἶναι σωματικὰ ἄρρωστος. Πλοῦτος γιὰ τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι ἡ σωματικὴ ὑγεία μόνο. Θησαυρὸς ἀκένωτος εἶναι ἡ σωτηρία καὶ πλήρωμα καὶ ὁλοκλήρωση ἡ θέωση. Τὴν θέωση ὅμως καὶ τὸν ἁγιασμὸ μπορεῖ νὰ τὰ πετύχει εἴτε εἶναι ἀσθενὴς στὸ σῶμα, εἴτε ὑγιής, ἀνάλογα τὸν τρόπο ποὺ χειρίζεται κανεὶς αὐτὲς τὶς καταστάσεις γιὰ ψυχικὸ ὄφελος. «Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον, οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ». Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει: «Οὔτε νὰ θαυμάζουμε κάθε ὑγεία, οὔτε νὰ περιφρονοῦμε κάθε ἀρρώστια. Νὰ γνωρίζουμε νὰ περιφρονοῦμε τὴν ὑγεία ποὺ δὲν συνοδεύεται ἀπὸ σύνεση, καὶ παράγει ἁμαρτία, καὶ νὰ ἐκτιμοῦμε τὴν παιδαγωγικὴ ἀρρώστια σεβόμενοι ὅλους ἐκείνους ποὺ βγῆκαν νικητὲς μέσα  ἀπὸ τὸν πόνο».

Ἄς μὴν ἀποροῦμε ὅταν ἀκοῦμε γιὰ τὴν ἀξία τῆς «παιδαγωγικῆς ἀρρώστιας». Οἱ Νηπτικοὶ Πατέρες μᾶς μιλοῦν στὴ διδασκαλία τους γιὰ τὴν ἄμεση σχέση τῆς ἡδονῆς καὶ τῆς ὀδύνης στὴ ζωή μας. Παραβαίνοντας ὁ Ἀδὰμ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀφοῦ ἐξαπατήθηκε ἀπὸ τὴν ἡδονή, φέρνει στὴν ἀνθρώπινη φύση τὴν ὀδύνη, τὴν λύπη, τὴν ἀσθένεια καὶ τὸν θάνατο. Ἡ ἡδονὴ γίνεται ἡ γεννήτρια τῆς ὀδύνης μὲ τὴν ἀνθρώπινη θέληση. Καὶ ὁ Θεὸς, γιὰ νὰ χτυπήσει στὴ ρίζα τὴν παραφυσικὴ ἡδονὴ καὶ τὰ ὅποια γεννήματά της, φέρνει τὸν Υἱό Του στὴ γῆ καὶ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος σταυρώνεται μὲ τὴ θέλησή Του γιὰ νὰ λυτρώσει τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς συμβουλεύει «νὰ δοκιμάζονται οἱ ἀγωνιστὲς τῆς εὐσέβειας, στὸ σῶμα μὲ συνεχεῖς ἀρρώστιες καὶ στὴν ψυχὴ μὲ πονηροὺς λογισμούς, γιὰ νὰ ἀποφεύγουν κάθε κενοδοξία καὶ κάθε περήφανη σκέψη καὶ νὰ μποροῦν νὰ δεχτοῦν στὶς καρδιές τους μὲ μεγάλη ταπείνωση τὴ σφραγίδα τῆς Θείας ὡραιότητας». Βεβαίως ποτὲ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐξαγιάζει τὴν ἀσθένεια, οὔτε τὴν ἐπιδιώκει. Ἀλλὰ καὶ ποτὲ δὲν θεωρεῖ ὅτι ἡ σωματικὴ ὑγεία εἶναι τὸ πᾶν γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Ἡ ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη μόνο μὲ πνευματικοὺς καὶ σωματικοὺς ἀγῶνες καὶ κόπους καὶ ὀδύνες τιθασεύονται. Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι πολύτιμη ἡ συμβολὴ τῆς παιδαγωγικῆς ἀσθένειας ποὺ καθορίζει τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο «ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ». Θὰ βγοῦμε νικητὲς ἀπὸ κάθε ἀσθένεια καὶ ἀρρώστια ὅταν μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας , ὅπως ἔκανε ὁ τυφλός τοῦ Εὐαγγελίου, φωνάξουμε στὴ δυσκολία μας : «Ἰησοῦ Υἱὲ Δαυὶδ, ἐλέησον μέ». Ἀμήν.

 Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΝΑΟΥΜ

Τῌ Α' ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ναούμ.

Τῇ Α' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ναούμ.

Ναούμ, τὸν Ἑλκεσαῖον ἐκπεπνευκότα,
Ἕλκει πόθος με σμυρνίσαι σμύρνῃ λόγου.
Πρώτη ἐκ βιότοιο Δεκεμβρίου ᾤχετο Ναούμ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Φιλαρέτου τοῦ Ἐλεήμονος.

Θνῄσκει ὁ πᾶσαν ἀρετὴν φερωνύμως,
Πάτερ φιλήσας, τόν γε μὴν οἶκτον πλέον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἀνανίου τοῦ Πέρσου.

Ἀνανίας σάρξ, πρὸς δὲ σαρκὸς αἰκίας,
Αἴσθησιν ὡς σάρξ οὐδὲ μικρὰν λαμβάνει.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ νέου.

Ὁ Ἅγιος Ὀνήσιμος, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν

ΕΓΩ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.
Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.
Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.

Τι πλέον θέλεις;

πηγή

Το μυστηριο της εξομολογησεως

Η εξομολόγηση είναι ένα μυστήριο. Το θέσπισε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, όταν είπε στους αποστόλους Του: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς. Αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιω. 20,23).

       Η άφεση των αμαρτιών είναι η πιο μεγάλη ευεργεσία του Χριστού στον κόσμο. Και όταν εξομολογούμεθα, το έχομε σίγουρο ότι μας συγχωρεί ο Θεός. Γιατί ο ίδιος είπε: «Αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφιένται αυτοίς»! Και στην φοβερή και αδέκαστη Κρίση, την ημέρα της Β’ Παρουσίας Του, θα έχουν πια λησμονηθεί! Ποιος δεν θέλει να έχουν τότε λησμονηθεί οι αμαρτίες του; Ποιος λοιπόν μπορεί να αμφιβάλλει, ότι η εξομολόγηση είναι η πιο μεγάλη ευεργεσία του Κυρίου σε μας; ότι η εξομολόγηση είναι η «διακονία της καταλλαγής» των ανθρώπων με τον Θεό;

       Όταν ένας αμαρτωλός εξομολογείται, ο διάβολος που τον πλανούσε, σκάει από το κακό του. Και γι’ αυτό ο σατανάς αγωνίζεται με κάθε τρόπο να εμποδίσει τον άνθρωπο από την προσέλευση στο σωτήριο αυτό μυστήριο. Τότε του φέρνει όλα τα βαθιά αισθήματα εντροπής, που τον είχε κάμει και τα είχε εντελώς ξεχάσει, όταν διέπραττε την αμαρτία.

       -Πως θα πας τώρα να εξομολογηθείς τόσο αισχρές αμαρτίες; Ρεζίλι θα γίνεις!… Άφησε για καμιά καλύτερη ευκαιρία!…

        Και έτσι αναβάλλοντας, και πάλι αναβάλλοντας, έρχεται αιφνίδιος ο θάνατος και μας βρίσκει ανεξομολόγητους. Και πηγαίνομε στο φοβερό δικαστήριο αναπολόγητοι Είχαμε τόσες ευκαιρίες! Και δεν τις εκμεταλλευθήκαμε! Τις χάσαμε!

        Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος ήταν βαριά άρρωστος. Ο γιατρός του ήταν καλός χριστιανός και του έλεγε:

       -Μη ξεχνάς, ότι είμαστε και μεγάλοι πια. Εγώ θα κάμω ό,τι μπορώ. Αλλά και συ να εξομολογηθείς. Να τακτοποιηθείς ενώπιον του Κυρίου,

        Μα εκείνος όλο ανέβαλλε:

        -Έννοια σου, γιατρέ μου, την σαρακοστή θα πάω να εξομολογηθώ! Ας γίνω πρώτα καλά!…

       Ο γιατρός βλέποντας την  τακτική του, και θέλοντας να τον κάμει να σκεφθεί πιο σοβαρά, του έκαμε το εξής χουνέρι: Σε μία του επίσκεψη έφερε ένα μπουκαλάκι με φάρμακο και το άφησε στο τραπέζι του αρρώστου λέγοντας:

       -Αυτό είναι για σένα!

        Ερωτά ο άρρωστος:

       -Πότε και πώς θα το πάρω;

       -Μετά δύο μήνες και θα ιδούμε το «πώς».

       -Γιατρέ, δεν αισθάνομαι καλά! Θα ζω μετά δύο μήνες; Θα γίνω καλά, χωρίς να πάρω κάτι;

       -Αλήθεια! Δίκιο έχεις! Να ιδούμε τότε μετά από ένα μήνα!

       -Καλά, γιατρέ μου, γιατί όχι από σήμερα; Με την υγεία μου παίζεις;

       -Όχι, του λέει τότε ο γιατρός. Δεν παίζω με την υγεία σου. Ηθέλησα απλώς να σε βοηθήσω να σκεφθείς, ότι δεν κάνει να παίζεις συ με την ψυχή σου, πού είναι πολυτιμότερη από την υγεία σου.

        Ο άρρωστος το κατάλαβε το μάθημα καλά.

        Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός γράφει:

       -Η εξομολόγηση μάς φαίνεται βαριά. Μα είναι πολύ ελαφρό πράγμα. Σαν να πρόκειται να σηκώσομε τέσσαρες τρίχες! Τόσο ελαφρό!…

        Πρώτη τρίχα: Να συγχωρήσομε τούς εχθρούς μας.

        Δεύτερη τρίχα: Να βρούμε πνευματικό καλό, γραμματισμένο, ενάρετο και να του ειπούμε όλα μας τα αμαρτήματα.

        Τρίτη τρίχα: Στην εξομολόγηση μας, να μην ειπούμε ότι φταίει κάποιος άλλος για τις αμαρτίες μας. Να ειπούμε με ταπείνωση: Εγώ φταίω. Η κακή μου διάθεση. Η αγάπη μου για το κακό, για την αμαρτία.

        Τέταρτη τρίχα: Φεύγοντας από την εξομολόγηση να ειπούμε: Από τώρα και πέρα, δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να ξαναπέσω στις ίδιες αμαρτίες!…

        Και παρατηρεί ο άγιος Κοσμάς: Όποιος αυτά τα κάνει, σώζεται!

        Δεν έχει δίκιο ο άγιος Κοσμάς, ότι το καθένα από αυτά, όταν υπάρχει διάθεση, είναι τόσο ελαφρό σαν να σηκώνεις μία τρίχα;

        Και όταν δεν υπάρχει διάθεση; Τότε τι πρέπει να κάμομε; Τότε πρέπει να κατηγορούμε τον εαυτό μας. Γιατί η διάθεση είναι δική μας. Όποτε θέλομε την κάνομε καλή. Και όποτε θέλομε την κάνομε κακή.

        Και μια τελευταία συμβουλή:

        Στην εξομολόγηση σας να λέτε τα αμαρτήματα σας με όσο το δυνατό πιο λίγα λόγια. Στα πολλά λόγια και στις μακρές διηγήσεις κρύβεται η προσπάθεια να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας. Και αυτό πικραίνει τον Κύριο.

 Μητρ. Νικοπόλεως ΜΕΛΕΤΙΟΥ «ΑΓΑΛΛΙΑΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ»

Τουλάχιστον…

          Δυο φίλοι από την Αλεξάνδρεια έφτασαν μέχρι τα βάθη της ερήμου, ψάχνοντας για ένα σοφό και ευτυχισμένο άνθρωπο. Πραγματικά, μετά από πολύ καιρό, βρήκαν έναν άγιο ασκητή. Και τον ρώτησαν:

         -Τι να κάνουμε, πάτερ, για να βρούμε την αληθινή ευτυχία; Βλέπουμε, ότι είσαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος πού μπορούμε να ρωτήσουμε. Γιατί φαίνεσαι ΑΛΗΘΙΝΑ ήρεμος και ευτυχισμένος. Μόνο πού εμείς 

         -γιατί να το κρύψομε; 

         -δεν μπορούμε να ζήσομε όπως εσύ…

          Τότε εκείνος ο άγιος άνθρωπος, σηκώνοντας τα χέρια του προς τον ουρανό και με δάκρυα στα μάτια, τούς είπε:

          -Αδέλφια μου, δεν χρειάζεται να ζείτε ακριβώς όπως εγώ, για να είσθε ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ. Αλλά τι χρειάζεται;

          * ΝΑ σκέπτεστε τον Θεό,τουλάχιστον όσο σκέπτεστε τούς ανθρώπους.

          * ΝΑ φοβάσθε τον Θεό, τουλάχιστον όσο φοβάσθε τούς ανθρώπους.

          * Να τιμάτε τον Θεό, τουλάχιστον όπως τιμάτε τους ανθρώπους.

          * Να ελπίζετε στον Θεό, τουλάχιστον όσο ελπίζετε στους ανθρώπους.

          * Να εκπληρώνετε τον νόμο του Θεού, τουλάχιστον όσο εφαρμόζετε τον ανθρώπινο νόμο.

          * Να ζητάτε την βοήθεια του Θεού, τουλάχιστον όσο την ζητάτε από τους ανθρώπους.

          * Να δοξάζετε τον Θεό, τουλάχιστον όσο δοξάζετε τους ανθρώπους.

ΠΗΓΗ/αντιγραφή

Μνημόσυνο, Μακαριστού Γέροντα Πορφυρίου, 2 Δεκεμβρίου 2012

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος.

Τη Κυριακή 2 Δεκεμβρίου στον Ιερό Ναό της Παναγίας Βοηθείας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου στο Ρίο Πατρών, θα τελεστεί Ιερό μνημόσυνο εις μνήμην του μακαριστού, αγίας μνήμης, γέροντα Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου με τη συμπλήρωση 21 ετών από την Οσιακή του κοίμηση.

Οι σύγχρονοι Καλικάτζαροι και τα θρησκευτικά! Ποιοί και γιατί θέλουν να καταργηθούν τα θρησκευτικά από τα σχολεία...

Ουσιαστική η αντίδραση Αρχιερέων για το μάθημα των θρησκευτικών

 

 

Σπάω το κεφάλι μου να ανακαλύψω σε τι βλάπτει τους μαθητές το μάθημα των θρησκευτικών! Μήπως παρακινεί τους μαθητές σε βιοπραγίες και διδάσκει το μίσος; Μήπως προκαλεί κοινωνικούς διχασμούς και αντικοινωνικές συμπεριφορές; Μήπως γαλουχεί τρόπους διαφθοράς και διαπλοκής; Μήπως εκπαιδεύει τους μαθητές στην ψευδομαρτυρία, στην κλοπή, στην ασέβεια, στην μοιχεία, στην πορνεία και εν γένει τους καλλιεργεί τάσεις ψυχασθένειας και ανωμαλίας (βλ. ομοφυλοφιλία); Μήπως η διδασκαλία του αποτελεί τη βασική αιτία της γενικής κατρακύλας της Ελλάδας; Μήπως ευθύνεται για τη σήψη και τη δυσωδία, για τα Σόδομα και Γόμμορα και τα χιλιάδες ηθικά και οικονομικά σκάνδαλα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία; Μήπως το βασικό θέμα που επεξεργάζεται, δηλαδή οι ευαγγελικές διδαχές του Ιησού Χριστού οδηγούν τον άνθρωπο στον όλεθρο και την καταστροφή;

Μάταια Χριστιανοί μου προσπαθώ να ανακαλύψω που ακριβώς βλάπτει το μάθημα των θρησκευτικών για να ερμηνεύσω γιατί το πολεμούν λυσσωδώς και να ζητούν την κατάργησή του πολιτικοί ταγοί και κόμματα, όπως λ.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ! Αφού λοιπόν δεν ισχύει τίποτε εκ των ανωτέρω είναι προφανές γιατί οι πολέμιοι του φανεροί και κρυφοί ενοχλούνται από τη διδασκαλία του... Ο κοινός νους αντιλαμβάνεται ότι επιθυμούν διακαώς να εξυπηρετήσουν τις μύχιες επιδιώξεις και επιθυμίες του μυστηρίου της ανομίας. Το αντάλλαγμα που προσδοκούν είναι η αναρρίχησή τους σε κοσμικές θέσεις και το διαρκές φλερτ τους με τις αντίστοιχες εξουσίες. Ταυτίζονται λοιπόν με τον Βεελζεβούλ και αγωνίζονται σαν τους Καλικατζάρους να ξεριζώσουν από την ευλογημένη Ορθόδοξη χώρα μας καθετί που θυμίζει Χριστό και Εκκλησία και να επιβάλλουν αρχικά ένα άθεο κράτος, το οποίο εύκολα αργότερα θα κλίνει γόνυ στον Αντίχριστο... 

Μέσα στο πλαίσιο αυτό αποτελούν πραγματικά χαρμόσυνη είδηση για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό οι πρώτες στην κυριολεξία συντονισμένες αντιδράσεις Αρχιερέων αλλά και εκκλησιαστικών παραγόντων απέναντι στη μεθοδευμένη εδώ και δεκαετίες υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών. Πολλοί Μητροπολίτες, όπως οι Σπάρτης Ευστάθιος, Κυθήρων Σεραφείμ, Μεσογαίας Νικόλαος, Θεσσαλονίκης Άνθιμος, Χίου Μάρκος κ. α. αλλά και η ίδια η Ιερά Σύνοδος φαίνεται πως συνειδητοποίησαν ότι οφείλουν είτε με επιστολές τους προς τον αρμόδιο υπουργό, είτε μέσω του άμβωνος να διακηρύξουν ότι η αξία του μαθήματος των θρησκευτικών δεν έχει να κάνει με τα όσα εκ του πονηρού υποστηρίζουν άνομοι κύκλοι του μυστηρίου της ανομίας και τα παντός τύπου φερέφωνα και όργανα αυτών στον πολιτικό και εν γένει τον κοινωνικό στίβο αλλά με την σωστή εκπαιδευτική διάπλαση του νέου σε αξίες και αρετές που εκπορεύονται εκ του ευαγγελίου και λειτουργούν εποικοδομητικά στον πολιτισμό. Μοναδική παραφωνία κατά την άποψή μας αποτέλεσε η εισήγηση του Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσοστόμου, ο οποίος ζήτησε εμμέσως το μάθημα να καταστεί θρησκειολογικό, ενώ οι θεολόγοι που το διδάσκουν να διορίζονται με τη σύμφωνη γνώμη των κατά τόπους Μητροπολιτών!

Είναι ηλίου φαεινότερο άλλωστε ότι όλοι αυτοί που είθισται να αυτοπροσδιορίζονται ως «προοδευτικοί», δεξιοί, κεντρώοι και κυρίως αριστεροί με τις κατά καιρούς σφοδρές επιθέσεις κατά του μαθήματος των θρησκευτικών με το πρόσχημα της δήθεν αποδοχής μίας εκπαίδευσης αδιάφορης περί του Θεού (άθεης) βάλλουν κατά της Αλήθειας, της Αγάπης και της Ζωής, δηλαδή κατά του Χριστού! Στην ουσία επιδιώκουν στο όνομα ενός σατανικού ομιχλώδους και σιωνιστικά υποκινούμενου διαφωτισμού να ξεριζώσουν από κάθε κοινωνία και δη την ελληνορθόδοξη οτιδήποτε σχετίζεται με την χριστιανική διδασκαλία!

Και γι’ αυτό ενοχλούνται, όπως ακριβώς ο Σατανάς και τα δαιμόνια από την παρουσία των ιερών εικόνων στα σχολεία και τα δικαστήρια, από την παρουσία του ευαγγελίου στις δημόσιες υπηρεσίες, από την πρωϊνή προσευχή ακόμη και από τον ήχο της καμπάνας. Μέσα στο πλαίσιο αυτό και προκειμένου να πετύχουν τον πονηρό στόχο τους, για να ευαρεστήσουν τα πραγματικά αφεντικά που κρύβονται πίσω από τις ψεύτικες ιδεολογίες και φιλοσοφίες τους, διαστρεβλώνουν κατά τη συνήθη πλέον τακτική τους θεολογικές έννοιες ανεγείροντας φόβους περί δήθεν ιουδαϊκού η ισλαμικού τύπου επιβολής καθεστώτος θεοκρατίας! Βολεύονται επίσης να λέγονται οπαδοί η εκφραστές ενός αδιάφορου -άθεου κράτους η ιδεολογίας, έτσι ώστε να μπορούν να απενοχοποιήσουν την προσωπική τους κατρακύλα στην κάθε μορφής ανομία...

Και για να γίνουμε πιο σαφείς στα όσα αναφέρουμε θα τους ρωτήσουμε ευθαρσώς να μας δηλώσουν πότε κατά το παρελθόν στις κοινωνίες (εξαιρείται η περίπτωση των Σοδόμων) η ψυχασθένεια του κιναιδισμού και της ανωμαλίας αποτέλεσε ανθρώπινη επιλογή και δικαίωμα, όπως αυτό περιγράφεται στη Συνθήκη της Λισσαβόνας (Ευρωσύνταγμα) μέσα από την νεωτερίστικη έννοια της διαφορετικότητας; Να μας πουν για ποιό λόγο αποκρύπτουν ότι στην έννοια της διαφορετικότητας στην σεξουαλική επιλογή που αποτελεί άρθρο του ευρωπαϊκού συντάγματος περιλαμβάνονται και άλλου τύπου ψυχασθένειες, όπως η κτηνοβασία η η παιδεραστία, οι οποίες στο άμεσο μέλλον θα κάνουν την εμφάνισή τους και στην Ελλάδα, όπως ήδη διεκδικούν η έχουν τη νομιμότητα σε δήθεν «προοδευτικές» δυτικές κοινωνίες, όπως λ.χ. της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Δανίας και της Νορβηγίας.

Τρανό παράδειγμα τέτοιας προόδου αποτελεί η πρόσφατη διαμαρτυρία φιλοζωϊκών οργανώσεων στο Βερολίνο για τη σεξουαλική κακοποίηση ζώων από Γερμανούς πολίτες!!! Και ενδεικτικό του κλίματος είναι η επίσημη απάντηση αξιωματούχου της κυβέρνησης Μέρκελ, ο οποίος αναιδέστατα στήριξε ως ανθρώπινο δικαίωμα την κτηνοβασία στο όνομα του σύγχρονου δημοκρατικού πολιτεύματος!!! Στην Ολλανδία ακόμη έχει ιδρυθεί κόμμα παιδεραστών ενώ στη Δανία και τη Νορβηγία με νόμο λειτουργούν οίκοι ανοχής για κτηνοβάτες... Στην χώρα μας επιχειρήθηκε εμμέσως χωρίς επιτυχία να υποστηριχθεί νομικά η παιδεραστία μέσω της εξέτασης από την κυβέρνηση Παπανδρέου το 2010 αλλαγής του χρόνου ενηλικίωσης των νέων από τα 18 στα 12!!!

Ως εκ τούτου η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία και εν γένει η διδασκαλία του ευαγγελίου αποτελούν τροχοπέδη στις μύχιες επιδιώξεις τους, όπως η ανωτέρω που εκφράζει το μυστήριον της ανομίας μέσα από τις κατευθυνόμενες και ενίοτε χρηματοδοτούμενες από σιωνιστικές οργανώσεις αθεϊστικές ιδεολογίες... Ουσιαστικά όμως βάλλουν κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της αλήθειας περί του τριαδικού δόγματος που μόνο αυτή εκφράζει συστρατευόμενοι με τον αρχηγό του σκότους. Και αυτό διαπιστώνεται από το γεγονός ότι την ίδια στιγμή που πολιτικοί ταγοί όπως ο Αλ. Τσίπρας και ο Φ. Κουβέλης τάσσονται ξεκάθαρα υπέρ της κατάργησης του μαθήματος των θρησκευτικών, του νόμου περί βλασφημίας των θείων ενώ ταυτόχρονα ανεγείρουν και θέματα στήριξης αιρετικών παραφυάδων Σαϊεντολόγων, χιλιαστών και με πάθος υποστηρίζουν υποκινούμενοι από την μεστή ασέβειας ψευτοκουλτούρα τους την ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα!!!

Είναι ολοφάνερο λοιπόν ότι με το πρόσχημα μίας δημοκρατίας κομμένης και ραμμένης στα μέτρα τους επιχειρούν να απομακρύνουν από τις σύγχρονες κοινωνίες την χριστιανική Ορθόδοξη διδασκαλία. Γιατί αυτή τους καίει και τους ενοχλεί. Και ξέρετε γιατί τους ενοχλεί; Επειδή καλοί μου χριστιανοί θεωρούν ότι η τήρηση του νόμου του Θεού απομακρύνει τους νέους από τις ανόητες κατασκευασμένες στα εργαστήρια της ανομίας κατευθυνόμενες βδελυρές ιδεολογίες τους εκ των οποίων αναδύεται διαρκώς σήψη και δυσωδία... Ξέρουν ακόμη ότι οι ευαγγελικές διδαχές ελευθερώνουν τον ανθρώπινο νου και ενισχύουν αξίες περί σεβασμού του άλλου μέσα στο πλαίσιο που καθορίζει ο Δημιουργός Θεός από την στιγμή της δημιουργίας και συμπληρώνει ο Υιός του Θεού με την ενανθρώπιση και την Ανάστασή Του. Γνωρίζουν καλά ότι ο ανθρώπινος νους που αποδέχεται συνειδητά την ευαγγελική χριστιανική ορθόδοξη διδασκαλία αποκτά φτερά που τον κάνουν να πετά στον ουρανό, γεγονός που δεν εξυπηρετεί τους εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας που επιδιώκουν να έχουν τον άνθρωπο προσηλωμένο στα γήϊνα, απαγκιστρωμένο στα κάθε λογής πάθη του, κινούμενο ως κοινό ζώο... που αναλώνει όλη τη ζωή του στην αναζήτηση μόνο της τροφής του. Μέσα στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται καλοί μου άνθρωποι και η απαράδεκτη στήριξη όλων αυτών των δύστυχων αναιδέστατων στην πράξη ανθρώπων σε εκδηλώσεις και παραστάσεις που υβρίζουν και περιπαίζουν τον Θεό μετατρέποντας σε μπάλα το ευαγγελιό του για να το κλωτσούν χωρίς καμιά ντροπή...

Αγνοούν ότι άλλα κράτη, όπως λ. χ. η Αυστραλία αναγνωρίζοντας την αξία της Ορθόδοξης πίστης ενισχύει με κάθε τρόπο τη διδασκαλία του ευαγγελίου με την ίδρυση και αναγνώριση θεολογικών πανεπιστημιακών σχολών και ακαδημαϊκών ορθοδόξων ιδρυμάτων αλλά και με τη στήριξη του μαθήματος των θρησκευτικών και της ελληνικής γλώσσας, όπως σημειώνει στην επιστολή του προς τον υπουργό Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλο ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ!  

Γι’ αυτό, μας χαροποίησε ιδιαιτέρως η πρωτοφανής κινητοποίηση των Αρχιερέων μας υπέρ της αναγκαιότητας περαιτέρω ενίσχυσης και αναβάθμισης και καθιέρωσης ως υποχρεωτικού του μαθήματος των θρησκευτικών.

 

Η επιστολή του Μητροπολίτη Σπάρτης στον υπουργό Παιδείας

 

Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώση υμάς

 

Αγαπητέ μου κ. Υπουργέ,

Τα τελευταία χρόνια η ελληνική Πολιτεία με διάφορες πράξεις της η παραλείψεις της φαίνεται να μην εκτιμά στον πρέποντα βαθμό την ύψιστη αποστολή και την πολυσχιδή προσφορά στο Έθνος και στην κοινωνία της Ορθόδοξης Θεολογικής παιδείας, στο πλαίσιο μίας εκσυγχρονιστικής συμπόρευσης του σύγχρονου σχολείου με τις κυρίαρχες τεχνοκρατικές και υλιστικές, ήτοι αθεϊστικές επιταγές.

Μάλιστα, η μείωση των διδακτικών ωρών του μαθήματος των Θρησκευτικών στο «Νέο Λύκειο» και οι μηδενικές, αντίθετα μ’ άλλους κλάδους, προσλήψεις Θεολόγων καθηγητών κατά το τρέχον έτος, που έχουν ως συνέπεια θλιβερή σε αρκετά σχολεία να μη διδάσκεται το μάθημα η να «διδάσκεται» από εκπαιδευτικούς άλλων ειδικοτήτων, ερμηνεύονται και ως σταδιακή κατάργησή του από τα Αναλυτικά Σχολικά Προγράμματα.

Έχει επισημανθεί πλειστάκις ότι η αξία του μαθήματος των Θρησκευτικών δεν αποτελεί έναν μεμονωμένο, ανεδαφικό και παρωχημένο ισχυρισμό, αλλά γενικότερη πεποίθηση και ομολογία, που θεμελιώνεται σε πολλαπλά τεκμήρια.

Καταρχήν, το εν λόγω μάθημα προσφέρει στον ταλαιπωρημένο νέο τον κατελθόντα, σαρκωθέντα και ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού, που είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14,β).

Με τη συνεχή γνώση και εγκόλπωση της Αλήθειας ο άνθρωπος αποκτά την ακριβοθώρητη πραγματική ελευθερία.

Η ελευθερία αυτή μεταφράζεται πρωτίστως σ’ αποδέσμευση από το κράτος των εσωτερικών σωματικών και ψυχικών προσωπικών παθών και αδυναμιών, η οποία επιτρέπει και την χειραφέτηση από εξωτερικές δοκιμασίες και καταπιέσεις, -που σήμερα πλεονάζουν.

Επιπλέον, ένας τέτοιος άνθρωπος, ελεύθερος, φύσει και θέσει ανήσυχος, γνώστης της αυθεντικής αλήθειας, του ορθού και του δικαίου μπορεί να νιώθει, αλλά και να εμπνέει σιγουριά, ασφάλεια, ελπίδα, όραμα, αισιοδοξία.

Μέσα στη σημερινή υλόφρονα κοινωνία της τεχνολογικής αποθέωσης, της βρώσης και της πόσης, του άκρατου υποκειμενισμού, της καχυποψίας, της αβεβαιότητας, του ψυχικού κενού ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος γνωρίζει από που έρχεται, που καταφεύγει και που κατευθύνεται.

Η φυσική του οξύνοια, διαφωτιζόμενη από τη γνώση της Αλήθειας και διαποτιζόμενη από την αρετή της χριστιανικής αγάπης, δεν εκφυλίζεται σε πονηρία, κακία, μοχθηρία και αδικία, παράγοντες πολλών δεινών και αντικοινωνικών συμπεριφορών.

Αντίθετα, η φυσική ευστροφία ανυψώνεται σ’ ευφορία, σε καρποφορία, σε κοινωνική και εθνική προσφορά. Περαιτέρω, η εγγυημένη ασφάλεια και βεβαιότητα και η παραγωγή κοινωνικού έργου χαρίζουν ψυχική πλήρωση, χαρά, ευτυχία, ευφροσύνη, γαλήνη.

Ο Κύριος το λέγει σαφώς: «Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα η χαρά η εμή εν υμίν η και η χαρά υμών πληρωθή»( Ιω. 15,11).

Γενικότερα, όπως ομολογούν κορυφαίοι θεράποντες της επιστήμης και της διεθνούς πολιτικής σκηνής, τα μηνύματα του Ευαγγελίου και της Ορθοδοξίας συντελούν στην επικράτηση αξιών και αρχών για τις οποίες δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι σημερινές προηγμένες κοινωνίες.

Σταχυολογούμε και μνημονεύουμε την υπερνίκηση των φυλετικών διακρίσεων, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ελευθερία συνειδήσεως, την εξύψωση της γυναίκας, την ειρήνη, το δημοκρατικό φρόνημα, την οικολογική ευαισθησία, την αλληλεγγύη προσώπων και λαών κ. α.

Αυτές οι αξίες, που εισήχθησαν και δια της διαδόσεως του χριστιανικού πνεύματος, συμβάλλουν οπωσδήποτε και στην ενότητα των ευρωπαϊκών πολιτειών και στην ορθή παγκοσμιότητα.

Τελικά, η θρησκευτική σχολική παιδεία, εφόσον βέβαια έχει κατηχητικό και όχι θρησκειολογικό περιεχόμενο και παρέχεται από ορθόδοξους Θεολόγους με γνωστικά και πνευματικά προσόντα και χρηστό ήθος, συνεργεί στη διαμόρφωση ισορροπημένων πολιτών και της Ελληνικής Πολιτείας και της Ευρωπαϊκής Κοινοπολιτείας.

Τέτοιοι πολίτες δε θα αναζητούν σε ψυχοφθόρα και σωματοκτόνα κέντρα επίπλαστους παραδείσους και συγχρόνως θα είναι απαλλαγμένοι από επιθετικές συμπεριφορές και αντικοινωνικές τάσεις.

Επομένως, δεν είναι μόνο καθήκον, επιβεβλημένο και από το Σύνταγμα, αλλά και συμφέρον της Πολιτείας να ενισχύει το μάθημα των Θρησκευτικών και να σέβεται τον καθηγητή-δάσκαλο αυτού του μαθήματος, να τον υποστηρίζει, να αναγνωρίζει τη σοβαρότητα της αποστολής του και να τον αντιμετωπίζει ως ισότιμο με τους εκπαιδευτικούς των υπόλοιπων γνωστικών αντικειμένων.

Εκφράζοντας, για τους παραπάνω λόγους, την προσδοκία ότι η Ελληνική Πολιτεία, παρά τις ποικίλες συμπληγάδες, όχι μόνο δε θα υποβαθμίσει περισσότερο, αλλά θα ενδιαφερθεί ουσιαστικά για τη θρησκευτική αγωγή των νέων μας, την πεμπτουσία της διαπαιδαγώγησής τους, διατελώ,

Μετά τιμής και ευχών

+ Ο Μονεμβασίας και Σπάρτης Ευστάθιος

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012